PANTIP.COM : W12440818 จอมใจอเวจี (Psycho Hell).....บทที่ 28 (เงาใจกลางสายลม) [นิยาย]

จอมใจอเวจี (Psycho Hell).....บทที่ 28 (เงาใจกลางสายลม)

=================
PSYCHO HELL...จอมใจอเวจี
บทที่ 28...เงาใจกลางสายลม
:GTW / Psycho Man
=================

บทที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12354849/W12354849.html

*********

สรุปย่อ
เฟรี่ยังคงค้างคืนอยู่บนยอดเขาสื่อสาร กับไนท์ เพราะลงมาไม่ทันเนื่องจากเส้นทางไกล ไนท์ลงไปหาอาหาร ขึ้นมาพบว่าเฟรี่หายไป

****

ไนท์เดินลงไปหาอาหารมาจนได้พร้อมกับน้ำสองกระบอก อย่างน้อยคืนนี้ก็ไม่ต้องฟังเสียงบ่นว่าหิวของนางฟ้าจอมดื้อคนนั้น

เปิดประตูเข้าไปแล้วต้องใจหายวาบ

เฟรี่ไม่อยู่ในห้องนั้น!!

******

“รุก....!”

สตรีผมยาววงหน้าขาวตัดกับเรือนผมยาวสลวยประบ่าในชุดดำสนิทและนัยน์ตาหลับสนิทตลอดเวลา วางหมากตัวเรือลงในกระดานหมากรุกพร้อมริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อยเหมือนจะเยาะเย้ยผู้กำลังนั่งเล่นด้วย

เก้าอี้ด้านตรงกันข้ามเป็นสตรีผมยาวสีขาวในชุดขาวทั้งชุด นัยน์ตาเป็นสีขาวปราศจากตาดำภายใต้กรอบขอบตาสีดำเหมือนใช้แปรงสีตวัดวาด เมื่อเห็นอีกฝ่ายวางหมากเพื่อรุก ยังมีสีหน้าเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง นั่งเอามือท้าวคางมองกระดานนิ่งอยู่เช่นนั้น

บุคคลิกภาพประหลาดคนที่ตัดกันอย่างดุเดือดรุนแรงแบบนี้ย่อมเป็นปีศาจขาวผู้เป็นเจ้าบ้านและเทพธิดาบอดผู้มาเยือน

ทั้งสองยังคงเล่นหมากรุกกันแบบข้ามวันข้ามคืนอยู่ใต้เงาไม้ใหญ่ด้านข้างคฤหาสถ์ของปีศาจขาวซึ่งร่มรื่นในเวลากลางวัน และมีร่มเงาไม้กันลมฝน กลางคืนมีแสงสว่างจากโคมไฟศิลา ทั้งคู่เหมือนจะเล่นกันแบบเอาเป็นเอาตายไปข้างหนึ่ง จนความมืดเริ่มมาเยือนอีกวาระหนึ่งแล้ว

เทพธิดาบอดถึงจะนัยน์ตาบอดสนิททั้งสองข้างแต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นปัญหาอะไรกับการใช้ชีวิตประจำวันเลยสักนิด ราวกับมีตาวิเศษที่มองไม่เห็นอยู่อีกคู่หนึ่ง ไม่เคยมีใครเห็นเห็นเธอก้าวพลาดท่า หรือมีอาการของคนตาบอดคลำทางอะไรเลยสักนิด แถมหมากตานี้ยังเป็นฝ่ายไล่ต้อนคู่ต่อสู้หมากรุกได้ด้วยการรุก แม้ว่าจะไม่ถึงกับทำให้อีกฝ่ายพ่ายแพ้แต่ก็ถือว่าเป็นต่อ..อย่างน้อยก็ได้รุก..

“ข้าให้เวลาคิดตามสบาย..จะเป็นหนึ่งอึดใจ หนึ่งยาม หนึ่งวัน ก็ได้ทั้งนั้น ข้าให้โอกาสเสมอกับคนที่อ่อนด้อยกว่า”

ฟังแล้วเจ้าบ้านได้แต่นั่งเอานิ้วเคาะโต๊ะหินอ่อนเล่นไปมา พลางจ้องมองหมากในกระดานอย่างครุ่นคิด หมากตานี้ยังไม่ถึงกับเพลี่ยงพล้ำมากมาย ยังพอแก้ทางได้ แต่วาจากวนประสาทนี่ต่างหากที่น่ากลัวกว่าหมากบนกระดาน

“ข้ายังไม่ได้จน..มีทางหนีตั้งหลายทาง”

เจ้าบ้านบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ยังไม่ยอมเคลื่อนย้ายหมากของตนเอง

“ก็หนีไปสิ แต่หนีให้ถูกทางนะ ไม่งั้นจนกลางกระดาน แล้วจะหาว่าข้าไม่เตือน”

“มีใครใช้ให้เตือนกันเล่า”

“ไม่มีใครใช้ให้เตือนหรอก ข้าเตือนเองก็ได้ เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องให้ใครเอ่ยบอกงอนง้อให้เตือน นึกเสียว่าเป็นความเมตตาของผู้กำลังจะเอาชนะเจ้าก็แล้วกัน”

ปีศาจขาวฟังแล้วหัวเราะในลำคอ มองหน้าซีดขาวของอีกฝ่ายอย่างอารมณ์เย็น ทั้งขบขันทั้งขุ่นเคืองเล็กๆกับคนซึ่งพอได้ทีเล็กน้อยก็เอาใหญ่ ทำนองผลักสองนิ้วกระเด็นไปสามวา

“ได้รุกแค่นี้ ทำเป็นเหมือนกับเพิ่งเดินออกมาจากสมรภูมิการรบอันห้าวหาญ เล่นกันมาข้ามวันข้ามคืน เจ้าชนะข้ากี่ตากันแน่ แล้วข้าชนะเจ้ากี่ตากันแน่”

เทพธิดาบอด ยกนิ้วขึ้นนับไปมาครู่หนึ่งก่อนตอบด้วยเสียงสำราญบานใจว่า

“ข้าชนะเจ้า5 กระดาน ส่วนเจ้าชนะข้า 4 กระดาน”

“อะไรกัน” ปีศาจขาวร้องอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “เจ้าอย่ามามั่วนิ่มแบบหน้าตาเฉยแบบนี้ เจ้าชนะข้า 5 กระดานส่วนข้าก็ชนะเจ้า 5กระดาน เท่ากันพอดี เราถึงมาตัดสินกันในหมากตานี้ไง”

“ใครบอกกันเล่า...เราเพิ่งเล่นกัน 9 กระดาน เจ้าแพ้ข้าอยู่ 1 กระดาน”

“เชื่อเขาเลย....”

ปีศาจสาวเจ้าบ้านส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะความทรงจำเลอะเลือนขนาดนี้ สงสัยอยู่คนเดียวในถ้ำของเจ้านานเกินไป”

“ตอนนี้ข้าไม่ได้อยู่คนเดียว” นางฟ้าตาบอดตอบอย่างสบายใจ พลางยกมือเอียงตัวบิดซ้ายบิดขวาเป็นการคลายเมื่อย

“แถมยังมีห้องนอนอย่างสบาย มีอาหารการกินพอเพียงไม่ต้องหาเองก็มีคนหามาให้”

“แล้วใครใช้ให้เจ้ามา ข้าไม่ได้เชิญเจ้ามาสักหน่อย”

“ไม่เห็นต้องมีใครเชิญ ข้าเชิญตัวเองได้ เรื่องอะไรต้องให้คนอื่นเชิญ”

“นี่มันบ้านข้านะ” น้ำเสียงของปีศาจสาวเจ้าบ้านเริ่มมีอารมณ์

“และข้าเองก็ไม่ได้อยากให้เจ้ามาเลยสักนิด”

“นั่นล่ะ ยิ่งทำให้ข้าอยากจะมา เพราะเจ้าไม่อยากให้ข้ามา ข้าก็เลยต้องมายังไงล่ะ แถมจะอยู่อีกหลายวัน อยู่จนกว่าจะพอใจถึงจะกลับถิ่นของข้า ส่วนเจ้าก็อย่าเสียมรรยาท ต้อนรับแขกผู้มาเยือนให้ดีก็แล้วกัน อย่าให้เสียชื่อ และอย่าให้คนอื่นนินทาว่าร้าย..ว่าดูแลแขกผู้มาเยือนไม่ดี”

“ใครกันแน่ที่ต้องเป็นฝ่ายกลัวการเสียมรรยาท นี่มันบ้านของข้า”

“ก็ใครเถียงล่ะว่านี่มันไม่ใช่บ้านของเจ้า ข้าเองก็ยังไม่ได้บอกว่านี่เป็นบ้านของข้าสักหน่อย อย่าคิดมากน่า เดี๋ยวหน้าไม่สวยนะ ยิ้มเข้าไว้”

“นี่เจ้ามาบ้านคนอื่นแล้วยังมากวนประสาทเจ้าบ้านอีกหรือไง”

เทพธิดาบอดหัวเราะชอบใจกับคำพูดของอีกฝ่าย บอกพลางหัวเราะพลางว่า

“กวนประสาทที่ไหนกัน ข้าพยายามอธิบายหลักการและเหตุผลให้เจ้าเข้าใจต่างหาก ยังไงเจ้าเองก็ยังไม่ได้ไล่ข้านี่นา ข้าย่อมมีสิทธิจะอยู่ต่อไป”

“งั้นข้าไล่เจ้าให้กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย” ปีศาจขาวตบโต๊ะฉาดลุกขึ้นยืนพูดเสียงดัง เทพธิดาบอดยังคงนั่งเฉยแบบไม่รู้เรื่องพลางพูดว่า

“เจ้ากลัวแพ้หมากรุกข้าล่ะสิ เลยหาเรื่องพาล ไล่แขกแบบนี้มันเสียมรรยาทนะจะบอกให้”

“เจ้าต่างหากเสียมรรยาท คนเขาไม่เชิญยังมาอีก”

“ก็บอกแล้วไงว่าเพราะเจ้าไม่เชิญข้าถึงมา ถ้าเจ้าเชิญยังไงข้าก็ไม่มา”

“พูดแบบนี้มาสู้กันดีกว่า”

“กำลังรอคำนี้อยู่พอดี” เทพธิดาผู้มาเยือนลุกขึ้นยกมือขึ้นดัดนิ้วมือเสียงดังกร้อบ “นั่งนานแล้วมาออกกำลังกันบ้างก็ดี จะได้ไม่อ้วน”

พูดจบก็ฟาดฝ่ามือออกมาทันที ปีศาจขาวระวังตัวอยู่แล้วแต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะลงมือแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยไม่มีการเตือนล่วงหน้าแบบนี้ ในยามกะทันหันได้แต่กระโดดปราดลอยตัวขึ้นและใช้มือปิดพลังของเทพธิดาบอด เสียงดังตูมสนั่น ร่างของปีศาจสาวเจ้าบ้านลอยกระเด็นไปด้านหลังห้าหกวาก่อนพลิกตัวเอาเท้าลงเหยียบพื้น ก่อนมองปราดออกไปก็พบว่าคู่ปรับหายไปจากสายตาเสียแล้ว

ประสบการณ์และความคุ้นเคยทำให้ปีศาจสาวเจ้าบ้านไม่ต้องเสียเวลาขบคิดแม้แต่น้อย ควงแขนขวาฟาดกลับไปด้านหลังของตนเองเต็มกำลัง เสียงดังโครมใหญ่พร้อมลมกระโชกวูบจนต้นไม้กิ่งไม้แถวนั้นเอนไกวไหวครืนเมื่อเทพธิดาบอดซึ่งอยู่ด้านหลังยกมือสะกัดกั้นเอาไว้ได้ เธอตามประกบราวเป็นเงาตามตัวตั้งแต่ปีศาจขาวลอยอยู่กลางอากาศ

ทั้งสองดูเหมือนจะรู้ทันชั้นเชิงของกันและกันเป็นอย่างดี

เงาร่างของสองคู่ปรับหนึ่งชุดขาวหนึ่งชุดดำกระโดดปราดไปมาพัวพันกันไปตามสนามหญ้าหน้าคฤหาสถ์หลังใหญ่ พร้อมกับเสียงระเบิดของพลังปะทะกันดังอยู่เป็นระยะ บางครั้งพากันพุ่งขึ้นไปในอากาศราวพลุไฟ

ไม่ว่าการต่อสู้จะดุเดือดรุนแรงปานใดก็ตาม คนในคฤหาสถ์หลังใหญ่กลับไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก ต่างคนต่างทำหน้าที่ประจำวันของตน คงเป็นเพราะความคุ้นเคยกับพฤติกรรมของทั้งคู่แล้วนี่เอง

ทั้งคู่พากันพัวพันต่อสู้กันจนมาถึงลานหินอ่อนหน้าคฤหาสถ์ ปีศาจขาวพอรู้สึกตัวว่ามาอยู่หน้าคฤหาสถ์ของตัวเองก็ยกมือห้ามร้องบอกว่า

“พอแล้วๆ...เดี๋ยวลานหินอ่อนหน้าตึกข้าพังหมด”

“พังก็ช่าง ไม่ใช่หน้าบ้านของข้า”

ปากบอกว่าพังก็ช่าง...แต่เทพธิดาบอดก็หยุดมือลงเช่นกัน สภาพของคนทั้งสองตอนนี้มอมแมมเนื้อตัวเต็มไปด้วยฝุ่นและเศษดิน ผมเฝ้ายุ่งสลายเสื้อผ้าอาถรณ์เต็มไปด้วยร่องรอยขาดวิ่น

เจ้าบ้านมองสภาพของผู้มาเยือนครู่หนึ่งแล้วใบหน้าซีดขาวก็เริ่มปรากฏรอยยิ้มอย่างขบขันเมื่อเห็นสภาพของคู่ปรับ

“เจ้าก็เหมือนกันล่ะ” เทพธิดาบอดพูดขึ้นอย่างรู้ทันความคิดของอีกฝ่าย

“มอมแมมไม่ต่างจากข้าเท่าไรหรอกน่า”

“ข้าว่าเราไปอาบน้ำอาบท่าทานข้าวกันดีกว่า แล้วค่อยคิดกันใหม่ว่าจะเอายังไงต่อไป”

“ก็ดี...ข้าหิวแล้ว อยากอาบน้ำเต็มที...”

บทจะเลิกก็เลิกกันง่ายๆ เหมือนไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันมาก่อน เดินจูงมือกันเข้าไปในคฤหาสถ์

“ข้ารู้นะว่าทำไมเจ้าถึงมาที่นี่”

ปีศาจเอ่ยขึ้นขณะพากันเดินไปตามทางเดินมุ่งหน้าไปยังห้องพักของเทพธิดาบอด

“ข้าก็แค่มาเยี่ยมเจ้าเท่านั้น”

“ข้ารู้หรอกน่า...อย่ามาหลอกข้าเลย เจ้าเป็นห่วงลูกของเจ้าใช่ไหมล่ะ”

“เจ้าเอาอะไรมาพูด..”

“อย่ามาปากแข็งเลย ทำไมข้าจะไม่รู้จักนิสัยของเจ้า ที่จริงข้าก็ดูแลเขาให้อยู่แล้วไม่เห็นต้องมีอะไรน่าเป็นห่วง”

เทพธิดาบอดเงียบไปพักหนึ่ง ตนมาถึงหน้าห้องพักจึงหยุดเดิน หันมาหาเจ้าบ้าน ถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า

“ยังไงเจ้าก็เป็นคนที่ข้าหลอกไม่ได้สักครั้ง..ใช่แล้ว ข้ารู้สึกถึงลางสังหรณ์..ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเขา เรื่องที่ร้ายแรงที่สุดเท่าที่ข้าเคยสัมผัสถึง”

“สาเหตุมาจากนางฟ้าตกสวรรค์คนนั้นใช่ไหม”

“ข้าคิดว่ามันเป็นเรื่องของชะตากรรมมากกว่า.....ชะตากรรมที่เคยเกิดขึ้นกับพวกเรายังไงล่ะ...เราจะไปโทษใครคงไม่ได้”

“แล้วมีทางแก้ไขไหม”

“คงต้องได้แต่รอดูต่อไปเท่านั้น”

ปีศาจสาวเจ้าบ้านฟังแล้วเงียบไปอึดใจแล้วยกมือขึ้นมาตบบ่าของเทพธิดาบอดก่อนพูดเสียงหนักๆว่า

“ชะตากรรมของเราสองคนก็เหมือนกัน ถึงจะพยายามหลีกหนีกันยังไงก็ตัดกันไม่เคยขาดอยู่ดี..ลูกของเราก็เช่นกัน..พยายามแยกกันให้ห่างอย่างไรก็มาเกี่ยวข้องกันจนได้......เอาล่ะ เจอกันที่ห้องอาหาร”

พูดจบปีศาจขาวเจ้าบ้านก็หันกายเดินจากไป คล้ายพกอะไรบางอย่างถ่วงความรู้สึกไปด้วย เทพธิดาบอดฝืนยิ้มให้กับตัวเองก่อนเดินเข้าห้องพัก

ส่วนปีศาจขาวยังไม่เดินกลับห้องของตัวเอง เดินเอามือไพล่หลังสาวเท้าช้าๆ เหมือนคนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจจนก้าวออกมาหน้าตึกอีกครั้ง

เงยหน้ามองท้องฟ้าอันปราศจากดวงดาว ดูมืดทะมึนลึกล้สุดคาดคะเน นานเท่าไรแล้วนะที่ท้องฟ้าไร้ดาวไร้เดือนแบบนี้ เชร่าสาวใช้เคยเล่าให้ฟังว่าโลกมนุษย์ท้องฟ้ามีดวงดาวและแสงจันทรา มันจะงดงามแค่ไหนกัน

และอีกคนที่ไม่เคยลบเลือนออกไปจากหัวใจ ได้แต่ “มารอส” ชาวเบื้องบนอดีตตนรักผู้ห่างหายไปนานแสนนาน เขาเคยเล่าถึงท้องฟ้าอันเต็มไปด้วยดวงดาวให้ฟังเช่นกัน ชะตากรรมเป็นสิ่งที่ทำให้ต้องมาแยกจากกัน ได้แต่เฝ้ารอคอยด้วยความหวังเล็กน้อยหล่อเลี้ยงหัวใจของตนเองไว้ตลอดมา

รักของสาวปีศาจแห่งโลกมืดกับบุรุษหนุ่มแห่งแดนสรวงเมื่อครั้งอดีต เป็นความรักต้องห้าม สุดท้ายก็ต้องแยกจากกัน เหลือเพียงความทรงจำที่เก็บไว้ในลิ้นชักของหัวใจ

ความหวังสุดท้ายตอนนี้ก็อยู่ที่ เฟรี่ ซึ่งรับปากว่ากลับขึ้นไปได้จะตามหา มารอส ให้พบ เพื่อแก้ปริศนาหัวใจบางอย่าง..เพื่อที่ว่า อาจจะได้พบกันอีกสักครั้ง

หน้าตึกไม่ได้มีแค่ปีศาจขาวเจ้าบ้าน ยังมีใครอีกคนกำลังยืนมองท้องฟ้าอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน

“เชร่า เจ้ายืนเหม่ออะไรแถวนี้ ทำงานเรียบร้อยหรือยัง”

เมื่อเห็นว่าเป็นใครจึงเอ่ยทักขึ้นก่อน สาวใช้สะดุ้งหันมามองแล้วรีบจรดมือคารวะ

“ขออภัยค่ะ เชร่าไม่ทันรู้สึกตัว”

“แล้วมายืนเหม่ออะไรแถวนี้” ยังไม่ลืมคำถามเดิม

“เชร่ายืนคิดถึงคุณเฟรี่ค่ะ”

“อะไรกัน..ยังรู้จักกันไม่นาน สนิทกันเร็วจริงนะ”

“ก็คุณเฟรี่เป็นคนดีนี่คะ เชร่าเลยต้องคิดถึง กลับไปแล้ว เชร่าต้องหาโอกาสแวะไปเยี่ยมคุณเฟรี่บ้าง”

“รู้อย่างไรว่าเป็นคนดี”

สาวใช้เอานิ้วชี้ ชี้บริเวณตำแหน่งหัวใจของตนเอง แล้วย้ายไปชี้บริเวณขมับพลางยิ้มตอบว่า

“รู้ด้วยใจและความรู้สึกไงคะ”

ปีศาจสาวเจ้าบ้านพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

“อีกหน่อยเฟรี่ก็กลับบ้านของเธอแล้วล่ะ”

“เชร่ารู้ค่ะ ก็เตรียมใจเตรียมกายไว้แล้ว มีพบก็ต้องมีจาก จะช้าจะเร็วเท่านั้น เชร่าทำใจได้ค่ะ และมีความทรงจำดีๆเกี่ยวกับคุณเฟรี่ไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว ใครก็ขโมยไปไม่ได้”

เจ้าเป็นคนฉลาดและเข้มแข็งมากนะ” ปีศาจสาวเอ่ยชมจากในจริง มองดูสาวใช้คนเก่งด้วยความรู้สึกรักสนิท เป็นเวลานานแล้วที่เธออยู่ที่นี่จนเหมือนกลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ไปแล้ว เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่ปราศจากบุคคลในครอบครัวอันชัดเจน ในฐานะเจ้าของคฤหาสถ์ปีศาจอันใหญ่โตกว้างขวาง บางครั้งกลับให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง..ภายใต้วงหน้าขาวซีดแบบปีศาจนั้น

“ที่จริงเชร่าบางครั้งบางเรื่องก็เป็นคนใจอ่อนนะคะ แต่พยายามจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น”

“นั่นล่ะ ข้าถึงว่าเจ้าฉลาดล่ะ..ว่างๆก็หัดให้ข้าจัดการกับความรู้สึกของข้าบ้างนะ”

เชร่าฟังแล้วทำตาโตบอกว่า

“เชร่าเรียนรู้มาจากท่านนะคะ จะหัดให้ได้อย่างไรกัน...ท่านล้อเชร่าเล่นแบบนี้เชร่าก็แย่สิคะ”

ปีศาจเจ้าของคฤหาสถ์หัวเราะ ไม่ปล่อยครั้งนักที่จะเห็นปีศาจขาวผู้เย็นยะเยือกคนนี้จะหัวเราะ พอเห็นแล้วทำให้สาวใช้คนเก่งรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

***********

จากคุณ : GTW

เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 16:49:45

ความคิดเห็นที่ 1

<ต่อครับ>

ปีศาจหนุ่มใจหายวาบ เมื่อไขกุญแจเข้ามาไม่เจอเฟรี่ ห้องก็ล็อคจากด้านนอกด้วยกุญแจอย่างดี ไม่มีทางใครจะผ่านเข้าไปได้

หรือจะเป็นทางหน้าต่าง

นักรบปีศาจปราดไปยังหน้าต่างด้วยหัวใจร้อนรุ่มสุดขีด กระจกหน้าต่างไม่ได้แตกเสียหาย

หรือว่าจะหลบลงไปอยู่ใต้เตียง ไม่มีทาง.....คนอย่างนางฟ้าตกสวรรค์คนนี้ไม่มีทางลงทุนล้อเล่นขนาดนั้น แต่เพื่อความแน่ใจจึงก้มลงไปมองใต้เตียงดู ก็ไม่พบร่องรอยอะไร

หัวใจของนักรบปีศาจตกวูบลง จนตัวเย็นเฉียบความรู้สึกช้าค้างไปชั่วขณะ

ประตูห้องน้ำเปิดออก ตัวปัญหาและต้นเหตุให้คนตื่นเต้นตกใจก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าท่าทางไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรสักนิด ทำหน้าตาตื่นอีกต่างหากเมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังทำท่าเหมือนคนกำลังสติจะแตกอยู่ในห้อง

หญิงสาวกอดอกเอียงคอหรี่ตามองอย่างสงสัย จนไนท์หายจากอาการตื่นตะลึง ค่อยผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกสุดชีวิต กระนั้นเสียงที่ถามออกไปก็ยังไม่วายสั่น

“เจ้า...อยู่ในห้องน้ำ..”

คนถูกถามขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาเอ่ยปากถามเรื่องแบบนี้ เข้าห้องน้ำมันผิดปกติตรงไหน

“ก็ใช่น่ะสิ ข้าไปอาบน้ำมา เปลี่ยนชุดด้วย”

ว่าพลางผายมือเป็นทำนองเชิญชวนให้มอง นั่นเป็นชุดนอนใหม่ที่เพิ่งซื้อมาจากร้านด้านล่างเมื่อครู่นี้เอง ชุดกระโปรงยาวสีดำราบลื่นตัดกับผิวขาวนวลเปล่งปลั่งซึ่งยังพอมีหยดน้ำเกาะแพรวทำให้คนมองยืนมองนิ่งนาน ถ้าไม่ติดว่าสวมหน้ากากโลหะสีขาวอันเย็นชา คงได้มีโอกาสเห็นคนปากอ้าตาค้าง

“ใส่ได้พอดีเลย ข้าเลือกเก่งไหมล่ะ”

บอกพลางหมุนตัวให้ดูสองสามรอบ ไนท์กลืนน้ำลาย รีบหันหน้าไปทางอ่านพลางตอบว่า

“เจ้าเลือกเก่งมาก”

“แน่นอน...ข้าเก่งอยู่แล้ว”

นั่น...ไม่มีการถ่อมตัวสักนิด รับแบบหน้าระรื่น

ปีศาจหนุ่มหันไปวางน้ำและอาหารลงบนโต๊ะเล็กข้างหัวเตียงพลางบอกว่า

“อาหารมาแล้ว ถ้าหิวจัดการได้เลย”

“ไม่ต้องห่วง ถ้าข้าหิวข้าจะจัดการแน่ ว่าแต่เจ้าไปอาบน้ำ”

“อะไรนะ..” คราวนี้ปีศาจหนุ่มเริ่มมีลางสังหรณ์อันไม่ชอบมาพากล เฟรี่ยิ้ม เดินไปกระโดดนั่งบนเตียง ทำท่าแบบสบาย แต่ขำเลืองมองแล้วบอกเสียงเฉียบ

“ไปอาบน้ำ”

“นี่....มันจะมากไปแล้ว เรื่องอะไรมาสั่งให้ข้าทำอย่างโน้นอย่างนี้ ไม่มีใครสั่งข้าให้อาบน้ำแบบนี่มาก่อน เจ้ารู้ไหม”

“ไม่รู้”

สั่นหน้าจนผมกระจาย แถมยังบอกอีกว่า

“รู้แต่ว่าอาบน้ำแล้วสดชื่นสบาย แถมเจ้าต้องมานอนห้องเดียวกับข้า ต้องทำตัวให้ดีๆหน่อย”

ฟังแล้วอยากจะเอาหัวโขกผนัง...นี่มันต้องเป็นบทของเขาไม่ใช่หรือ..ปีศาจหนุ่มคิดในใจ ตามหลักสากลแล้วเขาต้องเป็นคนออกคำสั่งโน่นนี่ไม่ใช่หรือ...คนที่ต้องเป้นฝ่ายขอร้องอ้อนวอนต้องเป็นอีกฝ่าย ไม่ใช่มานั่งทำหน้าตาไม่ทุกข์ไม่ร้อนไม่รู้เรื่องในสถานะของตนเองแบบนี้

“ข้าเตรียมชุดนอน ผ้าเช็ดตัวไว้ให้แล้วในห้องน้ำ จะชักช้าเล่นตัวอยู่ทำไม”

“เดี๋ยวเถอะ”

แยกเขี้ยวเข้าใส่ แต่พอสบตาใสเป็นประกายจ้องมองกลับมาทำเอาหัวใจอ่อนยวบลงอีกครั้ง ได้แต่หันไปถอนใจกับตัวเอง และยิ่งรู้สึกว่านรกกำลังจะแตกเมื่อนึกถึงภาพตัวเองในชุดนอน แบบนั้นมันผิดภาพลักษณ์นักล่ามือสังหารปีศาจชีดๆ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น

“ไม่อาบน้ำ ข้าไม่ยอมด้วย” เสียงใสๆสำทับแว่วมาในสติอันปั่นป่วนยุ่งเหยิง

“ไม่ยอมอะไร”

“ข้าก็จะนั่งดูเจ้าอยู่แบบนี้ ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน จะทนได้ก็ให้รู้ไป”

ฟังแล้วอยากบีบคอตัวเอง.....การขู่แบบนี้มีที่ไหนกัน นี่มันเรื่องอะไรกัน..อากาศในห้องเย็นฉ่ำแต่นักรบปีศาจกลับรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มเกาะตามแผ่นหลัง

“จะนั่งก็นั่งไป อยากทำอะไรก็ทำ”

เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ ไนท์บอกห้วนๆ แล้วเดินไปนั่งกอดอกพิงผนังห้องเงียบเฉย

เฟรี่เห็นแบบนั้นก็อมยิ้ม ไม่พูดอะไรเหมือนกัน หากเอียงคอใช้สายตาคมวาวจ้องมองแน่นิ่งอยู่เช่นนั้น มองราวกับจะให้ผ่านหน้ากากโลหะอันเย็นชาไร้อารมณ์ มองผ่านประตูหน้าต่างของหัวใจ มองให้ทะลุเข้าไปถึงส่วนที่ลึกและละเอียดอ่อนที่สุดของหัวใจ.. หน้ากากนั่นแทนที่จะปกป้องตนเองกลับกลายเป็นจุดอ่อนไปแบบไม่รู้ตัว

คนแบบนั้น.... ก็แค่ผู้หญิง เมื่อเทียบกับนักล่ามือสังหารแล้วไม่มีทางเทียบติด ท่าทางแบบนั้น...ถ้าอยากให้หยุด ก็แค่ลุกขึ้นไป จับคว่ำลงกับที่นอนแล้วตีก้นแรงๆ สักสองสามที คร้านแต่จะร้องไห้ขอโทษ บอกว่าไม่ดื้อแล้ว ไม่กวนแล้ว

คิดได้ แต่ทำแบบนั้นไม่ได้ และไม่เคยคิดจะทำแม้สักน้อย

“ก็ได้..ก็ได้”

ในที่สุดนักล่ามือสังหารปีศาจผู้เกรียงไกรก็เป็นฝ่ายยกธงขาว การมีคนเฝ้ามองไม่คาดสายตาแบบนี้มันทำให้อึดอัดลำบากความรู้สึก จะหนีไปไหนก็หนีไม่ได้ ถึงหนีได้คงไม่สามารถตัดใจหนี ยอมๆหน่อยก็ได้ คงไม่เป็นไร

ไนท์ลุกขึ้น หันมาทำท่ามองเหมือนหงุดหงิดก่อนเดินเข้าห้องไปแบบจำใจ

เฟรี่มองตามแล้วยิ้ม..หากอยู่คนเดียว รอยยิ้มคล้ายแฝงแววหม่นเศร้า...เหมือนจะบอกว่า...ตอนนี้มีเวลามีโอกาสยอมข้าก็ยอมไปเถอะนะ...อีกหน่อยก็จะไม่มีข้าให้ยอมแล้วนะ..ไม่ได้กวนใจแบบนี้อีกแล้วนะ..อีกหน่อยเจ้าก็ไม่ต้องมายอมข้ามาฟังข้าอีกแล้ว

สาวแดนสรวงยกมือป้ายหางตาทั้งที่ไม่มีหยาดน้ำตาแม้สักหยด หรือหยาดน้ำตาระเหยหายไปในอากาศอันเยือกเย็น....?

จบบทที่ 28

เฟรี่ สมัยเป็นนางฟ้าตัวน้อยมอมแมม
ขอบคุณภาพจาก : http://www.wallpapervn.net
แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 55 16:57:39

จากคุณ : GTW

เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 16:53:14

ความคิดเห็นที่ 2

สรุปว่าไปเข้าห้องน้ำเฉยเลย ^ ^;;

จากคุณ : รุริกะ

เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 17:43:14

ความคิดเห็นที่ 3

“ไม่อาบน้ำ ข้าไม่ยอมด้วย” เสียงใสๆสำทับแว่วมาในสติอันปั่นป่วนยุ่งเหยิง

“ไม่ยอมอะไร”

“ข้าก็จะนั่งดูเจ้าอยู่แบบนี้ ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน จะทนได้ก็ให้รู้ไป”

ฟังแล้วอยากบีบคอตัวเอง.....การขู่แบบนี้มีที่ไหนกัน นี่มันเรื่องอะไรกัน..อากาศในห้องเย็นฉ่ำแต่นักรบปีศาจกลับรู้สึกว่าเหงื่อเริ่มเกาะตามแผ่นหลัง

“จะนั่งก็นั่งไป อยากทำอะไรก็ทำ”

เรื่องอะไรจะยอมง่ายๆ ไนท์บอกห้วนๆ แล้วเดินไปนั่งกอดอกพิงผนังห้องเงียบเฉย

และแล้วก็ทนสายตานางฟ้าตกสวรรค์ไม่ได้นาน

“ก็ได้..ก็ได้”

ในที่สุดนักล่ามือสังหารปีศาจผู้เกรียงไกรก็ลุกขึ้น หันมาทำท่ามองเหมือนหงุดหงิดก่อนเดินเข้าห้องไปแบบจำใจ

" กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก " เสียงดังลั่นมาจากห้องน้ำอย่างตกใจสุดขีด

" เจ้า . . เจ้า . . ในอ่างอาบน้ำมี ตุ๊กตาเป็ดเหลือง เป็นฝูง
แล้วไหนจะ สบู่เหลวกลิ่นสตรอเบอร์รี่ อีก . . .

ข้าไม่อาบน้ำได้ป่ะ "

************************************

# เฟรี่ตัวน้อย น่ารักมากมายๆ

มีราเมนมาฝากหม่ำๆกันนะคะ จารย์จี และ เพื่อนๆทุกท่าน

จากคุณ : กาปอมซ่า

เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 19:06:04

ความคิดเห็นที่ 4

คุณกาป๊อมมมมมมมม...
คิดได้ง้ายยยยยยยยยยยย......!!!!!!!!!

จากคุณ : GTW (GTW)

เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 19:48:11

ความคิดเห็นที่ 5

ว้ากกก

กิ๊ฟหมด - -'

ให้คุณกาปอม ดาว แทนนะคะ ^____^

จากคุณ : รุริกะ

เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 19:57:16

ความคิดเห็นที่ 6

เย . . .

มี ตุ๊กตาเป็ดเหลือง มาฝาก จารย์จี กับ คุณงุงิ จ้า . . .

ขอบคุณทั้งกิ๊บ และ ดาว จ้า . . .

อ้อ . . . คิดได้ยังไงหรือคะ . . .

อิ . . อิ . . . เป็นฟามลับจ้า

จากคุณ : กาปอมซ่า

เขียนเมื่อ : วันภาษาไทยแห่งชาติ 55 20:06:14

ความคิดเห็นที่ 7

จองไว้ก่อนค่ะ ตอนเที่ยงจะแวะเข้ามาใหม่ ^_^

จากคุณ : เอริชา

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 08:33:25

ความคิดเห็นที่ 8

ขอบคุณคุณนักเขียน
คุณเป็นนักเขียนอีกคนติดตามอ่าน
ขอบคุณที่ทำให้เช้าวันจันทร์นี้ได้มีความสุขอีกครั้ง

จากนักอ่านเงาค่ะ

จากคุณ : kiikifon

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 10:30:05

ความคิดเห็นที่ 9

give หมด
คู่นี้ทำให้ หัวเราะไม่ออก ร้องไห้มิได้ โดยแท้

จากคุณ : zoi

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 10:58:41

ความคิดเห็นที่ 10

อ่านแล้วมีความสุขค่ะ

ได้อมยิ้ม ทั้งสองคู่เลย

จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 11:05:10

ความคิดเห็นที่ 11

คุณ : รุริกะ

แน่นอนสิครับ เข้าห้องน้ำ
อารามที่เป้นห่วงเกินไป เลยมองข้ามจุดเล็กๆน้อยๆไป
เป็นอาการปกติของคนที่เป็นห่วงขึ้นสมองครับ..(โรคแบบนี้มีด้วยหรือนี่..)^^

*******

คุณ : กาปอมซ่า

จอมใจอเจจี ภาคพิสดาร ของคุณปอม ฮา และน่ารักดีครับ
ไนท์ของเราแพ้เป็ดเหลือง แต่ปากแดง
หว่าย...เหลืองๆแดงๆ หว่ายๆ
อุ๊ย..ไม่เอา ไม่เอียงหาการเมือง กลัวโดนอุ้ม
(ใครจะอุ้มไหว)^^

*********

คุณ : เอริชา

ยินดีให้จองที่ครับ
(นั่น....ทำเป็นอนุญาต..ไม่ใช่ที่เราสักหน่อย)
^__^........

*******

คุณ : kiikifon

ด้วยความยินดีครับ ที่มีคนอ่านและแวะมาทักทาย
หยุดยาว 4 วันที่จะถึงจะเขียนให้อ่านต่อนะครับ
ถ้าไม่มีอะไรมาขัด^^

********

คุณ : zoi

นั่นสิครับ หัวร่อมิได้ ร่ำไห้มิออก
แต่ตอนต่อไป จะหัวเราะได้แล้ว
หัวเราะแบบดังๆ ด้วยล่ะ
ไม่เชื่อคอยดู๊คอยดู...ฮี่ๆๆๆๆๆ

********

คุณ : ใยไหมกะใบม่อน

ดีใจที่อ่านแล้วมีความสุขครับ
อ่านแล้วทุกข์ไม่เอาเนอะๆ
ว่าแต่คอมพ์ที่บ้านคุณใบหม่อน คงหายดีแล้วนะครับ
เห็นบ่นๆว่าอะไรสักอย่างมันเกเร...(คีย์บอร์ดเปล่า?)
ดื้อนักก็หาอุปกรณ์ตัวใหม่วัยเอ๊าะๆมาแทนเลย
^__^...

********

จากคุณ : Psycho man

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 16:15:36

ความคิดเห็นที่ 12

อ๋อย

อนาคตที่เห็นๆ อยู่ว่าต้องจากกันเนี่ย มันทรมานมากๆ เลยครับอาจารย์

แต่เอาน่ะ สู้ต่อไปนะไนท์ พวกเราชาวปิศาจอกระทมเอาใจช่วยนายอยู่ ^^

จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 19:44:20

ความคิดเห็นที่ 13

คอมพ์เกเรหนักตอนนี้โคม่าแล้วค่ะ

พิมพ์อะไรยาวๆหายเกลี้ยง ยังไม่มีเวลาพาไปหาหมอค่ะ

ถ้าปกติแล้วจะกลับมาลั้ลลาเหมือนเดิมค่ะ

จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 20:26:20

ความคิดเห็นที่ 14

ฉากบังคับให้ไปอาบน้ำ น่ารักกุ๊กกิ๊กดีค่ะ...^_^ อ่านแล้วแก้มตุ่ยเลย

จากคุณ : เอริชา

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 22:14:22

ความคิดเห็นที่ 15

รู้ด้วยใจและความรู้สึก ลึกซึ้งมากค่ะ
คู่ไนท์กับเฟรี่ก็ยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน

อ้อ กิฟหมดหลายวันแล้วค่ะ
แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 06:14:43

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)

เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 06:13:50

ความคิดเห็นที่ 16

คุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค

อนาคต ที่เห็นๆ อยู่ว่า ยังไงก็ต้องจากกัน
มันแย่มากๆๆ แร่นอน
แต่
บางเราไม่มีทางเลือก
หวังว่า คุณทะเล คงไม่พาตัวเองมาอยู่จุดนี้นะครับ
จุดที่เหมือน มองเห็น ข้างหน้า คือหน้าผา น้ำตก สูง
เราถูกกระแสแห่งสายธาร แห่ง กาลเวลา
ดึงเข้าไป ทุกที
มันแย่จริงๆครับ
^__^.....

**************

คุณ : ใยไหมกะใบม่อน

เอ้อ
ถ้าบ้านอยู่ใกล้ จะไปซ่อม ให้แล้วครับ
^__^

**************

คุณ : เอริชา

ขอบคุณครับ ที่แวะมา

ตอนต่อไปจะเห็นตัวละคร
ยิ้ม
และหัวเราะ มากขึ้นครับ
ก่อนจะร้องไห้.......ในบทสุดท้าย
^__^

********

คุณ : กุลธิดา (kdunagin)

ผมคิดว่า บางที คุณ : กุลธิดา อาจเหมือนผม
ในแง่ที่ว่า
เราเขียน
เรารักตัวละคร
จนคิดว่า จบไป คงใจหาย
เพราะความรักความผุกพัน
เลย ไม่อยากจบ (หมายถึงผม)
ดึง เรื่อง ไปเรื่อยๆ
เพราะผมคงเหงาแย่เลย

เมื่อ
ไม่ได้เขียน ถึงตัวละครในเรื่องนี้..เมื่อเรื่องจบ
^__^..........

ขอบคุณ Give น่ารักๆจากคุณ
คุณ: สามปอยหลวง,คุณ รุริกะ,คุณนารีจำศีล, คุณเอริชา, คุณนวลน้ำผึ้ง, คุณใยไหมกะใบม่อน,คุณ ravio, คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค,คุณ เม-ดา มากๆๆครับ
^_^...
แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 55 05:07:27

จากคุณ : Psycho man

เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 20:08:22

ความคิดเห็นที่ 17

จากคุณ : NUAOFFYHUB

เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 12:53:20

ความคิดเห็นที่ 18

^
อะไรน่ะ?

จากคุณ : GTW (Psycho man)

เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 08:45:04

ความคิดเห็นที่ 19

“ชะตากรรมของเราสองคนก็เหมือนกัน ถึงจะพยายามหลีกหนีกันยังไงก็ตัดกันไม่เคยขาดอยู่ดี..ลูกของเราก็เช่นกัน..พยายามแยกกันให้ห่างอย่างไรก็มาเกี่ยวข้องกันจนได้......"

คาใจประโยคนี้มากมายเลยค่ะ อยากรู้ ๆ ^_^

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 18:20:06

ความคิดเห็นที่ 20

คุณ : จันทร์พันฝัน อิอิ

นิยาย เรื่องนี้ เข้าโค้งสุดท้ายแล้วครับ
ตัวละคร ทุกคน เกี่ยวข้องกัน อย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ผมไม่อยากจบ
เพราะผมรักตัวละครของผม
จึงอู้
ไปเรื่อย

จากคุณ : GTW (Psycho man)

เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 18:51:29

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป