ความคิดเห็นที่ 1 19/1 ลลิลดาวางหูจากโทรศัพท์ทางไกลด้วยความไม่สบายใจ เธอและครอบครัวไม่อาจกลับไปร่วมฉลองคริสต์มาสกับมารดาได้แน่แล้ว เมื่อสามีมีกำหนดเดินทางไปทำงานยังมณฑลต่างจังหวัดในช่วงเวลาเดียวกัน ครั้นเธอกับลูกจะไปเยี่ยมท่านกันสองคนก็รู้ว่าเขาคงคัดค้านอย่างถึงที่สุด เธอจึงนิ่งเสียเพราะไม่อยากเพิ่มพูนปัญหาระหว่างกัน ชีวิตคู่กว่าสองปีเริ่มไม่ราบรื่นเสียแล้ว เมื่อหญิงสาวรู้สึกว่าตนเองเป็นฝ่ายเดียวที่พยายามปรับตัว และคาชาลก็ยังคงมุ่งมั่นกับการงานมากกว่าสร้างสัมพันธ์ในครอบครัว เธอนึกถึงคำสอนของแม่เรื่องความอดทนแล้วก็ได้แต่ยิ้มเศร้า ไม่คิดเลยว่าตนจะต้องใช้มันในเวลารวดเร็วเช่นนี้ มือบางลูบศีรษะบุตรชายซึ่งกำลังสะลึมสะลือ เค้าหน้าและผิวพรรณของเด็กน้อยถอดแบบผู้เป็นพ่อมาไม่ผิดเพี้ยน ราวกับจะย้ำเตือนว่าแกเป็นบุตรแห่งเทพพระอาทิตย์อย่างแบ่งแยกไม่ได้ ลลิลดาน้ำตารื้นเมื่อมือเล็กของลูกคว้ามือเธอมาจูบอย่างที่บิดาของเขาชอบทำ ก่อนผู้เป็นแม่จะก้มลงจุมพิตกลางหน้าผากบุตรชาย “นอนนะลูก” เธอเอ่ยอ่อนโยน หัวใจมารดาปวดร้าวเมื่อลูกตนไม่มีพ่อคอยส่งเข้านอน เออหนอ หน้าที่เพื่อความสุขอันยิ่งใหญ่ของคนในครอบครัวเล็กๆ หรือจะสู้หน้าที่การงานอันยิ่งใหญ่เพื่อความสุขเล็กๆ ของคนจำนวนมาก เธอได้แต่หวังว่าตนจะทำหน้าที่แม่ได้ดีโดยไม่ให้แกต้องรู้สึกขาด ดังเช่นที่แม่เลี้ยงเธอมา “ปาปาไปไหน” เสียงเล็กร้องถาม “ปาปาไปทำงานไงลูก เดี๋ยวปาปาก็มาจ้ะ คิรินนอนหลับแล้วปาปาก็มา” “ม้า...ขี่ม้า” หญิงสาวสะท้อนใจ เธอไม่อยากโกหกลูกด้วยการให้สัญญาเลย เพราะหากคาชาลไม่มีเวลา แกจะต้องผิดหวัง เสียใจ “เอาอย่างนี้ มามาจะพาคิรินขี่ม้าเอง ให้ปุงกัลทำม้าโยกให้ด้วยนา แต่ตอนนี้นอนได้แล้วจ้ะ” เด็กชายผงกศีรษะอย่างว่าง่ายก่อนจะหลับตาพริ้ม ลลิลดาก้มจูบบุตรชาย รอจนแกหลับสนิทแล้วจึงค่อยออกจากห้อง ของเล่นราคาแพงซึ่งวางเกลื่อนกลาดถูกหยิบจับเพียงไม่กี่ครั้งก็วางทิ้ง เมื่อลูกไม่มีเพื่อนเล่นสนุกด้วยกัน หากคนซื้อก็ขยันซื้อมาทดแทนตัวเขาจนได้ หญิงสาวก้มเก็บหุ่นยนต์ซึ่งหลงมาอยู่ห้องนอนตน พร้อมกับที่ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพอดี “ของเจ้าคิรินน่ะซี ทำไมไม่ให้คนงานเก็บให้เรียบร้อย” “เรื่องแค่นี้ฉันทำได้ จะไปใช้คนอื่นทำไม ลูกเราต่างหากเล่นแล้วต้องรู้จักเก็บ” ชายหนุ่มชะงักมือซึ่งกำลังปลดเน็คไท หันมองตามเสียงแข็งของภรรยา “ผมแค่ไม่อยากให้คุณลำบากเท่านั้นน่า เครียดทำไมฮึ ลิลลี่” คาชาลสวมกอดร่างบางอย่างเอาใจ เขาสร้างตัวเพื่อหวังให้คนรักสุขสบายที่สุดนี่นะ งานการที่ทุ่มเทก็หวังสร้างหน้าตาให้เจ้าหล่อนภูมิใจ ลลิลดาขืนตัวจากอ้อมกอดนั้น เธอไม่อยากใจอ่อนเพราะท่าทีออดอ้อนของเขา ความขุ่นเคืองที่อีกฝ่ายทำให้มารดาและบุตรชายของเธอต้องผิดหวัง เสียใจยังไม่คลาย แต่พอหันกลับไปพบแววตาอ่อนล้า เธอก็กลับสงบลง อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “เธอทานอะไรมาหรือยัง” “ครับ” เขาตอบพลางแก้ปมเน็คไทต่อ หากครั้งนี้มีภรรยายื่นมือช่วยเหลือ “คิรินถามถึงปาปา ร่ำร้องจะขี่ม้าให้ได้” คนพ่อหัวเราะกังวาน นึกชอบใจที่ลูกได้เชื้อตน “ผลัดแกไปก่อนแล้วกัน” “ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เธอมีเวลาให้ลูกเสียที่ไหน” หญิงสาวตวัดค้อนใส่กระดุมเสื้ออีกฝ่ายขณะลงมือแกะ “คาชาล เธอเป็นข้าราชการหรือนักการเมืองกันแน่นะ” “คุณโกรธอะไรหรือ ผมไปทำงาน ไม่เคยนอกลู่นอกทางกับใคร ยังไม่พออีกหรือ ลิลลี่” “ก็ลองนอกลู่นอกทางดูสิ เธอจะไม่ได้พบฉันและลูกอีกเลย” เสียงเจ้าหล่อนขุ่นเขียวอย่างแสนงอน “คุณก็รู้ว่าเชื่อใจผมได้ เหมือนที่ไว้ใจเรื่องนี้กับชายชาวทิชกูได้ทุกคน” ประโยคหลังแผ่วลงเท่ากระซิบ กว่าจะรู้ตัว... ลลิลดาก็ตกอยู่ในอ้อมกอดสามีเสียแล้ว แผ่นอกเปลือยเปล่าของเขาแนบสนิทไปกับร่างกายเธอ เธอพยายามขืนกายไว้ ฝ่ามืออบอุ่นยันแผ่นอกเขา หากคาชาลไม่ปล่อยให้ริมฝีปากอิ่มได้เอ่ยคัดค้าน เขาจะไม่ยอมให้วาจาเย็นชาของเธอมาดับไฟเสน่หานี้ลง ร่างบางซึ่งขืนกายเกร็งไว้ค่อยผ่อนคลายเมื่อมือหนาวนเวียนลูบไล้ นวดเฟ้นไปตามแผ่นหลังเธอ หญิงสาวผ่อนผันความขุ่นเคืองไว้ เธอขอรับความสุขชั่วครั้งคราวที่เขาจะมอบให้นี้มาหล่อเลี้ยงชีวิตชืดชา ................................... บ้านหลังใหญ่ไม่เงียบเหงาเกินไปนักแม้ไร้เงาเจ้าของบ้านอยู่ร่วมเทศกาลความสุข ลลิลดาพาบุตรชายออกไปซื้อของในตัวเมืองและได้ต้นสนจำลองต้นหนึ่งมาตกแต่งบ้านให้เข้ากับเทศกาล คิรินและเด็กๆ ในบ้านมีหน้าที่ประดับพู่และตุ๊กตาต่างๆ อย่างสนุกสนาน ขณะที่ผู้เป็นแม่นั่งมองภาพชุลมุนเหล่านั้น นินาก็เดินนำแขกเข้ามาหาเธอ บุรุษร่างท้วมผู้มีใบหน้ายิ้มแย้มเป็นนิจ วิคเตอร์นั่นเอง เขามาพร้อมกับข้าวของพะรุงพะรังสองมือ “วิคเตอร์... ไม่เจอเธอเสียนาน มาอย่างไรล่ะนี่” หญิงสาวไม่ได้พูดผิดสักนิด รุ่นพี่ของสามีไม่ได้มาที่นี่อีกเลยนับแต่คาชาลย้ายงาน เธอไม่ได้ยินแม้แต่ข่าวคราวของเขา “ผมเอาของขวัญมาฝากครับ ตั้งแต่มิสคลอดลูกผมยังไม่มีโอกาสมาเยี่ยมเลย” เขายังคงใช้สรรพนามเดิมเรียกเธอ “ว่าแต่คนไหนลูกมิสล่ะครับนั่น” ยังไม่ทันที่ลลิลดาจะเรียกหน่อเนื้อมาหา เด็กน้อยก็วิ่งมาปีนขึ้นตักมารดาอย่างหวงห้าม เธอต้องบอกให้บุตรชายทักทายเพื่อนของพ่อ แกจึงยกแขนป้อมสวมกอดอีกฝ่าย ก่อนปล่อยออกรวดเร็ว วิคเตอร์เอ่ยกลั้วหัวเราะ “แหม ผมไม่น่าถามว่าคนไหน ถอดแบบเจ้าคาชาลมาชัดๆ” ดวงหน้างดงามเผยยิ้มบาง ใครต่อใครก็พูดเช่นนี้ราวกับช่วยตอกย้ำเธอให้ไม่อาจหนีจากสถานะภรรยาของคาชาลไปได้ “แล้วเธอเป็นอย่างไรบ้าง งานยุ่งหรือจ๊ะ ไม่เห็นแวะมาที่นี่บ้างเลย” “อ้อ มิสคงยังไม่ทราบ ผมออกจากงานราชการแล้วครับ ตอนนี้ก็กลับมาเปิดบริษัทนำเที่ยวเหมือนเดิม ผมรักงานพวกนี้เสียแล้ว จะให้ทำงานนั่งโต๊ะทั้งวัน มีคนขัดแข้งขัดขาก็ไม่ไหว” “ฉันไม่รู้มาก่อนเลย” “ที่คาชาลสมัครใจไปช่วยงานท่านประธานาธิบดีก็เหมือนกันครับ ในแวดวงข้าราชการยังมีพวกนายพลวายู้คอยู่มาก คนพวกนี้คอยจับผิด กลั่นแกล้งพวกเราสารพัด” คนฟังหวนนึกถึงท่าทีคร่ำเคร่งของคู่ชีวิตก่อนหน้านี้ เออหนอ เธอไม่รู้เลยว่าเขาต้องเผชิญแรงเสียดทานจากภายนอกขนาดไหน ขณะที่เธอใช้ชีวิตสุขสบายในบ้านหลังโต หากในความเห็นใจก็มีความน้อยใจปะปนอยู่ เขาไม่เคยปริปากเล่าความเป็นไปอีกด้านของชีวิตเขาเลย คาชาลไม่คิดหรือว่าเธอจะมีความสุขบนความทุกข์ของเขาได้อย่างไร “ตอนนี้รัฐบาลกำลังศึกษานโยบายปรับลดเงินเดือนข้าราชการอยู่ครับ ประเทศเรามีปัญหาเหลื่อมล้ำรายได้ระหว่างข้าราชการและประชาชน เพราะผลพวงที่นายพลวายู้คต้องการสร้างความนิยมในหมู่ข้าราชการไว้กับตน ผมว่าหลังจากนี้คงมีปัญหาตามมาแน่ครับ” “วิคเตอร์ เธอรู้ไหมว่ากลุ่มปฏิรูปการปกครองฯ คิดการอะไรต่อไป พักนี้คาชาลกลับไปคลุกคลีกับคนเหล่านั้น” “ไม่ทราบซีครับ ผมแยกตัวออกมาแล้ว แต่เดิมก็คุ้นเคยกับนิโก้มากกว่า” ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจพอกัน เขาไม่คุ้นเคยกับอดีตแกนนำทั้งสามถึงขั้นรู้จักนิสัยใจคอ เกรงแต่ว่ารุ่นน้องที่เขารักจะถูกหลอกใช้โดยอาศัยความเคารพนับถือที่มันมีต่อพี่ชายมาเป็นตัวล่อนั่นเอง สีหน้าลลิลดาหม่นหมองทีเดียวที่ได้ฟังคำตอบ เธอเห็นแต่บุรุษผู้นี้เท่านั้นจะเป็นที่พึ่งในการดึงสามีตนกลับมา หากเขากลับแยกไปมีชีวิตที่สงบกับงานการที่เขารักเสียแล้ว งานซึ่งแยกจากคาชาลโดยสิ้นเชิง วิคเตอร์มองท่าทางสลดลงของสตรีชาวต่างชาติด้วยความเห็นใจ “แล้วนี่คาชาลไม่อยู่หรือครับ แหม ผมล่ะเสียดายแทนมันจริงๆ ผมมีไก่งวงมาด้วย ทำไมเราไม่ชวนเจคมาอีกคนล่ะครับ” เจ้าหล่อนค่อยกระตือรือร้นขึ้นบ้าง “นั่นสิ ฉันจะโทรถึงเขาเองจ้ะ” หญิงสาวพยายามปรับตัว ปรับใจ เธอมองบุตรชายซึ่งกลับไปเล่นสนุกกับกลุ่มเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน แล้วก็คิดได้ว่าในยามเทศกาลเช่นนี้ ตนควรจะสร้างความสุข ความประทับใจให้แก่ลูกน้อยดีกว่า ................................... บรรยากาศอึมครึมปกคลุมทั่วทั้งห้องประชุมเล็กๆ ภายในบ้านอันห่างไกลในชนบท กลิ่นอับลอยอวลปะปนกับกลิ่นชาร้อนชวนคลื่นเฮี๋ยน แต่มิได้ระคายจมูกผู้ที่มาร่วมชุมนุม หนึ่งในแกนนำซึ่งเป็นเจ้าของบ้านนั่งประจำยังหัวโต๊ะ ส่งต่อภาพถ่ายชายผู้ต้องสงสัยที่หวังปลิดชีพประธานาธิบดี โดยมีนิโก้รับเคราะห์แทน “มีคนเห็นมันทางตอนใต้ของประเทศ มันได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่แถวนั้นอย่างดี แสดงให้เห็นว่ายังมีคนของนายพลวายู้คอยู่มากในหน่วยงานราชการ ทั้งที่ดร. อูราลก็ดำรงตำแหน่งมาแล้วหลายปี” คาชาลมองชายร่างผอมเกร็งด้วยความเจ็บแค้น มันฆ่าพี่เขาแต่กลับลอยนวลอยู่ได้ เพราะความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่รัฐนั่นเอง “ท่านประธานาธิบดีไม่เด็ดขาด” เสียงหนึ่งแทรกขึ้นกลางวงประชุม “น่าจะไล่ไอ้พวกนี้ออกให้หมด ปล่อยมันให้เป็นหนามยอกอกอย่างนี้ได้อย่างไร” “มันต้องสร้างเรื่องอีกแน่ ถ้ารัฐบาลตัดสินใจปรับลดเงินเดือนข้าราชการจริงๆ” อีกเสียงแสดงความเห็น “คาชาล นายรู้ฤทธิ์พวกมันดีไม่ใช่เรอะ ประเทศของเราไม่ก้าวหน้าเพราะมีพวกขัดแข้งขัดขากันเอง” เขารู้ดีเชียวล่ะ และเห็นจริงตามนั้นทุกประการ ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งมองเห็นจุดอ่อนของดร. อูราล ท่านใจดี ใจอ่อนกับพวกมันมากไป “นายย้ายไปทำงานใกล้ชิดกับท่านประธานาธิบดี พบเห็นอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า” เสียงยียวนถามขึ้น “หมายความว่าไง” ชายหนุ่มฉุกคิด “ท่านอาจหักหลังพวกเราไปเข้าพวกกับนายพลวายู้คน่ะซี” “ไม่มีทาง” คาชาลผุดลุกยืน เขาจ้องหน้าอีกฝ่ายที่พูดจาพล่อยๆ ให้แตกกันเองแบบนี้ได้อย่างไร “เฮ้ย ใจเย็นน่า” หนึ่งในสามแกนนำรั้งเขานั่งลง “ไอ้ยูซุตมันก็แค่สงสัย เราสังเกตไว้ก็ไม่เสียหายไม่ใช่หรือ ไหนๆ แกก็ทำงานใกล้ชิดท่านอยู่แล้ว” เขาจำต้องเก็บกดความไม่พอใจไว้ สายตาทุกคู่มองมาที่เขาอย่างหมิ่นแคลน ทุกคนในที่นี้มีความคิดไปในทิศทางเดียวกันว่าดร. อูราลอาจหันไปปรองดองกับนายพลวายู้ค เมื่อนั้น ปากกระบอกปืนก็จะหันมายังแกนนำที่เหลือแทน ภารกิจใหม่ที่เขาได้รับมอบหมายในวันนี้คือการจับตาท่าทีของท่านประธานาธิบดีเช่นนั้นหรือ หัวอกคาชาลขมขื่น เขาเคยยืนข้างหลังชายชราผู้มีเมตตาคนนั้น พลอยได้รับร่มเงา น้ำจิตน้ำใจจากท่าน ไม่เคยคาดคิดว่าสักวันตนจะต้องยืนตรงข้ามท่านเลย จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 12:37:05

ความคิดเห็นที่ 2 คุณscottie - ใกล้จบแล้วค่ะ ตอนนี้ก็พยายามรวบเข้าปมสุดท้ายอยู่ค่ะ คุณgoldensun - ลูกคนนี้เกิดมาสมความตั้งใจคาชาลเขาล่ะค่ะ หวังให้เป็นโซ่ผูกลิลลี่ไว้ แต่ถ้าสักวันโซ่ขาด อันนี้ก็ฝากติดตามด้วยนะคะ แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ พี่พิชช์ - ลิลลี่ก็อยากหนีอยู่ค่ะ แต่นินามาพูดให้ได้คิดซะก่อนนน คาชาลน่าเพิ่มเงินเดือนให้เนอะ อิอิ ขอบคุณสำหรับกิฟค่า พี่ไก่ - ได้ประสบการณ์ตรงจากพี่ไก่อีกแล้ว ขอบคุณมากๆเลยค่ะ คุณเขมปัณณ์ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณกุหลาบมอญ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณเอริชา - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ *+*+*+ อีก 2 วันนะคะ! แค่ตอบคำถามง่ายๆในบล็อก http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=thezircon&date=23-07-2012&group=1&gblog=1 ก็ลุ้นรับนิยาย "หัวใจร้ายๆ พ่ายรัก" ไปอ่านที่บ้านได้เลยค่ะ มาร่วมสนุกกันเยอะๆน้าาา +*+*+* จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 12:54:05

ความคิดเห็นที่ 3 หวังว่า คาซาลคงเชื่อใจตัวเองมากกว่าจะโดนเป่าหูโดยพวกหัวรุนแรงนะคะ ถ้าทำก็เหมือนเนรคุณเลย เข้าใจลดาค่ะ เล่นให้ดูแลลูก ห่างแม่ แถมยังไม่มีความเข้าใจ ไม่เห็นลดาเป็นหุ้นส่วนชีวิตที่ควรแชร์ทั้งสุขและทุกข์ด้วย ระวังความรักจะจางแล้วเลิกทน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 18:46:03

ความคิดเห็นที่ 4 ลลิลดายังไม่พร้อมจะมีครอบครัวค่ะ การแต่งงานร่วมชีวิตกับใครหมายถึงแต่ละฝ่ายให้กันคนละครึ่ง ลลิลดาไม่ต้องทำงานนอกบ้านอะไรเลย ใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ในบ้านก็ควรทำหน้าที่ภรรยาและแม่บ้านไป ในขณะที่คาชาลเป็นผู้หาเลี้ยง เป็นผู้ออกไปทำงานนอกบ้าน ลลิลดาควรเข้าใจ ในเมื่อเขาต้องคร่ำเคร่งกับงาน แถมมีเรื่องให้หนักใจที่ต้องแก้ไข ถ้าลลิลดามีแต่สร้างปัญหาให้แบบนี้ แสดงว่ายังมีความคิดเป็นเด็ก ยังไม่พร้อมมีครอบครัว หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะว่างเกินไป จิตใจก็เลยฟุ้งซ่าน ลองออกไปทำงานนอกบ้าน มีอะไรให้ต้องรับผิดชอบ มีชีวิตที่วุ่นวายกว่านี้ ใจคงไม่ฟุ้งซ่านขนาดนี้ก็ได้นะคะ กิฟหมดหลายวันแล้วค่ะน้องแพรว ติดไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 06:23:26

ความคิดเห็นที่ 5 ลิลลี่เหมือนกับความอดทนกำลังลดน้อยลงทุกทีแล้วสิ คาซาลคงมีความรอบคอบพอกับภารกิจนี้นะคะ ไม่อยากให้เกิดอะไรเพราะหลงผิดเลยค่ะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 22:00:24

ความคิดเห็นที่ 6 บางทีก็อยู่ที่คาชาลที่ไม่เปิดด้วยเหมือนกันนะคะคุณกุลธิดา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 19:31:55