ความคิดเห็นที่ 1 ความห่วงใยในตัวบุตรสาวเพิ่มพูนตามแรงเคลื่อนที่ของเข็มนาฬิกา ยุพินใคร่ครวญภายใต้ความสับสน เธอเองมิใช่หรือที่อนุญาตให้หลานชายพาบุตรสาวแวะรับประทานอาหารค่ำก่อนกลับ ไว้วางใจให้เขาเวียนรับเวียนส่งเพื่อกีดกันลูกให้ออกห่างจากเพื่อนชายทุกคน ประวิทย์มาจากครอบครัวอันสมบูรณ์พูนสุข พรั่งพร้อมไปด้วยความรักและทรัพย์สมบัติที่เธอเคยปรารถนาจักครอบครอง เขาเป็นลูกชายคนเดียวของวิรดา พี่สาวผู้ซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางความรักและฐานะอันมั่นคงจากผู้ให้กำเนิดหล่อน ขณะหลานกำพร้าเช่นเธอเป็นได้แต่เพียงผู้เฝ้ามอง นริศราต้องมีชีวิตที่ดีกว่าแม่ เป็นความรู้สึกอันแน่วแน่ที่บอกย้ำกับตัวเอง ด้วยเหตุนี้มิใช่หรือ เธอจึงยินดีให้ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างประวิทย์ปลูกสร้างไมตรีกับบุตรสาวของตัวเอง จิตใจของผู้เป็นมารดาสับสนเมื่อทบทวนมาถึงจุดนี้ อาจเป็นอีกครั้งที่เธอประมาทกับชีวิต  ด้วยระยะหลังมานี้ ประวิทย์มักส่งลูกสาวของเธอกลับมาล่าช้า  โดยไม่โทรศัพท์มาขออนุญาตเหมือนแต่ก่อน  อีกทั้ง นริศราเองก็หงอยเหงาไป เหมือนมีเรื่องคิดกลัดกลุ้มอยู่คนเดียว ความหวาดหวั่นพรั่นพรึงท้วมท้นจิตใจ  ทั้งคู่ยังอยู่ในวัยแรกเริ่มของความเป็นหนุ่มเป็นสาว  ช่วงวัยอันขาดความยั้งคิดเหมือนช่วงชีวิตครานั้นของเธอ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายภวังค์ความคิดในขณะนั้น ยุพินหันไปรับสายทันที “ประวิทย์เหรอลูก” ความห่วงใยท่วมท้นอยู่ในน้ำเสียง ปักใจมั่นว่าหลานชายคงโทรมาบอกกล่าวขอพาลูกสาวเธอกลับช้าเหมือนเคย ทว่า เสียงหวานที่ตอบมา กลับก่อความรู้สึกประหลาดลึกอย่างไม่ทราบสาเหตุ “ไม่ใช่ค่ะ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบคุณยุพินรับสายอยู่หรือเปล่า” สตรีวัยกลางคนกำหูโทรศัพท์แน่นขึ้น ใช้เวลาอยู่หลายอึดใจจึงสามารถเปล่งเสียงตอบกลับไป “ค่ะ ดิฉันยุพิน ไม่ทราบจากที่ไหนคะ” ปลายสายเงียบไปพัก ก่อนจะแนะนำตัวเองด้วยเสียงที่เรียบและเย็น “คุณยุพินคะ ดิฉันนิดาค่ะ นิดา ตัณธนศิริ” หัวใจของคนฟังกระตุกอย่างแรง อาการหวั่นวิตกเกี่ยวกับบุตรสาวเมื่อซักครู่ถูกกลืนหายไปในห้วงอารมณ์นั้น เธอพึมพำทบทวนชื่อและนามสกุลของเจ้าของเสียงพูดอย่างไม่เชื่อหู “นิดา... ตัณ..ธนศิริ ” “ค่ะ คุณยุพิน นิดาเอง” ความขมขื่นอันซ่อนลึกมานานถูกคุ้ยคืนกลับมา เธอไม่เคยปรารถนาจะพบปะสนทนากับคนกลุ่มนี้อีก “คุณโทรมาทำไม” เสียงถามแข็ง ๆ นั้นเน้นหนักบอกชัดถึงความไม่ยินดี จนปลายสายต้องรีบบอกถึงจุดประสงค์ “คุณยุพินคะ นิดามีเรื่องสำคัญจะเรียนคุณ ขอเวลาซักครู่เถอะนะคะ” เสียงอ้อนวอนอันนุ่มนวลนั้นทะลุทะลวงผ่านมาทางสายโทรศัพท์ เยียบเย็นบาดลึกลงในเนื้อหนังมังสา ยุพินรู้สึกสั่นไปทั้งร่างก่อนจะทิ้งสายลงอย่างตั้งใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 22:14:55

ความคิดเห็นที่ 2 ถนนย่านชานเมืองยามค่ำคืนโปร่งโล่ง แสงเหลืองนวลจากโคมไฟริมทางสาดวูบวาบเข้ามาในรถ ฉายเสี้ยวหน้าขาวนวลของคนนั่งข้าง ดวงตาคู่แน่นิ่งของหญิงสาวทอดมองออกนอกกระจกหน้าต่างรถอย่างเหม่อลอย นริศราแลเศร้าซึมกว่าที่คาด ความรู้สึกอันลึกซึ้งในหัวใจเพื่อนสาวคงปรับเปลี่ยนเป็นความรักโดยสมบูรณ์แล้ว ชายหนุ่มคาดเดากับตัวเอง “พี่ประวิทย์มารับนุ่นช้าแบบนี้ทุกวันเหรอ” คณิตถามขึ้น พลางเพ่งมองกระจกส่องหลัง ซึ่งเห็นรถยนต์สีขาวคันหนึ่งแล่นฉวัดเฉวียนตามมาอยู่นานแล้ว หญิงสาวกระพริบตา ตอบเสียงเรียบโดยไม่ทันสังเกตท่าทางของคนขับ “อืม ช่วงหลังนี้มาช้าหน่อย” “ช้าจนมืดค่ำขนาดนี้อ่ะนะ” เขาย้ำถาม พุ่งสายตากลับไปยังภาพของท้องถนนเบื้องหน้า  ป้ายบอกทางเข้าหมู่บ้านยังคงสภาพเดิมเหมือนครั้งที่เขาเคยอาศัยอยู่ “เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี้ใช่ไหมนุ่น” “อื่อ”  เธอพยักหน้า “ช่วงนี้พี่ประวิทย์เร่งทำวิทยานิพนธ์เตรียมจบ แต่ทุกวันไม่เคยช้าขนาดนี้หรอก” “ลองโทรเข้ามือถือเค้าดูหรือยังล่ะ” เขาถามพลางหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าสู่เส้นทางสายเล็ก “เปล่า ไม่ได้โทร” เธอตอบปนอาการอึดอัดเล็กน้อย “นุ่นไม่อยากเจอเค้านักหรอก” “ทำไมล่ะ” มีเสียงหัวเราะปนอยู่ในคำถาม คู่สนทนายิ้มเจื่อน ๆ เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจปนอารมณ์ขันของเพื่อนหนุ่ม “ไม่มีอะไรหรอก นุ่นแค่เบื่อ อยากไปไหนมาไหนเองมากกว่า” คณิตหยุดรถลงเมื่อถึงบริเวณข้างรั้วบ้าน หันมองมาพยายามค้นหาความมีชีวิตชีวาที่ขาดหายไปของเธอ “เรื่องพี่ประวิทย์เนี่ย คงเป็นคำสั่งทูลกระหม่อมแม่ของคุณหนูอีกเหมือนเดิมล่ะสิ”. เขาหยอกแล้วเปล่งเสียงหัวเราะอย่างครื้นเครง หญิงสาวไม่ตลกตาม ตอบเพียงพยักหน้าช้า ๆ อย่างเฉยเมย ชายหนุ่มขำไม่ออกเมื่อเห็นท่าทางซึมเศร้าของเพื่อน “ทำไมนุ่นไม่บอกให้น้ายุพินซื้อรถให้ซักคันล่ะ” เขาเสนอ ”จะได้ขับรถไปเรียนเอง” นริศราเหลือบมองเจ้าของเสียงพูดอย่างเห็นด้วย เขาระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูแจ่มใสขึ้นของเธอ “ณิตสอนขับรถให้ก็ได้นะ หรือจะเรียนตามโรงเรียนสอนขับรถก็ได้ ไม่กี่ชั่วโมงหรอกก็ขับออกถนนได้สบาย” จู่ ๆ ประตูข้างที่หญิงสาวนั่งอยู่ก็ถูกกระชากเปิดออก ร่างบางถูกลากออกนอกตัวรถจนเซปะทะกับเจ้าของแรงดึง ได้กลิ่นฉุนกึกของแอลกอฮอล์ตามมา “พี่ประวิทย์!” เธอร้องเรียกชื่อเขาเสียงดัง เมื่อเห็นใบหน้านั้นชัดเจน คณิตตกใจไม่แพ้กัน รีบเปิดประตูรถตามออกมา “อะไรกันเหรอครับ” เขาถามเสียงตื่น “อะไรเหรอวะ!” ประวิทย์ปรี่เข้าไปผลักเจ้าของคำถามเต็มแรง ร่างของเขาเซไปข้างหนึ่งเมื่ออีกฝ่ายถอยหลบ นริศราได้สติก้าวพรวดไปประคองญาติหนุ่ม “พี่ประวิทย์” เธอจับเขาไว้ที่แขน “เป็นอะไรไปคะ พี่ทานเหล้ามาเหรอ” “นายมีสิทธิอะไรวะ ถึงพานุ่นขึ้นรถมา” เขาตะคอกถามเมื่อตั้งหลักได้ สุ้มเสียงบอกถึงอาการมึนเมาชัดเจน “นุ่นก็เหมือนกัน” ว่าแล้วก็หันมาคำรามใส่ญาติสาว “คิดยังไงถึงได้ขึ้นรถมากับไอ้หมอเนี่ย ทำไมไม่รอพี่!” หญิงสาวผงะเมื่อถูกตวาด “นุ่นรอพี่ประวิทย์แล้วครับ” คณิตช่วยตอบแทน “จนผมเห็นว่าค่ำมากแล้ว เลยอาสาพามาส่ง” ชายหนุ่มก้าวเท้าถอยหลังเมื่อเห็นดวงตาเกรี้ยวกราด “นายถือดียังไงถึงได้มายุ่งกับน้องสาวฉัน หา!” เขาดันร่างใหญ่ด้วยสองมือ ขณะอีกฝ่ายถอยหลังพัลวัน “นึกว่าแน่เหรอวะ” “มีเรื่องอะไรกัน” เสียงนั้นทำให้ทุกฝ่ายหยุดชะงัก ยุพินเปิดประตูรั้วบ้านออกมาพร้อมด้วยชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่ง สายตาทุกคู่เพ่งตรงไปยังร่างอันปวกเปียกด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ของชายหนุ่ม ประวิทย์ได้สติรีบสะกดอาการมึนเมาของตัวเอง “ผมไปรับนุ่นเหมือนทุกวันครับคุณน้า” เขาอธิบาย พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ “แต่มีคนบอกว่า เห็นนุ่นขึ้นรถไปกับไอ้หมอเนี่ยแล้ว ผมเลยพยายามขับตามมาจนถึงหน้าบ้านเนี่ย” ยุพินเลื่อนสายตาดุจากหลานชายไปที่บุตรสาว ก่อนจะปราดมองไปยังร่างใหญ่ของชายหนุ่มอีกคน “นุ่นรอพี่ประวิทย์จนเกือบสองทุ่มแล้วนะคะแม่ ก็เลยอาศัยรถของคณิตกลับมา” หญิงสาวตรงไปโอบแขนผู้ให้กำเนิด “แม่จำคณิตได้ไหมคะ ที่เคยอยู่บ้านตรงข้ามบ้านของเรา” ยุพินขมวดสายตามองชายหนุ่มผิวเข้มตรงหน้า ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าขรึมเป็นรอยยิ้มยินดี “อ้าว คณิตเองเหรอลูก ไปไงมาไงเนี่ย” ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้ผู้อาวุโส “สวัสดีครับน้ายุพิน ผมบังเอิญมาเรียนต่อกรุงเทพฯ มหา’ลัยเดียวกับนุ่นครับ” ประวิทย์ทำหน้าไม่ถูก เมื่อสถานการณ์ไม่เป็นไปตามคาด นริศราไม่เคยให้ความใกล้ชิดสนิทสนมกับเพื่อนชายคนใดอีก นับจากครั้งที่เพื่อนชายคนสนิทผู้นั้นของเธอจากไป “ยังไงนุ่นก็น่าจะโทรเข้ามือถือพี่” เขาแก้สถานการณ์ด้วยการหันไปเอ็ดเธอ “พี่เผลอหลับไปแป๊บ แต่มั่นใจนะว่ามือถือเปิดอยู่” หญิงสาวไม่รู้จะตอบอย่างไร รู้สึกอึดอัดเสียเต็มประดาเมื่อเขาวางตัวราวกับเป็นเจ้าของชีวิตเธอ ยุพินสังเกตอาการมึนเมาของหลานชาย “เมาขนาดนี้จะขับรถมาส่งน้องไหวได้ยังไง” ประวิทย์สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงดุ เพิ่งรู้ตัวว่าไม่สามารถปกปิดอาการมึนเมาของตนเอง “ผมดื่มมาแค่นิดหน่อยเองครับคุณน้า พอดีพวกเพื่อน ๆ เค้าเลี้ยงส่งเพื่อนที่จะไปเรียนต่อนอกกัน” “แต่น้าว่าเราเมามากนะ ยังไงเพื่อความปลอดภัย เดี๋ยวน้าให้ชมขับรถไปส่งที่บ้าน” ผู้อาวุโสกล่าวเสียงเข้ม แล้วหันไปสั่งชายคนสวนซึ่งยังยืนรอดูสถานการณ์อยู่กับภรรยา “ชมช่วยขับรถไปส่งคุณประวิทย์ที่บ้านที” ชายวัยเกือบชราพยักหน้ารับคำแล้วตรงไปที่รถยนต์คันงามของชายหนุ่ม ประวิทย์ก้มหน้านิ่งไม่กล้าพอจะปฏิเสธถ้อยคำอันเด็ดเดี่ยวของน้าสาว คณิตถือโอกาสยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่ “ผมขอตัวกลับเลยดีกว่าครับน้ายุพิน” ยุพินพยักหน้ารับคำ เอ็นดูในท่าทางนอบน้อมของชายหนุ่ม “อย่าลืมเรื่องที่คุยกันไว้นะนุ่น” เขากล่าวย้ำกับเพื่อนสาว นริศราตอบรับด้วยการระบายยิ้มบาง ๆ ประวิทย์เหลือบตาขึ้นมองอย่างไม่สบอารมณ์ สุ้มเสียงกับนัยของความหมายจากถ้อยคำทำเอาอยากชกหน้าคนพูดเสียเต็มประดา รู้สึกหงุดหงิดหนักเมื่อเห็นว่าน้าสาวไม่มีท่าทางชิงชังรังเกียจเขา รถสปอร์ตคันงามของประวิทย์ถูกเลี้ยวลำกลับมาจอดเทียบ ชายหนุ่มปรายตามองเพื่อนชายของญาติสาวซึ่งกำลังเดินกลับไปขึ้นรถของเขา รู้สึกรุ่มร้อนใจเกินกว่าจะกล่าวอำลาใด ๆ จึงได้แต่หักใจก้าวขึ้นรถไป ยุพินกุมมือบุตรสาวมองตามหลังรถยนต์ทั้งสองคัน รำลึกถึงอารมณ์ใคร่ครวญว้าวุ่นเมื่อซักครู่ ท่าทางมึนเมาของหลานชายทำให้เธอค้นพบคำตอบ ส่วนมืดอันซ่อนอยู่ซอกลึกของจิตใจมนุษย์เพศชาย ดั่งประสบการณ์ความรักครั้งเลวร้ายที่กำลังย้อนกลับมาทำร้ายเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 22:41:31

ความคิดเห็นที่ 3 ภายใต้บรรยากาศสงัดเงียบของห้องนอนยามเช้า นริศราเพ่งโทรศัพท์มือถือของตนในมือ ครุ่นคิดหาถ้อยคำสนทนาเพื่อเปิดความสัมพันธ์ครั้งใหม่กับเพื่อนหนุ่ม กันต์ธีร์อาจคืนโทรศัพท์มือถือให้ปรียาดังคำที่เคยบอกไว้ คงจะเสี่ยงเกินไปหากโทรไปหมายเลขเดิม แล้วได้ยินสุ้มเสียงบาดใจของนายจ้างคนสวยของเขา หญิงสาวทบทวนอย่างลังเล ก่อนจะขยับปลายนิ้วมือกดหมายเลขโทรออก เบอร์โทรศัพท์ของอพาร์ทเม้นต์ที่ถูกลบหายไปจากเครื่องของเธอนานแล้ว แต่กลับจำได้อย่างแม่นยำ สัญญาณเรียกเข้าเข้าเครื่องตอบรับอัตโนมัติให้กดเลขที่ห้องทันที กันต์ธีร์คงตกใจ แปลกใจ หรืออาจดีใจเมื่อรับสายของเธอ “ห้อง 416 สวัสดีครับ” มีผู้ชายรับ ไม่ใช่เสียงของเขา “ขอสายกันต์คะ” ปลายสายเงียบไป หญิงสาวกลั้นลมหายใจ รู้สึกหวาดหวั่นอย่างไม่ทราบสาเหตุ “เอ่อ... ไม่มีนะครับ” ในที่สุดเขาก็ตอบกลับมา คนฟังถึงกับนิ่งอึ้งไป “ผมเข้าใจว่าคงเป็นคนเก่าที่เคยพักอยู่ห้องนี้” อีกฟากหนึ่งของสายโทรศัพท์พยายามอธิบาย “เพราะแรก ๆ ที่ผมย้ายเข้ามาก็มีโทรมาบ่อยครับ ขอสายก้องบ้าง กันต์บ้างอะไรเนี่ย ผมเลยบอกไปว่าน่าจะเป็นคนที่ย้ายไปแล้ว ช่วงหลัง ๆ เลยไม่มีใครโทรมาอีก” คำอธิบายอย่างละเอียดลออก้องกังวานมาตามสาย บอกอย่างชัดเจนว่าครอบครัวของกันต์ธีร์ไม่ได้พักอาศัยอยู่ที่นั่นอีกแล้ว หญิงสาวรู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว “เค้าย้ายไปนานแล้วหรือคะ” “เอ้... ไม่ทราบเหมือนกันนะครับ แต่ผมก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้หลายเดือนแล้ว” นริศราวางสายลงอย่างอ่อนแรง ต้องมีเพื่อนสักคนรู้ที่อยู่ใหม่ของเขา อาจเป็นสุเทพ.. รพี.. หรือว่า... ปองใจ “บ้านใหม่ของกันต์เหรอ” หญิงสาวตัดสินใจสอบถามไปยังเพื่อนสาว โดยดูที่อยู่และหมายเลขโทรศัพท์จากหนังสือรุ่นนักเรียนที่เรียนจบในปีการศึกษาเดียวกัน เสียงของปองใจมีทั้งอารมณ์ตกใจ แปลกใจ และผิดหวังปะปนกันอยู่ “ปองไม่เคยไปนะ เห็นว่าเค้าย้ายไปแถว ๆ หนองจอก” “มีเบอร์โทรติดต่อไหม” ถามแล้วทำให้ฉุกนึกถึงเรื่องที่คลางแคลงใจอยู่เมื่อซักครู่ “มือถือที่กันต์เคยใช้... เค้าไม่ได้ใช้เบอร์เดิมแล้วใช่ไหมปอง” “อื่อ เบอร์นั้นกันต์คืนเจ้าของร้านสเต๊กไปแล้ว” เป็นจริงดังคาด รู้สึกโล่งอกลึก ๆ ที่ไม่ติดต่อไปหมายเลขเดิมอีก “บ้านใหม่ของกันต์เห็นว่ายังไม่มีโทรศัพท์นะ ที่ผ่านมาปองก็ได้แต่รอให้เค้าติดต่อมาเอง” อารมณ์น้อยใจท้วมท้นอยู่ในน้ำเสียง ทั้ง ๆ คิดว่าสามารถตัดใจจากเขานับจากวันที่พบเพื่อนสาวในห้องอาหาร หากสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ตรงหน้ากลับยากจะหักใจ นริศรากำลังจะคืนกลับมาหาเขา “แล้วกันต์จะโทรหาปองอีกทีเมื่อไหร่ล่ะ” คำถามนั้นกระตือรือร้นเปี่ยมไปด้วยความหวัง จนมิทันใส่ใจความรู้สึกของอีกฝ่าย “ไม่รู้สิ...” ปองใจทอดเสียงอ่อน คงไม่ใช่เรื่องยากที่เธอจะติดตามหาเขา “บางทีกันต์ก็เงียบหายไปนานเลย ปองเคยโทรไปหาสุเทพ ฝากบอกให้เค้าโทรมาหาปองบ้าง กันต์ก็เพิ่งโทรมาครั้งเดียว วันที่บังเอิญไปเจอนุ่นนั่นแหละ” นริศราเงยหน้าจากหูโทรศัพท์ ไล่สายตามองไปตามผนัง เพดานและพื้นห้อง ภาพเบื้องหน้าแลฝ้ามัวราวไร้หนทาง “ถ้ากันต์โทรมา ปองจะบอกให้นะ” ปองใจเอ่ยขึ้นเมื่ออีกฝ่ายเงียบ ทั้งที่รู้อยู่ว่าเป็นเรื่องยากที่เค้าจะติดต่อมาหาเธออีก สาวผิวสีน้ำผึ้งทนพูดต่อไปอย่างกล่ำกลืน “กันต์คงดีใจนะ ถ้ารู้ว่านุ่นตามหาเขา” “จ้ะ...” หญิงสาววางสายลงอย่างหมดแรง เธอประมาทเกินไปที่คิดเสมอว่าเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อมนั้น วันเวลาช่างผ่านไปอย่างไร้ปราณี หากติดต่อไปหาบรรดาเพื่อนผู้ชาย ฝากความต้องการไว้เหมือนอย่างที่บอกเพื่อนสาวเมื่อซักครู่ คงมีซักคนที่จะสามารถช่วยเธอตามหาเขา  จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีกครั้ง ครุ่นคิดทบทวนกลับไปมา พวกเขาจะมองอย่างไรหากเธอทำเช่นนั้น แล้วในที่สุดก็ไม่กล้าพอจะติดต่อไปหาใครอีก .......................................... 19...โอกาส http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12458001/W12458001.html แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 15:45:47 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 22:43:12

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ GTW ประวิทย์ ตอนนี้ประวิทย์อาละวาด สมกับที่อาจารย์คิดถึงเค้า  555 ยังไม่หมดเท่านี้นะคะ  ยังมีบทอาละวาดของเขาอีกหลายตอน ในมุมมองของคนเขียน  คิดว่าเค้าเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง  อยากได้อะไรก็หมายจะเอาให้ได้ แต่ไม่ถึงกับเป็นคน  "น่ากลัว"  เพราะคิดยังไงก็แสดงออก หรือพูดออกมาแบบนั้น (ส่วนในมุมมองของอาจารย์อาจเป็นอีกอย่างก็ได้ค่ะ) อย่างตอนที่อาจารย์ยกตัวอย่างมา  คือ ..ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะขยับเก้าอี้เคลื่อนเข้าใกล้หญิงสาว นริศรากลั้นหายใจทำท่าจะถอยหลบ แต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือข้างหนึ่งเอาไว้ “นุ่นไปกับพี่นะ โอนหน่วยกิตไปเรียนต่อปริญญาตรีที่โน้นกัน” อารมณ์ประมาณว่า  ฉันอยากได้เธอเป็นแฟน  ไปเรียนต่อกับฉันเถอะ   ที่คว้าข้อมือสาวไว้  เป็นพลังความรู้สึกว่าอยากได้ เหมือนเด็ก ๆ อยากกินขนม อยากได้ของเล่น เห็นจึงหยิบมันขึ้นมาทำท่าอยากได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขาจะขโมยมันไปเลย เพราะจิตสำนึกเขาอาจจะบอกว่า ถ้าตำรวจจับ หรือ ถ้าพ่อแม่ลงโทษล่ะ จะทำยังไง คนเขียนคิดว่า ประวิทย์เค้าก็คิดประมาณนั้น  (ถ้าไม่เมานะคะ) 55 ชายหนุ่มอ่อนวัยในเรื่องนี้คือ  ประวิทย์  กันต์ธีร์  และ คณิต คนที่น่ากลัว (ลึก) ที่สุด  (แต่ไม่ได้แปลว่าเขาเป็นคนชั่วนะคะ) ไม่ใช่ทั้งสามคนนี้เลยค่ะ ตอนเขียนไปจนถึงตอนใกล้จบ  คนเขียนก็เริ่มสับสนเรื่องดีกรีความรู้สึก ของประวิทย์ ที่มีต่อ นริศรา  มันระดับไหน หรือแบบไหน  (ประมาณเขียนเอง งงเอง) แต่พอย้อนกลับไปทบทวน  คำตอบมีเฉลยไว้ตอนที่ 19...โอกาส ค่ะ ไว้โพสถึงตอนที่ 19 อาจารย์คงอ่านรู้ กันต์ธีร์ อยากบอกว่า ดีใจ  ภูมิใจ หรือไงดี ที่มีผู้อ่าน  อ่านงานของเราได้ลึกซึ้ง  จนจับจุดอ่อนจุดนี้ได้ 55 ที่ว่า  มิติของกันต์ธีร์ อ่อนไป  ถูกต้องค่ะ ถ้าเทียบกับ  "คณิต"  จะเห็นว่า  มิติของคณิตแจ่มชัดกว่าเยอะ ๆ เนื่องจาก  ตัวละครทุกตัวในนิยายของวี มักจะหยิบยกมาบุคลิกภาพ หรือลักษณะมาจากคนรอบข้าง คนรู้จัก  หรือแม้แต่ตัวละครในทีวี แต่สำหรับพระเอกของเรื่องนี้  คนเขียนสร้างเขาขึ้นมาจากความรู้สึกตัวเอง หรือพูดง่าย ๆ ว่า  กันต์ธีร์ คือ ตัวคนเขียนเองค่ะ สร้างจากประสบการณ์ตัวเอง เช่น - เรียนภาษาอังกฤษยากมาก  พยายามยังไงก็ไม่รู้เรื่อง - ครอบครัวยากจน ไม่มีสตางค์เรียนกวดวิชาเหมือนเพื่อน ๆ - เอ็นทรานซ์ไม่ติด - ต้องทำงานหาเงินเรียนเอง - ความสัมพันธ์กับบิดาไม่ค่อยดี (แต่ไม่ร้ายแรงเท่ากันต์ธีร์นะคะ) แต่ประสบการณ์อีกหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับกันต์ธีร์  คนเขียนไม่มีประสบการณ์เอาเสียเลย - เผลอไปมีความสัมพันธ์กับหญิงสาววัยผู้ใหญ่  ในช่วงเรียนมัธยม จนกลายเป็นความรู้สึกผิดที่ติดอยู่ในใจ - มีเพื่อนหญิงมาติวหนังสือให้  จนถักทอสายสัมพันธ์  กลายเป็นความรักลึกซึ้ง ยากจะถอนใจ โดยเฉพาะ จุดที่ว่า  ความรู้สึกที่กันต์ธีร์มีต่อนริศรา ซึ่งเป็นคอนเซปสำคัญในการดำเนินเรื่องนี้ ในช่วงต้นเรื่อง  ไม่มีเอาเสียเลย   (มีนักอ่านท่านหนึ่งอ่านแล้วเคยบอกว่า  ทำไมพระเอกไม่รักนางเอกเลยพี่  จริงของเค้าค่ะ) พอจุดสำคัญนี้ ไม่มีอารมณ์ร่วม  เขียนไป เขียนมาจะล่มเอาตอนที่ 14-15 ให้ได้ วางไปหลายปีกลับมาเขียนใหม่  จึงหยิบพระเอกคนเดิมมาเขียนเลยค่ะ (อาจารย์ถึงว่าไม่พัฒนา 55  ขณะที่ตัวละครอื่นพัฒนาไปอย่างเป็นธรรมชาติ) จนกระทั่งถึงตอนที่  กันต์ธีร์ กับ นริศรา กลับมาคืนดีกัน  ความรักเริ่มเบ่งบาน อีกทั้งมีตัวละคร ชาร์ล เพิ่มความแรงของเรื่อง  ช่วงนั้นอารมณ์พระเอกเริ่มขึ้น ตอนต่อ ๆ ไป  อาจารย์อ่านแล้วเป็นยังไง  วิจารณ์ต่อได้ค่ะ อีกนัยหนึ่ง  คนเขียนคิดว่า   กันต์ธีร์เติบโตมากับแม่  ต่อสู้ดิ้นรนมาเพียงสองคน  เค้าจึงเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุ แต่ธรรมชาติของผู้ชาย  พัฒนาความคิดอ่าน (หรือนิสัย) ไปช้ากว่าผู้หญิง   พอเทียบกับนริศรา  จึงเหมือนเค้าไม่พัฒนา (จากประสบการณ์ของคนเขียน อาจไม่ถูกต้องนักค่ะ) นริศรา ตัวละครนี้  เขียนมาถึงตอนใกล้จบ  ลองกลับไปทบทวนอ่านตอนแรก ตกใจมากเลยค่ะว่า  นริศราตอนที่ 1 ที่บังเอิญไปพบกับกันต์ธีร์ ที่ป้ายรถโดยสารนั้น ใช่นริศรา ตอนที่ 41-45 หรือเปล่า  คนละคนกันชัด ๆ 555 แต่พอมาไล่อ่านไปเรื่อย ๆ ถึงได้รู้ว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา (ตอนที่ 1-40)  เธอถูกปัญหาหัวใจ และปัญหาชีวิตโหมกระหน่ำรุนแรง จากเด็กสาวใส ๆ กลายเป็น คนเก็บความรู้สึก  และ ปิดกั้นตัวเอง เพื่อสร้างความเข้มแข็งและสู้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว เนื่องจากคนที่เธอรัก  (คือ ยุพิน และกันต์ธีร์) กลับสร้างปัญหา หรือความกลัดกลุ้มใจให้เธอเสียเอง อันนี้ ต้องติดตามต่อไปค่ะ  (ซึ่งอาจารย์อาจจะมองเป็นแบบอื่น) แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 55 10:46:19 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 22:47:11

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ :::อาราเร่:::       คุณ de janeiro คณิตเป็นตัวช่วยแรก   ที่ช่วยให้  นางเอกของเรา ทำใจได้  ยอมคืนดีกับพระเอกแล้ว แต่เธอก็ยังหยิ่งพอ  ที่จะไม่ติดตามหาเขา ต้องรอตัวช่วยที่สองค่ะ มาเพิ่มเติมขอความเห็นคุณ scottie คำอธิบายของคณิต อาจารย์  GTW  เป็นผู้ชาย ให้คะแนนเต็ม 100 อยากได้ความเห็นคุณ scottie ในฐานะผู้หญิง ให้คะแนนเท่าไหร่คะ แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 17:27:11 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 22:47:40

ความคิดเห็นที่ 6 เย...แวะมาอ่านความเห็นของคุณ วังวน ที่เปิดใจให้ความเห็นเดี่ยวกับตัวละคร อย่างชัดเจนละอียด ดีใจครับ (นี่เป็นข้อดีของการอ่านนืยายในเว้บ นักอ่านนักเขียน สามารถสื่อสารกันแบบสองทางได้)^^.. คุณวังวนสื่อถึงบุคลิกภาพและนิสัยใจคอของตัวละครใกล้เคียงกับที่ผมวาดเอาไว้ในใจเลย และได้รู้ที่มาที่ไป ในบางมุมที่ไม่เคยรู้มาด้วย^^ ....เรียกว่า ใครที่เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ แล้วย้อนไล่กลับไปอ่านตอนเก่าๆที่ผ่านมาจะเห็น ภาพรวม ขัดเลย ประวิทย์มาจริงๆ ด้วย สมกับที่คิดถึง...:)  แต่มาในสภาพแบบนี้ (ลองนึกภาพและเหตุการณ์ดู) ส่วนตัวแล้วรู้สึก ขำและสงสาร มากกว่าจะโกรธ หมดเลย.....นายประวิทย์....จะมีโอกาสกู้คะแนนคืนมาไหมนี่.... ไปๆมาๆ ประวิทย์คล้ายเป็นพริกที่ใส่ลงไปในเรื่องแบบพองาม ไม่เผ็ดจนแสบลิ้น แต่แซบกำลังดีกับโทนเรื่อง " เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ" (อ่านมาถึงบทนี้ เริ่มพอจะรู้แล้วว่า ทำไมตั้งชื่อว่า... เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ) เลยกลายเป็นตัวละครคนสำคัญ(สำหรับผม)ที่ต้องจับตามอง ว่าพี่แกจะทำอะไรแบบห่ามๆ วู่วามแบบนี้อย่างไร^^... มีเขาอยู่ในเรื่องนี้ ไม่เสียหลายครับ มีแต่ได้ :) ความรู้สึกส่วนตัวของผมแล้วคิดว่านิยายเรื่องนั้ เป็นนิยายที่สะอาด แม้จะวนเวียนอยู่กับความรัก แต่ไม่มีฉากทีอ่านแล้วขัดความรู้สึกเลย ไม่มีตบจูบ หรือหยาบคาย อ่านด้วยสบายใจ..เหมือนกำลังเฝ้ามองชีวิต ความคอดและความเป็นไปของตัวละครแต่ละคน ตัวละครก็สมบาท บทแสดงดี มาช่วงหลัง เป็นช่วงจังหวะคลื่นที่เทน้ำหนักของเรื่องมาที่ด้านของหนูนุ่น หลังจากให้นายกันต์ทำเท่มาพักหนึ่ง บทนี้ดูเหมือนจะมีคำสรุปที่น่าคิดมาจากบางส่วน อ้างอิงจาก.... ...เหมือนนิยายรักบทหนึ่งซึ่งไม่มีเขาเข้าไปเป็นตัวละครในเรื่อง กอปรกับ วาจาบอกเล่าอันเปิดเผยตรงไปตรงมาของเพื่อนสาวทำให้ชายหนุ่มเข้าใจถึงรายละเอียดชัดเจน เข้าใจยิ่งกว่าตัวคนเล่าเอง..แานแล้วก็ทำให้อึ้งได้เหมือนกัน^^.. สำหรับบทนี้ คณิตได้คะแนนเต็ม 100 (เป็นพระเอกชั่วคราวไปก่อนสักตอนยังดี) สำหรับการแสดงความคิดเห็นสำคัญ ให้หนูนุ่นฟัง เห้นบอกใบ้ ว่ามีถึงตอนที่ 40 กว่า แสดงว่าเรื่องนี้ต้อง เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ อีกหลายสิบตอน..^^ ลุ้นกันอีกนาน แต่ดีแล้วครับ บางทีจบเรื่องไป ก็ทำให้ใจหายเหมือนกัน ทั้งคนอ่านและคนเขียน ก๋เขียนและอ่านกันจนภาพของตัวละครติดอยู่ในความรู้สึก เสมือนพวกเขาพวกเธอมีตัวตนจริงๆ ^_^...... ปล. ช่วยพิสูจน์อักษรครับ ส่งสำนักพ์พิมพ์จะได้เบาแรงอีกนิด เธอประมาทเกินไปที่คิดเสมอว่าเขาอยู่ใกล้แค่เอื้อมนั้น วันเวลาช่างผ่านไปอย่างไร้ปราณี...ปรานี จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 07:43:01

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 13:22:49

ความคิดเห็นที่ 8 ตัดตาประวิทย์ทิ้งไปเลยค่ะคุณแม่ขา จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 20:05:53

ความคิดเห็นที่ 9 ประวิทย์เลยกลายเป็นเด็กไปเลย คณิตเต็มร้อยด้วยค่ะ เพราะว่าเป็นเพื่อนบริสุทธิ์ใจ เลยได้คะแนนเยอะ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 18:22:06