ความคิดเห็นที่ 1 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 1 ปี พ.ศ.2377 ณ พระราชวังที่บันทายแก้ว (พนมเปญ) สมเด็จพระอุทัยราชา พระมหากษัตริย์ของกัมพูชาเริ่มมีพระอาการประชวร ทำให้ฝ่ายสยามและญวณที่มีอิทธิพลต่อกัมพูชาเริ่มมองว่าใครจะมาครองอาณาจักรกัมพูชาคนต่อไป เนื่องจากสมเด็จพระอุทัยราชาไม่มีพระโอรส มีเพียงพระธิดาอยู่ 4 พระองค์คือพระองค์หญิงแบน พระองค์หญิงมี พระองค์หญิงเพาและพระองค์หญิงสงวน ทำให้พระอนุชาของสมเด็จพระอุทัยราชาได้แก่ นักองค์อิ่มและนักองค์ด้วงที่ประทับอยู่ ณ กรุงเทพฯ คิดวางแผนอ้างสิทธิในราชบัลลังก์เพราะถือว่าตนเป็นชาย ในเวลานั้นสิ่งที่หลายคนกำลังสนใจคือความรู้สึกของพระองค์หญิงทั้ง 4 คน ในช่วงนั้นองค์หญิงสงวน พระธิดาองค์สุดท้องได้แสดงความวิตกกังวลโดยถามพี่ๆของพระองค์ว่า “ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ใครจะครองราชย์ต่อจากท่านพ่อ” องค์หญิงแบนในฐานะของพระธิดาองค์โตได้กล่าวตอบว่า “น้องสงวนไม่ควรพูดอย่างนั้น ท่านพ่อยังไม่ถึงแก่พิราลัย การพูดอย่างนั้นไม่ต่างกับเป็นการสาปแช่ง” แต่องค์หญิงสงวนไม่เห็นด้วย “ท่านพี่ทุกคนควรยอมรับความจริงได้แล้ว หลวงแพทย์แจ้งกับน้องแล้วว่าท่านพ่อหมดทางที่จะเยียวยา แท้จริงแล้วน้องไม่ได้คิดอกตัญญูแต่อย่างใด แต่ท่านพี่ลองคิดดูถึงความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นสิ เสียมกับญวนกำลังจะล้อมกรอบเรา อนาคตเราขึ้นอยู่กับกษัตริย์องค์ต่อไป” “เรายังมีอนาคตด้วยเหรอ” พระองค์หญิงมีกล่าวขึ้น ทำให้องค์หญิงแบนไม่พอใจอย่างมาก “น้องมีทำไมกล่างเยี่ยงนั้น กัมพูชาต้องมีอนาคตสิ” “น้องแค่รู้สึกว่ามันเหมือนอนาคตของเสียมกับญวณมากกว่า” องค์หญิงมียังตอบโต้องค์หญิงแบนอย่างไม่ลดละ “พี่ไม่ชอบคำพูดของเจ้าเลยน้องมี คำพูดแบบนั้น มันทำให้เจ้าดูห่างเหินจากการเป็นคนกัมพูชา” “พี่แบนอย่ากล่าวเยี่ยงนั้น เพราะตัวของน้องมีสายเลือดกัมพูชาอยู่เต็มเปี่ยม แต่การมีสายเลือดของน้องมันไม่ได้เกี่ยวกับการที่จะบอกว่าเรามีอนาคตหรือไม่มีอนาคต เพราะนั่นมันเป็นเรื่องการเมือง นั่นคือสิ่งที่น้องกำลังจะบอกว่าเรายังหาอนาคตไม่ได้” ทุกคนนิ่งเงียบราวกับโลกไร้มนุษย์ ทันใดนั้น สาวใช้ของทั้ง 4 องค์หญิงได้เข้ามาทำลายความเงียบเสียสิ้น “ทหารคนสนิทของนักองค์อิ่มกำลังมาทางนี้เพคะ” องค์หญิงทั้ง 4 ลุกขึ้นต้อนรับทหารคนสนิทของนักองค์อิ่ม เมื่อทหารคนสนิทของนักองค์อิ่มเดินเข้ามา องค์หญิงแบนเป็นตัวแทนขององค์หญิงทั้ง 4 กล่าวทักขึ้น “ท่านแม่ทัพ” ทหารคนสนิทของนักองค์อิ่มกล่าวว่า “ข้ามาเยี่ยมพระอุทัยราชา เลยแวะมาเยี่ยมพระองค์หญิงทั้ง 4 พระองค์อย่าวิตกกันไปเลยเรื่องอนาคตของกัมพูชา พวกเราต้องมีอนาคตแน่ เสียดายก็เพียงแต่ว่าพระอุทัยราชาไม่มีโอรสสืบทอดราชบัลลังก์ เห็นทีจะต้องมีคนเสียสละ ถ้าไม่ใช่นักองค์อิ่มก็คงเป็นนักองค์ด้วง” “แล้วผู้หญิงเป็นกษัตริย์ไม่ได้เหรอ” นั่นคือคำพูดประโยคแรกขององค์หญิงเพาที่กล่าวขึ้นในเช้าวันนี้ท่ามกลางความตกตะลึงขององค์หญิงทั้ง 3 เพราะองค์หญิงเพามักจะเป็นคนเงียบๆไม่มีปากเสียงใดๆ ทหารคนสนิทของนักองค์อิ่มมองหน้าพระองค์หญิงเพาอย่างมีเลศนัย พร้อมกับกล่าวคำพูดที่เยือกเย็น “ถ้ากัมพูชาจะมีกษัตริย์ผู้หญิงก็คงไม่ใช่พระองค์อยู่ดีนั่นแหละ” องค์หญิงเพายิ้มและกล่าวตอบอย่างเยือกเย็นเช่นกัน “ไม่ว่าใครจะเป็นกษัตริย์กัมพูชาองค์ต่อไป มันก็ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นเราอยู่ดี ตอนนี้เสียมกับญวนก็แทรกแซงเรามาก เราไม่สามารถเป็นตัวของเราเองได้เลย” เสียงผู้ชายอีกคนดังลั่นมาทางด้านหลัง “พ่อยังไม่ตาย ลูกสาว 4 คนมาคุยอะไรกันอยู่แถวนี้เนี่ย” ทุกคนหันไปตามเสียงนั้นและรู้พร้อมๆกันว่านั่นคือเสียงของนักองค์ด้วง คนที่เดินออกจากห้องไปเป็นคนแรกคือองค์หญิงเพา โดยมีองค์หญิงสงวนเดินตามไปติดๆ องค์หญิงแบนหันมากล่าวทักทายนักองค์ด้วง “ท่านอา หลานนึกว่าวันนี้จะมีแต่ทหารคนสนิทของท่านอาอิ่มที่มาหาเรา ไม่นึกว่าท่านอาด้วงจะเด็จด้วย” นักองค์ด้วงกล่าวว่า “หญิงเพาดูเก็บกดมากขึ้นทุกวัน หญิงสงวนก็ดูร่าเริงไปวันๆ เห็นจะไม่มีใครสนใจการบ้านการเมืองไปกว่าหลานแบนเลย หลานสมกับเป็นกษัตริย์ เพียงแต่เวลานี้ชาวกัมพูชาทั้งมวลคงไม่ได้ต้องการผู้นำที่เป็นผู้หญิงหรอก เขาต้องการผู้นำผู้ชาย” องค์หญิงมีกล่าวขึ้น “ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าผู้นำต้องเป็นชายเท่านั้น” จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 02:11:38 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 2 นักองค์ด้วงนิ่งเงียบ เขามองหน้าขององค์หญิงมีอย่างใจเย็น “พูดตรงๆก็ได้ เมื่อตัดทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องทิ้งไปให้หมดก็มีเพียงแต่ฉัน อิ่ม และหลานแบนเท่านั้นที่มีสิทธิในราชบัลลังก์ เธอไม่เกี่ยวหรอกนะมี นักองค์มีคงเป็นได้แค่ผู้หญิงที่มีหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์ แต่คงไม่มีวันเป็นกษัตริย์ได้จริงๆหรอก” “ที่น้องมีพูดก็ไม่ได้หมายความแบบนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” องค์หญิงแบนพยายามจะพูดปกป้องน้องสาว “อย่าเพิ่งตัดใครไปง่ายๆสิท่าน เพราะถ้าพระองค์หญิงแบนเป็นอะไรไป พระองค์หญิงมีนั่นแหละที่จะได้เป็นกษัตริย์องค์ต่อไป ถ้ากัมพูชาต้องการกษัตริย์ผู้หญิงจริงๆ” ทหารคนสนิทของนักองค์อิ่มพูดขึ้นมา นักองค์ด้วงดูมีสีหน้าไม่สบายใจกับคำพูดของทหารคนสนิทของนักองค์อิ่ม แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกมา แม่ทัพนายนั้นก็ชิงตัดหน้าพูดก่อนว่า “1 ใน 4 คนนี้แหละที่จะได้เป็นพระเจ้ากรุงกัมพูชาคนต่อไป” องค์หญิงสงวนตามองค์หญิงเพาไปจนมาหยุดยืนอยู่ด้วยกันอีกมุมหนึ่งของพระราชวัง “พี่หญิงไม่กลัวอาด้วงเหรอเพคะ” องค์หญิงสงวนกล่าวขึ้นแบบเสียงสั่นเครือ “ทำไมพี่จะต้องกลัวเขาด้วย” องค์หญิงเพาพูดเหมือนตัดพ้อ “ก็อาด้วงเป็นพันธมิตรกับเสียมเหนียวแน่นมาก” “แล้วทำไมพี่จะต้องกลัวคนที่เป็นพันธมิตรกับเสียมด้วย พี่ไม่เข้าใจ” องค์หญิงสงวนตัดพ้อ “พี่หญิงเพาเลิกโกหกตัวเองเสียทีเถอะเพคะ ตอนนี้อะไรๆมันก็กระจ่างชัดอยู่แล้วว่าเสียมมีอิทธิพลเหนือเรามาก อาด้วงคงทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เสียมพอใจ พี่หญิงแบนกับพี่หญิงมีหาใช่จะมีอำนาจสมกับที่เป็นหน่อเนื้อกษัตริย์” องค์หญิงเพากล่าวอย่างดุดัน “แต่เรายังมีญวณมาคานอำนาจเสียม น้องสงวนอย่าลืมสิว่าตอนนี้จักพรรดิญวณก็เถลิงอำนาจไม่แพ้เสียม ถ้าอาด้วงจะไปซบอกเสียมจริงๆ เราก็ต้องซบอกญวณ” องค์หญิงสงวนไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติม นางได้แต่คิดถึงพี่อีก 2 คน ทหารคนสนิทของนักองค์อิ่มและนักองค์ด้วงได้กลับไปแล้ว องค์หญิงแบนทำสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง จนองค์หญิงมีอดไม่ได้ที่จะไถ่ถาม “พี่หญิงกำลังคิดอ่านการใดหรือเพคะ” “พี่กำลังคิดถึงหมาก” พระองค์หญิงมีมีสีหน้าสงสัย “ใครกัน ใครเป็นหมากของใคร” พระองค์หญิงแบนหันมามองหน้าของน้องสาว “อาอิ่มกับอาด้วงย่อมเป็นหมากของเสียม และแน่นอนว่าอีกไม่นานเราคงกลายเป็นหมากของญวณ” พระองค์หญิงมีคิดอีกแบบจึงกล่าวว่า “แต่แท้จริงทั้งเสียมและญวณต่างรอคอยวันเวลาที่กัมพูชาไร้กษัตริย์ปกครอง บางทีอาจไม่มีใครเป็นหมากของใครเลยก็ได้” “น้องมีคิดว่าพวกเราจะถูกฆ่าเหรอ” “อาจเป็นได้ แต่พวกเราก็อาจจะรอด สมัยนี้คนเลิกคิดเข่นฆ่ากันแล้ว แต่ก็ไม่แน่ ตอนนี้ล้วนไม่มีอะไรแน่นอน ญวณก็มีอิทธิพลเหนือเรามาก ญวณอาจถือโอกาสเข้ามาครองอำนาจเลยก็เป็นได้” “แต่น้องมีอย่าลืมว่าเสียมมักจะคิดว่า เราเป็นของเสียม ท่านพ่อเองก็เป็นพระเจ้ากรุงกัมพูชาได้ก็เพราะกษัตริย์ของเสียม ถ้าท่านพ่อถึงแก่พิราลัยจริงๆ เสียมก็ต้องถือสิทธิ์ในการแต่งตั้งกษัตริย์ของกัมพูชาเป็นแน่ เสียมคงไม่ยอมแพ้พวกญวณหรอก” นักองค์มีอยากจะวางทุกเรื่องเอาไว้เบื้องหลังแต่ก็ยากนักที่จะทำอย่างนั้น ความจริงก็คือวันนี้กัมพูชาเปลี่ยนไปมาก ไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนสมัยยุคพระนคร มีหลายครั้งที่นักองค์มีนึกถึงพระเจ้าสุริยวรมันที่ 2 กับพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ความยิ่งใหญ่แบบนั้นคงไม่มีอีกแล้ว ลางบอกเหตุร้ายต่างๆเริ่มขึ้นเมื่อเสียมตีนครธมแตก ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเลวร้ายลงเรื่อยๆ จนระยะหลังต้องมีการย้ายเมืองหลวงบ่อยครั้ง ถ้าต้องการหนีญวณก็จะย้ายเมืองหลวงมาใกล้เสียมที่อุดงมีชัย แต่ถ้าต้องการหนีไทยเหมือนในตอนนี้ท่านพ่อก็ย้ายเมืองหลวงมาใกล้ญวณที่บันทายแก้ว (กรุงพนมเปญ) แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก็กลับไปยังเมืองพระนครไม่ได้อีกแล้ว นครวัดที่พระเจ้าสุริยวรมันที่ 2 ทรงสร้างโดยอยากให้เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรพระนครก็ถูกทิ้งร้าง มีผู้คนอาศัยแทบไม่กี่คน ถ้ามีโอกาสนักองค์มีอยากจะไปประทับที่นครวัดสักครั้ง เพื่อถวายความเคารพแด่พระเจ้าสุริยวรมันที่ 2 แต่โอกาสคงมีเพียงน้อยนิด อีกไม่นานบุเรจะกลับมาพร้อมกับขุนนางหลายท่านหลังจากเดินทางไปเฝ้าพระจักพรรดิของญวณ ใจหนึ่งพระองค์หญิงมีก็อยากเจอหน้าของขุนศึกอย่างบุเร แต่อีกใจหนึ่งนางก็อยากให้วิญญาณของนางล่องลอยไปยังนครวัดเพื่อสืบสร้างจิตวิญญาณแห่งกัมพูชาต่อไป แต่สิ่งที่แน่นอนที่สุดในเวลานี้คือนางคือสายเลือดของกษัตริย์กัมพูชาที่มีหน้าที่ดูแลไพร่ฟ้าประชาราษฏร์ให้มีความสุข ถ้าท่านพ่ออุทัยราชาถึงแก่พิราลัยจริงๆ เหตุวุ่นวายที่ซุ่มรออยู่เบื้องหน้าคงจะปรากฏชัดขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ. จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 02:14:33 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 3 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 2 วันขึ้น 8 ค่ำเดือนยี่ พ.ศ.2377 พระองค์หญิงมีได้รับการช่วยเหลือจากนางข้าหลวงหลายนาง เพื่อนำองค์หญิงมีไปยังห้องลับใจกลางพระราชวัง องค์หญิงมีได้ออกอุบายแก่นางข้าหลวงว่า การเข้าห้องลับของพระนางคือการเข้าไปบริกรรมเพื่อให้พระอุทัยทรงรอดปลอดภัย แต่แท้จริงแล้ว พระนางเข้าไปพบบุเร ขุนศึกผู้ซึ่งสามารถเข้าห้องลับได้จากอีกทางหนึ่ง องค์มีออกอุบายเพื่อให้นางข้าหลวงกลัวว่า ถึงนางข้าหลวงจะรู้เรื่องห้องลับ แต่ห้ามทุกคนเข้ามาเด็ดขาด เพราะห้องลับเป็นสถานที่สงวน ใครเข้ามาไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีอาจต้องตายได้ วันนั้นพอองค์มีเข้าไปในห้องลับแล้ว พระนางได้เดินวนไปทางที่เคยเดิน จนพบบุรุษหนุ่มยืนหันหลังให้พระนาง “บุเร” พระนางกล่าวเรียกออกไป ทำให้บุรุษหนุ่มหันมา บุรุษหนุ่มโค้งคำนับพระองค์ “ถวายความเคารพแด่นักองค์มี” องค์มีตรัสถามอย่างใจเย็น “ที่ญวณเป็นยังไงบ้าง” “เจ้าญวณเองก็รอฟังอาการของพระอุทัยอยู่” องค์มีแสดงสีหน้าไม่พอใจ “ใครๆคงจะคิดว่าพระอุทัยไม่มีลูกชาย ไม่มีทายาทในการสืบราชบัลลังก์ ทางเสียมอาจได้วางตัวอาอิ่ม อาด้วงไว้แล้ว ทางญวณเองก็คงไม่ต่างกัน อาจกำลังวางตัวกันให้วุ่นไปหมดแล้ว” “นักองค์ด้วงมาที่วังพนมเปญเลยหรือท่าน” บุเรถามด้วยความตกใจ นักองค์มีหันไปสบตาเขา “ใช่ แต่คิดว่าคงไม่ได้บอกเสียมว่าจะมาหาเรา” บุเรมองนักองค์มีด้วยความห่วงใย นักองค์มีรำพึง “หรือจะถึงคราที่กัมพูชาจะสูญสิ้น ทั้งเสียมทั้งญวณก็คงอยากจะกลืนกินเรา” “ขอให้พระอุทัยทรงเป็นมิ่งขวัญเรานานๆ” บุเรกล่าวขึ้น “ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้ หลวงแพทย์บอกพวกเราแล้วว่าอีกไม่นาน ตอนนี้ทุกคนในวังกำลังหวาดกลัว กลัวว่าทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป ทุกคนมีแววตาที่หวาดกลัว และกำลังเฝ้ารอเวลาที่พวกเขาไม่อยากให้มาถึง” “องค์มีอย่ากลัวไปเลย ข้าพระองค์จะปกป้ององค์เอง” บุเรกล่าวขึ้น องค์มีหันไปมองหน้าเขาอีกครั้งหลังจากละสายตาไปพักใหญ่ สีหน้าของพระนางเรียบเฉย หลังจากนั้นพระนางละสายตาจากบุเรอีก “ท่านยังไม่เคยบอกข้าเลยว่าห้องลับนี้ผู้ใดเป็นคนสร้าง” บุเรดูอึกอัก “ข้าบอกไม่ได้หรอกองค์มี มันเป็นความลับ” องค์มีไม่ได้ว่าอะไร นางกล่าวต่อไป “ทางญวณมีความเคลื่อนไหวยังไงบ้าง” “พวกเขาได้แต่รอ รออย่างเดียว” “อย่างน้อยพวกเขาก็ช่วยเราขับไล่เสียม” องค์มีกล่าวขึ้น บุเรกล่าวว่า “แต่การช่วยเราทำให้พวกญวณก็คิดที่จะครอบครองเราเหมือนกัน” องค์มีเริ่มสับสน “ตอนนี้ทุกฝ่ายล้วนคิดจะครอบครองเรา ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น ทำไม” บุเรประคองนกองค์มีให้นั่งลงบนที่ประทับ “พระองค์หญิงนั่งพักก่อนเถอะท่าน อย่าเพิ่งคิดอื่นใดเลย โปรดจงนิ่งและรอจนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลายไปเอง” นักองค์มีนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ แล้วทรงตรัสขึ้น “แล้วผลงานของพรานไพรของท่านเป็นยังไงบ้าง” “เรื่องของปราสาทใหญ่นครวัดหรือท่าน” “ใช่” “พรานไพรของข้าพระองค์กำลังทำการค้นหาด้วยวิธีการของเขา” จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 02:16:39 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นนักองค์มีเงียบไป บุเรจึงถามขึ้น “พระองค์ทราบเรื่องของปราสาทใหญ่นี้ได้อย่างไร” “ข้ารู้จากจารึกที่ปราสาทหินแห่งหนึ่งว่ามีปราสาทใหญ่อยู่ค่อนไปทางเหนือ จารึกได้บอกประวัติ สลักชื่อและบอกถึงเรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับกัมพูชา” “แล้วจารึกนั้นอยู่ที่ไหน ยังอยู่ที่ตัวปราสาทนั้นหรือไม่” องค์มีหันไปยิ้มให้บุเร “ข้าซ่อนจารึกนั้นไว้ในที่ปลอดภัย” “แล้วจารึกนั้นได้บอกเรื่องราวของปราสาทใหญ่มากไหมท่าน” “จารึกบอกเรื่องราวหลายแง่ บางตอนมีเรื่องของพุทธทำนายที่น่าสนใจ บางตอนเป็นคำทำนายของดาบส ซึ่งกล่าวไว้น่าสนใจมาก” บุเรอดสงสัยไม่ได้ “ดาบสทำนายไว้อย่างไรหรือท่าน” “ดาบสบอกว่านครวัดสำคัญต่อชาติของเรามาก เป็นเทวสถานที่สูงส่งและจะไม่มีวันคลายความศักดิ์สิทธิ” บุเรยังมีสีหน้าสงสัย “แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจปราสาทใหญ่หลังนี้เลย” องค์มีหันมามองหน้าบุเรอีกครั้ง “จึงเป็นหน้าที่พรานไพรของท่าน เขาจะต้องทำหน้าที่ของเขาให้สำเร็จให้จงได้” “ข้าพระองค์ทราบดีว่าปราสาทหลังนี้สำคัญกับท่านมาก” “มันไม่ได้สำคัญกับข้าแต่เพียงเท่านั้น แต่ในอนาคตมันจะสำคัญกับชาวกัมพูชาทั้งมวล” บุเรยังนึกไม่ออกว่าองค์มีหมายถึงอะไร สิ่งที่เขารับรู้มีเพียงว่าเขาต้องจงรักภักดีต่อพระองค์หญิงท่านนี้ บุเรไม่จงรักภักดีต่อพระองค์หญิงแบน เพราะปักใจเชื่อว่าพระมารดาขององค์หญิงปันใจให้เสียมนานแล้ว ส่วนองค์หญิงเพากับองค์หญิงสงวนก็ยังเด็กไป ปีนี้องค์มีทรงมีพระชันษาครบ 20 พอดี พระองค์ทรงรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เพียงแต่สิ่งที่พระองค์แบกไว้ มันหนักหนาเกินวัยของพระองค์ที่สุดจะทานทนไหว องค์มีสังเกตเห็นสีหน้าของบุเรไม่สู้ดี “มีอะไรเหรอ ทำไมท่านดูกังวลมากขนาดนั้น” “ตอนนี้พระเจ้ามินมางแห่งโดเวียตทรงโปรดแม่ทัพหนุ่มที่ชื่อว่าองเลิ้งกุ๋นมาก พระเจ้ามินมางอาจตัดสินพระทัยส่งองเลิ้งกุ๋นมาที่พระราชวังที่บันทายแก้วก็เป็นได้ ข้าพระองค์ห่วงเรื่องนี้ยิ่งนัก” องเลิ้งกุ๋น ชื่อนี้องค์มีรู้สึกคุ้นๆ ถ้าเป็นอย่างบุเรพูดจริงๆก็น่ากลัวมาก เวลาแบบนี้เห็นจะมีเรื่องให้ต้องวิตกกังวลหลายเรื่อง ตอนนี้ทั้งคู่นิ่งเงียบ ไม่ได้คุยกันอีก จนองค์มีเอ่ยขึ้น “เราคงต้องออกจากห้องลับแห่งนี้แล้ว” บุเรโค้งคำนับ ทั้งคู่ออกจากห้องลับไปคนละทาง พอองค์มีออกจากห้องลับ พระองค์สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างของสิ่งแวดล้อมรอบๆตัว นางในวิ่งกันขวักไขว่ มีนางกำนัลมาจับมือขององค์มีไว้ “พระองค์หญิงเพคะ พระอุทัยถึงแก่พิราลัยแล้ว” น้ำพระเนตรไหลอาบแก้มของพระองค์ นักองค์มีทรงเดินอย่างเร็วไปจนถึงพระที่นั่งนาวา พอเข้าไปในตัวพระที่นั่งแล้ว พระองค์ทรงทอดพระเนตรขุนนางหลายฝ่ายก้มกราบกันเต็มไปหมด องค์มีเห็นองค์หญิงแบนทรงนั่งใกล้พระศพ โดยมีองค์เพาและองค์สงวนนั่งห่างออกมา องค์มีเข้าไปกราบพระศพ ขณะอยู่ต่อหน้าคนอื่น พระองค์ทรงมีพระทัยเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว เวลานั้นทุกอย่างดูเงียบและเศร้า พระอุทัยราชาทรงจากไปด้วยพระชนม์พรรษา 44 และทรงเสวยราชย์ได้ 23 พรรษา หลังจากนี้ก็จะมีการบำเพ็ญพระกุศลตามพระราชประเพณี องค์มีได้ยินพระประยูรญาติและขุนนางผู้ใหญ่ได้ถามพระองค์หญิงแบนถึงสิ่งที่จะต้องทำต่อจากนี้ไป ตอนนี้ทั้งเสียมและญวณยังเงียบอยู่ คงอีกไม่นาน ทั้งสองฝ่ายคงจะเคลื่อนไหว และคงเป็นการเคลื่อนไหวที่ทุกคนทุกฝ่ายกำลังเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 02:18:35 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านอยู่ค่ะ นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้ว จากคุณ : รักลูกมากมาย เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 09:09:24

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ "รักลูกมากมาย" ครับ มาต่อแน่นอนครับ แต่ต้องขอปรับแผนนิดหน่อย เพราะแต่ละเรื่องมีเอกสารทางประวัติศาสตร์มากมายครับ โดยมากมักเป็นภาษาต่างประเทศ เลยต้องเลือกเขียนทีละเรื่องให้จบครับ ขอบคุณมากนะครับที่ติดตามอ่าน หยุดยาวนี้ก็กะจะลงอีกสักตอนสองตอนครับ จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 18:18:23 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 7 อธิบายเพิ่มสักนิดก็น่าจะดีนะคะ อย่างเรื่องส่งเลิงกุ๋นมา จะส่งผลอย่างไรหรือ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 19:52:08

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคุณ scottie มากๆนะครับที่ช่วยชี้แนะ โปรดติดตามต่อไปก็จะทราบเองครับ ไม่อยากบอกก่อนเพราะกลัวจะเสียอรรถรส แต่คิดว่าหลายท่านน่าจะพอเดาได้ครับ แต่ในต้นฉบับผมจะใส่คำอธิบายเพิ่มเติมลงไปครับ จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 00:02:30 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 9 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 3 และ ตอนที่ 4 ครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12469609/W12469609.html จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 16:59:55 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433