ความคิดเห็นที่ 1 ปริพันธ์ขับรถมาจอดบริเวณด้านหน้าคอนโดมิเนียมของตระกูลรัตนากรที่ราโมน่าพักอาศัย และหันไปพูดด้วย ก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูรถลงไป “แล้วพี่จะมารับนะครับ” “ค่ะ” ราโมน่ารับปากเขาก่อนเปิดประตูรถลงไปและยืนส่งจนรถยนต์ของเขาแล่นจากไป เธอจึงหันเดินเข้าภายในอาคารผ่านสายตาของพนักงานต้อนรับตรงเคาน์เตอร์ด้านหน้า ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่า การหวาดระแวงของฉันทิกาที่เกรงว่าสามีจะคิดเลยเถิดกับหลานสาวคนสวยคนนี้ นางจึงสั่งการให้พนักงานคอยจับตาทุกการเคลื่อนไหวของราโมน่าและรายงานให้รับรู้ทุกอิริยาบถกันเลยทีเดียว ไฟภายในห้องพักสว่างไสวทันทีที่เสียบคีย์การ์ด เครื่องปรับอากาศเริ่มทำงานส่งเสียงแผ่วเบาพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆให้ราโมน่ารู้สึกผ่อนคลาย หญิงสาวเดินเข้าห้องนอน วางกระเป๋าถือลงปลายเตียงก่อนเดินเข้าห้องน้ำ..และเวลาผ่านไปไม่นานนัก ร่างอวบอิ่มกลมกลึงในชุดคลุมอาบน้ำเดินกลับออกมาจากห้องน้ำ กลุ่มผมยาวถูกรวบสูงทิ้งปอยเปียกชื้นระลำคอระหง ขณะเจ้าของร่างเดินเข้าไปยังห้องแต่งตัวที่เต็มไปด้วยสิ่งของแบรนด์เนมมากมาย ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า รวมทั้งเครื่องประดับล้ำค่าที่เธอนำออกมาจากเซฟเพียงบางส่วนเพื่อใส่เวลาออกงานสังคมเท่านั้น..และในค่ำคืนนี้ เธอก็ได้รับคำสั่งจากฉันทิกาให้ออกงานร่วมกับปริพันธ์ ซึ่งดูเหมือนว่า ระยะนี้คุณป้าของเธอกำลังเล่นเกมจับคู่ระหว่างเธอกับปริพันธ์ จนบางครั้งก็รู้สึกอึดอัดแต่ก็ไม่อยากจะขัดใจผู้มีพระคุณ จึงได้แต่ปฏิบัติตามคำสั่ง แต่สำหรับปริพันธ์ เธอยังคงรักษาระดับของความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องเช่นเดิม ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ก้าวเข้ามาใกล้ชิดหัวใจของเธอ เพราะไม่อยากให้เขาเสียความรู้สึกในภายหลัง เมื่อรู้ว่า ต่อให้เขาพยายามทำดีแค่ไหนเธอก็ไม่อาจตอบรับความรู้สึกอันสวยงามของเขาได้ ในเมื่อความรักของเธอได้มอบให้กับชายคนอื่นไปนานแล้ว หญิงสาวเลื่อนเปิดตู้เสื้อผ้าบิลท์-อินขนาดใหญ่เลือกหยิบชุดราตรีสวยหรูออกมาแขวน และเลือกเครื่องประดับ รองเท้า กระเป๋าใบเล็กให้เข้าชุดกันออกมาวางเตรียมไว้ ก่อนเดินกลับออกมาสวมเสื้อผ้าชุดกางเกงนอนขาสั้นและหันมาล้มตัวลงนอนบนเตียงหวังผ่อนคลายความตึงเครียดจากชีวิตที่ยุ่งวุ่นวายสักหน่อยแล้วค่อยตื่นขึ้นมาเตรียมตัวไปงานเลี้ยง ทว่า..ยามที่ร่างกายของเธออยู่โดดเดี่ยวไร้ความยุ่งเหยิงของผู้คน สมองของเธอดึงมโนภาพของอนาวินให้ปรากฏอย่างแจ่มชัด พาให้หัวใจหดหู่และทรมานด้วยความคิดถึงเขาจับใจ ในที่สุด..เธอก็ต้องลุกขึ้นเดินไปหยิบเสื้อนอกของเขามาห่มคลุมร่างเรียกหาความอบอุ่นทางใจอีกครั้ง และไม่รู้ว่า..เมื่อไหร่ ความรู้สึกของเธอจะเข้มแข็งพอที่จะโยนเสื้อตัวนี้ทิ้งไปเสียที ......................... อนาวินกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีเข้มเนื้อดีอย่างเชื่องช้า สายตาจดจ่ออยู่กับจอโทรทัศน์ มองภาพของราโมน่ากำลังตอบคำถามจากบรรดานักข่าวบันเทิงซึ่งรุมถามชีวิตส่วนตัว ทั้งเรื่องงานและเรื่องของหัวใจ ซึ่งในเรื่องหลังนี้ทุกสายตากำลังพุ่งเป้าไปยังหนุ่มหล่อไฮโซ ทายาทของนายธนาคารใหญ่ ที่หญิงสาวไปไหนมาไหนอย่างเปิดเผยและบ่อยครั้ง และไม่เพียงแต่นักข่าวเท่านั้นที่ต้องการรู้ อนาวินเองก็แทบกลั้นใจฟังคำตอบเช่นกัน และถึงแม้ว่าเธอจะยืนกรานกับบรรดานักข่าวว่าระหว่างเธอกับปริพันธ์เป็นเสมือนพี่น้องเท่านั้น แต่ใบหน้าคมเข้มของคนที่ตั้งใจฟังอยู่เบื้องหน้าจอโทรทัศน์นั้นก็ยังไม่คลายความขุ่นมัว และมันกำลังสะสมก่อตัวเป็นความหงุดหงิดงุ่นง่าน ซึ่งจะรู้สึกขวางหูขวางตาไปเสียทุกครั้งที่เขาอ่าน หรือได้ยินข่าวของราโมน่าตามหน้าสื่อบันเทิงต่างๆระหว่างเธอกับปริพันธ์หรือผู้ชายคนอื่นๆ หรือแม้แต่นักแสดงชายที่มีบทละครเดินเรื่องคู่กับเธอ และทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าสิ่งที่ปรากฏออกมาทางหน้าจอมันเป็นเพียงการแสดง แต่เขาก็ไม่ชอบที่จะเห็นผู้ชายคนไหนมาส่งสายตาหวานกรุ้มกริ่มสบดวงตาคู่สวยที่เธอเคยมองเขาด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ไม่อยากให้ใครได้แตะต้องร่างกายอ่อนนุ่มหอมละมุนที่เขาได้เคยโอบกอด หรือแม้แต่ริมฝีปากหวานล้ำที่เคยได้ครอบครอง เขาก็ไม่อยากให้ใครได้สัมผัสหรือแม้แต่เฉียดใกล้ เพราะมันจะทำให้เขารู้สึกทุรนทุรายจนแทบคลั่ง และความรู้สึกร้อนรนนี้มันก่อกำเนิดมาจากความ ‘อิจฉา’..ผู้ชายที่ใครๆในแวดวงสังคมต่างมองว่าเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่างเช่นเขา จนหลายคนอยากจะเกิดมาเป็นตัวเขาเสียด้วยซ้ำไป แต่ใครจะรู้บ้างว่า ขณะนี้ภายในใจนั้นเขากำลังเก็บซ่อนความอิจฉาริษยาไว้อย่างสุดกลั้น..อิจฉา..บรรดาผู้ชายพวกนั้นที่ได้พูดคุย ได้หัวเราะ ได้สัมผัสแตะต้องตัวตนของราโมน่าได้อย่างอิสรเสรี ในขณะที่เขาถูกเส้นชะตาชีวิตอันหนักอึ้งมาขวางกั้น ถูกตรึงแน่นหนาจนไม่สามารถไขว่คว้าในสิ่งที่หัวใจต้องการ และตอนนี้เขาก็กำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเองอย่างหนัก เมื่อความคิดถึงแทบขาดใจมันกำลังเรียกร้อง ดิ้นรนเพื่อจะไปหาเธอให้ได้ ทั้งๆที่เขาพยายามตัดใจคิดเสียว่าเธอก็เป็นเหมือนกับผู้หญิงที่ผ่านๆมา..แค่มองหาความสำราญจากผู้หญิงคนอื่นก็สามารถลบเลือนความสนใจจากผู้หญิงอีกคนได้แล้ว..แต่ความคิดนี้กลับใช้ไม่ได้ผลสำหรับราโมน่า ยิ่งเขาพยายามผลักดันให้เธอพ้นจากใจเท่าไหร่ ภาพของเธอกลับสะท้อนฝังลึกลงในใจมากขึ้นเท่านั้น และนอกจากนั้น เขาก็ไม่สามารถแสวงหาความสุขจากผู้หญิงคนอื่นได้อย่างแต่ก่อน จนถึงขั้นรู้สึกรำคาญยามที่มีพวกเธออยู่ข้างกายเสียด้วยซ้ำไป..นับวัน ความรวดร้าวจากการร่ำร้องหาแต่ราโมน่ามันเพิ่มทวีขึ้นมาทุกขณะ โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถควบคุมได้ และไม่รู้ว่าเขาจะสามารถต่อต้านความรู้สึกนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน และหากถึงวันที่ความอดทนอดกลั้นมันถึงขีดสุดแล้ว เขาจะทำอย่างไร..และอนาคตของสองตระกูลจะเปลี่ยนแปลงไปตามทิศทางที่เขาคาดหวังได้หรือเปล่า หรือความสัมพันธ์มันจะย่ำแย่หนักกว่าเดิม ยิ่งคิด ก็ยิ่งมืดมน ‘ให้ตายเถอะ! เกลียดชีวิตที่มันเป็นแบบนี้ชะมัด’ โมรียายืนหน้ากระจกขณะกำลังหยิบต่างหูทับทิมล้อมเพชรมาใส่จนครบทั้งสองข้าง และยืนสำรวจภาพลักษณ์ของเธอที่สะท้อนออกมาจากกระจกเงาอย่างถี่ถ้วนในชุดราตรีซีทรูยาวสีแดงเพลิง ซึ่งโชว์ผิวเนื้อขาวละเอียดให้ผู้คนได้เห็นไม่หวือหวามากนัก เส้นผมยาวอ่อนนุ่มถูกจัดแต่งเพียงเล็กน้อยให้เห็นดวงหน้าสวยกระจ่างชัดเจน ก่อนหวีไปด้านหลังจนเรียบสลวยดำขลับสะท้อนแสงไฟเป็นมันระยับ เพียงครู่..เรียวปากอิ่มที่บรรจงระบายลิปสติกสีแดงสดหยัดยิ้มพึงใจ ก่อนหันร่างงดงามเฉิดฉายเดินออกจากห้องนอนลงมาชั้นล่างเพื่อออกงานเลี้ยงกับพี่ชาย ซึ่งในระยะนี้เธอมักจะได้ออกงานสังคมกับพี่ชายบ่อยครั้ง เพราะดูเหมือนว่า พี่ชายกำลังเบื่อคู่ขาคนล่าสุดแล้ว ส่วนพิมพ์ศิรินั้นก็ต้องไปร่วมงานอื่นแทบไม่ว่างเว้น ตำแหน่งคู่ควงให้พี่ชายจึงตกมาเป็นของเธอแทน และส่วนตัวของเธอแล้วก็ไม่เดือดร้อนอะไร เพราะหน้าที่ของเธอคือแต่งตัวสวยๆเดินเคียงข้างพี่ชาย ส่งรอยยิ้มให้กับคนที่รู้จัก และบางครั้งที่ต้องร่วมวงสนทนากับกลุ่มนักธุรกิจ เธอก็ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่พยักหน้าเออออไปกับบทสนทนา บางครั้งถ้าถูกถามมาเธอตอบไปแค่ในส่วนที่รู้เท่านั้น แต่ถ้าเรื่องไหนที่เธอไม่รู้พี่ชายก็จะออกตัวตอบให้แทน และเหตุผลอีกอย่างของการได้ออกงานสังคม คือ เธออยากให้ใครอีกคนได้เห็นความสวยงามทั่วเนื้อตัวที่อุตส่าห์บรรจงสร้างสรรค์นานนับชั่วโมงทั้งเสื้อผ้า หน้า ผม ก็เพียงเพื่อให้เขาได้ชื่นชมและมองเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งทุกครั้ง เธอก็จะคาดหวังว่าจะเห็นปฏิกิริยาของความพึงพอใจออกมาจากสีหน้าและแววตาของเขา..รวมถึงครั้งนี้ด้วยเช่นกัน เตชิตปรายสายตามองร่างเพรียวบอบบาง ชายกระโปรงยาวเนื้อบางจนเห็นเรียวขาอ่อนรำไร และช่วงลำตัวบดบังด้วยผ้าไหมทึบสีแดงสดกำลังก้มหน้าก้าวลงบันไดอย่างระมัดระวัง และทันทีที่ดวงหน้าของเธอเงยขึ้น เขาก็หันสายตาไปทางอนาวินที่ยืนหันหลังให้บันได จนกระทั่ง หญิงสาวเดินเข้ามาแตะหลังพี่ชายเพียงให้รู้ตัวเท่านั้น ก่อนจะเลยมาทางเขาพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเขาแกว่งทุกครั้งยามที่เธอยิ้มออดอ้อนเช่นนี้ “พี่เต้ หนูเล็กดูเป็นยังไงบ้าง..สวยรึยัง” เตชิตซ่อนความรู้สึกชื่นชมไว้ภายใต้สีหน้าเคร่งขรึมไม่กี่อึดใจ ก็ตอบน้ำเสียงราบเรียบ “ครับ” ดวงหน้าสวยของคนที่ตั้งอกตั้งใจฟังคำตอบของเขาพลันงอง้ำ..ใจจริงเธอก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าเขาจะตอบแบบไหน แต่ที่เธอหงุดหงิดก็เป็นเพราะไอ้สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขานี่ล่ะ ที่มันทำให้เขาเหมือนฝืนใจตอบออกมาแบบส่งๆเท่านั้น “หึ! ไอ้ครับของพี่เนี่ย มันสวยรึไม่สวยกัน” และกอดอกจ้องคนตรงหน้าตาเป๋ง ซึ่งเขาก็ตอบด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเช่นเดิม เพียงแค่เพิ่มความยาวของประโยคออกมาอีกหนึ่งคำเท่านั้น “สวย ครับ” และมันก็เป็นคำพูดที่คนฟังนึกอยากจะเตะหน้าแข้งเขาเสียหนึ่งพลั่กให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่สิ่งที่เธอแสดงออกมาจริงๆก็เพียงแค่ส่งสายตาขุ่นเคืองให้เท่านั้น ก่อนหันดึงมือพี่ชายฉุดออกมาเสียดื้อๆ “ไปกันเถอะเฮีย” อนาวินยอมก้าวตามการฉุดดึงของน้องสาวออกจากบ้านตรงรี่ไปยังขบวนรถที่บรรดาบอดี้การ์ดเตรียมไว้ และคิดว่าน้องสาวคงจะงอนเตชิตจนนั่งรถคันเดียวไปกับเขา แต่พอเอาเข้าจริง โมรียากลับผละเดินไปขึ้นรถสปอร์ตของตัวเอง โดยเตชิตเป็นผู้ขับเช่นเดิม ผู้ที่มองตามส่ายหน้าไปมา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่น้องสาวของเขาจะเลิกงอแงกับบอดี้การ์ดหนุ่มคนนี้เสียที เพราะขืนน้องสาวของเขายังเป็นเช่นนี้ มีหวังอนาคตของเตชิตคงติดแหง็กอยู่ในอุ้งมือน้องสาวของเขาไปจนตายเป็นแน่..ซึ่งอนาคตที่เสมือนถูกกักขังเช่นนั้น คงไม่มีผู้ชายคนไหนทนได้ไปตลอดชีวิต และเมื่อความอดทนอดกลั้นถึงขีดสุดก็ไม่มีอะไรจะมาเหนี่ยวรั้งได้..และสักวัน เตชิตก็จะเป็นเช่นนั้น..โบยบินจากไป โดยไม่มีวันหวนกลับมา ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 17:27:20

ความคิดเห็นที่ 2 ภายในห้องจัดเลี้ยงหรูหรา ร่างอวบอ้วนของหญิงวัยกลางคนในชุดราตรีตัดเย็บจากผ้าไหมสีอ่อน ร่างกายสวมเครื่องประดับพราว กำลังเดินทักทายต้อนรับแขกเหรื่อไม่ว่างเว้นโดยมีเลขาสาวร่างผอมบางคอยเดินตาม ในฐานะหัวเรือใหญ่ในการจัดงานครั้งนี้โดยอาศัยบารมีของสามีในการส่งบัตรเชิญให้บรรดาผู้มีฐานะมั่งคั่งในทุกสาขาอาชีพมาร่วมงาน เพื่อที่เธอจะได้ระดมทุนเข้ามูลนิธิเด็กกำพร้าที่สามีให้เธอจัดตั้งขึ้นเมื่อครั้งที่เขาได้รับตำแหน่งทางการเมืองใหม่ๆ ซึ่งเธอก็เห็นดีเห็นงาม เพราะมูลนิธินี้ช่วยยกระดับของความชื่นชมและชื่อเสียงของเธอให้กว้างขวางขึ้นในหมู่สังคมชั้นสูง และเธอก็ไม่ต้องทำงานอะไรให้เหนื่อยเลย เพราะหน้าที่บริหารจัดการภายในมูลนิธิสามีสั่งให้ลูกน้องหาคนมาทำงานให้ ส่วนเธอมีหน้าที่แค่จัดงานสังคมต่างๆ ขยันออกสื่อบ่อยๆเพื่อให้ผู้คนรู้จักมูลนิธิของเธอเป็นวงกว้างเท่านั้น อีกมุมห้อง รัฐมนตรีนพคุณผู้เป็นสามีกำลังพูดคุยกับบรรดาลูกพรรคที่มาร่วมงาน และห่างออกไปไม่เท่าไหร่ จตุพลกำลังพูดคุยกับคนรู้จักทั้งที่อยู่ในแวดวงธุรกิจและการเมืองโดยข้างกายมีร่างของทัตเทพผู้เป็นหลานชายคนโปรด อนาคตไกล ซึ่งกำลังถูกสนับสนุนให้ลงเล่นการเมืองเช่นเดียวกับบิดา บริเวณด้านหน้าของห้องจัดเลี้ยง อนาวินพาโมรียาก้าวผ่านเข้ามา และดูเหมือนว่าการมาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ของชายหนุ่มกำลังถูกชะตาชีวิตทดสอบความอดทน เมื่อต้องเผชิญหน้ากับราโมน่าที่ควงคู่มากับปริพันธ์ ผู้ชายที่เขาสลักชื่อลงในบัญชีหนังหมา จัดเป็นศัตรูหัวใจหมายเลขหนึ่ง ที่เขาอยากกำจัดทิ้งมากที่สุด ปริพันธ์ยังไม่รู้สึกตัวถึงกระแสอำมหิตที่พุ่งตรงมาจ่อคอหอย เพราะกำลังทักทายอยู่กับเจ้าของงานที่กลับมายืนเคียงข้างสามี ซึ่งตัวเจ้าของงานนั้นก็แย้มยิ้มพูดจาคล่องแคล่วให้การต้อนรับสองหนุ่มสาวเป็นอย่างดี และจากการที่เธอให้ความสนใจความเคลื่อนไหวของวงการบันเทิงมากพอสมควร ได้รู้ถึงความสนิทสนมระหว่างปริพันธ์กับราโมน่า จึงออกปากกระเซ้าเย้าแหย่ไปตามข่าวสารที่ได้รับมา ว่าเขากับราโมน่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก ซึ่งราโมน่าก็เบื่อที่จะแก้ข่าวแล้วจึงเพียงแค่ยิ้มรับแกนๆ ในขณะที่ปริพันธ์แม้จะรู้ดีแก่ใจว่าหญิงสาวไม่ได้คิดกับเขาอย่างที่เป็นข่าว แต่เขาก็สุขใจไม่น้อยที่ถูกใครๆจับคู่ให้เขาได้เป็นคนรักของเธอ..แต่สำหรับรัฐมนตรีนพคุณที่ยืนเงียบอยู่ข้างภรรยานั้น กำลังซ่อนความไม่พอใจอย่างที่สุด เมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่หมายปองกำลังตกเป็นของชายอื่นโดยที่เขาไม่มีโอกาสได้เชยชมเสียก่อน ความรู้สึกทั้งแสนเสียดายและเกลียดชังปริพันธ์ถูกพลางไว้ภายใต้ใบหน้าแย้มยิ้ม รวมทั้งความปรารถนาที่อยากจะบีบคอภรรยาของตัวเองให้ตายคามือเสียเดี๋ยวนี้ กับเสียงแจ๋วๆจี้ใจให้เจ็บจี๊ดว่า ปริพันธ์เป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับราโมน่าที่สุด แต่บทสนทนาต้องยุติลงชั่วขณะ เมื่ออนาวินพาน้องสาวก้าวเข้ามาร่วมวง..ชายหนุ่มกล่าวทักทายเจ้าของงานทั้งสอง ก่อนจะหันมาทักทายปริพันธ์ในฐานะบุคคลรู้จักทั่วไปตามมารยาท ก่อนจะรับไหว้ราโมน่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย และสำหรับราโมน่า ทันทีที่หันมาเห็นเขา ความดีใจมันแทบระเบิดออกมาให้เธอกระโจนเข้ากอดเขาเลยทีเดียว แต่เพราะสติสัมปชัญญะยังมีครบถ้วนจึงสามารถเหนี่ยวรั้งไว้ ทำให้เธอสามารถเก็บกดอาการได้อย่างสงบ แต่รอยยิ้มยังคงผุดพรายยามเมื่อเธอยกมือไหว้ทักทายเขาเหมือนทุกๆครั้งที่พบเจอกันตามงานสังคมเช่นเดิม ซึ่งเขาก็รับไหว้ด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่เธอจับได้ถึงกระแสมึนตึงออกมาจากสายตาเย็นชาที่ปรายมองสบ ก่อนที่เขาจะเมินมองไปพูดคุยกับบุคคลอื่นทำราวกับเธอไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ สร้างความรู้สึกร้อนรนกระวนกระวายใจให้ขบคิดหาคำตอบ ว่าเธอทำอะไรให้เขาโกรธ หรือว่า..เขาจะได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของเจ้าของงานจนเข้าใจผิด! ซึ่งปกติเธอก็ไม่สนใจหรอกว่าใครจะเข้าใจไปตามข่าวอย่างไร แต่สำหรับเขา เธอไม่อยากให้เขารับรู้หรือเข้าใจอะไรเกี่ยวกับตัวเธอผิดหรือบิดเบือนไปจากความจริง และเธอคงต้องหาทางอธิบายให้เขาได้รู้ความจริงโดยเร็ว และไม่สนใจว่าเขาจะต้องการรับฟังความจริงจากเธอหรือไม่..ขอแค่เธอได้มีโอกาสอธิบายความจริงให้เขารับรู้ก็เพียงพอแล้ว และไม่กี่อึดใจต่อมา..ร่างของทัตเทพก็ถูกมารดาจูงให้เข้ามาร่วมวงสนทนา เพราะรู้ว่า สามีต้องการให้บุตรชายสานสัมพันธ์กับโมรียา ลูกสาวสุดรักสุดหวงของผู้เป็นผู้สนับสนุนพรรครายใหญ่ ซึ่งทัตเทพเองก็รู้เจตนารมณ์นี้รวมถึงตัวเขาก็พอใจในรูปลักษณ์ของโมรียา จึงสานต่อความต้องการของผู้ให้กำเนิดทั้งสองอย่างเต็มที่ ด้วยการรับอาสาเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลหญิงสาวไปตลอดงานทันที และจตุพลก็เข้ามาร่วมผูกขาดอยู่กับอนาวินอีกคน อนาวินพูดคุยกับบรรดาคนรู้จักโดยเขาเลือกมุมยืนให้สามารถมองเห็นปริพันธ์และราโมน่าได้ตลอดเวลา เมื่อเวลาผ่านไป..เขาเห็นปริพันธ์แยกตัวออกจากกลุ่มสนทนาเดินไปยังห้องน้ำ เขาจึงเอ่ยขอตัวกับกลุ่มบุคคลที่เขากำลังสนทนาบ้าง และหันเดินตามปริพันธ์ไป โดยคว้าแก้วไวน์แดงจากบริกรหนุ่มที่เดินสวนมาติดมือไปด้วย และยืนเก่ใกล้บริเวณหน้าห้องน้ำ จนกระทั่ง..ปริพันธ์เดินพ้นปากประตูห้องน้ำออกมา เขาก็ก้าวเข้าไปหาในลักษณะทุ่มทั้งตัวโดยคว่ำแก้วไวน์ที่ถือในมือให้กระฉอกเลอะเสื้อตัวในที่เป็นเชิ้ตสีอ่อนของปริพันธ์อย่างตั้งใจ “โอ๊ะ! ขอโทษนะครับคุณปริพันธ์ ผมไม่ทันเห็นจริงๆ” สีหน้าและน้ำเสียงของผู้ที่เดินชนแสดงออกถึงความตกใจแท้จริง และหันวางแก้วไวน์ที่เหลือติดก้นแก้วไว้บนกระถางต้นไม้ ก่อนหันกลับมากุลีกุจอดึงผ้าเช็ดหน้าของตนมาช่วยชายหนุ่มเช็ดคราบไวน์ ปริพันธ์นิ่วหน้าขณะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเช็ดรอยเปื้อน โดยมีมือของคู่กรณีมาช่วยเช็ดอีกแรง และแม้จะรู้สึกโกรธในความซุ่มซ่ามของอนาวิน แต่เขาก็ไม่อาจต่อว่าได้ เพราะชายหนุ่มคงไม่ตั้งใจชนเขาจริงๆ “ไม่เป็นไรครับคุณอนาวิน เดี๋ยวผมเข้าไปเช็ดในห้องน้ำดีกว่า” อนาวินแสร้งทำสีหน้าสลด “ขอโทษจริงๆนะครับ คุณปริพันธ์” “มันก็แค่อุบัติเหตุน่ะครับ” ปริพันธ์พูดทิ้งท้าย ก่อนหันกลับเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง อนาวินมองตามหลังพร้อมแค่นหัวเราะเย้ยหยันและหันเดินไป ระหว่างที่ปริพันธ์แยกตัวไปเข้าห้องน้ำ ราโมน่าพูดคุยกับคนรู้จักในงานอีกไม่กี่คำก็ขอตัวเข้าห้องน้ำบ้าง  พลางครุ่นคิดว่าทันทีที่กลับถึงห้องแล้ว เธอจะส่งข้อความเสียงอธิบายความจริงให้อนาวินได้ฟัง ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะโทรไปอธิบายกับเขาด้วยตัวเองเสียเดี๋ยวนี้..แต่เธอก็รู้ดีว่าหากทำเช่นนั้น ความพยายามทั้งหลายที่อุตส่าห์สรรหามาทำให้ชีวิตตัวเองวุ่นวายเพียงเพื่อให้ลืมเขานั้น มันคงเป็นการกระทำที่สูญเปล่าทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา เพราะเพียงแค่ได้เห็นหน้าเขาในค่ำคืนนี้เธอก็รู้ซึ้งแล้วว่า เขานั้นมีอิทธิพลต่อหัวใจเธอมากเพียงใด และขณะที่กำลังขบคิด เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น จากบุคคลที่เธอกำลังคิดถึงพอดี หญิงสาวมองโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงอยู่ภายในมือที่มีอาการสั่นเทาจากความตื่นเต้นซึ่งกำลังลิงโลดในใจ พลางสูดหายใจเข้าลึกๆไม่กี่ครั้งก็กดรับเสียงแผ่ว “ค่ะ..พี่จิล” “ออกมาคอยพี่ที่สวน เดี๋ยวนี้เลย” “เดี๋ยวนี้เลยหรือคะ” “ใช่ พี่มีเรื่องจะพูดด้วย..พี่จะคอยนะ” ราโมน่ายังไม่หายจากความกังขา เขาก็ตัดสัญญาณไปเสียดื้อๆ ทิ้งให้เธอลังเลกับความขลาดกลัวที่จะเจอเขา..แต่สุดท้ายในอีกไม่กี่อึดใจ เธอก็ตัดสินใจออกไปพบเขา อนาวินกลับมารวมกลุ่มและขอตัวกลับในไม่กี่นาทีต่อมา “นี่ถ้าเฮียไม่ชวนกลับ หนูเล็กก็ว่าจะชวนกลับอยู่พอดี..รำคาญอีตาทัตเทพชะมัด เกาะหนูเล็กหนึบเป็นตีนตุ๊กแกเลย ปากก็พร่ำแต่เรื่องการเมือง หนูเล็กจะบ้าตาย” เสียงบ่นของโมรียาดังขึ้นทันทีที่ก้าวออกจากงานและพ้นผู้คนมาแล้ว “นึกว่าจะถูกใจหนูเล็กเสียอีก หมอนี่น่ะสาวๆกรี๊ดกันทั้งบ้านทั้งเมืองเลยนะ” “เอาเหอะ ใครจะกรี๊ดกันก็ตามใจ แต่เขาไม่ใช่สเป็คสำหรับหนูเล็กหรอก” “แล้วสเป็คหนูเล็กเป็นแบบไหนล่ะ” อนาวินหันมากระเซ้าน้องสาว โมรียากอดแขนพี่ชายหมับเอียงใบหน้าซบต้นแขนแกร่งอย่างออดอ้อน “ก็แบบเฮียไง หรือแบบป๊าก็ยิ่งดี” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ก่อนใช้นิ้วจิ้มหน้าผากน้องสาวเบาๆ “สเป็คอย่างเฮียนี่ก็หายากแล้วนะ สเป็คอย่างป๊าน่ะยากยิ่งกว่าอีก และดูท่าจะมีหนึ่งเดียวในโลกด้วย ถ้าขืนรอผู้ชายที่เหมือนป๊า เฮียว่าหนูเล็กได้ขึ้นคานแน่” หญิงสาวผละตัวออกห่างพร้อมย่นจมูกให้ “ขึ้นคานก็ไม่เป็นไร หนูเล็กอยู่อย่างนี้ก็ไม่เดือดร้อน ดีเสียอีกที่ไม่มีใครมาคอยวุ่นวายให้รำคาญใจ” ปากก็พูด ขณะสายตามองไปยังเตชิตที่ยืนคุยอะไรบางอย่างกับโจ้ที่ข้างตัวรถ และอนาวินก็เอ่ยขึ้นมา “หนูเล็กกลับบ้านไปก่อนนะ เฮียมีธุระนิดหน่อย แล้วคืนนี้ก็จะค้างที่คอนโด ไว้เจอกันที่บริษัทพรุ่งนี้นะ” โมรียานิ่วหน้า “ธุระที่ว่าเนี่ย คงไม่ใช่กับแม่นั่นนะ..เฮียก็เห็นนี่ ว่าเขามีคนอื่นแล้ว” คำพูดนั้นเอ่ยออกมากระแทกใจคนฟังอย่างตั้งใจ เพราะในขณะที่อยู่ในงาน แม้ว่าจะถูกทัตเทพคอยตามประกบแจ แต่เธอก็สามารถลอบมองปฏิกิริยาระหว่างพี่ชายกับราโมน่าได้ตลอดเวลา ซึ่งพฤติกรรมของทั้งคู่นั้น หากคนอื่นไม่สังเกตให้ดีก็จะไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ แต่สำหรับเธอที่เฝ้ามองอย่างจับผิดนั้น จึงสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน เริ่มตั้งแต่ราโมน่าที่ขยับตัวบ่อยครั้งพลางชำเลืองสายตามองมาทางพี่ชายทุกครั้งที่มีโอกาส ในขณะที่พี่ชายของเธอนั้น แม้จะแสดงท่าทางเมินเฉยจนน่าหมั่นไส้ แต่พอลับหลังยามที่คนอื่นเผลอทีไรก็มักจะหันสายตาจับจ้องแม่ดารานั่นทุกที และทันทีที่พูดจบ ร่างของเธอก็ถูกสองมือใหญ่ของพี่ชายจับหันไปยังรถยนต์คันที่เตชิตยืนคอยอยู่ พลางพูดน้ำเสียงเชิงรำคาญ “เปล่าหรอกน่า..อย่าสงสัยอะไรนักเลย รีบกลับบ้านไปนอนไป๊” พร้อมผลักเบาๆ โมรียาหันมาหลิ่วตาให้พี่ชายด้วยความเคลือบแคลง แต่ก็ยอมขึ้นรถกลับบ้าน เพราะรู้ว่าขืนซักถามอะไรไปมากกว่านี้ก็คงไม่ได้คำตอบอะไรจากพี่ชายหรอก ได้แต่หวังว่า พี่ชายจะไม่ไปวุ่นวายกับราโมน่าอย่างที่เธอพูดออกไปจริงๆ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เธอจะแผลงฤทธิ์ให้ถึงที่สุด! ต่อค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 17:33:02

ความคิดเห็นที่ 3 ราโมน่ายืนเหลียวมองหาอนาวินภายในความเงียบสงัดท่ามกลางแสงไฟของสวนไม้ประดับ และเริ่มประหวั่นใจเมื่อไม่เห็นชายหนุ่มมาเสียที จนคิดไปว่าเขาจะแกล้งทิ้งให้เธอคอยอยู่ตรงนี้หรือเปล่า จึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาโทรหาเขาอีกครั้ง เพื่อจะถามให้แน่ใจว่าเขาจะเอาอย่างไรกับเธอกันแน่..และรอไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องที่เธอไม่คุ้นหูแว่วมา จึงหันไปตามเสียงในจังหวะที่ร่างของอนาวินก้าวผ่านหลังพุ่มไม้ตัดแต่งมายืนตรงหน้าและใกล้เสียจนรับรู้ถึงไออุ่นจากเรือนร่างใหญ่ที่กำลังโอบคลุมร่างกายของเธอ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองสบดวงตาเข้มดุดันได้เพียงเสี้ยวนาที ใบหน้าของคนที่เธอคิดถึงสุดหัวใจก็โน้มลงทาบทับบนเรียวปาก ส่งความร้อนผ่าวเข้ารุกราน เรียกร้องหนักหน่วงในทันใด ท้ายทอยของเธอถูกตรึงแน่นจนไร้หนทางหลีกหนี ขณะร่างกายถูกวงแขนอีกข้างกอดกระชับแน่นเบียดชิดกับเรือนร่างหนาแกร่ง..เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอยู่อีกไม่กี่ครั้งก็ตัดไป ก่อนที่อนาวินจะผละริมฝีปากจากราโมน่า ซึ่งสมองที่กำลังอื้ออึงของหญิงสาวสั่งการให้ร่างกายของเธอเร่งหายใจสูดอากาศมาสร้างพลังงานทดแทน หลังจากที่ถูกเขาสูบพลังงานไปจนเกือบหมด อนาวินยิ้มพรายมองทุกอากัปกิริยาของเธอด้วยความรู้สึกทั้งห่วงหาและหวงแหน ยกมือขึ้นมาไล้หลังมือบนพวงแก้มเนียนละมุน พินิจมองทุกเครื่องหน้างดงามอย่างไม่อยากเชื่อ ว่าเขาจะมีโอกาสได้กอดได้จูบเธออีกครั้ง และสำนึกได้ว่าแรงปรารถนาที่มีต่อเธอมันช่างรุนแรงนักจนไม่เข้าใจตัวเองว่า ในค่ำคืนนั้น เขาปล่อยให้เธอรอดพ้นมือไปได้อย่างไร ชายหนุ่มโน้มตัวลงหาความหวานเย้ายวนอีกครั้ง และในครั้งนี้ไม่ได้มีอารมณ์หึงหวงพาลพาโลเฉกเช่นเมื่อครู่ แต่ริมฝีปากกำลังไล่ซึมซับความอ่อนหวานทุกองค์ประกอบบนใบหน้าเธออย่างละมุนละไม ก่อนเลื่อนมาครอบครองดื่มด่ำกับกลีบปากนุ่มอีกครั้ง ให้เธอได้โอนอ่อนโอบกอดเขาตอบรับอารมณ์หวามเต็มความสนิทเสน่หา แต่อนาวินจำต้องผละห่างอีกครั้งอย่างแสนเสียดาย เพราะเกรงจะมีใครโผล่มาเห็นเข้าเสียก่อน “ไปกันเถอะ” บอกพร้อมจูงมือราโมน่าให้เดินตามมา “ไปไหนคะ” ราโมน่าถามกลับทั้งที่ยังมึนงง อารมณ์หวามไหวที่ได้รับจากเขายังไม่ทันจางหาย “เรามีเรื่องต้องตกลงกันให้เข้าใจเดี๋ยวนี้ พี่จะไม่ยอมทนอยู่เฉยๆแล้วไม่ทำอะไรเลยเหมือนที่ผ่านมาแล้ว” สีหน้าและน้ำเสียงเครียดเขม็งของเขาทำให้ราโมน่าไม่ปริปากถามอะไรออกมาอีก ได้แต่เดินตามการนำพาของเขาที่ลัดแนวพุ่มไม้ประดับสู่ทางเดินลาดหินดินดานมุ่งออกจากสวน ตรงไปยังรถเก๋งคันใหญ่ที่ติดฟิล์มพลางสายตาผู้คนซึ่งจอดคอยใกล้ปากทางเข้าสวน และโจ้ที่นั่งคอยอยู่หลังพวงมาลัยรีบเปิดประตูลงไปเปิดประตูผู้โดยสารตอนหลังให้ทันทีที่เห็นเจ้านายหนุ่มกึ่งจูงกึ่งฉุดร่างของราโมน่าเข้ามาใกล้ ตัวรถเคลื่อนผ่านประตูด้านหลังของโรงแรมออกสู่ถนนสายหลักได้เพียงไม่กี่นาที เสียงโทรศัพท์มือถือของราโมน่าก็ดังขึ้นจากปริพันธ์ ซึ่ง หญิงสาวเองก็ลืมเขาไปเสียสนิทใจ จึงรีบกดรับโดยปิดระบบเฟซไทม์ เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเห็นสภาพแวดล้อม รวมทั้งคนที่นั่งหน้าตูมข้างกายด้วย และเมื่อราโมน่ารับสาย ปริพันธ์เอ่ยถามในทันที “โม้นาอยู่ไหนครับ พี่เดินหาจนทั่วงานแล้ว แต่ก็เจอเสียที” “..เอ่อ..โม้นามีงานด่วนเข้ามาค่ะ..คือ เจ๊ต้อยเขาลืมจนเจ้าของงานโทรมาเตือนเมื่อครู่ เจ๊ต้อยถึงเพิ่งนึกได้ก็เลยโทรมาเร่งโม้นาอีกที..โม้นาขอโทษนะคะ ที่รีบออกมาโดยไม่บอกพี่น่ะค่ะ” ความน้อยใจแล่นเข้ามาสู่หัวใจคนฟัง เมื่อคิดว่าตัวเขาไม่มีความสำคัญอะไรเลย เธอถึงได้ลืมเขาเช่นนี้ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกไปก็ยังคงเต็มไปด้วยความห่วงใยเช่นเคย “เหรอครับ..พี่ก็เป็นห่วง ที่จู่ๆโม้นาหายไป..ว่าแต่ เจ๊ต้อยคงงานเยอะน่าดูนะ ถึงได้ลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ได้” “..ก็..ค่ะ” ราโมน่าตอบรับไปตามน้ำ “ว่าแต่ งานอีเว้นที่ไหนครับ กว่าจะเลิกงานคงดึกน่าดู พี่จะได้ไปรับ” และความห่วงใยของเขาก็สร้างปัญหาให้เธอเร่งคิดคำตอบเฉพาะหน้าขึ้นมาอีกระลอก “คือ..เมื่อกี้มันฉุกละหุกโม้นาก็ไม่ได้ถามเจ๊ต้อยเหมือนกัน คือ..เจ๊ต้อยบอกให้โม้นานั่งรถของโรงแรมออกมาเลย แล้วเขาจะมารับกลางทาง เพราะมีสคริ๊ปที่โม้นาต้องพูดด้วยค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา..แล้วก็ พี่ปอไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ พอเลิกงานแล้ว เจ๊ต้อยจะพาโม้นาไปส่งเองค่ะ” ในเมื่อเธอพูดออกมาเช่นนั้น เขาก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้เธอรำคาญ “อืมม์..ถ้าอย่างนั้น ก็แค่นี้นะครับ..แล้วพี่ค่อยโทรหาโม้นาใหม่ก็แล้วกัน” “ค่ะ พี่ปอ” ราโมน่าวางสายแล้ว แต่สายตายังทอดตกมองโทรศัพท์ในมือด้วยรู้สึกผิดที่ต้องโกหกปริพันธ์ มิหนำซ้ำยังลากผู้จัดการส่วนตัวที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้ามามีส่วนร่วมในการโกหกครั้งนี้ด้วย อนาวินปรายสายตามองอย่างขุ่นเคืองกับท่าทางอาลัยอาวรณ์ที่ราโมน่าแสดงออกต่อคู่สนทนา และความขุ่นเคืองใจนี้มันแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆจนอดใจไม่ไหวที่จะพูดกระชดประชัน “หึ! พวกดารานี่ลื่นไหลเก่งไม่แพ้พวกนักการเมืองเลยนะ” ราโมน่าหันมองเขาเต็มตา และคิดว่า ถ้าไม่เกรงใจกัน เขาคงจะพูดคำว่า :-) ออกมาตรงๆเลยสินะ “พี่จิลอย่ามาหาเรื่องโม้นานะ..แล้วที่โม้นาต้องโกหกนี่ก็เพราะพี่จิลไม่ใช่เหรอ” เธอย้อนถามเสียงแข็ง ใช่ว่าเขาจะรู้สึกหงุดหงิดเป็นคนเดียวเสียเมื่อไหร่ การที่เธอถูกเขาพาออกมาเช่นนี้ก็สร้างความกดดัน ความกังวลใจมากพอให้เธอพาลพาโลเกิดอาการหงุดหงิดใจได้ไม่น้อยเช่นกัน “พี่ไม่ได้บังคับให้โม้นาโกหกเสียหน่อย ถ้าเป็นห่วงความรู้สึกของหมอนั่นมากนักทำไมไม่บอกความจริงไปเสียเลยล่ะ ว่ากำลังนั่งรถอยู่กับพี่น่ะ มันจะได้รี่มารับกลับบ้าน” อนาวินโต้กลับเสียงกร้าว สายตาดุดันจ้องเขม็งกับดวงตาเรืองวาวสีเขียวน้ำทะเล..ริมฝีปากอิ่มเคลือบลิปสติกสีสดเม้มแน่น ก่อนจะขยับแค่นเสียงออกมาอย่างเข่นเขี้ยว “ได้ งั้นโม้นาจะโทรหาพี่ปอเดี๋ยวนี้เลย” และทำท่าจะกดโทรศัพท์หาปริพันธ์ แต่วินาทีนั้น อนาวินก็ฉวยโทรศัพท์ไปจากมือ และสั่งเสียงเข้ม “นั่งเฉยๆไปเลย” “พี่จิลจะเอายังไงกับโม้นากันแน่” น้ำเสียงนั้นตวาดแหวอย่างเหลืออด และพยายามแย่งโทรศัพท์คืน แต่ถูกฝ่ามือใหญ่คว้าข้อมือแน่น พร้อมกระชากเข้าหาจนร่างเธอปลิวมาเบียดกับร่างเขา และใบหน้าเข้มเปี่ยมด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดโน้มเข้าใกล้ ตอกย้ำในคำสั่งเฉียบขาด “นั่งไปเงียบๆ ถ้าพี่ไม่ถามก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมาอีก” และสะบัดปล่อยข้อมือเธอพร้อมขยับตัวนั่งชิดฝั่งของตนเอง ใบหน้ามึนตึงผินมองออกไปนอกกระจกรถ ราโมน่ากล้ำกลืนน้ำลายขมๆที่ตีตื้นขึ้นมาในลำคอ น้ำตาร้อนผ่าวเอ่อคลอสองหน่วยตาด้วยน้อยใจในการกระทำของเขา รวมทั้งโกรธตัวเองที่ยอมตามเขามาอย่างคนใจง่าย “..โม้นาไม่ควรตามพี่จิลออกมาเลย..ความจริง เราไม่จำเป็นต้องมานั่งพูดอะไรกันเสียด้วยซ้ำไป..” เธอพึมพำเสียงเครือ ก่อนขยับร่างออกห่างไปนั่งเบียดซุกอีกมุมของตัวรถ ข่มกลั้นน้ำตาไม่ให้มันร่วงหล่นลงมาให้เป็นที่น่าอดสูใจไปมากกว่านี้ บรรยากาศอึมครึมภายใต้ความเงียบสงบแผ่กระจายทั่วตัวรถผ่านไปหลายอึดใจ จนเมื่อ อนาวินที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดปรายสายตากลับมามองคนข้างกายอีกครั้ง ก่อนเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ ยื่นมือไปดึงมือของเธอมากุมอย่างอ่อนโยนและเมื่อราโมน่าหันมามอง เขาจึงเอ่ยขึ้นแผ่วเบา “..พี่ขอโทษ..พี่แค่อยากคุยเรื่องของเราให้เข้าใจกันเสียก่อน โดยไม่มีคนอื่นมายุ่งเกี่ยวก็เท่านั้น..พี่ไม่ตั้งใจจะทำให้โม้นาเสียใจเลย พี่ขอโทษนะครับ” เพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยค กับแววตาสำนึกผิดของเขา หัวใจของคนฟังก็อ่อนยวบพร้อมจะให้อภัยในทันที..คลื่นความอบอุ่นจากมือของเขาส่งผ่านมือของเธอไหลเข้าโอบล้อมหัวใจให้เธออิ่มเอมในความรู้สึกนั้น ดวงตาคู่สวยส่องประกายสุกใสยามเรียวปากอิ่มแย้มยิ้มตอบเขา “โม้นา ยกโทษให้พี่จิลค่ะ” อนาวินยกมือของเธอขึ้นจูบเบาๆด้วยรอยยิ้มพราว “ขอบคุณครับ” และเอนร่างอย่างผ่อนคลาย ก่อนหันมองออกไปนอกกระจกอีกครั้งโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก แต่มือของเขายังคงสอดประสานกับฝ่ามือบางไม่ปล่อย และความตึงเครียดที่อยู่รอบตัวเมื่อครู่กระจายหายจนไม่หลงเหลืออยู่เลย จบตอนค่า โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 17:37:01

ความคิดเห็นที่ 4 ดีใจจัง มาให้อ่านต่อแล้ว อยากรู้ว่า จิลจะมีทางออกยังไง เพราะปมความบาดหมางของครอบครัวยังไม่ไปไหนเลย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 23:03:13

ความคิดเห็นที่ 5 แกล้งคนอื่นเป็นเด็กๆเลยนะจิล แต่ปริพันธ์ไม่สงสัยบ้างเหรอว่าเอ๊ะไอ้นี่มันถือแก้วไวน์มาแถวทางเข้าห้องน้ำทำไม จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 03:04:28

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบหนูแอ้มที่เธอน่ารักสดใส ส่วนนายวิน ถือว่า โชคดี ที่หนูโม เธอเป็นคนใจอ่อนใหเอภัยคนง่าย ไม้งั้นนายวินมีหวังออกอาการหลุดมากกว่านี้^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 09:06:55

ความคิดเห็นที่ 7 คุณgoldensun === แหะๆ สารภาพเลยว่าเรื่องนี้ไม่มีทางออกหรอกค่ะ เพราะเฮียแกใช้วิธีไหลตามน้ำ + พุ่งชนเลย ^^" mimny === ปริพันธ์ไม่ทันคิดอะไรหรอกค่ะ ในเมื่ออีกฝ่ายแสร้งใสซื่อขนาดนั้น ^^" Psycho man === นอกจากจะน่ารัก สดใสแล้ว หนูแอ้มยังมีบทบาทสำคัญ ช่วงท้ายเรื่องด้วยค่า..ส่วนนายจิลจะบอกไปตรงๆว่าหึงก็ไม่กล้า กลัวเสียฟอร์ม เลย ท่ามากอย่างที่เห็นเนี่ยล่ะค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 10:32:54

ความคิดเห็นที่ 8 เมื่อไหร่จะเห็นฉากหวานๆคะ จากคุณ : yayako เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 15:24:30

ความคิดเห็นที่ 9 อนาวินทำเหมือนเด็กๆ เล่นแกล้งเขาแบบนี้ ที่จริงปริพันธ์ก็ดีนะคะ ราโมน่าน่าจะรับไว้พิจารณา แหะๆ คือไม่ค่อยชอบอนาวินเท่าไหร่ คนอื่นเลยเหมือนดีหมดเลย ขอบคุณคุณระรินใจด้วยค่ะที่ไปทักเรื่องพาคนเจ็บจากถูกไฟลวกขึ้นเมรุเผาศพ จริงด้วยค่ะเรื่องนั้น ตอนเขียนก็คิดไปไม่ถึงว่าแผลไหม้ไฟนี่ติดเชื้อได้ง่าย จะไปแก้ที่ต้นฉบับด่วนเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 00:31:15

ความคิดเห็นที่ 10 ที่จริงคู่นี้ มีแววว่าจะครองคู่กันได้ เพราะเดิมก็คบหากันดีอยู่ เพียงแต่มีคนเสี้ยมเขาควายให้ชนกัน ถ้าปรับความเข้าใจกันได้ ก็คงลงเอยกันด้วยดี เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 10:21:27

ความคิดเห็นที่ 11 ราโมนาใจดีกับจิลเกินไปน้า อภัยตลอด จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 20:03:57

ความคิดเห็นที่ 12 yayako === ตอนหน้าค่ะ เอาหวานๆมาล่อหน่อย จะได้มีแรงกินยาขมกันได้ในตอนต่อๆไป ^^ กุลธิดา (kdunagin) === แหะๆ นิสัยเด็กๆแบบนี้มันจะมีมาให้เห็นเป็นระยะๆ ค่ะ แล้วก็ไม่รู้ว่า จนจบเรื่องแล้วอนาวินจะสามารถทำให้คุณหันมาชอบได้บ้างหรือเปล่า ส่วนเรื่องที่ไปทักไว้นั้น ด้วยความยินดีค่ะ แต่ถ้าเป็นคนเขียนที่ไม่เคยตามกันมา แบบนี้ก็คงไม่กล้าทักเหมือนกันค่ะ กลัวโดนสวนกลับมาให้เกิดอาการของขึ้น ^^ ลูนาติก === ถ้าเคลียร์เรื่องที่ผิดใจกันได้ ก็มีแววที่จะครองคู่กันได้อย่างที่ คุณลูนาติกว่านั่นล่ะค่ะ เพียงแต่ อนาวินกลับสร้างเรื่องขึ้นมาให้ชนาธิปของขึ้นอีกรอบ เรื่องอะไรๆมันก็เลยไม่ง่ายนักค่ะ ปิยะรักษ์ === กำลังรัก กำลังหลง อะไรก็ยอมหมดค่า ฮี่.. จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 12:24:35

ความคิดเห็นที่ 13 ปริพันธ์ก็ดูโอเคจริงๆ ด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 22:16:24