ความคิดเห็นที่ 1 - 3 -   หลังจากวันแรกที่ได้รู้จักและปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยกัน ออยก็กลายมาเป็นสมาชิกคนใหม่ในกลุ่มของเราไปโดยปริยาย เส้นทางที่ใช้กลับบ้านคุณย่าของเธอซึ่งอยู่ในสวนฝรั่งเล็กๆ ติดกับรั้ววัดประจำตำบลนั้น เป็นเส้นทางที่มาถึงก่อนจะถึงสวนฝรั่งของบ้านผม ปกติแล้วผมจะขี่จักรยานกลับบ้านพร้อมเพื่อนในกลุ่ม แต่สุดท้ายเมื่อพ้นโค้งถนนมาแล้วก็เหลือเพียงผมคนเดียวเท่านั้นเพราะเส้นทางกลับบ้านของอีกสี่คนที่เหลือจะใช้ถนนอีกสายที่ตัดเลียบลำคลองชลประธาน แต่เมื่อได้รู้จักออย บนถนนราดยางมะตอยนั้นก็ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวอีกต่อไป แรกๆ ต่างฝ่ายก็ต่างเขิน และปั่นจักรยานมาในลักษณะที่ปล่อยให้อีกฝ่ายนำหน้าไปก่อน พอผ่านไปได้สักอาทิตย์ พวกเราสนิทกันมากขึ้น ผมกับออยจึงปั่นจักรยานกลับบ้านเคียงคู่กันมาทุกเย็น ตลอดทางไม่เคยเงียบเหงา ออยจะเปล่งเสียงใสๆ ของเธอร้องเพลงฮิตที่กำลังโด่งดังในขณะนั้น แน่นอนว่ามันอาจจะเพี้ยนและไม่ใช่วิธีการร้องที่ถูกต้อง แต่สำหรับผม มันคือเพลงที่ไพเราะมากที่สุดในโลก ออยบอกผมว่าฝันของเธอคือการเป็นนักร้อง ผมก็บอกเธอว่าฝันของผมคือการเป็นนักบิน ฝันของเราสองคนไม่เคยเป็นความจริง แต่บางครั้ง ผมอดคิดไม่ได้ว่าช่วงเวลาเหล่านั้นอาจเป็นช่วงเวลาที่ผมและเธอมีความสุขมากที่สุดในชีวิต การได้เพ้อฝันไปกับจินตนาการที่ไม่มีใครมาคอยขีดเส้นใต้บังคับว่าอย่างนี้เป็นได้ อย่างนั้นเป็นไม่ได้ มันเป็นความสุขที่เราไม่มีทางไขว่คว้าได้อีกแล้วเมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ทว่าบางครั้งอีกเหมือนกันที่ผมจะนั่งคิดและถอนหายใจหนักๆ ว่า หากผมกับออยไม่เคยได้รู้จักกัน หากพ่อของออยเลือกที่จะปล่อยให้เธอไปอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่แทนอยู่กับย่าที่ราชบุรี เรื่องทุกอย่างคงไม่เลวร้ายอย่างนี้ “นี่ๆ โมว่าเราก็รู้จักออยมาพักใหญ่แล้วนะ ยังไม่ได้ ‘รับน้อง’ อย่างเป็นทางการเลย” แตงโมพูดขึ้นในวันหนึ่งหลังจากออยกลายมาเป็นเพื่อนใหม่ในกลุ่มเราได้ประมาณสองอาทิตย์ ขณะนั้นเป็นเวลาพักกลางวัน ออยลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่โต๊ะอาหารจึงเหลือแค่พวกเราห้าคน “อย่าเลยน่า เดี๋ยวไอ้คนแถวนี้มันจะโกรธเอา” อั้มพูดพลางปรายตามองมาทางผมซึ่งตกเป็นเป้าหมายแห่งการแซวจากปากทุกคนในห้องเรียนหลังจากที่ออยขอย้ายจากโต๊ะขององุ่น มานั่งที่โต๊ะผมตั้งแต่อาทิตย์แรก ส่งผลให้อั้มต้องถอยไปนั่งคู่กับอึ่งจอมซกมกที่ด้านหลัง “โกรธอะไร ใครโกรธ ฮะ” ผมเงยหน้าจากจานข้าวถลึงตามองเพื่อนผู้มีหุ่นเป็นโครงว่าวและมีพ่อเป็นช่างทำว่าว “บอกแล้วไงว่าที่ออยเค้าขอย้ายโต๊ะเพราะองุ่นชอบกวนตอนครูสอนไง เค้าไม่มีสมาธิเรียน” “จริงรึเปล่าไอ้ชินจัง” อึ่งพูดเสียงสูงและอมยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้ “ไอ้เราก็นึกว่าไปบอกให้เค้ามานั่งที่โต๊ะตัวเองซะอีก” “เปล่าสักหน่อย” ผมเถียง ทั้งที่อึ่งพูดถูก ผมเองนี่แหล่ะที่เป็นคนบอกออยให้ย้ายมานั่งคู่กันที่โต๊ะเรียน “พอๆ หยุดเถียงกันได้แล้ว ตกลงเรื่องรับน้องจะเอาไง” แตงโมแทรกขึ้นอย่างรำคาญเล็กน้อย “ขนาดเราสองพี่น้องเธอยังแกล้งให้ไปที่บึงนั่นเลย แล้วทีออยไม่เห็นจะทำอะไร แบบนี้ไม่เห็นยุติธรรมเลยนะ” “ใช่ๆ “ แตงไทยส่งเสียงสนับสนุนพี่สาว “แล้วจะรับแบบไหนดีล่ะ” อึ่งถาม น้ำเสียงจริงจังขึ้น ผมก้มหน้าเขี่ยคะน้าออกและตักเนื้อหมูในน้ำราดหน้าเข้าปากขณะได้ยินแตงโมตอบ “ก็แบบที่พวกเราโดนนี่แหล่ะ” “เฮ่ย ออยเค้าว่ายน้ำแข็งหรือเปล่า ไม่ลองถามดูก่อน” อั้มพูดและหันมาทางผม “ไง ไอ้น้ำ พอจะรู้มั้ยว่าออยว่ายน้ำเป็นไงมั่ง?” “จะไปรู้ได้ไง ไม่เคยถามว้อย” ผมตอบแบบปัดความรับผิดชอบ “ไม่รู้ก็ถามสิ” แตงโมเอ่ย ผมชะงักช้อนที่กำลังตักเส้นราดหน้าทันที “แล้วจะให้ใครถาม?” อึ่งขมวดคิ้ว “ใครสนิทกับออยที่สุด คนนั้นก็ถาม” แตงโมกล่าว อั้ม อึ่งและแตงไทยหันขวับมองผมเป็นตาเดียว แตงโมหันมาที่ผมเป็นคนสุดท้ายและพูดแกมสั่งว่า “น้ำ เธอนั่นแหล่ะ เป็นคนถาม แล้วก็ต้องเป็นคนชวนออยด้วย” “เฮ้ย ไหงงั้นอ้ะ แบบนี้ถ้าออยโกรธ เค้าก็โกรธเราน่ะสิ” ผมวางช้อนลงในชาม รู้สึกฝืดคอจนกินไม่ลงขึ้นมาในบัดนั้น “ก็ใช่ไง ถึงโกรธเธอ แต่สนิทมาก โกรธยังไงแปบเดียวก็หาย” แตงโมพูดฉะฉานเหมือนเตรียมคำพูดสำหรับโน้มน้าวใจไว้แล้ว “จะดีหรอ” ผมได้แต่ถอนหายใจและยกมือเกาหัวแกรกๆ “ทีพวกเธอแกล้งเรา พวกเธอเคยลังเลแบบนี้มั้ยล่ะ” แตงโมงพูดเสียงเขียว “แต่เรารู้ไงว่าพวกเธอว่ายน้ำเก่ง ถึงได้กล้าแกล้งแบบนั้น” ผมตอบอุบอิบ “แล้วอีกอย่าง เรื่องตั้งนานแล้ว ตอนนั้นทำไปไม่ได้คิดอะไรเลยด้วย” “ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่ทำ เราก็จะไม่ให้พวกเธอลอกการบ้านอีกแล้ว” แตงไทยแฝดน้องผู้ซึ่งนานๆ มักจะเปล่งเสียงทีหนึ่งเผยไม้เด็ดออกมาเล่นงานจนอั้มกับอึ่งร้องเสียงหลง “เดี๋ยวดิ๊ ใครว่าจะไม่ทำ มีสมาชิกใหม่เข้ากลุ่มยังไงก็ต้องรับน้องกันอยู่แล้ว” นายโครงว่าวพูดละล่ำละลัก “ใช่เลย ใช่เลย” อึ่งรับคำจนลิ้นแทบพันกัน ถึงแม้ผมจะได้รับคำแนะนำจากออยว่าการทำการบ้านด้วยตัวเองจะเป็นวิธีการเรียนรู้ที่ดีที่สุด แต่พวกผมมันชินเสียแล้วกับวิธีการเรียนลอก ผมสูดหายใจลึก ชำเลืองมองไปที่ซอกทางเดินซึ่งทอดสู่ห้องน้ำของโรงอาหาร ออยกำลังยกมือติดกิ๊บหนีบผมเดินกลับออกมาพอดี ผมรีบหันมากระซิบถามแตงโมอย่างตัดสินใจเด็ดขาด “จะให้รับน้องวันไหน?” “วันอาทิตย์ สุดสัปดาห์นี้” แตงโมตอบ นัยน์ตาเป็นประกายสมหวัง “โอเค” ผมผงกศีรษะและนั่งเขย่าขาตัวเองรอให้ออยกลับมาถึงโต๊ะ ที่นั่งของเธอคือข้างแตงโม ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับผม อั้มกับอึ่งซึ่งนั่งขนาบสองข้างของผมรีบทำไม่รู้ไม่ชี้ก้มหน้าจัดการอาหารของตนเองต่อไปเมื่อออยทรุดกายลงนั่งและถามว่า “ไงจ้ะ คุยอะไรกันอยู่?” “ปะ...” ผมจะตอบว่า ‘เปล่า’ ตามความเคยชิน แต่แล้วเท้าของอั้มก็เตะขาผมเต็มแรงใต้โต๊ะ ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนพูดออกมา “...ไปเข้าห้องน้ำนานจัง” พูดไปแล้วก็ได้แต่ด่าตัวเองในใจ นี่ผมพูดงี่เง่าอะไรออกไปนะ ออยมองผมอย่างงงๆ แต่ก็ตอบเสียงปกติ “คนต่อแถวใช้ห้องน้ำเยอะน่ะ ทำไมหรอ?” “เอ้อ เราว่าจะถามออยนานแล้วว่าออยว่ายน้ำเป็นหรือเปล่า?” ผมฝืนใจพูดออกมา “คืองี้น่ะ ไม่ไกลจากโรงเรียนนี้เท่าไหร่มีบึงน้ำอยู่บึงหนึ่ง น้ำใสมาก พวกเราชอบไปว่ายน้ำเล่นกันบ่อยๆ เมื่อกี้คุยกันว่าอาทิตย์นี้จะไปกันอีก เลยว่าจะชวนออยไปด้วยกัน” “ว่ายน้ำหรอ?” ออยทำตาโต “ดีสิ ออยชอบว่ายน้ำ ว่าแต่อยู่ไกลไหม ถ้าไกลออยต้องขอย่าก่อน เดี๋ยวย่าเป็นห่วง” “ไม่ไกลหรอก” ผมตอบ “งั้นออยไปด้วย บ้านแม่ออยที่เชียงใหม่ก็มีบึง ชื่อว่าบึงสุขี เด็กๆ ชอบไปว่ายน้ำเล่นเหมือนกัน” ออยถามด้วยความอยากรู้ “แล้วบึงที่นี่มีชื่อเรียกหรือเปล่าจ้ะ ถ้าไม่มี ออยว่าเราน่าจะตั้งให้มันนะ” “ฮือ ไม่ต้องหรอกออย บึงนี้มีชื่ออยู่แล้ว” ผมกลืนน้ำลายและกล่าวต่อ “มันชื่อว่า บึงนางพราย” - 4 -   บึงนางพรายเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ที่รายล้อมด้วยต้มไม้นานาพันธุ์สุดแต่จะเอ่ยถึง  พวกเราไปสำรวจพื้นที่ในวันเสาร์และพาออยมาที่นี่ในเช้าวันอาทิตย์ของสุดสัปดาห์นั้น มันเป็นเช้าที่สดใสที่สุดในรอบหลายวัน พายุฝนที่โหมกระหน่ำเพิ่งเคลื่อนออกไปจากจังหวัดของเราเมื่อคืนวาน แม้พื้นดินรอบบึงจะเปียกแฉะ แต่น้ำในบึงยังคงใสดั่งแก้วกระจกอย่างที่เคยเป็นเสมอ “โอ้โห น้ำใส๊ใส” ออยร้องอย่างตกตะลึงเมื่อจอดจักรยานที่ริมบึง นัยน์ตาของเธอมีประกายอยากรู้อยากเห็นระคนหวาดกลัว “แต่บรรยากาศน่ากลัวจัง ยังกับบึงผีสิงแน่ะ” “เพราะอย่างนี้ไง ถึงเรียกว่าบึงนางพราย” แตงโมพูดขณะแตงไทยกำลังจอดจักรยานที่พวกเธอนั่งซ้อนกันมาเคียงข้างจักรยานของพวกเราอีกสี่คัน “บึงนางพราย บึงของนางพรายผู้ชอบจับมนุษย์ลงไปเป็นทาสรับใช้ใต้เมืองบาดาล” อึ่งพูดเลียนเสียงของคนพากย์หนังจีนกำลังภายในที่พวกเราชอบดู พวกเราหัวเราะกันครืนใหญ่  ตำนานที่ว่าด้วยเรื่องราวของนางพรายผู้ชิงชังมนุษย์และชมชอบคร่าชีวิตบุคคลผู้บุกรุกบึงของนางทุกเมื่อที่มีโอกาสเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ ไม่มีใครจริงจังกับมันนักเพราะพวกเรามาเล่นน้ำที่นี่กันเป็นสิบครั้งไม่เคยเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้น แต่บรรยากาศโดยรอบที่ค่อนข้างน่าสะพรึงกลัวสำหรับคนขวัญอ่อนก็ทำให้ที่นี่ถูกกล่าวขานถึงความลี้ลับของสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติไม่เว้นวาย ผมไม่รู้ว่าใครกันเป็นคนตั้งชื่อบึงนี้ว่าบึงนางพราย แต่ผมว่าเขาเป็นคนที่มีหัวคิดสร้างสรรค์ใช้ได้ทีเดียว เขาอาจจะปล่อยข่าวว่าบึงน้ำแห่งนี้มีผีเพราะไม่ต้องการให้ชาวบ้านแถวนี้มายุ่มย่ามกับธรรมชาติอันบริสุทธิ์ก็ได้ แต่น่าเสียดายที่ความพยายามของเขาคนนั้นไม่อาจขัดขวางเด็กๆ ผู้รักความสนุกสนานอย่างพวกเรา เมื่อบึงน้ำที่กว้างใหญ่ถูกครอบครองโดยเด็กหกคน เสียงเอะอะมะเทิ่งจึงดังกระหึ่มทั่วบึง ผมแอบหวังว่าความสนุกในการดำผุดดำว่ายแข่งขันกันจะทำให้แตงโมกับแตงไทยรวมถึงคนอื่นๆ เลิกล้มความตั้งใจในการ ‘รับน้อง’ ใหม่กับออย แต่ความหวังของผมก็หายไปพร้อมกับละลอกคลื่นบนผิวน้ำเมื่อพวกเราโหนตัวจับเถาวัลย์และปีนกลับขึ้นมานั่งพักเหนื่อยบนพื้นดินริมบึง ทุกคนหอบแฮ่ก สะบัดศีรษะไล่น้ำใส่กันเหมือนสุนัขสลัดขน เสียงหัวเราะดังไม่ขาดหาย ก่อนที่แตงโมจะเอ่ยขึ้นว่า “เออนี่ ออยรู้ไหม อีกฝั่งของบึงนี้น่ะ มีสวนดอกไม้ที่สวยงามมากเลยนะ”   “จริงหรอ?” ออยหันหน้ามาถามก่อนป้องตามองไปตามทิศที่แตงโมยกมือชี้ “จริงจ้ะ แต่มองตรงนี้ไม่เห็นหรอก ต้องว่ายน้ำข้ามฝั่งไปดู” แตงไทยพูดเสริม “หูย ไกลจังเนอะ” ออยรำพึง แต่สองตายังไม่ละจากฝั่งตรงข้าม แตงโมกับแตงไทยลอบยิ้มให้กัน พวกเธอสนิทกับออยพอที่จะรู้ว่าออยเป็นคนชอบดอกไม้มาก ยิ่งดอกไม้สวยๆ ที่ขึ้นเป็นพุ่มอยู่ตามธรรมชาติจะปลาบปลื้มเป็นพิเศษ ทุกอย่างกำลังจะเข้าแผนการอย่างที่พวกเธอวางไว้ ผมเหหน้ามองไปทางอื่น ไม่อยากเห็นใบหน้าที่เป็นประกายกระตือรือร้นของออยขณะเธอหันมาถามพวกเราว่า “งั้นว่ายข้ามไปดูกันไหม?” “โอย ไม่เอาหรอก นี่ออยยังว่ายไปไหวอีกหรอ” แตงโมตอบคนแรก “ไหวสิ ออยว่ายน้ำเก่งจะตาย” ออยพูดเหมือนจะอวดความสามารถของตัวเอง “งั้นออยก็ไปเถอะจ้ะ สวนดอกไม้นั่นอยู่ห่างจากริมบึงฝั่งโน้นไม่เท่าไหร่เอง” แตงไทยกล่าวเป็นคนที่สอง “ไทกับโมดูมาจนเบื่อแล้ว” “งั้นพวกเธอล่ะ ไปหรือเปล่า?” ออยหันมาถามอั้มกับอึ่งที่นั่งอยู่ข้างผม “ว่ายไกลขนาดนั้นเพื่อไปดูดอกไม้อ่ะเรอะ ไม่เห็นจะคุ้มแรงเลย” ไอ้สองตัวตอบแทบจะพร้อมกัน ออยจึงหันมาที่ผมเป็นคนสุดท้าย ผมส่ายหน้า “ขอบายดีกว่า รู้สึกเหมือนขาจะเป็นตะคริวยังไงไม่รู้” ออยย่นหน้าผากเหมือนจะงอน เธอมีสีหน้าเรียบเฉยเมื่อลุกขึ้นยืน ผมภาวนาให้ออยเปลี่ยนใจไม่ว่ายน้ำไปฝั่งนั้น แต่ผมก็ต้องเสียเวลาภาวนาไปโดยเปล่าประโยชน์ “ก็ได้ ออยไปคนเดียวก็ได้” ออยพูดห้วนๆ “จ้ะ แล้วพวกเราจะรออยู่ที่นี่นะ รีบๆ กลับมาล่ะ” แตงโมลุกขึ้นยืนเคียงข้าง ใบหน้าซ่อนความดีใจไว้ไม่มิด แต่โชคร้ายที่ออยไม่ทันสังเกตเห็นเพราะสายตากำลังเพ่งมองไปที่อีกฟากหนึ่งของบึงน้ำ “อย่าดูดอกไม้เพลินนะออย ไม่งั้นพวกเราหนีกลับไม่รู้ด้วย” แตงไทยเองก็กล่าวอย่างคึกคักกว่าปกติเช่นกัน ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกเธอถึงอยากแกล้งออยนักหนา เมื่อออยกระโดดน้ำตูมและว่ายน้ำไปโดยไม่เหลียวมองกลับมา สองฝาแฝดก็แปะมือกันอย่างสะใจก่อนจะหันมาแปะมือกับอั้มและอึ่ง แต่มาถึงผม ผมแสร้งทำไม่เห็นและทรุดตัวลงนั่งที่เดิม ผมอยากบอกให้พวกเธอรู้ว่าผมไม่เคยเห็นด้วยกับการแกล้งออย แต่ที่ทำก็ทำด้วยความไม่เต็มใจ ผมไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของแผนการแกล้งครั้งนี้ ผมนึกว่าแตงโมกับแตงไทยจะไม่พอใจผม แต่เปล่าเลย พวกเธอหันไปพูดกับพวกที่เหลือด้วยน้ำเสียงแจ่มใส  “แผนขั้นแรกสำเร็จแล้ว มาทำแผนขั้นต่อไปกันเถอะ” ทุกคนนอกจากผมลุกขึ้นยืน บัดนี้ออยว่ายน้ำไปได้ไกลแล้ว ไกลเสียจนหากเธอหยุดและเหลียวมองกลับมา เธอก็คงไม่เห็นพวกเราอีกแม้ว่าพวกเราจะยังคงอยู่ตรงนี้ก็ตาม แสงแดดที่แผดกระทบผิวน้ำจะส่งประกายสะท้อนแยงตาเธอ มันจะทำให้เธอมองไม่เห็นว่าบนฝั่งนี้ไม่มีคนอีกแล้ว หูของผมได้ยินเสียงแตงโมกับแตงไทยและอึ่งคุยกันเบาๆ ขณะเดินจูงจักรยานออกไปจากริมบึง ข้างกายผมเหลือเพียงหุ่นโครงว่าวของอั้ม เขาฉุดแขนให้ผมลุกขึ้นยืนและพูดกรอกหู “ไปเว้ย นั่งตัวเปียกตากลมอยู่แบบนี้เดี๋ยวก็ปอดบวมตายหรอก” ผมหันไปมองบริเวณที่จอดจักรยาน จักรยานของออยหายไปแล้ว ถ้าไม่ใช่แตงโมก็แตงไทยที่จูงมันไปพร้อมจักรยานของพวกเธอ ผมรอให้สองฝาแฝดและอึ่งหายลับไปจากทางดินแห่งนั้นเรียบร้อยเสียก่อนถึงหันมาถามเพื่อนข้างกาย “ทำไมโมกับไทถึงอยากแกล้งออยจังวะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ไม่ได้ผิดใจอะไรกันสักหน่อย” ผมพูด ขยับเท้าก้าวเดินมาที่รถจักรยานของตัวเองซึ่งมีถุงใส่เสื้อผ้าสำรองสำหรับผลัดเปลี่ยนหลังเล่นน้ำแขวนเอาไว้ “ก็คงอยากแกล้งเล่นสนุกๆ มั้ง” อั้มตอบอย่างไม่คิดอะไรขณะเดินตามผมมาที่จักรยานของตัวเอง “งั้นหรือ?” ผมขมวดคิ้ว ใช้เท้าเขี่ยขาตั้งจักรยานขึ้นและออกแรงจูงไปตามทางดินที่มีรอยล้อของพวกเราพาดทับไปมาเหมือนรอยงูเลื้อย อั้มไม่ได้รับคำอะไรอีก เราเดินจูงจักรยานกันมาเงียบๆ จนถึงพุ่มไม้ที่เป็นจุดซ่อนตัวของเราสำหรับโผล่มาทำให้ออยประหลาดใจ สองฝาแฝดกับอึ่งรอคอยอยู่แล้ว พวกเขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวจนแห้งสนิทและเปลี่ยนมาสวมชุดสำรองที่เตรียมมาเรียบร้อย ผมไม่เห็นจักรยานของทุกคน พวกเขาคงเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหนสักแห่งหลังดงไม้แถบนี้ ผมทราบดี เพราะตอนที่ผมกับอั้มและอึ้งรวมหัวกันแกล้งสองฝาแฝดเมื่อสองปีก่อน เราก็ทำอย่านี้ทุกขั้นตอน ในแผนการครั้งนั้น เรามารออยู่ตรงนี้ที่เป็นระยะครึ่งทางจากปากทางเข้าและออกจากบึงนางพรายหลังจากหลอกให้แตงโมและแตงไทยแหวกว่ายไปค้นพบความจริงว่าอีกฟากหนึ่งของบึงไม่มีอะไรรอเธออยู่เลยนอกจากคันดินอันสูงชันไร้สิ่งใดให้ยึดเหนี่ยวและปีนป่ายขึ้นไป และทางเดียวที่เธอจะขึ้นจากบึงได้คือการว่ายน้ำกลับมาที่ริมตลิ่งฝั่งเดิมเท่านั้น เมื่อแตงโมกับแตงไทยแข็งใจว่ายน้ำกลับมาที่ฝั่งเดิม พวกเธอก็ได้พบว่าทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่า ทุกคนหายตัวไปแล้ว จักรยานและเสื้อผ้าสำรองของพวกเธอก็หายไป ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยสักเท่าไร แต่แตงโมกับแตงไทยก็จำเป็นที่จะต้องเดินเท้าเปล่ากลับมาตามเส้นทางเดิมด้วยความหวาดกลัว บรรยากาศของป่าโดยรอบช่วยทำหน้าที่บีบคั้นความหวาดกลัวให้เป็นอย่างดีโดยที่พวกเราไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเติมเลย แตงโมกับแตงไทยเดินมาถึงจุดที่เราซ่อนตัวอยู่ด้วยความขวัญเสียอย่างหนัก เมื่อเรากระโดดไปขวางทางและร้อง ‘แฮ่!’ สองฝาแฝดก็กรี๊ดลั่นลงไปนั่งพนมมือหลับตาปี๋บนพื้น พวกผมหัวเราะด้วยความสะใจเพราะหมั่นไส้พวกเธอผู้สอบได้ที่หนึ่งทำให้พ่อแม่นำมาเปรียบเทียบกับเราเป็นเชิงเหน็บแหนมทำนองว่า ‘ดูลูกสาวบ้านนั้นสิ หัวดีจะตาย ไม่เหมือนลูกเรา ดีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง’ ส่วนไอ้ที่ว่าแกล้งไปเพื่อเป็นการรับสมาชิกใหม่เข้ากลุ่มนั้น พวกผมมันก็พูดไปเรื่อยเพื่อให้สองฝาแฝดหายโกรธ ไม่นำเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อแม่ของพวกเธอ ดังนั้น ผมจึงสงสัยว่าเพราะเหตุใด แตงโมกับแตงไทยถึงได้อยากแกล้งออย มันต้องมีเหตุผลอะไรที่มากกว่าอยาก ‘รับน้อง’ แน่ๆ ผมกับอั้มคว้าถุงเสื้อผ้าสำรองแล้วเดินเข้าไปหลังพุ่มไม้ทางซ้ายมือ จัดการผลัดเปลี่ยนอย่างรวดเร็วก็เดินกลับมาอีกครั้ง แตงโมกับอึ่งช่วยกันนำจักรยานของพวกเราไปซ่อนรวมไว้กับอีกสามคัน ที่ซ่อนของมันอยู่ลึกจากป่าข้างทางไปไม่มาก  น่าแปลกที่มันเป็นที่ซ่อนเดียวกับครั้งที่เราแกล้งแตงโมกับแตงไทย ทุกคนรวมถึงผมนั่งซุ่มอยู่ในดงไม้ข้างทาง และคอยโผล่หัวไปดูเป็นระยะๆ ว่าออยเดินหน้าคว่ำมาหรือยังพอๆ กับสำรวจรอบตัวดูว่ามีสัตว์ไม่พึงประสงค์เช่นกิ้งกือ ตะขาบ แมงป่อง หรืองูคืบคลานเข้ามาใกล้บ้างหรือไม่ ตามปกติแล้วรอสักประมาณสิบห้าถึงยี่สิบนาทีก็น่าจะได้เรื่อง แต่พวกเรารอกันเกือบครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างยังคงเงียบกริบ ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเสียงตะโกนเรียกหรือตะโกนแช่งชักหักกระดูก(ผมไม่เชื่อว่าออยจะทำอย่างนั้น) ไม่มีเสียงใดเลย พวกเราได้แต่นั่งมองตากันและไม่มีใครสักคนพูดสิ่งที่กำลังลอยฟุ้งอยู่ในหัว หรือว่าออยจะจมน้ำ... มันน่ากลัวเกินไปสำหรับเด็กอย่างเราที่จะเอื้อนเอ่ยประโยคนั้นออกมาเป็นวาจา นัยน์ตาของแตงโมและแตงไทยไม่ได้มีประกายสนุกสนานอีกแล้ว สีหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย แต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา ซึ่งจนแล้วจนรอด ก็กลายเป็นผมจนได้ที่ต้องโพล่งขึ้นอย่างทนไม่ไหว “เราว่านานผิดปกติแล้วนะ กลับไปดูที่บึงกันดีกว่า” ทุกคนลุกยืนกันพรึบพรั่บทันทีเหมือนมีเจตนารอให้ใครสักคนพูดประโยคนี้อยู่แล้ว  พวกเราห้าคนปั่นจักรยานย้อนกลับไปที่บึงด้วยความรวดเร็ว แตงโมกับแตงไทยปั่นนำหน้าโดยที่แฝดพี่ขี่จักรยานของตนเอง ส่วนแฝดน้องขี่จักรยานของออยและมีพวกเราอีกสามคนปั่นจักรยานตามมาด้านหลังเหมือนองค์รักษ์ผู้ติดตาม เมื่อไปถึงริมบึง พวกเราก็ต้องใจหายวาบ ด้วยว่าบรรยากาศอันเงียบสงัดนั้นไร้ซึ่งสัญญาณใดบ่งบอกถึงสิ่งมีชีวิต ท้องน้ำใสราบเรียบดุจกระจกแก้วที่เกิดมาเพื่อสะท้อนเงาของท้องฟ้าเบื้องบนเท่านั้น ผมทิ้งจักรยานด้วยความร้อนรน ตรงดิ่งไปยืนริมตลิ่ง และยกมือป้องปากตะโกนเรียกชื่อออย อั้ม อึ่ง แตงโมและแตงไทยช่วยกันตะเบ็งเสียงเรียกชื่อออยเช่นเดียวกับผม แต่เสียงที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงสะท้อนของพวกเราเอง พวกเราไม่คิดอะไรอีก ฝ่ายเด็กผู้ชายถอดเสื้อได้ก็โจนลงน้ำมาเลย ส่วนสองฝาแฝดไม่ต้องเสียเวลาถอดอะไรทั้งนั้น พวกเธอโดดลงไปในน้ำทั้งชุดที่เพิ่งเปลี่ยนอย่างนั้นและโดดไปก่อนพวกเราเสียอีก หัวใจของผมเต้นระรัวไปพร้อมกับจังหวะมือที่จ้วงน้ำเหมือนใบพัดเรือ ไม่ถึงสิบนาที เราก็มาถึงริมตลิ่งของอีกฝั่ง บนผนังตลิ่งที่เป็นดินนั้นเห็นได้ชัดว่ามีรอยมือพยายามจะตะกายปีนขึ้นไปแต่ไม่สำเร็จ ทุกคนได้แต่ตีขาในน้ำลอยตัวมองรอยตะกายนั้นอย่างพูดอะไรไม่ออกครู่หนึ่ง ก่อนที่อึ่งจะส่งเสียงว่า “เอาไงต่อดีวะ ออยไม่ได้ปีนขึ้นฝั่งตรงนี้แน่” อั้มตอบอย่างพยายามปลุกปลอบใจทุกคน “บางทีออยอาจจะกลับไปที่ฝั่งโน้นแล้ว พวกเราก็ว่ายกลับกันเถอะ บางทีออยอาจจะยืนรออยู่ก็ได้” มันเป็นคำพูดที่ไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย หากออยกลับไปที่ฝั่งเดิมแล้วจริงๆ ทำไมเธอถึงไม่เดินไปหาเราหรือทำไมเราถึงไม่เจอเธอ แต่การคิดว่าใต้น้ำที่เรากำลังแหวกว่ายอยู่นี้อาจมีร่างไร้วิญญาณของออยจมอยู่ก็ทรมานต่อจิตใจมากเกินไป พวกเราจึงทำตามคำแนะนำของอั้มเพราะไม่เห็นว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านั้น ในขากลับ ผม อั้มและอึ่งออกตัวว่ายกลับมาก่อน ฝ่ายเด็กผู้ชายจึงนำหน้า แตงโมกับแตงไทยว่ายตามมาด้านหลัง ความกดดันในสถานการณ์ที่เจอทำให้พวกเราก้มหน้าก้มตาว่ายด้วยสมองที่ว้าวุ่น ไม่มีเวลาสนใจอะไรอีกนอกจากกลับไปขึ้นฝั่งให้เร็วที่สุด และไม่น่าเชื่อ เมื่อมือของผมแตะขอบตลิ่งเหมือนมือของนักว่ายน้ำแตะขอบสระ ผมรู้สึกได้ว่ามีเงาอะไรบางอย่างบดบังแสงแดดที่ส่องมา ผมเงยหน้าขึ้นไป  เป็นจังหวะเดียวกับที่อั้มกับอึ่งว่ายตามมาถึงขอบตลิ่งและประสานเสียงตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจพร้อมกัน “ออย!” ร่างของออยยืนอยู่บนขอบตลิ่ง เสื้อยืดสีดำกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกันซึ่งควรจะเปียกชุ่มและแนบติดเนื้อตัวถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีฟ้าและกางเกงขาสามส่วนที่แห้งสนิท มันเป็นเสื้อผ้าที่ออยตั้งใจนำมาเปลี่ยนหลังเล่นน้ำและเธอคงหยิบมันออกจากตะกร้าหน้าจักรยานขณะพวกเราว่ายน้ำไปที่ฝั่งโน้น ผมไม่น่าโง่ ออยขึ้นมานานแล้ว เธอแอบอยู่ในดงไม้ข้างๆ บึงนี่เอง พวกผมดึงตัวเองขึ้นจากบึงน้ำ ความเหนื่อยล้าละลายหายไปในแสงแดด ผมได้แต่ยืนจ้องมองออย พูดอะไรไม่ออก อั้มกับอึ่งเดินยิ้มแหยมายืนข้างผม ออยกราดตามองพวกเราอย่างขุ่นเคืองและพูดเสียงเย็นชาอย่างน่าใจหาย “แกล้งเราแบบนี้สนุกกันนักใช่มั้ย?” “เอ่อ...” อั้มกับอึ่งมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน ผมยังคงยืนเงียบ “ทำไมน้ำต้องแกล้งออยด้วย” ออยพูดกับผม แต่เสียงที่เธอใช้เหมือนพูดกับคนแปลกหน้า “เราไม่ได้อยากแกล้งออยนะ” ผมตอบ เงยหน้ามองตาเธอ ดวงตาของเธอไม่ได้มีประกายแห่งมิตรภาพอีกแล้ว ผมอยากอธิบายว่าทุกอย่างเป็นแผนการของแตงโมกับแตงไทย แต่ถ้าพูดอย่างนั้น มันก็เหมือนผมโยนความผิดให้คนอื่นยังไงไม่รู้ ผมจึงหลบสายตาเธอและพูดออกมาจากใจจริง “เราขอโทษ” “ออยเกลียดน้ำ เกลียดที่สุดเลยด้วย!” นั่นคือคำตอบรับที่ออยแผดเสียงออกมาพร้อมกับร้องไห้ “เราขอโทษ” ผมพึมพำคำเดิมเสียงอ่อย ทันใดนั้น วันอาทิตย์ที่แสนสดใส ก็กลายเป็นวันอาทิตย์ที่มืดหม่นในพริบตา พวกเราทั้งสี่คนที่ยืนอยู่ริมบึงสะดุ้งโหยงเมื่อมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างกะทันหัน “ช่วยด้วย! ช่วยไทด้วย! ไทเป็นตะคริว!” ในวินาทีเดียวกัน พวกเราเหลียวมองไปทางต้นเสียงซึ่งยังคงอยู่กลางบึงน้ำอันกว้างใหญ่ ผมยกมือป้องตามองไปทางอะไรบางอย่างที่ผลุบๆ โผล่ๆ อยู่กลางน้ำและเมื่อตระหนักว่านั่นคือศีรษะของแตงโมผู้กำลังประคองร่างของน้องสาวฝาแฝดในอ้อมแขนไม่ให้จมไปใต้น้ำ ร่างกายของผมก็พุ่งถลาไปก่อนที่สมองจะสั่งการเสียด้วยซ้ำ เสียงตูมดังขึ้นติดต่อกันอีกสามครั้งหลังจากผมกระโดดลงมา เหตุร้ายที่เกิดขึ้นทำให้พวกเราลืมความแตกแยกไปชั่วคราว ออยเป็นคนว่ายน้ำเก่งจริงๆ เธอกระโดดลงมาเป็นคนสุดท้าย แต่กลับว่ายแซงผมซึ่งกระโดดลงมาเป็นคนแรก แต่จุดหมายของเราอยู่ที่จุดเดียวกันคือกลางบึงน้ำที่แตงโมกำลังรวบรวมเรี่ยวแรงต่อต้านความอ่อนล้าอย่างสุดฤทธิ์เพื่อโอบร่างของแตงไทยเอาไว้ “เร็ว...หน่อย” แตงโมกรีดร้องก่อนที่ศีรษะจะจมสู่ใต้ผิวน้ำและโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง “โม...จะ...ไม่...ไหว...แล้ว!” สิ้นประโยคนั้น ศีรษะของแตงโมกับแตงไทยก็ผลุบหายไปใต้น้ำไม่กลับขึ้นมาอีก แตงโมหมดแรงก่อนที่พวกเราจะว่ายไปถึง ทันทีที่เห็นอย่างนั้น ออยซึ่งว่ายน้ำอยู่ด้านหน้าก็มุดน้ำดำลงสู่ด้านล่างตามลงไป ผมชะงักมือและตีขาทรงตัวเพื่อสูดอากาศเข้าเต็มปากและเต็มปอด ก่อนจะมุดศีรษะดำลงสู่โลกที่ไร้สรรพเสียงใดนอกจากความอื้ออึงของสายน้ำที่ไหลเข้าหูตามหลังออยไปติดๆ   เมื่ออยู่บนผิวน้ำ ผมเห็นว่าเราอยู่ห่างสองฝาแฝดไม่กี่เมตรแล้ว แต่พอจมลงสู่ใต้น้ำก็เป็นการยากที่จะบอกว่าอยู่ห่างขนาดไหน ผมค่อยๆ ผ่อนลมที่อมอยู่ในปากออกทีละนิดขณะดำน้ำสวนฟองอากาศตามหลังออยลงไปเรื่อยๆ ผมเห็นภาพใต้น้ำไม่ชัดเจนนัก แต่มันก็เป็นรูปร่างมากพอที่ผมจะเห็นว่าออยไปถึงตัวแตงโมแล้ว ส่วนร่างของแตงไทยหลุดออกจากอ้อมแขนของแตงโมและหล่นลิ่วสู่ความดำมืดเบื้องล่างไม่หยุดยั้ง ผมใช้มือแหวกน้ำจนไปลอยตัวอยู่ข้างๆ ออยและช่วยเธอจับตัวแตงโมที่กำลังดิ้นสะบัดเร่าๆ เพราะต้องการจะดำลงไปช่วยเหลือน้องสาวทั้งที่ตัวเธอเองไม่อยู่ในสภาพที่จะช่วยเหลือใครอีกได้แล้ว การยื้อยุดทำให้ลมหายใจที่ผมเก็บกลั้นไว้ไหลพรูออกมาเป็นฟองอากาศเสียเกือบครึ่ง โชคดีที่อั้มกับอึ่งตามลงมาสมทบทันเวลาพอดี ทั้งสองจับแขนแตงโมคนละข้างและพามุ่งหน้ากลับสู่ผิวน้ำ ในขณะที่ออยไม่รอช้า เธอหมุนกายเหมือนนางเงือกน้อยและดำน้ำตามร่างที่หล่นละลิ่วสู่ความมืดมิดของแตงไทยไปด้วยความรวดเร็ว ด้วยความเป็นห่วงทั้งออยและแตงไทย ผมจึงเลือกตัดสินใจดำน้ำตามเธอไปอีกรอบแทนที่จะกลับขึ้นไปเติมอากาศเข้าปอดที่ด้านบน ผมแหวกว่ายในความมืด ปลาบางตัวว่ายตัดหน้าไปในระยะประชิด แต่ผมไม่มีจิตใจไปตื่นเต้น ผมดำน้ำลงไปพร้อมกับลมหายใจที่หลงเหลือน้อยลง มันเป็นการกลั้นหายใจที่ยาวนานที่สุดในชีวิตของผม ลมหายใจของผมหมดลงขณะอีกแค่ช่วงตัวเดียวผมจะว่ายไปทันออย ผมรู้ได้ในบัดนั้นเลยว่าความทรมานที่แท้จริงเป็นอย่างไร  สายน้ำพรั่งพรูกรูเข้าปากเข้าจมูกของผม ทั้งที่อยู่ใต้น้ำ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ใต้ดิน หน้าอกของผมหนักอึ้ง ทั่วกายไร้เรี่ยวแรงขยับเขยื้อน เสียงร้องที่เปล่งออกมาด้วยความตกใจกลายเป็นฟองอากาศอันเงียบงันพวยพุ่งสู่ด้านบน ผมนึกว่าผมจะไม่มีทางรอด แต่แล้ว ออยก็เหลียวกลับมาเห็นผม ขณะนั้นออยอยู่ห่างร่างของแตงไทยไม่ไกล เทียบระยะห่างกับผม เธออยู่ใกล้แตงไทยมากกว่าใกล้ผม แต่ออยก็ตระหนักว่าผมกำลังจมน้ำ ผมกำลังขาดอากาศ ผมกำลังจะตาย ทว่าการช่วยชีวิตแตงไทยและผมไปพร้อมๆ กันก็คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้   โชคชะตาบีบบังคับให้ออยต้องตัดสินใจเลือกช่วยเหลือคนใดคนหนึ่งระหว่างผมกับแตงไทย ผมหลับตาลง ปล่อยให้ร่างจมดิ่งลงไปอย่างหมดหวัง เธอเพิ่งบอกว่าเธอเกลียดผม คำตอบสำหรับการตัดสินใจคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นนัก บัดดลนั้น ผมก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อเมื่อมือหนึ่งแตะรอบแขนของผม ใบหน้าที่หวาดวิตกของออยปรากฏในสายตา มันเป็นใบหน้าและแววตาที่ผมไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต ออยคว้าแขนผมได้ก็ตีขาดีดตัวมุ่งหน้าตามฟองอากาศจากมุมปากของเธอขึ้นไปสู่ผิวน้ำ ผมพยายามตีขาส่งตัวเองขึ้นไปด้านบนด้วยอีกแรง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหลุบตามองด้านล่าง และเห็นเงาร่างของแตงไทยถูกความมืดกลืนกินเป็นครั้งสุดท้าย... หนึ่งวันต่อมา พวกผู้ใหญ่ก็พานักประดาน้ำมางมศพแตงไทยขึ้นจากก้นบึงแห่งนั้น แล้วทุกอย่างในชีวิตของพวกเรา ก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย โปรดติดตามตอนต่อไป... ----------------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 18:32:28

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องสั้นขนาดยาวเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องเล่า 'บึงมรณะ' ของพี่รุริกะที่ได้เคยเล่าไว้ในกระทู้เรื่องสั้นเรื่องหนึ่งของอาจารย์จี(GTW)ผู้ทรงคุณวุฒิและวัยวุฒิของพวกเรา อิอิ เรื่องเล่านั้นเป็นประสบการณ์ในวัยเด็กของพี่รุริกะที่ถูกเพื่อนๆ หลอกให้ไปเล่นในบึงโคลนที่เจ้าของกำลังทำการขุดลอก ผลคือเกือบพบอันตรายโดยไม่รู้ตัว(แกล้งกันแรงจริงๆ เลยนิ) เรื่องเล่าจะเป็นอย่างไร จิ้มได้ที่ลิ๊งค์ด้านล่างครับ นอกจากขนมฮิโรชิม่าของอาจารย์จะฮาแล้ว ยังได้สยองกับของแถมจากพี่รุริกะด้วย http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/03/W11884906/W11884906.html หลังจากอ่านจบ ภาพที่เป็นฉากของกลุ่มเด็กอยู่ในบึงน้ำผุดขึ้นในหัวผมอย่างลางๆ ผมคิดว่าน่าจะเขียนเป็นเรื่องสั้นได้ เลยตั้งคอนเซ็ปไว้ว่า "การหลอกลวงในสมัยเด็กที่บึงน้ำ" แล้วลองสร้างพล็อตขึ้นมารองรับซึ่งส่งผลให้ผมได้เขียนเรื่องสั้นขนาดยาวมากที่สุดตั้งแต่ที่เคยเขียนมา ฮ่ะๆๆๆ เจี๊ยก! อ้อ เรื่องนี้ Part 2 ซึ่งเป็นตอนจบจะมาอีกทีวันศุกร์นี้ เป็น Part ที่ตัวเอกในเรื่องอยู่ในยุคปัจจุบันแล้วครับ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านครับ แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 55 18:38:00 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 18:33:59

ความคิดเห็นที่ 3 กิ๊ฟหมด แปะโป้งไว้ก่อนนะสุดหล่อ เอ .. เค้าเห็นจุดสะดุดอยู่จิ๊ดนึง "คนที่ผมเจอเธอครั้งแรกตอนอายุสิบขวบ“ พาร์ทแรกอ่ะจ้ะ อ่านซ้ำไปซ้ำมาสองสามรอบ รู้สึกไม่ใช่ยังไงก็ไม่รู้ มันงง ๆ ไม่รู้ใครเจอใคร ลองเปลี่ยนเป็น “เธอที่ผมเคยเจอครั้งแรก ตอนผมอายุสิบขวบ“ หรือ “เธอที่ผมเคยเจอครั้งแรกตอนอายุสิบขวบ“ มันน่าจะใช่มากกว่า แต่ที่แน่ ๆ ร้องว้า ๆ ๆ ๆ ทั้งเรื่อง เด็กออยนี่ รู้ทันไปทุกเรื่องเลย แบบนี้ก็ไม่สนุกสิ และการขี่จักรยานไปโรงเรียนนี่เป็นอะไรที่อยากทำมาก (สมัยเด็กอ่ะนะ) แต่บ้านไกลรถก็เยอะ เลยได้เป็นแค่สิงห์ปั่นประจำซอย แม่ไม่ให้ปั่นไปไกลกว่านั้น เลยอดเป็นสิงห์จักรยานปั่นทั่วเมืองเลย *~* จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 19:38:32

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านแกะรอย ช่วงแรกของเรื่อง ไม่มีแวว ของความตื่นเต้นเร้นลับอะไรเลบ เหมือนเรื่องใสๆ ของวัยรุ่น พอหนูออย โผล่มา บางอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ท่ามกลางความซนของตัวละคร มาช่วงหลังหนักขึ้น แวะมาคุยใหม่ พรายน้ำ เป็นชื่อผี ที่แถวบ้านผมเรียกผีที่อาศัยในแม่น้ำ แทบทุกปี มักจะมีเด็กจมน้ำตายแถวนั้น ว่ากันว่า โดนผีพราย เอาไป บางทีตายหลายๆๆคนพร้อมกัน ผมเองก็เกือบจมน้ำตาย ดีว่าเพื่อนมาช่วยทัน แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 55 07:27:34 แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 55 07:24:02 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 20:35:02

ความคิดเห็นที่ 5 กิ๊ฟหมด แปะโป้งไว้ก่อนน้า (เลียนแบบบก. อิอิ ^^) พรุ่งนี้พี่พันแบ่งกิ๊ฟให้มาแล้วจะเอามาให้จ้า ปูลู คนเขียนเค้ารู้จักชื่อเล่นของคนต้นเรื่องด้วยป้ะ มันคุ้นๆๆๆๆ มากๆๆๆ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 31 ก.ค. 55 22:37:54

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วลุ้นไปมาหลายรอบ รอคอยความหลอน สยอง อดีต เฉลย เหตุพันพัวของกลุ่มเพื่อนในตอนหน้า เอ่อ อ่านแล้วเกิดนึกถึงเรื่องสั้นของ สตีเฟน คิงส์ ที่เคยอ่านขึ้นมา หยุดหลายวันคงต้องกลัีบไปรื้อดูเสียหน่อยแล้ว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 08:30:49

ความคิดเห็นที่ 7 @3 - บก.สไนเปอร์ คาดว่าอ่านเรื่องนี้บก.คงต้องเจออีกหลายประโยคที่มันเวียนๆ วนๆ ครับ ฮี่ๆ อันที่จริงผมก็ไม่เคยปั่นจักรยานไปโรงเรียนหรอกฮะ ที่บ้านให้นั่งรถตู้ของโรงเรียนทั้งไปและกลับ แต่เพื่อนในกลุ่มผมเนี่ย มีสองคนที่มันได้ขี่จักรยานมาโรงเรียนเพราะบ้านอยู่แถวนั้น เป็นที่อิจฉาของทุกคนมากๆ แล้วยิ่งตอนที่พวกมันเล่าว่าหลังโรงเรียนเลิกได้ปั่นจักรยานกินลมชมวิวเถลไถลตามใจชอบด้วยแล้ว อ๊าก สำหรับคนที่ไปเล่นนอกบ้านได้หลังทำการบ้านเสร็จอย่างผม ตาแทบลุกเป็นไฟเลย ส่วนเรื่องเด็กออย รู้ทันนี่แหล่ะครับดีแล้ว ฮิฮิ @4 - อาจารย์จี ผมว่าเด็กๆ ทุกคนต้องเคยผ่านประสบการณ์ในการจมน้ำมาอย่างน้อยหนึ่งครั้งนะครับอาจารย์ ไม่งั้นเหมือนอะไรบางอย่างขาดหายไป 555+ (ส่วนตัวผมไม่เคยจมน้ำในแม่น้ำลำคลอง แต่ดันไปจมในทะเล พ่อเป็นคนช่วยไว้ ตอนนั้นเด็กมากครับ 4-5 ขวบเอง จำทุกอย่างได้รางๆ แต่ที่รู้รายละเอียดได้ก็เพราะแม่มาเล่าให้ฟังตอนโต) ผีพรายบ้านผมก็มีครับ แต่อยู่ในคลอง ผู้ใหญ่ขู่กันว่าถ้าเด็กๆ แอบไปเล่นน้ำกันเองจะโดนผีฉุดขาเอาลงไปเลี้ยงเป็นลูก แต่คลองนั้นไม่เคยมีใครจมน้ำตายเลยครับ อาจเพราะว่าคลองไม่กว้างใหญ่เหมือนแม่น้ำ เวลาเกิดอะไรขึ้นก็สามารถช่วยกันได้ทันพอดี @5 - พี่รุริกะ แว๊ก ช้าก่อนครับ อย่าเพิ่งไล่ทุบ! อ้า คนเขียนเค้ารู้ชื่อพี่รุริกะเพราะเห็นในกระทู้ใครคนหนึ่ง(ของคุณอรุสาใช่ไหมหนอ?)เรียกพี่รุริกะว่าพี่อ้อ แต่ออยในเรื่องมาจาก Oil น้ำมันครับ แล้วพระเอกชื่อน้ำ คือคนเขียนเค้าตั้งใจจะสื่อว่า Water And Oil  น้ำกับน้ำมัน ยังไงก็ไม่มีทางเข้ากันได้หากไม่มีอิมัลซิฟายเออร์ทำหน้าที่ตัวประสาน(เป็นมุกหวานไว้ตบท้ายเรื่องนะเนี่ย) ไม่ได้ตั้งใจตั้งชื่อให้ใกล้เคียงกับชื่อเล่นของคนต้นเรื่องเลย เพราะถ้าทำอย่างนั้น Part ต่อไปคนต้นเรื่องคงต้องเปลี่ยนจากเอาค้อนไล่ทุบมาเป็นเอามีดไล่แทงคนเขียนแน่ๆ เค้ากลัวววว์ @6 - พี่โส้ย ใช่ครับพี่โส้ย! บรรยากาศใน Part นี้คือ The Body กับอีกสามเรื่องที่เหลือใน Different Season บวกอารมณ์ของ Twenty Century Boys (พี่โส้ยได้อ่านการ์ตูนเรื่องนี้มะครับ ผมชอบมาก แต่ก็มีหลายคนเหมือนกันที่ไม่ชอบ) เข้าไปอีกนิด ครบสูตรเลยฮะ! เอิ๊กๆ ตอนหน้าจะเปิดเผยความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับทุกคนหลังความตายของแตงไทย จะหลอนและสยองขึ้นกว่าตอนนี้ครับ แก้ไขเมื่อ 01 ส.ค. 55 10:43:17 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 10:23:00

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้ว . . รู้สึกว่าออย น่ากลัวอ่ะ . . . มี dark zoi . . . dark sea  . . . dark G ครบ เซ็ทเลยทีนี้ Three of darkness gang อ่ะจึ๊ยยยยยย รออ่านตอนต่อไปจ้า . . . วันนี้มี สตรอเบอร์รี่ มาฝาก น้องทะเล จ้า   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 19:39:54

ความคิดเห็นที่ 9 เย้ๆๆๆๆ เรื่องใหม่มาแล้ววว คุณทะเลเดือดยังเขียนได้สนุกและน่าติดตามเช่นเคย :) จะรออ่านตอนต่อใจอย่างใจจดจ่อนะคะ ;) จากคุณ : Safiyah (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 09:52:31

ความคิดเห็นที่ 10 @8 - พี่กาปอม จ๊าก พี่กาปอมค้าบ ผมมิอาจเทียบได้กับความมืดของสองผู้อาวุโสหรอกครับ มิกล้าๆ ผู้น้อยยังเยาว์นัก ต้องได้รับคำแนะนำอีกมากมาย //คำนับ ปล.สตรอเบอร์รี่น่าหม่ำมากๆ ส่วนสตรอเบอร์รี่อบแห้งตอนนี้ผมเอาเก็บใส่โหลไว้กินเล่นตอนเขียนนิยายแล้วนะครับ อารมณ์มันตัดกันมากๆ ปากเคี้ยวสตรอเบอร์รี่หนุบหนับ แต่ฉากบนหน้าจอกำลังเลือดกระฉูดกันอยู่เลย 555+ @9 - คุณซาฟิยะห์ เย้ๆๆๆๆ คุณซาฟิยะห์มาแล้ว ตอนต่อไปมาพรุ่งนี้ครับ ขอบคุณที่ติดตามกันนะค้าบบบ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 15:52:41

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนเด็กๆ ผมก็ชอบเขี่ยคะน้าออกและเลือกกินแต่หมูในราดหน้าเหมือนกัน ปล. ผมชอบประโยคนี้นะ กิ๊บติดผมรูปผีเสื้อสะท้อนแสงแดดคล้ายมีชีวิตที่พร้อมโผบินไปกับสายลมได้ตลอดเวลา จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 22:25:22