Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
The Mystyrious Love Story of Kristen Hamilton - เรื่องรักมหัศจรรย์ของคริสเทน แฮมิลตัน - Episode 5 ติดต่อทีมงาน

Episode 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12326442/W12326442.html
Episode 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12340220/W12340220.html
Episode 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12371882/W12371882.html
Episode 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12402731/W12402731.html

------------------------------------------------------------------------------

Episode 5


“ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ”

คริสเทนส่งเสียงทักทายยามเช้าเมื่อเห็นเอ็ดเวิร์ดเดินงัวเงียเข้ามาในครัว เขาเปิดตู้เย็นหยิบน้ำผลไม้ออกมาก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้วกระดกรวดเดียวพร่องไปครึ่งกล่องด้วยหวังเป็นอย่างยิ่งว่าสรรพคุณของมันจะช่วยขับไล่อาการพะอืดพะอมและปวดหัวจากการเมาค้างได้

“ เหลือเชื่อเลย เธอตื่นไหวได้ยังไง... ” เอ็ดเวิร์ดวางกล่องน้ำผลไม้ลงบนโต๊ะแล้วสะบัดหัวไปมาให้หายเบลอ

“ ชั้นไม่ได้ดื่มเยอะเท่าคุณนี่ ”

“ ชั้นดื่มไปเยอะมากเลยเหรอ? ” ชายหนุ่มถูกแอลกอฮอลล้างสมองจนจำอะไรไม่ได้

คริสเทนไม่ตอบออกมาเป็นคำพูด แต่ชี้ให้เจ้านายตนดูขวดไวน์เปล่าเกือบครึ่งโหลที่เรียงอยู่ข้างๆ อ่างล้างจาน เอ็ดเวิร์ดหายสงสัยในทันทีว่าทำไมอาการเมาค้างของเขาถึงได้หนักหนาขนาดนี้

“ ขี้เมานะคุณน่ะ ” หญิงสาวพูดขณะยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ

“ ชั้นไม่ได้ดื่มมานานแล้ว และคงไม่ดื่มไปอีกนานเลยด้วย... ” เอ็ดเวิร์ดเข็ดกับฤทธิ์น้ำเมา

“ รีบทานเถอะค่ะ เดี๋ยวชั้นต้องไปเรียนแล้ว ”

เอ็ดเวิร์ดก้มลงมองจานมื้อเช้าของตนแล้วก็ถึงกับตาโตเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาวเล่นฮูลาฮูปอยู่ในนั้น เพราะสิ่งที่ปรากฎต่อสายตาในเวลานี้ดูดีผิดกับเมื่อสองมื้อที่ผ่านมาราวฟ้ากับเหว มีแต่ปาฏิหาริย์เท่านั้นที่จะพลิกฝีมือการทำครัวของคริสเทนได้ในชั่วข้ามคืนเช่นนี้ ชายหนุ่มแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองถึงกับรีบหยิบเบคอนและไข่ดาวพลิกกลับด้านดูเพื่อเช็คว่าอีกฝ่ายซ่อนด้านที่ไหม้เอาไว้หรือเปล่า

“ ถ้าอาหารมื้อนี้เกิดขึ้นได้เพราะเธอดื่มไวน์ไปเมื่อคืน นับจากนี้เป็นต้นไปชั้นจะเอากรอกปากเธอทุกวันเลย ” เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมกับใช้ส้อมเขี่ยไส้กรอกหมุนไปรอบๆ เพื่อมองหาบริเวณที่ไหม้

“ ไม่ต้องกรอกให้เปลืองไวน์หรอกค่ะ ที่คุณเห็นน่ะชั้นออกไปซื้อมาเมื่อเช้านี้เอง ” แม่บ้านสาวเฉลยที่มาของอาหาร

“ อ้อเหรอ... ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเอ็ดเวิร์ดก็หายสงสัย “ น่าจะทำแบบนี้ตั้งแต่วันแรกนะ เพราะอาหารของเธอสองมื้อที่ผ่านมาทำให้ชั้นอายุสั้นลงไปหลายปีเลย ”

“ นี่คุณชาย... ชั้นไม่ได้มาจากหมู่บ้านสเต็ปฟอร์ดนะ ถ้าชั้นมันแย่นักล่ะก็เชิญคุณไปหาแม่บ้านใหม่ได้เลย ” คริสเทนเอาขวดมัสตาร์ดชี้หน้าเอ็ดเวิร์ด

“ ถ้างั้นรบกวนเธอเอาประกาศใบเดิมไปแปะคืนที่ร้านกาแฟให้ด้วยแล้วกันนะ ” เอ็ดเวิร์ดแย่งขวดมาจากมือคริสเทน

คริสเทนทำปากคว่ำใส่ลับหลังเจ้านายตัวเองก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร ในขณะนั้นเองสายตาเจ้ากรรมก็ดันมองลอดเข้าไปในชุดคลุมที่เอ็ดเวิร์ดใส่อยู่ เงามืดในร่มผ้าทำให้หล่อนนึกถึงเหตุการณ์ในห้องรับแขกเมื่อวาน

“ ทะลึ่ง... ” เอ็ดเวิร์ดรีบดึงเสื้อคลุมให้ปิดมิดชิดเมื่อรู้ว่าเนื้อหนังมังสาของตนกำลังตกเป็นเป้าสายตา

“ ทำเป็นอาย เมื่อคืนยังถอดโชว์อยู่เลย ” คริสเทนทำเป็นล้อเลียนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตุเห็นใบหน้าที่กำลังแดงเรื่อของตนเอง

“ ชั้นไม่ได้อายหรอก แค่ไม่อยากถูกผู้หญิงลามกอย่างเธอเอาไปปู้ยี่ปู้ยำในจินตนาการ ”

“ ถ้าชั้นจะจินตนาการถึงรูปร่างของคุณ ก็คงแค่ตอนที่ต้องการลดความอยากอาหารน่ะค่ะ ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ”

เสียงสัญญาณข้อความเข้าจากโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของคริสเทนดังขึ้นหนึ่งครั้ง เธอหยิบมากดเปิดอ่านก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างห้องครัวแล้วมองออกไปข้างนอก โนอาห์ยืนอยู่ที่ริมถนนเนื่องจากกลัวเอ็ดเวิร์ดจนไม่กล้าเข้ามากดกริ่งที่หน้าบ้านจึงส่งข้อความมาเรียกแทน เมื่อเห็นว่าคู่นัดของตนมารอแล้วหญิงสาวจึงถอดผ้ากันเปื้อนออกวางพาดไว้บนพนักพิงของเก้าอี้ก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว

“ จะไปแล้วเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดถามพร้อมกับเอาส้อมจิ้มเบคอนชิ้นสุดท้ายเข้าปาก

“ ค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นก็กลับมาเวลาเดิม ” คริสเทนชะโงกหน้าจากบันใดมาตอบ

“ แล้ววันนี้หมอนั่นไม่มารับรึไง? ”

“ เค้ากลัวคุณจนไม่กล้าโผล่มาแล้วล่ะ ” คริสเทนปดเพื่อเลี่ยงปัญหา

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเอ็ดเวิร์ดก็สะใจอยู่ในอกที่ข่มขวัญคู่แข่งตนเองได้ หลังจากดื่มน้ำผลไม้ที่เหลืออยู่อีกครึ่งกล่องจนหมดเขาก็ลุกขึ้นและหยิบจานอาหารเช้าที่กินหมดแล้วไปวางลงในอ่างล้างจาน ในตอนนั้นเองสายตาก็ประสานเข้ากับโนอาห์ที่กำลังด้อมๆ มองๆ มาจากริมถนน เมื่อเห็นหน้าเจ้าบ้านคู่กรณีเด็กหนุ่มก็รีบหลบเข้าหลังเสาไฟฟ้าทันทีพร้อมๆ กับที่คริสเทนเดินหอบหนังสือเล่มใหญ่ที่ยัดเข้ากระเป๋าเป้ไม่ได้กลับเข้าห้องครัวมาอีกครั้ง  

“ ชั้นต้องรีบไปแล้วล่ะค่ะ จานเดี๋ยวกลับมาค่อยล้างได้ไหม? ”

“ ไปเถอะ.. ชั้นรู้ว่าเธอรีบ ”

“ ขอบคุณค่ะ คุณใจดีจัง ” หญิงสาวป้อนลูกยอ

“ ช่วยเตือนไอ้หนุ่มของเธอด้วยว่าตัวยังกับตึกเสาไฟฟ้าบังไม่มิดหรอก เปลี่ยนที่ซ่อนซะ ”

เมื่อรู้ตัวว่าความแตกคริสเทนก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ แก้เก้อก่อนจะรีบสวมรองเท้าผ้าใบวิ่งออกจากบ้านไป เอ็ดเวิร์ดกำมือแน่นแล้วทุบเข้ากับกำแพงเพื่อระบายความหงุดหงิดจากสถานการณ์ที่ตกเป็นรองอยู่วันยันค่ำ ก่อนที่ในนาทีต่อมาชายหนุ่มจะเดินออกจากห้องครัวกลับขึ้นชั้นสองไปอาบน้ำชำระร่างกายให้อารมณ์ที่กำลังขุ่นมัวปลอดโปร่งสดชื่นขึ้น

คริสเทนรีบวิ่งมาหาโนอาห์ซึ่งยังคงแอบอยู่หลังเสาไฟ ทันทีที่โดนสะกิดเข้าที่ไหล่เด็กหนุ่มก็สะดุ้งสุดตัว แต่เมื่อหันมาพบว่าเจ้าของมือเป็นคริสเทนไม่ใช่เอ็ดเวิร์ด โนอาห์ก็ค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ ลูกพี่ลูกน้องคุณ เมื่อกี้เค้าเกือบเห็นผมแล้ว ดีนะที่หลบทัน ” โนอาห์ยังคิดว่าคู่กรณีไม่ทันสังเกตเห็นตนเอง

“ ค่า... ไม่เห็นเลย เค้าฝากมาบอกด้วยว่าให้เปลี่ยนที่ซ่อน เสาไฟบังผู้ชายหุ่นนายแบบอย่างคุณไม่มิดหรอก ”

“ เดี๋ยวนะ... เค้าบอกว่าผมหุ่นนายแบบด้วยเหรอ? ควรจะดีใจรึเปล่าเนี่ย? ”

“ อันนั้นชั้นเติมเองล่ะ ทีนี้ดีใจได้รึยัง? ”

“ โอเค ค่อยดีใจได้เต็มที่หน่อย ” โนอาห์ช่วยคริสเทนถือหนังสือ “ รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวสาย ”

คริสเทนพยักหน้าแล้วเริ่มออกเดินทาง แต่ยังไม่ทันจะพ้นเขตบ้านเสียงโทรศัพท์ของโนอาห์ก็ดังขึ้น เขาล้วงมือเข้าไปหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนที่ฟิตพอดีตัวอย่างลำบากลำบนก่อนจะกดรับสาย ส่วนคริสเทนเองก็ไม่ลืมที่จะเปิดระบบสอดแนม เงี่ยหูฟังบทสนทนาที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ อ่า... ไฮ ” โนอาห์พูดทักทายด้วยระดับเสียงปกติก่อนที่ประโยคต่อมาจะแผ่วเบาลงจนเกือบจะเป็นกระซิบ “ ว่าไงแอชลีย์... คือผมยุ่งนิดหน่อยมีอะไรด่วนหรือเปล่า? ”

เมื่อได้ยินชื่อแอชลีย์หลุดออกมาจากปากของโนอาห์ คริสเทนก็ตระหนักขึ้นมาโดยฉับพลันว่ามารหัวใจกำลังเดินหน้ารุกคืบอย่างหนักหน่วง หากเธอมัวชักช้าท่ามากผู้ชายอาจถูกเคลมได้ทุกเมื่อ ดังนั้นแผนการที่วางเอาไว้จำเป็นจะต้องเดินเครื่อง ณ บัดนี้

“ เฮ้... คริส จะไปไหนน่ะ? ” โนอาห์เอามือปิดโทรศัพท์แล้วหันมาถามเมื่อเห็นคริสเทนวิ่งย้อนกลับไป

“ นึกขึ้นได้ว่าลืมของค่ะ เดี๋ยวมา แป้ปเดียว! ”  

คริสเทนเปิดประตูวิ่งกลับเข้าไปข้างในบ้านอย่างรีบร้อนก่อนจะประสานงาเข้ากับเอ็ดเวิร์ดผู้ซึ่งเปียกโชกไปทั้งตัวและเหลือเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวปกปิดร่างกายที่กำลังเดินออกมาจากห้องเก็บของ แรงปะทะทำให้หญิงสาวถึงกับล้มก้นจ้ำเบ้าในขณะที่อีกฝ่ายเพียงแค่เสียหลักเซถลาไปชนผนัง ขวดยาสระผมในมือของชายหนุ่มหล่นลงพื้นพร้อมกับผ้าที่เขานุ่ง และโดยไม่ต้องนัดหมายทั้งสองก็ส่งเสียงร้องดังลั่นบ้านออกมาพร้อมๆกัน

“ เธอมาได้ไง ออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ! ” เอ็ดเวิร์ดรีบวิ่งกลับเข้าห้องเก็บของ

“ คุณนั่นแหละ มาเดินแก้ผ้าตัวเปียกซ่กทำไมไม่ทราบ? โรคจิตรึไง! ” คริสเทนหน้าแดง ใจสั่นรัวเมื่อได้เห็นสมบัติก้นหีบของอีกฝ่ายแบบหมดเปลือกชนิดที่ไม่เหลืออะไรให้จินตนาการ

“ เธอสิโรคจิต! ชั้นอาบน้ำแล้วแชมพูมันหมด เลยลงมาเอา ” เอ็ดเวิร์ดตะโกนตอบจากหลังประตู

“ ชั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องด่วนต้องคุยกับคุณ เลยรีบวิ่งมา ” คริสเทนรีบยันตัวลุกขึ้น

“ เดี๋ยวค่อยคุย ส่งผ้าเช็ดตัวมาให้ชั้นก่อน ”

คริสเทนก้มลงหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่กองอยู่บนพื้นแล้วส่งไปให้ถึงมือที่ยื่นออกมาจากในห้องเก็บของ เพียงครู่เดียวเอ็ดเวิร์ดก็เดินออกมาในสภาพนุ่งผ้าเรียบร้อย เขาก้มลงเก็บขวดแชมพูที่หล่นไปพร้อมๆ กับผ้าเช็ดตัวขึ้นมาในขณะที่คริสเทนยังหน้าแดงไม่เลิกเนื่องจากภาพเมื่อครู่ยังติดตาไม่จางหายไปง่ายๆ

“ มีอะไรจะคุยก็ว่ามา... ” เอ็ดเวิร์ดระงับความอายเพื่อเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน

“ ก็... เย็นวันนี้คุณว่างไหมคะ? ” คริสเทนหันไปมองภาพกึ่งเปลือยของเจ้านายตนเองแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ

“ ว่างหรือไม่ว่างมันขึ้นอยู่กับเธอจะให้ชั้นทำอะไร ” ชายหนุ่มต้องการทราบถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่ายก่อนจะให้คำตอบ

“ อยากออกเดทมั้ยคะ? ” เนื่องจากมีเวลาไม่มาก คริสเทนจึงถามออกไปโดยไม่อ้อมค้อม

“ เดท? ” เอ็ดเวิร์ดถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อได้ยินคำนั้น ก่อนจะถามกลับไปด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ “ กับเธอน่ะเหรอ..? ”

“ บ้า ไม่ใช่ชั้นสิ... ” หญิงสาวปฏิเสธดับความหวังของอีกฝ่ายลงในทันที “ กับเพื่อนชั้นค่ะ เธอสนใจคุณตั้งแต่วันที่คุณไปอาละวาดในห้องเรียนนั่นแหละ ”

“ งั้นเหรอ... ” เอ็ดเวิร์ดซ่อนความผิดหวังเอาไว้

“ ใช่ค่ะ เธอชื่อแอชลีย์ เป็นสาวสนุกสนาน คุณต้องชอบเธอแน่ๆ ” คริสเทนกลั้นใจเชียร์ออกไป

“ ไม่ล่ะ ขอบใจ ” ชายหนุ่มปฏิเสธ

“ อะไรกัน ปฏิเสธแบบไม่คิดเลยเหรอ... คุณเองก็ว่างๆ นี่นา ลองไปดูไม่เสียหายหรอกค่ะ ” เมื่อเห็นว่าเชียร์ไม่ขึ้น หล่อนก็เปลี่ยนมาใช้ลูกตื้อแทน

“ ต่อให้คิดแล้วชั้นก็ตอบว่าไม่อยู่ดี เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าชั้นไม่ชอบออกไปข้างนอก ” เอ็ดเวิร์ดยังยืนยันคำตอบเดิม

“ น่า... นิดเดียวเอง ไปกินกาแฟ คุยกัน ทำความรู้จัก มนุษย์เป็นสัตว์สังคมนะคะ ” คริสเทนยังพยายามโน้มน้าว

“ เผอิญมนุษย์อย่างชั้นเป็นสัตว์สันโดษซะด้วยสิ ”

“ นี่คุณเป็นเกย์ใช่มั้ย? ผู้ชายปกติเวลามีผู้หญิงมาขอเดทเค้าไม่ปฏิเสธหัวชนฝาแบบนี้หรอกนะ ”  

“ ไม่ใช่และไม่ไป... ” ชายหนุ่มกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความเจ็บใจที่ถูกผลักไสให้ไปหาคนอื่นแถมยังโดนกล่าวหาว่าชอบไม้ป่าเดียวกันอีก

“ ช่วยทีเถอะค่ะ ชั้นรับปากแอชลีย์เอาไว้แล้วด้วยว่าจะนัดคุณให้ ถ้าคุณไม่โอเคชั้นต้องแย่แน่ๆ ”

เอ็ดเวิร์ดทำเป็นไม่ได้ยินเสียงโอดครวญนั้นแล้วเดินหนีขึ้นบันไดกลับขึ้นชั้นสองไป แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องนอนพลันสิ่งที่ไลลาพูดเอาไว้เมื่อวานก็ผุดย้อนกลับเข้ามาในหัว นี่อาจกลายเป็นโอกาสทองในการพลิกเกม โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่ตนเองกำลังตกเป็นรองคู่แข่งอยู่ทุกประตูเช่นนี้ การยอมโอนอ่อนผ่อนตามตอบสนองต่อคำขอร้องต่างๆ อาจช่วยสร้างความประทับใจให้อีกฝ่ายได้บ้างไม่มากก็น้อย เมื่อคิดได้เช่นนั้นเอ็ดเวิร์ดจึงเดินกลับลงมาหาคริสเทนผู้ซึ่งยังคงยืนทำหน้าเซ็งอยู่ที่เดิม

จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell
เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 07:44:04




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com