๐๐ ... สวนสัตว์สนาน ... ๐๐..(บทที่ 8)

"สวนสัตว์สนาน" (บทที่8)



บทที่ 8




“ตุ้บ..”

ผมนั่งพิงเตียงโยนตุ๊กตาหมาไปสุดห้อง..โจอี้วิ่งตามไปคาบกลับมา ผมทำเป็นแย่งออกจากปาก โจอี้สะบัดหัวไปมาเหมือนไม่ยอม สักพักก็ปล่อย ยืนรอให้ผมโยนอีกรอบเพื่อเขาจะได้คาบกลับมาอีก..เล่นอย่างนี้ทั้งคืนก็ได้โจอี้ชอบ บางทีผมเหวี่ยงแขนแกล้งโยนแต่รีบแอบตุ๊กตาไว้ข้างหลัง โจอี้วิ่งไปครึ่งทางก็เบรกตัวโก่ง เหลียวมองรอบห้อง เมื่อไม่เห็นแน่จึงกลับมาที่ผม ดมรอบๆ ตัวคนแกล้งแล้วตะกุยด้านหลัง ถ้าผมเบียดหลังชิดเตียงมากๆ เขาจะมาตะกุยตัวผมแทนจนต้องยอมแพ้ปาตุ๊กตาใหม่อีกครั้ง

ไม่ใช่แค่โจอี้ที่ชอบเล่น ผมก็ชอบเหมือนกัน..การทำอะไรซ้ำซากในเวลาว่างที่ไม่สำคัญบางทีทำให้ใจเราหยุดนิ่ง..ทั้งๆ ที่ทำอยู่ แต่เหมือนไม่ได้ทำอะไร ไม่เห็นอะไร..ใจนิ่ง..อยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่รู้สึกตัว

“โอ๊ย!..เวียนหัว” โจแก่แดดเรียกผมกลับจากแดนสนธยา

“เวียนหัวเพราะกดเกมส์หรือเปล่า..ฮะ..ฮะ..” ผมย้อนกลับ

“กระถินเป็นไงบ้างครับน้ามิว”

“คงแย่นะ..น้ามิวไม่รู้อะไรมาก คุณหมอพาเข้าห้องรักษา มีแต่ป้าเจี๊ยบเข้าไปดู” ผมเพิ่งสังเกตตัวเองหลังจากตอบคำถามโจ..ใจผมเป็นประเภทไหนกันแน่..ความรัก..ไม่ใช่ผมจะไม่มี ไม่ว่ากับอะไรหรือใคร แต่มันเฉยๆ นะ..รัก..เมตตา..เอ็นดู..เรื่อยๆ ไม่ทุ่มเทอะไร..เป็นอย่างนี้ดีหรือไม่ดี..สงสัย

“ตกลงผมยังไม่ได้ทำการบ้านเลยมัวแต่คอยน้ามิว..” โจพูดกับจอคอมพ์ ไม่รู้อยากทำหรือไม่อยากกันแน่ “แต่ส่งวันอังคาร ค่อยทำพรุ่งนี้แล้วกัน”

“ดีเหมือนกัน น้าก็เหนื่อยๆ ชอบกล” ความจริงเรื่องการบ้าน ผมอยากให้หลานทำตั้งแต่เย็นที่ได้รับมา..สมองยังไม่เลือนข้อมูลจากโรงเรียน..สมัยเป็นเด็กผมมักผลัดไปทำวันที่จะส่ง ทันบ้างไม่ทันบ้างเป็นดินพอกหางหมู..ไม่อยากให้หลานเป็นอย่างนั้น

“วันนี้น้ามิวใจดีจัง”

“ไม่ใจดีนะ..อนุญาตให้เล่นเกมส์อีกสิบนาทีแล้วเข้านอน..เข้าใจ๋?”

ผมพานายเตี้ยคนเก่งไปที่กรง ตบหัว ตบก้น พร้อมยอว่าเขาเก่ง น่ารัก รักเขามาก แล้วปิดกรง

“เหลืออีกห้านาทีนะ..” เข้าห้องน้ำแปรงฟันอีกครั้ง ผมชอบปากหอมโล่งสะอาดก่อนเข้านอน พิจารณาหน้ากระของตัวเองแวบหนึ่ง.. ดัลเมเชี่ยน

“โห..แปรงฟันเร็วจัง” นายโจ

“หมดเวลาแล้ว ปิดคอมพ์ น้ามิวจะปิดไฟนอนเหมือนกัน”

“แชะ..” รอจนโจเรียบร้อยผมปิดไฟ ล้มตัวลงบนเตียง



สิบนาทีต่อมา ผมยังตาโพลงมองเพดานห้อง โจเงียบไปแล้ว

นอนไม่หลับแน่ ผมลุกจากเตียงค่อยย่องออกไปที่ระเบียง..จากชั้นสี่มองความมืดเบื้องหน้า มีบ้านเรือนประปรายสลับเงาตะคุ่มของหมู่ไม้ ท้องฟ้าไม่มืดอย่างที่คิด ขอบฟ้าด้านในเมืองมีแสงเรือง อีกหลายชีวิตยังโลดแล่นทำมาหากินและสนุกสนานกันอยู่

คืนนี้ไม่มีดวงจันทร์มีแต่ดาวกะพริบวิบวับ บางดวงส่งแสงทื่อเฉยเหมือนจำใจ..ผมไม่อาจเทียบกับดาวเหล่านั้นแต่คล้ายกับดวงทื่อเฉยทั้งที่ไม่มีแสงอย่างนั้นเลย

“บัสหายไปไหน..” คำถามกะทันหันในใจ “โดนที่บ้านเล่นงานอะไรหรือเปล่า?”

ไม่เอา..ไม่คิด..

มีต้นประดู่ขึ้นเป็นระยะ เวลาออกดอกหอมฟุ้งทั้งหมู่บ้าน สองวันก็โรย แต่เขาก็ขยันออกดอกเหมือนกัน..ต้นหนึ่งใหญ่มากอยู่ชิดรั้วหลังบ้าน รากมันชอนไชเข้ามาเล่นงานรั้วจนเสียรูป สักวันคงพัง

ผมแขวนตะกร้าหวายใบหนึ่งไว้กับกิ่งประดู่ที่ยื่นเข้ามาในบ้าน..ทุกเช้าผมจะเด็ดกล้วยน้ำว้าเป็นชิ้นเล็กๆ โยนใส่แล้วแอบดู..กระรอกหลายตัวเข้ามาหยิบกิน บางตัวฉวยได้วิ่งไต่กิ่งหายเข้าไปในพุ่มใบ บางตัวที่เก่งกล้ากินอยู่ตรงนั้นพอหมดก็หยิบชิ้นใหม่อีก บางตัวร้ายกาจมากกินไปได้หน่อยปล่อยทิ้งแล้วหยิบชิ้นใหม่มาแทน กินทิ้งกินขว้างคล้ายคนบางคนเหมือนกัน

นอกจากกระรอกยังมีนกเข้ามาจิกกินกล้วย เกาะขอบตะกร้ากินพลางส่งเสียงเรียกพรรคพวก มีบ้างที่ทะเลาะกันเจี้ยวจ้าว..อีกหนึ่งสมาชิกที่เล็กสุด..เช้าหนึ่งขณะโยนกล้วยลงตะกร้า อะไรอย่างหนึ่งวิ่งปรู๊ดออกจากชิ้นกล้วยที่เพิ่งหล่นทับ หันมาทำตาดุ๊กดิ๊กค้อนผม..ก็ใครจะไปรู้ว่านายอยู่ตรงนั้น..เจ้าจิ้งจกตัวน้อย

ที่รั้งท้ายสุดคอยล้างถ้วยชามตอนดึกๆ คือหนูที่ทำรังอยู่ในโพรงประดู่นั่นเอง เก็บกวาดจนเกลี้ยง..เมื่อกี้ผมเพ่งมองเห็นชิ้นเล็กๆ เหลืออยู่ชิ้นหนึ่ง..จะให้ดีต้องให้วันละห้าหกลูกสมาชิกตะกร้าหวายถึงจะพอกิน บางวันมีไม่พอเล่นเอาหงุดหงิดทั้งผมและเหล่าสมาชิก..อะไรไม่ร้ายเท่ากล้วยหมดไม่รู้ตัว ไม่ได้ให้ ผมรู้สึกไม่ดีไปตลอดวันนึกเห็นตาบ้องแบ๊วของกระรอกจ้องมอง

ความที่อยากใกล้ชิด อยากให้กระรอกตัวที่เชื่องเข้ามาหา ผมนำไม้ท่อนหนึ่งมัดติดกับลูกกรงยื่นไปที่กิ่งประดู่แข็งแรงกิ่งหนึ่ง..ไม่มีใครเข้ามาหา มีแต่ออกไปหา..ใครนั้นคือ พี่รวย

“พี่รวย” คือแมวใจดีลายเสือขาวดำ ผมจำไม่ได้ว่าพี่สาวพามาจากไหน ฉลาด พี่พูดอะไรด้วยเหมือนเขาจะเข้าใจหมด รูปหล่ออีกต่างหาก เมื่อโจอี้ยังเด็กพี่รวยคือกระสอบทรายซ้อมมวยของโจอี้ วันๆ กระโจนเข้าใส่ กัดหัวดึงหู พี่รวยไม่ว่าอะไรสักคำปล่อยให้น้องโจอี้ยำตามสบาย

วันหนึ่งพี่รวยหายไป..มารู้ทีหลังว่าไต่ไม้ที่ผมวางพาดไว้กับตันประดู่ พี่สาวเดินหาทั้งซอย เกณฑ์เพื่อนบ้านบางคนที่สนิทรวมถึงผมออกตามหา..ตกค่ำได้ยินเสียงร้องแหบๆ ของพี่รวย..โน่น!..บนคบประดู่แข้งขาสั่น ไม่กล้าลงไม่กล้าไต่กลับทางเดิม..ทำอย่างไรล่ะ?..เดือดร้อนไปจ้างคนงานพม่าแถวนั้นปีนขึ้นไปรับตัวลงมา..เหตุการณ์นี้ทำให้ผมต้องรื้อไม้ท่อนนั้นออกจากลูกกรงระเบียง

คนดีๆ ของดีๆ มักอยู่ไม่นาน พี่รวยก็เช่นกัน ความที่ใจดีไม่คิดร้ายกับใครเป็นที่รักของคนทั่วไป จึงไม่รู้มีนายแมวไหนหมั่นไส้ดอดเข้ามากัดถึงในรั้วบ้าน..ฟัดเหวี่ยงกันสักพักพี่รวยเป็นฝ่ายปราชัยได้แผลหลายแห่ง แต่ที่นึกไม่ถึงคือตรงโคนขาหลัง ไม่มีเลือดไม่มีรอยบาดเจ็บแต่บวมเอาๆ จนกลายเป็นฝี ไปผ่าออกและนอนคลินิกหน้าตลาดอยู่นาน ฝีเม็ดนั้นเป็นๆ หายๆ..จนวันหนึ่งพี่รวยก็จากไป

พี่สาวร้องไห้มาก อุ้มพี่รวยใส่กล่องแบกให้คนที่เคยรู้จักร่วมความอาลัย..ผมเป็นคนขุดหลุมฝังพี่รวยแถวรากประดู่ริมรั้วในเขตบ้าน ทำรั้วเตี้ยๆ ครึ่งวงกลมล้อมไว้เป็นอนุสรณ์และเพื่อกันโจอี้ที่วนเวียนไปคุ้ยดู เขาคงรู้ว่าพี่ชายที่แสนดีนอนอยู่ตรงนั้น

“จิจิ..จุ๊กจิ๊ก..”

ตะกร้าหวายแกว่งไปมา..กล้วยชิ้นสุดท้ายหายไปโดยหนูเจ้าประจำ มันคงละเมอหิวหรือนอนไม่หลับเหมือนผมกระมัง..ฮะ..ฮะ..ตลกกับตัวเอง..เอนตัวลงนอน กระเบื้องเย็นสบาย ลมพัดเป็นระยะ คืนนี้ไมมียุง



ฟังดูเหมือนผมเป็นคนรักสัตว์มากมาย..ไม่ถึงอย่างนั้น เรื่องทั้งหลายที่เล่ามาไม่ใช่เกิดขึ้นปุ๊บปั๊บ..แต่ละเรื่องแต่ละนายหรือนางสาว (ถูกทำหมันเรียบวุธ ไม่เคยต้องมือชาย..555) อยู่ในช่วงเวลาหลายปี อะไรๆ เกิดขึ้นทีละเล็กละน้อย พอผมรวบเล่าทีเดียวเหมือนว่าผมทุ่มเททั้งใจและเวลาให้กับเขาเหล่านั้น..ผมก็แค่คนธรรมดาเหมือนผู้อ่านทุกท่าน เหมือนคนไทยทุกคนที่มีใจโอบอ้อมอารีอยู่ในกมลสันดาน

ยังมีอีกหลายหน่วยให้เล่าขานทั้งหมา แมว นก แม้กระทั่งงู..ชื่อของบรรดาเหล่านั้นส่วนมากพี่สาวเป็นคนตั้งให้ ถ้าให้ผมตั้งไม่พ้นดำ แดง ขาว เขียว เตี้ยสูง อะไรอย่างนี้ตามรูปลักษณ์ของเขา พี่ผมเขายังหรูกว่าเป็นมงคลกว่าเช่น กวักทอง เวลาเรียกจะเรียกว่า ทอง ทอง พี่รวยก็จะเรียก รวย รวย..เงิน เพชร ก็มี บางตัวชื่อคล้ายคนเช่น น้ำ สวย สมใจ รุ่งโรจน์ (ชื่อเดิมว่าจืด)

ตัวที่ชื่อแพนเค้กนั้นเป็นของชาวบ้าน เขาตั้งไว้แล้วที่บ้านผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เค้าก็สวยจริงๆ หมาไทยขนเกรียนสีน้ำตาลอ่อน เพรียวได้รูป ท้องกิ่ว ขายาว จมูกนิดปากหน่อย หน้าแหลมหูตั้ง เหมือนเธอหลุดออกมาจากหนังการ์ตูน..เวียรก็เช่นกัน คล้ายๆ แพนเค้กแต่สีเข้มกว่าบึกบึนกว่าหล่อกว่า..สองตัวนี้อยู่คนละบ้านจึงไม่ใช่การเจตนาแต่อย่างใด

อย่าว่าแต่ใครเลย มิว ก็เป็นชื่อหมาในซอย โจ ก็มี บาส ก็มี แต่ยังไม่เคยได้ยินชื่อ บัส..ผมก็นะไม่วายวกมาที่บัสจนได้

“แล้วชื่อเจมส์ล่ะครับ”

“ใครน่ะ!..” ผมตกใจ..เสียงในความมืด สูงอย่างนี้ ผมกวาดตาหาที่มา

“อยู่นี่ครับ..”

“ไหน..ใคร..” ผมมองไปทางต้นเสียง

“ผมเจมส์..อาของนายบัส” หนุ่มใหญ่เมื่อเย็นยืนกอดอกพิงลำต้นบนคบประดู่

“มาได้ไง..” ผมร้องถาม “มาได้ไง?”


“น้ามิวนั่นแหละมาได้ไง มานอนข้างนอกทำไม ตื่นเถอะเช้าแล้ว”



เป็นโจที่กำลังฉุดผมจากพื้นระเบียง!

.

จากคุณ	: ดาเรน
เขียนเมื่อ	: 1 ส.ค. 55 11:22:42