ความคิดเห็นที่ 1 ใช่...ทำไมถึงมารู้เอาตอนนี้นะ อำนาจที่เหนือทุกสรรพสิ่งก็ยังไม่อาจเทียบได้กับการที่มีใครสักคนอยู่เป็นผู้รู้ใจ ทั้งเขาและพ่อแม่ต่างหลงระเริงมัวเมาในอำนาจของตน   เฝ้าแต่ปลิดชีพของผู้อื่นเพื่อต่อเติมชีวิตของตัวเอง   ตอนที่พ่อเลือกที่จะจากไปพร้อมแม่เขาน่าจะเข้าใจ....เขาน่าจะรู้ว่าสุดท้าย อำนาจใดในโลกก็ไม่อาจเอาชนะพระเจ้าได้...ช่างเถอะ ช่างมัน ....เขาจะตกไปยังนรกขุมไหนก็ช่าง ขอเพียงมีจิตวิญญาณน้อยๆ  ดวงนี้เป็นแสงสว่างนำทางแก่วิญญาณที่ต้องตกในที่มืดมิดอย่างเขาก็พอ สภาพของราชาแห่งแวมไพร์ยามนี้ดูไม่ต่างกับซากศพแห้งๆ  เขายื่นมือไปหาธาตุอากาศว่างเปล่าตรงหน้า ราวกับมีปรารถนาอันแรงกล้า ทว่าร่างกลับสลายกลายเป็นเถ้าธุลี ค่อยๆ ร่วงลงทีละน้อย ด้วยอำนาจแห่งวัฎจักรชีวิตได้ย้อนคืนแก่เดมอน แม้จะทรมานแสนสาหัส กระนั้นในสายตาของลูน่าเธอรู้สึกได้ถึงความยินดีในทุกอณูของที่กำลังจะสลายเป็นผุยผง ไม่ช้าเดมอนก็กลายสภาพเป็นผงคลีดินกองอยู่พื้น ก่อนจะสลายปลิวไปตามสายลมที่พัดผ่านปานสายลมจากสวรรค์ ชีวิตอันถูกสาปจากสวรรค์เบื้องบนได้คืนสู่จักรวาลอันลึกล้ำกว้างไกล ไร้ขอบเขตและไร้ซึ่งคำตอบอันใด ลูน่าทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างหมดแรง เลือดที่ซึมซับผ่านผิวหนังบอกเล่าถึงความรู้สึกสุดท้ายของเดมอน  ความปรีติและเจ็บปวด ซัดสาดเข้ามาพร้อมกันจนหญิงสาวรู้สึกเหนื่อยล้ากับทุกสิ่ง เธอเหนื่อยจนร้องไห้ไม่มีน้ำตา แค่นี้เหรอ...ความทุกข์ทรมานของผู้คนมากมาย สิ้นสุดแค่นี้หรือ?? “อา..”ลูน่าสะอื้นไห้ในลำคอ หัวใจกำลังสั่นคลอนด้วยความเศร้าอันมหาศาล ทับถมให้จมอยู่ข้างใน เธอต้องร้องไห้ออกมา หาไม่แล้วหัวใจเธอคงทนไม่ได้ ความเงียบสงบที่ตามมาหลังจากนั้นเงียบจนได้ยินเสียงลมแผ่วๆ  ที่พัดพาเอาอณูสุดท้ายจากไป หัวใจของลูน่ายังเต้นแรงอยู่ในอก ร่างเนื้อกระตุ้นเตือนใหสติสัมปชัญญะกลับมาจากห้วงคำนึงอันยาวไกล ดวงตาที่ชุ่มน้ำแห่งความทุกข์ และความเศร้าเหลือบมองแสงสีทองส่องวาบเหนือขอบฟ้า ใจหายวาบอีกครั้งรีบหันไปยังร่างที่นอนเหยียดยาวห่างออกไป ยูเลียส!! เขายังอยู่ที่นั้น มองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตาของตัวเอง แวมไพร์หนุ่มขยับปากช้าๆ  หญิงสาวไม่รู้ว่าพูดอะไรแต่ลูน่าเห็นแววตาเขาสั่นระริก ความตายของเดมอนคงสยบความแค้นในใจให้สลายไปได้  เหลือไว้ซึ่งความยินดีอันแสนเศร้าที่ยังคงอยู่ บริวารของแวมไพร์หนุ่มวิ่งพล่านไปทั่วสโมสร เสียงตะโกนโหวกเหวกดังลั่นปานวันโลกาวินาศมาถึงแล้ว  ลูน่าห้ามความวิตกกังวลไม่ได้เมื่อเห็นร่างที่บาดเจ็บต้องแสงอรุณแรกอันอ่อนเบา สายตาเธอมองผ่านร่างคนอื่นๆ  จับจ้องเพียงใบหน้าของยูเลียส ดวงตาสีเขียวมรกต  เรียกร้องหาเธอ ปรารถนาจะโอบกอดด้วยอารมณ์ของผู้ชนะ ผู้แพ้ ผู้อ่อนไหว และผู้ยินดี อย่างแรงกล้า ก่อนที่ลูน่าจะเรียกชื่อเขาออกไป แวมไพร์ทั้งหมายก็พาร่างที่บาดเจ็บจากไปทิ้งไว้แต่ความวุ่นวายอยู่ข้างหลัง ท่ามกลางซากปรักหักพังปรากฏร่างที่ยังนอนไม่ไหวติง ร่างของคนที่เธอหลงลืมไปชั่วขณะ ทำให้หัวใจเธอต้องเต้นแรงด้วยความห่วงหา   แวมไพร์สาวได้สติก็รีบคลานเข้าไปหาด้วยเรี่ยวแรงที่มีอยู่ “แมตต์ ....แมตต์ ” สองมือประคองร่างหนาหนักขึ้นอย่างทุลักทุเล ยกแมตต์ ขึ้นหนุนตักเขา ลำคอชายหนุ่มเหวอะหวะด้วยแผลฉกรรจ์ ถ้าปล่อยเอาไว้เช่นนี้พิษของแวมไพร์จะประสานบาดแผลเอง แต่..... “แมตต์ ...” เสียงเรียกด้วยความเศร้าเรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังท่องอยู่ระหว่างปากทางเข้าประตูปรภพกลับมาทันเห็นใบหน้าที่คุ้นตา ดวงตาสีฟ้าแสดงความยินดีแทนคำพูดที่มีมากมาย และรอยยิ้มปลอบประโลมให้หยุดยั้งความเศร้าเสีย ลูน่ายิ่งร้องไห้มากกว่าเดิม “ลู..น่า” “อย่าเพิ่งไปนะ อย่าเพิ่งไป อยู่กับฉันก่อน  ไหนคุณบอกจะแต่งงานกับฉันไงล่ะ?” ใบหน้าคมสันซีดขาวกว่ากระดาษขยับริมฝีปากยิ้มนิดหน่อย เขาส่ายหน้าเบาๆ  ลูน่าร้องไห้โฮเขากำลังสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป “ไม่!! แมตต์  อย่าทิ้งฉันไป อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันจะดูดเลือดคุณ ให้แล้วใส่เลือดแวมไพร์ลงไปนะ” “คุณ....สัญญา...แล้ว” “ช่างสัญญาสิ คุณจะทิ้งฉันไว้ข้างหลังไม่ได้นะ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นฉันยอมรับมันได้ทุกอย่าง ขอเพียง..ขอแค่มีแม็ตต์อยู่ข้างๆ ฉันก็พอ แมตต์ ..ได้โปรดเถอะอย่าตายนะ” ใบหน้าที่แสดงออกถึงความสงบไม่มีความรู้สึกใดๆ ให้ลูน่าอีก ดวงตาสีฟ้าสวยซึ่งบัดนี้ม่านตาขยาย ความมืดครอบคลุมนัยน์ตามองเห็นภาพขมุกขมัว เหลือบมองเส้นโค้งสีทองของขอบฟ้าเรื่อยไปถึงยอดไม้เขียวสดรอบๆ  กระทั่งมาหยุดที่ดวงตากลมโต ขนตายาวงอนขยับแผ่วเบา หยดน้ำเย็นเฉียบร่วงลงกระทบใบหน้า กระตุ้นความรู้สึกให้มีพลังขึ้นมา มีบางอย่างที่เขาต้องบอกให้ลูน่ารับรู้ “ผม...พอใจ...แล้ว มัน...เป็นลิขิตของผม...ผมไม่ตาย อย่างเปล่าประโยชน์ ผมทำ....ในสิ่งที่...ถูกต้อง” วงแขนที่ไร้เรี่ยวแรงโอบกอดเขาไว้เท่ามีกำลัง “จะทำถูกได้ไง ถ้าไม่มีแม็ตต์ยืนอยู่ข้างฉัน  แล้วคนอย่างฉันจะไปทำอะไรคนเดียวโดยที่ไม่มีคุณได้ยังไง  ที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ก็เพราะมีแม็ตต์คอยฉุดลากฉันจากความท้อแท้ ทำให้ฉันเอาชนะเดมอนได้ แล้วอยู่ๆ จะมาทิ้งฉันแบบนี้ได้ยังไง แมตต์ !!” ลูน่ายื่นแขนให้เขาอีกครั้ง “ดื่มเลือดฉันเถอะ ได้โปรด...” จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 15:40:33

ความคิดเห็นที่ 2 “ให้ผม....ไป ในฐานะ...มนุษย์ธรรมดาเถอะ” “ไม่นะ...ไม่เอา คุณต้องอยู่กับฉันสิ อย่าทิ้งฉันไว้อย่างนี้” ลูน่ารู้สึกถึงความกลัวที่หวั่นไหวไปกับการที่ต้องเผชิญกับชีวิตที่ไร้กาลเวลาและไร้คนเคียงข้าง  หัวใจเหมือนดิ่งลงเหวลึกอันเหน็บหนาว  ความเดียวดายที่รอคอยอยู่มันน่ากลัวเกินไป “ฟังนะ....”แมตต์ กระซิบเสียงแผ่วเบาลง “ลิขิตผม...สิ้นสุดที่นี่ สิ่งที่จะทำให้...ผมคงอยู่คือ...การรำลึกถึงของคุณ...แค่นี้..ผมก็....มีความสุขแล้ว”น้ำอุ่นๆ ร่วงรินมาสัมผัสมือของลูน่า การลาจากมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจช้าๆ  ทั้งร่างไร้ความรู้สึกแล้ว ความมืดกำลังครอบงำเขาอยู่ “ผมไม่เสียใจหรอก...ที่ได้เจอคุณ” แม็ตต์เงียบไปอึดใจใหญ่ จนหญิงสาวหวาดหวั่นต้องคอยเรียกเขาไม่ให้หลับ “แมตต์ ...ตอบสิคุณได้ยินเสียงฉันไหม?” “ลูน่า..อย่าให้...” “อะไรคะ?” “....เดมอนคนที่สอง” เสียงพูดเนิบช้าลงเรื่อยๆ จนลูน่าใจเสีย “ยูเลียส...คุณเปลี่ยนเขา...ได้ คุณจะต้อง.....เปลี่ยนเขา....อย่าให้เขาเป็น...เดมอนคนที่สอง...คุณทำได้ ....ลูน่า” “ไม่ๆ ๆ ๆ ...ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้” ลูน่าร้องแทบขาดใจ ในอกเหมือนถูกบีบด้วยมือของแมตต์ เอง “ลูน่า...หนาวจัง....หิมะกำลังจะตกหรือ ? ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมองตาม ท้องฟ้าสว่างสดใสของฤดูใบไม้ผลิไม่มีหิมะแม้แต่หยดเดียว  เมื่อก้มมองลงมาจึงพบว่าดวงตาสีฟ้าใสที่มองขึ้นบนฟ้าอย่างไร้จุดหมายนั้น  ม่านตาขยายถึงที่สุดแล้ว “แมตต์ ?!” “ดีจังหิมะตก..จำตอนที่เราไปเล่นสกีกันได้ไหม?” “จำได้ ตอนนั้นฉันยังเล่นสกีไม่เป็นเลย” “ตอนนั้น...คุณ....รู้สึก....ยังไง....กับผม?” “ฉัน...คิดว่านายถือโอกาสจับมือฉัน แกล้งทำเป็นสอนเล่นสกี” ลูน่านึกขำทั้งน้ำตา เมื่อหวนนึกถึงวันวาน “ลูน่า..เธอนี่น้า” “ฮะฮะ...แต่สุดท้ายสุดท้ายฉันก็เล่นสกีเป็นเพราะนายสอนอยู่ดีนั่นแหละ” มือบางเช็ดน้ำตาทิ้ง สูดลมหายใจเอาความเศร้าไว้ข้างใน ปล่อยหัวใจดื่มด่ำไปความทรงจำที่สวยงาม “แต่กว่าจะเป็นก็กลิ้งไปหลายครั้งเลยนะ...” “อืม...” แม็ตต์ตอบแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ทิ้งให้ลูน่าเป็นฝ่ายพูดอยู่ข้างเดียว “รู้ไหมแมตต์ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าผู้ชายขี้เล่นอย่างนาย จะเป็นคนที่จริงใจทุ่มเทให้กับฉันถึงเพียงนี้ ทั้งที่ฉัน...ไม่ได้มีค่าอะไรขนาดนั้นเลย แม็ตต์นายรู้ไหม ฉันดีใจที่มีนายอยู่ข้างๆแม้ในเวลาที่ฉันจมอยู่ในความเศร้า มันเป็นช่วงเวลาที่ทุกข์ที่สุด ฉันหมดทั้งความหวัง ทั้งความมั่นใจ  เหมือนติดอยู่ในบ่อเลนดำมืด สิ้นเรี่ยว สิ้นแรงจะเอาตัวเองออกมา ฉันเอาแต่โทษตัวเอง คงเพราะ....รู้สึกผิดบาป นายเป็นคนช่วยฉุดฉันขึ้นมาจากหลุมดำของความทุกข์” “ลูน่า...” “ยังมีอีกนะฉันยังพูดไม่หมด...คงไม่รู้ตัวเลยสิ พ่อคนขี้โวยวาย พูดมากจนน่ารำคาญก็เท่านั้น แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่านายอบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์ ไม่ว่าเมื่อไรแม็ตต์ก็ช่วยคิดช่วยเป็นกำลังใจให้ตลอด แล้วยังกอดฉันในช่วงเวลาที่ต้องการกำลังใจ ที่ผ่านมาทั้งที่ฉันทำตัวงี่เง่าน่ารังเกียจแท้ๆ แต่แม็ตต์ก็ไม่โกรธไม่ได้ เกลียดแถมยังยื่นมือมาทุกครั้งที่ฉันต้องการความช่วยเหลือ ในเวลาที่ฉันต้องการมือใครสักคนมาโอบอุ้ม ช่วยประคองแล้วบอกว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนะ อย่าท้อแท้สิ!บอกว่าฉันทำในสิ่งที่ถูกต้อง แม็ตต์เข้าใจความเจ็บปวดของฉัน  ทำไมนะ..ทำไมถึงทำอะไรเพื่อฉันขนาดนี้ บ้าที่สุดเลย รู้ไหม...ที่ฉันไม่กลายเป็นแวมไพร์กระหายเลือดก็เพราะมีนายอยู่ข้างๆ นี่แหละ  แล้วแบบนี้ยังจะทิ้งฉันไปอีกหรือไง เพราะงั้นอย่าทิ้งฉันไปเลยนะได้โปรด  ฉันรู้ว่าถ้าแม็ตต์ไปแล้วพระเจ้าต้องให้นายอยู่บนสวรรค์แน่ๆ  แต่ฉันนึกภาพนายตอนมีปีกและรัศมีไม่ออกเลย มันต้องตลกแน่  ดังนั้นอยู่ที่นี่กับฉันเถอะนะ...ที่รัก” ลูน่าลูบผมสีทองอย่างเบามือ แมตต์ หลับตาไปแล้ว หญิงสาวยังร้องไห้ไม่หยุดน้ำตาของเธอหยดลงบนผิวแก้มเย็นชืดด้วยความขื่นขม เธอเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกเดียวดายที่เดมอนและยูเลียสต่างก็เผชิญมาแล้ว มันเจ็บปวดขนาดไหน  ช่างไม่ต่างกับยาพิษที่ทำให้ตายซ้ำแล้วซ้ำอีก ความนิรันดร์ที่ไร้ราคาไม่ต่างอะไรกับคำสาปอันแสนทรมาน “แมตต์ ...เมื่อถึงเวลาไปอยู่โลกโน้น ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะตกนรกไปกี่ขุม แต่นายต้องอยู่บนสวรรค์แน่ๆ แล้วเราคงไม่ได้เจอกันอีก...ดังนั้นอย่าไปเลยนะแมตต์...เอ๊ะ? ทำไมเงียบไปล่ะ” หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง รอฟังเสียงตอบรับด้วยอาการใจแทบขาด  แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา “แมตต์!!! แมตต์ ตอบฉันสิ!!” แผ่นหลังบางสะท้านแรง มันสั่นไหวด้วยความปวดร้าวแทบขาดใจ เมื่อพบว่าลมหายใจของแมตต์สิ้นสุดลงแล้ว  ลูน่าไม่อาจระงับความโศกเศร้าเสียใจได้อีกต่อไป  เธอกรีดร้องขึ้นมาสุดเสียง “แมตตตตต..ต์!!  อย่าทำอย่างนี้ อย่ามาทิ้งฉันไปแบบนี้ไม่ได้นะ  ตอบฉันสิ!” ไม่มีคำตอบใดจากปากชายหนุ่มอีกต่อไป จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 15:43:26

ความคิดเห็นที่ 3 ลูน่าดึงร่างเขาขึ้นมาเขย่าทั้งทึ้งแต่เมื่อเห็นเขายังนิ่งอยู่  เธอก็ลนลาน     “เดี๋ยวนะแมตต์ฉันจะช่วยนายเดี๋ยวนี้ ฉันจะปลุกนายขึ้นมาเอง” มือเรียวบางยกขึ้นฉับพลันเล็บแหลมก็ยืดยาวออกมา แวมไพร์สาวกรีดลงบนข้อมือขาวบางอีกข้างด้วยความเร็ว     “เลือดของฉัน..เลือดของฉันดื่มมันเร็ว  อ้าปากเร็ว!”     “ลูน่าพอแล้ว เขาตายแล้ว!” เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง พร้อมกับจับร่างเธอให้ออกห่างจากศพของแมตต์     “เขายังไม่ตาย ตอนนี้ยังทัน ขอแค่เขาดูดเลือดฉัน เขาจะเป็นอมตะ” ร่างเล็กดิ้นเร่าอยู่ในวงแขนแข็งแรง     “ไม่ทันแล้วเขาตายแล้วลูน่า...เขาตายแล้ว” ยูเลียสแผ่วเสียงลงในปลายประโยค เขาเข้าใจความทุกข์อันสาหัสของหญิงสาวเป็นอย่างดี  ความเจ็บปวดตรงหน้าที่อาจแก้ไขมันได้     “ไม่...ยูเลียส พลังของฉันอาจจะไม่พอ  คุณช่วยเขา ช่วยเขาได้ไหม ฉันขอร้องได้โปรด!!”     “ลูน่า...” ยูเลียสดึงร่างบอบบางนั้นมาสวมกอดแนบแน่น หวังว่าความเจ็บปวดของเธอจะถ่ายทอดมายังเขาสักนิดก็ยังดี เพื่อที่ความเสียใจนั้นจะบรรเทาเบาบางลงได้     “แมตต์อย่าทิ้งฉันไป...” เธอยังครางอยู่ในอ้อมแขนนั้น แม้การดิ้นรนจะน้อยลง     “ลูน่า...นั่นเป็นปรารถนาของเขา อย่าให้เขาต้องตกอยู่ในคำสาปนิรันดร์แบบพวกเรา  ปล่อยเขาไป..ยินดีกับเขา”     “แต่ฉัน...ฉัน ฉันจะอยู่ต่อไปยังไง ฉันจะทำยังไง...ไม่มีแมตต์แล้ว  ฉันไม่เหลือใครแล้ว”     “ข้าไง..เจ้ายังมีข้า ยังมีข้าอยู่...” หญิงสาวเบิกตากว้างไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน     “แมตต์เป็นคนที่มีน้ำใจยิ่งใหญ่นักจนข้าไม่อาจเทียบได้ แต่...ข้าสัญญาข้าจะรักเจ้าไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเขา”     “ยูเลียส...” ดวงตาสีน้ำเงินของลูน่าจ้องมองแวมไพร์หนุ่มอย่างไม่เชื่อสายตา     “คุณว่ายังไงนะ...”     “อยู่กับข้า  ไม่ต้องรักข้าเท่าเขา  ไม่ต้องลืมเขา แค่อยู่กับเข้าเท่านั้น...ให้ข้าเป็นฝ่ายรักเจ้าก็พอ”     “ยูเลียส...ฉัน..เวลานี้”     “เงียบเสีย...ยังไม่ต้องตอบตอนนี้...ข้อรอได้ รอได้ชั่วนิรันดร์” พูดจบอุ้งมือแข็งแกร่งที่เคยสังหารมนุษย์มามากมายก็เชยคางเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน แล้วประทับจูบอันอ่อนหวานนุ่มนวลลงไป....     ****************************************************************     บทส่งท้าย...     “เขาได้ไปอยู่หน้าเบื้องพักตร์ของพระเจ้าแล้ว  ณ ที่นั้นเป็นดินแดนไร้กาลเวลา ไร้ความความสูญเสีย ทุกข์โศกใดๆ เป็นดินแดนที่มีแต่ความสุขสงบไร้ความวิตกกังวล  แล้วเขาจะใช้ชีวิตนิรันดร์ที่นั่น  เอเมน”     นี่อาจจะเป็นงานศพมนุษย์คนแรก ที่ถูกจัดโดยเหล่าแวมไพร์ก็เป็นได้ งานศพของแมตต์ถูกจัดขึ้นเช่นเดียวกับงานศพมนุษย์ เพียงแต่ไม่ได้จัดในโบถส์กลับจัดขึ้นในอาคารหนึ่ง บาทหลวงที่ถูกเชิญมาทำพิธีรู้สึกประหลาดใจที่พวกเขาจัดงานศพกันในช่วงเวลาโพล้เพล้ใกล้ค่ำ  แทนที่จะเป็นตอนสายอย่างเช่นงานศพของคนทั่วไป    พิธีอำลาศพในโบสถ์มี ดร.เกรทเป็นตัวแทนกล่าวถึงคุณงามความดีของแมตต์ ไครตัน แทนครอบครัวและเพื่อน  ทุกอย่างดำเนินไปดังเช่นงานศพปกติ  เพียงแต่ผู้มาร่วมงานไม่มีใครหลั่งน้ำตา ไม่มีเสียงสะอึกสะอื้น  ไม่มีใครโผเข้ากอดกัน  ทุกคนเพียงแต่สงบและนิ่งเฉย  คนส่วนใหญ่นั่งก้มหน้านิ่งเหมือนเป็นเพียงหุ่นประดับในงานศพเท่านั้น      ในขณะที่ลูน่าเอาแต่นั่งนิ่งๆ พิงไหล่ยูเลียส แววตาเหม่อลอยสภาพไม่ต่างกับตุ๊กตาไร้วิญญาณ  จนถึงเวลาที่ผู้ร่วมงานจะวางดอกไม้ในโรงศพให้กับผู้เสียชีวิต  หญิงสาวก็ยังไม่ขยับจนแวมไพร์หนุ่มต้องพยักให้ ดร.เกรท นำขบวนแวมไพร์ไปวางดอกไม้  จนเหลือเพียงพวกเขาสองคนแล้วยูเลียสจึงค่อยประคองร่างบอบบางที่หัวใจแตกสลายไปวางดอกไม้บ้าง  เขาเลือกกุหลาบสีเหลืองให้ลูน่าเป็นสีของมิตรภาพวางลงไปท่ามกลางกุหลาบขาวของคนอื่นๆ ซึ่งเธอทำไปอย่างเหม่อลอย  ส่วนตนเองนั้นเลือกกุหลาบสีแดง เป็นสัญลักษณ์แห่งเลือด วางไว้กลางอกของแมตต์ซึ่งบัดนี้นอนสงบนิ่งใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดฝาด      “แมตต์..ข้านับถือในน้ำใจเจ้า จงไปเถิดไม่ต้องห่วงลูน่า  ข้าสัญญาจะดูแลนางเสมอชีวิตข้า” ใบหน้าของแมตต์คล้ายจะยิ้มออกมาน้อยๆ ตอบรับคำสัญญานั้น  แวมไพร์หนุ่มปล่อยให้หญิงสาวมองแมตต์เป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนจะประคองเธอออกไป     “ไปกันเถอะลูน่า  นิรันดร์กาลยังรอคอยเราอีกยาวนาน”         *******END********       จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 15:46:34

ความคิดเห็นที่ 4 จบแบบค่อนข้างเศร้าครับ แต่เมื่อมองด้วยใจเป็นกลาง ก็ต้องถือว่าจบได้ดี ไม่หวานและไม่ขมแบบสุดขั้ว รับได้เด้อ.... เดมอนตาย (อโหสิให้ก็ได้..) :) แมตต์ตาย (บทของเขาน่าจะจบลงแบบนี้กระมัง) ไม่งั้นยูเลียส  คงมีปัญหา^^ ขอบคุณครับ สำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องหนึ่ง ที่คุณ นวลน้ำผึ้ง เขียนให้พวกเราได้อ่านกัน หวังว่าจะได้อ่านนิยายเรื่องใหม่ ของคุณอีกนะครับ ^__^...... แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 55 22:11:15 แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 55 16:39:15 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 16:36:36

ความคิดเห็นที่ 5 Psycho man : ขอบคุณค่ะ แม้จะมีคนตามอ่านไม่เยอะ แต่ก็รู้สึกอบอุ่น และปลื้มใจมากกับรางวัลตัวร้ายดีเด่นของเดมอนนะคะ เพิ่งจะเห็นเมื่อกี้ แอบตกใจ ว้ายๆๆ เขิน  ขอบคุณจากใจจริงค่ะ เข้าไปอ่านแล้วยิ้มกว้างเลย จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 20:13:35

ความคิดเห็นที่ 6 จบด้วยบรรยากาศหม่นๆ แต่ก็มีความรู้สึกอยู่ลึกๆ ว่ามีความหวังค่ะ ขอให้ผ่านการพิจารณานะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 02:07:51

ความคิดเห็นที่ 7 เอ่อ...เศร้านะคะที่แมตต์ตาย แต่ว่าเชียร์ยูเลียสอะค่ะ สุดท้ายลูน่าได้อยู่กะยูเลียส คนอ่านก็แฮปปี้แล้วค่า รอเรื่องใหม่นะคะ     จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 10:39:12

ความคิดเห็นที่ 8 กุลธิดา (kdunagin) : ขอบคุณค่ะ ที่ตามอ่านมาตลอด ส่วนเรื่องรวมเล่มนี่คงต้องรอต่อไปค่ะ  แก้วชมพู : ขอบคุณคุณแก้วชมพู ที่มาให้กำลังใจกันเสมอนะคะ เรื่องหน้าคงอีกนานเลยค่ะ   จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 23:22:32

ความคิดเห็นที่ 9 ในที่สุดก็ถึงบทสรุปของเดมอน ยินดีด้วยที่ได้รางวัลตัวร้ายยอดแย่ จาก GTW award นะคะ  เห็นด้วยกับความเห็นของกรรมการในความร้ายของเดมอน แต่แอบคิดว่าเดมอนก็เหมือนเด็กที่โดนสปอยด์ จนไม่รู้ดีชั่วแต่ลึกๆในใจนั้น ยังมีจุดอ่อนหรือจุดกระทบใจที่ทำให้เข้าใจความปรารถนาในเบื้องลึกว่า สิ่งที่เป็นยอดปรารถนาก็คือคนที่เคียงข้างตลอดไปนั่นเอง ขอให้กำลังใจนวลน้ำผึ้งให้ลูน่าได้ออกเป็นหนังสือซักทีนะคะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 00:01:33

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยกับข้างบนค่ะ อยากอ่านเป็นเล่มด้วยคน มาสายแต่ก็ยังมาให้กำลังใจเสมอนะคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 08:12:19