ความคิดเห็นที่ 1 “ตกลงอะไรหรือครับ” เสียงที่แทรกเข้ามาเกือบทำวงแตก ชายหนุ่มทั้งสองเหลียวขวับไปทางคนพูดและเห็นว่าพัชระอยู่ห่างจากพวกเขาไปไม่มากนัก “คะ-- คุณแพท เอ่อ...มะ-- มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”   “อย่าสนใจผมเลยครับ” ชายหนุ่มโบกมือไปมา “แต่พอดีผมได้ยินคำว่าสามสิบเปอร์เซ็นต์ แล้วก็อะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับแลงฟอร์ด” “นายไม่เกี่ยว” ปาร์คกุงซูชักสีหน้าพูด ทำให้พัชระเหลือบมองเขาด้วยสายตาดูถูก “คงไม่ได้ ในเมื่อฉันหมายตาผู้หญิงคนนั้นไว้” “คนไหนครับ” ก้องภพถาม จากนั้นเขาก็อ้าปากค้าง ทำตาโต “อย่าบอกนะว่าคุณ...” “มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ไม่สนใจหล่อน จริงไหม” พัชระยิ้มเจ้าเล่ห์พลางตวัดตามองปาร์คกุงซู “ไม่ต้องห่วง คุณกับหมอนี่อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ผมมีวิธีทำให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นของผม อ้อ ไม่ต้องให้ค่าตัวผมเพิ่มหรอกนะ ผมจะต้องการเศษเงินไปทำไมในเมื่อบ่อทองอยู่ตรงหน้าแล้ว” จากนั้นพัชระก็หัวเราะและเดินจากไป ทิ้งให้ปาร์คกุงซูยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ไอ้หน้าโหลนี่ กวนประสาทพอๆ กับไอ้บ้านั่นเลย” คำปรามาสของนายแบบลูกครึ่งทำให้ก้องภพชำเลืองมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจแวบหนึ่ง และรีบเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว “แต่คุณมีภาษีดีกว่า ตรงที่ผู้หญิงคนนั้นชอบคุณ” “ผมขอเศษเงินดีกว่าอยู่ใกล้ยายนั่น แค่เห็นหน้าก็อยากจะอ้วกแล้ว” ชายหนุ่มเบะปากและทำตัวสั่น “แต่ถ้ามันจำเป็นผมก็จะยอมทำ แต่อย่าลืมข้อตกลงของเรานะครับ” พูดจบ เขาก็กลับไปยังแผนกนวดแผนโบราณ โดยไม่เหลียวมองก้องภพอีก “ว่าแต่คนอื่น แกก็กวนประสาทเหมือนกันแหละวะ ไอ้ตี๋ศัลยกรรม” ผู้จัดการหนุ่มสบถด่าตามหลังเมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายอยู่ห่างเกินกว่าจะได้ยิน ก่อนหมุนตัวไปทางเดียวกับที่พัชระเดินไป ระหว่างเท้าก้าว ในสมองก็ครุ่นคิด แผนการของปาร์คกุงซูอาจไม่สำเร็จ ถ้าเขาไม่ร่วมมือด้วย ดังนั้นในช่วงเที่ยงของวันเดียวกัน ก้องภพจึงคอยกันท่าฮันเตอร์เพื่อเปิดโอกาสให้ปาร์คกุงซู เขามั่นใจว่านายแบบระดับโลกจะต้องไม่พอใจที่ถูกจับแยกกับยายคุณหนูอัปลักษณ์ ทว่าผิดคาด ฮันเตอร์ไม่มีท่าทีขัดเคืองสักนิด ตรงกันข้าม เขาดูยินดีด้วยซ้ำที่ออกห่างจากลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตได้ นี่ยังไม่รวมถึงพัชระที่ประกาศตัวว่าสนใจยายคุณหนูแลงฟอร์ด แต่พอเอาเข้าจริง นายแบบหน้าโหลกลับติดหนึบอยู่กับอาโออิ เด็กฝึกงานในกองถ่าย ไม่มีท่าทียินดียินร้ายเมื่อเห็นอรุณรุ่งนั่งคุยกะหนุงกะหนิงอยู่กับปาร์คกุงซู ให้ตายเถอะ เขาไม่เข้าใจพวกเซเลบกลุ่มนี้เลยจริงๆ   ชายหนุ่มสับสนอยู่ชั่วขณะก่อนตัดสินใจเลียบเคียงถาม เมื่อเห็นนายแบบระดับโลกนั่งทานข้าวอยู่ตามลำพังโดยมีเด็กในกองถ่ายคนหนึ่งคอยช่วยเติมน้ำดื่ม ยกขนมหรืออาหารที่ฮันเตอร์ต้องการ ปกติแล้วหน้าที่นี้จะเป็นของอรุณรุ่ง “คุณฮันเตอร์ อาหารอร่อยไหมครับ” “ก็ดี” เขาตอบพลางยกถ้วยชาเขียวขึ้นดื่ม “คุณฮันเตอร์ต้องการจะให้คุณรุ่งมา...” “ไม่จำเป็น” ชายหนุ่มพูดพลางปรายตามอง ‘คุณรุ่ง’ กับนายแบบลูกครึ่ง ไม่มีอารมณ์ใดปรากฏขึ้นในดวงตาคู่นั้น “จริงสิ ผมได้ยินว่ากองถ่ายมีปัญหา พอจะเล่าให้ฟังได้ไหม” “อ้อ ครับ ไม่ใช่ความลับอะไร คือฉากสุดท้ายเป็นดงพญาเสือโคร่งที่อยู่ลึกเข้าไปในป่า แต่ตอนนี้เราถางทางเข้าไปไม่ได้เพราะรีสอร์ตไม่อนุญาตครับ” คำพูดของก้องภพทำให้ฮันเตอร์เลิกคิ้วมองเขา ใบหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย “ทำไมคุณไม่แจ้งกับทางรีสอร์ตตั้งแต่แรก” น้ำเสียงเย็นชาทำให้คนฟังหัวหด ผู้จัดการหนุ่มกลืนน้ำลาย “ที่จริงก็ไม่ใช่ปัญหาหรอกครับ ตอนแรกผู้จัดการอนุมัติแล้ว แต่เขาตั้งกฎมาว่าต้องให้คนในพื้นที่ถางป่าเท่านั้นเพราะรีสอร์ตนี้เป็นเชิงอนุรักษ์ เนื่องจาก...” “ผมเข้าใจเรื่องการรักษาธรรมชาติดี” ชายหนุ่มตัดบท เมื่อก้องภพทำท่าจะพูดยาว “เอ่อ ครับ คือ...” เขาลอบมองสีหน้าของนายแบบระดับโลก นึกสงสัยว่าเรื่องโง่เง่าที่จะพูดต่อไปนั้น จะทำให้คนตรงหน้ายิ่งอารมณ์เสียหรือไม่ “คนในพื้นที่ไม่ยอมถางป่าให้ เพราะพวกเขากลัวสาง และเงื่อนไขของเจ้าของรีสอร์ตนี้ก็เกี่ยวกับสางครับ” คิ้วที่เลิกขึ้นเล็กน้อยกลับมาอยู่ในระดับปกติ แต่อาการหรี่ตาคมดุคู่นั้นลงแทน ไม่ทำให้คนมองรู้สึกดีขึ้นสักนิด ก้องภพกลืนน้ำลาย กลัวว่าอีกฝ่ายจะโวยแหลกกับความเชื่อเหลวไหลของชาวบ้าน ทว่า สิ่งที่ก้องภพคิดกลับตรงกันข้าม “เมื่อเร็วๆ นี้มีใครบางคนบอกผมถึงเรื่องสาง คุณพอจะอธิบายได้ไหม” ก้องภพชำเลืองมองอรุณรุ่งแวบหนึ่งอย่างพลั้งเผลอ และกิริยานั้นไม่รอดสายตาคนที่จับจ้องเขาอยู่ตลอดเวลาที่คุยกัน ทว่า ฮันเตอร์ซ่อนความอยากรู้ของตัวเองไว้อย่างมิดชิดขณะเร่งเร้าอีกฝ่าย “ว่าไงครับ” “มันเป็นตำนานเหลวไหลของชาวบ้านครับ คนในพื้นที่เคยเล่าให้ผมฟัง” จากนั้นเขาก็เล่าเรื่องของสางที่รับรู้มาจากพวกชาวบ้าน เมื่อเล่าจบก็ลอบมองปฏิกิริยาของฮันเตอร์ แต่ชายหนุ่มทำแค่กอดอกและถามต่อ “แล้วเงื่อนไขของเจ้าของรีสอร์ตคืออะไรครับ” “เรื่องนี้...” ผู้จัดการหนุ่มอึกอัก ก่อนพึมพำ “บ้ากว่าพวกชาวบ้านอีกครับ” “ผมกำลังฟังอยู่” ฮันเตอร์ตัดบทอย่างรำคาญ ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งและรีบพูด “เจ้าของรีสอร์ตบอกว่าป่านี้มีสางดูแล ถ้าอยากถางป่าหรือทำอะไรก็ต้องรอจนกว่าสางจะอนุญาตครับ” “ไม่ยักรู้ว่าตระกูลใหญ่อย่างแลงฟอร์ดจะเชื่อเรื่องเหลวไหลพรรค์นี้” พูดจบแล้ว ฮันเตอร์ก็หยุดคิด ในความทรงจำอันเลือนราง เขาแน่ใจว่าเคยได้ยินข่าวลือเรื่องบุตรสาวคนหนึ่งของตระกูลแลงฟอร์ดหายตัวไปในประเทศไทย ซึ่งลำพังเพียงข่าวนี้ ‘ทางบ้าน’ ของเขาคงไม่ใส่ใจแม้แต่น้อยถ้าไม่มีเรื่องประหลาดหลังจากนั้นเกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ วันหนึ่ง ข่าวการตามหาสายเลือดที่หายตัวไปเกิดเงียบสนิทเหมือนไม่เคยมีเรื่องร้าย ทายาทคนโตที่เป็นโต้โผใหญ่ในการตามหาก็ปฏิเสธที่จะให้ข่าวใดๆ เพิ่มเติมเกี่ยวกับน้องสาวของเขา ไม่นานต่อจากนั้น แลงฟอร์ดก็เข้ามาลงทุนในประเทศไทย เรื่องพวกนี้เกี่ยวข้องกับยายคุณหนูของแลงฟอร์ดหรือไม่ ฮันเตอร์ลุกขึ้นยืนทันที แต่ขณะกำลังจะก้าวออกจากโต๊ะอาหาร ก้องภพก็ถาม “จะไปไหนหรือครับ” “กลับห้อง” เขาตอบเท่านั้นก่อนออกเดิน แต่ไปเพียงสองก้าวก็เหลียวหลังกลับมา “ถ้าพร้อมทำงานแล้วค่อยตามผม อ้อ อาหารเย็นไม่ต้องนะ” ก้องภพมองตามหลังคนที่เดินจ้ำพลางเกาศีรษะอย่างงุนงง แต่หลังจากนั้นเขาก็ยักไหล่เมื่อคิดได้ว่าควรจะเลิกประสาทเสียกับนิสัยเข้าใจยากของพวกโด่งดังระดับโลกได้แล้ว เรื่องที่มอบหมายให้ปาร์คกุงซูทำต่างหากที่เขาควรจะคิดให้มากในเวลานี้ ชายหนุ่มขยับตัวเพื่อมองนายแบบที่นั่งคุยอยู่กับสาวหน้าเสือ รู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อยเมื่อเห็นปาร์คกุงซูแอบเบ้ปาก สายตาส่อความรังเกียจเดียดฉันท์คู่สนทนาอย่างเปิดเผย ก้องภพไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นทนได้อย่างไร ถ้าเป็นเขาคงหนีให้ห่างจากคนแบบนี้โดยเร็วที่สุด แต่ก็อย่างว่าแหละ ความคลั่งไคล้มันเข้าตา ต่อให้อีกฝ่ายด่ากันซึ่งหน้า เจ้าหล่อนก็คงมองว่าเขากำลังบอกรัก “ยายโง่เอ๊ย” ก้องภพบริภาษพลางโคลงศีรษะ จากนั้นก็ลุกออกจากโต๊ะอาหารเพื่อไปหาอะไรทานบ้าง เป็นเรื่องเสียเวลาเปล่าที่จะคอยลุ้นปาร์คกุงซู เพราะเห็นได้ชัดเลยว่าผู้หญิงคนนั้นตกหลุมเสน่ห์ของนายแบบลูกครึ่งจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น เขาควรเอาเวลาไปวางแผนการทำงานชิ้นต่อไปดีกว่า เพราะหนทางสู่ดงพญาเสือโคร่งโรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างแน่นอนแล้ว ในขณะที่ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับแผนการของตัวเอง พัชระกลับนั่งกระดิกเท้ามองคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยสีหน้าเรียบเฉย ข้างกายเขา มีสาวน้อยหน้าแฉล้มนามอาโออิคอยปรนนิบัติอยู่ไม่ห่าง ตลอดหลายวันมานี้ เจ้าหล่อนพยายามดึงความสนใจของเขาให้มาอยู่ที่ตนเอง แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มยิ่งห่างไกลออกไป จริงอยู่ที่พัชระไม่ว่าอะไรกับการที่หล่อนมาเกาะแกะแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่การกระทำของเขาที่มีต่อหล่อนกลับสร้างความเจ็บปวดได้ยิ่งกว่า นายแบบหนุ่มไม่เคยมองหล่อนเต็มสายตา ไม่เคยมีสมาธิระหว่างคุยกัน ทั้งยังไม่เคยแตะต้องหล่อนอีกเลยนับจากวันที่เขานอนสลบอยู่หน้าทางเข้าเขตเดินป่า ราวกับว่าเขาหมดความสนใจในตัวหล่อนและมีเป้าหมายอื่นแล้ว ซึ่งก็คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากยายคุณหนูอัปลักษณ์ที่มีดีแค่เงินทองอย่างอรุณรุ่ง แลงฟอร์ด อาโออิรู้ดีว่าพัชระเป็นนายแบบที่ทะเยอทะยาน แม้ประวัติในวงการของเขาจะเขียนว่าเติบโตในประเทศหนึ่งทางยุโรป แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเติบโตมาแบบไหน ร่ำรวยพอหรือไม่ แค่รูปลักษณ์หล่อล่ำตามสมัยนิยม และการแต่งหน้าแต่งตัวที่ไม่ว่าจะใส่อะไรก็ดูดีไปหมด เท่านั้นก็เพียงพอให้ทุกคนมองข้ามรายละเอียดที่เหลือ อันที่จริงหล่อนไม่สนใจหรอกว่าอดีตของเขาเป็นอย่างไร หล่อนรู้เพียงว่าพัชระจะเป็นบันไดให้หล่อนก้าวเข้าสู่วงการบันเทิง เมื่อการทำงานร่วมกับนิตยสารที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งไม่เพียงพอให้หล่อนไต่เต้า หล่อนก็จำเป็นต้องใช้เต้าไต่ แม้ว่าความสัมพันธ์นี้อาจจบลงทันทีที่งานถ่ายแบบในรีสอร์ตแห่งนี้สิ้นสุดลง นั่นไม่สำคัญ หล่อนแค่ต้องการเป็นที่รู้จักของสื่อและมั่นใจว่าสื่อต้องสนใจหล่อนแน่นอน ตราบใดที่ผู้คนส่วนใหญ่ในประเทศนี้นิยมชมชอบเรื่องส่วนตัวของคนอื่น โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง หล่อนก็มีโอกาสดังโดยแค่เปลืองตัวอีกสักครั้ง ความคิดของหญิงสาวสะดุดลงเมื่อพัชระหันมามองหล่อนแล้วยิ้มให้ก่อนถาม “อิ่มแล้วหรือครับ” “ค่ะ คุณแพทก็อิ่มแล้วใช่ไหมคะ เราไปเดินย่อยอาหารกันดีไหม” “ไม่ครับ ผมอยากกลับไปพักผ่อน” “ทานเสร็จแล้วนอนเลยระวังอ้วนนะคะ” อาโออิแหย่ แต่ก็ยอมตามใจเขา “ถ้าคุณแพทเบื่อก็กลับห้องเถอะค่ะ อาโออิจะเดินไปส่ง” ชายหนุ่มยักไหล่ “ผมกลับเองได้ครับ น้องอาโออิไปทำงานต่อเถอะ” เป็นอีกครั้งที่เขาไล่หล่อน แต่อาโออิไม่ยอมแพ้ “ช่วงนี้กองถ่ายว่างๆ อยู่ค่ะ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน แต่อาโออิไม่ชอบเลยกับการทำงานที่ล่าช้าแบบนี้” พัชระยักไหล่กับคำพูดของหล่อน “แต่ผมเข้าใจนะครับว่าอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ แถมเรายังติดอยู่ในบ้านป่าไร้การพัฒนาขนาดนี้ เวลาจะแก้ไขความผิดพลาดอะไรสักอย่างเลยล่าช้าอย่างที่เห็น” ด้วยสาเหตุบางประการ อาโออิคิดว่าพัชระเหน็บแนมหล่อน หญิงสาวหน้าชาวูบแต่ยังไม่ยอมแพ้ “แหม ไม่ยักรู้เลยว่าคุณพัชระจะใจกว้างขนาดนี้” “แล้วจะคิดมากทำไมล่ะครับ ในเมื่อเราทำได้แค่รอ ระหว่างรอก็หาอะไรทำฆ่าเวลาก็สิ้นเรื่อง” พูดจบ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืน แต่ขณะเลื่อนเก้าอี้ เขาก็พูดต่อ “อ้อ แต่ผมไม่ชอบเสียเวลากับพวกคนฉลาดหรอกครับ เวลาคุยเรื่องอะไรแต่ละทีก็ต้องคิดทบทวนหลายตลบว่าอีกฝ่ายจะเดินเกมยังไง สู้คุยกับคนไม่มีเล่ห์เหลี่ยมไม่ได้ สบายใจกว่าเยอะ” เขายิ้มให้หล่อนอีกครั้งก่อนเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลัง แถมยังจงใจเฉียดเข้าใกล้โต๊ะที่ปาร์คกุงซูนั่งอยู่กับอรุณรุ่งให้หล่อนเห็นด้วย อาโออิอยากจะกรีดร้อง แม้หล่อนจะไม่ร่ำรวยแต่รูปร่างหน้าตาของหล่อนก็ดึงดูดกว่ายายหน้าแมวนั่นตั้งเยอะ ถ้าพัชระต้องการแค่เงินทองของฝ่ายนั้น เขาก็น่าจะใช้ร่างกายหล่อนเป็นเครื่องระบายทางกายภาพสิ หล่อนไม่อายกับเรื่องพรรค์นั้นหรอก เพราะนั่นเป็นสิ่งที่หล่อนวางแผนไว้อยู่แล้ว หรือหล่อนจะรามือ และหาเป้าหมายที่ง่ายดายกว่า สายตาของอาโออิชำเลืองไปที่ปาร์คกุงซูและปฏิเสธแทบทันที หล่อนได้ข่าวว่านายแบบลูกครึ่งคนนี้คบหานางแบบหลายคนโดยไม่สนใจว่าสื่อจะประโคมข่าวอย่างไร หากเข้าหาเขา หล่อนก็จะเป็นแค่เครื่องเล่นฆ่าเวลาธรรมดา ไม่มีอะไรให้น่าจดจำ แล้วหล่อนก็คิดถึงฮันเตอร์ แม้ว่านายแบบคนนั้นจะหน้าสวยมากจนผู้หญิงอาย แต่ก็เป็นแค่การแต่งตัวแต่งหน้า หล่อนเคยอ่านคอลัมน์แฉของพวกนักข่าวบันเทิงที่บอกว่าเขาเป็นคาสโนว่าคนหนึ่ง แต่เมื่อพิจารณาข่าวสารให้ดีแล้ว ฮันเตอร์มักจะเป็นข่าวกับผู้หญิงคนเดียวก่อนเลิกรากันไป ไม่ใช่คบครั้งละหลายคนอย่างปาร์คกุงซู อีกประการ เขามีชื่อเสียงระดับโลก เป็นบันไดทองคำสำหรับหล่อนทีเดียว หญิงสาวมองนายแบบลูกครึ่งกับสาวหน้า:-)่อนยิ้มอย่างหมายมาด หากหล่อนจะล่อลวงผู้ชายที่ยายอัปลักษณ์นั่นคอยรับใช้อยู่ก็ถือว่าตอนนี้เป็นเวลาอันดีแล้ว และถ้าทำสำเร็จ หล่อนก็จะได้กำไรสองต่อ ทั้งชื่อเสียงเงินทองและความสะใจที่ชนะยายคุณหนูอัปลักษณ์คนนั้น อาโออิลุกขึ้นและเดินออกจากห้องอาหารทันที โดยมีจุดหมายอยู่ที่บ้านพักของฮันเตอร์ หล่อนมุ่งมั่นกับแผนการของตนเองโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนหนึ่งก้าวตามหลังหล่อนไปด้วย จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 16:46:15

ความคิดเห็นที่ 2 ฮันเตอร์หัวเสียอย่างยิ่งเมื่อพบว่าความเร็วของ GPRS ดึงข้อมูลจากเว็บไซต์ได้ไม่ทันกับความต้องการของเขา เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มนึกบริภาษความล้าหลังทางด้านเทคโนโลยีการสื่อสารของที่นี่และกำลังพาลไปถึงระดับประเทศ ถ้าเสียงเคาะประตูไม่สะบั้นอารมณ์ลงกลางคัน มีแค่คนคนเดียวเท่านั้นที่กล้าเคาะประตูห้องของเขา ทั้งที่ชายหนุ่มสั่งไปแล้วว่าไม่ต้องการอาหารเย็น แต่ฮันเตอร์ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นสีหน้าดีใจจึงยังปั้นหน้ายักษ์อยู่ขณะเปิดประตู แต่แล้วหน้ายักษ์ของเขาก็ยิ่งบูดบึ้งหนักเข้าไปอีกเมื่อพบว่าคนเคาะไม่ใช่คนที่เขาคาดว่าจะเห็น “เธอเป็นใคร” หญิงสาวยิ้มเจื่อนไปครู่หนึ่งก่อนแก้ตัว “อาโออิค่ะ เป็นพนักงานในกองถ่าย คุณก้องภพให้มาถามว่าเย็นนี้คุณฮันเตอร์จะรับประทานอะไรคะ” นายแบบหนุ่มหรี่ตาลงทันทีและทำท่าจะปิดประตู แต่อาโออิรีบพูดแทรก “ต้องขอโทษด้วยค่ะ แต่ถ้าไม่...” “ไปถามเจ้านายเธอว่าฉันบอกอะไรไว้ และอย่ามารบกวนฉันอีก” จากนั้น ฮันเตอร์ก็ปิดประตูใส่หน้าเจ้าหล่อนดังปัง ไม่สนใจคนที่พยายามเคาะประตูเรียกเขาอีก อาโออิเกือบร้องกรี๊ดออกมาแล้ว ทำไมผู้ชายแถวนี้ถึงได้โง่เง่าอะไรอย่างนี้นะ มีผู้หญิงมาหาแทนที่จะรีบรับไว้กลับผลักไสไปเสียอย่างนั้น นี่ถ้าหล่อนไม่มีเป้าหมายละก็ อย่าหวังเลยว่าหล่อนจะลดศักดิ์ศรีตัวเองมางอนง้อ     ใช่แล้วอาโออิ ท่องไว้ว่าเพื่อเป้าหมาย อดทนไว้ หญิงสาวสูดลมหายใจและปล่อยออกมาอย่างแรง ตอนนี้หล่อนคงต้องถอยออกไปก่อนเพื่อรอจังหวะ แล้วหลังจากนั้นค่อยหาโอกาสเข้าหาชายหนุ่มคนนี้อีกครั้ง ตราบใดที่ยายหน้าแมวยังทำตัวติดอยู่กับปาร์คกุงซู โอกาสก็ยังมีอยู่เสมอสำหรับหล่อน อาโออิยักไหล่แล้วเดินออกจากหน้าบ้านพักของฮันเตอร์ หล่อนชะงักเท้าเล็กน้อยเมื่อเห็นพัชระนั่งอยู่บนราวระเบียงหน้าบ้านพักของเขาโดยวางฝ่าเท้าข้างหนึ่งไว้บนพื้น อีกข้างยกพาดไว้บนหัวเข่า สายตาของเขาเหม่อมองไปไกลราวกับกำลังคิดเรื่องอะไรสักอย่าง แต่ทั้งหมดทั้งมวลของผู้ชายคนนี้ไม่น่าดึงดูดใจเท่าท่อนแขนและช่วงกลางลำตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ซึ่งเห็นได้ชัดเจนอย่างยิ่งยามไร้เสื้อปกปิด อาโออิไม่เคยรู้เลยว่าร่างกายท่อนบนของพัชระจะดูทรงพลัง สมชายชาตรีและน่ากินถึงปานนั้น นี่อาจเป็นผลของการออกกำลังกายอย่างหนักหรือใช้สเตอรอยด์ หากหล่อนก็อดเลียริมฝีปากกับรูปร่างที่ชวนให้น้ำลายสอไม่ได้ บางที หล่อนอาจจะลองพยายามกับเขาดูอีกสักครั้ง เมื่อตัดสินใจได้ หญิงสาวจึงเดินไปยังบ้านพักของเขาพร้อมกับทักทาย “คิดถึงใครอยู่คะ” “เรื่องส่วนตัว” ขณะตอบ ชายหนุ่มทำให้หล่อนหน้าชาด้วยการไม่เหลียวมองเลยสักนิด แต่คนอย่างอาโออิ ไม่ยอมแพ้กับเรื่องแค่นี้หรอก “ถ้าไม่รังเกียจ ขออาโออินั่งด้วยได้ไหม” “ตามใจ” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน หญิงสาวรีบถลาไปเกาะแขนเขา “จะรีบหนีไปไหนล่ะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิ” “นึกว่าคุณมีเป้าหมายใหม่แล้ว” พัชระส่งยิ้มดูถูกให้หล่อนขณะพยักพเยิดไปทางบ้านพักของนายแบบผมสีชมพู ทำให้อีกฝ่ายหน้าชาอีกระลอก แต่ก็ยังไม่ปล่อยแขนเขา “เอาละ ในเมื่อคุณรู้ทันฉันแล้ว เรามาเปิดอกคุยกันดีกว่า” หล่อนลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นแผ่นอกหนั่นแน่นเปิดเปลือยของชายหนุ่ม “ฉันไม่ถือหรอก ถ้าคุณจะคบฉันพร้อมกับยายคุณหนูอัปลักษณ์นั่น ฉันต้องการแค่ชื่อเสียงในวงการบันเทิงเท่านั้น” หล่อนช้อนตามองเขาอย่างยั่วยวน “ฉันพร้อมจะเลิกกับคุณทุกเมื่อ ถ้าหากฉันได้เล่นละครหรือมีข่าวมากพอสมควรแล้ว รับรองเลยว่างานของคุณจะไม่กระทบกระเทือนนักหรอก” พัชระยักไหล่ “แต่ถ้าผมทำแบบนั้น แลงฟอร์ดคงไม่ยอมให้ผมคบกับอรุณรุ่งแน่” จากนั้นเขาดึงแขนตัวเองออกจากหญิงสาว “ขอโทษนะ ผมไม่โง่ขนาดแลกความต้องการทางกายชั่วครั้งชั่วคราวกับอนาคตอันรุ่งเรืองหรอก ถ้าผมได้อรุณรุ่ง ผมก็ไม่จำเป็นต้องง้อวงการบันเทิงอีกต่อไป ด้วยอำนาจเงินและอิทธิพลของลูกเขยตระกูลแลงฟอร์ด ผมจะหาผู้หญิงที่ดีกว่านี้ สวยกว่านี้สักเท่าไรก็ได้” สายตาเหยียดหยามที่กวาดทั่วตัวหล่อนรวมถึงคำพูดเย้ยหยันเชือดเฉือนหัวใจของอาโออิที่สุด หล่อนทนไม่ไหวและกรีดร้องเสียงดังลั่น ฮันเตอร์เปิดประตูบ้านพักออกมาอีกครั้ง และตวาดใส่หล่อนอย่างเหลืออด “ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ รำคาญ!” พัชระส่งยิ้มเยาะแถมโคลงศีรษะอย่างกวนประสาทให้นายแบบผมสีชมพูแล้วเข้าไปในบ้านพักของตน ปล่อยให้หญิงสาวร้องกรี๊ดและกระทืบเท้าเร่าๆ อยู่ตรงนั้น ฮันเตอร์กลอกตา เท้าสะเอวด้วยมือข้างหนึ่งอย่างโมโหสุดขีดแล้วปิดประตู เขาตรงไปยังโทรศัพท์ กดเรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยให้มาลากตัวผู้หญิงบ้าออกไปโดยเร็วที่สุด ครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าเสียงนั้นจะเงียบลงไปได้ ไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตาม ฮันเตอร์ไม่คิดจะเปิดประตูออกไปดูหล่อนอีกแล้ว ชายหนุ่มตรงไปยังสมาร์ตโฟนที่กำลังดาวน์โหลดข่าวเก่าๆ ของตระกูลแลงฟอร์ด เขาหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาจดบันทึกรายละเอียดที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ก่อนเริ่มประมวลเรื่องราวที่ตนกำลังสงสัย ข่าวที่เขาได้มามีไม่มาก แต่ก็ยังพอสรุปได้ใจความว่าสายเลือดของแลงฟอร์ดที่หายตัวไประหว่างท่องเที่ยวป่าในประเทศไทยราวยี่สิบกว่าปีก่อนคือสาวิตรี ซึ่งขณะนั้นหล่อนเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของสหรัฐอเมริกา และท่องเที่ยวไปทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อพักผ่อน ฮันเตอร์ลองเรียบเรียงช่วงเวลาที่ลูกชายคนโตของตระกูลแลงฟอร์ดใช้เส้นสายทุกอย่างที่มีเพื่อตามหาน้องสาวที่หายไปก่อนเรื่องราวจะเงียบลง มันอยู่ในช่วงเวลาประมาณสิบเดือนถึงปีเศษ ซึ่งเพียงพอสำหรับการเกิดของทารกคนหนึ่ง เพียงพอสำหรับการให้กำเนิดอรุณรุ่ง แล้วชายหนุ่มก็ใช้กระดาษโน้ตอีกจำนวนหนึ่งบันทึกเรื่องราวของสางตามที่ตนได้ยินมา ก่อนกระแทกปากกากับโต๊ะเมื่อพบว่าหมึกที่ใช้เขียนหมดลง อีกทั้งกระดาษก็เหลือไม่มาก ในเวลานี้เขาต้องการสมุดเล่มใหญ่และปากกา ทันใดนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “โธ่เว้ย! จะกวนสมาธิอะไรกันตอนนี้” ชายหนุ่มโวยวาย ก่อนเดินกระแทกเท้าไปเปิดประตู ตั้งใจว่าใครก็ตามที่รบกวนกันในเวลานี้จะต้องเจอฤทธิ์พายุอารมณ์ของคนเอาแต่ใจระดับโลก แต่เมื่อเห็นดวงตาสีฟ้าสดกะพริบปริบๆ ความหงุดหงิดของเขาก็ลดฮวบลงจนเหลือศูนย์ “ฉันมารบกวนหรือเปล่าคะ” อรุณรุ่งถามพลางเอียงคอเล็กน้อย “ไม่...เอ่อ เปล่า เข้ามาสิ” เขาเบี่ยงตัวไปด้านข้างเพื่อให้หญิงสาวเดินเข้าบ้าน แต่เธอชะงักเท้าลงกลางทางเมื่อเห็นกระดาษโน้ตติดเต็มโต๊ะรับแขกไปหมด “คุณกำลังทำงานอยู่ใช่ไหมคะ” เธอถามพลางหรี่ตามองกระดาษโน้ตเปล่าแผ่นสุดท้าย “ฉันจะไปเอาสมุดเล่มใหม่มาให้ค่ะ” “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธความหวังดี เพราะเขากำลังต้องการมันอยู่จริงๆ “ถ้าเป็นไปได้ขอปากกาให้ผมสักสองแท่งด้วย” อรุณรุ่งเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วยิ้มกว้าง เป็นยิ้มที่ทำให้ฮันเตอร์ถึงกับลืมหายใจทีเดียว “ได้ตามที่ขอค่ะ รอสักครู่นะคะ” จากนั้นเธอก็หมุนตัวเดินกลับออกไป แล้วกระโดดลงจากระเบียงบ้านพักของเขาด้วยท่าทางคล่องแคล่ว แม้บั้นท้ายงามงอนใต้กางเกงยีนส์เอวต่ำเข้ารูปที่เห็นได้ชัดในจังหวะที่เธอกระโดดนั้นน่าสนใจและดึงดูดสายตา แต่ฮันเตอร์ก็พบว่าเธอวิ่งได้เร็วเกินกว่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะทำได้ สางคืออะไรและเกี่ยวข้องกับคุณหนูของแลงฟอร์ดหรือไม่ เขาจะต้องสืบให้รู้ให้ได้ =============== ลิงค์บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12141299/W12141299.html ลิงค์บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12187550/W12187550.html ลิงค์บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12212213/W12212213.html ลิงค์บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12266588/W12266588.html ลิงค์บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12327627/W12327627.html ลิงค์บทที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12372164/W12372164.html ลิงค์บทที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12413129/W12413129.html ============ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านทั้งคนเก่าและคนใหม่ สำหรับกีบและคอมเม้นท์นะคะ //ประสานมือไว้ข้างหน้าแล้วโค้ง คุณ Psycho man - หนูรุ่งแย่งไอติมค่ะ เด๊ก เด็กเนอะ ฮา~~ ^o^ คุณ พิมพ์นรา - ขอบคุณมากค่ะ ดีใจที่ชอบฮันเตอร์นะคะ ^_^ คุณ scottie - เธอความคิดเด็กค่ะ ต้องโทษคุณสาวิตรีที่เลี้ยงซะอย่างกับไข่ในหิน (โบ้ยไปทางนั้นซะงั้น) ฮา~~ >__< คุณ นวลน้ำผึ้ง - ขอบคุณมากค่ะ ฝากตอนนี้ด้วยนะคะ ^_^ คุณ เด็กชายกุ๊บกิ๊บ - นั่นสิน้อ ใครเอ่ย ^o^ แต่ตอนนี้ก็ยังไม่เฉลยค่ะ ฝากตอนนี้ไว้อีกตอนนะคะ พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 16:53:15

ความคิดเห็นที่ 3 โอ อ่านยาวเหยียด เต็มอิ่ม^_^ การใช้สรรพนาม ว่า" นาง" กับตัวละครบางคน ทำให้แปลก และ เท่ ครับ แก้ไขเมื่อ 02 ส.ค. 55 21:21:37 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันอาสาฬหบูชา 55 21:21:04

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบ่นนิดนึง --- จขกท. ไม่จั่วหัวกระทู้เป็นชื่อเรื่องอย่างเคย นี่ถ้าไม่รักกันจริง คงปล่อยผ่านแระ ดีนะที่จำล็อกอินได้ ^^~ บทนี้อย่างยาว นักอ่านอย่างเรายิ้มแป้นเลย ชอบบบบบบบบบบบบบบ~~ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 03:37:11

ความคิดเห็นที่ 5 เกือบพลาดไปแล้วเหมือนกันค่ะ เพราะไม่เห็นชื่อเรื่อง ^^ อรุณรุ่งก้ชอบค่ะ เอาใจช่วยพระนางทั้งคู่นะคะ โดยเฉพาะคนเขียน  สู้ๆนะคะ รอติดตามอยู่ค่า ^^ จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 17:17:59

ความคิดเห็นที่ 6 ขอโทษค่า ตอนกดส่งลืมใส่ชื่อเรื่อง เง่ออออ T___T แก้ไขไม่ได้ด้วยอ่ะ ฮืออออ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 21:16:04

ความคิดเห็นที่ 7 ฮันเตอร์น่ารักดี จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 22:57:31

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบทั้งฮันเตอร์และอรุณรุ่ง จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 10:31:55