ความคิดเห็นที่ 1 - 7 - ถึงจะมีทั้งเบอร์โทรศัพท์ อีเมล และที่อยู่คอนโดของออยอยู่ในมือ แต่หากไม่เกิดเรื่อง ผมก็คงไม่กล้าติดต่อไปหาเธอ ท่าทีแห่งความลังเลของเธอทำให้ความกล้าหาญของผมหมดไป หลังจากที่เจอเธอวันนั้น ผมมานั่งคิดทบทวนหลายต่อหลายรอบว่าหากน้ำค้างไม่เป็นคนพูดออกมาก่อน(เธอได้รับการฝึกให้ท่องจำเบอร์โทรศัพท์ อีเมลและที่อยู่ของแม่สำหรับติดต่อในกรณีฉุกเฉินตั้งแต่สามขวบ) ออยก็คงไม่มีทางให้เบอร์โทรศัพท์ผมเป็นแน่ เธอคงหาคำพูดในการปฏิเสธไม่ให้ผมสะเทือนใจนัก แล้วเราสองคนต่างก็ล่องลอยไปบนสายธารชีวิตของแต่ละคนต่อไปอย่างไม่มีทางหวนกลับมาพบเจอกันอีก แต่หากคิดดูให้ดี ผมก็เข้าใจเธอเหมือนกัน เมื่อเห็นหน้าผม ออยคงนึกถึงเหตุการณ์ที่บึงนางพรายซึ่งเป็นเสมือนฝันร้ายและตราบาปของพวกเรา วีธีไหนที่สามารถหลบหลีกความเจ็บปวดได้ง่ายดายที่สุด มันก็เป็นวิธีที่ควรทำ ผมจึงไม่ควรไปยุ่งกับเธอและคุ้ยอดีตขึ้นมาอีก ทว่าหลังจากที่ได้ทราบข่าวว่าแตงโมหายตัวออกจากบ้านและอั้มกับอึ่งถูกฆาตกรรม ผมก็อยู่เฉยไม่ได้อีกแล้ว ผมจำได้ว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนนี่เองที่ผมกลับจากออฟฟิศมาที่ห้องพักและนั่งชั่งใจอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงว่าจะโทรหาออยดีหรือไม่ เธอจะเห็นว่าเรื่องที่ผมเล่าให้เธอฟังไร้สาระหรือเปล่า หรือถ้าเธอไม่รับโทรศัพท์ผมล่ะ ร้อยแปดพันประการของทัศนคติด้านลบที่ก่อกำแพงปิดกั้นการตัดสินใจ แต่แล้ว ผมก็ทำลายกำแพงนั้นลงด้วยความคิดประโยคเดียวว่า หากผมไม่โทรไป ออยอาจกำลังตกอยู่ในอันตรายโดยไม่รู้ตัว ดังนั้น นิ้วโป้งของผมจึงกดลงบนปุ่มโทรออกอย่างปราศจากความลังเลในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เสียงเพลงรอสายดังขึ้นอยู่เกือบสิบวินาที ใครบางคนที่ไม่ใช่ออยก็รับสาย “ฮัลโหลค่ะ” แม้จะลงท้ายประโยคด้วยค่ะ แต่เสียงแหบห้าวนั้นก็บ่งชัดว่าผู้รับสายเป็นผู้ชาย(หรือเคยเป็นมาก่อน) ผมชะงักไปเล็กน้อย ก่อนตะกุกตะกักออกไป “สวัสดีครับ นั่นเบอร์ออยใช่มั้ยครับ?” “ออย? อ๋อ หมายถึงอลิซอ่ะหรอ?” “อลิซ?” ผมทวนคำอย่างไม่เชื่อหู “ก็อลิซ – ชื่อในวงการของยัยออยไงค้า” ปลายสายลากเสียงสูงอย่างใส่จริต “วงการ?” ผมได้แต่ทวนคำ “วงการอะไรครับ?” “เอ้า พ่อคู๊ณ ก็วงการพริตตี้ไงจ้ะ นึกว่าวงการมาเฟียรึไงตัว” ผู้รับสายหัวเราะคิกคักขำมุกตัวเอง “แล้วนี่โทรเข้าเครื่องส่วนตัวมีอะไรหรือเปล่า ตอนนี้ยัยอลิซ เอ๊ย ยัยออยยังอยู่บนเวที มีธุระอะไรด่วนก็ฝากไว้ที่มอลลี่ได้ฮ่ะ มอลลี่เป็นเอ็มซีเพื่อนซี้ของยัยออยเอ๊งงง” เสียงจากปลายสายแหลมสูงจนผมต้องยกโทรศัพท์ออกห่างหูสองวินาที ก่อนจะแนบหูอีกครั้งและตอบ “เดี๋ยวรบกวนช่วยฝากบอกออยให้หน่อยนะครับว่า เพื่อนเก่าที่ชื่อน้ำโทรมาหา ถ้าออยมีเวลาเมื่อไหร่ ให้โทรกลับมาหาผมที่เบอร์นี้ ไม่ต้องเกรงใจว่ามันจะดึกขนาดไหน ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกออย” “ค่า จะบอกให้ค่ะว่าเพื่อนเก่าชื่อน้ำโทรมาหา” ปลายสายผู้มีนามว่ามอลลี่ลดเสียงลงเป็นกระซิบ “ว่าแต่เรื่องสำคัญอะไรหรือคะ พอจะกระซิบบอกได้ไหม?” “เอ่อ เรื่องส่วนตัวครับ” ผมตอบอ้อมแอ้ม และรีบกล่าวเสริมเมื่อได้ยินอีกฝ่ายถอนหายใจอย่างเสียดาย “แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับที่เป็นธุระให้” “ฮ่ะ ไม่เป็นไร มอลลี่เป็นคนดีศรีสังคมอยู่แล้ว” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่ปลายสายพูดก่อนที่ผมจะขอตัววางสายไปอย่างสุภาพ ผมรออีกครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผู้ที่โทรมาคือออย สรรพเสียงที่สอดแทรกเข้ามาระหว่างการสนทนายังคงอึกทึกเหมือนอยู่ในที่ๆ มีคนพลุกพล่าน “ฮัลโหล น้ำหรอ โทรหาออยมีอะไรจ้ะ?” น้ำเสียงของเธอฟังดูร่าเริง...ร่าเริงจนหัวใจของผมกระตุกวูบ ผมมีเพื่อนในที่ทำงานซึ่งคลุกคลีกับวงการพริตตี้และเอ็มซีจนรู้ว่าบรรดาสาวพริตตี้ส่วนใหญ่มีนิสัยเช่นไร เพื่อนคนนั้นถึงกับเตือนผมว่าการจีบพริตตี้ก็เหมือนการเล่นกับไฟที่อันตรายที่สุดในกลุ่มวัตถุไวไฟด้วยกัน บางทีออยอาจจะโทรหาผมก่อนจะโทรไปออดอ้อนเสี่ยรวยๆ สักคนก็ได้ เกลียดตัวเองชะมัดที่คิดอย่างนั้น แต่ช่างประไร ผมไม่ได้โทรเพื่อหวังจีบเธอสักหน่อย ผมปัดความคิดหม่นหมองออกไปและรีบพูดเข้าประเด็นสำคัญทันที “พักนี้ออยได้รับจดหมายจากแตงโมบ้างหรือเปล่า?” “หือ” น้ำเสียงอันร่าเริงของออยแปรเปลี่ยนเป็นสับสน “ทำไมจู่ๆ น้ำถึงถามเรื่องนี้ล่ะ?” “ตอบเรามาก่อนว่าออยได้รับจดหมายหรือเปล่า?” ผมถามย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจังมากกว่าเดิม “ก็...ได้จ้ะ” ออยตอบ “ได้เมื่อสองวันก่อน” ท้องของผมปั่นป่วน ผมผุดกายลุกขึ้นยืนและถามละล่ำละลัก “ในจดหมายเขียนว่า ‘เร็วๆ นี้ เราจะไปหาเธอ’ ใช่มั้ย?”     น้ำเสียงอันสับสนของออยแปรเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ “น้ำรู้ได้ยังไง?” ผมยกมือหนึ่งกุมขมับ  หลับตาลงและสูดหายใจลึก “เพราะอั้มกับอึ่งก็ได้รับจดหมายพวกนั้น สองคนนั้นได้รับมันไม่นานก่อนที่จะ...” คำสั้นๆ เพียงไม่กี่พยางค์ที่จะปิดท้ายประโยคกลับไม่สามารถหลุดผ่านปากผมออกมาได้ “ก่อนที่จะอะไร น้ำอย่าพูดครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้สิ ออยใจไม่ดีเลยนะ” น้ำเสียงที่ประหลาดใจของออยกลายเป็นตึงเครียดระคนหวาดกลัว ผมลืมตาขึ้น เดินมาพลิกอัลบั้มรูปภาพที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ผมหยิบอัลบั้มรูปเก่าๆ ออกมาดูระหว่างรอให้ออยโทรกลับมาหาและมันทำให้ผมพบว่ามีรูปถ่ายหมู่ของพวกเราทั้งหกคนสอดอยู่ในอัลบั้มนั้นหนึ่งรูปโดยบังเอิญ ผมหยิบมันขึ้นมาถือและเอ่ยตอบออยด้วยความขมขื่น “อั้มกับอึ่งได้รับจดหมายจากแตงโมก่อนที่พวกเขาจะถูกฆ่าตาย” ผมจ้องมองใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของออยสลับกับใบหน้าของแตงโมและแตงไทยที่อยู่ภายในรูปภาพสีซีด ก่อนที่ผมจะกล่าวต่อ “เราคิดว่าออยคงกำลังอยู่ในอันตรายแล้วล่ะ” - 8 - ออยนัดพบผมในวันรุ่งขึ้นเพื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดโดยละเอียด มันเป็นเช้าวันเสาร์ ผมไม่ได้ไปทำงาน แต่กำลังเครียดยิ่งกว่าตอนทำงานเพราะผมกำลังนึกกลัวว่าหากผลักประตูร้านกาแฟแห่งนั้นเข้าไปแล้วพบออยนั่งอยู่กับหนูน้อยน้ำค้าง ผมจะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ออยฟังต่อหน้าลูกสาวของเธอได้อย่างไร แต่โชคดีที่มันเป็นเพียงความหวาดวิตกของผม เพราะเมื่อผมผลักประตูร้านกาแฟที่เป็นจุดนัดพบเข้าไป ผมก็เห็นออยส่งยิ้มมาให้ผมจากโต๊ะมุมร้าน เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะเพียงคนเดียว “ยัยตัวเล็กอยู่กับใครล่ะ?” ผมถามเมื่อเดินไปถึง พยายามตีสีหน้าให้แช่มชื่นเหมือนปกติ “อยู่กับพี่เลี้ยงน่ะ พอดีพี่ที่ห้องข้างๆ มีลูกรุ่นเดียวกัน – แถมอยู่โรงเรียนเดียวกันด้วย - ออยก็เลยจ้างเค้าเลี้ยงยัยหนูมาสองปีแล้ว” ออยตอบ รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไปเล็กน้อยขณะกล่าวเสริม “ออยไม่ค่อยมีเวลาอยู่ดูแลยัยหนูเองหรอก ทั้งไปรับ – ไปส่งที่โรงเรียนก็เป็นหน้าที่ของพี่เลี้ยงทั้งนั้น ถ้าวันไหนออยไม่หยุดงาน เวลาเดียวที่ออยจะได้เจอยัยหนูก็คือตอนเช้าเพราะกว่าที่ออยจะเลิกงาน ยัยหนูก็เข้านอนกับพี่เลี้ยงไปแล้ว ฟังแล้วน่าเศร้ามั้ยล่ะ ออยคงเป็นแม่ที่แย่น่าดู” “เอาน่า เราเข้าใจว่าพวกพริตตี้ – เอ็มซีคงมีงานรัดตัว” ผมพูดเป็นเชิงปลอบ แต่ในใจอดขมขื่นไม่ได้เมื่อคิดว่า ‘งาน’ ของเธอคือการแต่งชุดวาบหวิวไปยืนข้างรถยนต์ นาฬิกาหรือไม่ก็บู๊ทขายอะไรสักอย่างให้ไอ้พวกเฒ่าหัวงูทั้งหลายตาลุกโพลง ผมวางกระเป๋าสะพายของตัวเองลงบนโต๊ะเคียงข้างกระเป๋าสะพายของเธอ ก่อนกล่าว “แล้ววันนี้มีงานหรือเปล่า?” “มีตอนบ่าย แต่ออยโทรไปบอกให้เพื่อนทำแทนแล้วล่ะ ตั้งแต่ที่ฟังน้ำเล่าเรื่องแตงโมเมื่อคืน ออยไม่สบายใจเลย สรุปว่าแตงโมกลายเป็นฆาตกรโรคจิตไปแล้วจริงๆ หรือ?” ผมถอนหายใจ พยักหน้ารับ “ใช่ พวกญาติๆ เค้าถึงหาทางเตือนพวกเราไง โชคร้ายที่ไม่ทันได้เตือนอั้มกับอึ่ง” “มันเกิดเรื่องนานหรือยัง?” ออยถาม การแต่งกายของเธอยังคงทะมัดทะแมงเหมือนวันที่ผมเจอเธอกับน้ำค้าง หากไม่ทราบมาก่อนว่าเธอทำงานเป็นพวกพริตตี้และเอ็มซีที่ขึ้นชื่อด้านการแต่งชุดสุดเซ็กซี่มาก่อน ผมคงไม่เชื่อเด็ดขาดว่าผู้หญิงที่แต่งกายเรียบร้อยมิดชิดอย่างนี้ จะมีอีกด้านหนึ่งที่คาดไม่ถึงอย่างนั้น ผมพยายามไม่คิดฟุ้งซ่านและเริ่มต้นอธิบาย “ญาติของแตงโมติดต่อมาบอกพ่อเราว่าตอนนี้อาการทางจิตของแตงโมกำเริบอย่างหนักทั้งที่หายดีและกลับมาใช้ชีวิตตามปกติเหมือนธรรมดาได้หลายปีแล้ว แตงโมหายออกจากบ้านที่ราชบุรีมาได้หนึ่งเดือนและหลังจากที่แตงโมหายออกจากบ้าน อั้มกับอึ่งก็ถูกใครบางคนฆ่าตาย คนหนึ่งตายที่โคราช ส่วนอีกคนตายที่สุพรรณ” ออยพยักหน้ารับฟัง ไม่กล่าวคำใด ผมจึงเล่าต่อ “อั้มทำงานเป็นวิศวกรคุมไซต์งานก่อสร้างหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง เขาจมน้ำตายในอ่างอาบน้ำบนห้องพักของตัวเอง ส่วนอึ่งถูกบรรจุเป็นครูสอนพละในโรงเรียนประถม นี่ก็จมน้ำตายเหมือนกัน ศพถูกพบในห้องน้ำของโรงแรมม่านรูด” “จมน้ำตาย?” ออยพึมพำออกมาเบาหวิว “ในที่ๆ ไม่น่าจมได้เลยน่ะหรือ?” ผมตอบรับโดยการผงกศีรษะและกล่าว “ไม่ได้จมเอง แต่ถูกจับกดน้ำ” ออยขมวดคิ้ววุ่น “แล้วทุกคนก็คิดว่าเป็นฝีมือแตงโม?” ผมผงกศีรษะอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่พูดอะไรอีก ออยกลับส่ายศีรษะ เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ “มันดูไม่สมเหตุสมผลเลยนะน้ำ อั้มกับอึ่งเป็นผู้ชาย จะถูกผู้หญิงอย่างแตงโมจับกดน้ำจนขาดใจตายได้ยังไง?” “ผลการชันสูตรศพบอกว่าก่อนตายอั้มกับอึ่งได้รับสารบางอย่างเข้าไปในร่างกาย มันทำให้พวกเขาเกิดอาการเป็นอัมพาตอย่างเฉียบพลัน และสารตัวนั้นมีอยู่ในยาฆ่าแมลง” ผมเอ่ยชื่อยาฆ่าแมลงที่ชาวไร่ชาวสวนทุกคนต้องรู้จัก “อย่าลืมว่าสมัยก่อนบ้านของแตงโมมีอาชีพทำสวนเหมือนบ้านเราสองคน และตอนนี้พวกเขาก็ยังทำอยู่ พ่อแม่ของแตงโมบอกว่าก่อนที่แตงโมจะหนีออกจากบ้าน เธอขโมยยาฆ่าแมลงไปหนึ่งขวดพร้อมกับเงินสดสองหมื่นและบัตรเอทีเอ็มอีกสองใบ” “แล้วมีใครทำเรื่องอายัดบัตรหรือเปล่า?” ออยถาม ยืดตัวนั่งหลังตรงอย่างเคร่งขรึมมากขึ้น “ทำแล้ว แต่ไม่ทัน” ผมก้มหน้าลง คลึงนิ้วหมุนหลอดกาแฟเล่น “แตงโมถอนเงินทันทีที่ออกจากบ้าน เอทีเอ็มทั้งสองใบมีเงินรวมกันอยู่ประมาณแปดแสน เพียงพอที่จะเป็นทุนให้แตงโมออกตามหาพวกเราอย่างไม่ต้องเดือดร้อนเรื่องเงินทอง” “แต่แตงโมจะตามหาพวกเราได้ยังไงล่ะ?” ออยยกมือปัดปอยผมที่ร่วงมาปิดดวงตา “สำหรับเรากับอั้มและอึ่งไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าสืบหาจนเจอตัวคนใดคนหนึ่ง ก็จะรู้ที่อยู่ของคนที่เหลือไปโดยปริยาย พวกเราสามคนไม่เคยขาดการติดต่อกันนานนัก” ผมเงยหน้าสบตาออย เธอกำลังจับจ้องผมอยู่ด้วยแววตาพรั่นพรึง “และพ่อของอั้มยังคงอยู่ราชบุรี เขาบอกตำรวจว่าก่อนลูกชายตายไม่กี่วัน มีหญิงสาวคนหนึ่งมาถามหาที่อยู่ของอั้ม ตำรวจเชื่อว่านั่นคือแตงโม” เธอพูด “แต่กับออยล่ะ น้ำก็รู้ว่าหลังจากที่ออยย้ายออกมา ออยก็ไม่ได้ติดต่อกับใครอีกเลย ทำไมแตงโมถึงรู้ แล้วส่งจดหมายมาที่คอนโดของออยได้ถูกต้อง?” “เรื่องนั้นเราก็ไม่รู้” ผมสั่นศีรษะอย่างคิดไม่ตก “เราไม่รู้ว่าแตงโมทำเรื่องทั้งหมดได้ยังไง แต่เท่าที่ฟังมา แตงโมเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ปีที่แล้ว เธอมักนั่งเพ้อและคิดว่าตัวเองเป็นแตงไทย...” ใบหน้าของออยดูเศร้าสลดลงในฉับพลันที่ได้ยินชื่อแตงไทย ผมรีบเล่าต่อเพื่อให้บรรยากาศที่น่าอึดอัดผ่านพ้นไปให้เร็วที่สุด “...ชาวบ้านหลายคนเชื่อว่าแตงโมถูกผีเข้า แต่จิตแพทย์ที่เคยรักษาแตงโมบอกว่าอาการของแตงโมกำเริบขึ้นเพราะมีสิ่งไปกระตุ้นเร้าปมในใจ ซึ่งเมื่อญาติๆ ของแตงโมลองคิดดู พวกเขาก็นึกออกว่าอาการทางจิตของแตงโมเริ่มกำเริบตั้งแต่ที่มีนายทุนไปกว้านซื้อที่แถบบึงนางพรายเพื่อเปิดเป็นห้างสรรพสินค้า และอาการของแตงโมยิ่งแย่ลงเมื่อคนพวกนั้นถมดินใส่บึงนางพรายเพื่อปรับเปลี่ยนให้เป็นลานจอดรถ” “และอีกอย่างที่เป็นสิ่งกระตุ้นเร้าปมในใจของแตงโมก็คือ เดือนนี้เป็นเดือนที่ครบรอบการตายของแตงไทยสิบสามปีแล้วสินะ” ออยกล่าวออกมาเบาๆ เมื่อผมพูดจบลง “นั่นคือสิ่งที่น้ำยังไม่ได้บอกออยใช่มั้ย?” ผมโพล่งออกไปโดยห้ามตนเองไม่ทัน “ออยจำได้?” “ฮื่อ ออยไม่มีทางลืมหรอก” เธอตอบ “ออยไม่มีทางลืมวันนั้นได้เด็ดขาด” มือของผมเลื่อนออกไปวางบนหลังมือของออยอย่างไม่รู้ตัว ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอดี ออยคงเจ็บปวดกับวันที่เธอหันหลังปล่อยให้เพื่อนหนึ่งคนจมน้ำตายเพื่อไปช่วยเพื่อนอีกคนหนึ่ง แต่ไม่ว่าในวันนั้นเธอจะตัดสินใจช่วยใคร ผมคิดว่าสภาพจิตใจของเธอก็คงไม่ดีไปกว่านี้สักเท่าไหร่ ถึงอย่างไรความสูญเสียก็ต้องเกิดขึ้นไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ไม่ใช่แตงไทย ก็ต้องเป็นผม เรื่องทุกอย่างไม่ควรเกิดขึ้นเลย หากผมไม่ยินยอมทำตามแผนการของแตงโมกับแตงไทย หากผมไม่สนิทกับออยและย้อนไปมากกว่านั้น เรื่องราวทุกอย่างคงไม่มีทางเป็นอย่างนี้หากพวกผมไม่เคยไปแกล้งสองพี่น้องฝาแฝดไว้ก่อน บางครั้งอดีตก็กลายเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ “ตำรวจไม่คิดว่าแตงโมจะมาหาพวกเรา พวกเขาเชื่อว่าแตงโมจะหนีเตลิดไปอย่างไร้ทิศทางตามประสาคนเสียสติ” ผมรีบดึงมือของตัวเองกลับเมื่อพบว่ามันวางอยู่บนหลังมือของออยนานเกินไปแล้ว แต่จะนั่งเฉยๆ ก็กระไรอยู่ เลยแก้เก้อโดยการล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายและหยิบอะไรบางอย่างออกมาส่งให้เธอ “แต่เราคิดว่าออยต้องมีของไว้ป้องกันตัวบ้างนะ ก่อนมาที่นี่เราไปเดินเลือกซื้อเองกับมือ คนขายรับประกันคุณภาพ รับรองว่าของแท้จากอเมริกา ไม่ใช่ของแท้เสิ่นเจิ้น” ออยรับของชิ้นนั้นไปพลิกดูสองสามทีพลางอมยิ้มและจ้องมองผม “เครื่องช็อตไฟฟ้า?” “ใช่ พลังโวลต์ไม่แรงพอที่จะทำให้ตาย แต่ว่าสามารถระงับการเคลื่อนไหวได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์” ผมตอบอย่างมั่นใจในอุปกรณ์ป้องกันตัวที่นำมามอบให้เธอ “งั้นเดี๋ยวน้ำดูนี่นะ” ออยหัวเราะคิก สลัดความมัวหมองออกไปจากสีหน้าขณะวางเครื่องช็อตไฟฟ้าของผมลงบนโต๊ะและล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายของตัวเอง ก่อนจะหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าที่รูปร่างหน้าตาเหมือนเครื่องช็อตไฟฟ้าของผมทุกกระเบียดนิ้วออกมาวางคู่กัน “ออยซื้อมาแล้วหรอ?” ผมออกอุทานพลางหัวเราะฝืดฝืน “รอบคอบดีจัง” “ไม่ใช่ว่าเพิ่งรอบคอบหรอกน้ำ แต่ออยซื้อมันมาก่อนหน้านี้ตั้งนานแล้ว” ออยตอบ รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนรางลง “ซื้อมานานแล้ว? ซื้อมาทำไมหรอ?” ผมถามอย่างไม่ทันได้คิดอะไร ความเศร้าปรากฏตัวในรอยยิ้มของออย เธอตอบ “ก็เอาไว้ป้องกันตัวจากไอ้พวกหัวงูโรคจิตไงน้ำ อาชีพพริตตี้กับคนโรคจิตเป็นของที่หนีกันไม่พ้น แทบทุกคนถ้าไม่มีเครื่องช็อตไฟฟ้าก็ต้องมีสเปรย์พริกไทยติดกระเป๋าสำหรับป้องกันตัวเวลาฉุกเฉินทั้งนั้น” “อืม ก็ดีแล้วล่ะ รู้จักป้องกันไว้แต่เนิ่นๆ “ ผมผงกศีรษะหงึกหงัก “แล้วออยเคยใช้มันบ้างหรือยัง?” “ถือเป็นโชคดีนะที่ยังไม่เคย” เธอตอบ หยิบเครื่องช็อตไฟฟ้าของตัวเองขึ้นมากดปุ่ม ประกายไฟสีฟ้าปะทุวูบจากเขี้ยวทั้งสองฝั่งของเครื่องช็อต “หรือน้ำอยากลองโดนเป็นคนแรกมั้ยล่ะ?” “เอ่อ อย่าดีกว่า เราเกรงใจ” ผมส่ายหน้ายิ้มแหย ออยปล่อยมือออกจากปุ่มของเครื่องช็อต ประกายไฟหายไป เธอหัวเราะอย่างสดใสเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของผม ภาพของออยตรงหน้าผมถูกซ้อนทับด้วยภาพของเด็กหญิงตาโตกับกิ๊บติดผมรูปผีเสื้อผู้ร่าเริงและฉลาดเฉลียว กาลเวลารอบกายคล้ายจะหยุดนิ่งและย้อนกลับไปเมื่อสิบสามปีก่อน ถึงอย่างไรผมก็ยังไม่สามารถนึกภาพออยแต่งกายด้วยเสื้อเอวลอยรัดรูปกับกระโปรงสั้นแค่คืบโชว์เรียวขาอย่างพวกพริตตี้ในงานมอเตอร์โชว์ได้เลยจริงๆ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นกระชากผมออกจากภวังค์ ผมหยิบกาแฟมาดูดขณะมองออยล้วงมือเข้ากระเป๋าสะพายอีกครั้งและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดรับ ผมนึกว่าเธอจะลุกขึ้นและเดินออกไปคุยข้างนอก แต่ก็เปล่า ออยนั่งอยู่ที่เดิมเมื่อพูดเสียงหวานกรอกลงไปในโทรศัพท์ “ว่าไงคะลูก?” ผมวางแก้วกาแฟลง ภาพของกาลเวลาปัจจุบันกลับเข้ามาอยู่ในที่ทางของมันอีกครั้ง ผู้ที่โทรมาคือน้ำค้างนี่เอง “จ้ะ คุณแม่คุยธุระอยู่ ไม่ใช่ป้ามอลลี่จ้ะ อยู่กับใครหรอ? ก็คุณอาใจดีที่ซื้อไอติมให้น้ำค้างวันนั้นไงคะ” ออยพูดกับหนูน้อยที่อีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์ แต่สองตาเหลือบมองผมอย่างยิ้มแย้มแวบหนึ่ง เป็นอีกครั้งที่ได้เห็นสายตาเช่นนั้นของเธอ หัวใจผมพองโตอย่างไม่มีเหตุผล ออยคุยโทรศัพท์อีกสองสามนาทีก็วางสายพร้อมกับที่เสียงหัวเราะอันสดใสดังลอดออกมาจากลำโพงโทรศัพท์เป็นครั้งสุดท้าย เธอเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าขณะผมถาม “ยัยตัวเล็กโทรมาหรือ?” “จ้ะ โทรมาตามแล้วล่ะ ออยสัญญาว่าจะพาไปเที่ยวสวนสนุก” ผมเลิกคิ้วสูง “เก่งจัง ตัวเล็กแค่นั้นใช้โทรศัพท์เป็นแล้ว” “โทรศัพท์ของพี่เลี้ยงน่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของออยค่อยๆ จางหายไป “ออยคงต้องกลับแล้วนะน้ำ ดีใจนะที่ได้เจอกัน” “อื้อ เราก็ดีใจ” ผมพูด รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน “มันดีใจจนบอกไม่ถูกเลยล่ะที่ได้กลับมาพบกันอีก เราคิดว่าชาตินี้เรากับออยคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว นี่จนป่านนี้เราก็ยังไม่เคยได้ขอบคุณออยเลยนะที่ตอนนั้นช่วยชีวิตเราเอาไว้” เสียงเพลงคลอๆ ที่เปิดภายในร้ายคล้ายกลับถูกปิดเสียงในบัดนั้น หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าร้านกาแฟแห่งนี้เป็นร้านกาแฟที่ร้างคน ไม่มีใครอยู่ที่ร้านนี้อีกนอกจากผมกับออยทั้งที่มีคนนั่งอยู่เต็มแน่น ผมจึงรีบพูดต่อไปก่อนที่จิตใจด้านลบอันแสนขี้ขลาดจะหยุดยั้งมัน “...เราขอโทษที่หลอกพาออยไปที่บึงนั่น เราขอโทษที่ทำให้ออยต้องเสียใจ ไม่ใช่ความผิดของออยหรอกที่แตงไทยต้องตาย แต่มันเป็นความผิดของเราเอง ถ้าตอนนั้นเราไม่ดันทุรังดำน้ำลงไป ออยคงช่วยแตงไทยกลับขึ้นมาได้แล้ว...” น้ำเสียงของผมสั่นเครือเหมือนเด็กที่กำลังจะสารภาพความผิดอะไรสักอย่าง ขณะพูด ผมไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ แต่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กชาย เด็กชายผู้รอคอยรอยยิ้มบริสุทธิ์อย่างให้อภัยจากเด็กหญิงคนหนึ่งที่มีเรื่องผิดใจกัน “ออยว่าเราอย่าพูดถึงมันอีกเลยนะ” ออยเลื่อนมือข้ามโต๊ะออกมาแตะหลังมือผม “ถ้าน้ำไม่อยากให้ออยโทษตัวเอง น้ำก็อย่าโทษตัวเองเหมือนกัน” ผมเงยหน้าถามเธอ ความอัดอั้นตันใจเริ่มถูกระบายออกช้าๆ “ออยดีใจจริงๆ หรือเปล่าที่ได้เจอเรา?” “อื้อ จริงสิ ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ” ออยขมวดคิ้ว “น้ำต่างหากล่ะ ดีใจจริงๆ หรือเปล่าที่ได้เจอออย?” “ไหงออยถามงั้นล่ะ?” ผมถามกลับและเป็นฝ่ายที่ต้องขมวดคิ้วอย่างงุนงงบ้าง “ก็เห็นน้ำเงียบหายไป ไม่ติดต่อมาเลย” ออยดึงมือกลับไป น้ำเสียงตัดพ้อเหมือนตอนที่เราเป็นเด็กๆ “เบอร์โทรก็มี อีเมลก็รู้” “ที่ไม่โทรไปเพราะกลัวออยไม่อยากจะคุยกับเราต่างหาก” ผมพูด ยกมือเกาศีรษะแกรกๆ “ใครจะไปรู้ล่ะ ก็ตอนขอเบอร์โทรเห็นอ้ำอึ้งเหมือนไม่อยากให้งั้นแหล่ะ” “จะบ้าหรอ” ออยตอบแทบจะในทันที “ตอนนั้นออยกำลังกังวลว่าน้ำจะคิดยังไงถ้าได้รู้ว่าตอนนี้ออยกำลังทำงานอะไรอยู่ต่างหาก” ผมชะงักกึก “ออยกลัวเราจะคิดอะไรงั้นหรือ?” “ก็กลัวน้ำมองออยเป็นผู้หญิงไม่ดีไง” เธอจ้องมองผมเขม็ง “ถ้าน้ำได้รู้ว่าออยเป็นพริตตี้ มีลูกติด แถมพ่อของลูกก็ไม่มี น้ำจะมองออยเป็นยังไงล่ะ?” “ถึงอย่างนั้น เราก็ไม่มีทางมองออยเป็นผู้หญิงไม่ดีหรอก” ผมตอบอย่างรวดเร็ว “อีกอย่าง เราก็รู้ว่าพ่อของน้ำค้างตายไปแล้ว – ” “ - นั่นคือสิ่งที่ออยบอกกับยัยหนูต่างหาก”ออยแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนสั้น “ส่วนเรื่องจริงจะลงนรกหรือขึ้นสวรรค์วิมานไปหรือยัง ออยไม่รู้หรอก ออยรู้แต่เพียงว่าคนๆ นั้นได้ตายจากชีวิตออยกับลูกไปแล้ว” น้ำเสียงของออยเหนื่อยหน่ายลงเมื่อกล่าวต่อ “น้ำอย่าสนใจเลย มันเป็นเรื่องสมัยเด็ก ตอนนั้นออยทะเลาะกับแม่แล้วหนีตามคนๆ นั้นลงจากเชียงใหม่มากรุงเทพ แต่พอออยท้อง หางก็งอก ผู้ชายทุกคนเป็นแบบนี้เหมือนกันหมดหรือเปล่าน้ำ ทำไมเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่น” จากน้ำเสียงอันเหนื่อยหน่ายในหัวประโยค กลายมาเป็นการปิดประโยคด้วยคำถาม ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองสมควรจะตอบอย่างไรให้เหมาะสม ผมไม่เคยทราบรายละเอียดอะไรมากไปมากกว่านั้นและคิดว่าไม่จำเป็นต้องทราบด้วย ไม่ว่าจะเพราะความรักหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เธอยอมตกลงปลงใจมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับมัน แต่เมื่อผู้ชายคนนั้นทิ้งเธอไปแล้ว ปล่อยให้เธอเลี้ยงลูกเพียงลำพัง สำหรับผม บุคคลแบบนั้นไม่สมควรที่เราจะไปเสียเวลาเอ่ยถึงอีกแม้แต่วินาทีเดียว ผมบอกสิ่งที่ผมคิดกับออย เธอไม่พูดอะไร แต่สีหน้าของเธอดีขึ้นที่ได้ระบายอดีตอันบอบช้ำให้ใครสักคนรับฟัง เรานั่งจ้องตากันอยู่อีกครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นจ่ายเงินและเดินออกจากร้าน เหตุการณ์ที่น่ากังวลเกี่ยวกับแตงโมไม่อยู่ในหัวสมองของเราเลย ผมรู้สึกเหมือนช่วงเวลาสิบสามปีที่ขาดหายไปจากเธอได้รับการเติมเต็มภายในระยะเวลาอันสั้นที่ผมเดินมาส่งเธอขึ้นรถแท็กซี่ บางทีแตงโมคงหนีเตลิดไปอย่างที่ตำรวจคาดเดา ร่องรอยสุดท้ายที่พวกเขาหาเจอก็คือพยานที่บอกว่าเห็นผู้หญิงลักษณะคล้ายเธอขึ้นรถบัสจากสุพรรณบุรีไปอ่างทอง แต่ถ้าอย่างนั้น แตงโมส่งจดหมายไปหาออยได้อย่างไรและจะส่งทำไมหากต้องการจะหลบหนี? ผมสลัดความคิด แตงโมเป็นคนเสียสติ เธออาจจะทำอะไรโดยไม่ต้องมีเหตุผลก็ได้ ผมไม่ปล่อยให้ตัวเองฟุ้งซ่านอีก ในวินาทีที่รถแท็กซี่เบนหัวเข้ามาจอดเทียบริมฟุตบาท ท่ามกลางแสงแดดอันสดใส ผมเกิดความคิดว่าไหนๆ วันนี้ผมก็ว่าง ถ้าอย่างนั้นผมจะขอไปกับเธอด้วยดีหรือไม่? มันจะดูน่าเกลียดเกินไปหรือเปล่าที่จะช่วยพาน้ำค้างไปเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกด้วยอีกคน?   ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยากอาสาทำตัวเป็นพ่อให้เด็กน้อยที่น่ารักคนนั้นหรืออย่างไร แต่ผมก็มัวแต่คิดมากเกินไป หันมาอีกทีออยก็สอดตัวเข้าไปนั่งเบาะหลังของรถแท็กซี่และโบกมือบ๊ายบายผมแล้ว สิ่งที่หลงเหลือให้ผมทำได้ในขณะนั้นมีเพียงอย่างเดียว ผมเอื้อมมือปิดประตูรถให้เธอหลังจากพูดว่า “เที่ยวให้สนุกนะ ดูแลตัวเองด้วย เราเป็นห่วง” - 9 - ภาพแห่งความสุขค่อยๆ จางหายไปในขณะที่เตียงของออยถูกเข็นหายไปทางขวา ส่วนเตียงของผมถูกเคลื่อนย้ายมาอีกทาง ผมกระพริบตาถี่ๆ เพื่อรั้งสติให้อยู่กับตัวเองนานที่สุดเท่าที่ทำได้ ความเจ็บปวดของผมเบาบางลง เช่นเดียวกับลมหายใจที่สูดเข้าปอด รอบกายของผมมีแต่หมอและพยาบาล พวกเขากำลังเปิดผ้าห่มออกดูบาดแผลบริเวณชายโครง แสงไฟในห้องฉุกเฉินทำให้ผมตาพร่า ผมหลับตาลง ใบหน้าของออยผุดวาบขึ้นมา ขณะนี้หมอและพยาบาลคงกำลังทำกับเธอเหมือนที่ทำกับผม แต่เธอเจ็บหนักกว่าผมมาก ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะเกิดขึ้นจริงๆ ถ้าผมระมัดระวังตัวเองให้มากกว่านี้ บางทีแตงโมอาจไม่มีโอกาสเล่นงานผม...แล้วออยก็ไม่ต้องเจ็บตัว ความมืดรอบกายของผมหมุนวน ผมรู้สึกราวกับว่ามันเป็นวังน้ำวนแห่งความมืดที่ส่งพลังดูดกลืนเข้าไปโดยที่ผมไม่อาจต้านทาน ร่างของผม – หรือไม่ก็วิญญาณของผม – หมุนวนไปตามพลังดูดกลืนนั้น ผมไม่สามารถลืมตาได้อีก ผมทำได้เพียงแค่ปล่อยให้ตัวเองไหลไปตามกระแสแห่งความมืด ผมถามตัวเองว่านี่ผมกำลังจะตายใช่ไหม? ผมไม่รู้ บัดดลนั้น ร่างของผมก็หยุดหมุน ทุกอย่างหยุดนิ่ง ความมืดโถมตัวกดทับหน้าอกผมจากทุกทิศทุกทาง ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมน้ำ สองหูของผมอื้ออึงด้วยเสียงของสายน้ำ ขณะที่ความมืดมิดตรงหน้าเกิดเป็นจอภาพสี่เหลี่ยมและมันกำลังฉายภาพจากความทรงจำ มันเป็นภาพเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกับออยต้องมาอยู่ที่นี่ ภาพที่เริ่มต้นด้วยการกลับจากที่ทำงานของผมในตอนห้าโมงเย็นที่ผ่านมา จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 11:58:19

ความคิดเห็นที่ 2 - 10 - ห้องพักของผมอยู่บนชั้นที่สี่ในคอนโดมิเนี่ยมขนาดสิบชั้นย่านพระรามห้า ทั้งหมดที่ผมเรียกว่าบ้านมีเพียงห้องนอนหนึ่งห้องกับห้องน้ำอีกหนึ่งห้อง ขนาดของมันไม่ใหญ่มาก พื้นที่ทุกตารางนิ้วจึงถูกใช้งานอย่างคุ้มค่า เตียงนอนนุ่มนิ่มตั้งอยู่ชิดผนัง กลางห้องเป็นชุดโซฟากับสเตอรีโอและทีวี ถัดไปเป็นตู้เย็น ด้านตรงข้ามเป็นตู้เสื้อผ้า ผมมีนัดว่าจะพาออยและน้ำค้างไปทานมื้อค่ำในเวลาหนึ่งทุ่มตรง แต่ผมต้องไปรับน้ำค้างจากคอนโดของออยในเวลาหกโมงครึ่ง ส่วนออยเสร็จงานแล้วจะเดินทางมาสมทบที่ร้านอาหาร ด้วยความสุขใจที่ออยยอมพาลูกสาวมาทานข้าวกับผม ทำให้ผมลืมเลือนเรื่องราวทุกอย่างไปเสียสนิทว่าในความมืดของยามสนธยา ณ ที่ใดที่หนึ่งในซอกตึกของเมืองใหญ่ แตงโมอาจกำลังเหน็บมีดอยู่ด้านหลังเตรียมพร้อมกระซวกแทงเราได้ตลอดเวลา ผมปลดกระดุม ถอดเสื้อเชิ้ตออกและโยนวางไว้บนเตียง รู้สึกคอแห้งเลยเดินเปลือยท่อนบนมาที่ตู้เย็น ผมเปิดตู้เย็นออก หยิบขวดน้ำมาเปิดฝา กำลังจะยกขึ้นกระดกดื่ม ฉับพลันนั้น หูของผมก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังออกมาจากตู้เสื้อผ้า กึก กึก กึก เป็นเสียงเหมือนอะไรแข็งๆ กระทบฝาไม้ด้านในของประตูตู้ กึก กึก กึก ผมหมุนตัวหันไปมอง ในมือยังถือขวดน้ำ กึก กึก กึก ผมปิดฝาขวดน้ำ ใช้ข้อศอกดันประตูตู้เย็นปิดและเดินขมวดคิ้วตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมไม่เคยเชื่อเรื่องผีสาง จึงไม่ได้ระแวงไปในทางนั้นแม้แต่น้อย เพียงแต่กำลังประหลาดใจว่ามีหนูหรือสัตว์ประเภทอื่นเข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าของผมได้อย่างไร กึก กึก กึก ผมถือขวดน้ำอยู่ในมือซ้าย เอื้อมมือขวาออกไปจับลูกบิดสีเงินและกระชากประตูตู้เปิดออก กึก กึก – “เฮ้ย!” ผมร้องลั่นด้วยความตกใจขณะผงะถอยหลังเมื่อร่างเล็กๆ ของเด็กน้อยผมเปียผู้ถูกเทปกาวปิดปากและมัดมือมัดเท้าล้มโครมลงมาที่ปลายเท้าของผม ชุดนางฟ้าสีน้ำเงินยับย่นและเปียกชื่นไปด้วยหยาดเหงื่อผสมน้ำตา แต่เธอยังไม่ตาย เสียงครางฮือๆ ที่ดังผ่านเทปกาวปิดปากออกมานั้นบอกผมว่าน้ำค้างยังไม่ตาย ผมรีบก้มกายลงเมื่อตั้งสติได้ เอื้อมมือออกไปลอกเทปกาวที่ปิดปากหนูน้อยออกพร้อมกับถามอย่างร้อนรน “น้ำค้างมาอยู่ที่นี่ได้ไง ใครพาน้ำค้างมา?” “แม่มด...แม่มดใจร้ายพาน้ำค้างมา” หนูน้อยตอบพลางสะอึกสะอื้น “โอเค ไม่ต้องกลัวนะ คุณอามาแล้ว” ผมพูด สั่งให้ตัวเองควบคุมสติให้ดี ผมจะต้องไม่แสดงท่าทีแตกตื่นให้น้ำค้างขวัญเสีย ผมส่งยิ้มให้กำลังใจหนูน้อยขณะเอื้อมมือออกไปหมายดึงเทปกาวออกจากสองข้อมือที่ถูกจับไขว้หลังของเธอ “งั้นคุณอาจะแกะเทปให้น้ำค้างก่อนนะ แล้วน้ำค้างค่อยเล่าให้คุณอาฟังว่าแม่มดใจร้ายคนนั้น – ” พูดไม่ทันจบ ผมก็ชะงักกึกเมื่อเห็นน้ำค้างอ้าปากหวอเบิกตาโตจ้องมองอะไรบางอย่างที่ด้านหลังของผมด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ผมรู้สึกได้ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา ทั่วกายของผมเย็นเฉียบ ผมค่อยๆ หันมองตามสายตาของน้ำค้างไป แล้วเครื่องช็อตไฟฟ้าก็ฉกวาบใส่ต้นคอของผม “วันตายของไท ทำไมพวกเธอถึงลืมได้นะ” หญิงสาวผิวขาวซีดผู้ถือเครื่องช็อตไฟฟ้าพูดพึมพำขณะผมลงไปนอนกองอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่มือและเท้าไร้เรี่ยวแรงจากฤทธิ์ของกระแสไฟฟ้า หญิงสาวผู้นั้นมีใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากบาง นัยน์ตาเป็นประกายกร้าว ผมที่ยาวเป็นลอนร่วงจากมวยผมลงมาปิดหน้าปิดตาแลดูน่ากลัวเหมือนแม่มดใจร้ายจริงๆ แต่เค้าโครงบนใบหน้า บอกผมได้ทันทีว่าเธอคือแตงโมผู้วิกลจริต “อั้มก็จำไม่ได้ อึ่งก็จำไม่ได้ แล้วเธอล่ะน้ำ จำวันตายของไทได้หรือเปล่า?” แตงโมย่อกายลง จิ้มเครื่องช็อตไฟฟ้าใส่ชายโครงผมหนึ่งที ร่างของผมกระตุกวาบ เสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดของผมดังผสานกับเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวของน้ำค้าง แตงโมฉีกยิ้มพอใจก่อนหันไปขึงตามองเด็กน้อย รอยยิ้มหายไป ใบหน้าเรียบเฉย แตงโมหย่อนเครื่องช็อตไฟฟ้าลงในกระเป๋าที่สะพาย แล้วหยิบม้วนเทปกาวออกมาแทนที่ เธอย่างสามขุมเข้าหาน้ำค้างและส่งเสียงกระซิบที่น่าขนลุก “ยังไม่ถึงเวลาของเธอ กลับเข้าตู้ไปซะ!” น้ำค้างเบะหน้าทำท่าจะแผดเสียงร้องไห้ แต่ฝันร้ายยังคงดำเนินต่อไป เทปกาวถูกแปะลงบนริมฝีปากของเธอปิดกั้นเสียงร้อง ผมพยายามยันกายลุกขึ้น แต่ร่างกายก็ทรุดลงไปอีก สิ่งเดียวที่ผมสามารถทำได้กลับมีเพียงเหลียวหน้าไปมองด้วยความปวดร้าว แตงโมยัดม้วนเทปกาวกลับใส่กระเป๋าและกระชากคอเสื้อน้ำค้างขึ้นก่อนโยนเธอเข้าไปในตู้เสื้อผ้าและกระแทกประตูปิดอย่างแรง ผมหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงกลับคืนมา ผมลืมตาขึ้นอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่แตงโมหมุนตัวกลับมาและเอียงคอส่งยิ้มหวานให้ผม “สวัสดีน้ำ ไม่เจอกันนานเลยนะ คิดถึงโมบ้างหรือเปล่า?” น้ำเสียงของแตงโมเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน ไม่เหมือนเสียงที่เธอใช้พูดตอนแรก “ขอโทษนะที่ไม่ได้เขียนจดหมายมาบอกก่อน พอดีไม่มีเวลาน่ะ น้ำไม่ว่าอะไรใช่มั้ย?” แตงโมพูดพลางก้าวเท้ากลับมายืนข้างศีรษะผม เธอย่อกายลง ใช้มือซ้ายไล้บนใบหน้าผมเบาๆ ขณะมือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายและหยิบเครื่องช็อตไฟฟ้ากลับออกมาอีกครั้ง เมื่อได้เห็นในระยะใกล้ ผมจึงจำได้ว่ามันเป็นเครื่องช็อตไฟฟ้าของผมเอง “โมเจอมันอยู่ที่ชั้นวางของข้างเตียง น้ำซื้อไว้เตรียมช็อตใครหรอ?” แตงโมกระซิบถาม กดปุ่นช็อตจนเห็นประกายไฟสีฟ้าปะทุเปรี๊ยะๆ “แบบนี้มีแต่ผู้หญิงเค้าพกกันนะ หรือว่าน้ำจะซื้อมันให้สาวที่ไหน?” ลำคอของผมแห้งผากเกินกว่าจะส่งเสียงออกมาได้ ผมจึงสั่นศีรษะตอบเธอ แต่แตงโมกลับหัวเราะ “ซื้อให้ออยใช่หรือเปล่า?” เธอเก็บเครื่องช็อตไฟฟ้า แล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำที่หล่นอยู่บนพื้น รอยยิ้มของแตงโมหายไป เธอยันกายลุกขึ้นยืน ร่างกายที่ผอมเพรียวและกางเกงรัดรูปทะมัดทะแมงทำให้เธอเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องตัว แตงโมเดินไปที่ตู้เย็น เปิดประตูตู้เย็นออกและวางขวดน้ำกลับลงที่เดิม เธอเหลียวมองผมอีกครั้งและกลับไปใช้น้ำเสียงแข็งกระด้างห้วนสั้นดังเดิม “ที่ไทต้องลงมืออย่างนี้เพราะน้ำไม่ยอมกินน้ำนี่แท้ๆ ไทไม่อยากให้ใครต้องเจ็บตัวเลยนะ นี่พูดจากใจจริงเลยล่ะ ไม่งั้นไม่ยอมเสียเวลาเหยาะยาลงใส่น้ำทีละขวดจนหมดตู้หรอก” แม้ร่างกายจะยังคงชา ทว่าผมกลับรับรู้ว่าขนแขนของผมกำลังลุกซู่ด้วยความหวาดกลัว แตงโมบอกว่าเธอ ‘เหยาะยา’ ไว้ในขวดน้ำทุกขวดที่อยู่ในตู้เย็นงั้นหรือ? หมายความว่าหากเมื่อครู่ผมกระดกน้ำผ่านลำคอ ผมก็คงตกอยู่ในสภาวะอัมพาตเฉียบพลันเหมือนที่อั้มกับอึ่งเป็นก่อนที่จะตายสินะ แต่กับที่ผมเป็นอยู่ มันก็ไม่เห็นจะแตกต่างกันสักเท่าไหร่เลย “กลัวหรือเปล่าน้ำ?” แตงโมถามเสียงเย็น ย่างเท้ากลับมาย่อกายลงนั่งข้างๆ ผม “กลัวตายใช่มั้ยล่ะ ความตายน่ากลัวเสมอ แต่ที่น้ำเจอ ยังไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวที่ไทเจอใต้บึงนั่น!” แตงโมผู้เดี๋ยวเรียกตัวเองว่าโมสลับกับเรียกตัวเองว่าไท ล้วงมือหยิบยาขวดเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าสะพาย เธอดึงจุกฝาสีแดงออกก่อนจะยื่นมาจ่อริมฝีปากผม “อ้าปาก” เธอสั่ง “โม หยุดเถอะนะ โมจะทำแบบนี้เพื่ออะไร” เสียงที่ผมเค้นออกมาแหบแห้งและขาดเป็นห้วงๆ แต่อย่างไรมันก็นับเป็นเสียงมนุษย์ที่ลอยไปถึงหูเธอ “คนที่อยู่ตรงนี้คือไทต่างหาก ไม่ใช่โม!” แตงโมกระซิบตอบเหมือนงูที่ขู่ฟ่อ สมองที่มึนงงของผมจดจำได้ว่าอาการทางจิตทำให้แตงโมคิดว่าตนเองคือน้องสาวที่เสียชีวิตไปแล้ว ในเมื่อเธอเชื่ออย่างนั้น ผมจึงต้องเออออไปด้วยโดยหวังว่ามันอาจทำให้สถานการณ์ดีขึ้นบ้าง “ไท ไทหยุดทำแบบนี้ดีกว่านะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ?” ผมพูด “น้ำรู้มั้ย น้ำพูดเหมือนที่อั้มกับอึ่งพูดกับเราเปี๊ยบเลย” แตงโมส่งเสียงหัวเราะเหยียดหยัน “พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือ ฮึ เพื่อนงั้นหรอ เป็นเพื่อนประสาอะไรที่ปล่อยให้เพื่อนจมน้ำโดยไม่ช่วยอะไรกันเลย” “ไม่ใช่ไม่ช่วยนะไท แต่ไทก็เห็นว่าเรากับออยพยายามลงไปช่วยเป็นคนแรก – ” ผมเค้นเสียงพูดอย่างยากลำบาก แต่พูดไม่จบประโยค แตงโมก็ตวาดลั่น “ไม่ต้องมาพูด น้ำกับออยนั่นแหล่ะตัวดี พวกเธอสองคนปล่อยให้ไทต้องจมไปที่นั่น รู้มั้ยว่ามันเจ็บปวดขนาดไหนที่ต้องเห็นเพื่อนหันหลังให้แล้วหนีเอาตัวรอดกันเอง ไททรมานที่เห็นภาพนั้นมากกว่าทรมานเพราะจมน้ำเป็นสิบๆ เท่า น้ำลืมแล้วหรือไงว่าที่ไทต้องจมน้ำก็เป็นเพราะไทว่ายลงไปตามหาออย คิดว่าแม่นั่นจะจมน้ำตายไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ ออยแอบอยู่ในป่าริมฝั่ง ดูพวกเราตาลีตาเหลือกลงไปในน้ำ ไทไม่ใช่คนแข็งแรง ไทเหนื่อย ไทจมน้ำ ที่ไทต้องตายก็เพราะออย!” “ไม่ใช่นะ ถ้าโมกับไทไม่วางแผนแกล้งออยก่อน เรื่องทุกอย่างคงไม่เกิดขึ้นหรอก” ผมตวัดเสียงกลับไปอย่างโมโห ลืมนึกถึงสภาพของตัวเองเสียสนิท “แต่ถ้าพวกเธอไม่เคยแกล้งเราสองคนพี่น้องไว้ก่อน พวกเราก็คงไม่มีความคิดแบบนั้น” แตงโมแผดเสียง จิกศีรษะของผมขึ้นจากพื้น “ทุกอย่างเป็นความผิดของออย แม่นั่นเข้ามาแย่งทุกอย่างไปจากเราสองพี่น้อง เมื่อก่อนพวกเธอเคยให้ความสำคัญกับเรามากกว่านี้ ครูก็รักเรามากกว่านี้ ทุกคนในห้องเคยมองเราด้วยความชื่นชมมากกว่านี้ จนกระทั่งแม่นั่นเข้ามาเหยียบในห้องของเรา ทุกคนหันไปสนใจมัน ทุกคนหันไปให้ความสนใจมัน ครูก็รักมัน เห็นมั้ยน้ำ ทุกอย่างเป็นความผิดของมันชัดๆ!” แตงโมจบประโยคด้วยการโขกศีรษะผมลงบนพื้นอย่างแรง ผมเกิดความหวังอย่างเลือนรางว่าบางทีเสียงของแตงโมอาจจะดังไปถึงห้องข้างๆ จนพวกเขาผิดสังเกตและเดินมาเคาะประตูถามไถ่สิ่งผิดปกติก็ได้ แต่แล้วความหวังของผมก็ดับวูบลงเมื่อนึกได้ว่า เพื่อนร่วมชั้นคอนโดของผมทั้งสองห้องที่ขนาบข้างจะกลับห้องก็ต่อเมื่อหลังเวลาเลิกงานคือตั้งแต่ช่วงสองทุ่มเป็นต้นไปเท่านั้น ผมหลับตาลง ไม่ยอมพูดอะไรอีก พยายามเม้มปากให้แน่นที่สุดเมื่อได้ยินแตงโมสั่งให้ผมอ้าปากเป็นครั้งที่สอง เมื่อเห็นว่าผมไม่ยอมทำตาม แตงโมจึงใช้มือง้างปากผมและฉวยจังหวะที่ปากผมเผยอออกเพียงเล็กน้อย หยอดน้ำขมๆ แสบลิ้นลงมาจำนวนหนึ่งและก่อนที่ผมจะทันได้บ้วนมันทิ้ง มือของเธอก็ตบเข้าใต้คางของผม ส่งผลให้น้ำรสขมเหล่านั้นไหลผ่านลำคอผมลงไปโดยไม่ทันตั้งตัว “แค่นั้นไม่ตายหรอก มันจะทำให้น้ำไม่มีแรงเท่านั้น” แตงโมกระซิบข้างหูผม เธอโน้มกายลงมา ดวงตาของเราสบกันในระยะใกล้ สมองผมมึนงงในทันใดเมื่อน้ำรสขมซึ่งผมเชื่อว่าเป็นยาของเธอเริ่มออกฤทธิ์ แตงโมยิ้มหยันอีกครั้งก่อนลุกขึ้นยืนและเดินอ้อมไปทางปลายเท้าของผม แตงโมจับขาทั้งสองข้างของผมขึ้น ไม่รู้ผู้หญิงรูปร่างผอมบางอย่างเธอไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แตงโมลากผมไปบนพื้นห้องผ่านประตูเข้าสู่ห้องน้ำที่แห้งสะอาด กลิ่นน้ำยาปรับอากาศที่ชอบฉีดในห้องน้ำลอยมาเตะจมูก ผมรู้สึกเกลียดกลิ่นนี้ขึ้นมาจับใจ ผมล่วงรู้ตั้งแต่นาทีนั้นแล้วว่า แตงโมกำลังจะทำอะไรกับผมต่อไป แตงโมลากผมไปหยุดที่ขอบอ่างอาบน้ำ เธอรูดม่านรอบอ่างออกก่อนช้อนใต้รักแร้ผมขึ้นและยกร่างของผมเข้าไปอยู่ในอ่างน้ำได้อย่างน่าทึ่ง ผมไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืน ได้แต่ปล่อยให้เธอจัดท่าจัดทางให้ผมนอนเหยียดขาและพิงศีรษะไว้กับขอบอ่างที่ยังคงแห้งสนิทดี แต่เพียงเท่านี้ ก็จินตนาการได้อย่างชัดเจนเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากแตงโมเปิดก๊อกปล่อยให้น้ำไหลเต็มอ่างและกดให้ตัวผมจมลงไปใต้น้ำในตอนนี้ ผมต้องจมน้ำตายอย่างไร้หนทางดิ้นรนแน่นอน มันเป็นวิธีเดียวกับที่เธอฆ่าอั้มและอึ่ง ผมนอนเงยหน้ามองเพดาน สองมือถูกแตงโมจับให้วางขนานกันอยู่ข้างลำตัว หากยืนชะโงกตัวมองจากมุมบน ผมคงเหมือนศพที่นอนอยู่ในโลงสีขาวเป็นแน่ แตงโมยิ้มชอบใจ เธอโน้มตัวลงมา สบตาผมในระยะประชิดอีกครั้ง ลมหายใจของเธอราดรดใบหน้าของผม ในบัดนั้น ผมเชื่อแล้วว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าขณะนี้คือแตงไทยตัวจริง ผิวของเธอย่นยู่ ดวงตาที่เคยเป็นปกติพลันหลงเหลือเพียงตาขาวโพลนโปนถลนเหมือนจะหลุดออกมาจากเบ้า แตงไทยโน้มใบหน้าลงมาเรื่อยๆ ทั่วร่างของเธอพลันเปียกโชก น้ำจากตัวเธอพรั่งพรูใส่หน้าอกของผมและเจิ่งนองเต็มพื้นอ่างอย่างรวดเร็ว ผมหลับตาลงพยายามปิดกั้นภาพทั้งหมด แต่หลับตากลับไม่ต่างจากลืมตาสักนิด ผมยังคงเห็นทุกอย่างดำเนินต่อไปอย่างสยดสยอง มันเป็นเสมือนฝันร้ายที่ผมไม่อาจควบคุมอะไรได้เลยสักอย่างเดียว ใบหน้าของแตงไทยที่อยู่ห่างใบหน้าผมไม่ถึงนิ้วบวมฉุคล้ายลูกโป่งที่โดนสูบลมจนใกล้จะระเบิดแตก เธอแสยะยิ้ม น้ำหนองไหลผ่านร่องฟันย้อยเปรอะเต็มหน้าผม กลิ่นของมันเหม็นหืนน่าสะอิดสะเอียด กระเพาะของผมบิดตัว ผมอยากจะอ้วก แต่กลับอ้วกไม่ออก น้ำในอ่างเพิ่มปริมาณมากขึ้นเรื่อยๆ จนท่วมหน้าอกผมภายในเวลาไม่กี่นาที   ผมเบือนหน้าหนีน้ำหนองจากปากของแตงไทย หัวใจของผมเต้นรัวด้วยความตื่นตระหนก แตงไทยกรีดเสียงหัวเราะก้องหูผม มันบาดหูชอนไชเข้าไปในจิตใจ ผมพยายามจะดิ้นทุรนทุราย พยายามดีดกายและหนีความตายไปให้พ้น แต่ในความเป็นจริง ผมยังคงนอนที่เดิม สายน้ำสูงขึ้นจนปริ่มขอบอ่าง ความเย็นยะเยียบของมันเตือนผมให้นึกถึงบึงนางพราย ฉับพลันนั้น เสียงบิดปิดก๊อกน้ำก็ดังกระทบหู ร่างที่ยืนชะโงกตัวค้ำศีรษะผมอยู่ยืดกายยืนตรง  ผมใจแข็งลืมตาขึ้นและหันขวับกลับไปมองทันที แตงไทยที่น่าหวาดกลัวหายไปแล้ว ร่างที่ยืนอยู่ตรงนี้คือแตงโม เธอกำลังยิงฟันยิ้มมองผมด้วยความประหลาดใจ “อ้าว น้ำจะอาบน้ำหรอ ทำไมไม่บอกโมก่อน โมจะได้ไม่กวน” เธอพูดเสียงใส หันหลังทำท่าจะเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมกลอกตามองตาม ถึงแม้มือของผมจะยังยกขึ้นสำรวจใบหน้าตัวเองไม่ได้ แต่ผมก็รู้สึกว่ามันยังคงแห้งสนิทไม่ได้เปียกชุ่มด้วยน้ำหนองที่เหม็นเน่าเหมือนเมื่อครู่และน้ำในอ่างก็ใสสะสาด ไม่ได้ขุ่นข้นด้วยเศษเนื้อเศษหนังที่เปื่อยยุ่ยแต่อย่างใด “โม โมหยุดไทได้มั้ย อย่าให้ไททำร้ายใครอีกเลย” ผมรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออีกเพียงน้อยนิดพูดออกไปก่อนที่แตงโมจะก้าวพ้นขอบประตู ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเพิ่งเผชิญเมื่ออึดใจที่ผ่านมาคืออาการประหลอนของตัวเองหรือเป็นเหตุการณ์จริงกันแน่ แต่การโน้มน้าวให้แตงโมเกิดความลังเลใจก็เป็นสิ่งที่ควรจะลองทำดู ทันทีที่คำพูดอันแผ่วเบาของผมลอยไปถึงหูเธอ แตงโมชะงักกึก ก่อนเหลียวหน้ากลับมาพร้อมแววตาแข็งกร้าวและพูดเสียงกระด้าง “คืนนี้ไทจะจัดการคนอีกสองคน แล้วไทก็จะไป ไปตลอดกาลพร้อมกับโม” “มะ...ไทจะจัดการใครอีกถ้าไม่ใช่เรา?” ผมถาม เกือบหลุดปากเรียกชื่อแตงโมเพราะมัวแต่ภาวนาว่าคำตอบคงไม่ใช่ออยหรือน้ำค้าง แต่ผมก็ควรรู้ดีอยู่แล้ว แตงโมตอบ “นั่นก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของออย” เธอเดินออกไป งับประตูห้องน้ำปิดตามหลังด้วยความเงียบงัน - 11 - จำได้ว่าไม่นานมานี้ ผมเพิ่งอ่านข่าวเกี่ยวกับฆาตกรต่อเนื่องที่ฆ่าชิงรถกระบะรับจ้างโดยใช้วิธีการใส่ยาฆ่าแมลงในกาแฟกระป๋องให้เหยื่อดื่ม เมื่อเหยื่อหลงกลดื่มกาแฟมรณะนั้นไป ฆาตกรก็จะลากร่างที่อ่อนปวกเปียกของเหยื่อลงจากรถทิ้งไว้ข้างทางก่อนขับรถหนีหายไปในความมืด มันเป็นข่าวดังเกรียวกราวไปทั่วประเทศ และดังยิ่งขึ้นหลังฆาตกรถูกจับได้อย่างรวดเร็วแต่กลับถูกพบว่าแขวนคอตายในห้องขังไม่กี่วันหลังการจับกุม แต่สิ่งที่ผมนอนครุ่นคิดอยู่ในอ่างน้ำขณะสติสัมปชัญญะอยู่ในสภาวะพร่ามัวไม่ใช่เรื่องที่ว่าทำไมฆาตกรรายนั้นถึงแขวนคอได้ง่ายดายหรือทำไมระบบการระมัดระวังนักโทษของประเทศไทยถึงอ่อนยวบ แต่ผมกำลังคิดถึงเหยื่อที่ดื่มกาแฟมรณะเหล่านั้น คนที่จิบกาแฟไม่มาก พวกเขารอดชีวิต ผมนึกได้ลางๆ ว่ามีรอดชีวิตมาสามคนจากสามเหตุการณ์ ทุกคนบอกเหมือนกันหมดว่ารู้สึกตัวตลอดเวลาที่ถูกฆาตกรลากลงจากรถลุยดงไม้เข้าไปในป่าละเมาะข้างทาง แต่ถึงรู้สึกตัว พวกเขาก็ไม่สามารถขัดขืน เรี่ยวแรงทั้งหมดสูญสลายหายไปกับอากาศที่พัดผ่านออกจากปอดและกว่าที่จะกลับมามีพลังมากพอจะลากตัวเองให้ขยับเขยื้อนสู่ทางออกจากป่า ก็เกือบเป็นเวลารุ่งเช้า ผมคิดว่าผมเองตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากเหยื่อของฆาตกรผู้นั้นเท่าไหร่ ผิดเสียแต่ว่าผมอยู่ใกล้ความตายมากกว่าพวกเขา สำหรับผม ความตายรอคอยอยู่ใต้คางของผมไม่กี่นิ้ว หากศีรษะของผมลื่นไถลลงจากขอบอ่างลงสู่ใต้น้ำ ผมคงไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะเกร็งศีรษะขึ้นมาได้และแตงโมก็คงไม่รอจนถึงเช้าให้ผมกลับมามีเรี่ยวมีแรงช่วยเหลือตัวเอง ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่นับตั้งแต่แตงโมจับผมนอนแช่น้ำหลับๆ ตื่นๆ อยู่อย่างนี้  ผมไม่รู้ว่าแตงโมจะทำอะไรกับน้ำค้าง ผมไม่รู้ว่าจะต้องมีกี่ชีวิตที่ต้องสังเวยให้กับจุดจบที่แตงโมวาดหวัง แต่มีหนึ่งอย่างที่ผมแน่ใจ แตงโมต้องหลอกล่อให้ออยมาที่นี่เพื่อทำอะไรบางอย่าง นั่นเป็นเหตุผลที่เธอจับน้ำค้างไว้เป็นตัวประกัน ผมเชื่อว่าสิ่งที่ผมคิดต้องถูกต้อง และมันก็ถูกต้อง ขณะที่ดวงตาของผมปิดลงด้วยความรู้สึกง่วงงุนคล้ายจะหลับ เสียงประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ผมเผยอเปลือกตาขึ้นและกลอกตามอง ออยเดินถอยหลังเข้ามา สองมือยกสูงเหนือศีรษะ คนที่เดินตามเข้ามาคือแตงโม มือขวาของเธอถือปืนลูกโม่ .38 หนึ่งกระบอก  ส่วนมือซ้ายล็อคคอน้ำค้างผู้กัดริมฝีปากตัวเองและร้องไห้ฮือตลอดเวลาจนดวงตาแทบกลายเป็นสีแดงฉาน “ดูซิว่านั่นใคร” แตงโมโบกปืนสั่งให้ออยหมุนตัวหันมาทางอ่างน้ำที่ผมกำลังนอนอยู่ ผมเห็นออยค่อยๆ หมุนตัวมาช้าๆ เธอผงะถอยหลังเล็กน้อยก่อนยกมือปิดปากกลั้นเสียงอุทานด้วยความตกใจ ขณะนี้ผมไม่สามารถควบคุมกล้ามเนื้อส่วนใดของร่างกายได้อีกแล้วแม้กระทั่งกล้ามเนื้อใบหน้า ผมไม่มีแรงแม้แต่เปล่งเสียง หรือการลืมตากราดมองภาพทุกอย่างก็ตาม อีกไมกี่นาทีดวงตาของผมต้องปิดลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  ผมรู้ดีว่ามันจะต้องเกิดขึ้น “รู้แล้วสินะว่าไทจะสั่งให้ออยทำอะไร” แตงโมพูดด้วยน้ำเสียงของแตงไท “ไทจะให้ออยได้มีโอกาสตัดสินใจอีกครั้ง เหมือนสิบสามปีก่อนที่ออยต้องเลือกระหว่างชีวิตของไทกับชีวิตของน้ำ แต่ครั้งนี้...ออยต้องเลือกระหว่างชีวิตของน้ำกับชีวิตของเด็กคนนี้!” แตงโมตวัดปลายปืนจ่อใส่ขมับขวาของน้ำค้าง “อย่านะแตงโม เธอจะทำบ้าอะไร ลูกสาวออยเกี่ยวอะไรด้วย!” ออยหมุนตัวกลับไป ขยับเท้าก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่ทันทีเมื่อมือของแตงโมง้างนกกริ๊กและทำท่าจะยิงจริงๆ หากออยก้าวเข้าไปใกล้มากกว่านั้น แตงโมส่ายศีรษะและยิ้มหยัน “ไม่ใช่เวลาที่ออยควรจะถาม แต่มันคือเวลาที่ออยควรจะตัดสินใจได้แล้ว ออยเป็นคนไม่เคยลังเลนี่นา เหมือนตอนนั้นไงล่ะ ออยกำลังมาช่วยไท แต่พอเห็นน้ำขาดอากาศ ออยก็หมุนตัวกลับไปช่วยน้ำ แทนที่จะช่วยไท!” ออยหน้าซีดลงอย่างหมดหนทางที่จะพูดต่อไป ผมกลอกตากลับมาจับจ้องที่เพดานและหลับตาลง คราวนี้ผมพร้อมแล้วที่จะรับความตาย ผมพยายามทำความคุ้นชินกับความมืดขณะหูได้ยินเสียงแตงโมออกคำสั่ง “เดินไปที่อ่าง กดหัวน้ำให้จมไปซะ แล้วไทจะปล่อยออยกับลูกไป ไม่อย่างนั้นไทจะยิงออย ฆ่าน้ำทีหลัง แล้วทิ้งเด็กนี่ให้อยู่ตรงนี้กับศพของพวกเธอสองคน คิดดูให้ดีนะ ลูกของออยจะรู้สึกยังไงที่เห็นแม่ตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา เด็กขนาดนี้ คงขวัญเสียและกลายเป็นคนบ้าไปตลอดชีวิตแน่” แตงโมระเบิดเสียงหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ผมได้ยินเสียงออยกล่าวแทรกเสียงหัวเราะนั้น “ก็ได้ ออยจะทำ” “จะตัดสินใจเลือกใคร?” “ออย...” “ไทถามว่าออยจะเลือกให้ใครมีชีวิตรอด!” ผมได้ยินเสียงเด็กน้อยสะอึกสะอื้นพูดออกมาขณะที่แม่ของเธอยังไม่ตอบคำถาม “คุณแม่ขา...น้ำค้างกลัว” “ขนาดเจอแค่นี้เด็กนี่ยังยืนฉี่แตก ถ้าเห็นแม่ถูกระเบิดสมอง – ” “ - พอแล้ว! หยุดพูดเถอะ! ออยจะทำ! ออยเลือกชีวิตลูกสาวออย!!!” “งั้นก็หมายความว่า...” เสียงของแตงโมลดระดับลงเป็นกระซิบอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ผมไม่ได้ยินออยเอ่ยคำใดต่อ แต่ได้ยินเสียงเธอหมุนตัวและเดินเข้ามาที่อ่างอาบน้ำ ผมตัดสินใจไม่ลืมตามองหน้าให้เธอลำบากใจ ผมจะแกล้งทำเป็นว่าผมหมดสติหรือไม่ก็ตายไปแล้ว ออยจะได้ลงมืออย่างสบายใจมากขึ้นอีกนิด ผมหวังว่าแตงโมคงจะมีสติตอนที่บอกว่าหากผมตาย เธอจะยอมปล่อยออยกับลูกสาวไป ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ผมจะไม่เสียดายในความตายของตัวเองเลย ผมยังคงหลับตานอนแน่นิ่ง รู้สึกได้ถึงมือนุ่มนิ่มที่ช้อนศีรษะของผมขึ้นจากขอบอ่างน้ำ ลมหายใจอุ่นๆ ของออยกระทบใบหน้า หยดน้ำตาหลั่งรินลงบนแก้มผมขณะศีรษะกำลังจะถูกปล่อยลงสู่ใต้ผิวน้ำที่มีความสูงไม่ถึงสองฟุตแต่ทว่าอันตรายของมันไม่ต่างจากความกว้างใหญ่ของมหาสมุทรทั้งผืน และในวินาทีนั้นเอง เสียงกระซิบของออยก็ดังข้างหูผม “อดทนนะน้ำ ออยจะหาทางช่วยให้เร็วที่สุด” เธอยกศีรษะผมค้างอยู่เช่นนั้นคล้ายกับซื้อเวลาให้ผมได้มีโอกาสสูดหายใจเข้าเต็มปอดเป็นเฮือกสุดท้าย ผมจึงทำตาม ผมสูดหายใจลึก ตักตวงออกซิเจนให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก่อนที่มือของเธอจะค่อยๆ ประคองศีรษะผมลงผ่านผิวน้ำและวางนิ่งอยู่ก้นอ่างอย่างเบามือในที่สุด มือของออยแหวกผิวน้ำกลับขึ้นไปพร้อมฟองอากาศที่ผุดพรายจากปากผม ผมไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรอีกนอกจากความมืดและความเงียบ ผมกำลังหวาดกลัว ลมหายใจในร่างที่ไร้พละกำลังของผมขาดห้วงลงอย่างรวดเร็ว ผมต่อสู้กับการกลั้นหายใจได้เพียงไม่กี่วินาที สายน้ำเหล่านั้นทะลักเข้าปากและจมูกผมพรูพรั่งราวเขื่อนแตก ความรู้สึกเก่าๆ ครั้งจมน้ำในบึงนางพรายย้อนกลับมาครอบคลุมจิตใจในทันใด ผมรวบรวมเรี่ยวแรงเพื่อทะลึ่งตัวขึ้น แต่แน่นอน มันไม่สำเร็จ ไม่แม้แต่จะเฉียดใกล้คำว่าสำเร็จ ผมไม่มีทางรู้ว่าในขณะเดียวกับที่ความตายกำลังกระชากคอผมให้จมดิ่งสู่ความมืดมิดอยู่นี้ เหตุการณ์เหนืออ่างน้ำจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เสียงน้ำที่ไหลกรูเข้าหูทำให้ผมไม่ได้ยินเสียงพวกเขาคุยหรือโต้เถียงกัน หรือหากมีเสียงร้องไห้ด้วยความแตกตื่นของน้ำค้างที่เห็นผู้เป็นแม่ถูกทำร้าย ผมก็ไม่ได้ยิน ฉับพลันนั้น เสียงระเบิดก็กึกก้องกัมปนาท ผมร้อนวูบที่ชายโครง มันร้อนเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามานาบตรงสีข้าง เสียงกัมปนาทดังตามมาอีกหลายครั้ง คราวนี้ผมไม่ร้อน แต่เห็นวัตถุอมความร้อนชนิดหนึ่งพุ่งเจาะอ่างอาบน้ำและถากจมูกของผมไปเพียงเซนติเมตรเดียว มันคือลูกกระสุนปืน ผมกลอกตามองที่ด้านข้างอ่างอาบน้ำ เห็นรูโหว่สามรูปรากฏขึ้นต่างระดับกัน รูแรกอยู่เหนือชายโครงที่ร้อนวูบขึ้นมานิดหนึ่ง รูที่สองอยู่เหนือระดับจมูกผมไปประมาณหนึ่งนิ้ว ส่วนรูที่สามอยู่เยื้องรูที่สองไปอีกเล็กน้อย และน้ำในอ่างกำลังไหลทะลักออกไปข้างนอกเหมือนน้ำพุ พวกมันไหลทะลักออกไปอย่างรวดเร็ว หัวใจของผมเต้นระรัวด้วยความดีใจ ถ้าผมอดทนรอให้น้ำระบายออกไปจากรูได้หมด ผมก็รอดตายแล้ว แต่สีน้ำก็เริ่มเปลี่ยนไป มันกลายเป็นสีแดงขุ่น พวกมันทะลักทะลายลงคอผมอย่างไม่มีใครหรืออะไรสามารถหยุดยั้ง  ผมทรมานมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า ผมไม่อยากเชื่อว่านี่ผมกำลังจะตายอยู่ใต้น้ำที่ผสมเลือดของตัวเองหรือ? ความคิดอันน่าสำรอกทำให้ผมได้สติ ผมยังคงไม่รอดตาย รูทั้งสามรูนั้นอยู่เหนือระดับตัวของผม ซึ่งหมายถึงว่ายังมีน้ำที่ขังอยู่ในอ่างมากพอที่จะฆ่าผมได้ ผมต้องยันตัวขึ้นให้พ้นระดับน้ำ ตอนนี้น้ำเหลือไม่มากแล้ว แค่ผงกศีรษะขึ้น ผมก็จะรอดตาย แต่ผมยังคงไม่มีแรงมากพอ แรงผลักเฮือกสุดท้ายส่งจมูกของผมโผล่พ้นผิวน้ำที่เหม็นคาวคลุ้งได้ไม่ถึงสามวินาที แรงดูดแห่งความตายก็ดึงมันกลับลงมาให้อยู่ใต้น้ำ หัวสมองของผมว่างเปล่า ไม่เห็นอะไรนอกจากโลกที่เต็มไปด้วยสีแดง สีแดงของเลือดที่ขุ่นคลั่ก ผมรู้ตัวว่าชีวิตของผมกำลังจะจบลงจริงๆ แล้ว ผมเบิกตาค้าง อยากจะเผชิญหน้ากับมัน กล้ามเนื้อทั่วร่างกระตุกเกร็ง หากความตายมีรูปร่าง ขณะนี้มันก็คงร้อยโซ่พันรอบคอของผมเพื่อเตรียมพาผมเดินทางไปสู่โลกหลังความตายเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่า ในสีแดงของเลือดที่ขุ่นคลั่ก ผมกลับเห็นเงาหน้าของใครบางคนลอยอยู่บนนั้น เธอเอื้อมมือลงมา ควานไปบนพื้นอ่างแถวๆ กึ่งกลางระหว่างช่วงขาของผม เธอจับมันแน่นแล้วกระชากออกเต็มแรง มันคือฝาจุกที่ปิดรูระบายน้ำ! สายน้ำที่ท่วมท้นจมูกของผมเหือดหายไปราวร่ายมนตร์ ผมอ้าปากงับอากาศ สองรูจมูกที่แสบและเปียกชุ่มเชิดรับออกซิเจนเข้าเต็มปอด สองขมับปวดตุบเหมือนหัวจะระเบิดแตกออกเป็นสี่ซีก แต่มันก็ไม่ได้ระเบิด ผมกระพริบตาไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่ในดวงตา ผมหอบหายใจ อาการเกร็งที่มือและเท้าคลี่คลายลง ความมีชีวิตชีวาจ่ายพลังงานให้ร่างกายผมอีกครั้ง ผมควบคุมลมหายใจและเปล่งเสียงเรียกออกไปทั้งที่แสบลำคออยากอาเจียน “ออย...” หญิงสาวผู้ช่วยให้ผมรอดตายเป็นครั้งที่สองในชีวิตเอนตัวพิงขอบอ่างและถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอฉีกยิ้มฝืดฝืน บนไหล่ของเธอมีใบหน้าของน้ำค้างซบอยู่ นางฟ้าตัวน้อยยังคงสะอื้นไห้ฮักๆ ด้วยความขวัญกระเจิง “มันจบแล้วใช่มั้ย?” ผมกระซิบถามเบาหวิว     ออยผงกศีรษะเล็กน้อยขณะยกมือที่โชกเลือดลูบหลังลูกสาว ผมถอนหายใจ ในที่สุดมันก็จบแล้ว ถึงผมจะเดาไม่ถูกว่ามันจบลงได้ยังไงก็เถอะ พลัน หูของผมได้ยินเสียงประตูห้องถูกพังโครม บังเกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นระยะสั้นๆ ก่อนสามีภรรยาคู่หนึ่งจะเดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยสีหน้าแตกตื่น - 12 - เสียงปืนที่แตงโมยิงดังก้องสะท้อนไปทั้งคอนโด สาวข้างห้องซึ่งผมสนิทด้วยพอสมควรสังเกตว่ามันดังจากห้องของผม เธอจึงออกจากห้องมาพร้อมสามีผู้เป็นตำรวจและเคาะประตูเรียก นอกจากผมไม่ตอบแล้ว พวกเขายังได้ยินเสียงปืนดังขึ้นเป็นนัดสุดท้าย นั่นเองจึงทำให้สามีของเธอตัดสินใจพังประตูเข้ามาเพราะกลัวผมจะพบอันตราย พวกเขาคิดถูกที่ทำอย่างนั้น สองสามีภรรยาพบผมนอนหายใจรวยรินในอ่างอาบน้ำ ไม่ห่างไปนักเป็นร่างของออยที่นั่งกึ่งนอนพิงขอบอ่างด้วยร่างที่โชกเลือดกับลูกสาวที่ตัวสั่นเหมือนลูกนก และด้านตรงข้ามก็เป็นร่างที่นอนแน่นิ่งนัยน์ตาเลื่อนลอยของแตงโม ใบหน้าของเธอตั้งแต่ใต้จมูกลงมายุบหายไป บนพื้นข้างๆ ตัวมีปืนที่หมดกระสุนตกอยู่ แม้จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก แต่สิ่งแรกที่สองสามีภรรยากระทำก็คือโทรศัพท์เรียกรถพยาบาล ผมหยุดหายใจไปช่วงสั้นๆ ระหว่างมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อพยาบาลคนหนึ่งประสานสองมือทับกันแล้วกดลงบนหน้าอกทำการปั้มหัวใจให้ผมด้วยมือเปล่า สายออกซิเจนถูกเสียบเข้ารูจมูก หัวใจของผมเต้นเร็วขึ้น ผมกลอกตามองไปรอบกาย แต่ไม่เห็นออย เธอคงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยรถอีกคัน แล้วผมก็มาเจอเธออีกครั้งเมื่อถูกขนย้ายลงจากรถพยาบาลและเคลื่อนเตียงเข็นเข้าสู่ห้องฉุกเฉิน... จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 12:00:34

ความคิดเห็นที่ 3 ส่งท้าย หลังผ่าตัด ผมตกอยู่ในความมืดนานถึงหนึ่งวันเต็มก่อนที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด “หมอจัดการผ่าตัดนำกระสุนออกและล้างพิษที่ตกค้างอยู่ให้คุณเรียบร้อย สบายใจได้ ไม่มีอะไรในร่างกายของคุณเสียหาย พักฟื้นสักหน่อยทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ” นั่นคือคำอธิบาย(เท่าที่ผมจำได้)จากแพทย์หนุ่มผู้สวมแว่นตากรอบทอง  พ่อแม่ผมเดินทางจากนครปฐมเข้ามากรุงเทพตั้งแต่คืนแรกที่เกิดเหตุ พวกท่านสลับกันอยู่เฝ้าข้างเตียงเหมือนสมัยผมเป็นเด็ก ผมรู้สึกแปลกใจกับตัวเองเล็กน้อยที่ในช่วงเวลาของความเป็นความตาย ไม่มีแวบไหนเลยที่ผมจะนึกถึงพวกท่าน ใจหนึ่งนึกด่าตัวเอง แต่อีกใจผมก็เถียงว่ามันคงไม่มีเวลามากพอและสมองของผมขณะเผชิญเหตุก็กำลังอยู่ในภาวะสับสน สมองของผมยังคงสับสน...สับสนไปด้วยเรื่องราวของออย สับสนแม้กระทั่งตอนที่พ้นขีดอันตรายเรียบร้อยแล้ว เธอจัดการแตงโมได้อย่างไรโดยไม่ให้น้ำค้างได้รับอันตรายแม้แต่ปลายนิ้ว? ผมต้องรออีกเกือบหนึ่งสัปดาห์ถึงได้รับคำตอบที่อยากทราบ ออยพ้นขีดอันตรายหลังจากผมสองวันและกว่าที่เธอจะแข็งแรงพอที่จะเล่าเหตุการณ์ระหว่างที่ผมจมอยู่ในอ่างน้ำให้ฟังก็ใช้เวลาอีกสามวัน ออยเล่ารายละเอียดในบ่ายวันที่ผมได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล เธอบอกว่าหลังจากวางศีรษะของผมลงใต้น้ำ เธอก็แอบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงที่ซ่อนสเปรย์พริกไทยเอาไว้ ออยสังหรณ์ว่าผู้หญิงที่ใช้โทรศัพท์ของผมโทรไปหาเธอและแจ้งว่าผมไม่สบายอย่างหนักต้องไม่ใช่เพื่อนร่วมงานของผมอย่างที่ผู้หญิงในสายนั้นกล่าวอ้าง แต่ออยก็ไม่แน่ใจมากพอที่จะทำอย่างอื่น เธอเดินทางมาที่คอนโดของผม ผู้หญิงในสายนั้นบอกว่าผมไม่สบายหลังจากไปรับตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและต้องการให้เธอมารับตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นกลับไป ออยจึงประติดประต่อเรื่องราวเข้าด้วยกันและคิดในแง่ดีว่าผมอาจไม่สบายกะทันหันหลังจากเดินทางไปรับน้ำค้าง แต่ออยก็รอบคอบมากพอที่จะหยิบสเปรย์พริกไทยออกจากกระเป๋าสะพายใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงสำหรับป้องกันตัวหากมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น มันเป็นไปตามสังหรณ์ของเธอ เมื่อประตูห้องของผมถูกเปิดออกโดยหญิงสาวหน้าขาวซีด ออยก็ตระหนักว่าหญิงสาวคนนั้นคือแตงโม น่าแปลกที่พวกเราสามคนต่างจดจำกันได้ในทันทีที่เห็น แต่สิ่งที่ทำให้ออยไม่กล้าขยับตัวก็คือเด็กน้อยในวงแขนที่แตงโมกำลังล็อคคอใช้ปลายกระบอกปืนยัดปากไม่ให้เปล่งเสียงร้อง ออยบอกผมว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนยิง แตงโมพยักหน้าให้เธอเดินเข้ามาในห้อง ออยทำตามแต่โดยดี แตงโมสั่งให้ออยล็อคประตู เมื่อออยหันไปทำตามคำสั่ง แตงโมก็กรากเข้ามาใช้ด้ามปืนกระแทกศีรษะทางด้านหลัง แรงกระแทกไม่แรงพอที่จะทำให้ออยสลบหรือหัวแตก มันเพียงทำให้เธอทรุดลงไปบนพื้นและโดนกระชากกระเป๋าสะพายไปเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่อาจขัดขืน หลังจากนั้นแตงโมก็แสดงตัวว่าตนเองเป็นแตงไทย เธอกล่าวโทษและก่นด่าออยในความตายที่เกิดขึ้น ก่อนจะใช้ปืนจี้และบังคับให้ออยเดินถอยหลังเข้ามาที่ห้องน้ำ... การที่เห็นออยตัดสินใจเลือกปลิดชีวิตผมคงทำให้แตงโมสุขใจจนลืมที่จะสังเกตว่าในมือของออยเพิ่มสเปรย์พริกไทยขวดเล็กมาหนึ่งขวด ออยขยับเท้าเข้าไปใกล้แตงโมที่ยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มือที่ถือปืนชี้ลงพื้น ออยทราบว่าผมไม่อาจกลั้นหายใจได้นานและจิตใจของแตงโมก็ปรวนแปรเกินกว่าจะวางใจ เธอตัดสินใจเลือกวินาทีนั้น ฉีดสเปรย์พริกไทยใส่ใบหน้าแตงโมแล้วกระโจนเข้าใส่หมายตะปบปืนอย่างกล้าหาญ ออยเลือกจังหวะการลงมือได้อย่างยอดเยี่ยม การโถมตัวเข้าไปทำให้แตงโมที่กำลังแสบร้อนใบหน้าเผลอตัวปล่อยมือออกจากรอบลำคอของน้ำค้าง เด็กน้อยสะบัดหลุดในขณะที่แม่ของเธอพุ่งรวบข้อมือของหญิงเสียสติและโถมทับกันอยู่บนพื้นห้องน้ำ หนูน้อยยืนตะลึงลานอย่างทำอะไรไม่ถูก ผู้เป็นแม่ซึ่งคร่อมอยู่เหนือร่างหญิงวิกลจริตออกคำสั่งให้วิ่งหนีไป น้ำค้างคุ้นเคยกับการทำตามคำสั่งของผู้ใหญ่ ถึงจะมีอาการลนลาน ลังเลและขวัญเสีย แต่เธอก็รีบทำตามทันที(ในภายหลัง ผมได้รู้ว่าที่ซ่อนของน้ำค้างคือใต้เตียงของผม) แม้แตงโมจะเป็นฝ่ายที่อยู่ด้านล่างและมือที่กุมปืนก็ถูกออยจับฟาดกับพื้นอย่างแรง แต่ในที่สุด มือของแตงโมก็หลุดจากการจับยึดของออย ผมไม่รู้ว่ามันคือโชคร้ายหรือโชคดีที่นิ้วของแตงโมกระตุกไกในจังหวะนั้น กระสุนพุ่งทะลุอ่างอาบน้ำสามนัด ตัดชายโครงของผมนัดหนึ่งและฝังผนังห้องน้ำอีกสองนัด ปาฏิหาริย์มากที่มันไม่ถูกอวัยวะสำคัญของผม เสียงปืนที่แผดดังนอกจากทำให้น้ำในอ่างพวยพุ่งออกมาเป็นสายแล้ว ยังสร้างความตกใจให้ออยอย่างมาก แรงที่กดทับแตงโมผ่อนลง เธอถูกแตงโมกระแทกหมัดเข้าสีข้าง ออยถูกเหวี่ยงมากระแทกผนัง แตงโมยันกายลุกขึ้น เบนปืนจากอ่างอาบน้ำมายังร่างของออย แตงโมลั่นไกสองนัด ออยกัดฟันโถมตัวสวนกระสุนพุ่งเข้าใส่ร่างของแตงโมเหมือนนางแมวป่า เหตุการณ์ต่อจากนั้นค่อนข้างเลือนรางในความทรงจำของออย เธอจำไม่ได้ว่าปลุกปล้ำอย่างไรปืนถึงมาอยู่ในมือ ออยรู้สึกตัวกลับมามีสติแจ่มกระจ่างก็เมื่อเสียงปืนแผดดัง ส่งลูกกระสุนนัดสุดท้ายทะลวงใบหน้าซีกล่างของแตงโมยับเยิน   เลือดสาดกระจายเต็มตัวออย ทั้งเลือดของเธอเองและเลือดของแตงโม ออยได้แต่ทิ้งปืนลงอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ทำ  แต่เธอก็บอกกับตนเองว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก เธอตะกายลงจากร่างไร้วิญญาณของแตงโมและคลานมาที่อ่างอาบน้ำก่อนจัดการช่วยชีวิตผมทั้งที่ตัวเธอเองก็กำลังแย่ ระหว่างน้ำสีเลือดในอ่างหมุนวนลงไปในรูระบายน้ำ หนูน้อยผมเปียก็ย่องมาที่ประตู เมื่อเห็นแม่ของเธอนั่งพิงอ่างอาบน้ำ มีเลือดโชกเต็มตัว น้ำค้างก็เบะหน้าร้องไห้จ้าและวิ่งตรงเข้ามาสวมกอดโดยไม่สนใจอะไรอีก เมื่อตำรวจปิดคดี พวกเขาลงความเห็นว่าออยไม่มีความผิดเพราะเธอลงมือฆ่าเพื่อป้องกันตัว แม้คดีปิด แต่ประตูที่เปิดรับเรื่องราวที่ตามมาไม่เคยปิด เรื่องราวแรก คอนโดที่ผมเช่าอยู่แทบต้องเลิกกิจการในทันทีหลังตำรวจสืบพบว่าที่แตงโมสามารถเข้ามาอยู่ในห้องผมได้นั้น เป็นเพราะเธอติดสินบนผู้ดูแลคอนโดกว่าหนึ่งแสนบาทในการขอซื้อคีย์การ์ดห้องของผมก่อนหน้าเกิดเหตุถึงสองสัปดาห์ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้แตงโมทราบที่อยู่ของออย เธอเปิดพบในสมุดบันทึกบนหัวเตียงขณะแอบเข้ามาสำรวจห้องผมในวันหนึ่ง เมื่อข่าวอันน่าอับอายแพร่กระจายไป ผู้เช่าทยอยย้ายออกพร้อมกันหมดในเดือนเดียว ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมายอะไรเลย คอนโดมิเนี่ยมที่ผู้ดูแลไม่มีความรับผิดชอบอย่างนี้ ทุบทิ้งแล้วสร้างเป็นสนามเด็กเล่นเสียจะดีกว่า แน่นอนครับ รายชื่อผู้เช่าที่ย้าย ย่อมรวมถึงผมและสามีภรรยาที่โทรศัพท์เรียกรถพยาบาลคู่นั้นด้วย เรื่องราวที่สอง ผม ออยและน้ำค้างเข้ารับการตรวจเช็กสภาพจิตเมื่อพวกเราหายดี เรื่องราวที่สาม ผลออกมาว่าผมกับออยไม่เป็นอะไร แต่ไม่ใช่น้ำค้าง จิตแพทย์เด็กระบุว่าเธอป่วยเป็นโรคเครียดจากเหตุการณ์ร้ายแรง PTSD ประเภท hyperarousal อาการวิตกจริต น้ำค้างนอนฝันร้ายทุกคืน(ระหว่างที่ออยนอนโรงพยาบาล น้ำค้างอยู่กับสาวประเภทสองเพื่อนสนิทของออยเนื่องจากออยไม่ไว้ใจให้ลูกสาวอยู่กับพี่เลี้ยงที่ส่งมอบเด็กหญิงให้คนแปลกหน้าโดยไม่โทรมารายงานเธออีกแล้ว) และหากไม่ฝัน น้ำค้างก็จะกรีดร้องสุดเสียงน้ำตาไหลพรากทันทีที่มีหญิงสาวแปลกหน้าเข้ามาใกล้ เหตุนั้นน้ำค้างจึงไปโรงเรียนและออกจากห้องพักไม่ได้ ชีวิตของเด็กน้อยผู้ร่าเริงพลิกกลับสลับจากด้านที่สดใสสู่ด้านที่มืดหม่นหดหู่ น้ำค้างเริ่มเซื่องซึม ไม่พูด ไม่คุย ไม่ดูการ์ตูนมิกกี้เม้าส์ที่เคยชอบ จนกระทั่งออยออกจากโรงพยาบาล น้ำค้างตกอยู่ในห้วงเหวแห่งฝันร้ายได้ไม่นาน ความเอาใจใส่ที่ดีของออยก็ทำให้ ณ ปัจจุบันนี้ อาการของน้ำค้างดีขึ้นมาในระดับที่น่าพอใจ และจิตแพทย์เด็กก็ให้คำรับรองว่าหากน้ำค้างได้รับการดูแลจากผู้ปกครองด้วยความอบอุ่นอย่างนี้ เธอจะหายขาดจากอาการหวาดวิตกได้ในเร็ววัน เด็กส่วนใหญ่มักจะปรับตัวรับทุกสิ่งทุกอย่างได้ดีเสมอ ผมหวังว่าน้ำค้างคงไม่ใช่เด็กส่วนน้อยเหมือนแตงโม การดูแลน้ำค้างอย่างทะนุถนอมตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แลกมาด้วยการลาออกจากวงการของพริตตี้และเอ็มซีที่ชื่ออลิซ ออยอยู่เฉยๆ ได้ด้วยเงินเก็บที่เธอตั้งใจสะสมไว้สำหรับอนาคตอันมั่นคงและสุขสบายของน้ำค้าง เหลือเชื่อที่การทำงานเป็นพริตตี้หามรุ่งหามค่ำของออยทำให้เธอมีเงินเก็บร่วมเจ็ดหลัก แต่ถึงจะรู้ว่าพวกเธอไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อน ผมก็แวะไปหาเธอสองแม่ลูกทุกครั้งที่มีโอกาส หรือถ้าไม่มีโอกาส ผมก็พยายามหาโอกาสจนเจออยู่เสมอ ผมยังคงไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะอาสาทำตัวเป็นพ่อให้น้ำค้างหรืออย่างไร แต่ผมก็พอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ในขณะนี้ น้ำค้างเรียกผมว่าคุณอา ทว่าในดวงตามีสายใยมากกว่านั้น มันเป็นความรู้สึกที่ใครสักคนมองคุณด้วยความรักและความคิดถึง เป็นสายตาของเด็กคนหนึ่งที่ยอมรับว่าคุณคือคนในครอบครัวของเขา น่าดีใจไหมล่ะครับ? ออยบอกผมว่าผมคือผู้ชายคนแรก(หากเราไม่นับมอลลี่หรือชื่อจริงคือนายมนต์ชัยเป็นผู้ชายน่ะนะ) ที่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับน้ำค้าง ออยไม่เคยปล่อยให้ผู้ชายคนไหนรู้จักกับลูกสาวและวิธีการวางตัวในงานพริตตี้ของเธอก็ค่อนข้างรัดกุมกว่าที่ผมคิด มันทำให้ผมตระหนักว่าคนเราใช้สายตาและทัศนคติส่วนตัวตัดสินอะไรจากการกราดมองเพียงผิวเผินไม่ได้จริงๆ ผมยังคงไม่รู้อีกเช่นกันว่าต่อไปนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเราจะเติบโตไปอย่างไร เราอาจเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันหรืออาจจะมากกว่านั้น(หรือน้อยกว่านั้น) ตราบใดที่จิตใจของมนุษย์ยังคงซับซ้อน ผมเชื่อว่าไม่มีใครสามารถหยั่งรู้เรื่องราวของความรักได้ ผมเคยคิดเล่นๆ ว่าเส้นทางชีวิตของผมกับออยเหมือนเส้นทางลำเลียงน้ำกับน้ำมัน ที่เมื่อใส่รวมกันในขวดเดียวกัน มันจะแยกตัวออกจากกันทันทีหรือหากรวมกันได้ก็เป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ จากการที่ใครสักคนเอามือไปเขย่าขวด (เหมือนตอนที่ผมกับเธอได้มีโอกาสรู้จักและสนิทสนมกันในวัยเด็ก) และเมื่อขวดถูกวางกลับลงที่เดิม น้ำกับน้ำมันก็จะค่อยๆ แยกตัวออกจากกันอีกครั้ง (เหมือนการจากลาของเรา) น้ำกับน้ำมันไม่มีทางอยู่รวมกันได้หากปราศจากตัวประสานเช่นน้ำสบู่ ณ จุดนี้ ผมรู้แล้วว่าตัวประสานนั้นอยู่ที่ใด “คุณอาขา น้ำค้างอยากไปเที่ยว เมื่อไหร่เราจะได้ไปเที่ยวกันอีก?”  เด็กน้อยออกอาการรบเร้า ---------------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 12:01:25

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องต่อไป:กลิ่นคาวของความตาย สัญญาว่าจะไม่ยาวแบบนี้อีกแล้วครับ! แหะๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 12:03:01

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องนี้ออกไปในทางวิปลาสคลาดเคลื่อน แทรกแนวจิตวิเคราะห์ ผสมด้วยความหลัง..เพื่อน..ความรัก .ความรู้สึกผิด..ความฝังใจ...หลายรส เหมือนยำใหญ่ใส่สารพัด วางจานจัดหลายเหลือตรา^^ บรรยากาศครึ่งหลังทำให้คนอ่านอึดอัดและเครียด คนเขียนก็เข้าใจเล่นกับความรู้สึกของคนอ่าน ลากกันไปยาว กว่าจะหลุดออกมาได้..^^ เรื่องนี้่ต้องยกคะแนนเต็มในการหนูออย ผู้ดับหลอนของหนูแตงโมจินตรา เป็นตัวเอกของเรื่อง ส่วนนายน้ำเอาคะแนนตัวเอกประเภทเชื่อมโยงบรรยายเหตุการณ์ ไปก็แล้วกันเด้อ นางเดอ... แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 55 14:29:51 แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 55 14:28:30 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 14:26:00

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบๆ ตอนจบโรแมนติคดีอ่า ^______^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 17:39:59

ความคิดเห็นที่ 7 @5 -  อาจารย์จี เรื่องนี้สลับบทบาทกันครับ ปกติพระเอกต้องช่วยนางเอก แต่ว่าเรื่องนี้นางเอกได้บทนั้นไป ฮิฮิ ปล.แมวน่ารักนะครับอาจารย์ @6 - พี่รุริกะ ดีใจมากๆ เลยครับที่พี่รุริกะชอบ แอบกลัวนะว่าถ้าเขียนออกมาแล้วคนต้นเรื่องไม่ชอบ จะตอบยังไงดี ตอนจบอยากให้โรแมนติคครับ มันมืดๆ มัวๆ เครียดๆ กันมาทั้งเรื่องล่ะเนอะ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 21:42:16

ความคิดเห็นที่ 8 น่ากลัวเนอะ . . . เวลาที่คนเราเจอเหตุการณ์สะเทือนใจแล้วฝังใจจนทำร้ายคนอื่น แต่จบแบบนี้ก็ดีแล้วจ้า . . . น้องทะเล . . . มี สาคูไส้ปลา มาฝากให้หม่ำๆยามดึกนะน้องนะ   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 21:44:48

ความคิดเห็นที่ 9 ลุ้นน่าดูเลยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 21:52:33

ความคิดเห็นที่ 10 ผ่านเรื่องนี้ไปได้ไงหว่า... น่ากลัวมากๆ   แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 55 10:25:40 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 07:54:48

ความคิดเห็นที่ 11 ลุ้นจนเหนื่อยเลยค่ะ เฮ้อออออออออออ :) จากคุณ : safiyah (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 11:08:02

ความคิดเห็นที่ 12 นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 15:43:25

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบอ่ะ ถึงยาวก็ชอบ ว่าแต่ว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่หลอนที่สุดใช่มั้ย เค้าอยากอ่านที่หลอนกว่านี้อ่ะ รออ่านตอนต่อไปนะ สู้ ๆ ค่ะ ********** ปล. อ่านจบตั้งแต่เมื่อคืน แต่ดึกมากแล้วเลยไม่ได้อยู่คุย วันนี้ก็ชีพจรลงเท้าเช่นเคย ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้ายันบ่ายสาม เหนื่อย ~*~ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 20:38:44

ความคิดเห็นที่ 14 @8 - พี่กาปอม สาคูไส้ปลา...เป็นอีกอย่างที่ยังไม่เคยลองชิมเลยครับ ท่าทางจะอร่อยนะนี่ แพลบๆ @9 - คุณ scottie คนเขียนก็ลุ้นครับ ลุ้นว่าคนอ่านจะลุ้นหรือเปล่า ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ @10 - พี่ไหม ผ่านไปแล้ว ยังดีนะเนี่ยที่ยูเทิร์นกลับมาได้ ดีใจที่พี่ไหมกลัวครับ(เอ๊ะ ยังไง) XP @11 - คุณซาฟิยะห์ งั้นต้องดื่มน้ำแก้เหนื่อยหน่อยเนาะ @12 - คุณปิยะรักษ์ นายน้ำนี่ เป็นพระเอกที่กินแรงนางเอกจริงๆ เลยเนอะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ ^^ @13 - บก.สไนเปอร์ ดีใจที่บก.ชอบครับ ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องที่หลอนถึงใจบก.หรือเปล่า แต่จะพยายามครับ //ชูมือสองนิ้ว นัยน์ตามุ่งมั่น จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:22:39

ความคิดเห็นที่ 15 ดึกแล้ว แต่ยังไม่ง่วง...เข้ามาเดินเล่นไปทั่ว พอเจอทู้ไหนที่มีอาหารนี่แย่เลย หิวมากกก ...งานเขียนของน้องเลเดือด พี่ไหมไม่สามารถเม้นได้จริงๆค่ะ (ต้องขอโทษด้วย)เพราะมืออาชีพมากๆ 555 ...ส่วนที่บอกว่า กลัว คือแนวแบบนี้ (ฆาตรกรโรคจิต) ถ้าเป็นหนังจะไม่ค่อยชอบดู เพราะกล้าๆกลัว ดูแล้วไม่คุ้ม...เขียนได้ดีมากค่ะ(เม้นได้แค่นี้) จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 23:29:26

ความคิดเห็นที่ 16 ฉากในห้องน้ำ ทั้งหลอน ทั้งลุ้น ระทึกสุดๆ ไปเลยครับ อยากให้จบหักมุม แบบ น้องอิมัลซิไฟเออร์(น้ำค้าง)กลายเป็นแตงหมายเลขสาม จัดการทั้ง น้ำ และ น้ำมัน ก่อนหนีหายไป แต่แบบนั้นก็ใจร้ายเกินไปเนอะ อิ อิ รอเสพกลิ่นคาวของความตาย คิวต่อไปครับ (พึ่งกลับจากเดินตลาด เดินผ่านแผงขายปลา ได้กลิ่นคาว กับเสียงทุบ แล้วนึกถึงทันที) จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 18:56:39

ความคิดเห็นที่ 17 ออยเป็นผู้หญิงที่สุดยอดจริงๆว่ายน้ำก็เก่ง (ว่ายไปว่ายกลับมารอบหนึ่งแล้ว ยังมีแรงดำน้ำลงไปช่วยเพื่อนได้อีก) แถมยังเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียว และต่อกรกับคนวิกลจริตได้ โดยรวมแล้วสนุกครับ อ่านแล้วลุ้นตลอด สำหรับผมแล้วรู้สึกหลอนนิดหน่อยเท่านั้น ได้อรรถรสหลากหลายอารมณ์ รวมถึงความรู้เรื่องโรค PTSD ด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 55 22:58:51 จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 22:27:32

ความคิดเห็นที่ 18 @15 - พี่ไหม โหย ขอบคุณครับพี่ไหม ชมแบบนี้ตัวลอยขึ้นดาวอังคารกันพอดี ปล.หนังแนวฆาตกรโรคจิตเนี่ย แนวโปรดสำหรับผมเลยนะครับ เอิ๊กๆ @16 - พี่โส้ย แว๊กกกก เจอตอนจบแบบพี่โส้ยเข้าไป หงายเงิบเลยฮะ ^^ เรื่องสั้นเรื่องต่อไป จะเล่าในบรรยากาศที่ผ่อนคลายกว่านี้ครับ ถึงชื่อเรื่องจะออกแนวน่ากลัวก็ตาม แต่เนื้อหาจะเป็นในลักษณะที่ค่อยๆ ไล่เรียงจังหวะขึ้นจากเหตุการณ์ธรรมดาไปสู่เหตุการณ์ไม่ธรรมดา กะว่าจะไม่ยาว แต่ดูท่าแล้ว มันจะกลายเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวหมายเลขสองไปอีกแล้วฮะ (_ _) @17 - คูณ Shaolin boy ใช่ครับคุณ Shaolin boy ออยเป็นผู้หญิงที่เก่งมากๆ ซึ่งโดยทั่วไปแล้ว เมื่อถึงเวลาคับขัน ผู้หญิงบางคนกลับสามารถทำเรื่องที่กล้าหาญได้มากกว่าผู้ชายเสียอีก ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 18:50:46

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านจบมาตั้งหลายวันแล้ว พอจะเมนต์ก็ดันติดงานซะงั้น หักมุกหักมุมซะผมนึกไม่ออกว่าใครเป็นใครเลยอะ แต่ผมก็ชอบอ่านนะ แนวนี้อะ เอาเป็นว่าผมก็จะรอตอนต่อไปครับ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 16:51:11