PANTIP.COM : W12464222 (นิยายกำลังภายใน) วิหคดั้นเมฆา ผู้กล้าฝ่ายุทธจักร ตอนที่ 105 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ช่วงเวลาเดียวกับที่สือหย่งหลุนลอบเข้าหมู่ตึกตระกูลสือ ฟ่านไป่หนิงก็แวะมาหาศิษย์พี่รองยังบ้านพัก

เจ้าซาลาเปาซิ่วท้อหลานบุญธรรมของนางโตขึ้นมาก เล่นเอาดรุณีน้อยครางอู้ขณะกอดมันแนบอก “อาฟาไฉนหนักปานนี้ หากมิใช่ว่าตัวนุ่มนิ่มเหมือนแป้งซาลาเปา อาหญิงคงคิดว่าในพุงเจ้ามีแต่ก้อนหินเป็นแน่แท้”

กล่าวจบก็ไซ้จมูกกับท้องป่อง ๆ อย่างนึกหมั่นเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากจากริมฝีปากเล็ก ๆ ไม่หยุด เล่นกับหลานสักพักหวงไป่หวินและชางฮุ่ยเยว่ภรรยามันก็ออกมาจากห้องนอน ศิษย์พี่รองของนางสวมใส่ชุดข้าราชการสีน้ำเงินเข้ม บนเส้นผมสีเงินประดับหมวกขุนนางแลดูแปลกตาหากก็สง่างามอย่างบอกไม่ถูก คาดว่าชางฮุ่ยเยว่คงเพิ่งช่วยสามีแต่งตัวเตรียมออกไปปฏิบัติหน้าที่ในตอนเช้า

ฟ่านไป่หนิงคืนหลานชายแก่แม่นม แล้วเดินยิ้มแย้มมาสมทบกับทั้งสอง หวงไป่หวินมองนางด้วยสายตาอ่อนโยน ทักว่า

“เห็นเจ้าเป็นปกติข้าก็สบายใจ”

“ไป่หนิงทำศิษย์พี่รองลำบาก ละอายใจนัก”

ชางฮุ่ยเยว่มองพวกมันซ้ายทีขวาที ดูท่าชายผมเงินคงมิได้เล่าเรื่องที่ฟ่านไป่หนิงเคยอาละวาดหลังการตายของซินแสเทวะให้ฟัง จังหวะนั้นหวงไป่หวินก็แตะบ่าภรรยากล่าวว่า

“เจ้าไปพักผ่อนเถอะ พอข้าสนทนากับไป่หนิงเสร็จแล้วจะเดินทางเข้าวังเลย”

ชางฮุ่ยเยว่ฝืนยิ้มสะทกสะท้อน กวักมือเรียกแม่นมมาใกล้ “อาฟา มาลาท่านพ่อก่อนไปทำงานซิลูก”

แม่นมกระวีกระวาดยื่นทารกแก่บิดา แต่ครั้นหวงไป่หวินอุ้มลุกได้สักพัก หวงฟาพลันร้องไห้จ้าจนแม่นมต้องรับคืนมา เอ่ยแก้ต่างว่า

“โอ ช่วงนี้ท่านหมอหลวงทำงานหนักแทบไม่อยู่ติดบ้าน อาฟาไม่คุ้นหน้าจึงโวยวายขึ้นมาน่ะเจ้าค่ะ”

หวงไป่หวินกลับกางฝ่ามือเหม่อมองก่อนถอนหายใจยาว “ไม่หรอก ข้าเคร่งเครียดมากเกินไป ลูกคงจับกระแสจิตน่าอึดอัดได้ถึงเกิดกลัวขึ้นมา”

ชางฮุ่ยเยว่กุมมือสามีเอ่ยว่า “เพราะท่านต้องตั้งใจรักษาพระบิดาเท่านั้น หลังจากนี้ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”

ปลอบมันเสร็จก็พาแม่นมและบุตรชายจากไป ฟ่านไป่หนิงรอจนเสียงทารกจางหายค่อยหย่อนตัวนั่ง เกริ่นว่า

“พระอาการของพระบิดาไม่ทุเลาเลยหรือ”

“เดี๋ยวทรงเดี๋ยวทรุดตามลักษณะโรคนั่นแหละ ฮุ่ยเยว่เป็นห่วงมากเกินไป”

ฟ่านไป่หนิงผงกศีรษะรับรู้ โรคที่พระบิดาเป็นอยู่นั้นเกิดจากร่างกายเสื่อมลงตามอายุขัย จึงเกิดอาการหลง ๆ ลืม ๆ อารมณ์แปรปรวนไม่แน่นอน ถ้าเป็นหนักจะร้ายแรงถึงขั้นควบคุมร่างกายตามปกติไม่ได้ทำให้ดูแลลำบาก มิหน้ำซ้ำการรักษาทำได้เพียงคงอาการให้ทรุดลงช้าที่สุด ช่างเป็นโรคที่รับมือได้ยากจริง ๆ ทว่าดรุณีน้อยมิใคร่สนใจเรื่องนี้นัก จึงวกไปสอบถามสิ่งที่ค้างคาใจมากกว่า

“ศิษย์พี่รอง ท่านพอมีความรู้เรื่องการใช้ไส้เดือนหลอมฟ้าสกัดยาจากต้นสามใบไร้รากบ้างหรือไม่”

ถ้านับจากเบาะแสทุกอย่างของประมุขรัตติพิกลที่นางทราบ เรื่องไส้เดือนหลอมฟ้าคงเป็นปัญหาที่นางจับมาโยงกับเบาะแสอื่นแทบไม่ได้เลย ดรุณีน้อยจึงคิดสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมจากผู้รู้ให้มากที่สุด

หวงไป่หวินขมวดคิ้วสีเงินเข้าหากัน “นี่เป็นเรื่องที่มีบันทึกไว้น้อยมาก จู่ ๆ เจ้าสนใจขึ้นมาทำไม”

คนถูกซักกะพริบตาปริบ ๆ “เอ..คลับคล้ายว่าตอนเดินทางกับพี่หย่งหลุนได้ยินเรื่องนี้จากใครก็จำไม่ได้ เลยอยากหาความรู้เพิ่มเติมก็เท่านั้น” ดรุณีน้อยรีบยิ้มประจบ “สมัยก่อนเวลาข้าข้องใจปัญหาใดก็มักวิ่งมาถามศิษย์พี่รองเป็นคนแรก ทั้งไม่เคยผิดหวังสักที”

เจอลูกอ้อนเข้าไปกิเลนเงินแห่งวังหลวงก็ได้แต่ส่ายศีรษะเป็นเชิงเอ็นดู ยอมอธิบายว่า

“คงต้องพูดถึงต้นสามใบไร้รากก่อนล่ะนะ เจ้ารู้ใช่ไหมว่าสมุนไพรชนิดนี้ใช้สกัดยาซึ่งช่วยฟื้นพละกำลังให้ร่างกายได้ จนเจ้าเมืองน้ำมรกตยังเคยถูกหลอกว่าเป็นยาอายุวัฒนะ”

ฟ่านไป่หนิงพยักหน้างึก เพราะเรื่องนี้ทำเอานางและสือหย่งหลุนเกือบเอาตัวแทบไม่รอด จะลืมเลือนได้อย่างไร ระหว่างนั้นหวงไป่หวินก็เอ่ยสืบต่อ

“ยาดังกล่าวถ้าใช้บ่อยจะเกิดผลข้างเคียงจนถึงแก่ชีวิตได้ ทว่าหากใช้ไส้เดือนหลอมฟ้าสกัดตัวยาเข้มข้นออกมากลับไม่พบผลข้างเคียงเหล่านี้ แต่ตัวยาเข้มข้นก็มีข้อด้อยคือไม่สามารถออกฤทธิ์ได้ยาวนาน เปรียบเทียบเช่นตัวยาปกติอาจอยู่ได้หลายวัน แต่ตัวยาเข้มข้นจะทำให้ผู้ป่วยกระชุ่มกระชวยสักชั่วยามก็สิ้นฤทธิ์กลับไปนอนหมดแรงเช่นเดิมแล้ว”

“อืม ทว่าในเมื่อยาไม่มีผลข้างเคียง ก่อนตัวยาเข้มข้นจะสิ้นฤทธิ์ก็ให้ทานต่อเนื่องไปมิได้หรือ”

ฟ่านไป่หนิงกำลังคิดว่าหรือประมุขรัตติพิกลจะป่วย จึงต้องเสาะหายามายืดอายุตนเองไปเรื่อย ๆ แต่แล้วหวงไป่หวินก็สวนขึ้นว่า

“วิธีของเจ้ามีปัญหาใหญ่อยู่ที่ว่าไส้เดือนหลอมฟ้านั้นหายากมาก ทั้งไม่สามารถเลี้ยงไว้แพร่พันธุ์ได้ต้องหาจากธรรมชาติเท่านั้น เจ้าจะมีปริมาณมากพอใช้ต่อเนื่องไปนานแค่ไหนกัน สุดท้ายยาหมดก็ต้องกลับไปนอนป่วยเช่นเดิมอยู่ดี”

จริงด้วย นางรับคำในใจ อีกอย่างเรื่องไส้เดือนหลอมฟ้าบนเกาะหนึ่งน้ำตาก็เกิดมาร่วมปีแล้ว หากสกัดยามาใช้ตั้งแต่ตอนนั้นป่านนี้คงไม่เหลือหรอ หรือความจริงประมุขรัตติพิกลใช้ยาหมดไปตั้งแต่ต้นแล้ว นางมิควรมากังวลเรื่องนี้อีก

“แล้วปกติตัวยาเข้มข้นนี้มักใช้เพื่อการใดหรือ” ถึงจะคิดเช่นนั้นฟ่านไป่หนิงก็ยังอดถามมิได้

“กรณีคนป่วยหมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะพูดจา อาจใช้ยานี้กระตุ้นพลังชีวิตขึ้นมาสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้าย หากจะมีการใช้แบบอื่นด้วยข้าว่าก็คงไม่พ้นจากนี้หรอก จริงซิ...ข้าพอมีตำราบันทึกเกี่ยวข้องอยู่บ้าง เจ้าเดินทางมาเมืองหลวงคราวนี้คงพักอยู่กับข้าใช่ไหม ค่อยเอาไปอ่านทีหลังก็แล้วกัน”

คำพูดอีกฝ่ายดึงดรุณีน้อยหลุดจากภวังค์พร้อมทีท่าลำบากใจ “เรียนศิษย์พี่รองตามตรง ครั้งนี้ข้าตั้งใจมาขอความช่วยเหลือจากเสนาคังแฝงตัวสู่ราชสำนัก เพื่อสืบคดีหยกม่วงครึ่งชิ้น”

อันที่จริงยังรวมถึงคดีฆาตกรรมองค์ชายน้อยด้วย แต่ฟ่านไป่หนิงไม่อยากเปิดเผยเบื้องหลังที่ว่าซินแสเทวะไม่ส่งมอบลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์ช่วยเหลือองค์ชายน้อย เพราะมอบให้สหายเหอหมิงเฉิงช่วยชีวิตหลานชายไว้ก่อน จนเป็นเหตุให้ศิษย์พี่รองเข้าใจอาจารย์ผิด ด้วยเห็นว่าหวงไป่หวินเสียใจกับการตายของซินแสเทวะมากพอแล้ว จึงไม่อยากซ้ำเติมมันด้วยการเอ่ยถึงคดีนี้

แต่กระนั้นแค่เรื่องคดีหยกม่วงครึ่งชิ้น ก็ทำให้ชายผมเงินคาดเดาทะลุปรุโปร่ง ดวงตาสีเทาซึ่งสะท้อนแสงเป็นประกายแดงเจิดจ้าพลันจับจ้องนางเขม็ง

“เจ้าต้องการทำเช่นนี้เพราะเหตุใด คงมิใช่เพื่อเสาะหาตัวประมุขรัตติพิกล ผู้อยู่เบื้องหลังคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นและการบุกเรือนเพลินบุปผาหรอกนะ” ครั้นพบว่าศิษย์น้องไม่ตอบคำ ผู้ซึ่งปกติอารมณ์เยือกเย็นเป็นนิจถึงกับตบโต๊ะปัง เค้นเสียงว่า “คำสั่งเสียห้ามแก้แค้นของอาจารย์ เจ้าหลงลืมไปแล้วอย่างนั้นหรือ!”

“ข้ามิได้หลงลืมหากแต่มิอาจยอมรับ แม้อาจารย์จะห้ามแก้แค้นทว่าก็มิได้ห้ามสืบหาความจริงนี่”

“เหลวไหล! เจ้าจงใจตีความคำสั่งเสียเข้าข้างตนเองเท่านั้น คนฉลาดเช่นเจ้ามีหรือจะไม่รู้ว่าอาจารย์กำชับไว้เพราะหวังให้ทุกคนปลอดภัย เพื่อป้องกันอาจารย์เสียสละตนอย่างสูญเปล่า ข้าขอห้ามเจ้ายุ่งเกี่ยวกับราชสำนักเด็ดขาด”

ฟ่านไป่หนิงเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงมิได้ถือสาการคัดค้านหัวชนฝาของหวงไป่หวิน

“ศิษย์พี่รอง ข้าทราบดีว่ากระทำสิ่งอันไม่สมควร แต่ถ้าต้องทนทรมาณกับความเคลือบแคลงไปทั้งชีวิต ข้ายินดีแบกรับชื่อเสียงศิษย์ทรยศของซินแสเทวะเสียดีกว่า และขอยืนยันว่าหากอาจารย์ไม่ให้ข้าแก้แค้น ข้าก็จะไม่แก้แค้น...แต่อย่างไรข้าต้องทราบความจริงเบื้องหลังนี้ให้ได้!”

หวงไป่หวินนวดหัวคิ้วยับย่นด้วยท่าทางอับจนปัญญา “แล้วหย่งหลุนเล่า มันว่าอย่างไรกับเรื่องนี้บ้าง”

“พี่หย่งหลุนย่อมให้การสนับสนุน และยินดีแฝงตัวในฐานะขันทีเข้าวังหลวงเป็นเพื่อนข้า”

“ว่าอย่างไรนะ! หย่งหลุนเห็นด้วยกับเจ้าหรือ ทำไมถึง...”

คำพูดชะงักงัน สองศิษย์พี่น้องต่างหันไปทางประตู มองบ่าวรับใช้ของหวงไป่หวินซึ่งเพิ่งโผล่หน้ามาเอ่ยด้วยกิริยายำเกรง

“เรียนท่านหมอหวง เอ้อ...นี่ก็เลยเวลาเข้าวังมามากแล้ว บ่าวเกรงว่า...”

หวงไป่หวินโบกมือไล่มันไปชั่วคราว เหลือบมองฟ่านไป่หนิงด้วยอาการลังเลหากแล้วก็ตัดสินใจผุดลุกขึ้น กำชับนางว่า

“เรายังคุยกันไม่จบ หลังข้ากลับมาค่อยสนทนากันต่อ เจ้ารอก่อนแล้วกัน”

ฟ่านไป่หนิงแย้มริมฝีปากพร้อมค้อมศีรษะรับ แต่พอชายผมเงินจากไปรอยยิ้มก็พลันมลาย ดรุณีน้อยเงยหน้ากลอกตาหลุกหลิก

นางมาที่นี่เพื่อรายงานความตั้งใจมิใช่รับคำสั่ง แล้วจะอยู่รอทะเลาะให้เสียเวลาไปไย
หากเมื่อตรงไปถึงทางออก ชางฮุ่ยเยว่ภรรยาเจ้าของบ้านกลับโผล่จากหลังบานประตูมาขวางนางไว้!

ช่วงแรกดรุณีน้อยย่อมผงะตกใจ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นอาการครุ่นคิดเมื่อสบเข้ากับสายตาเศร้าสร้อยของนาง

“พี่สะใภ้แอบฟังการสนทนาของข้าและศิษย์พี่รองใช่หรือไม่”

ต้องโทษว่านางและหวงไป่หวินประมาทที่นึกว่าอยู่ในบ้านตนเอง จึงมิได้เดินลมปราณคอยตรวจตราโดยรอบ มิฉะนั้นคงรู้ตัวก่อนหน้าเสียนานแล้ว

ชางฮุ่ยเยว่พยักหน้าแผ่วเบา “ข้าก็มิอยากทำเช่นนี้ แต่พักหลังท่านพี่แลเคร่งเครียดคล้ายมีความในใจ หากไม่ยอมระบายออกมาโดยอ้างว่าเห็นข้าเหนื่อยกับการดูแลลูกมากแล้ว ข้าถึงต้องสืบหาด้วยตนเอง”

ฟ่านไป่หนิงส่ายศีรษะกลัดกลุ้ม จูงมือพี่สะใภ้มานั่งแทนที่หวงไป่หวิน อธิบายว่า “ข้าขออภัยที่นำความกังวลมาสู่ครอบครัวท่าน และจะพยายามมิให้เกิดขึ้นอีก”

ขอบตาคนฟังรื้นไปด้วยน้ำใส “โอ...ข้าละอายกับการคิดมากของตนเองเหลือเกิน ทว่ายิ่งเห็นท่านพี่หมกมุ่นต่อการรักษาพระบิดามากเท่าไหร่ ก็พานคิดไปถึงสมัยที่ท่านรักษาพิษให้องค์ชายน้อยมิได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว”

ใจดรุณีน้อยกระตุกวูบ ตอนที่องค์ชายน้อยเสียชีวิตนั้นซินแสเทวะแสร้งทำเป็นตัดขาดกับหวงไป่หวินแล้ว นางจึงไม่ทราบรายละเอียดทางด้านนี้แน่ชัด

“ศิษย์พี่รองต้องลำบากเพราะเรื่องนี้มากหรือ”

“สมัยนั้นข้ายังมีฐานะเป็นแค่คนรับจ้างทำงานในบ้านหลังนี้ มีวันหนึ่งท่านพี่กลับมาตอนดึก แจ้งแก่ทุกคนด้วยท่าทางอ่อนล้าว่าองค์ชายน้อยสิ้นพระชนม์แล้ว ให้พวกเรารีบหลบไปเพราะเกรงจะติดร่างแหโดนทำโทษไปพร้อมท่านพี่ ทุกคนจึงพากันหนีหัวซุกหัวซุน เหลือเพียงข้าที่บอกว่าไม่มีที่ไปแล้ว อย่างมากก็ตายร่วมกับท่าน”

แม้เหตุการณ์ผ่านมานานแต่ฟ่านไป่หนิงก็ยังนึกชื่มชมความเด็ดเดี่ยวของชางฮุ่ยเยว่ คาดว่ากิเลนเงินแห่งวังหลวงคงรู้สึกดีกับนางด้วยสาเหตุนี้ ฟากชางฮุ่ยเยว่ก็เอ่ยสืบต่อ

“ช่วงนั้นมีข่าวลือไม่เว้นแต่ละวัน บ้างว่าท่านพี่จะถูกริบตำแหน่ง บ้างว่าถึงขั้นโดนประหาร แต่กิเลนเงินแห่งวังหลวงก็ยังรอคอยพระราชวินิจฉัยด้วยความสงบ โชคดีได้เสนาคังช่วยพูดจนฮ่องเต้ทรงตัดสินว่าทุกอย่างเป็นเหตุสุดวิสัย ทว่าหลังจากนั้นท่านพี่ยังต้องทำงานในวงราชการอย่างยากลำบาก การรักษาพระบิดาในครั้งนี้คือเดิมพันครั้งใหญ่ ถ้าทำถูกพระราชหฤทัยก็ดีไป แต่ถ้าผลเกิดตรงกันข้าม...พวกเราคงไม่มีโอกาสเป็นครั้งที่สอง”

ดรุณีน้อยทำได้แค่กุมมือนางเป็นการปลอบประโลม “ศิษย์พี่รองเป็นหมอผู้เก่งกาจ พี่สะใภ้อย่าวิตกนักเลย”

ชางฮุ่ยเยว่ก้มหน้าปาดน้ำตา “โอ ข้าคงอ่อนไหวเกินไปจริง ๆ อาจเพราะจดจำได้ว่าท่านพี่เสียใจต่อการตายขององค์ชายน้อยเพียงใด เหมือนไม่สามารถปล่อยวางภาระอันหนักอึ้งนี้ได้ แม้หลังจากนั้นก็ยังปรึกษากับศิษย์พี่สามของท่าน หาวิธีรักษาพิษโลหิตพญายม (1) ซึ่งคร่าชีวิตองค์ชายน้อยอย่างหามรุ่งหามค่ำ”

ดวงตาฟ่านไป่หนิงเกิดประกายวาบ คลับคล้ายเคยได้ยินช่างฮุ่ยเยว่เล่าว่าศิษย์พี่สามมาพำนักที่บ้านหลังนี้ แล้วช่วยกิเลนเงินแห่งวังหลวงแก้ไขปัญหาเรื่องพิษโลหิตพญายม หากครั้งนั้นมิได้สนใจนัก แต่ปัจจุบันนางมุ่งเป้าคลี่คลายคดีดำมืดเหล่านี้ให้ได้ รายละเอียดเล็กน้อยแค่ไหนก็มิอาจมองข้าม จึงรีบซักไซ้เป็นการใหญ่

“ข้าไม่ค่อยรู้เรื่องตอนนั้นมากนักหรอกนะ” ชางฮุ่ยเยว่ออกตัว “จำได้แค่ว่าหลังท่านพี่รับตำแหน่งหมอหลวงได้ไม่นาน ศิษย์พี่สามของเจ้าก็แวะมาเยี่ยมและพำนักอยู่พักใหญ่ พอมันจากไปไม่กี่เดือนก็เกิดคดีองค์ชายน้อยขึ้น ท่านพี่วุ่นวายกับเรื่องนี้จนกระทั่งองค์ชายน้อยสิ้นพระชมน์ ในระหว่างที่ท่านพี่ถูกลงโทษสถานเบาให้กักบริเวณอยู่กับบ้านไม่ได้รับเบี้ยหวัด ศิษย์พี่สามของเจ้าก็แวะมาอีกครั้ง ท่านพี่มีความในใจเกี่ยวกับคดีองค์ชายน้อยอยู่แล้ว จึงนำเรื่องพิษโลหิตพญายมไปปรึกษากับมันซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้พิษ จากนั้นข้าก็เห็นทั้งสองหมกตัวอยู่ในห้องเก็บของหลังบ้านทั้งวัน บอกว่าจะทดลองหายาแก้พิษโลหิตพญายมแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ผล กระทั่งราชสำนักเรียกตัวท่านพี่กลับเข้าทำงาน ทุกอย่างจึงต้องหยุดชะงักลง หลังจากนั้นข้าก็ไม่เคยพบศิษย์พี่สามของเจ้าอีกเลย”

ฟ่านไป่หนิงขมวดคิ้ว ดูท่านางจะต้องถามรายละเอียดเพิ่มเติมจากศิษย์พี่รอง แต่หวงไป่หวินคัดค้านที่นางจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้คงไม่ยอมเล่าให้ฟังแน่ มีแต่ต้องขวนขวายด้วยตัวเองเท่านั้น ดรุณีน้อยจึงตัดสินใจกล่าวว่า

“พี่สะใภ้ ช่วยพาข้าไปดูห้องเก็บของที่ว่าได้หรือไม่”

**********

ชางฮุ่ยเยว่พาฟ่านไป่หนิงตัดผ่านลานบ้านในส่วนหลัง ไปจนถึงบริเวณซักล้างที่แขวนตากเสื้อผ้าไว้เต็มราว กระทั่งก้มรอดเสื้อผ้าซึ่งคล้ายกับม่านหลายชั้นกั้นบังสายไว้ ค่อยเห็นจุดหมายซ่อนอยู่ยังมุมด้านในสุดของลานแห่งนี้

ห้องเก็บของขนาดกะทัดรัดไร้หน้าต่าง มีเพียงบานประตูไม้ที่ผ่านกาลเวลาจนสีหลุดลอกไปหลายจุด กลอนเป็นไม้ลั่นดาลไว้หลวม ๆ ฟ่านไป่หนิงออกแรงเล็กน้อยก็ถอดเปิดง่ายดาย

ชางฮุ่ยเยว่ยืนห่างออกมาด้วยอาการประหม่า “ท่านพี่เคยเตือนไม่ให้ข้ามายุ่งเกี่ยวแถวนี้ เพราะเกรงจะสัมผัสพิษที่กำลังทดลองเข้า และหลังจากนั้นห้องดังกล่าวก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์ใดอีก จึงถูกทิ้งร้างมาตลอด”

ฟังแล้วดรุณีน้อยก็ยิ้มให้นางพลางว่า “เช่นนั้นพี่สะใภ้ก็ไปทำธุระต่อเถอะ หลังข้าสำรวจเรียบร้อยจะปิดประตูเข้าที่ก่อนจากไปเอง อ้อ...” นางส่งเสียงในลำคอแล้วเดินมากุมมือชางฮุ่ยเยว่ไว้ “หากศิษย์พี่รองทราบว่าท่านแอบฟังการสนทนาจะรู้สึกอย่างไรก็ไม่รู้ เราเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเถิดนะ”

ชางฮุ่ยเยว่เบิกตากว้างคล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ รีบพยักหน้างึกงัก ฟ่านไป่หนิงซ่อนแววตาเจ้าเล่ห์ไว้แนบเนียน ทำเป็นเดินมาส่งนางได้ครึ่งทางก่อนย้อนกลับห้องเก็บของ

ขอเพียงพี่สะใภ้ปิดปากเงียบ ศิษย์พี่รองก็จะไม่มีวันทราบว่านางมาสืบหาเบาะแสคดีองค์ชายน้อย ไม่เช่นนั้นพบเจอกันครั้งหน้า นางคงโดนบ่นจนหูชาเป็นแน่

ฟ่านไป่หนิงนำพาอาการกระหยิ่มยิ้มย่องผ่านประตูคร่ำคร่า แต่เพียงชั่วอึดใจรอยยิ้มบนริมฝีปากก็มลายลง

อันที่จริงพิษโลหิตพญายมนั้นสามารถรักษาโดยวิธีใช้พิษล้างพิษ หากพิษที่ว่านั้นก็รุนแรงไม่เบา ร่างกายของเด็กเช่นองค์ชายน้อยย่อมรับไม่ไหว มีแต่ต้องนำลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์มาชะลอฤทธิ์ร้อนแรงของพิษโลหิตพญายมจนกว่าเด็กจะโตพอรับพิษที่ใช้รักษาได้ ปัญหาคือลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์มีเพียงลูกเดียว เมื่อมีเด็กโดนพิษโลหิตพญายมพร้อมกันสองคน ก็จำต้องเสียสละผู้ใดผู้หนึ่งไป ในกรณีนี้คนโชคร้ายคือองค์ชายน้อย

นางเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ แค่กวาดตามองบรรดาอุปกรณ์ฝุ่นจับเขลอะในห้องรอบหนึ่ง ก็สันนิษฐานได้ว่าพวกมันเคยถูกใช้เพื่อการใดมาบ้าง ดูท่าศิษย์พี่ทั้งสองของนางคงทดลองปรุงพิษหลายร้อยชนิดขึ้นมา คาดว่าเพื่อนำมาผสมหาพิษชนิดใหม่ที่สามารถหักล้างพิษโลหิตพญายม ขณะเดียวกันก็มีฤทธิ์ไม่ร้ายแรงเกินกว่าเด็กจะทนได้

คนทั่วไปอาจคิดว่าการปรุงพิษก็เหมือนการปรุงยาตามปกติ แต่ความจริงมีรายละเอียดซับซ้อนกว่านั้นมาก ด้วยหากท่านคิดฆ่าใครแค่หยิบของมีพิษปริมาณมาก ๆ ผสมอาหารให้กินก็สำเร็จแล้ว จะต้องมานั่งปรุงพิษไปเพื่อการใด จุดประสงค์ของการปรุงพิษจึงมิใช่แค่ปลิดชีวิตคน แต่เพราะหวังให้พิษนั้นก่อผลบางอย่างต่อเหยื่อนอกเหนือจากความตายต่างหาก ดังนั้นการปรุงพิษต้องคำนึงอย่างน้อยสองอย่าง หนึ่งคือการทดลองจนมั่นใจว่าพิษจะเกิดผลตามที่หวัง และสองคือความละเอียดอ่อนในการปรุง เนื่องจากส่วนผสมอันตรายเหล่านี้ถ้าเพิ่มปริมาณผิดไปนิดเดียว อาจทำให้เหยื่อตายก่อนที่จะเกิดผลตามหวัง เรียกได้ว่าการปรุงพิษเป็นศาสตร์ที่ยากกว่าการปรุงยาปกติหลายเท่า หากมองแง่นี้ผู้เชี่ยวชาญพิษย่อมมีฝีมือเหนือกว่าแพทย์ทั่วไปนัก

เพียงแต่ดรุณีน้อยได้รับการปลูกฝังความคิดว่าพิษคือสิ่งชั่วร้ายจากซินแสเทวะมาตั้งแต่เด็ก หากพบพิษแต่ไม่กี่ชนิดคงไม่นับว่ากระไร ด้วยนางเองก็เคยทดลองปรุงพิษมา แต่เมื่อสัมผัสกับห้องและอุปกรณ์สำหรับผลิตพิษเป็นร้อยเป็นพันชนิดอย่างต่อเนื่อง ส่วนลึกก็อดขยะแขยงมิได้ ทว่ายังพยายามกลั้นใจสำรวจตรวจตราจนแน่ใจว่าไม่พบสิ่งใดเป็นพิเศษ ค่อยรีบรุดออกจากห้องพลางลั่นดาลกลับอย่างว่องไว

พอก้าวพ้นใต้ชายคา สายลมหอบหนึ่งก็พัดมาพร้อมความเย็นยะเยือก บ่งว่าฤดูหนาวกำลังจะมาเยือนในไม่ช้า ฟ่านไป่หนิงสูดอากาศบริสุทธิ์ยาวนาน อดย้อนระลึกถึงอดีตที่ผ่านมามิได้

จะว่าไปลำดับอายุของศิษย์ซินแสเทวะแต่ละคนก็นับว่าประหลาดไม่เบา เริ่มจากศิษย์คนแรกกลับมีวัยไล่เลี่ยกับอาจารย์ ถัดมาคือหวงไป่หวินซึ่งอายุน้อยจนแทบเป็นบุตรชายมันได้ ตามด้วยศิษย์คนที่สามดันกระโดดไปสูงวัยกว่าหวงไป่หวินราวสี่ปี ค่อยตบท้ายด้วยฟ่านไป่หนิงซึ่งอายุน้อยที่สุดในบรรดาศิษย์ทั้งหมด

จำได้ว่านางเข้าเป็นศิษย์ซินแสเทวะเมื่ออายุเจ็ดขวบ ฝางปิงเต๋าศิษย์คนแรกออกจากเรือนเพลินบุปผาไปนานแล้ว เหลือเพียงหวงไป่หวินซึ่งเป็นกำพร้าและอาศัยกับซินแสเทวะมาตั้งแต่เกิด กับศิษย์คนที่สามนามว่าพานเจิ้งที่สมัครเป็นศิษย์ก่อนหน้านางแค่หนึ่งปี
ยามนั้นหวงไป่หวินอยู่ในวัยสิบสองขวบแต่นิสัยสุขุมกว่าอายุมาก ฟ่านไป่หนิงแม้เคารพนับถือมันแต่กลับให้ความสนิทสนมกับพานเจิ้งซึ่งมักปล่อยตัวตามสบาย จึงเข้ากับเด็กน้อยที่กำลังซุกซนเช่นฟ่านไป่หนิงได้ดีกว่า

ศิษย์พี่สามพานเจิ้งในความทรงจำของนางนั้น ที่เด่นชัดที่สุดคงเป็นรอยยิ้มซึ่งมักประดับบนริมฝีปากเป็นเนืองนิตย์ ขับเน้นให้ใบหน้าอันไร้ความโดดเด่นแลน่ามองขึ้นมาก พานเจิ้งเองยังเคยหันมองศิษย์พี่ศิษย์น้องผู้ทั้งหล่อเหลาสะสวยแล้วแสร้งยกมือลูบแก้ม โอดครวญว่า

“ข้าควรศึกษาวิชาเปลี่ยนกระดูกแปรกล้ามเนื้อจนเชี่ยวชาญดีหรือไม่ จะได้ปรับใบหน้าตัวเองให้สูสีกับพวกเจ้าบ้าง”

ฟ่านไป่หนิงซึ่งอายุได้สิบขวบหัวเราะคิก “วิชาที่ว่าต้องอาศัยกระทำตอนเป็นทารกจึงจะได้ผลที่สุด ศิษย์พี่สามจะยี่สิบอยู่แล้ว อาจพอปรับรูจมูกให้บานขึ้นได้หน่อยกระมัง”

พานเจิ้งขยี้จมูกหน้ามุ่ย หวงไป่หวินเผยอยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า

“ก็ยังพอมีวิธีมิใช่หรือ หากใช้น้ำยากร่อนกระดูกช่วยเสริม การเปลี่ยนแปลงกระดูกบนใบหน้าย่อมพอเป็นไปได้ แต่ฟังว่าหากใช้วิชานี้ทารกจะเจ็บปวดมาก ทว่าการใช้น้ำยากร่อนกระดูกตอนโตยิ่งทรมาณกว่าเป็นร้อยเท่า มิหนำซ้ำจะกลับสู่ใบหน้าเดิมก็ไม่ได้ คุ้มค่าแล้วหรือ”

ฟ่านไป่หนิงยกศอกกระทุ้งศิษย์พี่สาม “จะคุ้มหรือไม่คุ้ม ผ่านด่านความเจ็บปวดให้ได้ก่อนเถอะ ท่านแค่ยุงกัดยังร้องโอดโอยเลยมิใช่หรือ”

พานเจิ้งแยกเขี้ยวใส่สาวน้อย “เฮอะ วันใดข้าทำสำเร็จจะแสร้งปลอมตัวมาหาให้ตายใจ แล้วรอดูเจ้าตกตะลึงหงายหลังตอนรู้ว่าเป็นข้าเลยเชียว”

เสียงหัวเราะประสานดังทั่วเรือนเพลินบุปผา พานเจิ้งนั้นแม้ทั้งขี้เล่นและไร้ความรับผิดชอบ แต่มันก็เป็นคนนิสัยดีน่าคบหา คงยกเว้นแค่ยามที่...หมกมุ่นกับวิชาปรุงพิษจนถอนตัวไม่ขึ้นเท่านั้น

ฟ่านไป่หนิงเคยพลัดหลงไปพบพานเจิ้งแอบใช้พิษที่ปรุงขึ้นอยู่ครั้งหนึ่ง กระต่ายเหยื่อทดลองนอนดิ้นทุรนทุรายแทบเท้ามันซึ่งจ้องมองอย่างเอาเป็นเอาตาย ดรุณีน้อยคล้ายรู้สึกว่าบุคคลตรงหน้าได้ถอดหนังมนุษย์ที่ห่อหุ้มตัวออก เปิดเผยเนื้อแท้ของความหลงใหลอันบ้าคลั่ง ช่างน่าสยดสยองจนนางเผลอร้องไห้ออกมา พานเจิ้งจึงหลุดพ้นจากภวังค์ในที่สุด แต่ตอนนั้นกระต่ายก็ตายเสียแล้ว ฟ่านไป่หนิงแม้เห็นว่าอาการพานเจิ้งผิดปกติแต่นางก็รักมันเหมือนพี่ชาย ดังนั้นช่วยมันฝังซากกระต่ายก่อนตัดสินใจเก็บเรื่องไว้เป็นความลับ ทว่าความหมกมุ่นของพานเจิ้งนับวันยิ่งเลวร้าย กระทั่งซินแสเทวะจับได้ว่าลูกศิษย์คนที่สามฝ่าฝืนกฎแอบทดสอบยาพิษกับมนุษย์เข้า จึงขับไล่มันจากเรือนเพลินบุปผา

ตอนที่เกิดเรื่องฟ่านไป่หนิงถูกสั่งให้อยู่แต่ในห้องนอนห้ามออกมา จึงไม่เห็นเหตุการณ์ซึ่งเกิดขึ้นกับพานเจิ้ง ทราบเพียงว่าเมื่อออกจากห้องอีกครั้งศิษย์พี่สามก็ไม่อยู่เสียแล้ว ตั้งแต่นั้นดรุณีน้อยก็ไม่เคยได้พบหน้าศิษย์พี่คนนี้อีก แค่ทราบข่าวมันจากคนโน้นคนนี้บ้างเท่านั้น

เรื่องที่หวงไป่หวินทะเลาะกับซินแสเทวะเกิดขึ้นหลังจากนั้นหลายปี แต่ถ้าเปรียบเทียบกันแล้วเหตุการณ์ของหวงไป่หวินทำให้ซินแสเทวะแลดูเศร้าใจเสียมากกว่า ตรงกันข้ามกับอารมณ์โกรธเกรี้ยวภายหลังพานเจิ้งจากไปราวฟ้ากับเหว

แม้พานเจิ้งจะไม่เคยกลับเรือนเพลินบุปผา ทว่าก็ยังแวะมาเยี่ยมเยียนหวงไป่หวินเป็นครั้งคราว เพียงแต่...หลังเลิกทดลองยาพิษในบ้านหลังนี้ ไฉนพานเจิ้งจึงได้หายตัวไป?

ยิ่งคิดยิ่งพิกล ข่าวการตายของซินแสเทวะโด่งดังทั่วยุทธจักร อย่างน้อยพานเจิ้งก็เคยเป็นศิษย์อาจารย์คนหนึ่ง จะไม่ติดต่อสอบถามบ้างเชียวหรือ

อาจเพราะมันโมโหซินแสเทวะที่ขับไล่ตนไป อาจเพราะ...

ฝีเท้าซึ่งย่ำบนเศษใบไม้แห้งกลางลานบ้านชะงักลง

หรือว่าศิษย์พี่สามจะประสบชะตากรรมเฉกศิษย์พี่ใหญ่ ตกตายไปโดยไร้ข่าวคราวให้รับรู้
ฟ่านไป่หนิงรีบสั่นศีรษะขับไล่ความคิดอัปมงคล ฝืนขยับขาก้าวเดินอีกครั้ง เพียงแต่ในครานี้ ฝีเท้าคล้ายหนักอึ้งขึ้นมาอย่างประหลาด

ศิษย์พี่สาม...ท่านไปอยู่ ณ ที่ใดกันแน่?

**********

(1) ขอเปลี่ยนชื่อพิษ (อีกรอบ) นะคะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 18:50:30

ความคิดเห็นที่ 2

หนึ่งสัปดาห์ที่เสนาบดีคังจาเฉินรับปากไว้ผ่านไปไวราวโกหก โดยเฉพาะกับผู้ที่มีความในใจมากมายอย่างสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิง

คราแรกดรุณีน้อยยังคิดว่าปัญหาของตระกูลสือพอแก้ไขได้แล้วในระดับหนึ่ง เด็กหนุ่มควรจะสบายใจขึ้น ครั้นเห็นมันยังกลัดกลุ้มจึงอดไถ่ถามมิได้

“เฮ้อ ก็หลายเรื่องล่ะนะ ปัญหาตระกูลยังไม่ทราบผลแน่ชัด พรรคอสุราอาฆาตและตระกูลโต่วจะก่อสงครามอีกเมื่อใดก็สุดรู้ แล้วยังความปลอดภัยของน้องสามอีก สุดท้ายคือประมุขรัตติพิกลผู้ไร้ข่าวคราวอย่างน่ากังขา” สือหย่งหลุนมองหน้านาง “แล้วเจ้าเล่า หลังกลับจากบ้านพักของพี่หวงก็แลเงียบขรึมลง หรือเป็นห่วงที่ถูกคัดค้านเรื่องราชสำนัก แต่เราก็กำชับเสนาคังแล้วว่าอย่าเพิ่งพบหน้าพี่หวงในระยะนี้ รอให้พวกเราเข้าวังเรียบร้อยก่อน ถึงตอนนั้นพี่หวงคงขัดขวางอันใดไม่ได้แล้ว”

ฟ่านไป่หนิงส่ายศีรษะแจ้งว่าไม่ใช่เรื่องนั้น ก่อนเล่าถึงการทดลองพิษของศิษย์พี่ทั้งสองให้ฟัง สือหย่งหลุนเพิ่งเคยได้ยินชื่อพานเจิ้งครั้งแรกจึงสอบถามรายละเอียดเป็นการใหญ่ จากนั้นครุ่นคิดต่ออีกครึ่งค่อนวันค่อยถอนหายใจ เอ่ยว่า

“เรื่องราวล้วนมีแต่คำถามไร้ซึ่งคำตอบ มิหนำซ้ำเรากำลังจะแฝงตัวเข้าวัง หากประมาทนิดเดียวอาจถึงแก่ชีวิต ยิ่งมิควรเอาแต่พะวักพะวนเช่นนี้” มันทาบมือกับหลังมือนาง “เรามาตกลงกันเถิดนะ พักทุกเรื่องเอาไว้ก่อน เพื่อตั้งสมาธิสืบคดีในราชสำนักตามที่มุ่งมั่นให้สำเร็จ หลังจากนั้นค่อยมาคิดเรื่องค้างคาใจอีกครั้ง”

ดรุณีน้อยพลิกมือขึ้นสอดประสานนิ้วกับอีกฝ่าย เอียงหน้าพิงไหล่สือหย่งหลุนแล้วพึมพำเสียงเบา “แต่ก่อนหน้านั้นพี่ต้องสัญญากับข้าด้วยนะ หากอยู่ในวังเกิดวี่แววจะเป็นอันตราย พี่ต้องรีบหนีทันที ห้ามลังเลเป็นห่วงข้าหรือเป็นห่วงเรื่องคดีเด็ดขาด”

นับแต่ซินแสเทวะเสียชีวิต เพิ่งมีครั้งนี้ที่นางแสดงความอ่อนแอออกมา เด็กหนุ่มลูบผมนางแทนการปลอบประโลม เอ่ยว่า

“ตกลง แต่เจ้าเองก็ต้องสัญญาเช่นเดียวกันนะ”

แล้วสือหย่งหลุนก็พกพาคำสัญญานั้นติดตัวมารับการคัดเลือกขันทีเข้าวังในวันรุ่งขึ้น
เพื่อความปลอดภัยของเสนาบดีคังจาเฉิน ฟ่านไป่หนิงจึงเตือนไว้ตั้งแต่ต้นว่าควรแสดงออกถึงความสัมพันธ์ของพวกมันให้น้อยที่สุด เผื่อหากผิดพลาดพวกนางต้องหลบหนีกลายเป็นนักโทษทางการ ขุนนางตงฉินผู้นี้จะได้ไม่ติดร่างแหไปด้วย ดังนั้นเริ่มตั้งแต่การแฝงตัวเข้าวังของสองหนุ่มสาว จึงมีการเสนอว่าควรให้พวกมันสมัครเข้าคัดเลือกในตำแหน่งงานต่ำ ๆ เสนาบดีคังจาเฉินจะได้ไม่ต้องใช้อิทธิพลจัดการมากนัก

ทว่าปัญหาสำคัญย่อมมิใช่ตำแหน่งนางกำนัลของฟ่านไป่หนิง แต่คือตำแหน่ง “ขันที” ของสือหย่งหลุนต่างหาก

เรื่องนี้เสนาบดีคังจาเฉินจะไม่ยื่นมือช่วยเหลือย่อมไม่ได้ สุดท้ายจึงสรุปว่าขุนนางใหญ่สามารถติดต่อกับขันทีชราผู้หนึ่ง ให้หาหนทางมาทำหน้าที่ผู้ตรวจสอบขันทีใหม่ในวันที่สือหย่งหลุนเข้ารับการคัดเลือก โดยอาศัยเงินทุนของเสนาบดีคังจาเฉินกรุยทางและเป็นรางวัลแก่ตัวเองหากงานสำเร็จ เพื่อการนี้เสนาบดีพิธีการต้องยอมเสียเงินก้อนมโหฬาร แต่หากแผนการสำเร็จก็คุ้มค่ามิน้อย มันจึงกัดฟันขายทรัพย์สินบางส่วนมาใช้จ่าย

ทว่าถึงจะมีค่าตอบแทน การหลอกลวงนำบุรุษในสภาพสมบูรณ์ปลอมเป็นขันทีสู่วังโทษคือประหาร คนเกี่ยวข้องคงต้องคิดหนัก เผอิญว่าขันทีผู้นั้นเคยติดค้างบุญคุณกับเสนาบดีคังจาเฉินมาก่อน และหลังหมดหน้าที่ครั้งนี้มันก็จะถูกปลดระวางจากวังกลับบ้านเกิดเพราะความชรา โอกาสที่การลงโทษจะตามไปถึงย่อมน้อยลง ขันทีผู้นั้นจึงยินยอมให้ความร่วมมือ

สือหย่งหลุนยื่นหนังสือแนะนำตัวให้เจ้าหน้าที่ อีกฝ่ายรับไปอ่านแล้วกวาดตามองเด็กหนุ่มขึ้นลงเที่ยวหนึ่ง ทำเอาสือหย่งหลุนหนาววูบ

ในหนังสือแนะนำตัวบอกว่ามันสูญเสียอวัยวะสืบพันธุ์จากอุบัติเหตุ แต่ความจริงแล้ว “ทุกอย่าง” ยังอยู่ครบถ้วน หรือเจ้าหน้าที่จะตาแหลมเพียงนั้น?

แล้วท่ามกลางอารมณ์หวาดผวา เจ้าหน้าที่ก็ลุกนำเด็กหนุ่มไปรอผู้ตรวจร่างกายในห้องปิดทึบแห่งหนึ่ง แสงจากตะเกียงสาดไปยังเตียงไม้ซึ่งมีลักษณะคล้ายโต๊ะตั้งอยู่เกือบชิดผนังด้านใน เนื้อไม้ฝังแน่นด้วยรอยกะดำกะด่างบางอย่างที่สือหย่งหลุนไม่อยากจินตนาการถึง ขาเตียงสี่มุมมีเชือกเส้นหนาผูกห้อยทิ้งชายระพื้น ถัดไปคือโต๊ะเล็กซึ่งวางไว้ด้วยมีดลักษณะประหลาดหลายเล่ม บ้างโค้งคล้ายเคียวแต่ใบมีดแผ่กว้างเหมือนปังตอ บ้างเป็นรูปยาวตรงปลายมนแต่สองข้างถูกฝนไว้คมกริบ บ้างไพล่ไปคล้ายกรรไกรซึ่งมีที่ส่วนคมแค่ด้านเดียว เด็กหนุ่มสังเกตได้แค่นั้นแล้วต้องรีบเบือนหน้าหนี

ต่อให้เป็นบุรุษผู้กล้าหาญเพียงไหน ก็คงไม่อยากดูซ้ำเป็นครั้งที่สองแน่

สือหย่งหลุนทราบดีว่าห้องนี้มีไว้ทำอันใด ผู้มาสมัครเป็นขันทีมักจะถูกตอนมาก่อนแล้วทั้งสิ้น ร้านค้าซึ่งรับตัดอวัยวะเพื่อการนี้หาได้ทั่วไปในเมืองหลวง เพราะยุคสมัยที่ประชาชนบางส่วนล้วนอดอยากปากแห้ง ขันทีก็คือทางรอดชีวิตที่ได้รับความนิยมไม่น้อย ทว่าฝีมือการตอนของแต่ละร้านก็หลากหลายตามไปด้วย จึงต้องมีผู้มาทำหน้าที่ตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้ง หากยังเหลือสิ่งไม่พึงประสงค์ก็จะใช้อุปกรณ์ที่เตรียมไว้จัดการให้จนเสร็จสรรพ สรุปว่าจะออกจากห้องนี้ได้ก็ต้องถูกรับรองความเป็นขันทีจากผู้ตรวจสอบแล้วเท่านั้น

เด็กหนุ่มทรุดนั่งบนเก้าอี้ซึ่งห่างจากเตียงไม้มากที่สุด รอคอยผู้ตรวจสอบด้วยอาการกระสับกระส่าย

เวลาผ่านไปทีละนิดจนใกล้ถึงครึ่งชั่วยามรอมร่อ ขันทีชราที่แอบนัดหมายไว้ก็ยังไม่ปรากฏตัว แม้สือหย่งหลุนมีนิสัยมองทุกอย่างในแง่ดีเพียงใด นี่ก็ออกจะผิดปกติเกินไปแล้ว...

ปัง!

สือหย่งหลุนผวามองประตูที่กระแทกเปิด เจ้าหน้าที่คนเดิมโผล่มามองมันอย่างเบื่อหน่าย

“อูกงกงผู้จะมาตรวจสอบเจ้าตกบันไดขาหัก ข้ากำลังติดต่อกงกงท่านอื่นมาแทน รออีกหน่อยแล้วกัน”

อูกงกงคือชื่อขันทีที่เสนาบดีคังจาเฉินเตรียมไว้ให้ สือหย่งหลุนรีบเอ่ยละล่ำละลัก

“ตะ...ตกบันได ได้อย่างไรหรือขอรับ”

“แก่แล้วก็ตาฝ้าฟางเช่นนี้แหละ” ทิ้งท้ายจบ เจ้าหน้าที่ก็ปิดประตูกลับอย่างไม่สนใจท่าทางหวาดผวาของคนในห้องแม้แต่น้อย

สือหย่งหลุนปาดเหงื่อซึ่งไหลทะลักราวน้ำตก ครุ่นคิดจ้าละหวั่น มันไม่มีวันยอมเป็นหมูถูกเชือดบนเตียงนั้นแน่ หรือต้องรีบตัดสินใจเผ่นหนีเสียแล้ว?

เวลานี้ฟ่านไป่หนิงคงกำลังรับการคัดเลือกเป็นนางกำนัลยังตึกใกล้เคียง ด้วยหนังสือรับรองที่เสนาบดีคังจาเฉินจัดเตรียมไว้ย่อมไม่น่ามีปัญหา ส่วนตัวมันนั้นการหลบจากห้องนี้นับว่าง่ายดุจพลิกฝ่ามือ แต่นั่นแสดงว่าจะต้องปล่อยนางเข้าวังไปตามลำพัง

โอ...นึกไม่ถึงว่าสัญญาที่ให้ไว้กับฟ่านไป่หนิงจะถูกทดสอบเร็วปานนี้

เสียงบานประตูขยับเคลื่อนอีกครั้ง สือหย่งหลุนหมุนตัวไปทางนั้นพร้อมกัดฟันกรอด เตรียมเล่นละครเป็นผู้หวาดกลัวการเข้าวังจนสติแตกวิ่งหนีไป แต่แล้วบุรุษผู้เดินนำเข้ามากลับทำให้มันต้องอ้าปากค้าง

กิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินเหลือบมองสือหย่งหลุนเล็กน้อย ก่อนหันไปเจรจากับเจ้าหน้าที่ว่า “ข้าจะดูแลตรงนี้ให้เอง”

“แหะ ๆ ท่านหมอหวงกรุณามาจัดการให้ข้าจึงไม่ต้องเสียเวลาไปตามกงกงท่านอื่น ขอบพระคุณมากขอรับ”

รอจนประตูปิดสนิท ชายผมเงินในชุดขุนนางก็นั่งลงยังเก้าอี้ตัวเดิมของสือหย่งหลุน เผยอยิ้มตอบแววตางุนงงของมันว่า

“ข้าไปดักพบเสนาคังตั้งแต่เช้ามืด จึงทราบแผนและกำหนดการของเจ้ากับไป่หนิงในวันนี้ พอตามมาถึงที่นี่ค่อยได้ยินว่าอูกงกงขาหัก อันที่จริงหมอหลวงมิได้มีหน้าที่ตรวจสอบผู้ถูกคัดเลือกหรอกนะ แต่ก็พอทำแทนกันได้”

เด็กหนุ่มรู้สึกว่าแข้งขาอ่อนจนแทบล้มนั่งกับพื้น เอ่ยอย่างโล่งอก

“ค่อยยังชั่ว หากไม่ได้พี่หวงช่วยข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี” หากแล้วก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “เอ้อ พี่หวงจะช่วยข้าใช่หรือไม่”

หวงไป่หวินกอดอก ดวงตาสีเทาคู่นั้นแลนิ่งสงบจนคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก

“การตรวจร่างกายควรใช้เวลาสักพัก เราก็มาสนทนากันก่อนเถอะ”

สือหย่งหลุนจำต้องลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งเผชิญหน้ากับมัน นิ่งคิดชั่วครู่ก่อนค้อมศีรษะพลางว่า “ต้องขออภัยพี่หวงที่ไม่สามารถดูแลไป่หนิงตามที่เคยรับปากไว้”

เสียงถอนหายใจดังขึ้นจากฝั่งตรงข้าม “เจ้าสนับสนุนให้นางทำเช่นนี้ คิดว่าถูกต้องแล้วหรือ”

นั่นคือคำถามซึ่งมันกลัวที่สุด สือหย่งหลุนขบกรามกรอด ความหวั่นไหวในดวงตาเด่นชัด

“คงได้แต่โทษว่านางผู้ฉลาดเฉลียวซึ่งงมงายในแค้น ประจวบมาพบบุรุษโง่เง่าผู้มัวเมาในรัก ข้ายังจะพูดอันใดได้อีก”

สองแขนของหวงไป่หวินซึ่งกอดอกแน่นคลายลงพร้อมเสียงระบายลมหายใจเหนื่อยอ่อน

“ข้าคิดว่าพอเข้าใจความรู้สึกเจ้า แต่ก็ใช่จะยอมรับโดยดีหรอกนะ” คิ้วสีเงินขมวดมุ่น “เพียงแต่ข้าก็หมดทางจะห้ามปรามไป่หนิงแล้ว และถ้าไม่ช่วยเจ้านางก็ต้องเข้าวังไปเพียงลำพัง”

เด็กหนุ่มเบิกตากว้าง เอ่ยปากด้วยความเหลือเชื่อ “แสดงว่าพี่หวงยินดีช่วยข้า?”

“เขตพระราชฐานชั้นในนั่นหากมิได้รับอนุญาตข้าเองก็เข้าไปไม่ได้ และถ้าปล่อยให้ไป่หนิงเป็นอันใดไปคงเสียใจชั่วชีวิต เช่นนี้แล้วข้ายังเหลือตัวเลือกอื่นอีกหรือ”

สือหย่งหลุนค่อยคลายอาการเคร่งเครียดลง แล้วจังหวะที่เด็กหนุ่มยังไม่ทันตั้งตัวนั่นเอง หวงไป่หวินก็คว้าจับจุดชีพจรตรงข้อมือมันแน่น เด็กหนุ่มตกใจรีบเดินลมปราณโต้ตอบ หากชายผมเงินพลันรีบปล่อยมือเสียก่อนจะถูกพลังวัตรอีกฝ่ายกระแทกกลับมา แล้วเอ่ยด้วยความสงสัย

“ข้าเป็นห่วงเรื่องปราณพิษในตัวเจ้าอยู่เชียว แต่พอตรวจชีพจรกลับพบพลังวัตรบริสุทธิ์จำนวนมหาศาลเสียแทน ที่ผ่านมาเกิดอันใดขึ้นกันแน่”

สือหย่งหลุนกำลังประหม่าที่เผลอแสดงอาการต่อต้านเพราะเข้าใจผิดว่าหวงไป่หวินจะแอบทำร้ายตน จนยิ่งเผยอาการพิรุธต่อคำถามนั้น กิเลนเงินแหงวังหลวงหรือจะจับสังเกตมิได้ จึงฝืนยิ้มบอกว่า

“ถ้าเจ้าไม่สะดวกเปิดเผยก็ช่างเถอะ”

ท่าทางของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เด็กหนุ่มลำบากใจ หลังจากลังเลอยู่นานก็ตัดสินใจเล่าเรื่องของอาจารย์ปู่ออกมาจนหมดสิ้น ฟังจบหวงไป่หวินก็ต้องยกมือลูบปากซึ่งเป็นกิริยาที่มักเผลอทำตอนครุ่นคิด

“อาจารย์ปู่ของเจ้าหลักแหลมมาก และนับว่าดีที่ท่านคิดค้นวิชานี้เอาไว้ด้วย มิเช่นนั้นต่อให้คิดวิธีได้ก็อาจแก้ไขเรื่องปราณพิษไม่ทัน หย่งหลุน...โชคชะตาของเจ้านี่มันเกินคาดจริง ๆ”

คนถูกชมกลับทำหน้าปั้นยาก “แต่เรื่องวิชาเพิ่มลมปราณของอาจารย์ปู่สมควรเป็นความลับ หวังว่าพี่หวงจะ...”

“ข้าไม่แพร่งพรายต่อแน่ เจ้าสบายใจเถอะ”

คำตอบรับดังขึ้นแทบพร้อมกับเสียงเคาะประตู ก่อนเจ้าหน้าที่จะร้องลอดแผ่นไม้ถามว่าตรวจสอบเสร็จหรือยัง หวงไป่หวินตอบกลับว่าเรียบร้อยขณะยันตัวลุก ทอดนัยน์ตาสีเทาแวววาวมองสือหย่งหลุนอีกครั้ง

“หวังว่าเจ้าจะตัดสินใจถูกต้องนะ”

แล้วมันก็เดินออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบ จบการสนทนาลงเพียงเท่านั้น

ขั้นตอนต่อมาเด็กหนุ่มจะได้หนังสือรับรองจากกิเลนเงินแห่งวังหลวง ก่อนถูกเจ้าหน้าที่คนเดิมพาออกทางด้านหลังตึก ยื่นห่อผ้าซึ่งบรรจุของใช้ส่วนตัวให้แล้วกำชับว่า

“รออยู่แถวนี้แหละ ประเดี๋ยวจะมีคนมาพาเจ้าไปรับหน้าที่ในวังต่อ”

สือหย่งหลุนรับห่อผ้ามาค่อยสังเกตเห็นว่าปมที่ผูกไว้แปลกไป แสดงว่ามีการตรวจสอบของด้านในก่อนส่งคืนให้ โชคดีเสนาบดีคังจาเฉินเตือนเรื่องนี้ไว้แล้ว มันจึงมิได้พกของที่จะเผยพิรุธเอาไว้ ตอนนั้นเองเด็กหนุ่มถึงเงยหน้าขึ้นสำรวจรอบตัว

ที่ซึ่งมันยืนอยู่ตอนนี้เป็นลานดินกว้างซึ่งถูกกั้นด้วยกำแพงทึบเบื้องหน้าและซ้ายขวา ส่วนเบื้องหลังมันก็คือตึกสูงที่เพิ่งผ่านออกมาเมื่อครู่ พอเจ้าหน้าที่ปิดประตูแล้วก็เสมือนมีกำแพงล้อมรอบครบทั้งสี่ด้าน มุมกำแพงซีกซ้ายยังพบประตูไม้บานเดี่ยวสร้างไว้อยู่ คงเป็นทางผ่านสู่พระราชวังหลวง ลานดินที่มันยืนอยู่นอกจากตนก็ไม่มีผู้อื่น สือหย่งหลุนไม่ทราบว่าคราวนี้นอกจากตนแล้วมีใครเข้ารับการคัดเลือกด้วยหรือไม่ แต่ดูท่าคงคงเหลือมันผ่านเข้าเป็นขันทีในวังเพียงผู้เดียว

ตอนนั้นเองประตูหลังของอาคารที่อยู่ข้างตึกคัดเลือกขันทีก็เปิดออก ฟ่านไป่หนิงพร้อมสตรีวัยแรกรุ่นห้าหกคนพากันเดินออกมา ดรุณีน้อยพอเห็นสือหย่งหลุนก็ร้องเรียกแล้วทำท่าจะตรงมาหา เจ้าหน้าที่ซึ่งเดินนำหน้าอยู่จึงยื่นมือเข้าสกัด

“พวกเจ้าจะทำอันใด!”

เด็กหนุ่มรีบปรี่ไปค้อมหัวผงก ๆ “นายท่าน นางเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าซึ่งมาสมัครเข้าวังพร้อมกัน นายท่านโปรดอนุญาตให้เราได้พูดคุยกันสักครู่เถอะ”

เจ้าหน้าที่หรี่ตา มือที่ยื่นขวางเปลี่ยนเป็นแบออกต่อหน้าพวกมัน สือหย่งหลุนมองด้วยอาการงุนงง แต่ดรุณีน้อยหัวไวกว่า แสร้งยิ้มพูดว่า

“พวกข้าไม่มีเงินติดตัวเลย ขอนายท่านเมตตา”

“เฮอะ ถ้าไม่มีเงินก็ไม่ต้องพูด!”

“ประเดี๋ยวก่อน” หวงไป่หวินปรากฏตัวด้านหลังพวกมันตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ “เข้าวังไปสองพี่น้องอาจไม่ได้พบหน้ากันบ่อย อนุโลมสักนิดเถอะนะ”

ฟ่านไป่หนิงเบิกตาโพลงที่เห็นศิษย์พี่รองอยู่ตรงหน้า ส่วนเจ้าหน้าที่พอรู้จักกิเลนเงินแห่งวังหลวงอยู่บ้างจึงไม่กล้าขัดใจมัน อ้อมแอ้มเอ่ยอนุญาตแล้วรีบผละไป

หวงไป่หวินทราบดีว่ามิควรแสดงความสนิทสนมต่อสองหนุ่มสาวให้ผิดสังเกต จึงทำเป็นเดินจากไปหลังการช่วยเหลือแล้ว ฟ่านไป่หนิงเองก็รีบดึงเด็กหนุ่มไปอีกทาง กระซิบร้อนรน

“ทำไมศิษย์พี่รองถึง...”

นางว่ายังไม่ทันจบ สือหย่งหลุนก็เริ่มเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ให้ฟังจนครบถ้วน ดรุณีน้อยจึงลอบมองแผ่นหลังที่กำลังห่างออกไปด้วยแววตาขอบคุณ

“ข้าก็มั่นใจว่าศิษย์พี่รองไม่ทอดทิ้งพวกเราแน่”

แต่สือหย่งหลุนกลับครุ่นคิดหวั่นไหว ต้องยอมรับว่าคำพูดของหวงไป่หวินทำให้มันลังเล และยังสำนึกที่ว่าหากชายผมเงินไม่ยื่นมือช่วยเหลือ ป่านนี้มันคงไม่ได้ยืนอยู่ที่นี่

ราชสำนักแตกต่างจากวงการนักเลง ต่อให้มันสามารถต่อกรกับยอดยุทธ์ไม่หวาดหวั่น แต่กลับมิอาจใช้เพียงกำลังแก้ไขปัญหาที่จะเผชิญในวังหลวงได้เลย

“พี่หย่งหลุนหน้าตาเคร่งเครียด เป็นอันใดไป”

ผู้โดนถามฝืนยิ้ม นึกละอายว่าเมื่อวานมันยังขอร้องนางอย่านำเรื่องอื่นมาคิดวุ่นวาย ที่ไหนได้ไม่ถึงวันมันก็แทบเป็นฝ่ายผิดสัญญาเสียก่อนแล้ว

“มิมีอันใดหรอก”

ดรุณีน้อยเอียงคอมองมันชั่วขณะ ก็เผยยิ้มลึกลับขึ้น “หรือเหตุการณ์ในห้องตรวจสอบ ขู่ขวัญผู้กล้าหาญเข้าเสียแล้ว”

รอยยิ้มนางราวดวงดาวพราวพร่างฟ้า ขับไล่ความสับสนในใจมันพ้นสิ้น

สือหย่งหลุนฮึกหาญประดัง มันจะต้องปกป้องรอยยิ้มนี่ไว้ให้ได้!

พอจิตใจกลับคืนความแจ่มใส เด็กหนุ่มจึงก้มหน้ากระซิบใส่หูนางว่า “นางกำนัลฟ่านโปรดวางใจ ขวัญกำลังและชิ้นส่วนอื่นของผู้ต่ำต้อยยังอยู่ครบ หากท่านอยากพิสูจน์...”

“เพ้ย!” เสียงร้องดังพร้อมผิวแก้มซับสีแดงก่ำ แอบหยิกแขนมันเต็มแรงจนสือหย่งหลุนครางอู้

เด็กหนุ่มแอบดีใจที่นานทีตนก็บังเกิดปฏิภาน รู้จักหยอกเย้านางให้เรื่องผ่านไปด้วยดี ระหว่างนั้นดรุณีน้อยพลันขึงตาใส่มัน แสร้งดุว่า

“ท่านขันทีอย่าเอาแต่เล่นจนละเลยการใหญ่ โดยเฉพาะยาขี้ผึ้งที่ข้าเตรียมไว้ในห่อผ้า หากหลงลืมทารอบปากและคางจนหนวดเคราขึ้นไม่เหมือนขันที อย่าว่าแต่ขวัญกำลังหรือชิ้นส่วนอื่นเลย แม้แต่ชีวิตก็รั้งไว้ไม่ได้”

อีกฝ่ายยังไม่ทันโต้ตอบ เจ้าหน้าที่ก็ร้องตะโกนให้พวกมันแยกกันได้แล้ว พร้อมบานประตูบนกำแพงที่เด็กหนุ่มสังเกตเห็นแต่ต้นเปิดออก ขันทีขบวนหนึ่งเดินมากวักมือเรียกพวกหน้าใหม่ให้ตามหลังเข้าวัง

สือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงลอบสบตากัน

ก้าวแรกของการก่อกวนราชสำนัก กำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้แล้ว!

**********

จบตอนที่ 105 ค่ะ

จากคุณ : จันทร์พันฝัน

เขียนเมื่อ : วันเข้าพรรษา 55 18:53:17