จอมใจอเวจี (Psycho Hell).....บทที่ 29 (ข้างกายข้างใจ)

=================
PSYCHO HELL...จอมใจอเวจี
บทที่ 29........ข้างกายข้างใจ
:GTW / Psycho Man
=================


บทที่แล้ว
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12440818/W12440818.html


********


ปีศาจหนุ่ม เหมือนโดนบังคับอยู่ในที ให้ไปเข้าห้องน้ำ.แถมยังอาบน้ำ แค่นี้มันก็ชัดบุคคลิกภาพแล้ว ปีศาจไม่ควรทำแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย

แต่น่าแปลก ว่าไนท์ ยอมโดยดี

ยอมอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ยอมโดยที่พยายามไม่เข้าใจหัวใจของตัวเอง ยอมโดยที่หัวใจบอกว่า... ไม่ต้องยอมอะไรทั้งนั้นกับนางฟ้าตกสวรรค์คนนี้....คิดเรื่องเหตุผลได้ แต่ร่างกายเจ้ากรรม ไม่ยอมเชื่อฟัง  และแม้จะเต็มไปด้วยความงุนงงสงสัยกับความคิดและหัวใจของตัวเอง

แต่ปีศาจหนุ่มก็ยอมเดินเข้าห้องน้ำ

นี่ถ้าสภาปีศาจรู้เรื่อง คงเก็บไปเล่าขานนินทาจนเสียปีศาจไปเลย แต่น่าแปลกว่าตอนนี้การยอมเดินเข้าห้องน้ำโดยดี มันมีความรู้สึก ดีๆ อยู่ลึกๆ..ภายในหัวใจ..ความสุขใจที่ได้ยอม...ความสุขใจที่ทำแบบนี้....ช่างเป็นเรื่องอันแปลกประหลาดเหลือเกิน คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมต้องยอมทำตามคำพูดของคนซึ่งตกเป็นเบี้ยล่างตลอดมา...

เป็นเพียงนางฟ้าตกสวรรค์หลงทางมาพึ่งพา..ความจริงต้องอ้อนวอนอ่อนน้อมเรา..ไม่ใช่ว่ามาสั่งเราแบบนี้..คนแบบนั้นจะกระโดดงับคอเมื่อไรก็ได้ ไม่เห็นต้องยุ่งยากมากความ

ปีศาจหนุ่ม คิดได้..แต่ก็ได้เพียงแค่คิดเท่านั้น...สุดท้ายก็ไม่เข้าใจตัวองเลยสักนิด

ทางด้านเฟรี่ หลังจากกลบเกลื่อนร่องรอยน้ำตาของตัวเอง โดยการเข้าห้องน้ำ ชะล้างความรู้สึกที่อยู่ภายในใจ โดยหวังว่าจะให้ความเย็นสดชื่นของสายน้ำ ชะล้างอะไรบางอย่างออกไปจากหัวใจ สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่ว่า ชะล้างคราบน้ำตาออกไปเท่านั้น.ไม่สามารถชะล้างหัวใจของตัวเองได้เลย


และไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไม ต้องรู้สึกแปลกๆกับปีศาจตัวร้ายคนนี้...ตำราหรือหนังสือก็สอนว่าพวกปีศาจไม่น่าคบ พวกปีศาจมีแค่ความเลวร้าย แต่ทำไมปีศาจตนนี้ ถึงผิดแผกแตกต่างจากภาพที่เคยฟังมา....ปีศาจตนนี้เอาตัวเองปกป้องคุ้มครองตลอดมา ยอมเจ็บ ยอมเสียเวลา ยอมทุกอย่าง โดยไม่เคยเอ่ยปากขออะไรสักนิด ยอมกระทั่งพาไปติดต่อสื่อสารกับคู่หมั้นหมายเขาคิด
อะไรกันอยู่นะ…

แต่ที่แน่ๆ รู้สึกแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน..การปกครอง คุ้มครอง ดูแลเสมอมา..แบบไม่คิดชีวิตด้วยซ้ำ ปีศาจแบบนี้มีอยู่จริงหรือ.. ปีศาจตัวร้ายเพียงอยู่ใกล้ๆ และเพียงยอมฟังเสียงดุ ห้วนๆ นั้นให้ได้ เท่านั้น ก็จะรู้สึกถึงความอบอุ่นใจ ดูแลปกป้องคุ้มครองอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเป็นเรื่องที่บ้ามากมาย
เฟรี่ยิ้มให้กับตัวเอง ยกมือปาดน้ำตาเล็กๆ ที่ไหลออกมา ..

ไม่ได้...เราจะไม่ยอมให้ตัวอันตรายตัวนั้นมาเห็นน้ำตาเราโดยเด็ดขาด...เป็นความคิดเหมือนโง่ๆ ก็ต้องคิด

ไนท์ออกมาจากห้องน้ำ หน้ากากโลหะสีขาวอันเย็นชายังสวมปกปิดใบหน้าเหมือนเดิม แต่นางฟ้าตกสวรรค์มองปราดออกไป ทำหน้าตาเฉยครู่หนึ่ง แล้วก็เริ่มยิ้ม...และเริ่มหัวเราะ

ตั้งแต่ตกลงมาจากเบื้องบน เฟรี่ไม่เคยหัวเราะได้มากขนาดนี้เลย หัวเราะออกมาจากใจทั้งที่เพิ่งซ่อนน้ำตาตัวเองไปหยกๆ หัวเราะเพราะไม่คิดว่าจะเห็นภาพแบบนี้


มือสังหารปีศาจผู้คุ้นตากับเสื้อผ้าเก่าๆดำๆ แบบไร้รสนิยม ตอนนี้สวมชุดนอนลายดอกสีสดใส ราวกับว่ามีคนจงใจกลั่นแกล้ง เป็นภาพลักษณ์ตัดกันอย่างรุนแรงจนสุดบรรยาย

นางฟ้าตกสวรรค์เอามืออุดปาก ไม่ให้เสียงหัวเราะหลุดออกมา พยายามนึกเรื่องเศร้าๆ ก็แล้ว..เรื่องหดหู่ก็แล้ว.. แต่ใจเจ้ากรรมไม่ฟังเหตุผลเอาเสียเลย กลั้นหัวเราะจนหน้าแดง นัยน์ตาเป็นประกายพราวแพรวด้วยความขบขัน

น่าแปลกว่าไนท์กลับสงบเยือกเย็นกว่าที่คิด ปีศาจหนุ่มยืนเฉยเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอันใด ข้อดีของหน้ากากก็คือทำให้คนอื่นไม่รู้ไม่เห็นสีหน้าของคนสวมหน้ากาก แต่เมื่อเห็นใครบางคนเอามือปิดปากซ่อนรอยยิ้มแต่ไม่สามารถปกปิดแววตาเป็นประกายมีชีวิตชีวาคู่นั้นได้ จึงต้องส่งเสียงเย็นชาแถมห้วนๆตามแบบฉบับ ถามขึ้นว่า

“มีอะไร”

นางฟ้าตกสวรรค์ส่ายหน้าไม่ตอบคำถามนั้น ได้แต่เอามือปิดปากพยายามสะกดเสียงหัวเราะสุดชีวิต ปีศาจหนุ่มคิดในใจ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคู่กรณีอารมณ์ดีขนาดนี้

“มีอะไร”

ถามคำถามเดิมอีก เฟรี่แอบหยิกตัวเองแรงๆ ให้เจ็บ พยายามสุดชีวิตในการรักษาสถานะความนิ่งของตัวเออันเปราะบางเต็มที เหมือนลูกโป่งถูกเป่าจนพองโตเต็มที่ พร้อมจะระเบิดเมื่อมีอะไรมาแตะเพียงนิดเดียว

“เปล่า”

ตอบสั้นๆ แล้วหันหลังโดยฉับพลัน พอหันหลังให้ก็ยิ้มออกมาเต็มที่ ไม่รู้ตัวหรอกว่าอาการแบบนั้นมันซ่อนไม่ได้ คนมองเห็นสองบ่าสั่นไหวไปตามอาการแอบหัวเราะ ปีศาจหนุ่มก็พอจะรู้ชะตากรรมของตัวเอง ไม่พูดอะไรสักคำ ดูสิว่าจะขำไปได้ถึงไหน...ก้าวมาทรุดตัวนั่งลงพิงผนังกอดอกนิ่งอยู่อย่างนั้น
เอาสิ...อยากขำก็ขำไป....ดูสิว่าจะหัวเราะไปถึงไหน

ในที่สุดเฟรี่พยายามสะกดอารมณ์ของตนเองจนเต็มที่ สูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ แล้วหันมานั่งมองคู่กรณีอีกครั้ง พยายามที่จะไม่หัวเราะสุดชีวิต เห็นปีศาจตัวดีในชุดลายดอกนั่งกอดอกพิงผนังห้องอยู่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า คนดูแลห้องทำไมส่งชุดนอนแบบนี้มาให้ มันขัดภาพลักษณ์ของจอมปีศาจมือสังหารผู้เย็นชาเหลือเกิน

แต่นางฟ้าคนดีไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายแอบมองผ่านหน้ากากออกมาอย่างเงียบๆ และซ่อนเร้น แอบชื่นชมสีหน้าและนัยน์ตาเป็นประกายระยิบยับพร่างพราวนั้น ..คนอะไรหัวเราะได้น่ามองเหลือเกิน

เฟรี่สูดลมหายใจเข้าปอดยาวๆ อีกครั้ง หลบตาไม่ยอมมองหน้า กลัวว่าขันติจะแตกสลาย ก็เกือบจะหลุดเหมือนกัน ดีว่าเอานิ้วชี้จิ้มปากตัวเองแล้วกัดแรงๆ ให้ความเจ็บปวดมาชดเชยความขำ ลงทุนขนาดนี้ทีเดียว

“”อาบน้ำแล้วดีขึ้นใช่ไหมล่ะ”

ถามด้วยอาการพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติสุดชีวิต

“ก็ดี”

ปีศาจหนุ่มตอบสั้นๆ ยังคงนั่งพิงผนังห้องกอดอกวางท่าอยู่แบบนั้น

“รู้ไหมว่าเจ้าอยู่ในชุดนี้ ดูดีมาก”

พยายามแล้วเชียวว่าจะไม่พูดถึงเรื่องชุดนอนลายดอก แต่จนใจว่าปากพูดออกไปก่อน พอพูดออกไปแล้วก็ใจหายวาบ นึกเข้าข้างตัวเองว่า ปีศาจคงไม่คิดเรื่องเสื้อผ้าอาภรณ์เท่าไรนัก

“อื้อ”

อีกฝ่ายส่งเสียงในลำคอแบบรับรู้ เลยทำให้ใจชื้นขึ้นมาบ้าง แสดงว่าพวกโลกเบื้องล่างไม่สนใจรสนิยมของการแต่งกาย

แต่พอคิดแบบนี้ในใจกลับรู้สึกสงสารอีกฝ่ายขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แบบนั้น ในใจคิดอะไรอยู่นะ

ช่างเถอะ.....จะคิดอะไรก็ช่างเถอะ ..คนแบบนั้น..คงไม่ถือสาหาความอะไรอยู่แล้ว ต่อให้ถูก(แอบ)หัวเราะปานใดก็ตาม

แต่มองดูแล้ว ความรู้สึกสงสารก็ผลุดพลุ่งขึ้นมาเองโดยไม่ต้องเรียกร้อง คนแบบนั้นนะ.ยอมทำถึงขั้นนี้..เพื่ออะไรกัน...ตอนนี้ยังทำเหมือนคนเจียมตัวเจียมใจมานั่งผนังห้องอยู่แบบน่าเห็นใจ

“ไม่หิวเหรอ”

เสียงห้วนๆ ดังขึ้น ฟังดูเหมือนถามลอยๆไร้ที่มาที่ไป แต่ฟังดูแล้วรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด

“ยังไม่หิวเลย”

ตอบพลางสั่นหน้าไปมาจนเรือนผมสบัดกระจาย

“แล้ว......คืนนี้ เจ้าจะนั่งอยู่แบบนั้นทั้งคืนเลยเหรอ”

“ฮื่อ”

ตอบสั้นๆอีกตามเคย ไม่เป็นไรหรอก...หญิงสาวคิดในใจ..คนแบบนั้นเคยชินแล้วกับการใช้ชีวิตแบบลำบากยากเย็น นอนกลางดินกินกลางป่าก็เคยมาแล้วจนนับครั้งไม่ถ้วน คืนนี้ถือว่าโชคดีมีสุขมานั่งหลับอยู่ข้างผนังห้องกับสาวสวยแบบนี้ นับว่าดีแล้ว ไม่เห็นต้องห่วงอะไรให้รำคาญใจตัวเอง

จู่ๆ อาการง่วงก็เข้าจู่โจม นางฟ้าคนดีอ้าปากหาว  ดีว่ายกมือปิดปากไว้ทัน ไม่เสียอาการ แต่นึกสงสัยตัวเองว่า ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จะง่วงก็ง่วง..จะเหนื่อยก็เหนื่อยขึ้นมาเฉยๆ

“ท่าทางเจ้าง่วงนอนแล้ว รีบๆนอน พรุ่งนี้ จะได้ออกเดินทางแต่เช้า”

เสียงของคนที่ทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจสนใจดังขึ้น ราวกับสังเกตดูอยู่ทุกอริยาบท คิดแล้วทั้งน่าขุ่นเคืองและน่าหัวเราะ เห็นเงียบๆ แบบนั้น รู้ดีรู้ทันไปหมดทุกอย่าง

เฟรี่เอียงคอมองคู่กรณีอยู่ครู่หนึ่ง แล้วค่อยๆล้มตัวลงนอนอย่างมีชั้นเชิง สายตาคมวาวหรี่แอบมองคนนั่งพิงผนังห้องอย่างจะพยายามทำความเข้าใจ...ดูๆแล้วก็น่าสงสารและน่าหมั่นไส้ในเวลาเดียวกัน นี่ตั้งใจจะหลับแบบนั้นทั้งคืนแน่ๆ เป็นปีศาจฃนิดไหนกัน

บนเตียง มีหมอนข้างรูปแมวตัวยาว เลยดึงมากิด แต่สายตาคมวาวเป็นประกายยังมองข้ามหมอนข้างมายังปีศาจมือสังหารผู้นั่งนิ่งเงียบไปแล้ว...ท่าทางเหมือนจะง่วง.แต่กลับข่มตาหลับไม่ลง ไม่ใช่เป็นเพราะแสงสว่างนวลตาจากผลึกแก้วบนเพดาน แต่เพราะอะไรบางอย่างรบกวนจิตใจต่างหาก คอยฟังว่าไนท์จะพูดอะไรอีก แต่กลับเห็นเงียบไปแล้ว


พออีกฝ่ายเงียบไป นางฟ้าตกสรรค์กลับรู้สึกเงียบเหงาแบบไร้เหตุผล ความอบอุ่นยังคงอบอวลแต่ความเหงาอันน่าใจหายไม่รู้มาจากไหน

ใบหน้าใต้หน้ากากนั่นจะเป็นอย่างไรนะ

ช่างเถอะ..จะเป็นอย่างไร ก็ช่าง ไม่เกี่ยวกับเรา

แต่คนแบบนั้น..คนที่ดูแลเรามาตลอดไม่ใช่หรือ.....เสียงบางอย่างค้านในใจ
ใช่แล้วเป็นอย่างไรล่ะ

ก็ไม่เป็นอย่างไร อีกหน่อยก็จากกันแล้ว ไม่เห็นต้องคิดมาก


คำว่า จาก พอโผล่มาในความคิด ใจเจ้ากรรมก็เหมือนหล่นหายวูบลงอีกแล้ว
น้ำตาแอบเก็บซ่อนไว้ เริ่มปริ่มขอบตาอีกครั้ง

ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ…..

พยายามบอกตัวเองแบบนั้น พลิกตัวหนี กอดหมอนข้างแน่น แบบนี้ไม่ต้องมองคนเจ้าปัญหาคนนั้น ง่วงแบบนี้ เดี๋ยวก็หลับไปเอง ตื่นมาก็ฟ้าสว่าง จะได้เดินทางออกจากสถานที่แห่งนี้

จนใจว่าข่มตาอย่างไรก็ไม่ยอมหลับเสียที ได้แต่นอนกระสับกระส่ายไปมา เหมือนขาดหายอะไรบางอย่างไป อะไรบางอย่างซึ่งไม่เข้าใจเอาเสียเลย แต่อะไรบางอย่างที่ว่านั้นมันวนเวียนอยู่ใกล้ตัวและหัวใจนี่เอง

พลิกไปพลิกมา นานเท่านาน พยายามไม่มองคนนั่งอยู่ด้านล่าง

นั่งแบบนั้นมันหมดสภาพมือสังหารแบบไม่เหลือรูป..แต่ทำไมต้องยอมทำแบบนี้
สุดท้ายก็กอดหมอนข้าง เอาเท้าก่ายเกยหมอนข้าง แอบมองข้ามหมอนข้างมายังคนหมดสภาพ..เห็นยังนั่งพิงผนัง  คอเอียงไปข้างหนึ่ง เห็นแล้วทั้งน่าสงสารและน่าซ้ำเติม

น่าซ้ำเติมเหรอ.....คิดแบบนั้นได้อย่างไร คิดแล้วตกใจกับความคิดของตัวเอง
ก็คนแบบนี้ ไม่ใช่หรือที่ปกป้องดูแลตลอดมา จะมาน่าซ้ำเติมตรงไหน

คิดไปคิดมา จนในที่สุดนอนไม่ลงลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง มือยังกอดหมอนข้างรูปแมวตัวยาวแน่นก้มหน้ามองอีกฝ่ายอยู่เช่นนั้น

“จะเข้าห้องน้ำก็รีบไป”

คนซึ่งคิดว่านั่งหลับคาผนังห้องไปแล้วเอ่ยปากขึ้นมาดื้อๆ   ทำเอาสะดุ้ง

“ข้าเปล่า”

“แล้วลุกมานั่งเป็นพระประธานทำไม”

“บ้า....”

ไม่ร้องเสียงดังอย่างเดียว หมอนข้างขว้างลงไปแบบลืมตัว ปีศาจหนุ่มยื่นมือออกมารับไว้อย่างง่ายดาย

เฟรี่นั่งมองแล้วทำตาโต ก่อนปล่อยเสียงหัวเราะออกมาแบบอดใจไว้ไม่ได้อีกครั้ง....ก็มีอย่างที่ไหน...ปีศาจระดับพระกาฬแต่มาสวมชุดนอนลายดอกซึ่งก็น่าขำอยู่แล้ว..แต่ตอนนี้เป็นปีศาจมือพระกาฬสวมชุดนอนลายดอก นั่งอุ้มหมอนข้างรูปตุ๊กตาแมวตัวยาว!!!!!

หมดสิ้นแล้วกับภาพลักษณ์ของนักรบปีศาจ!!

เฟรี่นั่งหัวเราะจนตาหยี หัวเราะจนน้ำตาไหล

แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเอาเลยเลย นั่งกอดหมอนข้างตุ๊กตาแมวตัวยาวเงียบอยู่เช่นนั้น  จนหญิงสาวแดนสรวงระงับอาการหัวเราะลงอย่างลำบากยากเย็น สักครู่เสียงของเธอหยุดลงจนได้ จึงมีถามขึ้นว่า

“เป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า”

“ไม่...ไม่มีอะไร”

เฟรีโบกมือปฏิเสธ อาการ “ขำปลิดวิญญาณ” ทำท่าจะกลับมาอีกครั้ง ต้องข่มใจกัดฟันสุดชีวิต...คิดเรื่องเศร้าๆ...เท่าที่จดจำได้แล้วยกมือลูบหน้าพยายามทำใจให้เป็นปกติ

นานเท่าไรแล้วนะ ที่ไม่ได้หัวเราะขนาดนี้.....

แล้วคนนั่งอยู่ข้างล่าง ยอมทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน

ก็คงความไม่รู้ประสีประสา เท่านั้น.....

แต่พอคิดแบบนี้ ใจพลันวูบๆอย่างประหลาด

“ทำไมเจ้าไม่นอน”  

เสียงห้วนๆแว่วเข้าหู เฟรี่ช้อนสายตามองคนถาม  ยังไม่ตอบในทันทีทันใด เงียบไปสักพักจึงตอบด้วยเสียงอ่อยๆว่า

“ก็ง่วงนะ...แต่ข้านอนไม่หลับ”

“แต่ท่าทางเจ้าง่วงมากแล้ว”

“แต่ข้านอนไม่หลับอยู่ดี”

ไนท์ฟังแล้วเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพูดช้าๆว่า

“คงเป็นเพราะข้า อยู่ในห้องนี้ เจ้าเลยนอนไม่หลับ งั้นข้าไปนอนหน้าห้องก็ได้”

นั่นเป็นน้ำเสียงตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆ โดยไม่ใช่พูดเพราะประชดประชันอะไร เฟรี่ใจหายวาบหน้าตาตื่น รีบร้องเสียงดังว่า

“ไม่ใช่แบบนั้น..เจ้าห้ามไปไหนทั้งนั้น”

พูดแล้วก็ตกใจกับคำพูดของตัวเอง แต่ยิ่งตกใจต่อไปอีกเมื่อได้ยินเสียงตัวเองพูดต่อไปว่า

“เจ้ามานอนบนเตียงกับข้าดีกว่า”

ปีศาจหนุ่มชะงัก ทำท่าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง หันหน้ามามอง หญิงสาวได้สติโบกมือร้องเสียงดังว่า

“หมายความว่าข้ากับเจ้านอนกันคนละด้าน มีหมอนข้างกั้นกลาง ห้ามข้ามมาเด็ดขาด”

น่าแปลกว่า แทนที่จะหนักใจ พอพูดออกไปแล้วกลับโล่งใจกระจ่างจิตขึ้นมาทันใด ใช่แล้ว...ความจริงก็ควรเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ.....ไนท์อย่างไรก็เป็นนักฆ่าระดับสูงของอเวจี มานั่งหลับพิงผนังห้อง ในขณะอีกคนนอนบนเตียงสบาย มันไม่ใช่เรื่องถูกต้องดีงามแน่นอน และคนอย่างเฟรี่ก็ไม่มีทางมองข้ามจุดนี้  แม้ว่าคำพูดแบบนี้จะไม่เคยพูดกับใครมาก่อนในชีวิตก็ตาม

ปีศาจหนุ่มทำท่าลังเล..แต่สำหรับเฟรี่แล้ว เมื่อก้าวเท้าแรกแล้ว ก็ต้องก้าวเท้าต่อไป

“ไม่ต้องห่วงหรอก”

เสียงของนางฟ้าตกสวรรค์ดังหนักแน่น “ข้าเพียงคิดว่าทำในสิ่งถูกต้องเท่านั้น เตียงนี้กว้างพอจะนอนสองคน และข้าก็ไม่ได้มีจุดประสงค์จะให้ท่าอ่อยเหยื่อเจ้าเลยสักนิด อย่าคิดแบบนี้เด็ดขาด มีหมอนข้างกั้นกลาง ห้ามข้ามมาแม้แต่นิดเดียว”

“เอ้อ..”

ท่าทางของนักรบปีศาจตอนนี้น่าสงสารเหลือเกิน ทำอะไรไม่ถูก จนเสียงเฉียบขาดของเฟรี่สำทับขึ้นอย่างเอาจริงเอาจังว่า

“ถ้าเจ้าไม่ยอม ข้าจะเป็นฝ่ายลงไปนอนที่พื้นเอง หรือไม่ก็ออกไปนอนนอกห้อง”

เจอไม้นี้ ปีศาจหนุ่มต้องเดินกลับมานั่งขอบเตียงทันที ยื่นหมอนข้างรูปแมวตัวยาวคืนให้ พลางบอกว่า

“แบบนี้ ข้าคงไม่มีทางเลือก”

“ไม่มีแน่นอน”

เหรี่ตอบพลางยิ้มตาเป็นประกายเหมือนเด็กได้รับของขวัญหรือสิ่งที่เรียกร้องมานานตอนนี้อยู่ในมือ จัดการวางหมอนข้างไว้กึ่งกลางเตียงก่อนบอกเสียงหนักๆว่า

“รักษาสัญญาด้วยนะ ห้ามข้ามมาเด็ดขาด”

“ข้าไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว” ปีศาจหนุ่มบ่นอุบ “สงสัยว่าต่อไปนี้ข้าเอง คงเป็นคนนอนไม่หลับทั้งคืนเป็นแน่แท้”

ฟังแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ และก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่ากล้าเสนอรูปแบบการนอนนี้ได้อย่างไรกัน รู้เพียงแต่ว่าทำไปแล้วรู้สึกสบายใจกว่าจะไม่พูดอะไรแบบนี้ออกมาเสียอีก

มันหมายถึงความไว้เนื้อเชื่อใจอย่างที่สุด

รู้ว่าถ้านักรบปีศาจเป็นคนไม่มีดี คงจับเธอย่างกินเป็นอาหารตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว  ไม่ใช่มาดูแลช่วยเหลือทุกอย่างแบบนี้หรอก

“เอาล่ะ....ทีนี้นอนได้แล้วนะ”

นางฟ้าตกสรรค์บอกพลางล้มตัวลงนอน ผ้าห่มก็มีผืนเดียว จำใจต้องเหลือไว้ให้อีกฝ่าย แต่ไนท์เหมือนจะรู้ความคิดของหญิงสาว บอกว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องใช้ เฟรี่เลยคว้าผ้าห่มมานอนกอด ฝ่ายนักรบปีศาจนอนตัวแข็งอย่างน่าสงสาร  แต่ดูเหมือนจะไม่มีทางเลือกเสียแล้ว







***************

จากคุณ	: Psycho man
เขียนเมื่อ	: วันเข้าพรรษา 55 23:52:09