ความคิดเห็นที่ 1 นริศราถอนหายใจยาวอย่างผ่อนคลาย หลังจากวางมือจากข้อสอบวิชาภาษาฝรั่งเศล ซึ่งเป็นการสอบคาบสุดท้ายของภาคเรียนนี้ เหม่อมองบรรดาเพื่อนนักศึกษาที่ต่างทยอยกันเดินออกจากห้อง หญิงสาวทอดกายก้าวตามระเบียงทางเดินอย่างหมดแรง “Hi Noon, How's your exam?” เพื่อนสาวชาวเวียดนามก้าวเคียงข้างมาทักทาย “Not bad” เธอรับคำอย่างท้อ ๆ ใครจะเชื่อว่าหลักสูตรอินเตอร์เนชั่นแนลของระดับอุดมศึกษาจะทำให้เด็กที่เคยเรียนดีเช่นเธอแทบจะถอดใจ “Any way, I think it'd be alright” “เฮ้อ... สอบเสร็จเสียที วันนี้เรามีนัดฉลอง” เสียงภาษาไทยพูดปนหัวเราะแว่วดังตามหลัง ร่างผอมบางของพลอยใสก้าวตามมาติด ๆ “I , Nok and her friends're folks will go dancing” เธอเอ่ยชวนเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสอง “ Have fun together Noon, Hun?" “Sorry, I will have a dinner with my dad” ฮันห์ปฏิเสธเสียงเรียบ “He's always busy; we rarely have a meal together” “แล้วนุ่นล่ะ ไปด้วยกันนะ” คนชวนจึงหันมาให้ความสนใจเพื่อนอีกคน แต่แล้วก็ต้องชะงักไปกับท่าทางเหม่อ ๆ ของคู่สนทนา นริศราทอดสายตามองท้องฟ้าสีครามเบื้องหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อ ๆ สถานที่เสียงเพลงดังอึกทึก ความทรงจำสุดท้ายที่ได้พบเขา ทั้งสามหมุนตัวเลี้ยวลงบันไดช่วงสุดท้าย ร่างอันแสนคุ้นตาของชายคนหนึ่งปรากฏอยู่ไม่ห่าง “ไงนุ่น ทำสอบชัวร์ไหม” เขาทักทายทันทีเมื่อเห็นเธอ หญิงสาวได้โอกาสรีบนำเพื่อนหนุ่มมาเป็นเหตุผลปฏิเสธ “พอดีนัดคณิตไว้ คงต้องขอตัวล่ะพลอย” พลอยใสพยักหน้ายิ้มเยื้อนอย่างล้อเลียน “เข้าใจล่ะ งั้นไม่กวนก็ได้” เธอปลีกตัวด้วยการดึงเพื่อนสาวชาวเวียดนามตามกันไป “Shall we go Hun? Don't be their third wheel!” คณิตยิ้มให้เพื่อนสาวอย่างเป็นมิตรและสุภาพ ขณะเอ่ยปากถามว่า “พี่ประวิทย์มารับหรือเปล่า” คำนั้นทำให้เธอเพิ่งนึกถึงญาติหนุ่ม เขาเงียบหายไปนับแต่เธอยืนยันความตั้งใจว่าจะขับรถมาเรียนเอง “ไม่รู้สิ... ไม่เจอตั้งนานล่ะ” สีหน้าหญิงสาวบอกถึงอาการเซ็งเมื่อนึกถึงเขา “จบเทอมแล้ว เค้าจะได้ไปเรียนเมืองนอก เลิกยุ่งกับนุ่นเสียที” คณิตหัวเราะร่า “งั้นวันนี้เราไปขับรถคันใหม่ของนุ่นกัน ฉลองที่พี่ประวิทย์จะไม่อยู่ เอ๊ย ฉลองสอบเสร็จ” เขากล่าวกลั่วหัวเราะ “เอาใกล้ ๆ เซ็นทรัลบางนาละกัน ให้นุ่นขับ ณิตเป็นคนนั่งบ้าง” อารมณ์ขันของเพื่อนหนุ่มทำเอาเธอยิ้มออกมา  หญิงสาวเดินเคียงข้างเขาไปอย่างร่าเริง “ได้สิ ไปหาอะไรทานกันนะ นุ่นเลี้ยง แล้วนุ่นจะเป็นโชว์เฟอร์พาณิตกลับมาส่งที่หอเอง” ชั่วขณะที่ทั้งสองก้าวลงจากตึกเรียน ดวงตาคู่แจ่มใสของคณิตสะดุดเข้ากับภาพหนึ่ง สีหน้าของเขาบอกถึงอาการประหลาดใจอย่างที่สุด “ใจ..” ถ้อยคำรำพึงเหมือนเผลอหลุดปากออกมา ขณะที่หญิงสาวซึ่งอยู่ห่างออกไปค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นยืน นริศรามองตามสายตาเพื่อนหนุ่ม หล่อนเป็นสาวผิวสีน้ำผึ้งร่างสูงเพรียว  ผมยาวสยายหยิกเป็นลอนสวย ดวงตาคู่คมเข้มจ้องมองกลับมาไม่วางเช่นกัน “เอ๊ยใจจริง ๆ ด้วย” สีหน้าตกตะลึงของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง โผไปจับที่ต้นแขนเพื่อนสาวเขย่าเบา ๆ ราวกับไม่เชื่อสายตา “ไม่อยากเชื่อเลย มาได้ไงเนี่ย” สาวผิวสีน้ำผึ้งคลายสีหน้าลง เมื่อเห็นอาการดีอกดีใจของเพื่อนหนุ่ม “นั่งรถไฟมาสิ สอบเสร็จเมื่อวานก็รีบซื้อตั๋วรถไฟขึ้นรถมานี่เลย” “ไม่เห็นบอกกันบ้าง” เขายังจับมองผู้มาเยือนไม่วางตา “บอกก็ไม่เซอร์ไพร์สสิ เห็นไหมใจทำให้ณิตเซอร์ไพร์สจริง ๆ ด้วย” ท่าทางของทั้งสองเหมือนคู่รักที่ห่างหายกันไปนาน แล้วมีโอกาสได้กลับมาพบกันอีก ช่างเป็นภาพแห่งความประทับใจที่น่า..อิจฉา คนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่แอบคิดเงียบ ๆ ในใจ “ใจเอากระเป๋าไปขอพักบ้านคุณน้าที่อ่อนนุช แล้วก็บึ่งแท็กซี่มาหาณิตเลย กะว่าต้องมาให้ทันก่อนณิตสอบชั่วโมงสุดท้ายเสร็จ ใจมาทวงสัญญาที่ณิตบอกว่าปิดเทอมจะพาใจเที่ยวกรุงเทพฯ ไง จำได้เปล่า” หล่อนกล่าวแกมอยอกอย่างอารมณ์ดี  ชั่วขณะ สายตาแอบชำเลืองมองไปยังหญิงสาวในชุดนักศึกษาซึ่งยืนอยู่ไม่ห่างออกไป “อ้อ...” คณิตเหมือนเพิ่งคิดได้ รีบแนะนำเพื่อน “นั่นนุ่นไงใจ เพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่เคยเล่าให้ฟัง นุ่นนี่ใจทิพย์” “สวัสดีค่ะ เคยเห็นรูปคุณในกระเป๋าสตางค์ของคณิตแล้ว”  บอกไปอย่างที่ใจคิด ชั่วขณะกลับไม่แน่ใจว่าควรพูดเช่นนั้นไหม สีหน้าของใจทิพย์เจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสุภาพ “ค่ะ ณิตก็เคยเล่าเรื่องที่ได้เจอนุ่นกับใจทางเอ็มฯ เหมือนกัน” เธอสวยกว่าที่คาดคิด ดวงหน้าหวานแลดูอ่อนเยาว์ ผิวพรรณขาวเนียนอย่างคนกรุง สาวผิวสีน้ำผึ้งบอกกับตัวเอง “ดีใจค่ะที่มีโอกาสได้พบกัน” “ค่ะ ยินดีเช่นกัน” ความรู้สึกบางอย่างบอกกับเธอว่าควรหลีกหนีออกจากสถานการณ์นั้น “งั้นนุ่นไม่กวนแล้วนะคะ คงต้องขอตัวกลับก่อน” ชายหนุ่มฉุกนึกได้ถึงการนัดแนะกับเมื่อซักครู่  หันขวับมาทางเพื่อนสาว “อ้าว เดี๋ยวสินุ่น เมื่อกี้บอกว่าจะไปเซ็นทรัลบางนากัน” หญิงสาวเหลือบมองสีหน้าเรียบเฉยของใจทิพย์ ก่อนจะรีบปฏิเสธว่า “ไว้วันหลังเถอะณิต ใจอุสาห์มาทั้งที ณิต Take Care ใจเถอะ” นริศราโบกมือลาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ทักท้วง พวกเขาคงต้องการเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง หญิงสาวครุ่นคิดขณะมุ่งหน้าไปยังอาคารลานจอดรถ แม้จะอยู่ห่างกันแสนไกลแต่หัวใจของทั้งสองยังผูกพัน จู่ ๆ ความรู้สึกอ้างว้างก็ก่อตัวขึ้นลึก ๆ ภายในจิตใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ หญิงสาวพยายามตั้งสติทบทวนตัวเอง เธอเชื่อมั่นอย่างชัดเจนว่าไม่ได้ตกหลุมรักคณิต และไม่เคยมีจิตปฏิพัทธ์กับผู้ชายคนไหนเพียงแค่ได้พบเห็นภาพภายนอกของเขา ...หากแต่เป็นความอบอุ่นที่แทรกซึมเข้าสู่ส่วนลึกในหัวใจของเด็กขาดพ่ออย่างเธอ หญิงสาวส่ายศีรษะขับไล่ความรู้สึกนั้น ความรักไม่มีเหตุผล ไร้คำอธิบาย กันต์ธีร์เข้ามาอยู่กลางใจเธอตั้งแต่เมื่อไหร่สุดจะหาคำตอบ จากวันที่พบกันครั้งแรก จนกลายเป็นสายสัมพันธ์ที่ถักทอเหนียวแน่นอยู่ในหัวใจเธอ ...คงไม่มีโอกาสได้พบเขาอีก หญิงสาวบอกกับตัวเอง ...ไม่มีโอกาสได้กลับไปแก้ไขความผิดพลาดจากความเจ้าทิฐิของตัวเอง สัญญาณเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หญิงสาวคืนสติรีบควานหาจากกระเป๋าสะพาย   “นุ่นจ๋า จะเดินใจลอยไปถึงไหน” เสียงหวาน ๆ แว่วดังออกมา หญิงสาวหมุนตัวมองไปรอบ ๆ แลเห็นเพื่อนสาวร่างสูงกำลังโบกมือโบกไม้อยู่หน้าอาคารเรียน “นก มีอะไรเหรอ” น้ำเสียงบอกถึงอาการประหลาดใจ อย่าบอกนะว่าพวกพลอยใสยืนยันจะชวนเธอไปเที่ยวอีก “ไหนบอกว่ามีนัดเที่ยวกันไง” “ก็ใช่ จ้า กำลังรอเพื่อนอีกสองสามคน” นกหยุดนิดหนึ่งขณะสอดส่ายสายตาไปรอบ ๆ เหมือนกำลังมองหาอะไร “พอดีมีคนมาถามหานุ่นกับพวกเราแหละ เห็นหลังนุ่นเดินไปแวบ ๆ ก็เลยรีบโทรมาเนี่ย นั่นไง เค้ากำลังเดินไปหานุ่นแล้ว” หญิงสาวทอดสายตามองไกลออกไป แลเห็นหญิงวัยผู้ใหญ่คนหนึ่งกำลังเดินตรงมา “เค้ามาถามหา นริศรา ตัณธนศิริ กับพวกเรา บอกว่าเป็นญาติ” นกขยายความ นริศราพินิจมองหญิงสาวเบื้องหน้า ตั้งแต่จำความได้ เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักหล่อน หญิงคนนั้นอยู่ในชุดกระโปรงสีสุภาพอย่างคนทำงาน รูปร่างสูงโปร่งค่อนข้างผอม ผมสั้นบ๊อบ หน้ายาว แก้มตอบ “เป็นญาติฝ่ายไหนอ่ะ น่าแปลกนะที่รู้จักชื่อ นามสกุล คณะ เสร็จสรรพ แต่ไม่มีเบอร์มือถือของเธอ” “เอ้... ไม่รู้จักเหมือนกัน” เธอแผ่วเสียงลงเมื่อเห็นว่าหญิงคนนั้นเดินใกล้เข้ามาทุกที “ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวนุ่นถามเอง” เธอบอกก่อนจะวางสาย ผู้หญิงเบื้องหน้าแลสุภาพและสูงวัย เธอตัดสินใจเป็นฝ่ายยกมือไหว้ทักทายก่อน “สวัสดีค่ะ คุณต้องการพบหนูเหรอคะ” สายตาที่มองกลับมาแลพินิจนานจนน่าแปลก “หนูชื่อ นริศรา ตัณธนศิริ หรือว่า นุ่น ใช่ไหมจ๊ะ” หล่อนซักเสียงเรียบ “ค่ะ” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของผู้เยาว์วัยบอกถึงความคลางแคลง “คุณมีธุระอะไรกับหนูเหรอคะ คุณ...เป็นใคร เอ่อ ขอโทษค่ะ คือหนูจำได้ว่า ไม่เคยรู้จักคุณ” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเนือย ๆ “ค่ะ เรายังไม่เคยพบกัน พี่ เอ๊ย.. ฉันต้องขอโทษด้วยที่จู่ ๆ ก็โผล่มา ฉันชื่อ นิดา ค่ะ” เธอบอกเรียบ ก่อนจะกล่าวคำต่อไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ “นิดา ตัณธนศิริ” หญิงสาวเบิ่งตาโต สายตาถูกตรึงไว้กับภาพของผู้หญิงสูงวัยกว่าเบื้องหน้า น่าแปลกที่หล่อนใช้นามสกุลเดียวกับเธอ “หนู... หนูยังไม่เคยพบกับคนที่ใช้นามสกุลเดียวกันเลยค่ะ  แล้ว... แล้วคุณเป็นใครคะ มีธุระอะไร” เธอยิงคำถามเป็นชุด ๆ “ค่ะ เราใช้นามสกุลเดียวกัน” เธอกล่าวด้วยท่าทางสุขุมเยือกเย็น “ฉันต้องขอโทษที่มาหาถึงที่นี่ เพราะที่ผ่านมาฉันพยายามติดต่อคุณยุพินแล้ว แต่ไม่ได้รับความร่วมมือ ” “ความร่วมมือ.. .เรื่องอะไร....” ตั้งแต่จำความได้เธอแน่ใจว่าผู้เป็นมารดาไม่เคยเล่าหรือกล่าวถึงญาติฝ่ายใดของทางบิดามาก่อน “พ่อเค้าเสียไปนานแล้วลูก ทิ้งไว้แต่บ้านหลังนี้ ทรัพย์สมบัติ กับความหวังที่จะส่งให้ลูกได้เรียนเพื่อสร้างอนาคตของตัวเอง นุ่นจะต้องไม่ทำให้ดวงวิญญาณของพ่อต้องผิดหวังนะลูก” เป็นถ้อยคำที่มารดาใช้ตักเตือนเสมอมา น่าแปลกที่เธอเองก็ไม่เคยซักไซ้รายละเอียด “คุณเป็นญาติฝ่ายไหนของคุณพ่อเหรอคะ” สายตาของนิดาไม่ละไปจากหญิงสาวผู้อ่อนวัย ราวกับต้องการใช้นัยน์ตาสื่อแทนคำพูด “ลูกสาวค่ะ ฉันเป็นลูกสาวของคุณพ่อนริศ” ดวงหน้าขาวซีดเผือดลงในฉับพลัน เป็นไปไม่ได้ว่าพ่อจะมีลูกสาวคนอื่นนอกเหนือจากเธอ “ไม่จริงค่ะ คุณพ่อของหนูตายไปนานแล้ว จะมีคุณเป็นลูกสาวอีกคนได้ยังไง” น้ำเสียงแข็งกร้าวปนอารมณ์เกรี้ยวโกรธ ชั่วขณะ เธอเพิ่งฉุกคิดได้ว่า หากเป็นพี่น้องร่วมสายโลหิตกันจริง หญิงคนนี้คงเกิดก่อนเธอร่วมสิบปี “ตาย..หรือค่ะ” นิดาหยุดใช้ความคิด แววตาของหล่อนคล้ายไม่มีร่องรอยของการโกหก “คุณยุพินอาจจำเป็นต้องบอกไปแบบนั้น ฉัน...เอ่อ...พี่ขอโทษด้วยที่ต้องทำลายเจตนาของคุณแม่ของน้อง ที่พี่มาวันนี้เพราะความรักที่ฉันมีต่อคุณพ่อ พี่ไม่อยากให้ท่านต้องตรอมใจไปจนลมหายใจสุดท้ายของท่าน” เสียงปนสะอื้นหยุดลง เมื่อหล่อนยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อล้นหน่วยตา หญิงสาวเพิ่งสังเกตเห็นขนตาที่เปียกชุ่มของหล่อน “พี่อยากจะขอร้องให้น้องไปพบกับคุณพ่อที่โรงพยาบาลซักครั้ง ครั้งเดียวก็ได้ค่ะ เพราะนั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตท่าน” ใบหน้าของคนฟังเผือดซีดลงอีก รู้สึกสับสนและหวั่นใจเกินกว่าจะทนรับฟังคำพล่ามเหลวไหลเหล่านั้น “ไม่จริงหรอกค่ะ... คุณพูดอะไรของคุณ”  เธอส่ายหน้า ก่อนจะทันตั้งสติหมุนตัวหันหลัง จู่ ๆ ก็มีคนที่ไม่รู้จักมาแจงภูมิหลังที่แตกต่างไปจากคำบอกกล่าวของมารดาเธอ หล่อนต้องเสียสติไปแล้วแน่ ๆ “เดี๋ยวสิค่ะ” เสียงฝีเท้าก้าวตามมา “ได้โปรด...น้องอาจจะไม่เชื่อ แต่พี่มีหลักฐาน พี่มีรูปถ่ายของคุณพ่อกับคุณยุพินตอนที่เรียนอยู่ด้วยกันที่แคลิฟลอเนียร์ แล้วนี่ก็รูปถ่ายสมัยก่อนของครอบครัวพี่” คำนั้นทำให้ฝีเท้าของคนเดินนำหยุดกึกหันมาให้ความสนใจสิ่งที่อยู่ในมือคู่สนทนา นิดาส่งรูปถ่ายสีเหลืองซีดหลายใบให้เธอ ใบแรกเป็นภาพของนริศกับยุพินคล้ายภาพถ่ายเก่า ๆ ของมารดาที่เธอคุ้นเคย ส่วนรูปถ่ายอีกหลายใบต่อมากลับเป็นภาพนริศกับภรรยาอีกคน และลูกชายหญิงทั้งสองในช่วงวัยต่าง ๆ “ไม่จริง !”  หญิงสาวโยนภาพถ่ายเหล่านั้นทิ้งลงกับพื้น เป็นไปไม่ได้แน่ที่พ่อของเธอยังไม่ตาย แต่มีชีวิตอยู่กับอีกครอบครัวหนึ่ง “คุณกำลังจะบอกว่า คุณพ่อยังไม่ตายแต่อยู่กับพวกคุณ แม่โกหกนุ่นงั้นเหรอคะ ไม่จริงหรอก” ผู้หญิงคนนี้ต้องมีเจตนาร้าย จึงตัดแต่งภาพมาหลอกลวงกันเช่นนี้ นิดาก้มลงเก็บภาพถ่ายเหล่านั้นกลับขึ้นมาอย่างเยือกเย็น “พี่ขอโทษ ถ้าสิ่งที่พี่บอกไปเป็นการทำร้ายจิตใจของน้อง พี่อาจจะคำนึงถึงข้อนั้นน้อยไป แต่พี่ก็ทำไปเพราะความรักที่มีต่อคุณพ่อของเรา ถ้าน้องไม่เชื่อทำไมไม่ลองไปพบท่านดูซักครั้งล่ะคะ คุณพ่อต้องการพบน้องมากเลย” แววตาวิงวอนของนิดาทำเอาผู้เยาว์วัยกว่าไม่กล้าแข็งใจปฏิเสธ แม้จะไม่เคยเห็นตัวจริงของผู้เป็นบิดามาก่อน หากเพียงจากบรรดาภาพถ่ายหลายใบที่มารดาเธอเก็บไว้ ก็สามารถจดจำลักษณะของพ่อได้อย่างแม่นยำ ผู้ชายที่อยู่โรงพยาบาลอาจจะไม่ใช่พ่อของเธอ อาจจะเป็นเพียงคนรูปหน้าคล้ายกัน หรือภาพตัดแต่งที่ผู้หญิงคนนี้นำมาหลอกลวง หากแต่ความรู้สึกบางประการกลับต่อต้านสิ่งที่เธอกำลังบอกกับตัวเอง ท่ามกลางความรักอย่างล้นพ้นของผู้เป็นมารดา หรือว่า... ช่องว่างที่เธอเคยสัมผัสถึงนั้นคือความจริงอันโหดร้ายที่กำลังประจักษ์อยู่ในขณะนี้ ........................................ 21...ร่องรอยแห่งรัก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12479794/W12479794.html แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 55 10:51:32 แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 55 08:50:11 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 08:42:41

ความคิดเห็นที่ 2 เขาควรจะขอบคุณใครหรือสิ่งใดดีที่นำพาให้พบกับชาญ อ่านถึงตอนนี้  เพื่อน ๆ ลองสังเกตความรู้สึกของกันต์ธีร์ที่มีต่อชาญ นับจากนี้จนถึงตอนต่อ ๆ ไป เพราะตอนลูกสาวอ่าน  ขำจุดนี้มาก คุณ GTW โดยส่วนตัวคิดว่า  คนในสังคมอย่างเรา ๆ (ไม่รวมกลุ่มโจรผู้ร้าย หรือยาเสพติด) ไม่มีใครดีเป็นพ่อพระ หรือชั่วสุดกรู่ ทุกคนมีข้อดีและข้อเสียปะปนกันไป ส่วน  "ชาญ"  นั้น  ทั้งข้อดีและข้อเสียของเขามีความลึกกว่าสามหนุ่มที่ว่ามา ด้วยเพราะมากวัยกว่า อาจารย์คงสังเกตจาก บทสนทนาระหว่างชาญ กับ นุชจรี แล้วสังเกตนุชจรีบ้างไหมคะ  ว่าเธอเป็นยังไง ตอนลูกเล็ก ๆ เคยอ่าน แฮรี่ พ็อตเตอร์ ทั้ง 7 ภาคให้ลูกฟัง พอลูกสาวขึ้น ป.1 ก็เริ่มอ่านเอง จนตอนนี้เรียน มัธยมต้นแล้ว ต้องเอาหนังสือไปซ่อนเหมือนกันค่ะ คุณ de janeiro เหลือตอนหน้าอีกตอนเดียวค่ะ พระนางได้กลับมาเจอกัน คุณ scottie ขอบคุณค่ะ สำหรับการพิสูจน์อักษร นิยายเรื่องนี้น่าจะยกให้ "คณิต" เป็นพระเอก แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 55 09:07:13 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 09:00:21

ความคิดเห็นที่ 3 โชเฟอร์ ชาญคงไม่ได้ชอบเด็กหนุ่มๆ ใช่ไหม ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 11:15:47

ความคิดเห็นที่ 4 อิอิ แวะมาลงชื่อค่ะ เพิ่งได้อ่านเรื่องทั้งหมดเมื่อวานนี้ สนุกมากค่ะ ^^ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 4 ส.ค. 55 22:29:17

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องเริ่มเครียดขึ้นเรื่อย ๆ นิดาโผล่มาบรรยากาศเปลี่ยนทันที อะไรอยู่ภายใต้การกระทำของเธอกันนะ... ทำเอานุ่นจิตตกเลย วันเวลาพาตัวละครไปสู่ฉากใหม่ๆของชีวิต และนักแสดงก็มากขึ้นเรื่อยๆ ที่ที่สำคัญจริงๆต่อพอนับได้^^ หนูนุช บทเธอน้อยจัง เราจะเห็นเฉพาะพฤติกรรมภายนอกของเธอเป็นส่วนมาก ว่าเธอเป็นคน กล้าแสดงออก อ้อนเก่ง รักใครก็แสดงออกตรงๆ ซึ่งคนเขียนแทบไม่ได้โฟกัสเข้าไปในความคิดของเะอ ทำให้เป็นตัวละคร ที่ดูเหมือนไม่สำคัญ แต่ไม่รู้จะมีอะไรมาพลิกโผไหม^^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 08:15:58

ความคิดเห็นที่ 6 ชาญน่าสงสัยเหมือนกันนะเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 5 ส.ค. 55 20:39:10