๐๐ ... สวนสัตว์สนาน ... ๐๐..(บทที่ 9)
|
 |
"สวนสัตว์สนาน" (บทที่9)
บทที่ 9
หลายวันต่อมายังไม่เห็นบัสไปโรงเรียน..โจไม่พูดถึง แคร์ที่เคยชื่นชมก็เงียบเช่นกัน
กระถินอึดนะแม่.. พี่สาวคุยกับแม่ คุณหมอนึกว่าไม่รอด แต่ตอนนี้อาการดีขึ้น
อีกเท่าไหร่ล่ะแก.. ไม่ใช่แม่ขี้เหนียวหรือใจไม่เมตตา..พี่สาวผมไม่มีงานทำแน่นอน อาชีพนายหน้าขายบ้านและที่ดิน นานๆ จะได้เงินสักก้อนแต่รายจ่ายประจำมีมากและฟุ่มเฟือย..แมวที่บ้านกินแต่ปลาทูเพียวๆ ไม่คลุกข้าว พี่เขาบรรจงแกะแต่เนื้อให้กิน ก้าง หัว หางทิ้งหมด..ยัง..แกะใส่ชามโฟมหยอดตามรั้วบ้านที่มีแมวอีกต่างหาก..เว่อ..เว่อ
ไม่เกี่ยวกับแม่หรอก พาลค้อนผมที่นั่งคุยกับแม่เรื่องจะพาโจอี้ไปให้คุณหมอวิไลดูว่าทำไมไม่ค่อยกินอาหาร
ให้มันจริง แม่หน้าคว่ำ..รายการเกี่ยวกับแมวพี่สาวเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดก็จริง แต่บ่อยๆ ที่ขอยืมเงินแม่แล้วไม่ใช้คืน
โจ!.. ผมตะโกนขึ้นทางช่องบันได
เอ้า!..ส่งเสียงเข้าไป เจอพาลอีกแล้ว
ผมขับจักรยาน โจอุ้มโจอี้ซ้อนท้ายไปร้านคุณหมอวิไล
คุณบารมีไม่ได้มาด้วยหรือคะ? คำแรกที่คุณหมอทักทาย
คุณบารมี!.. ผมงง
ที่วันก่อนคุณพาหมีมาเข้าเฝือก.. คุณหมอหันไปหาโจอี้ เข้าห้องตรวจกันนะลูก
บัสเคยมาที่นี่ด้วยหรือน้ามิว โจดึงผมไปนั่งโซฟา
ทำไม.. กำลังจะถามต่อนึกเดาได้ว่า บารมี คงคือชื่อจริงของบัส อือ..วันที่หมีขาหักบัสอาสาขับรถให้น้ามิวนั่งมาที่นี่
อ๋อ..
บัสเขาชื่อบารมีหรือ? ว่าจะไม่ยุ่งอะไรกับนายบัสแล้วพอคุณหมอถามขึ้น และโจต่ออีกผมจึง..น่า..ก็ไม่ได้เสียหายอะไร..เด็กชายคนหนึ่ง..เพื่อนของหลาน
โรเบิร์ต บารมี คือชื่อเต็มๆ แต่ที่โรงเรียนเรียกกันแค่บารมีหรือบัส
ชื่อเล่นน่าจะเป็นเบิร์ตมากกว่า..หายไปนะ..หมู่นี้ไม่เห็นไปโรงเรียนพร้อมโจเลย ได้โอกาสถามข่าว
ไม่รู้สิ..โจเห็นเขาครั้งสุดท้ายก็ที่เขานอนกอดน้ามิว ชำเลืองมองผม
ทำไม..ฮึ?
ปะ..เปล่า..ครับ.. ตะกุกตะกักพูดต่อ เพื่อนๆ ลือกันว่า..ว่า..
คุณมิวคะ.. คุณหมออุ้มโจอี้วางบนเคาน์เตอร์
ครับ.. ผมไม่อยากสังหรณ์อะไร แค่พาโจอี้มาหาสาเหตุไม่กินอาหาร..ไม่รู้สิ คิดมากไปหรือเปล่า..ถึงมือหมอทีไรเป็นเรื่องทุกที ไม่ว่าใคร
ดูที่ท้องสิคะ.. คุณหมอจับโจอี้พลิก มือคลำตำแหน่งต้นเหตุ ท้องเริ่มบวมเป็นก้อน สันนิษฐานว่าถูกใครรังแกจนไส้ห้อยออกมาจากช่องท้อง.. หยุดมองหน้าผมที่คิ้วเลื่อนเข้าหากัน
เป็นอะไรครับ? โจลุกจากโซฟามาที่โจอี้
หมอจะให้ยาแก้อักเสบ ถ้าอาการไม่กำเริบบางทีมันจะหายได้เอง..แต่ถ้าบวมมากขึ้นพามาหาหมออีกแล้วกัน
ขนาดไม่ได้สังหรณ์นะ
ไม่ว่าคนหรือสัตว์เมื่ออายุมากขึ้นโรคภัยเริ่มมีมา คนมีเวลามากจึงดูเหมือนความเสื่อมของร่างกายค่อยเป็นไป สัตว์มีช่วงชีวิตสั้น อะไรๆ จึงเกิดขึ้นถี่มากกว่าคน..ผมเคยเลี้ยงสุนัขมาหลายตัว ต้องเห็นมันทุรนทุรายกว่าจะตายโดยไม่สามารถช่วยอะไรได้ (ตอนนั้นยังเด็กไม่มีความรู้ไม่มีเงินเหลือพอที่จะพาสัตว์เลี้ยงเข้าสถานพยาบาล)..ผมจึงปฎิเสธที่จะรับเลี้ยงโจอี้ตั้งแต่แรก
สองสามวันก่อน.. โจคงจะเล่าต่อเรื่องนายบัส
ผมเห็น.. ผมหูผึ่ง โจอี้มันซ่าวิ่งออกไปไล่กัดหมาใหญ่นอกบ้าน..
อ้าว!.. ไม่ใช่เรื่องเด็กลูกครึ่ง
อ้าวอะไรน้ามิว
อ้าว..ตัวเล็กกว่าวิ่งกัดตัวใหญ่ได้อย่างไร.. แก้ตัว
นั่นสิ จะได้อย่างไร..ได้สิ.. โจพูดวกวน ได้ตืบไง..ดีนะที่หมาตัวนั้นมันเวทนาไอ้เตี้ยแค่หันมาเหยียบสั่งสอนไม่ได้กัด..ฮะ..ฮะ..
โดนเหยียบ..มิน่า.. ผมนึกถึงการวิเคราะห์โรคของหมอวิไล..อย่าดูถูกคนสูงวัย แล้วไง?
เอ๋งๆ ลั่นวิ่งแนบเข้าบ้านละสิ..ทำซ่าดีนัก..ฮะ..ฮะ.. ขำของบางคนอาจไม่ขำของอีกหลายคน
สองสามวันต่อมาโจอี้ยังไม่ยอมกินข้าว ทั้งที่ผมป้อนยาแก้อักเสบและวิตามินกระตุ้นให้อยากอาหาร
ท้องมันบวมเหมือนเม็ดฝีอย่างที่พี่รวยเคยเป็น แม่ลูบท้องโจอี้
แม่ก็..ว่าเข้า เดี๋ยวก็ไปอย่างพี่รวยหรอก เราสองคนเพิ่งเสร็จจากการปล้ำป้อนยา..ยัดเข้าไปทางมุมปาก บีบให้แน่น อุดจมูกเพื่อจะได้ฮึดฮัดกลืนยาเข้าไป แต่โจอี้คายออก ต้องทำอีกหลายครั้งกว่าจะสำเร็จ
ในที่สุดผมตัดสินใจพาโจอี้ไปหาหมออีกครั้ง
คุณหมอวิไลเจาะท้องโจอี้ ดันไส้กลับเข้าที เย็บพังผืดปิดรอยรั่ว และเย็บปิดท้องรั่วอีกชั้น..เล่นเอาผมใจตุ้มๆ ต่อมๆ..กังวลชีวิตของโจอี้ที่อยู่ในมือของคุณหมอสูงวัย กังวลเรื่องค่ารักษา กลัวจะน้องๆ ค่ารักษาของกระถิน..แต่แล้วผมโล่งใจทั้งสองกรณี
การณ์นี้ผมควักกระเป๋าจ่ายเอง..แม่เพิ่งช่วยออกค่าใช้จ่ายของกระถิน ผมไม่อยากรบกวน อีกอย่างโจอี้เป็นลูกของผม
เพราะวุ่นๆ กับโจอี้ผมลืมบางเรื่องสนิท..ไม่สำคัญกับผมนี่นะ?..ที่จริงไม่ใช่โจอี้เรื่องเดียว..ใกล้เวลางานรื่นเริงประจำปีของโรงเรียนหลาน มีหลายอย่างที่ผู้ปกครองต้องกระตือรือร้นตามเด็กๆ
ผมลางานครึ่งวันเพื่อพาแคร์ไปร้านเสริมสวย ทำผมแต่งหน้าตามแพทเทิร์นที่คุณครูระบุมา..พ่อแม่เขาไปไหนหมด..ทำงาน ทำงาน..ผมไม่มีงานทำนี่นะ!..ตอนเย็นพาแคร์ไปส่งที่โรงเรียน และเลยวนเวียนอยู่ที่นั่น รอรับแม่ พี่สาว และโจที่จะมาสมทบกินโต๊ะจีนและดูการละเล่นของนักเรียน
มีการแสดงของนักเรียนทุกห้องทุกชั้นตั้งแต่ประถมที่ 1 ถึง 6..กว่าจะจบทุกรายการ (ปีที่แล้วผมนั่งตบยุงกว่าจะถึงคิวของโจ) ..จบการแสดงของแคร์ พวกเราไปซื้อพวงมาลัยที่ทางโรงเรียนจัดหามาไปคล้องให้..ผู้ปกครองทุกคนต้องซื้อ ไม่อย่างนั้นลูกหลานของตัวจะเสียใจที่ไม่ได้รับอย่างเพื่อนๆ..นโยบายสุดยอดของโรงเรียน
อ้าวโจล่ะ.. พี่สาวเพิ่งนึกได้ ไม่ไปเตรียมตัวแสดงหรือ?
ป้าก็.. อาหารเต็มปาก ไม่รู้หรือ โจอยู่ชั้นมัธยมไม่ต้องเต้นแล้ว
น้ามิว.. แคร์วิ่งมาพร้อมเพื่อนๆ เครื่องแต่งหน้าละลายเยิ้มเพราะเหงื่อ ไปจับลูกปิงปองกับแคร์เถอะ ไม่รอคำตอบ ฉุดผมไปทางหน้างาน
ผมซื้อคูปอง 20 ใบให้แคร์ไปจับลูกปิงปองที่ปลิวว่อนอยู่ในตู้..กี่ปีๆ ไม่เคยได้เบอร์รางวัลใหญ่สักที ได้แต่สมุด ดินสอ สบู่ บ๊ะมีสำเร็จรูป ผ้าเช็ดตัว (ค่อยเป็นเรื่องเป็นราวหน่อย) แต่ทีแคร์อยากได้ เช่นรถจักรยาน กีตาร์ ตุ๊กตาหมีตัวโต ไม่ได้..ผมต้องปลอบใจด้วยการสัญญาว่าจะพาไปซื้อให้ในวันหยุด..ทั้งขึ้นทั้งล่องเลย
งานยังไม่เลิกแต่พวกเรากลับกันก่อน..ที่หน้าโรงเรียนมีของขายมากมาย ตลาดนัดย่อมๆ เชียวละ สิ้นค้าส่วนมากสำหรับเด็ก..แคร์เลือกซื้อหลายชิ้น ผมบ้าง แม่บ้าง พี่สาวบ้างเป็นคนซื้อให้..โจไม่อยากได้อะไร..ฮะ..ฮะ..ที่ไหนได้จะให้ผมซื้อมือถือให้เครื่องหนึ่ง..มือถือของโจและอะไรไม่รู้อีกของแคร์ เห็นทีผมต้องขอเบิกจากพ่อแม่ทั้งสองคนแล้ว..แต่ว่า..จะได้ไหม?
พรุ่งนี้เป็นงานของนักเรียนมัธยมไม่ใช่หรือ ขณะเดินกลับบ้าน..แม่ พี่สาว และแคร์ขึ้นแท็กซี่ ผมและโจเลือกเดินรับลม
ครับ ไม่มีคำอธิบายต่อ
มีการแสดงอะไรบ้าง? เผื่อโจจะเล่าอะไรที่ค้างอยู่ตอนพาโจอี้ไปหาหมอ
ปีนี้อาจารย์ใหญ่เปลี่ยนการแสดงของเด็กโตเป็นการแข่งกีฬา.. หยุดคิด เอ่อ.. ไม่พูดต่อเสียอย่างนั้น
น้ามิวต้องลางานมาเป็นเพื่อนโจหรือเปล่า หวังดี?
ไม่ต้องหรอกครับ..ผมโตแล้วและเขาจัดเวลากลางวัน
อ้าว!..
หมู่นี้น้ามิวอ้าวบ่อยนะ โจพูดเรื่อยเปื่อยหรือแซวผม..เด็กจะรู้เรื่องในใจของผู้ใหญ่ได้อย่างไร คิดมากไปได้
ก็ดี..ลางานบ่อยๆ เดี๋ยวถูกไล่ออก
แต่.. โจเปลี่ยนใจ โจอยากมีคนมอบช่อดอกไม้ให้ตอนรับเหรียญทอง.. ยิ้มกับหน้าแปลกใจของผม วิ่งร้อยเมตร..เหรียญทองแน่นอนครับ
ตกลงน้ามิวต้องลางานอีกวัน พูดเนือยๆ
ถ้าไม่มาน้ามิวจะเสียใจ.. อมยิ้มมีเลศนัย ผมลืมบอกไป
จะบอกอะไรน้ามิว ถึงหน้าบ้านพอดี..อดมองเข้าไปในซอยไม่ได้
ขอดอกไม้สองช่อนะครับ
จะไปให้สาวที่ไหน? ผมรู้ทัน
ฮะ..ฮะ..บัสมาโรงเรียนแล้ว..พรุ่งนี้ลงแข่งยิมนาสติก
.
| จากคุณ |
:
ดาเรน   
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 ส.ค. 55 13:41:29
|
|
|
| 
