ความคิดเห็นที่ 1 เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าห้องพระเพื่อสวดมนต์ขอพรให้สิ่งศักดิ์คุ้มครองแล้วพิมมาดาจึงลงมายังชั้นล่างเพื่อจัดการกับมื้อเช้า ขณะก้าวลงจากบันไดจมูกของเธอก็ได้กลิ่นกาแฟโชยมาจากห้องครัว คิ้วสวยขมวดมุ่นด้วยความสงสัยและยิ่งเพิ่มความประหลาดใจมากขึ้นเมื่อเห็นถ้วยที่เธอใช้ประจำวางอยู่บนโต๊ะพร้อมกาแฟที่ชงเสร็จเรียบร้อย ตอนที่กำลังตั้งคำถามว่าใครเป็นคนทำ กลิ่นดอกมณฑาก็อบอวลไปทั่งห้องยังไม่ทันจะมองหาเสียงภูตหนุ่มก็ดังมาจากทางด้านหลัง “อรุณสวัสดิ์” หญิงสาวหันไปมองและยิงคำถามใส่ทันที “นายเป็นคนทำเหรอ” “อะไร” อีกฝ่ายส่งคำถามกลับและยิ้มเมื่อเห็นเธอชี้มือไปที่ถ้วยกาแฟ”ข้าเห็นเจ้าชอบดื่มมันทุกเช้าเลยเตรียมไว้ให้” “ได้ยังไง” พิมมาดามองเขาด้วยความแปลกใจ”นายเป็นภูตที่ไม่มีตัวตน ไม่น่าจะจับต้องอะไรได้เลยนี่นา” “จะว่าไม่มีตัวตนก็ไม่ถูกนัก ถึงจะไม่มีร่างกายแบบมนุษย์แต่หากรวบรวมพลังจิตได้มากพอเราก็สามารถจับต้องสิ่งของบางอย่างได้ในบางครั้ง” ภูธราอธิบาย หญิงสาวถึงกับกุมขมับด้วยความคาดไม่ถึงมากกว่าหวาดกลัว “นายนี่มีอะไรให้แปลกใจได้ทุกวัน” เธอพูดเบาๆพลางเดินไปหยิบกับข้าวมาอุ่น เมื่อรับประทานมื้อเช้าจนอิ่มหญิงสาวจึงมองกาแฟที่ภูตหนุ่มชงไว้ให้อย่างลังเลเพราะกลัวว่าเขาจะแอบใส่ยาลงไปด้วย “เขาเป็นภูต จะทำแบบนั้นทำไม” พิมมาดาแย้งกับตัวเองและแอบชำเลืองมองภูตหนุ่ม เมื่อพบว่าเขากำลังจ้องเขม็งมาที่เธอเช่นเดียวกัน หญิงสาวจึงรีบตวัดสายตากลับ มือเลื่อนไปหยิบถ้วยกาแฟพลางคิด “มันก็มาจากขวดเดียวกัน คงไม่เป็นไรหรอกน่า” คิดแบบนั้นแล้วเธอจึงยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด เมื่อวางถ้วยลงบนโต๊ะ ภูธราจึงเอ่ยปากถาม “เป็นยังไง” “หวานไปนิดแต่ก็อร่อย นายรู้ได้ยังไงว่าจะต้องใส่อะไรลงไปบ้าง” หญิงสาวหันไปถาม ภูตหนุ่มยิ้ม “ดูเจ้าทำทุกวันเลยจำได้” “น่าประทับใจจัง” พิมมาดาพูดพลางเก็บจานชามไปล้าง เมื่อเก็บข้าวของทุกอย่างแล้วหญิงสาวจึงไปทำงาน ความที่ไม่อยากกลับบ้านดึกเหมือนทุกครั้งวันนี้หญิงสาวจึงเข้าบริษัทเช้ากว่าปรกติ เมื่อไปถึงสิ่งแรกที่ทำก็คือดูเทปจากกล้องวงจรปิดด้วยเร่งอัตราความเร็วแปดเท่า ดังนั้นจึงใช้เวลาเพียงแค่สองชั่วโมงกว่าๆเท่านั้นการตรวจดูจึงเสร็จสิ้นซึ่งก็พอดีกับที่พนักงานเริ่มทยอยเข้ามาทำงาน นิลเนตรที่เพิ่งมาถึงเห็นเพื่อนกำลังสาละวนอยู่กับการจัดเตรียมเทปชุดใหม่จึงเดินเข้ามาถาม   “เจออะไรไหม” “ไม่ สงสัยจะไม่ใช่ช่วงที่คนร้ายลงมือ” พิมมาดาตอบ นิลเนตรกอดอกทำท่าคิด “หรือมันจะรู้ว่าเราติดกล้อง” “ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะการติดตั้งเป็นความลับ นอกจากเราแล้วไม่มีใครู้เรื่องนี้แน่” “จะเป็นความลับไปได้ยังไง ก็คุณองอาจสั่งให้เพิ่มกล้องตรงทางเข้าบริษัทอีกตัว” ไม่พูดเปล่านิลเนตรยังชี้ไปยังด้านนอกบริเวณบันได้ทางขึ้น”อย่าบอกนะว่าเธอไม่เห็นตอนเข้ามา” “ฉันเห็นแล้ว แต่มันเป็นระบบรักษาความปลอดภัยปรกติ คนร้ายคงไม่คิดว่าเราจะเพิ่มกล้องในโกดังด้วย” “รู้ทุกเรื่อง ตอบได้ทุกคำถาม ฉันล่ะยอมแพ้เธอจริงๆ”นิลเนตรพูดพร้อมกับทำท่าเหมือนกับเบื่อหน่ายเสียเต็มประดาแต่ก็เดี๋ยวเดียวเท่านั้นเพราะสีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันควัน “แล้วเรื่องภูตครามล่ะเป็นยังไง” นิลเนตรกระซิบถาม พิมมาดายักไหล่ “เขาก็ยังอยู่เหมือนเดิม” การตอบแบบทองไม่รู้ร้อนของเพื่อนสร้างความแปลกใจต่อนิลเนตรเป็นอย่างมาก เพราะเมื่อวันก่อนพิมมาดายังดูหวาดผวาจนนั่งแทบไม่ติดแถมยังอ้อนวอนขอไปนอนค้างบ้านเธอด้วยซ้ำ แต่วันนี้กลับมีท่าทางสบายอกสบายใจชนิดที่พูดได้ว่าผ่อนคลายมากกว่าเดิม “ไม่กลัวเขาแล้วเหรอ” นิลเนตรซักไซ้ด้วยความสงสัย พิมมาดาส่งยิ้มให้กับเธอ “ก็มีบ้างแต่ไม่มากเท่ากับที่เจอกันวันแรก”พูดพลางหยิบเอกสารมาไล่ตรวจดูทีละแผ่น”อย่างที่บอก เมื่อต้องอยู่ร่วมกันมันก็ต้องทำใจและปรับตัว” “สุดยอดเลยนะเธอเนี่ย เป็นฉันป่านนี้ได้วิ่งแจ้นไปหาหมอผีหรือไม่ก็พระมาทำพิธีขับไล่ให้กระเจิงไปแล้ว” “เขาบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่มีประโยชน์”พิมมาดาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย นิลเนตรตั้งท่าเตรียมจะแย้งแต่ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงร้องถามดังมาจากด้านนอก “นิลเนตรมาหรือยัง” นายองอาจถามฤทธิ์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ เขาชี้ไปที่ห้องทำงานของพิมมาดาพร้อมกับพูดอย่างสุภาพ “มาแล้วครับ” ผู้เป็นนายหันมามองทันที นิลเนตรขยับเตรียมจะเดินเข้าไปหาแต่นายองอาจกลับสั่งเสียงห้วน “ขอกาแฟผมแก้วนึง” พูดจบก็ก้าวเข้าไปในห้องโดยไม่รอคำตอบรับจากเลขานุการสาว นิลเนตรกลืนน้ำลายและหันไปส่งยิ้มแหยกับเพื่อน “สงสัยจะอารมณ์ไม่ดี” “งั้นก็รีบไปเตรียมกาแฟสิ เดี๋ยวก็โดนดุอีกหรอก” พิมมาดาเตือนเมื่อนิลเนตรเดินออกไปจากห้องแล้วเธอจึงเริ่มลงมือทำงาน หลังจากตรวจเอกสารไปได้ครู่ใหญ่หญิงสาวก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อพบว่าใบเบิกชุดหนึ่งขาดไป หลังจากตรวจดูอย่างละเอียดแล้วเธอจึงรู้ว่ามันมาจากแผนกสินค้า ตอนแรกหญิงสาวต่อโทรศัพท์สายตรงไปยังห้องทำงานของสิทธิศักดิ์แต่ไม่มีคนรับ ความที่อยากไม่อยากให้งานคั่งค้าง เธอจึงตัดสินใจลงไปทวงถามด้วยตัวเอง ระหว่างที่ลงจากบันไดพิมมาดาต้องถอนใจอย่างเบื่อหน่ายเมื่อเห็นนงนภัสกำลังเดินสวนขึ้นมาพอดี ความที่ไม่อยากให้มีเรื่องเธอจึงแสร้งทำเป็นไม่มองแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่คิดแบบนั้นเพราะทันทีที่เห็นพิมมาดา นงนภัสก็เริ่มเปิดศึกด้วยการพูดลอยๆ “ตัวซวย” หญิงสาวเม้มปากแน่นและพยายามเดินเลี่ยงแต่นงนภัสกลับขยับมายืนขวางและจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง “กล้าดียังไงถึงได้มาแส่กับเรื่องของฉัน” “ไม่ทราบว่าคุณนงนภัสกำลังพูดเรื่องอะไร”พิมมาดาตอบอย่างใจเย็น อีกฝ่ายมองเธอด้วยดวงตาวาว “อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสา”น้ำเสียงที่แม้จะไม่ดังเท่าไหร่นักแต่ก็เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด”แกไม่ใช่เหรอที่ใส่ไฟจนคุณองอาจไม่ยอมซื้อรถคันใหม่ให้ฉัน” “นั่นเป็นการตัดสินใจของท่าน ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง” “อย่ามาโกหก ถ้าไม่ใช่แกแล้วจะเป็นใคร นังนิลเนตรน่ะเหรอ เฮอะ มันก็ดีแต่ชงกาแฟกับคอยรับคำสั่งเท่านั้น ในบริษัทนี้คนที่พูดให้คุณองอาจเชื่อได้น่ะมีแค่แกเพียงคนเดียว” “คุณกำลังเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ฉันไม่ได้...” “พอทีฉันไม่อยากฟัง” นงนภัสตัดบทและยื่นหน้าเข้าไปหาพิมมาดา “ฉันจะทำให้แกรู้ว่าคนที่มากล้าตอแยกับฉันน่ะจะมีผลลัพท์ยังไง” พูดจบนงนภัสก็เอาหัวโขกกำแพงและส่งเสียงกรี๊ดออกมาดังลั่นตามด้วยแกล้งทำเป็นหงายหลังล้มกลิ้งขลุกๆลงจากบันได เสียงของเธอทำให้คนทั้งบริษัทรีบวิ่งออกมาดู นิลเนตรเบิกตากว้างเมื่อเห็นนงนภัสกำลังนอนร้องครวญครางอยู่ที่พื้นในขณะที่พิมมาดายืนตกตะลึงอ้าปากค้างอยู่ด้านบน “มีอะไร” เสียงนายองอาจร้องถามและอุทานด้วยความตระหนกเมื่อเห็นสภาพของนงนภัส เขารีบวิ่งลงไปประคองและมองหน้าผากที่บวมปูดของเธอ”เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้”   นงนภัสแสร้งบีบน้ำตาและกอดนายองอาจแน่น “คุณพิมผลักนงค่ะ” “ว่าไงนะ” นายองอาจเงยหน้าขึ้นมองพิมมาดาที่ยืนหน้าซีด”ทำไมคุณถึงทำแบบนั้นพิมมาดา” “คุณองอาจกำลังเข้าใจผิด พิมไม่ได้...” “เข้าใจผิด ก็เห็นอยู่ทนโท่ว่านงนอนกองอยู่กับพื้น หรือคุณจะบอกว่าเธอโกหก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความโกรธ นงนภัสแอบยิ้มมุมปากก่อนจะเอียงใบหน้าซบไหล่ของนายองอาจพร้อมกับพูด “อย่าไปโกรธคุณพิมเลยค่ะ นงผิดเองที่เข้าไปขอโทษเธอถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อนโดยไม่สังเกตให้ดีว่าคุณพิมกำลังหงุดหงิด” เธอมองพิมมาดาและพูดด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร “ขอโทษนะคะคุณพิม” พิมมาดายืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเพราะคิดไม่ถึงว่านงนภัสจะใช้วิธีสกปรกแบบนี้ เธอหันไปมองเพื่อนร่วมงานที่กำลังยืนตกตะลึงกับเหตุการณ์ก่อนจะหันกลับไปที่เจ้านายของตัวเอง “แต่ฉันไม่ได้ทำ คุณนงเขาตกลงไปเอง” เธอหลุดปากพูดออกมาในที่สุด แต่ในเวลานี้คำอธิบายจะไม่เป็นผลเพราะนายองอาจเห็นว่ามันเป็นเพียงแค่คำแก้ตัว “คุณกำลังจะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะนงกระโดดลงมาเอง” พูดพลางพยุงให้นงนภัสยืนขึ้น”คุณกล้าพูดแบบนี้ได้ยังไงน่ะพิมมาดา” “แต่มัน” “พอที!”เสียงนายองอาจดังลั่นจนพนักงานทุกคนสะดุ้ง “ถ้าหงุดหงิดมากนักก็กลับบ้านไปซะไม่ต้องมาทำงาน” เขาประคองนงนภัสไปนั่งที่เก้าอี้และหันไปสั่งนิลเนตรที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับ “มัวทำอะไรอยู่ โทร.เรียกรถพยาบาลเร็ว” “ค่ะ” เมื่อเห็นเลขานุการสาววิ่งหายขึ้นไปชั้นบนแล้วดวงตาของนายองอาจจึงปรายไปที่พิมมาดา “ยังจะมายืนอยู่อีก เก็บของแล้วกลับบ้านไปซะ ผมไม่ต้องการฟังคำอธิบายอะไรจากคุณ พวกที่เหลือก็กลับไปทำงานได้แล้ว หรือถ้าใครไม่พอใจจะกลับไปพร้อมพมิมมาดาก็ได้นะ” ลงท้ายประโยคเสียงห้วน พนักงานทุกคนจึงรีบกลับไปนั่งประจำที่ มีเพียงพิมมาดาเท่านั้นที่ยังคงยืนนิ่ง หัวใจของเธอร่ำร้องให้เจ้านายหันมาฟังความจริงแต่ท่าทางที่ไม่แยแสของเขาทำให้หญิงสาวสำนึกว่าต่อให้พูดอย่างไรก็คงไม่เป็นผล ยิ่งเมื่อเห็นสายตาเย้ยหยันจากนงนภัสแล้ว พิมมาดาแทบอยากจะกรีดร้องออกมา แต่จิตใจที่เข้มแข็งเตือนไม่ให้กระทำเช่นนั้น เธอจึงจำต้องเดินกลับไปที่ห้องเพื่อหยิบกระเป๋าและก้าวออกจากบริษัทด้วยอาการสงบนิ่งกระทั่งถึงบ้าน หลังจากวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะแล้วหญิงสาวจึงเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมารินใส่แก้ว ความที่จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวมันจึงถูกรินไปเรื่อยจนล้นออกจากแก้ว ภูธรายืนมองน้ำที่ไหลนองเต็มโต๊ะด้วยความแปลกใจแต่พอจะขยับปากถามก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหยาดน้ำหยดแหมะลงบนหลังมือของเธอ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองภูตหนุ่มจึงรู้ว่ามันคือน้ำตาของหญิงสาวนั่นเอง “พิมมาดา”    แม้เสียงจะไม่ดังนักแต่ผู้ถูกเรียกก็สะดุ้งขึ้นสุดตัว เธอมองน้ำที่นองเต็มโต๊ะด้วยความตกใจเมื่อตั้งสติได้จึงรีบหันไปคว้าผ้าขี้ริ้วมาเพื่อทำความสะอาดแต่ต้องหยุดชะงักเพราะลมกลุ่มหนึ่งพัดมาปะทะ ภูธราเลื่อนกายมายืนใกล้เธอพร้อมกับพูด “เจ้าร้องไห้” มือข้างหนึ่งยื่นออกมาหมายจะแตะพวงแก้มของหญิงสาวแต่สิ่งกระทบกลับเป็นเพียงกระแสลม พิมมาดารีบยกมือขึ้นเช็ดหน้าของตัวเอง “แค่ฝุ่นเข้าตาเท่านั้น” “ลืมไปแล้วหรือว่าข้าก็อยู่ที่นั่นด้วย” ภูตหนุ่มพูดและมองหญิงสาวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย”ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจมาก หากเจ้าไม่ต้องการเห็นนางอีกต่อไปข้าก็จะจัดการให้” “นายจะทำแบบนั้นไมได้นะภูธรา” พิมมาดารีบห้าม เมื่อเห็นเขาขมวดคิ้วเหมือนจะไม่เข้าใจแล้วเธอจึงก้มหน้าลง “ฉันไม่อยากให้นายทำร้ายมนุษย์ ไม่ว่าเขาจะเป็นคนเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม” น้ำตาที่เหือดแห้งไปเมื่อครู่กลับรื้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสายตาตำหนิรวมทั้งคำพูดเชิงขับไล่อย่างไร้เหตุผลจากนายองอาจ “แต่ผู้หญิงคนนั้นทำให้เจ้าเสียใจ” พิมมาดาส่ายหน้าช้าๆ “นงนภัสไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก”เธอกลืนก้อนสะอื้นลงคอและทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้พร้อมกับทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง “ที่ฉันเสียใจก็คือ ความเชื่อถือจากคนที่ฉันเคารพมากที่สุด” “เจ้าหมายถึงผู้ชายที่ชื่อองอาจ เท่าที่ข้าสังเกตเขาเป็นคนมีเหตุผลและเชื่อใจเจ้ามาก” “แต่สายตาในวันนี้มันบอกว่าคุณองอาจจะไม่มีวันเชื่อถือฉันอีกต่อไป” หยาดน้ำใสบริสุทธิ์ปริ่มที่ขอบตา”พรุ่งนี้ฉันคงไปทำงานไม่ได้แล้วล่ะภูธรา” พูดจบน้ำตาที่เอ่อล้นก็ไหลพรากลงมาบนพวงแก้ม ภูธรายืนตัวแข็งค้างนิ่งเพราะคาดไม่ถึงว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะทำให้พิมมาดาเศร้าโศกเสียใจถึงขนาดนี้ หัวใจของภูตหนุ่มปรารถนาที่จะเดินเข้าไปหาและโอบกอดหญิงสาวเอาไว้ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่ส่งสายลมให้ลูบเลื่อนไปตามร่างกาย มือที่หมายจะซับน้ำตาอยู่ห่างกันเพียงปลายนิ้ว มีแค่ลมเท่านั้นที่สามารถสัมผัสพวงแก้มอย่างแผ่วเบา แม้จะไล้อย่างอ่อนโยนแต่ก็ไม่อาจปาดหยาดน้ำที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของเธอออกไปได้ ความเจ็บแปลบปะทุขึ้นในอก เป็นครั้งแรกที่ภูธรารู้สึกเจ็บใจที่แม้จะเอ่ยปากปลอบประโลมแต่ก็ไม่อาจเช็ดน้ำตาให้กับคนที่ตนรักได้เลย “เจ้ามีหัวใจที่บริสุทธิ์ ข้าเชื่อว่าไม่ช้าคนพวกนั้นก็คงจะเข้าใจ” “ไม่มีวัน” พิมมาดาพูดเสียงแห้ง ภูธราจึงถามเสียงนุ่ม “ทำไมจึงคิดเช่นนั้นล่ะ” “ก็เพราะ...”คำที่ต้องการจะแย้งถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงความเชื่อถืออย่างจริงจังของภูตหนุ่ม หญิงสาวจึงก้มหน้าลงและถามเสียงแผ่ว”นายคิดแบบนั้นจริงๆเหรอภูธรา” “ข้าเคยเห็นคนไม่ดีเข้าไปอยู่ในป่า ถึงจะซ่อนตัวดีแค่ไหนสุดท้ายก็ถูกเจ้าหน้าที่ตามจนเจอ” “แต่นี่มันไม่เหมือนกัน นงนภัสก็เป็นภรรยาของคุณองอาจ ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องเชื่อเธอ” พิมมาดาพูดเสียงเครือพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา ภูธราส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้กับเธอ “คำพูดของมนุษย์มักถูกพิสูจน์ด้วยกาลเวลา วันหนึ่งข้างหน้าเขาจะต้องรู้ความจริง เจ้าเป็นคนเข้มแข็งคงไม่ยอมแพ้ด้วยเรื่องแค่นี้ใช่ไหม” น้ำเสียงนุ่มสร้างความสบายใจได้อย่างประหลาด หญิงสาวบีบมือตัวเองพลางคิดตามสิ่งที่เขาพูดและนึกย้อนไปถึงคุณตาคุณยาย ตั้งแต่เล็กจนโตพวกท่านจะพร่ำสอนถึงการทำความดี มีหัวใจที่เข็มแข็งอดทนไม่ย่อท้อต่อสิ่งใด แม้จะมีอุปสรรคหนักหนาสาหัสแค่ไหนก็ให้ยืนหยัดเชิดหน้าขึ้นอย่าได้ยอมแพ้ ที่สำคัญคือสติที่มั่นคง ไม่หวั่นไหวไปกับคำว่าร้ายของพวกนิสัยพาล สีหน้าที่ดูผ่อนคลายของเธอทำให้ภูตหนุ่มยิ้มอย่างยินดี “สบายใจขึ้นแล้วใช่ไหม” “ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย” พิมมาดาตอบพร้อมกับระบายลมหายใจค่อนข้างยาว”แต่พรุ่งนี้ฉันจะทำยังไงดี คุณองอาจคงเกลียดขี้หน้าฉันไปแล้วล่ะ” “เจ้าก็นั่งทำงานอยู่แต่ในห้องไม่ต้องออกมาเจอเขาก็สิ้นเรื่อง” ภูธราแนะนำไปตามตรง หญิงสาวฝืนยิ้ม “พูดน่ะง่ายแต่เอาเข้าจริงคงลำบาก” เธอถอนใจออกมาอีกครั้งและลุกขึ้น “ตอนนี้กลุ้มไปก็เท่านั้น พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที” เธอเดินไปหยุดที่หัวบันไดและนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ากลับมายังภูตหนุ่ม “ขอบใจมากนะภูธรา” พูดจบก็วิ่งหายขึ้นไปบนห้อง ส่วนภูธรายืนนิ่งเช่นนั้นอยู่ครู่หนึ่งจึงเลื่อนตัวผ่านผนังออกไปด้านนอกและลอยขึ้นไปหยุดอยู่ที่หน้าต่างห้องของพิมมาดา แม้ตอนนี้จะสามารถเรียกรอยยิ้มของเธอให้กลับคืนมาได้อีกครั้งแต่ภาพใบหน้านองน้ำตาของหญิงสาวบีบคั้นหัวใจของภูธราให้เจ็บปวดจนสุดจะทน เขาก้มหน้าลงมองมือของตัวเองด้วยความรวดร้าวใจ หากมีเลือดเนื้อเฉกเช่นเดียวกับมนุษย์ มือคู่นี้คงประคองกอดและซับน้ำตาให้เธอได้ แต่เพราะเขาเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนซ้ำยังเป็นภูตครามซึ่งไม่อาจสัมผัสหญิงสาวได้แม้ใช้เพียงปลายนิ้ว หากยังคงม่สภาพเช่นนี้ต่อไปเขาคงไม่มีวันทำให้เธอมีความสุขได้เลย “ข้าต้องเป็นมนุษย์” พูดพลางเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์เว้าแหว่งสีซีด ความคิดล่องลอยกลับไปยังผืนป่าอันเป็นถิ่นกำเนิด ถ้าความอัศจรรย์ของพลังธรรมชาติสามารถสร้างภูตครามขึ้นมาได้ก็ย่อมมีหนทางที่จะทำให้เขามีเลือดเนื้อได้เช่นเดียวกัน และผู้เดียวที่จะล่วงรู้วิธีนั้นคือหัวหน้าชนภูตคราม นึกเช่นนั้นแล้วภูตหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะเดินทางกลับป่าแต่ความเป็นห่วงทำให้เขาจำต้องยับยั้งความคิดนั้นเอาไว้เพราะแม้ภูตครามไปไหนมาไหนได้อย่างรวดเร็วเหมือนสายลม แต่ภูธราก็ยังไม่อยากทิ้งให้หญิงสาวต้องอยู่ตามลำพัง ดวงตาสีสวยของภูตหนุ่มมองเข้าไปในห้อง ภาพของพิมมาดาที่ยังคงสะอื้นทั้งหลับไหลทำให้เขาต้องระบายลมหายใจออกมาและตัดสินใจว่าจะคอยให้กำลังใจเธออีกสักระยะ เมื่อหญิงสาวดีขึ้นกว่าเดิมแล้วเขาจึงจะกลับป่าเพื่อถามหาวิธีเป็นมนุษย์จากท่านวิษธร   */*/*/*/* ช่วงนี้ฝนเริ่มตกอีกแล้ว แถมอากาศก็เปลี่ยนแปลงเร็วมาก ระวังสุขภาพกันด้วยนะคะ ^^ มาคุยกันค่า ^0^/ ถึงจะทะลึ่งอยู่บ้าง (เรื่องตามสาวเข้าห้องน้ำ) แต่ภาพรวมของภูตครามตัวนี้ก็ดูดีขึ้นทีละน้อยๆ แหม...แตะต้องไม่ได้ แค่มองก็พอแล้ว จากคุณ : Psycho man   - แหม เอาแต่มองมันจะออกแนวโรคจิตนะสิคะ แต่คราวนี้ภูธราอยากเป็นมนุษย์ขึ้นมาจริงๆแล้ว ตอนนี้ยาวดีจัง จากคุณ : scottie - เรื่องนี้แต่ละบทค่อนข้างยาวค่ะ เพราะถ้าตัดแล้วยกไปบทต่อไปเนื้อหามันจะไม่ต่อเนื่องกัน นางเอกทะลึ่ง แอบคิดไปถึงไหน >///< จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe   - นั่นสิคะ (ความจริงที่คิดน่ะ คนเขียนต่างหาก ><) ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานของมูนนี่ค่ะ แล้วพบกันใหม่อาทิตย์หน้านะคะ ^^ จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 11:03:41

ความคิดเห็นที่ 2 นายองอาจ รับทพระเอก ละครไทยหลังข่าวได้ดีมาก เอะอะอะไรก็เชื่อนางร้ายไว้ก่อน ไม่ต้องมีเหตุผลอะไรก็ได้ สังเกตมามากนักต่อนักแล้ว พระเอกละครไทยหลังข่าวมักจะเป็นแบบนี้ หาที่มีไหวพริบหน่อยไม่ค่อยได้ หนูนง รับบทนางร้ายสะครหลังข่าวไทยเนียนมาก เป็นนางร้ายละครหลังข่าวต้องแบบนี้ แบบต่อหน้าต่อตานี่ล่ะ ฮี่ๆๆ ไม่ต้องซับซ้อน ดัคจริตเสียหน่อยพระเอกก็พร้อมจะหลับหูหลับตาเชื่ออยู่แล้ว หนูพิม รับบทนางเอก ละครหลังข่าวได้แบบไม่มีที่ติ นางเอกละครหลังข่าวมาตรฐานต้องแบบนี้ โดนนางร้ายแกล้ง ก็ไม่ต้องทำอะไรมากไปกว่าร้องไห้ เจ็บใจ เอะอะโวยวายก็ไม่ได้ เสียงอิมเมจนางเอกละครหลังข่าว ^__^..... แก้ไขเมื่อ 06 ส.ค. 55 12:01:56 จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 12:01:16

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบใจความเห็นของคุณ GTW จัง จากคุณ : ขุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) เขียนเมื่อ : 6 ส.ค. 55 13:46:29

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกมากกก แทบจะรอตอนต่อไปไม่ไหว >__< จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe เขียนเมื่อ : 7 ส.ค. 55 09:13:42