>>>ตำนานรักเเดนไอยคุปต์ บทที่ 1<<<

บทที่หนึ่ง ลีลีน่า เดอ ฟรีกคาส์กแห่งรัสเซล

     เสียงสวบสาบดังขึ้นจากพุ่มไม้ประดับในสวนที่ตกแต่งอย่างงดงาม ปรากฏร่างของสาวน้อยรูปร่างอรชร ผิวขาวผ่องอมชมพู ผมสีทองสลวยเป็นลอนงามยาวถึงกลางหลังดูกระเซอะกระเซิงยุ่งเหยิง แต่ดวงตากลมโตสีฟ้าเป็นประกายสดใสนั้นสะกดใจทุกคนที่ได้พบ คุณหนูลีลีน่า เดอ ฟรีกคาส์กแห่งรัสเซลพยายามซุกร่างเข้าซ่อนหลังหลืบระหว่างหินประดับสวนก้อนใหญ่อย่างสุดความสามารถ พลางกรอกสายตามองอย่างระแวดระไว ข้างกายเธอมีเจ้าสุนัขสีดำตัวใหญ่คลานเข้าติดๆ ไม่ยอมห่างกายนายสาว

   “โอย! วันนี้เป็นวันซวยอะไรของฉันนักหนานะ แรมโบ้” ลีลีน่าบ่นกระปอดกระแปดพลางก้มตัวลงต่ำอีก เมื่อเห็นการ์ดในชุดสูทสีดำคนหนึ่งเดินเฉียดเข้ามาใกล้พุ่มไม้เพื่อตามหาเธอ สาวน้อยจึงนึกเข่นเขี้ยวไว้ในใจ

   “จุ๊ๆ เงียบๆ ไอ้โบ้ หมอบลง”

   สาวน้อยส่งสัญญาณให้ลูกน้องตัวเขื่อง มันทำตามอย่างว่าง่ายโดยรีบก้มนอนหมอบท้องติดพื้น พลางดูเจ้านายของมันกำลังหลบนายหญิงใหญ่หรือแม่ของคุณหนูอย่างทุลักทุเล
 
   “ค้นให้ทั่ว! จับเป็นให้ได้ ห้ามบุบสลายเด็ดขาด!” คุณหญิงมิคาเอลกำลังท้าวเอวสั่งการ์ดและแม่บ้านนับสิบคน เพราะสายตาคมกริบของดัชเชสแห่งรัสเซลเห็นแม่ตัวดีอยู่แถวนี้แน่นอน!

    เวลาผ่านไปเพียงแค่ห้านาที คุณหญิงมิคาเอลก็หมดความอดทนจนแทบหักไม้เรียวในมือทิ้ง ในที่สุดก็ใช้ไม้ตายสุดท้าย คุณหญิงควักจานร่อนสีเหลืองอ๋อย ของเล่นสุดโปรดของแรมโบ้ออกมาแกว่งอวดไปมา เจ้าหมายักษ์เห็นของในมือนายหญิงใหญ่ก็เริ่มมีปฏิกิริยาทันที หางป้อมๆสั่นแกว่งไกวพลางส่งสายตาดำขลับเป็นประกายระริกระรี้ออกมา นายสาวที่กำลังอยู่ในภาวะคับขันจึงต้องรีบปรามเสียงเหี้ยมเกรียม

     “อย่านะยะ ไอ้โบ้ ถ้าออกไปแกตาย ฉันจะจับแกอาบน้ำทุกวัน... ย้ำทุกวัน” แรมโบ้หูหรุบและหางตกลงอย่างเบื่อๆ ลีลีน่าจึงใจชื้นขึ้นที่บริวารยังอยู่ในโอวาท

     “แรมโบ้จ๋า มาเล่นกันเถอะ เร็วๆมาหาแม่เร็ว เอ้า”

     เสียงหวานฉ่ำเชิญชวน พร้อมๆกับจานร่อนที่ถูกเขวี้ยงออกจากมือนายหญิงใหญ่ ไอ้แรมโบ้ใส่เกียร์หมาพุ่งตัวออกจากที่ซ่อน งับจานร่อนกลางอากาศได้อย่างสวยงาม แล้ววิ่งระรื่นคาบไปส่งคืนให้คุณหญิงอย่างเบิกบาน ไม่รู้ตัวเลยว่าทำให้นายสาวเดือดร้อน

    “ไอ้โบ้! ไอ้ทรยศ ตายๆ หนีๆๆ” สาวน้อยได้สติก็รีบลุกกระวีกระวาดจะหนีออกจากที่ซ่อน แต่ช้าไปเสียแล้ว

     “เด็กๆ จับตัวเร็ว”

     คุณหญิงแม่รู้ตำแหน่งเป้าหมายชัดเจน เพียงแต่ร้องสั่งแล้วยืนรอ เหล่าการ์ดและแม่บ้านในคฤหาสถ์ต่างรีบพุ่งไปล้อมจุดที่แรมโบ้โผล่ออกมาไว้ทันที ไหล่เล็กๆสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีมือนับสิบเข้ามาจับเธอไว้ สาวน้อยหันหน้ากลับไปส่งยิ้มแห้งๆให้เหล่าแม่บ้าน เพียงไม่นานร่างมอมแมมก็ถูกแม่บ้านร่างท้วมช่วยกันหิ้วออกมาจากพุ่มไม้อย่างทุลักทุเล

    “แง ปล่อยหนูนะ ไม่ไป ไม่เอา ปล่อยหนูเถอะ ไอ้แรมโบ้จำเอาไว้ ฉันจะฆ่าแก๊”

    แม่ตัวดีดิ้นพราดอยู่ในวงล้อมแม่บ้านที่ช่วยกันปลุกปลอบอย่างขำๆส่วนเจ้าสี่ขาที่ถูกหมายหัวก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ มันจึงรีบถอยหลังหลบฉากไปอยู่หลังนายหญิงใหญ่ นางยืนอมยิ้มกอดอกมองลูกสาวผู้แสนแก่นแก้วของตนอย่างอิดหนาระอาใจ

    “วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดสิบหกปีเต็มของลูก ถือเป็นวันเปิดตัวธิดาคนเดียวของท่านดยุกเอดินเบริกอย่างเป็นทางการ ลูกก็รู้ว่าวันนี้จะมีท่านชาย หรือแม้แต่เจ้าชายจากประเทศต่างๆร่วมงานมากมาย ลูกจะต้องทำตัวดีๆอย่าให้ท่านพ่อต้องเสียหน้า ลูกทำให้แม่เสียเวลามามากแล้วยังไม่สำนึกผิดอีก ไปกันได้แล้ว”

    “แต่แม่คะ แค่เลี้ยงฉลอง เป่าเทียน ตัดเค้ก สนุกกันในครอบครัวเหมือนทุกปีก็ได้นี่คะ หนูทำของขวัญให้ท่านพ่อกับแม่ด้วยนะ” ลูกลิงยังอุทธรณ์ด้วยความหวังอันเต็มเปี่ยม ปีนี้สาวน้อยอุตส่าห์อัดเพลงรักหวานเลี่ยนที่ท่านพ่อกับแม่ชอบ แม้เสียงเธอมันจะเพี้ยนๆแต่ก็ทำด้วยใจ

    “ปีนี้ลูกสาวของแม่ต้องมีงานเลี้ยงฉลองที่วิเศษที่สุด ให้สมกับที่ลูกสืบเชื้อสายแห่งกษัตริย์ริชาร์ด ในเหล่าธิดาแห่งขัตติยราชสกุลก็ดูจะมีแต่ลูกเนี่ยล่ะที่ผ่าเหล่าผ่ากอ ปีนี้แม่มีของขวัญสุดเซอร์ไพร์สมาให้ลูกด้วยนะ แม่ต้องบินไปประมูลถึงอังกฤษเลยเชียว ถูกใจลูกแน่ๆจ๊ะ”

     เมื่อเดือนก่อนนั้น คุณหญิงมิคาเอลมีโอกาสเข้าร่วมประมูลในตลาดมืด คงไม่มีใครคาดคิดว่าโกดังรกร้าง บนกำแพงมีสีสเปย์ข้อความหยาบคายและพ่นสีเป็นภาพเลอะเทอะไม่น่ามองคือสถานที่จัดงาน เมื่อคุณหญิงก้าวลงสู่ทางลับลงสู่ชั้นใต้ดิน โลกก็พลันพลิกกลับ พื้นหินอ่อนสะท้อนแสงจากโคมไฟระย้า กรุผนังด้วยกระจกรอบด้าน อีกฟากของกระจกย่อมต้องมีคนจับจ้องอยู่ทุกฝีก้าว แล้วทางเดินก็สิ้นสุดลงที่โถงการประมูลขนาดใหญ่ เจ้าหน้าที่ในชุดทักซิโด้นำเธอมานั่งที่โซฟาหนังสัตว์ตัวเขื่องตามหมายเลขที่ได้รับ พร้อมเสิร์ฟเครื่องดื่มราคาแพง ลมเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศที่ฝังอยู่บนเพดาน ทำให้คนนับร้อยในชุดสูทราคาแพงหรือเสื้อขนมิงค์ไม่รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด

    “ชิ้นต่อไปเป็นผลงานศิลปะจากจีน มันคือหรู่อี้แห่งซูสีไทเฮา”
เจ้าหน้าที่เปิดฝากล่องบุกำมะหยี่สีแดงสดขึ้น เผยให้เห็นตราสัญลักษณ์ประจำตำแหน่งขึ้นทางหน้าจอโทรทัศน์ที่อยู่เบื้องหน้าของแต่ละคน หากผู้ใดพอใจสินค้าก็สามารถชูป้ายหมายเลขเพื่อขานจำนวนเงินต่อไป เสียงขานต่อราคาของเจ้าหน้าที่ดังรัวไม่ได้หยุด ยั่วเย้าการแข่งขันให้ดุเดือด คุณหญิงเคยเข้าร่วมหลายครั้งแล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้

    “ชิ้นต่อไปเป็นกำไลข้อมือจากแดนไอยคุปต์ ด้วยความงามเป็นอมตะที่มิมีวันเสื่อมสลาย ดังเช่นคำสลักบนกำไลนี้ว่า ‘แด่นางผู้เป็นดั่งลมหายใจ’ เรื่องราวเล่าขานกว่าสามพันปีเกี่ยวกับตำนานความรักของหญิงสาวและฟาโรห์ที่เรารู้จัก อาจก่อเกิดจากกำไลคู่นี้ก็เป็นได้นะครับ นำเสนอในราคาเจ็ดสิบล้านดอลลาร์”

    ดวงเนตรของผู้เป็นมารดาก็พลันสะดุด และชะงักนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเครื่องประดับทองคำนั้นทอแสงอร่ามแม้อยู่ในความมืด และยิ่งเปิดไฟในตู้กระจกนิรภัย มันก็ยิ่งงามเรืองรองจับขั้วหัวใจ กำไลรูปงูเห่าพันคดเคี้ยวเกี่ยวกระหวัดตามศิลปะอียิปต์โบราณคู่นั้นทอดตัวนิ่ง กลับโดดเด่นยิ่งกว่าสมบัติหรือเครื่องเพชรชิ้นใดๆที่เคยผ่านตา ทับทิมแดงฉานประดับเป็นดวงตาของงูเห่าแวววาวจนคุณหญิงมิอาจละสายตาได้ ทั้งอัญมณีเลอค่าที่ฝังตามเกล็ดงูก็ทำด้วยฝีมือประณีตละเอียดอ่อน สวยเสียจนต้องกลั้นหายใจชม


    “หนึ่งร้อยล้าน!” เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อคุณนายหยางจากฮ่องกงทุ่มเงินประมูล แต่ผู้คนยิ่งร้องครางกว่าเมื่อดัชเชสรัสเซลเองก็ไม่ยอมแพ้

    “สองร้อยล้าน!” ค้อนประมูลเคาะสามครั้งเป็นการประกาศสิทธิ์ขาดให้แด่คุณหญิงทันที นางมัวแต่ยิ้มกว้างตอนที่ได้รับมอบของขวัญสุดแสนวิเศษจากเจ้าหน้าที่ ทำให้ไม่ทันได้ยินเสียงกระซิบขอบคุณด้วยความยินดีจากที่ไกลแสนไกล

    “แต่แม่ขา ทำไมต้องสิ้นเปลืองกันขนาดนี้ด้วย หนูก็เพิ่งจะสิบหกเองนะคะ ยังเด็กเกินไปที่จะไปร่วมงานด้วยซ้ำ”

    “ฮึๆแม่แต่งงานกับพ่อเอ็ดของลูกตอนอายุสิบห้าด้วยซ้ำไป แล้วก็มีลูกตอนอายุสิบแปดแล้วแบบนี้จะถือว่าเด็กหรือไม่จ๊ะลีลีน่า”

    “ฮึ้ย! ถูกท่านพ่อจีบจนใจอ่อนยวบยาบด้วยยุทธการเช้าถึงเย็นถึง และเข้าหาแม่ยายใช่ม้า เด็กจริงๆ”

     หน้าผากเปื้อนขี้โคลนจึงถูกสันพัดเคาะไปแรงๆ โทษฐานลามปาม วงพักตร์หวานที่ถ่ายทอดให้แด่บุตรสาวเริ่มแดงระเรื่อยามนึกย้อนกลับไปถึงอดีต ท่านดยุกถึงกับแอบปีนต้นไม้ นั่งเกากีตาร์กล่อมเธอยามดึกที่ข้างหน้าต่าง แต่เสียงนั้นครวญครางเหมือนแมวตัวผู้ร้องหง่าว เพื่อนบ้านจึงเขวี้ยงโคมไฟใส่ด้วยความรำคาญ แมวหนุ่มจึงกระเด็นตกต้นไม้ ขาเดี้ยงต้องใส่เฝือกแล้วมาอ้อนให้เธอไปเฝ้าพยาบาลอีกหลายวัน    

    “ทำตัวดีๆให้น่ารักชื่นใจแม่  ให้น่าประทับใจแขกเหรื่อในงานก็เป็นของขวัญให้ท่านพ่อกับแม่แล้วล่ะจ้ะ อย่ามัวแต่อิดออด อย่านึกว่าแม่ไม่รู้ทันนะ เร็วเข้า! ไปอาบน้ำแต่งตัว หากไม่ทันขึ้นมา แม่จะฟ้องท่านพ่อ” น้ำเสียงเย็นๆเอ่ยขึ้นด้วยความรักเต็มเปี่ยม คุณหญิงยิ้มละไมแต่มีเสียงหวดลมจากไม้เรียวในมือดังควั่บๆ ขัดแย้งกันอย่างรุนแรงเหลือเกินในสายตาของทุกคน

    ‘เพราะนี่หมายความถ้าเถียงอีกคำ ไม้จะกระทบเนื้อนะจ๊ะลูกรักของแม่’

    “บูบูบูบูบูบู”

     หน้าหวานๆหงิก แก้มป่องลมพลางส่งเสียงประท้วงไปตลอดทาง บรรดาแม่บ้านได้แต่ขำระคนเห็นใจ เพราะถ้าคุณหญิงออกโรงครั้งใด ลีลีน่าก็จอดทุกที เหล่าการ์ดที่เคยเป็นเหยื่อบาทาแอบสะใจเล็กๆ ต่างออกท่าออกทางเชียร์นายหญิงอย่างสุดใจกันอยู่เงียบๆ แต่ก็หลบสายตานายน้อยกันวุ่นวายเพราะลีลีน่ารู้ตัวว่ากำลังโดนลูกน้องสมน้ำหน้า แต่พอคุณหนูโดนลากไปจนลับตาแล้วหัวเราะกันพุงกระเพื่อม



ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ วางเเผงเร็ว ๆ นี้จ้า

จากคุณ	: natthakarn64
เขียนเมื่อ	: 6 ส.ค. 55 21:36:55