ปรากฎการณ์ในฤดูร้อน

ปรากฎการณ์ในฤดูร้อน
คำนำ
นี่จะเรียกว่าเป็นเรื่องสั้นเกี่ยวกับความรักได้หรือเปล่า เพราะฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันเพียงพอที่จะเรียกว่าความรักได้หรือไม่
เพราะเรื่องระหว่างเขากับฉันนั้น คงเป็นสิ่งที่นานๆเกิดสักที เหมือนสุริยุปราคา เหมือนพระจันทร์ยิ้ม เหมือนดาวที่นานๆจะโคจรมารอบโลกสักล้านหลายปีแสง
เหมือนกับ “ปรากฎการณ์”


บทนำ
หน้าร้อน คุณคิดถึงอะไร ?
แดดร้อนๆ ไอติมรถเข็น เสิ้อกล้าม ทะเล บิกินี่  น้ำแข็งใส การเดินทาง  ความรัก ?
ฉันเกลียดหน้าร้อน
เกลียดแดดร้อนๆ เกลียดไอติมที่มักละลายเร็วกว่าปกติ เกลียดที่สวมเสื้อกล้ามแล้วก็ยังร้อน เกลียดที่ไม่มีใครชวนไปทะเล เกลียดที่หุ่นตัวเองไม่ดีพอที่จะสวมบิกินี่ เกลียดน้ำแข็งใสที่มีคนต่อคิวยาวเหลือเกินจนฉันไม่อยากกิน เกลียดการเดินทางที่ยาวนานอยู่แล้วยิ่งนานกว่าเดิมเพราะอากาศร้อน เกลียดความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับฉัน
แต่หน้าร้อนนี้เปลี่ยนไปจากทุกครั้ง เพราะฉันได้พบกับเขา....
เขา ผู้ชายที่มาสายกว่าฉันประมาณ หนึ่ง ชม. จนฉันนึกเคืองอยู่ในใจว่า เขาเป็นใคร กล้าดีอย่างไรถึงมาสายได้ขนาดนี้ ทั้งที่เป็นนักศึกษาฝึกงานเหมือนกัน  เขาผู้แบกแมคบุ๊กมาใช้ พร้อมกับไอโฟนสี่ตามสาวกแอ๊ปเปิ้ลที่ดี ทำให้โนเกียของฉันกับโน้ตบุ้ต acer ดูด้อยค่าไปสนิทใจเมื่อวางเทียบกัน
เขาทักทายทุกคนอย่างอารมณ์ดี นี่เป็นอีกอย่างหนึ่งที่ฉันเกลียด ฉันเกลียดผู้ชายอัธยาศัยดี เพราะผู้ชายอัธยาศัยดีมักเจ้าชู้ และไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบผู้ชายเจ้าชู้ แม้จะเป็นเพื่อนร่วมงานกันก็ตาม
เขานั่งตรงข้ามฉัน จนฉันนึกอุทานในใจว่า มันบังเอิญไปรึเปล่า (วะ)  ที่นั่งมีเป็นร้อย แกมานั่งอะไรตรงนี้
พี่ๆที่ทำงานแนะนำฉันกับเขา ฉันปั้นยิ้มมารยาทมองหน้าผู้มาใหม่ เสี้ยววินาทีที่เรายิ้มให้กัน หัวใจฉันกระตุกไปวูบหนึ่ง นี่ก็อีกอย่างที่ฉันเกลียด ฉันเกลียดผู้ชายยิ้มสวย   เราทักทายกันตามมารยาท คุยไปคุยมาจึงรู้ว่า บ้านเราอยู่ย่านเดียวกัน
ฉันตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่า จะมีใครบ้านไกลเท่าฉัน ในเมื่อที่ที่ฉันจากมาน่ะเรียกได้ว่า คนละฟากกับที่นี่เลยทีเดียว
ฉันบอกไปอีกว่า ฉันอยู่หออีกที่ เพื่อป้องกันการตีเสมอ
เขาบอกว่า เขาเองก็มีหออยู่แถวนั้น เพราะ วิทยาเขตที่เขาเรียนมันอยู่แถวนั้น
ฉันอ้าปากค้างอยู่ในใจ และจบการสนทนาอย่างรวดเร็วราวกับกลัวเขามาปาระเบิดใส่หอฉัน
สักพัก เขาก็ออกไปสูดอากาศ ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก และเมื่อฉันออกออกไปที่ประตูกระจก ฉันก็พบว่าเขากำลังสูบบุหรี่
คะแนนผู้ชายคนนี้ติดลบ ฉันเกลียดผู้ชายสูบหรี่
งานวันแรกไม่มีอะไร ฉันจึงเล่นเฟสบุ๊คไปอย่างที่เคยเป็น อ่านเรื่องราวของชาวบ้านผ่านสเตตัส สิ่งหนึ่งที่ไม่ดีเลย คือ ฉันอยู่คนเดียวมาจนชิน  บ่อยครั้งฉันจึงมักทำหน้าแปลกๆ หรือยิ้มใส่คอมโดยไม่รู้ตัว
เขาเป็นคนเตือนสติฉัน ด้วยคำพูดว่า
“ยิ้มเก่งจัง”
สิ้นคำชมนั้น ฉันหุบยิ้มทันที
ฉันยังคงสงวนท่าที กระทำตนเป็นสาวเรียบร้อยต่อไป มันเป็นเปลือกที่ฉันสามารถทำมาใช้ได้อย่างถนัดถนี่ ด้วยหน้าตาที่ดูเรียบร้อย ชื่อมหาวิทยาลัยที่พะยี่ห้อว่าน่าจะเป็นเด็กเรียน ฉันจึงสามารถทำให้ใครๆเข้าใจผิดได้ว่า ฉันเป็นเด็กเรียบร้อย
ยกเว้นเขา
เขาพยายามจะกระเทาะเปลือกฉันออกมาเหลือเกิน!
ภายหลังเขามาบอกฉันว่า ไม่มีผู้หญิงเรียบร้อยคนไหนสั่งข้าวหมูกรอบต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งรู้จักหรอกนะ
เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้
เวลาพักเที่ยง เพื่อนๆฝึกงานคนอื่นๆ และฉันออกไปกินข้าวกัน รวมทั้งฉัน
ทุกคนอยากกินส้มตำ ทุกคนชอบกินเผ็ด ยกเว้นฉัน
ฉันหน้าเสีย คิดอยู่ในใจว่าต้องกินข้าวคนเดียวแล้ว แต่เขาก็อาสาพาฉันไปร้านอื่น
และนั่นก็คืออาหารมื้อแรกระหว่างฉันกับเขา ข้าวหมูกรอบ
ถ้าเพื่อนๆ ฉันมาเห็น คงร้องกรี๊ดกราด ว่าในที่สุด ฉันก็มีเดทกับผู้ชายเสียที ฉันคงจะกลอกตาใส่เบาๆ พระเจ้า นี่กินข้าวหมูกรอบนะ ไม่มีคนสติดีที่ไหนมาเดทแรกในร้านข้าวหมูหรอบหรอกนะ
บอกตามตรงในวันนั้น ฉันไม่คิดว่าเขาจะจีบฉัน
เพราะเขาดันเล่าเรื่องจีบผู้หญิงคนอื่นให้ฟัง เป็นตุเป็นตะ
ปกติ ฉันมักจะตั้งกำแพงสูงไว้สำหรับผู้ชายที่มาจีบฉัน ไม่ใช่เพราะฉันสวยมาก หรือสวยเลือกได้  แต่ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาจีบ เพราะ ฉันคิดว่า ที่มาจีบน่ะ เห็นแค่เปลือกใช่มั้ย ไม่ใช่ ฉันไม่สวย (ย้ำอีกครั้ง ฉันไม่อยากให้คุณคิดว่าฉันหลงตัวเอง แม้จะมีคนบอกว่าฉันหน้าตาดีก็ตาม อุ๊บ นี่ฉันหลงตัวเองไปแล้วใช่มั้ย) แต่ภาพลักษณ์ที่ดูสดใสร่าเริง มองโลกในแง่ดี ไม่คิดอะไร ทำให้พวกเขาคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบนั้น ใครจะรู้ว่า จริงๆแล้วน่ะ ฉันน่ะหดหู่ มองโลกในแง่ร้าย และชอบอคติ แต่สร้างภาพไปอย่างนั้น
ดูอย่างผู้ชายตรงหน้าฉันนี่สิ ได้คะแนนติดลบแบบกู่ไม่กลับแล้ว
ฉันแค่ไม่อยากให้คนที่มาจีบฉันเสียเวลา เพราะฉันมัน “ไม่ใช่”
ดังนั้นกำแพงสูงๆ ของฉันจึงมีไว้เพื่อป้องกันพวกเขา ไม่ใช่เพื่ออะไรเลย
จบกันตอนนี้ดีกว่าไปเจ็บเอาวันข้างหน้า ฉันถือคติเช่นนี้
เราคุยสัพเพเหระ ฉันยังคงสวมบทบาทสาวเรียบร้อย พูดน้อยอยู่เช่นเดิม
ฉันสามารถเป็นสาวเรียบร้อยได้จนจบวัน แม้จะหลุดไปบ้าง เมื่อตอนเพื่อนในเอกโทรมาชวนไปกินข้าว ฉันเผลอผรุสวาทไปหลายคำอยู่
เขาถามฉันว่า” รีบกลับนี่ มีนัดกับใครเหรอ”
ฉันตอบอย่างรวดเร็วเพราะรีบ “ กับเพื่อนในเอก” แล้วก็มาอุทานอยู่ในใจ นี่มันหลอกถามเรื่องแฟนเปล่าว่ะเนี่ย
อืม บางทีฉันอาจจะคิดเข้าข้างตัวเองเกินไป
นี่ฉันไม่ได้หลงตัวเองจริงๆนะ

เย็นวันนั้นที่ร้านราเมนมีแต่เสียงของฉัน ฉันตะโกนคุยกับเพื่อน (ทั้งที่มันก็นั่งกันอยู่แค่นั้น) เป็นตัวเองได้อย่างเต็มที่ อยากจะเม้าท์อะไร จะทำบ้าบอแค่ไหนก็ทำได้สบาย ฉันเพิ่งรู้ว่า การสวมหน้ากากเป็นสาวเรียบร้อย นี่มันเหนื่อยยังงี้นี่เอง
วันนี้เป็นวันฝึกงานวันแรกของทุกคน ทุกคนจึงแย่งพูดเรื่องราวของตัวเอง จนมาถึงเรื่องของฉัน
“ที่ฝึกงานแก มีผู้ชายบ้างหรือเปล่า” เพื่อนคนหนึ่งถามหลังจากฟังฉันแจกแจ้งการฝึกงานวันแรกจบ
“ไม่ๆ ต้องถามว่าหล่อหรือเปล่า” ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนอื่นๆ คณะของพวกเราเป็นคณะที่ขึ้นชื่อว่ามีแต่ผู้หญิง น้อยนักที่จะได้มีโอกาสเจอผู้ชาย
“ไม่” ฉันตอบทันควัน ทุกคนโห่ด้วยความไม่พอใจและไปคุยเรื่องอื่นต่อ
ขากลับแท๊กซี่เรานั่งเบียดกัน ผ่านสยามสแควรส์ มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งสูบบุหรี่ ฉันก็นึกถึงเขาขึ้นมา
“ที่ทำงานฉัน มีเด็กฝึกงานคนนึงสูบบุหรี่ด้วย”
คนอื่นตอบมาว่า แล้วมันแปลกยังไง พี่ๆ ที่ฝึกงานที่อื่นก็สูบบุหรี่ มันเป็นเรื่องปกตินะ
“ไม่รู้ ฉันไม่ชอบ ไม่ชอบคนสูบบุหรี่” แม้ว่าพ่อของฉันจะสูบบุหรี่ก็ตามเถอะ
“อ่ะ แน่ะ ระวังนะ เกลียดอย่างนั้นจะได้อย่างนั้น”
“ไม่มีทาง” ฉันหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องไร้สาระ “ ฉันเกลียดคนสูบบุหรี่”
“ถ้าแกไม่เอา ก็ส่งมาให้ฉันมา”
“แกมีแฟนอยู่แล้วนี่” คนอื่นร้องเสียงแหลม แล้วจากนั้นหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องอื่น
ฉันลืมเรื่องเขาจนกระทั่งกลับหอมาเช็กหน้า facebook เพื่อนๆที่ฝึกงานแอดมารวมทั้งเขา เมื่อฉันกดรับ ไม่นานเขาก็โพสต์วอลฉัน เราคุยกันยืดยาวไร้สาระไปหลายคอมเม้น ฉันพบว่าเรามีอะไรคล้ายกันอย่างไม่น่าเชื่อ
เช่น การพิมพ์ คำว่า ฮ่า ฮ่า แทน 555  หรือ การที่ฉันพบว่าวันนี้เราบังเอิญถ่ายรูปท้องฟ้าในเวลาเดียวกัน
นี่คงเป็นความประทับใจเพียงนิดเดียวที่ฉันมีให้เขากระมัง
นิดเดียวจริงๆนะ

จากคุณ	: echi
เขียนเมื่อ	: 7 ส.ค. 55 23:59:53