ความคิดเห็นที่ 1 มาอ่านต่อกันค่ะ ขณะที่พยาบาลอีกคนสาละวนเปลี่ยนขวดน้ำเกลือให้ ชโลทรจึงนึกสนุกอยากจะแกล้งให้บ้าง จึงพยายามรวบรวมสมาธิ เพ่งจิตไปที่ปลายสายน้ำเกลือ ชั่วครู่เรื่องเหลือเชื่อพลันบังเกิดเมื่อจู่ๆ น้ำเกลือพุ่งกระฉูดเปื้อนกระโปรงสีขาวของนางพยาบาลคนนั้น ทำเอาชโลทรหัวเราะชอบใจ ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่ตนเองเพิ่งทำลงไปนั้นเป็นการเพ่งกระสินธ์อย่างหนึ่ง และเมื่อจิตจดจ่อมุ่งมั่น ที่จะทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งโดยปราศจากความกังวลใดๆ สมาธิจึงบังเกิดตามมา ทำให้เธอสามารถบังคับน้ำเกลือในสายให้พุ่งออกมาได้ในที่สุด หญิงสาว คิดพลางดีใจจนเนื้อเต้นที่จู่ๆ ก็สามารถทำสมาธิถึงขึ้นบังคับสิ่งของตามที่ต้องการได้ “อยากยุ่งกับเราดีนัก ต้องแกล้งเสียให้เข็ด เดี๋ยวจะทำให้สายน้ำเกลือหลุดมือเสียเลย” “ว้ายตายแล้ว อยู่ดีๆ น้ำเกลือมันก็พุ่งออกมาเอง” “นั่นปะไร พุ่งเป็นสายดั่งใจทีเดียว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” “อะไรของเธอยังไม่รีบขอโทษอีก ต้องขอโทษคุณหมอกับคุณปราชญาด้วยนะคะ” หัวหน้าพยาบาลลำล่ำละลักออกปากขอโทษแทนรุ่นน้องเป็นการใหญ่ แต่คนยังติดใจอดที่จะเปรยความจริงออกมาเบาๆ ไม่ได้เช่นกัน ก่อนจะก้มหน้าก้มตารับผิดไปแบบงงๆ ในที่สุด “จริงๆ นะคะพี่หนูไม่ได้โกหกนะ เอ่อ...ต้องขอโทษด้วยนะคะ” “ระวังหน่อยสิคุณ เดี๋ยวญาติคนไข้ฟ้องขึ้นมาล่ะก็ยุ่งพอดี ผมต้องขอโทษคุณปราชญาด้วยครับ” “ไม่เป็นไรครับคุณหมอ” “ขอบคุณที่เข้าใจนะครับคุณปราชญา ยังไม่รีบทำความสะอาดอีกหรือ มัวรออะไรอยู่” “จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกอย่างแน่นอนค่ะคุณปราชญา ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ เสร็จหรือยังล่ะเธอจะได้ออกไปดูคนอื่นบ้าง เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการต่อเอง” “ค่ะ ค่ะเสร็จเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะ ขอตัวก่อนค่ะ”ความชลมุนที่เกิดขึ้นไม่ได้ทำให้คนที่เหลืออยู่คิดไปในทางร้ายอย่างที่หญิงสาวต้องการเลยแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้ามต่างไพล่คิดไปว่า เป็นเพียงอุบัติเหตุธรรมดาที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ จึงไม่มีใครติดใจเลยสักคนเดียว  ปราชญาเองก็มองความผิดพลาดของนางพยาบาลคนนั้นด้วยสายตาตำหนิเพียงแว่บเดียวเท่านั้น ก่อนจะหันกลับไปซักถามอาการของชโลธรต่อไป สร้างความผิดหวังให้หญิงสาวจนแทบจะกรีดร้องออกมา “ทำไมไม่มีใครสนใจเราเลย นี่มันอะไรกัน อุตส่าห์ตั้งใจทำแทบตาย ทำไมพี่ปราชญ์ไม่สนใจเลยล่ะคะ มัวแต่คุยกับคุณหมออยู่ได้ ไม่เห็นหรือว่าชลทำน้ำเกลือหกเลอะพยาบาลคนนั้นหมดแล้ว”หญิงสาวได้แต่บ่นงึมงำอยู่คนเดียว เมื่อเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว จึงได้แต่นอนมองเพดาน พยายามจะรวบรวมสมาธิอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถทำได้อีกเลย จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยนอนหมดอาลัยตายอยากไปเอง ในเวลาเดียวกันขณะที่ชโลทรพยายามทุกวิถีทางที่จะเชื่อมจิตเข้ากับร่างกายของตนเอง ทางด้านหม่อมเจ้าหญิงเพราพิลาสที่นอนนิ่งอย่างสงบมาเป็นเวลาหลายสัปดาห์ ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นคืนกลับมาเลย สาเหตุจากการที่ดวงวิญญาณของเจ้าของนั้นได้ถูกทำร้ายทำลายจนอ่อนแรงเกินกว่าจะกลับมาได้นั่นเอง เรื่องนี้เจ้านางแสนอัปสรรู้อยู่แก่ใจดี นับแต่วันที่ทรงสละร่างนี้เพื่อปกป้องบดีจากคมเขี้ยวของสมิงเฒ่า ทำให้อำนาจมืดของระองค์ลดต่ำลง และไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิมได้อีก แต่ความรักภักดีที่มีให้พระสวามีนั้นมีมากกว่าเกินกว่าจะหักห้ามใจได้ ไม่ว่าชาติภพไหนก็ยากนักที่จะลืมเลือน นั่นเป็นเหตุผลประการหนึ่งว่าทำไมพระองค์จึงตามชโลทรมาถึงที่นี่ นอกเหนือจากเพลิงแค้นที่ยังไม่มอดดับลงแล้ว ทรงหวังอยู่ลึกๆ ว่าหากได้ครอบครองร่างของเจ้านางธารวารีแล้วจะสามารถเอาชนะใจบดีได้ ในเมื่อครั้งหนึ่งในอดีตสรีนางนี้เคยทำได้มาแล้ว แม้จะไม่ได้ถูกรักจนหมดหัวใจ แต่ก็เป็นที่ เสน่หาโปรดปรานไม่น้อยกว่าผู้ใดเลยตราบจนสิ้นลมหายใจลง ไม่เหมือนพระองค์ที่ตายทั้งเป็นทั้งที่ยังมีลมหายใจอยู่ เพราะไม่เคย ได้รับความรักจากพระสวามีเลยแม้แต่นิดเดียว เช่นเดียวกับหม่อมเจ้าหญิงเพราพิลาสที่มีชะตาชีวิตไม่ต่างกัน เมื่อทรงไม่เป็นที่โปรดปรานของหม่อมเจ้าเตศวรเช่นกัน นับตั้งแต่ทรงเจอเอกบุษยา เรื่องพลิกผันที่เกิดขึ้นนอกจากส่งผลทางด้านจิตใจต่อท่านหญิงเพราโดยตรงแล้ว ยังสร้างความผิดหวังให้ผู้เข้าครอบงำอีกด้วย และเมื่อไม่ได้เป็นไปตามความต้องการ วิญญาณอมตะจึงยังคงทำทุกวิถีทางที่จะให้บรรลุตามความต้องการของตนต่อไป จนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะดับสูญไปในที่สุด โดยเชื่อว่าอีกไม่นานจะได้กลับมาเคียงคู่กับบดีอีกครั้ง เพียงแต่ต้องกำจัดมารหัวใจออกไปได้เสียก่อน “ให้ข้าได้ร่างของธารวารีเสียก่อนเถิด พลังอำนาจของข้าจักต้องกลับคืนมาอย่างแน่นอน แม้ไม่แกร่งเหมือนกาลก่อน แต่ก็มากพอที่จะปลิดชีวิตเจ้าได้อย่างแน่นอนนังเอกมินตรา ไม่เชื่อคอยดู”วิญญาณของเจ้านางแสนอัปสรที่ลอบเข้ามาสังเกตอาการของหม่อมเจ้าหญิงเพราพิลาสยืนคิดอยู่นาน จนกระทั่ง ได้ยินเสียฝีเท้าของคนเดินใกล้เข้ามาจึงรีบเดินหลบออกไป ทิ้งความสงสัยให้หม่อมเจ้าชัยเขตที่เดินตามญาติผู้พี่เข้ามาเห็นหลังไวๆหลบออกไปพอดี “เอ๊ะนั่นใคร ทำไมมาทำลับๆ ล่อๆ แถวนี้ หรือว่าจะเข้าห้องผิด” “มีอะไรหรือชัยเขต” “ไม่มีครับ เรารีบเข้าไปเยี่ยมพี่หญิงกันเถอะ อ้าว...คุณบุษมาพอดี ถ้าอย่างนั้นหม่อมขอตัวไปเอาของที่รถก่อน มีบางอย่างจะให้ทอดเนตรหน่อย” “ใช่ลานเงินหรือเปล่า” “ไม่ใช่ครับ แต่เป็นอย่างอื่น อยากให้ทอดเนตรก่อนแล้วค่อยบอกว่ามันคืออะไร คุณบุษด้วยนะครับ เดี๋ยวผมมา” “เพคะ” “อะไรของเขา ท่าทางลุลี้ลุกลนชอบกล แปลกคนจริง ว่าแต่ถ้าไม่ใช่ลานเงินแล้วจะเป็นอะไร เธอรู้ไหมเอกบุษยา” “ไม่ทราบเพคะ แต่ถ้าอดใจรอสักนิดก็คงจะได้รู้กัน”เจ้าชัยเขตหายไปพักใหญ่จึงได้กลับมาพร้อมกับถุงผ้าสีเข้มยาวเกือบถึงข้อศอก ทันทีที่มือเรียวใหญ่คลี่ปากถุงออก ข้างในจึงเห็นเป็นด้ามมีดสีทองเหลืองอร่ามโผล่พ้นออกมา แทนที่ชายหนุ่มจะดึงมันออกมา แต่กลับส่งถุงผ้านั้นให้พระญาติผู้พี่แทน สร้างความงวยงงให้คนที่มองดูอยู่ไปตามกัน “อะไรกันชัยเขต เอามาให้พี่ทำไม” “ทอดเนตรเสียก่อน แล้วช่วยบอกหม่อมหน่อยว่าเคยเห็นมันมาก่อนหรือเปล่า คุณบุษเข้ามาดูใกล้ๆ สิครับเผื่อจะจำอะไรได้บ้าง” “ไม่ใช่ลานเงินนี่นา นี่มันมีดสั้นไม่ใช่หรือชัยเขต” “ใช่แล้ว หม่อมได้มาก่อนหน้าที่จะลงมากรุงเทพ ลองดูอักขระที่จารเอาไว้ที่ด้ามมีดว่าเคยเห็นมันมาก่อนไหม” “ตรงนี้ใช่ไหมเพคะ เขียนว่าอะไรหรือ กะ มะ ระ เตง กมรเตงมหิยเตศวร”ทันที่ที่เอกบุษยาพูดจบจู่ๆลมก็พัดกรูเข้ามาในห้องอย่างไม่มีสาเหตุ ทำเอาคนอ่านรู้สึกร้อนหนาวเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาทันที เมื่อหวนนึกไปถึงเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวในครั้งก่อน ขณะที่หม่อมเจ้าเตศวรเองรู้สึกสะท้านเยือกไปถึงไขสั้นหลังเลยทีเดียว และที่มากไปกว่านั้น คือความรู้สึกคุ้นเคยกับของตรงหน้า ที่เมื่อหยิบมาขึ้นมากระชับในอุ้งมือแล้วถนัดถนี่ดีเสียเหลือเกิน ราวกับเคยเป็นของที่ใช้คู่มือกันมานาน “เป็นชื่อของกมรเตงมหิยเตศวรจริงๆด้วยชัยเขต น้องรู้เรื่องนี้มานานแค่ไหนแล้ว” “ไม่นานเท่าไหร่ แต่หม่อมยังได้พบราชครูเวชยันต์ หมายถึงหมอเขมรที่ลงอาคมสะกดคุณชโลทรเอาไว้ ถึงได้มีดเล่มนี้มา” “เรื่องมันเป็นอย่างไรหรือเพคะ โปรดเล่าประทานจะได้ไหม” “ได้สิทำไมจะไม่ได้ แต่ถ้าจะให้ดีรอเล่าให้ฟังพร้อมๆ กับคุณปราชญาเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลา” “ทำไมจะต้องไปรอมันด้วย พี่ไม่เข้าใจ แค่พูดยังไม่อยากจะพูดถึงเลย นี่ต้องมาเห็นหน้ากันอีก” “โธ่...อย่าพูดอย่างนั้นสิครับเจ้าพี่ ถ้าไม่ได้เขาเราก็ไขปริศนาในอดีตไม่ได้เสียที จริงไหมครับคุณบุษ” “เอ่อ…จริงเพคะ พี่ปราชญ์เป็นคนลอบรู้เรื่องประวัติศาสตร์มาก น่าจะช่วยเรื่องพวกนี้ได้ดี” “ให้มันจริงเถอะ ไม่อย่างนั้นน่าดู ตกลงจะต้องทำอย่างไรบ้าง” “ไม่เห็นต้องทำอะไรเลยครับ แค่รออย่างเดียวเลย รอให้เขาอยากที่จะช่วยเราเอง ทีนี้เราก็สบายแล้ว” “เออ…พูดง่ายดี เอาเป็นว่าจะทำอะไร เมื่อไหร่ อย่างไรก็บอกมาล่ะกัน ว่าแต่ตอนนี้พี่อยากกลับไปพักแล้วล่ะ เธอเองก็สมควรที่จะกลับได้แล้วเอกบุษยา” “พะ…เพคะ ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันขอทูลลาไปก่อนเพคะ” “เอาอย่างนั้นเลยหรือเจ้าพี่ เชิญเลยครับคุณบุษ ขืนชักช้าเดี๋ยวจะพาลโกรธขึ้นมาอีก” “นั่นสิเพคะ” เย็นนั้นหม่อมเจ้าเตศวรพร้อมด้วยเอกบุษยาจึงเดินทางกลับมาพักผ่อนที่เรือนรับรองก่อน ปล่อยให้หม่อมเจ้าชัยเขต เทียวไปเทียวมาระหว่างห้องของชโลทรและท่านหญิงเพราเพียงคนเดียว ตะวันตกดินแล้วจึงได้กลับมาเสวยอาหารเย็นพร้อมกัน โดยไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนแอบสะกดรอยตามมาความจริงหม่อมเจ้าชัยเขตตั้งใจเอาไว้ว่าจะเล่าทั้งหมดให้ฟังพร้อมๆกับปราชญา แต่ครั้นมาคิดอีกที มีอยู่หลาย เรื่องทีเดียวที่ไม่ต้องการให้คู่อริศัตรูหัวใจแต่ปางก่อนของญาติผู้พี่ได้รับรู้จึงคิดเปลี่ยนใจ ตัดสินใจที่จะถ่ายทอดภาพเหตุการณ์ต่างๆที่ได้รับรู้มา ให้ญาติผู้พี่และเอกบุษยาได้รับรู้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ชายหนุ่มได้พบกับหมอเฒ่าชาวเขมร หรือราชครูเวชยันต์ในอดีต และผู้หญิงอีกคน ที่พบเข้าโดยบังเอิญ ซึ่งจนกระทั่งถึงตอนนี้เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยหรือไม่อย่างไร ชายหนุ่มได้แต่ตั้งข้อสงสัยเอาไว้ในใจ  รวมถึงเรื่องที่ได้รู้มาจากปราชญา กว่าค่อนคืนเรื่องราวเหลือเชื่อทั้งหลายจึงได้จบลง หลังจากที่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทำเอาหม่อมเจ้าเตศวรและเอกบุษยาต่างอึ้งไปตามๆ กัน แม้จะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ก็ทึ่งในความสามารถพิเศษของหม่อมเจ้าชัยเขตเป็นอันมาก และยิ่งไปกว่านั้นแทบไม่น่าเชื่อเลยว่า นอกจากชัยเขต เอกบุษยา หญิงเพราพิลาสและตัวเจ้าเตศวรเองแล้ว ยังมีคนที่ร่วมชะตากรรมในฝันประหลาดอีกอย่างน้อยถึงสามคนด้วยกัน ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า นอกเหนือจากหมอเขมร ปราชญา และชโลทรแล้วยังมีใครอีกหรือเปล่า ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคำถามเหล่านี้ ผุดขึ้นในสมองของคนที่เหลืออยู่เช่นกัน เพียงแต่ต่างคนต่างไม่ได้พูดออกมา เช่นเดียวกับเอกบุษยาที่แอบตั้งข้อสงสัยเอาไว้เงียบๆ เช่นกันในขณะที่หม่อมเจ้าชัยเขตถ่ายทอดเรื่องราวเสร็จสิ้นลง มโนสำนึกของหม่อมเจ้าเตศวรและเอกบุษยาก็ถูกคนมี สัมผัสพิเศษอ่านอย่างรวดเร็วเช่นกัน ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะกลับสู่ภาวะปกติ ทั้งสามคนจึงได้หลุดออกจากภวังคจิตกลับคืนสู่ปัจจุบันในที่สุด “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สิ่งที่เห็นจะเป็นความจริง มันเป็นไปได้อย่างไรกันชัยเขต หมายความว่าหมอเขมรคนนั้น รอที่จะพบเราอยู่อย่างนั้นหรือ” “น่าจะรอพบท่านชายชัยเขตเสียมากกว่าเพคะ แล้วทรงรู้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงได้มารู้จักราชครูเวชยันต์ได้” “นั่นสิชัยเขต พี่คิดว่าน่าจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน หรือว่าไง” “หม่อมก็คิดอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีโอกาสได้เจอกันอย่างเป็นทางการสักที เลยยังไม่รู้ว่าอย่างไรกันแน่ เคยแต่เห็นมาทำลับๆ  ล่อๆ ที่หน้าห้องคุณชโลทรจนน่าสงสัย” “อาจจะเป็นเพื่อนหรือญาติหรือเปล่าเพคะ” “เอ…ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าใช่แล้วทำไมไม่เข้าไปเยี่ยม แต่กลับเดินหนีไปเสียเฉยๆ ” “เขาอาจจะเยี่ยมเสร็จแล้วก็ได้ คิดมากเกินไปหรือเปล่าชัยเขต” “หม่อมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้” “เรื่องของนายนั่นก็แปลก จู่ๆ ทำไมถึงมาเกี่ยวกับชโลทรได้” “พี่ปราชญ์กับคุณชโลทรเขารู้จักกันมานานแล้วนี่เพคะ ไม่เห็นว่าจะแปลกตรงไหนเลย” “ก็คงเหมือนกับเธอละสิ ถึงได้เข้าไปอยู่ในฝันของมันด้วย” “ขวาง…จริง” “เธอว่าอะไรฮึเอกบุษยา พูดออกมาดังๆ สิฉันได้ยินไม่ถนัด” “เปล่าเพคะ ว่าแต่พี่ปราชญ์รู้เรื่องราวทั้งหมดเหมือนอย่างที่เรารู้หรือเปล่าเพคะ ถึงได้ทำท่าแปลกๆตอนที่เจอกัน” “ไม่ทั้งหมดหรอกครับ มีบางส่วนที่ยังไม่อยากให้รู้ เขาจึงรู้เท่าที่จำเป็นเท่านั้น” “ทำไมล่ะชัยเขต กลัวว่าจะไม่ยอมให้ความร่วมมืออย่างนั้นหรือ” “ไม่เชิงครับ เพียงแต่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง” “แต่พี่ปราชญ์คงจะทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านางบุษบามินตราและพระเจ้ามหิยเตศวรแล้วใช่ไหมคะ” “คิดว่าน่าจะรู้ และยังทราบอีกด้วยว่าตัวเองเป็นใครในชาติก่อน รวมถึงเรื่องบาดหมางที่เกิดขึ้นระหว่างวิทยเทพ และมหิยเตศวรด้วย” “แย่แล้ว แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดีเพคะ ถ้าเผื่อพี่ปราชญาไม่ยอมให้ความร่วมมือ” “ปราชญาไม่มีทางเลือกนักหรอกโดยเฉพาะตอนนี้ พวกเราเองก็เหมือนกัน ทุกคนต่างอยากรู้ว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น ในอดีตทั้งหมดนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ จะได้หาทางแก้ไขกันต่อไป ทุกคนที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้จะเปรียบไปก็คงเหมือน จิ๊กซอร์กัน ทั้งนั้น ถ้าอยากจะให้มันออกมาสมบูรณ์ได้ก็จำเป็นต้องร่วมมือกัน ที่ผ่านมาต่างก็ฝันร้ายกันมามากแล้ว คงไม่มีใครอยากจะตกอยู่ในสภาวะแบบนั้นตลอดไปหรอก” “เพราะชโลทรใช่ไหมที่ทำให้ไม่มีทางเลือก” “ชโลทรเองก็เป็นจิ๊กซอร์อีกตัวที่สำคัญไม่น้อยกว่าใครเลยครับเจ้าพี่” “แล้วท่านหญิงจะเป็นอย่างไรต่อไป จะทรงฟื้นขึ้นมาหรือไม่ และถ้าไม่ ก็เท่ากับว่าไม่ทางต่อภาพปริศนานี้ได้เลยหรือเพคะ” “ใจเย็นก่อนครับคุณบุษ ปัญหาสำคัญของเราตอนนี้น่าจะอยู่ที่เจ้าเสือสมิงตัวนั้นมากกว่า การที่มันเข้ามายุ่งเกี่ยว กับเรื่องนี้แสดงว่าต้องได้รับคำสั่งมา ซึ่งคนๆนั้นก็น่าจะเป็นเจ้านางแสนอัปสร แต่หลังจากพี่หญิงหมดสติ พวกเราก็แทบไม่เคย มีใครได้พบพระองค์อีกเลย รวมทั้งเจ้าสมิงตัวนั้นด้วย แต่จู่ๆ มันก็โผล่มาทำร้ายราชครู แถมยังทิ้งมีดสั้นด้ามทองเล่มนั้นเอาไว้ให้ดูต่างหน้าอีกด้วย นอกจากลานเงินพวกนั้นแล้ว มันต้องการทำอะไรกันแน่” “เท่าที่รู้นอกจากพระองค์แล้วก็คงมีแต่ราชครูเท่านั้นที่รู้เห็นอดีตได้ เพราะเรื่องนี้หรือเปล่าเพคะ มันถึงได้สังหารราชครู” “ที่น่าคิดคือราชครูเป็นผู้ที่มีไสยเวชชั้นสูง นอกจากเรื่องหยั่งรู้อดีตแล้วน่าจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย หรือว่าไงชัยเขต” “อาจเป็นได้ทั้งสองอย่างเลยครับเจ้าพี่ ในทางกลับกันไม่เป็นผลดีต่อใครหรืออะไรที่ตามเล่นงานพวกเราอยู่ทั้งนั้น รวมทั้งเจ้านางแสนอัปสรด้วย เพราะการตายของราชครูทำให้ทุกอย่างแย่ลง เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะแก้ไขเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร เหมือนกับที่ไม่รู้ว่าจะช่วยปลดปล่อยพวกเขาเช่นกัน” “แต่อย่างไรเสียเจ้านางแสนอัปสรก็ต้องการจะกำจัดให้สิ้นซาก จะได้ไม่มีใครมาขวางทางได้อีก โดยไม่คำนึงเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร มีเรื่องอีกมากมายที่เรายังไม่รู้ ที่เหลือคงต้องพึ่งน้องแล้วชัยเขต” “เรื่องนั้นเจ้าพี่ไม่ต้องเป็นห่วง เอาเป็นว่าตอนนี้เรามาช่วยกันเรียบเรียงเรื่องต่างๆ ที่รู้มาก่อนดีไหม ถ้าเป็นไปได้ อยากให้เขียนออกมาด้วยจะยิ่งดีใหญ่ จะได้ไม่หลุดหรือว่าหลงลืมอะไรไป ก่อนจะเอามาสอบทานกันอีกครั้ง” “ก็คงเป็นวิธีเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ละมัง” “ดีเหมือนกันเพคะ” “คงพอแค่นี้ก่อน เหนื่อยเหลือเกินครับ” “ไปพักก่อนเถิดชัยเขต พี่เองก็อยากพักเหมือนกัน ใช่ไหมเอกบุษยา” อีกครั้งที่หม่อมเจ้าเตศวรโยนคำถามให้หญิงสาว ทำให้คนที่เหลืออยู่อดที่จะอมยิ้มในความเผด็จการ ของญาติผู้พี่ ไม่ได้เลย ก่อนจะเดินกลับที่พักของตัวเองไป ปล่อยให้พ่อแง่:-)อนได้อยู่กันตามลำพัง ชั่วครู่จึงทยอยกลับที่พักกันไปในที่สุด แต่แทนที่จะหลับลงอย่างรวดเร็วหม่อมเจ้าเตศวรกลับนอนลืมตาโพลง นึกถึงคำพูดของญาติผู้น้องที่ว่าพระอัครมเหสีแสนอัปสร เป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทรงไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดพระนางจึงต้องตามจองล้างจองผลาญเอกบุษยาถึงขนาดนี้ ในเมื่อทรงมีทุกอย่างเหนือพระขนิษฐาและทุกๆ คนจนมายืนบนจุดที่สูงสุดในชีวิตแล้ว ทำไมจึงไม่ปล่อยวางเสียที หรือเป็นเพราะบ่วงอาฆาตพันธนาการเอาไว้ จึงไม่สามารถไปไหนได้จนกว่าจะมีคนช่วยปลดปล่อยทำลายมันลง “พระอัครมเหสีแสนอัปสร ทำไมไม่ละทางโลกไปสู่แดนปรมัตถ์เสียที มาทนทุกข์อยู่ในวัฏจักรกิเลสอยู่ทำไมกัน”หม่อมเจ้าเตศวรตั้งคำถามอยู่ในใจ เหม่อมองออกนอกหน้าต่างไปใจเลื่อนลอย พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จวบจนสองหูแว่วเสียงใครบางคนที่ลอยลมเข้ามาพร้อมกลิ่นหอมของดอกราตรี ที่ดึงให้ชายหนุ่มตกอยู่ในห้วงภวังคจิตโดยไม่รู้ตัว ด้วยฝีมือสะกดจิตของใครบางคน “เป็นเพราะพระองค์”เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบาๆ หน้างามสวยปานนางอัปสรานับแสนคนมารวมกันยังเทียมเท่าไม่ได้เรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา จนคนได้ยินจับน้ำเสียงไม่ได้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ “เพราะฉัน เอ่อ…หมายถึงมหิยเตศวรอย่างนั้นหรือ ทรงทำอะไรไว้กับพระองค์อย่างนั้นหรือ ถึงต้องพยาบาทมาจนถึงเดี๋ยวนี้” “ความรักความภักดีที่หม่อมฉันมีให้ ทรงเลือนหมดแล้วฤาเพคะ เจ้าพี่มหิยเตศวร” “ก็ไม่เชิงหรอกแต่มันเลือนรางเต็มที รู้แต่ว่าทรงรักพระสวามีมากเกินไป จึงได้หึงหวงผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้ เลิกเสียทีเถอะ” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทรงคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันง่ายอย่างนั้นเทียวหรือเพคะ ถ้ามันกระทำได้เยี่ยงที่ตรัสมาจริง หม่อมฉันมีฤาจักต้อง ทนทุกข์ทรมานตามมาถึงชาติภพนี้” “แล้วความจริงมันเป็นอย่างไรกันแน่ เป็นอย่างที่จารเอาไว้ในลานเงินหรือเปล่า ถ้าใช่ทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วย” “บุรุษก็คือบุรุษวันยังค่ำ หาเข้าใจหัวอกสรีไม่ ไม่ว่าเพลาจักผันผ่านไปนานเพียงใด เจ้าพี่ก็หาเคยสนพระทัย เหลียวแลหม่อมฉันเลยไม่” “แล้วมันเรื่องอะไรกันเล่าที่บอกว่าไม่สนใจ ในเมื่อพระองค์ก็ร้ายไม่ใช่เล่น ผู้ชายที่ไหนจะไปทนไหว” “ถึงเพลานี้ก็ยังคงมีอคติต่อหม่อมฉันไม่เสื่อมคลาย แล้วจักมิให้น้อยใจได้เยี่ยงใดกัน”คำพูดวกวนมีแต่ตัดพ้อต่อว่าของเจ้านางแสนอัปสรนอกจากจะสร้างความงุนงงให้คนฟังแล้ว ยังเริ่มทำให้รำคาญอีกด้วย คนฟังจึงค้านที่จะตอบโต้กลับไป พลางนึกในใจว่า เพราะอย่างนี้นี่เองพระเจ้ามหิยเตศวรจึงได้เบื่อหน่ายหมดรักไปในที่สุด “ตกลงจะเล่าให้ฟัง หรือว่าจะให้เข้าใจเอาเองกันแน่แสนอัปสร”เสียงพูดของชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนเป็นห้วนกระด้าง เหมือนกับความอดทนที่เริ่มจะน้อยลงไปทุกที พระนามเรียกขานสตรีสูงศักดิ์จึงพลอยห้วนกระชับตามไปด้วย ทว่ากลับสร้างความยินดีปนตกใจให้คนฟังถึงกับอุทานออกมา “ทรงจำน้องได้แล้วฤาเพคะเจ้าพี่มหิยเตศวร” “เปล่า เพียงแต่เบื่อที่จะฟัง มัวแต่ยอกย้อนไม่พูดความจริงออกมาเสียทีว่า ต้องการอะไรกันแน่” “หม่อมฉันแค่…แค่อยาก เอ่อ…ช่างเถอะเพคะ คงไม่มีเพลานั้นมาถึงอย่างแน่นอน” “ทรงอยากให้ทำอะไรกันแน่เจ้านางแสนอัปสร ทำไมไม่พูดออกมาสักที บ้าชะมัด”สิ้นเสียงสบถร่างอรชรงามงดพลันหายวับไปในทันที ทิ้งคำพูดปริศนาให้ชายหนุ่มไปขบคิด ก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกและนอนไม่หลับอีกเลยตลอดคืน มีต่อค่ะ จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 10:21:07

ความคิดเห็นที่ 2 มาอ่านต่อกันค่ะ เช้าวันใหม่มาเยือนหม่อมเจ้าเตศวรจึงรีบไปปรึกษาญาติผู้น้อง และในทันทีที่ได้รับรู้ภาพเหตุการณ์ในฝัน หม่อมเจ้าชัยเขตถึงกับชักสีหน้าขรึมเครียด คล้ายกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก พลอยทำให้คนใกล้วิตกกังวลตามไปด้วย ขณะที่เอกบุษยาเดินเข้ามาสมทบ พอเห็นสีหน้าท่าทางของทั้งสองคน หญิงสาวก็เดาได้ทันทีว่าจะต้องเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นแน่ๆ “มีเรื่องอะไรกันหรือเพคะ สีพักตร์ไม่สู้ดีกันเลย” “มานี่สิเอกบุษยา มานั่งตรงนี้แล้วเธอจะรู้เอง คิดว่าพระองค์พยายามจะบอกอะไรกับพี่ แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมพูดออกมา น้องรู้หรือไม่ว่าเป็นเรื่องอะไรชัยเขต” “ไม่รู้เลยครับ แต่บางทีผู้หญิงด้วยกันอาจจะรู้”หม่อมเจ้าชัยเขตพูดพลางเอื้อมมือมาสัมผัสเอกบุษยา ถ่ายทอดเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้รับรู้ เพียงไม่นานหลังจากที่ถอนมือออกจากท่อนแขนของหญิงสาว เอกบุษยาก็โพล่งคำบางคำออกมา “ทรงต้องการความรักเพคะ คิดว่าต้องใช่แน่ๆ เลย” “ไม่น่าจะใช่ ในเมื่อทรงได้รับการเทิดทูนมากมายจากคนรอบข้างอยู่แล้วนี่” “แต่ไม่ใช่ความรักจากคนที่อยากได้นี่ครับ หม่อมเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีนัยสอดคล้องกับเรื่องที่บันทึกไว้ในลานเงินด้วย ในนั้นมีคำตัดพ้อแทรกอยู่เกือบทุกแผ่นเลยนะเจ้าพี่ หากสังเกตดีๆ ” “นั่นสิเพคะ หม่อมฉันเองก็รู้สึกอย่างนั้น ทั้งที่เข้าใจมาโดยตลอดว่า เจ้านางเอกมินตราน่าสงสาร แต่ความจริงแล้วคนที่น่าสงสารที่สุดกลับเป็นพระอัครมเหสีแสนอัปสร ตลอดจนพระชนม์ชีพ ของพระองค์ไม่เคยได้รับความรักจากใครอย่างแท้จริงเลย” “ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกครับ เป็นเพราะทรงไม่พอและมองไม่เห็นคุณค่าของคนที่รักมากกว่า อย่างน้อยยังมีพระมาตุจฉา พระขนิษฐาและอนุชาที่รักพระองค์มาก แล้วยังราเชนทร์อีก เพียงแต่ทรงไม่ยอมรับเท่านั้นเอง” “แต่ก็ไม่ใช่พระสวามีเพคะ หมื่นคนรักไม่เท่าหนึ่งคนชัง โดยเฉพาะคนๆ นั้นคือคนที่ทรงรักมากกว่าใคร” “นั่นก็จริง แต่ถ้าทรงทำตัวให้น่ารัก ไม่ร้ายอย่างที่เป็น พระเจ้ามหิยเตศวรคงจะต้องรักพระองค์บ้างล่ะไม่มากก็น้อยจริงไหมชัยเขต” “ใช่ครับ ถ้าแข็งกระด้างจนเป็นนิสัยแล้วยากนักที่จะมีผู้ชายคนไหนมารัก แม้จะสวยคราญขนาดไหนก็ตาม หรือถ้ามีก็คงเป็นเพียงความหลงใหลแค่ชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้นเอง” “หากมองอย่างเป็นธรรม หม่อมฉันกลับเห็นว่าที่เป็นแบบนี้เพราะทรงขาดความรัก โดยเฉพาะจากพระสวามี ผู้หญิงเราต่อให้แกร่งแข็งปานใด มักโอนอ่อนยอมให้คนที่รักสุดหัวใจเสมอ เช่นเดียวกับที่พระเจ้ามหิยเตศวรที่ทรง เอ่อ...” “ยอมลงให้เจ้านางเอกมินตรา เธอต้องการจะบอกอย่างนั้นใช่หรือไม่เอกบุษยา” “เพคะ และถ้าจะแก้ไขก็ต้องแก้ที่ต้นเหตุถึงจะถูก” “เหลวไหล เรื่องมันผ่านมาหลายร้อยปีแล้วจะกลับไปแก้ได้อย่างไรกัน ฟุ้งซ่านเกินไปแล้วเอกบุษยา” “น่าสนใจนะเจ้าพี่ ถ้าทำได้ล่ะก็จบเลย จะไม่ลองดูหน่อยหรือ” “บ้าน่าชัยเขต มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก อีกอย่างถึงกลับไปได้ก็ใช่ว่าจะบังคับจิตใจให้รักหรือไม่รักได้เสียเมื่อไหร่ หรือว่าไม่จริง ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นอย่างที่เห็นรึ” “ตรงนี้ล่ะที่ยากที่สุด หม่อมถามจริงๆ เถอะทรงไม่เอ็นดูพระนางบ้างเลยหรือ” “หมายความว่าอย่างไรชัยเขต ทำไมถึงถามพี่แบบนี้” “อ้าว…ก็ทรงเป็นคู่ตุนาหงันกันมาก่อนมิใช่หรือ” “นั่นสิเพคะ” “ไม่รู้สินะ อาจจะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่คิดก็ได้มั้ง อีกอย่างแต่งงานการเมืองก็มีให้เห็นถมไป ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่แปลกใจที่พระเจ้ามหิยเตศวรจะไม่รักพระนาง…แต่กลับไปรัก” “พระน้องนางแทน” “รู้มากจริงนะชัยเขต”ญาติผู้น้องชิงตอบทันควัน ไม่ทันที่หม่อมเจ้าเตศวรจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำไป ก่อนจะพากันชำเลืองมองเอกบุษยา ที่กำลังใช้ความคิดอยู่จึงไม่ทันได้สนใจบทสนทนา คนพูดพาดพิงจึงได้พูดต่อไป “กำลังคิดอะไรอยู่หรือเอกบุษยา” “หม่อมฉันกำลังคิดถึงการตายของเจ้านางเอกมินตราเพคะ เป็นไปได้ไหมว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือเจ้านางแสนอัปสร แต่ทำไมต้องทำอย่างนั้น ในเมื่อทรงได้สถาปนาขึ้นเป็นพระอัครมเหสีเรียบร้อยแล้ว” “ก็เพราะความอิจฉาที่ไม่มีวันสิ้นสุด ทรงอยากได้อยากครอบครองทุกอย่าง ตั้งแต่อยู่ที่ศรีศนจะปุระแล้วเรื่องนี้ชัยเขตรู้ดีไม่ใช่หรือ” “ใช่ครับ เจ้านางแสนอัปสรต้องการขึ้นครองราชย์แทนเจ้าชายชยเกศวรพระอนุชา แต่เมื่อได้พบกับองค์รัชทายาท มหิยเตศวรจึงเปลี่ยนใจ แต่ไม่ว่าจะด้วยความรักหรืออะไรก็ตาม พระองค์ได้บังคับพระมาตุจฉาให้ส่งตัวเองไปแต่งงานกับ เจ้าชายมหิยเตศวรแทนการยอมให้พระอนุชาขึ้นครองราชย์ ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าทรงรักพระขนิษฐาอยู่ก่อนแล้ว แถมผูกเรื่องให้ ทั้งสองพระองค์เข้าใจผิด บังคับให้ยินยอมเสด็จไปแต่งงานกับองค์รัชทายาทวิมายะอีกด้วย ผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่เรียกว่าร้าย ก็ไม่รู้ จะเรียกว่าอะไรแล้ว” “บุษว่าทรงน่าสงสารเสียมากกว่า” “ยังจะสงสารอีกหรือ ทั้งที่รู้ว่าเคยทำอะไรไว้กับเธอในชาติก่อนบ้างอย่างนั้นหรือ” “ถึงอย่างไรก็ทรงเป็นเชษฐภคินีของเจ้านางเอกมินตรา ความรักไม่เข้าใครออกใครอยู่แล้วไม่ใช่หรือเพคะ” “มีแต่เธอเท่านั้นแหล่ะที่คิดแบบนี้ ส่วนฉันคงทำไม่ต่างจากพระเจ้ามหิยเตศวร ในเมื่อไม่ได้รักทำอย่างไรก็ไม่รัก ยังไม่เข้าใจอีกหรือ”ต้นประโยคยังพูดสอดคล้องกับบทสนทนาอยู่เลย แต่ท้ายประโยคกลับหันมาถามเอกบุษยาเสียเฉยๆ ทำเอาคนถูก พาดพิงพูดไม่ออกบอกไม่ถูกไปเลย ขณะที่หม่อมเจ้าชัยเขตยืนหน้าเครียดวิเคราะห์ตาม   “เหมือนกับความรู้สึกที่เจ้านางบุษบามินตราทรงมีต่อเจ้าชายวิทยเทพ ที่ทำอย่างไรก็ไม่รักอย่างนั้นหรือครับ” “พี่ไม่รู้ และไม่สนใจด้วยว่ามันจะคิดอย่างไรกับ…เอ่อ บุษ บุษบามินตรา รู้แต่ว่าพี่ไม่ชอบหน้ามัน”ความจริงหม่อมเจ้าเตศวรอยากจะโพล่งออกไปว่า ไม่สนใจว่าปราชญาจะคิดอย่างไรกับหญิงสาวตรงหน้า แต่พอนึกได้ว่ากำลังคุยถึงเรื่องราวในอดีตอยู่จึงยั้งปากเอาไว้ แต่นั่นก็เพียงพอที่เอกบุษยาจะรับรู้ถึงความพลุ่งพล่านในพระทัย ที่แสดงออกมาทางสายตาได้เป็นอย่างดี จึงได้ทำเป็นนิ่งเสีย โดยหวังว่าความสงบจะช่วยสยบอารมณ์หึงหวงลงได้บ้าง ถ้าหม่อมเจ้าชัยเขตจะไม่ไปจุดชนวนขึ้นมาอีก “แล้วเจ้านางธารวารีล่ะเจ้าพี่ ทำไมจับผลัดจับพลูมาเป็นพระชายาได้ ในเมื่อคุณชโลทรไม่เห็นจะมาสนใจใครเลยนอกจากนายปราชญา” “คงต้องไปถามกันเอาเอง พี่ไม่อยากจะพูดถึงมัน ไม่ว่าจะในชาตินี้หรือชาติไหน” “เป็นไปได้ไหมเพคะ ที่มีเรื่องอื่นอีกที่เราไม่รู้” “หมายถึงมันตั้งใจที่จะปิดบังอย่างนั้นหรือ” “ก็ไม่เชิงเพคะ เพียงแต่อาจจะบอกไม่หมด เหมือนกับบางเรื่องที่ทางเราไม่อยากให้เขารู้” “ว่าอย่างไรชัยเขต จริงหรือที่นายปราญาสามารถปิดกั้นการรับรู้ได้” “อาจเป็นไปได้ครับ หรือไม่ก็ไม่รู้จริงๆ หม่อมถึงอยากจะให้มาเจอเสียพร้อมกัน เผื่อว่าอะไรๆ มันจะได้ง่ายขึ้น” “เป็นไปได้ไหมเพคะ ที่พวกเราทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้โดยตรงสามารถปิดกั้นการอ่านอดีตได้” “ทำไมถึงคิดอย่างนั้น เธอมีเรื่องอะไรปิดบังเอาไว้อย่างนั้นหรือเอกบุษยา” “มิได้เพคะ เพียงแต่ตั้งข้อสงสัยเท่านั้นเอง แล้วพระองค์ล่ะเพคะมีอะไรปิดบังเอาไว้บ้างหรือเปล่า” “เธอหมายความว่าอะไรเอกบุษยา เธอหาว่าฉันไม่มีความจริงใจอย่างนั้นหรือ อย่าลืมสิว่าชัยเขตและฉันเป็นญาติกัน เราไม่มีอะไรที่ต้องมาปิดบังกัน” “ขณะที่หม่อมฉันเป็นคนนอก เหมือนกับพี่ปราชญาและคุณชโลทร จึงไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องทั้งหมดใช่หรือไม่เพคะ” “ชักจะไปกันใหญ่แล้ว นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่ ต้องการทำลายความไว้วางใจระหว่างเราอย่างนั้นหรือ”เสียงพูดของหม่อมเจ้าเตศวรที่เพิ่มระดับความดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ญาติผู้น้องที่ยืนฟังอยู่นานรู้สึกได้ทันทีว่า ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง คงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตในไม่ช้าจึงได้โพล่งออกไป “เดี๋ยวก่อนครับ นี่เรากำลังหาทางแก้ปัญหาอยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆ มาทะเลาะกันเองอย่างนี้ มาถึงตอนนี้แล้วอย่าคิดเลยครับ ว่าเป็นคนนอกคนใน ในเมื่อเราต่างลงเรือลำเดียวกันแล้ว การที่ข้อมูลบางอย่างยังไม่ถูกเชื่อมต่อเป็นเรื่องเดียวกัน คงเป็นเพราะยังไม่ได้มานั่งจับเข่าคุยกันอย่างจริงจังเสียมากกว่า อย่าคิดมากสิครับ อีกไม่นานทุกอย่างก็คงจะดีขึ้นเอง” “ให้มันจริงเถอะ จะดีใจมากที่เรื่องบ้าๆ จบลงได้เสียที จะได้แต่งงานแต่งการเสียที”ท้ายประโยคที่หม่อมเจ้าเตศวรหลุดปากออกมา นอกจากจะสร้างความตกใจให้เอกบุษยาแล้ว ยังทำให้บางสิ่งบาง อย่างที่รับรู้ได้ทางมโนจิตไม่พอใจเป็นอย่างมากอีกด้วย แต่ไม่ได้สร้างความแปลกใจให้ญาติผู้น้องเลยแม้แต่น้อย หม่อมเจ้า ชัยเขตรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่จะมาพรากความรักความผูกพันของหัวใจทั้งสองดวงนี้ออกจากกันได้อย่างแน่นอน แม้กระทั่งแต่ความตายที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วก็ตาม จึงได้แต่ยืนฟังนิ่งก่อนจะผงะอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อหางตาปรายเห็นคล้ายเงาดำวูบผ่านด้านข้างไป ทำให้ฉุกใจคิดขึ้นมาทันทีว่า อาจไม่ได้อยู่กันตามลำพัง “มีอะไรหรือชัยเขต” “ไม่มีครับเจ้าพี่ แค่กำลังคิดว่าถ้าเป็นอย่างที่คุณบุษพูด เรื่องที่เราคุยอาจมีอื่นรู้เช่นกัน” “แต่ถ้าแค่รับรู้เหมือนที่ผ่านมาล่ะ พวกมันจะรู้ไหม” “ไม่น่าจะรู้นะเพคะ นอกจากจะเขียนออกมาเป็นตัวหนังสือ” “ตกลงเรากำลังหมายถึงใครอยู่หรือชัยเขต แล้วจะแน่ใจได้อย่างไรว่ามันจะรู้หรือไม่รู้” “ไม่มีใครรู้ได้หรอกครับ ได้แต่เดาเอาเองเท่านั้น” “ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่จะให้ต่างคนต่างเขียนออกมาก็คงต้องหยุดไว้ก่อน เพื่อความปลอดภัยเราคงต้องใช้วิธีรับรู้แบบเดิมไปก่อน ว่าอย่างไรชัยเขต” “เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ แต่จะหนักตรงที่ต้องช่วยกันเรียบเรียงเรื่องราวที่เกี่ยวข้องให้เชื่อมโยงต่อเชื่อมกัน” “ก็ยังดีกว่ารั่วไหลแล้วถูกขัดขวางไม่ใช่หรือเพคะ หม่อมฉันจะช่วยค้นหาเอกสารต่างๆ เพิ่มเติมอีกทาง เผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่มมากขึ้น” “ดีเหมือนกัน พี่จะไปช่วยอีกแรง”ครั้นพอความขัดแย้งส่วนตัวเริ่มคลี่คลายลง สรรพนามแทนตัวของหม่อมเจ้าเตศวรก็เริ่มเปลี่ยนไป ทำเอาคนที่เริ่ม คุ้นเคยกับอารมณ์แปรปวนของชายหนุ่มอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ เช่นเดียวกับญาติผู้น้องที่หัวเราะออกมา “มีอะไรน่าขำอย่างนั้นรึชัยเขต” “เปล่าเลยเจ้าพี่ ถ้าอย่างนั้นเราแยกย้ายกันไปหาข้อมูลมาเพิ่มเติม แล้วค่อยพบกันเย็นนี้ที่โรงพยาบาล” “ได้แล้วเย็นนี้เจอกัน ไปได้แล้วเอกบุษยา มัวยืนเสียเวลาอยู่ทำไม” “อะ…เอ่อ เพคะ แล้วจะเสด็จที่ไหนก่อนดีเพคะ” แต่ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปหม่อมเจ้าชัยเขตไม่ลืมที่จะกำชับให้ทุกคนไปรวมกันที่ห้องของชโลทร เพื่อที่จะถ่ายทอดเรื่องต่างๆ ให้ปราชญาฟัง โดยหวังลึกๆ ว่าชายหนุ่มจะยอมเปิดใจให้เขาได้ล่วงรู้ข้อมูลส่วนที่เก็บงำไว้ แต่ที่เหนือความคาดหมายคือ คิดไม่ถึงว่าจะได้เบาะแสอย่างอื่นเพิ่มมาด้วยนั่นเอง จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 10:21:48

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านตอนเก่าได้ที่นี่ค่ะ http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=novel-by-setakan .......................... ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟจากคุณ  นวลน้ำผึ้ง, ravio, สามปอยหลวง, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, mimny, Psycho man, ดอยสะเก็ด จากคุณ : แก้วกังไส ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ @^o^@ จากคุณ   :เด็กชายในความฝัน ขอบคุณที่ติดตามนะคะ บทนี้ช้าหน่อย แต่ก็ลงยาวทีเดียวเลยค่ะ อ่านให้สนุกนะคะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต ขอบใจนะจ๊ะ ว่าที่คุณแม่คนใหม่ ดูแลตัวเองมากๆด้วยนะจ๊ะ จากคุณ : mimny มีบางอย่างที่ทำให้ชโลทร ยังไม่ฟื้น แต่จะเป็นเพราะอะไรใกล้ๆจะเฉลยแล้วจ้า ปล.มีทติ้งนี้ไปแน่นอนจ้า แล้วจะเขียนลงบล็อคให้อ่านกันนะจ๊ะ จากคุณ : กุลธิดา เจ้าเตศวรใช้วิธีจีบแบบโบราณไปหน่อย แต่ว่ามนช๊อบชอบ ดีใจที่พี่ไก่ชอบด้วยค่ะ (ว่าแต่บ่งบอกอายุคนเขียนไปหน่อยหรือเปล่าเนี่ย อิๆ) จากคุณ : nasa nasa จะใช่เจ้าชัยเขตหรือเปล่าที่เป็นคนไขปริศนา ต้องรออ่านกันต่อไปค่ะ จากคุณ : ravio ขำ คุณravio ขอให้ช่วยมาแอบอ่านต่อไปจนจบด้วยนะคะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : GTW (Psycho man) ง่ะ เจ้าเตศวรชาตินี้เอาแค่หอมปากหอมคอก็พอมั้งค่ะ อย่าให้บู๊มากไปกว่านี้เลยค่ะ จากคุณ : ดอยสะเก็ด ขอบคุณมากนะคะ จะติดตามงานแปลของคุณดอยสะเก็ตไปจนจบแน่นอนค่ะ ................ ขอบคุณนักอ่านเงาทุกๆท่าน และทุกกำลังใจด้วยค่ะ อีกไม่นานจะจบแล้วขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 55 13:01:28 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 10:22:33

ความคิดเห็นที่ 4 ปูเสื่อค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 12:42:51

ความคิดเห็นที่ 5 มานอนเสื่อ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 19:02:07

ความคิดเห็นที่ 6 พูดเข้าท่ามากว่าน่าจะจับคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดมาคุยพร้อมหน้าไปเลย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 19:40:12

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านครับ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 21:25:00

ความคิดเห็นที่ 8 อารมณ์แปรปรวนเป็นหนุ่มวัยทองเลยนะเจ้าเตศวร ไปมิตติ้งแล้วฝากกอดเฮียด้วยน้าพี่มน ฝากบอกด้วยว่าน้องคนนี้รักเฮียมาตลอดตั้งแต่ยังเด็กจนถึงตอนนี้ผ่านมา 20 ปีแล้วก็ยังคงรักพี่ชายอยู่เสมอ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 ส.ค. 55 23:09:21

ความคิดเห็นที่ 9 ลงชื่อไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 01:17:10

ความคิดเห็นที่ 10 กระปี๋กระเป่า - กระปรี้กระเปร่าหรือเปล่าคะ อ่านบทนี้แล้วทำให้สงสัยว่าเมื่อคนในปัจจุบันรู้สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตชาติ รู้ว่าใครเคยทำอะไรไว้แล้วจะมีผลตอความรู้สึกในปัจจุบันที่มีต่อกันหรือเปล่าก็ไม่ทราบนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 07:39:50

ความคิดเห็นที่ 11 ชโลทร หัวเราะ ได้น่ากลัวมาก จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 11:36:23