ความคิดเห็นที่ 1 นริศราเดินนำผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวมายังลานจอดรถของโรงพยาบาล ขอบตาและปลายจมูกของเธอแดงกล่ำ แม้ยังไม่มีน้ำตาเล็ดลอดออกมา “ให้พี่นั่งไปเป็นเพื่อนไหมจ๊ะ ยังไงพี่นั่งแท็กซี่กลับมาได้” นิดาเสนอเมื่อเห็นอาการเหม่อหมองของน้องสาว หญิงสาวเหลียวหลังมองไปยังเจ้าของเสียงพูด แลเห็นปลายขนตาเปียกชื้นอยู่บนใบหน้าซูบผอมอิดโรย “ไม่ต้องหรอกค่ะ นุ่นขับกลับเองได้ พี่นิดากลับไปพักผ่อนเถอะ” สุ้มเสียงของเธออ่อนโยนลง จนคนฟังต้องยิ้มทั้งน้ำตา “จ๊ะ ขับรถดี ๆ นะ ถ้ามีเวลาก็แวะมาเยี่ยมคุณพ่ออีก คุณพ่อคงมีกำลังใจแข็งแรงขึ้นอีกเยอะ ถ้าได้เจอนุ่น” หญิงสาวพยักเพยิด รู้สึกสับสนเกินกว่าจะยอมรับเรื่องราวทั้งหมด “ค่ะ แล้วนุ่นจะมานะคะ” เธอบอกอย่างขอไปที ก่อนจะก้าวขึ้นรถไป ถนนสายใหญ่ใจกลางเมืองยามเย็นเต็มไปด้วยรถราแน่นขนัด เพียงแค่ข้ามสะพานยกระดับข้างหน้าก็จะเข้าสู่ถนนสายชานเมือง เส้นทางกลับสู่บ้านอันอบอุ่นของเธอ บ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นสมบัติอีกชิ้นหนึ่งที่แลกมาจากเกียรติยศและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้หญิงของมารดา “คุณแม่เป็นโรคเบาหวานจนต้องตัดขาทั้งสองข้างทิ้ง ก่อนที่คุณพ่อจะป่วยได้ซักปี ” เสียงเศร้า ๆ ของนิดายังกังวานอยู่ในห้วงนึก “ พอเดินไปไหนมาไหนไม่ได้ คุณแม่ก็ยิ่งหงุดหงิดอาละวาดกับคนรอบข้าง พยาบาลกี่คนต่อกี่คนที่พี่จ้างมาดูแลก็พากันออกหมด เพราะทนคุณแม่ไม่ไหว....” “...สุดท้าย ก็เหลือแค่คุณพ่อ สามีที่เกษียณอายุแล้วต้องเป็นฝ่ายมาดูแลภรรยา แต่คุณแม่ก็ไม่วายคิดแค้นกระแหนะกระแหนงเรื่องเก่า ๆ จนคุณพ่อทนไม่ไหวต้องล้มป่วยตาม” “พี่เป็นลูกคนเดียวของคุณพ่อคุณแม่... เอ่อ... ของพี่เหรอคะ” น้ำเสียงเศร้าสร้อยของนิดาเวลานั้น ช่วยให้ทิฐิในใจเธอลดลง สีหน้าของผู้เป็นพี่สาวบอกถึงความเจ็บปวดอย่างที่สุด เมื่อได้ยินคำถามนั้น “เปล่าหรอกจ๊ะ...” เสียงของหล่อนขาดห้วง “พี่เคยมีพี่ชายอยู่คน... แต่เขาเสียไปนานแล้ว ตั้งแต่พี่ยังเรียนไม่จบ” “เค้าป่วยเป็นอะไรหรือคะ” เธอซัก นิดาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก บอกเล่าเรื่องราว “เค้า... ยิงตัวตาย” อะไรหนอ... ที่ทำให้คนเราไม่สามารถอดทนต่อการมีชีวิตอยู่ เธอนิ่งฟังเหตุผลนั้นอย่างตั้งใจ “ตอนนั้นเค้าเพิ่งเรียนจบ และกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงอยู่คน” หล่อนเริ่ม “แต่คุณแม่..ไม่ชอบเธอ คุณแม่คัดค้านด้วยการไปพูดคุยกับญาติผู้ใหญ่ของฝ่ายตรงข้าม จนถึงขั้นทะเลาะกันรุนแรง ” “...นับแต่นั้นมา ไม่ว่าพี่นเรศจะง้องอนยังไง ฝ่ายหญิงเค้าก็ไม่ยอมใจอ่อนคืนดีด้วย แล้ววันหนึ่ง...พี่นเรศ...ก็ยิงตัวตายในห้อง” หัวใจของผู้ชายคนหนึ่งที่ยอมทุ่มเทให้กับความรัก โลกนี้จะมีชายซักกี่คนที่จะรักมั่นเหมือนดั่งพี่ชายต่างมารดาของเธอ ห้วงอารมณ์นั้นหญิงสาวรู้สึกอ้างว้างจับใจ “ทำไมคุณแม่พี่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นคะ” นิดาเงยหน้าจากผ้าเช็ดหน้าที่เปียกชื้น “ไม่รู้เหมือนกัน... อาจเพราะ...คุณแม่ต้องการคนที่มีฐานะและระดับสังคมเท่าเทียมกัน ...ตั้งแต่พี่นเรศตาย ครอบครัวเราก็พยายามไม่พูดถึงเค้าอีก ...พี่รู้ตัวดีว่า นับแต่นี้...ความหวังทุกอย่างของคุณพ่อคุณแม่จะตกอยู่ที่พี่ พี่จึงมุมานะเรียนจนจบ พยายามคบหาแต่คนที่มีฐานะทางสังคมเท่าเทียมกัน เพื่อไม่ให้คุณแม่ต้องผิดหวัง...” เธอทอดมองร่างผอมซูบของพี่สาว หล่อนช่างเป็นลูกกตัญญู ยอมทุ่มเทชีวิตเพื่อรักษาจิตใจผู้เป็นมารดา “...พี่เรียนจบสายเคมี และเข้ารับราชการในกระทรวงวิทยาศาสตร์ฯ เหมือนอย่างคุณพ่อ จนกระทั่งแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งที่คุณแม่เป็นคนเลือกให้ เค้าเป็นทายาทของนักธุรกิจคู่ค้ากับบริษัทของคุณแม่” “เค้าเป็นคนดีไหมคะ” ราวกับทุกคำถามตอกย้ำลงบนความเจ็บปวดของคู่สนทนา นิดาร้องไห้ปานใจจะขาด “เค้า...เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ เที่ยวเตร่เหลวไหลตามประสาลูกคนมีสตางค์... แต่พี่... พี่ก็ยังพยายามปลอบใจตัวเองว่า... อย่างน้อย...เค้าก็ยังเป็นคนดีคนหนึ่ง” “แล้วไงคะ” อดไม่ได้ที่จะซัก หวังว่าชีวิตรักของหล่อนจะไม่ประสบกับเหตุเลวร้ายเหมือนอย่างพี่ชาย “เราแต่งงานกันได้ไม่ถึงปี... เค้าก็รู้ตัวว่าป่วยเป็นโรค HIV และเสียชีวิตไปจากนั้นไม่นาน...” เหมือน... บทอวสาน ดั่งนิยายชีวิตกึ่งโศกนาถตกรรมที่ไม่มีเธอเข้าไปเป็นส่วนร่วม หากไม่ถูกชายผู้นั้นอ้างตัวเป็นบิดา “...หลายปีที่ผ่านมา คุณพ่อหวนนึกถึงแต่เรื่องเก่า ๆ คิดถึงพี่นเรศที่ต้องตายเพราะความเอาแต่ใจของคุณแม่ หรืออาจเพราะความอ่อนแอของตัวเค้าเอง ชีวิตของลูกสาวอย่างพี่ที่ไม่รู้ว่าจะมีลมหายใจอีกนานเท่าไร แล้วในที่สุดท่านก็นึกได้ว่า ท่านยังมีลูกอีกคนที่เกิดจากคุณยุพิน ” รถยนต์หลายคันหักเลี้ยวลำขึ้นทางยกระดับเพื่อมุ่งหน้าสู่ถนนสายชานเมือง นริศราเหม่อมองผ่านกระจกหน้ารถ ช่องทางเดินซ้ายยังคงติดขัดเป็นแนวยาว “ท่านสำนึกได้ว่า บาปกรรมที่เคยทำไว้กับคุณยุพิน อาจเป็นเหตุให้บ้านเราต้องพบกับเคราะห์กรรมเช่นนี้ ท่านจึงพยายามสืบหาข่าวคราวของคุณยุพินจากคนในแวดวงราชการด้วยกัน จนกระทั่งรู้หน่วยงานที่คุณยุพินสังกัดอยู่ และทราบว่าลูกที่เกิดจากเธอเป็นลูกสาว แต่แล้วอาการคุณพ่อก็มาทรุดหนักลงเสียก่อน” “สืบ... เพื่ออะไรคะ” จะพบเจอรู้จักกันเพื่ออะไร... น่าจะให้เธอเข้าใจว่าพ่อตายจากไปนานแล้วเสียดีกว่า พ่อเป็นคนดีที่รักเธอกับแม่มากที่สุด “นุ่น... คุณพ่อหวังแค่ว่า ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะมีโอกาสพบหน้าลูกสาวคนเล็ก ได้เห็นว่านุ่นยังอยู่ดีมีสุข ไม่ต้องเผชิญกับเรื่องร้าย ๆ เหมือนอย่างบ้านเรา ถึงแม้ทรัพย์สินส่วนใหญ่ของท่านจะเป็นกรรมสิทธิ์ของคุณแม่ แต่ท่านก็ยังมีที่ดินส่วนตัวอยู่จำนวนหนึ่ง เงินประกันชีวิตและลิขสิทธิ์หนังสือกับบทความทางวิชาการที่ท่านเคยเขียนไว้อยู่หลายเรื่อง ท่านต้องการยกทุกอย่างที่ยังเหลืออยู่ให้ลูกสาวที่ท่านไม่เคยทำหน้าที่ของพ่อ” เขาต้องการพบเธอ... เมื่อวาระสุดท้ายใกล้จะมาถึง พ่อผู้ล่วงลับที่แสนดีซึ่งดำรงอยู่ในหัวใจของเธอตลอดมา แท้จริงแล้ว...เป็นเพียงภาพมายาที่มารดาของเธอสร้างขึ้น เรื่องราวที่ประจักษ์ชัดเจนจนยากปฏิเสธ สิ่งที่ควรกระทำในขั้นต่อไป คือกลับไปซักไซ้ความจริงจากผู้เป็นมารดา รถยนต์คันงามเคลื่อนตัวมาถึงทางแยก หญิงสาวส่ายศีรษะหวั่นกลัวกับคำตอบที่จะได้รับ ไม่ว่ามารดาของเธอจะยอมรับหรือปฏิเสธ โดยไม่ทันตั้งสติ เธอก็หักพวงมาลัยเลี้ยวรถไปอีกเส้นทาง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 14:10:24

ความคิดเห็นที่ 2 ถนนคอนกรีตสายเล็กทอดแนวยาวเข้าสู่หมู่บ้าน แสงไฟเรืองรองริมทางเริ่มสุกสว่างขึ้นมาทีละดวง กันต์ธีร์กวาดตามองหมู่ไม้เขียวขจีที่ทอดแนวยาวไปเป็นทิวแถว เห็นเพียงแสงรำไรยามใกล้พลบ ที่นี่... ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป เขานึกถึงวันคืนแห่งมิตรภาพอันงดงามที่เคยเดินเคียงคู่อยู่กับเธอ ณ ถนนสายนี้ เป็นความรู้สึกอบอุ่นและสุขใจมิรู้ลืม “ที่สำคัญ นายต้องกล้าที่จะแสดงออกมา ว่าชอบเค้า ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเค้า...” มิตรภาพอันก่อเกิดเป็นความรักอย่างไม่ทันรู้ตัว เขาไม่เคยตั้งคำถามกับตัวเองเลยว่า เหตุใดจึงปฏิเสธความรู้สึกดี ๆ ที่ปองใจมีให้ ทำไมเขาจึงตัดความสัมพันธ์อันลึกซึ้งจากปรียา เพียงแค่เห็นประกายความเจ็บปวดอยู่ในดวงตาของเธอ ...ครั้งสุดท้ายที่พบกัน ท่ามกลางความสลัวของสถานเริงรมย์ยามราตรี มือของเธอถูกเกาะกุมอยู่ในมือญาติหนุ่ม นริศรายอมให้ความสนิทสนมกับผู้ชายคนนั้นถึงขั้นถูกเนื้อต้องตัว เธอคงเดินจากเขาไปไกลเสียแล้ว “ จะสำเร็จหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่ที่ความพยายาม ถ้านายคิดจะล้มเลิกความตั้งใจกับอะไร ต้องถามตัวเองก่อนว่าพยายามมากพอหรือยัง” ชาญพูดเหมือนรู้ลึกลงไปในจิตใจเขา หลายเดือนผ่านไปกับความทดท้อถอดใจที่จะเวียนวนมางอนง้อขอความเห็นใจจากเธอ ภายในรั้วบ้านหลังใหญ่ที่ห่างออกไป มีเพียงรถยนต์คันเก่าจอดลำพังอยู่ นริศรากับประวิทย์คงยังไม่กลับมา ...ไม่เป็นไร เขาบอกกับตัวเอง เขาไม่ควรล้มเลิกความตั้งใจ ทั้งที่ความรักยังไม่ทันเริ่มต้น ขอเพียงได้รับคำยืนยันจากปากของเธอ ไม่ว่าผลที่ได้รับจะออกมาเช่นไรก็ตาม ป้ายสีเขียวบอกทางไปฉะเชิงเทราเคลื่อนใกล้เข้ามาแล้วข้ามผ่านศีรษะไป นริศราขยับพวงมาลัยอย่างลังเลเมื่อรู้ว่าออกนอกเส้นทางมาไกล คนหยิ่งทะนงอย่างแม่ของเธอหรอกหรือ... จะเคยอยู่กินกับสามีของผู้อื่น ควรหรือไม่..ที่จะกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงในเรื่องนี้ หญิงสาวเหม่อมองบรรยากาศมืดมัวของถนนสายวังเวงรอบด้าน ความอ้างว้างบีบคั้นจิตใจจนถึงขีดสุด ความอบอุ่นใจที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับจากพ่อผู้ล่วงลับ กลายเป็นเพียงภาพฝัน ในที่สุด... เธอก็ได้พบกับตัวตนที่แท้จริงของเขา ผู้ให้กำเนิดซึ่งเคยปฏิเสธการดำรงอยู่ของเธอ วินาทีแห่งความอ้างว้างและสับสน เธอนึกถึงกันต์ธีร์ รู้ซึ้งและเข้าใจแล้วว่า เหตุใดเขาจึงอึดอัดกับการพึ่งพาอาศัยอยู่กับบิดาที่เหมือนเป็นเพียงคนแปลกหน้า พ่อที่ครั้งหนึ่งเคยปฏิเสธเขา ช่วงเวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ก่อนจะถึงลมหายใจสุดท้ายของผู้เป็นบิดา เธอควรจะยอมรับหรือปฏิเสธ ...ช่างเป็นความสัมพันธ์อันน่าสะพรึงกลัว ผ่านไปกว่าสองชั่วโมง ...ที่เฝ้ารอ กันต์ธีร์หลบตัวอยู่ใต้เงาไม้ทะมึน ทอดมองภาพบ้านหลังใหญ่ที่มีแสงไฟสว่างเรืองรอง ภายใต้ผืนฟ้าที่มืดสนิท เขารู้สึกประหนึ่งว่ากาลเวลาหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับเป็นการรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุด นริศราผ่อนลมหายใจยาว ก่อนจะทำใจหักเลี้ยวรถเข้าสู่เส้นทางสายเล็กของหมู่บ้าน เธอคงไม่มีอะไรจะซักไซ้ผู้เป็นมารดาอีก ความจริงที่ประจักษ์ทำให้ช่องว่างระหว่างเธอกับมารดาขยายใหญ่ขึ้นทุกที ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่งจะต้องยืนอยู่บนถนนสายชีวิตอันโดดเดี่ยวเช่นนี้ เธออยากพบกันต์ธีร์ มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะเข้าใจความรู้สึกยามนี้ของเธอ ...ทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไปจนสายเกินแก้เสียแล้ว ภาพสวนสาธารณะใจกลางหมู่บ้านค่อย ๆ ปรากฏขึ้น แสงจากไฟหน้ารถทอสว่าง ฉายรูปทรงของหมู่ไม้ทะมึนรอบบริเวณ ไกลออกไปจนเกือบสุดสายตา เธอเห็นร่างของใครคนหนึ่งซ่อนตัวอยู่ ....................................................... 23...หุบเหว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12498798/W12498798.html แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 55 12:12:06 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 14:11:21

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับปรียา นริศราไม่พอใจที่เขาไปมีความสัมพันธ์กับปรียา ทำไมหนอ เขาจึงเพิ่งประจักษ์ถึงความจริงในข้อนี้ ผ่านไปตั้งสองปีกว่าแล้ว  เพิ่งคิดได้หรือน้อง ตอนโพสในบล็อก  เขียนถึงตอนนี้แหละ   ตอนที่ผู้อ่านกำลังลุ้นพระนางกลับมาเจอกัน เราก็สมองตัน วางมือทิ้งไปอีกปีกว่าเห็นจะได้ คุณ Psycho man ไม่อยากจะตอบกระทู้อาจารย์อีกเลย เพราะถ้าพูดอะไรมากไปกว่านี้  อาจารย์คงบอกว่า ผมรู้ถึงตอนจบ ไม่ต้องอ่านแล้ว ถ้าเรื่องในซีดีเกิดขึ้นก่อนที่ ชาญจะแต่งงานกับรินรดา (จากที่บอกไว้ว่า กล่องกระดาษเก่า ๆ  และซีดีชุดสุดท้ายมัดรวมกันไว้ก้นกล่อง  เหมือนว่าชาญจะเก็บไว้นานจนลืมแล้ว) การกระทำนี้คงไม่ผิดกฏหมาย ส่วนศีลธรรมคงผิดแน่  ผิดต่อบุพากรีของทั้งเราและเขา   ผิดต่อคนที่เรารัก  และรักเรา ผิดต่อตัวเอง  และคู่นอนของเรา ความรู้สึกแรกที่ตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า  "เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ" ตอนนั้นคิดแค่ว่า  เก็บความรู้สึกดี ๆ ไว้สำหรับคนดีที่เรารักเค้าจริง ๆ เท่านั้น แต่พอเขียนไปเรื่อย ๆ มันหมายความรวมถึง   เก็บร่างกายและจิตใจไว้เพื่อคนดีเค้ารักเรา  และเรารักเค้าจริง ๆ เพื่อตัวของเราเอง คุณ : :::อาราเร่:::   โลกจำเป็นต้องกลม...555 เพื่อให้ตัวละครไม่มากจนเกินไป และเพื่อให้พระเอกสำนึกถึงบทเรียนชีวิตครั้งสำคัญ คุณ scottie ขอบคุณค่ะ   ว่าจะรวบรวมข้อมูลคำผิดที่คุณ scottie ให้มา ไปไล่แก้ไขตั้งแต่ต้นเรื่อง คุณ มิสพรหล้า ที่บอกว่าค้างเติ่งเนี่ย บรรยายบทรักน้อยไปหรือเปล่าคะ อิ ๆ (ล้อเล่นนะคะ แค่อยากเล่าให้ฟัง) นิยายที่เคยเขียนเรื่องแรก เพิ่งหัดเขียน สื่อสารแบบตรงไปตรงมา ตอนนั้นจำได้ว่า  คนอ่านในแจ่มใส โจมตีเสียแมวไปเลย เรื่องต่อ ๆ มาจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 55 14:21:23 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 14:18:01

ความคิดเห็นที่ 4 อะไรกัน..^^ ยังไงก็ต้องอ่านถึงจบล่ะครับ นายชาญดีกับกันต์ ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่า ดี มาก จนน่ากลัว เอ๊ะ..ทำดีมากจนเกินไปบางทีก็ทำให้รู้สึกว่าน่ากลัว ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเสียหายเลย^^ ในมุมมองของผม นอกจากพระเอกและนางเอกแล้ว ตัวละครอีกคนหนึ่ง ที่มีความสำคัญมากไม่แพ้ใครเลย แม้ว่าจะโผล่ออกมาน้อย แต่สามารถแผ่สายโยงไยอันไร้สภาพไปยังตัวละครอื่นๆ ราวกับสายไยแห่งชะตากรรม โดยที่ไม่ต้องปรากฏตัวออกมา เพียงอยู่ในหลังเวที ก็มีรังสีเป็น wallpapar อยู่เสมอ คนนั้นคือ ปรียา นั่นเอง ผมคิดถึงเธอทุกบท ตั้งแต่เธอเริ่มปรากฏตัว ต่อให้หลายๆ บท เธอไม่ได้ออกมาแสดงก็ตาม เป็นตัวละครที่แปลกและน่าคิดน่าสนใจดีครับ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 15:35:01

ความคิดเห็นที่ 5 นึกว่าจะเจอกัน ในตอนนี้ซะอีกคะ เป็นกำลังใจ ให้นุ่น และ กันต์ นะคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 16:33:27

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นด้วยว่าตัวละครจะได้ไม่มากเกินไป..เพราะคนอ่านความจำสั้น >< ชาญนี่เข้าใจผู้หญิงดีจริงๆ อ่านแล้วนึกถึงเพื่อนคนนึง เค้าน่าจะคิดแบบนี้แหละ 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 19:43:35

ความคิดเห็นที่ 7 มารายงานตัวค่ะ อิอิ ไม่ได้ค้างแบบนั้นค่า อารมณ์ค้างแบบว่า จบตอนแล้วเหรอ พักโฆษณาสิเนี่ย  T^T ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย อิอิ ตอนนี้แอบลุ้นนุ่นกับกันต์จะเจอกันมั้ยหนออ แอบจิ้นต่อไปอีกว่าถ้าเค้าเป็นแฟนกัน จะหวานๆโรแมนติกมั้ยเนี่ย จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 9 ส.ค. 55 22:35:02

ความคิดเห็นที่ 8 มาตามเก็บค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 00:19:36