ความคิดเห็นที่ 1 "พี่คะ...ถ้ามากันเองสงสัยค่าที่พักแพงแน่เลย" เคียงฟ้ากระซิบถามตรีภูมิ "เฮ้ย! เขาไม่ได้เปิดให้พักเฟ้ย  ไม่ใช่รีสอร์ทนะ!!  นี่เขาอยู่กันเอง" "อยู่กันเอง? ยังสร้างเสียอลังการขนาดนี้...รวยน่าดูเลยนะคะ  แบบนี้แอนยิ่งอยากจีบใหญ่เลยพี่ตรี" มิรันตีที่ยืนอยู่ข้างเคียงฟ้าหัวเราะคิกขึ้นมาข้างตัว "คนมันรวยเหลือเฟือทำไงได้? ฮ่า ฮ่า  จะจีบก็รีบซะไอ้เจ้าเป็นลูกคนเดียวด้วยนะ  มรดกไม่ไปไหนหรอก" สิ้นคำอธิบายของชายหนุ่มทำเอาคนทั้งคณะหัวเราะกันครืน   หลังอาหารเช้ามื้อนั้นตรีภูมิพารุ่นน้องออกไปทำกิจกรรมในทันที   ซึ่งกลุ่มรุ่นพี่ไม่กล้าแต่งเติมสถานที่กันมากนักเนื่องจากเกรงใจเจ้าของไร่   จึงได้แต่รับน้องกันพอหอมปากหอมคอแล้ว  ควบด้วยการมาท่องเที่ยวแบบหมู่คณะมากกว่า  แต่หลายคนที่ไม่คุ้นเคยสถานที่ซึ่งเป็นเนินบ้าง  เมื่อทำกิจกรรมวิ่งไปวิ่งมาจึงลื่นไถลหกล้มได้แผลถลอก  เคียงฟ้าจึงอาสาไปช่วยตรีภูมิถือกล่องยามาทำแผลให้ และหิ้วกระติกน้ำที่เรือนพักมาให้ดื่มกัน "ยัยฟ้า...อ้างว่าไปช่วย  จริงๆ ถือโอกาสหนีละสิ" นพชัยตะโกนแซว "บ้า! ไม่ใช่สักหน่อยพี่นพก็..." "น้องไม่อู้หรอก  แต่ข้าน่ะว่าจะไปงีบสักหน่อย" "อ้าว? ไหงงั้นล่ะพี่  งั้นฟ้าไปด้วยแหละดีแล้ว  เอาของแล้วลากพี่ตรีกลับมาให้ได้นะ" หญิงสาวรับปากแข็งขัน   ก่อนจะพากันเดินไปที่เรือนพัก   ไม่นานนักก็ได้ของที่ต้องการมา  แต่หนุ่มร่างท้วมบอกให้หล่อนรออยู่แถวนี้ก่อน  เขาจะไปขอน้ำแข็งจากเรือนใหญ่มาให้  เมื่อไม่มีหน้าที่อะไรอีกหล่อนจึงเดินชมดอกไม้ในบริเวณไปเรื่อยๆ   ก่อนจะทันรู้สึกตัวว่ามีบางสิ่งอยู่หลังพุ่มไม้   หล่อนเหลียวไปก็พบสายตาขลาดๆ ที่จ้องมองมา   "อุ๊ย! แมวนี่...น่ารักจังเลย"  แมวสีขาวปลอดขนแน่นสะอาดตาเหมือนปุยสำลีตัวหนึ่ง  กำลังใช้ดวงตาโตสีอำพันใสแจ๋วคู่นั้นเมียงมองมาที่หล่อนอย่างขลาดกลัว "มานี่สิเหมียว " เคียงฟ้าเรียกมัน  แต่เจ้าแมวขาวนั้นออกอาการตื่นคนแปลกหน้าจึงเดินเลี่ยงๆ ไป  พลางหันมามองหล่อนตลอดทางอย่างไม่วางตา   ทำให้หญิงสาวนึกขำกับท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ของมัน   "เมี้ยวๆ ขออุ้มหน่อยน่า" ว่าแล้วจึงก้าวเข้าไปหา  แต่ยิ่งทำให้เจ้าตัวขนปุยนั้นนึกกลัวจึงเร่งฝีเท้าเดินเร็วขึ้นอีก   เคียงฟ้าเดินตามแมวขาวนั้นไปเรื่อยๆ จนลึกเข้าไปด้านในสวนโดยไม่ทันรู้ตัว  ในขณะที่เจ้าเหมียวเห็นว่าเห็นว่ายังถูกติดตามอยู่แบบนี้  ไม่แคล้วมันคงโดนจับตัวได้แน่ๆ   จึงวิ่งไปหลบหลังพุ่มไม้แล้วโผล่หน้ามาดูหล่อนอีกครั้ง  หนนี้ไม่ใช่มีเพียงแค่เจ้าแมวตัวเดิมที่โผล่หน้ามาจ้องมองหล่อน  แต่ยังมีแมวสีขาวหน้าตาคล้ายกันอีกหลาย ตัวยื่นหน้าโผล่พ้นพุ่มไม้ออกมาเรียงกันสลอน  ให้หล่อนนับใบหน้าน่าเอ็นดูของเจ้าตัวหัวกลมที่มีหูแหลมนั้นได้อีก 3 หัว "อ้าว? มีตั้งหลายตัวแน่ะ  พามาหาเพื่อนเหรอเนี่ย? " หญิงสาวคลี่ยิ้มแล้วเดินตรงไปหลังพุ่มไม้ที่พวกมันซ่อนตัวอยู่  จึงพบว่าไม่ได้มีแค่ 3 ตัว  แต่แลเห็นก้อนขนกลมสีขาวเดินได้อีกเกือบสิบตัวทีเดียว  และพวกมันยังเป็นแมวไทยพันธุ์ขาวมณีเช่นเดียวกันทั้งหมดด้วย   ครั้งนี้หล่อนจับพวกมันได้ตัวหนึ่ง   แต่เจ้าตัวดีนั้นดิ้นรนไม่ยอมให้อุ้ม "อยู่เฉยๆ สิกัมพุ   ให้เขาอุ้มหน่อย"   เสียงทุ้มกังวานของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังโดยที่เคียงฟ้าไม่ทันตั้งตัว   แมวขาวตัวนั้นหยุดดิ้นทันที   แล้วมองตามไปที่เจ้าของเสียง   ในขณะที่หล่อนหยุดนิ่งค้างไม่กล้าหันกลับไปมอง   คล้ายกำลังเผชิญสิ่งที่น่าหวั่นวิตกอย่างบอกไม่ถูก   จนกระทั่งเจ้าของเสียงเดินอ้อมมาด้านหน้าและย่อตัวนั่งลงข้างหล่อน "ชอบมันหรือ?" คนถามนั้นใบหน้าคมคายชนิดที่เรียกได้ว่าหล่อจัด   เขาส่งยิ้มให้หล่อนอย่างเป็นมิตร  แต่ภายใต้ท่าทางอ่อนโยนนั้นเคียงฟ้ากลับไม่ชอบดวงตาคมสีน้ำตาลใสคู่นั้นเลย  มันมีความนัยประหลาดส่งมายังหล่อนคล้ายกำลังยิ้มเยาะ  ด้วยความอึ้งตะลึงนี้เองหล่อนเผลอปล่อยแมวหลุดมือ  กัมพุจึงวิ่งไปรวมกลุ่มกับตัวอื่นๆ   "มันไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า  เลยออกจะตื่นไปหน่อย...อุ้มตัวอื่นดีกว่าไหมครับ   นันทิมานี่หน่อย" เขาเหลียวไปเรียกแมว  เจ้าตัวที่ถูกเรียกก็เดินมาหาพลางใช้ศีรษะถูเข้ากับกางเกงเตี่ยวสะดอสีครีมอ่อนที่เขาสวมอยู่  ชายหนุ่มรูปงามลูบศีรษะแมวอย่างเอ็นดู "นันทิเชื่องกว่าตัวอื่นๆ" ตอนนั้นหล่อนไม่อยากอุ้มแมวแล้ว  แต่อยากลุกหนีไปจากตรงนั้นเสียดื้อๆ อย่างไม่มีเหตุผล  หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวไม่ใช่เพราะความเขินอาย  แต่จะเป็นเพราะสาเหตุใดนั้นเคียงฟ้าก็ไม่ตอบไม่ได้   เพียงแต่รู้สึกว่าไม่อยากพูดคุยกับคนๆ นี้   "นันทิเป็นแม่ของตัวอื่นๆ ครับ" เขาพูดไปเรื่อยๆ แต่นัยน์ตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองหล่อนไม่กระพริบ  จนหล่อนไม่อาจหลบสายตาได้  คล้ายถูกตรึงอยู่กับที่ แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 55 04:31:13 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 04:29:53

ความคิดเห็นที่ 2 "น้องฟ้า...อยู่ไหนน่ะ?  อ้าว? ไอ้เจ้าไหนว่าไม่อยู่ไง?" เสียงของตรีภูมิเหมือนดังระฆังดังมาช่วยชีวิต   หญิงสาวรีบหลบดวงตาคู่นั้นทันที   วิมุตติคล้ายเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเสียมารยาทจ้องหน้าหล่อนนานเกินไป  จึงลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยทักทายเพื่อน "เพิ่งกลับมา" เขายิ้มตอบ "ดีๆ นึกว่าจะทิ้งเพื่อนทิ้งน้องหายหัวไปซะแล้ว...ว่าแต่ทำไมแมวแกมันยั๊วะเยี๊ยะนักล่ะ   ปีก่อนยังไม่เยอะขนาดนี้เลยนี่"  ตรีภูมิมองไปที่ฝูงแมวขาวมณีแปดเก้าตัวนั้น "ลูกของนันทิ  ออกมาอีก 2 ครอก  ก็เลย..." "วู้! เอาไปทำหมันได้แล้ว  แม่คู๊ณ...อย่าขยันท้องนักเลย" ตรีภูมิพูดแล้วก็คว้าตัวแมวขาวนัยน์ตาสีฟ้าและเหลืองอย่างละข้างชื่อนันทิขึ้นมาอุ้ม "พี่คะฟ้าขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวได้โอกาสจึงเลี่ยงไปทันที  แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินออกไปก็ถูกรุ่นพี่ดึงไว้เสียก่อน "เดี๊ยว...ลืมแนะนำไปเลย  นี่น้องฟ้า...เคียงฟ้า เฟรชชี่ปีนี้เป็นไงน่ารักไหม? " คนถูกถามพยักหน้า "ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณฟ้า" วิมุตติตอบนัยน์ตายังจ้องหน้าหล่อนอยู่ไม่วางตา "แล้วนี่ไอ้เจ้า  วิมุตติ  เจ้าของไร่นี้  เป็นรุ่นพี่เราเหมือนกัน  เรียกมันว่า พี่เจ้าก็ได้" "ค่ะ" หล่อนตอบแค่นั้นแล้วก้มหน้างุดไม่ยอมสบตาเขา   "น้องเขาเป็นเหฯ ปีนี้ว่ะ  ถ้าไอ้พวกนั้นมันทำอะไรพัง  หรือกินจนหม้อสึกแกก็ทำบิลล์มาไว้ที่ยัยฟ้านะ" "ไม่เป็นไรหรอก  แค่เลี้ยงน้องเอง" คำตอบแบบใจกว้างนั้นทำให้เพื่อนร่วมรุ่นยิ้มเผล่ออกมาอย่างถูกใจ "แหม...ข้าก็พูดไปอย่างนั้นแหละ  ตามมารยาทไงเอ็ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"  ตรีภูมิยังคุยกับวิมุตติอีกยืดยาว ในขณะที่เคียงฟ้าไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาแล้ว  จึงเอ่ยตัดบทขอตัวไปดื้อๆ "พี่ตรีคะ   คนอื่นรอเราอยู่นานแล้ว   ยังไงฟ้าขอตัวก่อนแล้วกันค่ะ  พี่ตรีจะตามไปทีหลังก็ได้ค่ะ" พูดจบหล่อนก็จ้ำพรวดๆ จากไปโดยไม่รอให้ตรีภูมิอนุญาต "เออว่ะ มัวแต่โม้ลืมไปเลย  ไอ้พวกนั้นมันรอกินน้ำอยู่ไปก่อนดีกว่า  แกล่ะไปด้วยกันสิ" "ไม่ล่ะ  ไว้เจอกันตอนมื้อเย็นดีกว่า" "OK งั้น เดี๋ยวเย็นๆ ค่อยคุยกันอีกทีนะเจ้า"   ตรีภูมิพยักหน้าแล้วรีบเดินตามเคียงฟ้าไป   วิมุตติได้แต่มองตามคนทั้งคู่ไปพลางกระตุกยิ้มมุมปากออกมา  สายลมแรงพัดกรรโชกมาจากด้านหลัง   ฟังดูคล้ายเสียงครางหวีดหวิว  แมวขาวมณีกลุ่มนั้นทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะโก่งตัวขึ้นจนหลังโค้งงอและขนพองฟูตลอดทั้งตัว พวกมันพากันส่งเสียงขู่ไปทางพุ่มไม้ซึ่งบัดนี้มีเสียงสวบสาบ  และชิงวิ่งหนีไปก่อนที่เจ้าของเสียงจะแหวกพุ่มไม้ออกมา  ปล่อยทิ้งให้วิมุตติยืนอยู่คนเดียว   จนกระทั่งเงาดำมะเมื่อมเกล็ดเป็นประกายนั่น  เลื้อยมาหยุดแทบขาชายหนุ่ม  แล้วชูคอขึ้นมองไปในทิศทางเดียวกับที่เคียงฟ้าเพิ่งจากไป "นางมาแล้ว...มาเสียที! " เจ้าของไร่เหมวัตส่งหัวเราะเบาๆ ล่องลอยไปตามสายลม +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 04:32:06

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 10 มหิตาเทวี            ความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูกนั้น   รบกวนจิตใจเคียงฟ้าอยู่ตลอดเวลา   หญิงสาวลุกลี้ลุกลนจนเพื่อนๆ ต้องถามว่าเป็นอะไร  หล่อนไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเพราะผู้ชายที่นั่งเป็นประธานงานรับน้องครั้งนี้อยู่ข้างๆ ตรีภูมิอย่างไรเล่า!     ก่อนหน้าที่วิมุตติจะปรากฏตัวนั้น   คณะนักศึกษาจากกรุงเทพฯ  พากันยกเจ้าของสถานที่ขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนาเป็นการใหญ่  ถึงสถานที่อันสวยงามและการต้อนรับที่เขาจัดเตรียมไว้ให้นั้น  ทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ   เพราะทุกอย่างมันสะดวกสบายเกินกว่าจะเป็นการรับน้องทั่วๆ ไป              ตั้งแต่เมื่อกลางวันมาแล้วที่หล่อนพบเขาโดยบังเอิญ  วิมุตติที่ใครๆ พูดถึงนั้นรูปงามดังคำร่ำลือ  ทว่าเคียงฟ้าไม่ชอบสายตาคู่นั้นเลย  มันคมกริบราวกับจะมองทะลุและยิ้มเย้ยหล่อนตลอดเวลา  หญิงสาวรู้ตัวว่ามันไม่มีเหตุผลพอในความอคตินี้  เมื่อแยกจากกันไปหล่อนค่อยหายใจโล่งขึ้นมาบ้าง     แต่เมื่อถึงเวลาอาหารมื้อเย็นนั้นความอึดอัดยิ่งทบทวีขึ้น  เรือนใหญ่ที่ใช้เป็นโรงรับประทานอาหารนั้นกว้างใหญ่พอจะงานสังสรรค์ได้   พื้นไม้กว้างเป็นลานยาวขันโตกหลายชุดถูกจัดให้นักศึกษาที่แบ่งกลุ่มนั่งเป็นวงนั้นอย่างทั่วถึง  ทุกคนมองอาหารที่จัดให้อย่างประณีตงดงาม  แล้วต้องสบตากันคล้ายจะถามคำถามว่า 'หรูเกินไปหรือเปล่า?'  อีกทั้งยังวงดนตรีพื้นบ้านแต่งกายอย่างชาวล้านนามาบรรเลงขับกล่อมอีกด้วย                "กินๆ ไปเถอะน่า  เขามีอะไรให้กินก็กินไปเถอะ  อย่าเรื่องมาก" นั่นเป็นคำตอบที่ตรีภูมิเอ็ดรุ่นน้องกลับมา  เมื่อได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์              "ไม่ได้เรื่องมากนะพี่แต่ว่า...มัน หะ-หรู หะ-หรา เหมือนรับแขกบ้านแขกเมืองหรือทริปทัวร์แน่ะ"              "ก็พวกเอ็งไงทริปทัวร์มาจาก 'มหาลัย  ฮ่า ฮ่า" คนที่ไม่เคยรู้สึกว่าสิ่งรอบตัวแปลกประหลาด  ก็ยังคงเห็นทุกอย่างเป็นเรื่องตลกตามเคย               "ที่นี่ไม่ใช่รีสอร์ทแน่นะพี่  ไม่ใช่วันกลับเจอบิลล์มาอ้วกเลยล่ะ"              "อุวะ! ไอ้พวกนี้อยากจ่ายค่าที่พักนักใช่ไหม?"      รุ่นน้องพากันส่ายหน้าปฏิเสธกันเป็นทิวแถว  ก่อนจะก้มหน้าตักอาหารแต่ไม่ทันที่ช้อนจะถึงจานกับข้าวก็โดนพงศ์เทพรุ่นพี่ปี 4 ตบเข้าที่หลังมือ              "ไอ้พวกไม่มีมารยาท  อย่าตะกละรอเจ้าภาพก่อน"  บรรดาเฟรชชี่จึงไม่มีใครกล้าแตะต้องอาหารอีก  จนกว่าจะได้รับสัญญาณให้เริ่มรับประทานได้                "ตรี  เจ้าล่ะเมื่อไรจะมา?"              "เดี๋ยวคงมามั้ง?  หิวกันแล้วรึ?  งั้นเดี๋ยวข้าไปตามก็ได้"              ตรีภูมิเตรียมขยับจะลุกขึ้น  แต่เมื่อเห็นร่างสูงของคนที่กำลังถามหาเดินเด่นเป็นสง่ามาแต่ไกลก็ชะงักค้าง  เสียงดนตรีที่บรรเลงอยู่ก็พลันหยุดลง  นักดนตรีพากันวางเครื่องดนตรีลงแล้วยกมือไหว้ชายผู้เข้ามาใหม่โดยพร้อมเพรียง  ชายหนุ่มร่างสูงปรายตามองแล้วจึงพยักหน้าเยื้อนยิ้มให้แทนการรับไหว้  เขาสวมรับเสื้อคอกว้างที่ทำจากฝ้ายป่านสีขาวนวลประดับตกแต่งด้วยแผ่นเงิน  กับกางเกงเตี่ยวยาวทอลาย  อันเป็นชุดพื้นเมืองเช่นเดียวกับคนในไร่คนอื่นๆ ใส่กัน  จะแตกต่างแค่ว่ากางเกงที่สวมอยู่นั้นยาวคลุมถึงข้อเท้า  ไม่ใช่เตี่ยวสะดอสั้นครึ่งแข้งเหมือนผู้อื่น         หากแต่ท่วงท่าอากัปกิริยานั้นบ่งบอกว่ามิใช่บ่าวอ้ายในโรงเรือน  ดวงหน้าคมคายดวงตาเป็นประกาย  เส้นผมสีอ่อนจางกว่าคนทั่วไปนั้นมิได้ถูกรวบไว้ดังเช่นทุกครั้ง แต่ปล่อยลงมาเคลียไหล่   รับกับผิวเนียนกระจ่างอย่างคนไม่เคยทำงานหนัก   ภาพตรงหน้าสะกดผู้คนในเรือนให้หยุดนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะส่งเสียงครางออกมา              "หล่อจัง" หญิงสาวหลายคนพึมพำออกมา              "มิน่าถึงเรียกเจ้า  บอกว่าเป็นเจ้าก็เชื่อนะเนี่ย" อีกหลายคนพากันวิพากษ์วิจารณ์              "ไอ้เจ้า  เจ้าเว้ย!!"              เป็นตรีภูมิที่ยืนขึ้นส่งเสียงโหวกเหวก  ทำลายบรรยากาศเงียบงันเมื่อครู่ลงโดยสิ้นเชิง  วิมุตติเหลียวหาที่มาของเสียงแล้วจึงส่งยิ้มเป็นกันเองมาให้  ในขณะที่เพื่อนตัวใหญ่ของเขาวิ่งโครมครามเข้าไปหา              "เบาหน่อย  เดี๋ยวเรือนทลาย"     หนุ่มรูปทองตำหนิแต่ริมฝีปากบางนั่นยังเจือรอยยิ้มอยู่มิคลาย  จากนั้นจึงพากันไปนั่งที่วงขันโตกว่างซึ่งจัดเตรียมไว้บนลานยกพื้น  สำหรับเจ้าของไร่เหมวัตและรุ่นพี่กรรมการรับน้องเพียงไม่กี่คนเท่านั้น              "เอ้า! น้องๆ รู้จักกันหน่อย  นี่พี่เจ้า วิมุตติ เจ้าภาพหนนี้"  แต่เมื่อเห็นรุ่นน้องจ้องมองกันเงียบไร้ซึ่งเสียงตอบรับ   ตรีภูมิจึงต้องเป็นฝ่ายกระตุ้นเสียเอง              "ตบมือต้อนรับหน่อยเว้ย!!" จึงเรียกสติทุกคนในที่นั้นได้จากการตบมือนำร่องของหนุ่มร่างใหญ่นั่นเอง       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 04:33:40

ความคิดเห็นที่ 4 "ไอ้เจ้า  ให้โอวาทหน่อยเด๊ะ" วิมุตติเลิกคิ้วขึ้นมองเพื่อนเล็กน้อย  แล้วจึงค่อยเปล่งเสียงออกไป "สวัสดีครับน้องๆ  ผมวิมุตติ  ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ไร่เหมวัตแห่งนี้  หวังว่าการต้อนรับครั้งนี้คงไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่องไป" "ให้อยู่ฟรีกินฟรีนี่ก็บุญแล้วเว้ย! ใครจะกล้าบ่นอะไรวะ" เสียงที่ขัดขึ้นกลางปล้องของตรีภูมิ  ทำเอารุ่นน้องที่ฟังอยู่ลอบหัวเราะคิกคักกันเป็นทิวแถว "ขอให้การรับน้องครั้งนี้เป็นไปอย่างสวัสดิภาพ  มีความสำราญกันทุกคนทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง  ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็ขอให้บอก...ผมอยากให้ไร่เหมวัตเป็นความทรงจำที่ประทับใจสำหรับทุกคนครับ" สิ้นคำกล่าวต้อนรับนพชัยที่นั่งอยู่อีกด้าน  ก็เตือนรุ่นน้องให้ขอบคุณเจ้าของสถานที่บ้าง  คำขอบคุณจึงดังเซ็งแซ่ไปหมด  ชายหนุ่มแค่ยิ้มรับแล้วบอกให้เริ่มรับประทานอาหารกันได้   ก่อนจะหันไปโบกมือให้วงดนตรีบรรเลงอีกครั้ง "ไปเอามาจากไหนวะ  วงสะล้อ ซอ ซึง นั่นน่ะ  ที่จริงไม่ต้องต้อนรับพวกมันดีนักหรอกแค่ให้ที่นอนที่กินก็ถมถืดแล้ว  อย่างงี้พวกข้าก็ต้องจ่ายค่าวงดนตรีด้วยดิ" วิมุตติยังไม่ทันได้ตอบ  ตรีภูมิก็รีบชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน "เฮ้ย! อย่าบอกไม่เอานะเว้ย!!  แค่นี้ก็รบกวนแย่แล้ว" "วงนั่น...มาจากโรงเรียนที่พ่อท่านอุปถัมภ์น่ะ  ไม่ได้เสียเงินจ้าง  แต่ถ้าอยากให้ค่าขนมเด็กนักเรียนก็เอาสิ" "โอ้...เหรอวะ...ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้   แหม...แต่ต้อนรับไอ้พวกนี้ดีเกินเหตุกลับไปต้องเหลิงแน่ๆ เลย" หนุ่มร่างใหญ่บ่นอุบอิบ "ก็ดีแล้วนี่...เขาจะได้ไม่หาว่าเอาน้องมาทรมานแบบที่เป็นข่าวกันบ่อยๆ" "ทรมง ทรมาน อาร้ายยยย...ย แทบจะทูนหัวทูนเกล้า   วาแต่แกเหอะ...ผมหายไปไหนครึ่งหนึ่งวะ  เมื่อกลางวันเห็นมัดอยู่เลยไม่ได้สังเกต" หลายปีมาแล้วที่วิมุตติไว้ผมยาวถึงกลางหลัง   แต่มาวันนี้ผมสวยนั้นถูกซอยสั้นเหลือเพียงแค่ประบ่าเท่านั้น "ปีที่แล้วบวชน่ะ" ชายหนุ่มตอบเรียบๆ การสนทนาเป็นไปอย่างเป็นกันเอง   ระหว่างอาหารมื้อนั้นวิมุตติมักจะจ้องมองผ่านรุ่นน้องคนอื่นๆ ไปยังกลุ่มของเคียงฟ้าเป็นระยะ  จนหญิงสาวกลุ่มนั้นรู้สึกตัว   พวกหล่อนพากันส่งยิ้มแล้วหัวเราะออกมาด้วยความตื่นเต้น   มีแต่เคียงฟ้าเท่านั้นที่ก้มหน้าหลบสายตาคมกริบคู่นั้น "นี่ๆ พี่เจ้าเขามองมาทางนี้แน่ะ  ปิ๊งใครหรือเปล่า?" "บ้าเหรอ? เพิ่งเจอหน้ากันหนแรกไม่ใช่ปลากัดนะยะ" ฟังคำค้านแล้วทั้งกลุ่มก็พากันหัวเราะ  คงมีแต่เคียงฟ้าเท่านั้นที่ค้านอยู่ในใจว่าไม่ใช่หนแรก  ในขณะที่เพื่อนหญิงคนอื่นๆ พากันหัวเราะต่อกระซิบถึงหนุ่มรูปงามนั่น  หญิงสาวยิ่งรู้สึกอึดอัดจึงรีบรวบรัดการรับประทานอาหารให้เสร็จโดยไว "นี่พวกเธอ...ถ้าฉันจะจีบพี่เขา พวกเธอต้องช่วยเชียร์นะ" แอน หรือมิรันตี สาวใจกล้าประจำกลุ่มเอ่ยจับจองขึ้นมาเป็นคนแรก  หน้าตาของหล่อนสวยเก๋ในสไตล์สาวรุ่นใหม่  จึงเป็นที่ชื่นชอบของหนุ่มรุ่นเดียวกันอยู่ไม่น้อย "ฉันกลับห้องพักก่อนนะ" เมื่ออยู่ๆ เคียงฟ้ากล่าวตัดบทขึ้นมา  สาวๆ ทั้งกลุ่มพากันชะงักและหันมามองผู้พูดเป็นตาเดียว "อิ่มแล้วเหรอ? ของหวานยังไม่มาเลยนะ" "ฉันปวดหัวน่ะ   ขอไปนอนก่อนนะ" "เป็นอะไรมากหรือเปล่า? เอายาไหม?" เพื่อนบางคนยังมีแก่ใจถามไถ่   "ไม่เป็นไรจ้ะ" หญิงสาวพูดได้แค่นั้นแล้วปลีกตัวออกไปทันที   "นี่เขาโกรธอะไรใครน่ะ? หน้าบึ้งเชียว? หรือไม่พอใจที่ฉันบอกจะจีบพี่เจ้า?" มิรันตีทำหน้าเหรอหรา  แต่เพื่อนๆ พากันบอกว่าหล่อนคิดมากเกินไป  เคียงฟ้าคงจะไม่สบายอย่างที่บอกเท่านั้น   เมื่อหญิงสาวพ้นสายตาไปแล้วพวกหล่อนก็ไม่สนใจจะพูดถึงอีก  และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องอื่นแทน   ในขณะที่การกระทำของหล่อนในสายตาของวิมุตติทั้งหมด  ชายหนุ่มเบนสายตากลับมาก่อนที่ใครจะทันสังเกตเห็น   เขาตักอาหารรับประทานอีกสองคำจึงค่อยลุกขึ้นตามหญิงสาวไป +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 04:34:58

ความคิดเห็นที่ 5             แสงไฟสลัวจากเสาโคมทรงสวยที่ติดตั้งไว้เป็นระยะๆ ตั้งแต่ถนนทางเดินจวบจนถึงตัวบ้านพัก  หญิงสาวเดินจ้ำพรวดๆ ในใจนึกถามตนเองว่าเป็นอะไร  เหตุใดจึงไม่ชอบสายตาคู่นั้นของชายหนุ่มเสียมากมาย  แต่ก็หาคำตอบไม่ได้จึงตัดสินกลับไปนอนพักผ่อนที่เรือนเล็ก  ลับหลังร่างบางนั้นเสียงแหบพร่าคล้ายเสียงโหยไห้ของใครบางคนก็ดังขึ้นมา              "มาแล้ว....นางมาแล้ว...ว"              เสียงครางแผ่วเบาลอยตามลมมา เคียงฟ้าได้ยินเข้าก็หยุดชะงัก  แต่เมื่อเหลียวไปมองรอบกายก็ไม่พบเห็นใคร  หญิงสาวปลอบใจตนเองว่าหูแว่วไปเท่านั้น  แต่บรรยากาศมืดมิดและเปลี่ยวร้างรอบข้าง  ทำเอาหล่อนหนาวยะเยือกจนขนลุกชันจึงรีบเร่งฝีเท้าขึ้นอีก              หญิงสาวเดินจากไปไกลแล้ว แต่ในความมืดของราตรีกาลนั่นมีสายตาคู่หนึ่งส่องประกายสีทองวาวโรจน์  เพ่งมองไปในทิศที่หล่อนเพิ่งเดินไป              "มาจนได้นะ....เรารอเจ้ามานานเหลือเกิน  มหิตาเทวี!"  เสียงทุ้มกังวานแฝงด้วยโทสะอีกเสียงหนึ่ง   ดังแทรกความมืดขึ้นมาประสานรับกับเสียงแรก              "นางมาแล้...ว...อีกไม่นานแล้...ว ภูวิษะเจ้..า.."     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++              เรือนไม้หลังน้อยของเคียงฟ้าค่อยๆ มีแสงไฟกระจ่างขึ้น   เมื่อหล่อนก้าวเข้าไปภายใน  หญิงสาวยืนพิงประตูแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน  หล่อนรู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูกทั้งจากกิจกรรมตลอดวันที่ผ่านมา  และจากความไม่สบายใจอย่างไร้สาเหตุนั่น   เป็นชนวนเพิ่มความเครียดอีกด้วย  เคียงฟ้าเดินไปนั่งพักบนเตียงชั่วครู่  แล้วรื้อกระเป๋าเป้นำเสื้อผ้าออกมาจัดแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าที่มุมห้อง   ระหว่างนั้นสายตาก็พลันเหลือบเห็น 'บางสิ่ง' เคลื่อนไหวอยู่ใต้โต๊ะเครื่องแป้ง   หล่อนชะงักและต้องอ้าปากค้างทันทีเมื่อพบว่าเป็นอะไร              ร่างยาวเลื้อยคืบคลานออกมาให้เห็นชัดเจน   งูสีดำลำตัวยาวมีเกล็ดเป็นประกายมะเมื่อมเมื่อต้องแสงไฟ  บัดนี้มันเลื้อยมาหยุดตรงหน้าหล่อน  และชูคอขึ้นมาพลางส่งเสียงขู่ฟ่อ  หญิงสาวยืนตัวแข็งไปด้วยความตกใจกลัว  หล่อนอ้ำอึ้งไม่รู้จะทำอย่างไรอีกทั้งไม่กล้าเคลื่อนไหวด้วย   งูดำนั่นคล้ายจะรู้ว่าหล่อนกลัวมัน  ก็ยิ่งย่ามใจเลื้อยเข้ามาใกล้ทุกขณะ              "มหิตา...เรารอเจ้ามาแสนนาน..."               ดวงตาของงูจ้องมองมายังหล่อนเรืองแสงสีทองขึ้นอย่างกลัว หญิงสาวพยายามขยับตัวหนีแต่ร่างกายนั้นแข็งทื่อราวโดนสะกด  ไม่ยอมฟังคำสั่งหล่อนเลยแม้แต่น้อย   ยิ่งน่าประหลาดใจไปกว่านั้นเมื่อเคียงฟ้ารู้สึกราวได้ยินเสียงงูนั้น   พูดเป็นภาษามนุษย์ดังก้องอยู่ในสมองของหล่อน   น้ำเสียงนั้นคลับคล้ายว่าเคยได้ยินที่ใดมาก่อน   แต่ในยามวิกฤตปัจจุบันทันด่วนเช่นนี้  หล่อนไม่อาจรำลึกได้ในทันทีว่าเป็นเสียงของใคร              "ชะ....ช่วยด้วย!" ร่างบอบบางนั่นพยายามขืนตนเต็มที่   เสียงเล็กเปล่งออกมาจากลำคออย่างยากเย็น              "คะ...ใครก็ได้..." แต่ไม่มีผลอะไรมากไปกว่าเสียงพึมพำในลำคอ  งูดำนั้นเลื้อยสวบสาบเข้ามาใกล้หล่อนขึ้นเรื่อยๆ              "เจ้าเรียกหาใครช่วย? จะมีผู้ใดยินยอมช่วยเจ้าดอกฤา  นางบาป!?" สิ้นประโยคนั้นเคียงฟ้าสะดุ้งเฮือก              "นางบาป? คุณเองรึ?" ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้หล่อนถามออกไปอย่างนั้น                "ยังจำเราได้ฤา...." .     หญิงสาวหลับตาปี๋พยายามสวดมนต์ภาวนา  และบอกตนเองว่านี่คือฝันร้ายเหมือนทุกๆ ครั้งเท่านั้นเอง   แต่ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรอสรพิษตัวนั้นยังคงอยู่เบื้องหน้าหล่อน              "ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย!! ฉันยังไม่อยากตาย!!" หญิงสาวร่ำร้องอยู่ในใจ              "แล้วผู้อื่นอยากตายหรือไรเล่า ?" เสียงนั่นถามกลับมาด้วยความเย็นชา              "ฉันไม่รู้  ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น" ร่างบางดิ้นรนปฏิเสธ  เหงื่อกาฬผุดขึ้นเต็มหน้าเนียนใสนั่น              พญามัจจุราชเยื้องย่างเข้ามาใกล้ทุกขณะจิต  หญิงสาวหมดสิ้นเรี่ยวแรงสำเหนียกว่าไม่อาจหลีกหนีความตายได้แล้ว  จึงร่ำไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา  อสรพิษสีดำดุจนิลนั่นเห็นเข้าจึงชะงักไปชั่วครู่คล้ายกำลังรีรอคำสั่งอยู่   อีกอึดใจต่อมามันจึงเลื้อยถอยห่างออกไป   ทิ้งไว้เพียงเสียงของกล่าวอาฆาตมาดร้ายของชายผู้นั้น              "เรายังมิให้เจ้าม้วยมรณ์ง่ายดายนักหรอก...มหิตาเอ๋ย!"     (จบตอนที่ 10) +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 04:36:32

ความคิดเห็นที่ 6 คุยกับคนอ่าน ลูนาติก : คุณหมอไปทำบุญที่ไหนคะ? กระจ้อน : วันศุกร์แล้วค่า จิตตะ : ตอนหน้าจะออกแล้วค่ะ รออีกนิดนะคะ Tyra : ตอนที่แล้วติดคำต้องห้ามเยอะมากค่ะ กว่าจะโพสได้ลมแทบจับ It's gonna make sense : วิมุตติเป็นตัวดำเนินเรื่องค่ะ จึงต้องปูพื้นเรื่องของเขาก่อน goldensun : สีฝุ่นแดงในชาร์ทเขาใส่ชื่อผิดค่ะ จริงๆ เป็นสีเขียวนวล ส่วนคุณนาครอตอนหน้านะคะ N_Foxtrot : เดี๋ยวรอเจอคุณภูวิษะก่อนก็ได้ค่อยตัดสินใจว่าจะเชียร์ใคร ชอบใครก็เชียร์คนนั้นนะคะ ว่าวปักเป้า : ขอบคุณค่ะ  dokmainana : จริงๆ ก็มีคนเขียนแนวนี้เยอะค่ะ นิยมเป็นพักๆ น่ะค่ะ สายลมที่พริ้วไหว : การรับน้องก็เป็นสีสันอย่างหนึ่งค่ะ เป็นความทรงจำให้จดจำ ถ้าดีก็ดีไปถ้าแย่ก็เลวร้ายไปเลยค่ะ แต่ส่วนใหญ่น่ารักประทับใจ ใยไหมกะใบม่อน : คุณนาคใกล้มาแล้วค่ะ รออีกนิดนะคะ Kally_narak : เรื่องของเคียงฟ้าเดี๋ยวจะค่อยเฉลยในเรื่องค่ะ ว่าเป็นใครอย่างไร ถึงโดนจองเวร MOMIJI_99 : คุณวิมุตติตอนนี้ก็ยังเก๊กเหมือนเดิมค่ะ ยังเก๊กอย่างเหนียวแน่นไม่หลุดเฟรม piccy : คุณภูมาตอนหน้าค่ะ อาจจะกระชากเรตติ้งไปเลยก็ได้นะ Milkmoon : เป็นตัวเอกค่ะ คือตั้งใจไว้ว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ของเขา แต่ละตอนก็จะเปลี่ยน เรื่องราวเปลี่ยนตัวละครไป และคงเขาไว้น่ะค่ะ ก็เลยต้องปูพื้นเรื่องของเขาก่อน  oss_9 : ขอบคุณค่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันจนจบจริงๆ น้า งั้นเรามีนัดกันทุกวันศุกร์นะคะ mimny : คุณวิมุตติเป็นตัวเอกค่ะ เด่นสูสีพระเอก ชื่อที่ไม่มีใคร : พี่เจ้ามีเรื่องให้คนในเรื่องนินทาเสมอค่ะ nonghippo : ดีใจจังที่คนอ่านบอกว่าสนุก แล้วตอนหน้าเจอกันอีกนะคะ Thanks for gift : จิตตะ, ลูนาติก, สายลมที่พริ้วไหว, Tyra, It's gonna make sense, goldensun, รุริกะ, N_Foxtrot, t_n, mimny, dokmainana, อสิตา, Pooklook ~ all my heart,  ใยไหมกะใบม่อน, เลิฟ2ซี, kiwi@eve, piccy, NYgirl, FlebilE13, Milkmoon, นายฮ้อย แห่ง หงซิ่ง,  oss_9, ying_ae, ชื่อที่ไม่มีใคร, nonghippo, The Sphinx,กระจ้อน, เพลิดเพลิน, ying_ae,  nonghippo     ***********************************************   มีความรู้สึกว่าวันศุกร์ช่างมาถึงเร็ว...แป๊บๆ วันศุกร์อีกแล้ว (ตาปรือ) การโพสเรื่องนี้ แต่ละครั้งใช้เวลานานมาก ไม่รู้เป็นยังไง เดี๋ยวก็ติดคำต้องห้าม เดี๋ยวก็ลืมนั่นลืมนี่ เดี๋ยวก็ลืมจัดหน้าบ้าง ฯลฯ  บางทีโพสแล้วก็เบลอๆ จะมีเพื่อนๆ คอยมาทักว่า คำผิดโผล่ คำตกหล่น ทำโน่นนี่นี่ล่วงบ้าง...เอ่อ อ่า ขออภัยในความเบลอนะคะ เอาล่ะ งวดนี้ไม่รีวิวหนังสือแล้ว...มาดูอย่างอื่นกันบ้างดีกว่าค่ะ พอดีเพิ่งได้ตุ๊กตาหุ่นกระบอกมาจากพม่าค่ะ  ของฝากจากแดนไกล หลังจากได้อ่านเรื่องนี้ไป  คุณพี่ท่านก็เลยปิ๊งไอเดียเขียนวิทยาธรอยู่นี่นะ งั้นส่งหุ่นวิทยาธรมาให้ดีกว่า  ขอบคุณพี่เหน่งมากๆ ค่ะ หุ่นกระบอกของพม่า เป็นหุ่นเชิดค่ะ  วิทยาธร เรียกว่า Zawgyi ซอว์จี ค่ะ แต่เห็นบางคนก็ออกเสียงเป็น จอจี ส่อจี เจ้าแก้วเลยมึน.. ใครจะออกเสียงยังไงก็แล้วแต่ชาติพันธุ์ด้วยมั้งคะ แต่กลางๆ น่าจะเรียกซอว์จี ค่ะ ไว้มีโอกาสจะตรวจสอบอีกครั้ง แต่ตอนนี้จนด้วยเกล้าเนื่องจากไม่รู้ภาษาพม่า ต้องรอคนรู้ภาษาพม่าอีกทีค่ะ ถ้างั้นตอนนี้ขอใช้ทับศัพท์เรียกตามที่คาดว่าน่าจะเป็นไปเลยนะคะ   วิทยาธรพม่าแตกต่างจากของไทยค่ะ จะไม่แต่งชุดลายเสือแบบฤาษี แต่จะแต่งชุดแดง เดิมทีได้ยินว่าแดงแป๊ดทั้งชุด ถ้ามีคนแต่งชุดแดงมา จะถูกแซวว่าแต่งเป็นซอว์จีหรือไง(ถ้ามาเจอม็อบแดงบ้านเรา เขาอาจจะ เรียกว่าม็อบซอว์จีก็ได้นะ ) น่ารักแบบหลอนๆ นิดหนึ่ง  เพื่อนเห็นเข้าบอกจะไม่มาบ้านหลอน แถมกัดว่าก็แบบนี้น่ะสิใครๆ เขานึกว่าเป็นป้า...ไม่จริงเจ้าแก้วยังเอ๊าะๆ นะคะ ยังแอ๊บได้อีกหลายปี ตัวโครงสร้างทำจากไม้ค่ะ มีน้ำหนักมากอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ไปอยู่รวมกลุ่มกับ ปู่เยอ ย่าเยอ และสิงห์เคอ(กลุ่มนี้ได้มาตอนไปเที่ยวหลวงพระบางค่ะ) เห็นแดงๆ เหมือนกันเข้ากันดี ส่วนข้างบนเป็นสิงห์ล้านนา มาคนละที่แต่ดูเข้ากันดี มาวันแรกใครๆ ก็บอกว่าหลอนๆ แต่ตอนนี้เริ่มมีคนชมว่าน่ารักแล้วค่ะ ซอว์จี ตัวนี้ คนให้ตั้งชื่อว่า "นันดา" แปลว่าแม่น้ำค่ะ   ปล.โปรดสังเกต นันดาตาหวานเยิ้มขนตางอนเด้งมากค่ะ     แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 55 05:14:18 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 04:56:11

ความคิดเห็นที่ 7 ส่วนนี่ซอว์จีอีกตัวค่ะ(ภาพจากเน็ต) ตามปกติต้องถือไม้ค้อน(พลอง)แบบนี้ด้วย แต่ถ้าเป็นของไทยจะถือพระขรรค์ (อาวุธสำคัญ ใช้ทั้งรบทั้งแกว่งแล้วบินได้) แต่พอดีนันดาไม่มีไม้ค้อน เจ้าของยังไม่ได้เหลาไม้ให้(รอไปก่อนะจ๊ะ) แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 55 05:16:58 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 04:58:59

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจากดูซอว์จีแล้วก็อดไปดูตัวอื่นๆ ไม่ได้ การเชิดหุ่นกระบอกเป็นศิลปะเอก อย่างหนึ่งของพม่า  ที่ใครไปเที่ยวจะต้องไปดูให้ได้ค่ะ เขานับถือพุทธศาสนา เป็นศาสนาประจำชาติเหมือนเรา ตำนานของหิมพานต์จึงมีเรื่องราวคล้ายกัน นี่คือ คุณครุฑ(เรียก กาลอน Galon) กับคุณนาคค่ะ( เรียก นาคา Naga)  แต่สอง 2 ท่านนี้ไม่ได้มาด้วยหายาก ถ้ามีโอกาสไปเอง เดี๋ยวจะลองไปหาดู จะได้พบกันไหมน้อ? จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 05:00:51

ความคิดเห็นที่ 9 ครุฑยุดนาคค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 05:01:51

ความคิดเห็นที่ 10 ลองดูการเชิดหุ่นชุดครุฑยุดนาคของพม่าบ้าง เชิดได้มันหยดเลยค่ะ เต้นดึ๋งๆ กันตลอด ทั้งคนเชิดด้วย แต่เชือกไม่ยักพันกันแฮะ เก่งจัง เอ...คลิปไม่ติดเหรอ? ลองใหม่ http://youtu.be/JCkAw5J0Knk     แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 55 05:04:41 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 05:03:08

ความคิดเห็นที่ 11 โพสคลิปไม่ติดอยู่ดี งั้นรบกวนเข้าไปดูตามลิ๊งค์เองนะคะ =_=" แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 55 05:09:06 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 05:05:32

ความคิดเห็นที่ 12 ตบท้ายด้วยภาพนี้แล้วกันค่ะ การเชิดระบำนัท หรือ ฟ้อนเทวาค่ะ แล้วพบกับใหม่ศุกร์หน้านะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 05:09:59

ความคิดเห็นที่ 13 เจอกันเสียที จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 08:26:35

ความคิดเห็นที่ 14 ดูๆแล้วอิจฉาน้องกลุ่มนี้ได้พักและต้อนรับแบบหรูหราเชียว ชอบรูปเหมียวตาสองสีจัง ดูหุ่นกระบอกซอจีแล้วอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมต้องมีเคราเพราะปกติไม่ค่อยเห็นคนไทย ลาว พม่า เขมร จะไว้เครา ถ้าจะไว้ส่วนใหญ่ไว้หนวดมากกว่าเครา ที่เห็นไว้เครามักจะเป็นพวกอิสลามแบบเคร่งหรือแขกขาวซะส่วนใหญ่ เลยอดสันนิฐาษว่ารูปลักษณ์ของซอจีมาจากแขกเปอร์เซีย (เดาล้วนๆ) ไปดูคลิปการเชิดหุ่นกระบอกครุฑ-นาคแล้วสนุกดีค่ะ แอบสงสัยเหมือนกันว่าสายเยอะแยะอย่างนั้นไงไม่ยักพันกันเลยเนอะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 10:29:19

ความคิดเห็นที่ 15 เปิดตัวมายิ่งใหญ่อลังการณ์ดาวล้านดวงมากค่ะ เจ้า //อ่านแล้วแอบอยากนั่งพับเพียบให้เข้ากับเนื้อเรื่องมาก จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 12:20:26

ความคิดเห็นที่ 16 คุณแก้วค่ะ ขอถามนิดหนึ่งนะค่ะ ชื่อของน้องแมวกุมพี กับ แม่นันทิ แปลว่าอะไรหรอค่ะ ขอบคุณค่า จากคุณ : FlebilE13 เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 12:34:42

ความคิดเห็นที่ 17 โอ้ยยยยยยยย ลุ้นเน้ออออออ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 14:05:49

ความคิดเห็นที่ 18 ไปสวดมนต์ทุกวันพระ(ถ้าไม่ติดธุระ) ที่บ้านปัญญาธรรมครูสร้อย ครับ จำกันได้แล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 16:11:39

ความคิดเห็นที่ 19 ลุ้น ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอบนี้ต้องรีบอ่าน เพราะหยุดยาวสามวันคงไม่มีโอกาสอ่านเพราะต้องเลี้ยงลูก อิอิ จากคุณ : oss_9 เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 16:29:23

ความคิดเห็นที่ 20 อยากรู้จังว่าทำไมท่านนาคถึงโกรธมากกกกกกกขนาดนั้นแล้วใครกนที่จะคู่กับเคียงฟ้า จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 17:46:49

ความคิดเห็นที่ 21 กรรมของคนที่้ไม่รู้เรื่องราวในอดีตชาติของเคียงฟ้า เวลาที่เราต้องชดใช้กรรมที่นึกไม่ออกว่าเคยไปทำร้ายอะไรไว้กับใครมันช่างทรมานเสียจริงหนอ ถ้าเราไม่ได้มีกรรมอย่างเคียงฟ้า ตอนคุณวิมุตติมาคุยด้วยคงมีความสุขพิลึก แต่ด้วยสายตาเหยียดอยู่ลึกๆนั้น คงทำให้คนอยู่ด้วยอึดอัดไม่น้อย จากคุณ : It's gonna make sense เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 21:11:32

ความคิดเห็นที่ 22 วิมุตติมีทำสายตาเยาะเย้ยเหยียดหยันด้วย ผิดลุกส์แฮะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 00:03:32

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาตาม......อ่าน      บทนี้ ไม่ค่อยเข้มข้น แต่ปูทางเดินเรื่องได้ดี      ตุ๊กตา ( ซอว์จี ) สวยดี ครับ..... จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 10:23:57

ความคิดเห็นที่ 24 วันนี้ได้อ่านสามตอนเลย เย้ เย้ เย้ เงียบไปหลายวันนะคะเจ้าวิมุตติ คิดถึงจัง จากคุณ : สาวไทยในอะเดเลด เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 11:56:11

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านเงียบๆมานาน เพิ่งมีโอกาสแสดงตัววันนี้เอง ^^ อยากอ่านต่อแล้วอ่า  >< จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 12:55:13

ความคิดเห็นที่ 26 ชักสงสารฟา มาเกิดใหม่ก็ลืมอดีต แต่ยังโดนจองเวร ไม่ชอบสายตาเหยียดเย้ยจากวิมุตติ ยังเจองูขู่ซะอีก อยากรู้จัง มหิตาเทวีทำอะไร จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 19:22:00

ความคิดเห็นที่ 27 รออีตั้ง อาทิตย์ ว้าาาาาาาา เผอิญชอบอ่านเรื่องแนวนี้ซะด้วย เนื้อเรื่อง....วางบุคลิคตัวเอกไว้ เหมือน คุณ พิศาร อัครเสนีย์ (ถ้าสะกดชื่อผิดก็ขอโทษครับ) ประมาณอารมณ์ ตบ จูบ จากคุณ : สายน้ำที่ไหลกลับ เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 09:26:10 A:101.78.11.195 X: TicketID:365179

ความคิดเห็นที่ 28 อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ ค่ะ ลุ้นๆ อ่านแล้วติดงอมแงม ^__^ ......เรือนใหญ่ที่ใช้เป็นโรงรับประทานอาหารนั้นกว้างใหญ่พอ จะ งานสังสรรค์ได้   ตกคำว่า จัด หรือเปล่าคะ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 03:53:42

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านรวดเดียว1-10 ชอบคะ สนุกดี เขียนนึกภาพ. ตามได้เลย น่าจะสร้างเป็นละคร น่าติดตามมาก กี่ตอนจบคะ. จะได้รู้ว่าอีกยาวไกลไหมกว่าจะลงเอย ถามตอนจบก่อนพระเอกออกอีก จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 10:30:16

ความคิดเห็นที่ 30 เอาตอนที่ 11 มาลงเร็วๆนะคะ จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 08:43:47

ความคิดเห็นที่ 31 แอบมาอ่านตั้งแต่ ตอนที่ 1-10 รวดเดียวเลย รอตอนที่ 11 อยู่นะคะ กำลังสนุกเลย ไม่อยากให้ขาดตอน จากคุณ : a_jungs เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 17:26:01

ความคิดเห็นที่ 32 ทีแรกเคยสงสัยว่า วิทยาธรกับภูวิษะ จะรอนางเอกทำไม...นึกว่าจะแบบประมาณว่าคนรักที่ตายไป...เอาไป เอามา...อุ่ย...เหมือนจะรอทวงความแค้นแฮะ  = =" รูปหุ่นกระบอกครุฑยุดนาค ทีแรกมองผ่านๆนึกไปถึงครุฑขี่นาคเลยค่ะ (ฮา) จากคุณ : Milkmoon เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 14:38:53

ความคิดเห็นที่ 33 คิดถึงวิมุตติจังเลย  วันนี้จะมีไหมค่ะ ^^ จากคุณ : nonghippo เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 14:29:51

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนที่ 11-12 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12526648/W12526648.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:42:40