|
20/1
มาตรการลดเงินเดือนข้าราชการเพื่อลดภาวะเงินเฟ้อในประเทศถูกกระจายข่าวออกไปทั่ว ตามมาด้วยข่าวการนัดหยุดงานประท้วง สร้างความปั่นป่วนไปทั้งรัฐบาลในการหาทางเจรจาเพื่อลดแรงต้านทาน แต่ก็เหมือนพายเรือในอ่างเมื่อบรรดาตัวแทนข้าราชการที่มาพูดคุยไม่ยอมผ่อนปรน จึงต้องนัดเจรจากันใหม่วันถัดไป
คาชาลออกจากทำเนียบประธานาธิบดีทางประตูหลังเพื่อหลีกเลี่ยงนักข่าว เขาเปิดลิ้นชักหน้ารถ ควานหากระปุกยา ผัดคำสัญญาที่ให้ไว้กับภรรยาในใจ ก่อนเทยาแก้ปวดออกมาสองเม็ดกลืนลงคอ ความกดดันตลอดทั้งวันค่อยคลายลงเมื่อเลี้ยวรถเข้าสู่ตัวบ้าน นาฬิกาในตนเองร้องบอกว่าถึงเวลาพักผ่อนเสียที
ทว่าโถงทางเดินภายในบ้านหลังใหญ่มิได้ว่างเปล่าดังเคย เด็กชายตัวน้อยดิ้นขลุกขลักลงจากอกแม่ วิ่งมากอดขาบิดาแน่นทีเดียว
ทำไมยังไม่นอนฮึ ผู้เป็นพ่อดึงบุตรชายมาถาม
เขาแลเลยไปยังภรรยาสลับกับนาฬิกาบนผนัง เข็มสั้นเดินเลยเลขสิบมาครึ่งทาง
ดื้อกับแม่หรือ คิริน ดวงตาคมกล้าจ้องดุ
ลลิลดาเห็นท่าไม่ดี รีบเข้ามาแยกพ่อลูกจากกัน ก่อนอธิบายให้สามีฟัง
ลูกรอเธอ แกไม่ยอมนอนจนกว่าจะเจอปาปา ฉันเห็นว่าคิรินนอนกลางวันแล้วเลยตามใจ
คุณตามใจลูกแบบนี้ไม่ได้ ชายหนุ่มนิ่วหน้า ขมับเริ่มเต้นตุบ ใครอยู่แถวนี้ มาพายาโบคิรินไปนอนไป
นินาโผล่ออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน แต่นายหญิงยกมือห้ามไว้ เธออุ้มลูกขึ้นมาเอง ท่ามกลางเสียงร้องหาบิดาของเด็กชาย
เธอไม่ได้พูดอะไรหากแววตาตัดพ้อต่อว่าเขาชัดเจน คาชาลกุมขมับ นึกอยากกลับไปหยิบยาในรถมากินเสียให้หมดกระปุก แต่ทำได้เพียงบังคับตัวเองอยู่ใต้สายน้ำเย็นจากฝักบัว เสียงร้องไห้ของลูกดังก้องในหู เขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายจิตใจของแกเลย หากความคิดซึ่งยังคงคั่งค้างจากงานส่งผลให้สมองเขาขมวดเกลียว พานหงุดหงิดง่ายดาย
ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องน้ำพร้อมกับที่ภรรยาเปิดประตูเข้ามาพอดี เขาละอายใจเสียจนไม่กล้าสบตาเจ้าหล่อน ร่างระหงเดินผ่านเขาไปจัดเตรียมเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้ อันเป็นกิจวัตรปกติดังเดิม
พรุ่งนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงต่อหรือเปล่า ฉันจะได้เตรียมหูกระต่ายไว้
ยกเลิกแล้วครับ
ยังเจรจากับข้าราชการไม่สำเร็จหรือ
คุณรู้... เขาเหลียวมองตามผู้ซึ่งเดินไปรูดม่านเปิดด้วยความฉงน
ฉันอ่านภาษาทิชก้า คาซานได้แล้วนี่นะ บ้านนี้ก็มีหนังสือพิมพ์หลายฉบับ ไหนจะข่าวในโทรทัศน์อีก
คาชาลเงียบไปอย่างคนคิดไม่ตก อนาคตข้างหน้าดูจะมีปัญหาไม่จบสิ้นเสียที ตราบใดที่มนุษย์ยังนึกถึงแต่ผลประโยชน์ส่วนตน หรือชีวิตคู่อันหวานชื่นที่เขาเคยจินตนาการควบคู่ไปกับความสำเร็จในหน้าที่การงานจะไม่มีวันเกิดขึ้นพร้อมกันได้จริง
คุณกลัวหรือเปล่า ลิลลี่ ปัญหาในคาซาเนียไม่จบสิ้นเสียที ไม่รู้จะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นมาวันใด
แล้วเธอจะปล่อยให้ฉันกับลูกเผชิญอันตรายลำพังหรือเปล่าล่ะ
ไม่มีทาง เสียงตอบของเขาหนักแน่นพอกับอ้อมแขนซึ่งล้อมรัดเอวคอดของภรรยา ผมสาบานด้วยชีวิต ลิลลี่ ชีวิตผมมีเพียงคุณกับลูกเท่านั้น
และงานของเขานั่นไง... ลลิลดาต่อประโยคให้ในใจ ทว่ามือบางกลับยกลูบแก้มอีกฝ่ายซึ่งซูบลงอย่างคนที่กินนอนไม่เป็นเวลา
ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อย คาชาล แต่เธอเคยคิดไหมว่าปัจจุบันของเรามันออกจะเกินตัว ฉันไม่รังเกียจหรอกนะถ้าคนที่ฉันรักจะเป็นชาวทิชกู เป็นแค่คนธรรมดา ดูแลปศุสัตว์เล็กๆ ของเขา ตกเย็นก็อยู่พร้อมหน้าในครอบครัว กินอิ่ม นอนหลับ ไม่ต้องแบกโลกไว้ทั้งใบ
คาชาลจับมือหญิงสาวไว้ มองลึกเข้าไปในดวงตาเว้าวอนของเจ้าหล่อนด้วยความสับสนเต็มที ทางหนึ่งก็งานกับอุดมการณ์ เขาวาดฝันว่าคาซาเนียจะเจริญเท่าทันหลายๆ ประเทศในเอเชีย ชาวคาซานทุกคนมีความเป็นอยู่ สุขอนามัยที่ดี
หากอีกทางหนึ่งก็คือครอบครัวที่รัก เขาอยากมีเวลาให้ภรรยาและลูกมากกว่านี้ แต่เมื่อต้องคร่ำเคร่งกับงาน ความรื่นรมย์ก็พลอยหายไป ชายหนุ่มถอนหายใจ ที่เคยคิดว่าตนหาเลี้ยงครอบครัวให้มีความสุข ผลคือคนเหล่านั้นมีความสุขจริงหรือ สมองของเขาปวดร้าวจนตาพร่าเลือน คาชาลต้องเป็นฝ่ายหันหลังหนีเสียเอง
อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลย ผมยังทิ้งงานตอนนี้ไม่ได้
เขาซุกกายลงใต้ผ้าห่ม ตะแคงหันข้างอย่างตัดบท ทิ้งให้ร่างบางยืนคว้างกลางห้อง
ลลิลดาทอดถอนใจ เธอมองคนรักด้วยหัวใจแห้งผาก คาชาลปิดกั้นเธอจากโลกส่วนตัวของเขา เธอพยายามเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายบ้านนี้เมืองนี้ ในการขีดกรอบผู้หญิงให้รับรู้ รับผิดชอบเพียงเรื่องในบ้านอย่างเดียว แต่เขาไม่คิดบ้างหรือว่าเธอเติบโตมาต่างจากสตรีที่นี่มากนัก เธออยากเปิดอกพูดคุยกับสามีให้รู้เรื่อง หากเขาคอยบ่ายเบี่ยงเรื่อยมา
ความหวานชื่นจืดจางลงภายในระยะเวลาเพียงสองปี เธอยังคงรักเขา และรักมากขึ้นไปอีกเมื่อเขาออดอ้อน ให้ความสำคัญกับเธอ แต่ความรักที่มีมากเท่าใด ยิ่งต้องอาศัยความอดทนในการประคับประคองชีวิตรักให้ดำเนินต่อไป หญิงสาวนึกถึงคำสอนของแม่ด้วยความร้าวราน
...............................
ต้นหญ้าสีเขียวสดแปรเปลี่ยนเป็นเหลืองซีดตามความหนาวเย็นซึ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ยอดของมันมีน้ำค้างแข็งเกาะ อุณหภูมิในป่าเริ่มทรมานคนที่ซุ่มคิดร้ายให้ทดท้อลง
ทำไมเราไม่ลอบวางระเบิดรถมันนะลูกพี่ ง่ายกว่ากันตั้งเยอะ คนตัวใหญ่ใจเล็กเปรยหลังล่วงเข้าสู่วันที่สองแล้วแต่แผนการยังไม่คืบหน้า
แกอย่าลืมว่าท่านต้องการให้มันทรมานที่สุด
แม้คาชาลจะไม่ใช่แกนนำ แต่ความหาญกล้าต่อกรกับเจ้าหน้าที่รัฐของมันเปรียบเหมือนสัญลักษณ์การต่อสู้ ปลุกเร้ามวลชนให้ฮึกเหิม
แล้วเราจะทำอย่างไรกับไอ้นี่ อยู่ไปก็ทำให้เราทำงานไม่สะดวกนะลูกพี่
ใช่ๆ ปล่อยข้าไปเถอะ พี่ชาย ยูซุตรีบอ้อนวอน
นายทหารนอกราชการกระแทกด้ามปืนลงกับพื้นให้ทั้งสองคนหุบปาก ขืนปล่อยไอ้คนปากมากไปตอนนี้ ความลับของพวกเขาอาจถูกเปิดเผย สู้ให้มันมีส่วนร่วมในแผนการไม่ดีกว่าหรือไง
แกว่าแกมาเฝ้าดูมันไม่ใช่หรือ แกย่อมต้องรู้ทางหนีทีไล่แถวนั้นดี เพราะฉะนั้นแกนั่นแหละต้องไปพาตัวลูกเมียมันมา ไอ้ยูริ
แต่มันเสี่ยงมากนะลูกพี่ ถ้าไอ้นี่ทรยศเรา...
หุบปาก! แกก็ไปกับมันด้วย
ยูซุตหลุบตาลงต่ำ เขาพอมองเห็นช่องทางหลบหนี ติดก็แต่สภาพร่างกายซึ่งบอบช้ำจากการถูกซ้อม แล้วยังอ่อนเพลียเพราะอดอาหารอีก หากยังดีกว่าถูกจับมัดโดยไม่รู้ชะตากรรมแหละวะ
ถ้าทุกอย่างสำเร็จ แกไม่ต้องกลัวเรื่องคดีความ ยูริ แกยังจะได้บำเหน็จอย่างงามด้วยซ้ำ
ริมฝีปากซึ่งมีคราบเลือดแห้งกรังแสร้งยิ้มยินดี เผยให้เห็นฟันหน้าที่ห้อยต่องแต่งน่าสยดสยอง เวลานี้เขาไม่ได้ต้องการบำเหน็จรางวัลใดๆ นอกจากเอาชีวิตรอดจากไอ้ทรชนสองคนนี้ให้ได้เสียก่อน
.................................
สายลมเย็นพัดมาเป็นระลอกผ่านสนามกว้างซึ่งไร้สิ่งปลูกสร้างขวางทางลม หากสองแม่ลูกไม่ได้ยี่หระ แม้สองข้างแก้มจะแดงเรื่อเพราะลมหนาวบาดผิว
ความอบอุ่นค่อยเข้ามาแทนที่เมื่อหญิงสาวอุ้มเด็กชายเข้ามายังโรงเลี้ยงม้า สีทองอร่ามของหญ้าแห้งราวกับกองไฟอบอุ่นช่วยเพิ่มอุณหภูมิภายใน ร่างป้อมวิ่งจี๋ไปหาเพื่อนใหม่ซึ่งเริ่มเดินได้แข็ง มุดเข้าคอกไปโดยไม่กลัวภัย ผู้เป็นแม่เองก็วางใจม้าสองแม่ลูกนั้นเช่นกัน
ลลิลดาเหลียวมองหาชายชราที่คอยอยู่ดูแลที่นี่ มักส่งยิ้ม พูดคุยกับเธอและลูกเป็นประจำ ทว่าวันนี้กลับไร้เสียงทักทาย ไม่เห็นแกแม้แต่เงา รางอาหารหน้าคอกม้าแต่ละตัวว่างเปล่าทั้งที่เลยเวลาอาหารของพวกมัน เธอเดินไปหาบาบารีซึ่งส่งเสียงพ่นพรืดเรียกหา มันยื่นหัวออกมางับย่ามเธออย่างรู้ดีว่ามีของกิน เธอส่งแอปเปิลให้แล้วตบแผงคอมัน ก่อนผละไปคว้าคราดมาโกยหญ้าใส่รางอาหารของม้าแต่ละตัว
คิริน มาช่วยแม่หน่อยเร้ว
บุตรชายมุดออกมาช่วยหยิบจับหญ้าใส่ราง เสียงเจรจาอ่อนโยนของผู้เป็นแม่คลอไปกับเสียงอ้อแอ้เออออของลูกน้อย สองแม่ลูกไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าภัยกำลังมาถึงตัว...
หลังคอกม้านั้น ชายชราซึ่งถูกจับมัดมือ ปิดปากพยายามดิ้นรนขัดขืน เมื่อชายฉกรรจ์สองคนกำลังย่องเข้าไปภายในโรงเลี้ยงม้าทางด้านหลัง ไม่กี่นาทีที่แล้วปุงกัลเห็นคนมาท่อมมองลับๆ ล่อๆ แถวชายป่า คนหนึ่งร่างสูงใหญ่ อีกคนผอมแห้งและมีคราบเลือดแห้งกรังบนใบหน้า ยังไม่ทันที่เขาจะถามด้วยความหวังดี ก็ถูกพวกมันทำร้ายและจับมัด
ทว่าแผนการที่เกือบล้มเหลวหลังตาแก่พิการมาเจอพวกเขาเข้าก็มีอันพลิกผัน ทันทีที่ประตูหน้าโรงเลี้ยงม้าเปิดเข้ามาพร้อมร่างสองแม่ลูกซึ่งนายเขาต้องการตัว ไอ้ยักษ์ยิ้มเหี้ยมเกรียมขณะหลบซ่อนอยู่หลังสุดของคอกม้านั้น มันรอกระทั่งสบโอกาสเหยื่อเดินมาใกล้ ตะครุบร่างบางไว้ พร้อมกับผู้ร่วมแผนการอุ้มเด็กชายอีกคน
ช่วยด้วย! ลลิลดาตะโกนลั่นก่อนถูกมือหยาบกร้านปิดปาก
ดวงตาคู่งามเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ขณะหันไปเห็นบุตรชายซึ่งพยายามดิ้นหนีคนแปลกหน้าถูกฝ่ายนั้นจับเขย่าหัวสั่นหัวคลอน เธอร้องอู้อี้ขอให้เขาปล่อยลูกตนไปแต่ก็ไม่เป็นผล ขายาวออออกแรงจิกพื้นไว้ไม่ให้มันพาตัวเธอไป
อีนี่! ฤทธิ์เยอะนัก
ไม่ทันขาดคำ หมัดลุ่นก็ตรงเข้าท้องน้อย ปล่อยพลังไปยังร่างกายทุกส่วนให้หยุดทำงานชะงัด ในหูแว่วเสียงร้องไห้จ้าของลูกน้อยดังอยู่ไม่ไกล
| จากคุณ |
:
ภาพิมล (thezircon)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 ส.ค. 55 14:31:06
|
|
|
|
ตราบแผ่นดิน...จรดผืนฟ้า บทที่ 20/1
