ความคิดเห็นที่ 1 106. ราตรีทอดกายคลี่คลุมราวผ้าม่านผืนใหญ่ ตะเกียงภายในบ้านดับลงทีละดวง เตรียมตัวให้เจ้าของห้องล่วงสู่นิทรารมย์อย่างสะดวกดาย แต่คงยกเว้นเพียงคนผู้หนึ่ง ซึ่งกำลังนั่งหลับตาบนม้านั่งในห้องไร้แสงไฟ ฉับพลันมันก็ลืมตา สาดประกายเจิดจ้าโดดเด่นท่ามกลางความมืดมิด พร้อมริมฝีปากที่ขยับว่า “เงารางเลือน เจ้ามาหาข้าที่นี่ทำไม” เสียงเงารางเลือนดังขึ้นท่ามกลางความเวิ้งว้าง ราวนางกำลังกระซิบอยู่ข้างหูทั้งที่สังเกตมิเห็นตัวตนแม้แต่น้อย “เรียนประมุข เศรษฐีไร้ยางอายขโมยคัมภีร์สลายภพหลบหนีไปแล้ว” “ฮึ ๆ” ประมุขรัตติพิกลกลั้วหัวเราะหลังฟังรายละเอียดจบสิ้น “เจ้าเฒ่านั่นกระทำเข้าจนได้ซินะ” “ท่านยังมีอารมณ์สนุกสนานได้อีกหรือ” “ขออภัย” ประมุขรัตติพิกลกลับค้อมศีรษะให้แก่สตรีในอาณัติ “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง เพราะมันก็คือผู้หนึ่งที่ล่วงรู้ตัวจริงของข้า” “ถูกต้อง ถ้ามันแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป...ช่างเถอะ ข้าส่งกำลังไปควานหามันแล้ว ไม่นานคงได้ตัวแน่” “เพียงแต่จะก่อนหรือหลังมันเผยความลับกับฝ่ายธรรมะเท่านั้น” เสียงลมหายใจทอดถอนย้อนตอบมา กระตุ้นประมุขรัตติพิกลเผยรอยยิ้มลึกซึ้ง เอ่ยสืบต่อ “อย่าได้โทษว่าการหนีไปของเศรษฐีไร้ยางอายเป็นความผิดตนเองเลย เพราะกระทั่งข้าก็ไม่คิดว่ามันจะตัดสินใจรวดเร็วเกินคาด นั่นคงด้วยมีคุณหนูสือมาเป็นตัวแปรสำคัญ แต่ก็ต้องถือเป็นโชคดีในโชคร้ายที่มันเลือกขโมยคัมภีร์สลายภพเข้า เอาเช่นนี้แล้วกัน...” พอมันอธิบายแผนเสร็จสรรพ เงารางเลือนพลันโพล่งออกมาว่า “นั่นมิใช่ทำให้เรื่องย่ำแย่ลงหรอกหรือ” “พวกเราวางแผนแทบตายกลับผิดพลาดเพราะความประมาทเพียงเล็กน้อย ดังนั้นใส่ใจไปไย” ประมุขรัตติพิกลเอนหลังพิงพนักด้วยท่วงท่ารื่นรมย์ขณะเอ่ยตบท้าย “ก็ล้วนแล้วแต่ฟ้าลิขิตเถอะ” ท้ายประโยคเพิ่งจางหายไปก็สัมผัสวี่แววของเงารางเลือนมิได้เสียแล้ว คาดว่านางคงเดินทางกลับพรรคอสุราอาฆาตเพื่อเริ่มปล่อยข่าวตามแผนของมัน ใบหน้าประมุขรัตติพิกลซึ่งเหลือเพียงลำพังแปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย ขณะเอื้อมมือผลักบานหน้าต่างออกกว้าง เผยทิวทัศน์โดดเด่นของนครหลวงอันไพศาลราวไร้จุดสิ้นสุด หากสือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิงรับรู้คงแทบกลั้นใจตาย ที่แท้ประมุขรัตติพิกลซึ่งพวกมันพยายามค้นหา กลับพำนักอยู่ในเป่ยจิง...เมืองเดียวกับที่พวกมันอยู่นั่นเอง! *********** หมู่ตึกตระกูลสือในวันนี้คึกคักไปด้วยชนชาวยุทธจักร ดูจากการประดับประดาแลคล้ายมีงานรื่นเริง ทว่าบรรดาแขกล้วนหน้าตาเคร่งเครียดเสมือนมุงดูการประหารก็มิปาน สถานที่ซึ่งพวกมันชุมนุมกันอยู่มิใช่ห้องโถงอันโอ่อ่าเลื่องชื่อของหมู่ตึกแห่งนี้ แต่กลับเป็นลานโล่งขนาดใหญ่เลยปีกตึกตะวันตกออกมา เมื่อแรกชาวยุทธ์บางคนยังสงสัยว่าลานกว้างมีไว้เพื่อการใด ก่อนจะเริ่มสันนิษฐานได้เมื่อสังเกตเห็นซากเสาดำเป็นตอตะโกซุกหลบมุมอยู่หลายต้น มิจำเป็นต้องคาดเดาวุ่นวาย อดีตของสถานที่บริเวณนี้ก็คือส่วนยุ้งฉางและอาคารเก็บของซึ่งถูกเผาราบเป็นหน้ากลอง ดูท่าตระกูลสือคงทำการรื้อถอนซากหักพังจนเหลือแค่ลานโล่ง แล้วนำมาใช้เป็นที่ชุมนุมชาวยุทธ์ในวันนี้ ทางส่วนในของลานกว้าง เจ้าบ้านเฉิน รองเจ้าอาวาสวัดเส้าหลิน เจ้าสำนักบู๊ตึง เจ้าสำนักง่อไบ๊ เนี่ยเทียนอวี่ประมุขพรรคกระยาจก ข่งเจียงเจ้าสำนักเพลิงหาญและชนชั้นผู้นำของสำนักใหญ่อีกสี่ห้าคนต่างจับกลุ่มสนทนากันอย่างออกรส ตอนนั้นเองบุรุษผู้หนึ่งก็เดินมาหาพวกมัน โน้มกายเคารพและแนะนำตัวว่า “ข้าพเจ้าองครักษ์เสื้อแพรมีนามว่าตงเหลียง วันนี้ได้รับคำสั่งเป็นตัวแทนราชสำนักมาสังเกตการณ์เรื่องราวในแวดวงนักเลง จึงขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกท่าน” แม้ราชสำนักจะประกาศไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องราวในยุทธจักร ทว่าการจัดงานชุมนุมชาวยุทธ์ในเมืองหลวงก็ต้องส่งคนมาคอยดูแล การปรากฏตัวของตงเหลียงจึงมิใช่เรื่องแปลกประหลาด “อ้าว นึกว่าใครกัน ที่แท้ก็องครักษ์ตงนี่เอง” ข่งเจียงร้องทักขึ้น จึงมีเสียงสอบถามตามมาว่า “เจ้าสำนักข่งรู้จักองครักษ์ตงด้วยรึ” ตงเหลียงก้มศีรษะตอบคำถามแทน “ข้าเคยรับราชการที่เมืองน้ำมรกต จึงได้รับการช่วยเหลือจากสำนักเพลิงหาญอยู่เนือง ๆ ยามนี้ได้พบเจ้าสำนักข่งอีกครั้งย่อมยินดียิ่ง” “องครักษ์ตงถ่อมตนไปแล้ว” ข่งเจียงออกตัว “สมัยนั้นท่านเองเป็นที่รู้จักในวงการนักเลงแถบนั้นไม่น้อย ยามนี้มาเป็นองครักษ์เสื้อแพรในเมืองหลวงก็เริ่มมีชื่อเสียงไม่เบาทีเดียว” ตงเหลียงรีบประสานมือคารวะขณะกล่าวมิกล้า ๆ จังหวะนั้นเจ้าบ้านเฉินถือโอกาสทักว่า “ได้ยินข่าวปฐมาจารย์เฉิงยู่กงออกจากการกักตัวฝึกวิชาแล้ว ขอแสดงความยินดีกับสำนักเพลิงหาญด้วย” ข่งเจียงพยักหน้าเล็กน้อย “เพียงแต่ภายหลังอาจารย์ออกจากถ้ำมา กลับออกปากเบื่อหน่ายเรื่องทางโลก ไปสร้างบ้านพักอยู่บนยอดเขาด้านหลังสำนัก ไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในยุทธจักรอีก” รองเจ้าอาวาสวัดเส้าหลินประนมมือเอ่ยเสียดาย “มิทราบพวกเรายังพอไปเยี่ยมปฐมาจารย์เฉิงได้หรือไม่” “แน่นอน” ข่งเจียงยิ้มรับ “อาจารย์ยังบ่นอยากพบปะสหายแต่เก่าก่อน หากทุกท่านให้เกียรติเยือนสำนักเพลิงหาญ ท่านย่อมยินดียิ่ง” พวกมันเหล่านี้ล้วนเดินทางมาล่วงหน้าแล้วพำนักในบ้านที่ตระกูลสือจัดให้ ดังนั้นจึงรุดสู่ลานกว้างได้ตั้งแต่เช้า ระหว่างรอคอยผู้อื่นทยอยตามกันมาก็โอภาปราศรัยเป็นการฆ่าเวลาไปก่อน ทว่าถ้าสังเกตให้ชัด ปากพวกมันขยับต่อเนื่อง ดวงตากลับเหลือบมองไปทางบริเวณส่วนต้นของลานโล่งเป็นระยะ พื้นที่นั้นสร้างไว้ด้วยเวทียกพื้นสูง ด้านบนเปิดโล่งเพียงตั้งเสาสองต้นขนาบข้างเวทีไว้ ระหว่างเสาขึงผ้าสีขาวประดับตัวอักษรหนึ่งแถว ‘งานรับรองเจ้ายุทธจักร’ น้ำหมึกสีดำสนิทและสม่ำเสมอบ่งว่าเป็นของชั้นเลิศ ผ้าไหมที่ใช้แทนกระดาษก็เลือกมาอย่างประณีต เนื้อผ้าละเอียดเป็นสีขาวนวลสบายตา ทั้งขับเน้นตัวอักษรให้โดดเด่นโดยแทบไม่ต้องเพิ่มเติมอันใดเลย แสดงถึงสายตาอันคมกริบของผู้เลือกสรรสิ่งของ พวกมันย่อมเคยเห็นลายอักษรบนพัดจีบที่สือหย่งจวินพกติดตัว ดังนั้นเพียงมองผาดก็ทราบว่าเจ้าของเส้นพู่กันตรงหน้าคือใคร ชนชั้นผู้นำสำนักล้วนเชี่ยวชาญทั้งเชิงบู๊เชิงบุ๋น มีหรือจะไม่ทราบว่าการลากพู่กันบนผืนผ้าขนาดใหญ่เช่นนี้ ถ้าผู้เขียนมีพลังวัตรอ่อนด้อยฝีแปรงจักไม่สม่ำเสมอ หรือหากรักษาสมดุลการใช้ลมปราณขาดตอนจนลายเส้นหมดความสง่า ศิลปะล้ำค่าก็จะกลายเป็นเศษขยะในพริบตาเดียว การลากฝีแปรงบรรทัดหนึ่ง กลับบ่งบอกได้มากมายปานนั้น เสียงกระดิ่งรัวกังวานแทนสัญญาณว่าได้ฤกษ์อันเหมาะสมแล้ว เจ้าบ้านสือคนใหม่นำขบวนคนพ้นจากช่องวงโค้งบนกำแพงทางเดินขึ้นไปหยุดกลางเวทียกพื้น แล้วประสานมือน้อมคารวะทั่วสี่ทิศ วันนี้มันใส่เพียงเสื้อสีขาวไม่กี่ชั้น คลุมทับด้วยผ้าป่านสำหรับไว้ทุกข์ หน้าผากคาดผ้าสีขาวปล่อยชายหลังศีรษะปลิวไสวตามสายลมปลายฤดูใบไม้ร่วงที่ทั้งแรงและเย็นยะเยือก หากมันยังยืนอย่างมั่นคงไร้อาการหนาวสั่น องอาจดุจราชสีห์ยามจับจ้องผืนพนาใต้อาณัติ แต่ก็มิเจือด้วยความลำพองให้แลขัดตา กลับดูงามสง่าเหมาะสมยิ่ง “ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมชุมนุมตามคำเชิญ อันที่จริงงานนี้ควรได้จัดขึ้นก่อนหน้านานแล้ว ทว่าเนื่องจากต้องไว้ทุกข์แก่ท่านพ่อจึงไม่สะดวกหลายอย่าง” สือหย่งจวินยืดตัวตรง ผายมือออกกว้าง “หากนั่นกลับทำให้บังเกิดข่าวลือมดเท็จมากมาย ประจวบกับใกล้หมดเวลาไว้ทุกข์รอมร่อ ท่านพ่อบนสรวงสวรรค์คงไม่ถือโกรธที่ข้าจะขอจัดงานนี้ขึ้นเพื่อพิสูจน์ความจริงให้กระจ่าง ป้องกันการแตกสามัคคีของฝ่ายธรรมะ และมิให้ตระกูลสือต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง” สิ้นประโยคก็มีคำพูดลอยมาจากหมู่ชาวยุทธ์ว่า “เช่นนั้นเชิญเจ้าบ้านสือช่วยเล่าถึงตอนที่ต่อสู้กับโจซานตงบนผาดงแล้งให้ฟังด้วยเถิด” สือหย่งจวินลดมือลง แสร้งยิ้มจนปัญญา “ต้องขออภัยที่ทำให้ทุกท้านค้างคาใจมาเนิ่นนาน ความจริงข้ามิได้ต้องการปิดบังอันใด แต่ที่ไม่อาจเล่ารายละเอียดแต่ต้น เพราะข้าเองก็แทบจดจำทุกอย่างมิได้เช่นกัน” เสียงฮือฮาดังกระหึ่มทั่วลาน และก่อนจะลุกลามใหญ่โต สือหย่งจวินก็เอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง คำพูดซึ่งแฝงด้วยลมปราณลึกล้ำก้องกังวานสยบเสียงฮือฮาเสียสิ้น “ครานั้นด้วยความอ่อนด้อยประสบการณ์ ข้าถูกการตายของบิดากระตุ้นให้รุดไปหาโจซานตงโดยไม่ยั้งคิด ตั้งใจว่าแม้นตายก็ขอฝากแค้นแก่มันสักแผล มิให้เกียรติบิดาต้องถูกเหยียดหยาม” ความเศร้าสร้อยและเจ็บแค้นในแววตาสือหย่งจวินกลั่นจากอารมณ์เบื้องลึกแท้จริง โน้มน้าวจนคนดูจำนวนไม่น้อยนึกเห็นในมันยิ่ง “ยามนั้นข้าตั้งหน้าตั้งตาฝึกเพลงกระบี่ประจำตระกูลช่ำชอง แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าโจซานตงกลับแทบไม่ต่างจากเด็กน้อย ถูกมันทำร้ายเสียทรงกายไว้ไม่อยู่ แล้วท่ามกลางสติอันเริ่มเรือนลางข้าก็อาศัยกำลังใจเฮือกสุดท้าย ใช้ออกด้วยกระบวนท่าแลกชีวิต หวังตกตายตามกันไปกับศัตรูคู่อาฆาต!” น้ำเสียงลงท้ายหนักแน่น ทำผู้ฟังใจสั่นสะท้านไปด้วย “คนเช่นโจซานตงย่อมไม่คิดแลกชีวิตกับเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง มันจึงเบี่ยงกายหลบ จังหวะนั้นเองคล้ายหมอกเมฆมืดครึ้มแยกตัวห่าง เบิกฟ้าส่องเส้นทางสายหนึ่งให้ข้าเกร็งกำลังแทงตามไปสุดแรง ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือกระบี่ฝังลึกที่หน้าอกโจซานตง มันสะดุ้งสุดตัวแต่ก็สะบัดฝ่ามือโต้ตอบฉับพลัน ศีรษะข้าถูกกระแทกจนสลบเมือด ฟื้นอีกครั้งก็ในห้องตนแล้ว จากนั้นเกิดอันใดขึ้นบ้างทุกท่านคงทราบกระจ่างกว่าข้า” เหล่าชาวยุทธ์ถ้าไม่ขมวดคิ้วมุ่นก็พากันกระซิบกระซาบเคร่งเครียด สือหย่งจวินกลับยึดสองมือไพล่หลัง ยืนนิ่งด้วยอาการสงบ ตรงข้ามกับผู้เฒ่าสือทางด้านในเวทีซึ่งเริ่มมีกิริยากระสับกระส่าย ก่อนหน้านี้มันก็คัดค้านเรื่อง “เท็จปนจริง” นี้หัวชนฝา เพราะการบอกหน้าตาเฉยว่าจำอันใดไม่ได้นี้แทบไม่ต่างจากการยอมรับว่าสือหย่งจวินมิได้สยบโจซานตงไว้ด้วยตนเอง ย่อมก่อความกังขาโดยง่าย แล้วสิ่งที่มันหวาดกลัวก็บังเกิด จอมยุทธ์ผู้หนึ่งโผล่พรวดมาหน้าเวที ชี้หน้าสือหย่งจวินพลางร้องลั่น “เจ้าบ้านสือ ท่านคงไม่คิดว่าพวกเราจะเชื่อนิทานหลอกเด็กเช่นนี้หรอกนะ” สือหย่งจวินระบายลมหายใจยาวนาน “ข้าเองก็ลำบากใจมิน้อย แต่ไร้สามารถจะอธิบายความจริงให้กระจ่างชัด เอาเช่นนี้เถอะ ถ้าท่านใดเห็นว่าข้าไม่เหมาะสมกับตำแหน่งเจ้ายุทธจักร ก็เชิญเสนอปลดข้าออกไปได้เลย” ไม้นี้เล่นเอาจอมยุทธ์ผู้เดิมชะงักงัน เหลือบมองซ้ายขวาด้วยความไม่แน่ใจ ทราบกันดีว่าผู้คนกว่าครึ่งในที่นี้ ล้วนเห็นว่าเจ้าบ้านสือคนใหม่ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งเจ้ายุทธจักร ทว่ามีแต่คนรอผู้อื่นเอ่ยค้านขึ้นมา การขอเสนอด้วยตนเองนั้นอย่าได้หวัง เพราะผู้ร้องค้านคนแรกจะกลายเป็นฝ่ายตรงข้ามกับตระกูลสือและผู้สนับสนุนสือหย่งจวินในทันที อย่างนั้นโอกาสขึ้นเป็นเจ้ายุทธจักรคนต่อไปย่อมริบหรี่ กลายเป็นแค่นกกระยางสังเวยให้ชาวประมง (1) เท่านั้น ใครจะต้องการทำหน้าที่นี้กัน ความในใจของบรรดาคนเบื้องล่างมีหรือสือหย่งจวินจะไม่รู้ จึงคงท่าทางเคร่งขรึมกล่าวว่า “เอาเช่นนี้เถอะ ช่วงต่อกรกับฝ่ายอธรรมย่อมมิสมควรแตกคอกัน ข้าขอเสนอว่าควรคงตำแหน่งเจ้ายุทธจักรไว้เพื่อความคล่องตัวในการสั่งการเวลาเกิดสงคราม หลังโค่นล้มพรรคอสุราอาฆาตได้แล้วข้ายินดีสละตำแหน่งเจ้ายุทธจักร คืนสิทธิให้ทุกท่านทำการคัดเลือกต่อไป มิทราบท่านจอมยุทธ์เห็นเป็นอย่างไรบ้าง” มีเพียงเสียงพึมพำตอบรับเบา ๆ หากท่าทางเป็นปรปักษ์แลคลี่คลายลงมาก คงเพราะในสถานการณ์กดดัน จู่ ๆ ก็มีผู้หยิบยื่นทางออกไว้ให้ แม้ทางจะเล็กไม่สะดวกไปบ้างก็ดีกว่าไม่มีเสียเลย แนวโน้มส่วนใหญ่จึงเอนเอียงไปตามคำเสนอดังกล่าว นับว่าสือหย่งจวินวิเคราะห์ถึงความเห็นแก่ตัวของคนเบื้องล่างจนหมดจด จึงตีเข้าจุดอ่อนได้อย่างจัง ทว่าบุรุษรูปงามหาได้แสดงความลำพอง มันก้มหน้าเล็กน้อยเดินขึ้นเบื้องหน้าเวที “ในเมื่อไม่มีการคัดค้านก็ขอให้เป็นเช่นนี้ไปก่อน และเพื่อความสะดวกในการทำหน้าที่ทรงเกียรตินี้ ข้าขออาศัยช่วงเวลาฤกษ์งามยามดี ประกาศเชิญท่านเจ้าบ้านเฉินขึ้นเป็นรองเจ้ายุทธจักรไปพร้อมกันเลย” ชาวยุทธด้านล่างเวทีต่างหันมองเฉินอานเป็นตาเดียว ฟากเจ้าบ้านเฉินกลับยืนสงบนิ่งคล้ายล่วงรู้อยู่ก่อนแล้ว มันขยับตัวออกมาสองสามก้าว และเพียงกระพริบตาครั้งเดียวก็ไปโผล่ขึ้นบนเวทีอย่างเหลือเชื่อ เฉินอานยืนหันหลังให้หน้าเวที มือไขว้เอวแหงนหน้ามองฟ้า “ตำแหน่งรองเจ้ายุทธจักรย่อมถือเป็นเกียรติยศ” ผินศีรษะกลับมามองสือหย่งจวินทางด้านข้าง “แต่ความสูงต่ำของเกียรตินั้นย่อมขึ้นอยู่กับผู้นำเป็นหลัก ท่านเจ้าบ้านสือเห็นด้วยหรือไม่” “ความหมายของท่านคือ?” “ข้าจะรับใช้แต่กับคนที่ข้ายอมรับเท่านั้น และผู้นั้นก็คือคนที่เอาชนะข้าได้!” แม้คาดเดาคำตอบได้ล่วงหน้าแล้ว สือหย่งจวินก็ยังอดสะดุ้งผวามิได้อยู่ดี เฉินอานมองคู่สนทนานิ่ง ริ้วรอยแผลเป็นตามหน้าและลำตัวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมา ยิ่งส่งเสริมบุคลิกองอาจแทบข่มทับสือหย่งจวินจนแลเล็กกระจ้อยร่อย นี่คือบุรุษผู้ประมือกับค่ายกลพันดาราฝ่าวิถีของสำนักบู๊ตึงได้สูสี ตั้งแต่ตอนที่อายุยังน้อยกว่าสือหย่งจวินในตอนนี้ด้วยซ้ำ มิใช่บุคคลที่พอบอกว่าจะรับมือ ก็กระทำได้ง่ายดายดังปากว่าแม้แต่น้อย ทว่าสือหย่งจวินก็ไร้ทางถอยแล้ว แม้เดิมพันคือความดับสูญของตระกูล มันก็ไม่มีสิทธิปฏิเสธการท้าดวลครานี้! ในผู้คนมากมาย ที่ตกใจอย่างแท้จริงกับการเอ่ยปากของเฉินอานคงมีแค่เฉินหยุนบุตรชายมันเท่านั้น เฉินหยุนไม่รู้ตัวสักนิดว่ากลายเป็นเครื่องมือกระตุ้นให้เกิดการต่อสู้ครั้งนี้ ดังนั้นตั้งท่าจะกระโดดขึ้นเวทีไปห้ามปราม หากถูกมือหนึ่งดึงรั้งไว้ก่อน มันหันมามองซู่อี้เหนียงด้วยความงงงัน แต่แล้วก็โดนสายตาเศร้าสร้อยนั้นกระทำจนลืมเลือนความต้องการตนเองไปสิ้น ได้แต่ยืนมองนางในดวงใจและเหตุการณ์บนเวทีสลับไปมาเท่านั้น ตอนนั้นเองสือหย่งจวินก็น้อมศีรษะแก่เฉินอาน กล่าวว่า “ผู้เยาว์ขอรับการสั่งสอนจากท่านเจ้าบ้านเฉิน” อากาศในลานกว้างเดือดพล่านจนความหนาวเย็นปลายฤดูใบไม้ร่วงแทบปลาสนาการสิ้น มิมีชาวยุทธ์คนใดคิดออกปากห้ามแม้แต่น้อย เพราะพวกไม่เห็นด้วยกับสือหย่งจวินย่อมอยากดูมันพ่ายแพ้การประลอง ด้านผู้สนับสนุนก็คิดว่าหากราชสีห์ตนนี้ไม่อาจยืนหยัดด้วยตนเองได้ ย่อมไร้ค่าที่จะดูแลต่อไป มุมหนึ่งของลานกว้าง องครักษ์เสื้อแพรตงเหลียงยืนกอดอกสังเกตการณ์อยู่เงียบ ๆ ราชสำนักมีข้อตกลงอย่างไม่เป็นทางการกับวงการนักเลงว่าถ้าอีกฝ่ายไม่สร้างปัญหาให้ พวกมันก็จะไม่ยื่นมือยุ่งเกี่ยวต่อเรื่องใดทั้งสิ้น เพียงแต่ช่วงนี้เสนาบดีคังจาเฉินผู้มีพระคุณของมันคล้ายมีความในใจ เวลาพบปะกันส่วนตัวบางครั้งจะบ่นว่าราชสำนักเกิดคดีลึกลับหลายราย อาจมีส่วนเกี่ยงข้องกับวงการยุทธจักรแต่ยังไม่แน่ชัด ดังนั้นพอได้ยินข่าวงานรับรองเจ้ายุทธจักร ก็ไว้วานมันซึ่งพอมีเส้นสายในวงการนักเลงอยู่บ้างให้มาลองดูลาดเลา ตงเหลียงจึงปรากฏกายร่วมชมเรื่องสนุกสนานในวันนี้ ผู้ไม่เกี่ยวข้องทยอยลงจากเวที สวนกับบ่าวซึ่งรุดไปยื่นอาวุธแก่คู่ต่อสู้ทั้งสอง ของสือหย่งจวินย่อมเป็นกระบี่ ส่วนเฉินอานรับดาบประจำตัวมากวัดแกว่งด้วยความพอใจ พลางถอดเสื้อคลุมเหลือเพียงเสื้อไร้แขนด้านใน เผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันบึกบึน แสดงว่าเป็นผู้ฝึกฝนแนววิชากำลังภายนอกมาอย่างช่ำชอง สือหย่งจวินขยับกระบี่ชั่งน้ำหนักก่อนเงยหน้าขึ้นคารวะไปทางรองเจ้าอาวาสวัดเส้าหลิน “นมัสการเต๋อเจิ้งไต้ซือช่วยเป็นกรรมการในการต่อสู้ด้วยเถิด” ผู้อยู่ในเพศบรรพชิตถอนหายใจ ประนมมือกล่าวว่า “ตามประสงค์ของประสกสือ” จากนั้นเดินขึ้นกลางเวที แล้วประกาศเริ่มการต่อสู้ดังลั่น คู่ประลองต่างตั้งท่าเตรียมพร้อม ด้านเฉินอานสมเป็นผู้มากประสบการณ์ต่อสู้ แค่ปลดปล่อยรังสีอำมหิตออกมาก็คุกคามจนสือหย่งจวินหวั่นไหว คล้ายถูกมัดมือมัดเท้าโยนใส่กรงเสือที่กำลังหิวโซ เพียงรอวันจบสิ้นเท่านั้น ทว่าสือหย่งจวินย่อมมิใช่ชนชั้นมุสิกขลาดเขลา พอมันสูดลมหายใจเฮือกใหญ่สมาธิก็กลับคืนปกติ เร่งเร้าพลังวัตรต่อต้านรังสีกดดันพร้อมทะยานเข้าหาอย่างไม่หวั่นเกรง เฉินอานตั้งรับด้วยการพลิกดาบขึ้นฟันเฉียง เสียงโลหะกระทบกันระรัวดังไม่ขาดระยะ สมัยก่อนสือหย่งจวินฝึกปรือเพลงดาบตระกูลเฉินมาบ้างจึงพอจับแนวทางได้ ส่วนเฉินอานก็เคยเห็นกระบวนท่าเพลงกระบี่ตระกูลสือสมัยการประลองผู้นำสี่สกุล ช่วงแรกสองฝ่ายจึงประมือกันอย่างสูสี หากนั่นก็เพียงชั่วอึดใจเท่านั้น ขณะตั้งมั่นกับศัตรูตรงหน้า หางตาสือหย่งจวินพลันจับภาพเงาซึ่งพุ่งมาอย่างรวดเร็ว ความตระหนกในการจู่โจมไม่คาดฝันพลอยให้มันรีบดึงกระบี่กลับมาคุ้มครองตัว ทว่าเฉินอานคล้ายรอคอยจังหวะนี้อยู่ จึง:-)ดาบตามออกในท่าขวาง สือหย่งจวินเพลี่ยงพล้ำตกเป็นรองได้แต่เกร็งกำลังต้านรับสุดแรง หากสลายสภาวะดาบได้เพียงครึ่งเดียว ที่หลงเหลือวาบผ่านเนื้อโลหะดั่งอสรพิษฉกเหยื่อ กรีดฟาดหน้าอกสือหย่งจวินเป็นแผลกว้าง เลือดไหลทะลักราวน้ำพุ โชคดีสือหย่งจวินตัดสินใจทันท่วงที ช่วงที่เฉินอานโหมโจมตีมันก็เลือกดีดกายหลบห่างตั้งแต่ต้น คมดาบจึงเรียกแผลไม่ลึกนัก สามารถจี้สกัดหยุดเลือดไม่ยากเย็น บุรุษรูปงามฉกฉวยจังหวะนั้นเหลือบหาสิ่งที่ลอบจู่โจมมันจนเพลี่ยงพล้ำทันที กลับเป็นปลอกดาบของเฉินอานนั่นเอง ที่แท้เจ้าบ้านเฉินแอบดึงปลอกดาบซึ่งเสียบเข็มขัดด้านหลังไว้ โยนใส่ข้างศีรษะสือหย่งจวินจนมันเสียสมาธิ นั่นไม่ถือเป็นลูกเล่นต่ำช้าเพราะไม่ใช่วิธีลอบทำร้าย หากจะโทษก็ต้องว่าสือหย่งจวินประสบการณ์ต่อสู้น้อยกว่าจึงหลงกลอย่างง่ายดายเท่านั้น บุรุษรูปงามกัดฟันกรอด ความห่างชั้นของประสบการณ์เช่นนี้ ยิ่งสู้นานไปมันมีแต่จะเสียเปรียบ จำต้องรีบเผด็จศึกโดยเร็วที่สุด เมื่อสรุปได้แล้วสือหย่งจวินย่อมไม่รอช้า ตั้งกระบี่วางด้ามตรงระดับตา เหยียดนิ้วชี้และนิ้วกลางทาบขวางยังโกร่งกระบี่ ด้านเฉินอานพอเห็นท่าตั้งสมาธิเริ่มต้นของเพลงกระบี่ประจำตระกูลสือ ก็ถอยไปเตรียมพร้อมด้วยความไม่ประมาท ตั้งแต่อดีต ผู้ที่ดูแคลนเพลงกระบี่ตระกูลสือ มักมีผลบั้นปลายไม่ค่อยดีนัก ใบดาบในมือเฉินอานเริ่มขยับเป็นวงโค้งอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเร่งความเร็วขึ้นทีละนิด เพียงชั่วอึดใจกระบวนท่าพายุดาบโลหิตอันสมบูรณ์ก็ปรากฏขึ้น เฉินหยุนเหม่อมองบิดาตาเบิ่งค้าง ถ้ากระบวนท่าพายุดาบโลหิตที่มันเคยใช้เปรียบเสมือนวายุกระหน่ำ ท่วงท่าของเฉินอานในยามนี้ก็คือไต้ฝุ่นขนาดมหึมา พร้อมจะพัดทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าโดยไม่ปรานี มือบอบบางซึ่งจับแขนมันอยู่บีบแน่น ซู่อี้เหนียงเบือนหน้าหนีจากเวทีพร้อมริมฝีปากสั่นระริก พอเฉินหยุนมองเลยไปอีกก็พบว่าผู้เฒ่าสือกำลังกัดฟันกรอดด้วยใบหน้าขาวซีด แทบไม่มีใครคาดว่าเจ้าบ้านสือจะกำชัยชนะได้แม้แต่น้อย ทว่าสำหรับสือหย่งจวิน ทุกความคิดซึ่งวนเวียนอยู่ในที่นั้นมิควรนำพาใส่ใจเลย กระทั่งคู่ต่อสู้เบื้องหน้าก็ไม่แผ้วพานในภวังค์ สำนึกมันคล้ายกำลังยืนบนเส้นขอบซึ่งฟ้าและดินบรรจบกัน เวิ้งว้างทว่าไม่ว่างเปล่า เพราะนอกจากตัวมันแล้ว...ยังมีกระบี่! เสียงคมอาวุธกรีดอากาศเสียดแทงสู่หัวใจ กระบวนท่าเซาะหินป่นทรายกระแทกใส่ไต้ฝุ่นแห่งการทำลายล้างเฉือนเป็นช่องโหว่เล็กน้อยก่อนจะถูกซัดหายไป แต่สือหย่งจวินก็ยังสะบัดศัตราวุธในท่าคล้อยเดือนเคลื่อนดาวออกโดยเร็ว คล้ายมั่นใจว่าท่าเซาะหินป่นทรายต้องเบิกทางได้จึงไม่รอดูผลก็ใช้ท่าต่อเนื่องตามติด ท่าหลังนี้ช่วยกางกั้นมิให้คมดาบในวงพายุเข้าแทนที่ช่องโหว่นั้น และก่อนที่เฉินอานจะทันหาวิธีรับมือ กระบวนท่าพัดหมอกฉายสุริยันอันรุนแรงที่สุดในเพลงกระบี่ตระกูลสือ ก็โถมกระหน่ำลอดช่องว่างฉับพลัน สือหย่งจวินเร่งเร้าลมปราณที่ได้รับการโน้มนำจากสือหย่งหลุนจนก้าวทะลุข้อกำจัด ก่อเกิดพลังวัตรมหาศาลเกินขอบขั้น ผสานไปกับสภาวะกระบี่ที่เร่งเร้าถึงขีดสุด กดดันจนรอบข้างนิ่งงัน คล้ายแลเห็นคมกระบี่กลายร่างเป็นมังกรสายรุ้งทะยานดับรัศมีดารา อดีตผ่านมาท่าพัดหมอกฉายสุริยันมิเคยเปล่งอานุภาพขนาดนี้ และล่วงเลยถัดไปก็มิอาจเกินกว่าที่เห็นเป็นอันขาด! เฉินอานเองถูกกระตุ้นจนหูตาพร่าพราย ต้องตวาดว่า “มาได้ประเสริฐ!” จากนั้นเงยหน้าคำรามลั่นเพื่อระบายความคั่งคุเพราะโดนคู่ต่อสู้เร่งเร้า เกร็งกล้ามเนื้อทั่วร่างดันจนรอยแผลเป็นปูดโปนแทบกระดอนออกมา ตวัดดาบขวางหักหาญกับสภาวะกระบี่อย่างไม่หวั่นเกรง ดั่งคชสารเกรี้ยวกราดพุ่งชนกันจนฟ้าดินถล่มทลาย แรงอัดจากการปะทะเฉือนพื้นเวทีเป็นริ้ว เลยไปพัดผงฝุ่นเบื้องล่างโถมสูงเสียดนภา ผู้คนล้วนอยากวิ่งไปดูผลบนเวทีให้รู้แล้วรู้รอด เสียดายที่ความตกตะลึงคล้ายสาปสองขาให้กลายเป็นหิน ได้แต่ยืนมองจนม่านฝุ่นจางหายและภาพการต่อสู้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เฉินอานยืนหอบหายใจอยู่ที่เดิม สองมือแทบยกไม่ขึ้นต้องห้อยดาบปักกับพื้น เหงื่อไหลโซมราวสายน้ำตก ตัวส่ายโงนเงนจะล้มมิล้มแหล่ ฟากตรงข้ามมัน สือหย่งจวินนอนหงายอยู่กับพื้น เปลือกตาหลุบครึ่งหลับครึ่งตื่น เลือดซึมกบปากตัดกับใบหน้าซีดเผือด ผลของการปะทะครานี้ สือหย่งจวินพ่ายแพ้หมดท่า! ++++++++++ (1) มาจากนิทานว่านกกระยางจิกเนื้อหอยกาบจะกิน หอยกาบจึงรีบหุบฝางับปากนกกระยางไว้ ดึงกันไปดึงกันมาชาวประมงมาพบเข้าจึงสามารถจับทั้งคู่ได้โดยไม่เหนื่อยแรง คล้ายนิทานตาอินกับตานาของไทยค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 20:02:08

ความคิดเห็นที่ 2 เจ้าบ้านเฉินแม้รับบาดเจ็บจนหายใจติดขัด ยังอดเผยรอยยิ้มของผู้ชนะออกมามิได้ มันเองก็นึกไม่ถึงว่าตนจะถูกทำร้ายสาหัส ต้องฉงนในใจว่าสือหย่งจวินกระทำอันใดลมปราณจึงรุดหน้ารวดเร็วเพียงนี้ คาดเดาจากการประมือเมื่อครู่ พลังวัตรของบุรุษหนุ่มคงห่างชั้นกับมันแค่ครึ่งขั้นเท่านั้น ดูท่าเจ้าหลานชายคนนี้คงแอบซ่อนเขี้ยวเล็บหวังสยบมันตอนเผลอเป็นแน่ แต่อย่างไรขิงแก่ย่อมเผ็ดกว่า เฉินอานทำเหมือนท้าประลองด้วยความย่ามใจวู่วาม แต่ความจริงแล้วมันมีหรือจะไม่เอะใจว่าตระกูลสืออาจวางแผนตลบหลัง จึงวิเคราะห์วางขั้นตอนเพื่อชัยชนะไว้ล่วงหน้าแล้ว เริ่มจากการใช้ลูกเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการต่อสู้ กระตุ้นให้สือหย่งจวินรับรู้ความห่างชั้นของประสบการณ์ จะได้คิดเผด็จศึกโดยเร็วก่อนความแตกต่างจะมีผลต่อการประลอง ดังนั้นสือหย่งจวินย่อมเอาแต่มุ่งมั่นโจมตีละทิ้งการตั้งรับไป แล้วเฉินอานค่อยเริ่มใช้กระบวนท่าพายุดาบโลหิตขึ้นเพื่อจุดประสงค์เดียว สยบข้อดีของเพลงกระบี่ประจำตระกูลสือลง เพลงกระบี่ประจำตระกูลสือโดดเด่นที่ความพลิกแพลงแยบคาย สามารถจู่โจมได้จากทุกทิศทาง แต่เมื่อเผชิญกับวิชาพายุดาบโลหิตซึ่งกวัดแกว่งดาบอย่างรวดเร็วปกป้องรอบด้าน คล้ายเป็นดาวข่มของเพลงกระบี่ตระกูลสือก็มิปาน เพียงแต่วิชาพายุดาบโลหิตเปลืองเรี่ยวแรงมหาศาล ถ้าสือหย่งจวินเยือกเย็นกว่านี้ ก็ควรใช้วิธีหลบเลี่ยงไปเรื่อย ๆ จนกว่าศัตรูจะถอดใจไปเอง ทว่าภายในจิตใจบุรุษหนุ่มถูกลูกเล่นของเฉินอานปลูกฝังความคิดว่าขิงแก่อย่างมันหรือจะเลือกใช้กระบวนท่าที่เสียเปรียบเช่นนี้ น่าจะต้องมีแผนแยบคายบางอย่าง เพื่อตัดความว้าวุ่นดังกล่าวทิ้ง สือหย่งจวินย่อมเลือกจู่โจมหวังจบการต่อสู้โดยเร็ว ทว่าวิธีโจมตีใส่พายุไต้ฝุ่นซึ่งปกคลุมรอบด้านอย่างหนาแน่น มีแต่รวบรวมพลังกระแทกซ้ำในจุดเดียวเพื่อทะลวงผ่านให้ได้ แม้วิธีของสือหย่งจวินจะได้ผล หากก็เท่ากับสลัดทิ้งความโดดเด่นของเพลงกระบี่ตระกูลสือไปเสียแล้ว เฉินอานจึงคาดเดาจุดที่จะโดนจู่โจมล่วงหน้าและเตรียมรับมือได้ กลายเป็นการประลองพลังวัตรตัวต่อตัว และเจ้าบ้านเฉินก็สามารถกำชัยชนะในบั้นปลาย ถ้าเฉินอานต้องแบ่งสมาธิไปรับมือเพลงกระบี่ตระกูลสือซึ่งพร้อมเข้าหาจากรอบทิศทาง บางทีผลลัพธ์อาจกลับตาลปัตรก็เป็นได้ เจ้าบ้านเฉินกวาดตาไปทางผู้เฒ่าสือตรงล่างเวที กล่าวว่า “รีบมาพาเจ้าบ้านสือไปรักษาเถอะ ประเดี๋ยวมัน...” ประโยคค้างตรงกลางทาง เพราะคนพูดพลันเห็นสิ่งเหลือเชื่อเข้าเสียก่อน สือหย่งจวินประคองตัวส่ายโงนเงนขึ้นมา ทั้งที่นัยน์ตายังเลื่อนลอยคล้ายหลับคล้ายตื่น กลับยื่นกระบี่สั่นระริกออกในท่าพร้อมจู่โจม! เจ้าบ้านเฉินหันไปหาผู้เฒ่าสืออีกครั้ง “ผลการต่อสู้ปรากฏแล้ว ยังจะรีรอเพื่ออันใด” ผู้เฒ่าสือกัดฟันกรอด เค้นเสียงว่า “ผลการต่อสู้สิ้นสุดต่อเมื่อฝ่ายใดถูกสยบ และเห็นได้ชัดว่าท่านเจ้าบ้าน...ยังไม่ยอมสยบโดยง่าย!” “เฮอะ ผู้เฒ่าสือคิดดีแล้วหรือ ในสภาพเช่นนี้ กระทั่งข้าเองก็อาจยั้งมือไว้ไม่ได้หรอกนะ” “การตายเพื่อสกุลนับเป็นเกียรติ ตระกูลสือขอให้คำสัตย์ว่าจะไม่แก้แค้นผู้ที่ส่งเสริมท่านเจ้าบ้านเป็นแน่” สิ้นคำมัน ซู่อี้เหนียงถึงกับปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น เฉินหยุนได้แต่ตบบ่าปลอบประโลมนางพลางหันมาส่งสายตาวิงวอนแก่บิดา ทว่าเฉินอานกลับสะบัดหน้าหนี มันเองก็มิอาจถอยหลังกลับได้เช่นกัน เฉินอานดึงดาบจากพื้น กวัดแกว่งไปมาขณะเร่งเร้ารังสีอำมหิตใส่สือหย่งจวินไม่หยุดยั้ง หวังกดดันให้อีกฝ่ายฟื้นคืนสติ เพราะมันเองยังไม่อยากสังหารคนที่กระทั่งวิญญาณก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คล้ายการกระตุ้นของมันได้ผล สือหย่งจวินพลันเงยหน้าตาลุกโพลง แต่ประกายเกรี้ยวกราดในดวงตาคู่นั้นมิคล้ายลักษณะสุภาพชนตามปกติ เฉินอานรู้สึกเหมือนกำลังจ้องตากับหมาบ้าที่พร้อมขย้ำกัดโดยไม่เลือกว่าเบื้องหน้าคือใครด้วยซ้ำ ระหว่างฉุกคิดว่าผิดท่า ปลายกระบี่อันโฉบเฉี่ยวดั่งอินทรีถลาจิกเหยื่อ พลันพุ่งใส่ใบหน้าอย่างหักโหม เฉินอานสะบัดดาบจากเบื้องล่างหวังฟันอาวุธศัตรูหันเหทิศทาง กระบี่กลับวาดขวางราวมีชีวิต ตะแคงย้ายไปทางต้นขามัน เฉินอานฉีกตัวหลบพร้อมฟาดดาบใส่หัวไหล่บุรุษหนุ่ม สือหย่งจวินจึงกระโดดไปทิ้งตัวด้านหลังมัน :-)กระบี่ย้อนกลับด้วยความแยบคาย แต่ปฏิกิริยาโต้ตอบของเฉินอานก็ไวทายาด หมุนตัวยกดาบขึ้นรับอย่างรวดเร็ว ทว่าเป้าหมายที่ควรปะทะด้วย กลับหายไปราวปาฏิหาริย์! เฉินอานตกใจสุดระงับ มันรับรู้ว่ามีพลังคุกคามจากเบื้องหลังชัด ๆ ไฉนแปรเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ ช่างเป็นกระบวนท่าพิสดารซึ่งมันไม่เคยพบเห็นมาก่อน ช่วงที่เจ้าบ้านเฉินเผลอไผลนั่นเอง สภาวะกระบี่พลันโหมรุกเร้าจากด้านซ้าย พุ่งปราดราวอสรพิษฉกเหยื่อ เฉินอานรีบพลิกอาวุธต้านรับทว่าปฏิกิริยาช้าไปแค่ชั่ววูบ พริบตาปลายกระบี่ก็บรรลุถึงคอหอยแล้ว เปรี้ยง! เสี้ยวเวลาวาบผ่านปานอสนีบาตฟาดใส่ดิน กระบี่ในมือสือหย่งจวินหักสะบั้นพร้อมร่างเจ้าของทรุดกองลงแทบพื้น หอบหายใจสั่นสะท้าน ได้แต่เงยหน้ามองเฉินอานผู้ยังยืนอยู่กับที่ พาดดาบเหนือศีรษะมันแค่นิดเดียว ทันใดนั้น เฉินอานก็ปล่อยดาบกระแทกพื้นเวทีดังเปรื่อง เอ่ยเสียงเรียบ “ข้าพ่ายแพ้แก่เจ้าบ้านสือ ยินดีรั้งตำแหน่งรองเจ้ายุทธจักร” คำระงมดังอึงอลไปทั่วลานกว้าง มีเพียงยอดยุทธไม่กี่คนจะคงกิริยานิ่งเฉยไว้ได้ จึงเป็นหน้าที่ของรองเจ้าอาวาสวัดเส้าหลินผู้ดำรงตำแหน่งกรรมการจะต้องอธิบายว่า “ช่วงเวลาเมื่อครู่ ประสกสือแทงกระบี่เกือบถึงคอประสกเฉินแล้ว ทว่าจู่ ๆ แววตาของประสกสือพลันกระจ่างวูบ คล้ายฟื้นสติจากอาการบ้าคลั่ง พร้อมกันนั้นก็รีบเบนทิศอาวุธลงไปกระแทกกับดาบของประสกเฉินโดยตรง กำลังสะท้อนจึงสะบั้นจนกระบี่หักกลาง มิหนำซ้ำยังผ่านไปถึงร่างกายของประสกสือที่จับกระบี่อยู่ด้วย ทำให้ประสกสือบอบช้ำเป็นคำรบสอง ส่วนประสกเฉินก็ยอมรับการพ่ายแพ้อย่างยินยอมพร้อมใจ” ซู่อี้เหนียงโผนขึ้นเวทีทั้งน้ำตานองหน้า เข้าประคองชายคนรักไว้แน่น มีผู้เฒ่าสือวิ่งตามในลำดับถัดไป สุดท้ายจึงเป็นเฉินหยุนมาพยุงร่างบิดาไว้ เหม่อมองภาพตรงหน้าด้วยอาการซึมเซา ผลการต่อสู้บนเวทีพลิกผันไปมาหลายตลบ บรรดาชาวยุทธ์จึงจับกลุ่มวิจารณ์เคร่งเครียด จนกระทั่งเจ้าสำนักบู๊ตึงยอมเป็นตัวแทนเดินมากล่าวกับสือหย่งจวินว่า “ท่าทางเมื่อครู่ของเจ้าบ้านสือประหลาดนัก เกิดอันใดขึ้นหรือ” อีกฝ่ายตอบกลับกระท่อนกระแท่น “ข้าก็เพิ่งได้ฟังจากท่านปู่รองเมื่อสักครู่นี่เอง โอ...ข้ามิได้รู้สึกตัวแม้แต่น้อย ครั้นมานึกดูแล้ว ช่างคล้ายคลึงตอนข้าสู้กับโจซานตงยิ่งนัก แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าใด” พวกชาวยุทธ์บางคนอุทานขึ้นว่า “ต้องใช่แน่นอน ข้านึกแล้วเชียว คาดว่าเจ้าบ้านสือยามเจ็บแค้นโจซานตงอย่างยิ่ง พอโดนต้อนเข้าตาจนจึงได้เค้นเอาพลังจากก้นบึ้งขึ้นมาได้ ส่วนการประลองนี่คงคล้ายแบบจำลองสถานการณ์ในตอนนั้น จึงกระตุ้นให้เกิดซ้ำนั่นเอง” ผู้เฒ่าสือรีบผายมือไปทางคนพูด “คำกล่าวของท่านทำข้าสบายใจขึ้นมาก และจะเห็นได้ว่าครานี้ท่านเจ้าบ้านฟื้นสติได้เร็วจึงมิได้ทำอันตรายเจ้าบ้านเฉิน ข้าว่าหากเรารู้สาเหตุแล้วก็สามารถทำการฝึกฝนเพื่อควบคุมมันได้ จะยิ่งเป็นประโยชน์ต่อฝีมือของท่านเจ้าบ้านอีกด้วย" เจ้าสำนักบู๊ตึงนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ค่อยกล่าวอย่างเชื่องช้า “เช่นนั้นตำแหน่งเจ้ายุทธจักรของเจ้าบ้านสือก็ให้เป็นไปตามนี้ พวกเราไม่มีข้อคัดค้านอีกแล้ว” ผู้เฒ่าสือลอบบีบมือหลานชายด้วยความลิงโลดสุดระงับ สือหย่งจวินก็พยักหน้าตอบมัน...นิดเดียวจนแทบสังเกตไม่เห็น แผนการ...เป็นตามที่วางไว้ทุกอย่าง! ตอนนั้นเอง เนี่ยเทียนอวี่ประมุขพรรคกระยาจกก็สาวเท้าช้า ๆ มาถึงริมเวที กล่าวเนิบนาบกับบุคคลทั้งสองว่า “กระบวนท่าสุดท้ายนั่นช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ขอแสดงความยินดีต่อพรสวรรค์ของเจ้าบ้านสือ ที่สามารถคิดค้นเพลงกระบี่ประจำตระกูลกระบวนท่าใหม่ขึ้นมาได้ ข้ายอมรับนับถือจากใจ” จบประโยค ผู้เฒ่าสือต้องเผลอทำกลอกตาหลุกหลิก ขณะที่สือหย่งจวินกลับคงสีหน้าเยือกเย็นไว้ได้ แต่ภายในนั้นร้อนรุ่ม หากนับผู้ชุมนุมหลายร้อยในวันนี้ คาดว่าคนที่ทราบถึงแผนการเบื้องลึกของตระกูลสือ นอกจากตนเองและปู่รอง อาจมีเนี่ยเทียนอวี่เพิ่มมาอีกคนก็เป็นได้! ใช่แล้ว ตั้งแต่เริ่มงานรับรองตำแหน่งเจ้ายุทธจักรจนถึงตอนนี้ ทุกตาเดินล้วนเป็นหมากที่สือหย่งจวินและผู้เฒ่าสือจัดเตรียมไว้ทั้งสิ้น ทั้งการเลือกบริเวณจัดงานอันเคยเป็นที่ตั้งยุ้งฉางซึ่งถูกเผา และจงใจทิ้งเศษซากบางส่วนเอาไว้ ก็เพื่อกระตุ้นให้ชาวยุทธ์จดจำถึงชะตากรรมของตระกูลสือ เพิ่มความสงสารอีกหลายส่วน จากนั้นแม้ไม่พอใจการดำรงตำแหน่งเจ้ายุทธจักร ทว่าคงมิกล้าพูดซ้ำเติมสือหย่งจวินนัก จะได้ง่ายต่อการที่บุรุษหนุ่มจะเอ่ยชักจูงไปสู่การประลองกับเฉินอาน อันที่จริงพลังวัตรของสือหย่งจวินกลับเหนือกว่าเฉินอานอยู่ครึ่งขั้น หากตั้งมั่นย่อมเอาชนะเจ้าบ้านเฉินได้ไม่ยาก ทว่าตอนปะทะวิชาพายุดาบโลหิตนั้น บุรุษหนุ่มกลับจงใจใช้กำลังออกเพียงเก้าส่วน เก็บที่เหลือไว้คุ้มครองชีพจรสำคัญก่อนแสร้งทำเป็นโดนทำร้ายจนเพลี่ยงพล้ำ นั่นเพราะแม้มันจะเอาชนะเจ้าบ้านเฉินได้ แต่ย่อมมิอาจกำจัดความคลางแคลงของชาวยุทธ์ลง มิสู้ยอมเสียเหยื่อเล็กน้อย ดึงเฉินอานมาร่วมมือเพื่อสร้างคำอธิบายปลอม ๆ ต่อเหตุการณ์สังหารโจซานตงเสียดีกว่า เรียกได้ว่าการต่อสู้บนเวทีนั้นเป็นการแสดงละครของสือหย่งจวินทั้งสิ้น ทว่าคนภายนอกย่อมไม่คิดว่าสือหย่งจวินจะกล้าเสี่ยงอันตรายเช่นนี้ เนื่องจากถ้าผิดพลาดขึ้นมาอย่าว่าแต่ชัยชนะที่จะได้เลย กระทั่งชีวิตก็อาจรักษาไว้ไม่อยู่ ดังนั้นจึงเชื่อผลการต่อสู้อย่างง่ายดาย แต่พวกมันหาทราบไม่ว่าสือหย่งจวินมีไม้ตายเก็บซ่อนไว้ นั่นคือกระบวนท่าใหม่ของเพลงกระบี่ประจำตระกูลสือที่มันเพิ่งคิดค้นสำเร็จ ในชื่อว่าท่าพลิกสายรุ้งพุ่งเมฆา ทั้งผู้เฒ่าสือและหลานชายมั่นใจว่าภายหลังประลองลมปราณกันแล้ว เฉินอานคงบอบช้ำไม่น้อย แค่พลังวัตรของสือหย่งจวินที่หลงเหลือและกระบวนท่าใหม่ก็น่าจะสยบมันได้ไม่ยาก ทุกอย่างควรเป็นไปอย่างราบรื่นไร้การระแคะระคายใด ๆ จนกระทั่งเนี่ยเทียนอวี่เดินเข้ามา! สือหย่งจวินแสดงอาการเฉยชา พลางกล่าวอย่างปลอดโปล่ง “คำแนะนำของท่านน่าสนใจยิ่ง ข้าต้องนำไปใช้ประโยชน์แน่ เพียงแต่ยามนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกิน” เนี่ยเทียนอวี่น้อมศีรษะ “ขออภัยที่อุกอาจ เชิญท่านเจ้ายุทธจักรพักผ่อนเถอะ” สือหย่งจวินค่อยยันตัวลุกโดยมีซู่อี้เหนียงและผู้เฒ่าสือประคองปีกสองข้าง จากนั้นประกาศว่า “ทุกท่านโปรดยกโทษให้ด้วย แต่ข้าคงต้องขอตัวไปพักก่อน ในที่นี้ฝากฝังท่านรองเจ้ายุทธจักรดูแลต่อด้วย” เฉินอานเดินลมปราณจนอาการบาดเจ็บทุเลามากแล้ว ยามนั้นจึงหันมองคนพูดด้วยสายตาฉงนฉงาย สือหย่งจวินเผยรอยยิ้มกระจ่างสดใสพร้อมว่า “ต่อไปโปรดอย่าเรียกข้าเจ้ายุทธจักรเลย จากนี้ข้าต้องเรียนรู้อีกมาก ขอท่านอาเฉินอานแนะนำสั่งสอนด้วย” เจ้าบ้านเฉินรู้สึกราวตัวพองโต พยักหน้าให้มันขณะเอ่ยหนักแน่น “เจ้าพักผ่อนเถอะ ไว้ข้าจัดการต่อให้เอง” ถ้าชาวยุทธ์บางคนยังแอบหวังว่าจะฉกฉวยช่วงเวลาหลังการประลอง ท้าสู้กับสือหย่งจวินต่อจากเฉินอาน คำพูดของเจ้าบ้านเฉินประโยคนี้ก็ดับฝันพวกมันสิ้น เพราะแน่ชัดแล้วว่าเฉินอานยอมรับสือหย่งจวินหมดใจ ถ้ามีใครคิดร้ายต่อเจ้ายุทธจักรคนใหม่คงต้องผ่านด่านมันให้ได้ก่อน สือหย่งจวินจึงได้โอกาสจากไปพร้อมผู้เฒ่าสือและซู่อี้เหนียง ส่วยเฉินหยุนยั้งอยู่ข้างกายบิดา...พยายามห้ามสายตาไม่มองแผ่นหลังนงคราญที่ไกลออกไปทีละน้อย ภายในห้องส่วนตัวของเจ้าบ้านสือ สือหย่งจวินให้ผู้เฒ่าสือกลับไปช่วยดูแลสถานที่จัดงาน เหลือแค่ซู่อี้เหนียงคอยพันแผลให้มันทั้งที่น้ำตายังคลอหน่วย สือหย่งจวินทอดถอนใจ เอ่ยว่า “เลือดข้าหยุดไหลแล้ว แต่เจ้าจะเสียน้ำตาจนหมดตัวเสียก่อนน่ะซิ” “กะ...ก็...” นางก้มหน้าลง “หากมิใช่เพราะความเอาแต่ใจของข้า พี่ใหญ่คงมิต้องอาศัยแผนเจ็บตัวอย่างนี้ ข้า...ละอายใจนัก” ต่อให้มีหัวใจกระด้างปานหินผา พบท่าทางซึ่งราวจะยอมให้ท่านเชือดเฉือนตามใจเช่นนี้ ใครจะสามารถแข็งใจได้อีก สือหย่งจวินฝืนยิ้มอับจนปัญญา ดึงศีรษะนางมาซบกับบ่าตนพลางปลอบประโลมว่า “อย่าได้กังวลมากความเลย หนทางแม้ยากลำบากแต่ผลลัพธ์ก็คุ้มค่า และถ้ามิได้เจ้าช่วยเหลือทุกอย่างคงไม่ราบรื่นเพียงนี้” อาการสั่นสะอื้นคลายลง “พี่ใหญ่ไม่โกรธข้าหรือ” “ข้าไม่จำเป็นต้องโกรธเจ้านี่ ทำใจให้สบายเถิดนะ เพราะหลังจบงานเจ้าคงต้องเดินทางกลับตระกูลซู่พร้อมเจ้าสำนักง่อไบ๊แล้ว” ซู่อี้เหนียงรีบดันตัวออกห่าง เบิ่งตากว้างจ้องสือหย่งจวินด้วยความเจ็บช้ำ “ที่แท้ท่านจะคิดผลักไสข้าไป” “เหตุใดจึงพูดเช่นนั้น” สือหย่งจวินเลิกคิ้วสูง “ถ้าเจ้าไม่อยู่ที่ตระกูลซู่ แล้วพอครบกำหนดไว้ทุกข์ ข้าจะส่งขบวนสู่ขอไปที่ใดกันเล่า” “หา...พี่ใหญ่...” แก้มนวลตรงหน้าซับสีโลหิตอย่างเอียงอาย สือหย่งจวินฉีกยิ้มล้อเลียนนาง ซู่อี้เหนียงยิ่งรู้สึกทานทนมิได้ ต้องซุกหน้ากับอกกว้างอีกครั้ง “แต่ถ้าเกลี้ยกล่อมตระกูลเฉินเป็นพวกได้ ทางนี้คงมีงานยุ่งเพิ่มอีกหลายเท่า เท่าที่เป็นอยู่นี้คนก็แทบไม่พอแล้ว ให้ข้าอยู่ช่วยเวลาติดต่อกับตระกูลซู่เถิดนะ” “แต่มันออกจะผิดธรรมเนียม เจ้าบ้านซู่จะยินยอมหรือ” “พวกเราเป็นชาวยุทธ์มิยึดถือประเพณีคร่ำครึ ข้าจะเกลี้ยกล่อมท่านพ่อเอง” สือหย่งจวินใช้ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายมองไม่เห็นใบหน้าตน ขมวดคิ้วครุ่นคิด แม้ทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนก็ใช่ว่าจะวางใจได้แล้ว โดยเฉพาะการดำเนินการต่าง ๆ ต้องอาศัยคนที่ไว้ใจได้ ซู่อี้เหนียงเข้ามาในจังหวะเหมาะสมพอดี จึงพึมพำขอบคุณนางเรียกรอยยิ้มใสกระจ่างซึ่งทำเอามันเองก็หูตาพร่าพราย เผลอโน้มใบหน้าแดงระเรื่อราวดอกเหมยเข้ามาใกล้ทีละนิด “ท่านเจ้าบ้าน ขออนุญาตด้วย” เสียงร้องของผู้เฒ่าสือที่หน้าประตูกระตุ้นสองหนุ่มสาวผละจากกัน ซู่อี้เหนียงรีบลุกไปจัดถ้วยน้ำชาด้วยอาการอุธัจ สือหย่งจวินแสร้งถอนหายใจให้นางได้ยินก่อนเอ่ยอนุญาตให้ผู้เฒ่าสือเข้ามา ทว่าสีหน้าของชายชรากลับทำให้สือหย่งจวินเอะใจขึ้นมาครามครัน “ท่านปู่รอง เกิดอันใดขึ้นหรือ” “แย่แล้ว เมื่อครู่สายข่าวของฝ่ายธรรมมะส่งข้อมูลมาในงาน เท่านั้นเองทุกคนพากันระส่ำระสายไปหมด ต่างขอตัวกลับกันจ้าละหวั่น” “หา! เกิดอันใดขึ้นกันแน่” กระทั่งซู่อี้เหนียงก็ยังเงยหน้าฟังอย่างประหลาดใจ ผู้เฒ่าสือจึงรีบเอ่ยระรัว “พรรคอสุราอาฆาตประกาศว่าเศรษฐีไร้ยางอายขโมยคัมภีร์สลายภพหลบหนีไปแล้ว พวกมันกำลังตามจับตัวคนทรยศอยู่” “ว่าอย่างไรนะ” ซู่อี้เหนียงตะโกน “ไม่ได้การแล้ว พี่ใหญ่...พวกเราก็รีบไปค้นหาคัมภีร์สลายภพด้วยเถอะ” สือหย่งจวินกลับยกมือขึ้นห้าม เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ไม่เอะใจกันหรือ ถ้าออกข่าวเช่นนี้เศรษฐีไร้ยางอายคงถูกทั้งฝ่ายธรรมะและอธรรมตามล่าสุดชีวิต โอกาสที่คัมภีร์สลายภพจะหลุดไปสู่มือผู้อื่นย่อมมากขึ้น แล้วพรรคอสุราอาฆาตชิงประกาศข่าวไปเพื่อการใด สู้เก็บเงียบไว้ไม่ดีกว่าหรือ” ผู้เฒ่าสือกับซู่อี้เหนียงค่อยชะงักลงอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนชายชราจะเป็นผู้เอ่ยว่า “แล้วเจ้าคาดว่าพวกมันมีแผนการอันใดกันแน่” สือหย่งจวินส่ายศีรษะ ใบหน้าซีดเผือดที่เพิ่งมีสีเลือดคืนกลับมาบ้างเผยความเคร่งเครียดอย่างปิดไม่มิด “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน หากที่แน่ใจมีเพียงว่า...ความสงบสุขของยุทธจักรในตอนนี้ ถูกคัมภีร์สลายภพทำให้ปั่นป่วนวุ่นวายขึ้นอีกครั้งเสียแล้ว” ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 20:05:06

ความคิดเห็นที่ 3 107. สายลมโฉบผ่านเนิ่นนานมิจางหาย พาความหนาวเย็นมาอยู่เป็นเพื่อนปอยหิมะที่กองสุมบนหลังคา ตึกรามบ้านช่องราวถูกเทพเจ้าล้อเล่น ยกแปรงปาดรวดเดียวก็ทาสีขาวโพลนทับทั่วเมือง นครหลวงแห่งต้าหมิงเข้าสู่เหมันตฤดูแล้ว สือหย่งหลุนทอดถอนใจเป็นไอหมอกขุ่นมัว ขณะเดินไปตามเส้นทางยาวเหยียดในเขตพระราชฐาน พวกมันแฝงตัวมาคลุกคลีกับราชสำนักร่วมเดือนแล้ว อย่าว่าแต่สืบได้เบาะแสเพิ่มเติมเลย แค่ทำงานหัวหกก้นขวิดไปแต่ละวันก็แทบไม่เหลือเวลา อย่างวันนี้ ขันทีรุ่นพี่รีบซุกตัวกับผ้าห่มอุ่น ๆ ไล่ “เด็กใหม่” อย่างมันนำอาหารไปส่งขันทีผู้ใหญ่คนหนึ่ง ทางนั้นก็สั่งมันนำภาพเขียนไปให้สหายขันทีซึ่งอยู่อีกฟากของวัง ขันทีผู้นั้นรับของอย่างยินดีแล้วมอบอุปกรณ์เครื่องเขียนมาสองกล่อง กล่องแรกตอบแทนแก่ขันทีใหญ่เจ้าของภาพเขียน ส่วนอีกกล่องไว้วานมันนำไปฝากหัวหน้านางกำนัลผู้หนึ่ง แค่เรื่องเหล่านี้มันก็วิ่งไปวิ่งมากว่าครึ่งค่อนวันแล้ว ระหว่างครุ่นคิดขาก็เดินไปด้วย แล้วพอเลี้ยวหัวมุม ภาพตรงหน้าก็ทำมันเลิกคิ้วกว้าง พวกขันทีรุ่นพี่ที่ใช้มันทำงานแทน ต่างกำลังรื้อถอนกระเบื้องตรงทางเชื่อมระหว่างตึกสองฟากด้วยท่าทางซังกะตาย หนึ่งในนั้นหันมาเห็นสือหย่งหลุนเข้าพอดี จึงร้องเรียกดังลั่น “เฮ้ย! นั่นเด็กใหม่นี่” เสนาบดีคังจาเฉินเคยเตือนไว้ว่าตอนแฝงตัวควรใช่ชื่อเดิม จะได้ไม่พลาดพลั้งเผลอเรอให้คนสงสัย เพราะชื่อคนก็มักซ้ำไปซ้ำมาอยู่แล้ว มิต้องกลัวว่าจะมีคนเชื่อมโยงถึงฐานะแท้จริง สองหนุ่มสาวจึงตัดสินใจทำตามคำแนะนำ แต่ขันทีรุ่นพี่ก็นิยมเรียกมันว่าเด็กใหม่จนติดปาก สือหย่งหลุนคาดว่าคงเป็นอย่างนี้จนกว่าจะมีขันทีหน้าใหม่เข้ามาแทนที่ตน “โชคร้ายแต่เช้าเลย” ขันทีรุ่นพี่บ่น “กระเบื้องตรงนี้ดันทานน้ำหนักหิมะไม่ไหวหล่นหักทั้งแถบ พวกข้าจึงถูกเรียกมาซ่อมแซม เด็กใหม่...เจ้าก็มาช่วยด้วยซิ” สือหย่งหลุนกลอกตาเลียนแบบฟ่านไป่หนิงไม่ผิดเพี้ยน ปากกล่าวว่า “ข้าต้องนำกล่องเครื่องเขียนนี่ไปส่งให้...” พอชื่อขันทีใหญ่หลุดออกมาเหล่าขันทีรุ่นพี่ก็หน้าเสีย ต้องยอมให้มันทำงานต่อไป สือหย่งหลุนกวาดตามองกองกระเบื้องซึ่งวางขวางท่วมช่องทางเดิน แล้วว่า “เอ้อ ข้ายังไม่คุ้นเส้นทาง หากผ่านทางนี้ไปไม่ได้ยังเหลือทางไหนหรือ” นิ้วรุ่นพี่ชี้พรวดไปยังประตูบนกำแพงด้านข้างด้วยความไม่สบอารมณ์ สือหย่งหลุนรีบเปิดประตูคาดว่าคงพอคลำทางต่อเองได้ แต่ครึ่งชั่วยามถัดมาถึงรู้ว่าตัวเองคิดผิด มันหลงทางในเขตพระราชฐานเสียแล้ว พอเริ่มกังวลสายตาก็สอดส่ายไปพบนางกำนัลสองคนยืนอยู่หน้าตำหนักหลังหนึ่งพอดี สือหย่งหลุนยิ้มยินดี ตรงไปหมายสอบถามเส้นทาง นึกไม่ถึงว่านางกำนัลเมื่อเห็นมันเข้ายังมีอาการดีใจเสียยิ่งกว่า รีบกวักมือเรียกสือหย่งหลุนพร้อมว่า “นี่ อวี้หวน (ตุ้มหูหยก) หลงเข้าไปในนั้น เจ้าช่วยตามหาด้วยซิ” สือหย่งหลุนมองนางตาปริบ ๆ ก่อนกวาดสำรวจตำหนักด้านหลังเป็นลำดับถัดไป แม้ดูผาด ๆ ก็เห็นได้ชัดว่านี่เป็นตำหนักซึ่งถูกทิ้งร้างมาเนิ่นนาน หน้าต่างทุกบานปิดสนิท ประตูหน้าแง้มออกเล็กน้อยพอให้รับรู้ถึงบรรยากาศทึบทึมภายใน แฝงกลิ่นอายลึกลับราวหลุดพ้นจากโลกมนุษย์ “อ้าว นางกำนัลสหายพวกท่านเข้าไปข้างในทำไมกัน” นางกำนัลคนเดิมถลึงตาเขียวปั้ด “อวี้หวนไม่ใช่สหายข้า มันคือสุนัขของฮองเฮาต่างหาก เจ้านั่นซุกซนวิ่งหนีออกมา ข้าและม่อลี่ตามหลังมาพบมันวิ่งเข้าตำหนักนี้ไหว ๆ โอ๊ย! อย่ามัวพิรี้พิไรอยู่ซิ รีบเข้าไปหาสุนัขให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ” สือหย่งหลุนกำลังตกตะลึงเกินกว่าจะนึกโต้ตอบทันว่า ที่มัวพิรี้พิไรเถียงฉอด ๆ นั่นมันฝ่ายนางต่างหาก ที่แท้พวกหญิงสาวตรงหน้าเป็นข้ารับใช้ฮองเฮา ซึ่งก็คือบุตรีแม่ทัพหวางฝูลู่เป้าหมายหนึ่งของพวกมันนั่นเอง ช่างเป็นความบังเอิญที่มาในเวลาน่าหัวร่อ เอ่ยถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขตปกครองฝ่ายในหรือที่เรียกขานสั้น ๆ ว่าวังหลัง แม้เสนาบดีคังจาเฉินจะอธิบายให้ฟังตั้งแต่ก่อนทำการแฝงตัว ทั้งยังได้ใช้ชีวิตคลุกคลีมาเกือบเดือน แต่ย้อนคิดครั้งใดก็ทำสือหย่งหลุนปวดหัวแทบทุกครา ถ้าถามว่าใครคือผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในวังหลัง คำตอบกลับมิใช่ฮองเฮา แต่กลายเป็นพระมเหสีว่านเจินเอ๋อร์ พระชายาคนโปรดของฮ่องเต้ซึ่งอภิเษกตั้งแต่สมัยยังเป็นรัชทายาท ว่ากันว่าการที่ฮองเฮาพระองค์ก่อนโดนปลดไปอยู่ตำหนักเย็นก็เป็นการบงการของนาง กระทั่งหวางฮองเฮาซึ่งได้รับการสนับสนุนจากบิดาผู้เรืองอำนาจจนขึ้นเป็นฮองเฮาในลำดับถัดมา ก็ยังต้องยอมลงให้นางหนึ่งส่วน ทว่าหวางฮองเฮาก็ใช่จะสงบเสงี่ยมเป็นผ้าพับไว้ ดูจากการข่มขู่เอาแต่ใจของข้ารับใช้ตรงหน้าย่อมพอคาดเดาได้ อันที่จริงฮองเฮาก็คือเป้าหมายที่ฟ่านไป่หนิงต้องการมาแฝงตัวอยู่ด้วย หากเสนาบดีคังจาเฉินบอกว่ามันลองหาวิธีแล้วแต่สุดความสามารถจริง ๆ ไม่เช่นนั้นนางกำนัลที่มันพบในคราวนี้อาจเป็นฟ่านไป่หนิงไปแล้ว สือหย่งหลุนแอบสำรวจนางกำนัลทั้งสองอีกครั้ง คนที่ออกคำสั่งใส่มันน่าจะมีอายุยี่สิบเศษ รูปร่างสูงอยู่ใต้เสื้อหนาวชั้นหนา ใบหน้าเฉิดฉันเชิดขึ้นคล้ายไม่เห็นใครในสายตา ส่วนสหายนางคงอ่อนกว่าฟ่านไป่หนิงราวสองสามปี ตั้งแต่เริ่มสนทนานางมักเอาแต่หลบเอียงอายทางด้านหลัง ทว่าก็มิอาจซ่อนเร้นความเปล่งปลั่งหมดจดสมชื่อม่อลี่ (มะลิ) พวกนางนับว่าเป็นหญิงงามอันโดดเด่น แต่ถ้าเทียบกับฟ่านไป่หนิงหรือสือจินหลิงน้องสาวมันแล้ว ต้องยอมรับว่าด้อยกว่าเล็กน้อย “นี่!” นางกำนัลร่างสูงตวาดสำทับ “ยังยืนเฉยอยู่อีกรึ ถ้าฮองเฮารอนาน ระวังหัวหลุดจากบ่า” “เอ้อ ต้องขออภัยที่เข้าใจผิด ข้าไม่ทันนึกว่าสุนัขที่ไหนจะมีชื่อว่าอวี้หวนไปได้” “โง่เง่าเสียจริง ข้าอุตส่าห์นำชื่อเก่าของหยางกุ้ยเฟย (1) มาใช้กลับไม่รู้จัก” สือหย่งหลุนลอบส่ายศีรษะ หากคิดได้ว่ามันต้องขอความช่วยเหลือพวกนาง ตอบแทนก่อนจะเป็นไรไป จึงเต็มใจเดินตรงไปหมายเสาะหาสุนัข แต่แล้วก็ต้องหันมาหาพวกนางซึ่งยังยืนอยู่กับที่ “ท่านทั้งคู่จะไม่เข้าตำหนักกับข้าหรือ” นางกำนัลร่างสูงค้อนควับ “ขะ...ข้าและม่อลี่ไม่ชอบสถานที่มืดทึมเช่นนี้ จะมีตัวอะไรออกมาบ้างก็ไม่รู้ เจ้าเข้าไปคนเดียวซิ” คราวนี้สือหย่งหลุนถอนหายใจไม่ปิดบัง ที่แท้ก็กลัวผี “ตำหนักออกใหญ่โต ปล่อยข้าหาหมาตัวเล็ก ๆ คนเดียวจะสำเร็จเมื่อใดกัน ขืนชักช้าระวังหัวหลุดจากบ่านา” นางกำนัลคิ้วกระตุกเมื่อโดนย้อน แต่ในใจความกลัวผีกับกลัวเจ้านายกำลังต่อสู้กันอย่างหนัก สุดท้ายก็ผลักสหายที่หลบอยู่ด้านหลังไปหาสือหย่งหลุน กำชับว่า “เจ้าก็รีบไปช่วยมันเสียเถอะ ข้าจะยืนเฝ้าตรงนี้เผื่ออวี้หวนวิ่งออกมา” ม่อลี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ หากขัดคำสั่งรุ่นพี่ไม่ได้ จึงต้องก้มหน้าตามสือหย่งหลุนเข้าไป เด็กหนุ่มเห็นเข้าก็สงสารจนแอบกระซิบว่า “อยู่กับข้าไม่ต้องกลัวหรอก ที่ต้องอยู่คนเดียวซิ น่ากลัวกว่า” ม่อลี่จึงยิ้มออกมาได้ “ท่านอย่าโกรธพี่หลันเลยนะ นางมิได้จงใจดุด่าหรอก” สือหย่งหลุนกลับไพล่นึกไปว่าหากนางกำนัลหลันได้เจอกับฟ่านไป่หนิง...คงสนุก แต่นี่มิใช่เวลามาทำเรื่อยเปื่อย ความจริงมันหวังว่าจะฉวยช่วงเวลาหลังทำงานสำเร็จปลีกตัวไปสืบหาเบาะแสเสียที กลับต้องมาวุ่นวายอยู่ตรงนี้ ดังนั้นตั้งใจรีบจัดการให้เสร็จเรื่องเสร็จราว พอมาเข้ามาในตำหนักแล้วจึงวางกล่องอุปกรณ์เครื่องเขียนที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะที่มีฝุ่นจับหนา ข้างกระถางต้นไม้ซึ่งเหลือแค่ดินแห้งผาก กวาดตาค้นหาเจ้าสุนัขอย่างรวดเร็ว ช่วงฤดูหนาว ในอาคารที่ปิดหน้าต่างและไร้แสงตะเกียงนั้นช่างมืดทึมไม่น่ามองเอาเสียเลย ยังกลิ่นอับของการไร้คนดูแลทำความสะอาด ถึงไม่มีผีสือหย่งหลุนเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก และถ้ามันยังรู้สึกขนาดนี้ ม่อลี่คงหวั่นกลัวกว่ามันร้อยเท่า สือหย่งหลุนจึงชวนคุยคลายความเงียบระหว่างเดินค้นนู่นค้นนี่ “ที่นี่ออกใหญ่โต ทำไมถึงถูกทิ้งร้างไว้เล่า” ม่อลี่เบิกตาเสียกว้าง “ท่านไม่ทราบประวัติของตำหนักอดีตพระสนมชุ่ยจินหรอกหรือ” สือหย่งหลุนเกาหัวจนปัญญาจนหิมะบนหมวกขันทีร่วงกราว เรียกเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย “พระสนมชุ่ยจินคือพระชายาในไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์)” ไท่ซั่งหวงที่ว่าหมายถึงฮ่องเต้พระองค์ก่อนซึ่งทรงสละราชสมบัติให้แก่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเนื่องจากประชวร ปกติเวลาอยู่นอกวังชาวบ้านมักเรียกขานฮ่องเต้องค์ก่อนง่าย ๆ ว่าพระบิดา แต่ในวังจะเรียกขานตามลำดับพระราชอิสริยยศเป็นไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) เด็กหนุ่มพยักหน้ารับเป็นการกระตุ้นให้นางพูดต่อ “พระนางเป็นคนต่างเผ่า เห็นว่ามีพระจักษุสีเขียวสดใสและพระเกศาทองอร่าม ไท่ซั่งหวงในสมัยนั้นจึงพระราชทานนามว่าพระสนมชุ่ยจิน (ชุ่ยแปลว่ามรกต จินแปลว่าทอง)” คลังความจำในสมองสือหย่งหลุนทำงานชั่วครู่ใหญ่ ค่อยนึกออกเรือนลาง สมัยไขคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นซึ่งเป็นหลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตระกูลทัง มันมีโอกาสได้อ่านจดหมายสั่งเสียของท่านอูซื่อจุนขุนนางผู้ถูกใส่ร้าย ในนั้นบรรยายไว้หลายอย่าง คลับคล้ายว่าก่อนออกจากราชการท่านอูซื่อจุนเคยคัดค้านการรับพระชายาจากชนต่างเผ่า แต่สุดท้ายอดีตฮ่องเต้ก็ทรงรับสตรีผมทองตาสีเขียวนั่นเข้าจนได้ หรือก็คือพระสนมชุ่ยจิน? สือหย่งหลุนเหลียวมองรอบกายอีกครั้ง ฝาผนังประดับภาพเขียนปลาไนกลางบ่อบัวขนาดใหญ่ แม้มองผ่านแสงสลัวยังแลเห็นฝีแปรงประณีต ส่วนแจกันคู่สูงเกือบเลยหัวมันซึ่งตั้งอยู่ข้างกันนั้น สือหย่งหลุนผู้คุ้นเคยกับสมบัติในหมู่ตึกตระกูลสือมาตลอด ยังต้องยอมรับว่ามิเคยพบแจกันงามเท่านี้ และยังข้าวของอื่นอีกมากมาย... เหตุใดทุกอย่างจึงถูกทิ้งร้างไว้ สือหย่งหลุนย้ำคำถามเดิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น ม่อลี่ตอบว่า “หลังถวายตัวได้หลายปีพระสนมชุ่ยจินค่อยทรงครรภ์ แต่...ข่าวลือว่าพระโอรสกลับเกิดลักษณะผิดปกติจนไม่สามารถประสูติได้ลุล่วง สิ้นพระชนม์ทั้งสองพระองค์ ว่ากันว่าช่วงที่ประชวรพระครรภ์พระสนมชุ่ยจินทรงกรีดร้องทรมาณแสนสาหัส สุดท้ายก็จากไปในสภาพนั้น ที่น่ากลัวคือต่อมา...ผู้คนที่เคยอาศัยในตำหนักต่างทยอยมีอันเป็นไปทีละคน” เด็กหนุ่มหัวเราะพรืด “เรื่องหลอกเด็กซึ่งเกิดเพราะข่าวลือมากกว่า พอสืบดูจริง ๆ ข้าว่านอกจากพระสนมและโอรสแล้วคงไม่มีใครตายสักคน” ผู้เล่าขึงตาเขียวใส่ “หากต้องการหลักฐานล่ะก็ ลองไปอ่านประวัติหวางกงกงดูซิ คงรู้จักใช่ไหม หวางกงกงน่ะตายในคืนเดียวกับที่พระสนมสิ้นพระชนม์เชียวนะ ทำเป็นเล่นไป” ใบหน้าแจ่มใสของสือหย่งหลุนเครียดลงทันที หวางกงกงที่ว่าก็คือขันทีหวางเจิ้นบิดาบุญธรรมของแม่ทัพหวางฝูลู่คนคุ้นเคยนี่เอง อันที่จริงแม้ขันทีหวางเจิ้นจะตายในคืนเดียวกัน แต่มันก็หาใช่คนที่เคยอาศัยในตำหนักเดียวกันสนมชุ่ยจินอย่างที่ม่อลี่อ้างไม่ ทว่าข้อมูลนี้กลับทำให้เด็กหนุ่มหมกมุ่นจนไม่มีอารมณ์เถียง ขันทีหวางเจิ้นตายในคืนเดียวกับสนมชุ่ยจินและพระโอรส เป็นแค่เหตุบังเอิญหรือมีลับลมคมในแอบแฝง? ม่อลี่เห็นสือหย่งหลุนเงียบไปก็นึกว่ามันยอมรับเรื่องเล่าของตน จึงเอ่ยต่อ “คนที่เหลือในตำหนักต่างรีบขอย้ายไปหน้าที่อื่นจ้าละหวั่น” นางชักเริ่มอยู่ไม่สุข ตวัดมองซ้ายขวาหวาดหวั่น “บ้างว่าเห็นวิญญาณสีทองลอยไปมา บ้างว่ามีเสียงทารกคลอเคล้ากับสายลม...” ทันใดปรากฏเสียงร้องแหลมเล็กก้องดัง ม่อลี่ผวาเข้ากอดสือหย่งหลุนตัวสั่น เด็กหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไรจึงต้องประคองนางไว้ ก้มลงอุ้มสุนัขตัวเล็กเจ้าของเสียงที่วิ่งมาซุกใต้เท้าพอดี “อวี้หวนนี่” ม่อลี่ดีใจจนลืมความกลัว คว้าเจ้าขนปุยหน้าทู่มากอดแล้วรีบชวนสือหย่งหลุนกลับออกไป เด็กหนุ่มก็หยิบกล่องอุปกรณ์เครื่องเขียนแล้วตามไปอย่างว่าง่าย ทว่าในใจหนักอึ้ง หมิงอิงจงฮ่องเต้องค์ก่อนทรงพยายามเนิ่นนานกว่าจะได้ครอบครองหญิงงามผมทอง จุดจบกลับเป็นเช่นนี้... แสงแดดสะท้อนหิมะบนพื้นด้านนอกเป็นสีขาวโพลน ขับไล่ความหม่นหมองลาไกล พอบานประตูปิดตามมา สือหย่งหลุนคล้ายถูกขับจากภพลี้ลับคืนสู่โลกมนุษย์ สลัดเรื่องเศร้าทิ้งไว้เพียงเบื้องหลังจนหมดสิ้น นางกำนัลหลันเห็นสุนัขเข้าก็ดีใจมาก วิ่งมารับจากมือม่อลี่แล้วเตรียมผละจากไปทันที สือหย่งหลุนต้องเรียกนางไว้พร้อมว่า “เอ้อ ข้าหลงทางอยู่ ขอติดตามพวกท่านกลับไปตำหนักคุนหนิงด้วยคนเถิด จากนั้นข้าพอหาทางไปต่อได้” พอได้ยินชื่อตำหนักคุนหนิงซึ่งเป็นที่พำนักของฮองเฮา สองสตรีจึงมองหน้ากัน แล้วนางกำนัลหลันก็เชิดหน้าไม่ใส่ใจ ปล่อยให้ม่อลี่คลี่ยิ้มพลางอธิบายว่า “พวกข้ามิได้จะกลับตำหนักคุนหนิงหรอก เพราะวันนี้ได้ติดตามเจ้านายมาเยี่ยมเซียวซู่ไทเฮายังตำหนักชิงหนิงทางด้านข้างนี่เอง” นัยน์ตาสือหย่งหลุนทอประกายตอบรับในความโชคดีอย่างเหลือเชื่อ นั่นเพราะตำหนักชิงหนิงก็คือที่ซึ่งฟ่านไป่หนิงแฝงตัวมาเป็นนางกำนัลนั่นเอง แม้ตั้งแต่มาอยู่ในวังพวกมันจะลอบพบกันเป็นระยะเพื่อแลกเปลี่ยนข่าวสาร ทว่าเด็กหนุ่มคุ้นชินกับการมีนางอยู่ข้างกายมาตลอด ดังนั้นเมื่อมีโอกาสพบหน้าจึงอดยินดีไม่ได้ หลังตกลงให้สือหย่งหลุนตามไปที่ตำหนักชิงหนิงแล้ว ทั้งหมดก็ตั้งขบวนออกเดินทางทันที กระทั่งเห็นตำหนักของเซียวซู่ไทเฮาอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ แต่หิมะพลันตกพรวดลงมาโดยไร้สัญญาณเตือนล่วงหน้า มิหนำซ้ำแค่พริบตาก็กลายเป็นละอองหนาจนมองอันใดแทบไม่เห็น สือหย่งหลุนมือหนึ่งหอบของ อีกมืออุ้มสุนัข วิ่งนำเหล่านางกำนัลมาเคาะประตูตำหนัก ทันใดนั้นประตูก็เปิดออกคล้ายกำลังรอพวกมันอยู่แล้ว สามคนและหนึ่งตัวมุดหัวซุนเข้าภายใน ประตูปิดตามกั้นหิมะไว้ด้านนอก ทัศนียภาพค่อยปรากฏชัด ที่แท้ผู้เปิดประตูให้พวกมันกลับเป็นฟ่านไป่หนิง! ดรุณีน้อยเองก็ตกใจไม่แพ้กันจนเผลอหลุดปากว่า “พี่หย่งหลุน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร” “อ้าว” นางกำนัลหลันยื่นหน้าเข้ามา “นี่พวกเจ้ารู้จักกันหรอกรึ” สองหนุ่มสาวแอบสะดุ้ง นึกในใจว่าโชคดีที่คงชื่อเดิมไว้ ก่อนฟ่านไป่หนิงจะเอ่ยว่า “ขันทีสือหย่งหลุนเป็นพี่ชายข้าเอง เพียงแต่หลังเข้าวังแทบไม่ได้พบหน้ากัน จึงอดประหลาดใจมิได้” พลางฉีกยิ้มไม่รู้ไม่ชี้ “ว่าแต่พวกท่านตามหาอวี้หวนพบแล้วใช่หรือไม่ ข้าเห็นหิมะตกเข้าก็กำลังเป็นกังวลอยู่เชียว ถึงได้มายืนรอที่ประตูนี้” ระหว่างฟังนางกล่าว สือหย่งหลุนก็แอบสังเกตคนพูดไปด้วย ก่อนหน้านี้พวกมันมักนัดพบกันตอนดึก เด็กหนุ่มจึงไม่เคยเห็นฟ่านไป่หนิงในชุดนางกำนัลเต็มยศเช่นนี้มาก่อน ดรุณีน้อยสวมใส่ชุดสีฟ้าอ่อนลวดลายดอกโบตั๋น ปล่อยชายยาวระพื้นและแขนเสื้อกว้าง ปักปิ่นมุกไว้สองสามอัน ประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางค์บาง ๆ อย่างเหมาะเจาะ เพียงแต่เหนือคิ้วซ้ายปรากฏรอยแผลเป็นยาวประมาณนิ้วชี้ คล้ายเป็นเส้นสีน้ำตาลพาดขวางไว้ แม้ไม่ถึงกับอัปลักษณ์หากก็แลขัดตาอยู่บ้าง เสมือนเครื่องกระเบื้องสีขาวแตกร้าวเป็นรอยบิ่นดำ หากได้เห็นเข้าครั้งหนึ่งถึงจะพยายามละความสนใจอย่างไร ส่วนลึกก็ย่อมรู้สึกว่ากระเบื้องนั่นไม่สมบูรณ์เสียแล้ว ม่อลี่หันมาหาสือหย่งหลุน รอยยิ้มบนริมฝีปากเล็ก ๆ นั่นชวนให้มองอย่างไม่รู้เบื่อ “พบกันมาตั้งนานกลับเพิ่งทราบชื่อสือกงกง” สือหย่งหลุนค้อมศีรษะว่า “ข้ายังเป็นขันทีใหม่มิอาจรับเกียรติจากแม่นางม่อลี่ เรียกหย่งหลุนก็พอแล้ว” พริบตานั้นเด็กหนุ่มพลันรู้สึกถึงรังสีเพชฌฆาตจนขนลุกซู่ แต่พอลนลานหมุนมองก็พบเพียงรอยยิ้มราบเรียบของฟ่านไป่หนิง “แปลกจริง พวกท่านรู้จักกันด้วยหรือ” “เฮอะ” นางกำนัลหลันแค่นเสียง “แค่เรียกมาช่วยหาอวี้หวนเท่านั้น ม่อลี่...รีบเข้าไปกันเถอะ อย่าให้ฮองเฮาต้องรอนาน” แต่ม่อลี่กลับส่งสายตาละห้อยมาทางเด็กหนุ่ม “ข้ายังมิได้ขอบคุณพี่หย่งหลุนเลย” “ไว้เป็นหน้าที่ข้าเอง” ฟ่านไป่หนิงอาสา “ข้าจะจัดน้ำชาของว่างให้พี่หย่งหลุนรอจนกว่าหิมะหยุดตก ค่อยไปทำธุระต่อ” นางเห็นกล่องอุปกรณ์เครื่องเขียนในมือเด็กหนุ่มจึงคาดเดาได้ไม่ยาก และก่อนที่นางกำนัลหลันจะรีบฉุดม่อลี่จากไป ดรุณีน้อยก็กำชับว่า “พี่หลัน สมุนไพรเสริมความงามซึ่งข้าแนะนำไว้นั้นมีฤทธิ์ร้อน เหมาะบำรุงร่างกายในหน้าหนาว ทว่าหากกินวันใดต้องระวังอย่าทานพวกหัวไชเท้าหรือน้ำส้มสายชู เพราะจะหักล้างฤทธิ์กันได้” สือหย่งหลุนพอทราบว่าระหว่างแฝงตัวอยู่ในวัง ฟ่านไป่หนิงอาศัยวิชาแพทย์ตีสนิทกับบรรดานางกำนัลได้ไม่น้อย จึงมิได้แปลกใจอันใด ส่วนนางกำนัลหลันก็ว่า “เข้าใจแล้ว สูตรยาตัวก่อนของเจ้าก็ให้ผลดีจริง ๆ ข้าจะทำตามนะ” พอพวกนางคล้อยหลัง สือหย่งหลุนซึ่งยืนทื่ออยู่ก็สะดุ้งสุดตัว ครางอู้ “ไป่หนิง เจ้าหยิกข้าทำไม” ดรุณีน้อยค้อนปะหลับปะเหลือก แต่เมื่อเห็นหน้าตาเหลอหลาของมันเข้าก็โกรธไม่ลง เสไปถามเรื่องราวก่อนหน้า สือหย่งหลุนค่อยได้โอกาสกระซิบเล่าเหตุการณ์ที่พบกับพวกนางกำนัลให้ดรุณีน้อยฟัง ก่อนตบท้าย “ฟังว่าฮองเฮามาเยี่ยมซู่เซียวไทเฮาหรือ” ฟ่านไป่หนิงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “หึ ๆ มา...ข้าจะพาพี่ไปยลโฉมบุตรสาวของแม่ทัพหวางเป็นขวัญตา” แค่ขันทีนางกำนัลในตำหนักชิงหนิงก็มีเกือบร้อย ฟ่านไป่หนิงจึงไม่ต้องทำหน้าที่รับใช้ในวันนี้ สามารถมีเวลาพาสือหย่งหลุนย่องไปตามระเบียง โผล่มาอีกทีก็เป็นซอกเล็ก ๆ พอให้เบียดกันได้สองคน หน้าซอกกั้นไว้ด้วยฉากไม้ลายฉลุ เพียงแนบตากับช่องบนฉากก็จะเห็นรอบห้องโถงของตำหนักชิงหนิงได้แทบทั้งหมด เป็นชัยภูมิซึ่งเหมาะกับการแอบดูอย่างยิ่ง ++++++++++ (1) หนึ่งในสี่หญิงงามของจีน มีไซซี หวังเจาจิน เตียวเสี้ยน และหยางกุ้ยเฟย จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 20:09:08

ความคิดเห็นที่ 4 เซียวซู่ไทเฮาย่อมเป็นสตรีผู้ประทับที่ตั่งบนพื้นยกสูงด้านในสุดของห้องโถง พระวรกายค่อนข้างท้วม ปรากฏริ้วรอยบนพระพักตร์ตามอายุ สองพระปรางห้อยย้อยแนบข้างด้วยพระกุณฑลหยกร้อยยาวเป็นชั้น ๆ พระเนตรแฝงแววเมตตาหากก็แลไม่ค่อยสู้คน ส่วนฮองเฮากลับให้ความรู้สึกแผกออกไป พระนางทรงมีรูปโฉมงดงามอย่างไม่ต้องสงสัย วงพระพักตร์รูปไข่รับกับพระขนงโก่งงอนสีดำสนิท แพขนพระเนตรหนาปรือลงปิดนัยน์ตาเกือบครึ่ง ประกอบกับกิริยาเอนพระขนองพิงพนักเก้าอี้แลคล้ายเกียจคร้านเต็มประดา พระเพลาห่มคลุมด้วยผ้าขนสัตว์สีขาวกระจ่าง เหมือนมองแมวขนยาวนั่งสะบัดหางอยู่บนเบาะ ชวนให้นึกอยากเอามือลูบขนเล่น ทว่าหากเผลอเรอเพียงนิดเดียวเจ้าแมวเอาแต่ใจก็พร้อมจะแว้งกัดได้เสมอ นางกำนัลหลันซึ่งเพิ่งผละจากพวกมันกำลังโน้มกายสนทนากับฮองเฮาอย่างสนิทสนม ดูท่าแม่นางร่างสูงนี้คงเป็นคนสนิทของพระนาง สือหย่งหลุนหันมากระซิบกับคนเคียงข้างว่า “ฮองเฮาทรงมาพบเซียวซู่ไทเฮาทำไม” “แค่การเยี่ยมเยือนตามปกติเท่านั้น เพียงแต่วันนี้ออกจะพิเศษสักหน่อย” ระหว่างนั้นก็พยักเพยิดไปทางด้านในห้อง สือหย่งหลุนจึงมองตาม ค่อยเห็นว่าข้างกายซู่เซียวไทเฮายังนั่งไว้บุคคลอีกผู้หนึ่ง เป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณสิบกว่าขวบ ท่าทางเงียบขรึมแฝงความสง่างาม ประดับมงกุฎทองติดพู่แดง สวมชุดสีน้ำเงินเหลื่อมซึ่งบริเวณหน้าอกปักไว้ด้วยรูปมังกรอันน่าเกรงขาม “นะ...นั่น...” สือหย่งหลุนอ้าปากค้าง “รัชทายาทจูโย้วเฉิง” ฟ่านไป่หนิงหัวเราะคิก “วันนี้รัชทายาทก็มาเยี่ยมเซียวซู่ไทเฮาเช่นกัน ฮองเฮาจึงรีบรุดมาถวายพระพร ทั้งเอาใจแม่สามีทั้งได้แสดงความเอ็นดูหลานชายคนโปรดต่อหน้าย่า ยิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัวเช่นนี้ ฮองเฮาย่อมไม่ยอมเสียเวลา” แม้การกล่าวแบบไร้คำราชาศัพท์ของฟ่านไป่หนิงจะน่าสยองโดยเฉพาะเวลาพูดในวัง แต่ก็ไม่ชวนปวดหัวเท่าเรื่องราวซับซ้อนของวังหลังเป็นแน่ ในรัชสมัยหมิงเซี่ยนจงฮ่องเต้องค์ปัจจุบันนี้ นอกจากเหตุวุ่นวายเกี่ยวกับการแก่งแย่งแข่งขันระหว่างบรรดาพระชายาทั้งหลายแล้ว ความเป็นมาของรัชทายาทก็น่าสนใจไม่แพ้กัน คงต้องย้อนความไปยังพระมเหสีว่านเจินเอ๋อร์ผู้ทรงอิทธิพลในวังหลัง พอถวายการรับใช้มาเนิ่นนาน ในที่สุดพระนางก็ประสูติพระโอรสแก่ฮ่องเต้หนึ่งพระองค์ เสียดายที่สิ้นพระชนม์ตั้งแต่ยังเยาว์ และเนื่องด้วยพระมเหสีว่านเจินเอ๋อร์ทรงมีพระชันษาสูงกว่าองค์ฮ่องเต้มาก หลังจากนั้นจึงไม่ทรงพระครรภ์ได้อีก กลายเป็นความริษยาฝังลึก หากมีสนมมเหสีคนใดทรงครรภ์พระมเหสีว่านเจินเอ๋อร์จะบังคับให้ดื่มยาแท้งลูก ถ้าไม่ปฏิบัติตามกระทั่งชีวิตตนเองก็รักษาไว้ไม่ได้ แต่สนมจีพระมารดาของรัชทายาทในตอนนั้น พอทรงครรภ์ก็ได้รับการช่วยเหลือให้ไปซ่อนตัวในตำหนักเย็นจนรอดพ้นหูตาชั่วร้าย สามารถประสูติพระโอรสสำเร็จ กระทั่งองค์ชายมีพระชมมายุได้ห้าพรรษา หมิงอิงจงฮ่องเต้จึงทรงทราบข่าวและรับเป็นรัชทายาทด้วยความดีพระทัยยิ่ง ทว่าหลังจากนั้นสนมจีกลับสิ้นพระชนม์อย่างลึกลับ นั่นอาจทำให้ฮ่องเต้ทรงระแคะระคายบางอย่าง จึงตัดสินพระทัยส่งรัชทายาทมาอยู่ในความดูแลของเซียวซู่ไทเฮานับแต่บัดนั้น แน่นอนว่าพระมเหสีว่านเจินเอ๋อร์จะกริ้วในเรื่องนี้มิน้อย ว่ากันว่าหลังจากนั้นก็มีเหตุการณ์ลอบปลงพระชนม์รัชทายาทอยู่เนือง ๆ แต่เซียวซู่ไทเฮาทรงป้องกันไว้ได้ทุกครั้ง จนเมื่อฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้ตรวจตราอย่างเข้มงวดจึงค่อยห่างหายไป คิดถึงตรงนี้สือหย่งหลุนก็ต้องเกาหัวแกรก “เอ...ด้วยฐานะรัชทายาทแล้ว ไฉนฮองเฮาจึงให้ความเอ็นดูเล่า หรือพระนางแสร้งแสดงละคร” ฟ่านไป่หนิงส่ายหน้า “ข้าสังเกตมาสักพักแล้ว แม้จะเพื่อเอาใจฮ่องเต้และเซียวซู่ไทเฮา หากพระนางก็มิได้เกิดท่าทางคิดร้ายต่อรัชทายาทแม้แต่น้อย ทว่าเมื่อใดพระนางทรงมีพระโอรสธิดาของตนเองแล้ว เหตุการณ์อาจกลับตาลปัตรก็ได้นะ” ภายหลังการแต่งตั้งรัชทายาทสำเร็จ พระมเหสีว่านเจินเอ๋อร์ก็ทรงรามือจากการระรานพระชายาอื่น อาจเพราะหวังให้เกิดพระโอรสมาคานอำนาจรัชทายาทก็เป็นได้ การคาดการณ์ของฟ่านไป่หนิงจึงมีแนวโน้มจะเกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย ยามนั้นเองการสนทนาในห้องโถงก็จบลงพร้อมการลาจากของม่านหิมะ ฮองเฮาทรงรับการประคองของนางกำนัลหลันก่อนทรงยืดพระวรกายอย่างเชื่องช้า ฟ่านไป่หนิงเห็นแล้วรีบสะกิดสือหย่งหลุน “ฮองเฮาจะเสด็จแล้ว ข้าต้องถวายการดูแลที่ประตู เรารีบไปกันเถอะ” สองหนุ่มสาววิ่งกลับไปตามระเบียง ทว่าฝีเท้าแผ่วเบาแทบมิได้ยินเสียงผิดปกติ ครั้นถึงหัวมุมก่อนเลี้ยวสู่ประตู เด็กหนุ่มก็ปล่อยดรุณีน้อยรุดต่อไปเพียงลำพัง ตนเองกระโจนไปหลบหลังโคมหินซึ่งตั้งอยู่ที่สวนด้านหน้า แอบดูลาดเลายังแถวนั้นเอง ไม่นานบานประตูก็ขยับเปิดพร้อมนางกำนัลหลันและม่อลี่เดินนำนายสาวออกมา เบื้องหลังยังติดตามด้วยนางกำนัลอีกสี่คน แล้วฟ่านไป่หนิงซึ่งรั้งกายอยู่หน้าประตูก็ย่อกายพูดว่า “หม่อมฉันฟ่านไป่หนิงถวายพระพรฮองเฮาเพคะ” ฝีพระบาทเยื้องกรายชะงัก ฮองเฮาส่ายพระเนตรมองผู้ทำความเคารพพร้อมตรัส “อ้อ เจ้านี่เองหรือคือไป่หนิงที่หลันพูดถึง” จากนั้นรอจนประตูปิดตามหลัง ค่อยทรงโบกไล่บ่าวไพร่ไปรอริมสวน เหลือเพียงนางกำนัลหลันยืนเคียงข้างแล้วจึงตรัสกับฟ่านไป่หนิงว่า “ตามสบายเถอะ” พอดรุณีน้อยยืดกายขึ้นตรง พระนางก็ก้มพระพักตร์ตรัสบางอย่างแผ่วเบา โชคดีสือหย่งหลุนนึกเอะใจตั้งแต่เห็นนางกำนัลถูกไล่ออกห่าง จึงผนึกลมปราณที่หูรับฟังได้ทันท่วงที “เห็นหลันว่าเจ้าพอมีความรู้ด้านแพทย์ แนะนำสมุนไพรเสริมความงามได้ผลมาหลายตัวแล้ว” ฟ่านไป่หนิงประสานมือเบื้องหน้า ก้มศีรษะกล่าวเสียงประหม่า “หม่อมฉันศึกษาเรียนรู้ด้วยตนเอง จึงพอมีความสามารถเล็กน้อยเพคะ” พระเนตรฮองเฮาหรี่เล็ก “ปกติผู้มีความรู้ทางแพทย์ก็นับว่าหายากแล้ว ดรุณีน้อยเช่นเจ้าเชี่ยวชาญขนาดนี้กลับหายากยิ่งกว่า” สือหย่งหลุนแอบฟังอยู่อดสะดุ้งมิได้ แน่ชัดว่าฮองเฮาทรงเริ่มสงสัยความเป็นมาของฟ่านไป่หนิง หรือการช่วยแนะตำรับเสริมความงามแก่นางกำนัลหวังตีสนิทจะก่อผลร้ายแรงเสียแล้ว ฟ่านไป่หนิงกลับแสร้งยิ้มแหย เอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “สืบเนื่องจากหม่อมฉันได้แผลเป็นอันนี้มาตั้งแต่เด็กเพคะ” ยกมือลูบแผลเหนือคิ้วประกอบคำ “จึงพยายามศึกษาเพื่อหาทางลบเลือนรอยแผลน่าเกลียดนี่ มิคาดทำอย่างไรก็ไม่ได้ผลแต่กลับเรียนรู้ด้านการบำรุงความงามและการแพทย์ติดตัวมานิดหน่อยเพคะ” “อ้อ มิน่าเล่าในประวัติเจ้าจึงไม่มีบันทึกเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ไว้” “เพคะ และพอมาอยู่ในวังจึงอยากแนะนำแก่ผู้อื่นด้วยความหวังดี แต่ถ้าเป็นการกระทำอุกอาจหม่อมฉันต้องขออภัยเพคะ” รีบก้มหน้าตัวสั่นงันงกเรียกคะแนนสงสาร และก็ได้รอยแย้มพระสรวลแห่งความพอพระทัยจากฮองเฮาตอบกลับมา “ข้าแค่ลองถามดูเท่านั้น ผู้หญิงเราย่อมเห็นความงามสำคัญเหนืออื่นใด เจ้าก็ทำต่อไปเถอะ” ทรงเอื้อมหัตถ์ตบบ่าฟ่านไป่หนิงเบา ๆ ก่อนโน้มเศียรตรัสเสียงค่อยลงไปอีก “ไม่นานแม้แต่ข้าเองก็อาจต้องขอความช่วยเหลือจากเจ้าก็เป็นได้” “หากได้รับใช้ฮองเฮานับเป็นวาสนาสูงสุด หม่อมฉันจะเฝ้ารอวันนั้นเพคะ” สือหย่งหลุนกลอกตาขึ้นฟ้า วาสนาหรือคราเคราะห์กันแน่ เพราะกระทั่งมันยังสำเหนียกได้ว่าจุดประสงค์ที่ฮองเฮาคิดใช้คนซึ่งไม่มีประวัติบันทึกไว้ว่าเชี่ยวชาญทางการแพทย์ ย่อมมิใช่เรื่องที่ควรให้สบายใจนักหรอก แต่มองในอีกแง่ ก็เท่ากับฟ่านไป่หนิงพาตนเองใกล้ชิดฮองเฮาขึ้นกว่าเดิม ผลสรุปสุดท้ายใครจะได้ประโยชน์มากที่สุด คงต้องดูกันต่อไป ฟ่านไป่หนิงรอจนขบวนฮองเฮาหายลับจากตำหนักชิงหนิงแล้ว ค่อยกวักมือเรียกสือหย่งหลุนให้เข้ามาหา “เมื่อครู่พี่หลันกระซิบบอกข้าว่าเซียวซู่ไอเฮาได้ยินเรื่องที่พี่ช่วยตามหาสุนัขแล้วเกิดอยากเห็นพี่ขึ้นมา ฉะนั้นตามข้าเข้าไปคารวะพระนางเถอะ” กล่าวจบก็หันไปเปิดประตูตำหนัก เดินนำเด็กหนุ่มไปคุกเข่าทำความเคารพกลางห้องโถง “ทูลพระนาง หม่อมฉันนำพี่ชายเข้าเฝ้าถวายบังคมเพคะ” “อืม ตามสบาย” สือหย่งหลุนลุกยืนก้มหน้าตามที่ทรงอนุญาต หากยังรู้สึกถึงสายพระเนตรซึ่งจับจ้องอยู่ “เจ้าชื่อหย่งหลุนใช่ไหม เงยหน้าขึ้นซิ” ทรงพินิจสือหย่งหลุนก่อนผงกพระพักตร์พอพระทัย “เจ้ามีสายตามุ่งมั่นสัตย์ซื่อ ว่าแต่...ด้านในตำหนักอดีตสนมชุ่ยจินนั้น ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว” พอสบเข้ากับสายพระเนตรซึ่งแฝงด้วยความสมเพชเจือจาง สือหย่งหลุนก็รีบก้มหัวอีกครั้ง ลำดับได้ว่าพระนางและสนมชุ่ยจินต่างทรงเป็นพระชายาในฮ่องเต้องค์เดียวกัน หากจะทรงเคยรู้จักและทราบประวัติอีกฝ่ายอยู่บ้างย่อมไม่น่าประหลาด “ก็ทรุดโทรมไปกาลเวลาพะย่ะค่ะ” เซียวซู่ไทเฮาทรงวางถ้วยน้ำชาในพระหัตถ์ลงช้า ๆ “สนมชุ่ยจินนั้นเป็นหญิงต่างเผ่า อาจด้วยเหตุนี้ทำให้นางมักเก็บตัวอยู่แต่ในตำหนักมิค่อยมีใครพบหน้าค่าตา กระนั้นก็ได้รับการโปรดปรานมิน้อย จำได้ว่าตอนที่นางจะคลอด ไท่ซั่งหวง (ฮ่องเต้สละราชย์) ถึงกับเสด็จไปหายังตำหนัก แต่สุดท้าย...เฮ้อ...” กระแสดำรัสทอดยาวก่อนจางหาย ทิ้งไว้เพียงความหม่นหมองของคนฟัง สือหย่งหลุนถอนใจโดยไร้สุ้มเสียงก่อนเงยหน้าขึ้น แล้วก็สะดุ้งเฮือก รัชทายาททรงยืนเอียงคอจ้องมันจากเบื้องหน้าตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ แววพระเนตรเฉลียวฉลาดเหลือบขึ้นลงสองสามครั้งพลางตรัสว่า “เจ้านี่ดูไม่เหมือนขันทีเลยนะ” สือหย่งหลุนหน้าซีด ความจะแตกในวันนี้แล้วหรือไร โชคดีฟ่านไป่หนิงชิงบอกว่า “ทูลรัชทายาท พี่ชายหม่อมฉันเพิ่ง...เอ้อ กลายเป็นขันทีได้ไม่นาน จึงมิได้มีรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบางเสมือนเช่นขันทีที่ถูกตอนตั้งแต่เด็กเพคะ” และก่อนเรื่องลุกลามบานปลาย ฟ่านไป่หนิงก็ขอพระราชทานอนุญาตนำทางพี่ชายไปส่งของต่อ แล้วรีบพาสือหย่งหลุนจากมาทันที จนพ้นจากตำหนักถึงทางปลอดคน นางค่อยว่า “พี่รีบไปเถอะ หากทิ้งเวลาทำงานนานไปอาจถูกลงโทษได้” สือหย่งหลุนพยักหน้า “เจ้าเองก็ระวังตัว วังหลวงเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย ทั้งการแก่งแย่งระหว่างพระชายาด้วยกัน หรือชะตากรรมของพระสนมชุ่ยจินเจ้าของตำหนักร้างนั่น ทำข้ามึนหัวไปหมด” ฟ่านไป่หนิงเผยใบหน้าเคร่งขรึม “จะว่าไปเรื่องของพระสนมชุ่ยจินทำให้ข้าอดเปรียบเทียบมิได้ว่าพระโอรสหรือองค์ชายในวังหลวง แม้กระทั่งรัชทายาทต่างก็คล้ายเสี่ยงชีวิตอยู่ตลอดเวลา ทว่าบุตรของรองเสนาบดีกลาโหมยี่เชียนยังโชคดีที่มีจอมยุทธ์นิรนามช่วยไว้ และถ้าปัจจุบันนี้เด็กนั่นยังมีชีวิตจะกำลังทำอันใดอยู่นะ...ใช่คิดอยากแก้แค้นแทนบิดาหรือไม่” สือหย่งหลุนเลิกคิ้วด้วยความสนเท่ห์ จะว่าไปมันก็ไม่เคยตั้งใจนึกถึงเรื่องทารกที่รอดชีวิตคนนี้มาก่อน ซึ่งถ้าจอมยุทธ์นิรนามเล่าถึงความจริงให้เด็กชายฟัง และสอนวิชามันไว้กลับมาแก้แค้น ก็มิใช่จะเป็นไปไม่ได้ ฟ่านไป่หนิงวิเคราะห์สืบต่อ “พวกเราคิดกันแต่ว่าระหว่างสามฝ่ายที่มีอำนาจในราชสำนักตอนนี้ อันได้แก่แม่ทัพหวาง ขันทีวังจื๋อ เสนาคัง หากมีใครได้หยกม่วงและจดหมายไปจะเกิดผลเช่นไรบ้าง จนมองข้ามความจริงไปว่าผู้ที่ต้องการหยกม่วงมากที่สุด หาใช่ทั้งสามฝ่ายไม่” “แต่เป็นบุตรชายของรองเสนาบดีกลาโหมยี่เชียนคนนี้ต่างหาก” สือหย่งหลุนกัดฟันกรอดตบท้าย “และถ้าคิดว่าประมุขรัตติพิกลกับผู้นี้คือคน ๆ เดียวกัน ทุกอย่างก็จะลงตัวเหมาะเจาะ ตั้งแต่เหตุผลที่มันคิดฉกฉวยหยกม่วงครึ่งชิ้นพร้อมจดหมายอธิบายเบื้องหลังการตายของบิดา การเก็บงำหลักฐานเอาไว้จนถึงบัดนี้ ทั้งหมดก็เพื่อรอเวลาแก้แค้นนั่นเอง” “แต่ความคิดนี้ก็ยังมีช่องโหว่ที่ไม่ปะติดปะต่ออยู่นะ” ดรุณีน้อยทักท้วง “อย่างเช่นจะวางยาปลิดชีวิตองค์ชายน้อยทำไม ทั้งคดีการฆาตกรรมรองเสนาบดีกลาโหมยี่เชียนก็ผ่านมายี่สิบแปดปีแล้ว มันวางแผนแก้แค้นอย่างไรถึงต้องรอเวลาเนิ่นนานขนาดนี้” “หรือในการตายของรองเสนาบดีกลาโหมยี่เชียนยังมีเงื่อนงำอื่นอีก” เด็กหนุ่มกอดอกครุ่นคิด “ข้าพอสืบทราบมาว่าตอนแรกคดีนี้อยู่ในการดูแลของกระทรวงยุติธรรม แต่ด้วยพระบัญชาในสมัยนั้นจึงมีการโยกย้ายมาให้ขันทีในหน่วยตงฉั่งดูแล กระทั่งคดีองค์ชายน้อยตงฉั่งก็เป็นผู้สืบหาคนร้าย ดังนั้นหากแฝงตัวเข้าหน่วยงานนี้ได้ ข้าอาจมีโอกาสอ่านรายงานของทั้งสองคดีอย่างละเอียด น่าจะช่วยให้ได้เบาะแสเพิ่มขึ้น” แม้ที่สือหย่งหลุนกล่าวจะมีเหตุผล แต่ฟ่านไป่หนิงก็อดวิตกไม่ได้ หน่วยตงฉั่งคือหน่วยงานขันทีที่ถูกตั้งโดยฮ่องเต้ในอดีต จุดประสงค์เพื่อไว้ตรวจสอบเหล่าขุนนางและราษฎรในทางลับ ผ่านไปเนิ่นนานอิทธิพลของตงฉั่งก็เพิ่มตามลำดับ สามารถตั้งข้อหาและลงโทษได้ก่อนจะมีพระบัญชาด้วยซ้ำ ว่ากันว่าเหล่าขันทีในสังกัดบางคนก็มีฝีมือทัดเทียมยอดยุทธ์ และในรัชสมัยหมิงเซี่ยนจงฮ่องเต้องค์ปัจจุบันนี้ ยังทรงเพิ่มขันทีหน่วยชีฉั่งไว้ตรวจสอบตงฉั่งอีกที ยิ่งทำให้หน่วยตงฉั่งระวังตัวมากกว่าเดิม หากเห็นผิดสังเกตเล็กน้อยก็จะใช้มาตรการลงโทษก่อนถามทีหลัง การลอบเข้าไปจึงอันตรายมาก ขันทีวังจื๋อศัตรูของเสนาบดีคังจาเฉินนั้นสร้างสมอิทธิพลขึ้นมาได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะมันเป็นหัวหน้าหน่วยชีฉั่งนี่เอง ทว่าถ้าพูดถึงคดีองค์ชายน้อย ยามนี้พระมารดาขององค์ชายซึ่งมีศักดิ์เป็นพระภคินีของฮ่องเต้ได้สิ้นพระชนม์หลังองค์ชายน้อยไม่นาน ส่วนคดีหยกม่วงครึ่งชิ้นถึงจะเหลือแม่ทัพหวางฝูลู่ที่ล่วงรู้ติ้นลึกหนาบาง หากพวกนางคงเดินเทิ่ง ๆ เข้าไปสอบถามมันไม่ได้ หน่วยตงฉั่งจึงเป็นเป้าหมายซึ่งดีที่สุดแล้ว แม้มั่นใจว่าด้วยฝีมือสือหย่งหลุนคงไม่มีใครสามารถทำอันใดมัน ทว่าหากถูกจับขึ้นมาเท่ากับแหวกหญ้าให้งูตื่น ประมุขรัตติพิกลอาจไหวตัวซ่อนเร้นกาย เมื่อนั้นก็อย่าหวังจะสืบหาตัวพบอีกเลย ทว่าถ้าไม่เข้าถ้ำเสือ หรือจะได้ลูกเสือ หัวใจฟ่านไป่หนิงมีแต่ความหนักอึ้ง ขณะโบกมือให้สือหย่งหลุนก่อนอีกฝ่ายจากไป ********** จบตอนที่ 106-107 ค่า ตัวละครใหม่เยอะมากเลยค่ะ >_< ดูท่าแค่ตารางตัวละครจะอธิบายไม่พอ เลยทำภาพความสัมพันธ์ตัวละครไว้ด้วยเพื่อช่วยให้เข้าใจง่ายขึ้นค่ะ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 20:13:12

ความคิดเห็นที่ 5 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณนวลน้ำผึ้ง, คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค, คุณ mementototem, คุณ Psycho man, คุณลูนาติกและคุณ NUAOFFYHUB นะค้า ##### เริ่มเข้าวังแล้วค่า ราชาศัพท์มาเป็นพรืด ขอสารภาพแบบหน้าชื่อตาบานว่ามั่วแหลกเลยค่ะ >_< ถ้าท่านผู้อ่านเห็นใช้ราชาศัพท์ผิดตรงไหน แล้วช่วยท้วงติงมาจะเป็นประโยชน์กับผู้เขียนมาก ๆ เลยค่ะ แหะ ๆ ^ ^ " ##### คุณรุริกะ - แหะ ๆ คราวนี้ก็มาสองตอนรวด คุณรุริกะจะอ่านทันไหมน้า >_< คุณ scottie - เค้าเตรียมไว้หมดแล้วล่ะ ฮี่ ๆ ^_^ คุณ Psycho man - สองร้อยตอน!!! อร๊ายยยย (กรีดร้องแล้วลงไปดีดดิ้นเป็นของแถม) ไม่เอานะค้า อุตส่าห์พยายามจะทำให้จบในปีนี้ให้ได้อ่ะค่ะ กะคร่าว ๆ ไม่น่าเกิน 150 ตอนหรอก (มั้ง) นะ แล้วจะได้เริ่มโปรเจคใหม่ซะที เข็ดแล้วค่านิยายทั้งยาวทั้งซับซ้อนจนตีกันอีรุงตุงนังแบบเนี้ย >_< คุณนู - มายิ้มกว้าง ๆ แถวนี้ เดี๋ยวโดนจับกอดนะเอ้อ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 10 ส.ค. 55 20:24:39

ความคิดเห็นที่ 6 สองคนนี้คุยกันในเวลากลางคืน แต่พอ..ขณะเอื้อมมือผลักบานหน้าต่างออกกว้าง เผยทิวทัศน์โดดเด่นของนครหลวงอันไพศาลราวไร้จุดสิ้นสุด...... ทำให้รู้สึกว่า มันขัดๆในความรู้สึกนิดๆครับ บ้านเรือนน่าจะพากันปิดไฟเข้านอนแล้ว ไฟฟ้าก็ไม่มี แสงสว่างน่าจะไม่ควรมากมาย จนเห็นทิวทัศน์ (คิดมากจังวุ้ยเรา....^^...) ประมุขสือมีแผนการเร้นลับอยู่ในทางเดินยุทธภพ บทนี้รับบทตัวเอกเต็มๆ ฉากสู้ขาดใจของประมุขสือในฉากนี้ ก็ได้ใจกรรมการ ขนาด(เหมือนจะ)เป็นรองหลายต่อ ยังมี(เหมือนจะ)ก๊อกสอง เอาคืนในยกสุดท้าย หักปากกาเซียนมวยแหลกลาญ ได้ใจรองประมุขอีกต่างหาก ได้อ้อนสาวเป็นของแถม อิจฉาวุ้ย^^.. นักพนันมวยหลายคนหมดตัว เพราะแผนการอันแยบยลของประมุขสือ อ่านคำอธิบายช่วงหลัง ต้องยอมรับจริงๆ ว่าเฉียบมาก ทำให้คิดว่า ตำแหน่งประมุข ไม่ได้มาเพราะโชคช่วยอย่างเดียว บทแรงๆช่วงนี้ ทำให้บทเรื่อยๆของหนูหนิงและชายสือกับบท "เด็กใหม่" ดูหงอยๆลงไปบ้าง แต่ไม่เป็นไร ถือว่าคลายเครียดกับบทหนักๆหลายบทที่ผ่านมา ยังมีโอกาสเอาคืน^^ เรื่องในราชสำนัก น่าปวดหัวแทนจริงๆ^^ ตัวละครใหม่ยังเรียงหน้ามาเรื่อยๆ แบบนี้คงจะดับความฝันและความตั้งใจของคุณจันทร์ว่า จะจบภายใน 150 ตอน เป็นอากาศธาตุแน่นๆ แบบนี้ต้อง 200 บท ครับ !!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปล. ...สือหย่งจวินเร่งเร้าลมปราณที่ได้รับการโน้มนำจากสือหย่งหลุนจนก้าวทะลุข้อกำจัด...น่าจะเป็นข้อขำกัดนะ ...สือหย่งจวินแสดงอาการเฉยชา พลางกล่าวอย่างปลอดโปล่ง..ปลอดโปร่ง ...ปักปิ่นมุกไว้สองสามอัน ประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางค์บาง ๆ ..เครื่องสำอาง (ไม่มี ค์) แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 55 07:19:14 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 07:16:29

ความคิดเห็นที่ 7 200 บท ชัวร์ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 07:20:56

ความคิดเห็นที่ 8 คุณจันทร์สู้ ๆ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 22:09:13

ความคิดเห็นที่ 9 แหม ราวกับรู้ว่าจะเมนต์ว่าตัวละครมาอีกเพียบ ก็ทำแผนผังดักไว้เสียก่อน เยี่ยมมากค่า อย่าให้ประมุขสมาคมรัตติพิกลเป็นคนใกล้ตัวก็แล้วกัน เหอๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 00:58:41

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วรู้เลยว่าคนเขียนทำการบ้านมาเยอะมากๆ หลังๆ ประทับใจกับสำนวนค่ะ ยกตัวอย่างเช่น... แสร้งยิ้มจนปัญญา (โห...)  น้ำเสียงลงท้ายหนักแน่น ทำผู้ฟังใจสั่นสะท้านไปด้วย (โหยย...)  โดนสายตาเศร้าสร้อยนั้นกระทำจนลืมเลือนความต้องการตนเองไปสิ้น (โอย...)  เอาใจช่วยให้ถึง 200 บทด้วยคนค่ะ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 19:59:24