ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ สองฟากฝั่งทางเดินอันทอดสู่สวนหลวงแลดูงดงามด้วยดอกไม้หลากสีที่แข่งกันแบ่งบาน กลิ่นละไอดินยังระรวยจางๆ กระทบนาสิก พื้นดินบางแห่งยังมีน้ำขังอยู่บ้างเพราะฝนปลายฤดูที่ตกมาแต่เมื่อคืนแล้วมาหยุดก่อนรุ่งสางเพียงไม่นาน หยดน้ำยังเกาะพราวปลายใบไม้ เมื่อถูกกระเทือนเพียงแผ่วก็หยดลงบนผืนดิน สองบุรุษเดินเกือบจะเคียงกันมา หากเมื่อสังเกตจึงรู้ คนหนึ่งเดินเยื้องไปทางด้านหลังห่างราวสองช่วงก้าว คนเดินนำเหลียวมามองแล้วก็ถามลอยๆ “ไม่ได้มาสวนหลวงเสียนาน เปลี่ยนไปมากเทียวนะ” “สามเดือนเศษเห็นจักได้เจ้าข้า พ่ออยู่หัว” ฝ่ายตามหลังตอบเสียงดังพอได้ยินกันสองคน พ่ออยู่หัวธรรมปารัชหัวเราะเบาๆ ก่อนหยุดเดินแล้วหันมามองขุนพลคู่บัลลังก์ “สามเดือนเศษ เพลาเพียงเท่านี้ลวปุระมีสิ่งเปลี่ยนแปลงไปมากมายเหลือเกิน รามิลทำหน้าที่ได้ดีสมกับที่จามเทวีกับรามราชวางใจ” สองนามหลังที่พ่ออยู่หัวท่านขานนั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจหนักหนา แต่ก็เจือด้วยความห่วงใยอย่างปิดไม่มิดเช่นกัน วิเทภะมองคู่สนทนาอย่างเห็นใจนัก พ่ออยู่หัวเห็นสายตานั้นก็ยิ้ม “ความเป็นพ่อลูกตัดกันไม่ขาดหรอกวิเทภะ เจ้าอาจเห็นเราวางเฉย มิทัดทานยามที่ลูกต้องเดินทางไกล ทั้งยังอุ้มท้องหลานเราไปด้วยเช่นนั้น แต่ความจริงเรายังรักและห่วงใยจามเทวีทุกลมหายใจ เฮ้อ! เพลานี้ลูกเราจักเดินทางถึงที่แห่งใดแล้วก็มิรู้” “น่าจักถึงชากังราวแล้วกระมังเจ้าข้า” วิเทภะตอบ “ด้วยวิสัยของพระแม่เจ้า มิรอรั้งหรือแวะพักแรมเมืองใดโดยไม่จำเป็น ด้วยประสงค์เร่งพาคนไปให้ถึงเมืองเหนือให้เร็วที่สุด แต่เรื่องอุปสรรครายทางอาจมีบ้างที่หน่วงเพลาให้นานออกไป แต่ที่น่าหนักใจก็มีอยู่” “กระไรรึ น้ำเหนือฤๅไร” “มิได้พ่ออยู่หัว ข้าหมายถึงพวกโกสัมพี ข้าเกรงว่าพวกมันอาจฉวยโอกาสนี้ลอบโจมตีกระบวนเรือของพระแม่เจ้า” คำตอบนั้นทำให้พ่ออยูหัวธรรมปารัชนิ่งไปนิดหนึ่ง ท่านเงยหน้ามองฟ้าสีฟ้าใสครู่หนึ่ง ก่อนหันมาตอบคนสนิทด้วยน้ำเสียงมั่นใจนัก “อุปสรรคใดก็ตาม เราเชื่อว่าจามเทวีต้องก้าวผ่านไปได้”   ขุนพลเฒ่าได้ฟังก็ค่อยคลายใจลง พลางถามเสียงแจ่มใสขึ้น   “ด้วยพระบุญญาดังที่ท่านมหาฤๅษีเคยทำนายครั้งพระแม่เจ้ายังเยาว์หรือเจ้าข้า” “มากกว่านั้น แรงบุญหนุนพาประการเดียวไม่เพียงพอ หากขาดกำลังคอยช่วยอีกแรง และนางก็มีสิ่งเหล่านั้นพร้อมพรัก” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชบอก แววตาเป็นประกายจ้าเมื่อคิดถึงคนผู้นั้น ทว่าวิเทภะซึ่งไม่รู้ความนัยลึกล้ำก็ตอบคำอย่างพาซื่อ “เสียดายนักที่มหาอุปราชรามราชท่านคืนสรวงไปก่อน” พูดไปแล้วขุนพลเฒ่าจึงเพิ่งเห็นรอยยิ้มประหลาดปรากฏบนดวงหน้าของนายเหนือเกล้า รอยยิ้มที่เขาไม่เข้าใจว่าท่านหมายความว่าอย่างไรแน่  พ่ออยู่หัวธรรมปารัชไม่ตอบกลับออกเดินไปอีกคำรบหนึ่ง ความรื่นรมย์ทั้งหลายที่เคยเกิดขึ้นครั้งที่ออกจากปากน้ำโพ มีอันต้องหายไปอีกคำรบหนึ่งเมื่อกระบวนเรือเคลื่อนออกจากชากังราว เมื่อแรกก็ไม่มีใครทันคิดถึงเรื่องนี้ ต่อเมื่อกระบวนเรือหยุดพักกินอาหารเช้านั่นเอง ทหารคนหนึ่งที่เคยติดตามพระนางจามเทวีออกศึกโกสัมพีเพิ่งระลึกได้ว่า โกสัมพีเคยใช้เส้นทางบกใกล้ๆ นี้ยาตราทัพลงมารุกรานลวปุระ เมื่อเจ้าตัวปรารภกับสหาย คนที่เผอิญผ่านมาได้ยินเข้าก็นำความนี้ไปพูดกันปากต่อปากทันที เพียงไม่นานข่าวนี้ก็สะพัดไปทั่วทั้งกระบวน ความวิตกกังวลจึงเกิดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ สิงห์เองพอรู้แล้วก็ไม่อาจทนอยู่เฉยได้เช่นกัน จึงเร่งรุดไปขอเข้าเฝ้าพระนางจามเทวีทันใด เขาแปลกใจไม่น้อยที่เห็นจอมนางรับฟังเรื่องด้วยท่าทีสงบผิดกับคนอื่นๆ ซ้ำยังย้อนถามเสียงเรียบเสียด้วย   “โกสัมพีเคยเดินทัพผ่านแล้วเป็นเช่นไร” “พระแม่เจ้า” สิงห์กล่าวขึ้น “ไฉนพระแม่เจ้าจึงยังนิ่งอยู่ได้เจ้าข้า การนี้เสี่ยงอันตรายหนักหนา ด้วยไม่รู้เลยว่าพวกโกสัมพียังคุมแค้นพระแม่เจ้าอยู่หรือไม่ ข้าเกรงว่าหากเป็นเช่นนั้นพวกมันอาจซุ่มโจมตีพวกเรา” “เจ้าจักให้เราทำประการใด พวกเจ้าวิตกกับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นถึงเพียงนี้ จักให้เราเกณฑ์แรงงานขุดเปลี่ยนทางแม่น้ำหรืออย่างใด” “ข้าเห็นควรว่าให้พระแม่เจ้าเดินทางไปทางบก อ้อมไปทางปากยมแทนเจ้าข้า” “ยุ่งยาก” พระนางจามเทวีบอก “อ้อมอยู่นั่นไม่จบสิ้น อย่าเกรงในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นเลยสิงห์ อีกประการเล่า เจ้าอย่าลืมว่าชากังราวมีไมตรีด้วยลวปุระอยู่ก่อน หากเกิดสิ่งใดขึ้น เราเชื่อว่าชากังราวจักเข้าช่วยเหลือทัน แต่ที่เราแน่ใจกว่านั้นคือ โกสัมพีจักไม่ทำภยันตรายใดๆ แก่เราและทุกคนแน่แท้” “พระแม่เจ้าแน่ใจได้อย่างไร พระแม่เจ้าคิดว่าขุนจายแก้วผู้นั้นจักมั่นในสัจจาที่ให้ไว้หรือ มาตรว่าขุนจายแก้วมั่นในสัจจาจริง แต่คนอื่นเรามิอาจแจ้งน้ำใจเขาได้ หากเจ้าเมืองโกสัมพีคนใหม่ฉวยโอกาสนี้กระทำภยันตรายพระแม่เจ้าล่ะเจ้าข้า” “เราก็จักยอมรับแต่โดยดี” วาจาตอบรับหนักแน่นเต็มไปด้วยความอาจหาญนั้นทำให้สิงห์ถึงกับพูดไม่ออก พระนางจามเทวีมองสิงห์ด้วยสายตาเต็มไปด้วยอำนาจอย่างที่คนถูกมองเย็นวาบไปตลอดทั้งตัว “เชื่อใจเราฤๅไม่สิงห์ หากเชื่อใจก็จงเชื่อคำเราด้วย เราให้สัจจาว่าจักไม่ให้เจ้าหรือใครต้องเป็นอันตรายทั้งสิ้น อย่าวิตกกังวลกับสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเลย” กระแสเสียงเริ่มทอดอ่อนลงพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยน “เราขอบน้ำใจเจ้าที่ห่วงเรา และฝากไปบอกคนอื่นๆ ด้วยว่าเราขอบน้ำใจนัก หากพวกเขาเชื่อในจามเทวีคนนี้ ก็ขอให้เราได้ฟังลำนำเช่นเมื่อเช้าอีกเถิด”     สิงห์พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ความเคยชินทำให้เขาเหลือบแลไปทางเจ้าชายรามราชที่นั่งอยู่มุมหนึ่ง ก็เห็นนายของตนพยักหน้าให้พร้อมกับยิ้มน้อยๆ เท่านั้นเองสิงห์ก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก ลงว่าพระแม่เจ้าและเจ้าชายรามราชท่านยังยิ้มได้ ก็หมายว่าท่านแน่ใจอย่างยิ่งว่าจะไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นแน่ เขาเพิ่งนึกออกว่าในกระบวนนี้มีสุกกทันตะฤๅษีร่วมเดินทางมาด้วย ท่านย่อมไม่ปล่อยให้ศิษย์เอกต้องเป็นอันตรายแน่ นายทหารนอกราชการยกมือไหว้สองกษัตริย์แล้วรีบออกไปถ่ายทอดวาจาแห่งจอมนางทันที และด้วยวาจานั้นเอง ทำให้เมฆหมอกที่แผ่มาคลุมเหนือกระบวนเรือคลี่คลายออกไปได้ชั่วเพลาหนึ่ง เมื่อกระบวนเรือเคลื่อนห่างจากชากังราว เหล่าทหารต่างเพิ่มกำลังอารักขาเรือพระที่นั่งเต็มอัตราศึก พระนางจามเทวีเห็นแล้วก็กึ่งขันกึ่งโกรธไม่น้อย ด้วยรู้ดีว่าผู้ใดเป็นคนสั่งให้ทหารทำการเช่นนี้ แต่ที่ว่าโกรธนั้นก็มิได้โกรธมากนัก เหตุเพราะจอมนางทราบดีว่าสิงห์ทำไปก็ด้วยมีเจตนาดีเป็นที่ตั้ง  และมิได้มีคำสั่งให้ถอนกำลังกลับคืนแต่อย่างใด เจ้าชายรามราชออกมาเห็นก็หัวเราะ “นี่เผือจักไปรบกับผู้ใดรึ” “ถามคนของเจ้าพี่สิเจ้าคะ หากถามน้อง น้องแน่ใจนักว่าความประสงค์ของน้องคือเดินทางขึ้นเหนือมิแปรเปลี่ยน” พระนางจามเทวีบอกบดีอย่างขบขัน   “ให้พี่สั่งสิงห์ถอนกำลังดีหรือไม่” “อย่าเลยเจ้าค่ะ สิงห์ทำไปก็เพราะหวังดี ถ้าสั่งอย่างนั้นก็เท่ากับรอนน้ำใจเขาเปล่าๆ ให้ทำจนสมใจเถิดเจ้าค่ะ” เจ้าชายรามราชพยักหน้ารับแล้วนั่งลงข้างชายา มองการอารักขาด้วยสายตาละเหี่ยใจเต็มทีกับความดื้อของคนสนิทที่ไม่ยอมฟังเสียง “สิงห์นี่ก็รั้นไม่น้อย แล้วน้องเล่า ไฉนจึงมั่นใจนักว่าโกสัมพีจักไม่ซุ่มโจมตีพวกเรา”       “น้องเชื่อในสัจจาเจ้าค่ะ คนอย่างขุนจายแก้วนั้นมิใช่คนที่จักให้สัตย์ผู้ใดได้ง่ายๆ ข้างพ่อเมืองคนใหม่นั้น ถ้าเป็นศัตรูจริงแท้คงไม่ปล่อยเพลาให้เนิ่นนานมาร่วมสองปีดั่งนี้ ในเมื่อพวกเขายาตราทัพมารุกคืนเมื่อใดก็ได้ เจ้าพี่เองก็เห็นแล้วว่าเรื่องกำลังพลมิใช่เรื่องใหญ่เลยสำหรับโกสัมพี อีกประการเล่า ถ้าพวกเขาคิดซุ่มโจมตีกระบวนเรืออย่างที่หลายคนเกรงอยู่เพลานี้ ก็ต้องมีข่าวกระเส็นกระสายมาบ้าง และทางชากังราวก็น่าจักต้องเตือนเราไว้ชั้นหนึ่ง” พระนางจามเทวีบอกน้ำเสียงเรื่อยๆ ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ แต่วาจาเดียวกันนี้ทำให้เจ้าชายรามราชรู้ในเพลานั้นเองว่า พระนางเธอมิได้เพิกเฉยหรือวางใจฝ่ายโกสัมพีเต็มที่นัก หากที่พูดกับสิงห์ก่อนหน้านี้ก็เพราะต้องการให้คนอื่นๆ ค่อยคลายใจลงเท่านั้น มือใหญ่เคลื่อนมาวางทาบทับมือชายาที่วางอยู่ใกล้ๆ แล้วบีบเบาๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยความใด พระนางจามเทวียิ้มบางๆ ขณะเหลือบสายตามองมือของบดี ก่อนพลิกมือตนเองเข้ากุมกระชับตอบ หนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไรก็ตามแต่ พระนางเธอหาได้หวั่นกลัวไม่ ด้วยรู้ดี มือนี้จะคอยจับประคองอยู่เคียงข้างไม่ห่างไกล   แสงทองแรกแห่งวันสะท้อนระลอกคลื่นในลำน้ำแม่ระมิงค์ที่ทอดตัวคดเคี้ยว กระบวนเรือของพระนางจามเทวีค่อยเคลื่อนขึ้นมาด้วยแรงถ่อของนายท้ายที่เริ่มคัดท้ายเรือมาแต่หัวรุ่ง การถ่อเรือไล่ตามหัวน้ำขึ้นไม่ใช่เรื่องยาก เพียงแต่ต้องแข่งกับเพลาเท่านั้น หลายวันที่ผ่านมาเหตุการณ์เงียบสงบสมดังคำที่พระนางจามเทวีบอกเอาไว้ทุกประการ สิงห์จึงสั่งให้ทหารเริ่มถอนกำลังและลดเวรยามที่อารักขาแน่นหนาลงเป็นลำดับตามระยะทาง กระทั่งกลับเป็นปกติสภาพดั่งเคยเป็นมา พลอยให้คนที่ติดตามพระนางจามเทวีค่อยหายใจทั่วท้องขึ้น ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจเลย หากว่าจะมีเสียงขับลำนำแว่วมาตามลมเป็นระยะ   ที่หัวโค้งด้านหน้าปรากฏเทือกเขาใหญ่มองเห็นได้แต่ไกล พระนางจามเทวีซึ่งยืนอยู่ที่หัวเรือมองเขาที่ตระหง่านเงื้อมอยู่เบื้องหน้า แววตาอ่อนแสงลง จอมนางมองริมฝั่งน้ำที่เต็มไปด้วยดอกไม้ดอกเล็กหลากสี สถานที่แห่งนี้งามหนักหนา ไม่มีเค้าหลงเหลือเลยว่าในกาลก่อนเคยเป็นทุ่งยุทธมีผู้คนล้มตายมากมายมาก่อน ความสวยงามย่อมซ่อนความสูญเสียได้เสมอ พระนางจามเทวีละสายตาจากภาพนั้นแล้วหันไปสั่งความกับเกษวดีที่ตามมาดูแลอยู่ใกล้ๆ       “พี่เกษวดีจ๋า เราวานพี่ไปบอกนายท้ายเถิดว่าพ้นโค้งหน้านี้ไปให้ราความเร็วลงสักชั่วอึดใจ” “พระแม่เจ้า มีกระไรหรือเจ้าคะ ไยต้องทำเช่นนั้น” เกษวดีถามอย่างแปลกใจ “พี่ลืมแล้วหรือ ทิวเขาที่เห็นอยู่เบื้องหน้าโน้นคือที่ใด” ปลายดรรชนีเรียวชี้ไปทางภูเขาใหญ่ เกษวดีมองตามแล้วก็เริ่มเข้าใจ “เทือกเขาขุนกาฬนี่เจ้าคะ” “ใช่ กี่ร้อยกี่พันคนที่ต้องฝากร่างตนไว้ที่นี่ กี่ดวงวิญญาณที่ต้องทนทุกข์ไม่รู้ทางไป” “พระแม่เจ้าจักบัดพลีบวงสรวงดวงวิญญาณเหล่านั้นฤๅเจ้าคะ” เกษวดีถามเสียงห้วนขึ้นนิดๆ เพราะการทำพิธีกรรมใดๆ ก่อนถึงฤกษ์นั่งเมืองมิใช่เรื่องสมควร ความข้อนี้ใช่พระนางจามเทวีจะไม่รู้ ดังนั้นเกษวดีจึงไม่สู้พอใจนัก ที่จอมนางพูดจาราวกับจะทำการเซ่นบูชาเช่นนี้ “ไม่ พี่ก็รู้ว่าเราทำอย่างนั้นไม่ได้ ที่ให้เรือเทียบท่าสักชั่วอึดใจนั้น เราเพียงต้องการแผ่เมตตาให้ดวงวิญญาณเหล่านั้นไปตามวิถีที่ควรเป็น อย่างไรเราก็ผ่านมาทางนี้แล้ว จักดูดายก็หาควรไม่ พี่บอกนายท้ายแล้ววานพี่บอกความนี้แก่เจ้าพี่รามราชและทุกคนด้วยเถิด” พระนางจามเทวีบอกเสียงเรียบ สายตาไม่ละไปจากเทือกเขาขุนกาฬเบื้องหน้าสักชั่วขณะจิต เกษวดีฟังเหตุผลแล้วก็ยอมลุกไปทำตามคำสั่งแต่โดยดี นายท้ายเรือรู้ความประสงค์ของจอมนางก็ยินดีนัก และอาสาเป็นคนแจ้งข่าวกับคนอื่นๆ เอง เกษวดีพยักหน้ารับก่อนกลับเข้าไปด้านในเรือเพื่อแจ้งความนี้แก่เจ้าชายรามราชตามที่จอมนางมีเสาวนีย์ลงมา เมื่อพ้นโค้ง เรือพระที่นั่งจึงค่อยชะลอความเร็ว จอมนางยืนอยู่ที่หัวเรือ มองตรงไปยังเทือกเขาขุนกาฬที่ตระหง่านเงื้อมอยู่เบื้องหน้า ก่อนประณตมือขึ้น แล้วหลับตาตั้งจิตให้น้อมนำอยู่ในทางกุศล และระลึกถึงเจ้าชายสิทธิราชรวมทั้งทหารหาญทั้งปวงที่เอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ มาตรแม้นดวงวิญญาณเหล่านั้นมีญาณวิถีใดที่รับรู้ได้ ขอจงรับรู้ว่าจามเทวีผู้นี้ขอแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลให้พวกท่านได้ไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่า และขออโหสิกรรมสิ้นทั้งปวง อย่าได้ติดตามจองเวรกันต่อไปในภายภาคหน้าอีกเลย กระแสลมหอบหนึ่งพัดวูบมาแรงกว่าที่ควรเป็น พร้อมกับดอกไม้สีสวยที่ถูกพัดปลิวมาตกต้องร่างของจอมนางราวกับมีมือที่มองไม่เห็นโปรยปรายลงมา และจำเพาะพระนางเธอเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างก็ทำตามพระนางจามเทวีนั้นหาได้มีเหตุประหลาดเกิดขึ้นตามไปไ แม้กระทั่งเจ้าชายรามราชที่ยืนอยู่แทบว่าจะชิดพระนางเธอ กลีบดอกเหล่านั้นยังไม่ต้องร่างแม้สักกลีบ จนบริเวณพื้นเรือที่พระนางยืนอยู่นั้นดูคล้ายมีพรมสีสวยปูลาดเอาไว้ เรียกเสียงเซ็งแซ่จากผู้ที่เห็นเหตุการณ์โดยรอบ เจ้าชายรามราชเห็นดังนั้น เมื่อแรกก็ตะลึงในเหตุอันวิกลนั้น ต่อเมื่อตั้งสติได้ก็ยิ้ม และอดกระเซ้าชายามิได้ “พวกเขาคงขอบน้ำใจน้องนะจามเทวี โดยเฉพาะเจ้าชายสิทธิราช” “คิดเช่นนั้นหรือเจ้าคะ” พระนางจามเทวีย้อนถามด้วยกิริยาวาจาดุจเดียวกัน “ใช่ ดูเอาเถิด ดอกไม้เหล่านี้พรมพร่างแค่เพียงน้อง คนอื่นหามีไม่ พวกเขาขอบน้ำใจที่ไม่เคยลืมเลือน และอวยพรให้พวกเราเดินทางโดยปลอดภัย” เจ้าชายรามราชบอกเสียงเป็นการเป็นงานขึ้น จอมนางมองเทือกเขาขุนกาฬด้วยสายตาที่ไม่มีผู้ใดอ่านออกว่ารู้สึกเช่นไรแน่ พระนางมองราวกับจะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ ก่อนที่จะหันกลับแล้วเดินเข้าไปในเรือแทนการตัดบททั้งปวง ไม่ถึงอึดใจถัดมากระบวนเรือก็เริ่มเคลื่อนอีกคำรบ ครานี้ไม่มีคำสั่งให้ชะลอความเร็วอีกเลย นอกจากจะให้หยุดพักเป็นครั้งคราวเท่านั้น                                                                                                      อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 00:17:44

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมค่ะ บทที่ ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12301941/W12301941.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12337195/W12337195.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12365634/W12365634.html บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12395529/W12395529.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12433357/W12433357.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : mimny, สามปอยหลวง และคุณ Sniper-1500watt ค่ะ  (^^) ตอบคุณ : nasa nasa ง่า ใจเย็นค่า คำตอบอยู่ที่บทนี้แล้วค่ะ ว่าได้ตามไปหรือเปล่า หุหุ *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt เรื่องกิฟต์ไม่เป็นไรจ้า หุหุ ถ้าอ้างเรื่องนี้เจ้ารามไปไม่เป็นแน่ อย่ากระนั้นเลย เราจึงจัดตัวช่วยให้ไป คุคุ *********** ตอบคุณ : mimny จะว่าไงดีน้อ เป็นรามราชนี่ก็ลำบากไปอีกแบบ จะบอกนางว่าขอตามมาตรงๆ ก็ไม่ได้ เลยต้องยักย้ายไปในทางให้คำมั่นว่า รามราชจะไม่ตามมาแน่ ทีนี้พอพี่ท่านตามมาเลยถูกพระแม่ย้อนเข้าให้ ถึงกับเมาหมัดไปไม่เป็นเลยทีเดียว แถมถูกจับได้ตั้งแต่ต้นมืออีก เฮ่อ โชคดีที่มีตัวช่วย ไม่อย่างนั้นพี่ท่านคงปวดหัวน่าดูชม เพราะอยู่ในสถานการณ์ที่เดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้แบบนี้ ^^   *********** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 00:25:10

ความคิดเห็นที่ 3 เกือบไม่ได้ไปเป็นฐานของราชบัลลังก์ซะแล้วเจ้าราม จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 01:09:23

ความคิดเห็นที่ 4 น้องยั่ว พี่เย้า กระเง้ากระงอด อื๋ยยยยย อิจฉาาา จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 01:44:10

ความคิดเห็นที่ 5 ฝีมือหนูอิน ขึ้นแท่น ระดับมืออาชีพแล้ว เขียนเรื่องอะไรออกมาก็ OK ทั้งนั้นครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 07:40:38

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วอินกับบุญบารมีและเมตตาของพระนางจามเทวีช่วงท้ายเลยค่ะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 13 ส.ค. 55 12:23:46