ความคิดเห็นที่ 1 กันต์ธีร์ทอดมองเสี้ยวหน้าหวาน ซึ่งซบนิ่งอยู่กับพนักพิงเก้าอี้โดยสารด้านคนขับ ไม่อยากเชื่อเลยว่า นริศราจะประสบกับชะตากรรมเดียวกับเขา การเผชิญหน้ากับบิดาที่ครั้งหนึ่งเคยปฏิเสธการดำรงอยู่ของเธอ “แสดงว่า แม่ของนุ่นต้องรักนุ่นมาก ถึงได้พยายามปกป้องนุ่นจากเรื่องทั้งหมด” เขาสรุปหลังจากนิ่งฟังเรื่องราวของเธออยู่นาน จริงของเขา ภาพมายาของบิดาตลอดมานั้น แท้จริงแล้วคือเกราะกำบังที่มารดาพยายามสร้างขึ้นเพื่อปกป้องเธอ “นุ่นควรจะทำยังไงต่อไปดีกันต์” เธอถามเสียงสะอื้น สายตาจับมองคนข้างกาย เขาแลเปลี่ยนไปเล็กน้อยจากช่วงเวลาหลายเดือนที่ไม่ได้พบกัน อยากถามไถ่เรื่องราว ทว่า หวั่นกลัวในคำตอบ “ไม่รู้เหมือนกัน” ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาอย่างครุ่นคิด “กันต์ว่า ทำยังไงก็ได้ให้ทุกฝ่ายสบายใจที่สุด” หญิงสาวทิ้งสายตาลงที่หน้าตัก พยายามค้นหาคำตอบให้กับตัวเอง “นุ่นจะไปเยี่ยมพ่ออีกเมื่อไหร่ล่ะ กันต์จะไปเป็นเพื่อน” หญิงสาวเงยหน้าโดยฉับพลัน แววตาแจ่มใสขึ้น “จริงนะ” เธอเอื้อมมือไปเขย่าที่ข้อมือเขา ย้ำถามเสียงสะอื้น “กันต์จะไปเป็นเพื่อนนุ่นจริง ๆ นะ ไปช่วยนุ่นรับรู้ทีว่า  นุ่นควรจะเชื่อดีหรือเปล่า” มือข้างที่ถูกเธอเกาะกุมอยู่พลิกหงายเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายบีบกระชับ เขาโน้มตัวเข้ามาจับมองใบหน้าอันเจิ่งนองไปด้วยน้ำตาของเพื่อนสาว อยากก้มลงจูบประโลม แต่ก็ทำได้เพียงไล้น้ำตาจากพวงแก้มของเธอ “ไม่ต้องคิดให้มากความหรอกนุ่น” เขากล่าวเสียงเย็น “เพราะทุกอย่างกำลังดำเนินไปจนถึงที่สุดของมันแล้ว นุ่นบอกเองไม่ใช่เหรอว่า พ่อของนุ่นคงอยู่ได้อีกไม่นาน” นริศราจับมองเพื่อนหนุ่มนิ่ง ถ้อยคำจากความคิดอ่านที่เป็นผู้ใหญ่กว่าของเขาให้ความรู้สึกมั่นคงและปลอดภัยเสมอมา ไออุ่นจากอุ้งมือนั้นก่ออารมณ์อุ่นวาบในหัวใจ “เข้าบ้านเถอะจ้ะ ป่านนี้แม่ของนุ่นคงเป็นห่วงแย่แล้ว” ท่ามกลางความมืดของรัตติกาล มีแสงสว่างเพียงจุดเดียวจากภายในบ้าน นริศราสาวเท้าก้าวตรงไปที่บันไดอย่างไม่ใส่ใจสีหน้าเคียดขึงของผู้ให้กำเนิด “นุ่น!” ผู้เยาว์หยุดฝีเท้าลง สายตายังคงทอดมองไปในความดำมืดเบื้องหน้า “เกิดอะไรขึ้น ถึงได้กลับมืดป่านนี้ แล้วมือถือเป็นอะไรไปถึงไม่ได้เปิด คิดบ้างหรือเปล่าว่าแม่จะเป็นห่วง” ยุพินต่อว่าพลางจับสังเกตมองบุตรสาว หลายวันมานี้ ลูกแลเฉยเมยเย็นชากับหล่อนอย่างไม่ทราบสาเหตุ “ขอโทษค่ะแม่ เมื่อวานลืมชาร์ทแบตไว้” เธอตอบเสียงเนือย โดยไม่หันมองไป “ช่วงนี้นุ่นเรียนหนักค่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” ว่าแล้วก็หันหลังเดินขึ้นบันไดไป ท่าทางของลูกก่ออารมณ์หวั่นกลัวเข้าไปในส่วนลึก ยุพินรู้สึกหนักใจที่นับวันช่องว่างระหว่างเธอกับบุตรสาวยิ่งขยายใหญ่ขึ้นทุกที แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 55 14:24:46 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 11:51:09

ความคิดเห็นที่ 2 แสงแดดยามบ่ายทอประกายเจิดจ้าร้อนแรง ผสมผสานเข้ากับความร้อนรุ่มของจิตใจ ประวิทย์ย่ำเท้าลงจากอาคารเรียนด้วยอารมณ์หงุดหงิด หลังจากทราบผลการศึกษาที่ยังไม่อยู่ในเกณฑ์ดีพอจะเทียบโอนไปศึกษาต่อยังต่างแดน ใช่ว่า เขาอยากจะบากบั่นเดินทางไปศึกษาต่อ ทว่า ไม่สามารถต่อต้านค่านิยมอันโก้หรูของผู้ให้กำเนิดทั้งสอง เมื่อไหร่หนาที่จะหลุดพ้นไปจากโลกการศึกษาอันยากเย็นแสนเข็นนี้เสียที ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เมื่อเห็นหลังไว ๆ ที่แสนคุ้นตาของใครคนหนึ่งผ่านหน้าไป “นุ่น” มือที่กำลังจะเปิดประตูรถของหญิงสาวหยุดลง โทนเสียงนุ่มนวลที่ได้ยินช่วยให้เธอทราบโดยไม่ต้องหันมองไป คณิตตรงเข้ามาทักทายเพื่อนสาวอย่างร่าเริง “จะกลับแล้วเหรอ ผลสอบเป็นไงบ้าง ขอณิตฟลุ้ค ฮา..ไม่มีตก” นริศราหันมองมาทางเพื่อนหนุ่มแล้วตอบเสียงเย็น “แค่ C เอง ยังไงเทอมหน้าคงต้องเตรียมตัวใหม่” เธอบอกแล้วหันกลับไปเปิดประตูรถ “ณิตมีอะไรอีกเหรอเปล่า พอดีวันนี้นุ่นมีธุระต้องรีบไป” วงหน้าเศร้าสร้อยของคู่สนทนาทำเอาเขาต้องหุบยิ้ม ชายหนุ่มจับตาค้นหาความผิดปกติในตัวเพื่อน เพิ่งคิดได้ว่าตลอดช่วงเวลาสองสัปดาห์เต็ม ที่มีใจทิพย์อยู่เคียงข้าง เขาแทบจะลืมเลือนเธอ “ไม่มีอะไรหรอก” เขายังพยายามชวนคุยด้วยรอยยิ้ม “นุ่นจะไปไหนเหรอ ให้ณิตไปเป็นเพื่อนไหม” หญิงสาวส่ายหน้า “ไม่ต้องดีกว่า นุ่นมีนัดแล้ว ไปล่ะนะ”  เธอบอกแล้วทำท่าจะก้าวขึ้นรถโดยแทบไม่หันมองมา คณิตคว้าแขนเพื่อนสาวไว้โดยฉับพลัน “เดี๋ยวสินุ่น” จะต้องมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับเธอ ท่าทางของหญิงสาวบอกกับเขาเช่นนั้น “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้นิตช่วยไหม” ความห่วงใยท้วมท้นอยู่ในน้ำเสียงจนคนฟังสัมผัสได้  หญิงสาวอมยิ้มเนือย ๆ “มีนิดหน่อยจ้ะ แต่เอาไว้วันหลังนุ่นค่อยเล่าให้ฟังนะ ขอตัวก่อนล่ะ” หญิงสาวขืนข้อแขนออกจากอุ้งมือที่คลายออกของเพื่อนหนุ่ม แล้วก้าวขึ้นรถ คณิตมองตามไปด้วยความเป็นห่วง ภาพจากระยะไกลที่เห็น แม้จะไม่ได้ยินการสนทนา ก็บอกได้อย่างแน่ชัดว่า นริศราต้องมีเรื่องผิดใจกับเพื่อนหนุ่มคนสนิทของเธอ ประวิทย์นึกกระหยิ่มอยู่ในใจ ก่อนจะตั้งสติขับรถตามเธอออกไป การจราจรบนถนนหลวงสายสำคัญคับคั่ง ประวิทย์เหยียบคันเร่งแซงหน้ารถยนต์อีกหลายคันเพื่อไล่ตามญาติสาว รู้สึกแปลกใจที่วันนี้เธอขับรถเร็วกว่าที่เคย เขาสังเกตมองเมื่อเธอหักเลี้ยวขึ้นสู่เส้นทางสายด่วนตัดใหม่ ซึ่งอาจเป็นเส้นทางปกติของเธอ ทว่า อาการรีบเร่งอย่างร้อนรนยามนี้กำลังบอกถึงสถานการณ์ที่ไม่ปกติบางประการ เขาเชื่อมั่นเช่นนั้น ชายหนุ่มไล่กวดญาติสาวจนพ้นเส้นทางสายพิเศษเข้าสู่ถนนย่านชุมชน เขาแตะเบรกชะลอรถแทบไม่ทันเมื่อเธอหักซ้ายเข้าจอดเทียบริมฟุตบาท ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินตรงมาที่รถของเธอ ดวงตาของผู้สะกดรอยตามเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพนั้นชัดเจน ไม่มีใครอื่นไปได้ นอกจากเพื่อนหนุ่มคนสนิทสมัยมัธยมของเธอ นริศราเดินอ้อมตัวรถไปส่งกุญแจให้เพื่อนหนุ่มเป็นผู้ขับ ก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นรถแล้วออกตัวไปอย่างรวดเร็ว ประวิทย์เหยียบคันเร่งไล่ตามไปอย่างไม่คาดสายตา กันต์ธีร์เหลือบมองเสี้ยวหน้าหมองเศร้าของเพื่อนสาว รู้สึกลังเลขณะเอื้อมมือข้างหนึ่งไปกุมมือเธอ แล้วบีบเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ “ไม่ต้องคิดมากหรอกนุ่น แล้วทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปเอง” นริศราทอดมองมือใหญ่ที่กุมมือของเธออยู่จนมิด สัมผัสอุ่นจัดบนหลังมือก่อความรู้สึกอบอุ่นและหวาดหวั่นใจในคราเดียวกัน “ถ้าเค้าเป็นพ่อของนุ่นจริง ๆ นุ่นก็ควรไปเยี่ยมเค้าทุกวัน” เธอพึมพำกับตัวเองพลางขืนข้อมือออกอย่างนุ่มนวล กระนั้น ก็ยังทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว รีบชักมือกลับไปไว้ที่พวงมาลัยตามเดิม รถยนต์หลายคันชะลอการเคลื่อนตัว เมื่อถนนด้านหน้าติดขัดเป็นแนวยาว ชายหนุ่มหยุดรถแล้วหันมองมาทางคนข้าง ๆ อย่างเต็มตา นริศราอยู่ในชุดนักศึกษา สายตายังคงเหม่อมองอยู่แต่ถนนเบื้องหน้า ผมสลวยของเธอยาวคลอเคลียบ่า เสี้ยวหน้าสวยหวานไม่ต่างไปจากเด็กสาวผมเปียคนเดิมของเขา ทว่า มีบางอย่างในตัวเธอเปลี่ยนไป สถานการณ์ตรงหน้ากำลังบอกกับเขาเช่นนั้น นริศราแลสุขุมและเป็นผู้ใหญ่ อีกทั้งระแวดระวังในการวางตัวอยู่ใกล้ชิดเขา ห้วงอารมณ์นั้น เขารู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด ทันใดนั้นเอง อะไรบางอย่างปรากฏขึ้นที่กระจกรถด้านซ้าย “นุ่น” รถสปอร์ทคันนั้นช่างคล้ายคลึงกับคันที่เขาเคยเฝ้ารอ “พี่ประวิทย์ไปเรียนนอกหรือยัง” “ยัง... เอ่อ... หรือไปแล้วก็ไม่รู้สิ ไม่ได้คุยกันนานแล้ว” หญิงสาวมองตามสายตาเพื่อนหนุ่ม รู้สึกแปลกใจที่จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องคุย “ทำไมเหรอ” “นั่นไง” เขาชี้ไปที่กระจกรถ “เค้าอยู่นั่น กันต์จำทะเบียนรถเค้าได้” หญิงสาวหันขวับมองไปด้านหลัง เขาเหลียวมองตามเธอ “อุ้ย! พี่ประวิทย์จริง ๆ ด้วย เค้าตามเรามาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ” สีหน้าของเธอบอกถึงอาการวิตกอย่างที่สุด ชายหนุ่มนึกภาพออกทันทีว่า หากประวิทย์รู้เรื่องพ่อของเธอ ความวุ่นวายก็คงตามมา “ไม่เป็นไรนะ” เขากระซิบ แล้วหันกลับมายังถนนเบื้องหน้า ก่อนจะพยายามหักเลี้ยวลำรถ “เดี๋ยวกันต์จะขับหนีเค้าเอง กันต์ชำนาญเส้นทางแถวนี้” นริศราเบนสายตากลับมาจับมองเพื่อนหนุ่ม ท่าทางจริงจังของเขาก่อความรู้สึกบางประการ คล้ายพลังความรักอันซ่อนเร้นอยู่ในหัวใจเอ่อล้น  แผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูความรู้สึก รถยนต์คันเป้าหมายหักลำเลี้ยวเข้าสู่เส้นทางหลวงสายใหญ่ที่มีการจราจรพลุกพล่าน ประวิทย์หักพวงมาลัยเร่งแซงตามไป ทว่า ไม่อาจฝ่าด่านจราจรในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ได้ ก่อนที่รถคันนั้นจะหายวับไปใต้ทางต่างระดับ ชายหนุ่มทุบพวงมาลัยคำรามกับตัวเองอย่างเจ็บใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 11:52:44

ความคิดเห็นที่ 3 บริเวณหน้าห้องพักผู้ป่วยหนักอวลไปด้วยกลิ่นอายของยาฆ่าเชื้อ  นิดานั่งห่อกายอยู่บนเก้าอี้โซฟาหน้าประตู หล่อนผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นผู้มาเยือน “นุ่น” ร่างผอมบางพุ่งเข้ามากอดน้องสาว แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น “เมื่อคืนคุณพ่ออาการหนักมากเลยจ้ะ เลือดออกในช่องท้องมาก คุณหมอเพิ่งเอาเข้าห้องผ่าตัด” กันต์ธีร์จับมองพี่สาวต่างมารดาของเพื่อน  สังเกตว่าร่างกายหล่อนแลซูบเซียวจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก “หมอว่ายังไงบ้างคะพี่นิดา”  หญิงสาวถามพลางพยุงร่างผู้เป็นพี่สาวให้นั่งลง ขณะที่เพื่อนหนุ่มของเธอตามไปนั่งขนาบข้าง นิดายังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น “คุณหมอบอกว่าคงไม่เกินสองวันนี้” หล่อนว่าพลางร้องไห้โฮ แล้วซบหน้าลงบนไหล่บางของน้องสาว นริศราทอดมองบานกระจกประตูทางเข้าห้องผู้ป่วยหนัก เบื้องหลังประตูบานนี้ ทุกอย่างกำลังจะดำเนินไปถึงที่สุดแล้วจริง ๆ เนิ่นนาน กว่าที่พยาบาลในชุดสีเขียวจะเปิดประตูออกมา “ญาติของ คุณนริศ ตันธนศิริ” หญิงสาวรีบประคอง  เมื่อผู้เป็นพี่สาวทำทีจะลุกขึ้นยืน แต่ก็สิ้นเรี่ยวแรงเต็มที “คุณหมอเชิญพบด้านในค่ะ” ในที่สุด สองสาวพี่น้องก็ติดตามเจ้าหน้าที่พยาบาลไปสวมเสื้อคลุมและหมวกกันการแพร่เชื้อเพื่อเข้าห้องผู้ป่วยหนัก ข้างเตียงคนป่วยเต็มไปด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิต และนายแพทย์สูงวัยยืนรอพวกเธออยู่ “ผมเสียใจด้วยครับคุณนิดา เรายื้อจนถึงที่สุดแล้ว” นิดาพุ่งเข้าไปกอดร่างของผู้เป็นบิดา ร้องเสียงดังอย่างไร้สติ “ไม่! คุณพ่อ... คุณพ่ออย่าเพิ่งทิ้งหนูไป” นริศราย่างกายผ่านหน้าแพทย์เจ้าของไข้ไปที่ข้างเตียง ลมหายใจในถุงออกซิเจนของคนป่วยแลอ่อนแรงเต็มที เธอเอื้อมมือข้างหนึ่งไปสัมผัสมือกับผู้ให้กำเนิดอย่างแผ่วเบา เวลาที่เหลืออีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอจะทำอะไรได้บ้างเพื่อเขา น้ำตาของหญิงสาวไหลนองอาบแก้ม “พ่อขา” เธอสะกดอารมณ์เรียกเสียงสะอื้น “หลับ...ให้สบายนะคะ นุ่นให้อภัยพ่อ นุ่นรักพ่อค่ะ” เธอรู้สึกราวกับว่ามือนั้นขยับเล็กน้อย ก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายจะหยุดลง “ไม่! พ่อ! ๆ ไม่ๆ” ได้ยินเสียงหวีดของอุปกรณ์ช่วยชีวิตผสานกับเสียงกรีดร้องของผู้เป็นพี่สาว จากนั้นทุกอย่างก็หม่นมัวและมืดมิด “นุ่น...” เสียงกระซิบกับสัมผัสอุ่นจัดรอบกายช่วยให้เธอคืนสติ รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในอ้อมแขนของเขา หญิงสาวแหงนหน้ามองเพื่อนหนุ่ม ก่อนจะเหลียวมองไปรอบด้าน รอบกายเธอแลสับสนอลเวง ชายในชุดขาวหลายคนเดินขวักไขว่กันไปมา “เรากลับกันก่อนดีไหม พี่นิดาติดต่อคนที่บ้านเค้าให้มารับศพแล้ว พรุ่งนี้เราค่อยไปหาพวกเค้าที่วัดกัน” เธอพยักหน้ารับคำเบา ๆ สมองเบลอว่างเปล่าจนคิดอะไรไม่ออก  กันต์ธีร์ประคองเพื่อนสาวกลับไปที่รถ ก่อนจะขับรถพาเธอออกไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 11:53:33

ความคิดเห็นที่ 4 ประตูห้องที่เกือบถูกปิดตายง้างเปิดออก ทันทีที่แสงไฟสว่าง สายตาของหญิงวัยกลางคนก็กวาดมองไปทั่ว ...ไม่อยู่แล้วจริง ๆ ยุพินบอกกับตัวเองอย่างร้าวรานใจ คำบอกกล่าวของหลานชายที่ว่า ลูกกลับไปคบหาเด็กหนุ่มที่ชื่อว่ากันต์ธีร์นั่นจริงดังคาด คงมีใครทำให้เธอรู้เรื่องกล่องของขวัญที่ซ่อนอยู่นี้ จนเป็นผลให้ลูกย้อนกลับไปคบหาเขาอีก ไม่อยากเชื่อเลยว่า ตนเองจะมีลูกสาวสิ้นคิดถึงเพียงนี้ มิน่าล่ะ ช่วงหลังมานี้ นริศราจึงแลหมางเมิน ตีตัวออกห่างจากคนเป็นแม่อย่างหล่อนเหลือเกิน เสียงรถยนต์เคลื่อนตัวเข้ามาภายในรั้วบ้าน ยุพินงับประตูห้องเก็บของปิดลงแล้วย้ำเท้าออกไปพบลูก นริศราก้าวลงจากรถด้านคนขับด้วยท่าทางเชื่องช้า ร่างกายแลซูบระโหยราวกับอดนอนมาหลายวัน เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาดุของผู้เป็นมารดา “ไปทำอะไรมา ถึงได้กลับดึกดื่นได้แทบทุกวัน” ผู้อาวุโสเริ่มอย่างมีอารมณ์ หญิงสาวหลบตา  เดินผ่านผู้ให้กำเนิดเข้าไปภายในบ้าน  ยามนี้ เธอสับสนและอ่อนเรี่ยวแรงเกินกว่าจะโต้เถียงใด ๆ “นุ่น !” น้ำเสียงของผู้เป็นมารดาทวีความเกรี้ยวกราด “ไม่ได้ยินที่แม่ถามหรือไง” คนถูกดุเหลียวหลัง  หันมองกลับมา “นุ่นเหนื่อยจังค่ะแม่” เธอข่มใจพูดเสียงอ่อน “ถ้าแม่ไม่ว่าอะไร นุ่นขอตอบคำถามแม่วันหลังได้ไหมคะ ” ยุพินพินิจมองบุตรสาว นอกจากท่าทางอ่อนระโหยแล้ว ขอบตายังแดงช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มา “ไปทำอะไรมาถึงได้ดูเหนื่อยขนาดนั้น” ผู้สูงวัยกว่าลดระดับเสียงลง แต่ภายในจิตใจยังคงร้อนรุ่มห่วงใยเหลือเกิน “แล้วนั่นร้องไห้มาเหรอ ร้องไห้เรื่องอะไร” หญิงสาวรีบยกมือขึ้นปิดขอบตาตัวเอง นึกหาคำแก้ตัวไม่ออก “เปล่าค่ะ... ช่วงนี้นุ่น... นุ่นอ่านหนังสือหนักหน่อย” เธอตอบอ้ำอึ้งแล้วรีบตัดบท “ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” ว่าแล้วก็หมุนตัวหันหลัง ก่อนจะถูกผู้เป็นมารดารั้งไว้ที่ต้นแขน “เลิกโกหกแม่เสียทีนะนุ่น! ประวิทย์บอกแม่หมดแล้ว เรื่องที่นุ่นกลับไปคบกับเพื่อนที่ชื่อกันต์ธีร์นั่น” คำนั้นทำเอาเธอใจหาย เพิ่งจะนึกได้ถึงเหตุการณ์ที่ประวิทย์ติดตามเธอไปจนเกือบถึงโรงพยาบาล “แม่คะ” เธอมองสายตาคู่ดุของมารดา นึกไม่ออกว่าควรจะอธิบายอย่างไร “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกันต์หรอกค่ะ” ยุพินถลึงตามองบุตรสาว “เรื่องที่ไม่เกี่ยวเนี่ย เรื่องไหน เรื่องที่ทำให้นุ่นร้องไห้ใช่ไหม ที่ผ่านมาไม่เข็ดหรือไง ถึงยังพยายามปกป้องเค้าอยู่อีก” อารมณ์ปวดร้าวและสับสนกดดันผู้เยาว์วัยเกินกว่าจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ จนต้องปล่อยให้มันร่วงรินอาบแก้ม ห้วงยามที่ความรู้สึกห่างไกลกับมารดาเช่นนี้ เธอต้องการเขาเหลือเกิน “ไม่นะคะแม่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกันต์จริง ๆ” ความอดทนของคนเป็นแม่ถึงขีดสุด เมื่อลูกยังยืนยันคำพูดเดิม หล่อนแทบจะล้มทั้งยืน “นุ่น... เค้าทำลูกร้องไห้ขนาดนี้แล้ว นุ่นยังเข้าข้างเค้า ยังคิดจะเลือกเค้าอยู่อีกเหรอ คนดี ๆ รอบตัวตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงไม่เลือก...” ผู้สูงวัยกว่าทรุดกายลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง “อะไรนะ... อะไรที่ทำให้ลูกแม่โง่ จนยอมทุ่มเทความรู้สึกให้ผู้ชายคนนี้ถึงขนาดนี้” เสียงสะอื้นของผู้ให้กำเนิด ทำเอาหัวใจของหญิงสาวห่อเหี่ยวตาม เธอทรุดตัวคุกเข่าลงข้างกายมารดา “แม่ขา...”  หญิงสาวยกสองแขนโอบรอบเอว แล้วซบหน้าลงบนตักแม่  “นุ่นยอมรับค่ะว่า นุ่นเคยเสียใจมากเรื่องของกันต์ เพราะนุ่นไม่เชื่อแม่” อารมณ์ร้าวรานของผู้อาวุโสสะดุด เมื่อลูกยอมเผยความในใจบางส่วนออกมา “แต่นั่นจะเป็นแค่ครั้งเดียวค่ะแม่” เธอกล่าวเสียงหนัก ยุพินประคองวงหน้าของบุตรสาว เงาสะท้อนของม่านตาคู่ที่เคยสดใส คล้ายซ่อนไว้ด้วยความนัยบางประการ “แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ นุ่นสัญญาค่ะว่า นุ่นจะไม่ยอมร้องไห้เพราะเค้าอีก” ผู้เป็นมารดาเงียบอึ้งไปกับคำกล่าวนั้น ท่าทางเปลือกนอกที่แลดูอ่อนไหวนิ่มนวลของนริศรา กลับซ่อนไว้ด้วยพลังอันแข็งกร้าวของจิตวิญญาณ ยุพินรู้สึกวาบไหวอยู่ในส่วนลึก ที่นับวัน หุบเหวที่กางกั้นระหว่างหล่อนกับลูกสาวยิ่งขยายใหญ่ ห่างไกลออกไปทุกที ...................................................... 24...ความลับที่ซ่อนอยู่ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12510057/W12510057.html แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 55 09:21:43 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 11:54:20

ความคิดเห็นที่ 5 “แสดงว่า แม่ของนุ่นต้องรักนุ่นมาก ถึงได้พยายามปกป้องนุ่นจากเรื่องทั้งหมด” เขาสรุปหลังจากนิ่งฟังเรื่องราวของเธออยู่นาน จริงของเขา ภาพมายาของบิดาตลอดมานั้น แท้จริงแล้วคือเกราะกำบังที่มารดาพยายามสร้างขึ้นเพื่อปกป้องเธอ เนื่องในโอกาสวันแม่  ขอยกย่องการกระทำของยุพิน แม้ว่า เธอจะผิดพลาดตั้งครรภ์โดยไม่มีพ่อของลูก แต่เธอก็เลี้ยงลูกมาด้วยความรัก   อีกทั้งยังปกป้องด้วยการสรรเสริญความดีงามพ่อของลูก  ปลูกฝังความรู้สึกที่ดีในจิตใจลูกของเธอ เพื่อให้ลูกเติบโตขึ้นมาด้วยภาวะจิตใจที่สมบูรณ์  แม้จะเป็นการโกหกก็ตาม เวลาที่เหลืออีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอจะทำอะไรได้บ้างเพื่อเขา น่าแปลกนะคะที่มนุษย์เรา สิ่งที่สามารถจะให้แก่ผู้อื่นได้  โดยไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไรเลย แต่กลับให้ได้ยากที่สุด  คือการให้อภัย คุณ GTW อ่านความเห็นของอาจารย์แล้ว คิดว่า อาจารย์คิดลึกกว่าคนเขียนอีกนะคะ ปรียาเป็น wallpapar ของเรื่อง  เพราะเธอมีอิทธิพลต่อจิตใจของกันต์ธีร์ และด้วยว่าเรื่องนี้ดำเนินเรื่องในมุมมองของกันต์ธีร์ จึงทำให้ปรียาปรากฎตัวน้อย  เพราะกันตธีร์ไม่ต้องการพบหน้าเธอนั่นเอง น่าแปลกที่คนอ่านส่วนใหญ่ชอบปรียา (คนเขียนก็ชอบ) ทั้ง ๆ ที่ความประพฤติของเธอไม่เหมาะสมนัก   ตอนแรกที่เริ่มต้นเขียนตัวละครตัวนี้   หวั่นว่าจะถูกคนอ่านแอนตี้อยู่ ตัวละครอีกตัว ซึ่งมีบทบาทสำคัญอย่างมาก ไม่น้อยไปกว่า ปรียา และชาญ  คือ ยุพินค่ะ คุณ de janeiro เจอกันแล้วไงคะ  แค่ยังไม่ได้คุยกัน อิ ๆ คุณ :::อาราเร่::: ชาญเข้าใจ  และรู้จุดอ่อนของผู้หญิงอยู่แล้วค่ะ เพราะซิวสาวสวยทั้งกรุงเทพฯ และ ซิดนีย์ไปครึ่งเมืองแล้ว แต่ในความจริง  เพราะคนเขียนเป็นผู้หญิง คุณ มิสพรหล้า ยังหวานไม่ได้ค่ะ เพราะอยู่ในช่วงงานพิธีศพ ฉากหวานนี้  อ่านแล้วมีความสุขตามตัวละครจริง ๆ นะคะ แม้แต่เรื่องนี้  คนเขียนเอง ยังรู้สึกว่า  ประมาณตอนที่ 26-29  อ่านแล้วมีความสุขจัง แต่ขอออกตัวไว้นิดว่า  เขียนฉากหวานไม่เก่งนัก ยังอยู่ในช่วงฝึกปรือฝีมืออยู่ค่ะ คุณ istante ขอบคุณค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 12:09:50

ความคิดเห็นที่ 6 ปรียาที่ผมชอบ ไม่ใช่เห็นด้วยกับพฤติกรรมของเธอนะครับ ที่ชอบเพราะ บท ของ เธอ ในเรื่อง ที่มีอิทธิพลอยู่มากแบบไม่จำเป็นต้องปรากฏตัว ขอเพียงตัวละครได้รับบท ดีๆ ไม่ว่าจะอยุู่ฝ่ายไหน ก็ทำให้ชอบได้ เหมือนที่ผมอ่าน ดรากอล บอล พาลไปชอบ เบจิต้า มากกว่า พระเอกเสียอีก หรือแบทแมน ที่มีโจ๊กเกอร์แสดงโดย Heath Ledger (ที่ชอบพูดไปเลียปากแผล่บๆไปแบบกวนมาก)^^ ดูกี่รอบ ก็ยังชอบมากกว่าแบทแมน เสียอีก (ทำเอาเดินเลียปากแผล่บๆ ไปพักใหญ่ ฮา) ยุพิน ตอนออกฉากแรกๆ ก็เหมือนไม่ค่อยมีอะไร มารับบทเข้มช่วงหลังๆนี่เอง หลังความลับปรากฏ บทเลยส่ง^^.. จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 16:40:59

ความคิดเห็นที่ 7 อ้ากกกส์  อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลยค่ะ เมื่อไหร่แม่ของนุ่นจะยอมรับหนุ่มกันต์เสียทีเนี่ยย คงจะอีกนานแน่ๆเลย ปล. ตอนนี้แอบมีฉากซึ้งๆระหว่างนุ่นกับกันต์ด้วยอ๊ะ  ....รู้สึกอบอุ่น อยากรู้สึกแบบนี้บ้าง อิอิ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 11 ส.ค. 55 19:07:58

ความคิดเห็นที่ 8 ฮา ว่าจะบอกว่าชาญเข้าใจผู้หญิงเพราะผู้หญิงเป็นคนเขียนเหมือนกัน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันแม่แห่งชาติ 55 00:34:32