น้ำค้าง ที่ร่วงหยด
ถูกเบียดบด ด้วยความเหงา
เหมือนดั่ง คนละเงา
ไร้วันเฝ้า เคียงชมจันทร์
โหดร้าย ความโดดเดี่ยว
หรือจันทร์เปลี่ยว ก็คงเหงา?
เลยส่ง น้ำค้างเมา
เป็นสิ่งเล่า ความในใจ
อย่าเลย ใครจะรู้
ใครจะดู ให้รู้ได้
ราดรด พร่างพรมกาย
เย็นสบาย แล้วจากกัน
บัดนี้ เจ้าใบไม้
เพ้อแทบตาย ละเมอฝัน
ถึงเจ้า ในคืนวัน
เคยพบกัน เพียงแวบเดียว
ใบหน้า ยังจำติด
ความใกล้ชิด ที่แนบหนัน
เคยจับ สัมผัสกัน
แต่เธอนั้น จากไปไว
น้ำค้าง ที่ร่วงหยด
หลุดจากคบ ลงสู่ใต้
ซึมดิน หายลับไป
ทิ้งใบไม้ เปล่าเปลี่ยว...เอย
..................................................... น้องทะเล
ใบไม้จงอย่าเศร้า
โปรดอย่าเหงา . . . ฟังเฉลย
จะมาหาอย่างเคย
มิลวงเลย . . . จางจากหาย
รอจนจนอากาศเย็น
ยามเดือนเพ็ญ. . . งามเฉิดฉาย 
ข้าจะส่องประกาย
ด้วยว่าหมาย . . . จะเคียงกัน 
คอยปลอบประโลมใจ
เจ้าใบไม้ . . . กลางไพรวัลย์ 
มาเถิดจะกล่อมฝัน
จวบตะวัน . . . นั้นฉายมา
ข้าจึงจำละเหย
เหมือนเช่นเคย . . . สู่นภา
ไม่อาจเอ่ยคำลา
เจ้าพฤกษา . . . ที่หลับไหล
เมื่อตื่นจากนิทรา
แม้ไร้ข้า . . . อยู่เคียงใกล้
หากฝากความห่วงใย
ผ่านส่งไป . . . กับสายลม
ยามเมื่อเจ้าระบัด
พระพายพัด . . . ให้สุขสม
ขอเจ้าอย่าตรอมตรม
จะพร่างพรม . . . ห่มเจ้าเอย
โอ๋ๆๆๆๆ น้องทะเล ไม่ฟูมฟายนะจ๊ะ 
พี่กลับมาต่อกาพย์ยานี ๑๑ กับทะเลแย้วววววว เอ่เอ้ๆ มามะ มากินติม 
เขียนเรื่องโหดๆ แล้วเขียนร้อยกรองหวานๆ มันขัดๆกัน แต่แสดงให้เห็นว่าน้องเราความสามารถรอบด้านจริงๆ 
ว่าแต่ว่า นิยายอ่ะ เมื่อใดจะคลอดเอ่ย 
พี่มีน้ำค้างงามๆมาฝากนะจ๊ะ