ความคิดเห็นที่ 1 พิธีรดน้ำศพดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ผู้คนในชุดสีดำมากมายต่างทยอยกันเข้ามาในศาลา ดุจหลั่งใหลมาจากทั่วทุกสารทิศ สายตาของหญิงสาวยังคงจับมองอยู่แต่ร่างอันไร้วิญญาณของผู้ให้กำเนิด: ซึ่งอยู่ห่างเลือนลางออกไปจนไกลลิบ “นุ่น... อยู่ที่นี่เอง” นริศราแหงนมองมาทางต้นเสียง นิดาเดินเคียงคู่มากับเพื่อนหนุ่มของเธอ “พี่มองหาไม่เห็น นึกว่าไม่มาแล้วเสียอีก” คงเป็นเขาที่ช่วยตามพี่สาวมาพบเธอ นิดาพยักหน้าเชิงขอบคุณชายหนุ่ม แล้วนั่งลงข้างกายน้องสาว “ไปนั่งโซฟาด้านหน้า ร่วมพิธีรดน้ำศพกันเถอะจ้ะ” หล่อนกระซิบ หญิงสาวทอดสายตามองข้ามไปยังเก้าอี้วีไอพีด้านหน้า ซึ่งมีร่างท้วมขาวของภาดาและชายหญิงวัยกลางคนอีกหลายคนนั่งเรียงรายกันอยู่ “ถ้านุ่นไม่เข้าไป...” เสียงถามเบาหวิว “แม่ของพี่.... จะสบายใจกว่าหรือเปล่าคะ” นอกจากนิดาแล้ว คงไม่มีใครต้องการให้เธอมาร่วมพิธีศพนี้ ไม่มีใครใส่ใจว่าเด็กสาววัยรุ่นเช่นเธอจะมีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์ใด ๆ กับผู้ตาย นิดาเงียบอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “ไม่ต้องห่วงจ้ะ พี่เรียนคุณแม่ไว้แล้ว พี่ว่า..ท่านคง...” กระนั่น ก็ยังรู้สึกประหม่าหวั่นกลัวอยู่ลึก ๆ “ท่านคง...เริ่มทำใจได้บ้างแล้ว ท่านเองก็อาจจะอยากเจอนุ่นซักครั้ง” หญิงสาวหันไปส่งสายตาเชิงขอความเห็นเพื่อนหนุ่ม เขาพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ....แล้วทุกอย่างก็จะผ่านพ้นไปเอง เธอได้ยินเสียงนั้นในใจ ก่อนจะหันมาสบตาพี่สาว แล้วตัดสินใจลุกเดินตามกันออกไป นิดาจูงน้องสาวมายังด้านหน้าของศาลาการเปรียญ หญิงสาวหนาวสะท้านไปทั้งร่างเมื่อสายตาของหญิงสูงวัยเหลือบมองมา ภาดาเบิ่งตามองหญิงสาวอ่อนวัยตรงหน้า ความเจ็บแค้นร้าวรานบีบคั้นจิตใจจนสุดกลั้น ในที่สุดหล่อนก็พบกับหนามร้ายที่เกาะกินหัวใจตลอดมา นริศรานั่งพับเพียบลงข้างพี่สาว แล้วโน้มตัวลงไหว้ผู้แก่วัยกว่าอย่างมีมารยาท สายตาของภาดายังจับมองมานิ่ง “นุ่นค่ะ.. คุณแม่” น้ำเสียงของนิดาขาดห้วง “ที่หนู...บอกคุณแม่ไว้” สิ้นเสียงนั้น สายตาทุกคู่รอบบริเวณก็เพ่งมองมายังจุดเดียวกัน สัมผัสได้ถึงพลังความร้อนแรงเดือดดาลของกระแสตา “นี่เหรอ ลูกสาวอีกคนของคุณนริศ” ประโยคคล้ายคำถามนั้นดังแทรกขึ้น สุ้มเสียงส่อแววประชดสอดเสียด จนผู้เยาว์ไม่กล้าพอจะเหลือบมองไป “ต๊าย... หน้าตาสวยเชียว น่าเสียดายนะที่ต้องเกิดมาเป็นลูก...” คำพูดนั้นสะดุดหายไปในลำคอ หล่อนสะบัดหน้าไปเมื่อเห็นสายตาดุของเจ้าภาพ “อย่าพูดอะไร ที่ทำให้คุณนริศนอนตายตาไม่หลับเลย” สตรีวัยกลางคนเปล่งเสียงห้ามปรามอย่างชัดถ้อยชัดคำ แม้ภายในจิตใจจะร้อนรุ่มดาลเดือด ทว่า จำต้องยับยั้งไว้ พอกันที กับความเจ็บปวดร้าวรานที่กัดกินใจมาแสนนาน “แหม... มันอดไม่ได้นี่คะพี่ภา ที่ครอบครัวพี่ต้องมีอันไม่สงบสุขมาตลอดนั่น คงเพราะพี่นริศชอบเอาพี่ไปเปรียบกับอีนังผู้หญิงหน้าด้านนั่น” ราวกับมวลอากาศรอบกายไหวสะท้านไปทั่ว  หญิงสาวรู้สึกร้าวรานใจจนอยากหนีหายไปจากที่นั่น “พี่บอกให้เงียบไง นุ้ย” ผู้เป็นเจ้าภาพตวาด แล้วหันมาสั่งการบุตรสาวคนเดียว “นิดาจะพาเค้าไปไหนก็ไปเถอะ แม่ไม่อยากเห็นหน้า” กระแสเสียงเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเกลียดชัง สายตาทุกคู่เพ่งมองมาดุจเธอเป็นตัวประหลาด นริศราอดรู้สึกเช่นนั้นไม่ได้ เธอเป็นตัวประหลาดที่ไม่ควรเกิดมาบนโลกใบนี้ “ไปรดน้ำคุณพ่อของเรากันเถอะจ้ะ” นิดากระซิบ แล้วพยุงร่างน้องสาวให้ถอยห่างออกไป หญิงสาวคลานเข้าไปยังร่างอันไร้วิญญาณของผู้เป็นบิดา ทอดมองร่างผอมซูบใต้ผ้าห่มและวงหน้าอันขาวซีดนั้น ก่อนจะรินน้ำพระพุทธมนตร์ลงบนฝ่ามือแล้วโน้มตัวลงกราบแทบเท้า ขอขมาที่ลูกสาวนอกรีดอย่างเธอ สามารถทนรับแรงกดดันและความละอายใจมาร่วมพิธีศพได้เพียงวันนี้เท่านั้น จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 09:15:26

ความคิดเห็นที่ 2 ยุพินเหลือบมองนาฬิกาบนผนังซึ่งบอกเวลากว่าสามทุ่มด้วยความวิตกห่วงใย จนแล้วจนรอดเธอก็ยังไม่สามารถเข้าถึงความนัยเบื้องหลังแววตาคู่เศร้าโศกของบุตรสาว แม้เป็นช่วงปิดภาคเรียน แต่ลูกก็ยังออกจากบ้านแทบทุกวัน ท่าทางเหมือนมีเรื่องทุกข์ร้อนใจสาหัส แต่เก็บงำปิดบังคนเป็นแม่อย่างเธอ ความเหินห่างอันกางกั้นระหว่างแม่กับลูกขยายใหญ่ออกไปทุกวัน หรือว่า...นี่เป็นผลกรรมจากความลับที่ซ่อนงำอยู่ ผิดด้วยหรือ..ที่แม่อย่างเธอพยายามปกป้องลูกให้พ้นจากความจริงอันโหดร้าย ความจริงที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่อาจยอมรับ  ลูกจะรู้ไหมว่าความรักของแม่นั้นมากมายเพียงใด จนต้องยอมกักเก็บอดีตอันขมขื่นใจนั้นไว้เพียงลำพัง เสียงรถยนต์เคลื่อนใกล้เข้ามาแผ่ว ๆ ยุพินผุดลุกขึ้นทันที ท่ามกลางความมืดรถกะบะสีดำทะมึนเคลื่อนตัวมาจอดนิ่งอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน หญิงวัยกลางคนย่างเท้าตรงไป เพียงชั่วครู่ ร่างสูงใหญ่ของชายคนขับก็เปิดประตูรถก้าวลงมา “สวัสดีครับน้ายุพิน” เขาทักทายเมื่อเห็นผู้เป็นเจ้าของบ้าน ก่อนจะกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ “นุ่นยังไม่กลับมาอีกเหรอครับ” ยุพินจ้องมองสายตาคำถามของชายหนุ่มตรงหน้า ด้วยอาการประหลาดใจเหลือจะกล่าว กันต์ธีร์เหลือบมองเสี้ยวหน้าเฉยนิ่งของเพื่อนสาว ที่ยังเอาแต่เพ่งมองภาพถ่ายของบิดาบนหนังสือที่ระลึกจากงานศพ ขณะกำลังขับรถมุ่งหน้าสู่เส้นทางกลับบ้านของเธอ ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่า เขาเองก็ตกอยู่สภาพไม่ต่างจากเธอ สถานภาพของลูกนอกสมรสที่ถูกผู้เป็นบิดาปฏิเสธ ตั้งแต่จำความได้ พ่อของเขาไม่เคยยอมรับครอบครัว จวบจนปัจจุบันที่ต้องอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อก็ยังเหมือนมีบางสิ่งกางกั้นไว้ อย่างไรก็ดี สถานการณ์ในวันนี้  นริศราต้องแบกรับความรู้สึกอันหนักอึ้งและเลวร้ายกว่าเขา ชายหนุ่มหยุดรถเมื่อเลี้ยวลำเข้าสู่เส้นทางสายเล็กของหมู่บ้าน คิดว่าคงส่งเธอได้เพียงเท่านี้ เพื่อมิต้องเผชิญกับท่าทางชิงชังรังเกียจของมารดาเธอ “นุ่น... ถึงบ้านแล้ว” สายตาของหญิงสาวยังจับมองอยู่เพียงภาพถ่ายของผู้เป็นบิดา เขาลงรถเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกข้างให้เธอ “ขับรถเข้าบ้านเองไหวไหม” เขาโน้มตัวลงมากระซิบเมื่อเธอยังนั่งนิ่ง นริศราแหงนมองเพื่อนหนุ่มก่อนจะเหลียวมองไปรอบด้านเหมือนเพิ่งรู้ตัว จากนั้นจึงหยิบหนังสือที่ระลึกจากงานศพขึ้นแนบอก พลางขยับตัวลุกขึ้น “นุ่นเข้าไปเองได้ ขอบใจกันต์มากนะที่ไปเป็นเพื่อน” เธอตอบเสียงเรียบ หากเธอร้องไห้ดัง ๆ ออกมา เขาคงรู้สึกสบายใจกว่านี้ ท่าทางของเพื่อนสาวก่ออารมณ์ห่วงหาอาทรจับใจ “นุ่น” เขารั้งต้นแขนเธอไว้ได้ทัน  ก่อนที่หญิงสาวจะเดินผ่านหน้า  “พรุ่งนี้จะไปงานศพอีกไหม กันต์จะไปเป็นเพื่อนนะ” ภาพของเจ้าของเสียงพูดพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา ความรู้สึกที่ต้องผจญกับชะตากรรมอันเปล่าเปลี่ยวเช่นนี้ เธอต้องการเขาเหลือเกิน กันต์ธีร์อดไม่ได้ที่จะรั้งเอาร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด เธอยกแขนขึ้นกอดตอบ ถ่ายทอดอารมณ์ปวดร้าวและกดดันทั้งหมดออกมา “อยากร้องไห้ก็ร้องเถอะ” เขากระซิบปลอบ โอบประโลมเธอไว้อย่างอ่อนโยน “กันต์บอกแล้วไงว่า เดี๋ยวทุกอย่างก็ผ่านไป” “นุ่นไม่อยากไปอีกแล้วกันต์” เธอบอกด้วยเสียงสะอื้นไห้  “ไม่อยากไปเจอสายตาของคนพวกนั้น ที่เค้ามองนุ่นเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้” “ไม่จริงหรอก”  ชายหนุ่มกระซิบ กอดกระชับร่างเธอไว้แนบแน่น  สัมผัสกับผิวเนื้อที่นุ่มนิ่ม สูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมและเรือนกายของเธอ “นุ่นมีค่ามากนะ อย่างน้อยก็กับแม่ของนุ่น แล้วก็... กับ เอ่อ... กับกันต์ด้วย” นริศราเงยหน้าขึ้นสบประสานตาเพื่อนหนุ่ม  ค้นหาความหมายอันแท้จริงจากวลีนั้น จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 09:15:59

ความคิดเห็นที่ 3 ภาพที่เห็นทำเอาความอดทนของยุพินสิ้นสุดลง แม้จะมองจากระยะไกลก็เห็นได้ชัดว่า นริศราในชุดกระโปรงสีดำกำลังกอดรัดอยู่กับอดีตเพื่อนหนุ่มคนสนิทของเธอ ความร้อนรุ่มดาลเดือดภายในจิตใจทวีความรุนแรงขึ้น เมื่อฉุกคิดได้ว่า ช่วงปิดภาคเรียนเช่นนี้ลูกคงใช้เวลาเกือบทั้งวันอยู่กับเขา สตรีวัยกลางคนเปิดประตูลงจากรถกระบะ ก้าวฉับ ๆ ไปอย่างไม่ใส่ใจวาจาทัดทานของชายหนุ่มเจ้าของรถ คณิตสาวเท้าเร่งตามผู้อาวุโสไปอย่างตื่นตกใจ “นุ่น !” เสียงเรียกดุดันดังก้องมาแต่ไกล  ทั้งสองเพ่งสายตามองไปพร้อมกัน “แม่...”  หญิงสาวผวา  ผละออกจากอ้อมแขนเพื่อนหนุ่มอย่างตั้งรับไม่ถูก ยุพินกำลังตรงมาจากรถกระบะสีดำซึ่งจอดซ่อนตัวอยู่ในความมืด  จนทั้งคู่ไม่ทันสังเกตเห็น “ทำไมทำแบบนี้ ทำไมไม่รู้จักรักตัวเอง“ มือหนัก ๆ ของผู้ให้กำเนิดกระหน่ำลงบนตัวบุตรสาวอย่างไม่ฟังเสียง ชายหนุ่มผวารีบคว้าเธอกลับมาเพื่อเอาร่างกายของตัวเองเข้าบดบัง จนดูเหมือนเธอกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง ยุพินเดือดดาลคว้าแย่งชิงบุตรสาวกลับมาแล้วเหวี่ยงลงไปกับพื้นอย่างไม่ปราณี คณิตปราดเข้าไปประคองเพื่อนสาวไว้ได้พัลวัน “ใจเย็น ๆ ก่อนครับน้ายุพิน”  เขารีบร้องปราม “นี่เหรอที่บอกแม่ว่าไม่มีอะไร ถ้าแม่ไม่ออกมาดักรอ ก็ไม่มีทางรู้” ยุพินถลึงตามองลูกอย่างโกรธจัด “ไม่ใช่นะคะแม่... ไม่ใช่...” หญิงสาวปฏิเสธเสียงสะอื้นในอ้อมแขนเพื่อนหนุ่มอีกคน เธอเพียงแค่ต้องการใครซักคนที่จะแบ่งเบาภาวะความกดดันและละอายที่ต้องแบกรับอยู่ ใครซักคนที่เข้าใจและยืนอยู่ข้างเดียวกับเธอ “มันไม่ใช่อย่างที่คุณน้าคิดนะครับ” กันต์ธีร์ได้สติพยายามตั้งต้นอธิบาย “ยังต้องคิดอะไรอีก ในเมื่อเห็น ๆ อยู่” สายตาที่ตวัดมองมาเต็มไปด้วยความชิงชัง “เธอถือสิทธิ์อะไรถึงมากอดยัยนุ่น ลูกสาวฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนที่จะให้เธอมากอดจับได้ง่าย ๆ” ถ้อยคำหยามเหยียดสะเทือนเข้าไปถึงแก่นความรู้สึก ชายหนุ่มมิอาจปฏิเสธได้ว่า ห้วงลึกของอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ร้องเรียกให้เขาสัมผัสโอบกอดเธอ “ผมขอโทษครับคุณน้า แต่ผมไม่ได้ตั้งใจ...” “หยุดพูด กลับไปได้แล้ว”  สตรีอาวุโสตวาดกลับอย่างไม่ฟังเสียง “และไม่ต้องมาที่นี่อีก อย่ามาทำให้ลูกฉันต้องร้องไห้อีก” คำของผู้เป็นมารดาก่อความรู้สึกแปลกแยกเหลือคณา หลายวันมานี้ กันต์ธีร์ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับการดูแลความรู้สึกของเธอ “แม่ค่ะ... นุ่นบอกแล้วไงคะว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับกันต์” ยังพยายามแก้ต่างให้เขา  สตรีวัยกลางคนจ้องเลือดในอกอย่างคับแค้นใจ นริศราไม่ใส่ใจสายตาเกรี้ยวกราดของผู้ให้กำเนิด ก้มมองหาหนังสือที่ระลึกจากงานศพซึ่งหลุดกระเด็นจากมือไป คณิตมองตามสายตาเพื่อนสาว ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาส่งให้เธอ “กันต์เค้าแค่ไปงานศพพ่อเป็นเพื่อนนุ่น” หญิงสาวเผชิญหน้ากับอารมณ์ดาลเดือดของมารดา ด้วยการส่งหนังสือในมือให้  “พ่อนริศของนุ่น... เพิ่งตายไปเมื่อวาน” คำนั้นทำเอายุพินหน้าถอดสี เพ่งมองหนังสือในมือลูกสาว ก่อนจะคว้ามันมาเปิดดูอย่างไม่เชื่อสายตา ภาพถ่ายของชายสูงวัยบนหน้ากระดาษทำเอาหัวใจเกือบหยุด เค้าโครงและเครื่องหน้าอันจารจดอยู่ในหัวใจเสมอมา ด้านใต้มีตัวอักษรระบุรายละเอียดชัดเจน นายนริศ ตัณธนศิริ ชาตะ 5 กุมภาพันธ์ 2500 มรณะ 28 กรกฎาคม 255.... “ไม่... ไม่จริง” ยุพินปฏิเสธพึมพำอย่างเลื่อนลอย เป็นไปไม่ได้ที่ลูกจะเข้าไปข้องเกี่ยวกับอดีตอันเลวร้ายของตน “ไม่จริงนะนุ่น นุ่น...ไปเอาหนังสือเล่มนี้มาจากไหน” ภาพของชายในดวงใจตรงหน้าแลพร่างพราย จากนั้นทุกอย่างรอบด้านก็เหมือนดับวูบลง คณิตวางร่างของผู้อาวุโสลงบนโซฟาตัวใหญ่ในบ้านของเธอ ขณะชายหนุ่มอีกคนนำผ้าขนหนูไปชุบน้ำที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ นริศรานั่งลงข้างมารดาเพ่งมองวงหน้าขาวซีดนั้นด้วยความเป็นห่วง “ตามหมอไหมนุ่น” คณิตถามพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว   “ไม่เป็นไรมั้ง..ณิต”  มารดาของเธอคงปวดร้าวและอับอายเกินกว่าจะตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับความจริง “นุ่นว่า... แม่คงแค่ตกใจมากไป” ท่าทางซึม ๆ ของเธอทำให้เขารู้สึกสงสารจับใจ แม้จะยังไม่เข้าใจเรื่องราวชัดเจน “ขอโทษนะนุ่น ที่ณิตมาทำให้เรื่องยุ่งขึ้นอีก เห็นวันก่อนนุ่นดูหงอย ๆ เลยแวะมาเยี่ยม เผื่อนุ่นจะมีอะไรให้ณิตช่วย ไม่รู้ว่า...เอ่อ... เรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้” สุ้มเสียงและแววตาของเขาบอกถึงความปรารถนาดี ทว่า นาทีนี้ มารดาของเธอคงไม่ต้องการความเห็นใจจากคนนอก กันต์ธีร์หยุดยืนอยู่ข้างประตูห้องน้ำ ทอดมองภาพของคนทั้งสองด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด นริศรากำลังพูดคุยอยู่กับชายหนุ่มร่างสูงผู้นั้นอย่างสนิทสนม และดูเหมือนว่า เขาจะสามารถพบปะคบหากับเธอได้อย่างสนิทใจ โดยไม่ต้องหวั่นเกรงมารดาของเธอ “ณิตกลับไปก่อนเถอะ”  หญิงสาวออกปากไล่อย่างอ่อนโยน แล้วเบนสายตามองไปที่เพื่อนหนุ่มอีกคน ซึ่งกำลังเดินตรงมา  พลางส่งผ้าขนหนูในมือให้  “กันต์ก็เหมือนกัน กลับไปก่อนเถอะนะ นุ่นดูแลแม่เอง” “งั้น แล้วเจอกันนะนุ่น” คณิตพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ “ไปครับกันต์ ปล่อยให้แม่ลูกเค้าได้อยู่ด้วยกัน” กันต์ธีร์จับมองเพื่อนสาว เขาอาจมีค่าเพียงช่วงเวลาแห่งความทุกข์ใจเกี่ยวกับบิดาของเธอ “พรุ่งนี้..เอ่อ.. กันต์โทรหานุ่นได้อีกไหม” ถามไปอย่างที่ใจคิด กระแสตาเหมือนบอกความนัยมากกว่านั้น นริศราอมยิ้มทั้งน้ำตากับคำถามซื่อ ๆ   “ได้สิ แล้วค่อยคุยกันทางโทรศัพท์นะ” หญิงสาวตัดบท แล้วเดินไปส่งทั้งคู่ที่ประตูหน้าบ้าน “ขอบใจเธอสองคนมากเลยนะ สำหรับวันนี้” เธอกล่าวก่อนที่ทั้งสองจะก้าวผ่านประตูออกไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 09:17:34

ความคิดเห็นที่ 4 “บ้านกันต์อยู่ไหนครับ” กันต์ธีร์เกือบสะดุ้งเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเดินเคียงคู่มากับเขา “เอ่อ.. หนองจอกครับ” เขาตอบขณะเดินตามชายหนุ่มที่เพิ่งรู้จักกันไปที่รถของเขาแต่โดยดี “คุณส่งผมแค่ถนนใหญ่ก็พอ” “นุ่นเคยคุยเรื่องของคุณให้ผมฟัง” คณิตชวนคุยขณะออกรถอย่างอารมณ์ดี “เหรอ...ครับ” อีกฝ่ายทำหน้าเหลอ ด้วยไม่มั่นใจว่าเธอจะบอกเล่าเรื่องราวของเขาในด้านมุมใด “แต่นุ่นไม่เห็นเคยเล่าเรื่องของคุณ” เขาบอกไปอย่างที่ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร คู่สนทนากลับหัวเราะร่า “งั้นผมคงไม่ใช่คนสำคัญเท่าไหร่” ชายหนุ่มเหลือบมองคู่สนทนา  ด้วยไม่เข้าใจถึงเจตนาของคำที่ดูเหมือนแสร้งพูดนั้น “นุ่นเค้าเป็นคนน่ารักนะครับกันต์” คณิตหลิ่วตามองคนข้าง ๆ เหมือนอยากบอกอะไร “ที่มหา’ลัย ก็มีหนุ่ม ๆ รุมจีบเค้าเยอะ ทั้งไทยทั้งเทศเลยล่ะ” คำบอกกล่าวนั้นราวกับต้องการสื่อความหมายว่า  ตนมีความสำคัญต่อเธอมากกว่าชายอื่น  ขณะจิตนั้น เขาอยากกระโดดหนีหายลงไปจากรถ “จอดข้างหน้านั้นเลยครับ” เขารีบบอก รู้สึกอึดอัดกับการสนทนานี้เต็มประดา “ขอบคุณมากนะครับ” คณิตส่งยิ้มตอบอย่างมีไมตรี “โชคดีครับกันต์ หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก”  เขาบอกก่อนจะออกรถไป กันต์ธีร์ทอดมองตามท้ายรถกะบะสีดำขับเคลื่อนสี่ล้อที่พุ่งออกตัวไปอย่างรวดเร็ว เขาช่างเปี่ยมไปด้วยอัศทยาศัย ชายหนุ่มแอบคิด และเป็นคงคนสำคัญจนเธอยอมให้ความสนิทสนมดุจเดียวกับญาติหนุ่ม ท่ามกลางชีวิตและผู้คนที่รายล้อมหญิงสาว เขารู้สึกราวกับตัวเองด้อยค่าลงทุกที สีขาวของเพดานห้องโถงค่อย ๆ ปรากฏ หญิงวัยกลางคนกลอกสายตามองไปทั่ว ทุกสิ่งรอบด้านช่างแลพร่ามัวราวกับภาพฝัน ...เขาจากไปแล้ว อดีตอันเป็นฝันร้ายตามหลอนหลอกเธอมาตราบชั่วชีวิต วันนี้เขาจากเธอไปอีกครั้ง โดยพรากเอาความรักของลูกสาวคนเดียวไปจากเธอ เหตุใดนริศจึงไม่ปล่อยเธอให้หลุดพ้นจากอดีตอันขมขื่นนั้นเสียที ความรู้สึกอุ่นจัดที่ขา ทำให้รู้ว่ามีใครคนหนึ่งซบนิ่งอยู่ตรงนั้น “นุ่น...” ยุพินขยับกายเรียกหาเสียงสะอื้น สายตาเลือนพร่าพยายามกวาดมองหาตัวบุตรสาว “ลูก..ลูกไปพบคนพวกนั้นมาจริง ๆ หรือ ลูกรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” นริศราเงยมองวงหน้าอิดโรยของมารดา สัมผัสรับรู้ถึงความร้าวรานของผู้ให้กำเนิด “ประมาณสองสามอาทิตย์ก่อนค่ะ” ผู้เยาว์เล่าเสียงเย็น “พี่นิดาไปหานุ่นที่มหาวิทยาลัย” “ลูกไปพบคนพวกนั้นมา” คนเป็นแม่สะอื้นไห้อย่างคุมสติไว้ไม่อยู่ “นุ่นไปเผชิญกับความร้ายกาจของคนพวกนั้นโดยที่ไม่มีแม่” หญิงสาวกุมมือข้างหนึ่งของมารดาด้วยมือทั้งสองข้างของตน “นุ่นไม่อยากทำให้แม่ไม่สบายใจค่ะ แต่..นุ่นก็อยากรู้ว่าพวกเค้าพูดจริงหรือโกหก” ยุพินขยับตัวลุกขึ้น เผชิญกับดวงตาคู่หมองของบุตรสาวอย่างหวาด ๆ “เค้าบอกนุ่นว่ายังไงบ้าง” ผู้เป็นมารดาน้ำตาซึม “แล้วพ่อของนุ่น...” รู้สึกปวดร้าวและละอายเกินกว่าจะเอ่ยถึงเขา เธอคงไม่อาจยอมรับหากลูกจะมองคุณค่าในตัวแม่ลดลง “แม่คะ” นริศรากุมกระชับมือมารดา ยืนยันเจตนาของสิ่งที่จะบอกด้วยถ้อยคำที่แน่นหนัก “พ่อฝากมาขอโทษแม่ พ่อบอกว่า ไม่ขอให้แม่ยกโทษให้ แต่ฝากมาขอโทษที่เคยหลอกลวงแม่” หัวใจของคนเป็นแม่ร้าวรานถึงขีดสุด เมื่อประจักษ์ชัดว่าลูกไปพบกับพ่อผู้ให้กำเนิดมาแล้วจริง ๆ “ลูกไปพบกับเค้ามา” ยุพินปล่อยโฮ รวบเอาร่างของลูกเข้าไปในอ้อมกอด “นุ่นไปพบกับพ่อมาแล้วจริง ๆ” “แม่ขอโทษ... แม่ขอโทษที่โกหกลูกมาตลอด แม่.. แม่..” “แม่ไม่บอกความจริง เพราะแม่รักนุ่น” เสียงสะอื้นผู้ให้กำเนิดสะดุด เมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น “นุ่นรู้ค่ะ” ยุพินเพ่งดวงตาคู่ใสโศกของลูกสาวอย่างต้องการค้นหาความจริง “นุ่นไม่เกลียดแม่ใช่ไหม” เธอถามย้ำด้วยอารมณ์หวาดหวั่น “นุ่นไม่โกรธเกลียดแม่ที่แม่เคย...” “นุ่นรักแม่ค่ะ” หญิงสาวสอดแขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวมารดา ซบหน้าแนบอก “นุ่นรักแม่ เพราะแม่ยอมแบกรับเรื่องร้าย ๆ พวกนี้ไว้คนเดียว เพื่อให้นุ่นสบายใจ นุ่นรักแม่มากกว่าเดิม แล้วก็มากที่สุด” ยุพินกอดลูกสาวไว้แนบอก ความหวาดหวั่นต่อการสูญเสียความรักจากลูกสาวคนเดียว ซึ่งอัดสุมแน่นอยู่ในอกมานับยี่สิบปีมลายลง ความลับที่กางกั้นความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูกไว้จะเลือนหายไปนับจากนี้  เมื่อลูกยอมให้อภัยในความผิดมหันต์ของตน ........................................................ 25...กำแพงแห่งอดีตกาล http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12519860/W12519860.html แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 09:55:36 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 09:18:35

ความคิดเห็นที่ 5 โพสมาได้ครึ่งเรื่องแล้ว ไชโย ชอบตอนกันต์ธีร์กับคณิตคุยกันจัง ไม่ต้องเปลี่ยนสรรพนามเป็น กอ สระ อู  มอ สระ อึ งอ คุณ GTW ตัวละครยุพิน จะเด่นในส่วนของทัศนคติของเธอ ซึ่งจะเห็นชัดเจนในช่วงท้ายเรื่อง (คิดว่า คนส่วนใหญ่เป็นแบบเธอเสียด้วยสิ จึงหยิบมาเขียน) คนอ่านส่วนใหญ่ชอบปรียา เพราะเธอมีสีสันของชีวิตจริง ไม่ใช่อุดมคติมากเกินไป เช่นกันค่ะ  เวลาดูหนังหรือละคร แม้แต่อ่านนิยาย ก็มักจะชอบตัวละครตัวอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอกเช่นกัน แต่สำหรับเรื่องดราก้อนบอล (เคยแต่ดูทีวี) ชอบโหง้วกุน พระเอกนี่แหละ   เพราะไม่เคยรู้สึกว่าเค้าเป็นพระเอกเลย  เป็นตัวตลกมากกว่า ขำดี ส่วนเจ้าเบจิต้า  เก็กเกินเหตุ  555 คุณ มิสพรหล้า ยุพินยอมรับกันต์ธีร์แน่นอนค่ะ ในวันที่ทัศนคติของเธอเปลี่ยนไป คุณ scottie ผู้ชายเจ้าชู้ก็เข้าใจผู้หญิง  เฉพาะตอนก่อนได้เค้าแหละค่ะ ีคุณstante ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 55 09:23:41 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 09:21:10

ความคิดเห็นที่ 6 เนื้อหาเข้มข้น ขึ้นเรื่อยๆ น่าแปลก ที่ว่า มาถึงบทนี้( ความเห็นส่วนคัวของผม) ยังให้นายกันต์ ได้ 0 (คือไม่มีบวกหรือลบ) ไม่รู้ว่าป็นอย่างที่คนเขียน สื่อ ออกมา หรือเปล่า (ทั้งที่เป็นต้วละครสำคัญคนหนึ่ง) แต่รู้สึกว่า บทของนายกันต์ เหมือนมีอะไรบางอย่าง มาขัดแข้งขัดขา อยู่ บอกไม่ถูก. หนูนุ่น ได้ บวก ไปเรื่อยๆ (คงเป็นเพราะผมเป็นผู้ชาย เลยมีมุมมองอย่างผู้ชาย) ยุพิน ทำหน้าที่ตัวเองถึงที่สุดแล้ว ที่เหลือ ก็คงเป็นเรื่องของ ชะตากรรม แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 55 20:28:01 จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 20:26:52

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนนี้ดราม่ามากเลยค่ะ อ่านไปก็น้ำตารื้นๆ T^T   กว่าเราจะรู้ว่าแม่รักเราขนาดไหน ก็ต่อเมื่อเราได้เป็นแม่เอง ยุพินอาจจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี แต่เธอน่าจะเป็นแม่ที่ดี ที่หลายๆคนอยากจะเป็น เอ....แอบเดาได้มั้ยคะ ว่ายุพินน่าจะเริ่มรู้สึกดีกับกันต์บ้างแล้วในตอนต่อไป โอ้วว จอร์จ กว่าจะถึงวันพฤหัส T^T ใจจะขาดรอน รอน จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 21:21:52

ความคิดเห็นที่ 8 แม่ลูกเข้าใจกันได้ในประเด็นหนึ่ง เย้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ส.ค. 55 22:18:34

ความคิดเห็นที่ 9 คิดถึง จังเลย ดีใจที่พี่วีกลับมาค่ะ ขอไปเริ่มดื่มด่ำให้หายคิดถึงก่อนนะคะ จากคุณ : Ibee's เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 15:09:46

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 15 ส.ค. 55 17:26:17