ความคิดเห็นที่ 1 แสงแดดยามสายสาดผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามาภายในห้อง นริศราลืมตาตื่นขึ้น นาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบสิบนาฬิกา น่าแปลกที่วันนี้มารดาไม่ปลุกเธอ หญิงสาวขยับกายลุกจากเตียง รู้สึกสดชื่นอย่างไม่เคยเป็นในรอบหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา ความกลัดกลุ้มใจเกี่ยวกับเรื่องราวของบิดา แท้จริงแล้วคืออารมณ์หวาดหวั่นต่อความสัมพันธ์ที่สั่นคลอนลงระหว่างเธอกับมารดาต่างหาก หญิงสาวบอกกับตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างจบสิ้นลงแล้ว ทั้งชีวิตของผู้เป็นบิดา และความลับอันกางกั้นเธอกับมารดาอยู่ เสียงขลุกขลักดังแผ่วอยู่ในครัว  หญิงสาวย่างเท้าลงบันไดชะโงกศีรษะมองไป ภาพที่เห็นมิใช่ร่างท้วมใหญ่ของป้าศรีนวลแม่ครัวของเธอ หากแต่เป็นร่างเล็กบางของผู้ให้กำเนิด “แม่คะ” หญิงสาวส่งเสียงเรียกด้วยความประหลาดใจ “วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ” ยุพินหันมองมาตามเสียง ในมือยังถือผ้าเช็ดโต๊ะค้างอยู่ “จ้ะ” หล่อนยิ้มให้ลูกสาว “แม่ขอลางานวัน” ผู้เยาว์แปลกใจไม่สร่าง ตรงเข้าไปสวมกอดแล้วกวาดสายตามองไปทั่วเคาน์เตอร์ครัว ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารหลายหลากที่เกือบปรุงเสร็จ “โอโห แม่ทำเองเหรอคะ” หญิงสาวอุทานด้วยความแปลกใจ “นุ่นยังไม่เคยเห็นแม่ทำกับข้าวเองเลยค่ะ” ยุพินมองวงหน้าตื่นของบุตรสาว แล้วอมยิ้มตอบเศร้า ๆ แน่นอนว่า นับจากวันที่คนเป็นสามีทอดทิ้ง หล่อนก็วางมือจากความเป็นแม่ศรีเรือน กลายเป็นมนุษย์ทำงานเต็มตัว “เมื่อก่อนตอนแม่อยู่บ้านป้าวิ แม่มีหน้าที่ทำกับข้าวจ้ะ” นริศราจับมองดวงหน้าเศร้าหมองของมารดา คงมีอีกหลายอย่างในชีวิตของผู้ให้กำเนิดที่ยังปิดบังเธอ “แม่ขออาศัยอยู่ในบ้านเค้า เป็นธรรมดาที่ต้องช่วยทำงานเป็นการแลกเปลี่ยน” ผู้เป็นมารดาให้รายละเอียด กำแพงอันขวางกั้นอดีตกาลของหล่อนทลายลงแล้ว ยังไงเสียลูกก็รู้แล้วว่าหล่อนเคยยอมกินน้ำใต้ศอกคนอื่น จะเป็นอะไรไปหากจะรู้ซึ้งถึงช่วงชีวิตในวัยเยาว์เพิ่มเติม “วันนี้แม่ทำกับข้าวมาฉลองเหรอคะ”  หญิงสาวกอดกระชับมารดา  ซึมซับห้วงอารมณ์เศร้า ๆ ยุพินยิ้มให้บุตรสาว “จ้ะ ฉลองที่เราแม่ลูกเข้าใจกัน” “นุ่นว่า.. นุ่นจะไม่ไปงานศพพ่ออีกแล้ว”  เธอสบตาแม่และกล่าวประโยคต่อไปอย่างตั้งใจ “วันนี้ทานข้าวเสร็จแล้ว เราไปทำบุญให้พ่อที่วัดกันนะคะ” ยุพินสะดุ้งกับคำกล่าวชวนนั้น หญิงสาวย้ำถ้อยคำต่อไปด้วยกระแสตา “แม่ขา... พ่อตายไปแล้ว ให้อภัยพ่อเถอะนะคะ” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 09:45:16

ความคิดเห็นที่ 2 กว่าสองชั่วโมงที่กันต์ธีร์เดินตามนายจ้างสาวในห้างสรรพสินค้าชั้นนำใจกลางเมือง ในมือของเขาเต็มไปด้วยถุงกระดาษใบใหญ่หลายใบ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วบรรจุไปด้วยเสื้อและกางเกงผู้ชายสำหรับชาญ ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดอยู่ลึก ๆ กับอารมณ์ของคนที่สามารถจับจ่ายใช้สอยได้ตามต้องการ โดยไม่ต้องคำนึงถึงจำนวนเงินในกระเป๋าสตางค์ “อยากได้ซักชุดไหมจ๊ะกันต์”  รินรดาหมุนตัวมองกลับมา หลังจากเลือกหาเสื้อและกางเกงสำหรับผู้เป็นสามี  “พี่ซื้อให้” “ไม่ต้องหรอกครับ” เขารีบปฏิเสธ “คราวก่อน พี่เพิ่งซื้อให้ผมเอง” หญิงสาวขันกับท่าทางตื่นของเขา พินิจมองหนุ่มน้อยตรงหน้า “กันต์เนี่ยรูปหล่อนะ เสียอยู่อย่าง ผอมไปนิด” ชายหนุ่มตีสีหน้าไม่ถูกกับคำกล่าวคล้ายชมของเธอ หญิงสาวเอื้อมมือมาตบที่ท่อนแขนเขาเบา ๆ อย่างเอ็นดู “ต้องกินข้าวเยอะ ๆ นะ รู้ไหมสาว ๆ เค้าไม่ชอบผู้ชายผอมเกินไปหรอก” ว่าแล้วก็ละความสนใจจากเขา หันกลับไปเดินเลือกซื้อสินค้าต่อ   จู่ ๆ ฝีเท้าของผู้เป็นนายจ้างก็สะดุดและหยุดลงกะทันหัน  ชายหนุ่มชะงักเท้าตามเธอ “เกิดอะไรขึ้นครับ” สีหน้าของหญิงสาวบอกถึงอาการตื่นแกมประหลาดใจ รินรดาถอยหลังกลับครึ่งก้าวชะเง้อมองไปที่แผนกเครื่องประดับสตรี ซึ่งมีลูกค้าหญิงชายกำลังซื้อสินค้ากระจัดกระจายกันอยู่ เขาเพ่งมองตามสายตาเธอ ที่เคาน์เตอร์จำหน่ายเครื่องประดับประเภททองยี่ห้อดัง ชายที่หันหลังอยู่นั้นช่างมีลักษณะคล้ายคลึงกับ...ชาญ หนุ่มใหญ่ผู้นั้นยืนอยู่เคียงข้างหญิงสาวรูปร่างดี ซึ่งกำลังเลือกเครื่องประดับประเภทสร้อยทอง หล่อนเพ่งพินิจสร้อยทองเส้นโตบนลำคอจากกระจกเงาอยู่ครู่หนึ่ง ก็หันไปสวมกอดชายคนรักซึ่งยืนอยู่เคียงข้าง  ขณะเขาโน้มตัวไปจุมพิตตอบที่แก้มของหล่อนอย่างไม่ใส่ใจสายตาของพนักงานขาย “ไม่ใช่...คุณชาร์ลหรอกครับ” เขากระซิบบอก แม้จะค้านกับส่วนลึกในความรู้สึก “ไปกันเถอะจ้ะ” หญิงสาวหันกลับมาบอกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วออกเดินนำลูกจ้างหนุ่มไปที่ลานจอดรถ กันต์ธีร์เร่งสาวเท้าตามนายจ้างสาว  ซึ่งเอาแต่เดินวนเวียนไปทั่วลานจอดรถของอาคารห้างสรรพสินค้า  ไล่สายตามองไปตามกลุ่มของรถยนต์แต่ละคันที่จอดเรียงรายกันอยู่  รู้สึกแปลกใจที่เธอเดินเร็วกว่าธรรมดา เขาหยุดฝีเท้าลงโดยฉับพลันเมื่อเธอหยุดเดิน  สายตาของรินรดาเพ่งตรงไปยังรถยนต์ทรงยุโรปสีคุ้นตาคันหนึ่ง  ซึ่งจอดอยู่ในระยะไม่ห่างออกไป  เขาลดสายตาลงอ่านทบทวนเลขทะเบียนของรถคันนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา หญิงสาวเพ่งมองป้ายทะเบียนรถคันนั้น ซึมซับความรับรู้และความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลไว้ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้ชายที่เห็นจากระยะไกลนั้นคือชาญ ในเมื่อเขาคือสามีของเธอ “พี่..พี่ริน” ชายหนุ่มตะลึงเมื่อร่างผอมบางทรุดฮวบตรงหน้า  เขาผวาเข้าไปประคองปล่อยถุงกระดาษในมือหล่นร่วงกระจัดกระจาย หญิงสาวฝืนเรียกสติคืนมาดันร่างของตัวเองออกจากอ้อมแขนลูกจ้างหนุ่ม “ไปเถอะ พาพี่กลับไปที่รถ” เธอบอกเสียงเครือ กันต์ธีร์ประคองนายจ้างสาวกลับไปยังรถยนต์ของเธอ  ซึ่งจอดอยู่ห่างออกไปอย่างทุลักทุเล พร้อมด้วยถุงข้าวของที่ซื้อมาพะลุงพะลัง  รู้สึกกังวลกับวงหน้าขาวซีดและท่าทางอ่อนแรงของคนป่วย “ไปหาหมอไหมครับพี่ริน”  เขาอดไม่ได้ที่จะร้องขอเธอ หญิงสาวไม่ใส่ใจวาจาของลูกจ้างหนุ่ม  ชะเง้อคอมองหารถยนต์คันที่อยู่ห่างออกไป  เพียงชั่วครู่ก็เห็นร่างเงาของชายหญิงคู่เดิมปรากฏกาย “นั่นไง”  เธอชี้ไปยังรถคันเป้าหมาย  แล้วออกคำสั่งเสียงเข้ม  “ตามพวกเค้าไป ” ชายหนุ่มตกตะลึงไปกับความต้องการของเธอ  แม้ยังไม่กล้าพอจะปฏิเสธ “จะให้ผมขับรถตามคุณชาร์ลเหรอครับ”  เขาทวนคำอย่างหวาด ๆ ขณะรีบกลับไปประจำในตำแหน่งคนขับแล้วขยับเกียร์เพื่อออกรถ  “ผมว่า... ผมคงตามไม่ทัน” แน่นอนว่า เด็กเพิ่งหัดขับรถอย่างเขาคงไม่มีความสามารถเทียบเท่าผู้อาวุโส  โดยเฉพาะสมณะของรถรุ่นที่ชาญใช้อยู่ “บอกให้ตามไปไง”  เธอย้ำคำสั่งเดิม รถยนต์ทรงยุโรปคันงามของชาญเคลื่อนตัวจากตำแหน่งเดิม  มุ่งตรงสู่ทางออกของลานจอด  ชายหนุ่มชะเง้อคอมองตามหลัง  ขณะพยายามเหยียบคันเร่งไล่ตามไปห่าง ๆ ชาญขับรถไปเองเช่นนี้ สถานที่เป้าหมายคงไม่ไกลจากตัวเมือง หญิงสาวขบคิดทบทวน  เขาบอกกับเธอว่าจำเป็นต้องไปพูดคุยธุรกิจที่เขาใหญ่สักสองสามวัน หรือว่า กิจธุระที่ว่านั้นคือเหตุการณ์ซึ่งประจักษ์อยู่ การจราจรคับคั่งบนถนนช่วยให้รถคันเป้าหมายไม่หลุดพ้นไปจากสายตา  จนกระทั่งถึงเส้นทางต่างระดับเพื่อมุ่งหน้าสู่ถนนในเขตชานเมือง  รถของชาญก็เริ่มทิ้งระยะห่างออกไปเรื่อย ๆ ชายหนุ่มชะเง้อมองผ่านท้ายรถยนต์หลายคันที่ขวางหน้าอยู่อย่างเป็นกังวล “สงสัย”  เขาบอกอย่างไม่เป็นคำ  “สงสัยจะตามไม่ทันแล้วครับพี่ริน” หญิงสาวชะเง้อคอมองตาม  วงหน้าแลซีดขาวลงกว่าเดิม “ตามไป... ขับตามไปให้ได้” เธอยังยืนยันคำสั่งอย่างอ่อนแรง เขาเหยียบคันเร่งแซงรถคันหน้าไปอย่างสุดความสามารถ คล้ายเห็นท้ายรถของชาญปรากฎอยู่หลายครั้ง แต่ในที่สุดก็คลาดสายตาไป “พี่รินครับ ผมว่า...” เขาอ้ำอึ้ง ด้วยว่าไม่สามารถปฏิบัติงานให้บรรลุผลตามคำสั่งของเธอ “ผมว่าคงไม่เจอแล้วครับ จะ...จะกลับก่อนไหมครับ” “บอกให้ตามไปไง” เธอยืนกรานเสียงแข็ง รู้สึกหมดเรี่ยวแรงจนต้องซบนิ่งอยู่กับพนักเก้าอี้โดยสาร ชายหนุ่มไม่กล้าพอจะขัดคำสั่งนายจ้างสาว ได้แต่พารถให้พุ่งทยานไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 09:45:50

ความคิดเห็นที่ 3 ยุพินเดินเคียงคู่บุตรสาวออกจากกุฏิเจ้าอาวาส  ภายหลังถวายสังฆทานร่วมกันอย่างสุขใจ  ลมเย็น ๆ โชยพัดผ่านลานกว้างของวัดให้ความรู้สึกสุขสดชื่นและผ่อนคลาย ในที่สุดหล่อนก็ปล่อยเขาไป ปลดปล่อยความขมขื่นใจที่เก็บกักมาแสนนาน “เมื่อคืน...แม่คิดอะไรได้เยอะเลย”  ผู้เป็นมารดารำพึง นริศราจูงมือผู้ให้กำเนิดเดินเคียงข้างด้วยความสุขใจไม่ต่างกัน “คิดอะไรได้คะแม่”   ...คิดว่า ความลับไม่มีในโลก ...สำนึกได้ว่า ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังอดีตด้วยการหลอกตัวเอง หญิงวัยกลางคนได้แต่บอกกับตัวเอง “อย่างหนึ่งที่แม่คิดได้คือ” หล่อนทอดบุตรสาว  แววตาเปี่ยมล้นไปด้วยความรัก  พลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบศีรษะลูกอย่างเอ็นดู  “นุ่นของแม่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว นุ่นมีความคิดอ่านที่สุขุมตั้งรับกับสถานการณ์เลวร้ายได้อย่างที่แม่คาดไม่ถึง แม่ภูมิใจในตัวลูกมากนะ” คนฟังยิ้มหน้าบานขณะเดินตรงไปเปิดประตูรถให้มารดา ยุพินทอดมองตามร่างสูงเพรียวของบุตรสาว  บังเกิดความห่วงใยท้วมท้นในอก “นุ่นรู้ไหมว่า ทำไมแม่ถึงไม่ชอบให้ลูกคบกับกันต์ธีร์” มือที่กำลังเปิดประตูรถค้างคาอยู่กับที่  ช่างเป็นคำถามที่เธอเคลือบแคลงมานาน  หญิงสาวเหลียวมองกลับมา “เพราะอะไรคะ” ยุพินย่างเท้าตรงไปโอบบุตรสาว  แล้วประคองให้นั่งลงบนม้าหินใต้ร่มโพธิ์  สายลมเย็นโชยพัดผ่านมาให้ความรู้สึกผ่อนคลายจากประเด็นที่กำลังการสนทนา “ตอนนี้นุ่นก็รู้ความจริงทุกอย่างแล้ว” ผู้เป็นมารดาเริ่ม “นุ่นรู้ไหมว่า แม่ต้องแบกรับความรู้สึกมากมายแค่ไหนที่ต้องเลี้ยงลูกมาคนเดียว แม่พยายามหาสิ่งเติมเต็มให้ชีวิตลูก เพื่อให้ชีวิตลูกสมบูรณ์ที่สุด” หญิงสาวสบมองมารดาด้วยสายตาคำถาม “แล้วเกี่ยวอะไรกับกันต์คะ” ....เป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย ผู้อาวุโสแอบถอนใจ พื้นฐานจิตใจมนุษย์อันก่อเกิดจากสภาพครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ตั้งแต่ครั้งเยาว์วัย เด็กที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งอย่างหล่อนเข้าใจดี อารมณ์โหยหาในรักนำพาชีวิตหล่อนให้เดินหลงทาง “กันต์ธีร์เค้ามาจากครอบครัวที่แตกแยก ถ้าลูกคบหาเขาจนถึงขั้นยอมแต่งงานด้วย ต่อไปลูกจะลำบาก” นริศราจับจ้องมารดาอย่างไม่เข้าใจ “เพราะเหตุผลแค่นี้เหรอคะ” “ใช่ลูก เหตุผลแค่นี้แหละ” ยุพินย้ำในคำตอบ “แต่เป็นเหตุผลสำคัญ” “ทำไมแม่ถึงคิดว่า เด็กที่มาจากครอบครัวแตกแยก จะต้องทำให้คู่ชีวิตลำบาก อะไรที่ทำให้แม่เชื่อแบบนั้นคะ”  เธอถามรัวกลับมา “เพราะแม่เป็นเด็กคนนั้นไง” หญิงสาวตกตะลึงในคำตอบ ยุพินกุมมือทั้งสองข้างของลูกไว้ บอกย้ำอีกครั้งด้วยสายตา “เพราะชีวิตวัยเด็กของแม่เหมือนกันต์ธีร์  นุ่นก็เห็นอยู่ว่าชีวิตแม่เป็นยังไง  ต้องเสียอะไรไปบ้าง” จริงหรือ หากพื้นฐานชีวิตครั้งวัยเยาว์ไม่สมบูรณ์ ชีวิตที่เหลือจะพลอยพังเครือไปด้วย ...ไม่อยากเชื่อเลย “นุ่น... ลูกบอกแม่ได้ไหมว่า ทำไมลูกถึงได้ชอบเค้านัก”  ผู้สูงวัยกว่าเปลี่ยนประเด็นมาเป็นตั้งคำถาม หญิงสาวทิ้งสายตาลงต่ำอย่างไม่อาจให้คำตอบได้   ความรัก...จำต้องมีเหตุผลด้วยหรือ “แล้วเค้ารักลูก เหมือนอย่างที่ลูกรักเค้าหรือเปล่า” นั่นสิ น่าแปลกที่เธอไม่เคยคิดอยากรู้  นริศราเงยหน้าสบประสานตากับมารดา  รำลึกถึงความเจ็บช้ำครานั้นที่เขาทำไว้กับเธอ “เชื่อแม่เถอะ ตัดใจจากเค้าซะ มันยังไม่สายนะนุ่น” ยุพินสวมกอดลูกอย่างหวงแหนและรักใคร่ สุดปัญญาที่จะไปยับยั้ง หากลูกยังยืนยันที่จะเลือกหนทางของตัวเอง หรือว่า... นั่นคือผลกรรมแห่งความดื้อรั้นที่เคยกระทำไว้กับครอบครัวของวิรดา และกำลังจะคืนย้อนกลับมายังลูกสาวของหล่อน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 09:46:34

ความคิดเห็นที่ 4 ร่างแบบบางของรินรดาถูกวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ชายหนุ่มพินิจมองดวงหน้าซีดเซียวอันผุดพรายไปด้วยเม็ดเหงื่อนั้นด้วยความวิตก “เดี๋ยวครับ” เขาละสายตาจากนายจ้าง  เมื่อแว่วเห็นพนักงานสาวของรีสอร์ททำท่าจะเดินออกจากห้อง “ผมขอพนักงาน...ผู้หญิงซักคนมาช่วยเช็ดตัวให้ เอ่อ...พี่สาวผมหน่อยได้ไหมครับ” เขาบอกแกมขอร้องอย่างอ้ำอึ้ง  “รบกวนด้วยครับ” “ค่ะ เดี๋ยวดิฉันมาจัดการให้ กำลังให้คนไปเอายาดมกับยาหอมที่ออฟฟิศ  ซักครู่เดียวค่ะ” หล่อนบอกอย่างรู้ใจ ชายหนุ่มถอยหลังกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง  นึกโมโหตัวเองที่ยอมขับรถออกนอกเมืองมาตามคำสั่งของเธอ เขาขยับตัวลุกเดินออกจากห้อง  ทอดสายตามองทุ่งหญ้าเขียวขจีอันห้อมล้อมเรือนหลังเล็กของรีสอร์ท  ปล่อยเวลาให้พนักงานสาวช่วยเช็ดเนื้อเช็ดตัวปฐมพยาบาลนายจ้าง  ฉุกนึกจะโทรหาชาญ ทว่า กลับรู้สึกลังเล “เอาไงดีวะ”   ยังไงเสีย คงต้องรอให้รินรดาฟื้นคืนสติ แล้วเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง   “เรียบร้อยแล้วค่ะ”   เขาหันมองมา  เมื่อหล่อนกลับออกมาจากห้องพัก   “พี่เค้าฟื้นแล้วแต่ยังรู้สึกเพลียมากเลยหลับไปอีก คิดว่าคงไม่เป็นอะไรมากแค่เหนื่อยเกินไป ยังไงช่วงหกโมงเย็นดิฉันจะนำข้าวต้มมาเสิร์ฟให้  พวกคุณพักที่นี่ซักคืนดีกว่านะคะ พรุ่งนี้พี่เค้าคงอาการดีขึ้นเอง”  หล่อนบอกก่อนจะก้าวลงเรือนไป “พรุ่งนี้เหรอ” เขาทวนคำ  พลางเพ่งมองนาฬิกาบนผนังซึ่งบอกเวลาเกือบสี่โมงเย็น ร่างผอมบางอันซูบซีดของรินรดายังคงหลับสนิทอยู่บนเตียง “พรุ่งนี้เลย เนี่ยนะ” คลื่นความสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือที่เอวบอกให้เขาหยิบมันขึ้นมา  ชื่อที่ปรากฏก่อความรู้สึกหงุดหงิดใจมากยิ่งขึ้น  ด้วยว่าเรื่องยุ่ง ๆ ของนายจ้างตลอดทั้งวันทำให้มิได้ติดต่อไปหาเธอ “ไหนบอกจะโทรหานุ่นไง”  เธอต่อว่าทันทีที่รับสาย แม้จะรับคำแน่นหนักกับมารดา ทว่า หัวใจกลับร่ำร้องคิดถึงเขา “ขอโทษทีนุ่น คือว่า....” ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรกับความวุ่นวายของชีวิต “กำลังมีเรื่องยุ่ง ๆ เข้ามา  ก็เลยลื...” ประโยคสุดท้ายสะดุดและขาดห้วงไป  เมื่อฉุกคิดได้ว่าไม่สมควรใช้คำพูดนั้นกับเธอ “ลืม...” หญิงสาวทวนคำ แล้วเงียบอึ้ง “แล้วเค้ารักลูก เหมือนอย่างที่ลูกรักเค้าหรือเปล่า”   คำเตือนของมารดากังวานกลับมาในห้วงคำนึง  หรือว่า...ที่ผ่านมาเธอเป็นฝ่ายติดตามตอแยเขา “นุ่นไม่ใช่คนสำคัญ ปกติกันต์ก็ลืมนัดนุ่นบ่อย ๆ อยู่แล้ว” คล้ายคำแสร้งประชด  ชายหนุ่มจับสังเกตท่าทีที่ผิดแปลกไปของเพื่อนสาวด้วยความประหลาดใจ “ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกจ้ะ พอดีกันต์ต้องออกมาธุระต่างจังหวัดกับเจ้านายกะทันหัน”  เขาพยายามอธิบาย  “วันนี้คงไปเจอนุ่นไม่ได้ แล้วนุ่นล่ะ ตกลงจะไปงานศพพ่ออีกไหม” ปลายสายเงียบเสียงไปพัก “ไม่ไปแล้วล่ะ อย่างที่บอกแหละ”  คล้ายสัมผัสได้ถึงห้วงอารมณ์ผิดหวังของเธอ  “ถ้ากันต์ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรหรอก ขอโทษนะที่โทรมารบกวน” “เดี๋ยวสินุ่น”  เหมือนว่าจะจงใจพูดตัดบท  วันนี้เธอดูแสนงอนขึ้นกว่าเดิม  “เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมพูดแปลก ๆ เอ่อ...แล้วแม่นุ่นล่ะ เป็นไงบ้าง หายดีหรือยัง” “แม่สบายดี ไม่เป็นไรแล้ว”  หญิงสาวตอบเสียงอ่อย  แล้วทำท่าจะวางสายลงอีก  “แค่นี้นะกันต์” “เดี๋ยวสิ  พรุ่งนี้นะ กันต์จะไปหา สัญญาเลย” สัญญาเหรอ... กี่ครั้งแล้วกับคำสัญญาที่ต้องผิดนัดเธอ  หญิงสาวซึมซับห้วงอารมณ์นั้นเงียบ ๆ “ไม่ต้องสัญญาว่าจะมาหรอก แค่กันต์จะโทรหานุ่นซักครั้งยังไม่ว่างเลย” คำต่อว่าแกมน้อยใจของเธอทำเอาเขาถึงกับเงียบอึ้งไป “เอาไว้พรุ่งนี้ กันต์เช็คตัวเองให้ดีก่อน  แล้วค่อยโทรมาบอกนุ่นดีกว่า”  เธอบอกย้ำอีก “จริง ๆ นะนุ่น พรุ่งนี้กันต์ไปได้จริง ๆ”  ยิ่งยืนยันก็ฟังดูเหมือนไม่น่าเชื่อ  ห้วงอารมณ์นั้น  เขารู้สึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมา   “นะนุ่นนะ เอ่อ...”  สุ้มเสียงเว้าวอนลอดมาตามสาย  รู้สึกลังเลกับถ้อยคำต่อไป  “นะจ๊ะ” หญิงสาวนิ่งงัน  สดับฟังสำเนียงสุดท้ายนั้นด้วยความรู้สึกอันยากจะเข้าใจ เมื่อก่อนเขาเคยใช้เสียงหวาน ๆ แบบนี้กับเธอหรือเปล่านะ หญิงสาวกำหูโทรศัพท์รำลึกอยู่ในภวังค์  จวบจนทุกวันนี้เขาคิดอย่างไรกับเธอ “ไงนุ่น วันนี้จะไปงานศพพ่อไหม”   เสียงหนึ่งแว่วดังมาทำลายห้วงอารมณ์ในขณะนั้น  ก่อนที่ร่างสูงจะทรุดนั่งลงเคียงข้าง “อ้าว ณิต มาไม่ให้สุ้มเสียงเลย ตกใจหมด”  หญิงสาวพุ่งความสนใจไปยังผู้มาเยือน  ก่อนจะรีบหันกลับมาตัดบท “แค่นี้ก่อนนะกันต์ แล้วค่อยคุยกันอีกที” เธอวางสายไปก่อนที่เขาจะทันพูดอะไรอีก รู้สึกได้ถึงอารมณ์ร้อนรุ่มดาลเดือดของตัวเอง เพื่อนชายคนนี้ของเธอปรากฏตัวขึ้นในบ้านราวกับเป็นญาติสนิท ทั้งที่เคยตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะยืนอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป  ทว่า ในสถานการณ์จริงเขากลับปล่อยโอกาสให้เลยผ่าน “โธ่โว้ย” เขาสบถอย่างนึกโมโหตัวเอง  ก่อนจะทันได้สติหันมองไปยังคนที่นอนป่วยอยู่ ...รินรดายังคงหลับสนิทอยู่บนเตียงนอน ........................................ 26...ภาษาใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12529398/W12529398.html แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 55 09:16:17 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 09:47:06

ความคิดเห็นที่ 5 พอจบตอนนี้  ช่วงที่โพสในบล็อก  มีผู้อ่านถามว่า กันต์ธีร์จะแอบไปเป็นกิ๊กกับรินรดาไหม คราวนี้เลยรีบตอบไว้ก่อนว่า ยอหอ  อย่าห่วง  ไม่เป็นค่ะ คุณ GTW เอ... สงสัยที่เขียน ๆ วาง ๆ มาหลายปี เพราะติดตรงตัวละคร "กันต์ธีร์" นี้ แน่ ๆ เลย 555 พอเขียน ๆ ไป ก็เหมือนเข้าไปไม่ถึงอารมณ์ของเค้า (กันต์ธีร์) จากนั้นจินตนาการก็เริ่มไกลออกไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดหายวับ พอโดนคนอ่านทวง ก็หยิบขึ้นมากระวีกระวาด ทำความเข้าใจใหม่ เพื่อเขียนต่อ 555 ไม่รู้ไงนะคะ  ชอบความท้าทาย อยากเขียนอะไรที่ตัวเองไม่มีประสบการณ์  หรือเขียนในมุมมองของเพศตรงข้าม อย่างนิยายชิ้นแรก "สายธารรัก"  ถือเป็นการเริ่มต้น จึงเขียนในมุมผู้หญิง วัยเดียวกับคนเขียน เรื่องที่สอง "หากโลกนี้ มีเพียงเรา" ท้าทายขึ้นมาหน่อย  คือเขียนในมุมผู้หญิงอ่อนวัยเล่า ความท้าทายอยู่ที่ ความรักที่นางเอกมีต่อพ่อ   ด้วยว่า คนเขียน ไม่เคยรักพ่อ 555 (พูดแบบไม่อาย  พ่อของวีเป็นแนวประมาณครึ่งหนึ่งของเรื่อง "ไฟอารมณ์" อ่ะค่ะ ) เขียนเพื่อความท้าทายความรักที่ลูกควรมีต่อพ่อ หรือเพื่อเปลี่ยนความรู้สึกตัวเองให้รักพ่อให้ได้ (และเพื่อเป็นการขออโหสิกรรมต่อคุณพ่อของเราไปในตัว) โพสจนจบไม่เห็นมีเพื่อนนักอ่านจับผิดว่ากระไร เราก็ชะล่าใจ  นึกว่าตัวเองเขียนดี แต่พอพิมพ์เป็นหนังสือไปแล้ว  มีคนอ่านเมล์มาบอกว่า ความรักที่นางเอกมีต่อพ่อไม่สมจริง พูดแต่ว่ารักพ่อ  แต่ความรู้สึกนางเอกไม่ได้รักพ่อจริง ๆ ในที่สุด ก็มีคนจับจุดอ่อนของเราได้ ถึงได้รู้ว่า ตัวละครที่มิติอ่อน หรือไม่สมจริง ไม่ว่าจะยกเหตุผลไม่อ้างซักร้อยแปด  มันก็ไม่สมจริงอยู่นั่นเอง เพราะไม่ได้วัดด้วยเหตุผล  แต่วัดด้วยความรู้สึก จากนั้นก็มาเขียน  "เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ" นี้ ในมุมมองของพระเจ้า  แต่ส่วนใหญ่จะผ่านสายตาของผู้ชายอ่อนวัย (กันต์ธีร์) ถือว่าเป็นการซ้อมมือ  เพื่อเขียนเรื่องต่อไป ซึ่งถ้าตีโจทย์ไม่แตก  แผนงานต่อไปก็คงยาก  555 งานชิ้นที่เคยวางโครงไว้  เคยลองเขียนเป็นเรื่องสั้นเล่น ๆ เขียนในมุมมองของผม  ลักษณะการเล่าเรื่องคล้าย "เรื่องของ จัน ดารา" คือผู้เล่าเป็นชายสูงวัย เล่าชีวิตของตัวเองตั้งแต่เด็ก ความรู้สึกยามเป็นเด็ก จนถึงหนุ่ม จนวัยกลางคน จนแก่ตัว ความรักที่มีต่อครอบครัว และมนุษยธรรม งานอีกชิ้นที่วางไว้  เขียนในมุมมองของพระเจ้า ผ่านสายตาของเด็กหญิงวัย 6-8 ปี ออกแนวความรักของครอบครัว และรักธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม อันนี้ยากเข้าไปอีก  555 ไม่รู้ชาตินี้จะมีปัญญาเขียนไหม ทั้งหมดทั้งมวลนี้คือแผนงานที่คิดไว้เมื่อ 6-7 ปีก่อน แต่พอเขียนเรื่อง "เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ" นี้จบ  ก็คอพับคออ่อน เพราะแค่เรื่องซ้อมมือ  ยังเขียน ๆ วาง ๆ ปาเข้าไป 6 ปี   ต้องวิ่งไล่ตามจินตนาการที่แตกกระเจิง กู่ไม่กลับ สงสัยโครงการงานเขียนที่ว่ามาทั้งหมด  คงต้องพับเก็บไว้ รอเวลา ให้เกษียณอายุการทำงานก่อน อายุตอนนั้นคงเท่าพระเอกในเรื่องที่บอกพอดี  ไม่ต้องจินตนาการเอาแล้ว คุณ มิสพรหล้า ยังค่ะ  กันต์ธีร์ยังผ่านด่านแม่ยายไปไม่ได้ เพราะยุพินไม่ได้คิดแค่ว่า กันต์ธีร์ทำให้ลูกสาวของตนเสียใจเท่านั้น แต่เธอพิจารณาลึกลงไปถึงก้นบึ้งของชาติกำเนิดเค้าเลยทีเดียว บางทีความรักของแม่ก็ทำลายชีวิตลูกได้เช่นกัน ซึ่งยุพินจะได้เรียนรู้ในบทเรียนต่อไป ตอนที่ 25 รอจนถึงตอนที่ 26 นี้  คุณพรหล้าบอกว่า รอใจจะขาดรอน คาดว่าหลังจากตอนที่ 26 ไปแล้ว ใจคุณพรหล้าคงใจขาดไปสะบั้นอย่างแน่นอนค่ะ อยากโพสทุกวันเหมือนกัน  แต่เพื่อนนักอ่านบอกว่าอ่านไม่ทัน อีกทั้งต้องเว้นพื้นที่กระทู้ให้นักเขียนท่านอื่นได้โพสบ้าง คุณ scottie แม่ลูกเข้าใจกันได้ในประเด็นนี้แล้ว แต่ยังมีประเด็นต่อไป ซึ่งกว่าจะสะสางได้  ก็ลากไปอีกสิบกว่าตอน 555 คุณ Ibee's แหม... ใจเราช่างตรงกันจริง ๆ เลย น้องผึ้ง หรือ น้องบี ไม่รู้  ห่างหายกันไปนาน จนลืมชื่อ  อิ ๆ เก็บอ่านถึงตอนไหน รู้สึกยังไง มาคุยให้ฟังบ้างนะคะ คุณ :::อาราเร่::: ขอบคุณค่ะ         ขอบคุณ คุณ istante  และคุณเอริชา ค่ะ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 09:50:08

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นใจ รินรดา แล้วก้อ ยุพิน คะ ทำไม ตัวละคร 2 ตัว แต่คนละขั้ว ถึงทำให้เรา รู้สึกแบบเดียวกันได้นะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 13:30:50

ความคิดเห็นที่ 7 อย่างน้อยก็ได้เริ่มเปิดใจเข้าหากัน สงสารรินรดา เฮ้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 20:57:49

ความคิดเห็นที่ 8 โห คุณวังวนมีงานดีๆตั้งหลายโครงการ อยากอ่านแล้วครับ บทนี้เป็นบทที่เครียดมากที่สุดบทหนึ่งครับ กันต์กับรินรดา ก็น่ากลัว (ถ้าคนเขียนไม่ออกตัวเสียก่อนว่า ไม่ต้องเป็นห่วง^^...) และงานนี้เป็นงานวัดใจกันต์จริงๆ จะพังหรือไม่พังก็งานนี้ล่ะ ถ้าไม่พังคะแนนบวกจะมาทันที เพราะที่ผ่านมาถึงจะผิดบ้างถูกบ้าง ราศีตัวเอกยังคงทำให้คนอ่านจับตามมอง แค่ปรียาคนเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว ในขณะที่ รินรดา ก็อยู่ในสภาพเสี่ยงทางอารมณ์เป็นอย่างมาก คิดอะไรชั่ววูบอาจถึงขั้นล่มสลาย แถมพาคนอื่นล่มสลายเป็นโดมิโน่ไปด้วย จะรออ่านงานในโครงการคุณวังวนครับ^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 21:15:06

ความคิดเห็นที่ 9 T^T แง......สงสัยใจจะขาดจริงๆล่ะค่ะงานนี้ ตายละหนุ่มกันต์ สู้ๆเค้านะ อย่าไปทำแบบเดิมอีกล่ะ ตอนนี้เริ่มอยากรู้เรื่องระหว่างคุณชาญกับคุณรินแล้วค่ะ  แหะๆ ปล.อีกสองวันเท่านนั้น จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 23:11:06

ความคิดเห็นที่ 10 นายกันต์ของเราไม่เป็นที่ไว้วางใจสำหรับผู้อ่านเสียแล้ว  เพราะประวัติไม่ดี เดิมที ความตั้งใจในการผูกเรื่องเช่นนี้  ผู้เขียนมิได้คำนึงเรื่องนี้เลยค่ะ เพียงแต่คิดว่า  เกิดปัญหาส่วนตัวขึ้นกับนายจ้างของเขา   ทำให้เขาพลอยวุ่นวายตาม  จนทำให้ต้องผิดนัดกับนริศรา   อีกทั้งไม่สามารถอธิบายกับเธอได้  เนื่องจากเป็นเรื่องค่อนข้างส่วนตัวของนายจ้าง เป็นผลให้ช่องว่างระหว่างเขาและเธอยังคงอยู่ (คือจะอธิบายกับเธอว่า พอดีนายจ้างสาวเจอสามีกำลังเดทกับเมียน้อย ก็เลยต้องขับรถไล่ล่า จะกระไรอยู่นะคะ ไม่ใช่วิสัยของเขา) สำหรับเรื่องนี้  คนเขียนมีความเข้าใจค่อนไปในทางว่า ความสัมพันธ์ระหว่างชายและหญิงจะไม่เกิดขึ้น ถ้าผู้หญิงไม่เป็นฝ่ายเปิดทางก่อน ปล.  อาจารย์ GTW สำหรับความเห็นในบล็อก ขอออกตัวไว้ก่อนว่า  งานชิ้นแรก ๆ โดยเฉพาะเรื่องสั้น  ไม่ได้เรื่องเลยค่ะ อย่าไปอ่านเลยนะคะ  อาย อิ ๆ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 09:15:16