PANTIP.COM : W12521674 ๛ ภูษาโยง ๛ (บทที่ 10 : นักโทษ) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 11

=============
PSYCHO birth day
16 สิงหาคม : คุณรุริกะ
Bonus track
=============

16 สิงหาคม วันครบรอบวันเดือนเกิด คุณรุริกะ

ขอให้โชคดีมีความสุขทุกประการเทอญ
สุขกายใจกายแข็งแรง

ขอมอบเรื่องเก่าเอามาสร้างใหม่ เป็นของขวัญ ครับผม

********************

หอคอย กับผีเสื้อ (รัไรท์ใหม่)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

สถานที่หนึ่งในกระแสธารของกาลเวลา ยามเช้าแสนสดชื่น ท้องฟ้าสวย บรรยากาศแจ่มใส น้ำค้างยังคงพรมพร่างแพรวพราวตามกิ่งไม้ใบหญ้าในทุ่งกว้าง สายลมแผ่วโชยกระซิบเรื่องราวหลังผ่านม่านฟ้าราตรี ผีเสื้อกลุ่มใหญ่รวมตัวพุดคุยกันบนกลีบดอกไม้หลังจากโบยบินกินน้ำหวานอาหารเช้าจากบุปผานานาพันธุ์

“มันเป็นเรื่องเล่า.....”

ผีเสื้อท่าทางอาวุโสที่สุดเริ่มต้นเล่านิทาน ตำนานซึ่งได้รับการเล่าขานต่อๆกันมานานแสนนาน ผีเสื้อตัวอื่นๆ กระพือปีกบางเบารับฟังอย่างสนใจ เพื่อรับรู้รับฟังและจดจำนำไปบอกเล่าตอไปยังรุ่นลูกหลาน

“มีทุ่งหญ้ากว้างอยู่แห่งหนึ่ง อันเป็นไปด้วยพวกหญ้าและความแห้งแล้ง.. ไม่มีดอกไม้ให้ดุดดื่มน้ำหวาน..ไม่มีความสวยงานอะไรเลยสักนิด...เป็นสถานที่ซึ่งไม่น่าจดจำย่างกราย.....จะมีก็เพียงหอคอย”

หอคอยสูงตระหง่านหลายชั้นฟ้าท้าลมฝนมานานแสนนาน นานเท่าได้ไม่มีผู้ใดบอกได้ ผ่านลมฟ้าอากาศชั่วนาตาปีจนยากจะทำนายอายุของมัน

มีเรื่องเล่าว่าหอคอยสร้างมาพร้อมกับเมืองโบราณ

จากฃุมชนเล็กๆจนกลายเป็นเมืองใหญ่ ผ่านความสงบสุข..ความทุกข์ยาก..ผ่านรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ..เสียงร้องไห้และคราบน้ำตา...ผ่านความรุ่งเรืองและทรุดโทรม..สุดท้ายกลับกลายเป็นเมืองรกร้างว่างเปล่า

ไม่มีเมือง...ไม่มีผู้คน....ไม่มีมวลหมู่ดอกไม้...มีเพียงความอ้างว้างเงียบเหงาและว่างเปล่าอันน่าใจหาย

หอคอยยังคงอยู่ อยู่ในสภาพทรุดโทรม ผ่านกาลเวลาและเรื่องราวมากมาย

หอคอยจำเป็นต้องรอคอยอะไร..หรือเพียงอยู่ไปเรื่อยๆอยางปราศจากความหมาย สายลมพัดผ่านหน้าต่างและบานประตูสีซีดหม่นฟังคล้ายเสียงคร่ำครวญหวนไห้ สายลมเหมือนพัดผ่านหัวใจอันแหลกสลาย สายลมพัดผ่านพาเศษธุลีหัวใจกระจัดกระจายและกระซิบให้กับแมกไม้สายธารและสรรพสัตว์ได้รับฟัง

หอคอยสูงตระหง่าน หากดูเงียบเหงาอ้างว้างเหลือเกิน แต่ยังคงทนอยู่ คล้ายรออะไรบางอย่าง..ในดินแดนที่ตายไปแล้วแห่งนี้

…..

เช้าสดใสวันหนึ่ง

ผีเสื้อสาวแสนสวยตัวหนึ่งบินสูงขึ้นมาจนถึงชั้นเกือบบนสุดของหอคอย ปีกแสนสวยพลิ้วไหวสะบัดราวจะขาดวิ่นไปเพราะแรงลมบน ความพยายามอันน่าตกใจจากปีกบอบบางและร่างตัวน้อยดูแล้วแทบปลิดปลิวมลายไปกับสายลม

ยังดีว่ามีหอคอยสูงให้พำนักพักพิงผีเสื้อจึงสามารถโผเผมาเกาะหลักพักเอาแรง

“เธอจะไปไหน”

หอคอยถามอย่างสงสัย เพราะไม่เคยเห็นผีเสื้อตัวไหนบินขึ้นมาสูงอย่างนี้ เป็นความพยายามอันน่าทึ่ง น่ากลัว และน่าเป็นห่วง

ผีเสื้อยังคงขยับปีกไปมาอย่างแผ่วเบาอ่อนล้าหากแววตาและน้ำเสียงเต็มไปด้วยความฝันและเชื่อมั่น

“ฉันกำลังจะเดินทางไปสุดสายปลายรุ้งไกลแสนไกลโน่นจ้ะ”

“สุดสายปลายรุ้ง…??”

หอคอยทวนคำอย่างสงสัย ท้องฟ้าสดใสยามเช้าวันนี้ไหนเลยมีรุ้งตัวสวยขึ้นมาประดับฟากฟ้า

“สุดสายปลายรุ้งอยู่ที่ปลายฝัน…” ผีเสื้อแสนสวยบอก “มันอาจมองไม่เห็นหากแต่รับรู้ด้วยใจ ฉันเชื่อแน่ว่ามันมีอยู่แน่นอน….เมือบินขึ้นไปสูงจนถึงจุดหนึ่ง สายรุ้งจะปรากฏขึ้นมาเองเราก็จะสามารถสัมผัสได้ถึงปลายฝัน..และจะรู้ว่าเราเก็บอะไรไว้ที่ปลายแห่งฝันนั้น”

“แล้วเธอจะไปทำไม....จะเอาอะไรไปเก็บ” หอคอยถามอย่างไม่เข้าใจ

“เพราะฉันจะเก็บความฝันไว้ที่สุดสายปลายรุ้งนะสิ ฉันจึงต้องตามความฝันของฉันไปยังสุดสายปลายรุ้ง”

“จำเป็นด้วยหรือว่าต้องทำเช่นนั้น”

“เรื่องบางอย่างไม่จำเป็นต้องตัดสินด้วยเหตุผลหรอกจ้ะ….เพียงรู้ว่าความสวยงามของสายรุ้งและความฝันบรรเจิดควรอยู่ด้วยกัน..ความรู้สึกความฝันความหวังบางอย่างไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล ก็เหมือนเธอยืนตระหง่านนานแสนนาน...เธอคิดว่ากำลังรออะไรอยู่ล่ะ”

หอคอยนิ่งอึ้งทันที

มันเองก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้

มันอยู่มานานแต่กลับไม่รู้ว่าอยู่เพื่ออะไรและทำไม…เพียงรู้ว่าต้องอยู่เท่านั้น จะเงียบเหงาอ้างว้างปานใดก็ต้องอยู่

“อย่าคิดมากน่า เอาล่ะ..วันนี้ฉันจะกลับลงไปก่อนล่ะ ไม่มีแรงบินต่อไปแล้ว..เจอกันวันพรุ่งนี้นะจ๊ะ”

ผีเสื้อแสนสวยบอกลาแล้วโผเผบินลงไปอย่างอ่อนแรงปีกบางเขาแผ่วไหว หายไปท่ามกลางสายลมและฝุ่นควันด้านล่าง

…….

วันต่อมาผีเสื้อแสนสวยบินขึ้นมาและแวะมาเกาะพักที่ชั้นเกือบบนสุดอีก

หอคอยมองดูปีกน้อยๆยับๆนั่นอย่างเป็นห่วง มันไม่มีทางต้านทานแรงลมบนอันรุนแรงได้แน่นอน แต่ดูเหมือนผู้มาเยือนเพื่อนใหม่ไม่เข้าใจถึงอันตรายข้อนี้เลย

“เลิกคิดจะไปยังสุดสายปลายรุ้งเสียเถอะ” หอคอยกล่าวเตือน “ปีกของเธอไม่มีทางต้านแรงลมบนได้หรอก เธอบอบบางเกินไป อย่าว่าแต่ไม่รู้ว่าสุดสายปลายรุ้งมันอยู่แห่งใด บางทีอาจเป็นเพียงภาพฝันเท่านั้น”

“ฉันรู้ว่ามันมี”

ผีเสื้อกล่าวอย่างเชื่อมั่น “และฉันต้องไปให้ถึง วันนี้ฉันบินขึ้นมาได้แค่นี้ วันต่อๆไปฉันจะต้องสามารถบินไปเกาะอยู่ที่ชั้นบนสุดให้ได้ และวันต่อๆไปฉันจะบินสูงกว่าเธอ…..ฉันจะพยายามต่อไปไม่ย่อท้อ สู่สุดสายปลายรุ้ง”

“เธอนี่ดื้อจริงๆ”

“ก็เพราะฉันเป็นผีเสื้อไงจ้ะ…ทั้งยังเป็นผีเสื้อแสนสวยด้วย” ว่าพลางขยับปีกไปมาราวกับจะยืนยันคำพุดของตัวเอง

“เช่นนี้เธอจึงดื้อกว่าผีเสื้อธรรมดา”

ผีเสื้อแสนสวยหัวเราะชอบใจขยับปีกสวยงามไปมาท่ามกลางแสงตะวันซึ่งเริ่มร้อนแรงขึ้นมาเป็นลำดับ

ทุกวันผีเสื้อแสนสวยจะต้องบินขึ้นมาเกาะพักอยู่ชั้นต่างๆของหอคอยที่สูงเสียดฟ้า ค่อยๆเลื่อนลำดับชั้นในการเกาะสูงขึ้นไปเป็นลำดับทีละนิด...ทีละนิด..จนสุดท้ายเธอสามารถเกาะอยู่บนชั้นบนสุดได้แล้ว

“พรุ่งนี้ฉันจะบินสูงกว่านี้ ไปยังสุดสายปลายรุ้งให้ได้”

ผีเสื้อแสนสวยบอก

“อย่าไปเลยมันอันตราย” หอคอยอ้อนวอน มันไม่อยากเสียเพื่อนตัวน้อยไป

“ไม่มีทางเสียล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะไปให้ได้..เพราะเวลาฉันเหลือไม่มากแล้ว..ไม่เชื่อเธอคอยดู”

สีหน้าและน้ำเสียงของผีเสื้อแสนสวยบอกถึงความมุ่งมั่นชัดเจนจนหอคอยเชื่ออย่างไม่มีข้อสงสัยเลยว่าเธอจะทำเช่นนั้นจริงๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น
ลมบนพัดแรง เป็นสายลมซึ่งรู้สึกถึงลางร้าย

ทั้งยังคล้ายรุนแรงกว่าวันก่อนๆด้วย เงาเมฆมืดทะมึนน่าสะพรึงกลัวราวปีศาจ

ผีเสื้อแสนสวยกำลังค่อยบินขึ้นมามองเห็นริบๆ

หอคอยสั่นสะท้านเอนไหวคล้ายจะเซล้ม มันมองเห็นภาพที่จะเกิดขึ้นต่อไปชัดเจน เมื่อโบยบินขึ้นสูงปีกน้อยๆบางๆนั่นจะแหลกยับไปกับสายลมกระโชกบดขยี้ ร่างแสนสวยจะไม่ต่างจากเศษขนนกพลิ้วเบาไม่รู้ว่าจะล่องลอยไปหล่นลงตรงไหน ไม่มีทางไปยังสุดสายปลายรุ้งได้

และมันก็ไม่มีทางยับยั้งผีเสื้อแสนสวยได้แน่นอน จากการคบหาพูดคุยกันมาช่วงหนึ่งมันรู้นิสัยดื้อร้นของผีเสื้อแสนสวยดี

บางทีอาจเป็นเพราะมันที่ทำให้ผีเสื้อเกิดแรงบันดาลใจ

ถ้าไม่มีคอคอยผีเสื้อน้อยคงไม่ต้องโบยบินสู่ปลายฝัน ไม่มีอะไรเป็นสื่อชักนำความฝันซึ่งความหายนะรอคอยอยู่ในฉากสุดท้าย

หอคอยยังยืนโดดเด่น ทว่าความรู้สึกของหอคอยตกวูบลงแล้ว

เศษอิฐ เศษดิน เริ่มร่วงลงโรยรายปรายโปรย ทันใดนั้นเองหอคอยก็เริ่มรู้สึกว่าตัวของมันเองก็มีหัวใจ มีความรู้สึก อันยากต่อการเข้าใจ ดังนั้นมันจึงตัดสินใจปลดปล่อยตัวเองจากพันธนากาลแห่งกาลเวลา รู้สึกว่าตัวเองยืนโดดเดียวมานานเกินไปแล้ว สมควรจะทำอะไรสักอย่างในวันนี้

เช้าวันนั้น ถ้ามีผู้คนบังเอิญผ่านมาแถวนั้น จะได้ยินเสียงหอคอยไหวสั่นลั่นครืนฟังดูเหมือนหอคอยกำลังคร่ำครวญปานหัวใจแหลกสลายก่อนจะค่อยพังถล่มทลายโครมครามลงมา กลายเป็นเศษอิฐเศษดินกองโต และท่ามกลางเศษดินหินนั้น ของเหลวสีแดงฉายคล้ายธารเลือดไหลออกมาจากซากเศษของหอคอย ไหลซึมแผ่ไกลออกไป..ลงไปในดินแดนอันแห้งแล้ง

หอคอยเป็นสิ่งก่อสร้างไยจะมีหัวใจแหลกสลายได้ ..ไหนเลยมีเลือดเนื้อ??

ผีเสื้อแสนสวยตะลึงงันค้างคากลางอากาศ

ฝุ่นควันกระจายรายรอบราวมายาภาพ หอคอยเคยสูงเสียดฟ้าเป็นที่พักพิงอิงแอบยามอ่อนล้าโรยแรง พังทลายสลายลงแล้วต่อหน้าต่อตา กลายเป็นความทรงจำอีกหนึ่งส่วนที่ต้องเก็บไว้ยังสุดสายปลายฝันหรืออย่างไร..

หรือเพราะความดื้อดึงของเธอกันนะ..?

หรือเพราะเป็นผีเสื้อจึงไม่มีน้ำตา แต่สายไยมิตรภาพข้ามเผ่าพันธุ์ซึ่งก่อเกิด ทำให้หัวใจของผีเสื้อหล่นวูบลงตามการพังทลายของคอคอย พริบตาเธอก็รู้สึกว่าเธอกำลังบินอยู่อย่างไร้จุดหมายกลางความเวิ้งว้างว่างเปล่า

บางสิ่งซึ่งเคยมี พอหายไปอย่างไรต้องเกิดความรู้สึกอ้างอ้างใจหายและเจ็บปวดลึกๆอย่างบอกไม่ถูก

สุดท้ายผีเสื้อแสนสวยบินลงมาเกาะกองอิฐดิน แต่นั่นไม่ใช่หอคอยอีกต่อไปแล้ว เป็นเพียงซากอนุสรณ์แห่งความทรงจำของมิตรภาพเท่านั้นเอง ไม่ว่าจะร้องเรียกอย่างไรก็ไม่มีเสียงตอบรับอีกต่อไปตลอดกาล

หอคอยเอาตัวเอาเข้าแลกกับชีวิตของผีเสื้อสมควรหรือไม่

ชีวิตหนึ่งดับไปเพื่อสานต่อชีวิตหนึ่ง คุ้มกันหรืออย่างไร

บางทีคำตอบอาจถูกเก็บไว้ที่ปลายฝัน ณ สุดสายปลายรุ้งไกลแสนไกล

เนิ่นนานผ่านพ้น

สายลมแรงพัดผ่าน

ฝุ่นควันจางหาย

พื้นที่ด้านหลังหอคอยซึ่งเคยถูกความสูงตระหง่านบดบังพลันปรากฏต่อสายตา บริเวณนั้นมีกลุ่มดอกไม้อยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งอาศัยร่มเงาของหอคอยมานานแลนนาน ในพื้นที่แห้งแล้งแห่งนี้ความจริงยังมีมวลหมู่ดอกไม้หลงเหลืออยู่ แม้มีพื้นที่ไม่มากนักและรอดพ้นจากกันถูกเศษอิฐหินทลายทับราวปาฏิหาริย์

หรือเป็นความตั้งใจของหอคอย

หากต่อจากนี้ไป อะไรจะมาคอยเป็นร่มเงาให้เล่า อะไรจะเป็นตัวกลั่นน้ำค้างหลั่งไหลราวหยดหยาดน้ำตาลงมาให้ในยามค่ำคืน หรือชะตากรรมของดอกไม้พวกนี้จะหายลับดับสิ้นลงเมื่อไร้ร่มเงาของหอคอย

ผีเสื้อแสนสวยตะลึงลาน

ไม่มีหอคอยก็ไม่มีสิ่งสานฝัน

ทันใดนั้น...ผีเสื้อแสนหล่อรูปร่างท่าทางดีตัวหนึ่งโฉบมาใกล้พลางส่งยิ้มทักทายให้ก่อนเอ่ยปากชวน

“อ้าว….ทำหน้าเศร้าอยู่ทำไมล่ะครับ ในทุ่งหญ้าข้ามเนินเขาไกลออกไปทางโน้น กำลังมีงานสังสรรค์ ผมกำลังจะไปร่วมงานพอดีผ่านมาทางนี้...ไปร่วมงานกันดีกว่านะครับ มีเกสรมวลไม้หอมกรุ่นมีน้ำหวานมากมายหลายชนิด.....อย่ามามัวทำหน้าเศร้าอยู่ที่นี่เลยครับ”

……

ผีเสื้อก็คือผีเสื้อ หอคอยก็คือหอคอย

เส้นทางของหอคอยก็คือเส้นทางของหอคอย เส้นทางของผีเสื้อก็คือเส้นทางของผีเสื้อ
ต่างรูปแบบต่างชีวิต ต่างจิตต่างใจ

เช้าวันนั้นพลันปรากฏสายรุ้งงดงามเส้นหนึ่งขึ้นบนฟากฟ้าราวอยู่แค่เอื้อม สุดสายปลายฝันราวกับจะจับต้องได้

หากผีเสื้อแสนสวยไม่สนใจสุดสายปลายรุ้งอีกแล้ว บินคลอเคลียผีเสื้อแสนหล่อไปมุ่งหน้าสู่เหล่ามวลพฤกษานานาพันธุ์เจิดจรุงหอมอบอวล…สู่เส้นทางใหม่โลกใหม่และชีวิตใหม่ในวันอันสดใส

หรือสุดสายปลายรุ้งเป็นเพียงมายาภาพ สิ่งซุกซ่อนเก็บไว้ก็เป็นเพียงภาพมายาอันไม่มีผู้ใดสามารถไปถึงได้เท่านั้น หรือบางทีเป็นเช่นนี้เอง ความรักที่ต้องเก็บไว้ ที่ปลายฝัน ณ สุดสายแห่งปลายรุ้งอาขเป็นเพียงความเพ้อฝัน

หรือเพราะว่าแห่งนั้นจึงเป็นที่สามารถเก็บความรักและความฝันซึ่งเก็บเกี่ยวมาจากโลกแห่งความฝันอันห่างไกลจากความเป็นจริง ตลอดมา..และ..ตลอดกาล

นิทานตำนานแห่งผีเสื้อและหอคอยจบสิ้นลง เหล่าผีเสื้อพากันนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง ด้วยความรู้สึกหลายอย่างอึงอลอยู่ในใจ

“แล้ว......ดอกไม้พวกนั้นตายตามหอคอยไปใช่ไหม”

ในที่สุด ผีเสื้อตัวหนึ่งส่งเสียงถามขึ้น

“แล้วเจ้าคิดว่ายังไงล่ะ” ผีเสื้ออาวุโสย้อนถามอย่างมีชั้นเชิง

“ข้าคิดว่าดอกไม้ที่เหลือพวกนั้นต้องตายในที่สุด เพราะไม่มีหอคอยซึ่งเคยรองรับหยดหยาดน้ำค้างลงมาให้อีกแล้ว ไม่มีร่มเงาในดินแดนแห้งแล้งแสงแดดแรงกล้า พวกดอกไม้ต้องตายอย่างแน่นอน”

“เจ้าคิดผิดแล้ว ดอกไม้พวกนั้นไม่ได้ตาย พวกมันกลับขยายแพร่พันธุ์ออกไปเรื่อยๆจนในที่สุดสถานที่อันเคยแห้งแล้งก็กลับกลายเป็นทุ่งหญ้าสวยงาม”

“อ้าว...ทำไมเป็นแบบนั้น” ผีเสื้อหลายตัวอุทานพร้อมกันราวกับนัดกันไว้

“ก็เพราะว่าหอคอยได้แผ่สายธารเลือดของมันออกไป ใช้เลือดต่างน้ำหล่อเลี้ยงชุบชีวิตทุ่งหญ้าขึ้นมาอีกครั้ง มันไม่เพียงทำเพื่อผีเสื้อน้อยตัวนั้น ยังทำเพื่อเผ่าพันธุ์ของบรรดาเหล่าผีเสื้อด้วย”

“หอคอยอะไรมีเลือดได้ด้วย” ผีเสื้อร่างน้อยตัวหนึ่งถามขึ้น ผีเสื้ออาวุโสตอบด้วยเสียงอ่อนโยนว่า

“มีหลายอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นสัมผัสจับต้องได้ แต่ว่ามันมี...บางอย่างต้องรับรู้ด้วยใจเท่านั้น”

“แล้วทุ่งหญ้าที่ว่าอยู่ที่ไหนกัน...พาพวกเราไปดูหน่อยได้ไหม”

ผีเสื้ออาวุโสยังไม่ตอบตำถามนั้นในทันที รอจนเห็นอาการกระวนกระวายใจของบรรดาเหล่าผีเสื้อเรามมอาการกระสับกระส่ายด้วยความอยากรู้คำตอบนั้น จึงเอ่ยขึ้นช้าๆว่า

“ตอนนี้พวกเราก็อยู่เหนือทุ่งหญ้าที่ว่านั้นแล้ว จะบินไปหาที่อื่นทำไมให้เหนื่อยเล่า”

เหล่าผีเสื้อพอได้ฟังต่างมีท่าทางตื่นเต้นแปลกใจทันที ไม่น่าเชื่อว่าทุ่งหญ้าสวยงามแห่งนี้จะเป็นฉากในตำนานนิทานผีเสื้อกับหอคอย ต่างเริ่มพากันโบยบินแยกย้ายกันสำรวจพื้นที่ด้วยความรู้สึกผิดแผกแตกต่างไปจากเดิม ถ้าเป็นเช่นนี้ซากของหอคอยจะต้องอยู่ ที่ใดที่หนึ่ง ในทุ่งหญ้าแห่งนี้

ผีเสื้อหลายตัวเริ่มรู้สึกถึงเสียงหัวใจของใคร หรืออะไรบางอย่าง เต้นเป็นจังหวะผสมผสานเข้ากับท่วงทำนองบทเพลงธรรมชาติ คล้ายกับว่าใต้พื้นดินซึ่งเต็มไปด้วยมวลหมู่ดอกไม้ หัวใจและความรู้สึกของหอคอยได้เฝ้ามองเหล่าผีเสื้อซึ่งกำลังโบยบินอยู่เบื้องบน เฝ้ามองผลงานของตัวเองทุกวันอย่างเงียบๆ ตลอดเวลาอันยาวนาน ในความเงียบเหงาอ้างว้างเดียวดายและเยือกเย็นใต้พื้นดิน ในความรู้สึกแบบนั้นก็ยังมีความรู้สึกดีๆเมื่อมองเห็นผีเสื้อมากมายทุกวันขยับปีกบางเบาไหวกลางสายลมบนฟากฟ้าสีครามและปุยเมฆขาว และไม่เสียใจกับการแตกหักพังทลายของตัวเองเลยสักนิด

ใช่แล้ว..ผีเสื้อก็คือผีเสื้อ หอคอยก็คือหอคอย

*************
แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 21:01:22

จากคุณ : Psycho man

เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 20:56:37

ความคิดเห็นที่ 13

==============
PSYCHO birth day 2
16 สิงหาคม : คุณรุริกะ
Bonus track
=============

ลัดดายาดอง(เรื่องเล่าริมถนนเวอรชั่นสร้างใหม่)

ครืน...!!!!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหว แผ่นดินสะเทือนราวกับเกิดแผ่นดินถล่ม ร้านลัดดายาดองของ สาวสวยลัดดาสั่นวูบวาบ เสียงถ้วยชามหล่นแตกเปรี้ยงปร้าง นพพรผู้กำลังนั่งดื่มน้ำใบเตยและทำตาหวานใส่สาวสัดดาอยู่ไม่ขาดระยะ (แบบเสียภาพพจน์ตัวเอกคนหนึ่งในเรื่อง ภูสาโยง ไปจนหมด) ตกใจผวากระโดดกอดหม่ายสาวเจ้าของร้านยาดองแน่น

แอนนูกำลังแต่งหน้าอยู่ช้างๆ ผวาเข้ากอดสาวกีวี่อย่างตกใจสุดขีดหวีดสยอง กะปอมซ่าเผ่นหลบไปปีนขึ้นไปบนต้นมะละกอข้างหลังโอนเอนไปมาอย่างน่าหวาดเสียว หนุ่มทะเลเดือดพันร็อคกระโดดลงโอ่งมังกรซึ่งมีน้ำอยู่เต็ม เอาหลอดกาแฟโผล่ขึ้นมาหายใจแบบนินจา ใยไหมผวาหลบเข้าไปในตู้เย็นอย่างคนขวัญกระเจิงซึ่งปกติไม่มีทางทำได้ ส่วนหนุ่มโซอี้กระโดดขึ้นไปนั่งยองๆ บนหลังคาร้านลัดดายาดองราวปาฏิหาริย์

สมาชิกร้านยาดอง ค่อยๆโผล่หน้าออกไปดูรอบร้านด้วยสภาพฝุ่นมอมแมมเหมือนเพิ่งโผล่ขึ้นมาจากหลุมหลบภัยภายใต้การถูกถล่มด้วยระเบิดอย่างหนัก ยกเว้นไยไหมผู้โผล่ออกมาจากตู้เย็นซึ่งมีไอเย็นลอยกรุ่นออกมาตามศีรษะและเสื้อผ้าแต่แล้วเมื่อมองไปด้านข้าง ทุกคนต้องปากอ้าตาค้าง

ข้างๆร้าน ที่เคยว่างเปล่า บัดนี้มีร้านค้าซึ่งมีรูปทรงคล้ายกันเพียงแต่ว่าสวยกว่า โอ่อ่ากว่า เหนือกว่าด้วยประการทั้งปวง ตั้งเด่นเป็นสง่าราวกับเนรมิตขึ้นมาจากความว่างเปล่าท่ามกลางฝุ่นควัน และหน้าร้านบุรุษชุดดำแว่นดำผู้ไม่ยอมแก่เด็ดขาดเพราะหยุดอายุตัวเองไว้ที่ 25 ปีเท่านั้นเป็นหนุ่มอมตะนิรันดร์กาล

อาจารย์จีปีศาจนั่นเอง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

รุริกะร้องถามออกไปด้วยความมึนงง ไม่ได้วิ่งหนีไปไหนเพราะไม่รู้ไปไปหลบที่ไหน เธอแค่เดินมาทักทายเพื่อนๆ แถวร้านยาดองเท่านั้น อาจารย์จอมปีศาจหันมามอง เลิกคิ้วทำท่าแปลกใจอย่างไม่จริงใจเท่าไรนักก่อนเอียงคอย้อนถามอย่างสุภาพว่า

“มีอะไรหรือครับ ท่านสุภาพสตรีท่านสุภาพบุรุษทั้งหลาย”

“นี่มันร้านอะไรกัน แล้วจู่ๆร้านเหล้าร้านเบียร์มาอยู่ข้างๆร้านพวกเราได้ยังไง” เจ๊โอร้องถามอีก รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลอะไรบางอย่าง มันเป็นลางสังหรณ์อัปมงคลชนิดหนึ่งที่น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

“อ้อ....”

อาจารย์จีปีศาจหันไปมองร้านซึ่งอยู่ข้างๆ ยิ้มนิดๆที่มุมปากพลางตอบว่า

“นี่มันเป็นร้านเหล้าสากลระดับโลกมาตรฐาน ISO 20011 ขายเบียร์สด เบียร์ทุกยี่ห้อ ระบบน็อคดาวน์สั่งทางเครื่องบินมาจากเมืองนอกเพิ่งทิ้งลงมาติดตั้งหยกๆ กะว่าจะมาทำตลาดแถวนี้สักหน่อย คงไม่รังเกียจนะครับท่านทั้งหลาย ผมยังจะเปิดขายลาบ ก้อย ธาราร่วง(น้ำตก) ซกเล็ก ส้มกระแทก(ส้มตำ) หมกฮวก แกงอ่อม เปรี้ยวมัฉฉาเล็ก(ส้มปลาน้อย) ด้วยครับ ว่างๆ เชิญมาอุดหนุนนะครับ”

“ร้านนายจะมา คู่กับร้านลัดดายาดองนี่นะ” กะปอมร้องอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ต้นมะละกอโอนเอนไปมาอย่างน่าหวาดเสียว

“โอ๊ย..นักนินกับเกนโซ.ตายแน่คราวนี้”

“ไม่ตายหรอกครับคุณผู้หญิง เรื่องธุรกิจการค้าการขายเป็นสิทธิเสรีภาพขั้นพื้นฐานในระบบเสรีนิยม ใครดีใครได้ ดีเสียอีกมีคู่แข่ง เราจะได้พัฒนาธุรกิจให้เจริญก้าวหน้าครับ”

“ไม่ยอมหรอก” ลัดดาได้สติร้องขึ้นมาบ้าง ทั้งที่ยังโดนนพพรกอดแน่น ปอมซ่าปลิดลูกมะละกอโยนลงมากะให้ถูกหัวจานจี แต่พลาดหล่นลงไปในโอ่งน้ำท่ามกลางเสียงดิ้นตูมตามของนินจาจำเป็นผู้ใช้หลอดกาแฟหายใจ

“จู่ๆจะมาตั้งร้านข้างเราได้อย่างไร มีแผนร้ายสักอย่างล่ะสิ”

“หามิได้ครับ ท่านสุภาพสตรี ผมหามีแผนการณ์ร้ายใดไม่ อย่าคิดมากสิครับ มันไม่ดี” ยังคงคัดค้านโต้แย้งอย่างเยือกเย็นสุขุมคัมภีรภาพ คุณลัดดาเองก็จะได้มีเพื่อน นพพรก็จะมีเพื่อนคุย คุณกะปอมก็จะมีเพื่อนกิน"

“ดีเสียอีก ร้านเราจะได้ปรองดองกัน ช่วยเหลือกันแบบบูรณาการ”

“เชอะ...ไม่มีวัน..”กีวี่ บราวด์ แลบลิ้นยาวเฟี้อย

อาจารยฺ์ปีศาจได้เพียงแต่ยิ้มไม่ว่าอะไร แล้วทันใดนั้นใครคนหนึ่งก็โผล่ออกมาจากหลังร้านในชุดดำหน้าตาคล้ายอาจารย์จีมากแต่ในมือมีเลื่อยไฟฟ้าน่ากลัว ท่าทางกึ่งดีกึ่งบ้าไม่น่าไว้ใจ ผิดจากอาจารย์จีผู้สุภาพและแสนดีราวหน้ามือเป็นหลังมือ

“ไซโคแมน เรามีของฝากให้สุภาพสตรีเหล่านี้ไม่ใช่หรือ”

บุรุษผู้มาใหม่มียิ้มเหี้ยมเกรียมที่มุมปาก มือข้างหนึ่งจับสายสตาร์ทเลื่อยไฟฟ้าไว้แน่นแล้วดึงเต็มแรง ทันใดนั้นเลื่อยยนต์เริ่มทำงานหมุนจี๋ส่งเสียงหวีดหวิวกึกก้องเสียดประสาทลงไปถึงรากฟัน เลื่อยยนต์กระตุกระริกไหวเหมือนมีชีวิต แล้วเดินแกว่งเลื่อยไฟฟ้าไปมาอย่างน่าหวาดเสียวตรงมายังร้าน ลัดดายาดอง ควันสีขาวจางๆกระจายออกมาจากตัวเลื่อยซึ่งกำลังคำรนคำรามกระหายเลือด

“เอ๊ย....เผ่นเถอะ...!!!!”

แอนนูได้สติลุกขึ้นมามองร้องเสียงหลงเป็นคนแรก ขณะสาวคนอื่นๆตกตะลึงเพราะนึกไม่ถึง เกนโซซึ่งไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหนเข้าหานักนินอย่างตกใจแต่โดนนักนินพลิกตัวขัดขาผวาชนผนังโครมใหญ่ครางอิ๋งกุมหัวป้อยๆ ส่วนกะปอมสาวปีนสูงขึ้นไปจนถึงยอดต้นมะละกอ ลัดดาได้สติทุ่มนพพรออกจากร้ายด้วยวิชายูโด (ความรู้สึกช้ามาก)

ทุกคนได้สติ เผ่นหนีเข้าไปยังหลังร้าน กระจายไปคนละทิศละทาง ใยไหมหายเข้าไปในตู้เย็นอีกครั้ง

“เรียกตำรวจเร็ว..” รุริกะละล่ำละลักแข่งกับเสียงกึกก้องของเลื่อยไฟฟ้าซึ่งใกล้เข้ามาทุกที สาวๆพากันได้สติร้องขึ้นสุดเสียงทันที

“ตำรวจ...ตำรวจ ช่วยด้วย...ตำรวจ..!!”

“ปัดโธ่....” รุริกะ “ใม่ใช่เรียกแบบนี้ ตำรวจไหนจะมาได้ยิน โทรศัพท์สิโทรศัพท์”

“โทรศัพท์จ๊า.....โทรศัพท์ ช่วยด้วย!!!!”

เอาเข้าไป.....ท่าจะบ้ากันไปใหญ่...รุริกะเห็นท่าไม่ได้การเพราะใบเลื่อยคมวาวหมุนจี๋อยู่ห่างออกไปไม่ถึงสองเมตร ลากแขนกี่วี่และแอนนู วิ่งออกทางหลังร้านอย่างไม่คิดชีวิต ในวินาทีแห่งความเป็นตายนั้นไม่ได้สนใจว่าใครเตลิดไปทิศไหนบ้างแล้วในหัวมีแต่เสียงเสียดประสาทสะท้านของเลื่อยไฟฟ้า

ทันใดนั้นประตูหลังร้านซึ่งทั้งสองปิดเอาไว้ก็แตกกระจัดกระจายเศษไม้ปลิวว่อน ท่ามกลางเศษเสี้ยวซากเศษไม้โบยบินร่างทะมึนพร้อมอาการกวัดแกว่งเลื่อยไฟฟ้าไปมาเดินออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัวแล้วเริ่มวิ่งตรงเข้ามา

“โอ๊ย...หนีกันเถอะ ยังจะตามมาอีก”

สามสาวกระชากแขนกันวิ่งหนีแต่ดันวิ่งไปคนละทางกันเลยดึงกันไปดึงกันมาอยู่อย่างนั้นในขณะที่เงาเลื่อยนรกคุกคามใกล้เข้ามาทุกที

“วิ่งไปอีกทางสิ วิ่งไปอีกทาง”

กีวี่บราวด์ ร้องสุดเสียง แต่พอต่างวิ่งกลับทางเป็นตรงข้าม เหตุการณ์ก็ซ้ำรอยเดิม ทั้งสองยังวิ่งดึงกันไปคนละทางอยู่ดี จนแขนยืดแขนยาวไปตามๆกัน

โซอี้อาศัยความวุ่นวายคว้าซามูไรที่ถือมาด้วยจะเอาไปต่อกรกับเลือยนรก ความหาอยู่นานก็ไม่เจอ ในที่สุดนึกได้ว่า ลืมซามูไรไว้ในรถเข็นบริเวณร้านเซเว่นหน้าปากซอย พอนึกได้ใจหายวาบเพราะไดโกไร่ก็อยู่ในรถเข็น ป่านนี้ไม่โดนพวกยางิวจับตัวไปแล้ว เขารีบกระโดดลงมาแล้ววิ่งออกไปไม่คิดชีวิต เพิ่งนึกได้ว่าลืมรถและลูกชายไว้เมื่อสองปีที่แล้ว

เห็นจวนตัว รุริกะตัดสินใจแกะมือเพื่อนออกวิ่งหนีไปตามข้างถนนสายนักเขียนโดยมีผู้คนหันมามองอย่างแปลกใจและสนุกสนานเพราะนึกว่าถ่ายภาพยนต์ อาศัยเป็นมนุษย์ตัวเล็กจึงวิ่งได้เร็วเพราะบางครั้งลมพาไป

ดูเหมือนว่าไซโคแมนจงใจไล่จำเพาะเจาะจงรุริกะเท่านั้น เภสัชกรสาวผู้หนีงานมาเฝ้าร้านยาดองวิ่งสุดกำลังไปตามทางเดินซึ่งมีไม้พุ่มเรียงรายเป็นแนวยาว แต่เสียงกึกก้องของเลื่อยมรณะยังดังไล่หลังมาอย่างไม่ยอมหยุดยั้ง เศษใบไม้ใบหญ้าปลิวว่อนกระจายเป็นแนวยาวมุ่งหน้าตามมาติดๆราวกับมีเรด้าห์ติดตามตัว

เห็นประกายเลื่อยวูบวาบอยู่ท่ามกลางเศษใบไม้ใบหญ้าเหล่านั้น ผู้คนกระโดดหายออกไปสองฟากขณะที่เภสัชกรสาววิ่งตะลุยไปแบบไม่คิดชีวิต

อดหันไปมองหลังไม่ได้ โอย...พระเจ้า เส้นทางที่วิ่งผ่านมาเมื่อครู่กระจัดกระจายราวโดนพายุกวาด ถังขยะถูกตัดขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เสาไฟฟ้าโดนเลื่อยตัดขาดกลางล้มครืนลงประกายไฟซ้อตสว่างจ้าพร้อมกับเปลวไฟลุกฮือและกลิ่นเหม็นไหม้ คนขายของตามทางเท้าเผ่นหนีไปคนละทิศละทาง

มันเป็นภาพสยองขวัญไม่น้อยที่มีคนถือเลื่อยไฟฟ้าไล่กวดคนในเวลากลางวันที่เต็มไปด้วยผู้คนแบบนี้ พวกตำรวจก็พาลนึกว่านี่เป็นการแสดงหนังเลยพากันยืนหัวเราะดูอยู่เฉยๆ

วิ่งเข้าใบในร้านค้าดีกว่า คนเยอะ หมอนั่นคงไม่กล้าตามมา

คิดดังนั้นสาวรุริกะก็หักมุมเลี้ยววิ่งตรงเข้าไปในร้านสรรพสินค้าทันที

โครม.....!!!!!

ชนกระจกใสเต็มแรงจนทะลุเข้าไปเป็นรูปตัวคน แต่ไม่มีเวลาเจ็บ เพราะไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงเปรี้ยงของกระจกแตกกระจัดกระจายก็ตามมา เสียงคำรามเสียดประสาทของใบเลื่อยคมกริบ กลิ่นน้ำมันฟุ้งกระจายไปทั่วพร้อมกับควันสีขาวจากตัวเลื่อยทำให้เภสัชกรสาวแทบเสียสติด้วยความหวาดกลัว

วิ่งหนีต่อไป ผ่านไปยังบริเวณซึ่งมีการวางขายเสื้อผ้าอยู่เป็นทาง หางตาเห็นเศษเสื้อผ้าสีต่างๆ กระจัดกระจายปลิวขึ้นไปในอากาศราวลมพายุหอบมุ่งหน้าเป็นแนวตรงมาอย่างรวดเร็วท่ามกลางเสียงหวีดร้องของผู้คน โต๊ะซึ่งวางเสื้อผ้าหักกลางโครมครามพับลงกับพื้นกระจัดกระจายราวถูกถล่มด้วยระเบิดซีโพว์แฝงกั้นร้านพังทลายลงตามเส้นทางวิ่งผ่าน สาวๆหลายคนกรีดร้องสุดเสียงเพราะโดนเลื่อยตัดเสื้อผ้าขาดกระจายเหลือแต่ชุดชั้นใน (มันเป็นความบังเอิญ) มือเลื่อยพิฆาตเห็นแล้วก็หยุดมองสาวๆเ้วยความบังเอิญ

“ซอยข่อยแน๊........!!!!”

ร้องเป็นภาษาคลาสสิกของสาวๆ เพราะความตกใจ อยู่ดีๆ เสื้อผ้าก็โดนเลื่อยตัดขาดกระจัดกระจาย แต่ไม่มีการบาดเจ็บเพราะคนเขียนใจดีมีเมตตาและทรงคุณธรรมล้ำฟ้าและถ่อมตนนั่นเอง

วิ่งเตลิดออกจากร้านเสื้อผ้า เป็นที่น่าสังเกตว่าตอนวิ่งเข้ามา รุริกะยังมีเสื้อผ้าเก่าๆถูกๆเพราะเป็นคนประหยัด เพราะเอาไปแจกบริจาคคนอื่นหมด จนตัวเองแทบไม่มีอะไรจะใส่อยู่แล้ว แต่พอวิ่งออกจากย่านนี้กลับะบว่าตัวเองมีเสื้อผ้าสวยๆราคาแพงสวมใส่แทน อันเป็นผลจากความตกใจเลยเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบรวดเร็วโดยไม่รู้ตัวนั่นเองและ เป็นของดีมียี่ห้อทั้งนั้น ก่อนเข้าร้านและหลุดออกมาราวเป็นคนละคน

มันเป็นความบังเอิญเท่านั้น

ทั้งสองหลุดออกมาจากย่านเสื้อผ้า วิ่งเข้าไปในย่านขายรองเท้าและกระเป๋าถือในขณะที่ร้านรวงย่านเสื้อผ้าค่อยทยอยล้มพับลงเป็นแถวตามหลัง เลื่อยไฟฟ้ายังคงกระโจนตามไปติดๆ รองเท้านับร้อยคู่กระเด็นเวียนว่อนก่อนที่รุริกะจะหลุดออกมาพร้อมทั้งสวมรองเท้าคู่ใหม่ราคาเป็นหมื่นและกระเป๋าหนังแท้แบบสะพายใหล่ราคาเกือบแสน

ออกจากย่านรองเท้ากระเป๋าสตรี เภสัชกรสาวหลุดเข้าไปในย่านขายอาหาร ทีนี่เศษผักเศษบะหมี่กระจัดกระจายก่อนพังทลายลงเป็นแนวทั้งแถบ ลูกชิ้นกระเด็นออกไปรอบทิศราวกระสุนปืน ก่อนที่เธอจะวิ่งหน้าเริ่ดออกมาในมือถือชามก๋วยเตี๋ยวสองชามวิ่งไปซดไปเพราะความตกใจ เส้นก๋วยเตี๋ยวยังห้อยร่องแร่งตามมุมปากแกว่งไกวตามจังหวะการวิ่ง

ลูกชิ้นลูกโตผิวราบลื่นเป็นประกายกระเด็นออกจากชาม หญิงสาวกระโดดลอยตัว ม้วนตัวกลางอากาศ งับใส่ลูกชิ้นอย่างแม่นยำเพราะความเสียดาย

ขณะผ่านโรงหนัง กำลังจะตกใจวิ่งเข้าไป สาวเจ้าหรี่ตามองป้ายโฆษณา อ้าว..หนังเรื่องนี้ไม่สนุก ไม่ชอบ เภสัชกรสาวเลยเบนเข็มตกใจวิ่งห้อออกไปทางโชว์รูมรถยนต์ ในขณะที่ไซโคแมนหยุดชะงักมองดูป้ายโฆษณาหนังอย่างเสียดายวูบหนึ่งเพราะนั่นเป็นเรื่อง The Texas Chainsaw Massacre ที่สุดโปรด กลั้นใจหันไปมองอีกด้านหนึ่ง กลับเห็นร้านอบ อาบ นวด แผนอนาคต เลยทำท่าจะวิ่งเข้าไป แต่นึกได้ว่าผิดอิมเมจ เลยถอยออกมาอย่างเสียดาย

รุริกะได้โอกาส วิ่งหนีห่างออกไป เห็นร้านคาระโอเกะอยู่ข้างถนน ทำท่าจะวิ่งเข้าไปร้องเพลงด้วยความตกใจ แต่นึกได้ว่าตัวเองร้องเพลงไม่เก่ง เลยนถอยออกมา

นั่โชว์รูม นรถราคาเป็นล้านจอดอยู่ ชายกลางคนท่าทางเป็นอาเสี่ยกำลังลองเครื่องยนต์กับพนักงานขาย รุริกะไม่รอช้า วิ่งไปกระชากคอเสื้ออาเสี่ยคนนั้นออกมาจากรถ ทุ่มด้วยท่าทุ่มข้ามสะโพกลงไปนอนพื้นพลางตวาดลั่นว่า

“หลีกไป คนกำลังตกใจ..”

อ้า..ว นั่นกุญแจเสียบอยู่ ไม่รอช้าเพราะหางตาเห็นคมเลื่อยวูบวาบใกล้เข้ามาแล้วพร้อมกับหลังคารถคันหนึ่งกระเด็นขึ้นไปในอากาศเหมือนถูกจับขว้าง กระแทกโคมไฟบนเพดานจนระเบิดตูมเกิดประกายไฟแตกเป็นดอกดวงพราวพรายรายหล่นกล่นเกลื่อนเสียงหวีดร้องก้องระงม

กลั้นใจบิดกุญแจสตาร์ทเครื่องเพราะความตกใจ

บึ้มม.......!!!!

เสียงรถหรูหราราคาแพงกระหึ่มนุ่มนวลชวนฝันกระแทกเกียร์เหยียบคันเร่ง รถหมุนคว้างเป็นวงกลมสองรอบก่อนพุ่งทะยานชนกระจกหน้าโชว์รูมแตกกระจายออกไปยังทางเดิน เลยพุ่งไปชนประตูทางออกโครมครามลงไปยังถนน รถยนต์ซึ่งวิ่งอยู่แถวนั้นพอเห็นรถราคาแพงระยิบเลยพากันหยุดให้อย่างเกรงใจ ทำให้ขับผ่านไปได้อย่างสะดวกสบาย แม้แต่ผ่านไฟแดงยังเปลี่ยนเป็นไฟเขียวให้

“ฮ่าๆๆๆ เจ้าโรคจิต ทีนี้ตามมาไม่ทันแล้ว คนจะวิ่งทันรถก็ให้มันรู้ไป”

เภสัชกรสาวหัวเราะเสียงหวานอย่างสะใจและตกใจไม่ยอมหาย ผิวปากหวือ เอื้อมมือไปเปิดเครื่องเสียงราคาเกือบล้าน เสียงกระหึ่มจากลำโพงชั้นดีผ่านเข้ามาในโสตประสาททันที

“เด้อนางเอ เด้อๆนางเดอ.!!!!”

เพลงมันๆคลาสสิค ทำเอาเกือบลุกขึ้นรำซิ่งเฉิบๆถ้าไม่มีเสียงอี๋ๆๆๆๆๆ....เสียดประสาทเสียวรากฟันแทรกทำนองเพลงดังมาจากหลังคารถ พอเงยหน้ามองก็ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเห็นใบเลื่อยวาววับกำลังผ่านหลังคารถลงมาพร้อมการเสียดสีจนสะเก็ดไฟแตกประกายราวดาวนับร้อยนับพัน

ที่แท้จอมโรคจิตไซโคเกาะหลังคารถมาตั้งแต่แรกแล้ว

มันเป็นภาพที่น่าสยองขวัญไม่น้อยเลยทีเดียวที่เห็นชายคนหนึ่งนอนเกาะอยู่บนหลังคารถ มืออีกข้างใช้เลื่อยไฟฟ้ากดลงไปบนหลังคารถซึ่งวิ่งเฉไปเฉมาอย่างไม่คำนึงถึงชีวิตใครทั้งนั้นนอกจากปฏิบัติหน้าที่ซึ่งได้รับมอบหมายมาให้จบสิ้น

ตัดสินใจเหยียบเบรคเต็มแรงแล้วเปิดประตูรถกระโจนหนีตาย

เอี๊ยด!!!!!!!!

เปรี้ยง!!!!!!

รถหมุนคว้างก่อนเข้าด้านหลังอัดกับร้านขายทองคำรูปพรรณข้างถนน รุริกะกระเด็นออกมาศรีษะสวมเข้าไปสร้อยคอทองคำสิบบาทสามเส้นซึ่งกำลังลอยอยู่ในอากาศเพราะความตกใจก่อนทะลุร้านลงไปนอนอยู่สนามหญ้าลงไปนอนยิ้มฝันหวาน

นั่นไม้พุ่มซึ่งขึ้นเป็นแนวยาวบัดนี้ถูกตัดขาดกลางเป็นเส้นตรงลากยาวใกล้เข้ามาอีกแล้ว เงาทะมึนและกลิ่นน้ำมันอบอวนอยู่ในอณูอากาศ เลื่อยไฟฟ้ากวัดแกว่งไปมาบ้าคลั่งตรงเข้ามาอย่างไม่มีทางหนีอีกแล้วเนื่องจากกระเป๋าสะพายราคาแพงดันไปเกี่ยวกับเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งวางอยู่บริเวณนั้น จึงไม่มีทางทำอะไรนอกจากหยิบกระจกขึ้นมาผัดหน้าทาปากแต่งหน้ารอความตายเพราะความตกใจ

ปีศาจไซโคเดินทื่อเข้ามา พร้อมเลื่อยยนต์คำรามเสียเประสาท พอเห็นว่าหญิงสาวกำลังแต่งหน้าทาางปากก็หยุดชะงัก

"ทำอะไรของเธอ" เขาส่งเสียงถามท่ามกลางเสียงคำรามของเลื่อยในมือ

"คนจะแต่งหน้าทาปากอย่ากวนใจได้ไหม คนไม่มีมารยาท"

ร่างทะมึนชะงัก เพราะเขาเป็นคนมีมรรยาท

"ปิดเจ้าเครื่องบ้าๆนั่นด้วย หนวกหูชะมัด" เธอหมายถึงเสียงเลื่อยยนต์ ไซโคแมนยอมปิดเครื่่องลงแต่โดยดี เพราะเป็นคนมีมรรยาท

"ดีมาก.แล้วนั่งรอไปก่อน เข้าใจไหม"

"เข้าใจครับ" รับปากอย่าง งงๆ กับ บทตัวเอง มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

หญิงสาวทาปากไปมา แต่เพราะความตกใจเลยสีเลอะหน้า ดูแล้วคล้ายหน้าแมว และขอบตาข้างหนึ่งคำเหมือนหมีแพนด้า

"คุณครับ" เสียงเรียกแสนสุภาพล้นเหลือ

รุริกะพยายามระงับอารมณ์แตกตื่น เงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ

ดอกไม้ช่อหนึ่งยื่นมาตรงหน้า พร้อมกับเสียงเย็นยะเยียบแต่ใจดีอย่างไม่น่าเป็นไปได้ของไซโคแมน

“อาจารย์จี สั่งให้ผมเอาดอกไม้มาให้คุณครับ คุณหนีทำไม...สุขสันต์คล้ายวันเกิดครับ ฮี่ๆๆๆ.”

รุริกะปากอ้าตาค้าง เอ๋อนิ่งไปครึ่งค่อนวัน สุดท้ายพึมพำในลำคอว่า

“แค่เอาดอกไม้มาให้นี่นะ...ดอกไม้นี่นะ ....ถือเลื่อยไฟฟ้ามาให้ดอกไม้ .....กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!!!!”

ประโยคสุดท้ายเภสัชกรสาวกรีดร้องสุดเสียงก่อนหมดสติลงไปด้วยความคับแค้นใจ

เหตุการณ์สงบลง แต่มีใครบางคนที่ถูกลืม เพราะไม่มีใครเงยหน้าขึ้นไปมอง สาวปอมยังคงเกาะยอดต้นมะละกอ จะลงมาก็ลงมาไม่ได้ เพราะกลัวความสูง จะร้องก็ร้องไม่ออกเพราะความตกใจค้างคา ได้แต่เกาะยอดต้นมะลอกอโอนไกวไหวไปมาอยู่เช่นนั้นจนค่ำคืนมาเยือน และขอบฟ้าเริ่มปรากฏกลุ่มเมฆฝนดำทะมึนใกล้เข้ามาอย่างน่ากลัว

*************************
แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 00:30:27
แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 22:51:35
แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 22:46:53
แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 22:41:31
แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 22:40:03
แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 55 22:39:11

จากคุณ : Psycho man

เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 22:29:36