ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ พายุฝนนั้นดำเนินไปถึงสามวันสามคืนเต็ม ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง อาจมีที่แผ่วราไปพอให้คนรอทั้งหลายหลงดีใจบ้าง แต่ก็เป็นเพียงชั่วระยะเพลาสั้นๆ เท่านั้นเอง ก็โหมพัดแรงขึ้นมาอีก มาถึงเพลานี้แต่ละคนจึงนั่งเงื่องหงอยมองฝนฟ้าที่ไม่ปรานีต่อการเดินทาง กระจายอยู่ตามมุมต่างๆ ของทั้งสามถ้ำนั้น สองวันแรกยังพอมีเสียงสรวลเสเฮฮาเป็นระยะ แต่พอเข้าวันที่สามซึ่งมีสภาพไม่ต่างจากการติดเกาะเช่นนี้ ทำให้ไม่มีใครนึกสนุกที่จะเล่าเรื่องราวสู่กันฟังให้สำราญใจกันอีกสืบไป พระนางจามเทวีเห็นผู้คนนั่งเจ่าจุกกันเช่นนั้นก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย   จอมนางลุกจากที่เดินไปยังปากถ้ำ มองลมฝนที่พัดกระหน่ำอยู่ด้านนอกจนมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากม่านฝนสีขาวเท่านั้น เท่าที่พระนางได้ยินได้ฟังมาจากควิยะและชาวบ้านก่อนหน้านี้ล้วนเล่าความตรงกันว่า แถบนี้เมื่อเข้าปลายฝนแล้วไม่ต้องห่วงเรื่องพายุฝน แต่สิ่งที่น่าห่วงกว่าคือน้ำเหนือที่เริ่มหลากลงมา เมื่อแรกพระนางเธอยังคิดว่าเป็นเพียงความบังเอิญ ด้วยอาจมีพายุหลงเหลือมาถึงปลายฤดูบ้าง หากเพลานี้... “คิดสิ่งใดอยู่ เจ้าจามเทวี” เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากทางด้านข้าง พระนางจามเทวีไม่จำต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นผู้ใด แล้วตอบลดเสียงลงพอได้ยินกันเพียงสองคน     “ปลายวัสสากาลเกิดพายุร้ายขึ้นก็ว่าแปลกนักแล้ว ที่แปลกยิ่งกว่าคือวาตะไม่มีเค้าว่าจักราฤทธิ์ลงเลย”   “เกิดด้วยกฤตยามนต์ของผู้ใดกระนั้นหรือ”  เจ้าชายรามราชถามหน้าขรึมลง     “ไม่ใช่” จอมนางตอบอย่างมั่นใจนัก “หากเป็นฝนเกิดด้วยอาคม มีหรือที่น้องจักไม่ล่วงรู้ก่อน มีหรือที่ครูท่านหรือแม้แต่พี่จันทรีจักแก้ไขมิได้” พระนางจามเทวีมองไปทางฝั่งตรงข้ามแทนคำตอบ เจ้าชายรามราชมองตามสายตานั้นก็เห็นเกลียวน้ำแม่ระมิงค์ม้วนเป็นคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง ยังให้ดินอ่อนริมตลิ่งทลายลง เปิดทางให้น้ำทะลักเข้าท่วมพื้นที่บริเวณนั้นจนสิ้น   “พายุพัดมาจากทางฟากกระโน้น เกลียวน้ำก็ควรต้องซัดสาดมาข้างเรา หาใช่สวนทางกับกระแสลมไม่ นั่นเป็นสิ่งแรกที่น้องสังเกตเห็นด้วยเหตุนี้น้องจึงคิดว่ามันมิใช่พายุฝนธรรมดาแน่แล้ว ถัดมานั้นคือวาตะยังพัดโหมแรงสม่ำเสมอตลอดทั้งสามวันสามคืนอันไม่เคยมีมาก่อน ราวจักขังพวกเราไว้ ณ ที่นี้” จอมนางบอกด้วยน้ำเสียงเคร่ง พายุที่พัดอู้ไม่มีวี่แววว่าจะแผ่วราลงเลยสักนิด กลับยิ่งโหมพัดแรงราวจะถอนเชิงผาแห่งนี้ให้โยกคลอนกระนั้น จะเป็นด้วยอุปาทานหรือไม่ก็ตาม พระนางจามเทวีรู้สึกเหมือนแผ่นดินจะไหวคลอนน้อยๆ เสียด้วยซ้ำ “มหาฤๅษีท่านว่าอย่างไรในเรื่องนี้” คนยืนเคียงข้างถาม เพราะเมื่อตอนบ่ายสุกกทันตะฤๅษีมาพบศิษย์เอกถึงที่พัก ไม่มีใครติดใจสงสัยว่าท่านฝ่าลมฝนมาได้อย่างไร มีแต่ความแปลกใจเท่านั้นที่ท่านเรียกศิษย์สาวเข้าไปสนทนาใกล้ๆ เพื่อมิให้คนอื่นได้ยินความ ซ้ำยังใช้เพลาเพียงสั้นๆ เท่านั้นก็กลับไป หลังจากนั้นพระนางจามเทวีก็มีสีหน้าครุ่นคิดอยู่ตลอดจวบถึงเพลานี้ คนถูกถามหันมามองบดีนิ่งอยู่ชั่วอึดใจก่อนส่ายหน้าช้าๆ “มิได้ว่าอย่างไร น้องถามครูท่านถึงเหตุที่เกิด ท่านไม่ตอบคำ แต่ให้น้องคิดหาทางแก้ไขเอาเอง” “ก็แล้วหากท่านรู้ ไยท่านจึงไม่คิดแก้ไข” “หามิได้เจ้าพี่ การบางเรื่องนั้นไม่มีผู้ใดกระทำแทนได้ นอกจากตัวของเราเอง” “หมายความว่า...” “เจ้าค่ะ” พระนางจามเทวีพยักหน้ารับ “เหตุวิปริตนี้เกิดด้วยตัวของน้องเอง หากไม่ทำการใดลงไปแล้ว คนของเราก็จักต้องนั่งซึมเซาเจ่าจุกอยู่ ด้วยไม่รู้ว่าเมื่อใดพายุจักสงบลง แน่นอน การเดินทางของเราก็จักยิ่งเนิ่นช้ามากกว่าเดิม” แววตาพระนางเธอเป็นประกายวาวจ้าอย่างคนที่ตัดสินใจเด็ดขาด เจ้าชายรามราชนึกรู้ในบัดดลว่าชายาคิดทำการสิ่งใด แต่พอจะออกปากห้ามปรามก็เหมือนมีก้อนหินมากดถ่วงลิ้นไว้มิให้พูดออกไปได้ นอกเสียจากจำใจจำยอมให้อีกฝ่ายทำตามความประสงค์ กลดคันใหญ่กางกั้นเหนือเศียรเกล้าแห่งนาง วาตะนั้นดุจแผ่วราลงเมื่อจอมนางออกมายืนกลางลานกว้าง ม่านฝนขาวทึบที่ตกลงมานั้นกลายสภาพเป็นเศวตวิสูตรกั้นสายตาคนนอกมิให้มองเห็นได้ถนัดว่าพระนางเธอทำการสิ่งไร เว้นเพียงผู้ที่ถวายการดูแลใกล้ชิดเท่านั้น และหากผู้ใดสังเกตก็จะเห็นว่ารอบกายพระนางเธอไม่มีละอองฝนใดปลิวต้องร่างเลย พระนางจามเทวีมองฟ้าที่ดำทะมึน ก่อนประนมมือไว้ระหว่างอก แล้วตั้งสัตยาธิษฐานในบัดดล น้ำเสียงอันกังวานด้วยอำนาจดังก้องไปทั่วกลบเสียงลมฝนประหนึ่งทวยเทพทั้งปวงต่างรอคอยสดับอยู่ก่อนแล้ว “อันธรรมเนียมแต่โบราณนั้นไม่เคยมี ที่จักให้สตรีขึ้นครองนครา ชะรอยว่าเป็นด้วยเหตุนี้วิศเวเทวาเจ้าจึงไม่พอใจ สำแดงเหตุให้เห็นเป็นประจักษ์ บัดนี้ข้า จามเทวี ปิ่นนารีแห่งลวปุระขอเสี่ยงสัตย์อธิษฐาน  มาตรแม้นบุญข้าถึงที่สุด ณ ที่แห่งนี้ ขอพิบัติโพยภัยจุ่งจักมีแก่ข้านี้เพียงผู้เดียว อย่าเกิดมีต่อบริวารข้าคนของข้าเลย แต่ถ้ารอยบุญอันข้าเคยทำมาแต่ปางบรรพ์นั้น มีมากพอจักนำหนุนให้ข้านี้เป็นนางพญาในเมืองเหนือโพ้นแล้ว ขอให้เทพเทวาทั้งปวงจุ่งเปิดทางให้ข้า ด้วยการพัดพาเอาวายุนี้ไปจนสิ้น ให้เหล่าข้านี้ได้เดินทางสู่นคราแห่งนั้นด้วยความสวัสดีนั้นเทอญ”   สิ้นคำอธิษฐานนั้น พลันบังเกิดเสียงฟ้าคำรนแทบว่าจะถล่มลงมายังพื้นเบื้องล่างนั้น พระนางจามเทวีหลับตาลงด้วยเข้าใจว่าบุญแห่งพระนางคงถึงที่สุดลง ณ สถานที่แห่งนี้แน่แล้ว แต่เพียงชั่วอึดใจเดียว เสียงแซ่ซ้องสาธุการของข้าราชบริพารที่ตามเสด็จกลับอึงอลเข้าแทนที่ สายฝนที่ตกหนักมาตลอดทั้งสามวันที่ผ่านมาขาดเม็ดหยุดลงพร้อมกับวาตะ พระนางเธอลืมตาขึ้นมองก็เห็นแสงทองส่องผ่านลงมาจากเบื้องบนที่บัดนี้เมฆดำเคลื่อนคลายออกจากกัน แสงนั้นฉายทาบไปยังหน้าผาเป็นรูปรอยดุจพระพุทธปฏิมางามล้ำปรากฏอยู่ จอมนางทรุดกายลงคุกเข่ายอกรขึ้นไหว้ด้วยความปรีดายิ่ง อัศจรรย์ที่บังเกิดขึ้นเพลานี้ยังให้ปวงข้าราชบริพารยิ่งเลื่อมใสในบุญญาแห่งลวะรัตน์เทวีของตนเป็นทบเท่าทวี ขณะที่สุกกะทันตฤๅษียืนมองจากมุมหนึ่งห่างออกไป ด้วยสายตาอันแสดงความพอใจยิ่ง ก่อนจะเลี่ยงหลบกลับเข้าไปในที่กำบังพร้อมกับควิยะอย่างเงียบๆ “นิมิตอันเป็นศุภมงคลดั่งนี้ ควรที่เราจักทำการสร้างพระพุทธปฏิมาดังที่ได้ปรากฏบรรจุไว้ในช่องคูหาบนผานั้น พวกท่านเห็นควรเป็นประการใด” พระนางจามเทวีเอ่ยถามช่างสลักที่โปรดให้เข้าพบภายหลังจากพายุได้สงบลงแล้ว บรรดาช่างสลักทั้งหลายมองหน้ากันอยู่ชั่วอึดใจ ผู้ที่มีอาวุโสที่สุดในกลุ่มจึงตอบคำพระนางเธอว่า “หากพระแม่เจ้าประสงค์เช่นนั้นไซร้ เหล่าข้ายินดีและเต็มใจนัก แต่การเจาะช่องคูหานั้น อาจกินเพลานานสักนิด” “นานเท่าใด” “ช้าที่สุดคือเย็นวันพรุ่งเจ้าข้า” พระนางจามเทวีฟังแล้วก็ยินยอมตามนั้น ด้วยเห็นว่าเพลานี้ก็บ่ายคล้อยแล้ว จะให้คิดลงมือทำสิ่งใดก็เห็นจะได้ไม่มากนัก และชั่ววันเดียวที่ช่างขอมานั้น อันที่จริงก็นับว่าเร็วกว่าที่ควรเป็นอยู่แล้ว “เราให้ตามที่ขอ แล้ววันพรุ่งพวกเจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่มเติมอีกฤๅไม่” “ของครบถ้วนทุกสิ่งแล้วเจ้าข้า แต่การนี้ข้าจักต้องแบ่งคนเป็นสองพวก พวกหนึ่งให้ไปเจาะช่องผา ส่วนอีกพวกหนึ่งจักให้ไปสลักหิน ด้วยจักหล่อองค์พระนั้นคงกินเพลานานแน่แท้ กว่าที่เราจักหาเบญจโลหะได้ถ้วน อีกประการเล่า พวกข้าเกรงว่าจักสลักองค์พระปฏิมาได้ไม่งดงามเช่นที่เทวาท่านนิรมิตให้ชม”       “จริงอยู่ว่าหากวัดกันด้วยฝีมือแล้ว ไม่มีมนุษย์เหล่าใดทำได้งามเสมอแม้นเทวาท่าน” พระนางจามเทวียิ้มอ่อน แล้วกล่าวสืบไปว่า “แต่ของสิ่งใดที่มุ่งทำเป็นพุทธบูชานั้น หากทำโดยมีความตั้งใจและศรัทธาเป็นที่ตั้งแล้ว สิ่งนั้นจักส่งให้งามล้ำเสมอด้วยฝีมือเทวาท่านสร้างเฉกกัน เราจักคอยดู” เหล่าช่างน้อมรับเสาวนีย์จอมนาง แล้วทยอยออกไปเพื่อจัดเตรียมเครื่องมือไว้ให้พรักพร้อม เพื่อที่ว่าวันพรุ่งอรุณรุ่งแล้วจะได้ลงมือทำทันที เมื่อความนี้ล่วงรู้ถึงทหารนายอื่นๆ ก็มีผู้รับอาสาช่วยในการเจาะคูหาหินเพื่อประดิษฐานพระปฏิมาเป็นอันมาก ร้อนถึงหัวหน้าช่างสลักที่นอกจากจะปฏิเสธน้ำใจคนเหล่านั้นมิได้แล้ว ยังต้องถนอมน้ำใจผู้ที่ตนไม่ได้เลือกให้ช่วยงานอีกด้วย บ่ายอ่อนแล้ว การก่อสร้างทั้งปวงก็เกือบแล้วเสร็จ เหลือเพียงการตกแต่งพระพุทธปฏิมาอันสลักจากหินให้งดงาม แล้วเอาชะลอขึ้นบรรจุไว้ในคูหาหิน เพลานั้นแสงแดดแรงร้อนยิ่ง เกษวดีจะกั้นร่มให้พระนางเธอ แต่พระนางจามเทวีกลับบอกว่า “ร่มมีน้อย ให้เหล่าช่างนั้นเถิด เรามิเป็นอันใด” “แต่แดดแรงนัก” เกษวดีเอ่ยท้วง พระนางจามเทวีหัวเราะเบาๆ ก่อนชี้ไปทางเจ้าชายรามราชที่สาละวนช่วยทหารจนแทบจะมองไม่ออกว่าผู้ใดเป็นนาย ผู้ใดเป็นข้าอยู่รอมร่อ “จักให้เราเอาแต่สบายกระไรได้พี่เอ๋ย ดูเจ้าชายรามราชเถิด ท่านยังเนื้อตัวมอมแมมอยู่ด้วยทหารนั่นแล้ว หากไม่ติดที่ว่าเราตั้งครรภ์ เพลานี้ก็คงไม่ต่างอันใดกับท่าน” “พระแม่เจ้า พระแม่เจ้าเป็นหญิงนะเจ้าคะ จักไปทำเช่นนั้นได้อย่างไร” “เอ้า! จักหญิงหรือชายก็เป็นคนเสมอกันทั้งสิ้น ขอเถิดพี่เกษวดีคนงาม อย่าเอาเรื่องหญิงเรื่องชายมาเป็นข้อแบ่งแยกเลย หากจักยึดคำของพี่แล้ว เช่นนั้นเราถามเถิด ที่เราต้องรอนแรมมาเป็นนางพญาเมืองไกลนี้ใช่กิจของหญิงหรือไร ในเมื่อใครๆ เขาก็พูดกันนักว่าเรื่องบ้านเมืองการปกครองนั้นคู่กับชาย” คราวนี้เกษวดีเป็นฝ่ายเถียงไม่ออกเสียเอง นายสาวหัวเราะชอบใจที่นานครั้งจะทำให้พี่เลี้ยงผู้แสนจะเคร่งต่อธรรมเนียมจนแต้มได้ จนคนถูกหัวเราะถึงกับตวัดค้อนวงใหญ่งามๆ ให้ถึงสองวงซ้อน พระนางจามเทวีเห็นแล้วก็ยิ่งขบขันพูดกลั้วหัวเราะว่า “กิริยาเยี่ยงนี้เอาไว้ไปทำกับอศิระเถิดพี่” “พระแม่เจ้า” เกษวดีเผลอตวัดเสียงสูงปรี๊ด หากเป็นคนอื่นคงไม่แคล้วถูกหวายลงหลัง แต่เพราะสตรีต่างฐานันดรทั้งสองอยู่ด้วยกันมานานจนเกือบจะลืมคิดถึงความต่างนั้นแล้ว พระนางจามเทวีจึงไม่ถือสาความอย่างไร “แน่ะ ถึงคราพี่ถูกล้อบ้างทำเป็นเคือง เถิดพี่ ถือว่าเราเอาคืนที่พี่เคยล้อเป็นไร” “ทูนหัวของเกษวดี จวนจักเป็นมารดาอยู่อีกไม่กี่เพ็ญแล้ว ไฉนยังซุกซนไม่สร่างเยี่ยงนี้เล่า” “จักไม่ให้เรามีเพลาเป็นของตนเองเลยหรือไรกันพี่ ไปถึงเมืองเหนือเมื่อใด เพลาที่เราจักพูดคุยเล่นหัวด้วยพี่เช่นนี้อีก คงหาได้ยากนัก เมื่อมีโอกาสก็ขอให้เราได้ทำตามใจตนสักครู่สักยามเถิด” พี่เลี้ยงสาวยินแล้วก็ให้รู้สึกผิดนักที่ทำให้ความเบิกบานของผู้ที่นางเคยได้ถวายการดูแลมาแต่ยังเยาว์ต้องสิ้นไป วาจาที่ล่วงพ้นปากจึงอ่อนอ่อยหนักหนา “พระแม่เจ้า ข้าขอษมาเถิด ข้ามิได้ตั้งใจที่จัก...” “เราไม่เป็นกระไรดอกพี่จ๋า” จอมนางหันมาส่งยิ้มให้ “พี่เร่งเอาร่มนี้ไปให้พวกช่างเถิด เราจักรอพี่อยู่ตรงนี้”           “แต่...” “ไปเถิดพี่ เราจักรอ” เมื่อผู้เป็นนายยืนยันเช่นนั้น เกษวดีจึงจำต้องเลี่ยงออกไปตามความประสงค์ คล้อยหลังพี่เลี้ยง พระนางจามเทวียกมือขึ้นลูบครรภ์ตนเอง สายใยความผูกพันระหว่างมารดากับบุตรที่ได้รับการถักทอนับแต่วันแรกที่รู้ตนว่าตั้งครรภ์ จวบถึงเพลานี้ สายใยรักดังว่านั้นก็ยิ่งแน่นเหนียวขึ้นเป็นลำดับ วูบหนึ่งที่พระนางเธอคิดว่า จะดีสักเพียงใดหากพระนางได้เห็นลูกน้อยก่อนถึงวันถือกำเนิด ทันทีที่คิดเช่นนั้น เหตุอัศจรรย์พลันบังเกิดแก่นางเทวีอีกคาบครา เมื่อแสงตะวันที่สาดต้องร่างพระนางเธอ ปรากฏเป็นรัศมีรูปคนสามคน พระนางจามเทวีเห็นดังนั้นก็ให้ปีติยิ่งนัก เงาหนึ่งนั้นคือพระนางแน่แท้ ส่วนเงารูปน้อยๆ ที่ขนาบซ้ายขวานั้นจะเป็นอื่นไปมิได้นอกจากทารกน้อยในพระครรภ์ ซึ่งเพลานี้รู้ชัดแล้วว่าพระนางได้ลูกแฝดแน่ เงารัศมีนั้นปรากฏอยู่เพียงชั่วครู่ก็เลือนลับหาย เหลือเพียงเงาของพระนางจามเทวีเพียงเงาเดียว ซึ่งเหตุอัศจรรย์นี้นอกจากตัวพระนางแล้ว ก็หามีผู้ใดทันเห็นไม่ โดยเฉพาะเกษวดีที่มาถึงช้าไปเพียงแค่ปลายมือเท่านั้น ซึ่งก็เป็นการดี ด้วยพระนางเธอยังไม่ประสงค์จะให้ผู้ใดทราบความนี้มากนัก เพราะถ้าเกษวดีหรือใครสักคนรู้เข้า การดูแลและอารักขาพระนางจะต้องเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัวนั่นเทียว ซึ่งนั่นจะทำให้พระนางอึดอัดใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ ก่อนย่ำสนธยาวันนั้นเอง การชะลอพระพุทธปฏิมาซึ่งปิดทองงดงามขึ้นประดิษฐานในช่องคูหาแห่งนั้นจึงสำเร็จลงด้วยดี การประดิษฐานพระไว้ยังสถานที่แห่งนี้นำมาซึ่งความพอใจให้จอมนางหาน้อยไม่ มาตรแม้นสถานที่นี้จะถือเสมือนเป็นประตูชัยแห่งแรกที่เปิดไปสู่นคราใหม่แล้ว การประดิษฐานพระปฏิมาไว้ ณ ที่แห่งนี้ก็เท่ากับเป็นการเบิกฤกษ์ชัยแห่งการนำพระศาสนาให้หยั่งรากลึกยังแผ่นดินเมืองเหนือด้วยเช่นกัน                                                                                                                  อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 20:54:36

ความคิดเห็นที่ 2 จองที่ก่อน เดี๋ยวดึกๆ มาตอบค่ะ ^^ จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 55 20:55:04

ความคิดเห็นที่ 3 เค้าแอบไปอ่านบทนี้มาจากบล็อกตัวเองแล้วล่ะ แฮ่ ๆ ทนคิดถึงไม่ไหวน่ะค่ะ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 00:24:10

ความคิดเห็นที่ 4 พระนางบารมีมากล้นจริงๆ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 02:51:39

ความคิดเห็นที่ 5 รอวันที่จะเป็นเล่มแล้วล่ะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 11:56:01

ความคิดเห็นที่ 6 สัตยา การให้คำสัตย์ ยังต้องเสี่ยงด้วยเหรอคะ? ยิ่ง สัตย์+อธิษฐาน คือ อธิษฐานแล้วให้เอ่ยวาจาสัตย์ออกไป ซึ่งก็คือ สัตยาธิษฐาน นั่นคือความมั่นคงแล้ว ถ้าใช้คำว่า "เสี่ยง" หมายถึงเสี่ยงทาย/ยังไม่เป็นที่แน่นอน เช่น นางบุษยา เสี่ยงเทียน   แล้ว "เสี่ยงสัตยาธิษฐาน" ถ้าแปลก็กลายเป็น พูดคำสัตย์เพื่อเสี่ยงทาย ดูท่าจะไม่ใช่ความหมายที่คุณอินวกาต้องการสื่อแล้วล่ะค่ะ จากคุณ : จันทร์ไม่ตื่น เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 00:13:20