ถุงมือสื่อรักแม่

ครั้งหนึ่ง ในยุคสมัยที่การผจญภัยและการล่าสมบัติกำลังเฟื่องฟู ในตอนนั้นเป็นวันสำคัญ เมื่อเหล่านักเดินทางออกเดินทางเพื่อเก็บรวบรวมวัตถุดิบในการสร้างอุปกรณ์วิเศษที่จะทำให้พวกเค้าแข็งแกร่ง สิ่งนั้นเรียกว่า “ถุงมือวันแม่”
  ในวันที่เหล่านักเดินทางนัดหมายมาประชุมกันเพีอถกเถียงในเรื่องที่เกี่ยวกับถุงมือวันแม่ พวกเขามีด้วยกัน 6 คน ประกอบด้วย นักเดินทางรุ่นเยาว์ 2 คน เป็นชายและหญิง นักปรุงยา พ่อมด และนักดาบ
มีไม่ใครรู้ว่าแต่ละคนมีภูมิหลังมาอย่างไร  
ในตอนนั้น มีนักเดินทางคนหนึ่ง สวมชุดคล้ายพ่อค้า และได้เข้าไปร่วมวงสนทนานั้นด้วยเป็นคนสุดท้าย จากนั้นทุกคนจึงเริ่มบทสนทนา
พ่อมด : ที่เรามารวมกันในวันนี้ ข้าเชื่อว่าพวกเรามีจุดประสงค์เดียวกันคือ สรุปเรื่องที่กำลังเป็นที่พูดคุยกันเกี่ยวกับ ถุงมือวันแม่ นักเดินทางท่านมีความเห็นอะไร เชิญกล่าวได้เลย
นักดาบ: ข้าคิดว่า ถุงมือวันแม่ มีไว้เพื่อแสดงความรักต่อแม่ของแต่ละคน
นักเดินทางสาว : แต่ข้าว่าคนส่วนใหญ่ ทำมันเป็นผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้นแหละ
พ่อค้า : ทำไมท่านจึงคิดเช่นนั้นเล่า
นักเดินทางหนุ่ม : ท่านลองคิดดูนะ ท่านพ่อค้า คนเราอาจจะบอกว่า รักแม่ เพื่อบังหน้าจุดประสงค์ที่แท้จริงซึ่งก็คือ การทำให้ตัวเองมีพลังมากขึ้น โดยใช้คำว่า รักแม่ มาบังหน้า
นักปรุงยา : นี่เจ้าหนุ่ม เจ้าไม่คิดหรอกหรือว่าการรักแม่ มันเป็นเรื่องที่คนทุกคนรับรู้และปฏิบัติตาม
นักเดินทางหนุ่ม : มันก็จริง หากมีใครสักคนคิดเช่นนั้น ข้าคิดว่าคงจะน้อยมาก และด้วยเหตุผลที่คนเหล่านั้นมีน้อย จึงอาจจะพูดได้ว่า คนทั้งหมด ไม่ได้แสดงความรักที่มีให้แม่อย่างแท้จริง
นักดาบ : จริงของเจ้าหนุ่มนี่ ในฐานะนักดาบอย่างข้า พละกำลังเป็นสิ่งจำเป็นมาก บางครั้งเราต้องการได้มันมาโดยลืมความเป็นตัวตนของเราไป
พ่อค้า : ใช่ มันอาจจะเป็นเหมือนที่เจ้าว่า แต่เจ้าหนุ่ม (ชี้ไปที่นักเดินทางหนุ่ม) หากข้าจะถามบ้าง เจ้าก็รักแม่ไม่ใช่หรือ?
นักเดินทางหนุ่มได้ยิงดังนั้นจึงหมดคำอธิบาย
นักเดินทางสาว : ย้อนกลับไปตั้งแต่ต้นดีกว่า จุดประสงค์ที่ชาวเราคิดประดิษฐ์ ถุงมือวันแม่ ขึ้นมานั้น เพื่ออะไร
นักปรุงยา : พูดได้คลุมเครือเหลือเกินนะแม่สาว
นักเดินทางสาว : ที่ข้ากำลังจะพูดคือ คนที่รักแม่และต้องการมีพลัง มันเป็นคนเดียวกันไม่ได้หรือ
พ่อค้า : ข้าสงสัยเช่นเดียวกันเจ้า แม่สาว
พ่อค้า : หากคิดในแง่มุมของข้าแล้ว ข้าไม่มีความเห็น เพราะข้าเป็นเพียงตัวการที่จะส่งต่อถุงมือนั้นให้แก่คนที่ต้องการ
นักดาบ : นี่ท่านพ่อค้า ท่านไม่ใช้มันเพื่อตัวเองบ้างหรือ
พ่อค้า : การขายของคือสิ่งเดียวที่ข้าทำ แล้วข้าจะเพิ่มพลังงานตัวเองเพื่ออะไรหรือ
นักเดินทางหนุ่ม : อ้าว แล้วท่านไม่รักแม่หรือ ท่านพ่อค้า
พ่อค้า : รักสิ .. ทุกๆครั้งที่ข้ามองถุงมือวันแม่ทุกคู่ที่จากข้าไปพร้อมกับลูกค้า ข้ามักจะนึกถึงแม่เสมอ แม้แม่ของข้าจะไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว แต่ข้าก็อดที่จะคิดถึงนางไม่ได้
นักปรุงยา : พอพวกเราได้คุยกันมาสักระยะ ข้าก็เริ่มคิดแล้วว่า การที่เรารักแม่ และค้นหา ถุงมือวันแม่ เราไม่ได้ต้องการพละกำลังอันใดนอกเหนือไปกว่า การได้มีมันติดตัวและทำให้พวกเราไม่ลืมพระคุณของแม่ ..
เมื่อได้ยินเช่นนั้น นักเดินทางทุกคนก็มองหน้ากัน .. จากนั้นจึงปรบมือ
นักเดินทางรุ่นเยาว์ทั้งสอง : แล้วหลังจากนี้ เมื่อพวกเราจะลากัน พวกท่านจะไปทำอะไรที่ไหนกันหรือ
นักดาบ : ข้าจะไปสร้างถุงมือวันแม่ ตอนนี้รวบรวมวัตถุดิบได้เกือบครบแล้ว
นักปรุงยา : นั่นสินะ …

หลังจากนั้นไม่นาน นักเดินทางทุกคนก็แยกย้ายเพื่อที่จะไปพบกับโชคชะตาของตัวเอง

จากคุณ	: หลังคาบ้าน
เขียนเมื่อ	: 16 ส.ค. 55 21:16:17