รอมานานสมหวังแล้วสิกริช กระซิกๆๆๆคิดถึงคุณรามไม่น่าจากไปเลยหวงไอรีนแทนคุณราม
-ไอรีนคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดหยาบๆ คายๆ ถึงขั้นนั้นจากคนซึ่งเธอให้ความเคารพนับถือเช่นพี่ชายคนหนึ่งเสมอมา เพียงเธอบอกว่าเรื่องสร้างบ้านขึ้นใหม่นั้นขอปรึกษากริชก่อนก็เท่านั้นเอง ทำไมจึงได้กลายเป็นยั่วยุให้เกิดการประจัญหน้ากันระหว่างผู้ชายสองคนขึ้นมาได้ ===>ประจันหน้า
-ยังไม่มีโอกาสได้สำรวจความเสียหายของตัวบ้านเลย เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน นับแต่บ้านถูกไฟใหม้ น้องสาวสามีเจ็บหนักอยู่ในโรงพยาบาล และเธอก็ถือเป็นธุระไปเฝ้าไข้ทุกวันไม่เคยว่างเว้น จนหล่อนเสียชีวิตก็วุ่นวายจัดงานศพให้อีก ทั้งกริชก็เตือนไว้ก่อนกลับจอมบึงว่าอย่าเพิ่งเข้าไปในบริเวณซากบ้านเพราะอาจมีอันตรายได้ คอยให้เขากลับมาก่อนแล้วค่อยเข้าไปดูกันว่ายังมีอะไรหลงเหลืออยู่อีกบ้าง หากเพียงเท่าที่มองผ่านๆ ก็พอบอกได้ว่าของมีค่าสูญหายไปกับกองเพลิงหมดสิ้น อดีตทั้งหมดของเธอซึ่งมีร่วมกับคุณรามนั้นเก็บอยู่ในบ้านทั้งหมด ส่วนสมบัติที่คุณรามทิ้งไว้ให้เวลานี้อาจมีเหลือก็แต่เงินฝากในธนาคารกับที่ดินในสวนซึ่งไม่มากนัก หลังจากได้แบ่งให้ผู้เคยเป็นบ่าวในบ้านและขายไปแล้วหลายแปลง ก็คงเท่านั้นเอง ===>ไหม้
-ตั้งข้อเสนอไปแล้วก็ยังอดไม่ได้ที่จะชำเลืองไปทางเชิงบันไดอย่างระแวดระวัง เห็นร่างสูงๆ ยังคงยืนคุมเชิงอยู่ที่เดิมก็ให้ขัดอกขัดใจขึ้นมาอีก ทั้งที่ฝ่ายนั้นไม่มีทีท่าว่าจะขึ้นมาบนระเบียงเรือนนี่เลยก็ตาม แต่ท่ายืนผงาดมั่นคงราวเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง สองแขนกลับไปประสานกันบนแผ่นอีกครั้ง และแววตาเข้มขรึมที่หันมองมาเป็นครั้งคราวก็บอกให้รู้ว่าจับตาดูอยู่ ===>แผ่นอกหรือเปล่าคะ
-Mueng:-)อะไรด้วยไอ้( ^o^ ) ใบหน้าคนพูดนั้นtamuengทึง ตาลุกวาวสะท้อนความเกลียดชังล้ำลึก สองมือกำแน่น และอากัปกริยาก็ดูราวพร้อมจะพุ่งเข้าขย้ำคอใครสักคนได้ทุกเมื่อ ===>อากัปกิริยา
-อย่าให้มีเรื่องมีราวกันเลยค่ะพี่ประพันธ์ เรื่องบ้านก็ปล่อยให้เป็นธุระของดิฉันเถอะนะคะ เธอสรุป เพือบอกให้รู้กลายๆ ว่าไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากเอ่ยปากไล่ตรงๆ เพราะถึงอย่างไรก็ยังซาบซึ้งในน้ำใจของเขา ไม่ว่าเขาเสนอจะช่วยด้วยเหตุผลใดก็ตาม ===>เพื่อ
-เจ้าคุณท่านคงคอยแย่แล้วล่ะจ๊ะกริช รีบไปเถอะ ===>จ้ะ
-โทรศัพท์ในบ้านถูกทำลายไปกับกองเพลิงเรียบร้อยแล้ว และเธอก็ยังไม่มีเวลาไปขอให้เจ้าหน้าที่มาติดตั้งเครืองใหม่ให้ ===>เครื่อง
-ร่างบอบบางในชุดผ้าซิ่นสีเข้มยาวเพียงเข่า เสื้อผ้าฝ้ายคอกระเช้าขาวนวลก้าวพ้นธรณีประตูออกมาเพียงสองสามก้าวแล้วหยุดเพียงแค่นั้น คำพูดเมือบ่ายของแม่อนงค์ดึงความรู้สึกแท้จริงของตัวเองออกให้ให้เห็นจะๆ ทำให้เธอระมัดระวังตัวยิ่งขึ้นไปอีก ===>เมื่อ
ในฝั่งฝัน (บทที่ 37)
น้องปุ้ย (npuiy) : ไอรีนแพ้ใจตัวเองกับความมุ่งมั่นของกริชตอนสุดท้ายเลยค่ะน้องปุ้ย บทหน้าก็เลยมีอะไรหวานๆ ส่งท้ายได้หน่อย ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ
