ความคิดเห็นที่ 1 "งูไปแล้ว  มันจะไม่มาอีก"   ร่างบางเมื่อแรกยังสั่นเทาไม่หายตกใจ  แต่เมื่อสบนัยน์ตาสีน้ำตาลทรงพลังอำนาจประหลาดคู่นั้นแล้วจิตใจกลับสงบลงได้ "จริงนะคะ  สัญญาใช่ไหม?" หล่อนไม่รู้ว่าตัวถามออกไปอย่างนั้นได้อย่างไร   หากแต่มั่นใจว่าถ้าร่างสูงตรงหน้ารับปากมันจะเป็นไปอย่างที่ลั่นวาจา "งูจะไม่ทำอันตรายเธอ...ในไร่เหมวัตแห่งนี้" "แล้วที่อื่นล่ะคะ?"  วิมุตติยิ้มละไมไม่ตอบคำ   "หลับให้สบายเถิด" สิ้นคำหญิงสาวก็ล้มพับลงในวงแขนแข็งแรงนั้น "น้องฟ้า?!!" ตรีภูมิที่กำลังรื้อห้องจนยุ่งเหยิงไปหมด หันมาทันเห็นวิมุตติช้อนร่างอ้อนแอ้นนั้นขึ้นมา "แค่ตกใจมากไปหน่อยเลยเป็นลมน่ะ ให้หลับก็ดีแล้ว" เขาพูดพลางอุ้มร่างหมดสติไปวางไว้บนเตียง "คงไม่โดนงูกัดหรอกนะ?  แล้วงูที่ไหนวะอันตรายชะมัด" "แค่งูตัวเล็กตัวน้อยไม่เป็นอันตรายหรอก....คนเมืองไม่ค่อยเห็นงูเลยกลัว  แล้วยิ่งผู้หญิงเห็นแค่นั้นก็ตกใจจนเป็นลมแล้ว" พูดพลางดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเล็กของเคียงฟ้า "แน่นะเว้ย! ไม่ใช่งูพิษล่ะ? รุ่นน้องเป็นสิบเสียวนาเว้ย!" ชายหนุ่มละมือจากหญิงสาวบนเตียง  หันมาชายตามองเพื่อนรักก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆ ออกมา "เราอยู่ที่นี่มาหลายปี   ไม่ปดหรอก"  หากเป็นผู้อื่นพูดตรีภูมิคงไม่มั่นใจ  งูเงี้ยวเขี้ยวขอมีใครบ้างจะการันตีมันได้กันเล่า  แต่เมื่อคนพูดเป็นวิมุตติเขาก็คลายใจ "เออ..แล้วไอ้ไม้หอมกันงูล่ะ เอามาสุมๆ ห้องนี้เยอะหน่อยก็ดีน้องฟ้าจะได้อุ่นใจ" หนุ่มรูปทองฟังแล้วกะพริบตาสองสามทีก่อนจะตอบหน้าตาย "ลืมเอามา" "อ้าว? ไอ้...!!?  ทำไมแกเอ๋ออย่างนี้วะ  พูดเอง:-)ลืมเองให้มันได้อย่างนี้สิ" แต่คนถูกตำหนิกลับเห็นเป็นเรื่องขำขันไปเสีย "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เรากลับกันเถอะอยู่ในห้องผู้หญิงนานไปจะไม่งาม" ตรีภูมิค่อยนึกขึ้นได้จึงพยักหน้าตอบรับ  แล้วพากันกลับไปที่เรือนใหญ่ เมื่อไปถึงที่นั้นทุกคนยังรับประทานอาหารกันอยู่   หนุ่มร่างใหญ่จึงถือโอกาสป่าวประกาศบอกน้องๆ ว่าอีกสักครู่วิมุตติจะแจกไม้หอมที่ระลึกก่อนเข้าที่พัก  โดยไม่บอกกล่าวสาเหตุอันแท้จริง  เพราะกลัวจะตกใจไปกันใหญ่  ข้างฝ่ายต้นเรื่องนั้นเห็นตรีภูมินั้นป่าวร้องไปใหญ่โตเสียแล้ว  ก็คร้านที่จะแก้ไขจึงเรียกศรีบัวหญิงรับใช้มากระซิบบอกกล่าวแทน "ศรีบัว เอาถุงบุหงามาฮื่อหน่อย" "ถุงหอมรึเจ้า?  ไว้แจกวันปิ๊กบ่ดีกว่ารึก๋า?" "เอามาเถอะ..ห้องหับปิ๊ดไว้นานเฮาว่าอบอ้าว เอาแจกเขาไปฮื่อ ห้องจะได้หอม" หญิงวัยกลางคนได้ฟังดังนั้นก็พยักหน้ารับคำ  แล้วนำเอาถุงหอมบรรจุกลีบดอกไม้แห้งและน้ำอบ   ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ที่เหลือจากการการปลูกไม้ดอกออกจำหน่าย  กลีบดอกที่ร่วงหล่นหรือดอกที่ไม่งามได้ขนาด   จึงถูกนำมาทำน้ำอบและบุหงาบรรจุถุงสวยไว้แจกเป็นที่ระลึก   หากหนใดผลิตถุงหอมได้เยอะก็จะมีร้านขายของในเมืองรับไปจำหน่ายอีกด้วย   ถุงหอมถูกแจกจ่ายไปเรียบร้อยแล้ว   บรรดารุ่นน้องที่ได้รับพากันชอบใจโดยเฉพาะรุ่นน้องผู้หญิง  พวกหล่อนพอใจกับของจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ นี่นัก  ตรีภูมิดีใจที่ไม่มีใครติดใจสงสัยแล้วซักไซ้ให้มากความ  เมื่อเห็นว่าผู้คนบางตาลงแล้วเพราะรุ่นน้องแยกย้ายกันกลับบ้านพัก   ชายหนุ่มก็ปรี่เข้าไปหาวิมุตติแล้วกระซิบถาม "ไอ้เจ้า  กันงูได้จริงนะเว้ย?  ถุงอะไรของแกเนี่ยดูมันหวานแหววชอบกล" หนุ่มรูปทองยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยแล้วจึงตอบออกไป "ถ้าเจองู  ก็ลองเอาถุงให้มันดมสิ" "ไอ้บ้า!! กูเห็นงูกูก็สติแตกวิ่งไป 100 เมตรแล้ว  ไม่ทันได้ทดลองหรอกเอ็ง" คำตอบของของตรีภูมิทำให้คนช่างอำนั้นต้องหัวเราะออกมาจนได้   ในขณะที่สองหนุ่มกำลังสนทนาอยู่นั่นเอง  มิรันตีก็เดินเตร่เข้ามาหา "พี่เจ้าคะ...แอนชอบถุงหอมที่ชะมัดเลย" วิมุตติยิ้มให้รุ่นน้อง  เจ้าหล่อนเห็นดังนั้นจึงคลี่ยิ้มหวาดหยดกลับไปบ้าง "ทำมาจากดอกไม้อะไรบ้างคะเนี่ย ห๊อม..หอม" "ก็หลายอย่างอยู่" ชายหนุ่มตอบเรียบๆ "ถ้าแอนจะขอเรียนวิชาทำถุงหอมนี่บ้างจะได้ไหมคะ?" "นึกอยากเป็นกุลสตรีอะไรขึ้นมายัยแอน?" ตรีภูมิยื่นหน้าไปถามเพราะดูท่าทางแล้วหล่อนไม่น่าสนใจเรื่องการฝีมือ เย็บปักถักร้อย ทำบุหงาอบแห้งแบบนี้เลยด้วยซ้ำ "ก็นึกอยากจะเป็นน่ะสิคะ   ผู้หญิงเขาชอบของแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ...แต่ขึ้นอยู่กับโอกาสด้วย  ถ้าหาซื้อได้ก็ซื้อถ้าหาคนสอนได้ก็เรียนเอาดีกว่าจริงไหมคะพี่เจ้า" "คงต้องถามคนในไร่  ผมไม่รู้หรอกว่าทำอย่างไร" หนุ่มรูปทองยิ้มน้อยๆ ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับหล่อน  จนมิรันตีเก้อไปบ้างแต่ก็ยังชวนพูดคุยต่อ "ขอเพิ่มอีกสักถุงสองถุงได้ไหมคะ  เอาไปฝากเพื่อนที่กรุงเทพฯ น่ะค่ะ" สาวน้องใหม่เจาะจงส่งสายตาให้วิมุตติอีกครั้ง  แต่คนที่ตอบกลับไม่ใช่เจ้าตัว  แต่เป็นรุ่นพี่ร่างใหญ่ของหล่อน   ที่รีบจัดแจงยัดถุงหอมนั้นใส่มือมิรันตีไปอีกหลายถุงเลยทีเดียว "อ่ะ  เอาไป  เอาไปเผื่อน้องฟ้าด้วยเป็นลมเป็นแล้งอยู่ในห้องแน่ะ  ไปดูเพื่อนหน่อยสิ" เมื่อมิรันติเห็นว่าผิดแผนแถมยังโดนไล่เสียอีก   จนแกล้งเอ่ยเสียงอ่อนขึ้นมา "อ๋อ...ฟ้าเค้าบ่นปวดหัว  เลยไปนอนตั้งนานแล้วนี่คะ  นอนพักนิดหน่อยก็คงหายไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพี่ตรี" "เฮ้ย! ไม่ใช่แค่ปวดหัว   ไปดูเพื่อนหน่อยไป๊" "แต่ว่า...คือแอนอยากจะถามอะไรพี่เจ้าอีกหน่อย...เรื่องถุงหอมเนี่ย" "ไว้ถามพรุ่งนี้   ไปนอนได้แล้วไป๊  เอาหยูกเอายาไปให้น้องฟ้าด้วยนะ"   ตรีภูมิพูดไปก็รุนหลังหล่อนออกไปนอกชาน   จนมิรันตีหมดเรื่องอ้างจำใจต้องกลับไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง "พี่ตรีเนี่ยขัดคอชะมัดเลย!" หล่อนกระแทกเสียงสะบัดสะบิ้งด้วยความไม่พอใจ  ก่อนจะยอมกลับไปแต่โดยดี "อะไรวะ? อยู่ๆ มาทำค้อนปะหลับปะเหลือกใส่  อยากได้ถุงหอมก็ให้ไปตั้งเยอะแล้ว   รู้งี้ให้นอนกับงูก็ดีหรอกยัยแอนนี่!?" ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:59:50 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:22:26

ความคิดเห็นที่ 2 เคียงฟ้านอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง ไม่ได้ยินเสียงมิรันตีที่ตะบึงตะบอนเข้ามาในห้องด้วยความอารมณ์เสีย   ในขณะที่อีกฝ่ายเห็นว่าเพื่อนนอนหลับอยู่หล่อนก็ไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่านั้น   นอกจากจัดแจงเตรียมตัวเข้านอนบ้าง  เวลาผ่านไปนานเท่าไรนั้นเคียงฟ้าเองก็ไม่รู้    หญิงสาวมารู้ตัวอีกครั้งตอนได้ยินเสียงคน "พระธิดารอด้วย...รอด้วย" ภาพเด็กหญิงตัวน้อยเกล้าผมเป็นมวยสูง  ประดับผมด้วยดอกไม้และปิ่นทองฝังอัญมณีนั้นชัดเจนยิ่ง  เด็กน้อยหันมาตามเสียงเรียกใบหน้าอ่อนเยาว์นั่นงดงามน่ารักนัก  ผิวสีขมิ้นนวลพวงแก้มยุ้ยนัยน์ตาโตเป็นประกายสดใส   ริมฝีปากเรียวชดช้อยสีชาด  ฉายแววเด่นชัดว่าภายในอีกเพียงไม่กี่ปีข้างหน้านี้  จากเด็กน้อยจะกลายเป็นหญิงงามจับตา  เฉกเช่นเดียวกับกุหลาบตูมค่อยแย้มผลิบาน   "พี่กุสุมาลย์ก็เร็วๆ สิ  เดี๋ยวใครเห็นเข้าหรอก" ธิดาน้อยนั้นส่งเสียงแจ้วๆ เร่งพี่เลี้ยงให้ตามมาโดยไว เด็กหญิงที่เป็นพี่เลี้ยงนั้นเจริญวัยกว่า  หล่อนอยู่ในช่วงดรุณีแรกรุ่นอายุราว 13-14 ปี วิ่งกระหืดกระหอบตามมา   สองมือนั้นรั้งชายผ้านุ่งขึ้นสูงเพื่อให้เดินเหินยามรีบเร่งเช่นนี้ได้สะดวก  ดวงหน้าแดงก่ำไปด้วยไอร้อนของแดด   และแฝงแวววิตกกังวลในดวงตา   ไม่ร่าเริงดังนกน้อยเท่าพระธิดาของนาง "พระธิดา   เราเข้าไปในนั้นไม่ได้นะเพคะ   กลับกันเถอะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะแย่" "ทำไมล่ะ? ก็เราอยากรู้นี่ว่าข้างในมี "พญานาค" อย่างที่เล่าลือกันหรือไม่?" กุสุมาลย์รีบยกมือขึ้นปิดปากเด็กหญิงสูงศักดิ์ทันที "ไม่ได้นะเพคะ  พูดแบบนั้นเป็นการลบหลู่" "เราไม่ได้ลบหลู่แค่อยากรู้เท่านั้น" "ก็นั่นแหละเพคะ   อีกอย่างอันตัวพวกเรานั้นเป็นหญิง   หาได้รับอนุญาตให้เข้าไปในเทวสถาน  หากเรื่องนี้ถึงพระเนตรพระกรรณพระบาทเจ้าล่ะก็...." เด็กสาวมีสีหน้าร้อนใจหล่อนพยายามเกลี้ยกล่อมพระธิดาน้อย   ไม่ให้แผลงฤทธิ์ซนไปกว่านี้   ด้วยเกรงจะโดนลงพระอาญาแม้ว่าเด็กหญิงนางนั้นจะเป็นพระธิดาองค์โปรดก็ตามที  แต่การรุกล้ำเทวสถานศักดิ์สิทธิ์อันเป็นที่บวงสรวงพญานาคนั้นถือเป็นความผิดใหญ่หลวงนัก "ก็อย่าให้ใครรู้สิพี่กุสุมาลย์"  แต่คนถูกปรามมิได้กริ่งเกรงเลย  เด็กหญิงสูงศักดิ์นั้นยกดัชนีขึ้นแตะริมโอษฐ์เป็นเชิงให้เรื่องในวันนี้เป็นความลับ "แต่...." "เดี๋ยวเราจะเข้าไปแป๊บเดียวเอง  พี่ดูต้นทางให้หน่อยนะ  ถ้ามีใครมาส่งสัญญาณด้วย" "พระธิดา...ไม่ดีนะเพคะ..."   กุสุมาลย์ร้องห้ามได้เพียงกึ่งประโยค   พระธิดาพระองค์น้อยก็คุกชานุคลานมุดลอดพุ่มไม้หายลับเข้าไปภายในเสียแล้ว  ทิ้งให้หล่อนได้แต่ยืนพะว้าพะวงอยู่ข้างกำแพงพุ่มไม้สูงท่วมหัวนั้นคนเดียว หลังเงาไม้นั้นเป็นเนินหญ้าสูง  ไกลออกไปมีเทวสถานหลังหนึ่งตั้งอยู่หลังกำแพงแก้ว ความสูงของกำแพงนั้นบดบังจนแลเห็นเพียงบันไดหินทอดยาวขึ้นไปถึงเคหะศักดิ์สิทธิ์  พระธิดาลุกขึ้นปัดเศษใบไม้ออกจากร่างตน แล้วจึงเหลียวซ้ายแลขวาว่าจะมุ่งไปทางทิศใดต่อดี   โลกหลังกำแพงนี้เป็นสิ่งต้องห้ามผู้คนสามัญธรรมดายังมิอาจล่วงล้ำได้  หรือแม้แต่พระบรมวงศานุวงศ์ยังต้องได้รับประทานอนุญาต  หรือมีพิธีการสำคัญจึงจะเข้าไปได้  และผู้ที่เคยเข้าไปถึงภายในหากไม่นับพระบาทเจ้าและพระแม่เจ้า ซึ่งเป็นบุพการีของนางแล้ว  คงมีจำนวนแทบนับหัวได้ "อืม...ทางนั้นสินะเทวสถาน" เมื่อกล่าวจบก็มุ่งตรงไปยังทิศที่เห็น  แต่ยังมิทันได้ก้าวผ่านไปไกลก็มีพราหมณ์หนุ่มสองผู้เดินลงบันไดทางขึ้นสู่เทวสถานมา   พระธิดาจึงรีบแอบซ่อนอยู่หลังเงารูปสลักนาคราชตรงเชิงบันไดทันที   จนกระทั่งแลเห็นว่าพราหมณ์นั้นเดินห่างไกลไปแล้วจึงได้ลุกขึ้นมา "แบบนี้ก็แย่สิ...ข้างบนจะมีพราหมณ์อีกกี่คนกันนี่" ธิดาน้อยเงยพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรมองไปที่สุดทางของบันไดหินนั้น  พลางถอนพระทัยออกมาเพราะตัวเคหะนั้นยังอยู่ไกลนัก   แม้จะขึ้นบันไดหินนี่ไปโดยไม่มีผู้พบเห็นได้ก็ตามที แต่ก็ยังงุนงงไม่แน่พระทัยว่าพญานาคราชนั้นจะสถิตอยู่ ณ ที่แห่งใดในเทวสถาน  จะก้าวเดินต่อในทิศทางใดจึงจะได้พบนาคเจ้าได้ดังใจหมาย "เสด็จแม่บอกว่าพญานาคตัวโตเป็นหมื่นโยชน์  คงไม่ขึ้นไปอยู่บนเทวสถานคับแคบนั้นดอกกระมัง  อีกทั้งบ่อน้ำในนั้นจะใหญ่พอตัวท่านรึ?" พระธิดาน้อยทรงเข้าพระทัยไปเองตามพระทัยอันไร้เดียงสา   เมื่อทรงดำริได้ดังนั้นก็เสด็จดำเนินลัดเลาะมาเรื่อย  จนพบท่อส่งน้ำที่ไหลเวียนมาจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ข้างบน "หรือว่าท่านจะไปทางน้ำ  จริงสินะที่ไหนมีน้ำพญานาคก็น่าจะไปได้" พระธิดาน้อยแย้มโอษฐ์ออกมาอย่างมาดหมายในพระทัย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:27:17

ความคิดเห็นที่ 3 ตั้งแต่ยังเยาว์วัยนั้นชาวจุมภะปุระเติบโตมาเคียงคู่กับตำนานของมหิทธราบดีนาคราชกันทุกผู้คนไม่มีผู้ใดในนครจะไม่รู้เรื่องนี้  จุมภะปุระจึงถือเป็นนาคานครที่บูชาบวงสรวงยกย่องพญานาคเป็นเทพประจำเมืองสืบเนื่องมาหลายชั่วอายุคน นับแต่ปฐมปีที่เริ่มต้นราชสกุลคันธราชเมื่อหลายร้อยปีก่อน  มีตำนานเล่าขานสืบต่อกันมาว่าเมื่อแรกสร้างเมืองพญาอินทรราชบุตรล่องเรือมาจากบูรพาทิศ นำประชากรมาหลายพันครัวเรือนหนีโรคระบาด มาเสาะหาแผ่นดินใหม่เพื่อลงหลักปักฐาน แต่เดินทางมาจนจบทิศาก็ไม่พบที่ใดที่เหมาะสม จึงจุดโคมขึ้นสุกสกาวทั่วริมน้ำนั้นและนำดอกไม้หอมนานาชนิดใส่สะเปา[1]   เพื่อบำบวง[2]แด่พญานาเคนทร์ผู้เป็นเจ้าแห่งสายนที  แล้วตั้งสัจจาธิษฐานขอให้เสาะหาผืนแผ่นดินแห่งใหม่  ที่จะตั้งเมืองอยู่ได้อย่างร่มเย็นเป็นสุข                ด้วยจิตแห่งเจตจำนงอันแน่วแน่นี้  กลายเป็นกสิณเสียงเพรียกส่งไปถึงมหิทธราบดีนาคราช ที่ยามนั้นกำลังบำเพ็ญเพียรเจริญภาวนาอยู่ในเมืองบาดาล  ให้เกิดจิตกุศลเมตตาประชาชนจึงยกผืนดินใต้น้ำ ณ ตรงที่แห่งนั้นให้กับพญาอินทรราชบุตรไปตั้งบ้านเมือง หลังพญานาคราชจากไปแล้วสายชลธารในลำน้ำนั้น  จึงแหวกออกไปเป็นบริเวณกว้างหลายพันโยชน์  เหลือเพียงแม่น้ำสายเล็กๆ ไว้หล่อเลี้ยงชาวเมืองเท่านั้น   ตั้งแต่นั้นมาจุมภะปุระจึงนาคานคร  ที่บวงสรวงบูชาพญานาคเป็นเทพเจ้าเหนือชีวิต               พญาอินทรราชบุตรรับสั่งให้สร้างเทวสถานอยู่บนเนินเขาใกล้ราชวัง เพื่อบูชาพญานาคผู้ให้คำมั่นว่าจะค้ำจุนนครจุมภะปุระแห่งนี้ไปตราบจิรกาล  หรือจนกว่ามนุษย์คนใดบนแผ่นดินนี้จะละเมิดข้อห้ามผิดสัญญาที่ให้สัตย์ไว้ เมื่อนั้นมหิทธราบดีนาคราชจะริบเอาแผ่นดินคืน  และเพื่อรำลึกเตือนถึงพญานาคราชผู้มีมหาคุณอันใหญ่หลวงแก่ชาวจุมภะปุระ  พญาอินทรราชบุตรจึงหลั่งโลหิตทำพิธีสลักคำสาบานลงบนแผ่นศิลาเก็บรักษาไว้ในเทวสถานบูชาพญานาค     +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++     พระธิดาองค์น้อยเสด็จดำเนินไปเรื่อยๆ ลัดเลาะไปจนถึงบึงน้ำใหญ่ทางทิศใต้ของเทวสถาน  พบเพียงหนองน้ำใหญ่และทิวไม้เขียวขจี  ไม่มีสิ่งใดอีกนอกจากความสงบเงียบและสายลมเย็นที่พัดผ่าน จึงตรัสออกมาด้วยความผิดหวังในพระทัยไม่น้อย จึงตรัสบริภาษออกมา   "แย่จริงไม่เห็นมีพญานาคสักตน  ฤาจะเป็นเพียงเสียงลือเสียงเล่าอ้างในนิทานเท่านั้น?  ถ้าหามีไม่ทำไมเสด็จพ่อต้องห้ามไม่ให้เราเข้ามาด้วย?  หรือเกรงจะรู้ว่าไม่มีพญานาคอยู่จริงแล้วผู้อื่นจะมิยอมกราบไหว้กัน"               เมื่อบริภาษแล้วธิดาน้อยก็ทรงกระทืบบาทด้วยความขุ่นเคือง  ก่อนจะหมุนวรกายก้าวดำเนินจากบึงน้ำใหญ่แห่งนั้น   พลันมีเสียงนุ่มนวลคล้ายดังจะขำขันกิริยาของนางดังแว่วมา               "หากเจอพญานาคแล้วจะทำอย่างไร?"               "เราก็จะ...."               พระธิดาผินพักตร์กลับมาตรัสต่อคำด้วยทันที  แต่แล้วดวงเนตรงามก็เบิ่งค้างโอษฐ์ชดช้อยนั่นมิอาจตรัสต่อไปได้อีก  เมื่อพบเห็นว่าเป็นผู้ใดที่ถามไถ่  เรือนกายมหึมาผุดขึ้นมาหนองน้ำอย่างเงียบงันจนไม่ได้ยินซุ่มเสียงของผู้มาเยือน  กายาอันแปลกประหลาดนั้นยืดตรงทรงสง่า  ดวงเนตรสีทองส่องประกายเรืองรองจ้องมองมายังธิดาน้อย  เศียรใหญ่ของพญางูตรงหน้าดุจดังประดับเกล้าด้วยมงกุฎทองนพคุณ  เรือนกายเหยียดยาวนั้นห่อหุ้มไปด้วยเกล็ดมรกตล้อแสงแพรวพราว แซมสลับด้วยไพลินสีฟ้าเข้มราวมหานที  แล้วจึงค่อยเลื่อนลดลงมาเป็นเกล็ดประกายบุษราคัมที่วางเรียงทอดตัวไล่ลงมา จนถึงปลายหางนั้นปรากฏเป็นเกล็ดแก้วแดงก่ำดังโกเมน  ตลอดร่างแลเห็นเป็นอัญมณีหลากสีถักทอเป็นเกล็ดปกคลุมร่างนาคาเทพ  เปล่งแสงระยิบระยับงดงามจับตาเมื่อต้องเปลวแดด  อีกทั้งครีบบนแผ่นหลังยังเรืองรองราวทองทาไล่เรียงเคียงสลับดังจัดวาง  พญานาคราชคล้ายจะแย้มยิ้มเมื่อเห็นธิดาน้อยยืนนิ่งอึ้งตะลึงค้าง               "เป็นอย่างไรเล่า? อยากพบเรามิใช่หรือ? หึ หึ" เสียงหัวเราะเยือกเย็นแว่วลอยไปตามสายลม  ทั้งที่นาคราชนั้นมิได้ขยับปากเอ่ยเอื้อนสิ่งใดแม้แต่น้อย   แต่กลับเสียงนั้นกลับดังกังวานชัดเจน               "เป็นท่าน? เป็นท่านจริงๆ หรือ?  พญามหิทธราบดี"               ดวงเนตรสีทองมีแววฉงน  เมื่อพบว่าธิดาน้อยมิได้หวาดกลัวแต่อย่างใด   แต่กลับแสดงความยินดีปรีดา  เมื่อได้พบเห็นตัวตนอันแท้จริงแห่งมหิทธราบดีนาคราช               "ไม่กลัวเรารึเด็กน้อย?"               เด็กหญิงนั้นมิอาจตอบโต้ได้ในทันทีด้วยกำลังตื่นเต้นหทัยพองโต  นางเพียงแต่ส่ายพักตร์ไปมาแทนคำกล่าว  แล้วคลี่โอษฐ์กว้างส่งยิ้มพิสุทธิ์งดงามกลับมาให้  พญานาคราชแลเห็นเข้าก็พอพระทัยยิ่งนัก  จึงค่อยโน้มขยับกายลงเคลื่อนลงใกล้ธิดาน้อย [1] สะเปา คือ การลอยประทีปและเครื่องสักการะทางน้ำ ซึ่งสะเปานั้นก็คือกระทงค่ะ ถ้าเป็นรูปเรือจะเรียกว่าสะเปาเรือ ซึ่งสะเปาเรือเป็นเครื่องหมายของการข้ามภพ นอกจากสะเปาเือ สะเปาสี่เหลี่ยมยังมีสะเปารูปนกบูชาแม่กาเผือกที่เชื่อกันว่าให้กำเนิดพระพุทธเจ้าห้าพระองค์ อีกด้วย ดังนั้นการล่องสะเปานอกจากบูชาแม่น้ำแล้วยังถือเป็นประเพณีบุญอีกด้วย  อนึ่งในยุคต่างๆ นั้นมีความเชื่อต่างกันสะเปาแต่ละรูปทรงจึงถูกประดิษฐ์ขึ้นตามความเชื่อของแต่ละยุคสมัยค่ะ  ในเรื่องยังเป็นสะเปาสี่เหลี่ยมธรรมดา เนื่องจากการอพยพรอนแรมไม่สะดวกที่จะประดิษฐ์ประดอยสวยงามเท่ากับยามบ้านเมืองสงบค่ะ [2] บำบวง = บวงสรวง       แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:57:30 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:22:01 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:35:11

ความคิดเห็นที่ 4 "เจ้าชื่ออะไร?" "ข้า...หม่อมฉันมีนามว่ามหิตาเพคะ  เป็นธิดาองค์ที่ 6 ของเสด็จพ่อสิทธเสณ" “มหิตาเทวี...นางผู้เป็นแก้วตาแห่งแผ่นดินงั้นรึ ?   เป็นนามเรียกขานที่ไพเราะยิ่งนัก”  เจ้าของนามนั้นได้สดับเข้าก็แย้มสรวลออกมาด้วยความยินดียิ่งนัก “ขอบพระทัยเพคะ” "เทวีน้อย อายุเท่าใดแล้ว" นาคเจ้าตรัสถามต่อไป " 8 ชันษาเพคะ" เสียงหวานนั้นตอบเจื้อยแจ้ว  ดวงเนตรงามจ้องมองร่างพญางูไม่เคลื่อนคล้อย พญานาคผู้งามสง่ายืดกายถอยหลังกลับไป  พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างเอ็นดูธิดามนุษย์ตรงหน้า   ทั้งต้องชะตานัก  ทั้งอัศจรรย์ใจยิ่ง  มนุษย์ใดได้พบเห็นตนต้องก้มกราบแทบธุลีหรือหลีกลี้หนีหน้าไปทั่วทุกผู้คน   แต่มหิตาเทวีกลับกล้าสบดวงเนตรสีทองนั่น  อีกทั้งยังจ้องมองด้วยความปลื้มปิติ  คล้ายดังได้พบเจอผู้ที่ถวิลหามาแสนนาน "มหิตาเทวี   หลังดวงมาสบนฟากฟ้าเคลื่อนคล้อยผ่านไปทศศก  เราจักได้เจอกันอีกครา  เมื่อนั้นข้าจะรับเจ้าเป็นชายา"   ธิดาน้อยได้สดับดังนั้นแม้ยังไม่ประสีประสารู้ความนัก   แต่ใช่ว่าจะมิเข้าใจความหมายที่พญานาคราชเอ่ย   จึงตื่นเต้นจนหทัยระรัวดวงพักตร์นวลแดงก่ำขึ้นมาทันที   หากแต่เต็มตื้นไปด้วยความปรีดายิ่งนัก "จริงหรือเพคะ?" "เรามิเคยอสัตย์" "ท่านให้สัจจะวาจาแก่เรา  มหิตาจะคอยท่าน ไม่มองผู้ใดเรา จะคอยท่านผู้เดียวจริงๆ นะเพคะ" ดวงเนตรหวานซึ้งนั้นคาดคั้นพญางูเกล็ดมณีนั้น  อย่างมิได้ประหวั่นเลยแม้แต่น้อย "ถ้างั้นหม่อมฉันจะมาหาท่านบ่อยๆ ได้ไหมเพคะ?  หม่อมฉันจะทูลเสด็จพ่อว่าพระองค์จะรับหม่อมฉันเป็นชายาในกาลหน้า  เสด็จพ่อคงไม่ว่ากระไรหม่อมฉันจะได้เข้าออกที่นี่ได้โดยเปิดเผย" ยิ่งฟังคำจำนรรจาของเด็กน้อยผู้แก่กล้าเกินวัย  มหิทธราบดีนาคราชก็ยิ่งสรวล "เทวีน้อยอย่าได้บอกกล่าวเรื่องนี้กับผู้ใดเลย" "อ้าว? ทำไมเล่าเพคะ...หม่อมฉันเห็นว่าเสด็จพ่อน่าจะดีพระทัยมากกว่านะเพคะ" ด้วยความเยาว์วัยพระธิดาทรงต้องการจะโอ้อวดให้ทุกผู้คนได้ร่วมยินดี   ว่าทรงได้รับความปรานีจากพญานาคราชมากล้นเพียงใด "เชื่อเราเถิด...ทุกสิ่งนี้จะเป็นผลดีกับเจ้าเองเทวีน้อย" "ก็ได้เพคะ..." สุรเสียงนั้นหงอยเหงาลงเมื่อจำยอมต้องรับคำ   แต่มิช้านานก็คลี่โอษฐ์แย้มสรวลได้ "แล้วหม่อมฉันจะมาพบองค์ท่านที่นี่บ่อยๆ ได้ไหมเพคะ   รับรองหม่อมฉันจะไม่บอกใครแม้แต่พี่กุสุมาลย์ก็ด้วย" "เราอนุญาตให้เจ้าเข้าออกที่นี่ได้   โดยไม่มีผู้ใดจะทำภยันตราย   มันผู้ใดบังอาจขวางทางเทวีน้อยจะต้องสาปให้นิ่งไปชั่วยาม"  มหิตาเทวีได้ฟังเข้าก็ตบมืออย่างพอพระทัย "ดีจังต่อไปนี้ไม่ต้องหลบใครแล้ว" "แต่....หลังวันที่เจ้ามีระดูแล้ว  มนต์นี้จะเสื่อม...อย่าได้เข้ามาในเทวสถานแห่งเราโดยมิได้รับอนุญาตอีก" "หมายความว่าหากหม่อมฉันมีระดูแล้ว  จะไม่ได้พบองค์ท่านอีกจนกว่าจะถึงเวลานั้นหรือเพคะ....ถ้าเป็นแบบนั้นหม่อมฉันก็คิดถึงพระองค์แย่เลย..." เสียงเล็กระเง้ากระงอดช่างออดอ้อนราวผูกพันมาแต่ปางบรรพ์ "อย่านำโลหิตมาเปรอะเปื้อนเทวสถานแห่งเรา" "ก็ได้เพคะ....แต่ว่า  ถ้าเป็นวันที่หม่อมฉันไม่มีระดูล่ะเพคะ   จะเข้ามาได้หรือไม่หม่อมฉันจะชำระกายให้สะอาดสะอ้าน   จะสรงน้ำอบให้หอมเลยเพคะ" "หึ หึ หากเข้ามาแล้วไม่พบเจอเราเล่า?  เรามิได้ปลีกกายมาเป็นเพื่อนเล่นเจ้าได้บ่อยๆ หรอกนะมหิตาเทวี" "ไม่เป็นไรเพคะ   ขอให้หม่อมฉันได้อยู่ในที่ที่ใกล้พระองค์ที่สุดก็พอแล้ว"  ธิดาน้อยส่งสายพระเนตรวิงวอนสบดวงเนตรสีทองนิ่งอยู่เป็นเวลานาน  จึงได้ยินเสียงสรวลออกมา "มหิตาเทวี....กาลเวลาไม่นานเกินไปดอกหนา   แล้วเราจะได้พบกัน"   ร่างเรืองรองขยับถอยออกห่าง  แล้วค่อยดำเนินดิ่งหายลับไปในบึงน้ำนั่น   มหิตาเทวีวิ่งตามเสด็จไปริมบึงแล้วเปล่งสุรเสียงไล่ตาม "หม่อมฉันจะคอยพระองค์   ขอองค์ท่านจงรักษาคำสัญญาด้วย   จนกว่าจะถึงวันนั้น   หม่อมฉันจะขัดเกลาตัวเองให้สมเป็นศักติแห่งท่าน" ใครเลยจะคิดเล่าเทวีตัวน้อยวัยเพียง 8 ชันษาจะสลักจิตฝังใจยึดมั่นกับคำสัญญานั้นแนบแน่น  จนเปลี่ยนจากเด็กหญิงอ่อนเดียงสาเป็นดรุณีน้อยไปในชั่วพริบตา   มหิตาเทวีอธิษฐานจิตให้สัตย์ปฏิญาณกับองค์เอง   ว่าจะเตรียมกายใจเฝ้ารอวันเวลามาถึง   มิให้พญานาคราชต้องผิดหวัง    เมื่อเสด็จลอดสุมทุมพุ่มไม้กลับออกไปอีกครั้ง   กุสุมาลย์ที่รออยู่เบื้องนอกด้วยความหวาดหวั่นนั้น   มองเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ชัดเจนนักจึงนึกพิศวง   แต่เมื่อเอ่ยถามกลับไม่ได้รับคำตอบใดทั้งสิ้น   "ไปเสียนานเลย หม่อมฉันล่ะใจคอไม่ดีเกรงว่าผู้ใดจะมาพบเข้า   ว่าแต่เข้าไปภายในได้พบสิ่งที่ประสงค์ไหมเพคะ" "ได้พบสิ" "พบสิ่งใดเพคะ?" "พญานาคราชไงล่ะ" ธิดาน้อยหันมาแย้มสรวล   ดวงเนตรฉายแววลึกซึ้งสร้างความประหลาดใจให้กุสุมาลย์พี่เลี้ยงร่วมพระนมยิ่งนัก "เมื่อกี้ตรัสว่าอะไรนะเพคะ?"   ครั้งนี้มหิตาเทวีไม่ตรัสตอบ  แต่ดำเนินนิ่งมิได้ชวนพูดคุยเหมือนดังเช่นทุกครา  ทำให้นางพี่เลี้ยงมิกล้าเอ่ยถามสิ่งใดอีก  จวบจนกระทั่งพระธิดาหยุดดำเนินแล้วหันมาตรัส "จริงสิ! พี่กุสุมาลย์   ต่อไปนี้อย่าได้เรียกเราว่า'พระธิดา' อีก!!?" "อ้าว? แล้วจะให้เรียกพระองค์ว่าอะไรล่ะเพคะ?" "ก็พระเทวีอย่างไรเล่า!" ดวงเนตรงามนั้นฉายแววเด็ดเดี่ยว   แต่ทำให้กุสุมาลย์นึกขันเข้าใจว่าทรงเจริญวัยแล้ว "เพคะ  พระเทวีก็พระเทวี  ฮิ ฮิ" "พี่กุสุมาลย์อย่าหัวเราะสิ!!" เทวีน้อยเขินอายยิ่งนัก   แต่กุสุมาลย์หาได้หยุดส่งเสียงหัวเราะนั้นตามรับสั่งไม่   ยิ่งพระธิดามหิตาไม่พอพระทัยเท่าไร  นางพี่เลี้ยงก็ยิ่งเก็บเสียงหัวเราะไม่อยู่     แว่วเสียงหัวเราะนั้นยังดังก้องอยู่  ทั้งที่มหิตาเทวีกับกุสุมาลย์เดินห่างไกลออกไปแล้ว   แต่คล้ายว่าผู้พูดอยู่ใกล้จนแทบเอื้อมมือได้    เคียงฟ้าไม่แน่ใจว่ากำลังท่องไปในความฝันอยู่   หรือว่าสิ่งที่เห็นเป็นความจริง  หากแต่รู้สึกขบขันไปกับเด็กหญิงคู่นั้นจนเผลอยิ้มออกมา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:40:11 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:36:02

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 12 พบพักตร์             ใกล้รุ่งสางนั้นแผ่นฟ้าสีรัตติกาล  ค่อยคลี่แย้มม่านเมฆาที่ปกคลุมอยู่  ให้แสงทองลอดผ่านเข้ามาทีละน้อย  ใต้แสงสลัวยามฟ้าเปลี่ยนสีนั้น  ร่างบางก้าวเดินไปบนแผ่นหินที่เรียงอยู่พื้นหญ้าตามลำพัง  สายลมยามเช้าพัดพาละอองน้ำค้างโรยตัวลงมาเป็นสาย  สร้างความเย็นจนอุณหภูมิลดลงต่ำ  อากาศยามเช้าหนาวเย็นจนหญิงสาวต้องกระชับเสื้อตัวนอกให้แน่นขึ้น   สายหมอกยังหนาทึบไม่คลี่คลาย    หนทางข้างหน้าพร่ามัวไม่ชัดเจนนัก   หากแต่งดงามราวเดินอยู่ในมายาแห่งขุนเขา                   เคียงฟ้าตื่นนอนตั้งแต่แสงทองยังไม่จับขอบฟ้า   อาการอ่อนเพลียเมื่อหัวค่ำหายเป็นปลิดทิ้ง   หล่อนเห็นมิรันตีเพื่อนร่วมห้องยังนอนหลับใหลไม่รู้เรื่องราว    จึงมิได้ปลุกขึ้นมาเดินเล่นเป็นเพื่อนกัน   เนื่องด้วยเห็นว่ายังอีกนานนักกว่าจะถึงเวลารับประทานอาหารเช้า    การเดินเล่นคนเดียวในไร่นั้นไม่ได้สร้างความหวาดหวั่นให้กับหญิงสาวแต่อย่างใด    ในทางกลับกันเคียงฟ้าสดชื่นกับทิวทัศน์ตรงหน้า    ภาพผืนหญ้าสีเขียวที่ลดหลั่นลาดลงไปตามบันไดขุนเขา    มีดอกไม้สีสวยสดประดับอยู่สองข้างทาง   หลายต้นกำลังชูช่อออกดอกคลี่กลีบเบ่งบานรับอรุณ   เสียงนกน้อยขับขานเจื้อยแจ้วขับกล่อมไปตลอดเส้นทาง         ร่างเล็กนั้นเดินเล่นไปอย่างเพลิดเพลินห่างไกลเรือนพักออกไปเท่าใดหล่อนเองก็ไม่ใส่ใจนัก  เพราะสองตานั้นกำลังตื่นตากับธรรมชาติ    จนกระทั่งมาถึงยังหนองน้ำใหญ่ที่ริมบึงนั้น  มีกอดอกหญ้าช่อปุยสีขาวกำลังเริงรำเมื่อสายลมเย็นพัดผ่านมา หญิงสาวโน้มตัวลงแล้วเด็ดมาดอกหญ้านั้นขึ้นมาชื่นชม ในใจก็คิดไปว่าเดี๋ยวจะต้องชวนคนอื่นๆ มาชมวิวริมบึงนี้บ้าง  ก่อนจึงหยุดยืนพักชมวิวแล้วหลับตาลงแล้วสูดเอากลิ่นไอน้ำค้างเข้าไปเต็มปอด                  วิวริมน้ำงดงามจนเคียงฟ้าไม่ได้เอะใจถึงสิ่งที่ซ่อนตัวลึกลงไปใต้ผิวน้ำ  ร่างบางเอนกายพิงต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้เคียง  สายตาคู่สวยมองลอดแว่นสายตาทอดยาวออกไปยังหนองน้ำกว้าง  เมื่อแสงแดดทอตัวทอดผ่านลงมาสายหมอกที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณค่อยเบาบางจางลงเป็นลำดับ  จนแลเห็นเป็นแสงไฟสะท้อนกลับมา  ทว่าแสงสีทองสองดวงนั้นเจิดจ้าสว่างราวลูกไฟฉายส่อง   มันสว่างเกินจะเป็นแสงสะท้อนไปได้  มันคลับคล้ายว่ามีผู้ลอยเรืออยู่ในน้ำแล้วส่องไฟมากระทบฝั่งมากกว่า        หญิงสาวนึกประหลาดใจจึงหยีตาเพ่งมอง  ก็แลเห็นเงาร่างประหลาดสูงยาวคล้ายงูยักษ์อยู่กลางน้ำ   ร่างนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ  จนเคียงฟ้าไม่แน่ใจว่าตาฝาดหรือไม่  จึงลดแว่นสายตาลงและดึงผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดเลนส์ใสนั้น  ก่อนจะสวมใส่แล้วพิจารณาให้แน่ใจอีกครั้ง   แต่ยิ่งมองเงานั้นกลับยังคงอยู่มิได้ขยับเขยื้อนหนีหายไปไหน  ซ้ำยังคล้ายว่ากำลังจ้องมองกลับมาอีกด้วย   หญิงสาวถึงกับดึงแว่นออกแล้วขยี้ตาซ้ำอีกครั้ง  ด้วยไม่แน่ใจสายตาตนเอง  ว่ากำลังเห็นภาพลวงตาหรืออย่างไร  ซ้ำร้ายหล่อนบอกตนเองว่าเงานั้นมีรูปร่างคล้ายพญานาคในภาพเขียนไม่มีผิด                  "พญานาค!! เป็นไปไม่ได้!?"               เคียงฟ้าอุทานเสียงดังออกมาเสียงดังสะท้อนไปทั่วคุ้งน้ำยังผลให้เงานั้นขยับไหว  หล่อนตื่นตะลึงอยู่กับที่ไม่อาจขยับไปไหนได้  เสียงหัวใจเต้นรัว ใจหนึ่งก็นึกหวาดกลัว อีกใจหนึ่งถูกความใคร่รู้เข้าครอบครอง  จึงยังยืนนิ่งงันอยู่อีกเป็นเวลานานจนกระทั่งหมอกจางลง  เสียงแหวกน้ำดังเป็นระลอก  ร่างบางก้มหน้าลงหลับตาปี๋กลัวจะเห็นสิ่งที่คาดคิดไว้  แต่เมื่อไม่มีสิ่งใดบังเกิดขึ้นหล่อนจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองในบึงน้ำใหญ่  เมื่อหมอกสลายหญิงสาวไม่เห็นเงาใหญ่โตของพญานาคอีก  แต่เบื้องหน้ากลับมีร่างเปียกปอนของชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมสัน  จ้องมองกลับมาด้วยความไม่พอใจ   คิ้วเข้มเรียงตัวสวยนั้นขมวดมุ่น  ดวงตารียาวคู่นั้นมีไฟร้อนอยู่ภายใน  เขายืนเด่นอยู่กลางลำน้ำ               "ว้าย!! คุณมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?" หญิงสาวสะดุ้งพรวดแล้วร้องถามออกไป               "นานจนรู้ว่ามีผู้หญิงไร้ยางอาย ยืนมองอยู่!" สิ้นคำพูดเคียงฟ้าหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ               "ว่าไงนะ?  ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่ามีคนอยู่ในน้ำ  ก็หมอกมันลงหนาขนาดนั้น"               หล่อนขยับปากตั้งใจจะต่อว่าอีกมากมาย  ถ้าไม่ทันสังเกตเห็นเสียก่อนว่า  ชายหนุ่มตรงหน้านั้นเปลือยกายอยู่ในน้ำ  ไม่มีเสื้อผ้าสวมติดกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว   หนำซ้ำยังยืนโผล่พ้นน้ำมาอย่างหมิ่นเหม่ใกล้โป๊เต็มที                  "เอ้อ...อ้า..."               "อยากดูผู้ชายแก้ผ้านักหรือไง?"               "ฉันไม่...."               "งั้นจะมองอีกนานไหม? จะได้ขึ้นไปสักที" คนพูดทำท่าขยับจะลุยน้ำขึ้นฝั่ง               "เดี๊ยว...อย่าเพิ่ง" หญิงสาวไม่รู้จะปลีกตัวไปหลบซ่อนตรงไหน   จึงรีบหลับตาแล้วหันหลังให้ทันที               เคียงฟ้าข่มสติอยู่นานเรื่องประหลาดเมื่อครู่หายวับไปจากใจ เหลือเพียงความความโกรธระคนความอับอายผสมปนเปกันอยู่ หล่อนภาวนาให้เขาแต่งตัวเสร็จโดยไว   ในขณะที่ชายแปลกหน้าเห็นว่าหล่อนหันหลังไปแล้วจึงค่อยก้าวขึ้นจากน้ำ เดินเฉียดข้างตัวหญิงสาวไปหยิบฉวยเอาเสื้อผ้าตนเอง  ที่แขวนไว้กับต้นไม้ข้างตัวหล่อนมาใส่   เคียงฟ้ามัวแต่ตกใจอยู่จึงไม่ทันสังเกต  ว่าเมื่อแรกที่หล่อนมาถึงที่นี่นั้นเสื้อผ้าแขวนอยู่หรือไม่  หล่อนหลับตาอยู่นานคำนวณเวลาว่าเขาน่าจะแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว   จึงลืมตาขึ้นแล้วตะโกนถามออกไป               "เสร็จหรือยัง?"               "อืม"       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:37:07

ความคิดเห็นที่ 6 เสียงตอบห้วนๆ นั่นทำให้หล่อนค่อยกล้าหันไปมองเขาเต็มตา ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดพื้นเมืองทอลายดิ้นทองนั้น  กำลังวุ่นวายกับการสางผมยาวเปียกชื้นนั้นด้วยฝ่ามือตนเองอย่างคร่าวๆ  แล้วจึงมัดรวบให้เรียบร้อย  ใบหน้านั้นนวลลออเนียนผุดผ่องอย่างผิวชาวเหนือ  คิ้วเข้มเรียงสวยปลายคิ้วชี้ขึ้นรับกับแววตาร้ายๆ ในกรอบตารียาวคู่นั้น  จมูกเขาโด่งเป็นสันเรียว  ริมฝีปากบางรูปกระจับแดงระเรื่อกว่าปกติ  เพราะอาการหนาวด้วยความที่เพิ่งขึ้นจากน้ำ  หญิงสาวตะลึงค้างไปด้วยไม่คิดว่าผู้ชายปากร้ายที่เพิ่งต่อปากต่อคำด้วยจะรูปงามถึงเพียงนี้ "ทำไม?" เป็นเขาที่ถามขึ้นมาเพื่อพบว่าหล่อนจ้องหน้าเขาเขม็ง "มะ...ไม่มีอะไร" หล่อนตอบได้แค่นั้นแล้วรีบเดินหนีทันทีก่อนที่เขาจะทันได้เห็นใบหน้าแดงก่ำนั้น  แต่ยิ่งเร่งฝีเท้าร่างสูงนั้นกลับเดินติดตามมาอย่างกระชั้นชิด   หญิงสาวจากกรุงเทพฯ พยายามบอกตนเองว่าคิดไปเองว่าเขาเดินตามหล่อน  แต่เมื่อเข้าเขตเรือนพักผู้ชายคนเดิมก็ยังเดินตามติดไม่ได้หนีหายไปไหน   จนหล่อนอดรนทนไม่ไหวต้องหยุดเดินแล้วหันมาถามด้วยเสียงอันดัง "คุณตามฉันมาทำไม?" หนุ่มรูปงามไม่ได้โต้ตอบในทันที   แต่จ้องหน้าหล่อนเขม็งแล้วจึงเชิดหน้าขึ้น   ก่อนจะเดินผ่านไปโดยไม่ตอบคำถาม "นี่ฉันถามคุณไม่ได้ยินหรือไง ?" เป็นเพราะหญิงสาวกำลังฉุนเฉียว   หาไม่คงสังเกตเห็นไปแล้วว่าหยดน้ำตามร่างกาย  และเรือนผมยาวของชายหนุ่มแห้งสนิทราวไม่เคยเปียกมาก่อน "เราหรือตามเจ้า?"  คนตอบถามกลับมาด้วยด้วยเสียงเยือกเย็น   ริมฝีปากรูปกระจับนั้นเยื้อนยิ้มราวกับจะเยาะเย้ย   ชนิดที่หล่อนเห็นแล้วต้องฉุนขึ้นมาทันที "อย่ามาเล่นลิ้นนะ  ที่อื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะคุณเดินตามมาทำไม? หน้าตาก็ดีหรือว่าเป็นคนโรคจิตกันแน่?" ดังจุดไฟร้อนให้ลุกขึ้นมาในทันใด   คนใจเย็นเมื่อแรกเปลี่ยนสีหน้าเป็นร้อนวาบด้วยโทสะ  เคียงฟ้านึกสะใจที่ทำลายรอยยิ้มกวนประสาทนั่นลงเสียได้  แถมเสียงของหล่อนยังดังไม่ใช่เล่นทำเอาใครต่อใครหันมามองเป็นทิวแถว "ไร้มารยาท  มหาวิทยาลัยไม่ได้ขัดเกลามาบ้างหรือไร?" "ว่าไงนะ!!?" เรื่องราวขยายตัวขึ้นใหญ่โตราวน้ำผึ้งหยดเดียวที่เรียกมดมาได้ทั้งกองทัพ เสียงเอะอะนั่นทำให้คนบนเรือนใหญ่ซึ่งกำลังจิบชาใบหม่อน  ระหว่างรอรับประทานอาหารเช้านั้น  พากันประหลาดใจกับเสียงถกเถียงดังโหวกเหวก จนวิมุตติต้องละสายตาจากถ้วยชาร้อนในมือหันไปตามต้นเสียง  ชายหนุ่มนึกแปลกใจเล็กน้อยว่าไร่ที่เคยแสนสงบมานานกลับมีเสียงเอะอะรบกวนแต่เช้า  แต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรมากไปกว่านั้น   เพราะเข้าใจว่าเมื่อมีคนมาพักจำนวนมาก  จะมีเสียงเอ็ดตะโรบ้างก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดอะไร  ตรงกันข้ามกับตรีภูมิหนุ่มร่างใหญ่นั้นลุกขึ้นทำท่าชะโงกชะเง้อเสียคอยาว "ใครทะเลาะกันวะนั่น? เสียงคุ้นๆ" เพราะเสียงที่กำลังดังโวยวายอยู่นั้น เป็นเสียงของหญิงสาวที่ตะโกนอยู่ข้างเดียว  ตรีภูมิจึงจากไปดูที่ชานเรือน "เฮ้ย!! น้องฟ้านี่หว่า? ทะเลาะกับใครวะนั่น?" คำอุทานของหนุ่มร่างท้วมเรียกเอาวิมุตติจำต้องลุกขึ้นตาม   เมื่อมองลงจากชานเรือนจึงค่อยเห็นว่าหล่อนกำลังทะเลาะกับอยู่ชายหนุ่มแปลกหน้าไม่คุ้นตาคนหนึ่ง  แต่เมื่อคู่กรณีของหญิงสาวเหลือบสายตามองมา  นัยน์ตาคู่นั้นเปล่งประกายสีทองวาวโรจน์ส่งกระแสบางอย่างมาให้   วิมุตติเห็นเข้ายืนนิ่งงันไปในทันทีด้วยความตกตะลึง  เมื่อญาณสติรับรู้ว่าร่างที่เห็นนั้นเป็นผู้ใด "ภูวิษะ!!"  เจ้าของไร่ครางออกมาด้วยอาการเหลือเชื่อ  และเผลอไผลปล่อยช้อนที่กำลังคนชาในมือหล่นลงกระทบพื้น   อาการนี้ทำให้ตรีภูมิประหลาดใจเสียยิ่งกว่าเห็นคนทะเลาะกัน เพราะร้อยวันพันปีเพื่อนรักของเขาไม่ค่อยแสดงสีหน้าอะไรออกมา  นอกจากยิ้มละมุนและนิ่งเงียบเท่านั้น  แต่ตอนนี้เจ้าตัวกำลังเบิกตาค้าง  คล้ายไม่รู้ตัวว่าทำช้อนชาหล่นไปเรียบร้อยแล้วด้วยซ้ำ  หนุ่มร่างท้วมมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างเคียงฟ้า  และคนบนเรือนสลับกันไปมาก่อนจะถามออกมาว่า "คนรู้จักแกเหรอวะเจ้า?" คำถามนั้นค่อยเรียกสติที่เลื่อนลอยไปชั่วครู่ให้กลับมา  วิมุตติไม่ตอบคำในทันที   แต่วางถ้วยชาลงบนราวระเบียงและตะโกนลงไป "ภูวิษะ!!" คนที่กำลังทะเลาะกันอยู่หยุดนิ่งแล้วหันไปมองต้นเสียงทันที   รวมทั้งคนอื่นๆ ที่อยู่ในบริเวณนั้นก็หันมาที่วิมุตติและตรีภูมิเป็นตาเดียว   ชายหนุ่มเจ้าของไร่จึงค่อยรู้สึกตัวว่าควรลดเสียงลง   คิ้วเข้มที่ขมวดเป็นปมเมื่อครู่ค่อยคลายตัว   สีหน้าตกใจจางหายไปกลับสู่ความนิ่งสงบเหมือนเช่นที่เคยเป็นมา "เกิดอะไรขึ้น?  ทำไมถึง....?" "พี่เจ้ารู้จักคนโรคจิตนี่ด้วยหรือคะ?" เคียงฟ้าตะโกนถามขึ้นมาด้วยเสียงขุ่นเสียงเขียว "คนโรคจิต?!!" วิมุตติทวนคำแล้วหันไปจ้องหน้าคู่กรณีของหญิงสาว "ใช่ค่ะ  แก้ผ้าอวดผู้หญิงไม่พอ   ยังเดินตามฟ้ามานี่ไม่เรียกว่าโรคจิตหรือคะ?" คนถูกกล่าวหาหน้าแดงเข้มขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธ   แต่เมื่อหันมาพบสายตาตื่นตะลึง  และสีหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกของคนบนเรือนแล้วก็ร้อนใจขึ้นมาทันที "วิมุตติเราไม่ได้เป็นอย่างที่นางกล่าวหา?  มิได้ทำอะไรต่ำทรามแบบนั้นด้วย"  ใบหน้าคมสันนั้นเชิดขึ้นความทะนงตน "นี่คุณหาว่าฉันใส่ร้ายหรือไง ? " หญิงสาวได้ยินเข้าก็เต้นเร่าขึ้นมาบ้าง  และเพราะถูกโทสะครอบงำ   จึงไม่ทันได้สังเกตสำนวนพูดที่ฟังดูไม่เข้ากับยุคสมัยนั่นเลย "ภูวิษะ....เรื่องเป็นอย่างไร? ทำไมถึงมาที่นี่ได้" แต่ไม่มีใครตอบคำถามเลย  เพราะมัวแต่จ้องมองกันด้วยความโกรธ "เฮ้ย!! เดี๊ยว...ใจเย็นๆ น้องฟ้า..แล้วเอ่อ...นายคนนั้นน่ะ...ค่อยๆ พูดค่อยๆ จา เข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า?" ตรีภูมิส่งเสียงไปห้ามทัพก่อน  แล้วจึงสะกิดเพื่อนข้างตัวให้ช่วยไกล่เกลี่ย "ภูวิษะ  มาคุยกับเราหน่อย" ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มก้าวลงเรือนไปดึงแขนคนถูกกล่าวหาขึ้นมาบนเรือน  แล้วดึงเข้าห้องไปสนทนาเป็นการส่วนตัวทันที   เมื่ออยู่ในห้องกันตามลำพังจึงค่อยแลเห็นว่าคนที่ตามเข้ามาทีหลังนั้น   รูปร่างหมดจดสะโอดสะองเรือนกายเล็กกว่าวิมุตติเล็กน้อย   แต่ความสง่างามนั้นหาได้ด้อยไปกว่ากันเลย   อีกทั้งนัยน์ตารียาวคู่นั้นดูราวกับมีเปลวไฟสีทองลุกโชนฉาบแก้วตา   จนดูเรืองรองอยู่ตลอดเวลา "ภูวิษะเจ้า  นี่ท่าน...แข็งแรงขึ้นแล้วหรือ?" ชายหนุ่มตั้งคำถามเลี่ยงการถามตรงตัวให้สะเทือนใจ เมื่อพิจารณาเรือนกายอีกฝ่ายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก็พบว่าร่างนี้หาใช่มายานิมิตที่มองเห็นได้อย่างเลือนรางเหมือนดังที่เคยเป็นมา จึงลูบคลำไหล่และต้นแขนคนตรงหน้าให้แน่ใจอีกครั้ง "เราสัมผัสท่านได้?...ฤทธีของท่าน...?" คำถามที่ถามไม่จบประโยคผู้ฟังก็เข้าใจโดยพลัน  ภูวิษะเจ้าพยักพักตร์รับ "เราเองก็ประหลาดใจ....ดูเหมือนว่าเวลาจะเร่งกระชั้นเข้ามาแล้ว" "อย่างนั้นรึ? แต่ท่านทำให้เราตกใจรวมทั้งหญิงนางนั้นด้วย  นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นขอจงชี้แจ้งแถลงไขด้วย  ก็ท่านว่าจะไม่พบหน้านางโดยตรงมิใช่หรือ?" "นั่นเป็นเจตนาเดิม....แต่บางสิ่งกลับกระตุ้นและเร่งเร้าให้เวลานั้นใกล้เข้ามา" "นางว่าท่านเปลือยกาย..." วิมุตติมีสีหน้าลำบากใจในการถามนัก  ซึ่งผู้ตอบเองก็เช่นกันภูวิษะเจ้าเลี่ยงดวงเนตรสีทองคู่นั้นไปทางอื่น แล้วจึงถอนหทัยออกมา "เราตั้งใจจะลอบมองนางเงียบๆ  แต่อยู่ๆ มหิตากลับมองเห็นเรา  แล้วส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ" ชายหนุ่มฟังแล้วได้แต่พยักหน้าเงียบๆ ทั้งที่ในใจบอกตนเองว่าเป็นใครเห็นร่างนาคราชสีพรายรุ้งนั่นเข้าก็คงตกใจทั้งนั้น   "มันกะทันหันนักเราหลบลี้ไม่ทัน  จึงตั้งใจจะสร้างภาพนิมิตลวงนาง  แต่..." "แต่ ? " ร่างสูงกว่าทวนคำด้วยความแปลกใจ "จิตของเราไม่อาจตั้งมั่นในสมาธิได้...เพราะนาง" "มิใช่เรื่องแปลก...หากพบหน้าคนที่รอคอยมาตลอดโดยไม่ทันตั้งตัว ใครเล่าจะคิดว่าเทวีน้อยจะสามารถมองเห็นร่างแท้จริงของท่านได้" "คงเป็นเพราะนางเป็นคู่บุพเพสันนิวาสของเรามาแต่ปางก่อน  กาลครั้งนั้นก็เช่นกัน..." ภูวิษะเจ้าละเว้นภาพอดีตไว้ในในพระทัยมิได้เล่าออกมาทั้งหมด   "แต่มิคาด...จู่ๆ แทนที่จะปรากฏร่างนิมิต เรากลับจำแลงกายมาอยู่ตรงหน้านางเสียแล้ว" "ฮ่า....ฤทธีของท่าน...กลับมาแล้ว ? แสดงท่านใกล้หลุดพ้นจากโทษทัณฑ์แล้ว  เรายินดีกับท่านนัก" ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมาด้วยความยินดี "ขอบคุณ  แต่ยังมิใช่ทั้งหมดหรอก  เราเองก็อธิบายเรื่องนี้มิได้ทั้งหมด แต่ในร่างกลับรู้สึกถึงฤทธีบางส่วนที่กลับมา  จึงจำแลงเป็นมนุษย์ได้ทว่า...เรามิทันตั้งตัวจึงเกิดความผิดพลาด   รู้สึกตนอีกทีนางก็เห็นเราอยู่เบื้องหน้าโดย....ก็อย่างที่ได้ยินไปนั่นแหละ" "อุ๊บ!! ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คนหน้าตายกลับกลั้นหัวเราะไม่อยู่   จนภูวิษะเจ้าพักตร์แดงด้วยความเขินอาย "วิมุตติเราไม่เคืองหรอกนะ  หากท่านจะเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าขบขัน" แม้จะตรัสว่าไม่พิโรธขุ่นเคืองแต่ประการใด   แต่ก็เข้าใจได้ว่านี่เป็นการเตือนอ้อมๆ "ขอโทษด้วย  เรามิได้ตั้งใจจะหัวเราะเยาะท่าน  เพียงแต่ว่า...มันออกจะผิดคาดไปมากมายนัก   เอาเถิดเราจะช่วยแก้ไขเรื่องนี้ให้เอง   ว่าแต่ท่านควบคุมการจำแลงร่างได้แล้วใช่หรือไม่   ถ้าเป็นดังนั้นออกไปข้างนอกกันเถอะ" มานพหนุ่มผู้จำแลงกายมามิได้มีสีหน้าดีขึ้นสักเท่าใดนัก   แต่ก็ยินยอมพร้อมใจกันเดินออกไปเผชิญหน้ากับนางผู้มีเวรผูกพันกันมาแต่ปางบรรพ์   ในขณะที่วิมุตตินั้นแม้จะหยุดอาการขันนั้นลงสนิทแล้วก็ตามที   แต่กลับยังมีรอยยิ้มเจืออยู่บนใบหน้า [จบตอบที่ 12] +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:38:52

ความคิดเห็นที่ 7 คุยกับคนอ่าน   ดีแอน : คุณนาคได้เจอกับเคียงฟ้าแล้วค่ะ(ซะที) สายลมที่พริ้วไหว : ซอว์จีขอพม่าเน้นที่ชุดแดงกับหนวดเป็นสัญลักษณ์ค่ะ คงประมาณฤาษีหนวดยาวบ้านเรา MOMIJI_99 : นั่งพับเพียบเลยเหรอ FlebilE13 : แมวตาสีเหลืองเลยให้ชื่อว่า "กัมพุ" แปลว่าทองน่ะค่ะ ส่วนตัวแม่ "นันทิ" แปลว่าความสุขค่ะ  jeansbubble : ตอนนี้ก็ลุ้นค่ะ พระ-นาง เจอกันจนได้ ลูนาติก : เดี๋ยวนี้คนสนใจธรรมะเยอะขึ้นนะคะ สังเกตจากตอนนี้มีคนมาเรียนสมาธิกันเยอะเลย ช่วงนี้จบคอร์สครูสมาธิแล้ว เลยเป็นพี่เลี้ยงให้รุ่นต่อไปอยู่น่ะค่ะ   oss_9 : วันหยุดยาวพาลูกไปเที่ยวไหนหรือเปล่าคะ? Tyra : ไม่บอก..ก  ต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆ ถึงจะรู้ว่าทำไมคุณนาคโกรธ It's gonna make sense : เห็นด้วยนิดๆ ค่ะ ว่าถ้าต้องใช้กรรมโดยที่จำไม่ได้นี่เคยรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม แต่กรรมมีวาระของมันแล้วเราจะรู้เองว่าทำไม เพราะอะไร อย่างไร แล้วในที่สุดก็พบว่ามันยุติธรรม และการที่เกิดใหม่โดยที่จำไม่ได้นั้นเป็นบุญมันสูงสุด เพราะอย่างน้อยมันทำให้เราเริ่มต้นใหม่ ได้อย่างจริงจัง  ไม่งั้นต้องติดกับความเป็นคนเดิม นิสัยเดิม สิ่งแวดล้อมเดิม  แต่ถ้าเป็นคนใหม่ แล้วยังมีนิสัยเดิมยังหาความเปลี่ยนแปลงได้ยาก การแก้ไขก็จะเกิดขึ้นยากไปด้วย ถือเป็นกรรม เหมือนกันค่ะ mimny : ยัยฟ้าเธอมโนไปเองค่ะ ว่าคุณวิมุตติมองอย่างเหยียดหยาม จริงๆ แล้วตาขวางเป็นปกติ    ว่าวปักเป้า : เป็นคนแรกที่บอกว่าซอว์จีสวยค่ะ นอกนั้นมีแต่คนบอกว่าหลอนนนน..น สาวไทยในอะเดเลด : วันนี้ลงสองตอนค่ะ Love U like a Love song : มาทักทายกันบ่อยๆ ก็ดีนะคะ คนเขียนจะได้ไม่เหงา goldensun : เดี๋ยวเรื่องจะเล่าไปเรื่อยๆ ค่ะ ว่าในอดีตชาติมหิตาเทวีไปทำอะไรมา สายน้ำที่ไหลกลับ : ตบ-จูบ-พิศาล โอ้...อย่างนั้นเลยเหรอคะ? งั้นอ่านกันต่อไปว่าจะมีตบจูบหรือเปล่า? เพลิดเพลิน : พิมพ์ตกไปจริงๆ ด้วยค่ะ แหะ แหะ เต็มล้าน : ขอบคุณค่ะสำหรับถ้อยคำหอมๆ ส่วนจะยาวมากไหม ตอบไม่ได้เพราะว่ายังเขียนไม่จบค่ะ sasatorn : โพสทุกวันศุกร์ค่ะ a_jungs : จะพยายามโพสไม่ให้ขาดตอนค่ะ Milkmoon : ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ ว่าคุณวิทย์กับคุณนาคติดตามเคียงฟ้ามาทำไม? เล่าไม่ได้ ค่ะ เดี๋ยวไม่ลุ้น อิ อิ nonghippo : วันนี้มาโพสช้าหน่อย ขอโทษด้วยค่ะ Thanks for gift : Setakan, สายลมที่พริ้วไหว, MOMIJI_99, FlebilE13, กุหลาบมอญ, เอริชา,  ลูนาติก, oss_9, Tyra, nonghippo, The Sphinx, It's gonna make sense, kiwi@eve, mimny, dokmainana, สาวไทยในอะเดเลด, เลิฟ2ซี, จิตตะ, goldensun, ผีเสื้อสีดำ, Mnemosyne, NYgirl, เพลิดเพลิน, เต็มล้าน, อสิตา, t_n, เปียร์รุส, แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว, อีกา, ใยไหมกะใบม่อน, ชื่อที่ไม่มีใคร,Milkmoon       แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 15:58:12 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 15:57:38 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 15:53:50

ความคิดเห็นที่ 8 วันนี้มาสายหน่อยค่ะ กว่าจะโพสได้แต่ละตอน เช็คแล้วก็ยังหลุดอีก โพสทีใช้เวลาน๊าน..นาน ...แต่ก็พยายามให้ถูกต้องที่สุดทั้งข้อมูลและภาษา ถ้าเจอคำตกหล่อนพิมพ์ผิด แจ้งได้เลยนะคะ บางทีก็ยังรอดสายตาไปจนได้ เฮ้อ...เลยมาช้าไปสักนิดไม่ว่ากันนะคะ มาถึงตอนที่ 11-12 แล้วค่ะ ในที่สุดคุณนาคก็ได้ออกโรงสักที TT^TT หลายคนคงโล่งอก อ่านตั้งนานไหนพระเอกหว่า? อ้าว? อีตาคุณวิมุตติไม่ใช่พระเอกเหรอ? ขออภัยที่ทำให้สับสนค่ะ แต่ว่าตั้งใจว่าถ้าจบจากเรื่องนี้ จะใช้คุณวิมุตติในเรื่องต่อไป อยากให้เป็นคนดำเนินเรื่อง เลยต้องมีการปูพื้นชีวิตเขาหน่อยน่ะค่ะ ส่วนตอนนี้จะเมาท์ไรดีหว่า รีวิวหนังสือก็ทำไปแล้ว เอาวิทยาธรพม่ามาให้ดูก็แล้วชักหมดมุก..=_=" ว่าด้วยเรื่องคุณนาคดีกว่าค่ะ เคยสงสัยว่าทำไมหลายคนจึงคิดว่าพญานาคมีแต่ที่แม่น้ำโขง ที่อื่นไม่มี ? ทำไมล่ะคะส่วนตัวเราคิดว่าที่ไหนมีน้ำที่นั่นมีนาค เพียงแต่ที่แม่น้ำโขงตำนาน พญานาคแข็งแรงกว่าที่อื่น และมีการเล่าเรื่องสืบต่อกันมา รวมไปถึงปรากฏการณ์บั้งไฟพญานาค ที่เชื่อกันว่าเป็นประจักษ์พยานของการสืบต่อมุขปาฐะเรื่องวังพญานาคใต้ลำน้ำโขง ในความเป็นจริงแล้วถ้าอ่านตำนานเกือบทุกๆ ที่ ที่มีเมืองโบราณมักจะมีตำนานพญานาค ทั้งนาคสร้างเมือง นาคคุ้มครองเมือง นาคล่มเมือง ด้วยกันทั้งนั้น  จุดร่วมที่แปลกประหลาดคือ ในเหตุการณ์เมืองล่มมักจะมีเหตุการณ์กินสัตว์เผือก ไม่ว่าจะเป็นกระรอกเผือกของเมืองเอกชะทีตา หรือกินปลาไหลเผือกของเมืองโยนก ฯลฯ สัตว์เผือกมักเป็นสัญลักษณ์ของเทพเจ้าไม่ว่าจะ ไทย-ญี่ปุ่น-จีน-อื่นๆ  เมื่อตัวแทนเทพเจ้าถูกเขมือบไป ก็เหมือนการลบหลู่ดูหมิ่นเทพเจ้า จึงมักเกิดอาเพศ   การเกิดอาเพศกล่าวคือมีใครสักคนทำผิดธรรมเนียมประเพณีของสังคมทำให้สังคม สูญเสียความมั่นคง ถ้ารู้ผิดแล้วรีบขออภัยธรรมชาติมักจะให้อภัย ถ้าหนักหน่อยก็ล่มจมกันไปเลย ความจริงแล้วเจ้าแก้วคิดว่ามันเป็นกุศโลบายให้รักษาธรรมชาติ รักษาสัตว์อย่างสัตว์เผือก ไม่ใช่ของหาง่าย ถ้ามีใครสักคนเขมือบมันด้วยความเชื่อว่ากินแล้วจะหน้าเด้งอยู่ยงคงกระพัน สัตว์เหล่านี้ซึ่งเป็นของแผ่นดินจะหายไปทันที แบบนี้จึงต้องมีกุศโลบายคุ้มครองสัตว์ ให้อยู่ใต้การปกครองของเทพเจ้านั่นเองค่ะ คำของคนโบราณจึงไม่ใช่เรื่องงมงาย หากเราเก็บมาพิจารณาให้ดีจะมองเห็นความงดงาม ในธรรมเนียมประเพณีทันทีค่ะ  สำหรับเจ้าแก้วเรื่องเล่าเหล่านี้เลยเป็นเรื่องสนุก เวลาอ่าน/ฟัง แล้วจะเผลอตีความไปเป็นเรื่องเป็นราวเลยล่ะค่ะ พญานาคผูกพันกับวิถีชีวิตของชาวอุษาคเนย์มาก มีคุณนาคแทรกอยู่ในชีวิตประจำวันมากเหลือเกิน ทั้งความเชื่อ ทั้งแฝงอยู่ในศาสนา เครื่องประดับ กระทั่งเป็นน้ำพุยังมีเลยค่ะ ฯลฯ เอารูปมาฝากดีกว่า เริ่มที่ กำไลนาค ค่ะ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:22:28 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 16:04:33

ความคิดเห็นที่ 9 แหวนบ้าง รูปแบบเดียวกันกับกำไลข้างบนเลยค่ะ บางทีก็จะฝังพลอย 9 สี บางทีก็สามค่ะ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 55 16:08:14 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 16:05:33

ความคิดเห็นที่ 10 ด้ามดาบ อลังการมากค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 16:07:17

ความคิดเห็นที่ 11 ด้ามจับประตู เป็นรูปพญานาค เก๋มากค่ะ แต่ต้องเหมาะกับประตูที่อลังการพอๆ กันเลยนะคะ วันนี้เอาแค่นี้ก่อนแล้วกันค่ะ เจ้าแก้วหมดแรงโพสแล้วค่ะ เจอกันศุกร์หน้านะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 16:10:28

ความคิดเห็นที่ 12 อ๊ายยยยย พ่อนาค หล่อเท่ (จิ้นไปไกลมากแล้ว) คิคิคิ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 17:17:48

ความคิดเห็นที่ 13 มาแล้วๆ สวัสดีค่ะคุณแก้วกังใส เข้มข้นน่าติดตามขึ้นเรื่อยๆนะคะ สงสัยอย่างว่านั่นเป็นร่างจริงของภูวิสะรึเปล่า หรือเอาร่างใครมาเหมือนน้องโอม เห็นด้วยที่สุดกับ reply คุณแก้วกังใสนะคะ ตอนนี้ก็ปวดหลังอยู่ รักษาไม่หายซะที เค้าบอกกันมาว่าไปตีหลังงูหลังตะขาบชาติที่แล้ว เพราะชาตินี้เราไม่เคยทำ ปวดหลังมันเลยไม่ make sense อ่ะค่ะ อย่างงี้กรรมของแท้เลยใช่มั๊ยคะ 555 ช่วงนี้เลยไปทำบุญบ่อย วันนี้ก็ไปมา เอาบุญมาฝากด้วยค่ะ พญานาคนี่ขลังจริงๆ รู้สึกว่าแค่เครื่องประดับก็สูงศักดิ์เกินจะครอบครองค่ะ จากคุณ : It's gonna make sense เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 17:44:11

ความคิดเห็นที่ 14 ชาติที่แล้วของเคียงฟ้า...แอบแก่แดดนะเรา เพิ่งแปดขวบเองแท้ๆ(ฮา) สรุปภูวิษะคือพระเอกของภาคนี้สินะคะ  ฉากเปิดตัวเจอกันครั้งแรกของพระนางเด็ดดวงมากค่ะ กรี๊ดดด >////<b พูดถึงกำไลนาค เมื่อสองปีก่อนเคยไปเดินถนนคนเดินที่เชียงใหม่ ไปเจอกำไลพญานาคฝังพลอยเส้นนึง  ตัวกำไลจะเป็นเครื่องเงินค่ะ  สีขาวแล้วประดับพลอยหลากสีเรียงไปตามตัวจาค  งานอ่อนช้อยปราณีตและสวยจับใจมาก...แต่เจอราคาเข้าไป 9 พัน เล่นเอาเงิบเลยค่ะ เกินงบไปโข เสียดายมาก T-T จากคุณ : Milkmoon เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 18:19:02

ความคิดเห็นที่ 15 เผยมาทีละนิด ยิ่งใจร้อนอยากรู้ อะไรที่ทำให้พญานาคยึดเมืองคืน ผิดสัญญาอะไรที่ให้สัตย์ไว้ ส่วนมหิตาเทวี ก็ดูผูกใจกับพญานาคดีนี่ค่ะ เกิดอะไรขึ้นที่เป็นการผูกเวรกัน เคียงฟ้ามาที พ่อนาคคืนฤทธิ์เลย จะเกี่ยวกันมั้ยคะเนี่ย ฉากเจอกันก็วี๊ดวิ้ว ดีที่ยังเนรมิตเสื้อผ้าทัน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 19:00:56

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องราวน่าติดตามมากค่ะ ชอบเรื่องเกี่ยวกับพญานาคอยู่แล้ว อยากอ่านจนจบไวไวจัง อิอิ แอบใจร้อนใจ ขอบคุณคุณแก้วกังไส มากค่ะ ที่นำมาแบ่งปัน จากคุณ : พี่อู๊ดกะน้องเหมียว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 20:46:04

ความคิดเห็นที่ 17 อยากอ่านแบบเล่มใหญ่ๆ รวดเดียวจบจัง สนุกดีคะ พอพระเอกออกมา พระรองน่ารัก หัวเราะได้เชียว นางเอกน่าหยิกเชอะ พระเอกมาแบบเปิดเผยดีจัง แอบฮา ให้กำลังใจ จะติดตามจนจบนะคะ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 21:22:04

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบวิมุตติหลงรักภูวิษะซะแล้ว^^ จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 21:31:51

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาตาม......อ่าน  ครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 22:17:32

ความคิดเห็นที่ 20 โอย เสียดายจังค่ะ นึกว่าวิมุตติเป็นพระเอกนะเนี่ย? แต่ให้ภูวิษะเป็นก็ไม่เป็นไรค่ะ หล่อพอๆกัน ฮ่าๆๆ มาสองตอนจุใจใช่เลย ขอบคุณมากๆค่า รอติดตามตอนต่อไป กำลังค้างเลยละคะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 22:42:40

ความคิดเห็นที่ 21 กรี๊ดเจอกันตอนไม่มีเสื้อผ้าด้วยยยย วิมุตติถึงกะหลุดฮาาา แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 55 22:40:19 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 23:12:24

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนนี้พระเอก(คุณนาค)ปรากฎตัวได้อย่างกิ๊บกิ้วเรียกเสียงฮือฮาปนเสียงซู้ดน้ำลายจากสาวๆซะเต็มที่เชียว  หุหุ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 55 23:37:29

ความคิดเห็นที่ 23 คุณแก้วต้องร่ายมนตร์ใส่ลงไปในนิยายเรื่องนี้ด้วยแน่ๆเลย เราติดหนึบเลยค่ะ >"< ปล.1 เราไม่ค่อยได้อ่านนิยายที่มีศัพท์แบบนี้เลย อ่านไปตื่นเต้นไป(ฮา) กลัวตัวเองแปลผิดความหมาย >///< ปล.2 ขอบคุณเรื่องชื่อของน้องแมวมากๆเลยค่ะ ชอบมากๆ จากคุณ : FlebilE13 เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 00:23:04

ความคิดเห็นที่ 24 โอ้ภูวิษะเจ้าเปิดตัวมาได้แบบว่าแทบจะเทใจจากวิมุตติมาให้ภูวิษะเจ้าแทนเลย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 01:57:54

ความคิดเห็นที่ 25 แหวน, กำไล, ด้ามดาบที่นำมาให้ชมประกอบงดงามมากเลยค่ะ แต่...ที่ชอบที่สุด เห็นจะเป็นที่จับประตูนี่ล่ะค่ะ เก๋ซะ ! ไล่ตามอ่านจนทันสักทีค่ะ หลังจากปล่อยให้นำร่องมาก่อนเสียหลายตอน อ่านซะเหนื่อยเลยค่ะ ^^! จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 02:18:45

ความคิดเห็นที่ 26 กำไรสวยมากเลยค่ะ เห็นแล้วอยากได้ มีแหวนพญานาคอยู่วงหนึ่ง เอาไปถอดวางไว้ไหนไม่รู้ เป็นแหวนทองชุบใส่แล้วคันก็เลยถอดออก ซื้อมาจากวัดอัมพวันทางวัดขายของพวกนี้เพื่อนำรายได้เข้าสมทบทุนสร้างรพ.ก็เลยซื้อไว้ค่ะ ไว้มีเงินมากพอเมื่อไรก็ว่าจะหาช่างทำทองทำให้ใส่สักวง ไม่รู้จะมีวาสนาได้ใส่อีกหรือเปล่าหุหุหุ ด นิยายสนุกมาก ภาษางดงามเหมาะสม จะติดตามต่อไปนะคะ จากคุณ : สายเดี่ยว โจงกระเบน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 02:27:05

ความคิดเห็นที่ 27 เริ่มเข้มข้นขึ้นละ... สนุกค่ะ คอยติดตามต่อนะคะ จากคุณ : Kim (NYgirl) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 02:34:28

ความคิดเห็นที่ 28 โอยๆๆๆๆๆๆ ใจจะขาดกับความหล่อของ วิภูษะ รอคอยวันศุกร์ อย่างใจจดใจจ่อ นะคะ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 02:58:43

ความคิดเห็นที่ 29 หลังจากให้วิมุตติเรียกเรตติ้งมาหลายตอน ภูวิษะก็ปรากฎกายอย่างอลังการณ์เพื่อให้โลกรู้ว่า ตนนั้นเป็นพระเอกเรื่องนี้นะเออ กระชากด้วยการเปลือยท่อนบนเลยเชียว เคียงฟ้า ตั้งแต่ชาติที่แล้วจนชาตินี้ เป็นบุคคลประเภท "เยอะ" วิ๊ดว๊ายสมเป็นผู้หญิง แต่ไม่ค่อยน่ารักแฮะ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 12:21:08

ความคิดเห็นที่ 30 เมื่อวานไปสวดมนต์ อาจารย์สอนเรื่องการนำธรรมะมาใช้ในชีวิตประจำวัน ว่าด้วยเรื่องสติ สมาธิ ปัญญา อาจารย์ว่าแค่เปลี่ยนลมหายใจ อารมณ์ก็เปลี่ยน อาจารย์ยกตัวอย่างเวลาโกรธ เราจะหายใจเร็ว และกระชั้น ถ้าเรามีสติ ก็แค่ปรับเปลี่ยนการหายใจให้ยาวขึ้น แล้วทำสมาธิ ดังนี้ เวลาหายใจเข้า ภาวนาพร้อมกับลมหายใจเข้าว่า สวัสดีจ๊ะ ความโกรธ เวลาหายใจออก ภาวนาพร้อมกับลมหายใจออกว่า ฉันมองเห็นเธอนะ ต่อไปหายใจเข้า ภาวนาพร้อมกับลมหายใจเข้าว่า สวัสดีจ๊ะ ความโกรธ เวลาหายใจออก ภาวนาพร้อมกับลมหายใจออกว่า ฉันรู้ว่าเธอเข้ามาอยู่ในห้องใจของฉัน ต่อไปหายใจเข้า ภาวนาพร้อมกับลมหายใจเข้าว่า สวัสดีจ๊ะ ความโกรธ เวลาหายใจออก ภาวนาพร้อมกับลมหายใจออกว่า ฉันอยากทำความรู้จักกับเธอ ต่อไปหายใจเข้า ภาวนาพร้อมกับลมหายใจเข้าว่า สวัสดีจ๊ะ ความโกรธ เวลาหายใจออก ภาวนาพร้อมกับลมหายใจออกว่า มาทำความรู้จักกันหน่อยสิ ต่อไปหายใจเข้า ภาวนาพร้อมกับลมหายใจเข้าว่า สวัสดีจ๊ะ ความโกรธ เวลาหายใจออก ภาวนาพร้อมกับลมหายใจออกว่า ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะหนีออกไปจากห้องใจฉัน ต่อไปหายใจเข้า ภาวนาพร้อมกับลมหายใจเข้าว่า สวัสดีจ๊ะ ความโกรธ เวลาหายใจออก ภาวนาพร้อมกับลมหายใจออกว่า ฉันรู้ว่าเธอหนีออกจากห้องใจของฉันแล้ว อาจารย์เปรียบความโกรธเป็นผู้ร้ายหนีเข้ามาอยู่ในบ้าน แล้วเราเรียกตำรวจเข้ามาหาผู้ร้าย ผู้ร้ายย่อมตกใจหนีตำรวจ เมื่อเราทำสมาฺธิจนความโกรธหายไปแล้ว เราจะเกิดปัญญา ตอนนี้เราก็ใช้ปัญญาไปแก้ไขสิ่งที่ทำให้เราโกรธ ปัญหานั้นก็จะลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่ถ้าเราไปแก้ไขปัญหาขณะที่ยังมีความโกรธอยู่ เราก็จะไม่มีสติ ไม่มีสมาธิ และไม่มีปัญญา ทำให้แก้ไขปัญหาไม่ถูกต้อง และจะมีปัญหาอื่นๆตามมาอีกจากการแก้ปัญหาที่ขาดปัญญา เราสามารถใช้หลักการนี้กับอารมณ์อื่นๆได้ด้วย เช่น อารมณ์เหงา อารมณ์เศร้า ฯลฯ สรุปตือ เราสามารถใช้การปฎิบัติธรรมตามคำสอนของพระพุทธเจ้า มาเป็นการปฏิบัติตัวในชีวิตประจำวันเพื่อให้บังเกิดผลที่ดี เพื่อการพัฒนาตัวเรา  ไม่ใช่การปฎิบัติธรรมแบบเดิมๆ ที่คนเมื่อก่อนเข้าใจว่า คือการสวดมนต์ ไหว้พระ ถือศิล ทำกิจพิธีต่างๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 12:36:00

ความคิดเห็นที่ 31 คุณแก้วกังไสรวมเล่มเมื่อไหร่ส่งข่าวหลังไมค์ดิฉันด้วยนะคะ   นิยายสนุกๆแบบนี้แถมมีเกร็ดความรู้ด้วย อ่านฟรีมากๆก็เกรงใจคุณค่ะ จากคุณ : สาวไทยในอะเดเลด เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 13:22:55

ความคิดเห็นที่ 32 เมื่อวานงานยุ่งขนาดเลยค่ะ วันนี้เจ้าหมูน้อยก็ไม่สบาย กว่าจะหลับได้ รีบเปิดอ่านก่อนเลย เฮ้อ !!! ยังไม่หายอยาก จบซะ ไม่เป็นไร อดใจรอต่อไป ๆ จากคุณ : oss_9 เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 16:31:23

ความคิดเห็นที่ 33 ทำเอาไม่หลับไม่นอนเลยค่ะ ถ้าเป็นหนังสือวางไม่ลงแน่ๆ ค่ะ อ่านยันสว่างก็ยอม  เขียนนิยายได้เก่งมากก ค่ะ จากคุณ : ดำ..อย่างมีคุณค่า เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 12:15:13

ความคิดเห็นที่ 34 แวะเอาภาพเครื่องประดับจากหนังสือเล่มนี้มาโพสต์ให้ดูกันค่ะ http://www.thamesandhudson.com/9780500288665.html# เครื่องประดับที่โพสต์มาจากหลายประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ใครสนใจรายละเอียดของชิ้นไหนก็บอกได้นะคะ จะเอามาให้ดูกันอีกที ภาพแรก เป็นกำไลต้นแขน กำไลคู่บ่าวสาว กำไลข้อเท้าและจี้ห้อยคอค่ะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 13:48:29

ความคิดเห็นที่ 35 แหวน จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 13:50:59

ความคิดเห็นที่ 36 จี้ห้อยคอ แหวนและกำไลข้อมือ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 13:55:53

ความคิดเห็นที่ 37 เอ ขึ้นมาจากน้ำแบบนั้นแล้วไปหาเสื้อผ้าที่ไหนมาใส่ได้ทัน จากคุณ : ขุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 17:51:03

ความคิดเห็นที่ 38 กรี๊ดดดดดดดดดดด คุณภู >______< จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 08:59:48

ความคิดเห็นที่ 39 อิอิ.. พระเอกน่ารักค่ะ แต่ดูเป็นเหมือนเด็กหนุ่มซนๆขี้วีน เมื่อเทียบกับพระรองไปเลยนะ ฉากที่พระธิดาน้อยเจอกับพญานาค บรรยายเห็นภาพพญานาคชัดเจนทีเดียว จนทำให้รู้สึกเหมือนพระธิดา มองเห็นพญางูตัวยักษ์เขื่อง ตั้งแต่หัวจรดปลายหาง จนอดคิดไม่ได้ว่า เอ..ฉากนั้นพญานาคจะปรากฏตัวออกมาท่าไหนหนอ ถ้าเลื้อยออกขึ้นมาจากน้ำ มันก็คงมีลำตัวส่วนหนึ่งที่แช่อยู่ในน้ำ อย่างนั้นก็คงไม่สามารถเห็นไปหมดทั้งตัวได้ นอกจาก เอ.. รึว่าทรงยืนด้วยหางอยู่ ? นึกแล้วก็ขำคิก ออกมาหน้าจอคอม สงสัยจะท่านี้ (ดังรูป : วาดไม่สวยนะ เพราะไม่ใช่นักวาด ^^' ) แน่เลย แซวขำๆนะคะ...อย่าจริงจังเน้อ... จะเข้ามาบอกว่ารอตอนต่อไปด้วย ^__^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 15:32:31

ความคิดเห็นที่ 40 แวะมาลงชื่อให้กำลังใจ แอบอ่านมาพักนึงแล้วค่ะ ชอบจริงๆ  ^^ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 20:35:14 จากคุณ : พู่กลิ่น เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 20:34:20

ความคิดเห็นที่ 41 เข้ามากรี๊ดกับภูวิษะ >//< เปิดตัวได้ถูกใจจริงๆค่ะ แหม..ทำเราจินตนาการตามเคียงฟ้าไปไกลเลย >.< จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 12:46:15

ความคิดเห็นที่ 42 เฝ้ารอๆตอนต่อไป^^ จากคุณ : pedso เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 12:48:36

ความคิดเห็นที่ 43 เพิ่งมาอ่านครั้งแรก ชอบมากกกกค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ จากคุณ : ต้มมะระ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 20:25:00