ความคิดเห็นที่ 1 ดวงหน้าเรียบเฉยของรินรดายังคงดูซีดขาวอย่างน่าเป็นห่วง ชายหนุ่มพินิจมองเธอจากกระจกส่องหลังขณะขับรถมุ่งหน้าสู่เส้นทางกลับกรุงเทพฯ “ถึงกรุงเทพฯ แล้วไปหาหมอก่อนไหมครับพี่ริน” เขาถามขึ้น หญิงสาวเบนสายตาจากทิวทัศน์นอกหน้าต่างกลับมา ซาบซึ้งในน้ำเสียงอันเจือไปด้วยความห่วงใยของคนเป็นลูกจ้าง “พี่ไม่เป็นไรแล้วจ้ะ ตรงไปที่บ้านเลยดีกว่า” เธอตอบเสียงอ่อยอ่อน ก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับไปว่า “ว่าแต่กันต์เถอะ เมื่อวานพี่คงทำให้กันต์ลำบากจนต้องผิดนัดแฟน” เท้าที่เหยียบคันเร่งอยู่ของชายหนุ่มขยับออกจากตำแหน่งไปเล็กน้อย  สีหน้าตกใจของเขาทำให้ผู้เป็นนายจ้างต้องขยายความ “ขอโทษนะจ๊ะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังกันต์คุยโทรศัพท์ แต่บังเอิญได้ยิน พี่เสียใจนะ” “ไม่เป็นไร มิได้ครับ” เขารีบปฏิเสธ รู้สึกอึดอัดกับคำกล่าวขอโทษของผู้อาวุโส “เธอ... เอ่อ... เธอไม่ใช่แฟนผมหรอกครับ” “ไม่ใช่เหรอ ” คนฟังรู้สึกคลางแคลง สำเนียงอันเปี่ยมด้วยความคะนึงหานั่นหรือมิใช่คุยอยู่กับคนรัก “ทำไมกันต์ถึงคิดว่าไม่ใช่ล่ะจ๊ะ” ชายหนุ่มตีสีหน้าไม่ถูกกับคำถามอย่างตรงไปตรงมานั้น “เอ่อ... ผม... ผมกับเธอยังไม่ได้ตกลงว่าจะเป็นแฟนกัน” รินรดาอมยิ้มกับคำอธิบายแบบเด็ก ๆ ของเขา หากมีใจให้กันแล้วเหตุใดจึงไม่เผยความในใจออกมา คิดแล้วน่าหนักใจแทน “พี่ยิ้มอะไรครับ” เขาถามเมื่อมองมาจากกระจกส่องหลัง “พี่แค่คิดว่า...” หญิงสาวคลายสีหน้าลง ทอดมองออกไปยังทุ่งนาและป่าเขาที่เลื่อนไหลผ่านสายตาไปอย่างช้า ๆ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องราวหวานปนเศร้าในชีวิตรักของตน “ความรัก...ไม่มีรูปแบบตายตัว มันไม่ใช่ข้อตกลงหรือสนธิสัญญาอะไรทั้งนั้นหรอกจ้ะ กันต์รู้ไหมว่า ความรักเค้าสื่อกันด้วย...ภาษาใจ” ชายหนุ่มเงียบอึ้งไปกับคำกล่าวเชิงปรัชญานั้น ภาษาใจเหรอ... หากเขารู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับเพื่อนชายผู้นั้นก็คงจะดี เขาแอบคิดเงียบ ๆ อย่างหนักใจ “นุ่นเค้ามีตัวเลือกอื่นเยอะแยะที่ดีกว่าผม คนที่มีคุณสมบัติดีพร้อมที่เหมาะสมกับเค้า” ราวกับเป็นความกลัดกลุ้มใจที่หลุดออกมาจากห้วงคำนึงนั้น “ผม... ผมไม่อยากจะคาดหวัง.. เอ่อ.. แบบว่า..มั่นใจ” เสียงของเขาฟังดูเศร้าเคล้าอารมณ์หวาดหวั่น .คนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมกับเขา...มากกว่าเธอ หญิงสาวรู้ซึ้งถึงความรู้สึกนั้น.... ชาญคงจะมีชีวิตที่สมบูรณ์เพียบพร้อม หาได้แต่งงานกับหญิงสาวที่ให้ความสุขกับเขาได้มากกว่าเธอ ผู้หญิงที่สามารถเป็นแม่ของลูกเขาได้ “กันต์ยังมีโอกาสปรับปรุงตัวเองให้เหมาะสมกับเค้านี่จ๊ะ” ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ย่อมเป็นฝ่ายเลือก... เลือกที่จะมีคู่ชีวิตตามแบบที่ตนต้องการ “กันต์อายุยังน้อย ยังมีโอกาสที่จะพัฒนาตัวเองให้เหมาะสมกับคนรัก...” หางเสียงของเธอขาดห้วง “ตัวเรานี่แหละจะลิขิตชีวิตของเราเอง ถ้าเจ็บก็เพราะเลือกที่จะยอมเจ็บ” ชายหนุ่มเงียบอึ้งไปกับคำแนะนำอันเปี่ยมด้วยเหตุผลนั้น  ความเงียบคืบคลานเข้ามาครอบคลุมบรรยากาศ เธอจะทำยังไงได้ในเมื่อไม่สามารถให้ความสุขเขาได้เพียงพอ “เอ่อ กันต์จ๊ะ พี่ว่าจะไปพักผ่อนที่ต่างประเทศซักสามสี่วัน” ชายหนุ่มสะดุ้งกับความต้องการของเธอ “อ้าว เหรอครับ เมื่อไหร่ครับ” “วันนี้แหละจ้ะ” เธอกล่าว “พี่คงต้องรบกวนกันต์ให้ไปส่งที่สนามบิน ยังไงถ้าถึงบ้านแล้ว  กันต์อย่าเพิ่งกลับนะจ๊ะ รอพี่เก็บข้าวของซักประเดี๋ยว” “วันนี้เลยเหรอครับ... ไปกับใครครับ” “ไปคนเดียวจ้ะ” เธอยืนยัน “ไม่ดีมั้งครับพี่ริน ผมว่า...” แค่ไปตรวจสุขภาพ ชาญยังย้ำหนักหนาว่าอย่าพาเธอแวะไปที่ไหน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปล่อยให้เธอเดินทางไปต่างประเทศเพียงลำพัง “ผมว่า.. คุณชาร์ลคง ” ไม่รู้เป็นการดีไหมที่จะเอ่ยถึงเขา รินรดาคงยังไม่คลายความเจ็บปวดจากภาพเหตุการณ์เมื่อวันวาน “กันต์ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ พี่จะ SMS ไปบอกชาร์ลเอง” เธอบอกเสียงเย็น “พี่เคยไปพักบ้านพักที่สวิสเองหลายครั้งแล้ว ชาร์ลเค้ารู้ดี” ชายหนุ่มไม่รู้ว่าควรจะขัดขวางความต้องการของนายจ้างได้อย่างไร จึงได้แต่เงียบเสียงแล้วทำตามคำสั่งเธอ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 09:05:24

ความคิดเห็นที่ 2 “เป็นไงบ้างคะคุณริน” สตรีวัยกลางคนถลาเข้ามา ทันทีที่นายจ้างสาวกลับถึงบ้าน “กันต์โทรมาบอกตั้งแต่เมื่อวานเย็น ใจหายกันทั้งบ้านเลย” รินรดายิ้มอย่างซาบซึ้งใจในความห่วงใยของผู้อาวุโส พลางกวาดสายตามองบริวารที่พากันมาห้อมล้อมเธอด้วยความเป็นห่วง “รินไม่เป็นไรแล้วจ้ะป้าสังวาลย์ แค่ไปทำธุระนอกเมืองแล้วเป็นลมไป” เธอเล่าแล้วหันมองไปทางลูกจ้างหนุ่ม ซึ่งกำลังถือข้าวของที่ซื้อไว้พะลุงพะลังตามมา “ดีนะที่กันต์ช่วยพาไปพยาบาลที่รีสอร์ทแถวนั้น” “ป้าพยายามโทรหาคุณชาญแล้วนะคะ แต่มือถือปิดอยู่ไม่ยอมเปิดเลยตั้งแต่เมื่อวาน ไม่รู้จะยุ่งกับงานอะไรกันหนักหนา” สีหน้าของหญิงสาวสลดลงเล็กน้อย รู้สึกโล่งใจที่กันต์ธีร์มิได้แจงพฤติกรรมอันไม่เหมาะสมของผู้เป็นสามี ...เขาจะเปิดมือถือได้อย่างไร ในเมื่อกำลังใช้เวลาส่วนตัวอยู่กับ.... หญิงสาวสะบัดมโนภาพนั้นทิ้งไปด้วยหัวใจที่ร้าวราน “ไม่ต้องบอกเค้าหรอกจ้ะ รินไม่เป็นอะไรแล้ว” เธอว่าแล้วหันไปทางลูกจ้างหนุ่ม ซึ่งกำลังส่งข้าวของในมือให้เด็กรับใช้ที่ยืนรออยู่ “เสื้อผ้ากับรองเท้าผู้ชายพวกนั้น กันต์เอากลับไปเถอะจ้ะ พี่ให้” ชายหนุ่มตกใจในความใจดีของนายจ้าง จนปล่อยถุงกระดาษหลายใบร่วงลงกับพื้น ขณะหลายคนที่รายล้อมอยู่ก็มีสีหน้าพิศวงไม่แพ้กัน “ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เมื่อวานพี่ทำให้กันต์ต้องลำบาก” สินค้าจากห้างสรรพสินค้าชั้นนำแห่งนั้น คงมีราคาสูงจนเขามิอาจประมาณค่าได้ ทว่า สิ่งสำคัญที่สุดคือ ของเหล่านั้นมิได้อยู่ในระดับฐานการครองชีพเดียวกับเขา “ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับพี่ริน มันแพงเกินไป” รินรดายิ้มให้กับท่าทางตกใจอย่างใสซื่อของชายหนุ่ม เขาเป็นอย่างที่ชาญว่าไว้จริง ๆ “กันต์ไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยตั้งแต่เมื่อวาน ไปอาบน้ำที่ห้องพักของดิเรกแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าพวกนี้ซะ แล้วค่อยไปคอยพี่ที่รถ” เธอย้ำคำสั่งนั้นด้วยสายตา “เชื่อพี่” ชายหนุ่มจำต้องเลือกถุงกระดาษใบหนึ่ง  ซึ่งบรรจุเสื้อและกางเกงเพียงอย่างละชิ้นขึ้นมา “งั้นผมเอาไปแค่ชุดนี้พอ” เขาบอกแล้วหิ้วถุงใบนั้นกระโจนออกนอกประตูไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 09:05:54

ความคิดเห็นที่ 3 อาคารผู้โดยสารของสนามบินกว้างขวางโอ่อ่า เจิดจรัสไปด้วยแสงไฟนับอนันต์จากฝ้าเพดานและแผ่นป้าย หญิงสาวไม่ใส่ใจวาจาทัดทานของคนรอบข้างให้ลูกจ้างหนุ่มขับรถมาส่งเธอ กันต์ธีร์หิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินตามผู้เป็นนายจ้างไปยังห้องรับรองของสายการบินแห่งหนึ่งเพื่อซื้อตั๋วโดยสาร “พี่ส่ง SMS ไปบอกชาร์ลแล้ว ถ้าเค้าเปิดมือถือเมื่อไหร่คงจะอ่านเจอเอง” เธอบอกเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของชายหนุ่ม “ผมขอที่อยู่ที่พี่รินจะไปพักได้ไหมครับ” เขายังคงไม่คลายวิตก “เผื่อคุณชาร์ลจะถาม...” “ชาร์ลเค้ารู้จ้ะ  ว่าพี่จะไปพักที่ไหน” เธอบอกเสียงเย็น “บอกชาร์ลให้พี่หน่อยนะว่า พี่ขอไปพักผ่อนแค่สองสามวัน ไม่ต้องห่วง แล้วพี่จะอีเมล์ติดต่อเค้ามาเอง” ชายหนุ่มรู้สึกว้าวุ่นใจกับการตัดสินใจของเธอ ซึ่งก่อนหน้านี้พยายามกดโทรศัพท์หาชาญอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีการตอบรับ ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดชาญจึงปลีกตัวจากคนรอบข้าง โดยเฉพาะภรรยาผู้มีสุขภาพอ่อนแอด้วยการปิดมือถือสนิทตลอดสองวัน “ทิ้งรถไว้ที่นี่แหละนะ เผื่อขากลับพี่จะขับกลับเอง ขอกุญแจรถพี่ด้วยจ้ะ” เขาเลื่อนมือไปล้วงกระเป๋าคลำหากุญแจ ทว่า สายตากลับมองมาอย่างไม่เข้าใจ “ไม่ให้ผมเอารถไปเก็บที่บ้านก่อนล่ะครับ ถ้าพี่รินกลับมาแล้ว  ค่อยโทรให้ผมมารับ” “พี่กวนกันต์ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”  เธอกล่าว ทอดสายตามองลูกจ้างหนุ่มอย่างเอ็นดู  “นี่เพิ่งจะบ่ายโมง กันต์กลับไปเถอะนะ เอาเวลาไปทำธุระส่วนตัวที่ยังค้างอยู่ตั้งแต่เมื่อวาน” กระแสตาของหญิงสาวเหมือนบอกความนัยมากกว่าความหมายที่พูด “ผู้หญิง... เค้าไม่ชอบผู้ชายที่ไม่มีเวลาให้หรอกจ้ะ” ชายหนุ่มเงียบอึ้งไปกับคำแนะนำของเธอ รินรดาอมยิ้มเศร้า ๆ รับกุญแจรถจากเขาแล้วหมุนตัวเดินจากไป กันต์ธีร์ทอดมองตามหลังผู้เป็นนายจ้าง ร่างแบบบางกับผมที่ถักเป็นเปียเส้นเล็กด้านหลังทำให้เธอแลเยาว์วัยคล้ายหญิงสาวในดวงใจ จริงหรือที่... ผู้หญิงไม่ชอบผู้ชายที่ไม่มีเวลาอยู่กับเธอ “นุ่นไม่ใช่คนสำคัญ ปกติกันต์ก็ลืมนัดนุ่นบ่อย ๆ อยู่แล้ว” เขานึกถึงคำตัดพ้ออย่างน้อยใจของเพื่อนสาว แล้วรีบหยิบโทรศัพท์มือถือกดหาเธอแทบไม่ทัน จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 09:06:43

ความคิดเห็นที่ 4 ตัวอักษรที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือทำให้หญิงสาวยิ้มกว้าง ด้วยความตั้งใจว่าจะไม่ติดต่อไปก่อน  หากเขาไม่เป็นฝ่ายโทรมา “นุ่นเหรอ วันนี้กันต์เลิกงานเร็ว จะไปหานุ่น นุ่นอยู่ที่ไหนจ๊ะ” เสียงของเขารัวจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์ ปะปนมากับเสียงอึกทึกรอบด้าน “กันต์ล่ะ ตอนนี้อยู่ที่ไหน” เธอถามกลับอย่างคลางแคลง ขณะย่างเท้าลงบันไดของตึกเรียน ท้องฟ้าระหว่างอาคารทอประกายเจิดจ้าสีทอง “สนามบินสุวรรณภูมิ” เขาบอกไปตามตรง พลางกวาดสายตามองไปรอบด้าน พื้นที่กว้างขวางของอาคารสนามบิน กอปรกับความมากมายหลากหลายของผู้คนก่อความรู้สึกคลื่นเหียนวิงเวียน “พอดีมาส่งเจ้านายขึ้นเครื่อง นุ่นรอก่อนนะ กันต์ไม่เคยมาที่นี่ ไม่รู้จะหาทางกลับถูกหรือเปล่า” หญิงสาวกลั้นยิ้มไม่อยู่กับวาจาที่เหมือนเด็กหลงทางของเขา นึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อนที่บังเอิญพบกันบนถนนหลวง แล้วเขาไม่สามารถหารถประจำทางเพื่อเดินทางไปทำงานพิเศษด้วยตัวเอง “นุ่นอยู่แถวนี้พอดี” เธอบอกปนเสียงหัวเราะขำขัน “วันนี้มาลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัย ตอนนี้เรียบร้อยแล้วล่ะ กันต์รอที่นั่นแหละ เดี๋ยวนุ่นไปหา” อารมณ์ขุ่นมัวจากเมื่อวันวานมลายหายเมื่อได้รับการติดต่อจากเขา หญิงสาววางสาย แล้วเร่งฝีเท้าไปยังรถด้วยหัวใจที่เบิกบาน “ลงทะเบียนเสร็จแล้วใช่ไหมนุ่น” เสียงคุ้น ๆ ดังขึ้นที่ข้างตัว “จะได้กลับพร้อมกัน วันนี้พี่ว่าจะไปหาคุณน้าอยู่พอดี” หญิงสาวทอดมองร่างสันทัดของญาติหนุ่ม เคยแอบนึกเห็นใจที่ผลการเรียนของเขาไม่ดีพอจะเทียบโอนไปศึกษาต่อ ณ ต่างแดน จนเป็นผลให้เขาต้องกลับมาลงทะเบียนเรียนซ้ำในบางวิชา และนั่นก็เป็นเหตุให้เขากลับเข้ามาในชีวิตเธอ “ถ้าพี่ประวิทย์จะไปบ้านนุ่นก็ตามสบายเถอะค่ะ” เธอบอก “วันนี้นุ่นมีนัดทำรายงานบ้านเพื่อน” ประวิทย์นิ่วหน้ากับคำบอกกล่าวนั้น รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลเมื่อเธอหลบตา “ไปก่อนนะคะ” เธอตัดบทแล้วรีบก้าวขึ้นรถไป ชายหนุ่มมองรถของญาติสาวที่แล่นออกตัวไปอย่างรวดเร็วอย่างคลางแคลงใจ ก่อนจะทันตั้งสติกลับที่รถของตนแล้วขับตามเธอออกไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 09:07:16

ความคิดเห็นที่ 5 “กันต์” กันต์ธีร์เงยหน้ามองมาทางต้นเสียง ทัศนียภาพรอบด้านราวกับผ้าขาวที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสันของผู้คน หญิงสาวในชุดนักศึกษาสะพายกระเป๋าเป้กำลังโบกมือส่งสัญญาณให้ เขาจึงลุกจากเก้าอี้แล้วตรงไปหาเธอ “รอนานไหม” นริศราชะงักเล็กน้อยเมื่อก้าวเข้ามาในระยะประชิด  ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อยืดคอปกสีครีมแบบผู้ใหญ่กับกางเกงขายาวสีน้ำตาลและรองเท้าหนัง ผมที่เคยแลยุ่งเหยิงบนศีรษะกลับดูเข้ารูปทรงเป็นระเบียบ บุคลิกภาพโดยรวมดูดีผิดตาจนน่าแปลกใจ สายตาของเพื่อนสาวทำให้เขาต้องก้มลงสำรวจตัวเอง   “มีอะไรเหรอ” เขาถามเมื่อค้นหาไม่พบความผิดปกติ หญิงสาวคลายสีหน้าลงเป็นรอยยิ้มเช่นเดิม “เปล่า.. ไม่มีอะไรหรอก” ว่าแล้วก้าวมาเดินเคียงข้าง “กันต์มาส่งเจ้านายแล้วไม่ได้ขับรถมาเหรอ” กันต์ธีร์พิศเสี้ยวหน้าหวานที่แลสดใสกว่าเมื่อหลายวันก่อน  เธอคงทำใจยอมรับเรื่องราวของผู้เป็นบิดา และปรับความเข้าใจกับมารดาดีแล้ว “ขับมา แต่พี่รินเอากุญแจไป” เขาบอกไปตามตรงแล้วละสายตาจากเธอ หวนนึกถึงผู้เป็นนายจ้าง ป่านนี้ชาญจะรู้ไหมนะว่าภรรยาเดินทางออกนอกประเทศไปแล้ว “ดีนะที่นุ่นมา เพราะกันต์จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าจอดรถอยู่ชั้นไหน” หญิงสาวยกมือขึ้นป้องปาก ขบขันกับความไม่เอาไหนของเขา ทั้งสองก้าวขึ้นบันไดเลื่อนไปยังชั้นสามของอาคารผู้โดยสาร นริศราสะกิดแขนเพื่อนหนุ่มให้เข้าไปในร้านอาหารแฟรนไชน์แห่งหนึ่ง ซึ่งมีชาวต่างประเทศใช้บริการประปรายอยู่ “อย่าเข้าไปเลยนุ่น” เขายกมือปราม “ท่าทางแพงออก เห็นไหม ไม่มีคนไทยเข้าไปเลยซักคน” หญิงสาวมองตามสายตาเพื่อนหนุ่มอย่างพินิจพิจารณา “แต่วันนี้นุ่นอยากกินสเต๊กนิ” เธอว่า “ไม่เป็นไรหรอก นุ่นเลี้ยง จะได้ตอบแทนที่กันต์ไปงานศพพ่อเป็นเพื่อนนุ่นด้วยไง” ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินเข้าไปอีก เขารีบคว้าแขนเธอ “อย่าเลยนุ่น ถึงนุ่นจะเลี้ยงก็เหอะ เสียดาย อาหารพวกนี้ถ้าออกไปกินข้างนอกถูกกว่านี้อีกครึ่ง ๆ” เขาบอกพลางกวาดตามองป้ายเมนูอาหารแผ่นใหญ่ที่จัดโชว์อยู่ จากนั้นจึงดึงเธอให้เดินเลี่ยงไปอีกทาง “ไปซื้อที่ซุ้มนั้นดีกว่า” หญิงสาวก้าวตามไปอย่างเสียไม่ได้ นึกถึงความสัมพันธ์ครั้งวันวานที่เขาไม่เคยทักท้วงเรื่องการใช้เงินของเธอ ทั้งสองเลือกอาหารสำเร็จคนละกล่องซึ่งมีบริการอุ่นด้วยไมโครเวฟให้ แล้วนั่งรับประทานใต้ต้นไม้เทียม ซึ่งมีคนไทยหลายคนนั่งรวมกันอยู่ “ทานได้ไหมนุ่น” เขาถามเมื่อเห็นเธอบรรจงตักอาหารคำน้อย ๆ เข้าปาก เหมือนอาหารกล่องแจกฟรีวันกีฬาสีของมหาวิทยาลัย เธอบอกกับตัวเอง “อื่อ ก็พอทน” นริศราป้อนมักกะโรนีชิ้นหนึ่งที่ยังค้างอยู่ในช้อนใส่ปากแล้วเหลือบมองเขา ดูเหมือนว่ากันต์ธีร์จะคุ้นเคยกับอาหารชืด ๆ พวกนี้มากกว่าเธอ “ทำไมเมื่อก่อนกันต์ไม่เคยว่านุ่นใช้เงินเปลืองเลย ไม่ว่านุ่นจะซื้ออะไร” ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยกับคำถามของเธอ “อาจเป็นเพราะว่า...”  ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ต้องอำพรางความรู้สึกอันแท้จริงที่ซ่อนอยู่  นับจากที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง  เขาพร้อมแล้วที่จะเผยความในใจกับเธอ  “เมื่อก่อน กันต์ไม่กล้าบอกว่ากันต์รู้สึกยังไงกับนุ่นบ้าง  แต่เดี๋ยวนี้ กันต์คิดว่าเราสองคนโตและสนิทกันมากพอที่จะบอกได้” หญิงสาวนิ่งฟังคำอธิบายอันแสนคลุมเครือนั้น คล้ายว่า... จะมีความนัยซ่อนลึกอยู่ “แล้วกันต์...รู้สึกยังไงกับนุ่นเหรอ”  สายตาของเธอยังจับจ้อง ค้นหาความหมายอันแท้จริงจากวลีนั้น กันต์ธีร์สบตาเพื่อนสาว มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยใสนั้นราวกับต้องมนต์ ก่อนจะได้สติตอบคำถามของเธอ “ก็...ก็..เสียดายตังค์แทนไง” และแล้ว... คำตอบที่ได้รับก็ทำเอาหญิงสาวต้องถอนหายใจยาว  แล้ววางช้อนลง “เสร็จจากที่นี่กันต์จะไปไหนต่อ” เธอถามพลางหยิบขวดน้ำเปล่าด้านข้างขึ้นดูด “ฟรีจ้ะ” เขาแบมือทั้งสองข้าง กลั่วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “บอกแล้วไงว่าวันนี้เลิกงานเร็ว” หญิงสาวพยักเพยิดดีใจตาม “งั้นเดี๋ยวนุ่นไปส่งกันต์ที่บ้านให้ละกันนะ เห็นว่าเข้าไปลึกนิ” ว่าแล้วก็หันไปหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายหลัง เขาพยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ “ดีเหมือนกันนะ บ้านกันต์ที่นี่ติดคลอง ตอนพระอาทิตย์ตกสวยนะ” คู่สนทนามองกลับมาอย่างสนใจ ทั้งสองเดินเคียงคู่กันออกจากซุ้มอาหาร ลงบันไดเลื่อนเพื่อออกไปยังอาคารจอดรถ ผ่านสายตาคู่หนึ่งซึ่งกวาดมองหาทั้งคู่อยู่นาน “ไหนบอกไปทำรายงานบ้านเพื่อนไง” นริศราหันขวับไปตามเสียง ไม่น่าเชื่อเลยว่าเขาจะตามเธอมา “พี่ประวิทย์” เธอพึมพำกับตัวเอง “มาได้ไงเนี่ย” กันต์ธีร์มองตามสายตาเพื่อนสาว แลเห็นชายหนุ่มรูปหน้าหล่อเหลาในชุดนักศึกษากำลังก้าวตรงมา สายตาที่มองเขาคล้ายเยาะหยันนิด ๆ “นุ่นขัดคำสั่งคุณน้า กลับมาคบกับไอ้หมอนี่”  เขาเปิดฉากชี้ไปที่เพื่อนชายของเธอ  “กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวนี้” ประวิทย์พุ่งตัวหมายจะคว้าแขนญาติสาว ทว่า กลับถูกหยุดไว้ด้วยมือของชายหนุ่มอีกคน “พี่ประวิทย์ครับ ผมขอเถอะ” กันต์ธีร์ร้องขอเสียงอ่อน ขณะมือข้างหนึ่งจับมืออีกฝ่ายไว้มั่น “ผมแค่ขออาศัยรถของนุ่นไปลงข้างนอก... แค่นั้นเองครับ” ประวิทย์กระชากแขนกลับ ดวงตาวาวโรจน์เพ่งมองเขาอย่างโกรธจัด “นายมันพวกไม่เจียมตัว นุ่นดีเกินไปที่จะมาคบกับคนชั้นต่ำอย่างนาย” วาจาอันน่ารังเกียจของญาติหนุ่มทำเอาทั้งสองเงียบอึ้งไป จะว่าไปแล้ว... เขาเองก็ยอมรับว่า  มีชีวิตอยู่ในฐานการครองชีพที่ต่ำกว่าเธอ “ไม่มีใครต่ำใครสูงหรอกค่ะพี่ประวิทย์” หญิงสาวสวนกลับ “นุ่นเลือกคบกันต์ เพราะกันต์เป็นคนดีมากกว่า” ว่าแล้วก็เข้าไปกุมท่อนแขนเพื่อนหนุ่มไว้อย่างสนิทสนม โดยไม่ใส่ใจสายตาขุ่นเขียวของอีกฝ่าย “ไปกันเหอะกันต์” ประวิทย์จับจ้องกิริยาของญาติสาวที่กำลังควงแขนเพื่อนชายของเธอไปที่รถด้วยโทสะดาลเดือด ครุ่นคิดหาวิธีเล่นงานเธอ “อย่างงี้ต้องมีหลักฐานประกอบ จะได้ดิ้นไม่หลุด”  ว่าไปพลางขณะเร่งฝีเท้าตามทั้งคู่ไป  พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา รถยนต์สี่ประตูของนริศราถอยกรูดแล้วออกตัวไปอย่างารวดเร็ว  ชายหนุ่มยกโทรศัพท์มือถือขึ้นกดชัตเตอร์  แต่จับภาพไว้ไม่ทัน “โธ่โว้ย อย่าเพิ่งไปสิวะ” เขาตะโกนไล่หลังอย่างหัวเสีย ก่อนจะกลับไปที่รถของตนเองแล้วขับตามออกไป ........................................ 27...ทางผ่าน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12542353/W12542353.html แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 55 09:19:31 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 09:07:55

ความคิดเห็นที่ 6 การคลิกถูกใจ  เห็นให้ใส่คะแนน เราก็นึกว่า ใส่เท่ห์ ๆ  เที่ยวใส่ให้เค้าไปทั่ว  ความเห็นละ 3 คะแนน ปรากฎว่าตอนนี้ไม่มีคะแนนเหลือให้ถูกใจผู้อ่านแล้วค่ะ  555 เล่นไม่เป็นเอาเลยนะเรา คุณ de janeiro สงสัยเพราะทั้งรินรดาและยุพินถูกสามีทรยศเหมือนกัน แต่ในคนละด้านมุม คุณ scottie “ตัวเรานี่แหละจะลิขิตชีวิตของเราเอง ถ้าเจ็บก็เพราะเลือกที่จะยอมเจ็บ” รินรดาเค้ารู้ตัวค่ะ ว่าหาเรื่องเองแท้ คุณ Psycho man อนาคต กันต์ธีร์จะเป็นอย่างที่อาจารย์บอก คือได้คะแนนบวกสุด ๆ โครงการระยะยาว  ไม่รู้จะได้เขียนหรือเปล่าค่ะ คุณ มิสพรหล้า ไม่เป็นไรค่ะ  ถ้าใจขาดไปแล้ว จะดามให้เอง เรื่องของ ชาญ กับ รินรดา  และมี ปรียา  อีกคนค่ะ เรียกว่า รักสามเศร้า ขอบคุณกำลังใจจาก คุณistante  คุณเอริชา คุณปุญชรัสมิ์ แก้ไขเมื่อ 18 ส.ค. 55 09:18:00 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 09:08:21

ความคิดเห็นที่ 7 บ๊ะแล้ว บ๊ะแล้ว.......ค่าาาา ทำไมหนุ่มกันต์ปากแข็งแบบนี้น้าาาาาาา เอ...แต่ถ้าเป็นแฟนกันเร็วเกินไป ก็ไม่มีอะไรให้ลุ้นอีก (รึเปล่าหนอ) ว่าแต่นายณิตหายเงียบไปเลย   ปล. กว่าจะถึงวันอังคาร ทำไมนานจังเลย T__T จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 55 09:53:46

ความคิดเห็นที่ 8 นายกันต์มีการพัฒนาทั้งความคิดและด้านอารมณ์แล้วครับ รู้สึกว่าเขามีแสงสีเงาขึ้นกว่าสมัยแรกๆ ประวิทย์ แรกๆ โผล่มาบางครั้ง ทำให้อ่านแล้วหงุดหงิด ระยะหลังมา เปลี่ยนเป็น ขำ ๆ  แล้วครับ^^.. ไม่ใช่ผู้ร้าย แต่เป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองจนเคยตัว บุคลิกภาพของเขาคล้ายกับนายประพันธ์ในเรื่อง ริมฝั่งฝัน ของคุณกุลธิดา จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 09:36:36

ความคิดเห็นที่ 9 กันต์เจียมตัว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 11:50:18

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 21:20:24

ความคิดเห็นที่ 11 ยิ่งอ่าน ยิ่งเข้มข้น คะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 20 ส.ค. 55 11:12:24