ความคิดเห็นที่ 1 คริสเทนเดินหมดอาลัยตายอยากกลับมาถึงบ้านพร้อมกับไอศครีมช๊อกโกแลตหนึ่งควอทที่แวะซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตกลางทาง ภายในบ้านยังคงมืดและเงียบสนิทเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเอ็ดเวิร์ดยังไม่กลับมา เธอถอนหายใจด้วยความเซ็งก่อนจะโยนกระเป๋าลงบนโต๊ะกินข้าวในห้องครัวแล้วหยิบช้อนนั่งลงจัดการกับไอศครีมที่ซื้อมา แต่หลังจากตักเข้าปากไปได้เพียงไม่กี่คำเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หญิงสาวรีบวางช้อนลงแล้วยื่นมือเข้าไปล้วงหยิบมันออกมาจากกระเป๋าถือก่อนจะกดรับสาย “ ว่าไงบริท... ” คริสเทนทักทายด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดพลัง “ เป็นไงบ้างยะ เงียบหายไปเลย ชั้นยังรอรูปนู้ดพ่อเทพบุตรกล้ามท้องงามของหล่อนอยู่นะ... ” บริทนีย์โทรมาทวงถาม “ ชั้นไปรับปากตอนไหนว่าจะส่งให้เธอกันหา? ” หญิงสาวถามกลับไปก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักไอศกรีมใส่ปากอีกหนึ่งคำ “ แล้วต่อให้รับปาก ตอนนี้ก็ไม่มีโอกาสได้ถ่ายมาให้แล้วล่ะ... ” “ หมายความว่ายังไง หล่อนไปถึงบ้านเค้าแล้วไม่ใช่เหรอ? ” บริทนีย์ยังไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างหลังจากที่อีกฝ่ายวางสายจากตนไปเมื่อครั้งก่อน “ ไปถึงแล้ว แล้วก็กลับมาแล้วด้วย และเผื่อเธออยากจะรู้ เราไม่ได้มีอะไรกัน ดังนั้นเลิกหวังถึงอะไรก็ตามที่รออยู่ไปได้เลย ” คริสเทนดับฝันเพื่อนสาว “ อะไรกันยะ! ”  บริทนีย์โวยวาย “ เป็นชั้นลองไปถึงบ้านแล้วไม่มีทางหลุดมือหรอก ชั้นจะพลีกายให้เขาอย่างสะเด็ดสะเด่าเร่าร้อนชนิดที่หาดูไม่ได้ในหนังเรทต่ำกว่า PG เลย ” “ ความผิดชั้นเองแหละ... ” เมื่อเล่ามาถึงตรงนี้คริสเทนก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ “ หมายความว่ายังไงที่ว่าเป็นความผิดหล่อนเอง? “ บริทนีย์ไม่เข้าใจ “ เค้าจูบชั้น... แต่ชั้นดันคิดถึงคนอื่นขึ้นมา แล้วชั้นก็ทำมันต่อไม่ได้... ” “ บอกชั้นหน่อยซิว่าใครคือผู้โชคดีที่หล่อนคิดถึงตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับหนุ่มหล่อระดับชาติอย่างนั้น อย่าบอกนะว่าเป็นอีตาปีเตอร์แฟนเก่าหล่อน? ” บริทนีย์ข้องใจ “ เอ็ดเวิร์ด... ” คริสเทนตอบเสียงอ่อย “ เอ็ดเวิร์ดไหน? ” บริทนีย์จำไม่ได้ “ เจ้านายชั้นไง... ” หญิงสาวช่วยเตือนความจำให้เพื่อน “ อ๋อ... ”  บริทนีย์ลากเสียงยาว “ อีตาหน้าหล่อปากเสียที่ลากหล่อนออกจากคลาสประวัติศาสตร์ใช่มั้ย? ” “ ชั้นก็รู้จักอยู่เอ็ดเวิร์ดเดียวนี่แหละ... ” “ แล้วหล่อนไปนึกถึงเค้าทำไมกันหา? ” บริทนีย์ถามก่อนจะเอะใจขึ้นมา “ เดี๋ยวนะ... หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ชั้นคิดนะ... ” “ ชั้นคิดว่าชั้นกำลังแอบชอบเจ้านายตัวเอง... ” คริสเทนสารภาพหมดเปลือก “ ตอนกำลังจูบกับโนอาห์ ชั้นกลับจินตนาการไปว่ากำลังจูบกับเอ็ดเวิร์ด แล้วไม่รู้สิ... หลังจากนั้นชั้นทำอะไรกับโนอาห์ต่อไม่ได้แล้ว ” “ โอ๊ยตายแล้ว! ตายๆ ๆ ๆ คริสเทน แฮมิลตัน ช่วยบอกให้หายสงสัยทีซิ... ทำไมหล่อนถึงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้อย่างนี้กันหา?  ตอนแรกก็บ่นด่าให้ชั้นฟังเช้าเย็นว่าเขาไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ผ่านไปไม่กี่วันกลับกลายเป็นแอบชอบเขาแล้ว ” บริทนีย์สับสนกับความแปรปรวนทางหัวใจของเพื่อนซี้ “ชั้นก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง... ” คริสเทนรู้สึกสับสนจนบอกไม่ถูก หยดน้ำใสๆ ไหลรื้นขึ้นมาจนขอบตาแฉะไปหมด “ แต่มันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะ เพราะว่าเพื่อที่จะไปกับโนอาห์คืนนี้ ชั้นเลยต้องวางแผนให้เอ็ดเวิร์ดไปออกเดทกับยัยแอชลีย์ ตอนแรกเขาบอกว่าไม่อยากไปจะรีบกลับมา แต่ป่านนี้แล้วยังไม่โผล่หัวมาเลย ” “ จะเหลือเหรอ... หล่อนยื่นกล้วยเข้าปากช้างเลยนะนั่น แถมไม่ใช่ช้างธรรมดาด้วย ช้างร่านตกมันสุดๆ ” บริทนีย์ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเจ้านายของเพื่อนสาวถึงยังกลับไม่ถึงบ้าน “ แล้วพอชั้นจะย้อนกลับไปหาโนอาห์ เค้าก็ดันนัดยัยสาวปากแดงแต่งตัวเหมือนคุณโสที่ไหนก็ไม่รู้มาหาถึงบ้าน คิดดูสิ เค้าไม่แม้แต่จะรอสักสามสี่ชั่วโมงเผื่อว่าชั้นอาจจะเปลี่ยนใจกลับไปเลยด้วยซ้ำ ” น้ำเสียงคริสเทนเริ่มอู้อี้เพราะกลั้นน้ำตาจนคัดจมูกไปหมด “ โถ... แม่คุณ ” แม้ปากจะเอ่ยคำปลอบใจออกไปแต่ลึกๆ บริทนีย์ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีแอบสะใจอยู่บ้างที่เพื่อนสาวได้รับบทเรียนจากความโลเลของตัวเอง “ สรุป... ตอนนี้ชั้นก็เลยต้องกลับมาอยู่คนเดียว นั่งกินไอศกรีมเป็นถังๆ เพื่อดับความหดหู่สมเพชเวทนาตัวเองที่ปล่อยผู้ชายที่ชอบหลุดมือไปวันเดียวสองคนรวด ” พอเล่ามาถึงตรงนี้คริสเทนปล่อยโฮออกมาโครมใหญ่ ก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษสำหรับซับน้ำมันของทอดมาสั่งน้ำมูกแทนทิชชู่ “ ใจเย็นๆ ค่ะเพื่อน... ” บริทนีย์พยายามปลอบ “ อย่าเพิ่งคิดมากสิ อีกเดี๋ยวเอ็ดเวิร์ดเค้าก็คงกลับมา พอเจอหน้าเขาหล่อนค่อยถามก็ได้ว่าเดทเป็นไงมั่ง เขายังไม่รู้นี่ว่าหล่อนคิดมิดีมิร้ายกับเขา เพราะงั้นเขาก็น่าจะตอบตรงๆ ” “ เออใช่... เธอพูดถูก ” คริสเทนพูดกลั้วสะอื้น “ แต่เรื่องโนอาห์... ” “ ช่างหัวโนอาห์สิ กับผู้ชายที่มีสาวสำรองไว้เรียกหาได้ตลอดเวลาแบบนั้น หล่อนโชคดีแล้วล่ะที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เพราะหล่อนจะแน่ใจได้ยังไงว่าตัวเองไม่ใช่หนึ่งในบรรดาตัวสำรองพวกนั้น ” บริทนีย์พูดเตือนสติให้เพื่อนสาวตาสว่าง “ แต่เค้าน่ารักและโรแมนติกมากเลยนะ... ” คริสเทนยังตัดใจไม่ลง “ ในทะเลยังมีปลาอีกหลายล้านตัวนะคะเธอขา... แค่ปลาเน่าตัวเดียวปล่อยเขาไปตามยถากรรมเถอะ แล้วสักวันคนพรรค์นั้นจะนึกเสียดายขึ้นมาเองล่ะ บางทีอาจจะเป็นตอนที่เขากลับมาเคาะห้องขอคืนดีแล้วเจอหล่อนกำลังคั่วอยู่กับหนุ่มที่เจอในที่ฝึกงาน หน้าหล่อเหมือนแบรด พิทต์ ก้นฟิตเหมือนจัสติน ทิมเบอร์เลค ” “ แล้วเอ็ดเวิร์ดล่ะ ถ้าเกิดเค้าไปมีอะไรกับยัยแอชลีย์ หรือคบเป็นแฟนกันขึ้นมา ชั้นต้องเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ ” “ อันนั้นอย่าเพิ่งไปคิด รอถามเค้าก่อนแล้วค่อยฟูมฟาย โอเค๊? ” บริทนีย์หยุดความคิดฟุ้งซ่านของเพื่อนสาวก่อนที่ตนเองจะได้ประสาทเสียตามไปด้วย “ โอเค... ” คริสเทนพยักหน้ายอมเชื่อฟังตามคำแนะนำ “ งั้นก็เลิกกินไอศครีมแล้วไปนอนได้แล้วก่อนที่จะทำร้ายสารรูปตัวเองให้ดูแย่ไปมากกว่านี้ จำเอาไว้ว่าโฟโต้ชอปมันใช้ในชีวิตจริงไม่ได้นะยะ ” บริทนีย์สั่งทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วงก่อนจะวางสายไป เมื่อได้ยินคำเตือนสุดแสลงใจจากเพื่อนซี้ คริสเทนผู้ซึ่งเพิ่งได้สติก็รีบหยุดการสวาปามของหวานแก้อาการจิตตกเอาไว้เพียงเท่านั้น หล่อนปิดฝาไอศครีมและแช่มันไว้ในตู้เย็นก่อนจะคว้ากระเป๋าถือเดินขึ้นห้องนอนตัวเองบนชั้นสองไป เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงหลังจากนั้น ขณะที่คริสเทนกำลังนอนแช่น้ำร้อนผสมเกลืออโรมาดับความเครียดอยู่ในอ่างอาบน้ำ พลันหูก็แว่วได้ยินเสียงรถที่วิ่งมาจอดยังบริเวณหน้าบ้าน หญิงสาวลุกขึ้นจากอ่างแล้วชะโงกหน้าส่องมองออกไปผ่านทางช่องระบายอากาศบนกำแพง เมื่อเห็นว่าเป็นเอ็ดเวิร์ดที่เดินลงมาจากรถหล่อนก็รีบกระโจมอกด้วยผ้าเช็ดตัวก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่างอย่างด่วนจี๋ “ กะ... กลับมาแล้วเหรอคะ! ” คริสเทนวิ่งมาดักหน้าเอ็ดเวิร์ดที่เพิ่งถอดรองเท้าเดินเข้ามาในบ้าน “ เธอยังไม่นอนอีกเหรอเนี่ย..? ” ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ เนื่องจากไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยังคงตื่นอยู่ " เห็นบ้านปิดไฟมืด ชั้นคิดว่าเธอหลับไปแล้วซะอีก... " “ ยังค่ะ ก็กำลังจะ... คือชั้นอาบน้ำอยู่ ” คริสเทนลุกลี้ลุกลนจนคำพูดสับสนไปหมด “ ก็นะ... ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ ” เอ็ดเวิร์ดสังเกตุได้จากชุดผ้าเช็ดตัวกระโจมอกของคริสเทน “ ไม่ไปอาบต่อให้เรียบร้อยล่ะ มายืนนุ่งน้อยห่มน้อยตัวเปียกแบบนี้ อากาศยิ่งหนาวๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัดจนได้ ” “ หวัดเรื่องเล็กค่ะ ชั้นแข็งแรง ” คริสเทนพูดพลางทำท่าเบ่งกล้าม “ งั้นเหรอ... ” เอ็ดเวิร์ดหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเพลียสุดแรง “ งั้นคนไม่ค่อยแข็งแรงอย่างชั้นขอตัวไปนอนก่อนแล้วกัน ” “ เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยว! ” หญิงสาวรีบขยับมาขวางทางเอาไว้ “ ว่าไง? “ เอ็ดเวิร์ดถาม “ คือคุณกลับดึกจังเลยนะคะ ” คริสเทนพยายามตะล่อมโยงเข้าประเด็นที่ต้องการ “ อื้ม ใช่... ” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ “ แล้วเดทเป็นไงมั่งเหรอ? ไปได้สวยหรือไม่เวิร์ค... ห่วยแตก? ” “ ก็... ” ใจหนึ่งเอ็ดเวิร์ดก็อยากตอบตามจริงไปว่าเดทครั้งนี้เป็นสิ่งที่เฮงซวยที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นในรอบสิบปี แต่เพื่อถนอมความรู้สึกของแม่สื่อสาวเอาไว้ ชายหนุ่มก็จำต้องกลืนความจริงลงคอแล้วโกหกออกไป “ ดีนะ เป็นเดทที่เยี่ยม เยี่ยมมาก... ” “ เยี่ยมเลยเหรอ... ” คริสเทนได้ยินเช่นนั้นแล้วก็ถึงกับเข่าอ่อน “ ใช่เยี่ยมเลย... งั้นชั้นขอตัวไปนอนนะ... ” ชายหนุ่มเริ่มฝืนทนต่อความอ่อนเพลียอย่างหนักไม่ไหว “ เดี๋ยวค่ะ! ” คริสเทนร้องเรียกเจ้านายของตนให้หยุด เนื่องจากเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อที่อีกฝ่ายใส่อยู่ไม่ใช่ตัวเดียวกันกับเมื่อตอนขาไป “ อะไรอีกล่ะ? ” เอ็ดเวิร์ดถามเสียงแผ่วก่อนจะเอนหลังไปพิงผนังบ้านเอาไว้เนื่องจากหมดเรี่ยวแรงจะทรงตัวยืนให้ตรงตามปกติ “ เสื้อคุณ... ตอนออกจากบ้านไปคุณไม่ได้ใส่ตัวนี้นี่นา... ” “ พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย ชั้นเลยต้องซื้อตัวใหม่มาเปลี่ยน ” เอ็ดเวิร์ดชี้แจงด้วยเหตุผลที่ดีที่สุดเท่าที่พอจะคิดออกได้ในเวลานี้ “ อุบัติเหตุทำนองไหน... คะ?  “คริสเทนคิดมาก “ ก็แค่อุบัติเหตุธรรมดาที่มักเกิดขึ้นกับกระดุมเสื้อน่ะ แล้วถ้าเธอไม่ว่าอะไร ชั้นต้องขอตัวไปนอนจริงๆ แล้ว ชั้นเพลียมาก มากจนไม่มีเรี่ยวแรงให้เธอมาเปิดสัมภาษณ์ตรงหน้าตู้วางรองเท้าอย่างนี้ ” เอ็ดเวิร์ดพูดพลางใช้สองมือจับคริสเทนให้ขยับหลบออกจากทางก่อนที่เขาจะเดินโซซัดโซเซไปยังบันได ชายหนุ่มยืนจับราวนิ่งแล้วสูดหายใจเข้าปอดรวบรวมเรี่ยวแรงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ ก้าวขาขึ้นไปทีละขั้น... ทีละขั้น... “ คุณเหนื่อยมากเลยเหรอ..?  “ คริสเทนตะโกนถามไล่หลัง “ มาก! ” เอ็ดเวิร์ดตะโกนตอบจากชั้นสองแล้วตามด้วยเสียงประตูห้องปิดดังลั่น คริสเทนเดินเหม่อลอยไม่ได้สติขึ้นบันไดตามเอ็ดเวิร์ดไป ในสมองของเธอยามนี้เต็มไปด้วยความคิดฟุ้งซ่านล้านแปดตลบ ทั้งเรื่องเกี่ยวกับอุบัติเหตุลึกลับที่เกิดขึ้นกับกระดุมเสื้อกอปรกับอาการอ่อนเพลียอย่างหนักของอีกฝ่าย รวมถึงคำอธิบายอันแสนจะคลุมเครือที่ได้รับฟัง ทั้งหมดทั้งมวลล้วนบ่งชี้ว่าเรื่องราวต่างๆ กำลังดำเนินไปในทิศทางที่หล่อนไม่อยากให้มันเป็น หลังจากเข้าไปอาบน้ำต่อจนเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็ยังคงนอนกระสับกระส่ายต่อสู้กับความว้าวุ่นในจิตใจอยู่อีกพักใหญ่ จนเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านเที่ยงคืนเข้าสู่วันใหม่ความง่วงจึงกล่อมให้เธอเริ่มสงบลงและหลับไปได้ในที่สุด “ เฮ้... คริส ” เสียงทุ้มนุ่มอันคุ้นเคยปลุกคริสเทนให้ตื่นจากห้วงนิทรา หญิงสาวลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือก่อนจะตาสว่างสร่างง่วงขึ้นมาโดยฉับพลันเมื่อพบว่าโนอาห์กำลังยืนยิ้มมองเธออยู่ข้างเตียง “ โนอาห์... คุณมาได้ยังไงกัน? ” คริสเทนรีบลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่าหน้าต่างบานหนึ่งเปิดอ้าอยู่ “ ก็อย่างที่คุณเห็น... ผมปีนเข้ามา ” โนอาห์ตอบพลางชี้ไปยังหน้าต่างบานนั้น “ ถึงขนาดนี้แล้ว คุณจะยังผลักไสไล่ส่งผมได้ลงคออีกเหรอ? ” “ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวเอ็ดเวิร์ดมาเจอต้องเป็นเรื่องแน่ๆ รีบกลับไปเถอะค่ะ ” คริสเทนร้อนรน “ ทำไมล่ะ ไม่เห็นต้องไปแคร์เขาเลย ไหนคุณบอกว่าชอบผมไม่ใช่หรือไง? ” โนอาห์หย่อนก้นนั่งลงที่ขอบเตียง แล้วก้มหน้าลงมาหาคริสเทนตั้งท่าจะจูบเข้าที่ริมฝีปากของเธอ “ โนอาห์ คุณกลับไปเถอะค่ะ พรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกันนะ ” คริสเทนพูดพลางขยับหันเบี่ยงหน้าหนี " รีบไปก่อนที่เอ็ดเวิร์ดจะมาเห็นแล้วเป็นเรื่องใหญ่... " “ ไม่เห็นต้องรีบไล่แขกเลยนี่... คริสเทน แฮมิลตัน ” สมพรปากทันตาเห็นเมื่อพูดไม่ทันขาดคำเอ็ดเวิร์ดก็เปิดประตูห้องเดินเข้ามา จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 06:35:19

ความคิดเห็นที่ 2 “ ตายโหงแล้ว! ” จู่ๆ คริสเทนก็พบว่าตนเองตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบเฉียบพลัน “ ก่อนอื่นเลยที่คุณต้องรู้ ชั้นไม่ได้นัดเค้ามาหานะคะ ” “ เธอจะนัดเค้ามาชั้นก็ไม่แปลกใจหรอกคริสเทน... เธอมันพวกชอบวางแผนอยู่แล้ว... ” เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยใบหน้าที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้มอันฉายแววเย็นยะเยือก “ ชั้นเปล่านะ! ” คริสเทนส่ายหัวยืนกรานความบริสุทธิ์ของตัวเองเสียงแข็ง “ โนอาห์ คุณบอกความจริงไปสิ ” “ อยากให้ผมพูดความจริงใช่ไหม? ได้เลย... ” โนอาห์ไม่ขัดข้อง " คริสเทน คุณมันผู้หญิงร้อยเล่ห์ โลเล ไม่มีหัวใจ " “ อะไรกันเนี่ย! ” คริสเทนโวยลั่นเมื่อความจริงที่อีกฝ่ายพูดออกมานั้นเป็นคนละเรื่องกับที่ตนต้องการ “ เธอทำอะไรกับพวกเราไว้ เธอรู้แก่ใจดี... ” เอ็ดเวิร์ดจ้องเขม็งมาทางคริสเทนผู้กำลังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าทำไมชายสองคนผู้ซึ่งเคยเป็นเหมือนขมิ้นกับปูนจู่ๆ ถึงได้มาลุกขึ้นมาจับมือสามัคคีกันเล่นงานเธอเช่นนี้ “ คุณรู้เหรอ? ” คริสเทนใจหล่นวูบลงไปอยู่ตาตุ่ม “ เราทั้งคู่รู้หมดทุกอย่างแล้วทั้งความโลเลหลายใจ และแผนชั่วร้ายของคุณ ” โนอาห์ตอบเสริมขึ้นมา “ โอเค ชั้นผิด ชั้นมันแย่ แต่ที่ทำลงไปชั้นมีเหตุผลนะ ” เมื่อไม่เห็นลู่ทางจะเอาตัวรอดได้ คริสเทนจึงทำได้เพียงแค่ยอมรับผิดและรีบชี้แจงเหตุผลในการกระทำของตัวเอง “ เหตุผลของเธอมันก็แค่ข้ออ้างของคนเห็นแก่ตัว... ความจริงเธอก็แค่อยากอยู่กับไอ้หมอนี่จนยอมทำอะไรก็ได้ให้ชั้นออกไปให้พ้นทาง... ” เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมกับยื่นมือไปเชยคางคริสเทนขึ้นแล้วสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี “ คุณชวนผมออกเดท แต่พอเราอยู่ด้วยกันคุณก็เอาแต่คิดถึงเค้า... ” โนอาห์จ้องมาทางเธอด้วยสายตาเจ็บปวดรวดร้าว “ เธอหลอกให้ชั้นออกไปกับเพื่อนเธอเพื่อตัวเองจะได้ไปเที่ยวกับหมอนี่ แล้วพอตกกระป๋องกลับมาเธอยังมีหน้ามาบอกว่าชอบชั้นอีกเหรอ... ” เอ็ดเวิร์ดเย้ยหยัน “ เธอมันหน้าไม่อายที่สุด... ” “ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ เชื่อสิ ชั้นเสียใจนะคะ ” คริสเทนน้ำตาไหลพรากหลังโดนรุมประณามหยามเหยียด “ ช่างสิ... ชั้นไม่สนใจเธอแล้ว ตอนนี้ชั้นมีแอชลีย์สุดที่รักอยู่ทั้งคน ” เอ็ดเวิร์ดยิ้มเยาะอย่างสาแก่ใจกับภาพเบื้องหน้า “ เผื่อเธอจะอยากรู้นะ ผู้ชายคนนี้แซ่บมากกกก เราทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันจนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงคลานลงจากเตียงแทบไม่ไหวเลยล่ะ ” แอชลีย์เดินออกมาเสริมทัพจากในมุมมืด “ ต้องขอบคุณเอาไว้ ณ ที่นี้เลยนะ เพราะถ้าไม่ใช่เพราะแม่สื่อหน้าโง่อย่างเธอ ป่านนี้เราสองคนก็คงยังไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำ ” “ ไม่... ไม่จริงใช่มั้ย?  “ คริสเทนทำใจยอมรับกับสิ่งที่ได้ยินไม่ได้ “ พวกเธอไม่ได้มีอะไรกัน แค่รวมหัวกันมาแก้เผ็ดชั้น ” “ แก้เผ็ดแปลว่าอะไรเหรอจ้ะสาวน้อย พอดีชั้นไม่ค่อยตั้งใจเรียนเลยรู้จักแต่คำว่าแก้ผ้า.. ” สาวเซ็กซี่ชุดดำที่คริสเทนเจอหน้าบ้านโนอาห์เมื่อตอนหัวค่ำเดินเข้าห้องมาสมทบ เธอถอดเสื้อคลุมบางจ๋อยที่สวมอยู่ออกเหลือเพียงบิกินี่ตัวจิ๋วปกปิดเรือนร่างระดับนางแบบชุดชั้นในวิคตอเรียซีเคร็ท “เฮ้... ดูซะก่อนคนนี้แค่เบาะๆ นะ... หญิงในคอนโทรลของผมแหล่มๆ กว่านี้ยังมีอีกเป็นโหล กะอีแค่ไม่ได้ฟันผู้หญิงอกไข่ดาวอย่างคุณแค่คนเดียวก็ไม่รู้สึกว่าชีวิตพลาดอะไรที่สำคัญไปหรอก ” โนอาห์ยื่นมือไปขยำเข้าที่บั้นท้ายของสาวคนนั้น ในขณะที่เอ็ดเวิร์ดขยิบตาพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ คริสเทนยืนอ้าปากหวอตั้งตัวไม่ทันกับงานชุมนุมสายใยสวาทโดยไม่ได้นัดหมายที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า ในขณะที่แอชลีย์เริ่มกอดรัดเอ็ดเวิร์ดและลูบไล้ไปทั่วทุกซอกทุกมุม ก่อนจะกระชากกระดุมเสื้อของเขาทีเดียวหลุดหมดทั้งแผง ชายหนุ่มถอดเสื้อที่ขาดวิ่นเหวี่ยงทิ้งลงพื้นแล้วหัวเราะอย่างสะใจในขณะที่โนอาห์ก็ไม่ยอมแพ้เปิดฉากแลกลิ้นนัวเนียกับสาวปริศนาในชุดชั้นใน ทั้งหมดเปิดฉากบรรเลงเพลงรักกันอย่างไม่อายผีสางเทวดา คริสเทนยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเพื่อหนีจากภาพบาดตาบาดใจแต่ทว่าไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็ถูกใครบางคนผลักจนตกเตียงลงไปกองกับพื้นข้างล่าง “ ขอโทษทีนะ พอดีเราต้องการพื้นที่ใช้สอยน่ะ... ” สาวสวยปากแดงหันมาพูดขณะที่โนอาห์กำลังปีนขึ้นคร่อมเธออยู่บนเตียงก่อนที่ทั้งสองจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันเหมือนคนบ้า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าหนักหนาสาหัสเกินกว่าที่จิตใจของคริสเทนจะรับไหวอีกต่อไป เธอกรีดร้องออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่ยิ่งร้องดังเท่าไหร่ ทั้งสี่คนก็ยิ่งแผดเสียงหัวเราะดังมากขึ้นเท่านั้น และในขณะนั้นเองหญิงสาวก็รู้สึกขึ้นมาได้ว่าบ้านทั้งหลังเริ่มสั่นไหวทีละน้อยก่อนจะค่อยๆ ทวีความรุนแรงขึ้นจนทรงตัวยืนแทบไม่อยู่ ก่อนที่ในท้ายที่สุดหลังคาบ้านจะพังหลุดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและทุกคนก็ปลิวหายไปกับงวงพายุทอร์นาโด “ คริสเทน... คริสเทน! ” เอ็ดเวิร์ดร้องเรียกพร้อมกับออกแรงเขย่าปลุกให้คริสเทนตื่น “ หะ... หือ... ” หญิงสาวลืมตาขึ้น เธอรู้สึกได้ว่ามือและเท้าของตนเย็นเฉียบ “ ชั้นได้ยินเสียงเธอร้อง... ” เอ็ดเวิร์ดปล่อยมือจากบ่าอีกฝ่าย “ ฝันร้ายรึไง? “ “ ค่ะ... ฝันร้ายสุดๆ เลย ” คริสเทนนึกขอบคุณพระเจ้าที่มันเป็นแค่ความฝัน แต่ก็ยังเหลียวมองรอบกายอย่างหวาดระแวงกลัวว่าจะมีใครโผล่มาเซอร์ไพรส์อีก “ ค่อยยังชั่ว... ตอนแรกชั้นคิดว่าเธอเป็นอะไรไปซะอีก ” ชายหนุ่มบอกอย่างโล่งอก “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ... ก็แค่ฝัน... ” คริสเทนฝืนยิ้มทั้งที่ใจยังสั่นระรัวไม่หาย “ เรื่องประตู... เดี๋ยวชั้นจะเรียกช่างมาจัดการซ่อมให้ ” เอ็ดเวิร์ดพูดพลางชี้ไปยังบานประตูไม้ที่บัดนี้หลุดห้อยจวนจะพังมิพังแหล่ “ พอดีเธอล๊อกกลอนข้างในเอาไว้ ชั้นเลยต้องพังเข้ามา ” “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอบคุณนะที่เป็นห่วงชั้น... ” คริสเทนคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วงตนถึงขนาดนั้น “ ว่าแต่คุณเถอะ... คุณเจ็บตรงไหนมั้ยคะ? ” “ ไม่หรอก... แค่ยอกๆ ที่ไหล่นิดหน่อย สักวันสองวันก็คงหาย ” เอ็ดเวิร์ดขยับยักไหล่ขึ้นลง “ เธอไม่เป็นไรก็โอเคแล้ว นอนต่อเถอะ ” เอ็ดเวิร์ดก้มลงห่มผ้าให้คริสเทนแล้วลูบหัวเธอเบาๆ เหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็กก่อนจะเดินออกไปจากห้อง “ เดี๋ยวค่ะ! ” คริสเทนร้องเรียกรั้งเขาเอาไว้ “ ว่าไง? ” เอ็ดเวิร์ดเดินย้อนกลับมาที่หน้าประตูห้อง “ คุณอยู่เป็นเพื่อนชั้นได้มั้ย? “ คริสเทนรวบรวมความกล้าพูดออกไปจนได้ ณ ขณะเวลานั้น เธอรู้ได้โดยไม่ต้องพึ่งกระจกว่าใบหน้าอันร้อนฉ่าของตนเองกำลังเป็นสีแดงก่ำ “ คงไม่ดีหรอก... ” เอ็ดเวิร์ดส่ายหน้าปฏิเสธ “ นะคะ... ชั้นอยากให้คุณอยู่ ” หญิงสาวยังคงอ้อนวอน “ ชั้นต้องกลับไป... ” เอ็ดเวิร์ดหันมองไปทางห้องนอนของตนเองอย่างพะวักพะวง “ ป่านนี้เขาคงรอแย่แล้ว ” “ เขา..? ใครรอคุณอยู่คะ? ชั้นไม่เห็นรู้เลยว่าคุณกำลังมีแขก ” คริสเทนรีบผลุดลุกขึ้นนั่ง “ นี่ไง เขาออกมาตามพอดี มานี่สิครับที่รัก ” เอ็ดเวิร์ดพูดพลางกวักมือเรียกใครบางคน “ ห๊ะ!? ” คริสเทนอุทานลั่น “ คุณมีที่รักตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ” “ ชั้นอยากจะบอกเธอตั้งแต่แรกแล้ว ติดที่ว่ากลัวเธอจะทำใจไม่ได้ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วก็เปิดตัวเลยแล้วกัน " ทันทีที่พูดจบเอ็ดเวิร์ดก็เดินไปจูงมือโนอาห์มายืนหน้าประตูห้อง เมื่อได้เห็นเต็มสองตาว่าที่รักของเอ็ดเวิร์ดคือใครคริสเทนก็แทบจะกลั้นใจตายไปให้รู้แล้วรู้รอด ความตกตะลึงที่เกิดขึ้นจากการได้รับรู้ความจริงอันคาดไม่ถึงทำให้หญิงสาวพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งมองตาปริบๆขณะที่หนุ่มหล่อทั้งสองคนสวมกอดกันและกันอย่างแนบแน่นด้วยใบหน้าที่ดูมีความสุขอย่างสุดชีวิต “ ขอโทษนะคริส... ผมน่าจะบอกความจริงแต่แรกว่าทำไมถึงรู้จักบ้านคุณ ” โนอาห์พูดพลางขยิบตาให้คริสเทนก่อนจะหันกลับไปประกบปากแลกลิ้นกับเอ็ดเวิร์ดอย่างดูดดื่ม หญิงสาวรับไม่ได้กับสิ่งที่เห็น เมื่อชายทั้งสองซึ่งเธอหมายปองเริ่มลูบคลำกันไปทั่วร่างกายและเปลื้องผ้ากันและกันออกทีละชิ้นจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า หล่อนปิดตาปิดหูหนีจากฉากอีโรติกสีม่วงเบื้องหน้าก่อนจะกรีดร้องสุดเสียงครั้งแล้วครั้งเล่าจนทุกอย่างดับวูบไป ติ้ด... ติ้ด... ติ้ด... ติ้ดๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงแหลมแสบหูของนาฬิกาปลุกที่แผดดังขึ้นช่วยชีวิตคริสเทนจากฝันร้ายซ้อนฝันร้ายเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที เธอยื่นมือไปกดปิดเสียงมันก่อนจะลุกลงจากเตียงแล้วเดินสะโหลสะเหลลงไปข้างล่าง เมื่อพบเข้ากับเอ็ดเวิร์ดที่กำลังยืนยกซดนมจากขวดดับความหิวโหยอยู่ในห้องครัว หลังจากเพิ่งผ่านการฝันซ้ำซ้อนมาหญิงสาวจึงตัดสินใจทดสอบว่าครั้งนี้ตนตื่นจริงๆ แล้วหรือยังด้วยการเดินตรงเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง ซึ่งนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มตกใจจนสำลักนมที่กำลังดื่มออกมาทันที “ นี่เธอเป็นบ้าอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย! ” เอ็ดเวิร์ดโวยวายลั่น ใบหน้าแดงก่ำทั้งจากการสำลักและตกใจ “ โอเค นี่ของจริงไม่ใช่ฝัน... ” คริสเทนได้คำตอบ เอ็ดเวิร์ดมองอาการประหลาดของแม่บ้านตนอย่างงุนงง จนเมื่อหล่อนเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำดื่มออกมาและเดินกลับขึ้นไปชั้นบนเรียบร้อยแล้ว เขาจึงค่อยนั่งลงบนเก้าอี้และหยิบเอาขวดเลือดของโนอาห์ที่ได้มาจากไลลาเมื่อคืนนี้ออกมานั่งจ้องพลางครุ่นคิดว่าจะหาทางให้คริสเทนกินมันเข้าไปได้อย่างไร เขาทดลองเทมันลงไปหนึ่งหยดในขวดนม แต่ผลที่ได้คือมันเปลี่ยนนมทั้งขวดให้กลายเป็นสีฟ้าภายในพริบตา เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกไปเทนมสีฟ้าในขวดทิ้งลงอ่างล้างจาน หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย คริสเทนก็รีบกลับลงมาข้างล่างเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้เอ็ดเวิร์ด แต่ทันทีที่ลงมาถึงกลิ่นหอมตลบอบอวลของอาหารก็โชยเข้ามาเตะจมูกเธอ หญิงสาวรีบเดินไปค้นหาต้นตอของกลิ่นในห้องครัวก่อนจะต้องตกใจเมื่อพบว่านายจ้างหนุ่มได้เป็นฝ่ายจัดเตรียมอาหารเช้าจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ ตายแน่... ใครก็ได้ปลุกชั้นที... ” คริสเทนไม่เชื่อว่านี่คือความจริง “ นั่งสิ ” เอ็ดเวิร์ดเรียกให้คริสเทนนั่งลงพร้อมกับตักของที่อยู่ในกระทะลงบนจาน “ นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ ? ทำไมจู่ๆ ถึงมาแย่งงานชั้นทำ? ”   คริสเทนถามพลางมองดูอาหารในจาน ไส้กรอก,แฮมดูปกติธรรมดาไม่มีอะไรน่าสงสัย หากแต่ว่ามีเพียงออมเล็ตสีฟ้าอ่อนซึ่งเสิร์ฟเคียงคู่มาเท่านั้นที่ดูผิดแผกแปลกไปจากธรรมชาติของอาหารเช้าที่เธอเคยพบเจอมาในชีวิต “ ชั้นหิวและก็ไม่อยากกินถ่าน.. เหตุผลแค่นี้พอมั้ย ? ” เอ็ดเวิร์ดตอบก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ของตน “ แล้ววัตถุปริศนานี่มันอะไรไม่ทราบ? ” คริสเทนชี้ไปในจานตัวเอง “ ของคุณมันก็สีปกติธรรมดา แล้วทำไมของชั้นถึงได้สียังกับน้ำยาล้างห้องน้ำ? ” “ ของเธอมันสูตรพิเศษ ลองสิ ” เอ็ดเวิร์ดบอก “ ชั้นไม่ชอบสูตรพิเศษ... ชั้นชอบแบบธรรมดา แลกกันเถอะ ” คริสเทนไม่อยากลองของแปลก “ ชั้นอุตส่าห์ตั้งใจทำให้เธอกินนะ อย่าแลกเลย ” เอ็ดเวิร์ดไม่ยอมแลก “ เหรอ... ” คริสเทนเอาส้อมเขี่ยๆ ตรวจสอบดูอีกครั้งให้มั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้เล่นตุกติกอะไรไว้ “ แน่ใจนะว่าไม่ได้ใส่อะไรแผลงๆ ลงไป? ” “ มะ... ไม่นี่ ระแวงไปได้ ” ชายหนุ่มปากคอสั่นเผยพิรุธของตนออกไปโดยไม่รู้ตัว “ แน่ใจ? “ หญิงสาวถามย้ำ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 06:38:20

ความคิดเห็นที่ 3 “ แน่ซะยิ่งกว่าแน่... “ เขาพยักหน้ายืนยัน “ งั้นคุณลองกินให้ดูก่อนคำนึง แล้วชั้นจะกิน ” คริสเทนตักมาหนึ่งคำและยกช้อนขึ้นป้อน “ ไม่ดีมั้ง... ” เอ็ดเวิร์ดหน้าถอดสี “ เธอกินไปเถอะ... ชั้นไม่อยากแย่ง ” “ กิน-เดี๋ยว-นี้! นี่ไม่ใช่ประโยคขอร้องนะ! ” คริสเทนออกคำสั่ง “ ประทานโทษ ในฐานะผู้จ่ายเงินเดือน ชั้นไม่คิดว่าเธอมีสิทธิ์มาสั่งชั้นได้นะ! ” เอ็ดเวิร์ดพยายามกอบกู้ศักดิ์ศรีในฐานะนายจ้าง “ โอเค้... “ คริสเทนยักไหล่แล้วตั้งท่าจะเทอาหารในจานลงถังขยะ “ งั้นก็บอกลาไอ้ไข่สีฟ้าของคุณได้เลยเพราะชั้นจะไม่มีวันกินมันเด็ดขาด ” “ ห้ามทิ้งนะ! “ เอ็ดเวิร์ดรีบห้ามเนื่องจากเลือดหยดสุดท้ายถูกใช้ไปกับออมเล็ตจานนั้นหมดแล้ว “ กินๆ ไปเถอะน่า... จะทำให้มันยุ่งยากทำไม ” “ คุณก็กินให้ชั้นดูคำนึง จะทำให้มันยุ่งยากทำไม ใช่มั้ย? ” คริสเทนกดดัน “ เออ... ก็ได้! “   เอ็ดเวิร์ดรู้สึกหวานอมขมกลืนอย่างบอกไม่ถูก เมื่ออาหารคำแรกที่คริสเทนป้อนให้นั้นมีส่วนผสมของเลือดเด็กหนุ่มที่ตนเกลียดขี้หน้าเข้าไส้ เขาอ้าปากและกลั้นใจกลืนมันลงไปอย่างเร็วที่สุดโดยไม่แม้แต่จะเคี้ยวจากนั้นจึงรีบกระดกน้ำผลไม้ล้างปากทีเดียวครึ่งกล่อง “ นี่ไงกินแล้ว... ” เอ็ดเวิร์ดกัดฟันพูด “ อร่อยโครตๆ เลย ” คริสเทนยังคงมองอาหารสีสดใสในจานอย่างไม่ไว้วางใจแต่ในเมื่อคนทำลงทุนกินให้ดูก่อนแล้วเธอจึงคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา และเมื่อคำแรกผ่านพ้นไปหญิงสาวก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ต่างกับออมเล็ตธรรมดาสักเท่าไหร่นัก อันที่จริงออกจะรสชาติดีกว่าปกติด้วยซ้ำ ส่วนเอ็ดเวิร์ดก็คอยจับตาดูอยู่ไม่ห่างด้วยความห่วงพะวงกลัวว่าอีกฝ่ายจะแอบเอาไปเททิ้ง จนกระทั่งคำสุดท้ายถูกตักเข้าปากไปจนเหลือแต่จานเปล่าแล้วเขาจึงค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกราวกับทหารที่เพิ่งถูกปลดระวางจากภารกิจอันหนักหน่วง หลังเสร็จสิ้นมื้อเช้าคริสเทนเก็บจานชามที่ใช้แล้วไปกองไว้ที่อ่างล้างจานในขณะที่เอ็ดเวิร์ดนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหาร ทันใดนั้นเองเสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้นหญิงสาววางมือจากงานบ้านที่กำลังทำและเดินไปดูที่ประตู เมื่อเธอแนบสายตาส่องเข้าที่ตาแมวก็พบว่าโนอาห์กำลังยืนอยู่ข้างนอกและส่องย้อนกลับเข้ามาเช่นกัน คริสเทนรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้เผลออุทานออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว “ ใครมาล่ะ? “ เอ็ดเวิร์ดเงยหน้าขึ้นมาถาม “ โนอาห์ค่ะ คุณช่วยไปบอกเค้าทีได้ไหมว่าชั้นไม่อยู่? “ หลังจากเห็นโนอาห์พาสาวสวยเข้าบ้านเมื่อคืนนี้ คริสเทนก็ตัดสินใจว่าเธอยังไม่ต้องการพบหน้าเขา “ ได้สิ... ” เอ็ดเวิร์ดยิ้มร่าเมื่อได้ยินคำขอนั้น พลางนึกในใจว่าผลของเลือดออกฤทธิ์เร็วกว่าที่คาด “ พูดกับเขาดีๆ นะคะ อย่าตีกันล่ะ “ คริสเทนกำชับเพราะกลัวว่าเอ็ดเวิร์ดจะฉวยโอกาสนี้เล่นงานคู่อริ “ แน่นอน... ชั้นจะพูดให้นุ่มนวลสุดๆ เลย “ เอ็ดเวิร์ดรับปากหน้าระรื่นก่อนจะรีบเดินออกจากห้องครัวไปเมื่อได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากกดกริ่งไปถึงสองครั้งแล้วยังไม่มีการตอบรับใดๆจากใครก็ตามที่อยู่ข้างในบ้าน โนอาห์ผู้ซึ่งยืนรออยู่หน้าประตูมาพักใหญ่ก็ออกอาการกระสับกระส่ายเป็นกังวล ในใจรู้สึกสังหรณ์ว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นเป็นแน่แท้ ทั้งจากการที่คริสเทนไม่ยอมรับสายเขาตั้งแต่เมื่อตอนเช้าตรู่ ไม่ตอบข้อความ และในตอนนี้เธอยังปล่อยให้เขายืนรออยู่หน้าบ้านอยู่เป็นนานสองนานโดยไม่มีวี่แววว่าจะออกมาพบเจอ แต่ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังจะยื่นมือไปกดกริ่งเรียกเป็นครั้งที่สามนั้น พลันบานประตูก็ถูกใครบางคนเปิดออกมาพอดี “ ฮะ... เฮ้... อรุณสวัสดิ์ครับ... ” เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เปิดประตูออกมา โนอาห์ก็อยากจะหายตัวไปซะเดี๋ยวนั้น “ กองไว้ตรงนั้นแหละ ” เอ็ดเวิร์ดตอบรับคำทักทายได้ไร้มนุษย์สัมพันธ์อย่างไม่มีที่ติ “ มีธุระอะไร? “ “ ผมมารับคริสไปเรียน ” โนอาห์ตอบพลางชะโงกมองข้ามหัวเอ็ดเวิร์ดที่ยืนขวางประตูอยู่เข้าไปในบ้าน “ เธอแต่งตัวเสร็จรึยังครับ? ” “ คริสเทนไม่อยู่ ทีนี้ก็ไปได้แล้ว ” เอ็ดเวิร์ดไล่ “ แต่เมื่อวานคริสเทนบอกกับผมเองว่าให้มารับ ” เด็กหนุ่มเถียง " เรานัดกันไว้แล้ว " “ จริงเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดทำเสียงสูง “ งั้นชั้นคิดว่าสำหรับคริสเทนแล้วนัดของนายคงไม่ได้มีความหมายซักเท่าไหร่ ”   “ หมายความว่าไง? “ โนอาห์ฉุนกึก เอ็ดเวิร์ดหันกลับไปมองว่าคริสเทนแอบดูอยู่หรือไม่ ก่อนจะเดินออกมานอกบ้านและปิดประตู “ ชั้นจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ คริสเทนอยู่ในบ้าน แต่อย่าฝันหวานไปเลยว่าวันนี้จะได้ควงคู่ไปเรียนพร้อมกัน เพราะหล่อนนี่แหละที่เป็นคนบอกให้ชั้นมาโกหกนายว่าเธอไม่อยู่ ” เอ็ดเวิร์ดเข้าประชิดตัวโนอาห์แล้วพูดเสียงเหี้ยมเกรียม “ ซึ่งถ้านายมีความฉลาดหลงเหลืออยู่บ้างก็คงพอจะรู้ความหมายว่าที่เธอทำอย่างนั้นก็เพราะไม่ต้องการเจอหน้านาย แล้วถ้าเป็นชั้นน่ะนะ ทันทีที่รู้ตัวว่าผู้หญิงเค้าเกลียดขี้หน้า ชั้นจะรีบไสหัวไปไกลๆ และไม่กลับมาอีกเลย ” “ คุณ... คุณพูดบ้าอะไรของคุณ ” โนอาห์ถึงกับเสียศูนย์เมื่อโดนอีกฝ่ายคุกคามอย่างไม่ทันตั้งตัว “ ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกนะว่านายไปทำอะไรให้ยัยนั่นเกลียดขี้หน้า แต่บอกตรงๆ โครตสะใจเลยว่ะ... ” ชายหนุ่มเยาะเย้ยอย่างสนุกปาก “ ไม่จริง... คุณโกหก ” โนอาห์ไม่เชื่อ “ คริสเทนไม่เกลียดผมหรอก ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรแน่ๆ ” “ จริงซะยิ่งกว่าจริงซะอีก ทีนี้ก็รีบย้ายก้นออกไปจากหน้าบ้านชั้นได้แล้ว เหม็นกลิ่นหมาหัวเน่า ” เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมกับผลักเข้าที่หน้าอกโนอาห์จนอีกฝ่ายเซถลาเกือบล้มหงายหลัง “ ไม่... ผมไม่ไป! ” โนอาห์ผลักเอ็ดเวิร์ดกลับจนล้มก่อนจะเดินเข้าไปรัวทุบประตูถี่ยิบพร้อมกับตะโกนเรียกคริสเทน “ คริส! ผมรู้คุณอยู่ข้างใน เราต้องคุยกันนะ ออกมาเถอะ ” “ หนอย... ไอ้เด็กเวรนี่ พูดดีๆ ไม่รู้เรื่อง จะเอาใช่มั้ย! ” เอ็ดเวิร์ดยันตัวลุกขึ้นจากนั้นจึงพุ่งมากระชากเสื้อเด็กหนุ่มจากข้างหลังแล้วเหวี่ยงจนลงไปกองกับพื้นก่อนจะเงื้อขาเตรียมเตะซ้ำ “ อ๊าาาาา! ” โนอาห์ร้องลั่นพร้อมกับงอตัวป้องกันเมื่อรู้ตัวว่าหลบหน้าแข้งที่กำลังพุ่งเข้ามาไม่พ้น “ หยุดนะ! ” เสียงร้องห้ามของใครบางคนที่ดังขึ้นหยุดวงสวิงลูกเตะของเอ็ดเวิร์ดเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะปะทะเข้าชายโครงโนอาห์ หญิงสาวเจ้าของเสียงรีบวิ่งมาประคองเด็กหนุ่มขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าถือ “ ฟรานเชส... จะทำอะไร? ” โนอาห์ถามขณะปัดฝุ่นออกจากตัว “ แจ้งตำรวจสิ ไอ้หมอนี่มันซ้อมนายจะปล่อยเอาไว้ทำซากอะไร ” หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของชื่อฟรานเชสตอบ “ ไม่! ” เด็กหนุ่มแย่งโทรศัพท์มาจากมืออีกฝ่าย “ ชั้นไม่อยากให้มันยุ่งยาก ” “ เอาสิ แจ้งเลย... ” เอ็ดเวิร์ดยุส่ง “ ชั้นจะได้แจ้งกลับข้อหาบุกรุกด้วยเหมือนกัน ” “ ไม่ต้องท้า ชั้นแจ้งแน่! ” หญิงสาวชี้หน้าเอ็ดเวิร์ดก่อนจะหันไปยื้อแย่งเอาโทรศัพท์คืนมาจากโนอาห์ “ โนอาห์ เอาโทรศัพท์คืนมาเดี๋ยวนี้! ” “ นี่มันอะไรกันเนี่ย? ” คริสเทนวิ่งหน้าตาตื่นตามเสียงเอะอะโวยวายออกมาจากบ้าน “ ใครก็ได้บอกชั้นทีซิว่าเกิดอะไรขึ้น? ” “ อีตานี่ซ้อมน้องชายชั้น ” ฟรานเชสแจ้งข้อกล่าวหาพร้อมกับชี้ไปยังเอ็ดเวิร์ด “ อะไรนะ? ” คริสเทนหันไปหาตัวต้นเรื่อง เอ็ดเวิร์ดรีบเบือนหน้าหนีทันที “ ชั้นบอกให้คุณมาพูดกับเขาดีๆ ไง ” “ ก็ไม่มีอะไรซักหน่อย ตื่นตูมไปได้... เราก็แค่เปิดอกคุยกันตามประสาผู้ชาย ” เอ็ดเวิร์ดแถ “ ตามประสาผู้ชายยุคหินน่ะสิ ป่าเถื่อนจริงๆ ” ฟรานเชสว่า “ ชั้นต้องขอโทษแทนเค้าด้วยค่ะ โนอาห์คุณไม่เป็นไรนะ? ” คริสเทนหันไปถาม “ ไม่เป็นไร... ” โนอาห์ตอบเสียงแผ่วเบาโดยไม่สบตา ในใจยังคงคิดมากเรื่องที่หญิงสาวหลบหน้าตนอยู่ “ เดี๋ยวนะ... ” คริสเทนมองหน้าฟรานเชสด้วยความรู้สึกคับคล้ายคับคลาก่อนจะจำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่เธอเจอหน้าบ้านโนอาห์เมื่อคืนนี้ “ คุณบอกว่าโนอาห์เป็นน้องชายคุณงั้นเหรอ? ” “ ก็ใช่น่ะสิ ” ฟรานเชสยืนกอดอกพยักหน้าตอบ “ ส่วนเธอก็คงเป็นคู่เดทที่หนีกลับกลางคันปล่อยให้น้องชั้นต้องนั่งเหงาเฝ้าบ้านอยู่คนเดียวสินะ? ” “ คุณรู้ได้ไง? ” คริสเทนถามกลับ “ ทำไมชั้นจะไม่รู้ล่ะ จู่ๆ โนอาห์ก็โทรมาหาแล้วบ่นเรื่องเดทที่เพิ่งล่มไปให้ฟัง น้ำเสียงฟังดูก็รู้ว่าอาการน่าเป็นห่วงจนชั้นปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้ต้องนั่งรถออกไปหากลางดึก ” “ อย่างนี้นี่เอง... ” คำบอกเล่าที่ได้ฟังช่วยให้คริสเทนประติดประต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างสมบูรณ์ เมฆหมอกแห่งความเข้าใจผิดซึ่งปกคลุมจิตใจมาทั้งคืนพลันจางหายไปในพริบตา “ ชั้นถึงเห็นคุณที่หน้าบ้านของโนอาห์... ” “ นี่คุณเห็นด้วยเหรอ? ” โนอาห์ถามสีหน้าตกใจ “ ชั้นย้อนกลับไปหาคุณ... แต่พอเห็นคุณอยู่กับผู้หญิงอื่นก็เลยไม่เข้าไป ” คริสเทนบอกไปตามความจริง “ ผมโทรไปปรึกษาฟรานเชสเรื่องที่คุณจู่ๆ ก็แปลกไป เธอเป็นห่วงเลยมาอยู่เป็นเพื่อน ” โนอาห์อยากจะหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออกหลังจากได้รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากความเข้าใจผิด “ เพราะงี้ใช่มั้ย คุณถึงได้หลบหน้าผม ไม่รับสาย ไม่ออกมาเจอ ” “ น้ำเน่า... น่าเบื่อ... ” เอ็ดเวิร์ดสอดขึ้นมา “ ก็ชั้นไม่รู้ว่าเป็นพี่คุณนี่... ไหนคุณบอกว่าเป็นลูกคนเดียวไง? ” คริสเทนทำเป็นไม่ได้ยินเสียงแดกดันของเอ็ดเวิร์ด “ อันที่จริงเรียกว่าลูกพี่ลูกน้องจะถูกกว่า ” ฟรานเชสตอบคำถามแทนน้องชาย “ ฟรานเชส เวโรนิกา แมคคินซีย์ ยินดีที่ได้เจอเธอซักทีนะ คริสเทน แฮมิลตัน ” “ ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกันค่ะ ” คริสเทนยื่นไปจับมือทำความรู้จักกับอีกฝ่าย “ ฮึ... ลูกพี่ลูกน้อง ข้ออ้างใหม่กว่านี้ไม่มีแล้วรึไง... ” เอ็ดเวิร์ดหาจังหวะแทรกขึ้นมาจนได้ “ เข้าบ้านไปเลยคุณน่ะ! ” คริสเทนว๊ากใส่ “ ก็ได้! แล้วอย่ามาขอให้ชั้นทำอะไรให้อีกก็แล้วกัน! ” เอ็ดเวิร์ดพูดกระชากเสียงใส่คริสเทนอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดกลับเข้าบ้านไปโดยไม่ลืมปิดประตูดังโครมเป็นการส่งท้าย “ คือ อย่าว่ากันนะคะ... ชั้นแค่สงสัยว่าคุณมาทำอะไรที่นี่? ” คริสเทนหันกลับมาถามฟรานเชสหลังตัวปัญหาเข้าบ้านไปแล้ว “ นั่นสิ... ไหนเธอบอกตอนออกมาพร้อมชั้นว่าจะกลับบ้านเลยไง? ” โนอาห์เองก็ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อยว่าถูกลูกพี่ลูกน้องตนสะกดรอยตาม “ ชั้นก็แค่ตั้งใจจะตามมาแอบดูซะหน่อยว่าสาวที่ทำให้น้องชั้นอาการหนักได้ขนาดนี้จะหน้าตาเป็นยังไง ” ฟรานเชสชี้แจงข้อสงสัย “ ใครจะไปคิดล่ะว่าสุดท้ายจะได้มาเป็นกรรมการห้ามมวยแทน ” “ ชั้นต้องขอโทษแทนเอ็ดเวิร์ดด้วยค่ะ เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนเกินกว่าเหตุไปนิดแต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไรหรอก ” คริสเทนขอโทษอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ “ แบบนี้น่ะเหรอที่ว่าไม่มีอะไร... ถ้าชั้นมาช้ากว่านี้อีกนาทีเดียวโนอาห์คงได้ไปนอนเอาเหล็กดามซี่โครงอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เธอน่าจะแนะนำให้เค้าไปเข้ากลุ่มบำบัดควบคุมอารมณ์นะ ” ฟรานเชสแนะนำ “ ชั้นไม่เป็นไรแล้วฟราน... ช่างมันเถอะ ” โนอาห์ต้องการให้เรื่องวุ่นวายนี้จบเสียที “ ก็ได้ ก็ได้ ตามสบาย ตามนั้น ” ฟรานเชสยอมเลิกรา “ สรุปว่าโจทก์ยอมความคดียกฟ้อง งั้นชั้นก็ควรจะกลับบ้านล่ะ ปิดเครื่องโทรศัพท์มาทั้งคืน ป่านนี้แม่คงโทรหาเพื่อนชั้นตามตัวให้วุ่นไปหมด ” “ โอเค... ชั้นเรียกแท็กซี่ให้ ” โนอาห์อาสาก่อนจะหันมาหาคริสเทน “ ส่วนคุณ... ผมล้างมลทินให้ตัวเองจนหมดแล้ว วันนี้เราจะไปเรียนด้วยกันได้รึยัง ” “ ก็คงได้แล้วล่ะ... ” คริสเทนยิ้มและพยักหน้า “ คุณไปเรียกรถให้ฟรานเชสเถอะค่ะ เดี๋ยวชั้นขอไปหยิบกระเป๋าก่อน ” โนอาห์พยักหน้าก่อนจะวิ่งนำออกไปยังถนน ฟรานเชสหันกลับมาหาคริสเทนและโบกมือให้ หญิงสาวยิ้มรับแล้วโบกมือตอบกลับไปก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในบ้านและพบเอ็ดเวิร์ดยืนดักรออยู่ข้างใน “ คุณแย่มาก... ” คริสเทนโมโห “ ไม่ว่าชั้นจะทำอะไรมันก็ดูแย่ในสายตาเธอไปซะหมดนั่นแหละ... ” เอ็ดเวิร์ดก้มหน้าพูด “ รีบไปเถอะ เดี๋ยวพ่อคนดีของเธอเค้าจะรอนาน ” “ เลิกประชดนะ ขอโทษไม่เป็นรึไง? ” คริสเทนว่ากลับไป “ ขอโทษ... ” เอ็ดเวิร์ดปิดซ่อนน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ไม่มิด “พอใจเธอแล้วรึยัง? หรือต้องให้ชั้นเขียนจดหมายสำนึกผิดไปแปะไว้ที่ศาลากลางด้วย? ” พูดจบเอ็ดเวิร์ดก็หันหลังเดินหนีเข้าไปในห้องรับแขก คริสเทนถอนหายใจออกมาอย่างระอิดระอาก่อนจะรีบขึ้นบันไดไปหยิบกระเป๋าและตำราเตรียมไปเรียน อีกด้านหนึ่งโนอาห์ส่งฟรานเชสขึ้นแท็กซี่เป็นที่เรียบร้อย แต่ยังไม่ทันที่รถจะเคลื่อนออกไปเธอก็หมุนกระจกลงแล้วชะโงกหน้าออกมา “ โนอาห์... ” ฟรานเชนตะโกนเรียก “ ว่าไง? ” เด็กหนุ่มเดินย้อนกลับไปที่รถก่อนจะก้มตัวลงมาถาม " มีอะไรอีก? " “ ครั้งนี้รอดตัวไปสินะ... ” หญิงสาวพูดยิ้มๆ “ ก็คงอย่างนั้น ขอบคุณที่ช่วย ” โนอาห์ยักคิ้วให้ “ ดีนะที่ชั้นแอบตามมา... ” “ ใช่... โชคดีจริงๆ ” “ แต่ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะชอบสาวอย่างแม่นั่น... ” ฟรานเชสพูดพลางยื่นมือออกมาลูบที่หน้าอกของอีกฝ่าย “ ชั้นนึกว่าเธอจะชอบอะไรที่หวือหวากว่านั้นซะอีก... ” “ ฟราน... ระหว่างเราสองคนมันแค่สนุกๆ กับคนนี้ชั้นจริงจัง อย่าทำเสียเรื่องล่ะ ” โนอาห์ตีหน้าซีเรียสพร้อมกับปัดมือหญิงสาวออก “ ใครกันแน่ที่เกือบทำเสียเรื่อง ” เธอย้อน “ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเมื่อคืนเค้าจะย้อนกลับมาอีก... ” โนอาห์หัวเราะอยู่ในลำคอ “ ถ้ารู้ก็คงไม่ต้องเรียกเธอมาหรอก ” “ ร้ายเหลือเกินนะพ่อคุณ... นี่ชั้นเป็นตัวสำรองหรอกเหรอเนี่ย ” ฟรานเชสทำท่าตกใจก่อนจะหัวร่อคิกคัก “ ตัวสำรองที่ไหน... เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องชั้น อย่าลืมบทของตัวเองง่ายนักสิ... ” โนอาห์รีบตัดบทเมื่อหันไปเห็นว่าคริสเทนกำลังเดินออกจากบ้านมาพอดี “ ทีนี้ลูกพี่ลูกน้องของชั้นคนนี้ก็ควรจะกลับไปได้แล้ว เพราะชั้นต้องรีบไปเรียนกับแฟนก่อนล่ะ ” โนอาห์พูดทิ้งท้ายก่อนจะยืดตัวขึ้นยืนตรงแล้วตบที่หลังคาเบาๆ เป็นสัญญาณให้คนขับออกรถ เด็กหนุ่มยืนมองจนกระทั่งแท๊กซี่คันนั้นวิ่งหายลับไปที่หัวมุมถนนจากนั้นจึงค่อยเดินกลับไปหาคริสเทนที่ยืนรออยู่ไม่ห่างออกไปนัก “ ฟรานเชสไปแล้วเหรอคะ? ” คริสเทนถาม “ ครับ เพิ่งไปเมื่อกี้นี่เอง ” โนอาห์ตอบแล้วคว้ากระเป๋าของคริสเทนมาช่วยถือ “ ให้ผมถือให้ดีกว่า ” “ เสื้อคุณเลอะหมดเลย ” คริสเทนใช้มือปัดทำความสะอาดรอยเปื้อนบนเสื้อคลุมของอีกฝ่ายที่เลอะเทอะไปด้วยฝุ่นดินจากการถูกเหวี่ยงลงไปนอนกองกับพื้นเมื่อครู่ “ นิดหน่อยน่า... ” โนอาห์ยิ้มให้อย่างไม่ถือสา “ ยังไงตอนเรียนผมก็ต้องถอดออกอยู่แล้ว ” “ ขอบคุณอีกครั้งที่คุณไม่เอาเรื่องเอ็ดเวิร์ด ” เมื่อพูดถึงเอ็ดเวิร์ด คริสเทนก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้ที่ความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับนายจ้างหนุ่มที่ดูเหมือนจะกำลังดีขึ้นกลับต้องเลวร้ายดิ่งลงเหวอีกครั้งในเช้านี้ “ เรื่องเล็ก ซี่โครงผมยังอยู่ดี ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตนี่นา ” เด็กหนุ่มตระหนักดีว่าการทำตัวเป็นคนใจกว้างสามารถเรียกคะแนนนิยมได้เสมอ “ เธอน่ารักดีนะคะ... ฟรานเชสน่ะ ” คริสเทนชม “ แถมคุณสองคนก็ดูสนิทกันมาก ” “ ใช่เลยครับ... ” โนอาห์ยิ้มที่มุมปากเมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายเชื่อละครตบตาของตนอย่างสนิทใจ “ สนิทกันสุดๆ เลยล่ะ... ” หลังจากที่คริสเทนออกจากบ้านไป เอ็ดเวิร์ดผู้ซึ่งกำลังเผชิญกับภาวะอารมณ์บูดอย่างสุดๆ ก็เดินกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อหากาแฟดื่มดับความเครียด เขาหยิบขวดเมล็ดกาแฟออกมาจากแล้วตู้เหนือที่เก็บจานแล้วพยายามหมุนบิดเปิดฝาออก แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตามมันถูกปิดเอาไว้อย่างแน่นหนาเกินกว่าที่แรงข้อมือมนุษย์จะเปิดออกได้ ชายหนุ่มยังคงไม่ยอมแพ้และพยายามอยู่อีกพักใหญ่ แต่ไม่ว่าจะออกแรงมากขนาดไหนฝาอลูมิเนียมนั้นก็ไม่เขยื้อนเลยแม้แต่น้อย จนเมื่อมาถึงวินาทีที่ความอดทนสิ้นสุดลง เอ็ดเวิร์ดก็บันดาลโทสะเขวี้ยงขวดลงกับพื้นจนแตกกระจาย จากนั้นก็ยืนนิ่งสงบสติอารมณ์อยู่ครู่ใหญ่แล้วจึงค่อยก้มลงกอบเมล็ดสีดำที่กระจายเกลื่อนกลาดปนกับเศษแก้วอยู่บนพื้นขึ้นมากำหนึ่งแล้วเทใส่ลงไปในเครื่องทำกาแฟ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 06:43:43

ความคิดเห็นที่ 4 “ ให้ชั้นเดา... วันแย่ๆ ยังไม่ผ่านพ้นไปสินะ ” ไลลามาทันเห็นการระบายอารมณ์ใส่ขวดกาแฟของเอ็ดเวิร์ดพอดี “ เลือดอะไรนั่นไม่เห็นมันจะได้เรื่อง... ” เอ็ดเวิร์ดทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ “ ไม่มีอะไรดีขึ้นซักอย่าง ” “ ให้เวลามันซักหน่อยสิพ่อคุณ... กินยายังต้องรอให้ออกฤทธิ์เลย ” หญิงสาวโบกมือหนึ่งครั้งปัดให้เศษแก้วและเมล็ดกาแฟหายไปจากพื้น “ ไงก็ได้... ยังไงซะชั้นก็มีเวลาเหลือเฟืออยู่แล้วนี่ ” เขาประชดตัวเอง “ ถ้ามีเวลาเยอะนัก งั้นวันนี้มีแผนจะทำอะไรแล้วรึยัง? ” ไลลาถามขณะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆ ชายหนุ่ม “ เหมือนทุกวันนั่นแหละ ” เอ็ดเวิร์ดตอบ “ ซึ่งนั่นก็คือไม่ทำอะไร ” ไลลารู้กิจวัตรประจำวันของเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ตัวเองดี “ งั้นเอาอย่างนี้... ชั้นมีกิจกรรมมานำเสนอ ” “ จะพาชั้นไปปล่อยไว้ในวัดบนยอดเขาที่ธิเบตเหมือนเมื่อปี1862หรือไง? ” เอ็ดเวิร์ดยังจำความหลังอันเจ็บแสบครั้งนั้นได้ดี “ ครั้งนี้ใกล้กว่านั้นเยอะ เย็นนี้ออกไปรับคริสเทนที่มหาวิทยาลัยซะ ” “ แล้วทำไมชั้นต้องไปรับด้วย... ” เอ็ดเวิร์ดไม่เห็นความจำเป็น “ ในเมื่อยังไงเค้าก็ต้องกลับกับคนเดิมที่มารับตอนขาไป ” “ ก็เพราะวันนี้พ่อหนุ่มโนอาห์เค้าต้องไปทำงานพิเศษช่วงเย็นทำให้ไม่สามารถกลับพร้อมแม่หนูคริสเทนได้ ซึ่งก็หมายความว่า คริสเทนจะต้องกลับคนเดียว และนั่นเป็นโอกาสอันดีที่คุณกับเธอจะได้ใช้เวลาร่วมกัน เพื่อปรับความเข้าใจหรือก้าวไปอีกขั้นอะไรทำนองนั้น... ” ไลลาอธิบายยาวเหยียด “ จากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ยัยนั่นคงจะยอมกลับกับชั้นดีๆ หรอก ” ชายหนุ่มถอดใจ “ สุดหล่อ... เชื่อชั้นเถอะ ถึงหล่อนจะแสดงออกว่าไม่พอใจ แต่ลึกๆ แล้วน่ะปลื้มซะไม่มีที่ผู้ชายตีกันเพราะตัวเอง ” ไลลาก้มลงมาพูดที่ข้างหู “ พาไปทานอะไรอร่อยๆ บรรยากาศดีๆ เอาใจเข้าหน่อย ขี้คร้านจะโอนเอียงมาหาคุณแทบไม่ทัน ” “ ทั้งที่ไม่พอใจอยู่แต่ก็ยังปลื้มได้ ฟังดูขัดแย้งกันเองพิกลนะ... ” เอ็ดเวิร์ดงุนงงกับความซับซ้อนทางอารมณ์ของเพศตรงข้าม “ ตราบใดที่ยังไม่มีมดลูก คุณจะไม่มีวันเข้าใจผู้หญิงหรอกค่ะเอ็ด... ” “ แล้วแน่ใจนะว่าการให้ชั้นไปรับคริสเทนจะเป็นความคิดที่ดี? ” เอ็ดเวิร์ดยังลังเล “ ยังไงคุณก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้วนี่... ลองหน่อยจะเป็นไรไป ” คำตอบของไลลาไม่ได้ช่วยเสริมกำลังใจให้ผู้ฟังเท่าไหร่นัก “ เอาก็เอา... ” ชายหนุ่มตกลงเอาไงเอากัน เสียงน้ำร้อนเดือดดังมาจากเครื่องทำกาแฟ เอ็ดเวิร์ดลุกไปเทกาแฟใส่แก้วของตนและเผื่อให้ไลลาอีกหนึ่งแก้วก่อนที่ทั้งสองจะพากันย้ายไปนั่งที่ห้องรับแขกเพื่อวางแผนตระเตรียมชายหนุ่มให้พร้อมสำหรับการไปรับคริสเทนในช่วงเย็น “ สรุป เรื่องโนอาห์คือหล่อนคิดเองเออเองใช่มั้ย? ” บริทนีย์กุมขมับหลังจากฟังเรื่องเล่าเช้านี้ของคริสเทน ชีวิตรักที่เปลี่ยนแปลงได้ทุกชั่วโมงของเพื่อนสาวเริ่มทำให้เธอพะอืดพะอมจนแทบจะสำรอกน้ำแครอทที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมารดพุ่มไม้ “ เรียกว่าเข้าใจผิด ไม่ใช่คิดเองเออเอง ” คริสเทนพูดให้ฟังดูดีขึ้น “ สาวที่หล่อนด่าว่าแต่งตัวเหมือนคุณโสที่แท้กลับเป็นลูกพี่ลูกน้องคนสนิทที่วิ่งโร่มาปลอบใจโนอาห์กลางดึก ถ้ามันจะบังเอิญได้ขนาดนั้นล่ะก็นะ ” บริทนีย์ยังคงรู้สึกแปลกๆ กับเรื่องนี้ “ ไม่เคยได้ยินรึไงว่าโลกหมุนได้ด้วยเรื่องบังเอิญ... เธอก็อย่าขี้สงสัยไปหน่อยเลย ” แต่คริสเทนไม่เอะใจสงสัยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว “ ก็ถ้าหล่อนเชื่อตามนั้น... ตามสบาย ” บริทนีย์ปล่อยเลยตามเลย “ แต่มีอีกอย่างนึงที่น่าแปลกระหว่างทางมามหาวิทยาลัยเมื่อเช้านี้... ” คริสเทนพูดขึ้นก่อนจะดูดน้ำแครนเบอร์รี่ปั่นเข้าไปอึกหนึ่ง “ อะไรอีกล่ะ? เจอตัวยูนิคอร์นกลางทางรึไง? ” บริทนีย์ประชด “ ไม่ใช่... คือความรู้สึกของชั้นกับโนอาห์มันเปลี่ยนไป ” คริสเทนตอบ “ ยังไงยะ? ” บริทนีย์ต้องการคำขยายความ “ เหมือนมันลดลง ถ้าจะเปรียบเทียบก็เหมือนกองไฟที่มอดแล้ว ” คริสเทนเปรียบเปรย “ ตายล่ะ... หล่อนเบื่อเค้าแล้ว นังสวยเลือกได้ ขนาดยังไม่ได้มีอะไรกันเลยนะ ” บริทนีย์ยกมือทาบอกทำหน้าตกใจ “ ไม่ใช่อย่างนั้น ถ้าถามว่ายังชอบเค้ามั้ย? ก็ใช่... ชั้นชอบเค้า แต่มันไม่ร้อนแรงเท่าเก่า ” เธอรีบแก้ตัว “ มันประมาณว่าเวลาเราจับมือกันหรือเค้าโอบชั้น ชั้นก็ไม่ใจเต้นแรงเหมือนที่ผ่านมา เวลาเค้าพูดจาน่ารักหรือทำเจ้าชู้ใส่มันก็ไม่เกิดอิมแพคเหมือนทุกครั้ง ” “ ฟังดูเหมือนอาการของพวกคู่สมรสวัยทองชอบกล... ” “ ชั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ชั้นถึงเป็นแบบนี้ขึ้นมา มันไม่มีวี่แววเลยเหมือนนึกจะเกิดก็เกิด ” คริสเทนไม่เข้าใจตัวเอง “ อาจเป็นเพราะว่าเมื่อคืนหล่อนสะเทือนใจเรื่องเขาอย่างหนัก หัวใจเลยสร้างเกราะเพื่อปกป้องตัวเองล่ะมั้ง ” บริทนีย์ยกหลักจิตวิทยามาอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสาว “ เธอคิดงั้นเหรอ? ” “ ไม่หรอก ที่ชั้นคิดจริงๆ คือหล่อนร่านและเริ่มเบื่อเค้า ” บริทนีย์แว้งกัด คริสเทนหยิบหลอดจากในแก้วมาปาใส่บริทนีย์ เธอหลบได้อย่างฉิวเฉียดแต่ก็ยังต้องโดนน้ำแข็งอีกสองก้อนที่ตามมา “ แล้วเอ็ดเวิร์ดล่ะ? ” บริทนีย์ถามพลางเช็ดหยดน้ำจากก้อนน้ำแข็งที่เลอะบนหน้า “ หล่อนยังรู้สึกหมกมุ่นกับเค้าเหมือนเมื่อคืนอยู่มั้ย? ” “ ก็... คิดว่างั้น ” คริสเทนตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มปาก “ แสดงว่าเริ่มโลเลอีกแล้ว ชั้นเกลียดหล่อนจริงๆ ” บริทนีย์ต้องห้ามใจสุดๆ ไม่ให้พลั้งมือตบเพื่อนตัวเองด้วยความหมั่นไส้ “ แต่เรื่องของเอ็ดเวิร์ดมันต่างกับโนอาห์นะ ” คริสเทนชี้แจง “ กับโนอาห์เราชอบกัน ทุกอย่างมันชัดเจน แต่กับเอ็ดเวิร์ดชั้นไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับชั้นกันแน่ บางครั้งเค้าก็เป็นคนดีที่น่ารักสุดๆ แล้วไม่กี่นาทีต่อมาเค้าก็แปลงร่างเป็นไอ้ตัวร้ายได้แบบฉับพลันเลย ” “ มุมร้ายๆ น่ะชั้นพอนึกออก ไหนหล่อนลองร่ายมาซิว่าไอ้ดีๆ น่ารักที่ว่าน่ะเค้าทำอะไรบ้าง? ” บริทนีย์เดาไม่ออกว่านอกจากหน้าตาแล้วผู้ชายมนุษย์สัมพันธ์แห้งแล้งแบบเอ็ดเวิร์ดจะมีอะไรน่าประทับใจ “ เค้าทำตามที่ชั้นขอร้องทุกครั้ง ” คริสเทนเริ่มจากข้อแรก “ แค่นั้นเหรอ? ” บริทนีย์รอฟังข้อต่อไป “ บางเวลาเค้าก็เป็นคนคุยสนุกมาก ” หล่อนว่าต่อ “ เวลาที่ว่านั่นหมายถึงตอนเมาสินะ? ” บริทนีย์เดา “ อือ... ” คริสเทนพยักหน้า “ อ้อ... แล้วเค้าก็แกล้งกอดชั้นในห้องนอนเมื่อวานนี้... ” “ หล่อนดูเหมือนจะร่านแต่บทจะแกล้งโง่ก็โง่ได้แนบเนียนมาก ” บริทนีย์ชมปนด่า “ แต่เผื่อว่าหล่อนโง่จริง ชั้นจะบอกให้เอาบุญ เค้าชอบหล่อน ” “ ไม่จริงน่ะ! ” คริสเทนหน้าแดง “ เชื่อกูรูด้านความสัมพันธ์อย่างชั้นเถอะ ไม่มีผู้ชายคนไหนกอดผู้หญิงที่ตัวเองไม่ได้ชอบในที่ลับตาคนหรอกย่ะ ” บริทนีย์ยืนยัน “ แล้วไหนจะเรื่องที่เค้าแยกเขี้ยวแง่งใส่โนอาห์ตั้งแต่แรกเจออีก อาการหวงก้างชัดๆ ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นคริสเทนก็ลองนึกย้อนกลับไป แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าสิ่งที่เพื่อนตนพูดนั้นไม่ผิดไปจากความเป็นจริงเลยแม้แต่นิดเดียว การกระทำของเอ็ดเวิร์ดนั้นชัดเจนตั้งแต่วันแรกที่เขาเปิดประตูรับเธอเข้าบ้าน เพียงแต่ตลอดมาเธอละเลยไม่เคยสังเกตมันเท่านั้นเอง “ อย่างนี้เรื่องมันก็ยิ่งยากไปใหญ่สิ... ” คริสเทนเริ่มรู้สึกกังวลปนดีใจ “ ชั้นควรทำตัวยังไงต่อไปดี? ” “ ทำตัวปกติไป รอดูว่าใครจะมาแรง แล้วค่อยตัดสินใจช่วงโค้งสุดท้าย ” บริทนีย์แนะแนวทางการตัดสินใจ “ ความรักนะ ไม่ใช่ม้าแข่ง ” คริสเทนฟังแล้วตะหงิดๆ “ ไม่ต่างกันหรอกย่ะ มันก็คือการแข่งขันเพื่อชิงที่หนึ่งเหมือนกันนั่นแหละ ” “ คุณพระช่วย... ฟังดูศาสดามากๆ ” คริสเทนทึ่งกับคำคมของเพื่อน “ สรุปว่าส่งเสริมให้ชั้นคั่วสองเลยใช่มั้ย? ” “ ชั้นไปบอกให้หล่อนทำตัวต่ำตมแบบนั้นเมื่อไหร่กัน หา?  ” บริทนีย์โวย “ ก็หล่อนบอกให้ดูทั้งคู่ ” ดูเหมือนคริสเทนจะตีความคำแนะนำของเพื่อนผิดไปถนัด “ รอดูก็ต้องมีเป้าหมาย รอไปเรื่อยๆ ลงท้ายก็ไม่เหลือใครน่ะสิ ที่หล่อนต้องทำคือใช้เวลาพิจารณาว่าใครที่เหมาะสมกับตนเอง มองข้อดีข้อเสีย เหมือนเลือกเสื้อผ้าน่ะ ตัวไหนมีแนวโน้มว่าหล่อนจะใส่ได้นาน ใส่ได้บ่อย ใส่แล้วดูดีที่สุด หล่อนก็เอาตัวนั้น ” บริทนีย์อธิบายเพิ่มให้เข้าใจตรงกัน “ สุดยอด... ถ้าไม่มีเธอชั้นจะอยู่ยังไงกันเนี่ย ” คริสเทนปรบมือให้ “ แต่ที่แน่ๆ ถ้าไม่มีหล่อนชีวิตชั้นคงดีขึ้นเยอะ ” บริทนีย์ค่อนขอด “ ทำไมผู้ชายดีๆ ถึงเลี้ยวไปหาผู้หญิงอย่างหล่อนกันหมดนะ ทั้งที่มียอดหญิงผู้เข้าใจความรักอย่างทะลุปรุโปร่งอยู่นี่แล้วแท้ๆ ” “ มันก็คงเหตุผลเดียวกันกับคำถามที่ว่าทำไมคนเราชอบอ่านนิยายมากกว่าไบเบิลล่ะมั้ง... ” " แล้วหล่อนว่าคนเค้าจะชอบอ่านนิยายที่นางเอกเป็นชะนีผมบลอนด์ปากไม่ดีผู้ซึ่งเสียชีวิตอย่างลึกลับหลังจากกัดเพื่อนตัวเองกันมั้ย? " บริทนีย์จ้องหน้าคริสเทนเขม็ง " ตายจริง... จะเก้าโมงครึ่งแล้ว ชั้นว่าเรารีบไปเรียนกันก่อนที่จะสายดีกว่านะ ไปๆ ๆ ๆ " คริสเทนรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะได้ตกเป็นนางเอกนิยายฆาตกรรมของเพื่อนซี้ ในช่วงเย็นหลังจากเสร็จสิ้นจากการเรียนขณะที่สองสาวเพื่อนซี้กำลังจะเดินออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน พลันสายตาคริสเทนก็เหลือบมองไปเห็นหนุ่มหล่อร่างสูงหน้าตาคุ้นเคยผู้ซึ่งกำลังยืนคุยกับนักศึกษาสาวกลุ่มหนึ่งอยู่ และเมื่อลองตั้งใจมองดูให้ดีๆ ก็พบว่าชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นคนไกลที่ไหนแต่เป็นเจ้านายจอมโหดของเธอนั่นเอง “ คริส... นั่นเจ้านายหล่อนนี่นา... ” บริทนีย์จำได้แม่น ถึงแม้จะเคยเจอกับเอ็ดเวิร์ดแค่เพียงครั้งเดียวแต่เขาก็สร้างความประทับใจให้กับเธอเอาไว้ชนิดที่ว่าลืมยาก... “ ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ ” คริสเทนยืนยันตัวตน “ เธอไม่ได้ขอให้เค้าเอาอะไรมาให้ใช่มั้ย? ” บริทนีย์ถาม “ ไม่... สงสัยชั้นจะงานเข้า ” คริสเทนสังหรณ์ใจไม่ดี สองสาวเตรียมถอยหลังกลับเข้าไปหลบตั้งหลักในมหาวิทยาลัยแต่ทว่าก็ช้าไปก้าวหนึ่งเมื่อเอ็ดเวิร์ดหันมาเห็นเข้าพอดี “ คริสเทน! ” เอ็ดเวิร์ดตะโกนเรียกพร้อมกับปลีกตัวจากกลุ่มสาวๆ ที่รุมล้อมอยู่แล้วเดินตรงเข้ามาหาทั้งคู่ “ ให้มันได้งี้สิ... ” คริสเทนหยุดเดินพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปยื่นอุทธรณ์ “ ชั้นไม่ทะเลาะกับคุณที่นี่นะ มีอะไรไว้ไปคุยตอนชั้นกลับไปถึงแล้วได้มั้ย เห็นแก่หน้ากันมั่งเถอะ ” “ ชั้นก็ไม่ได้จะมาทะเลาะกับเธอ... ” เอ็ดเวิร์ดตอบก่อนจะเฉไฉชวนคุยไปเรื่องอื่น “ มหาวิทยาลัยเธอนี่คนเยอะดีนะ เมื่อกี้ผู้หญิงกลุ่มนั้นก็มาชวนชั้นไปโฟมปาร์ตี้ มันคืออะไรเหรอ? เธอเคยไปมั้ย? สนุกหรือเปล่า? ” “ มันคือปาร์ตี้ที่มีผู้หญิงอย่างยัยแอชลีย์นับสิบคนมาดิ้นตัวเปียกเบียดเสียดกันในสระน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่น่ะค่ะ สนุกหรือเปล่าคุณก็ลองพิจารณาเอาแล้วกันแต่ไม่สนุกสำหรับชั้นแน่นอน... ” คริสเทนตอบก่อนจะถามต่อ “ ว่าแต่คุณเถอะ ถ้าไม่ได้มาเฉ่งชั้นแล้วมีธุระอะไรถึงได้มาถึงนี่? ” “ โอเคฟังนะ... ชั้นแค่อยากจะบอกเธอว่า... ถูกของเธอ ชั้นผิดเองเมื่อเช้า ชั้นไม่ควรทำแบบนั้นกับหมอนั่น ” เอ็ดเวิร์ดกลั้นใจพูดออกไปตามสคริปส์ที่ไลลายัดใส่หัวมา ซึ่งแน่นอนว่าในใจไม่ได้รู้สึกตามที่พูดออกไปเลยซักนิด “ โอเค...  คราวนี้มาแปลก ” คริสเทนประหลาดใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย “ แล้วชั้นก็เอานี่มาให้... ” ชายหนุ่มหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมาจากในเสื้อคลุม “ ชั้นสรุปเนื้อหาสำคัญของตำราประวัติศาสตร์ที่เธอเรียนไว้ในนี้หมดแล้ว ถ้าอ่านจนจบเรื่องสอบก็คงไม่มีปัญหา ” “ ความจริงไม่ใช่ธุระด่วนอะไร คุณไม่ต้องเอามาให้ถึงที่นี่ก็ได้... เสียเวลาเปล่าๆ ” คริสเทนรับสมุดมา “ แต่ก็ขอบคุณค่ะ ” “ สำคัญสิ... ” แม้จะเขินอายและกระดากปากเพียงไหน แต่เอ็ดเวิร์ดก็ยังกลั้นใจพูดออกไปตามบทที่ไลลากรอกหูตนมาตลอดช่วงบ่าย “ ทุกเรื่องของเธอสำคัญที่สุดสำหรับชั้น... ” “ หา! ” หญิงสาวแทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินอะไรพรรค์นี้หลุดออกมาจากปากอีกฝ่าย “ ขอตัวไปอ๊วกก่อนนะ... ” บริทนีย์ทำท่าพะอืดพะอมหลังจากได้ยินประโยคสุดเลี่ยนนั้น “ เฮ้...  เธอคงเป็นเพื่อนคริสเทนสินะ ยินดีที่ได้เจอนะ... ” เอ็ดเวิร์ดหันมาทักทายบริทนีย์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มรับแขกผิดกับเมื่อครั้งที่แล้วลิบลับ “ เจ้านายหล่อนตัวจริงต้องโดนเอเลี่ยนสลับตัวไปแล้วแน่ๆ  อยู่ไม่ได้แล้ว... ชั้นไปล่ะ! ” บริทนีย์รีบชิ่งหนีเอาตัวรอดไปทิ้งให้คริสเทนเผชิญหน้ากับเอ็ดเวิร์ดในสถานการณ์อันแสนจะผิดเพี้ยนนี้ตามลำพัง “ เพื่อนเธอตลกดีนะ... ” เอ็ดเวิร์ดพูดพลางหันมองตามหลังบริทนีย์ที่วิ่งเตลิดเปิดเปิงลับหายเข้าหัวมุมถนนไป “ คุณสิตลก... ” คริสเทนย้อน “ ตกลงที่มานี่ต้องการอะไรกันแน่? ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่าแค่เอาสมุดมาให้กับมาขอโทษ ” “ โอเค... ” เอ็ดเวิร์ดเข้าเรื่อง “ วันนี้เราจะได้ใช้เวลาร่วมกัน... เริ่มจากไปทานมื้อค่ำเป็นอย่างแรก ชั้นจองร้านเอาไว้แล้ว หวังว่าเธอคงชอบอาหารทะเลนะ ” " ใช้เวลาร่วมกัน เนื่องในโอกาสอะไรไม่ทราบคะ? " หญิงสาวข้องใจ " ก็... ชั้นคิดว่าความสัมพันธ์ของเราสองคนมันน่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่ได้ อย่างน้อยก็น่าจะดีได้กว่าเมื่อเช้า " " อ๋อ... ใช่สิ " คริสเทนพยักหน้า " มันคงดีกว่านี้แน่ล่ะถ้าคุณไม่กระทืบผู้ชายทุกคนที่มากดกริ่งหน้าบ้าน " “ ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งว่าชั้นไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบที่เธอเห็น " เอ็ดเวิร์ดเริ่มเซ็งกับชนักที่ปักหลังตนอยู่ " เรามาเริ่มใหม่ได้ไหม? " “ โอเค... เมื่อคืนก่อนเราก็เพิ่งจะเริ่มใหม่กัน แล้ววันนี้เราก็เริ่มใหม่อีกรอบแล้ว แล้วครั้งนี้ถ้ามันไปไม่รอดอีกล่ะ? " " ก็เริ่มใหม่อีก " เอ็ดเวิร์ดตอบง่ายๆ " นี่คุณผู้ชาย... ช่วยดูให้ดีซิว่าชั้นมีช่องหยอดเหรียญอยู่ตรงไหนรึเปล่า นี่มันไม่ใช่เกมนะคุณ... ที่เล่นแพ้แล้วจะมาเริ่มใหม่ได้เรื่อยๆ " หญิงสาวฟังแล้วโมโห " เธอพูดถูกคริสเทน นี่มันไม่ใช่เกม ไม่ว่าเธอจะรู้หรือไม่ว่าชั้นจริงจังกับสิ่งที่กำลังทำอยู่ในขณะนี้มากแค่ไหน แต่ชั้นจะไม่มีวันถอดใจต่อให้มันจะต้องเริ่มใหม่อีกกี่หน เธออาจจะเบื่อที่จะต้องเริ่มใหม่แต่ชั้นไม่ ชั้นไม่มีวันตัดใจตราบใดที่ยังมองเห็นความเป็นไปได้ระหว่างเรา ถึงแม้ว่ามันจะริบหรี่ยิ่งกว่าสะเก็ดไฟจากกองฟืนที่ใกล้มอดก็เถอะ... " สิ้นเสียงประโยคนั้น คริสเทนก็ทำได้เพียงจ้องมองชายผู้ยืนอยู่เบื้องหน้าตนเองพลางนึกหาคำตอบว่าเหตุใดหนอเธอถึงไม่เคยรับรู้แม้แต่น้อยว่าเขารู้สึกเช่นไรกับตนเอง ทั้งที่ทุกอย่างทุกการกระทำของเขามันชัดเจนถึงเพียงนี้ ในขณะเดียวกันเอ็ดเวิร์ดก็มองหน้าหญิงสาวด้วยความกระวนกระวาย เขาเดาไม่ออกว่าเธอจะมีปฏิกิริยาตอบรับเช่นไรหลังจากได้ยินประโยคบอกรักแบบอ้อมๆ ที่เพิ่งพูดออกไป " แล้วเธอจะว่าไง? " ชายหนุ่มอดรนทนไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายถามออกไปเอง “ เรื่องที่คุณชวนชั้นออกเดทน่ะเหรอ? ” คริสเทนถามกลับไป “ ไม่ๆ ๆ ไม่ใช่เดท แค่ใช้เวลาร่วมกัน ” เอ็ดเวิร์ดยังคงคอนเซปต์ปากแข็ง “ นั่นแหละเดท ” “ มันจะเรียกว่าอะไรก็เถอะ... จะไปมั้ย? ” เอ็ดเวิร์ดหน้าแดง ในเสี้ยววินาทีที่ได้เห็นอาการประหม่าเขินอายนั้น คริสเทนก็รับรู้ได้ทันทีว่าไม่มีเหตุผลใดที่เธอจะปฏิเสธ “ ชั้นคงไม่ว่าง... ” แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะเล่นตัวนิดหน่อยไม่ได้ “ ทำไมล่ะ? เธอไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดรีบถาม “ ไม่ได้ไปไหนต่อก็จริงอยู่... แต่ชั้นต้องกลับไปซักผ้าแล้วก็ทำความสะอาดบ้านอีก ชั้นเป็นแม่บ้านของคุณนะ อย่าลืมสิ ” หญิงสาวเอางานบ้านมาอ้าง “ งั้นชั้นขอสั่งในฐานะนายจ้าง งานของเธอวันนี้คือออกไปกินมื้อค่ำกับชั้น ” เอ็ดเวิร์ดใช้สิทธิ์นายจ้างในการออกคำสั่ง “ มันจะดีเหรอ? ” คริสเทนยังเล่นตัวไม่เลิก “ ปกติชั้นไม่ชอบทิ้งงานด้วยสิ... ” จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 06:48:10

ความคิดเห็นที่ 5 “ อย่ามาพูดเลย... วันก่อนชั้นเจอขี้ฝุ่นกองใหญ่ซุกอยู่ใต้พรมเช็ดเท้า แถมเมื่อเช้าเธอยังทิ้งจานไว้เต็มอ่าง ” เอ็ดเวิร์ดเริ่มหมั่นไส้ “ โอเค... ปากแบบนี้ใช่เจ้านายชั้นตัวจริงแน่ๆ ” “ สรุปจะไปมั้ย? ” ชายหนุ่มหมดอารมณ์จะตื้อ “ ก็ตามนั้น... ขัดได้ไง คุณเป็นเจ้านายชั้นนี่ ” คริสเทนรีบตอบตกลงก่อนจะชวด “ แกะกุ้งให้ชั้นด้วยก็แล้วกัน ” “ อย่าให้มันมากไปนัก... แกะไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน ” ถึงปากจะพูดอย่างนั้นแต่ใบหน้าเอ็ดเวิร์ดกลับเก็บซ่อนความยินดีเอาไว้ไม่มิด " ไม่ใจร้ายก็ไม่ใช่คุณสินะ... " คริสเทนเบ้ปากก่อนจะออกเดินนำหน้าไป เอ็ดเวิร์ดวิ่งแซงหน้าคริสเทนไปยังริมถนนและโบกเรียกแท๊กซี่คันที่วิ่งผ่านมาพอดี ทันทีที่รถจอดเขาก็เปิดประตูแล้วผายมือเชิญให้หญิงสาวขึ้นไปก่อน " เดี๋ยวๆ แป้ปนึงนะ ขอถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกหน่อย คุณดูเหมือนพวกบ๋อยโรงแรมไม่มีผิด " คริสเทนแซวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมถ่ายรูป " ไม่ต้อง! รีบเข้าไปได้แล้ว " เอ็ดเวิร์ดรีบแย่งโทรศัพท์มาจากมือของอีกฝ่ายไล่กลบเกลื่อนความเขิน หลังจากใช้เวลาเดินทางกว่ายี่สิบนาทีทั้งสองก็มาถึงยังร้านอาหารริมน้ำแห่งหนึ่งซึ่งเป็นจุดหมายปลายทาง เอ็ดเวิร์ดรีบลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้คริสเทน " ถ้าเธอรู้จักใส่กระโปรง ภาพตอนนี้คงน่าจดจำขึ้นอีกเยอะ " เอ็ดเวิร์ดติพร้อมกับมองไปยังกางเกงยีนซีดๆ ของคริสเทนขณะที่หล่อนกำลังก้าวขาลงมาจากรถ " ถ้าคุณรู้จักบอกล่วงหน้าชั้นก็คงใส่มาแล้วล่ะ " คริสเทนเถียงกลับไป " แต่ใส่มาแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะดูเหมือนขาเธอจะโก่ง ใส่กระโปรงคงดูไม่ดีเท่าไหร่ " เอ็ดเวิร์ดพูดพลางส่งเงินค่าโดยสารให้โชเฟอร์ก่อนจะปิดประตูรถ " อย่ามาวิจารณ์อวัยวะของชั้นนะ! " คริสเทนฉุน " โอเค... " เอ็ดเวิร์ดทำท่ายกมือยอม " แต่ว่าก็ว่านะ มันไม่ใช่เรื่องน่าอายหรอก พวกคนใช้แรงงานส่วนมากก็มีขาแบบ... โอ๊ย! " เอ็ดเวิร์ดพูดยังไม่ทันจะจบประโยคดีก็โดนคริสเทนเหวี่ยงกระเป๋าเป้ฟาดใส่เข้าที่สีข้างเต็มรัก แต่ทว่าในจังหวะที่หญิงสาวเตรียมจะเหวี่ยงฟาดซ้ำเข้ามาอีกครั้งนั้นชายหนุ่มก็ยกแขนขึ้นกันเอาไว้ได้ก่อนจะยึดเอากระเป๋ามาถือซะเอง หญิงสาวพยายามยื้อแย่งกระเป๋าคืนมาจากอีกฝ่ายแต่เอ็ดเวิร์ดก็หลบหลีกได้คล่องแคล่วว่องไวเกินกว่าที่หล่อนจะตามทัน และหลังจากยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่พักใหญ่ ลมหนาวระลอกหนึ่งที่หอบไอเย็นจากแม่น้ำขึ้นฝั่งมาก็ช่วยเตือนสติให้ทั้งสองยอมสงบศึกชั่วคราวแล้วเดินเข้าไปหาความอบอุ่นจากเครื่องทำความร้อนภายในร้านแต่โดยดี " ผมโทรมาจองโต๊ะไว้เมื่อช่วงเช้า " เอ็ดเวิร์ดบอกกับพนักงานต้อนรับทันทีที่ก้าวขาพ้นประตูร้านเข้ามา " ขอชื่อด้วยค่ะ " พนักงานหญิงถามพร้อมกับหยิบตารางออกมาพลิกดู " เอ็ดเวิร์ด เวลลิงตัน " เขาตอบ พนักงานใช้เวลาค้นหาอยู่ครู่หนึ่งจนเมื่อเจอแล้วจึงเดินนำทั้งสองไปยังโต๊ะที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ เอ็ดเวิร์ดเลื่อนเก้าอี้ออกให้คริสเทนนั่งลง แต่ก็ต้องเลื่อนเก้อเพราะอีกฝ่ายก้นยังไม่ทันจะแตะเก้าอี้ก็ลุกไปสนใจกับทิวทัศน์ริมแม่น้ำยามเย็นภายนอกซะก่อน ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเมื่อตระหนักได้ว่าหญิงสาวผู้ซึ่งมากับตนนั้นเป็นประเภทที่ไม่ใส่ใจเรื่องธรรมเนียมปฏิบัติจุกจิกเลยแม้แต่น้อย เขาเลื่อนเก้าอี้กลับเข้าไปเหมือนเดิมก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ของตนพลางมองดูคริสเทนผู้ซึ่งกำลังจ้องมองแสงสุดท้ายของวันลับขอบฟ้าผ่านผนังกระจกของร้านอย่างร่าเริงสุดขีดราวกับเด็กๆ ที่พ่อแม่เพิ่งพาออกมาเปิดหูเปิดตานอกบ้าน " ความจริงร้านนี้มีโต๊ะกลางแจ้งนอกระเบียง แต่ชั้นว่ามันคงไม่เหมาะเท่าไหร่ในฤดูหนาวที่สภาพอากาศทารุณอย่างนี้... " เอ็ดเวิร์ดบอกคริสเทนเมื่อเธอกลับมานั่งที่โต๊ะ " ที่นี่บรรยากาศดีมาก ชั้นอยู่มาตั้งนานไม่ยักกะรู้ว่ามีร้านแจ่มๆ แบบนี้อยู่ในเมือง " คริสเทนเหลียวมองรอบๆ ก่อนจะเริ่มรู้สึกเป็นแกะดำเมื่อผู้คนในร้านล้วนแต่แต่งตัวดูดีมีฐานะกันทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่เอ็ดเวิร์ด ซึ่งเธอก็ต้องยอมรับว่าวันนี้เขาดูดีไม่ใช่เล่นเลยทีเดียว " ชั้นมาที่นี่เดือนละครั้ง " เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมกับรับเมนูมาจากบริกร " ตายโหง! " คำอุทานของคริสเทนยามเมื่อเห็นราคาอาหารในเมนูทำเอาเอ็ดเวิร์ดกับบริกรถึงกับมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียวกัน “ มีอะไรผิดปกติรึเปล่าคะ? ” บริกรสาวถาม “ มีค่ะ ผิดปกติอย่างแรงเลย ” คริสเทนตอบก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบกระซาบกับเอ็ดเวิร์ด “ นี่มันแพงมากเลยนะ แต่ละอย่างราคายังกับบ้านจัดสรร ” " สั่งๆ ไปเถอะ ชั้นไม่ปล่อยให้เธอล้างจานหรอก " เอ็ดเวิร์ดว่า " แต่... " คริสเทนรู้สึกลำบากใจ หลังจากได้รับรู้ว่าอาหารมื้อนี้กำลังจะกลายเป็นสิ่งที่มีมูลค่าสูงที่สุดในบรรดาทุกอย่างที่เคยเข้าไปในปากเธอ " มานี่ ชั้นสั่งให้เอง " เมื่อเห็นคริสเทนไม่กล้าสั่ง เอ็ดเวิร์ดจึงแย่งเมนูมาและถือโอกาสจัดการเองจนเสร็จสรรพ หลังจากรับรายการอาหารเสร็จบริกรสาวก็โค้งคำนับก่อนจะเดินไปส่งออเดอร์ให้ในครัว ส่วนคริสเทนหลังจากที่รู้ว่าตนกำลังอยู่ในร้านอาหารระดับห้าดาว เธอก็เริ่มออกอาการวางตัวไม่ถูกรู้สึกว่ามือไม้เก้ๆ กังๆ ไปหมดจนเอ็ดเวิร์ดสังเกตเห็นได้ “ ใจเย็นๆ ไม่ต้องนั่งเกร็งคอแข็งขนาดนั้นหรอก ” ชายหนุ่มบอกคู่เดทของตน “ ทำไงได้ล่ะ ชั้นเคยมานั่งกินร้านระดับนี้ซะที่ไหน แค่เดินเฉียดยังไม่เคยเลย ” คริสเทนไม่กล้าพูดดัง “ เราเปลี่ยนไปกินร้านเวนดี้กริลล์กันแทนก็ได้นะคะ ” “ ไม่เปลี่ยนไปกินที่ไหนทั้งนั้นแหละ ” เอ็ดเวิร์ดยืนกราน " เธอเองก็ทำตัวสบายๆ ซักที เมื่อกี้ตอนเช้ามายังวิ่งเล่นได้อยู่เลย " “ ก็ตอนนั้นชั้นยังไม่รู้ว่ากุ้งเผาที่นี่ราคาเท่ารถมอเตอร์ไซค์นี่ ” คริสเทนหันไปเห็นรูปที่ติดโชว์ไว้เหนือบาร์เครื่องดื่ม “ ตายแล้วนั่นมันโอบาม่า เค้าเคยมากินที่นี่ด้วย ” “ ช่างหัวโอบาม่าแล้วก็ลืมราคากุ้งเผาไปซะ มาคุยเรื่องอื่นได้แล้ว เธอไม่มีเรื่องอะไรอยากเล่าให้ชั้นฟังบ้างรึไง? ” เอ็ดเวิร์ดพยายามเบี่ยงความสนใจให้หญิงสาวเลิกเวิ่นเว้อกับสิ่งรอบตัว “ ชั้นไม่มีเรื่องอะไรน่าสนใจนักหรอก... ชั้นอยู่กับครอบครัว บ้านทำฟาร์ม ปลูกข้าวโพด ” คริสเทนหัวตีบตันนึกอะไรไม่ออก “ เออนั่นล่ะ... เล่ามาเธอปลูกมันยังไง ชั้นอยากรู้ ” เมื่อได้ใช้สมาธิไปกับการนึกขั้นตอนการปลูกข้าวโพดและเลี้ยงวัว คริสเทนก็รู้สึกหายว้าวุ่นใจไปได้มาก หญิงสาวนั่งเล่ากิจวัตรประจำวันตั้งแต่เช้าจรดค่ำยามเมื่อครั้งที่ตนยังอยู่กับครอบครัวที่เวสต์เวอร์จิเนียโดยมีเอ็ดเวิร์ดคอยนั่งฟังอย่างตั้งใจ จนเมื่อเล่ามาถึงเรื่องกิจกรรมในวันหยุดสุดสัปดาห์อาหารที่สั่งเอาไว้ก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟพอดี “ ทุกวันอาทิตย์แม่จะพาชั้นกับน้องชายไปโบสถ์ ” คริสเทนช่วยรับจานสลัดจากมือของบริกรแล้ววางไว้ริมโต๊ะ “ แม่เธอเคร่งศาสนาเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดถาม “ ไม่เลย... ” คริสเทนส่ายหน้า “ ก่อนหน้าที่จะมาแต่งงานกับพ่อแล้วย้ายมาอยู่บ้านนอก แม่เป็นพวกสาวแสบ แต่คุณก็น่าจะเดาออกว่าที่เวสต์เวอร์จิเนียคงไม่มีแสงสีอะไรอย่างที่แม่ชั้นชอบ วันธรรมดาก็การทำงานงกๆ วุ่นอยู่แต่ในไร่ ดังนั้นการไปโบสถ์ในวันอาทิตย์เป็นเพียงโอกาสเดียวที่แม่จะได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆ ไปอวดคนทั้งหมู่บ้าน ” “ นี่เป็นประโยชน์อย่างนึงของศาสนาสินะ... ”ชายหนุ่มเพิ่งรู้แจ้งถึงประโยชน์ข้อนี้ “ แต่ชั้นเชื่อในพระเจ้านะ ” คริสเทนวกกลับมาที่ตัวเอง “ จริงเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดทำตาโต " อย่างเธอเนี่ยนะ? " “ ไม่จำเป็นต้องทำท่าตกใจขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ” คริสเทนพักดื่มน้ำก่อนจะเล่าต่อ “ ชั้นก็ไม่ได้เป็นพวกเคร่งศาสนาบ้าวันสิ้นโลกอะไรหรอกนะ แค่เชื่อว่าพระเจ้ามีจริงก็เท่านั้น... ” “ อะไรทำให้เธอเชื่ออย่างนั้น? ” ชายหนุ่มอยากรู้ “ ก็เท่าที่รู้... ตามประวัติศาสตร์มันก็มีหลายครั้งที่ผู้มีศรัทธาได้รับความช่วยเหลือหรือเกิดปาฏิหาริย์กับพวกเค้า ” “ เรื่องแบบนั้นส่วนมากมันก็มีเหตุผลอธิบายได้ เพียงแต่คนเราเลือกจะมองว่าเป็นปาฏิหาริย์เพราะมันง่ายที่สุดที่จะเข้าใจ ” เอ็ดเวิร์ดแย้งในอีกแง่มุมหนึ่ง “ สำหรับชั้นแล้วปาฏิหาริย์ก็เป็นแค่ขั้นกว่าของความบังเอิญเท่านั้นเอง ” “ คุณใช้หลักเกณฑ์อะไรมาแยกแยะล่ะ... ว่าอย่างไหนเรียกบังเอิญอย่างไหนเรียกปาฏิหาริย์ ” คริสเทนสงสัย “ ก็ยกตัวอย่างเช่น... ถ้าเธอกำลังจะจ่ายเงินซื้อของ แล้วเพิ่งรู้ตัวว่าเงินในกระเป๋าไม่พอ และในตอนนั้นเธอก็เจอคนรู้จักเดินผ่านมาให้ขอยืมเงินมาจ่ายก่อนได้พอดี นั่นเรียกว่าบังเอิญ ” เขายกตัวอย่าง “ แล้วปาฏิหาริย์ล่ะ? ” คริสเทนถามต่อถึงส่วนที่เหลือ “ ก็การที่เราสองคนได้มาเจอกันไง ” เอ็ดเวิร์ดตอบ “ น้ำเน่า... ” คริสเทนเขิน “ ไม่ได้น้ำเน่า ฟังให้มันจบๆ ก่อนสิ ” เอ็ดเวิร์ดอธิบาย “ ถ้าเธอไม่บังเอิญเลิกกับแฟนเก่า เธอก็คงไม่ต้องไปหาที่อยู่ใหม่ ไม่ต้องหางาน และเธอคงไม่สนใจประกาศที่ชั้นติดเอาไว้ในร้านกาแฟ อาจจะไม่แม้แต่ผ่านมาเห็นเลยด้วยซ้ำ และคืนนั้นถ้าเธอมาช้ากว่าสี่ทุ่มครึ่ง ชั้นก็คงเข้านอนไปแล้วและไม่ลงมาเปิดประตูรับเธอเข้าบ้าน เราทั้งสองก็คงไม่รู้จักกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิตไป เธออาจจะยังอยู่ดีมีสุขกับแฟนเก่าส่วนชั้นก็รับแรงงานต่างด้าวชาวเวียดนามมาทำงาน ความบังเอิญที่ซับซ้อนแบบนี้นี่แหละชั้นเรียกมันว่าปาฏิหาริย์ ” “ ตกลงว่าเมื่อกี้ไม่ได้กะจะพูดหวานใส่ชั้นใช่มั้ย? ” หญิงสาวเขินเก้อ “ คิดว่าชั้นจะพูดจาลิเกเหมือนพวกพระเอกในนิยายรึไง? ” “ งั้นด้วยระบบความคิดที่คุณบอกมา แสดงว่าคุณไม่เชื่อว่าพระเจ้ามีจริงงั้นสิ? ” คริสเทนย้อนถามกลับ “ จากสิ่งที่ชั้นเคยเจอมาทั้งหมดในชีวิต ชั้นคิดว่าถ้าพระเจ้าจะมีจริงก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก ” เอ็ดเวิร์ดนึกไปถึงแม่มดอย่างไลลาและพวกกึ่งเทพอย่างโนอาห์ “ เพียงแต่ถึงพระเจ้าจะมีจริง ท่านก็คงไม่มายุ่งวุ่นวายให้ความช่วยเหลือมนุษย์เท่าไหร่หรอก ขนาดบุตรของท่านโดนตรึงกางเขนท่านยังไม่ลงมาช่วยเลย ” “ หัวแข็งที่สุด... ” คริสเทนแลบลิ้นใส่เอ็ดเวิร์ดก่อนจะเอาส้อมทิ่มแล้วดึงหัวกุ้งออกหลังพยายามแงะเปลือกมันอยู่นาน “ เปลี่ยนจากศรัทธาพระเจ้ามาศรัทธาชั้นแทนดีกว่า ” เอ็ดเวิร์ดตักกุ้งที่แกะเรียบร้อยแล้วใส่จานคริสเทน “ อย่างน้อยชั้นก็ยังแกะกุ้งให้เธอ ” “ ฮัลเลลูยา... ” คริสเทนทำเสียงเหมือนพวกนักร้องในโบสถ์ก่อนจะเขมือบกุ้งตัวนั้นเข้าปากไป อาหารจานหลักค่อยๆ ร่อยหรอลงไปอย่างรวดเร็ว คริสเทนเพลิดเพลินกับการกินจนลืมเรื่องราคาส่วนเอ็ดเวิร์ดก็แทบไม่มีอะไรตกถึงท้องเนื่องจากมัวแต่แกะกุ้งมือเป็นระวิง จนเมื่อทั้งสองจัดการกับอาหารคาวบนโต๊ะจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว บริกรสาวจึงเดินมาเก็บจานเปล่าบนโต๊ะพร้อมกับนำเมนูของหวานมาวาง “ เครมบูเร่ก็น่าสน...” คริสเทนตัดสินใจไม่ถูก “ เลมอนเมอร์แรงค์ก็น่ากิน... ” “ วันนี้เชฟเตรียมของหวานพิเศษเอาไว้มั้ย? ” เอ็ดเวิร์ดหันไปถามบริกรหญิงที่ยืนรอรับออเดอร์ “ เชฟยังไม่ได้แจ้งมาเลยค่ะ ” เธอตอบ “ เดี๋ยวจะถามให้นะคะ ” เอ็ดเวิร์ดพยักหน้าก่อนจะยื่นเมนูส่งคืนให้พนักงานคนนั้น ครู่หนึ่งชายหนุ่มผมทองร่างสูงในชุดพ่อครัวก็เดินออกมาจากในครัว เอ็ดเวิร์ดเงยหน้าขึ้นกำลังจะอ้าปากถามเรื่องเมนูพิเศษแต่ยังไม่ทันจะได้พูดก็กลายเป็นพูดไม่ออกแทนเมื่อพ่อครัวคนนั้นไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นเด็กหนุ่มผู้ซึ่งเกือบจะโดนเขาเตะชายโครงเมื่อเช้านี่เอง “ เฮ้ย! ” เอ็ดเวิร์ดอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “ เหวอ! ” ทางฝั่งโนอาห์ก็ดูจะตกใจไม่แพ้กัน “ ตายแล้ว... ” คริสเทนทำอะไรไม่ถูกเมื่อรถไฟมาชนกันดังโครม เอ็ดเวิร์ดลุกขึ้นยืนตั้งท่าเอาเรื่องแต่แวบหนึ่งก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าการทำแบบนั้นย่อมไม่ส่งผลดีต่อภาพพจน์ของตนที่เพิ่งจะตีตื้นขึ้นมาในสายตาคริสเทนเป็นแน่ ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจสวมวิญญาณนักแสดงทำสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อนในชีวิต “ เฮ้... ว่าไงเพื่อน... บังเอิญจังเลยนะ ” เอ็ดเวิร์ดตรงเข้าไปกอดคอคู่อริของตน “ นะ... นั่นสิครับ บังเอิญจังเลย ว่าแต่ เพื่อนเหรอ..? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..? ” โนอาห์ตั้งตัวไม่ทันว่าเอ็ดเวิร์ดจะมาไม้ไหน พร้อมกันนั้นเองเขาก็เริ่มรู้สึกว่าอ้อมแขนของอีกฝ่ายที่โอบบ่ากอดคอตนอยู่เริ่มอบอุ่นแนบแน่นจนเกินความจำเป็น “ กอดเบาๆ ก็ได้... ครับ หายใจ ไม่...ออก ” “ ไม่ยักรู้ว่าคุณทำงานพิเศษที่นี่ ” คริสเทนถามพลางจ้องดูภาพความสนิทสนมของสองหนุ่มเบื้องหน้าด้วยสายตางุนงงสงสัยว่าตนพลาดเรื่องอะไรไปหรือเปล่า “ อันที่จริงที่นี่ร้านของพ่อผมเอง บังเอิญว่าวันนี้พ่อติดงานเลี้ยงรับรองผู้บริหารที่โรงแรมผมเลยต้องมาคุมในครัวแทน ” โนอาห์บอกหลังจากเอ็ดเวิร์ดผละออกไป “ โอ้... นายเป็นเชฟเหรอเนี่ย หมายความว่าที่เราเพิ่งกินไปเมื่อกี้นี่ฝีมือนายงั้นสิ? ” แค่คิดเอ็ดเวิร์ดก็แทบอยากจะล้วงคออ๊วกออกมาตรงนั้น “ ไม่ใช่หรอกครับ แต่เชื่อเถอะ ถ้าผมรู้ว่าคุณเป็นคนสั่ง ผมไม่พลาดหรอก... ” โนอาห์ตอบพร้อมกับหันไปมองหน้าเอ็ดเวิร์ด แม้จะน่าประหลาดใจที่จู่ๆ เอ็ดเวิร์ดก็ทำท่าเป็นมิตรใส่โนอาห์ แต่คริสเทนก็ถือว่ามันยังดีกว่าทั้งสองตั้งท่าง่องแง่งใส่กันเหมือนทุกครั้ง ดังนั้นถึงแม้ว่าบรรยากาศระหว่างคนทั้งสองจะดูแปลกตาและน่าสงสัยไปบ้างแต่หล่อนก็ตัดสินใจทำเป็นไม่ใส่ใจมันเสีย “ อันที่จริงเราอยากสั่งของหวาน เอ็ดเวิร์ดเลยอยากถามเชฟว่ามีเมนูพิเศษอะไรบ้างน่ะค่ะ? ” หญิงสาวถาม “ ว่ากันตามจริง วันนี้ไม่มีอะไรพิเศษเลยครับ เพราะปกติจะเป็นพ่อผมที่เป็นคนเตรียม แต่ถ้าคุณอยากได้อะไรพิเศษ... ” “ โอเค... สรุปคือไม่มีอะไรพิเศษ เราจะสั่งเครมบูเร่แล้วกัน นายกลับไปทำงานเถอะ รบกวนเวลางานนายมากพอแล้ว ” เอ็ดเวิร์ดพูดขัดจังหวะขึ้นมา “ ไม่ๆ ๆ ไม่รบกวนเลย... คือผมจะบอกว่าถ้าอยากได้อะไรพิเศษผมก็ทำให้ได้นะครับ ” โนอาห์ไม่ยอมกลับเข้าครัวไปง่ายๆ “ แต่ชั้นจะกินเครมบูเร่ เราต้องการเครมบูเร่ ” เอ็ดเวิร์ดยืนกรานพลางจ้องหน้าพ่อครัวหนุ่มเขม็ง “ โอเค... ” โนอาห์ผวาเฮือกก่อนจะหันไปพูดกับคริสเทน “ ท่าทางลูกพี่ลูกน้องคุณเค้าอยากทานเครมบูเร่มากเลยนะ... ” “ อยากจนชั้นแปลกใจเลยล่ะ... ” คริสเทนตอบ หลังจากรับออเดอร์ของหวานเสร็จเรียบร้อยแล้วเชฟหนุ่มรูปหล่อก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในครัว เมื่อมารผจญจากไปแล้วเอ็ดเวิร์ดก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะหันไปมองหน้าคริสเทนผู้ซึ่งกำลังส่งยิ้มให้กับเขาแทนคำขอบคุณที่ไม่ทำลายบรรยากาศด้วยการหาเรื่องโนอาห์กลางร้านอาหาร ทั้งสองคุยเรื่องสัพเพเหระกันอยู่พักใหญ่โนอาห์ก็กลับออกมาจากในครัวพร้อมกับของหวานที่ทั้งคู่สั่ง “ ขอโทษที่ให้รอนานครับ อันนี้ของคุณ... ” เขาวางจานแรกเสิร์ฟให้เอ็ดเวิร์ดแล้วตามด้วยของคริสเทน “ ส่วนอันนี้พิเศษสำหรับคุณเลย ” เอ็ดเวิร์ดก้มลงมองในจานของตัวเอง มันคือเครมบูเร่ที่เสิร์ฟมาในถ้วยแบนปกติ แต่ทว่าทางฝั่งของคริสเทนนั้นดูราวกับยกแผงผลไม้มาย่อส่วนเอาไว้เพราะนอกจากเครมบูเร่ที่สั่งแล้วยังมีเมนูพิเศษนอกเหนือรายการแถมพ่วงมาด้วย “ อันนี้จำได้ว่าไม่ได้สั่งนะคะ ผิดโต๊ะรึเปล่า? ” คริสเทนถาม “ ไม่ผิดหรอกครับ อันนี้ไม่มีในเมนู แต่ผมอยากทำให้ ” โนอาห์ตอบหน้ายิ้มแป้นแล้น “ พอดีว่าเมื่อเช้าผลไม้เมืองร้อนล๊อตใหม่เพิ่งมาส่ง ผมเลยเอามาทำทาร์ทผลไม้รวมให้คุณ ” “ เฮ้ นายไม่ควรทำอะไรแบบนั้นนะ... ” เอ็ดเวิร์ดฉุนที่โดนแย่งซีนกลางเดทของตัวเอง “ ไม่เป็นไร ผมเต็มใจ ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ” โนอาห์โบกมือ “ ไม่ นายควรเก็บมันไป “ เอ็ดเวิร์ดหยิบจานของคริสเทนมาและยื่นส่งคืนให้โนอาห์ “ ไม่เห็นเป็นไรเลย ไหนๆก็ทำมาแล้ว และอีกอย่างมันก็ดูน่ากินจะตาย... ” คริสเทนถาม “ ก็... ” เอ็ดเวิร์ดพยายามนึกเหตุผลมารองรับ “ เธอไม่ห่วงรูปร่างบ้างรึไง ขนมพวกนี้น้ำตาลสูงทั้งนั้น ” “ ชั้นกินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนอยู่แล้ว ” คริสเทนมั่นใจในระบบเผาผลาญของตัวเอง “ ผมลดน้ำตาลจากในสูตรลงครึ่งนึงด้วยนะ ” โนอาห์พูดเสริม “ ทีนี้กินได้ไม่มีปัญหาแล้วใช่มั้ย? ” คริสเทนแย่งจานกลับมาจากมือของเอ็ดเวิร์ด “ ไม่! ” เขายังรั้น “ อะไรอีกล่ะ? ” คริสเทนถามกลับ “ เฮ้คุณ... มันแค่ขนมเองครับ ” โนอาห์ช่วยเกลี้ยกล่อมอีกแรง “ แต่นายบอกว่ามันไม่มีในเมนูใช่มั้ย? งั้นถ้าเกิดลูกค้าคนอื่นๆ เห็น เค้าจะสั่งบ้างแล้วไม่มี แบบนั้นมันจะไม่ส่งผลดีต่อชื่อเสียงร้านนายนะ ” เอ็ดเวิร์ดแถจนสีข้างเลือดซิบ “ นี่ๆ คุณคะ... ” คริสเทนหันไปสะกิดหญิงชรากับสามีที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ “ คุณมีความคิดจะสั่งไอ้นี่บ้างมั้ย? ” “ โฮ่... แม่หนู ดูอายุชั้นซะก่อน... ชั้นจะไม่ยอมกระเดือกน้ำตาลก้อนยักษ์นั่นลงท้องไปหรอกนะถ้ายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะใส่ชุดไหนในงานศพตัวเอง... ” หญิงชราหันมาตอบ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 06:52:41

ความคิดเห็นที่ 6 “ แต่เค้าลดน้ำตาลลงไปจากสูตรครึ่งนึงด้วยนะ คุณจะไม่อยากสั่งหน่อยเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดหันไปโน้มน้าวบ้าง หญิงชราและสามีมองหน้าชายหนุ่มผู้ถามคำถามแปลกๆ อย่างงุนงงก่อนจะส่ายหัวพร้อมกันแล้วหันกลับไปสนใจอาหารบนโต๊ะตัวเอง “ เคลียร์... ” คริสเทนยักไหล่ “ งั้นชั้นจะกินล่ะ ” “ คริสเทน! ” เอ็ดเวิร์ดโวย “ ชั้นไม่สนคุณแล้ว ชั้นจะกินทาร์ทผลไม้รวมนี่ แล้วก็เครมบูเล่นี่ด้วย ” คริสเทนเมินใส่เสียงโวยวายของอีกฝ่ายแล้วตักขนมเข้าปาก “ ชิ... ตามใจเธอ... ” เอ็ดเวิร์ดทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ “ เป็นไงมั่งคริส? ” โนอาห์ก้มหน้าลงมาถาม “ เลิศค่ะ... อร่อยมากเลย ” คริสเทนตอบพร้อมกับยกนิ้วให้ทั้งที่ยังเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก “ ดีใจที่คุณชอบ... ” เชฟหนุ่มยิ้มร่ารับคำชม “ เอาล่ะ ขอบใจนายมากสำหรับความมีน้ำใจที่ชั้นไม่ได้ต้องการ ” เอ็ดเวิร์ดพรวดพราดลุกขึ้นยืนจนโนอาห์ตกใจรีบผวาถอยห่างออกมาเล็กน้อยเนื่องจากเหตุการณ์หวิดโดนซ้อมเมื่อเช้ายังฝังใจ “ ละ... เล็กน้อยครับ ” โนอาห์พยักหน้า “ มานี่... ” เอ็ดเวิร์ดอ้าแขนแล้วกวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ๆ “ มาให้กอดขอบคุณหน่อยซิ... ” โนอาห์หันไปมองหน้าคริสเทนเพื่อหาผู้รับรองความปลอดภัยให้ตนเอง เมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้าให้เขาจึงค่อยเดินเข้าไปในอ้อมกอดของเอ็ดเวิร์ดอย่างจำยอม “ ขอบคุณมาก... ” เอ็ดเวิร์ดเน้นเสียงคำว่ามากพร้อมกับแสดงความตื้นตันด้วยการกระชับวงแขนโอบรัดตัวโนอาห์จนแน่นราวกับงูรัดเหยื่อ “ มะ... ไม่เป็นไรครับ ” โนอาห์พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดมรณะนั้น จังหวะที่โนอาห์กำลังจะผละแยกตัวออกมานั้น เอ็ดเวิร์ดก็ออกแรงดึงกลับเข้าไปอีกครั้งแล้วกระซิบความในใจที่ข้างหู “ หมดธุระแล้วก็รีบไสหัวทองๆ กลับเข้าไปทำกับข้าวในครัวได้แล้วไอ้ตูดหมึก ก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทนแล้วโทรไปแจ้งสาธารณสุขว่าเจอแมลงสาปในอาหารในร้านแก ” “ อะ... อืม ” โนอาห์พยักหน้า “ ความจริงคุณมานั่งกับพวกเราก่อนก็ได้นะคะ ” คริสเทนเอ่ยชวน “ รักษามารยาทหน่อย อย่ารบกวนเวลางานของเขาเลยคริสเทน งานในครัวคงยุ่งมากใช่มั้ย? ” เอ็ดเวิร์ดส่งสายตาข่มขวัญโนอาห์ “ ชะ..ใช่ครับ งานในนั้นยุ่งมาก ผมขอตัวก่อนนะ ” โนอาห์รีบหนีกลับเข้าไปในครัว คริสเทนใช้เวลาไม่นานนักในการจัดการขนมทั้งจานจนหมดเกลี้ยงในขณะที่เอ็ดเวิร์ดไม่แตะเครมบูเร่ของตัวเองเลยเนื่องจากไม่ไว้วางใจว่าโนอาห์จะแอบเล่นตุกติกอะไรไว้บ้างในระหว่างขั้นตอนการทำ จนเมื่อกินเสร็จหญิงสาวก็ลุกขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เอ็ดเวิร์ดจึงเรียกพนักงานมาเก็บบิลระหว่างรอ “ สี่ร้อยเก้าเหรียญค่ะ ” บริกรวางบิลพร้อมแจ้งยอดรวม “ ไม่ต้องทอน ” เอ็ดเวิร์ดวางเงินให้รวมค่าทิป บริกรสาวก้มขอบคุณก่อนจะรับเงินไปพร้อมกันนั้นคริสเทนก็กลับมาจากห้องน้ำพอดี “ จ่ายเงินแล้วเหรอคะ? ” เธอถาม “ เรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะ ” เอ็ดเวิร์ดลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาอยากจะไปจากที่นี่เต็มแก่ตั้งแต่รู้ว่าเป็นร้านของใคร “ ทั้งหมดเท่าไหร่เหรอ? ” คริสเทนถามยอดรวม “ ไม่เท่าไหร่หรอก... ” เอ็ดเวิร์ดเลี่ยงไม่ตอบ ก่อนจะหยิบกระเป๋าของคริสเทนมาถือให้เหมือนเมื่อตอนเข้ามา ทั้งสองเดินออกจากร้านอาหาร พนักงานหน้าร้านเดินตามมาและส่งสัญญาณเรียกแท็กซี่ที่จอดรออยู่ในบริเวณนั้น “ แล้วเราเอายังไงต่อกันดี จะกลับบ้านเลยหรือไปที่ไหนต่อคะ? ” คริสเทนถามขณะรอแท็กซี่วิ่งมารับ “ เธอมีที่ไหนแนะนำมั่งมั้ยล่ะ? ” เอ็ดเวิร์ดยกให้อีกฝ่ายตัดสินใจ “ อืม... ” เธอทำท่านึก “ อันที่จริงก็มีนะ... ” “ ที่ไหนกันล่ะ? ” “ บอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นกับพอดี ” คริสเทนอุบเอาไว้ “ แต่คุณจะต้องชอบแน่ๆ เชื่อสิ ” “ ก็หวังว่านะ... ” เอ็ดเวิร์ดไม่ค่อยวางใจ เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง โชเฟอร์ก็พาทั้งสองมาส่งถึงยังจุดหมายปลายทาง เมื่อลงมาจากรถเอ็ดเวิร์ดก็หันมองสำรวจรอบๆ มันเป็นเพียงแค่สวนสาธารณะเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งประตูรั้วคล้องโซ่ปิดล๊อกเอาไว้แน่นหนาเนื่องจากเลยเวลาทำการไปแล้ว คริสเทนบอกชายหนุ่มให้ยืนรอจากนั้นจึงวิ่งข้ามถนนไปยังร้านสะดวกซื้อฝั่งตรงข้ามก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับเบียร์กระป๋องหนึ่งแพ๊ค “ เราจะมาทำอะไรกันที่นี่เนี่ย? เกาะรั้วกินเบียร์หรือไง? ” เอ็ดเวิร์ดไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงพาตนมายังสวนสาธารณะซึ่งปิดแล้ว “ เดี๋ยวก็รู้น่ะ... ตอนนี้ฝากถือนี่ก่อน ” เธอยัดเบียร์ใส่กระเป๋าแล้วส่งให้เอ็ดเวิร์ดก่อนจะกระโจนขึ้นเกาะรั้วเหล็ก “ คุณดูต้นทางดีๆ ล่ะ ” “ เฮ้ย! ไม่ดีมั้ง... ” เอ็ดเวิร์ดยื่นมือไปหมายจะดึงคริสเทนให้ลงมาแต่ไม่ทันแล้ว หญิงสาวปีนป่ายรวดเดียวไม่หยุดจนสุดรั้วแล้วจึงกระโดดตุบลงไปยืนโบกมือให้เขาอยู่อีกฝั่งหนึ่ง “ ทีนี้ส่งกระเป๋ามาให้ชั้น แล้วคุณก็ปีนตามเข้ามา ” คริสเทนยื่นมือลอดซี่เหล็กของรั้วออกมารับ “ เธอสิออกมา ทำอะไรผาดโผนเสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแบบนี้ชั้นไม่เอาด้วยนะ ” ชายหนุ่มโวยวาย “ กลัวคุกด้วย? ” คริสเทนสบประมาท “ ชั้นนึกว่าคนอย่างคุณจะใจกล้ากว่านี้ซะอีก... ” “ ชั้นไม่ได้กลัว ” เอ็ดเวิร์ดแก้ตัว “ แค่พยายามเป็นพลเมืองที่ดี ” “ แหมๆ พ่อผู้ดีอังกฤษ กลัวโดนตม. ส่งกลับประเทศก็บอกมาเถอะ ” หล่อนสุมไฟเข้าไปอีก “ ใครก็ส่งชั้นกลับไปไม่ได้หรอก... ” ด้วยชุดเอกสารประจำตัวซึ่งได้มาจากการให้ไลลาสะกดจิตเจ้าหน้าที่ทำให้เอ็ดเวิร์ดมั่นใจในจุดนี้มาก “ งั้นก็ปีนเข้ามาได้แล้ว ” หญิงสาวเร่ง “ ไม่! ” เขาส่ายหน้ายืนกรานไม่ยอมเข้าไป “ ปอดแหก! ” คริสเทนว่า “ งั้นก็กลับบ้านไปก่อนเลยไป ชั้นจะอยู่ในนี้คนเดียว ” “ ก็ได้ๆ..! ” ชายหนุ่มทนโดนหยามไม่ไหวอีกต่อไป เอ็ดเวิร์ดกัดฟันกรอดก่อนจะส่งกระเป๋าให้คริสเทนที่ยื่นมือออกมารอรับ จากนั้นจึงมองซ้ายมองขวาแล้วกระโดดปีนรั้วตามเธอเข้าไปข้างใน หญิงสาวเดินนำชายหนุ่มลัดเลาะไปตามถนนปูอิฐบล๊อกแคบๆ ที่สองข้างทางโอบล้อมด้วยต้นไม้ใหญ่และมีแสงไฟส่องสว่างอยู่เป็นระยะๆ จนเมื่อสุดทางก็มาถึงลานกว้างซึ่งเป็นจุดชมวิวริมน้ำ รวมไปถึงสะพานบรู๊คลินที่อยู่เยื้องไปทางเหนืออีกเพียงเล็กน้อย “ เป็นไง? ” คริสเทนหันมายิ้มให้เอ็ดเวิร์ดพร้อมกับกางแขนออกนำเสนอทัศนียภาพจุดชมวิวยามค่ำคืนอย่างภาคภูมิใจ “ ต้องยอมรับว่าดีกว่าที่คิด... ” เอ็ดเวิร์ดมองทิวทัศน์เบื้องหน้าด้วยนัยน์ตาที่เบิกกว้าง แม้จะอยู่ในนิวยอร์คมานานแต่เขาก็ไม่เคยรู้เลยแม้แต่น้อยว่ามีสถานที่เช่นนี้อยู่ในเมือง “ ชั้นบอกแล้วว่าคุณต้องชอบ... ที่นี่ถ้ามาตอนกลางวันน่ะไม่สวยและไม่เงียบเท่านี้หรอกนะ ” หญิงสาวสูดอากาศยามค่ำคืนเข้าเต็มปอดก่อนจะนั่งลงบนม้านั่งเหล็กพลางหยิบเบียร์ออกมาจากกระเป๋า “ จะดีกว่านี้ถ้าไม่ต้องลักลอบเข้ามา ” เอ็ดเวิร์ดนั่งลงตาม แต่สายตายังคงเพลิดเพลินไปกับแสงสว่างวิบวับจากไฟหน้ารถที่วิ่งสัญจรไปมาอยู่บนสะพานบรู๊คลิน “ ความสุขมันมีราคาที่ต้องจ่ายเสมอแหละค่ะเจ้านาย... ” คริสเทนเปิดเบียร์แล้วส่งให้เอ็ดเวิร์ด “ ก็จริงของเธอ... ” เอ็ดเวิร์ดหันมามองหน้าคริสเทนแล้วยิ้มน้อยๆ “ เห็นมั้ย... ในที่สุดเราก็มีอะไรที่คิดเหมือนกัน... ” คริสเทนยกกระป๋องขึ้นชนกับเอ็ดเวิร์ดก่อนจะกระดกดื่ม “ โอเค... มีบ้างก็ดีเหมือนกัน ” เอ็ดเวิร์ดหัวเราะแล้วดื่มตาม “ คุณรู้มั้ย? ” คริสเทนเล่า “ ที่นี่คือที่ๆ ชั้นมาเป็นที่แรกตอนมาถึงนิวยอร์ค ” “ ทำไมต้องที่นี่ล่ะ? ” ชายหนุ่มถาม “ ก็... ไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ แค่อยากเห็นของจริงน่ะ ” คริสเทนตอบ “ ตอนที่รู้ว่าจะได้มาเรียนในเมือง ชั้นก็เข้าอินเตอร์เน็ทหาข้อมูลจนเจอกับรูปของสะพานบรู๊คลินที่ถ่ายจากมุมนี้ มันสวยมากเลย ก็เลยตั้งใจไว้ว่าจะต้องมาดูให้เห็นกับตาตัวเองให้ได้ ” “ เป็นอะไรที่เวสต์เวอร์จิเนียไม่มีสินะ ” เมื่อได้ยินเหตุผลแบบบ้านนอกเข้ากรุงของคริสเทนแล้วเขาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ ใช่เลย เวสต์เวอร์จิเนียไม่มีอะไรแบบนี้หรอก เราก็มีสะพานนะ แต่สำหรับที่นั่นสะพานมันก็คือสะพาน มันไม่ใช่อะไรที่ใหญ่โตดูเป็นศิลปะแบบนี้ ” หญิงสาวนึกถึงบ้านเกิด “ แล้วคุณล่ะ ตอนมานิวยอร์คครั้งแรก คุณไปที่ไหนก่อน? ” “ ชั้นเหรอ... ” เอ็ดเวิร์ดนึกย้อนกลับไป “ นานจนจำไม่ได้แล้วล่ะ ” “ บ้านเกิดคุณอยู่ที่อังกฤษใช่มั้ย? ” “ ใช่... เกิดและโตที่นั่น แต่หลังจากพ่อแม่ชั้นตาย ชีวิตชั้นก็กลายเป็นการเดินทาง ” ชายหนุ่มเล่า “ ชั้นไปมาหลายต่อหลายที่ เสี่ยงโชคผจญภัยไปเรื่อยๆ เรียนรู้หลากหลายรูปแบบของชีวิต ” “ ที่เค้าเรียกว่าเที่ยวแบบแบ๊คแพ๊คใช่มั้ย? ” คริสเทนถาม “ อืม... ก็ถ้าเธอเข้าใจอย่างนั้นน่ะนะ... ” เอ็ดเวิร์ดปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใจไปตามนั้น แม้ว่าในความเป็นจริงการเดินทางของเขาในช่วงหลายร้อยปีที่ผ่านมามันจะหนักหนาสาหัสเกินกว่าคำว่าท่องเที่ยวไปมากโข “ คุณไปที่ไหนมามั่งเหรอ? ” หญิงสาวถามต่ออย่างสนใจใคร่รู้ “ เยอะมาก... พม่า แคนาดา จีน ธิเบต แอฟริกา ไทย ญี่ปุ่น รัสเซีย อินเดีย... ” ชายหนุ่มยกตัวอย่างมาพอประมาณ “ สุดท้ายก็มาลงเอยอยู่ที่นี่... ” “ ทำไมคุณเลือกจะหยุดแล้วปักหลักอยู่ที่นี่ล่ะ? ” หล่อนสงสัย “ ชั้นคงเหนื่อยล่ะมั้ง... ” เอ็ดเวิร์ดพูดพลางถอนหายใจ “ ต่อให้ไปไกลจนสุดขอบโลก สุดท้ายคนเราก็ต้องการแค่ที่ๆ เดียวให้ตัวเองได้อยู่อย่างสงบ ” “ แล้วบ้านเกิดคุณล่ะคะ? ” “ ที่นั่นไม่มีอะไรให้ชั้นกลับไปอีกแล้วล่ะ ชั้นทิ้งทุกอย่างไปหมดแล้ว ” เอ็ดเวิร์ดตอบด้วยใบหน้านิ่งเฉย ทว่าในใจเขากลับมองเห็นภาพเปลวเพลิงที่กำลังลุกท่วมปราสาทและคร่าชีวิตเหล่าผู้คนอันเป็นที่รักของตน “ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะจมกับเรื่องเก่าๆ ที่ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว คนเราต้องก้าวต่อไป และชั้นคงทำไม่ได้ถ้ายังมัวแต่พะวักพะวงอยู่กับความหลัง ” ชายหนุ่มเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้าก่อนจะกระดกเบียร์ดื่มรวดเดียวหมดกระป๋องราวกับหวังจะให้มันช่วยล้างคราบความเศร้าที่เกาะแน่นอยู่ในใจให้หลุดหายไป บทสนทนาของทั้งคู่ถูกแทนที่ด้วยความเงียบขึ้นมาอย่างกระทันหัน จนในที่สุดคริสเทนก็ตัดสินใจหาอะไรทำเพื่อดึงเอ็ดเวิร์ดให้หลุดออกจากห้วงอารมณ์จมดิ่งกับอดีต “ นั่งดื่มเฉยๆ น่าเบื่อแย่ เล่นเกมกันมั้ยคะ? ” เธอเสนอ “ เกมอะไรของเธอ? ” เอ็ดเวิร์ดถามกลับขณะเปิดเบียร์กระป๋องที่สอง “ ชื่อเกมว่า คืนนี้ไม่มีความลับ ” คริสเทนบอกชื่อเกมที่เพิ่งคิดขึ้นมาได้หมาดๆ “ เล่นยังไงล่ะ? ” ชายหนุ่มไม่เคยได้ยินชื่อเกมนี้มาก่อนในชีวิต “ ก็ชั้นกับคุณ ผลัดกันถามคำถามอีกฝ่ายในเรื่องที่ตัวเองอยากรู้ แล้วคนถูกถามต้องตอบตามความจริง ” เธออธิบายวิธีเล่นที่ก็เพิ่งคิดขึ้นมาได้หมาดๆ เช่นกัน “ แล้วจะรู้ได้ไงว่าอีกฝ่ายตอบตามความจริง ” ชายหนุ่มตั้งข้อสงสัย “ ไม่รู้หรอกค่ะ วัดใจกันไปเลย ” “ เล่นก็ได้... ใครเริ่มก่อนล่ะ ” เอ็ดเวิร์ดตกลง “ ชั้นก่อนแล้วกัน ” คริสเทนถามสิ่งที่ตนสงสัยมาตั้งแต่วันแรก “ คุณทำงานอะไร? ” “ งานเหรอ... ” เขานึก เอ็ดเวิร์ดไม่ได้ทำงานมานานหลายร้อยปีแล้ว งานสุดท้ายที่ทำคือปล้นเรือสมบัติของพวกโปรตุเกส และเหรียญทองเก่าแก่และวัตถุโบราณเหล่านั้นก็ยังคงเหลือในตู้นิรภัยของเขาเยอะพอที่จะอยู่อย่างราชาไปได้อีกหลายชั่วอายุคนก่อนจะถึงเวลาที่ต้องดิ้นรนหาเงินใหม่อีกครั้ง “ ชั้นเป็นพวกนักค้าของเก่าน่ะ ” เอ็ดเวิร์ดตอบไปตามที่ตนจำกัดความได้ “ คุณไปขายตอนไหน? ชั้นไม่เห็นคุณจะออกไปไหนเลยวันๆ นึง ” คริสเทนสงสัย “ ชั้นมีคนจัดการให้ ” ชายหนุ่มตอบไปตามความจริงที่ว่าไลลาเป็นคนกลางที่คอยติดต่อซื้อขายกับพวกพ่อค้าของเก่าในตลาดมืดให้กับเขา “ อ๋อ... อย่างงี้นี่เอง... ” คริสเทนหายสงสัย “ ตาชั้นบ้าง ” เอ็ดเวิร์ดตั้งคำถาม “ เธอคบผู้ชายมากี่คนแล้ว? ” “ คำถามหยาบคายมาก ” คริสเทนโวย “ ตอบมาๆ ” เอ็ดเวิร์ดกระเซ้า “ หรือต้องเรียกกินเนสบุ๊คมารอจดสถิติด้วย ” “ ไม่เยอะขนาดนั้นหรอกค่ะ ” คริสเทนนึกย้อนทบทวนประวัติศาสตร์ทางความรักของตนเอง “ ก็ห้าคนได้ เฉพาะที่เรียกว่าแฟนได้เต็มปากนะ ” “ มีแบบที่เรียกไม่เต็มปากด้วยเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดฟังแล้วสงสัย “ มีสิ ก็พวกที่มาจีบทั้งที่ตัวเองมีแฟนแล้ว หรือไม่ก็พวกเกย์แอ๊บแมนหวังใช้ผู้หญิงบังหน้า ” หญิงสาวชี้แจง “ ประเด็นหลังนี่น่าสนใจมากเลย ขอฟังแบบละเอียดๆ ได้มั้ย? ” เอ็ดเวิร์ดขอรายละเอียดแบบเจาะลึก “ ชั้นไม่เล่าเด็ดขาด ฝันไปเถอะ ” คริสเทนตัดบทก่อนจะยืดเยื้อจนกลายเป็นการแฉตัวเอง “ ตาชั้นแล้ว! ” “ โอเค ว่ามา... ” เขายืดอกนั่งตัวตรงรอคำถาม “ คุณไปกุ๊กกิ๊กกับสาวๆ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่? ” นี่คือจุดประสงค์หลักที่คริสเทนริเริ่มชวนเล่นเกมนี้ เธอยังคงอยากรู้ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นระหว่างเอ็ดเวิร์ดกับแอชลีย์หรือไม่ “ เฮ้ย! เธอนี่เป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะถึงได้กล้าถามคำถามอะไรอย่างนี้กับผู้ชาย... ” เอ็ดเวิร์ดตั้งตัวไม่ทันกับคำถามสุดเอ็กซ์คลูซีพของคริสเทน “ ตอบมาอย่าลีลาเยอะ คำถามเมื่อกี้ของคุณมันก็หยาบคายไม่แพ้กันเท่าไหร่หรอก ” คริสเทนเร่ง “ โอเค... ” เอ็ดเวิร์ดกระดกเบียร์ย้อมใจจนหมดกระป๋อง “ ปีที่แล้วนี่เอง ” “ ปีที่แล้วงั้นเหรอ? ” คริสเทนโล่งอกหลังได้ยินคำตอบนั้น “ ชั้นนึกว่าคุณจะตอบว่าเมื่อเร็วๆ นี้ซะอีก ” “ อะไรทำให้เธอคิดอย่างนั้นล่ะ? ” เอ็ดเวิร์ดสงสัย “ ปะ... เปล่า... ก็คุณยังหนุ่มยังแน่น หน้าตาก็ดีนี่ จะมีอยู่เรื่อยๆ ก็ไม่แปลกหรอก ” คริสเทนรีบแก้ตัว “ เดี๋ยวนะ... ” ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง “ เมื่อกี้เธอชมชั้นเหรอ? ” “ ใครไปชมคุณตอนไหน หูแว่วล่ะมั้ง... ” คริสเทนทำเฉไฉไม่รู้เรื่อง “ มาสนใจเรื่องคุณดีกว่า ปีที่แล้วนี่กับใครกันคะ? ” “ ไม่สำคัญหรอก... ก็แค่คนที่เจอที่บาร์ ” เขาเล่าแบบผิวเผิน “ แต่คุณก็มีอะไรกับเค้า แสดงว่าเธอต้องพิเศษกว่าคนอื่นบ้างล่ะ ” หญิงสาวซักต่อ “ ก็ ชั้นเหงา เค้าเหงา คนเหงาเจอกันเลยมีเซ็กส์แบบเศร้าๆ ล่ะมั้ง ” เอ็ดเวิร์ดตอบ “ เซ็กส์แบบเศร้าๆ คำนี้ชั้นเพิ่งเคยได้ยินจากปากคุณคนแรกเลยนะเนี่ย ฟังดูไม่น่าอภิรมณ์เท่าไหร่ ” “ อันที่จริงมันก็โอเคอยู่นะ ถ้าไม่นับตอนที่ตื่นมาตอนเช้าแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่คนเดียว ” เอ็ดเวิร์ดนึกย้อนไปถึงความรู้สึกตอนนั้นแล้วก็พลันหดหู่ขึ้นมาวูบหนึ่ง “ โถๆ พ่อคุณ โดนฟันแล้วทิ้งนี่เอง ” คริสเทนตบบ่าปลอบใจ “ ช่างชั้นเถอะ เรื่องตั้งนานนมมาแล้ว ” เขาเปลี่ยนเรื่อง “ ตาชั้นบ้างละ... ” “ ตอบให้เลยก็ได้ ชั้นพอรู้หรอกว่าคุณจะถามอะไร... ” คริสเทนคิดว่าเอ็ดเวิร์ดต้องย้อนถามตนกลับด้วยคำถามเดียวกันแน่นอน “ สองเดือนที่แล้วกับแฟนเก่าชั้น ” “ อันที่จริงชั้นจะถามเธอว่ามีแฟนคนแรกตอนอายุเท่าไหร่ต่างหาก ” เอ็ดเวิร์ดกลั้นหัวเราะไม่อยู่ “ แต่ก็ขอบคุณที่บอกนะ ฮ่าๆๆ ” “ แกล้งกันนี่! ” คริสเทนทุบอีกฝ่ายเข้าที่ไหล่แก้เขิน “ โอเค... โอเค... ยกผลประโยชน์ให้แล้วกัน ” เอ็ดเวิร์ดพูดพลางโยกตัวหลบกำปั้น “ ถือว่าเมื่อกี้เธอตอบคำถามชั้นไปแล้ว ตาเธอถามมั่งล่ะ ” “ ได้... งั้นถามง่ายๆ แล้วกัน... ” แม้จะลังเลอยู่บ้างว่าสมควรแก่เวลาหรือยัง อีกทั้งยังหวาดหวั่นกับคำตอบที่จะได้รับอยู่เล็กน้อย แต่ด้วยความที่อยากให้ทุกอย่างชัดเจน คริสเทนจึงตัดสินใจถามออกไป “ คุณ... คิดยังไงกับชั้นคะ? ” จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 07:00:22

ความคิดเห็นที่ 7 ทันทีที่ได้ยินคำถามนั้น เอ็ดเวิร์ดรู้สึกราวกับโดนลูกตุ้มเหล็กอันเท่าเทพีเสรีภาพหล่นใส่กลางหัว ชายหนุ่มเข้าใจคำถามนั้นดีและมีคำตอบที่แท้จริงอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว หากทว่าคำสาปเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เป็นดั่งหมุดตรึงริมฝีปากของเขาเอาไว้ไม่ให้พูดมันออกไป หากความในใจถูกเปิดเผยออกไปในวินาทีนี้แล้วทุกสิ่งไม่เป็นไปตามที่คาดหมาย การต้องสูญเสียรูปโฉมและแปรเปลี่ยนเป็นสิ่งอัปลักษณ์นั้นคงยังไม่ทรมานใจเท่าการมองเห็นหญิงสาวที่รักสุดหัวใจเดินจากไป “ ชั้น... ” ลำคอของเขาแห้งผากจนแต่ละคำนั้นหลุดออกมาได้ยากเย็น “ คะ? ” คริสเทนทำท่าตั้งใจฟัง หัวใจของเธอเต้นรัวเร็วด้วยความลุ้นระทึกกับคำตอบที่จะได้รับ “ ชั้นคิดว่า... ” เอ็ดเวิร์ดตัดสินใจใช้การเลี่ยงบาลี “ ชั้น... คงชอบเธอ ” หลังจากพูดออกไปแล้วเอ็ดเวิร์ดรีบสำรวจร่างกายตนเอง และพบว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เกิดขึ้น ชายหนุ่มคาดการณ์ถูกที่ว่าคำสาปจะแสดงผลเมื่อเขาบอก”รัก”ใครซักคนเท่านั้น แต่ทว่าเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นกลับพบว่าความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ได้เกิดขึ้นกับหญิงสาวผู้นั่งอยู่เบื้องหน้าของตนแทน ใบหน้าของคริสเทนในยามนี้แดงก่ำราวกับผลเชอร์รี่ เธอรีบหลบสายตาทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาทางตน “ คริสเทน... ” เอ็ดเวิร์ดไม่รู้ว่าผิดหรือถูกที่ตนพูดออกไปเช่นนั้น " อย่าเงียบสิ... พูดอะไรมั่ง... " “ ตะ... ตั้งแต่ เมื่อไหร่กัน... ” คริสเทนพูดตะกุกตะกัก “ อะไรนะ..? ” เอ็ดเวิร์ดได้ยินไม่ถนัด “ คุณชอบชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..? ” เธอถามซ้ำทั้งที่หน้ายังก้มไม่ยอมเงย “ เธอดูไม่ค่อยดีเลย มีอะไรรึเปล่า? ” เอ็ดเวิร์ดเป็นกังวลกับท่าทีแปลกๆ ของอีกฝ่าย " ถ้าเธอไม่พอใจ ก็ลืมที่ชั้นพูดไปก็ได้นะ ถือซะว่าชั้นไม่ได้พูดอะไรออกไปก็แล้วกัน... ” “ ตอบมาเถอะค่ะ! ” คริสเทนรีบโพล่งขึ้นมาก่อนจะก้มหลบไปอีกครั้ง “ แค่ตอบคำถามชั้นก็พอ... ” “ ก็ได้... ” เอ็ดเวิร์ดตอบออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ " จริงๆก็ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้ว... " “ งั้นเหรอ... ” คริสเทนเงยหน้าขึ้น “ ใช่... ” เอ็ดเวิร์ดพยักหน้ายอมรับ " รู้มั้ยว่ามันยากแค่ไหนกว่าที่ชั้นจะกล้าเปิดประตูออกไปรับเธอเข้ามาในบ้าน... และเมื่อเธอเข้ามาแล้ว ชั้นก็บอกกับตัวเองว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป... " “ เพราะแบบนั้นสินะ คุณถึงเสนอเงินล่วงหน้าให้ แถมยังทู่ซี้จ้างชั้นอยู่ทั้งที่งานบ้านงานครัวไม่ได้เรื่องซักอย่าง... ” คริสเทนเข้าใจทุกอย่างได้ในทันที " อือ... " ชายหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง " ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะคิดกับชั้นแบบนี้... " " ก็มันคิดไปแล้ว..." เอ็ดเวิร์ดไม่มีคำจะแก้ตัว " แต่มันก็ทำให้ชั้นได้รู้นะ... " คริสเทนสบตาเอ็ดเวิร์ด " ว่าอย่างน้อยเราก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่คิดตรงกัน... " " หา..? " เอ็ดเวิร์ดคิดว่าตัวเองหูเพี้ยนไป " เธอหมายความว่ายังไงนะ..? " " ได้ยินว่ายังไงก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ... " หญิงสาวไม่พูดซ้ำ เธอรีบหันหน้าหลบไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันเห็นว่ามันแดงแค่ไหน “ ไม่อยากเชื่อเลย! ” ชายหนุ่มยกสองมือขึ้นตบแก้มตัวเอง “ เธอไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ย? “ “ ใครเค้าพูดเล่นเรื่องแบบนี้กัน... ” คริสเทนว่า “ ใช่... ใช่ ใครจะพูดเล่นเรื่องแบบนี้ ชั้นก็ไม่ได้พูดเล่น... ” เขาตื่นเต้นจนพูดออกมาไม่หยุด “ มันคือ... มันยอดไปเลย คือชั้นไม่รู้มาก่อนเลย ชั้นคิดว่าชั้นรู้สึกแบบนั้นอยู่คนเดียว นี่มันยอดไปเลย! “ ก่อนที่เอ็ดเวิร์ดจะพูดอะไรให้เธอเขินมากไปกว่านี้ คริสเทนตัดสินใจหยุดเขาด้วยการยื่นหน้าเข้าไปและประกบริมฝีปากจูบอย่างดูดดื่ม ชายหนุ่มยกแขนขึ้นและโอบกอดเธอเอาไว้แนบแน่น ริมฝีปากของทั้งคู่เบียดบดกันอย่างเร่งร้อนด้วยแรงปรารถนา หญิงสาวปล่อยตัวไปปล่อยใจดื่มด่ำไปกับสัมผัสที่อีกฝ่ายบรรจงมอบให้จนหยาดหยดสุดท้ายยามที่เขาละริมฝีปากออกจากเธอ “ คุณอยากกลับบ้านรึยังคะ? ” คริสเทนถาม เธอรู้สึกราวกับมีกองเพลิงสุมอยู่ในอก “ อยากสิ... ” ชายหนุ่มพยักหน้าหอบหายใจถี่รัว เอ็ดเวิร์ดจูงมือคริสเทนวิ่งออกจากสวนสาธารณะก่อนจะเรียกแท็กซี่เพื่อกลับไปที่บ้าน ระหว่างการเดินทางทั้งสองนิ่งเงียบไม่พูดจา สองมือเกาะกุมกันแน่นจนสัมผัสได้ถึงชีพจรอันเต้นรัวของกันและกัน จนเมื่อมาถึงจุดหมายปลายทาง คริสเทนเดินลงจากรถไปรอที่หน้าประตูบ้านในขณะที่เอ็ดเวิร์ดกำลังจ่ายค่าโดยสาร  แต่ชายหนุ่มก็ตามมาติดๆ เขาเข้าประชิดเธอจากทางด้านหลังและสอดแขนโอบกอดร่างบอบบางนั้นเอาไว้ในขณะที่ใบหน้าก้มลงซุกไซร้ปลายจมูกเข้าที่ซอกคอของเธอ “ ชั้นไม่มีกุญแจบ้าน คุณพาชั้นเข้าไปสิคะ... ” คริสเทนแทบจะละลายเป็นขี้ผึ้งลนไฟยามเมื่อสัมผัสไออุ่นจากลมหายใจที่ราดรดต้นคอ “ ได้... ” เอ็ดเวิร์ดล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วสอดไขเข้าที่ลูกบิดประตู บานประตูเปิดอ้าออกพร้อมๆ กับร่างของชายหญิงทั้งคู่ที่ถลาเข้ามาข้างใน เอ็ดเวิร์ดผลักคริสเทนจนหลังชิดกำแพงพร้อมกับใช้เท้าเตะปิดประตู ริมฝีปากของทั้งคู่ประกบเข้าด้วยกันอีกครั้ง ปลายลิ้นของชายหนุ่มพยายามบุกรุกผ่านริมฝีปากของหญิงสาวเข้าไปอย่างแข็งขันจนเธอต้องยอมเป็นฝ่ายปราชัยอ้าเผยอเปิดทางให้เขาเข้ามาโดยดี มือของคริสเทนลูบสลับกับจิกขยำลงบนเรือนผมของเอ็ดเวิร์ดตามจังหวะการจูบอันเร่าร้อน หัวใจเธอเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมานอกอก ชายหนุ่มผละออกมาอีกครั้งเขาหอบหายใจอย่างหนักราวกับนักกีฬาที่เพิ่งผ่านพ้นการแข่งขัน เลือดสูบฉีดอย่างแรงจนใบหน้าและลำคอแดงระเรื่อ เขาจ้องมองหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าอย่างหลงใหลก่อนจะย่อตัวก้มลงซุกไซร้สูดกลิ่นไอจากร่างกายของเธอในขณะที่มือทั้งสองลูบไล้ไปจนทั่วสรรพางค์กาย เสื้อคลุมของเอ็ดเวิร์ดหลุดออกจากบ่าตามด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกนิ้วเรียวยาวของคริสเทนไล่ปลดกระดุมออกทีละเม็ดจนหมด เขาถอดมันออกแล้วโยนทิ้งลงไปกับพื้นเผยรูปร่างที่แข็งแกร่งสมชายชาตรีให้อีกฝ่ายได้เห็นเต็มตา หญิงสาวยกมือขึ้นแตะที่หน้าอกของเขา สัมผัสจังหวะหัวใจใต้แผงอกกำยำที่กำลังเต้นรัวเร็วไม่ต่างไปจากของเธอก่อนจะลากนิ้วไล่ลงมาตามลอนกล้ามเนื้อหน้าท้อง เอ็ดเวิร์ดสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายนิ้วซุกซนของคริสเทนสอดเกี่ยวเข้าไปในขอบเอวกางเกงและล้วงต่ำลงไปเรื่อยๆ เขาส่งเสียงครางในลำคอก่อนจะกระชากร่างของเธอเข้ามากอดไว้แน่น “ คริสเทน... ” เอ็ดเวิร์ดก้มลงกระซิบพร้อมกับขบเบาๆ เข้าที่ใบหูของเธอ “ เธอรู้มั้ยว่าชั้นต้องการเธอมากแค่ไหน... ” หญิงสาวไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำใดตอบกลับไป เธอเพียงแค่พยักหน้าและโน้มคอเขากลับเข้ามาจูบอีกครั้งก่อนที่ชายหนุ่มจะช้อนอุ้มเธอไปนอนบนโซฟาในห้องรับแขก เขาบรรจงปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างกายเธอทีละชิ้นอย่างทะนุถนอมพลางจับจ้องมองดูผิวพรรณผุดผ่องที่เผยสู่สายตา หญิงสาวยกมือขึ้นปกปิดด้วยความเขินอายต่อสายตาคู่นั้นแต่ทว่าเอ็ดเวิร์ดก็จับมันออกกลับไปไว้ที่เดิมจากนั้นจึงก้มลงพรมจูบร่างเปลือยเปล่านั้นจนทั่ว เพลิงปรารถนาในยามนี้ลุกโชนเกินกว่าสิ่งใดจะมายับยั้งได้อีกต่อไป เสียงครวญครางระคนหอบหายใจของคนทั้งคู่แว่วดังออกมาจากห้องนั้นเกือบตลอดทั้งคืนก่อนจะเงียบหายไปเมื่อเวลาย่างเข้าสู่รุ่งสาง คริสเทนค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างที่ยุกยิกอยู่บนแผ่นหลังของเธอ ก่อนจะพบว่าเอ็ดเวิร์ดนอนอยู่ข้างๆและใช้ปลายนิ้วลากไล้ขึ้นลงตามแนวสันหลังของตน ทั้งสองนอนอยู่บนพื้นที่มีผ้านวมผืนใหญ่ปูรองอยู่ บรรยากาศรอบกายยังคงมืดสนิทมีเพียงแสงไฟวูบวาบจากเตาผิงที่ยังคงคุโชน “ รำคาญเหรอ? ” ชายหนุ่มหยุดนิ้วของตนเมื่อเห็นอีกฝ่ายลืมตาตื่นขึ้น “ ไม่หรอกค่ะ ทำต่อสิ เพลินดี... ” คริสเทนตอบก่อนจะถามต่อ “ กี่โมงแล้วเหรอคะ? ” “ หกโมงเช้าแล้ว... ” เอ็ดเวิร์ดดูนาฬิกาที่ข้อมือ “ เธอหลับไปนานเลย ” “ ก็เพราะใครทำให้เหนื่อยล่ะ... ” หญิงสาวพลิกตัวจากนอนคว่ำเป็นตะแคงหันไปหาอีกฝ่าย “ เธอนี่... ” เอ็ดเวิร์ดเขินจนหน้าแดง “ ความจริงชั้นควรจะเป็นฝ่ายหน้าแดงหรือเขินนะ ทำไมบทบาทเราสองคนมันสลับกันขนาดนี้เนี่ย... ” คริสเทนสงสัย “ ก็ชั้นไม่ได้เป็นพวกก๋ากั่นแบบเธอนี่ ” เอ็ดเวิร์ดตอบ “ แต่คุณก็ไม่เบาเลยนะ... สงสัยชั้นต้องมองผู้ชายอังกฤษใหม่ซะแล้วสิ... ” คริสเทนเปิดฉากล้อเลียน “ เธอรู้มั้ยว่าชั้นต้องการเธอมากแค่ไหน... ประโยคนี้ฟังแล้วจั๊กจี้มาก ไหนลองพูดอีกทีสิคะ ” “ ไม่... ” ชายหนุ่มหันหน้าหลบ “ น่าไม่ต้องอายหรอก... อยู่กันแค่สองคน ชั้นยังไม่อายเลย ” คริสเทนเซ้าซี้ “ ไม่! ” เอ็ดเวิร์ดลุกหนีพร้อมกับดึงเอาผ้าที่ทั้งคู่ห่มอยู่ไปด้วย “ เฮ้... คุณเอาผ้าไปหมดเลย ” คริสเทนโวยวาย “ ไหนว่าไม่อายไง?  ” เขาโยนผ้าคืนให้เมื่อใส่กางเกงเรียบร้อยแล้ว คริสเทนรับผ้ามาห่มคลุมตัวจากนั้นจึงเดินตามเอ็ดเวิร์ดเข้าไปในครัว ชายหนุ่มเอามือแตะน้ำแล้วลูบเสยผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าทรงก่อนจะเปิดตู้หยิบถุงเมล็ดกาแฟออกมา “ เอาด้วยมั้ย? ” เขาหันมาถาม “ ให้ชั้นทำดีกว่ามั้ย? ” คริสเทนเสนอตัว “ ไม่เป็นไร... ตอนนี้เธอไม่ใช่แม่บ้านชั้นแล้ว อย่าลืมสิ ” เอ็ดเวิร์ดยกเครื่องทำกาแฟหนี “ นี่สินะผลของการนอนกับเจ้านาย เลื่อนขั้นแบบปรู๊ดปร๊าดเลย ” คริสเทนทำตลกแก้เขิน “ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่ต้องทำอะไรนะ เพราะชั้นคงไม่จ้างแม่บ้านคนใหม่ ” เอ็ดเวิร์ดเบรก “ เริ่มจากไปล้างแก้วมาสองใบเลย ” “ ค่า... ” คริสเทนลากเสียงแล้วเดินไปกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง “ ชั้นรักคุณนะ... ” “ อืม... ” เอ็ดเวิร์ดอยากพูดคำนั้นกลับไปใจจะขาด แต่ก็ยังกลัวคำสาปจนไม่กล้าพอได้แต่ตอบแบบเลี่ยงๆ “ ชั้นก็เหมือนกัน... ” “ อ่า... โอเค... ” คริสเทนผิดหวังเล็กน้อย เธอคาดหวังว่าอีกฝ่ายจะบอกรักตนกลับมาด้วยคำเดียวกันมากกว่าจะเป็นคำพูดอ้อมๆ เช่นนั้น “ คุณไปรอที่ห้องรับแขกเถอะค่ะ เดี๋ยวกาแฟเดือดแล้วชั้นจะเอาออกไปให้ ” " ขอบคุณครับ " ชายหนุ่มจูบแก้มเธอเบาๆ หนึ่งครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป เมื่อกาแฟในเครื่องพร้อมดื่ม คริสเทนเทมันลงในแก้วของเอ็ดเวิร์ดก่อนจะถือมันออกไปให้เขาที่ห้องรับแขก แต่เมื่อเธอมาถึงก็พบว่าชายหนุ่มได้ผล๊อยหลับไปบนโซฟาเสียแล้ว เธอหยิบผ้านวมที่ปูอยู่บนพื้นขึ้นมาและห่มให้เขาก่อนจะยกกาแฟถ้วยนั้นขึ้นจิบเสียเองระหว่างเดินขึ้นไปอาบน้ำบนชั้นสอง กว่าคริสเทนจะอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จเวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบแปดโมงเช้าแต่เวลาก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องกังวลในวันหยุดที่ไม่ต้องไปเรียนเช่นนี้ หญิงสาวเดินลงบันไดกลับมายังชั้นล่างเงียบๆ เสียงกรนที่ดังแว่วมาทำให้คริสเทนรู้ว่าเอ็ดเวิร์ดยังคงหลับสนิทอยู่ในห้องรับแขก เธอคว้ากุญแจบ้านที่วางอยู่บนโต๊ะมาก่อนจะออกไปซื้อของเพื่อเตรียมอาหารเช้ามื้อแรกในฐานะแฟนสาวเจ้าของบ้าน อากาศยามเช้ายังคงหนาวเหมือนเช่นทุกวัน คริสเทนรีบเร่งฝีเท้าเดินเพื่อไปให้ถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ห่างออกไปสองช่วงถนน ทันใดนั้นเองไหล่ของเธอก็ถูกสะกิดโดยใครบางคนที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามมาจากข้างหลัง เมื่อหันไปดูก็พบโนอาห์ยืนยิ้มโชว์ฟันขาวอยู่ " อ้าว... อรุณสวัสดิ์โนอาห์ " เธอหันไปทักทาย " อรุณสวัสดิ์ วันนี้วันหยุดแท้ๆ แต่คุณตื่นเช้าจังเลยนะ " โนอาห์ในเสื้อแจ๊กเก็ตไนกี้กับกางเกงวอร์มขายาวทักทายเธอกลับโดยที่ยังไม่หยุดซอยเท้าวิ่งเหยาะๆ อยู่กับที่ " เป็นนิสัยไปแล้วมั้งคะ " เธอตอบ " คุณก็ตื่นเช้าเหมือนกันนี่นา " " ก็เพราะคุณนั่นแหละ... " โนอาห์กล่าวโทษ " หือ? " คริสเทนไม่เข้าใจว่าการที่อีกฝ่ายตื่นแต่เช้ามันเกี่ยวอะไรกับตน " ผมเอาขนมที่เหลือจากทำให้คุณกลับบ้านมาด้วย ก็เลยต้องมาวิ่งเผาผลาญออกแบบนี้ไง " ชายหนุ่มหยุดวิ่งแล้วอธิบาย " อ้อๆ ขนม จำได้แล้ว " เธอนึกขึ้นได้ถึงเรื่องที่ร้านอาหารเมื่อวาน " ขอบคุณอีกครั้งนะคะ มันอร่อยมากเลย " " ไม่เป็นไร อยากกินอีกเมื่อไหร่ก็บอก ผมทำให้ได้เสมอ " โนอาห์ยิ้มรับคำขอบคุณนั้นพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูที่พาดคออยู่มาซับเหงื่อ " แล้วคุณจะมาซื้ออะไรแต่เช้าเหรอ? " " ของจุกจิกสัพเพเหระนิดหน่อยน่ะค่ะ " คริสเทนมัวแต่คุยจนลืมไปสนิทว่ากำลังจะข้ามถนนไปซุปเปอร์มาร์เก็ต " ไปซื้อกันเลยก็ได้นะ เดี๋ยวผมช่วยถือกลับบ้าน ยังไงก็ทางผ่านอยู่แล้ว " เขาอาสา " ไม่เป็นไรค่ะ ไม่รบกวนดีกว่า คุณไปออกกำลังกายต่อเถอะ " หญิงสาวบอกปัดความปรารถนาดีนั้น " แน่นะ? " โนอาห์ถามย้ำ " แน่ค่ะ " คริสเทนยืนยัน " โอเค... งั้นผมไปก่อนนะ แล้วจะโทรหา " ชายหนุ่มยื่นหน้าก้มมาหอมแก้มเธอส่งท้ายก่อนจะออกวิ่งต่อไป คริสเทนยกมือขึ้นลูบแก้มข้างที่โดนหอมเบาๆ แล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินข้ามถนนไป รุ่งอรุณแห่งการเริ่มต้นสถานะใหม่ระหว่างเธอกับเอ็ดเวิร์ดกลับแปรเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาอันน่ากระอักกระอ่วนทันทีที่ได้พบโนอาห์ คริสเทนไม่อาจเข้าใจตนเองว่าเหตุใดความพิศวาสที่เธอเคยมีให้เขามันถึงได้เหือดแห้งหายไปเพียงชั่วข้ามคืน คงเหลือไว้เพียงความชอบพอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หลังจากเลือกซื้อของจนครบตามที่ต้องการ คริสเทนก็หอบถุงใบใหญ่เดินย้อนกลับมาทางเดิม ระหว่างทางนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ริงโทนที่ตั้งเอาไว้ทำให้รู้ว่าเป็นสายของบริทนีย์ที่โทรเข้ามา หญิงสาวพยายามหอบสัมภาระด้วยมือข้างเดียวเพื่อจะได้ใช้มืออีกข้างหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าหลังกางเกงยีน และผลของการเล่นท่ายากนั้นก็คือข้าวของในถุงหล่นกระจัดกระจายเต็มทางเท้า “ ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญ เจอหน้าชั้นตบเธอแน่... ” คริสเทนรับสายพลางก้มไล่เก็บของกลับใส่ถุง “ ดุแท้แม่เสือสาว... ” บริทนีย์ส่งเสียงเจื้อยแจ้วผ่านหูโทรศัพท์มา “ ชั้นกะว่าจะโทรมาปลุก แต่เสียงหล่อนดูเหมือนจะตื่นนอนแล้วนี่นา ” “ ปลุกชั้นทำไมไม่ทราบ นี่วันเสาร์นะยะ? ” คริสเทนแปลกใจ “ อย่าบอกนะว่าหล่อนลืม! ” บริทนีย์แว้ดสวนกลับมาทันที “ วันนี้หล่อนสัญญากับชั้นเองนะว่าจะมาอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่ชั้นร่วมประชุมวางแผนงานเต้นรำการกุศลของมหาวิทยาลัยน่ะ ” “ โอยตายล่ะ... ” คริสเทนลืมไปสนิท “ นั่นไง ลืมจริงๆ ด้วย!  คริสเทน แฮมิลตัน ถึงหล่อนจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีเท่าไหร่แต่ชั้นก็ไม่เคยคิดเลยนะยะว่าหล่อนจะแย่ได้ขนาดนี้! ” “ ขอโทษ ขอโทษ... ” คริสเทนเก็บบลูเบอร์รี่เชื่อมกระป๋องสุดท้ายเข้าถุงก่อนจะหอบมันขึ้นมา “ แต่มันก็ยังไม่สายนี่ เธอบอกเองว่าจะโทรมาปลุกแต่ชั้นก็ตื่นแล้ว ยังไงก็ไปทันอยู่ดี ” “ รีบมาเลยนะ อย่าให้ชั้นรอล่ะ! ” บริทนีย์สั่งทิ้งท้ายก่อนจะวางสายไป คริสเทนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงดังเดิมก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินกลับไปให้ถึงบ้านเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยให้ทันตามนัด เมื่อกลับมาถึงเธอไขกุญแจเข้าไปและวางถุงใส่ของไว้ในครัว เอ็ดเวิร์ดตื่นนอนแล้วและกำลังเดินลงมาจากชั้นสองหลังจากอาบน้ำล้างหน้าล้างตาจนหายสะลึมสะลือ “ ชั้นเผลอหลับไปงั้นเหรอ? ” เขาถามขณะเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร “ ใช่ค่ะ คุณกรนด้วย ” คริสเทนนึกเสียดายที่ไม่ได้อัดเสียงเอาไว้ “ ไม่จริงน่ะ... ” เอ็ดเวิร์ดไม่เชื่อ “ ชั้นเนี่ยนะกรน? ” “ ใช่สิ แต่ไม่ต้องอายหรอก ชั้นว่ามันก็น่ารักดี ” คริสเทนผสมแป้งแพนเค้กตามสูตรข้างกล่อง “ ดีเลย... เพราะชั้นก็ว่าเสียงกัดฟันของเธอน่ารักดีเหมือนกัน... ” เอ็ดเวิร์ดเอาบ้าง “ ชั้นเนี่ยนะกัดฟัน? ” คริสเทนหยุดคนแป้งกะทันหัน เอ็ดเวิร์ดไม่ตอบเพียงแค่ส่งยิ้มแบบมีเลศนัยให้อีกฝ่ายไปคิดเอาเอง เขาลุกขึ้นเปิดตู้เย็นและหยิบนมพาสเจอร์ไรซ์ขวดใหญ่ออกมาเปิดฝาเตรียมกระดกใส่ปาก “ ขอบคุณค่ะ รู้ใจจัง ” คริสเทนแย่งขวดนมไปจากมือเอ็ดเวิร์ดและเทผสมมันลงในแป้ง “ ยินดีรับใช้... ” เอ็ดเวิร์ดอ้าปากหวอก่อนจะหันไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดใหม่ออกมา “ ชั้นจะทำแพนเค้กบลูเบอร์รี่สูตรของป้ามอลลี่ พี่เลี้ยงชั้นสมัยอนุบาล เป็นเมนูพิเศษสำหรับเช้าวันแรกของเราสองคนไงคะ ” คริสเทนเฉลยเมนูอาหารเช้า “ น่าสนใจนะ... เอาเป็นว่าเธอผสมแป้งส่วนชั้นทอดให้เองดีกว่า ” เอ็ดเวิร์ดตั้งเตารอ เพราะรู้ดีว่าถ้าคริสเทนลงมือทอดเองผลที่ได้คงไม่ต่างกับมื้อที่ผ่านๆ มาซักเท่าไรนัก “ ว่าแต่วันนี้ไม่ออกไปไหนใช่ไหม? ” “ ทำไมเหรอคะ? ” คริสเทนถามพร้อมกับใช้ไม้พายกวนส่วนผสมให้เข้ากัน “ ก็... เราจะได้ใช้เวลาร่วมกันอีกวันนึง... ” ชายหนุ่มสวมกอดเข้าที่เอวของเธอพร้อมกับก้มกระซิบลงข้างหู “ ฟังดูน่าสนใจมากเลย... ” คริสเทนวางไม้พายแล้วยกมือขึ้นเอื้อมไปลูบเส้นผมของชายผู้โลมเล้าเธออยู่ในขณะนี้ “ แต่จริงๆ แล้วหลังเรากินมื้อเช้าเสร็จชั้นต้องรีบออกไปมหาวิทยาลัยแล้วล่ะค่ะ... ” “ ชั้นคิดว่าวันนี้เธอไม่มีเรียนซะอีก ” เอ็ดเวิร์ดยังคงนัวเนียอยู่ข้างหูไม่ห่าง “ ชั้นนัดบริทไว้น่ะค่ะ สัญญากับเธอไว้ตั้งแต่เมื่อต้นเดือนแล้ว ไม่อยากผิดคำพูด ” หญิงสาวหมุนตัวหันหน้ามาหาอีกฝ่าย “ โอเค... ชั้นก็ไม่อยากให้เธอผิดสัญญากับใคร ” เอ็ดเวิร์ดยอมปล่อยให้ไป แต่ก็ยังแอบเว้าวอนอยู่ในแววตา “ เสร็จธุระแล้วชั้นจะรีบกลับมาค่ะ สัญญา... ” คริสเทนลูบไล้ไปทั่วแผงอกของเอ็ดเวิร์ด “ เพราะชั้นเองก็อยากใช้เวลากับคุณเหมือนกัน... ” “ สัญญาแล้วนะ...” เอ็ดเวิร์ดประทับรอยจูบลงบนริมฝีปากของคริสเทนเป็นการมัดจำ เธอเองก็จูบเขาตอบกลับไปอย่างดูดดื่ม เกมรักของทั้งคู่เร่งจังหวะขึ้นอย่างช้าๆ จากริมฝีปากชายหนุ่มเริ่มซุกไซร้ไล่ลามลงมายังซอกคอของหญิงสาว ก่อนที่ไม่กี่วินาทีต่อมากลิ่นเนยไหม้จากกระทะจะเตือนสติให้ทั้งสองนึกขึ้นได้ว่ากำลังทำอาหารเช้าอยู่ หลังจากจัดการกับมื้อเช้าจนเสร็จเรียบร้อย คริสเทนก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปตามนัด เธอเพียงแค่เปลี่ยนเสื้อและเต่งหน้าเพิ่มอีกเพียงเล็กน้อยก่อนจะวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็วราวกับลมพายุ “ ไปแล้วนะคะ... ” หญิงสาวพูดคำนี้ขณะสวมรองเท้าเหมือนเช่นทุกวัน “ แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปส่ง? ” เอ็ดเวิร์ดเดินออกจากครัวมาถามเพื่อความแน่ใจ “ แค่นี้เอง สบายมากค่ะ ” คริสเทนเงยหน้าตอบ “ ชั้นไม่อยู่คุณก็นอนพักผ่อนอีกซักนิดดีกว่า เมื่อเช้าก็หลับไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ” “ ได้ครับ... หลังจากล้างจานเสร็จก่อนแล้วกัน... ” เขารับปากแล้วเดินมากอดเธอส่งท้าย “ รีบกลับมานะ ” “ ตามนั้นเลยค่ะ ” คริสเทนเขย่งตัวขึ้นไปจูบแก้มเอ็ดเวิร์ดก่อนจะโบกมือลาแล้วเปิดประตูออกไปจากบ้าน หลังจากคริสเทนออกไปแล้ว เอ็ดเวิร์ดก็เดินฮัมเพลงกลับเข้าไปล้างจานต่อในครัวอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยุดชะงักทันทีที่เห็นว่าไลลากำลังเท้าคางนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหาร “ ไม่ได้ยินคุณฮัมเพลงแบบนี้มานานแล้วนะเนี่ย... ” “ เรื่องของชั้น ” เอ็ดเวิร์ดทำกลบเกลื่อนโดยการรีบหยิบกระทะไปล้าง “ แต่เรื่องของคุณมันสำเร็จได้ก็เพราะชั้นยื่นมือเข้ามาหรอกนะอย่าลืมสิ... ” ไลลาเตือนความจำ “ พูดไปเถอะ ยังไงวันนี้เธอก็ไม่ได้แอ้มชั้นหรอก ร่างกายชั้นยังเพลียอยู่... ” ชายหนุ่มดักทาง “ ก็พอจะรู้... ว่าทำไมถึงเพลีย ” แม่มดสาวอมยิ้มที่มุมปาก “ จัดหนักจัดเต็มซะขนาดนั้น ” “ นี่เธอแอบดูชั้นงั้นเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดทิ้งกระทะลงอ่างดังโครม “ ก็ใครใช้ให้คุณไปทำประเจิดประเจ้อในห้องรับแขกล่ะ... ” ไลลาเถียง “ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เห็นแว้บๆ แค่แป้ปเดียวเอง มันนานเกินไปชั้นเลยดูไม่จบ ” “ เธอนี่มันตกต่ำทางมารยาทจริงๆ ” ชายหนุ่มอับอายจนไม่กล้ามองหน้าคู่สนทนา จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 07:05:15

ความคิดเห็นที่ 8 “ ไม่ต้องอายไปหรอกค่ะเอ็ดดี้... ยังไงซะที่ชั้นมาเช้านี้ก็ไม่ได้กะว่าจะมาล้อคุณเรื่องนั้นหรอก ” หญิงสาวเข้าประเด็น “ เมื่อคืนคุณมีโอกาสปลดพันธนาการจากชั้นแล้วแท้ๆ ยังลังเลอะไรอยู่ล่ะ? ” “ ชั้นยังไม่มั่นใจ... ” เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจ “ เธอก็บอกชั้นมาสิว่าถ้าชั้นพูดคำว่ารักไปแล้ว ชั้นจะกลายเป็นอะไร? ” “ บอกแล้วไงว่าชั้นก็ไม่รู้... แต่มันคงไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปอยากเป็นแน่ๆ ล่ะ ” ไลลาตอบแบบคลุมเครือ “ นั่นไง... ชั้นกลัวว่าถ้าคริสเทนเห็นว่าชั้นเปลี่ยนไปเป็นอะไรที่น่าเกลียด เค้าคงจะไม่ยืนยันว่ายังรักชั้น... ” “ แล้วคุณก็ต้องอยู่ในสภาพนั้นไปตลอดกาล.... ” แม่มดสาวต่อให้จนจบ “ นั่นยังไม่ทรมานเท่าชั้นจะต้องเสียยัยนั่นไปหรอกนะ... ” “ งั้นคุณจะปล่อยให้มันดำเนินไปแบบครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้หรือไง? ” ไลลาถาม “ สักวันนึงแม่หนูคริสเทนก็ต้องเกิดคลางแคลงใจขึ้นมาว่าทำไมคุณถึงไม่เคยพูดว่ารักเธอเลย ” “ ถ้าชั้นดีกับเค้าเสมอต้นเสมอปลาย... คำว่ารักก็คงไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้มั้ง ” ชายหนุ่มหาทางเลี่ยง “ ไม่ค่ะ ” แม่มดสาวส่ายหน้า “ สำหรับผู้หญิง ยังไงก็จำเป็นต้องได้ยินคำนั้นจากปากชายที่ตัวเองรัก ” “ มันเป็นวาระสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดกลุ้มขึ้นมาอีกรอบ “ แล้วต่อให้แม่หนูคริสเทนจะไม่ใส่ใจคำว่ารักอะไรนั่น อยู่ๆ กันไปสักวันเธอก็ต้องสงสัยขึ้นมาอยู่ดีกว่าทำไมคุณถึงไม่แก่ขึ้นตามวัยเลย ” ไลลาเปิดอีกประเด็นหนึ่งที่เอ็ดเวิร์ดเหมือนจะหลงลืมไป “ คุณจะยังหนุ่มแน่นอย่างนี้ในขณะที่เธอเหี่ยวลงๆ เหมือนบ๊วยแห้ง ถึงตอนนั้นมันจะอธิบายให้เธอเข้าใจได้ยากกว่าเยอะเลยนะ ” “ โอเคชั้นจะพูด... ” เอ็ดเวิร์ดตัดสินใจแต่ก็ยังไม่วายขอผ่อนผัน “ แต่เอาไว้เมื่อถึงเวลาที่สมควรก่อนก็แล้วกัน ” “ อย่ารอจนทุกอย่างลอยผ่านหน้าไปแล้วกันค่ะเอ็ด... ” ไลลาเตือนด้วยความเป็นห่วง “ โอกาสดีๆ มันไม่เวียนมาถึงมือเราบ่อยนักหรอกนะ ถึงคุณจะมีเวลารอมันยาวนานกว่าคนอื่นเยอะก็เถอะ... ” แม่มดสาวเดินมาแตะไหล่เจ้าบ้านหนุ่มก่อนจะสลายกลายเป็นหมอกจางหายไป เอ็ดเวิร์ดยืนเท้าแขนกับอ่างล้างจานพลางก้มหน้าครุ่นคิดถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ชายหนุ่มเริ่มตระหนักได้ว่าเวลาแห่งการเผชิญหน้ากับความเป็นจริงกำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ ใกล้จนเขาอาจจะไม่มีโอกาสได้เตรียมตัวเตรียมใจกับผลของมัน.. อีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะถึงเวลาที่ต้องเข้าประชุม บริทนีย์ยืนเท้าสะเอวรอเพื่อนสาวของตนอย่างกระวนกระวายอยู่ที่หน้าประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย ก่อนที่ในอีกไม่กี่อึดใจต่อมาคริสเทนจะเดินนวยนาดลงมาจากรถประจำทางคันที่เพิ่งวิ่งมาจอดยังป้าย “ มาเร็วๆ เลย! ” บริทนีย์กวักมือส่งเสียงเร่ง “ รีบอะไรนักหนายะ แค่ประชุมกรรมการจัดงานไม่ได้ไปต่อแถวซื้อบัตรคอนเสิร์ตBlack Eyes Peaซักหน่อย... ” คริสเทนบ่น “ ถ้าชั้นกับหล่อนเข้าที่ประชุมสาย มันจะส่งผลเสียต่อภาพลักษณ์ของเราทั้งคู่นะยะ! ” บริทนีย์วิ่งไปฉุดข้อมือลากคริสเทนเข้าไปในมหาวิทยาลัย “ เฮ้ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เดี๋ยวๆ ! ” คริสเทนเอาเท้าจิกพื้น “ นี่ชั้นต้องเข้าไปนั่งกับเธอด้วยเหรอ? ” “ แน่สิ ชั้นไม่ยอมนั่งเป็นนังโง่ท่ามกลางเหล่าปัญญาชนอันทรงเกียรติอยู่คนเดียวในห้องนั้นตลอดสองชั่วโมงหรอกนะ ” บริทนีย์ตอบก่อนจะลากคริสเทนไปต่อ “ โอยไม่ๆ ๆ ฝันไปเถอะ ไม่มีทางแน่นอน ” หญิงสาวไม่เล่นด้วย “ ชั้นนึกว่าแค่มานั่งข้างนอกรอเธอประชุมเสร็จเฉยๆ ถ้าต้องเข้าไปด้วยก็ขอตัวล่ะ ” “ อย่าหันหลังกลับไปนะคะคุณเพื่อนขา... ถือว่าทำเพื่อมิตรภาพซักครั้ง ” บริทนีย์เปลี่ยนโหมดมาอ้อนวอน “ ถามจริงเถอะ ทำไมเธอต้องขันอาสามาเป็นกรรมการจัดงานเต้นแร้งเต้นกาบ้าบออะไรนี่ด้วยหา? สมัยไฮสคูลขนาดแค่กีฬาสีเธอยังไม่ยอมช่วยเลย ” คริสเทนสงสัยใคร่รู้ “ เพราะคณะกรรมการได้สิทธิ์ผ่านตลอดเข้างานโดยไม่ต้องเสียค่าบัตรไงยะ ” บริทนีย์แถลงไข “ ชั้นไม่ได้สวยเป๊ะอย่างหล่อนนี่ที่จะได้อาศัยผู้ชายซื้อบัตรชวนไปงานได้ แล้วถ้าชั้นจะต้องทุบกระปุกหอบเงินมาจ่ายเพื่อไปหาคู่เต้นรำเอาดาบหน้าในงาน วิธีนี้ก็คงจะเข้าท่ากว่าเยอะ ” “ โถ... แม่คุณ ” คริสเทนส่ายหน้า “ ฟังดูสิ้นหวังสุดๆ ” “ เค้าเรียกว่าผู้หญิงที่ยอมเสี่ยงกับทุกความเป็นไปได้ย่ะ ไม่ใช่สิ้นหวัง ” บริทนีย์แก้ให้ฟังดูดีขึ้น “ แล้วหล่อนล่ะ จะให้ใครพาไปงานไม่ทราบยะแม่คนสวย? ” “ เดี๋ยวนะ... นี่ชั้นต้องไปงานเต้นรำด้วยเหรอ? ” คริสเทนงงที่จู่ๆ ตัวเองก็มีตารางนัดหมายผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด “ ไม่เอาน่า... หล่อนก็รู้ว่าชั้นไม่ไปงานโง่ๆ นั่นคนเดียวแน่ ” บริทนีย์ยักไหล่ใส่ “ ตอบที่ถามมาเถอะ... ตกลงจะควงผู้ชายในสังกัดคนไหนไป? ” “ ไม่รู้ ยังไม่ได้คิด ” คริสเทนตอบ หัวสมองยังมึนตึ๊บคิดอะไรไม่ออก “ นั่นไง งั้นหล่อนก็ใช้ประโยชน์จากงานนี้ได้! ” บริทนีย์ออกไอเดีย “ งานเต้นรำหาเงินสมทบมูลนิธิช่วยเหลือผู้ป่วยมะเร็งเต้านมจะให้ประโยชน์กับชั้นยังไงไม่ทราบยะ? ” หญิงสาวถามกลับ “ ก็ใช้เป็นสถานีปลายทางความรักอันแสนจะโลเลของหล่อนไงยะ... ” บริทนีย์ตอบ “ เวลาการตัดสินใจของหล่อนมีตั้งแต่บัดนี้ไปจนถึงวันงาน ใครก็ตามที่หล่อนเลือกที่จะควงไปงานเต้นรำ คนนั้นแหละตัวจริง ” “ เอาเข้าจริงมันต้องมีกำหนดการเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนั้นเลยเหรอ? ” คริสเทนฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ “ ใช่สิ ไม่งั้นหล่อนก็คาราคาซังกับทั้งคู่อยู่แบบนี้... ” ใจจริงคริสเทนก็รู้สึกเห็นด้วยกับความคิดของบริทนีย์อยู่ลึกๆ หากจะเลือกใครซักคนมันก็คงถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจเสียที เวลาอีกไม่กี่วันที่เหลืออยู่นี้เธอจะต้องใช้มันไปกับการพิจารณารอบสุดท้าย จากปัญหาที่เคยเกิดขึ้นกับความรักครั้งล่าสุดทำให้หญิงสาวเลือกที่จะไม่เสี่ยงกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่อาจถูกซุกซ่อนเอาไว้ หากจะตัดความสัมพันธ์กับโนอาห์เพื่อสานต่อกับเอ็ดเวิร์ดเธอต้องเคลียร์ข้อข้องใจที่มีต่อตัวเขาให้หมดเสียก่อน “ โอเค... ชั้นไปก็ได้ ” คริสเทนตอบตกลง “ ดีเลยค่ะเพื่อนขา งั้นตอนนี้เราต้องรีบไปเข้าประชุมแล้วล่ะ ก่อนที่ชั้นจะโดนถอดออกจากรายชื่อกรรมการแล้วชวดบัตรฟรี ” บริทนีย์รีบระริกระรี้จูงมือคริสเทนเดินขึ้นอาคารเรียนไปยังห้องประชุมก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ การประชุมดำเนินไปอย่างเชื่องช้าน่าเบื่อหน่าย คริสเทนหาวหวอดๆ พลางส่องดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมกับภาวนาให้สองชั่วโมงอันยาวนานเหมือนตลอดกาลนี้สิ้นสุดลงไปเสียที จนในที่สุดประธานกรรมการจัดงานก็เคาะกระดิ่งเป็นสัญญาณพักครึ่งเวลา หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกที่จะได้พักยกจากการถูกทรมานในนรกบนดินแห่งนี้แม้จะเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงก็ตามที “ บริท... ไอ้ตำแหน่งเจ้าหน้าที่ระดมทุนของเธอนี่มันต้องทำอะไรมั่ง? ” คริสเทนถามขณะนั่งลงบนม้านั่ง “ ก็แต่งตัวสวยๆ ดันนมให้ล้นๆ แล้วออกไปพบพวกเศรษฐีเจ้าของห้างร้านหรือดารานักร้อง เซเลปทั้งหลายแหล่เพื่อขอเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายไงยะ ” บริทนีย์ตอบ “ เยี่ยมเลย... หล่อนกลายเป็นอีตัวแล้ว ” คริสเทนฟังแล้วสรุปความได้เช่นนั้น “ ถึงจะอีตัวก็เป็นอีตัวเฟริสต์คลาสนะยะ... ผลงานของชั้นนำคนอื่นๆ ลิ่วแบบไม่เห็นฝุ่นขอบอก แถมวันพรุ่งนี้ชั้นก็มีนัดกับตัวแทนของอาร์มี่ แฮมเมอร์อีกต่างหาก ” บริทนีย์เกทับ “ คุณพระช่วย!! แล้วเธอจะได้เจอเค้าด้วยมั้ย? ” คริสเทนถามอย่างตื่นเต้น “ ก็อาจจะ ” บริทนีย์พยักหน้า “ อย่าลืมเปิดนมให้เค้าเซ็นชื่อลงไปด้วยล่ะ ” คริสเทนอิจฉา “ เพื่อนคะ... ถ้าชั้นจะเอาอะไรซักอย่างให้มิสเตอร์แฮมเมอร์เซ็นต์ชื่อลงไป สิ่งนั้นคงต้องเป็นใบทะเบียนสมรสเท่านั้นแหละ... ” “ ชั้นดีใจที่มีเพื่อนเป็นสาวช่างฝันอย่างเธอนะ... ” คริสเทนหัวเราะ “ เสร็จจากประชุมแล้วไปเหล่หนุ่มๆ กันที่มอลล์มั้ยยะ? ชั้นต้องไปหาชุดใหม่ใส่ไปวันพรุ่งนี้ซะหน่อย ” บริทนีย์วางแผนหาที่ไปต่อ “ ไม่ล่ะ เชิญเธอเถอะ ชั้นอยากกลับบ้าน ” ใจของคริสเทนตอนนี้พะวงอยู่กับการกลับไปหาเอ็ดเวิร์ดซึ่งกำลังรออยู่ที่บ้าน “ หล่อนกลายเป็นนางถ้ำไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย? ” บริทนีย์แปลกใจที่เพื่อนซี้ปฏิเสธการไปเดินช๊อปปิ้งที่มอลล์ซึ่งเคยเป็นเหมือนกิจวัตรสุดโปรดหลังเลิกเรียน “ มีเรื่องต้องกลับไปทำเยอะแยะ... ไม่ว่างหรอก ” แค่คิดถึงบรรดาเรื่องที่ต้องกลับไปทำ คริสเทนก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “ นังแรด... หล่อนจะรีบกลับไปหาเจ้านายสุดหล่อของหล่อนล่ะสิ ” บริทนีย์เห็นอาการก็เดาออกทันที “ แล้วเมื่อวานตกลงเค้ามาหาหล่อนที่มหาวิทยาลัยทำไมไม่ทราบยะ? ” “ ไม่มีอะไร บอกแล้วไงเค้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เมื่อวานเค้าก็แค่มารับชั้นไปทานมื้อค่ำ ” คริสเทนตอบ “ ที่ไหนยะ? ” บริทนีย์ถามต่อ “ เธอต้องไม่เชื่อแน่ๆเลย มันบังเอิญมากเพราะร้านที่เค้าพาชั้นไปมันคือร้านของพ่อโนอาห์ ” หญิงสาวเล่า “ ตายโหง ร้านนั้นชั้นรู้จัก แพงรากเลือด อาหารแต่ละจานราคายังกับบ้านตากอากาศริมทะเล ” บริทนีย์เอามือทาบอก “ เกือบตรงกัน ชั้นพูดไปว่าราคาเท่าบ้านจัดสรร ” คริสเทนว่าต่อ “ แล้วบังเอิญที่สอง เมื่อวานนี้พ่อของโนอาห์ติดงาน ดังนั้นโนอาห์เลยไปดูแลที่ร้านแทน ” “ สองหนุ่มนั่นคงตีกันจนร้านพังเลยสิท่า ” บริทนีย์คาดการณ์ตามความน่าจะเป็น “ นั่นแหละที่ผิดคาด เอ็ดเวิร์ดพูดดีกับโนอาห์มาก แถมเค้ายังกอดกันด้วยนะ ” “ หล่อนไม่คิดเหรอว่ามันแปลกๆ ที่จู่ๆ เจ้านายหล่อนก็มาญาติดีกับไอ้หนุ่มที่ตัวเองเกือบจะกระทืบไปเมื่อเช้า ” บริทนีย์ตั้งข้อสังเกต “ แค่ฟังชั้นยังรู้สึกเลยว่ากลิ่นมันแหม่งๆ ” “ เอาน่ะ จะอะไรก็ช่างเถอะ ขอให้ไม่มีเรื่องก็พอแล้ว ” คริสเทนเลือกจะเชื่อในแบบที่ตนเองสบายใจ “ ไว้ใจไม่ได้นะยะ คลื่นลมที่สงบจนผิดสังเกตุ มักเป็นสัญญาณของพายุลูกใหญ่ ผู้ชายก็เหมือนร้านอาหาร ดูแค่ภายนอกไม่ได้ ” บริทนีย์เตือน “ แล้วหลังจากนั้นหล่อนไปไหนกันต่อ? ” “ ก็... ไม่ได้ไปไหน กลับบ้านเลย ” คริสเทนโกหก “ ไม่จริงน่ะ... อย่ามาแหล ” บริทนีย์จับพิรุธได้ “ โอเค... ก็ได้ ชั้นพาเค้าไปสวนที่บรู๊คลิน ” คริสเทนยอมคายความจริง “ โอพระเจ้า! หล่อนนอนกับเค้าแล้ว ” บริทนีย์รู้ความหมายในการพาไปสวนบรู๊คลินของคริสเทน “ หล่อนมันแรงตัวแม่ อีสาวไวไฟ เพิ่งเลิกกับแฟนเก่าไปแหม่บๆ ไม่ทันไรจับผู้ชายกินอีกแล้ว ” “ เปล่านะ! ” คริสเทนรีบปฏิเสธ “ แค่ไปนั่งดื่มกันเฉยๆ ” “ อย่ามาสะตอบอแหล ตอนหล่อนได้กับปีเตอร์หล่อนก็พาเค้าไปที่สวนนี้ มันคือจุดยุทธศาสตร์เผด็จศึกของหล่อน! ” บริทนีย์จำได้แม่น “ มันคนละกรณีกันย่ะ เธออย่ามาคิดว่าชั้นจะนอนกับผู้ชายทุกคนที่ชั้นพาไปที่นั่นนะ ” คริสเทนโวย “ แล้วหล่อนนอนกับเอ็ดเวิร์ดมั้ย อย่ามาแหลว่าไม่นะ อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ระริกระรี้อยากกลับบ้านจนตัวสั่นแบบนี้หรอก ” บริทนีย์เริ่มเสียงดังจนคริสเทนต้องเอามือไปปิดปากไว้ “ ก็ได้ๆ ! ” คริสเทนยอมรับ “ เรามีอะไรกันแล้ว... ” “ นั่นประไร คิดไว้ไม่เคยผิด หล่อนวางแผนใช้เต้าไต่เลื่อนขั้นจากแม่บ้านมาเป็นแม่ทูนหัวจนได้ ” บริทนีย์ปัดมือคริสเทนออกจากปากตัวเอง “ แผนเผินอะไร... บรรยากาศมันพาไปหรอก ” คริสเทนแก้ต่างให้ตัวเอง “ แล้วหล่อนพากันไปทำที่ไหน? อย่าบอกนะว่าม่านรูดแถวนั้น โรงแรมย่านบรู๊คลินนี่แหล่งเพาะพันธุ์หนูและแมลงสาปแห่งชาติดีๆ นี่เองนะยะ ” บริทนีย์ทำหน้าแหยง “ เธอเคยไปมาแล้วล่ะสิ ” คริสเทนย้อน “ ฟังเขาว่ากันมาหรอกย่ะ ” บริทนีย์ปัดข้อกล่าวหาให้พ้นตัว “ แล้วเมื่อคืนหล่อนไม่ได้ไปหรือไง? ” “ เปล่า... เรากลับมาที่บ้าน ” คริสเทนตอบ “ ห้องนอน ห้องน้ำ หรือห้องครัว? ” บริทนีย์ลงรายละเอียดแบบเจาะลึก “ ห้องรับแขก... ” คริสเทนตอบหน้าแดง “ ไปได้ไม่ไกลจากประตูบ้านเลยนะแม่คุณ... แล้วทำกันไปได้ยังไงอากาศหนาวจะตายชัก ” แค่ฟังบริทนีย์ก็ขนลุกแล้ว “ เค้าจุดเตาผิง ” คริสเทนบอก “ ตายแล้วโรแมนติก... ยังกับฉากในนิยายของนิโคลัส สปาร์ค ” บริทนีย์ฟังแล้วเคลิ้ม “ แล้วลีลาเป็นไงมั่งยะ? ” “ เธอนี่มาถามอะไรแบบนี้ได้ไง! ” คริสเทนทำโวยแล้วหันหน้าหนี “ คายมา ชั้นรู้ว่าหล่อนอยากเล่าจนตัวสั่น ” บริทนีย์จะเอาคำตอบให้ได้ “ ก็ประมาณว่า... ลบความเชื่อเดิมๆ เกี่ยวกับเรื่องบนเตียงของหนุ่มอังกฤษทิ้งไปได้เลย ถึงเวลาชำระประวัติศาสตร์ใหม่แล้ว ” คริสเทนเฉลยเป็นนัยๆ “ มิน่าล่ะหล่อนถึงรีบร้อนอยากกลับไปหาเขานัก ” บริทนีย์อิจฉาตาร้อน “ เล่ามาให้ละเอียดเดี๋ยวนี้ว่าเค้าทำอะไรยังไงมั่ง เอาตั้งแต่เข้าบ้านมาเลย ” “ ไม่ย่ะ! ” คริสเทนลุกหนี “ อีกแป้ปเดียวก็เข้าประชุมต่อแล้ว ชั้นไปห้องน้ำก่อนล่ะ ” “ กลับมาเดี๋ยวนี้นะยะ! ” บริทนีย์ตะโกนไล่หลัง คริสเทนรีบเดินหนีไปยังห้องน้ำหญิงซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่ยังไม่ทันจะไปถึงเธอก็ชนเข้ากับโนอาห์ซึ่งกำลังเลี้ยวออกมาจากหัวมุมตึก ร่างสูงกำยำของชายหนุ่มไม่สะท้านสะเทือนต่อแรงปะทะซักเท่าไรนักผิดกับคริสเทนที่เซถลาจนเกือบจะล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น “ เฮ้ๆ เกือบไปแล้ว ” โนอาห์รีบฉุดแขนคริสเทนเอาไว้ก่อนจะล้ม “ ขอโทษค่ะ ชั้นรีบไปหน่อย คุณไม่เจ็บตรงไหนนะ? ” เธอกล่าวขอโทษหลังจากตั้งหลักได้ “ ตัวผมยังกับตึกโดนชนแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก ว่าแค่คุณเถอะไม่เป็นไรใช่มั้ย? ” ชายหนุ่มถามกลับ “ ไม่ค่ะไม่... ” คริสเทนส่ายหน้าก่อนจะถามต่อ “ แล้ววันนี้คุณมาทำอะไรเหรอคะ? ไม่มีเรียนนี่นา ” “ ก็คงมาเพราะเรื่องเดียวกับคุณแหละครับ... พวกกรรมการขอให้ร้านผมช่วยรับผิดชอบเรื่องอาหารในงานน่ะ ” เขาตอบ “ แต่ชั้นไม่เห็นคุณในห้องประชุมเลยนี่นา? ” หญิงสาวแปลกใจ “ ผมแค่มารับเจ้านี่เท่านั้นแหละ ” โนอาห์หยิบเอกสารที่ม้วนยัดไว้ในกระเป๋าหลังกางเกงออกมาคลี่ให้ดู “ รายการอาหารแล้วก็งบประมาณ งานนี้ต้องถือเป็นเรื่องการกุศลล้วนๆ เพราะมองยังไงก็หากำไรไม่เจอเลย ” “ ทำไงได้ล่ะคะ งานแบบนี้ก็ต้องช่วยๆ กันไปล่ะนะ ” “ นั่นสิครับ ก็คงต้องอย่างงั้นแหละ ” ชายหนุ่มม้วนเอกสารยัดกลับเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม “ ว่าแต่คุณมีใครชวนไปงานเต้นรำรึยังล่ะ? ” “ หือ... ชั้นเหรอ? ” คริสเทนพยายามตอบแบบที่ไม่เชิงปฏิเสธไปซะทีเดียว “ ยังหรอกค่ะ ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าจะไปมั้ย ” “ ผมมีบัตรสองใบ ถ้าคุณอยากไปด้วยกันน่ะนะ... ” โนอาห์เสนอตัว “ แต่ถ้าคุณไม่ไปผมก็ไม่ไปเหมือนกัน ” “ ขอบคุณมากค่ะ ไว้ใกล้ๆ ถึงวันงานแล้วชั้นให้คำตอบก็แล้วกันนะ ” คริสเทนกั๊กคำตอบเอาไว้ “ ผมอยากไปกับคุณนะคริส... ” โนอาห์อ้อน “ ตั้งแต่คืนนั้นเรายังไม่มีโอกาสอยู่ด้วยกันอีกเลย ” “ ชั้นยุ่งๆ น่ะค่ะ... ” คริสเทนปด “ ยุ่งๆ แน่เหรอ? ” โนอาห์ถาม “ แน่สิ ชั้นจะโกหกทำไม... ” คริสเทนแอบไขว้นิ้วขณะตอบ “ ไม่รู้สิ ผมอาจจะคิดมากไป แต่บางครั้งผมก็รู้สึกเหมือนคุณไม่ต้องการผมแล้ว... ” ชายหนุ่มตัดพ้อ “ ไม่จริงหรอกค่ะ คุณคิดมากไปแล้ว... ” คริสเทนตะโกนขอโทษโนอาห์อยู่ในใจ เธอรู้สึกผิดอย่างรุนแรงที่เลี้ยงไข้เขาเอาไว้เป็นตัวสำรองกรณีเผื่อเหลือเผื่อขาด “ ได้ยินอย่างนั้นผมก็โล่งใจ... ” โนอาห์ยิ้มออก “ งั้นเดี๋ยวประชุมเสร็จเราไปหาอะไรทานกันมั้ย? ไปบ้านผมก็ได้เดี๋ยวผมทำอะไรอร่อยๆ ให้ทาน ” จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 07:09:47

ความคิดเห็นที่ 9 “ ชั้นอยากไปนะคะ... แต่วันนี้ชั้นมีเรื่องต้องกลับไปทำจริงๆ ” หญิงสาวอ้าง “ ไว้วันหลังแล้วกันนะ... ” “ โอเค... ” โนอาห์กลับมารู้สึกว่าบางทีลางสังหรณ์ของตนอาจไม่ได้ผิดพลาด ความผิดปกติของคริสเทนนั้นไม่ใช่เรื่องที่เขาคิดมากไปเอง “ งั้นไว้วันหน้าก็ได้ครับ... ” “ ขอโทษจริงๆ นะ ” คริสเทนจับมืออีกฝ่ายเอาไว้ “ ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็คุณไม่ว่างนี่... ” โนอาห์ยกมืออีกข้างมากุมมือคริสเทนตอบ “ งั้นเดี๋ยวชั้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนแล้วกัน เดี๋ยวต้องเข้าไปประชุมต่อแล้วล่ะค่ะ ไงไว้ค่อยคุยกัน... ” “ ชัวร์... ผมอยากคุยกับคุณเสมอแหละ... ” โนอาห์ปล่อยมือคริสเทนและมองเธอวิ่งเข้าห้องน้ำไป ในใจของชายหนุ่มเชื่อมั่นอย่างสุดซึ้งว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติและไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ สิ่งนั้นทำให้คริสเทนเริ่มตีตัวออกห่างและสงวนท่าทีมากกว่าที่เคย บางทีหล่อนอาจจะรู้ว่าฟรานเชสไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องของเขา หรือบางทีก็อาจจะรู้อะไรที่มากกว่านั้น เมฆดำแห่งปัญหาที่ก่อตัวหนาแน่นขึ้นโดยไม่อาจระบุสาเหตุอันแน่ชัดทำให้เด็กหนุ่มกลุ้มจนแทบจะคลั่ง  เขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าการเปลี่ยนแปลงอันแสนเฉียบพลันนี้มีต้นเหตุมาจากอะไรกันแน่... การประชุมเสร็จสิ้นลงเมื่อเข็มนาฬิกาชี้ไปที่เวลาบ่ายโมงตรงพอดี คริสเทนรีบกลับไปถึงบ้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากช่วงเวลาอันน่าเบื่อเป็นประวัติการณ์ได้จบลง สิ่งเดียวที่เธอต้องการเพื่อเยียวยาสภาพจิตใจคือกลับไปกินมื้อกลางวันแล้วตามด้วยนอนขลุกอยู่ใต้ผ้านวมกับเอ็ดเวิร์ด ระหว่างทางเดินจากป้ายจอดรถประจำทางกลับไปยังบ้านนั้นหญิงสาวแวะซื้ออาหารกลางวันที่ร้านบลูเบล ระหว่างรออาหารที่สั่งเสียงเอะอะมะเทิ่งจากโต๊ะหัวมุมในสุดก็ดึงสายตาเธอให้หันไปเจอหญิงสาวหน้าตาคุ้นเคยคนหนึ่งกำลังนั่งสรวลเสเฮฮากับเหล่าหนุ่มนักสเก็ตบอร์ดอยู่ “ เฮ้... คนสวย บังเอิญจังเลย! ” หญิงสาวคนนั้นโบกมือเรียก “ คุณเป็นเพื่อนเอ็ดเวิร์ดใช่มั้ยคะ? ” คริสเทนจำชื่ออีกฝ่ายไม่ได้ “ ไลลา เวสต์จ้ะ... ” ไลลาแนะนำตัวอีกครั้ง “ มานั่งด้วยกันก่อนมั้ย หนุ่มๆ พวกนี้น่ารักมากแถมยังกินเบียร์กันตั้งแต่หัววันเลย ” “ น่าสนุกนะคะ แต่ไว้คราวหลังแล้วกันค่ะ ชั้นแค่แวะมาซื้อมื้อเที่ยงกลับไปให้เอ็ดเวิร์ดเฉยๆ ” คริสเทนบอกปัดหลังจากพบว่าผู้ชายฝูงนั้นกำลังพากันจ้องบั้นท้ายเธออย่างไม่วางตา “ แหม น่าเสียดายจัง... ” ไลลาจับมือผู้ชายคนที่กำลังลูบไล้ที่ต้นคอเธอ “ หนุ่มๆ พวกนี้อาสาจะเป็นเจ้ามือเชียวนะ... ” “ ท่าทางคุณคงได้อิ่มแบบสุดๆ เลยล่ะ... ” คริสเทนมองอย่างหวาดๆ “ ชั้นก็ว่าอย่างนั้นแหละ... ” ไลลาชายตามองเหล่าเหยื่อที่กำลังจะถูกเธอสูบพลังชีวิตในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทั้งหมดที่เธอจะได้จากพวกเขายังไม่เทียบเท่าการสูบพลังของเอ็ดเวิร์ดเพียงครั้งเดียว “ เสียดายถ้าเอ็ดเวิร์ดยอมเลี้ยงมื้อเที่ยงชั้น ชั้นคงจะอิ่มกว่านี้มาก... ” “ คุณไปหาเอ็ดเวิร์ดที่บ้านมาเหรอ? ” คริสเทนสะดุดกับคำบอกเล่าของไลลา “ ก็แวะไปทักทายนิดหน่อยเท่านั้นล่ะจ๊ะ... ” ไลลาบอก “ เหรอคะ... ” คริสเทนไม่พอใจขึ้นมานิดๆ เมื่อรู้ว่ามีผู้หญิงแวะไปหาเอ็ดเวิร์ดยามที่เธอไม่อยู่ “ ตอนแรกว่าจะชวนเค้าออกมากินมื้อเที่ยง แต่เห็นเค้าดูเพลียๆ ชั้นก็เลยไม่รบกวนดีกว่า ” “ ดีแล้วล่ะค่ะ ให้เค้าพักผ่อนเถอะ เพราะเดี๋ยวเค้าคงมีอะไรให้ทำอีกเยอะ ขอตัวก่อนนะคะ ” คริสเทนหันกลับเดินไปยังจุดรอรับอาหาร “ อย่าลืมซื้อซินเนมอนโรลด้วยล่ะ ” ไลลามองเห็นพายุลมหึงที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ในจิตใจของคริสเทน และมันก็ทำให้เธอนึกอยากเล่นสนุกอะไรขึ้นมานิดหน่อย “ อะไรนะคะ? ” คริสเทนไม่เข้าใจ “ อ้าวเธอไม่รู้เหรอ? เอ็ดเค้าชอบซินเนมอนโรลของร้านนี้มากเลยนะ... ” ไลลาออกจริตประหลาดใจพอประมาณ " เวลาเราออกมาทานอาหารกันทีไร เค้าก็จะแวะมาซื้อซินเนมอนโรลที่ร้านนี้ติดมือกลับบ้านทุกครั้ง " “ คุณรู้ดีจังเลยนะ ” น้ำเสียงคริสเทนเริ่มกระด้างขึ้น หญิงสาวรู้ตัวดีว่าอีกฝ่ายจงใจพูดให้เธอรู้สึกตกเป็นรอง “ ก็นะ... ตามประสาคนมีอดีตต่อกันน่ะ... ” ไลลาลอยหน้าลอยตาพูด “ อดีตก็เป็นได้แค่อดีตนะคะ... มันก็มีประโยชน์แค่เอาไว้เตือนใจไม่ให้ทำพลาดซ้ำรอยเดิมอีก ” คริสเทนสวนกลับ “ หรือบางครั้งก็มีไว้ระลึกถึงว่ามันหอมหวานแค่ไหนเพื่อหนีจากปัจจุบันอันไม่น่ารื่นรมณ์เท่าที่ควร... ” การยั่วโมโหคนอื่นทำให้ไลลาสนุกได้เสมอ “ อะไรก็ช่าง... อาหารชั้นได้แล้ว ขอตัวล่ะค่ะ ” คริสเทนเถียงไม่สู้ “ คุยกับเธอแล้วสนุกจัง ไงไว้โอกาสหน้าคุยกันใหม่นะจ๊ะ... ” ไลลาโบกมือให้ “ ชั้นจะตั้งตารอเลยล่ะ ” หญิงสาวกัดฟันพูดอย่างแค้นใจ คริสเทนเดินไปรับอาหารแล้วรีบออกจากร้าน เธอมองพอร์คชอปกับสลัดในถุงด้วยอารมณ์สับสนระคนโมโหอย่างบอกไม่ถูกก่อนจะตัดสินใจย้อนกลับเข้าไปในร้านอีกครั้งเพื่อซื้อซินเนมอนโรลเพิ่มโดยพยายามไม่หันไปสนใจไลลาที่กำลังจ้องมาทางเธอพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี เสียงประตูบ้านปิดดังลั่นปลุกให้เอ็ดเวิร์ดลืมตาตื่นขึ้นหลังจากงีบหลับไปตั้งแต่ช่วงเช้า เขายันตัวลุกจากโซฟาแล้วเดินโซซัดโซเซออกจากห้องรับแขกตรงไปหาคริสเทนที่กำลังถอดรองเท้ายัดเก็บเข้าตู้ “ กลับมาแล้วเหรอ... ” เอ็ดเวิร์ดทักด้วยรอยยิ้มแบบงัวเงียสุดๆ “ ค่ะ... นี่มื้อเที่ยงคุณ ” คริสเทนยัดถุงใส่มือเอ็ดเวิร์ดก่อนจะเดินกระแทกเท้าขึ้นชั้นสองไป “ อะไรกัน... ” ชายหนุ่มพึมพำกับตนเองด้วยความงุนงง เขาเดินเข้าครัวไปแล้วจัดอาหารลงใส่จาน ไม่นานนักคริสเทนก็เดินตามเข้ามาด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ “ เฮ้... นี่ของชอบชั้นเลย เธอรู้ได้ไงเนี่ย? ” เอ็ดเวิร์ดทำท่าถูกอกถูกใจกับซินเนมอนโรลที่อยู่ในถุง ด้วยพยายามจะปรับบรรยากาศอันมาคุให้ผ่อนคลายลง “ ชั้นไม่รู้หรอก คนอื่นเค้ารู้น่ะ... ”  คริสเทนตอบแล้วย้อนถามกลับเสียงมึนตึง “ แล้ววันนี้คุณทำอะไรมั่งล่ะ? ” “ ก็... ล้างจาน นอน ตื่นมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็นอนต่อ... ” เขาตอบ “ แค่นั้นเหรอ? ” “ ก็ชั้นง่วงมากนี่นา แล้วเธอก็รู้ดีที่สุดว่าทำไมชั้นถึงง่วงขนาดนั้น... ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปสวมกอด " เลิกตีหน้าซื่อได้แล้ว " คริสเทนผลักเอ็ดเวิร์ดออก " โอเค... นี่มันอะไรกัน " เอ็ดเวิร์ดหมดความอดทน " บอกเหตุผลที่ดีๆ มาซักข้อซิว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงมาทำปั้นปึ่งใส่ชั้น? " “ ก็คุณโกหก... ” คริสเทนตอบ " เรื่องอะไรไม่ทราบ? " เอ็ดเวิร์ดถามกลับไป " ชั้นถามคุณว่าวันนี้ทำอะไรมั่ง ทำไมคุณไม่พูดล่ะว่าไลลามาหาคุณที่บ้านด้วย? " “ นี่เธอไปเจอไลลามาเหรอ? ” เมื่อได้ยินชื่อไลลา เอ็ดเวิร์ดก็พอเข้าใจว่าทำไมจู่ๆ อีกฝ่ายถึงหัวเสียได้ขนาดนี้ “ นั่นไม่สำคัญหรอก มันสำคัญที่ว่าทำไมคุณต้องปิดบังต่างหาก ”  คริสเทนว่า “ ก็มันไม่สำคัญ! มันไม่มีอะไรคริสเทน เค้าก็แค่แวะมากวนประสาทชั้นเหมือนครั้งก่อนที่เธอเห็นนั่นแหละ ” เอ็ดเวิร์ดตอบ “ งั้นเหรอ..? ” คริสเทนยังไม่เชื่อ “ ก็ใช่สิ! ” เอ็ดเวิร์ดยืนยัน “ เธอก็เห็นระหว่างชั้นกับเค้าเป็นยังไง แค่พูดดีๆ กันยังยากเลย ” “ แต่คุณกับชั้นมันก็เป็นแบบนั้นนี่... เราก็ทะเลาะกันตลอด ” คริสเทนมองย้อนกลับในมุมของตนเอง “ กับเธอมันไม่เหมือนกัน... ชั้นแค่ไม่รู้จะเริ่มเข้าหาเธอยังไงเลยได้แต่ชวนทะเลาะ เพราะไม่งั้นเราก็คงไม่มีอะไรจูนเข้าหากันได้เลย ” ชายหนุ่มอธิบาย  “ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ชั้นไม่อยากทะเลาะกับเธอแล้ว... ชั้นอยากให้เราเป็นอย่างเมื่อคืน อยากให้เราคุยกันได้แบบเมื่อเช้า เพราะนั่นมันมีความสุขกว่ามานั่งตะโกนใส่กันเป็นไหนๆ ” " คุณสองคนไม่ได้มีอะไรในกอไผ่แน่นะ? " คริสเทนถามย้ำ " ไม่มีและไม่คิดจะมีด้วย! " เอ็ดเวิร์ดย้ำชัด " ถ้าเธอจะยังระแวงชั้นก็ตามสบาย แล้วแต่เธอ " " โอเค... ไม่ระแวงแล้วก็ได้ค่ะ... " คริสเทนเสียงอ่อนลง " ชั้นก็แค่กลัวจะซ้ำรอยเดิม... คือคุณก็รู้นี่ว่าชั้นกับแฟนเก่าเราจบกันเด้วยเรื่องอะไร " " แล้วเธอคิดว่าชั้นเป็นคนแบบนั้นหรือไง? " ชายหนุ่มเคืองที่โดนเอาไปเหมารวม " ไม่ค่ะ ไม่เลย... บอกแล้วไงชั้นแค่กลัว แบบว่ามันฝังใจน่ะ... " คริสเทนรีบพูดแก้ข้อเข้าใจผิด " งั้นก็สบายใจได้แล้ว เพราะถ้าชั้นบอกว่าไม่มีอะไร มันก็คือไม่มีอะไร " เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ " มากินเถอะ... อาหารเย็นหมดแล้ว " " อือ... " หญิงสาวเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงตาม " งั้นตอนนี้เราดีกันแล้วใช่มั้ย? " " ยังหรอก " เอ็ดเวิร์ดส่ายหน้า " โหย... ไม่เอาน่ะ... ชั้นขอโทษที่ดราม่าใส่คุณ เราช่วยทำเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นได้มั้ย " คริสเทนขอร้องเมื่อความสัมพันธ์ที่เพิ่งจะเริ่มกลับส่อแววจะล่มเสียแล้ว " ชั้นทำไม่ได้... " ชายหนุ่มไม่ยอมทำตามที่เธอขอ " โธ่... " คริสเทนจ๋อย " ขอร้องล่ะค่ะ... " " ชั้นทำไม่ได้จนกว่า... " เอ็ดเวิร์ดจ้องคริสเทนด้วยสีหน้าบึ้งตึง " จนกว่าอะไรคะ? " คริสเทนรอฟังเงื่อนไข " จนกว่าเธอจะส่งเกลือให้ชั้น พอร์คชอปนี่จืดมาก " เอ็ดเวิร์ดยิ้มก่อนจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ " นี่แกล้งอำชั้นเหรอ! " คริสเทนโยนขวดเกลือใส่แต่ชายหนุ่มรับเอาไว้ได้ทัน " ก็เธออยากมาเหวี่ยงใส่ชั้นก่อนทำไมล่ะ " เอ็ดเวิร์ดเหยาะเกลือลงจาน " คบกันวันเดียวก็หาเรื่องทะเลาะได้แล้ว สมกับเป็นเธอจริงๆ " " ก็ชั้น... " คริสเทนเถียงไม่ออก " เอาเถอะ... ยังไงก็ช่าง เรื่องนี้ก็ยังมีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อยชั้นก็ได้รู้ว่าเธอหวงชั้นมากแค่ไหน " เอ็ดเวิร์ดตัดบทยกหางตัวเอง " กินเงียบๆ ไปเถอะ! " " คริสเทน... " เอ็ดเวิร์ดเรียกเสียงนุ่ม " มานี่มา... " " ไม่มีทาง " คริสเทนเล่นตัว " มาเหอะน่า... " เขาเขยิบเก้าอี้ออกแล้วตบลงที่ตักของตนเอง " มานั่งตรงนี้ " " เฮอะ... " หญิงสาวทำเป็นลุกไปนั่งอย่างเสียไม่ได้ เอ็ดเวิร์ดรีบสอดแขนกอดรั้งตัวเธอเอาไว้ให้นั่งนิ่งๆ " ไม่เอาอีกแล้วนะ... " เขากระซิบข้างหูเธอ " ไม่ทะเลาะแล้ว... " " ค่ะ... " คริสเทนพยักหน้า " แฟนเก่าเธอจะเป็นยังไงก็ช่างเขา ชั้นเป็นชั้น และชั้นก็มีแต่เธอ รู้แค่นั้นก็พอแล้ว " เอ็ดเวิร์ดปัดปอยผมของหญิงสาวออกก่อนจะจูบเบาๆ เข้าที่ต้นคอของเธอ " คุณจะน่ารักไปถึงไหนกันคะเอ็ดเวิร์ด ”  คริสเทนกระซิบกลับใบหน้าของเธอร้อนผ่าว " แค่นี้ชั้นก็หลงคุณจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว " " ช่วยไม่ได้ ก็เธอมาทำให้ชั้นหลงเธอก่อนนี่นา... " " ชั้นรักคุณนะ... " คริสเทนขยับตัวหันมาซบหน้าเข้าที่อกของชายหนุ่ม " ชั้นก็ เอ่อ... " เอ็ดเวิร์ดเกือบหลุดพูดบอกรักออกไป " ชั้นก็เหมือนกัน... " “ ชั้นก็เหมือนกัน ” อีกแล้ว... คริสเทนนึกในใจ แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อเอ็ดเวิร์ดก็ชิงก้มลงจูบเธอเสียก่อน สัมผัสอันอุ่นชื้นของลิ้นที่ชอนลึกผ่านริมฝีปากเข้าไปทำให้หญิงสาวลืมความคิดฟุ้งซ่านในหัวจนหมดสิ้น ชายหนุ่มดึงสเว็ตเตอร์ของคริสเทนจนคอเปิดแล้วก้มลงขบเข้าที่หัวไหล่ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนสูงขึ้นไปซุกไซร้ยังซอกคอ หญิงสาวส่งเสียงครางออกมาเบาๆ ผิดกับหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะระเบิด มือทั้งสองข้างสาละวนอยู่กับการถลกถอดเสื้อยืดของเอ็ดเวิร์ดขึ้น แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้ทำอะไรมากกว่านั้นพลันเสียงโทรศัพท์ของคริสเทนก็ดังขัดจังหวะเกมรักขึ้นมากลางคัน " ขอโทษค่ะ... " คริสเทนลุกขึ้นจากตักของเอ็ดเวิร์ดแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อดูเบอร์ " อ่า... ชั้นต้องรับสายนี้ล่ะ... " " โอเค... รีบมาล่ะ ชั้นจะรอตรงนี้... " เอ็ดเวิร์ดกัดริมฝีปากพร้อมกับเอื้อมมือไปขยำบั้นท้ายคริสเทนอย่างหมั่นเขี้ยว เมื่อของหวานดิ้นได้จานใหญ่เดินออกไปรับโทรศัพท์นอกห้องครัวเอ็ดเวิร์ดก็กลับมาสนใจมื้อกลางวันของตนต่อ เขาตักสลัดเข้าปากและเคี้ยวตุ้ยๆ ทีละคำ จนเมื่อกินเกือบหมดจานคริสเทนก็เดินทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกกลับเข้ามา “ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ “ เอ็ดเวิร์ดถามเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวไม่สู้จะดีนัก “ ชั้นซวยแล้ว... ” คริสเทนทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง “ เฮ้... มีอะไรร้ายแรงรึเปล่า? ชั้นช่วยอะไรได้มั้ย? ” ชายหนุ่มรีบลุกมานั่งยองลงข้างเก้าอี้ของคริสเทน “ คุณต้องช่วยเลยล่ะ... ” เธอตอบ “ ได้ๆ ได้อยู่แล้ว ว่าแต่มันเรื่องอะไรล่ะ? ” เอ็ดเวิร์ดตบปากรับคำ คริสเทนสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันมาตอบคำถามนั้นด้วยใบหน้าจริงจังที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ “ แม่ชั้นมา... ” จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 07:13:20

ความคิดเห็นที่ 10 หายหน้าไปนานเลยรอบนี้ พอดีว่าช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมางานค่อนข้างยุ่งครับ ต้องออกไปต่างเมืองเลยไม่มีเวลาเข้ามาโพส วันนี้ก็เลยโพสทีเดียวยกตอนไปเลย บทนี้แก้ไขไปจากเดิมค่อนข้างเยอะครับ ทั้งเรื่องบทบรรยายและเนื้อเรื่องบางส่วน เพื่อให้สมเหตุสมผลและมีความสละสลวยอ่านง่ายขึ้น @คุณscottie ตอนนี้มีบทบรรยายเยอะขึ้นกว่าตอนที่แล้วพอสมควรเลยครับ หลังจากเสร็จสิ้นกับการปรับปรุงเรื่องนี้ ก็มีพล๊อตเรื่องใหม่เตรียมเอาไว้แล้วครับ กะว่าจะใช้เป็นงานแก้ตัวโดยอาศัยคำแนะนำที่ได้รับจากผู้อ่านไปพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้น ถ้าเสร็จเรียบร้อยก็จะมาโพสให้ได้อ่านติชมกันนะครับ :-) จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 07:20:13

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาทักทายครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 55 15:38:05

ความคิดเห็นที่ 12 กษัตริย์อังกฤษเจอกับลูกของเทพีอโพรเดที มีฉากเลิฟซีนด้วยอ่ะ อิ อิ จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปน๊า เมื่อเอ๊ดเวิร์ดไม่สามารถบอกรักคริสเทนได้ จากคุณ : ลูกแก้ว เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 18:58:04 A:80.187.97.153 X: TicketID:363921

ความคิดเห็นที่ 13 รอนานมากคะกว่าจะมาอัพ นึกว่าจะเลิกอัพให้อ่านซะแล้ว จากคุณ : Memory of life เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 15:36:38