หนูน้อยหมวกแดง (ShortShortStory ชุด นิทานโชกเลือด)

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

“เสร็จหรือยัง ลูกรัก”

เธอตักน้ำเย็นๆ ราดรดลงบนร่างที่เติบโตเต็มสาว พยายามขัดล้างความรู้สึกสะอิดสะเอียนที่ยังคงค้างอยู่ให้หลุดออกไป ซึ่งเธอก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะรอยเปื้อนเหล่านั้นมันฝังลึกยิ่งกว่านั้น ลึกถึงภายในจิตใจ

‘ฉันคงต้องถลกหนัง เฉือนเนื้อตัวเองออกมาเพื่อล้างมัน’ เธอยิ้ม ‘หรือไม่ก็ถลกหนังพวกมันให้หมดทุกตัว’

“เสร็จหรือยัง” คำว่า ‘ลูกรัก’ หายไปแล้ว และเธอรู้ว่านั่นเสียงเตือนถึงอันตราย เธอตักน้ำเย็นราดลงบนหัวเป็นครั้งสุดท้าย

“เสร็จแล้วค่ะแม่”

แม่ที่เป็นเพียงแค่คำเรียกหา ไม่มีใครในนี้รู้ว่าแม่ที่แท้จริงของตนนั้นคือใคร มีตัวตนอยู่จริงหรือไม่ ‘แต่ใครจะสน’ ก็ในเมื่อผุ้หญิงพวกนั้นก็ยังไม่เคยใส่ใจ ขายพวกเธอ ทอดทิ้งพวกเธอให้มาอยู่ในสถานที่ ที่สมควรมีชื่อเล่นว่านรก และมีชื่อจริงที่ไม่สมควรเอ่ยจากปากแห่งนี้

“เอาของในตะกร้าไปให้คุณยายด้วย” แม่พูดโดยไม่แม้แต่จะมองหน้า และนางไม่จำเป็นต้องกำชับอะไรเป็นพิเศษ เพราะสิ่งเหล่านั้นได้ถูกฝังลงไปในหัวของพวกเธอตั้งแต่ยังเด็กแล้ว พวกเธอต่างรู้ดีว่าจะต้องเจอกับอะไรหากทำของเสียหาย

เธอหยิบเสื้อคลุมของตนออกมา เสื้อคลุมสีขาวสะอาดตา ขาวราวกับผ้าห่อศพ และในยามที่คลุมมันเอาไว้ก็ให้ความรู้สึกเช่นนั้น พวกเธอคือศพ ศพที่เดินได้ เป็นคนที่ตายไปนานแล้ว ตายไปจากความใส่ใจของสังคมเน่าเหม็นนี้

“จะรีบไปไหนหรือ น้องสาว” เสียงของนายอำเถออ้วนคนเดิม “ท่าทางน่าสงสัย คงต้องขอค้นตัวเสียหน่อยแล้ว” คำพูด กับท่าทางหื่นๆ เหมือนเดิม

ร่างอ้วนนั้นเบียดเธอให้หายเข้าไปในมุมตึก เธอหลับตา พยายามนึกถึงเรื่องที่มีความสุข เธอหัวเราะอยู่ในใจ ‘นึกไม่ออกสักเรื่อง’ เธอนึกภาพตัวเองกำลังว่ายอยู่ในน้ำที่เต็มไปด้วยฝูงปลา ปลาที่กำลังหอบหายใจ ‘เหม็นจริง’ กลิ่นคาว เมือกเหนียวลื่น สัมผัสที่ขยะแขยง

“ไปได้แล้ว” นายอำเภออ้วนเดินผิวปากจากไป ไม่สนใจของที่อยู่ในตะกร้าของเธอแม้แต่น้อย ‘มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว’ ก็แม่จ่ายให้เขาไปตั้งเยอะ

“นั่งก่อนสิยะ” นี่คือคุณยายที่ว่า แต่เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายที่แต่งตัวยิ่งกว่าผู้หญิง ฉันวางตะกร้าลงบนโต๊ะ นั่งรอให้เขาตรวจดูของที่อยู่ข้างใน ผงละเอียดสีขาวราวแป้ง สีขาวเหมือนกับเสื้อคลุมของฉัน สีขาวราวกับผ้าห่อศพ

คุณยายทดลองสินค้าเหมือนเคย เขาทำตาลอย หรือไม่มันก็ลอยของมันเอง ก่อนเธอจะเอ่ยปากพูดสิ่งที่ไม่เคยพูด และเขาคงจะรู้สึกเสียใจ หากว่าเธอยังคงมีความเสียใจเหลืออยู่

“จะลองบ้างไหมยะ” แน่นอน ฉันลอง จะแปลกอะไร โลกมันคงไม่เฮงซวยไปมากกว่านี้อีกแล้ว ฉันทำตามที่เห็นคุณยายทำ

ทันใดนั้น ฉันก็กลายเป็นเด็กน้อย เด็กน้อยถือตะกร้าใบโตเดินเล่นอยู่ชายป่า เป็นครั้งแรกที่ฉัน มีความสุข ทั้งๆ ที่ฉันก็ไม่เคยรู้ว่าความสุขที่ว่ามันเป็นอย่างไร แต่ฉันมีมัน มีมันอยู่เต็มตะกร้าใบโต หมาป่าสีดำตัวโตโผล่ออกมาจากในป่า ฉันจ้องหน้า มันจะมาทำลายความสุขของฉัน

“จะทำอะไรยะ”

หมาป่าพูด แต่ฉันไม่ฟัง ฉันกระโดดคร่อมมันแล้วบีบมือแน่น

“อย่านะ ช่วย...ด้วย...”

หมาป่าตัวโตแต่ช่างไร้เรี่ยวแรง ฉันบีบคอจนมันแน่นิ่งไป ความสุขของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครเด็ดขาด

“กลับมาแล้ว...แกเป็นอะไรไป แก แกจะทำบ้าอะไร...อย่า...”

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของแม่มด หลังจากกำจัดหมาป่าไปแล้ว ฉันก็จัดการกับของในตะกร้าเพิ่ม ความสุขของฉันทะลักล้นจนกระโปรงเปียกชุ่ม ฉันค้นเจอของน่าสนใจบางอย่างในบ้านของคุณยาย และเอามันใส่ตระกร้ากลับมาฝากแม่ แต่เมื่อกลับมาถึง แม่ก็หายไปแล้ว เหลือแต่แม่มดกับเหล่าสมุนของมัน

ฉันหยิบปืนกลอูชี่ที่บรรจุกระสุนจนเต็มออกมา มันใช้งานง่าย ขอเพียงได้ดูหนังดีๆ สักเรื่อง แม้แต่เด็กเล็กๆ ก็ใช้มันเป็น ฉันเลื่อนไปยังตำแหน่งอัตโนมัติ กดไกแล้วหันปากกระบอกไปรอบๆ โดยไม่ต้องเล็ง แม่มดกับสมุนของมันก็ล้มตาย

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วห้อง ราวกับรุ่งอรุณแห่งใบไม้ร่วง ย้อมเสื้อคลุมสีขาวของฉันให้กลายเป็นสีแดงเลือด สีแดงแห่งความสุข กระสุนหมดแล้ว แต่ฉันก็ยังคงเต้นรำไม่ยอมหยุด คุณยายตายแล้ว หมาป่าตายแล้ว แม่มดตายแล้ว เหลือเพียงฉัน และฉันคนเดียว

ฉันจะมีความสุขไปตลอดกาล

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 20 ส.ค. 55 08:52:46