ความคิดเห็นที่ 1 ดวงอาทิตย์คล้อยเคลื่อนต่ำลงสะท้อนกับสายน้ำในคลองทอประกายเจิดจรัส ลมเย็น ๆ พัดผ่านผิวน้ำสัมผัสต้องกายให้ความรู้สึกสุขสดชื่น นริศราเหม่อมองทัศนียภาพรอบด้านอย่างเลื่อนลอย จนเกือบสะดุดเข้ากับไม้กระดานแผ่นหนึ่งซึ่งปูพื้นไว้หยาบ ๆ “อุ้ย” ชายหนุ่มรุดไปประคอง แล้วจับเธอให้นั่งลงกับท่าน้ำ “ระวังนะ ท่าน้ำนี้ตอกเอง ไม่ค่อยแข็งแรง” รู้สึกแปลกใจเมื่อเธอพยายามเบี่ยงตัวให้หลุดจากสัมผัสของเขา “สวยดีจริง ๆ ด้วย” เธอว่าพลางกวาดมองสภาพแวดล้อมโดยรอบ “ลมก็เย็นดี ถ้าได้มาอ่านหนังสือที่นี่ทุกวัน คงสมองแล่นน่าดู” “อื่ม กันต์ก็ทำแบบนั้นแหละ” เขาพยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ ชั่วขณะนั้นเอง มีเสียงคนเปิดประตูรั้วสังกะสี ทั้งสองเหลียวมองไป ชายหนุ่มร่างสูงหิ้วกระเป๋าเอกสารก้าวพ้นประตูเข้ามา แล้วตรงขึ้นไปบนบ้านอย่างไม่ใส่ใจสายตาของทั้งคู่ “นั่นก้อง คงเพิ่งกลับมาจากทำงาน” นริศราพยักหน้ารับรู้ น่าแปลกใจที่หญิงสาวสวยเช่นนุชจรียอมใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพี่ชายของเพื่อนหนุ่ม โดยไม่ได้ผ่านการแต่งงาน เพียงชั่วครู่ ก็ได้ยินเสียงหล่อนตะโกนลงมา “อะไรกัน เข้ากะดึกอีกแล้ว” เสียงฝีเท้าของคนสองคนย่ำไปมา “กลับมาก็เย็น เดี๋ยวก็ต้องไปอีก ใช้งานคนหรือควายเนี่ย” หญิงสาวรู้สึกตกใจกับวาจาของหล่อน จนต้องหันมาใช้สายตาคำถามกับเพื่อนหนุ่ม “ก็งี้แหละ ทะเลาะกันทุกวัน กันต์ฟังจนชินแล้ว” เขากระซิบ “พี่ก้อง พี่ก้อง บอกให้หยุดไง” ตามมาด้วยเสียงคนย่ำลงบันไดรัว “จะไปไหนอีกเนี่ย” “เบื่อโว้ย” ฝ่ายชายตะคอก “แทนที่กลับมาแล้วจะได้นอน บ่นอยู่ได้” ฝ่ายหญิงโผเข้าผลักแผ่นอกชายคนรัก โวยวายต่ออย่างไม่ยอมแพ้ “ทำงานจริงหรือหนีไปเที่ยวกันแน่ หายไปทั้งวันทั้งคืน แต่เดือน ๆ หนึ่งเงินไม่พอใช้เลย” “ก็ทำงานน่ะสิ” เขาตะคอกกลับ “นุชนั่นแหละที่วัน ๆ ไม่ทำอะไร ห้องนอนไม่เคยเก็บกวาด หนังสือหนังหาก็ไม่ไปเรียน” ว่าแล้วก็ผลุนผลันไปที่ประตู หญิงสาวพุ่งตัวตามไปติด ๆ “ไปไหนอ่ะ บอกให้หยุดไง” หล่อนชี้ “ถ้าลองกล้าก้าวออกไป นุชจะไปจากที่นี่ ไปจากไอ้บ้านผีสิงซอมซ่อเนี่ยเสียที และจะไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีก” ฝ่ายชายมองกลับมาด้วยสายตาสุดจะเอือม “อยากไปไหนก็ไปเถอะ เบื่อ” ว่าแล้วเขาก็ก้าวออกนอกประตูไป นุชจรียืนอึ้งเมื่อชายคนรักไม่มีท่าทีจะงอนง้อ ก่อนจะกระแทกเท้าอย่างหัวเสีย แล้วพุ่งตัวตามออกไป “พี่ก้อง หยุดเดี๋ยวนี้นะ พี่ก้อง” “ทำไมพี่ก้องพูดกับแฟนเค้าแบบนั้น” หญิงสาวผู้สังเกตการณ์รู้สึกเห็นใจฝ่ายหญิง ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างทดท้อใจ “ก็เธอไม่น่ารักนิ” นริศราหันขวับมองมา  ทำหน้านิ่ว “กันต์ก็เป็นไปด้วยอีกคน” “อ้าว” เขาหัวเราะเบา ๆ ขบขันกับหน้างอ ๆ ที่แลดูน่ารักของเธอ “ก็อย่างที่ก้องพูดนั่นแหละ หนังสือก็ไม่ไปเรียน งานบ้านก็ไม่ทำ กลับจากทำงานเหนื่อย ๆ ยังจะมาด่าอีก ไม่รู้ก้องไปคว้ามาจากไหน” ท้ายประโยคนั้นก่อความรู้สึกบางอย่างขึ้นในจิตใจหญิงสาว “กันต์เชื่อไหม” รู้สึกลังเลที่จะบอกเขา “นุ่นก็ทำงานบ้านไม่เป็นเหมือนกัน ไม่เคยหยิบไม้ถูบ้านเลยด้วยซ้ำ” หน้าจ๋อย ๆ ของเธอทำให้เขาอดขบขันมิได้ “ไม่เหมือนกันหรอกนุ่น” “ไม่เหมือนยังไง” สายตาเธอที่มองมานั้นจดจ่อรอคำตอบ ชายหนุ่มหยุดหัวเราะ มองลึกเข้าไปในดวงตาคำถามของเพื่อนสาว นัยน์ตาคู่ใสอันไร้มนทิร “ชีวิตของคนอย่างกันต์ ก้อง และนุชจรี ไม่เหมือนกับนุ่นไง” เขาลดสายตาต่ำลงแล้วแอบถอนใจ “เพราะอย่าว่าแต่จะจ้างคนมาถูบ้านให้เลย แค่เรียนปริญญาตรียังหาต้องเงินเรียนเอง จริงไหม” นริศราทอดมองเพื่อนหนุ่มด้วยความรู้สึกหลายหลาก คงเป็นความแตกต่างนี้เองที่สร้างความรู้สึกอบอุ่นและสุขใจยามอยู่ใกล้ชิดเขา ห้วงอารมณ์นั้น หญิงสาวสัมผัสได้ถึงพลังความรักที่เบ่งบานเต็มหัวใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 09:12:26

ความคิดเห็นที่ 2 ประวิทย์หักเลี้ยวพวงมาลัยรถกลับมายังเส้นทางสายเปลี่ยว หลังจากใช้ความพยายามอยู่นานก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงารถยนต์ของญาติสาว ไม่น่าเชื่อเลยว่าแถบนี้จะมีบ้านคน ความคิดของชายหนุ่มสะดุดเมื่อเห็นคนเดินผ่านมา “เอ่อ... คุณครับ” หล่อนเป็นหญิงสาวรูปร่างดี สวมเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นรัดรูป เผยโคนขาเนียนงามและสะโพกที่แลกลมกลึง หล่อนส่งยิ้มให้เขา “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าแถบนี้มีบ้านคนหรือเปล่า” รอยยิ้มของหญิงสาวสะดุดลงเล็กน้อย เขารีบอธิบาย “คือ ผมหมายความว่า ผมมาหาเพื่อนชื่อกันต์ธีร์ ไม่ทราบคุณพอจะรู้จักบ้านเขาไหม” นุชจรีทำตาโต ก่อนจะกวาดสำรวจมองรถยนต์คันงาม แล้วส่งยิ้มให้ชายผู้เป็นคนขับ “รู้จักค่ะ” หล่อนโน้มตัวลงมาจนใบหน้าชิดช่องกระจกที่เปิดค้างอยู่ “เพราะอยู่บ้านเดียวกัน” ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างดีใจ “จริงเหรอครับ งั้นคุณช่วยพาผมไปหาเค้าหน่อยเถอะ ขอบคุณมากเลยครับ” เขาพูดรัว แล้วรีบเอื้อมไปเปิดประตูรถอีกข้างหนึ่งให้ หญิงสาวหย่อนกายลงนั่งข้าง แอบเหลือบสายตามองชายหนุ่มเจ้าของรถ ผิวเนื้อบนท่อนแขนเขาแลขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา เลยไปถึงรูปหน้าหล่อเหลากว่าชายใดที่เคยพบเจอมา “คุณเป็นเพื่อนของกันต์เหรอคะ ไม่เห็นเค้าจะเคยเล่าให้ฟัง” หล่อนถามพลางขยับท่อนขาขึ้นไขว่ห้าง เผยผิวเนียนขาวบริเวณต้นขา ประวิทย์เหลือบมองรูปร่างอรชรอ่อนแอ้นของหญิงสาว ผิวพรรณของหล่อนแลขาวผุดผาดชวนมอง จนต้องหวั่นไหวตาม “ค..ครับ คุณคงเป็น เอ่อ... น้องสาวของเขา” “เปล่าค่ะ แค่ญาติกัน” “เอ๊ย” ชายหนุ่มเผลอมองท่าทางเย้ายวนของอีกฝ่ายจนเกือบเลยทางแยก จนต้องเลื่อนเท้าไปเหยียบเบรกแทบไม่ทัน “ทางไหนครับคุณ” นุชจรีสะดุ้งเหมือนเพิ่งนึกถึงจุดประสงค์ของผู้มาเยือน “อ๋อ เลี้ยวซ้ายเจอทางดินข้างหน้าก็ตรงไป” เธอบอกโดยไม่ยอมละสายตาไปจากเขา “กันต์ มีคนมาหา” เสียงของหญิงสาวกังวานมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึง กันต์ธีร์ขยับลุกจากท่าน้ำมองออกไปนอกรั้วลวดหนาม แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรถของประวิทย์เต็มตา “พี่ประวิทย์มา” เขากระซิบ นริศราตาวาวเมื่อเห็นร่างสันทัดของญาติหนุ่มกำลังลงจากรถแล้วเดินตรงดิ่งเข้ามา   “นุ่น” ผู้มาเยือนปราดเข้ามาทันทีเมื่อเห็นเธอ “กล้ามากเลยนะที่เข้ามาถึงในบ้านของมันแบบนี้ กลับบ้านกับพี่เดี๋ยวนี้เลย” หญิงสาวถอยกรูดเบี่ยงตัวหลบจากอุ้งมือเขา “พี่ประวิทย์จะตามมาทำไมคะ นุ่นมาแป๊บเดียวก็จะกลับแล้ว” ประวิทย์ชะงักเมื่อเพื่อนชายของเธอเดินตามมาประกบข้าง ท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่สร้างความร้อนรุ่มให้กับจิตใจเป็นทวีคูณ “คุณน้าไม่มีวันยอม ถ้ารู้ว่านุ่นกล้าเข้ามาพลอดรักกับมันถึงในบ้าน” คนถูกกล่าวตกใจ  รู้สึกโกรธจัดจนลมออกหู “อย่ามาใส่ร้ายกันแบบนี้สิคะพี่ประวิทย์” เธอแย้ง “นุ่นแค่มาเที่ยวบ้านกันต์ ไม่ได้ทำแบบนั้นซักหน่อย” ประวิทย์เพ่งมองสีหน้าโกรธขึงของญาติสาว เลยไปถึงเพื่อนชายที่ยืนเคียงข้างเธอ สายตาที่มองคล้ายดูแคลน “ไม่ได้ทำ เดี๋ยวก็คงต้องได้ทำ” เขาตวาด “ไม่เชื่อ ลองดูไหมล่ะ” คำของญาติหนุ่มทำเอาเธอต้องหันมองมาทางเพื่อนชายคนสนิท ขณะอีกฝ่ายรีบก้มหน้าหลบตาแทบไม่ทัน “งั้นนุ่นกลับก็ได้” เธอบอกอย่างเสียไม่ได้ แล้วเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างขุ่นเคือง “จะได้เลิกโวยวายเสียที” กันต์ธีร์ได้สติ รีบวิ่งตามเพื่อนสาวออกไป “เดี๋ยวนุ่น กันต์จะนั่งออกไปเป็นเพื่อนนะ” ด้วยหนทางที่สลับซับซ้อนของทางเข้าบ้าน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเธอ นริศราพยักหน้ารับคำเพื่อนหนุ่ม “ไปด้วยกันแล้วให้มันได้กลับถึงบ้านจริงเหอะ” อีกฝ่ายค่อนแคะต่ออย่างมีอารมณ์ “เดี๋ยวพี่จะโทรไปเช็คคุณน้า ถ้ายังไม่ถึงบ้าน  เจอดีแน่” นุชจรีเฝ้ามองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ แท้จริงแล้ว ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผู้นี้คงเป็นคนรักหรือญาติสนิทเพื่อนหญิงของกันต์ธีร์ คิดแล้วน่าเสียดาย ประวิทย์เฝ้ามองญาติสาวก้าวขึ้นรถพร้อมด้วยเพื่อนชายของเธอ คิดจะโทรศัพท์ไปยังน้าสาว  เพื่อบอกย้ำเธอให้ตรงกลับบ้านอีกครั้ง ทว่า กลับไม่มีสัญญาณ ชายหนุ่มยกโทรศัพท์มือถือขึ้นส่องดูพลางก้าวไปที่รถ หากพ้นทางดินนี้แล้วก็คงจะโทรออกได้ เขาบอกกับตัวเองก่อนจะขยับเกียร์แล้วออกรถ ทันใดนั้นเอง ร่างของใครคนหนึ่งปราดเข้ามาขวางหน้าอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มเหยียบเบรกสุดกำลัง กระนั้น แรงกระแทกเบา ๆ ก็ทำเอาร่างนั้นร่วงลงไปกองกับพื้น เขาหยุดรถปลดเกียร์จอดแล้วรีบเปิดประตูลงไปดูอย่างตื่นตระหนก จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 09:12:57

ความคิดเห็นที่ 3 “ไม่อยากเชื่อเลยนะกันต์ ว่าพี่ประวิทย์จะตามเรามาถึงที่นี่”   นริศราเอ่ยขณะขับรถมาถึงทางออกถนนใหญ่ “เค้าคงเป็นห่วงนุ่นมั้ง” โทนเสียงต่ำ ๆ ของเขาทำให้เธอต้องละสายตาจากท้องถนนเหลือบมองมา “กันต์นี่แปลกนะ” ว่าแล้วก็หันกลับไป “เค้ากล่าวหาดูถูกกันต์สารพัด กันต์ยังมองเค้าในแง่ดีอีก นุ่นไม่ได้ทำอะไรเสียหายซักหน่อย เนี่ยไม่รู้โทรไปฟ้องแม่ ยำนุ่นเละไปถึงไหนแล้ว” ชายหนุ่มฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้  เธอไม่รู้จริง ๆ หรือว่า ตอนที่อยู่ในห้องนอนเขาเกือบจะจูบเธอ “นุ่นก็รีบเข้าบ้านละกัน แม่ของนุ่นจะได้ไม่เข้าใจผิด” เขาบอกแม้จะรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ ประวิทย์ผ่านชีวิตและความรักมามากกว่า ย่อมรู้จักแรงปรารถนาตามธรรมชาติระหว่างหญิงและชายดี “พี่ประวิทย์อาจจะไม่ค่อยน่ารักนักหรอกนะนุ่น” เขาให้ความเห็นช้า ๆ อย่างเย็นใจ ขณะทอดสายตามองเสี้ยวหน้าหวานของคนขับ “แต่กันต์ก็เชื่อนะว่า เขาเป็นห่วงนุ่นจริง” หญิงสาวนิ่งฟัง ซึมซับความคิดอ่านที่มองแต่ในแง่มุมที่ดีของเขา “อื่ม ก็อาจจะเป็นอย่างงั้น” เธอเริ่มเห็นด้วยก่อนจะเหลือบมองมาที่เขาอีกครั้ง “กันต์จำได้ไหม ที่นุ่นเคยบอกว่าไม่ชอบพี่ประวิทย์มาตั้งแต่เด็ก เพราะชอบแหย่แกล้งสารพัด แต่กันต์เป็นคนบอกให้นุ่นมองเค้าในแง่ดี ทำให้นุ่นกับพี่ประวิทย์คุยกันได้จนทุกวันนี้” ชายหนุ่มยิ้มเศร้า ๆ เบนสายตามองออกไปยังท้องถนนเบื้องหน้า คงด้วยเหตุนั้นจึงเป็นผลให้ประวิทย์ก้าวเข้ามากีดกันความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ ชั่วขณะ เสียงเพลงของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏอยู่ทำให้เขาต้องรีบรับสาย “เกิดอะไรขึ้น หื่ม กันต์ ทำไมจู่ ๆ รินถึงอยากไปพักผ่อนต่างประเทศคนเดียว” “คุณชาร์ลเหรอครับ” เขาร้องออกมาอย่างดีใจ “ผมว่ากำลังจะโทรหาอยู่” ปลายสายจับสังเกตได้ถึงอาการร้อนใจของเขา “นายมีอะไรจะบอกฉัน” “ครับ มีครับ” เขารีบบอก แล้วแอบเหลือบมองไปทางเพื่อนสาว ซึ่งเธอกำลังมองมาอย่างสนใจ “คุณชาร์ลอยู่ที่ไหนครับ ผมว่า จะขออนุญาตเข้าไปพบดีกว่า” หนุ่มใหญ่แหงนมองนาฬิกาบนผนัง  ซึ่งบอกเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว น้ำเสียงร้อนรนของกันต์ธีร์บอกให้รู้ว่า ภรรยาของเขาคงไม่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนธรรมดา “ฉันถึงบ้านแล้ว นายสะดวกเข้ามาหรือเปล่าล่ะ” “ครับ ได้เลย” เขารีบรับปาก “คุณชาร์ลรอผมประเดี๋ยวนะครับ จะเข้าไปเดี๋ยวนี้” “นี่มันเย็นแล้วนะ กันต์ยังต้องไปทำงานอีกเหรอ” เธอถามขึ้นทันทีที่วางสาย “แค่เข้าไปคุยนิดหน่อย พอดีมีเรื่องด่วน” เขาตอบ รู้สึกผิดหากต้องแจงรายละเอียดส่วนตัวของผู้เป็นนายจ้าง “นุ่นจอดให้กันต์ลงปากซอยบ้านนุ่นเลยละกันนะ เดี๋ยวกันต์จะขึ้นรถเมล์ต่อไปเอง” นริศราทอดสายตามองขอบฟ้าเหนือแนวทุ่งหญ้ากว้างของถนนเขตชานเมือง สีสันของสนธยาแลอ่อนจางลงทุกที “บ้านเจ้านายกันต์อยู่ที่ไหนเหรอ” รู้สึกเคลือบแคลงเกินกว่าจะอดกลั้นไว้ได้ “นุ่น... เอ่อ.. นุ่นไปด้วยได้หรือเปล่า” หากเขาจริงใจ ย่อมไม่มีอะไรต้องปกปิดเธอ กันต์ธีร์ตกใจเล็กน้อยกับคำร้องขอของเพื่อนสาว “มันก็ไม่ไกลจากบ้านนุ่นหรอกนะ ถนนเส้นขนานกัน” เขาบอกพลางสังเกตมองท่าทางแปลก ๆ ของเธอ “แล้วนุ่นไม่ต้องรีบเข้าบ้านไปรับหน้าพี่ประวิทย์เหรอ” “ไม่อ่ะ” เธอส่ายหน้า “ถ้าเข้าไปตอนนี้ก็ต้องเผชิญหน้า ขี้เกียจ รอให้เขากลับไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่ก็คงโทรเข้ามือถือนุ่นเอง” เขาพยักหน้าคล้อยตามเมื่อเธอยืนยัน “จ้ะ งั้นไปด้วยกัน กันต์คงใช้เวลาไม่มากหรอก” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 09:13:34

ความคิดเห็นที่ 4 ชาญหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอ่านข้อความเดิมอีกครั้ง ต้องเกิดอะไรขึ้นกับจิตใจผู้เป็นภรรยา                     ชาร์ลคะ                                            รินขอตัวไปพักผ่อนที่สวิสซักสามสี่วัน                                                   ขอรินอยู่คนเดียว ไม่ต้องห่วงนะคะ                                                            แล้วจะติดต่อไปทาง e-mail อีกที                                                                                                                                            ริน ทั้งที่ช่วงนี้รินรดากำลังอยู่ในระหว่างตัดสินใจเรื่องการมีลูก และหลังการตรวจสุขภาพแล้ว เธอคงต้องร้อนรนรอคำปรึกษาจากเขาทันทีที่กลับมา ด้วยเหตุเหล่านี้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่หญิงสาวจะหลีกหนีไปอยู่คนเดียวเพียงลำพัง หนุ่มใหญ่ขบคิดกลับไปมาอย่างวกวน เสียงรถยนต์ดังแผ่วเข้ามาภายในบริเวณบ้าน ชาญชะเง้อมองผ่านช่องกระจกที่มีมูลี่ปรับแสงกางกั้นไว้ แลเห็นรถยนต์สี่ประตูคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่ น่าแปลกที่ปกติกันต์ธีร์จะนั่งรถมอเตอร์ไซด์รับจ้างเข้ามา “หวังว่าคงไม่ใช่แขกไม่ได้รับเชิญ” เขาพึมพำกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงานตรงไปที่หน้าต่างแล้วดึงม่านปรับแสงขึ้น ภาพหญิงสาวอ่อนวัยผู้หนึ่งปรากฏแก่สายตา ร่างบอบบางอยู่ในชุดนักศึกษาสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีอ่อนแลสดใสสมวัยของเธอ เขาเพ่งสายตามองเสี้ยวหน้าหวานที่กำลังกวาดมองสภาพแวดล้อมภายในบริเวณบ้านของเขา เลยไปถึงผิวพรรณขาวผุดผาดชวนมอง ช่างแลอ่อนหวานน่ารักอย่างยากจะห้ามใจ “คุณชาร์ลครับ” ชาญสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนพุ่งเข้ามาในห้อง “เฮ้ย โผล่พรวดเข้ามาไม่เคาะประตู ใจหายหมด” เขาตวาดอย่างเสียอารมณ์แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานตามเดิม “ผมขอโทษครับ พอดีเห็นประตูเปิดแง้มอยู่ เอ่อ..คุณชาร์ลครับ ” ชายหนุ่มพูดรัวจนเขาฟังไม่ได้ศัพท์ “ใจเย็น ๆ นั่งลงแล้วค่อยพูด” เขาบอก ขณะความสนใจยังจดจ่ออยู่ที่นอกหน้าต่าง “แม่สาวคนนั้น คนเดียวกับรูปในกระเป๋าสตางค์นายหรือเปล่า” กันต์ธีร์เงียบอึ้ง ขณะหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามนายจ้าง หรือว่า...เขาจะคิดอยู่ฝ่ายเดียวว่า ชาญร้อนใจเป็นห่วงภรรยา “ใช่ครับ เอ่อ..คุณชาร์ลครับ” “ดูเป็นสาวสวยขึ้นกว่าในรูปเยอะเลย” “เอ่อ..ครับ” ลำดับความคิดเกี่ยวกับรินรดาสะดุดไปกับคำพูดเหล่านั้น “รูปนั้นสองปีมาแล้ว” “ไหนบอกว่าไม่ได้ติดต่อกันแล้วไง” ผู้แก่วัยกว่าถาม พลางเบนสายตาออกไปยังคนที่ถูกกล่าวถึง เขามองตามสายตาผู้อาวุโส เห็นภาพของเธอกำลังพิศดูพวงสีม่วงสวยของดอกเทียนหยดและเมล็ดสีเหลืองทองที่ห้อยระย้าลงมาจากต้น ก่อนจะมีหญิงสูงวัยตรงเข้ามาทักทาย “ค..ครับ ตั้งแต่วันที่คุณชาร์ลให้คำแนะนำ ผมเลยกลับไปง้อเธอ ” คนเป็นนายจ้างฟังแล้วยิ้มกว้างอย่างดีใจด้วย “นั่นไง ใช้ได้นี่ ง้อแล้วผู้หญิงยอมคืนดี แสดงว่าเค้ามีใจให้เรา” กันต์ธีร์เงียบอึ้งไปกับความเห็น หวนนึกถึงเรื่องที่เคยหนักใจ ...ขอให้เธอมีใจให้เขาเพียงผู้เดียวจริงเถอะ ชายหนุ่มแอบภาวนาอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะเรียกสติคืนกลับมา เมื่อรู้ตัวว่าหลงประเด็นไปไกล “คุณชาร์ลครับ เรื่องพี่ริน....” “รถคันนั้น เค้าขับมาส่งนายเหรอ” ผู้แก่วัยกว่ายังคงซัก รู้สึกว่าชาญจะลืมจุดประสงค์สำคัญที่เขามา “ใช่ครับ เอ่อ..คุณชาร์ลครับ พี่ร...” “ท่าทางเป็นลูกคนมีตังค์นิ...” “ช่างเธอเถอะครับ!” ชาญเบนสายตากลับมาเมื่อได้ยินเสียงห้วน ๆ เหมือนถูกตะคอก ขณะผู้อ่อนวัยกว่าลดสายตาต่ำลงอย่างรู้สึกผิด “ผมขอโทษครับ แต่ผมเป็นห่วงพี่รินจริง ๆ” ชาญถอนหายใจยาว คำบอกกล่าวกับสีหน้ากลัดกลุ้มของลูกจ้างหนุ่มทำให้เขาโกรธไม่ลง “เอ้า เรื่องมันเป็นไง  ว่ามา” “นั่นเป็นเพราะนายไม่ทำตามคำสั่งฉัน” หนุ่มใหญ่กล่าวเสียงเย็น สายตาที่มองมาคล้ายตำหนิ กันต์ธีร์ชะงัก ตกใจไปกับข้อกล่าวหานั้น “บอกแล้วว่าให้ตรงกลับบ้าน อย่าแวะ เฮ้อ...” คนพูดรู้สึกหนักใจ  เมื่อต้องหาคำแก้ตัวกับภรรยา “คุณชาร์ลรู้ใช่ไหมครับว่า พี่รินไปพักที่ไหน” ชาญทอดมองสีหน้าร้อนใจของลูกจ้างหนุ่ม แล้วถอนใจยาว “เค้าก็พูดให้นายสบายใจไปอย่างงั้น บ้านพักที่สวิสที่รินว่า คงเป็นพวกบ้านเช่าของนักท่องเที่ยวที่เคยไปพักกัน ไม่บอกรายละเอียด ใครจะไปตามถูก” “อ้าว” คนฟังทิ้งตัวลงกับพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง “งั้นทำไงดีล่ะครับ” หนุ่มใหญ่ทำท่าคิดหนักตาม ทว่า เพียงชั่วครู่ก็ปัดความกลัดกลุ้มใจออกไปอย่างรวดเร็ว “ช่างเหอะ เดี๋ยวเค้าสบายใจก็คงกลับมาเอง” ชายหนุ่มงุนงงไปกับข้อสรุปของนายจ้าง เขาทำใจได้อย่างไรกับสภาพอันน่าเป็นห่วงของภรรยา “แต่... แต่พี่รินไม่สบายด้วยนะครับ ตอนที่เห็นคุณชาร์ลซื้อสร้อ...” รู้สึกลำบากใจหากต้องแจงรายละเอียด “นั่นคงเป็นเพราะเค้าตกใจไปมากกว่า” ชาญจับสังเกตมองชายหนุ่มผู้อ่อนวัยตรงหน้า ซึ่งดูเหมือนจะห่วงใยสภาพจิตใจของรินรดามากกว่าคนเป็นสามีเอง “แล้วสร้อยนั่น มันก็แค่เป็นการจ่ายเงินเพื่อซื้อเซ็กซ์ รินเค้าไม่เก็บจุดนั้นไปคิดมากหรอก” กันต์ธีร์เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว รู้สึกบาดใจไปกับวลีนั้น ....ซื้อเซ็กซ์ หรือว่า.. ที่ผ่านมาเขาเป็นฝ่ายถูกซื้อ “ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น” ผู้สูงวัยกว่าขมวดคิ้ว รู้สึกประหลาดใจกับท่าทางแปลก ๆ ของลูกจ้างหนุ่ม “ถามจริง ๆ เถอะ นายเคยนอนกับผู้หญิงมาแล้วหรือยัง” คำถามนั้นทำเอาหัวใจของคนฟังแทบหยุด ชาญจะรู้สึกอย่างไรหากผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับคนรักเก่าของเขาเอง “หลบตาแบบนี้แสดงว่าเคย” หนุ่มใหญ่สรุปพลางเอนกายพิงพนักเก้าอี้ จับสังเกตมองลูกจ้างหนุ่ม เขาดูแปลกแตกต่างจากหนุ่ม ๆ คนอื่นเหลือเกิน “คนอย่างนายถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจ นายคงไม่มีปัญญาไปทำอะไรเขา ไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างกับไปทำความผิดมา” “ผมแค่ไม่อยากพูดถึงเธอ” เขาตัดบท รู้สึกละอายเกินกว่าจะทนฟังต่อไปได้ ชาญเงียบอึ้ง เพ่งสายตามองชายหนุ่มผู้อ่อนวัยอย่างเคลือบแคลง นริศรายกแก้วน้ำส้มที่สังวาลนำมาเสิร์ฟขึ้นจิบ กิริยามารยาทที่แลอ่อนหวานเรียบร้อยของเธอทำให้หญิงสูงวัยรู้สึกชื่นชม “หนูเป็นเพื่อนสมัยเรียนของกันต์เหรอลูก” หญิงสาววางแก้วน้ำลง  แล้วส่งยิ้มให้ผู้อาวุโส “ค่ะ เคยเรียนมัธยมห้องเดียวกัน” ผู้สูงวัยยิ้มกว้างอย่างเอ็นดู “มาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ ก็ได้นะคะ เราอยู่ด้วยกันเหมือนครอบครัว” เธอยิ้มแทนคำตอบ ก่อนจะเบนสายตามองไปอีกทาง เมื่อได้ยินเสียงคนเป็นเจ้าของบ้านแว่วมา “ขอบใจมากนะที่เข้ามา นายไม่ต้องกังวลไปหรอก ยังไงรินเค้าก็ต้องกลับมา ฉันรู้จักเค้าดี” “ครับ”  เขาพยักหน้ารับคำอย่างขอไปที แล้วเดินตรงไปทางเพื่อนสาว “เอ่อ นุ่นจ๊ะ นี่คุณชาร์ล”  เขารีบแนะนำ  “ท่านเป็นประธานกรรมการฯ โรงพยาบาลที่กันต์ทำงาน  คุณชาร์ลครับ นี่นุ่น  เพื่อนที่ผมเคยเล่าให้ฟัง” ชาญจับมองวงหน้าสวยของหญิงสาวอ่อนวัยตรงหน้า ขณะเธอโน้มตัวลงไหว้เขา รูปร่างหน้าตารวมถึงจริตกิริยาแลอ่อนหวานชวนมอง น่าเสียดายเมื่อเธอกลายเป็นผู้หญิงที่กันต์ธีร์หมายปอง “สวัสดีครับ เรียนอยู่ปีอะไรแล้วครับ” เขาทักทาย “เพิ่งปีแรกค่ะ” เธอตอบสั้น ๆ ขณะสบกับดวงตาคู่หวานเชื่อมของคู่สนทนา บุคลิกภาพที่แลดูหล่อเนี๊ยบของเขาให้ความรู้สึกหวาดหวั่นจนต้องขยับเท้าไปยืนเคียงข้างเพื่อนหนุ่ม หนุ่มใหญ่หัวเราะเบา ๆ กับท่าทางเอียงอายของเธอ  แล้วโน้มตัวไปกระซิบคนเป็นลูกจ้าง “มีแฟนน่ารักแบบนี้ เป็นฉัน..หลงตายเลย” เขาบอกแล้วเหลือบตามองมาที่เธออีกครั้ง กันต์ธีร์จับตามองผู้เป็นนายจ้าง ความรู้สึกบางประการก่อตัวขึ้นในใจเขา “งั้นผมกับนุ่นขอตัวก่อนนะครับ” เขาบอกลาไปพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมข้อศอกเพื่อนสาว แล้วผลักเบา ๆ ให้เธอไปทางประตู “หวังว่าคุณชาร์ลคงได้รับการติดต่อจากพี่รินในเร็ววัน” ผู้อาวุโสกว่ายิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี “อื่ม ไปเหอะ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกังวล” เขาบอกพลางเดินไปส่งทั้งคู่ที่ประตูใหญ่ ทอดมองกิริยาสุภาพของกันต์ธีร์ที่สัมผัสบนท่อนแขนของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ขณะเดินเคียงคู่กับเธอไปที่รถ ดูจากท่าทางภายนอกแล้ว ทั้งสองคงยังไม่มีสัมพันธ์เกินเลย ชาญนึกกระหยิ่มชื่นชมอยู่ในใจ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 09:14:20

ความคิดเห็นที่ 5 แม้แต่ภรรยาที่เหมือนชาญแสนจะรักและเอาใจใส่ เขายังตัดความกังวลและห่วงใยเธอไปได้ภายในพริบตา จะเอาอะไรกับผู้หญิงที่เป็นแค่...ทางผ่าน . ตอนที่พี่ยังเรียนอยู่ที่ออสเตรเลีย ให้เพื่อนพาไปสักเพื่อประชดผู้ชายคนหนึ่ง.....อยากบอกให้เขารู้ว่าเราเจ็บปวด อยากบอกให้เขารู้ว่า เขาทิ้งรอยแผลไว้ในใจของเรา ....แต่หารู้ไม่ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เขาไม่รู้สึก ไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำ” คงด้วยลักษณะนิสัยเช่นนี้ของเขานี่เองที่กลายเป็นพิษร้ายของกุหลาบสีดำอันฝังลึกอยู่ในหัวใจของปรียา ...หรือแม้แต่รินรดาเอง “ใครหายไปไหนเหรอกันต์” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อเขาก้าวเข้ามานั่งบนเก้าอี้โดยสารเคียงข้างเธอ “เอ่อ.. ว่าไงนะ” ห้วงความคิดคำนึงเกี่ยวกับปรียาและรินรดาสะดุดไปกับคำถามนั้น “อ้าว ก็ที่นุ่นได้ยินคุณชาร์ลบอกว่า ใครต้องกลับมา กันต์ไม่ต้องกังวล” “อ๋อ” เขาฟังแล้วถอนใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะสงสัยกับคำพูดแค่สองสามคำระหว่างเขากับชาญ ”พี่รินจ้ะ ภรรยาคุณชาร์ล เค้าไปต่างประเทศคนเดียว” หญิงสาวทำหน้านิ่ว ไปพร้อมกับขยับเกียร์รถเพื่อออกรถ “ในเมื่อเป็นภรรยาของคุณชาร์ล แล้วทำไมกันต์ต้องเป็นฝ่ายกังวลด้วยล่ะ” เธอเซ้าซี้ถามต่อ กันต์ธีร์กุมขมับ รู้สึกว้าวุ่นใจเกินกว่าจะตอบคำถามของเธอ “อื่ม เรื่องมันยุ่ง ๆ แหละ นุ่นอย่ารู้เลย” เขาตัดบท สีหน้าของหญิงสาวสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองซีกหน้าเครียดขึงของอีกฝ่าย เมื่อไหร่หนา กันต์ธีร์จะยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงกับเธอ “นุ่นหิวหรือเปล่า หาข้าวเย็นทานกันก่อนไหม” เขานึกได้หลังจากที่เธอเงียบเสียงไปนาน วงหน้าของชายหนุ่มยังแลดูขรึมกว่าธรรมดา หญิงสาวกวาดสายตามองระลอกริ้วสีส้มแดงบนท้องฟ้ายามสนธยาที่เริ่มจางลงไปทุกที “ไม่อ่ะ นุ่นรีบเข้าบ้านดีกว่า” เธอตอบแล้วเพิ่งนึกเอ๊ะใจ ป่านนี้ประวิทย์น่าจะฟ้องเรื่องของเธอกับผู้เป็นมารดาไปมากมายแล้ว “แปลกนะ ทำไมแม่ไม่เห็นโทรมาเลย” “งั้นนุ่นรีบเข้าบ้านเถอะ จอดรถปากทางหมู่บ้านนั่นแหละ เดี๋ยวกันต์ต่อรถไปเอง” เธอหักเลี้ยวรถเข้าไปหยุดอยู่บริเวณปากทางหมู่บ้านตามคำบอกของเขา ก่อนจะเหลียวมองความมืดทะมึนรอบด้าน โคมไฟริมทางสาดแสงริบหรี่ด้วยกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ใหญ่สองข้างทางที่แผ่ขึ้นบดบัง “เราจะเจอกันอีกเมื่อไหร่ดีนุ่น” เธอหมุนตัวมองกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเขา ดวงตาของชายหนุ่มแลอ่อนโยนลงกว่าเดิม “แล้วแต่กันต์สิ”  เธอว่า ความรู้สึกขุ่นมัวในใจเมื่อซักครู่จางหายไปกับคำถามนั้น “กันต์เลิกงานกี่โมงล่ะ ช่วงนี้ปิดเทอมแบบนี้ นุ่นขับรถจากบ้านไปรับได้สบาย” “อื่ม..” เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด “บางทีกันต์ก็อยู่ที่บ้านของคุณชาร์ลหลังเมื่อกี้ บางทีก็อยู่โรงพยาบาลของเขานะ เอาไว้เราโทรนัดกันอีกที” เขาบอกแล้วยิ้มให้เธอ ก่อนจะฉุกคิดถึงเรื่องสำคัญ “เอ่อใช่ แต่พอจันทร์หน้าไปแล้ว กันต์ต้องไปเรียนภาคค่ำที่มหาวิทยาลัย......แถวนี้” เขาบอกชื่อมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างออกไปนัก “กว่าจะเลิกก็คงสามทุ่มกว่า” หญิงสาวเบิ่งตากว้าง รู้สึกยินดีหากความสำเร็จของเขาจะเป็นไปได้มากกว่าการเรียนกับมหาวิทยาลัยเปิด “จริงเหรอ กันต์จะไปเรียนที่มหา’ลัยนั่นจริง ๆ เหรอ” เธอถามย้ำอย่างไม่เชื่อหู “เรียนคณะอะไร แล้วตังค์พอเรียนหรือเปล่า” เขาหัวเราะกับคำถามรัวของเธอ “บริหารธุรกิจ จะได้จบมาช่วยงานคุณชาร์ลไง ส่วนค่าเรียน คุณชาร์ลออกให้ก่อน แล้วค่อยหักออกจากเงินเดือน” “ดีใจจัง” หญิงสาวรู้สึกดีใจไม่สร่าง สองมือบีบลงบนท่อนแขนเขา “กันต์ต้องไปเรียนทุกวันนะ เลิกเรียนนุ่นจะแวะไปรับ” กันต์ธีร์สดับฟังถ้อยคำอันเปี่ยมด้วยความปิติของเพื่อนสาว รับรู้ถึงคลื่นพลังความสุขที่ถ่ายทอดผ่านสัมผัสบนท่อนแขน ได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากกายเธออันดึงดูดทุกอารมณ์และความรู้สึกเขาในห้วงยามนี้ "....กันต์รู้ไหมว่า ความรักเค้าสื่อกันด้วยภาษาใจ” ถ้อยคำของรินรดายังติดตรึงอยู่ในห้วงนึก เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้เธอ ริมฝีปากของหญิงสาวแลเรียวบางแดงระเรื่อ นริศราสบตาเพื่อนหนุ่มราวกับถูกสะกด รู้สึกสะท้านเมื่อเขาเลื่อนมือเข้ามาโอบไหล่ สัมผัสถึงลมหายใจอันร้อนรุ่ม ตามมาด้วยความอุ่นของริมฝีปาก “เอ่อ.. กันต์” หญิงสาวลดใบหน้าต่ำลงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะทันสัมผัสแนบชิดกับปากเธอแล้วก้มหน้านิ่ง กันต์ธีร์ทอดมองเพื่อนสาว ลำแสงเลือนลางอาบไล้เสี้ยวหน้าสวยหวาน อยากเชยคางเธอขึ้นจูบถ่ายทอดความรักอันดูดดื่ม แต่ก็ต้องหยุดยั้งตัวเอง “แล้วเจอกันนะจ๊ะ” เขากระซิบ แล้วลงจากรถไป หญิงสาวทอดมองตามหลังเขาที่กำลังเดินห่างออกไปยังถนนใหญ่ สัมผัสแผ่วเบาบนริมฝีปากเมื่อซักครู่ยังติดตรึงอยู่ในความรู้สึก อารมณ์รักวาบหวามรุนแรงขัดแย้งปะปนอยู่กับความรู้สึกที่ต้องต่อต้านบางประการ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 09:15:12

ความคิดเห็นที่ 6 นริศราเคลื่อนรถเข้าไปจอดภายในบริเวณบ้านทันทีที่ประตูรั้วเปิด ยังไม่ทันตั้งตัวก็เห็นร่างเล็กบางของยุพินตรงมาที่เธอ “กลับมาแล้วเหรอลูก” สตรีวัยกลางคนยิ้มกว้างทักทายลูก หญิงสาวเหลียวมองไปรอบบริเวณบ้าน น่าแปลกที่ไม่มีร่องรอยรถของประวิทย์จอดอยู่ “พี่ประวิทย์ล่ะคะแม่” เธอถามเสียงอ่อยขณะสบตาผู้อาวุโส สีหน้าของมารดาไม่มีวี่แววขุ่นเคือง “ไม่ได้มานี่ ทำไมเหรอจ๊ะ” ยุพินถามกลับด้วยความประหลาดใจ หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบด้านอีกครั้ง เป็นไปไม่ได้ที่ประวิทย์จะไม่ติดต่อหามารดาของเธอ “แล้วเค้าโทรมาหาแม่หรือเปล่าคะ” เธอซัก “ไม่เห็นโทรมานี่จ๊ะ” ผู้สูงวัยตอบแล้วอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้กับท่าทีของบุตรสาว “ทำไมเหรอนุ่น มีปัญหาอะไรกัน “ป..เปล่า หรอกค่ะ” ผู้เยาว์รีบกลบเกลื่อน “พอดีนุ่นได้ยินพี่ประวิทย์บอกว่าวันนี้จะมาหาแม่ ปรึกษาเรื่องการเรียน” “อ้อ..” ยุพินเปลี่ยนสีหน้าแปลกใจเป็นรอยยิ้มเช่นเดิม “งั้นเดี๋ยวเค้าคงติดต่อมาเอง มานี่สิจ๊ะนุ่น รู้ไหมว่าวันนี้แม่ทำอะไรอยู่” หล่อนว่าพลางโอบลูกสาวให้เดินตรงไปที่ตัวบ้าน “ทำอะไรคะ” คนถามยังไม่คลายความประหลาดใจเรื่องของญาติหนุ่ม “เค้กจ้ะ” ผู้อาวุโสบอกอย่างภาคภูมิ “ใกล้ปีใหม่แล้ว แม่เลยหัดทำ เผื่อวันหลังเกษียณจะได้มีงานอิสระทำ” หญิงสาวตาโตด้วยความยินดีระคนแปลกใจ “แม่ทำเป็นด้วยเหรอคะ“ “จ้ะ เมื่อก่อนเคยหัดทำนะ แต่วางมือไปนาน ไปจ๊ะไปชิมเค้กของแม่กัน” นริศรามองสีหน้าเริงรื่นของมารดา นับจากปมอดีตอันค้างคาอยู่ในใจผู้ให้กำเนิดคลี่คลายลง ก็ราวกับว่าแม่ของเธอพบกับชีวิตที่สดใสเช่นเดิม หญิงสาวโอบเอวบางของมารดาพลางก้าวผ่านประตูบ้านเข้าไปด้วยกันอย่างสุขใจ ........................................... 28...กลิ่นอายของอดีต http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12552454/W12552454.html แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 55 10:48:56 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 09:15:47

ความคิดเห็นที่ 7 อยากตั้งชื่อตอนนี้ว่า  "หยุดหัวใจไว้เพื่อรัก"  แต่อย่าเลยค่ะ เชย...อิ ๆ เพื่อน ๆ สังเกตไหมคะว่า  กันต์ธีร์จูบสาว ไม่สำเร็จซักที (คือ ปองใจและนริศรา  ยกเว้นปรียา) แนวคิดนี้  จะคุยให้ฟังในตอนต่อ ๆ ไปนะคะ คุณ มิสพรหล้า     ถูกค่ะ  โอเคกันเร็วเกินไป เรื่องก็จบลงพอดี   คำตอบของกันต์ธีร์มีอยู่เต็มหัวใจของเขาแล้ว เพียงแต่พูดออกมาไม่ได้  โดยเฉพาะตอนบรรยากาศไม่อำนวยอย่างตอนที่แล้ว มันเขินค่ะ คนเขียนคิดว่า  นิสัยผู้ชาย ถ้าไม่ขี้หลี หรือเจ้าชู้เกิน จะให้บอกรักเนี่ย มันยากนะคะ  ถ้าบอกแล้ว แสดงว่าพูดจากใจจริง ไม่ต้องกังวลไปนะคะ  สุดท้ายเขาก็ต้องบอกรักเธอจนได้ ในสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวย  ยิ่งกว่าตอนที่แล้วอีกค่ะ คณิตไม่ได้ไปไหน ยังคงวน ๆ เวียน ๆ เป็นเพื่อนแท้ของนริศราอยู่เช่นเดิม ปล. สัปดาห์หนึ่งมี 7 วัน  เลยต้องโพส อังคาร พฤหัส  เสาร์  เว้นวันอาทิตย์ ตอนที่ 27 นี้ยาวนะคะ  สมกับที่รอคอย คุณ  Psycho man     แฮะ ๆ บอกแล้วค่ะว่า ถ้ามีตัวละคร ชาร์ล โผล่มา จะช่วยเพิ่มอารมณ์พระเอก และอย่างที่อาจารย์เคยคาดเดาไว้   คู่แข่งที่น่ากลัวของกันต์ธีร์  ไม่ใช่ทั้ง คณิต  และประวิทย์ สำหรับประวิทย์  ในตอนที่แล้ว  มีความเห็นของเพื่อนนักอ่านในบล็อกน่ากลัวมากค่ะ บอกว่า  ประวิทย์เนี่ย หลุดมาจากนรกขุมไหน   และ เป็นสุนัขหรือไง  ถึงได้จะผสมพันธุ์กับญาติของตัวเอง ขนาดนั้นเลย 555 ความจริงประวิทย์ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก  แค่เอาแต่ใจ คำพูดของเขาที่ว่า “ไม่ได้ทำ เดี๋ยวก็คงต้องได้ทำ” เขาตวาด “ไม่เชื่อ ลองดูไหมล่ะ” คนเขียนถือว่าส่วนลึกของจิตใจประวิทย์ เห็นว่านริศราเป็นน้องสาวของเขา  ด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริง ตอนนี้ อาจารย์คงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเค้า   คุณ  scottie     ตอนต่อ ๆ ไป  จิตใจของกันต์ธีร์จะยิ่งมีทั้งความรัก ความห่วงใย และความเจียมตัว ปนเปขัดแย้งกันในหัวเค้าวุ่นไปหมด คุณ de janeiro   ดื่มน้ำ ลดความเข้มระหว่างอ่านด้วยนะคะ เดี๋ยวจะนอนไม่หลับ ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ  กุหลาบมอญ  คุณ istante และคุณ:::อาราเร่:::     จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 09:18:11

ความคิดเห็นที่ 8 กันต์ธีร์ห่วงผู้หญิงมากจัง อ่อนโยนจริง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 19:21:17

ความคิดเห็นที่ 9 โอวววว...สมกับที่รอคอยเลยค่ะ อิอิ ยิ่งอ่านยิ่งติดหนึบ อยากรู้จัง ถ้ายุพินได้รู้ว่านุ่นไปที่บ้านกันต์มาจะเป็นยังไงเนี่ย จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 22:17:38

ความคิดเห็นที่ 10 สงสัยประวิทย์จะไม่รอด ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 23:45:34

ความคิดเห็นที่ 11 มาถึงบทนี้ รู้สึกว่าชาร์ล์ เริ่มเป็นคนน่ากลัวแล้ว เพราะเขามีความฉลาด มีพลังอำนาจ และประสบการณ์ ถ้าเป็นหนังกำลังภายในก็คงระดับเจ้าสำนัก หนูนุ่น รู้สึกว่าแปลกๆไป ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ (หรือคนอ่านคิดมากไปเองก็ไม่รู้) นายกันต์ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีกแล้ว เริ่มเข้าที่เข้าทางไปเรื่อยๆ คู่นุชจรี ทำท่ามีปัญหากันเร็วกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก (หนูนุช ถ้าจะเลือกนักแสดงต้องหาหน้าตาสีหน้าแววตาเจ้าขู้นิดๆ ท่าทางอ้อนเก่งๆ และพูดเก่ง) แต่แบบนี้ล่ะที่เป็นชีวิตของคนจริงๆมากมาย ทำให้มองข้ามไม่ได้ แม้จะไม่ใช่ตัวละครระดับหน้าแถว ประวิทย์ เริ่มจากทำให้หงุดหงิดไม่ชอบหน้า หลังๆเปลี่ยนมาเป็นทำให้รู้สึกขำ แบบไม่อยากถือสาหาความ ถ้าไม่จำเป็น กับความเอะอะโวยวายของเขา มาบทนี้รู้สึกสงสารประวิทย์ขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะความจริงก็ไม่ใช่ผู้ร้ายอะไร จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 06:44:11