ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่..1 ความรู้สึก                             ณ..คอนโดหรูย่านใจกลางกรุงเทพ  หญิงสาวรูปร่างปราดเปรียวค่อนไปทางสมส่วน ดวงหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตสีดำสนิท ผมยาวเรียบตรงสีดำประกายแดงถูกมวยด้วยปิ่นปักผมมุกแบบเรียบ  ชุดเดรสสีดำสนิทช่วยขับผิวขาวนวลให้ผ่องมากยิ่งขึ้น  หล่อนเตรียมความพร้อมสำหรับการออกไปทำงานในเช้าวันจันทร์ที่แสนยุ่งเหยิงเสร็จสรรพเรียบร้อย...                             มินตรา..สถาปนิกสาว  ตอนนี้หล่อนกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารเช้าอยู่อย่างตั้งใจ                             " ห๊า...เจ็ดโมงแล้วเหรอ.....ยังไม่เสร็จเลย...ทำไงดี " มินตราง่วนอยู่กับการชงอเมริกาโน่กรุ่นกลิ่นหอมอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ ทันใดเสียงเครื่องปิ้งขนมปังก็ดังให้สัญญาณ                             " โอ๊ย...ร้อน....ร้อน " หล่อนยกมือสะบัดเร่าๆ เพื่อขับไล่ความเจ็บปวดจากความร้อนที่ได้รับ                            " ซุ่มซ่ามนัก เดียวได้โดนบ่นพอดีแน่เลย.....รอก่อนนะพี่ก้อง อย่าเพิ่งมานะ ให้มินทำเสร็จก่อนเถอะ "  มินตราบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่เพียงชั่วครู่ อาหารเช้าหอมกรุ่นก็พร้อมเตรียมเสิร์ฟก่อนเวลาเจ็ดโมงสิบห้านาที ซึ่งเป็นเวลาประจำที่...วสุ...คนรักของหล่อนมักจะมาทานอาหารเช้าด้วยกันที่นี่                            ตอนนี้มินตราอายุ 27 ปีแล้ว ทำงานอยู่บริษัทเอกชนยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่งในตำแหน่ง ...สถาปนิก  เนื่องจากงานประจำที่ทำรายได้ค่อนข้างสูง หล่อนจึงสามารถซื้อคอนโดหรูย่านสุขุมวิทได้อย่างสบาย  ถึงแม้ราคาจะสูงไปนิดแต่หล่อนก็สามารถเดินไปทำงานได้อย่างสบาย ชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้จัดว่าไม่เดือดร้อน                            วสุ...หรือ ก้อง ว่าที่ประธานบริษัทคนใหม่ในเครือวิสวัฒน์ บริษัทที่มินตราทำงานอยู่ เขาเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของหล่อนหนึ่งปี  ทั้งสองคบกันมาจนจะสองปีแล้ว ในทุกๆเช้าวสุมักจะมาทานอาหารเช้ากับมินตราที่คอนโดเสมอ โดยเหตุผลของเขาก็คืออยากเห็นหน้าคนรักก่อนไปทำงานทุกเช้า อยู่ที่ทำงานมินตราขอร้องว่าจะไม่บอกเรื่องที่คบกันให้ใครๆรู้  เพราะหล่อนกลัวสายตานินทาจากเพื่อนร่วมงาน                            ตลอดเวลาที่คบกัน วสุใจดี ดูแลใส่ใจหล่อนเสมอมา มินตราไม่มีอะไรจะตอบแทน นอกจากมอบความสุขเล็กๆน้อยๆให้กับเขาด้วยการทำอาหารเช้าในรสชาติที่เขาคุ้นเคย อเมริกาโน่หอมกรุ่น ขนมปังโฮลต์วีตกรอบๆ ไข่ดาวสุกกำลังดี เบคอนม้วนทอดพอหอมๆ เพียงเท่านี้เองอาหารเช้าที่จะทานด้วยกันทุกวัน ....มินตราคิดว่านี่แหละคือสิ่งที่เรียกว่า...ความสุข                                                        หลังจากเตรียมอาหารเสร็จ มินตราก็มานั่งที่โซฟาเปิดโทรทัศน์ดูอะไรเพลินๆ ในระหว่างรอคนรักจะมา ทันใดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ปลุกหล่อนให้ตื่นจากภวังค์ความคิดของตัวเอง เบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคยปรากฎขึ้นมาหน้าจอจึงรีบกดรับสายแทบจะทันที                            " ฮัลโหล "                            " มินจ๋า  มิน... คิดถึงจังเลย " เสียงสูงๆ.... จากเพื่อนรักตัวอวบของมินตรา....อรณี หรือ อ้วน......เพื่อนสนิทที่สุดสมัยมหาวิทยาลัยของหล่อน                            " ว่าไง.....เพื่อนอวบ.....กลับมาเมื่อไหร่ " มินตราแกล้วแซวเพื่อนรักไปอย่างนั้นเอง ก็เพราะอรณีเพื่อนรักของหล่อนเป็นถึงดาราดัง วันๆถ่ายหนัง ถ่ายละคร ถ่ายแบบ ไปประเทศนู้นนี้เป็นว่าเล่น จะว่าไปก็ไม่เจอกันจะสองอาทิตย์ได้แล้วกระมัง                            " กวนฉันเลยนะ.....เดี๋ยวเอามั่งหรอก...พ่อรูปหล่อ.....แสนดีสุดเพอร์เฟ็คของแกเป็นไงบ้างล่ะ " เพื่อนรักได้ทีแกล้งแซวให้มินตราได้อาย                            " ก็..ก็ดีอ่ะ ถามทำไม อิจฉาฉันละซิ เพลาๆบ้างเถอะแก เรื่องหนุ่มๆน่ะ คบใครซักคนได้แล้ว เดี๋ยวเวลาผ่านไปไม่มีใครสักคนแล้วจะหาว่าฉันไม่เตือนนะ " มินตราเป็นห่วงเพื่อนรักคนนี้นัก  เพราะความที่อรณีเป็นคนสวยจัด  หล่อนจึงจัดได้ว่าเป็นคนที่เลือกเยอะ เรื่องเยอะ                            " มิน...ฉันมีอะไรจะบอก " อรณีเงียบไปอึดใจก่อนตัดสินใจที่จะเล่า                            " อะไร.....แกมีอะไรรึเปล่า " มินตรานึกขึ้นได้ว่าแปลกๆ ปกติเพื่อนรักของหล่อนคนนี้ไม่เก้าโมงเช้า ไม่มีตื่น                            " เมื่อวานฉัน...ฉัน....เจอใครคนนึงล่ะแก " อรณีออกอาการพูดติดๆขัดๆ กระวนกระวาย                            " ใครล่ะ ....สเป็คแกอีกแล้วเหรอคราวนี้อะไรล่ะ รูปหล่อ พ่อรวย สูงยาวเข่าดีหรือไง  เลิกซะทีเถอะไอ้อาการเจอใครเป็นหลงรักน่ะ  ฝันเฟื่องไปไหมเพื่อน"  มินตราแกล้งแซว ด้วยเพราะเพื่อนรักของหล่อนเวลาเจอคนถูกใจเมื่อไหร่เป็นออกอาการอย่างที่เห็นนี้ทุกที แต่คำพูดต่อมาของอรณีก็ทำให้มินตรารู้สึกชาวาบไปถึงขั้วหัวใจ                            " ฉันเจอไอ้โอม " ประโยคบอกเล่าเรียบๆออกจากปากของอรณี มินตรารู้ดีเพื่อนรักของหล่อน กลั้นใจพูดออกมาแค่ไหน                            " มิน.. แกฟังอยู่รึเปล่า....อย่าเงียบไปสิ " อรณีรีบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่ามินตราไม่ได้ตอบอะไร ความรู้สึกแรกของมินตราเมื่อรู้ว่าอธิปในตอนนี้อยู่เมืองไทย  อยู่บนผืนแผ่นดินเดียวกับหล่อนแล้วนั้นคือ...ตกใจ ความกังวลแล่นเข้ามาเป็นริ้วๆ มือไม้สั่นไปหมด                            " ฟังอยู่....แค่นี้ใช่มั๊ยที่แกอยากเล่า " มินตรานึกไม่อยากรับรู้ใดๆเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ พาลจะวางสายจากเพื่อนรักเสียดื้อๆ                            " เดี๋ยว....มิน...อย่าเพิ่งวาง "                            " ฉันคุยกับเขาไม่เท่าไหร่ แต่รู้สึกว่าเขาตามหาแกอยู่นะ...ยังถามฉันด้วยว่าแกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์รึเปล่า...แต่ฉันไม่ได้บอกเบอร์ใหม่แกให้เขานะ "                            " ไอ้โอมน่ะ บอกว่าไปตามหาแกที่หอเก่า แต่แกย้ายไปไหนแล้วก็ไม่รู้....แกจะว่าไงมิน " อรณีถามเสียงอ่อนโยน เจือด้วยความเป็นห่วงจนมินตรารู้สึกได้                            " ฉันไม่มีอะไรให้เขาต้องตามหาอีกแล้ว...อ้วน..ถ้าแกเจอเขา....ก็บอกเขาด้วยละกันว่าฉันมีแฟนแล้ว...กำลังจะแต่งงาน " มินตราบอกออกไปแบบนั้นเป็นการตัดปัญหา                            " ฉันบอกไปแล้ว เรื่องที่แกมีแฟนใหม่แล้วน่ะ ...แต่เขาว่าไงรู้มั๊ย....เขาบอกฉันว่าเขาอยากมาดูว่าแกมีความสุขดีมั๊ย ....ถ้าแกไม่มีความสุข............เขาจะมาทวงของของเขาคืน ................................................................................................................                                                           มินตรานั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง หลังวางสายจากอรณี หล่อนปล่อยตัวเองนิ่งๆสักพัก น้ำตาไม่รู้มาจากไหนเริ่มไหลมาอีกแล้ว มินตรารู้สึกเซ็งกับตัวเองนิดๆ ที่ยังอดคิดถึงอดีตไม่ได้ รักครั้งแรกนี่มันเจ็บปวดใจเสียจริง                           " ลืม....ต้องลืม....จะร้องไห้ทำไมบ้ารึเปล่านะเรา " พูดกับตัวเองแล้วจัดการเช็ดหน้าเช็ดตาเพื่อเตรียมพร้อมรอคนรักไม่นานเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้นมินตราเหลียวมองนาฬิกาแขวนข้างผนังห้องเวลาเจ็ดโมงสี่สิบห้านาที                           " พี่ก้องมาสายนะเนี่ย " พึมพำกับตัวเองก่อนจะรีบไปเปิดประตูให้กับวสุ                           " มินจ๋า.....ขอโทษนะ วันนี้พี่มาสายไปหน่อย " วสุบอกก่อนที่มินตราจะเอ่ยถามเสียอีก ท่าทางเหนื่อยหอบสงสัยคงจะรีบน่าดู  มินตรายิ้มให้เขาเต็มแก้มก่อนจะสอดมือไปกอดเอวเขาแน่นด้วยความรู้สึกวูบโหวงปนเศร้า                           " เป็นอะไรรึเปล่า....วันนี้มินดูไม่ดีนะ ตาแดงๆด้วยอดนอนทำโปรเจครึเปล่า.....พี่บอกมินแล้วนะ งานนี้น่ะไม่จำเป็นต้องรีบมากกว่าจะพรีเซนต์ก็อีกตั้งสามวัน " วสุกอดตอบคนรักก่อนจะแนบคางลงบนไหล่ของหล่อน...มันอบอุ่น.....อบอุ่นเหลือเกิน จนมินตรากลัวว่ามันจะจางหายไป                           " มินไม่เป็นอะไรหรอก พี่ก้องอย่าห่วงมินนักเลย แค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง " เอ่ยบอกวสุไปแบบนั้นเพื่อให้เขาคลายกังวลก่อนจะชวนทานอาหารเช้ากัน                           " วันนี้มินไม่ต้องไปทำงานหรอกนะ หยุดพักผ่อนเถอะ พี่จะบอกหัวหน้าเราให้ " วสุจัดการโทรศัพท์ลางานให้มินตรา โดยไม่ได้ถามหล่อนสักคำ อุตส่าห์บอกเขาว่าไม่เป็นไรหล่อนไปทำงานได้ เขาก็ไม่ยอม มินตรารู้สึกขอบคุณในความห่วงใยที่เขามีให้เหลือเกิน                           " ไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมวันนี้พี่มาสาย "  จู่ๆวสุก็ถามขึ้นมา ทำให้หล่อนถึงกับชะงักไป นั่นสินะปกติหล่อนจะเอาใจใส่เขากว่านี้นี่นา                           " พี่ก้องก็ไปดื่มกับเพื่อนมาเมื่อคืนละสิ " มินตราตอบคนรักไปด้วยน้ำเสียงติดจะขี้เล่นนิดๆให้เขาคลายกังวล                           " มินรู้ใจพี่จริงๆ .....แฟนพี่เนี่ยนอกจากจะน่ารักแล้วยังฉลาดอีกด้วยนะ "  เขาหัวเราะนิดๆพร้อมเอานิ้วชี้ข้างขวามาดันหน้าผากมินตราเบาๆ ต่างคนต่างหัวเราะให้กันพร้อมกับทานอาหารเช้าที่แสนเย็นชืดอย่างมีความสุข                           " พี่ก้องคะ วันนี้ไหนๆมินก็หยุดแล้ว อยากออกไปหาพี่รินจังเลยค่ะ " หลังทานอาหารเสร็จ มินตราก็เอ่ยบอกคนรักเป็นเชิงขออนุญาต                           พี่ริน  หรือ รินลดา...พี่สาวของมินตราเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้กับอรณีเพื่อนรักของหล่อน เพราะอรณีงานชุกมาก รินลดาจึงต้องไปพักอยู่กับอรณีที่เพนท์เฮ้าส์ไม่ไกลกันนักจากคอนโดของมินตรา                            " ตามใจมินสิ..พี่ไปส่งนะ ดีเหมือนกันจะได้เจอพี่สาว ไม่เจอกันนานแล้วใช่มั๊ย "                            " ค่ะ ตั้งแต่ยัยอ้วนไปจีนก็ไม่เจอพี่รินเลย....คิดถึงจัง " มินตรายิ้มหวานให้คนรัก  ยามที่พูดถึงพี่สาวดวงตาของหล่อนแย้มยิ้ม มีความสุขนัก                            " งั้นพี่ล้างจานให้  มินทำความสะอาดโต๊ะเถอะนะ " วสุอาสาช่วยทำให้เพื่อที่จะได้รีบไปกัน                            " เอ่อ...มิน พี่จะไม่อยู่อาทิตย์นึงนะครับ ต้องตามคุณพ่อไปอังกฤษ เรื่องบริษัทน่ะ " วสุเอ่ยบอกมินตรา หล่อนชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับรู้...คนรักของหล่อนงานยุ่ง ควรจะต้องเข้าใจเขาให้มาก                            " ไปเถอะไม่ต้องห่วงมินหรอก มินเก่งนะ.....ดูแลตัวเองได้ " พูดพลางยิ้มตาหยีให้กับเขา วสุลูบหัวมินตราเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะจูงมือกันออกไป                            ทั้งสองจูงมือกันเดินไปที่ลานจอดรถ ต่างก็ยิ้มแย้มมีความสุข ก่อนจะขึ้นรถยุโรปสีดำสุดหรูราคาแพงระยับออกไปจากลานจอดรถ มินตราเลือกดูแผ่นเพลงคลาสสิคตามสไตล์ที่วสุชอบเพื่อเปิดฟัง ไม่ทันสนใจสิ่งรอบข้าง ส่วนวสุที่กำลังเลี้ยวรถออกจากลานจอด พลันสายตาก็เหลือบมองไปยังถนนฝั่งตรงข้าม เขาหยุดชะงักไปนิด ก่อนรีบเร่งเครื่องออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว เมื่อเร่งระดับความเร็วรถคงที่แล้วจึงเหลือบมองกระจกหลัง                            เขาเห็น......เห็นอธิปยืนมองตามรถอยู่ลิบๆ  เขารู้จักอธิปเพียงผิวเผินผ่านทางรินลดา พี่สาวของมินตรา และเป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของเขา  ในตอนนั้น....เขารู้จักเพียงว่าอธิปเป็นคนรักของมินตรา......คนที่เขาแอบรักมานาน...... ****ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ติได้เต็มที่เลยค่ะ         ยังบรรยายไม่เก่งเท่าไหร่ แต่จะพยายามมากขึ้นค่ะ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 00:06:43 จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 21 ส.ค. 55 23:56:44

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ ตอนที่..2                           วสุกลับไปแล้ว หลังจากมาส่งมินตราที่เพนท์เฮาส์ของอรณี  มินตราถอนหายใจออกมาอย่างเดียวดาย  อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อจากนี้หล่อนจะต้องทานข้าวเช้าแต่เพียงลำพังคนเดียว ความรู้สึกเหงาเข้ามาจู่โจมรุมเร้าให้หล่อนรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้  แต่เหตุผลคือวสุต้องไปทำงาน มินตราไม่สามารถจะทำตัวให้เป็นภาระต่อเขาได้                            ก่อนจากกันวันนี้วสุยังแอบจูบหน้าผากมินตราตอนหลับ หล่อนใจเต้นตึกตักกับสัมผัสที่ได้รับเมื่อครู่ สัมผัสจากผู้ชายที่ได้ชื่อว่าคนรัก  ที่จริงแล้วหล่อนไม่ได้หลับจริงๆหรอก แค่พักสายตาเท่านั้น... เขาไม่รู้หรอกว่าหล่อนรู้ การให้กำลังใจเขาด้วยจูบก่อนไม่เจอกันหลายวันก็ดีเหมือนกัน....                            มินตราก้าวออกมาจากลิฟท์เมื่อสัญญาณดังขึ้นว่าถึงชั้น 12  แล้ว  ซึ่งเป็นชั้นที่อรณีพักอยู่เพียงห้องเดียวทั้งชั้น  มินตราได้แต่นึกในใจไม่รู้ว่าเพื่อนรักของหล่อนจะเหงาบ้างรึเปล่า เพราะที่นี่ถึงจะใหญ่โตหรูหราแต่ก็ดูวังเวงในความรู้สึก มินตรารีบก้าวขาอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงหน้าห้องพักของอรณีก็ตัดสินใจกดกริ่งประตู                            เสียงกริ่งรัวเร็วดังหลายครั้ง  มินตราเป็นคนขี้กลัว หล่อนกลัวความเวิ้งว่างว่างเปล่าของสถานที่หรูหราแห่งนี้ ไม่เหมาะกับหล่อนสักนิด  คิดไปเหลียวหน้าเหลียวหลังอย่างหวาดหวั่น  สักพักประตูก็เปิดออกพอเห็นหน้าคนที่โผล่มาจากด้านหลังประตูเท่านั้นแหละ มินตราก็กระโดดกอดทันที                            รินลดา...พี่สาวอายุมากกว่ามินตราหนึ่งปี  หล่อนเป็นผู้หญิงที่ออกแนวเรียบร้อย สวยหวานดูเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุ  ตัวเล็กเพรียวกว่าแถมยังสูงกว่ามินตราสักนิดด้วย  ตอนเรียนมหาวิทยาลัยทั้งสองอยู่ที่หอเนื่องจากทั้งสองเป็นเด็กต่างจังหวัดทางตอนใต้ของประเทศ ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ทะเลสวยมากทีเดียว                            " ยัยมิน...คิดถึงแกจังเลย " รินลดาทำตาแดงๆ ลูบเนื้อลูบตัวมินตรา พร้อมจับหันหน้าหันหลังสำรวจน้องสาวยกใหญ่                            " พี่จ๋า....คิดถึงเหมือนกัน "  สองพี่น้องต่างถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขัดจังหวะขึ้นมา                            " พี่น้องคู่นี้จะสวีทหวานแหววเกินไปมั๊ย....หา "  อรณีเพื่อนรักเดินออกมาในชุดกางเกงนอนสีชมพูลายลูกหมูสามตัว เดินหาวหวอดหัวกระเซิงเข้ามาทักทายมินตรา พร้อมกับโอบบ่าพากันเดินเข้ามาข้างในห้อง  มินตราอมยิ้มอย่างนึกขัน ถ้าไม่เห็นกับตาก็คงไม่มีใครเชื่อ ว่าดาราดังระดับอรณีจะมีมุมหลุดแบบนี้กับคนอื่นเขาเหมือนกัน                             " อยู่เหรอวันนี้....นึกว่าไปถ่ายหนังซะอีก " มินตราเอ่ยทักทายเพื่อนรัก พลางสำรวจหมู่นี้อรณีดูจะเจ้าเนื้อขึ้นนิดหน่อย แต่ถึงอย่างไรหล่อนก็หน้าตาดีจริงๆ แถมเวลายิ้มยังน่ารักอีกด้วย ใครอยู่ใกล้ก็อดจะสบายใจอย่างบอกไม่ถูก                           " ฉันนะแก....กว่าจะได้หยุดซักวัน....มันเป็นเรื่องหาได้ยากนะรู้มั๊ยยยยย " อรณีพูดกรอกหูหล่อนด้วยเสียงสูงปรี๊ด  มินตราเลยแกล้งผลักหัวเพื่อนรักไปทีนึง แล้วไล่ให้ไปอาบน้ำเสีย                            " โอเค๊.....เดี๋ยวฉันมา คุยกันไปก่อนเลยนะ ว่าแต่ฉันคิดถึงพ่อรูปหล่อของแกว่ะ ไม่พามาด้วยเหรออออ " อรณีเอ่ยแซวเสียงดังพอให้มินตราได้อายแล้ววิ่งปรู๊ดไป  ก่อนไปไม่ลืมที่จะหันไปบอกให้รินลดาทำอาหารเช้าเผื่อมินตราอีกหนึ่งที่ด้วย                             " มิน...พี่ได้ยินเรื่องนั้นจากน้องอ้วนแล้ว "  รินลดาชวนมินตราให้นั่งลงที่โซฟาก่อนจะเริ่มเปิดประเด็นเรื่องที่ได้รู้มาด้วยน้ำเสียงร้อนรน                             " เรื่องไหน..อ๋อ....ที่พี่ก้องไปอังกฤษเหรอ มินรู้แล้วล่ะ "                             " ไม่ต้องมาเฉไฉนะยัยมิน  พี่เป็นห่วงแกนะ " รินลดาจับมือน้องสาวมากุมไว้แน่นเหมือนจะต้องการถ่ายทอดความห่วงใย                             " แค่เขากลับมา....ไม่มีผลต่อมินหรอก พี่ก็รู้มินมีพี่ก้องแล้ว "                             " แน่ใจนะ พี่เป็นห่วงแกนะ มีอะไรบอกพี่ได้.....แล้วก็...อย่าให้แม่รู้ " รินลดาสั่งความถึงแม่ของเราที่ตอนนี้อยู่คนเดียวที่บ้านเกิด ไม่ยอมย้ายมาอยู่ที่นี่กับสองพี่น้อง แม่ของหล่อนเป็นคนเข้มแข็ง...ดูแลลูกน้อยทั้งสองให้เติบโตเพียงตัวลำพังคนเดียว ถ้าจะมีเรื่องอะไรสักอย่างที่ทำให้แม่ของหล่อนเสียใจอย่างที่สุด.....คงจะเป็นเรื่องนั้น....                              " พี่...มินบอกแล้วว่าไม่ต้องห่วง ก็ไม่ต้องห่วงสิคะ ก็แค่เพื่อนเก่า แล้วอีกอย่างตอนนี้มินก็มีพี่ก้องอยู่แล้วทั้งคน " มินตราย้ำคำหนักแน่นเพื่อให้พี่สาวสุดที่รักคลายกังวล                              " โอเค...พี่จะคอยดูอยู่ห่างๆละกัน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพี่ไม่เอามันไว้แน่ แล้วก็อีกอย่าง ก้องน่ะ อย่าลืมดูแลความรู้สึกเขาด้วย  เขารักมินมากนะ “ รินลดาแววตาสลดวูบ ยามเมื่อนึกถึงวสุเพื่อนรักของหล่อน คนที่หล่อนแอบรักเขากลายเป็นคนรักของน้องสาว                              " พี่ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ เพื่อนสุดที่รักของพี่น่ะ มินจะคอยดู แลเขาอย่างดีเลย  ก็เขาเป็นที่รักของมินนี่คะ "                              มินตราลอยหน้าลอยตาตอบ ด้วยอยากจะแกล้งพี่สาวมากกว่า รินลดากับวสุเป็นเพื่อนสนิทสุดเลิฟกันชนิดเฮไหนเฮนั่น  ทั้งสองเรียนคณะบริหารเหมือนกัน อายุเท่ากัน แต่พักหลังมานี้พวกเขาดูห่างเหินกันชอบกล                             " พี่ไปเตรียมอาหารก่อนนะ  มินก็ดูโทรทัศน์ไปพลางๆละกัน อ้อ....อยากกินน้ำอะไรก็เปิดเอาในตู้เย็นเองเลยนะ พี่รีบล่ะ เดี๋ยวน้องอ้วนเขาออกมาอาหารไม่เสร็จเดี๋ยวมีโมโหหิว " อยู่ๆรินลดาก็เปลี่ยนโหมดกะทันหันไปทำอาหารเฉยเลย มินตราได้แต่มองตามหลังพี่สาวไป ด้วยแววตาครุ่นคิด หล่อนเพิ่งสังเกตุได้ว่าเดี๋ยวนี้รินลดาไม่ร่าเริงเหมือนก่อน ดูเศร้าๆ และค่อนข้างเก็บตัว นี่ถ้าไม่ได้ทำงานเป็นผู้จัดการของอรณีป่านนี้ไม่รู้จะได้ออกจากถ้ำกับเขาบ้างรึเปล่า ................................................................................................................                              รินลดายืนมองดูมินตรากับอรณีที่นั่งเล่นเกมส์กันอยู่ในห้องรับแขก น้องสาวของหล่อนดูมีความสุขขณะที่อยู่กับเพื่อนที่รู้ใจ อรณีเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของน้องสาวตั้งแต่สมัยเข้ามหาวิทยาลัย เวลาที่ต่างคนมีปัญหาจึงต่างเป็นเดือดเป็นร้อนแทนกันอยู่เสมอ......นึกย้อนไปถึงตัวเองสมัยเรียนมหาวิทยาลัย  รินลดาเองก็มีวสุเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจเพียงคนเดียวเหมือนกัน  หล่อนรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของวสุเสมอ เวลามีเรื่องอะไรวสุจะคอยอยู่ข้างๆ จนทำให้อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้....เมื่อก่อนรินลดามีความสุขมากกว่านี้...จนกระทั่งมินตราเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน                              " ยัยมิน....สวัสดีเพื่อนพี่สิ....พี่เขาชื่อก้องนะ " รินลดาแนะนำน้องสาวกับเพื่อนรักให้รู้จักกัน  ก่อนจะเหลือบขึ้นมองหน้าเพื่อนสนิทของหล่อนที่ดูเงียบผิดปกติ ไม่ช่างพูดช่างคุยเท่าไหร่  ไม่รู้รินลดาคิดไปเองรึเปล่า หล่อนเห็นแววตาเพื่อนรักดูแวววาว ตื่นเต้น อย่างบอกไม่ถูก                              " สวัสดีค่ะ พี่ก้อง...มินค่ะ ชื่อจริงว่ามินตรา เป็นน้องสาวคนเดียวของพี่รินค่ะ " มินตรายิ้มน่ารักก่อนจะแนะนำตัวพลางพนมมือไหว้แสดงความเคารพ                              " เอ่อ....สวัสดี....พะ....พี่ชื่อก้อง  เอ่อ..วสุ ครับ...เรียกพี่ก้องก็ได้นะครับน้องมิน " วสุแนะนำตัวเสร็จพร้อมกับยกมือขวาขึ้นเกาท้ายทอยเบาๆ แสดงความขัดเขิน มินตราแอบหัวเราะขำพร้อมหันมาพยักเพยิดกับรินลดา                              " พี่ริน  พี่ก้องนี่น่ารักดีนะคะ...ดูดิ....พี่เค้าเหมือนจะเขินมินเลยนะ "                              " น้องมิน ให้พี่พาชมทั่วๆมหาวิทยาลัยนะครับ....พี่ยินดี " วสุพูดพลางยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย  รินลดาถึงกับอึ้งไป มือไม้เย็นเฉียบ ลางสังหรณ์บอกว่าไม่ธรรมดาในความรู้สึกของหล่อน...วสุจะคิดอะไรกับน้องสาวของหล่อนหรือเปล่านะหวังว่าจะไม่เป็นอย่างที่คิด ................................................................................................................                             ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว  วสุนั่งพิงพนักเก้าอี้อยู่ที่ห้องทำงานท่ามกลางแสงไฟสลัว เขาเหนื่อยเอาการหลังจากเคลียร์งานเสร็จเพราะจะไปอังกฤษถึงหนึ่งอาทิตย์  นั่งเอนพักสายตาชั่วครู่ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาคนรักของเขา รอสายอยู่สักพักมินตราก็กดรับสายของเขา                             " พี่ก้อง " เสียงหวานๆของมินตราดังขึ้นมาในสาย                             " ที่รัก...กลับถึงคอนโดรึยังครับ  " วสุใช้คำแทนตัวคนรักอย่างสนิทสนม ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ที่จริงควรเป็นเขาที่ไปรับมินตราที่เพนท์เฮาส์ของอรณี แต่เขาดันติดประชุมอยู่จึงบอกให้มินตราเดินกลับเอง เพราะอยู่ใกล้ๆกันกับที่พักของหล่อน                             " กำลังเดินกลับค่ะ.... ใกล้ถึงแล้วล่ะ แล้วตอนนี้พี่ก้องอยู่ไหนคะ "                             " พี่อยู่ออฟฟิศน่ะ เคลียร์งานอยู่.....พรุ่งนี้ต้องบินไฟล์เช้า คงไม่ทันได้ไปหามินตอนเช้านะครับ "                             " ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่เจอกันแค่อาทิตย์เดียว....เราก็เป็นอย่างนี้อยู่บ่อยๆนี่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงมินนะ " เสียงเจื้อยแจ้วของมินตราดังมาตามสาย                             " โอเคครับ....พี่ต้องทำงานต่อแล้วนะ....ไว้ค่อยคุยกันก่อนขึ้นเครื่อง....ไม่ต้องไปส่ง...และไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ..ที่รัก "                             " เหมือนกันค่ะ..ที่รัก " มินตราอมยิ้มกริ่มก่อนจะวางสายโทรศัพท์ เดินฮัมเพลงเบาๆไปตลอดทาง  ตอนนี้ชีวิตของหล่อนมีความสุขจริงๆหรือยังนะ ....                               วสุคิดอะไรบางอย่างอยู่พักใหญ่ ก่อนจะนึกไปถึง..อธิป..คนที่เขาและมินตราไม่ควรจะพบเจออีกอย่างกังวลใจ พลางนึกอะไรขึ้นมาบางอย่างจึงก้มลงเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานชั้นล่างสุดก่อนจะค้นหาอะไรบางอย่าง  สิ่งที่เขาเก็บไว้กับตัวเองตลอดสี่ปีที่ผ่านมา จดหมายเก่าๆฉบับหนึ่งที่มีร่องรอยการเปิดแล้ว จดหมายฉบับที่ไม่ถึงมือเจ้าของ หน้าซองเขียนคำว่า ถึง ... มิน..ที่รัก                             เวลาเดียวกันมินตราที่เดินมาจนถึงคอนโดของตนเองแล้วกำลังจะขึ้นลิฟท์ จู่ๆก็มีเสียงคนตะโกนเรียกหล่อน ทำให้ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมาแล้วยิ้มให้กับพนักงานต้อนรับสาวคนที่เรียกหล่อนไว้                             " มีอะไรคะ..." มินตราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ                             " มีคนฝากดอกไม้ให้คุณมินตราค่ะ " พนักงานต้อนรับสาวบอกพลางยื่นลิลลี่สีชมพูช่อโตให้กับมินตรา                             " ขอบคุณมากนะคะ ลำบากคุณแย่เลย " มินตรายิ้มให้พร้อมก้มหัวนิดๆเป็นการขอบคุณ แล้วมองดอกไม้ช่อโตในมืออย่างงงๆ  ปกติวสุจะมอบดอกกุหลาบสีแดงให้หล่อนเฉพาะในวันพิเศษมากกว่านี่                             " นี่มัน....ลิลลี่สีชมพูงั้นเหรอ.... " มินตราตกใจนิดๆ หลังจากฉุกใจคิดขึ้นมาได้ว่าไม่มีใครรู้ว่าหล่อนชื่นชอบลิลลี่สึชมพูมากเป็นพิเศษ หรือว่าจะเป็น.....คนคนนั้น  มินตรามือไม้สั่นเทาไปหมด มือน้อยเริ่มควานหาการ์ดดูว่าใครเป็นคนส่งมาให้  ก่อนจะพบการ์ดใบเล็กๆสีขาวที่แทรกอยู่ในช่อดอกไม้  จึงรีบพลิกเปิดดูด้านใน...ข้อความด้านในนั้นทำให้หล่อนถึงกับชาวาบไปทั้งกาย                                                       ~ ~ เธอคงจำได้........ฉันบอกแล้วว่าจะกลับมา ~~ ****ไม่รู้ที่นี่ลงรูปตัวละครได้มั๊ยคะ        จะลงแล้วแต่ไม่แน่ใจค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 01:21:54

ความคิดเห็นที่ 3 ... เยอะเหลือเกินค่ะ ดึงดูดสายตามาก เลยอ่านไม่จบเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 03:09:04

ความคิดเห็นที่ 4 มันเยอะเกินไปเหรอคะ  > < คราวหน้าจะลงแค่กระทู้ละ 1 ตอนค่ะ ขอบคุณคุณ scottie ค่ะ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 08:18:37

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นกำลังใจให้นักเขียนมือใหม่ค่ะ จากคุณ : รักลูกมากมาย เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 10:51:30

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจเช่นกันค่ะ เราก็นักเขียนมือใหม่ สู้สู้นะค่ะ จากคุณ : idakok เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 16:29:17

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากๆค่ะ ดีใจจังเลย นึกว่าจะไม่มีคนอ่านซะแล้ว ^ ^ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 55 20:11:40 จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 22 ส.ค. 55 20:11:22

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่าน เพราะชื่อคนเขียนเหมือนนางเอกนิยายของเรา555 เขียนเรื่องแรกจริงเหรอ  เขียนได้ดีนะคะ วสุดูอบอุ่นดีจัง แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 55 15:57:08 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 15:51:27

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปเรื่อยๆค่ะ เขียนได้ดี มีแววจะเป็นนักเขียนจริงๆแล้วละค่ะ จากคุณ : ดอยสะเก็ด (ดอยสะเก็ด) เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 21:54:47

ความคิดเห็นที่ 10 เขียนสนุก น่าติดตามค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : hana_mamew เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 23:03:55