ความคิดเห็นที่ 1 เสียงไพเราะของบทเพลงจากโทรศัพท์มือถือดังต่อเนื่องอยู่นาน กว่าที่เจ้าของเครื่องจะรู้ตัวหยิบมันขึ้นมา ชื่อที่ปรากฏอยู่ช่วยให้เธอหายง่วง “กันต์เหรอ มีอะไรโทรมาแต่เช้าเลย” เธอถามพลางหาวหวอด แล้วเหลือบมองนาฬิกาบนตู้ข้างเตียงซึ่งบอกเวลาเกือบหกโมงเช้า “อย่าบอกนะว่านุ่นยังไม่ตื่น” ปลายสายจับสังเกตได้หัวเราะร่า “อื่อ” หญิงสาวยอมรับ ขยับตัวลุกจากผ้าห่มขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง “ก็ยังไม่ตื่นน่ะสิ ปกติวันหยุดหรือปิดเทอม กว่านุ่นจะตื่นก็ปาเข้าไปแปดโมงเช้า” ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ กับคำบอกเล่าอย่างตรงไปตรงมาของเธอ “แล้วกันต์ล่ะ ต้องตื่นแต่เช้าแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ” “จ้ะ บ้านไกลตัวเมืองไง ต้องออกแต่เช้า ไม่งั้นไปทำงานไม่ทัน” จริงสินะ เขามีภาระหน้าที่และวิถีชีวิตที่แตกต่างไปจากเธอ หญิงสาวคืนสติคิดทบทวน “แล้วมีไรเหรอ ถึงโทรมาแต่เช้าเลย” เสียงของเธอยังฟังดูงัวเงีย “ไม่มีอะไรมากหรอกจ้ะ” เขาตอบอย่างอารมณ์ดี พลางออกจากห้องมาสวมรองเท้า “แค่คิดถึงเฉย ๆ” นริศราเงียบอึ้งไปกับคำบอกนั้น “แหม เว่อ” ฟังแล้วเขินจนอดไม่ได้ที่จะค่อนแคะเขา “ไม่จริงหรอก เมื่อวานก็เพิ่งเจอกัน” “อ้าว” โทนเสียงนุ่มนวลคลุกเคล้าปะปนกับเสียงหัวเราะเบา ๆ “เพิ่งเจอกันแล้วคิดถึงไม่ได้เหรอ” ชายหนุ่มยืนยันเช่นนั้น แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนบันไดขั้นบนสุดของระเบียง สายลมอ่อน ๆ โชยผ่านให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก “กันต์อ่ะ ไม่ต้องมาพูดหรอก” เธอเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบเสียงไปพัก “คิดถึงงั้นงี้ พอเวลานัดกันทีไรก็เบี้ยว” นริศราคงยังไม่คลายความขุ่นเคืองใจเดิม ๆ ที่เคยมีต่อเขา ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนักใจ “ต่อไป ไม่เบี้ยวแล้วล่ะ” เสียงของเขาทุ้มต่ำลงให้ความรู้สึกจริงจังจนสัมผัสได้ “สัญญาเลย แล้วก็...จะไม่ผิดสัญญาด้วย” เธอขันเมื่อเขารีบแก้ต่าง ก่อนที่จะสวนกลับไป “ไม่ต้องสัญญาหรอก” เธอว่า “พิสูจน์ให้เห็นดีกว่า กันต์ต้องไม่เบี้ยว ไม่ผิดนัดกับนุ่นอีก” ถ้อยคำที่ฟังดูเหมือนร้องขอเล่น ๆ นั้น ช่างเปี่ยมไปด้วยพลังน้ำเสียงอันหนักแน่น “จ้า” เขารับคำแล้วรีบถือโอกาสสานต่อ “แล้ววันนี้เราเจอกันที่ไหนดี” หญิงสาวนิ่งคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง “สองวันนี้คงไปไม่ได้หรอกกันต์ เสาร์อาทิตย์นี้แม่ขอให้อยู่ช่วยทำขนม” “อ้าวเป็นงั้นไป” น้ำเสียงผิดหวังของเขาทำให้เธอต้องรีบปลอบ “ไว้วันจันทร์นะ เป็นวันเปิดเทอมพอดี นุ่นจะไปรับกันต์ไปเรียนวันแรก  แล้วจะมีเซอร์ไพร์สด้วยล่ะ นะกันต์นะ อย่าว่ากันเลย” สุ้มเสียงไพเราะลอดมาสาย  หวนรำลึกถึงดวงหน้าหวานของเจ้าของเสียงแล้ว เขาโกรธไม่ลงจริง ๆ “ก็ได้จ้ะ” เขากระซิบ อารมณ์คะนึงหาท้วมท้นอยู่ในอก จนอดไม่ได้ที่จะสัมผัสริมฝีปากลงบนวัตถุต้นกำเนิดเสียง “แล้วเจอกันจ้ะ” “จูบโทรศัพท์แบบนั้น เจอตัวจริงเค้า นายจะกล้าจูบหรือเปล่า” เสียงหยอกล้อกลั่วหัวเราะดังขึ้นทันทีเมื่อเขาวางสาย ชายหนุ่มเพ่งสายตามองลงไปข้างล่าง เกียรติก้องกำลังยืนยิ้มกว้างให้เขาอยู่ “โธ่ ดูถูกกันได้” กันต์ธีร์เก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงอย่างหงุดหงิด นึกโมโหตัวเองที่เมื่อสักครู่ไม่ทันสังเกตเห็นเขา “มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” “ก็มาทันเห็นตอนนายจูบโทรศัพท์ละกัน” ร่างสูงย่ำเท้าขึ้นมายังระเบียงชั้นบน สีหน้ามีร่องรอยของความเหนื่อยล้าและอิดโรย กระนั้น กระแสตาก็ยังเปี่ยมด้วยแววเย้าหยอก “นายรู้หรือเปล่า” เขาหยุดถอดรองเท้าแล้วโน้มตัวลงไปกระซิบผู้อ่อนวัยกว่า “กับผู้หญิงเนี่ย ต้องปากว่ามือถึง ต้วมเตี้ยมอย่างนาย มีหวังไม่ทันกิน” ว่าแล้วก็เปล่งหัวเราะเสียงดัง แล้วตรงไปที่ห้องของตัวเอง คำของพี่ชายทำให้เขาหวนระลึกถึงความรู้สึกเมื่อคืนวานที่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ สัมผัสแผ่วเบาบนริมฝีปากที่ดูเหมือนว่า นริศรายังหวาดหวั่นและไม่มั่นใจในตัวเขา ชายหนุ่มสลัดศีรษะขณะย่างเท้าลงบันได พยายามตัดความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเธอทิ้งไป เพื่อเร่งรีบเดินทางไปทำงาน “เฮ้ย กันต์ นายเห็นนุชหรือเปล่าวะ” เสียงนั้นทำให้ฝีเท้าของเขาชะงัก แล้วแหงนมองขึ้นไปชั้นบน “อ้าว ไม่รู้สิ ไม่อยู่ในห้องเหรอ” ร่างสูงของเกียรติก้องยืนเกาะอยู่ที่ขอบระเบียงไม้ ทอดมองลงมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ไปซื้อของกินที่ตลาดมั้ง” ผู้เยาว์วัยกว่าคาด “เป็นไปได้ยาก นี่มันเพิ่งหกโมงเช้า นายก็รู้ นุชตื่นสายอย่างกับอะไร” คนพูดยกแขนขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ เพื่อย้ำความแน่ใจอีกครั้ง “แล้วที่สำคัญ สภาพห้องนอนเมื่อวานเป็นไงเป็นงั้นเลย เหมือนเค้าไม่ได้นอน” กันต์ธีร์ส่ายหน้า รู้สึกระอากับความระหองระแหงของทั้งคู่ “ก็เมื่อวานนายไล่เค้าไม่ใช้เหรอ คงงอนไปนอนบ้านเพื่อนแถวรามฯ แล้วมั้ง เดี๋ยวเงินหมดก็กลับมาเองแหละ” เขาว่าพลางตรงไปที่ประตูรั้ว แล้วเดินผ่านออกไปอย่างไม่ใส่ใจ “ไล่ ” เกียรติก้องพึมพำครุ่นคิดทบทวนอย่างไม่เข้าใจ “ไล่เหรอ...” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 10:45:37

ความคิดเห็นที่ 2 ท้องฟ้าระหว่างช่วงตึกไร้เมฆและลม บรรยากาศรอบกายหนาวเย็นลงกว่าทุกวัน กันต์ธีร์หอบซองเอกสารใบใหญ่ผ่านทางเชื่อมระหว่างอาคาร เพื่อขึ้นลิฟต์ไปยังส่วนของสำนักงานที่ชาญประจำอยู่ ภายในชั้นรับรองพิเศษสว่างไสวไปด้วยดวงไฟน้อยใหญ่ ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ หญิงสาวรูปหน้าสวยจัดจ้านไปด้วยสีสันส่งยิ้มมาทันทีเมื่อเห็นเขา “ไงจ๊ะ วันนี้มาแต่เช้าเลย” คำทักทายของเธอทำให้ผู้ร่วมงานอีกสองคนหันมองมา “อ้าว มาพอดี เมื่อกี้เห็นเอ๋บ่นคิดถึงอยู่” พยาบาลสาวสวยในวัยผู้ใหญ่ทักทายเช่นนั้น ทำเอาวงหน้าหวานของหญิงสาวอ่อนวัยกว่าอีกคนแดงผ่าวไปด้วยสีเลือด “พี่ปอก็ เอ๋ไม่ได้บอกแบบนั้นซักหน่อย” หล่อนว่าพลางหันมองมาทางเขาแวบหนึ่ง  แล้วรีบหันกลับไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ตามเดิม ชายหนุ่มชะงักเท้า กิริยาวาจาของบรรดาเพื่อนร่วมงานทำเอาเขาอยู่ในอาการวางตัวไม่ถูก “สวัสดีค..ครับ” เขากล่าวแล้วก็ได้แต่หยุดยืนอ้ำอึ้งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะรีบตัดบท “ผมขอตัวเอาเอกสารไปให้พี่วัลย์ก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็เดินผ่านหน้าเคาน์เตอร์ไป ได้ยินเสียงหยอกเย้าไล่ตามหลังมา “มาทีไรคุยอยู่แต่คุณวัลย์  มาคุยกับสาว ๆ แถวนี้บ้างก็ได้นะจ๊ะ น้องเอ๋เค้าคิดถึง” “พี่ปออ่ะ อย่าพูดแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวเค้าจะว่าเอ๋....” เคยนึกสงสัยอยู่ว่า เหตุใดชั้นรับรองพิเศษนี้ล้วนแต่มีพนักงานสาวสวยรูปร่างดี ไม่เว้นแม้แต่เจ้าหน้าที่พยาบาล จวบจนถึงวันนี้ เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่า นั่นคือความต้องการประการสำคัญของชาญ จะว่าไปแล้ว แม้แต่ชื่อของพวกเธอเขายังจำแทบไม่ได้ เรื่องราวระหว่างเขากับปรียากลายเป็นตราบาปอันก่อความรู้สึกหวาดหวั่นต่อการใกล้ชิดกับสาวสวยแปลกหน้าแทบทุกคน ...ปรียา ชายหนุ่มรู้สึกมวลอากาศรอบกายไหวระริกสะท้านไปทั้งร่าง เหมือนว่าได้กลิ่นของเธอ “อ้าว มาแล้วเหรอจ๊ะ บัญชีเค้าเร่งพี่มาพอดี” เสียงนั้นช่วยให้เขาหลุดออกจากภวังค์ วิลาวัลย์เป็นเลขานุการระดับบริหารมาตั้งแต่ประธานกรรมการของโรงพยาบาลคนเดิม เธอเป็นสาวสูงวัย ร่างผอมสูง รูปหน้าซูบตอบ เกล้าผมเป็นมวยไว้ด้านหลัง และสวมแว่นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเกือบตลอดเวลา “สวัสดีครับพี่วัลย์ ผมเอามาครบแล้ว” เขาทักทายตอบพลางวางเอกสารในมือลง “ให้ผมช่วยแยกไหมครับ” “อุ้ย ไม่ต้องหรอกจ้ะ” หล่อนรีบยกมือขึ้นปราม “เดี๋ยวจะมั่วไปกันใหญ่ พี่จัดการเอง กันต์ไปหากาฟงกาแฟในห้องเมทดื่มก่อนไป๊” ชายหนุ่มทอดมองสีหน้าขึงขังเอางานเอาการของผู้อาวุโส ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดชาญจึงอนุโลมให้หญิงสาวสูงวัย รูปร่างหน้าตาธรรมดาอย่างหล่อนทำงานในส่วนของสำนักงานนี้ได้เป็นกรณีพิเศษ “เอ่อ พี่วัลย์ คุณชาญยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ” เขาถามขึ้นเมื่อกวาดตามองไปเห็นป้ายบนประตู ซึ่งระบุว่าชาญอยู่ในห้องทำงาน ความห่วงใยเรื่องของรินรดายังติดตรึงอยู่ในใจเขา ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะติดต่อผู้เป็นสามีมาแล้วหรือยัง “คงไม่ค่อยยุ่งหรอกจ้ะ” หล่อนลงน้ำเสียงราวกับต้องการประชดประชันอะไรสักอย่าง “กันต์มีธุระก็เคาะประตูแล้วเข้าไปตอนนี้ได้เลย” ชายหนุ่มทอดมองเจ้าของเสียงพูดอย่างไม่เข้าใจ กระนั้น ก็ยังลุกจากเก้าอี้ไปที่ประตูอย่างลังเล “งั้นผมขอตัวไปพบคุณชาร์ลแป๊บนะครับพี่” เขาหันมาบอกหล่อนอีกครั้ง คล้ายจะเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของผู้อาวุโส “เข้าไปเลยจ้ะ” วิลาวัลย์ตอบพร้อมรอยยิ้มฝืน ๆ จากนั้นก็เมินหน้าจากชายหนุ่มหันไปพึมพำกับตัวเอง “เข้าไปจะได้บอกคนข้างในว่า คนอื่นเค้ามีงานมีการทำ รีบ ๆ กลับไปเสียที” “เข้ามา” กันต์ธีร์บิดลูกบิดเปิดประตูเข้าไปทันทีเมื่อได้รับอนุญาต ชาญนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เบื้องหน้าของเขาปรากฏภาพหญิงสาวผมหยักยาวสลวย ร่างสูงเพรียว นั่งหันหลังอยู่ ฉับพลัน เขางับประตูปิดลงทันที “ข..ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าคุณชาร์ลมีแขก” เขาบอกเสียงสั่น ก่อนจะถอยกรูดพัลวันไปยังทางออก ใช่ว่า เขาจะเกรงกลัวความผิดที่เข้าพบนายจ้างในจังหวะเวลาที่ไม่เหมาะสม หากแต่เป็นอารมณ์หวาดหวั่นต่อการเผชิญหน้ากับหญิงสาวผู้ที่นั่งหันหลังอยู่ต่างหาก ...ปรียา ...ไม่มีใครอื่นไปได้ เขารู้สึกสะท้านทุกคราเมื่อได้กลิ่นของเธอ สัมผัสคลื่นพลังงานอันโอบล้อมอยู่บอกย้ำอย่างแน่ชัดว่า เธออยู่ที่นั่น หญิงสาวผู้นั้นคือปรียาอย่างแน่นอน วิลาวัลย์ลุกจากเก้าอี้ ทอดมองอากัปกิริยาของชายหนุ่มที่พรวดพราดออกนอกสำนักงานไปอย่างไม่เข้าใจ ยังไม่ทันจะคลายความแปลกใจ หญิงสาวในห้องทำงานของนายจ้างก็โผล่พรวดตามออกมา ปรียาหันซ้ายขวา สอดส่ายสายตาไปทั่ว ไม่เห็นแม้แต่เงาของบุรุษเจ้าของเสียงเมื่อสักครู่ “คุณปรียามีอะไรให้ดิฉันรับใช้เหรอคะ” วิลาวัลย์เอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของผู้มาเยือน “เสียงนั้น” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเบนสายตากลับมายังเลขานุการหน้าห้อง “เมื่อกี้ใครกันคะ แล้วเค้าหายไปไหนแล้ว” วิลาวัลย์หันมองไปยังทางออกที่เห็นร่างสูงหายวับไปอีกครั้ง ดูคล้ายกับว่ากันต์ธีร์กำลังหนีใครซักคนอยู่ “เด็กส่งเอกสารค่ะ เค้ากลับไปแล้ว” สถานการณ์บอกให้หล่อนพูดเช่นนั้นออกไป “คุณปรียามีอะไรก็บอกดิฉันได้นะคะ ดิฉันยินดีรับใช้” ถ้อยคำสุขุมของวิลาวัลย์ช่วยให้ผู้มาเยือนคืนสติ “อ้อ...เปล่าหรอกค่ะ” ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้น เธอคงคิดมากไปเอง “ขอโทษนะคะที่ออกมารบกวน” หญิงสาวคลายสีหน้าลง แม้ว่าสายตายังพยายามกวาดมองหาเขา “มีอะไรเหรอจ๊ะที่รัก จู่ ๆ ก็ลุกออกมา” เสียงของชาญช่วยดึงความสนใจของเธอให้กลับมา หนุ่มใหญ่ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบไหล่บางของหญิงสาว สังเกตมองเธอ “ป..เปล่าค่ะชาร์ล แค่นึกอยากดื่มกาแฟขึ้นมา” ปรียารีบเปลี่ยนสีหน้าหันมาสบตาอดีตคนรัก นัยน์ตาหวานเชื่อมของหญิงสาวกำลังบอกความนัยที่ซ่อนอยู่ “แต่ไม่ต้องแล้วค่ะ ไหน ๆ เราก็จะออกไปด้วยกันแล้ว เดี๋ยวไปหาดื่มข้างนอกจะดีกว่า” หนุ่มใหญ่เปลี่ยนสีหน้าคลางแคลงเป็นรอยยิ้ม เมื่อเห็นว่าเธอมีเจตนาจะปกปิด “ก็ดีจ้ะ” เขากระซิบ เรือนร่างอันเย้ายวนใจของปรียาจะช่วยให้หัวใจชุ่มชื่น คืนความเป็นหนุ่มให้กับเขา “งั้นเราไปกันเถอะ” ชาญโอบรั้งตัวเธอกลับเข้าห้องทำงานเพื่อหยิบของใช้ส่วนตัว จากนั้นทั้งสองก็เดินเคียงคู่กันออกนอกสำนักงานไป วิลาวัลย์ทอดมองตามหลังทั้งคู่ด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองแทนผู้เป็นภรรยา จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 10:46:36

ความคิดเห็นที่ 3 ชาญไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองได้ออกแรงเต็มที่เช่นนี้มานานแล้ว หลังจากลาร้างเหินห่างจากเธอมาหลายปี ปรียายังคงเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ราคะอันร้อนแรงอย่างยากที่จะได้สัมผัสจากผู้หญิงคนใด “ชาร์ล... ชาร์ลขา” หญิงสาวบิดร่างรัญจวนทิ้งกายลงกับเตียงนอน เมื่อเขาโถมพละกำลังระลอกสุดท้ายลงมา “เยี่ยม...” ชาญระพึงปนอาการหอบ ขณะทาบทับอยู่บนร่างอันอ่อนนุ่มของเธอ “คุณนี่ยอดเยี่ยมที่สุด เลยจ้ะ” ปรียาสดับฟังถ้อยคำคล้ายชื่นชมนั้นด้วยความเจ็บปวด ความรักและคิดถึงอันฝังลึกอยู่ในหัวใจตลอดมา ปลุกเลือดสาวในกายให้ร้อนระอุ เรียกร้องพลังรักจากเขา “ทำเป็นชม” เธอลงน้ำเสียงอย่างประชดประชัน “อย่างกับไม่เคยนอนกับผู้หญิง” หนุ่มใหญ่พลิกตัวกลับมานอนหงาย พลางโอบรั้งเอาร่างของเธอตามมากอดรัด “เคยน่ะเคย แต่ไม่มีใครสุดยอดเท่าคุณ” เขาบอกจากใจจริง “แม้แต่รินรดาเหรอคะ” คำกล่าวพาดพิงถึงผู้เป็นภรรยาทำเอาหนุ่มใหญ่หน้าถอดสี คลายวงแขนออกจากเธอ ขยับตัวลุกขึ้นทันที ...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป สำหรับชาญแล้ว รินรดาสูงส่งเกินกว่าผู้หญิงอย่างเธอจะเอื้อนเอ่ยถึง ปรียาดึงผ้าขนหนูมาปกปิดเรือนร่างแล้วลุกขึ้นนั่งตาม สังเกตมองคู่นอนของตน “ขอโทษนะคะชาร์ล ปิ๋มไม่มีเจตนาจะพูดจาล่วงเกินคุณริน” เธอบีบเสียงอ่อน พยายามแสดงถึงความเข้าใจที่มีต่อเขา “ปิ๋มแค่อยากรู้ว่า หลายปีมานี้ ชาร์ลมีความสุขดีใช่ไหมคะ” ถ้อยคำอ่อนหวานจากอิสตรีทำเอาหัวใจเขาอ่อนยวบ ชาญเบนสายตากลับมาที่หญิงสาวอีกครั้ง เรือนร่างของปรียายังคงอ้อนแอ้นขาวผุดผาด ตัดกับผมหยักยาวดำขลับที่สยายลงมาปกปิดผิวเนื้อบางส่วนของหัวไหล่และต้นแขน สองมือของเธอเกาะกุมอยู่ที่ผ้าขนหนูซึ่งห่อหุ้มกายไว้เพียงหลวม ๆ แลเห็นเนิ่นอกอิ่มอวบอั้น เขากวาดสายตามองต่ำลงมาถึงโคนขาขาวผ่องทั้งสองข้างที่นั่งไขว่กันอยู่ ช่างแลยั่วยวนน่าหลงใหลเกินกว่าจะอดใจอยู่ “ไม่ได้ว่าอะไรหรอกจ้ะ” เขาบอกพลางรวบเอาร่างเธอกลับมากอดรัด แล้วซบหน้าลงบนร่องอกอิ่ม “แค่ไม่อยากพูดถึงเค้าให้เสียบรรยากาศ” หญิงสาวไล้ฝ่ามือไปทั่วแผ่นหลังและศีรษะของอดีตคนรัก ซึมซับสัมผัสอันทดแทนความรักตลอดหลายปีที่ไกลห่างกัน “ชาร์ลกับคุณรินมีลูกด้วยกันกี่คนแล้วคะ” อยากรู้เรื่องราวความเป็นไปของเขา จนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้นอีก ชาญปล่อยมือจากหญิงสาว ขยับถอยหลังมาพิงกับพนักเตียง ไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดผู้หญิงรอบกายจึงขยันซักไซ้เรื่องภรรยาของเขา “ยังไม่มีเลยจ้ะ” เขาตอบขณะทอดสายตามองไปข้างหน้า “รินเค้าสุขภาพไม่ดี นี่เค้าก็กลุ้มใจเรื่องนี้จนหนีผมไปพักผ่อนที่สวิส ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย” โทนเสียงของชายหนุ่มช่างฟังนุ่มนวลจนจับอารมณ์ไม่ได้ ปรียาฉีกยิ้มกว้าง อย่างน้อยระยะนี้ชาญก็เป็นอิสระจากภรรยา “แสดงว่าช่วงนี้เราก็พบกันได้ โดยไม่ต้องกังวลใจเรื่องคุณริน” เธอโน้มตัวตามไปกอดก่ายเขาอย่างออดอ้อน “พรุ่งนี้เป็นวันหยุด เราไปหาที่เงียบ ๆ โรแมนติก ๆ นอกเมืองอยู่ด้วยกันนะคะ” เสียงหวาน ๆ กับนัยน์ตาเชื่อมฉ่ำทำเอาหัวใจของหนุ่มใหญ่อ่อนระทวยตาม ขณะเดียวกันก็ยังไม่ลืมหาเกราะป้องกันตัวเอง “โอเค จ้ะ” เขากระซิบขณะสบกับดวงตาคู่สวยหวานของหญิงสาว “แต่สัญญาก่อนนะจ๊ะว่า ตั้งแต่วันจันทร์ไป คุณต้องไม่มาหาผมเวลางาน“ ปรียาหน้าเสียลงเล็กน้อย เหมือนว่าชาญยังไม่คลายความระมัดระวังเกี่ยวกับตัวเธอ เขารีบหยอดคำหวาน เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าหญิงคนรักจางลง “เพราะเวลาผมเห็นหน้าปิ๋มทีไร อารมณ์กระเจิดกระเจิง คิดเรื่องงานไม่ออกเลย” หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างซบหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง ชาญยังเหมือนเดิมให้ความรู้สึกอบอุ่นและสุขใจทุกครายามที่ได้อยู่ใกล้ชิดกัน “ค่ะ...ชาร์ล...” เธอส่งเสียงพึมพำไปพร้อมประทับริมฝีปากลงบนปากของเขา ความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจหญิงสาว “ปิ๋มจะไม่ไปรบกวนเวลาทำงานของชาร์ลเลย” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 10:47:10

ความคิดเห็นที่ 4 นุชจ๊ะ           พี่ขอโทษนะ นุชอยู่ที่ไหน              พี่จะไปรับ พี่รักนุชนะจ๊ะ                                                พี่ก้อง เกียรติก้องกดส่งข้อความในโทรศัพท์มือถือไปยังเลขหมายปลายทาง หลังจากเพียรพยายามติดต่อหาเธอมาตลอดสองวัน แต่ดูเหมือนว่าเครื่องจะถูกปิดอยู่ ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างคลางแคลง ปกติแล้วนุชจรีไม่เคยหายหน้าไปเกินข้ามคืน เขาพยายามติดต่อไปยังบรรดาเพื่อนฝูงของเธอ แต่ก็ไร้วี่แวว หรือว่า...นุชจรีจะซ่อนตัวอยู่บ้านเพื่อนคนใดคนหนึ่ง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา ชายหนุ่มย่างเท้าลงบันไดมายังชั้นล่าง แสงอาทิตย์ยามสายสว่างเจิดจ้าอยู่เหนือแนวรั้วลวดหนาม อากาศรอบกายเริ่มอุ่นขึ้นจากเมื่อเช้าตรู่ พอเดินอ้อมไปถึงหลังบ้านก็เห็นร่างสูงยาวของน้องชายนั่งเหม่ออยู่ กันต์ธีร์นั่งตาลอยทอดมองระลอกริ้วของปุยเมฆเหนือลำคลองฝั่งตะวันตก ข้างกายเขามีกะละมังพลาสติกใบใหญ่ที่มีเสื้อผ้าแช่ค้างอยู่ “นั่นนายกำลังซักผ้า หรือทำอะไรอยู่วะ” เสียงทักนั้นทำเอาคนที่นั่งอยู่สะดุ้งเฮือก ผู้หญิงที่ชื่อปรียาเข้ามารบกวนโสตประสาทและความฝันของเขามาตั้งแต่เมื่อวันวาน ชายหนุ่มลดสายตาต่ำลงไปยังพงหญ้าข้างทาง ราวกับเกรงว่าจะถูกล่วงรู้ความในใจที่ซ่อนอยู่ “ทำไมต้องทำหน้าตกใจซะขนาดนั้น” เกียรติก้องตามไปนั่งลงข้าง ๆ สองมือกุมเข้าหากันอย่างกลัดกลุ้มใจ “ฉันอยากจะชวนนายไปตามหานุชด้วยกันแถวหน้ารามฯ หน่อย ฉันพยายามโทรหาพวกเพื่อน ๆ เค้าแล้ว แต่ไม่มีใครรู้เรื่องเลย” กันต์ธีร์เหลือบมองสีหน้ายุ่งของพี่ชาย ไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดเกียติก้องจึงต้องร้อนรนกับการที่คนรักหายหน้าไปแค่สองสามวัน “โทรไปไม่เจอ แล้วไปตามหาจะเจอเหรอ เดี๋ยวเค้าก็กลับมาเองแหละ” ผู้เยาว์กว่าให้ความเห็นอย่างไม่ใส่ใจ คนเป็นพี่ส่ายหน้า “ไม่รู้ว่ะกันต์ ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า...” แค่คิดก็เจียนใจจะขาด เขาคงมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้หากปราศจากเธอ “เหมือนว่า... เค้าจะไม่กลับมาแล้ว หรือประมาณว่า ฉันจะไม่มีโอกาสได้พบหน้าเค้าอีก” เสียงของเขาขาด ๆ หาย ๆ ราวกับหวาดหวั่นต่อวาจาของตัวเอง “เอ๊ย คงไม่มีอะไรร้ายแรงขนาดนั้นหรอก” เขาตบบ่าผู้แก่วัยกว่าเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ “เค้าก็คงงอนตามภาษาผู้หญิงแหละ เงินในกระเป๋าก็มีไม่มาก เดี๋ยวก็กลับมา” ทันใดนั้น เสียงเพลงโทรศัพท์มือถือของผู้เยาว์วัยกว่าก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏช่วยให้ความวุ่นวายใจเกี่ยวกับปรียา และเรื่องราวของนุชจรีจางหายไปจากหัว “นุ่นเหรอ กำลังคิดถึงอยู่พอดี” เขาบอกแล้วรีบล้างคราบผงซักฟอกออกจากมือลุกเดินห่างออกมา ได้ยินเสียงเง้างอนของเธอลอดมาตามสาย “คิดถึงอีกแล้ว ไม่จริงหรอก” หญิงสาวรู้สึกถึงความเชื่อมั่นที่ลดลงเมื่อต้องเป็นฝ่ายโทรหาเขา “คิดถึงแต่ไม่ได้โทรมาเลยตั้งแต่เมื่อวาน แล้ววันจันทร์จะผิดนัดอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้” เธอต่อว่าอย่างไม่จริงจัง พลางยกถาดขนมออกจากเตาอบ “โธ่ คิดมากไปได้” เขาว่าพลางเร่งสาวเท้าขึ้นบันไดกลับไปที่ห้อง “พอดีมีเรื่องยุ่ง ๆ เลยไม่ทันได้โทรไป” “กันต์อ่ะ ยุ่งทุกที” เธอคุยสายไปพลางยกถาดคุกกี้ออกจากครัวมาผึ่งลมในห้องนั่งเล่น “ซื้อได้ไหมคำนี้” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนเกลือกกลิ้งบนเตียง พูดคุยกับเธอต่ออย่างสบายอารมณ์ “โอเคจ้ะ ต่อไปจะไม่บอกว่ายุ่งอีกแล้ว”  เขารับคำ สดับฟังสุ้มเสียงหวานด้วยอารมณ์โหยหา คิดถึงจับใจ ”จะโทรไปหาทุกชั่วโมงเลยดีไหม” ถ้อยคำที่ได้ยินทำเอาโทรศัพท์มือถือแทบหลุดออกจากมือ หญิงสาวรีบวางถาดขนมลง  แล้วทิ้งตัวนั่งบนโซฟา  สองมือกำโทรศัพท์แนบชิดกับใบหน้าแทนความคะนึงหาที่ซ่อนอยู่ “แหม เว่ออีกแล้ว ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้” เธอพูดแก้เขิน “แล้วทำอะไรอยู่อ่ะ” “ซักผ้า” เขาบอกไปตามตรงกลั่วเสียงหัวเราะร่า ได้ยินน้ำเสียงประหลาดใจของอีกฝ่ายสวนกลับมา “ซักผ้าเหรอ” เธอย้ำคำราวกับไม่เคยรู้จักงานบ้านประเภทนี้ “ซักผ้าด้วยมือเนี่ยนะ” “ใช่จ้ะ ว่าจะเก็บตังค์ซื้อเครื่องซักผ้าอยู่เหมือนกัน........” ประตูห้องนอนถูกมือของใครคนหนึ่งแง้มเปิดออก ร่างสูงของเกียรติก้องยืนอยู่ข้างช่องประตูทอดมองเข้ามา กันต์ธีร์กำลังนอนคุยโทรศัพท์กับหญิงคนรักอยู่อย่างสุขใจโดยไม่ทันสังเกตเห็นเขา สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังความสุขอันเปล่งรัศมีไปรอบด้าน เหมือนคราที่เขาเพิ่งพบรักกับนุชจรี ความคิดคำนึงบางประการท้วมท้นจิตใจชายหนุ่ม อารมณ์รักและถวิลหาอันอยู่คนละฝั่งฟากกับความเข้าใจ สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความทุกข์ทนและเจ็บปวด ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างร้าวรานใจ ..................................................... 29...ก้นบึ้งของหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12562777/W12562777.html แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 55 16:32:57 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 55 16:31:53 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 10:48:00

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้มีปรียากลับมา  ช่วยเพิ่มรสชาติของชีวิต อิ ๆ และมีตัวละครเปิดใหม่อีกคน   ถือว่าเธอเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของกันต์ธีร์ สำหรับเรื่องนี้นะคะ รอชมบทบาทของเธอในตอนต่อ ๆ ไป คุณ scottie อาจจะเป็นเพราะพระเอกของเรา เติบโตขึ้นมากับแม่ของเค้า ซึมซับความลำบากยากแค้น ความอดทนอดกลั้น และความเสียสละของผู้หญิง คนเขียนคิดว่า ผู้ชายที่มีประสบการณ์อย่างกันต์ธีร์กรณีปรียานั้น ส่วนใหญ่ไม่น่าจะรู้สึกผิดแต่อย่างไร หากมิได้มีประสบการณ์วัยเด็กเช่นเดียวกับเขา คุณ มิสพรหล้า ยุพินไม่รู้หรอกค่ะ  เพราะประวิทย์จะไม่กลับมาฟ้องเธออีกเลย แต่ต่อไป  เธอจะต้องรับรู้อะไรที่หนักหนากว่านี้ (อย่าคิดลึกนะคะ อิๆ) ซึ่งเมื่อถึงเวลานั้น  เธอจะได้เรียนรู้และปล่อยวางอะไรได้อีกมาก คุณ :::อาราเร่::: ภาพพจน์ภายนอกของประวิทย์ออกจะร้ายกาจ แต่ความจริงแล้ว เค้าก็เป็นแค่เด็กซื่อ ๆ คนหนึ่ง คุณ GTW นั่นแหละค่ะ ชาร์ล คนที่น่ากลัวและลุ่มลึกตัวจริง ส่วนนริศรานั้น  ไม่รู้ว่าอาจารย์มองว่าแปลกจุดไหน (จุดเดียวกับคนเขียนหรือเปล่า) อาจารย์คงไม่ได้คิดมากไปเองหรอกค่ะ ด้วยว่าเรื่องนี้ นำเสนอผ่านมุมมองของพระเอกเป็นส่วนใหญ่ การนำเสนอจึงขออุ๊บความรู้สึกของฝ่ายหญิงไว้ก่อน เพื่อให้ผู้อ่านมองในด้านมุมเดียวกับพระเอก สงสัย ข้องใจ หรือกลุ้มใจ เหมือนเขา ประมาณว่า ทำไมเธอถึงแสดงออกแบบนั้น คิดอะไร หรือรู้สึกอย่างไรอยู่ หลังจากนั้น จะมีเฉลยความรู้สึกของฝ่ายหญิงในตอนต่อ ๆ ไปค่ะ รู้สึกดีมาก ๆ นะคะ ที่มีนักอ่านแบบอาจารย์ที่ให้ความสนใจตัวละครอื่น ๆ   นอกเหนือจากพระนาง   เพราะนักอ่านส่วนใหญ่แล้ว จะลุ้นเพียงความรักของพระเอกกับนางเอกเท่านั้น ผิดกับคนเขียนคนนี้ ซึ่งมักจะให้ความสำคัญกับตัวละครเกือบทุกตัว ปล. สงสัยช่วงนี้อาจารย์จะยุ่งนะคะ  เพราะเห็นอ่านตอนที่ 27 ช่วง 6 โมงเช้ากว่า ๆ วันอาทิตย์นี้ ลูก ๆ ของวีก็ต้องไปเดินการกุศลที่สวนหลวง ร.9 ในนามโรงเรียน เก็บเงิน (บังคับ) คนละ 300 บาท สองคนก็หกร้อย นอกจากนี้ ยังมีกิจกรรมอื่น ๆ อีกมาก สำหรับนักเรียนทั่วไป รู้สึกเสมอเลยค่ะว่า ความวุ่นวายของระบบการศึกษา มันมีนอกเหนือการเรียน ยังไงรักษาสุขภาพด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 55 14:10:01 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 11:10:31

ความคิดเห็นที่ 6 ปรียามาอีกแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 20:32:29

ความคิดเห็นที่ 7 เย้ยยยย  เอ๋เป็นใครกันคะเนี่ยยยย  เอาละ ปรียายังไม่ตายจากความรู้สึกของกันต์   มีแม่นางคนใหม่เพิ่มมาอีกคน -*- เอ...ว่าแต่นุชกับประวิทย์นี่ มีอะไรกันรึป่าวคะ อิอิ ปล.เจอกันวันเสาร์ค่า จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 23 ส.ค. 55 21:31:08