ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ นัยน์ตาคมเหลือบมองพานดอกไม้ธูปเทียนในมือของเกษวดีเพียงแวบเดียวเท่านั้น แม้จะไม่งดงามเท่าครั้งที่ยังอยู่ในลวปุระ เพราะดอกไม้นั้นจัดหาเอาตามมีตามเกิด แต่ความหมายก็เป็นอย่างเดียวกันคือจัดไว้เพื่อให้คนเจ็บได้ลาผู้เป็นนาย จอมนางก้าวยาวๆ เข้าไปด้านใน ใจดวงน้อยไหวอ่อนเมื่อเห็นคนเจ็บนอนหลับตานิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงหน้า ราวคนเจ็บจะล่วงรู้ถึงการมา นิศาค่อยขยับลืมตาขึ้น ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนเต็มที แต่ด้วยสำนึกสุดท้ายที่ยึดโยงอยู่กับผู้เป็นนายทำให้นางรู้ว่าผู้ใดที่ก้าวเข้ามานั่งลงเคียงข้างตนอย่างไม่ถือตัว มืออ่อนล้ายกขึ้นจะจับมือนายสาวเป็นครั้งสุดท้าย พระนางจามเทวีจึงจับมือนั้นกุมไว้พร้อมบีบเบาๆ “พระแม่เจ้า” เสียงแหบพร่าลอดผ่านริมฝีปากแห้งผาก “เราอยู่นี่แล้วนิศา” กระแสเสียงทอดอ่อนเปี่ยมด้วยเมตตาตอบรับ นิศายิ้ม เป็นยิ้มที่ทำให้ดวงหน้าซีดเผือดนั้นดูแจ่มใสขึ้นมาในบัดดล รัศมีแห่งชีวิตที่เปรียบประดุจเปลวไฟอันโลดแรงขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนดับมอดลง ลางมรณะที่ปรากฏชัดเจนทำให้ผู้ที่เฝ้ารักษาพยาบาลนาง รวมทั้งเพื่อนนางข้าหลวงทั้งหลายเบือนหน้าเปื้อนน้ำตาไปทางอื่นเสีย เกษวดีคลานเข่าเข้ามาด้านตรงข้าม จับมือข้างที่ว่างของนิศาให้แตะพานลาพร้อมกระซิบแผ่ว “ขอษมาและลาพระแม่เจ้าเสีย นิศา” สติและความสำนึกรู้ทั้งมวลของนิศากลับคืนคงดังเดิม นางแข็งใจยกมือขึ้นจับพานที่เกษวดีช่วยประคองนั้นส่งให้พระนางจามเทวี จอมนางรับแล้วก็วางลงข้างตัว ก่อนโน้มหน้าลงกระซิบข้างหูนิศา “เราอนุญาตและอโหสิกรรมทั้งปวงให้เจ้า” “ข้าขอลา พระแม่เจ้า” “ไปดีเถิดนิศา ระลึกถึงพระตถาคตเจ้า ระลึกถึงพระเกศแก้วจุฬามณีให้จงดี ขอเจ้าจงไปสู่สถานที่นั้นด้วยจิตอันผ่องแผ้วเถิด” นิศาหลับตาลง ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงตามลมหายใจที่เริ่มทอดระยะช้าลงเรื่อยๆ จนกระทั่งนิ่งไปในที่สุด พระนางจามเทวีจับมือของนิศาที่เกาะกุมไว้ก่อนหน้าวางลงเหนืออก แล้วถอยออกมาให้ผู้มีหน้าที่จัดการเรื่องศพเข้ามาทำหน้าที่โดยสะดวก ระดับน้ำจากที่ตื้นเขินก่อนหน้านี้เริ่มสูงขึ้นเป็นลำดับ แต่นั่นก็มิได้ทำให้การเดินทางราบรื่นแต่อย่างใด เพราะหากบังคับเรือไม่ดีแล้ว ก็อาจกระทบกับแนวผาหินทางซ้ายมือดุจปราการทอดยาวไปตามสายแม่น้ำระมิงค์นั้น ผืนน้ำสงบนิ่งลึกจนมองไม่เห็นท้องน้ำ ผ้าขาวห่อหนึ่งค่อยๆ ถูกคลี่ออก มือบางกำของที่อยู่ในผ้านั้นโปรยลงสู่ผิวน้ำ ในขณะที่ผู้ยืนขนาบข้างซ้ายขวาช่วยโปรยกลีบดอกไม้ตามลงไป “นิศาคงคืนกลับไปสู่ลวปุระนะเจ้าคะ” เกษวดีเอ่ยเสียงเบา     “แม้นสำนึกสุดท้ายนิศามีห่วงด้วยทางลวปุระ ก็จักคืนไปยังสถานที่อันผูกพันนั้นก่อน ต่อจากนั้นดวงจิตจักเดินทางไปตามกระแสแห่งกรรมะที่เจ้าตัวได้กระทำไว้ครั้งยังมีชีวิต สุดแล้วแต่ว่าดีฤๅร้ายจักมากกว่า” พระนางจามเทวีตอบคำ ทอดสายตามองเถ้าอังคารของนิศาไหลตามสายน้ำช้าๆ แล้วเคลื่อนลับหายไปจากคลองจักษุ การส่งสการนิศาลำดับสุดท้ายจบลงแล้ว วูบหนึ่งที่เผลอใจคิด นิศาถึงปลายทางของตน หากพระนางเล่า อีกเมื่อใดจึงจะลุถึงปลายทาง หากเป็นไปได้ก็อยากให้จบลงเสียวันนี้พรุ่งนี้ ทว่าพอคิดมาถึงตรงนี้ พระนางเธอก็ได้สติกลับคืน นี่มิใช่เพลามาระทดท้อพร่ำรำพันแต่อย่างใด การเดินทางของชีวิตจะสิ้นสุดลงเมื่อใดมิใช่สิ่งสำคัญ มันสำคัญอยู่ที่ว่า ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ ตนได้ทำหน้าที่ของตนได้เต็มกำลังและสมบูรณ์หรือยังเท่านั้น จอมนางสูดลมหายใจลึก เรียกความเข้มแข็งให้กลับคืนมา ก่อนหันมาบอกพี่เลี้ยงทั้งสองด้วยน้ำเสียงที่แจ่มใสขึ้น “กลับเข้าไปข้างในกันเถิดพี่” เกษวดีกับปทุมวดีทำตามความประสงค์แต่โดยดี อันที่จริงไม่ว่าเรื่องอะไรทั้งคู่ก็แทบไม่เคยขัดใจพระนางเธออยู่แล้ว สองนางสะดุ้งนิดหนึ่งเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นจัดที่สอดเข้าในอุ้งมือของตน พร้อมเสียงหวานใสที่ดังอยู่ใกล้ๆ   “จูงมือน้องหน่อยนะพี่จ๋า พี่ไม่ได้จูงมือน้องมาหลายเพลาแล้ว” วาจานั้นเสมือนคนพูดย้อนกลับไปเป็นเด็กน้อยที่พี่เลี้ยงเคยจับจูงมือเดินเมื่อกาลก่อนไม่ผิดเพี้ยน เกษวดีกับปทุมวดีส่งยิ้มอบอุ่นแล้วกระชับมือบางนั้นแทนคำตอบ พระนางจามเทวียิ้มอ่อน บางคาบคราคนเราก็อยากย้อนเพลากลับไปเป็นเด็กและถวิลหาความสุขที่ผ่านพ้นมาเช่นกัน สตรีสามนางแม้ยศถาจะแตกต่างกัน หากดวงใจนั้นมิเคยสักเพลาที่จะคิดถึงเรื่องเหล่านี้ “อยากลงเล่นน้ำฤๅไม่เจ้าคะ พระแม่เจ้า” ปทุมวดีถามอย่างนึกสนุกขึ้นมา แต่พอเห็นหน้าสหายก็ทำหน้าแหย ด้วยฝ่ายนั้นตีหน้ายักษ์เข้าใส่ มิหนำยังต่อว่าเอาเสียอีก “ลงเล่นน้ำ เจ้าพูดออกมาได้อย่างไรกันปทุมวดี พระแม่เจ้าครรภ์แก่เยี่ยงนี้แล้ว” “ก็...ข้าเห็นน้ำแถวนี้มีมาก น่าลงว่ายเล่นเท่านั้นเอง” “น้ำลึกเป็นวังน้ำแดดส่องไม่เห็นพื้นนี่น่ะรึน่าลงว่าย ชะดีชะร้ายพรายน้ำเงือกน้ำลากลงไปอยู่ด้วยจักว่าอย่างไร” ปทุมวดีชักหน้าเสีย ที่เอ่ยชวนก็หมายจะให้พระแม่เจ้าของนางได้ปลดวางเรื่องราวลงไว้ชั่วครู่ชั่วยามหรอก กลับถูกแม่สหายรักดุเอาเสียอีก คนยืนกลางมองซ้ายทีขวาทีก่อนแกล้งเปรย “ชะรอยว่าเราจักกลายเป็นมหานทีสีทันดรมาคั่นกลางเสียแล้วกระมัง พี่ทั้งสองจึงฝากวาจาข้ามไปมาเช่นนี้” สองพี่เลี้ยงสงบปากคอลงทันใด พระนางจามเทวีหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยสืบต่อไปว่า “อันที่จริงน้องก็ใคร่สระเกศสรงเกล้าอยู่เหมือนกัน”     “ไม่ได้เจ้าค่ะ ให้ข้าตักน้ำมาสระสรงอย่างเคยจักงามกว่า” “โธ่ พี่จ๋า น้องก็ไม่ได้บอกว่าจักลงว่ายเล่นนี่จ๊ะ เพียงแค่สระหัวเท่านั้นจริงๆ พี่ปทุมวดีก็อยู่ด้วยน้อง” เกษวดีหน้าตูมกับวาจาตอนท้ายของนายสาว ปทุมวดีนั่นล่ะตัวร้าย คอยตามใจตะพึด ยังไม่ทันที่จะทัดทานว่าอย่างไร เสียงทุ้มก็ลอยตามลมมาเสียก่อน ตามด้วยเจ้าของเสียงที่เดินออกมามองสามนางด้วยสายตาสงกายิ่ง “เจ้าจามเทวี ยังไม่เรียบร้อยหรืออย่างไร หายออกมานานเยี่ยงนี้พี่ห่วงนัก” “กำลังจักกลับเข้าไปเจ้าค่ะ เอ้อ เจ้าพี่เจ้าขา” ถ้อยคำที่เรียกขานบดีหวานเสนาะนัก ทว่าเจ้าชายรามราชกลับขมวดคิ้วพลางเหลือบมองไปทางเกษวดี เห็นฝ่ายนั้นทำหน้าตูมรีบส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าอย่ายอมก็นึกรู้ พระนางเธอคงประสงค์สิ่งใดเข้าสักอย่างแล้วถูกพี่เลี้ยงเคร่งธรรมเนียมห้ามปรามเป็นแน่ จึงกล่าวดักคอออกไป “ใคร่ได้สิ่งใดอีกรึ พี่เกษวดีของน้องถึงทำหน้าราวกับยักษ์เยี่ยงนั้น” พระนางจามเทวียิ้ม เมื่อบอกความประสงค์ไปแล้วเจ้าชายรามราชก็ส่ายหน้ายิกทันที “พี่ไม่ยอม น้ำแถบนี้ลึกและเย็นนัก” “ไม่ได้บอกว่าจักลงไปนี่เจ้าคะ เจ้าพี่กับพี่เกษวดีคิดฟุ้งไปเองแท้ น้องย่อมรู้ย่อมประมาณตัวของน้องเองดีว่าสิ่งใดทำได้ทำไม่ได้”   สองคนที่เคยออกปากห้ามแข็งขันมองหน้ากันทันใด มีด้วยหรือที่จะสระสรงได้โดยไม่ลงไปในน้ำ หากเป็นก่อนนี้คงไม่แปลกกระไรนัก เพราะยังพอมีริมฝั่งน้ำให้พออาศัย แม้จะดาดไปด้วยหินใหญ่น้อยก็ตามที แต่สถานที่นี้มีเพียงหน้าผาสูงชะโงกเงื้อมปรกแม่น้ำเท่านั้น ซ้ำร้ายเถ้าอังคารของนิศายังเพิ่งโปรยไปก่อนหน้านี้นี่เอง ถ้าเป็นคนอื่นคงพอทำเนา หากหน่อเนื้อเชื้อกษัตริย์เยี่ยงพระนางเธอจะลงสระสรงในกระแสน้ำอันมีมลทินเช่นนี้แล้วได้อย่างไร เรือพระที่นั่งจอดเทียบอยู่ใต้เงื้อมผา ขณะที่เรือลำอื่นจอดรายเรียงอยู่ห่างออกไปพอสมควร นางข้าหลวงและทหารบางส่วนสบโอกาสที่ผู้เป็นนายบอกให้พักผ่อนได้ตามใจปรารถนาลงเล่นน้ำเป็นที่สนุกสนาน เสียงหัวเราะผสานเสียงน้ำไหลที่ดังแว่วมาเข้าโสตนั้น ทำให้พระนางจามเทวีหันไปยิ้มให้กับบดี “ให้พวกเขาได้พักกายและใจกันสักนิด เจอะเจอเรื่องเศร้าเรื่องทุกข์กันมาพอแล้ว หนทางเบื้องหน้ายังมีแก่งร้ายรออยู่อีกหลายแห่งนัก น้องจักเร่งเดินทาง ในสองวันนี้ต้องพ้นแก่งทั้งปวงไปให้จงได้ หากพ้นแล้วนั่นเท่ากับว่านคราใหม่อยู่ไม่ไกลแล้ว”   “เป็นความประสงค์น้องอยู่ก่อนแล้วมิใช่ฤๅ หากปทุมวดีไม่เอ่ยความ น้องก็คงจักชวนขึ้นมาเอง ถูกหรือไม่เจ้าจามเทวีของพี่” เจ้าชายรามราชพูดยิ้มๆ นัยน์ตาคู่นั้นมีแววรู้เท่าทันความคิดของชายาฉายชัด พระนางจามเทวีหัวเราะเบาๆ “เจ้าพี่รู้แล้วจักถามน้องไปไยเจ้าคะ” เจ้าชายรามราชไม่ตอบ แต่เสมองผ้าที่อีกฝ่ายห่มคลุมร่างกายอยู่เพลานี้ จะเป็นด้วยเหตุบังเอิญหรือไม่ก็ตามแต่ ปรากฏว่าผ้าผืนที่จะใช้สรงนั้นเหลือเพียงผ้าขาวบริสุทธิ์เท่านั้น ทำให้เพลานี้ดูคล้ายจอมนางจะเข้าพิธีมุรธาภิเษกไปโดยปริยาย   เกษวดีดูแลให้นางข้าหลวงขึงผ้ากั้นแล้วเสร็จพอดีเดินขึ้นมาบนเรือเพื่อเชิญผู้เป็นนายลงไปที่แพเบื้องล่าง สีหน้านางค่อยคลายที่ขึ้งลงเมื่อประจักษ์แล้วว่านายสาวท่านทำประการใด ริมฝีปากบางคลี่เป็นรอยยิ้มน้อยๆ แพไม้ไผ่เปล่าที่ต่อเกินเอาไว้เผื่อเกิดเหตุร้ายใดจะได้นำมาเปลี่ยนใช้นั่นเอง ที่จอมนางเปลี่ยนเป็นที่สรง เพียงกั้นผ้าไว้เท่านี้ก็สมบูรณ์ เหลือแต่เพียงน้ำเท่านั้นที่นางไม่รู้ว่าพระนางเธอจะเอามาแต่ที่ใด เพราะก่อนหน้านี้พระนางจามเทวีบอกเองว่า “น้ำแม่ระมิงค์มิได้บริสุทธิ์มากพอจักใช้สระเกล้าได้” เกษวดีหยุดขบคิดปริศนาลงเพียงเท่านี้ ลงว่าพระแม่เจ้าเอ่ยวาจาเยี่ยงนี้ย่อมหมายว่าท่านมีทางของท่านอยู่แล้ว เพียงแต่ทางนั้นนางอาจต้องรอดูด้วยตาตนเอง แพไม้ไผ่แพนั้นไม่ยวบลงตามน้ำหนักร่างกายเช่นที่ควรจะเป็น ดุจดังว่าใต้ผืนน้ำนั้นมีแผ่นดินหนือแท่นหินใหญ่รองรับอยู่เบื้องล่าง เจ้าชายรามราชอันเป็นบุรุษหนึ่งเดียวที่ได้เข้ามาในผ้ากั้นเห็นสิ่งอัศจรรย์อันปรากฏต่อคลองจักษุนั้นก็นิ่งงันไปชั่วขณะ ดูเหมือนว่ายิ่งใกล้นคราใหม่นั้นเข้าไปเท่าใด บุญญาแห่งพระนางจามเทวีก็เริ่มสำแดงชัดมากขึ้นตามไปด้วย เจ้าชายหนุ่มยิ้มบางๆ มองชายาด้วยสายตาที่ยากจะมีผู้ใดหยั่งรู้ความในใจได้ นอกจากเจ้าตัวเพียงผู้เดียว           แพนั้นไม่มีผู้ใดกล้าลงร่วมพระนางเธอ แม้แต่เกษวดีและปทุมวดีที่น่าจะถวายการรับใช้ใกล้ชิด มิใช่เพราะเจ้าชายรามราชห้ามไว้ แต่เพราะสองนางรู้สึกตรงกันว่ารอบกายพระนางจามเทวีดุจมีอำนาจประหลาดเข้ามากั้นขวางเอาไว้ พวกนางเชื่อว่าเจ้าชายรามราชเองก็คงรู้สึกเช่นนั้นจึงได้เรียกเอาไว้ให้รออยู่บนเรือ สายตาทั้งสามคู่จ้องแน่วนิ่งไปที่กลางแพเป็นจุดเดียว ร่างในเศวตาภรณ์นั่งพับเพียบนิ่งอยู่กลางแพ นัยน์ตาคมเป็นประกายวาวจ้าจับนิ่งอยู่บนศิลาเหนือเศียรแห่งนาง มิทันนานพระนางเธอจึงประณตมือไว้ระหว่างอก ก่อนที่เสียงระฆังเงินจะสะท้านก้องไปทั้งเงื้อมผาแห่งนั้นเป็นใจความว่า “ข้าจามเทวี ราชนารีแห่งลวปุระ นิราศจากบ้านเกิดเมืองนอนมายังดินแดนไกลโพ้นนี้ หาใช่เพราะใฝ่ในอำนาจหรือยศถาใดเป็นที่ตั้ง หากเป็นด้วยปรารถนาจักนำพระศาสนาไปเผยแผ่ในแว่นแคว้นแดนเหนือ ให้เป็นแดนศาสนาแห่งพระตถาคตเจ้า มาตรแม้นสิ่งที่ข้าประสงค์นี้จักสมดั่งมโนรถอันมาดหมาย จักรุ่งเรืองสถาพรไปทั้งเมื่อนี้และเมื่อหน้าแล้วไซร้ ขอเทพเทวาจงดลบันดาลซึ่งอุทกธารา หลั่งลงมาจากเงื้อมผาแห่งนี้ ให้ข้าได้อาศัยสระสรงร่างกายในกาลบัดนี้เถิด” สิ้นคำอธิษฐาน พลันสายธาราบริสุทธิ์ได้โปรยปรายหลั่งลงมาจากเงื้อมผาแห่งนั้นให้จอมนางได้อาศัยสระสรงร่างกายสมดังปรารถนาทุกประการ เพลานี้คนที่ดีใจยิ่งกว่าพระนางจามเทวีคือคนที่เห็นเหตุการณ์ทุกสิ่งประจักษ์ด้วยตาตนเอง ขณะที่สองพี่เลี้ยงต่างปรีดากับบุญแห่งพระนางเธอนั้น เจ้าชายรามราชได้ถอยหลังหลบไปทางหนึ่งอย่างเงียบๆ ครั้นเห็นว่าปลอดสายตาผู้รู้เห็นแล้ว เจ้าชายหนุ่มจากรามนครจึงประณตมือขึ้น ริมฝีปากขยับแต่ไม่เกิดเสียงอื่นใดทั้งสิ้น คงมีเพียงเจ้าตัวกับเทพยดาเท่านั้นที่รู้ เจ้าชายรามราชท่านปองปรารถนาต่อสิ่งใด จบคำอธิษฐาน นัยน์ตาสีเข้มที่ทอดมองไปทางชายาอันเป็นที่รักอ่อนแสงลง สำหรับรามราช นามจามเทวีครั้งหนึ่งเคยจารจำหลักมั่นในฐานะสตรีอันเป็นที่รัก ทว่าเพลาที่ผันผ่าน นามนั้นมิได้มีค่าเพียงเท่านั้นอีกสืบไป แต่สูงค่าขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง เช่นเดียวกับอำนาจแห่งรตีที่เกาะกุมหัวใจมาเนิ่นนาน บัดนี้ความรู้สึกอีกหนึ่งที่แทรกขึ้นมาทรงอำนาจเสียยิ่งกว่า นั่นคือความภักดี ยามใดก็ตามที่บุรุษมอบทั้งจงรักและภักดีแก่สตรีใดแล้ว ย่อมหมายว่าบุรุษนั้นจะไม่ผันแปรไปข้างใดอีกเลย ตราบเท่าลมหายใจสุดท้ายของตนเอง                                                                                                      อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 21:35:43

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมค่ะ บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12365634/W12365634.html บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12395529/W12395529.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12433357/W12433357.html บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12497652/W12497652.html บทที่ ๑๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12523111/W12523111.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : mimny, Sniper-1500watt, npuiy, Psycho man, ห้าสิบป่าย, Mot_anoy และคุณสามปอยหลวง ค่ะ  (^^)   ป.ล รวบสองกระทู้รวมกันนะคะ แฮ่ๆ ตอบคุณ : mimny ๕๕๕๕ ยังไงก็ต้องให้ไปเป็นฐานค่ะ หุหุ พระบารมีมากล้น แล้วก็มีหลายช่วงตอนด้วย จะเขียนลงหมดคงไม่ไหว เลยต้องตัดตอนมาเฉพาะเหตุการณ์ใหญ่ๆ ค่ะ (เท่านี้คนเขียนก็ปาดเหงื่อแย้วววว) *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt อิจฉาไป หุหุ คราวนี้ก็จะให้บิดหมอนอีกนิดนุง แต่ว่า..ไม่ต้องแอบอ่านในบลอคเค้าแล้วแหละ งวดนี้ลงพร้อมกัน (ฮา) *********** ตอบคุณ : Psycho man พี่ชายอย่าชมหนู หนูยังไม่เก่งค่า >< *********** ตอบคุณ : nasa nasa เขียนยากด้วยค่ะคุณ nasa nasa ตำนานแต่ละเล่มก็ต่างกันไป ต้องหาตรงกลางที่ลงตัวที่สุด *********** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย สงสัยงานหนังสือเดือนเมษาอ่ะค่ะ ท่าทางเดือนตุลาไม่ทัน เนื่องจากแต่ละคนยังปิดต้นฉบับไม่ลงกันทั้งนั้น (แหะๆ) *********** ตอบคุณ : จันทร์ไม่อุ่น ที่ใช้คำว่า "เสี่ยง" เพราะเห็นว่าในสถานการณ์มันไม่แน่นอน แต่ท้วงมาเช่นนี้ก็รับฟังค่ะ ขอบคุณมาก ^^ *********** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 22:28:23

ความคิดเห็นที่ 3 ส่วนสัตยาธิษฐาน = การประกาศสัตย์และอธิษฐานบอกกล่าวสิ่งศักดิ์สิทธิ์ คำสัตย์หากไม่แน่นอนก็ไม่ใช่คำสัตย์ค่ะ การอธิษฐานก็ไม่ใช่การเสี่ยงทาย จะใช้สองคำมารวมกันไม่ได้ค่ะ แม้การอธิษฐานในครั้งนั้นจะอยู่บนความไม่แน่นอนก็ตาม จากคุณ : จันทร์ไม่ตื่น เขียนเมื่อ : 24 ส.ค. 55 23:37:01

ความคิดเห็นที่ 4 แก้ไปเรียบร้อยแล้วค่ะ ยกเว้นในพันทิป ป.ล ไม่แก้ในพันทิป เพราะเดี๋ยวก็ลบแล้วค่า ^^ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 55 00:33:27 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 00:27:49

ความคิดเห็นที่ 5 เจ้ารามอธิษฐานอะไรจะมีบอกไว้เปล่าคะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 00:40:59

ความคิดเห็นที่ 6 พระนางเธอบุญบารมีมากเหลือเกิน มีบริวารและคู่ครองที่รักและภักดีข้างกาย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 13:27:51

ความคิดเห็นที่ 7 สู้ๆๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 15:39:44