สัญญารัก...ลวงใจ [ ตอนที่ 4 ]

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณ คุณscottie /คุณรักลูกมากมาย /คุณidakok /คุณวังวน /คุณดอยสะเก็ด ที่ให้กำลังใจและคำแนะนำ และเมนท์ให้นิยายด้วย

แล้วก็ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านค่ะ ที่หลงเข้ามาอ่านนิยายที่ยังไม่ค่อยสวยงามของนุ่น ขอบคุณมากๆค่ะ




ตอนที่..4

บางครั้งคนเราก็....

                   
     
               หลังจากอธิปกลับไปแล้ว มินตราผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก โชคดีที่รินลดายังมาไม่ถึง พี่สาวของหล่อนไม่ใคร่จะชอบอธิปนักเพราะเรื่องในอดีตที่เขาทำให้มินตราต้องเจ็บปวด


               มินตราเดินไปนั่งเอนหลังพิงพนักโซฟา เปิดโทรทัศน์ดูไปพลางๆเพื่อรอเวลาที่พี่สาวจะมาหา....หล่อนรู้ดีว่าตนเองเป็นคนที่เห็นแก่ตัวขนาดไหน..ทั้งๆที่รู้ดีมาแต่แรกแล้วว่า พี่สาวหลงรักวสุเพื่อนสนิทของตนเอง แต่เมื่อมินตราเสียความรักครั้งนั้นไป วสุก็เสนอตัวเข้ามาอาสาดามหัวใจ ในช่วงจังหวะที่กำลังเศร้าเสียใจอย่างที่สุด  หล่อนจึงรับความรักนั้นไว้อย่างไม่เกี่ยงงอน  ทั้งๆที่รู้ดีว่าเป็นการทำร้ายพี่สาวที่รักแต่ก็ยังทำ...มินตราเป็นคนที่ใช้ไม่ได้จริงๆ

             
                รินลดามาแล้ว พร้อมหอบของพะรุงพะรังมาเต็มไปหมด...มินตรากลบเกลื่อนสีหน้าให้เป็นปกติ ยิ้มแย้มให้พี่สาวอย่างเอาใจ แล้วจึงรีบเข้าไปช่วยถือถุงใบใหญ่ที่ข้างในเป็นของสดมากมาย แถมด้วยขนมอีกกระเช้าใหญ่  


                " ทำไมเปิดประตูช้าจัง พี่ถือของจนมือจะหักอยู่แล้ว " รินลดาตัดพ้อน้องสาวด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด  เพราะมินตราเคลิ้มหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ กว่าจะได้ยินเสียงกริ่งประตู  รินลดาคงจะรอนานทีเดียว


                " ขอโทษนะพี่...มินหลับเพลินไปหน่อย " มินตราเอ่ยพลางหาวหวอด  ตอนนี้หล่อนง่วงมากจริงๆ ก็อีตาโอมบ้านั่นมาเมาหลับให้หล่อนเฝ้าอยู่ทั้งคืนน่ะสิ


                " ไปนอนก่อนก็ได้....พี่เห็นว่าแกไม่สบายเลยแวะซื้อของสดมาทำโจ๊กให้..... เดี๋ยวเสร็จพี่จะเรียกนะ   " รินลดาพูดเสร็จก็ไปทำอาหาร ระหว่างที่กำลังสาละวนหาเครื่องครัวทำโจ๊กให้หล่อน   รินลดาก็ต้องตกใจที่จู่ๆ น้องสาวก็เข้ามากอดหล่อนจากทางด้านหลัง พร้อมซบหน้าลงบนหลังไหล่กว้าง...มินตรารู้สึกถึงความห่วงใยของพี่สาว ในยามที่ไกลห่างจากมารดาหล่อนก็ยังมีรินลดาที่คอยดูแลให้ความอบอุ่น


                " ขอบคุณนะคะพี่.....แล้วก็  มินขอโทษ " คำพูดขอโทษจากปากมินตราเบาบางมากจนรินลดาอาจจะไม่ได้ยิน ความรู้สึกจากใจจริงของมินตรา หล่อนอยากจะขอโทษที่พี่ดีกับหล่อนขนาดนี้ทั้งๆที่เหมือนกับแย่งของรักของพี่มา.....


                " ไม่เป็นไร.......เพราะแกเป็นน้องพี่นะมิน " รินลดาหันมายิ้มตาหยีให้กับหล่อน มินตราจ้องมองเข้าไปในดวงตาของพี่สาว หล่อนดูไม่ออกว่าพี่สาวคิดอะไรอยู่ แต่มินตรารู้สึกว่าแววตาของพี่สาวสลดวูบอย่างบอกไม่ถูก

……………………………………………………………………………………………

                มินตราไปนอนได้สักพักแล้ว....รินลดาที่ทำโจ๊กเสร็จพอดียังไม่ทันได้ปลุกน้องสาวให้ตื่น.... เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ริงโทนเป็นเสียงที่หล่อนไม่คุ้นเคย จึงรีบมองหาที่มาของเสียงนั้นเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของคนป่วย  ก่อนจะพบว่ามันนอนคว่ำหน้าอยู่ใต้โซฟาตัวยาว  รินลดาจึงรีบหยิบขึ้นมารับสาย....ทันทีที่รับโทรศัพท์รินลดาก็ต้องสงสัยเมื่อมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาตามสาย คำแรกที่เธอคนนั้นเอ่ยมาในโทรศัพท์ ทำให้หล่อนถึงกับอึ้งไป

                " โอม....เมื่อไหร่คุณจะกลับคะ " เสียงปลายสายหวานเศร้าน้ำเสียงเว้าวอน  ว่าแต่นี่เป็นโทรศัพท์ของไอ้โอมงั้นเหรอ...รินลดาได้แต่นิ่งฟังด้วยความอยากรู้เหลือเกินว่าเจ้าของเสียงนี้เป็นใคร แล้วเจ้าสีดำเครื่องจิ๋วนี้มาอยู่ที่บ้านมินตราได้ยังไง หรือว่า....คนที่หล่อนเห็นเมื่อตอนสายที่หน้าคอนโดนี้จะเป็นมันจริงๆ....


                " คุณทำไมไม่ตอบฉันล่ะคะ.....คุณอย่าหนีปัญหาด้วยวิธีนี้ได้มั๊ย....ฉันไม่รู้จะตอบพ่อแม่คุณยังไงแล้ว...."


                 " ฉันได้แต่บอกไปว่าคุณยุ่งๆอยู่เรื่องงานของลูก...ท่านยังไม่รู้ว่าคุณกลับเมืองไทยตั้งแต่อาทิตย์ก่อนเลย.... "


                 " ฉันเหนื่อยแล้วนะ....กับการวิ่งตามคุณน่ะ....ถ้าคุณไม่พูดอะไรฉันจะวางสายแล้ว...บางทีพ่อแม่คุณควรจะต้องรับรู้เรื่องของเราแล้วล่ะ "  ท้ายประโยคขุ่นเคือง รินลดากำโทรศัพท์นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น แต่ก่อนที่ปลายทางจะวางสาย รินลดาก็โพล่งขึ้นมาเสียก่อน


                 " เดี๋ยว.....คุณอย่าเพิ่งวาง " รินลดารีบพูดขัดออกไป


                 " เอ๊ะ...คุณเป็นใคร...แล้วโอมล่ะคะ " ปลายสายถามรินลดาด้วยน้ำเสียงตื่นๆ


                 " แล้วคุณเป็นใครล่ะคะ " รินลดาถามด้วยความแน่ใจ ถ้าความรู้สึกของหล่อนไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นภรรยาที่อธิปจำเป็นต้องแต่งงานด้วย


                 " ฉัน...สริน...เป็นภรรยาของโอมค่ะ...ตามกฏหมาย.... " หล่อนทอดเสียงยาวอย่างจะหยั่งเชิงและแสดงสิทธิ์


                 " คุณจะบอกฉันได้รึยังคะ....โอมอยู่ไหน " ปลายทางถามรินลดาเสียงเครียดทีเดียว


                 " ถ้าคุณอยากรู้.....ก็รีบกลับมาดูเอาเองที่นี่สิคะ "


                  รินลดาพูดออกไปแค่นั้นก่อนจะตัดสายเจ้าหล่อนทิ้ง...แน่แล้ว....เจ้านั่นมันกลับมาหาน้องสาวของหล่อนจริงๆ ทั้งที่ตัวเองยังมีพันธะอยู่....มินตราต้องเจ็บเพราะมันมานาน....อย่าหวังเลยว่ามันจะง่ายอย่างที่คิด ....รินลดายิ้มอย่างหมายมาด  รีบมาเอาสามีของหล่อนกลับไปเร็วๆเลย


                  รินลดาอยากจะให้น้องสาวที่รักมีความสุขจริงๆ กับคนที่ดีแม้ว่าเขาคนนั้นจะเป็นคนทีหล่อนรักและแคร์....ตัดสินใจได้จึงหยิบโทรศัพท์ของตนเองออกมากดโทรออกถึงเบอร์ที่คุ้นเคย คนที่ไม่จำเป็นต้องหาในรายชื่อให้เสียเวลา เพราะมันถูกจดจำอยู่ในสมองของหล่อนมานานนักแล้ว สักพักก็มีเสียงตอบรับจากปลายสายกลับมา


                    “ ก้อง....ฉันเอง “

……………………………………………………………………………………………


                     วันนี้เป็นวันที่มินตราตื่นเต้นเป็นพิเศษ เพราะจะได้พรีเซนต์งานใหญ่ หลังจากใช้เวลาเตรียมความพร้อมอยู่นานนับเดือน ถึงจะมีคู่แข่งหลายบริษัทแต่หล่อนมั่นใจว่างานชิ้นนี้ต้องสำเร็จ....มินตราคิดจะมอบให้เป็นของขวัญวันเกิดครบ 28 ปีให้กับคนรัก....เขาต้องดีใจแน่เพราะวสุหวังกับโครงการนี้ไว้มาก และมินตราเองก็ถนัดในการสร้างสรรสถาปัตยกรรมผสมผสานกับธรรมชาติ....ถ้าสำเร็จหล่อนคงต้องไปดูสถานที่ที่จะใช้สร้างรีสอร์ทถึงเกาะมัตราที่อยู่ด้านทิศใต้ฝั่งตะวันออกของประเทศ....


                   " พี่มินขา...ใกล้ได้เวลาแล้วนะ...พร้อมรึยัง "  


                   รสา..หรือ กิ๊ก น้องรหัสร่วมมหาวิทยาลัย พอเรียนจบก็มาทำงานด้วยกัน ทีมเดียวกัน  รสาเป็นบัดดี้ที่เก่งกาจด้านการหาข้อมูล  พอมาทำงานร่วมกันทำให้มินตราสบายขึ้นเยอะทีเดียว


                   " โอเค...ว่าแต่ฝ่ายโน้นมารึยัง....พี่จะได้รีบไป " มินตราถามเพราะยังเหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลา

 
                   " เห็นว่าออกมาจากบริษัทแล้วนะ...น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ "


                   " อืม....เดี๋ยวพี่โทรศัพท์แป๊บนึงแล้วจะตามไปนะ " มินตรายิ้มให้รสาแล้วรีบกดปุ่มโทรออก  รสายิ้มแล้วหรี่ตามองมินตราอย่างล้อเลียน ก่อนจะโค้งให้แล้วออกไป หลังจากรอสายอยู่สักครู่ก็มีเสียงตอบรับมาจากปลายสาย


                   " พี่ก้อง... " มินตราเรียกชื่อคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว

                       
                   " มิน.....วันนี้ทำให้เต็มที่เลยนะครับ.....พี่ไม่อยู่แต่ส่งกำลังใจไปให้นะ " น้ำเสียงนั้นเป็นห่วงจนมินตราเองก็รู้สึกได้


                   " ไม่ต้องห่วงนะ....มินเต็มที่อยู่แล้ว ....ขอกำลังใจหน่อยสิคะ "


                   " จุ๊บ " เสียงตามสายบอกให้รู้ว่าวสุจูบให้กำลังใจหล่อนผ่านมาทางโทรศัพท์


                   " ขอบคุณนะคะ....คิดถึงพี่ก้องที่สุดเลย...มินต้องไปแล้วล่ะ....แล้วจะรายงานผลนะ " หล่อนรีบตัดบทเนื่องจากรสาโผล่มาจากด้านหลังประตู โบกมือให้สัญญาณว่าฝ่ายโน้นมาถึงแล้ว


                   สามชั่วโมงผ่านไป จนในที่สุดผลการตัดสินก็ประกาศออกมา....บริษัทของวสุได้รับคัดเลือกให้เป็นคนออกแบบก่อสร้างรีสอร์ทธรรมชาติขนาดใหญ่หนึ่งเดียวบนเกาะมัตรา....ด้วยความดีใจมินตราจึงรีบโทรรายงานให้วสุรับรู้....หล่อนอยากให้เขาดีใจและภูมิใจในตัวหล่อน  ซึ่งก็เป็นตามนั้นวสุดีใจมากและบอกจะรายงานให้พ่อเขารู้ และจะรีบกลับมาหาหล่อนให้เร็วที่สุด.....


                   ตกเย็นมีงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จด้วยกันทั้งแผนก..มินตราดื่มไปนิดหน่อยก่อนจะขอตัวกลับเมื่อเห็นว่าค่อนข้างดึกแล้ว....พอมาถึงคอนโดจึงได้รู้ว่าอธิปส่งลิลลี่สีชมพูช่อโตมาให้อีกแล้ว....แถมการ์ดใบเล็กๆด้วยข้อความว่า


                   " ยินดีด้วยกับความสำเร็จนะ....พรุ่งนี้เจอกัน "


                   อธิปรู้ได้ยังไงว่าวันนี้หล่อนมีเรื่องดีดี...หรือหมอนี่จะส่งคนสะกดรอยตามหล่อน...คิดๆไปไม่น่าเป็นไปได้....นั่นมันมีแค่ในหนังเท่านั้นแหละ....มินตราส่ายหน้าพลางคิดว่ามันช่างไร้สาระเหลือเกิน....กับผู้ชายคนนั้น....หล่อนจะไม่มีวันใจอ่อน...ไม่ว่าเขาจะมาไม้ไหนก็ตาม

..............................................................................................

จากคุณ	: lovereason
เขียนเมื่อ	: 25 ส.ค. 55 00:25:00