PANTIP.COM : W12562777 เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ 29...ก้นบึ้งของหัวใจ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

กันต์ธีร์หมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงานของดิเรก ทอดมองสีสันของผืนฟ้ายามสนธยาที่เริ่มถูกความมืดเข้าปกคลุม ความร้อนรนใจก่อตัวขึ้นเป็นระลอกแล้วจางหายไปสลับกับเวลาที่ล่วงเลยผ่าน จนกระทั่งเจ้าของห้องกลับมาถึง

“อ้าว กันต์ครับ” ดิเรกกล่าวทักเมื่อเห็นว่าเขายังนั่งเหม่อ ไม่ทันสังเกตมองมา “เห็นป้าสังวาลบอกว่าคุณชาร์ลให้กันต์อยู่รอท่าน”

“เอ่อ..ใช่ครับ” ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อรู้สึกตัว

“แต่กันต์มีเรียนวันนี้นี่ครับ ความจริงผมก็กลับมาแล้ว ท่านเรียกใช้ผมก็ได้”

ความเห็นนั้นใช่ว่าเขาจะไม่ไตระหนักไว้ ด้วยเพียรติดต่อขออนุญาตจากนายจ้างอยู่หลายครั้ง แต่ก็กลับถูกปฏิเสธ

“ผมลองโทรไปขออนุญาตกลับก่อน ตั้งแต่ตอนใกล้เวลาเลิกงานของคุณแล้วครับ แต่คุณชาร์ลไม่อนุญาต”

ชายหนุ่มอีกคนขมวดคิ้ว

“เอ้... ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ คุณชาร์ลไม่เคยทำอะไรไม่มีเหตุผลแบบนั้น” เขาพึมพำอย่างไม่เข้าใจ “กันต์คุยกับท่านเอง หรือว่าให้คนอื่นไปถามให้ครับ”

“ผมขอให้ป้าสังวาลไปถามครับ เพราะคุณชาร์ลอยู่ในห้องโฮมเธียร์เตอร์กับ เอ่อ..แขกของท่าน ไม่อนุญาตให้ใครโทรหาหรือเข้าพบเลย”

“อ้าว งั้นอาจจะเข้าใจผิดกัน” ท่าทีของดิเรกแลกระตือรือร้นในการให้ความช่วยเหลือเขา “ยังไงผมจะลองไปแถว ๆ นั้น เผื่อจะขออนุญาตเข้าไปถามท่านให้ได้”

ยังไม่ทันที่เขาจะออกจากห้องไป ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ภายในดังขึ้น จึงรีบตรงไปรับสาย

“ห้องทำงานของดิเรกครับ”

“อ้าว นั่นดิเรกเหรอ” เสียงของชาญดังแผ่วมา “กันต์กลับไปหรือยัง เรียกมาพบผมที่ห้องโฮมเธียร์เตอร์หน่อย”

ชายหนุ่มเหลือบมองไปยังเพื่อนร่วมงานที่ยังยืนหน้าตื่นอยู่ แล้วรีบเสนอตัวเอง

“ยังไม่กลับครับ แต่คุณชาร์ลครับ มีอะไรเรียกใช้ผมก็ได้ วันนี้กันต์มีเรียน”

“ไม่ได้” คำปฏิเสธเสียงเฉียบขาดทำเอาคนฟังแทบสะอึก น้ำเสียงบอกให้รู้ว่านายจ้างของเขายังมีสติครบถ้วนอยู่ “ผมต้องการให้กันต์มาพบ นายบอกเค้าด้วย”

ถ้อยคำอันเด็ดขาดทำให้คนเป็นลูกจ้างมิอาจบิดเบือนได้ กันต์ธีร์จำต้องยอมรับคำสั่งตรงไปพบนายจ้างด้วยหัวใจระทึก

ผนังและประตูห้องโฮมเธียร์เตอร์บุด้วยวัสดุป้องกันเสียงเล็ดลอดหนาทึบ ไอเย็นจัดจากเครื่องปรับอากาศภายในโชยพัดออกมาทันทีที่เปิดประตูให้ความรู้สึกหนาวเยือกอยู่ในอารมณ์ ชายหนุ่มย่างเท้าตรงเข้าไปอย่างเงียบเชียบ

ยังไงเสีย เขาก็มิอาจหลีกหนีความจริงไปพ้น การเผชิญหน้ากับปรียาอาจช่วยให้ความกลัวอันครองงำจิตใจมานานเบาบางลง เขาคิดปลอบใจตัวเอง

ชาญนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาสีแดงสดตัวใหญ่ใจกลางห้อง ข้างกายปรากฎร่างอันไร้สติของหญิงสาวซบนิ่งอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกหายใจทั่วท้องขึ้นเมื่อเห็นว่าเธอเมามายจนหมดสติไปแล้ว

“คุณชาร์ลมีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ” เขาถามพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ห่างออกไป สายตาเหลือบขึ้นมองนายจ้างสลับกับร่างของหญิงสาวอย่างหวาด ๆ

“นายช่วยพาเธอไปส่งที่บ้านที”

คนเป็นลูกจ้างสบตามองมาอย่างรวดเร็ว สีหน้าของผู้อาวุโสแลเครียดขึงกว่าธรรมดา

“นายคงสงสัยว่า ทำไมต้องเป็นนาย” เหมือนผู้แก่วัยกว่าจะจับความคิดได้ จึงยิงคำถามนั้น

“ครับ” ชายหนุ่มยอมรับ ขณะพยายามหลบตาคู่สนทนา

“เพราะฉันคิดว่า นายรู้จักผู้หญิงคนนี้”

ความเห็นนั้นทำเอาคนฟังแทบสิ้นสติ รีบปฏิเสธเสียงรัว

“ไม่ครับ ไม่เลย ผมไม่รู้จักเธอ”

ชาญขยับตัวนั่งไขว่ห้าง จับสังเกตมองหนุ่มน้อย

“ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ทำไมเรื่องแค่นี้จะดูไม่ออก” เขาว่าพลางจ้องมองสีหน้าตื่นของลูกจ้างหนุ่ม “นายรู้จักเธอ แล้วก็ไม่ใช่รู้จักแบบธรรมดาด้วย”

เขาหยุดนิดหนึ่ง ก่อนจะเน้นคำพูดประโยคต่อไปด้วยน้ำเสียงเน้นหนัก

“นายรู้จักเธอเป็นอย่างดี และลึกซึ้งเกินกว่าที่คนนอกอย่างฉันจะคาดเดา”

ดุจโลกทั้งใบแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ กับคำยืนยันนั้น

“วันนั้น ตอนอยู่ในออฟฟิศ จู่ ๆ นายก็พรวดพราดออกไป ทั้ง ๆ ที่เห็นแค่ข้างหลังของเธอ และตั้งแต่วันนั้นมา นายมักทำท่าแปลก ๆ ตลอดเวลาที่เจอหน้าฉัน แล้วก็ทำท่าเหมือนไม่อยากไปที่โรงพยาบาล” เขาลงลึกในรายละเอียด ขณะอีกฝ่ายได้แต่ก้มหน้า “สุดท้ายที่ฉันแน่ใจที่สุด เมื่อกี้ ตอนนายขับรถเข้ามาในบ้าน แค่เห็นไกล ๆ นายก็รู้ชัดว่าเป็นรถของเธอ ถึงได้เบรกจนฉันหน้าทิ่มไง”

ข้อสงสัยของนายจ้างช่างลึกซึ้งละเอียดลออจนยากจะหาเหตุผลปฏิเสธ เขากับปรียาจะเคยรู้จักกันหรือไม่นั้น ไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับงานที่ทำอยู่ ไม่เข้าใจเลยว่าชาญจะคาดคั้นเรื่องนี้เพื่ออะไร

“ใช่ครับ ผมรู้จักเธอ” ผู้เยาว์วัยกว่ายอมรับ แม้ยังไม่กล้าพอจะสบตา “แต่คิดว่า ไม่จำเป็นต้องบอกคุณชาร์ล เพราะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงาน”

“ถูก” หนุ่มใหญ่ตบมือที่หน้าตัก รู้สึกคลายความอึดอัดลงเมื่อสามารถเข้าถึงความลึกลับของชายหนุ่มผู้นี้อีกก้าว “นายกับปิ๋มจะเคยรู้จักกันหรือไม่ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน แต่ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้านาย ฉันต้องการจะรู้จักนายให้มากกว่าที่เป็นอยู่ รายละเอียดบางอย่างมันอาจเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้นายดูแปลก ๆ ไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องเค้า”

ช่างเป็นเหตุผลและความต้องการอันคลุมเครือเกินกว่าที่จะยอมรับ ชายหนุ่มตัดสินใจเงยหน้าขึ้นสบมองคู่สนทนาอย่างเต็มตา สายตาของผู้อาวุโสยังรอคอยคำตอบ

ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างเขากับปรียา ต้องเป็นตะกอนก้นบึ้งที่จะไม่ขุดคุ้ยขึ้นมาอีก เขาคงทำใจไม่ได้หากเรื่องราวเหล่านั้นถูกเปิดเผยกับคนนอก โดยเฉพาะกับคู่รักเก่าของปรียา ...อย่างชาญ

“พี่ปิ๋มเป็นพี่สาวผม พ่อของผมกับแม่ของเธอเป็นพี่น้องกัน” เขาบอกความจริงเท่าที่สามารถจะบอกได้ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

หนุ่มใหญ่แทบสะอึกกับคำตอบ

“หา! จริงเหรอ”

เขานั่งไม่ติดเมื่อข้อมูลที่รับรู้ไกลจากความคาดหมาย หรือว่า... ปรียาตั้งใจส่งกันต์ธีร์มาอยู่กับเขา

....เป็นไปไม่ได้

ในเมื่อเขาเป็นคนติดตาม ชักชวนชายหนุ่มมาทำงานด้วยตัวเอง

“นี่เธอกับนายเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริง ๆ เหรอ” เขาถามย้ำอีกอย่างไม่เชื่อหู

ผู้อ่อนวัยกว่าพยักหน้าแทนคำตอบ สายตาหลุบต่ำซุกซ่อนความนัย

“ตายล่ะวะ จุดใต้ตำตอแล้วกู” หนุ่มใหญ่ซบหน้าลงกับฝ่ามืออย่างไม่อาจทำใจได้ “แล้วทำไมนายไม่เคยบอกฉันเลยซักคำ”

ชายหนุ่มเหลือบตาขึ้นมองนายจ้างเล็กน้อย ด้วยว่าเขาก็น่าจะรู้แก่ใจดีอยู่

“เพราะผมไม่รู้ว่า พี่ปิ๋มรู้จักกับคุณชาร์ล”

“เอ่อใช่” ผู้อาวุโสพึมพำครุ่นคิดทบทวน

นั่นสินะ เขาเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่า กันต์ธีร์จะเป็นญาติสนิทกับปรียา กระนั้น ก็ยังมองไม่เห็นถึงเหตุของอาการประหวั่นหวาดกลัวของชายหนุ่ม

“แล้วทำไมต้องวิ่งหนี ตอนที่เจอเค้า” ผู้แก่วัยยังยิงคำถามต่อไปอย่างคลางแคลง “และทำไมตอนแรกต้องปฏิเสธว่าไม่รู้จักเธอ”

ผู้เยาว์แอบถอนหายใจ พยายามเงยหน้าขึ้นสบตาคนเป็นนายจ้าง เก็บงำความรู้สึกส่วนลึกไว้ก้นบึ้ง

“ผมขออนุญาตไม่ตอบคำถามนี้”

หนุ่มใหญ่ผงะไปกับคำปฏิเสธ ดูเหมือนว่า เขายังไม่สามารถเข้าถึงความลึกลับของลูกจ้างหนุ่มผู้นี้

“เอ่อ..แปลกดีว่ะ” เขาส่ายหน้าไปพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ “เจอหน้ากัน นายยังวิ่งหนีเลย อย่างงี้ฉันจะวานนายให้ไปส่งเธอที่บ้านได้ยังไง”

กันต์ธีร์เพ่งสายตามองไปยังเรือนกายที่ซบนิ่งอยู่ เธอยังอยู่ในชุดกระโปรงรัดกุม ดูเหมือนว่า...ชาญมีเจตนาทำให้เธอหมดสติไป

“พี่ปิ๋มเป็นอะไรไปครับ” เขาตัดสินใจเอ่ยถาม

ชาญเหลียวมองกลับมายังร่างของหญิงสาว ใบหน้างามหมอบนิ่งอยู่ข้างกายเขา เรือนร่างอรชรแบบบางขาวสะอ้าน เปี่ยมไปด้วยเนื้อหนังมังสาของความเป็นสาว น่ากกกอด ทว่า ต้องไม่ใช่ที่บ้านของเขา

“ฉันเอายาเมาใส่ลงไปในแก้วเหล้าของเธอ เลยทำให้หลับไป” เขาบอกไปตามตรง “อีกไม่เกินชั่วโมง ยาก็หมดฤทธิ์”

โค้งคิ้วของคนฟังขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมต้องทำแบบนั้น” ได้ยินเสียงถามห้วน ๆ

ผู้แก่วัยกว่าเปลี่ยนอิริยาบถขณะทอดมองสีหน้ายุ่งของลูกจ้างหนุ่ม

“นายก็น่าจะรู้ดีอยู่” เขาบอกย้ำคำพูดต่อไปด้วยสายตา “ผู้หญิงที่จะอยู่กับฉันในบ้านหลังนี้ได้ มีแต่รินคนเดียว เรื่องนี้ปิ๋มเค้าก็รู้ดีอยู่แก่ใจมานานแล้ว แต่ก็ยังจะมา”

เหตุผลที่ได้รับฟังตอกย้ำความเจ็บร้าวในหัวใจแทนคนเป็นพี่สาว ในเมื่อชาญไม่จริงใจกับเธอ ก็ไม่ควรให้ความหวัง

“พี่ปิ๋มรักคุณชาร์ล ถึงต้องเสียใจมาจนทุกวันนี้”

...เหมือนเป็นคำต่อว่า หนุ่มใหญ่กุมขมับ รู้สึกอึดอัดเมื่อต้องตั้งรับกับสถานการณ์ที่ไม่ได้ตระเตรียมมา

“นายไม่เข้าใจ”

ดุจโชคชะตาเล่นตลก ไม่อยากเชื่อเลยว่า กันต์ธีร์กับปรียาจะเป็นลูกพี่ลูกน้องกันจริง ๆ

“ฉันกับปิ๋มเปิดใจคุยกันตั้งแต่แรกคบแล้วว่า เราต่างให้อิสระกันและกันที่จะมีโอกาสเลือก แล้วฉันก็เลือกริน ฉันกับรินรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ผูกพันกันมาก ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็มาแทนที่เค้าไม่ได้ ซึ่งปิ๋มก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว”

ช่างเป็นข้อตกลงและเหตุผลที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ และหากเป็นเช่นนั้นจริง เหตุใดเขาจึงขยันนอกใจภรรยา จนเธอต้องเตลิดหนีหายไป ชายหนุ่มได้แต่นิ่งฟังและคิดค้านอยู่อย่างเงียบ ๆ

“เอาล่ะ ถ้านายไม่อยากเจอหน้าเค้า เดี๋ยวฉันจะบอกให้คนอื่นไปส่งเอง”

ผู้เป็นนายจ้างตัดบท ก่อนจะหันไปคว้าหูโทรศัพท์กดหาผู้ช่วย

“คุณสังวาลเข้ามาพบผมหน่อยครับ” เขาวางหูแล้วหันกลับมาอธิบายต่อ “ที่ฉันเรียกนายมาตอนแรก เพราะอย่างน้อยถ้าปิ๋มตื่นขึ้นมา เจอหน้าคนรู้จัก จะได้ไม่ตกใจ”

...หากเธอรู้ตัวว่าถูกวางยา จะไม่ตกใจและสะเทือนใจยิ่งยวดไปกว่าหรือ ผู้เยาว์วัยกว่าเม้มริมฝีปาก

“ผมจะพาพี่ปิ๋มไปส่งที่บ้านเอง”

ถ้อยคำรับอาสาหลุดออกมาอย่างไม่ทันคิดทบทวน เขาตรงไปรวบเอาร่างท่อนบนของเธอขึ้นมาในอ้อมแขน เขย่าเบา ๆ พลางสะกิดที่ข้างแก้ม เรียกให้คืนสติ

“พี่ปิ๋มครับ พี่ปิ๋ม”

ปรียาปรือตามองคนที่อยู่ตรงหน้า ไร้เรี่ยวแรงรับรู้ใด ๆ

“ผมกันต์นะครับ พี่ยังพักอยู่บ้านหลังที่วิภาวดีฯ หรือเปล่า ผมจะพาไปส่ง”

หญิงสาวกระพริบตาช้า ๆ อย่างอ่อนล้าเหมือนเริ่มจำเขาได้ พยักหน้าน้อย ๆ ตอบก่อนจะหมดสติไปอีก ชายหนุ่มไม่ใส่ใจสีหน้าประหลาดใจของนายจ้าง ช้อนขาท่อนล่างของเธอขึ้นอุ้ม แล้วพาออกจากห้องไป

ชาญทอดสายตามองตามด้วยความรู้สึกประหลาดใจเกินจะคาดเดา ก่อนจะทันรู้ตัวหันไปหยิบของใช้ส่วนตัวของเธอส่งให้หญิงสูงวัยที่เดินสวนเข้ามา

จากคุณ : วังวน

เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 16:14:33

ความคิดเห็นที่ 4

กันต์ธีร์วางร่างหญิงสาวไว้บนที่นั่งโดยสารข้างคนขับซึ่งถูกปรับให้อยู่ในท่านอน ก่อนจะหันกลับไปรับกระเป๋าของเธอจากคนที่เดินตามหลังมา

“กันต์รู้จักบ้านแม่..เอ๊ย” สังวาลเอ่ยถาม พลางเหลือบมองไปยังร่างที่หมดสติอยู่ในรถ “เอ่อ...คุณปรียาเหรอลูก”

“ครับ อยู่แถววิภาวดีฯ ผมจะพาไปส่งเอง” เขาบอกพลางควานหากุญแจรถในกระเป๋าสะพายของเธอ

ผู้อาวุโสทำหน้ากระอักกระอ่วนใจ ก่อนจะเอื้อมมือข้างหนึ่งมาสัมผัสที่ต้นแขนของผู้เยาว์อย่างเป็นห่วง

“เอ่อ.. ยังไง ถ้าส่งเสร็จ ก็รีบ ๆ กลับ ๆ ออกมานะลูก”

ชายหนุ่มพยักหน้านอบน้อมรับคำ แล้วตรงไปยังที่นั่งโดยสารฝั่งคนขับ หากเกรงว่า เขาจะเสียท่าให้กับความสวยเย้ายวนใจของเธอ นั่นคงสายเกินไป เขาคิดเล่น ๆ อย่างทดท้อใจ

ทันทีที่ออกรถ เสียงเพลงของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏก่อให้เกิดอาการว้าวุ่นใจกว่าเดิม เพิ่งจะนึกได้ว่า คืนนี้มีนัดกับเธอ

“นุ่นเหรอจ้ะ เอ่อ..นุ่น วันนี้กันต์ไม่ได้ไปเรียนหรอกนะ” เขาบอกไปพลางหักเลี้ยวพวงมาลัยเคลื่อนรถออกนอกบริเวณบ้าน

“อ้าว ทำไมล่ะ วันแรกกันต์ก็ไม่ไปเรียนแล้วเหรอ” เสียงหวาน ๆ ของเธอลอดมาตามสาย

“พอดีมีเรื่องยุ่ง ๆ เข้ามา” เขาบอกอย่างไม่ทันใส่ใจคิด

หญิงสาวทำหน้านิ่ว

“ยุ่งอีกแล้ว ไหนบอกว่าขายคำนี้ให้นุ่นแล้วไง” เธอหยอก ยังพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติอยู่ “แล้วตอนนี้กันต์อยู่ที่ไหนล่ะ นุ่นจะไปหา”

ความต้องการของเธอทำเอาเขาแทบสะอึก ด้วยภาระที่ได้รับมอบหมายจากนายจ้าง ด้วยการพาปรียากลับไปส่งที่บ้าน ตลอดจนดูแลเธอจนกว่าจะสร่างจากอาการมึนเมา

“เอ่อ..วันนี้กันต์ติดงาน คงไปเจอนุ่นไม่ได้แล้วล่ะ” เขาบอกพลางเหลือบมองไปยังคนนั่งข้าง “กว่าจะเสร็จธุระคงค่ำมาก”

หญิงสาวเหลียวมองไปที่กล่องเค้กขนาดหนึ่งปอนด์ ซึ่งภายในแต่งหน้าเป็นภาพการ์ตูนล้อเขา ด้วยจัดทำขึ้นสำหรับการเปิดเรียนวันแรกโดยเฉพาะ

“ไหนบอกว่าจะไม่เบี้ยวนัดแล้วไง” เธอต่อว่าเสียงเครือ

สุ้มเสียงอันบอกถึงอาการผิดหวังรุนแรงทำให้เขาพลอยรู้สึกหดหู่ตาม รำลึกถึงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอ แล้วต้องถอนใจยาว

“นะจ๊ะนุ่น กันต์ติดธุระจริง ๆ ไว้จะชดเชยให้วันหลังนะ”

“วันหลังเหรอ” เธอทวนถ้อยคำนั้น หวนนึกถึงช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมา ซึ่งเอาแต่คลุกอยู่ในครัวกับมารดาแต่งเค้กปอนด์นี้เพื่อเขา “วันหลังก็ไม่มีค่าเท่าวันนี้แล้วล่ะ”

เสียงของเธอเหมือนกำลังร้องไห้ เขาสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างของหญิงสาวข้างกายขยับตัว เหมือนพยายามเรียกสติของตัวเอง

“เอ่อนุ่น แค่นี้ก่อนนะ ไม่ว่างอยู่” เขาบอกแล้วรีบวางสายไป

นริศราถอดหูฟังโทรศัพท์ออกอย่างหมดแรง ก่อนจะเลื่อนเท้าไปแตะเบรกหยุดรถไว้ที่ริมทาง ท่ามกลางความสลัวและแสงวูบวาบจากไฟหน้ารถยนต์หลายคันที่แล่นผ่านไปมา

ความหวาดระแวงเคลือบแคลงบางประการก่อตัวขึ้น และเข้าครอบงำจิตใจจนยากจะปล่อยวาง อาการร้อนรนรีบวางสายอย่างไม่ใส่ใจเธอเช่นนี้ ช่างคล้ายคลึงกับเหตุการณ์เมื่อครั้งวาน...

หากเขาจริงใจ ทำไมต้องมีเรื่องปิดบังเธอ ตอนนี้กันต์ธีร์อยู่ที่ไหน และกับใคร...

ถนนหน้าคฤหาสน์ของชาญยามค่ำคืนเงียบเชียบ แสงขาวนวลจากไฟริมทางสาดกระทบกับสีขาววาวของรถยนต์คันหนึ่งที่จอดนิ่งอยู่ บุรุษในชุดยามรักษาการณ์สังเกตมองอยู่นาน ก่อนจะเปิดประตูออกไปดู

“สวัสดีครับ” เขาเอ่ยทัก เมื่อบานกระจกหน้าต่างรถเลื่อนเปิดออก “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับคุณ”

“เอ่อ...คุณน้าคะ” หญิงสาวเจ้าของรถมีท่าทีลังเลที่จะเอื้อนเอ่ย “กันต์ธีร์กลับไปหรือยังคะ คือ เอ่อ.. หนู... หนูเป็นเพื่อนของเค้าค่ะ”

“เป็นเพื่อนของกันต์เหรอหนู” ยามรักษาการณ์ในวัยกลางคนฉีกยิ้มกว้าง “กันต์ขับรถออกไปแล้วล่ะหนู แต่ยังไม่กลับบ้าน เพราะต้องไปส่งคุณปรียาตามคำสั่งท่านก่อน”

ประโยคนั้นทำเอาคนฟังต้องอ้าปาก

“ป.. ปรียา...” เธอทบทวนชื่อนั้นอย่างไม่เชื่อหู “ปรียา... พี่ปิ๋มเหรอคะ”

“ครับ คุณปรียา หรือชื่อเล่นว่าคุณปิ๋มอะไรเนี่ยล่ะครับ” เขาย้ำคำตอบ “อ้าว แล้วนี่หนูรู้จักเค้าด้วยเหรอครับ”

ภาพของเพื่อนหนุ่มกำลังประกบปากดูดดื่มอยู่กับสาวสวยผู้นั้นลอยเข้ามาในห้วงคำนึงเป็นฉาก ๆ ในที่สุด เขาก็ย้อนกลับไปยังเส้นทางเดิม

หรือว่า... เขาเดินอยู่บนเส้นทางสายนั้นแต่แรกแล้ว หาก..เธอไม่เคยรู้

...น่าเจ็บใจ ในความโง่งมของตัวเอง

“ค่ะ”

หญิงสาวเรียกสติกลับมาที่คู่สนทนา

“ขอบคุณคุณน้ามากค่ะ หนูขอตัวก่อน” เธอบอกแล้วเลื่อนบานกระจกปิดลง ก่อนจะถอยรถออกไป

ชายสูงวัยทอดมองตามด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะปัดความคิดเหลวไหลทิ้งไป แล้วตรงกลับเข้าห้องทำงาน

..........................................................
30...เหยื่อของความรัก
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12576172/W12576172.html
แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 16:16:37

จากคุณ : วังวน

เขียนเมื่อ : 25 ส.ค. 55 16:17:14