ความคิดเห็นที่ 1 "คุณเคียงฟ้า" หญิงสาวเจ้าของชื่อสะดุ้งขึ้นมาเมื่อวิมุตติเรียกหล่อน  และจ้องมองมานัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นยังมีแววขำเจือปนอยู่ "เรื่องเมื่อครู่นี้....ระหว่างคุณกับเขามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน   เจ้าภูวิษะไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตกใจ  ปกติเขาเข้าออกที่นี่ได้ทุกเวลาเหมือนเป็นเจ้าของคนหนึ่ง   วันนี้ผมไม่รู้ล่วงหน้าว่าเจ้าภูวิษะจะมา  และเขาเองก็ไม่รู้ว่ามีการรับน้องที่นี่  ไร่ของเราเงียบสงบมาตลอดไม่ค่อยมีผู้คน   แล้วยิ่งเช้าตรู่แบบนั้นไม่คิดว่าคุณจะเดินเล่นไกลถึงที่ริมน้ำนั่น   เขาแค่ลงว่ายน้ำแบบ...ใกล้ชิดธรรมชาติไปหน่อย   และไม่คิดว่าจะมีใครมาเห็นเข้า  ก็เลย...เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น" "อ๋อ...อ" เสียงหลายคนดังอุทานมายืดยาว  แต่หญิงสาวยังนั่งหน้ามุ่ย "แต่เขาก็ไม่ควรพูดจาหยาบคายจาบจ้วงขนาดนั้น" หล่อนจ้องหน้าเขาไม่ลดละ "เรื่องนั้น....ผมขอโทษแทนก็แล้วกัน   ในฐานะเจ้าภาพผมขอรับรองว่าเจ้าภูวิษะไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณตกใจ" "ไม่ต้องหรอกค่ะพี่เจ้า  ถ้าถึงขนาดต้องให้คนอื่นมารับหน้าแทนฟ้าก็ไม่ต้องการคำขอโทษ" หล่อนยังหน้าตึงอยู่ในขณะที่ตรีภูมิช่วยออกหน้ารับแทน "เอาน่าเรื่องมันแล้วไปแล้ว  ไปๆๆ แยกย้ายไปกินข้าวกันดีกว่า"  แต่คนที่กำลังโดนต่อว่าอยู่กลับแทรกขึ้นมาด้วยความขุ่นเคืองพอๆ กัน "คำขอโทษน่ะเราต้องมีให้แน่   แต่ผู้หญิงที่เอาแต่โวยวายแล้วกล่าวหาคนอื่นก่อนเล่า? จะมีคำขอโทษให้เราหรือไม่?" "นี่คุณ!!" หล่อนลุกพรวดขึ้นจากวงที่นั่งกันอยู่มาประจันหน้าเขาทันที   หญิงสาวจ้องหน้าเขาไม่ลดละไม่หลบสายตา   แต่น่าแปลกยามนี้ไม่มีไฟร้อนสีทองในแววตาคู่นั้นอีกแล้ว   คู่อริรูปงามดูสงบนิ่งไม่ร้อนแรงเท่าเมื่อครู่นี้มาก   ไม่นานนักเขาเป็นฝ่ายถอนหายใจและยอมออกปากขอโทษหล่อนก่อน "เราขอลุแก่โทษ...เรามิได้ตั้งใจทำให้นาง...ให้คุณตกใจ   ไม่คิดว่า...จะมีคนมาที่หนองน้ำเช้าขนาดนั้น"   น้ำเสียงนั่นไม่มีแววประชดประชันดังคาด   คำพูดที่เตรียมไว้จะฟาดฟันอีกฝ่ายจึงต้องกลืนลงคอไป  และตอบรับออกมาอย่างตะกุกตะกัก "ฉะ...ฉัน ไม่เป็นไร...ฉันก็เองก็ไม่ดีเองที่โผล่พรวดพราดเข้าไป   แต่ว่าคุณไม่น่าต่อว่าฉันรุนแรงขนาดนั้นนี่"  เจ้าภูวิษะไม่ได้ตอบคำเพียงแต่จ้องมองหล่อนเงียบๆ "อะ...อีกอย่าง  ฉันถามอะไรคุณก็ไม่ตอบ ไม่อธิบาย  อยู่ๆ ก็เดินตามมาฉันก็ตกใจสิ" พูดจบหญิงสาวก็ก้มหน้าหลบสายตา  ทั้งที่คิดว่าตนเองเป็นฝ่ายถูกแต่กลับประหม่าอย่างบอกไม่ถูก "นั่นเพราะคุณเชื่อแต่ในเหตุผลตัวเอง   ไม่มองไปรอบตัวถึงไม่เคยเห็นเหตุผลอื่นนอกจากเหตุผลที่ตัวเองคิดเท่านั้น" "เอ๊ะ?!! ก็ฉันขอโทษไปแล้ว   อย่าถือโอกาสหาเรื่องได้ไหม" หล่อนขุ่นเคืองขึ้นมาทันที  ดูสิอุตส่าห์ตั้งใจจะสงบศึกแล้วแท้ๆ  ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องหล่อนนักนะ "เราหรือหาเรื่อง?" ริมฝีปากรูปกระจับนั่นเผลอยิ้มออกมาจนแลมองเหมือนยิ้มเยาะ "เราจะมาพบวิมุตติที่เรือนนี้ก็ต้องเดินมาทางเดียวกันมิใช่หรือ ?"   คราวนี้เคียงฟ้านิ่งอึ้งไปจนปัญญาจะหาคำมาคัดค้าน   ก็จริงอย่างที่เขาพูดแต่ในขณะนั้นหล่อนกำลังวิตกจริตที่อยู่ๆ เดินคนแปลกหน้าเดินตาม "ก็...ก็...." "เอาเถิด...ภูวิษะผู้นี้ไม่เคยดีในสายตา...คุณอยู่แล้วนี่"   เมื่อฟังจบหญิงสาวต้องเงยมองหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งด้วยความงุนงง   หล่อนไม่แน่ใจว่าหูเฝื่อนฟังผิดไปเองหรือไม่   ความจริงเจ้าภูวิษะอาจจะต้องการพูดว่าเขาดูเป็นคนไม่น่าไว้ใจในสายตาหล่อนกระมัง "กระจ่างก็ดีแล้ว   มากินอาหารเช้ากันดีกว่า"   เสียงวิมุตติดังขึ้นตัดบท  และแยกเจ้าภูวิษะไปที่วงขันโตกที่จัดไว้ต่างหาก  สำหรับตนเองและรุ่นพี่รุ่นเดียวกันเพียงไม่กี่คนเท่านั้น  เจ้าของไร่คลี่ยิ้มเป็นมิตรส่งให้ผู้ร่วมวงคนใหม่ก่อนจะเอ่ยกล่าว "ภูวิษะ  เราไม่ทราบล่วงหน้าว่าท่านจะมา...เลยไม่ได้เตรียมอาหารมังสวิรัติเอาไว้ให้" "ไม่เป็นไรดอก...ขอโทษที่ทำให้ลำบากกับการมาไม่บอกกล่าวของเรา  ไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาขนาดนี้" ชายหนุ่มสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความนัย   แต่ในสายตาตรีภูมิแล้วคนทั้งสองช่างแก่มารยาทกันเหลือเกิน  จนเขาแทบจะแยกตนเองลดลงไปอีกชนชั้นหนึ่ง "โอ้ย...ฟังเจ้าๆ เขาคุยกันนี่  ไอ้เรา เอ้ย กระผมรู้สึกว่าตนเองเป็นไพร่ไปทันที" หนุ่มร่างท้วมบ่นขึ้นมาแบบติดตลก "แกเพิ่งรู้ตัวเหรอวะตรี"  พงศ์เทพที่นั่งเงียบอยู่นานแซวขึ้นมา  เขานึกดีใจว่าหากวงขันโตกนี้ไม่มีตรีภูมิร่วมอยู่ได้คงอึดอัดพิลึก  อีกทั้งอยู่ต่อหน้าคนพวกนี้เขาเหมือนถูกบีบให้ใช้คำพูดสุภาพกว่าปกตินัก "อ้าว? ไอ้พงศ์ถ้ากูเป็นไพร่เมิงก็ไพร่ด้วยกันนี่แหละว้า" เพื่อนรักไม่ได้ตอบโต้แต่หันไปพูดกับชายหนุ่มมากศักดิ์ทั้งสองคนแทน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:05:36

ความคิดเห็นที่ 2 "เจ้ากับเจ้าภูวิษะ...ท่าทางจะมีเรื่องส่วนตัวคุยกัน   ถ้างั้นเดี๋ยวฉัน...เอ้ย ผม  ขอตัวไปดูแลน้องๆ ดีกว่า  ท่าทางต้องอบรมอีกเยอะเดี๋ยวเผลอทำอะไรไม่ถูกไม่ควรเข้า   ก็ขอโทษด้วยนะเจ้าภูวิษะ  น้องฟ้าไม่ได้ตั้งใจพูดจาไม่ดีใส่หรอก  แล้วก็เจ้าวิมุตติด้วยโทษทีนะเดี๋ยวจะช่วยดุให้" เขาทำหน้าแห้งเหมือนต้องรับหน้าแทนสาวรุ่นน้อง  ในขณะที่วิมุตติเห็นเป็นเรื่องขำขัน "เราไม่ใช่เจ้า..." คนถูกเลื่อนยศยิ้มละมัย "เป็นแต่เพียงเจ้าที่ตรีตั้งให้เท่านั้นแหละ  ไม่เหมือนภูวิษะที่เป็นเจ้าโดยกำเนิด"  พงศ์เทพฟังแล้วยิ้มรับไม่ต่อความมากกว่านั้น   แต่ลุกออกไปโดยไม่สนใจจะชวนตรีภูมิไปด้วยกัน "เฮ้ย! ช่างน้องมันเหอะ  เจ้าๆ เขาไม่ถือสากันหรอกเอ็ง...จริงไหมเจ้า...อ้าวไอ้พงศ์ไปไหนแล้ว" หนุ่มร่างท้วมยังพูดไม่ทันจบประโยคดี  เมื่อหันมาอีกครั้งพงศ์เทพก็ลุกไปไกลเสียแล้ว "อะไรวะไอ้พงศ์....เอ่อ..สงสัยมันเป็นโรคแพ้เจ้า  อย่าถือสาเลยนะเจ้าภูวิษะ" เจ้าของชื่อไม่ได้ตอบเพียงแต่ยิ้มรับจางๆ  ทั้งสามนั่งรับประทานอาหารไปเงียบๆ จนกระทั่งตรีภูมิซึ่งก้มหน้าก้มตากินอย่างเจริญอาหาร   เพิ่งสังเกตเห็นว่าเจ้าภูวิษะนั้นแทบจะไม่ได้รับประทานอะไรเลย "อ้าวเจ้าทำไมไม่กินล่ะ?" คนที่ตอบคำถามนี้แทนกลับเป็นวิมุตติ "ภูวิษะอยู่ในช่วงถือศีลกินมังสวิรัติ   เดี๋ยวเราค่อยให้ศรีบัวทำให้อีกชุด" "เหรอ...กินแก้บนอะไรเหรอ?" ตรีภูมิเกาหัวแกร่กๆ ด้วยความงุนงง  แต่ยังอุตส่าห์เดาส่งเดช "ไม่ได้แก้บน  มิได้บนบานสิ่งใดไว้  เพียงแต่เราอธิษฐานบางสิ่ง" เจ้าภูวิษะอธิบายคนร่างท้วมพยักหน้าหงึกหงักไม่ค่อยเข้าใจนัก  แต่ก็เออออไปด้วยจนได้   ตามประสาผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดีนั่นเอง "ว่าแต่...ผู้หญิงคนนั้น" เจ้าภูวิษะลดเสียงลงแผ่วพลางเหลือบไปมองทางที่เคียงฟ้านั่งอยู่ "เคียงฟ้า  เธอชื่อนั้น" ผู้อ้างตัวเป็นญาติชิงตอบมาก่อน  แล้วมองไปยังหญิงนางที่ถูกกล่าวถึง "อ๋อ...น้องฟ้าน่ะเหรอ? อย่าไปถือสาเลยผู้หญิงก็แบบนี้แหละ  เอะอะโวยวายเจออะไรก็กรี๊ดไว้ก่อน  ว่าแต่เจ้าน่ะแจ็คพ็อตแตกแต่เช้าเลยนะ  ฮ่า ฮ่า" ว่าแล้วตรีภูมิก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา   ในขณะที่เจ้าภูวิษะนิ่งอึ้งปั้นแต่งสีหน้าไม่ถูก   เมื่อเหลียวไปมองคนนั่งข้างตัวก็พบว่าวิมุตติเบือนหน้าหนีไปทางอื่น   ด้วยความเกรงใจหากเผลอเผยอยิ้มตามไปด้วย "วิมุตติ..." "ไอ้เจ้า...แกไม่ต้องมาทำเป็นหันไปทางโน้นเลยนะ  ฉันรู้นะว่าแกหัวเราะอยู่  เอาน่าเจ้าภูวิษะอย่าคิดมาก   ถือว่าวันพระไม่ได้มีวันเดียวให้ไอ้คุณวิมุตติมันหัวเราะไปก่อน" "วันนี้ไม่ใช่พระนี่  ยังมีหลายค่ำนัก" ทว่าเจ้าตามศักดิ์โดยกำเนิดกลับไม่เข้าใจสิ่งที่ตรีภูมิพูด "มันเป็นสำนวนล้อเล่น  หมายถึงยอมๆ ไปก่อนสมมุติว่าวันพระไม่ควรโกรธน่ะ" คนฟังยังนั่งนิ่วหน้าคล้ายไม่พอใจ "สำนวนแปลกจริง  คนเมืองเขาชอบเอาวันเวลามาล้อเล่นกันหรือ?" คนเริ่มเรื่องฟังแล้วแทบสำลักออกมากับความเชยของอีกฝ่าย   พลางถามตัวเองว่าหรือเขาจะขี้เล่นเกินไปกันนะ   ในขณะที่กำลังนั่งอ้าปากค้างพลางคิดว่าจะตอบยังไงดี   เพื่อนของเขาก็ชิงเป็นฝ่ายอธิบายแทน "เวลาเปลี่ยน  สังคมก็เปลี่ยนไป   ความหมายนี้มิใช่หมายถึงการดึงลงต่ำ  ตรีไม่ใช่คนไม่รู้กาลเทศะดอก  อีกทั้งยังเป็นเพื่อนที่ดีของเรา  ระหว่างไปเรียนที่กรุงเทพฯ ก็ได้เขาช่วยเหลือเราหลายอย่าง  ทั้งเรื่องการปรับตัว เราไม่มีสหายนัก  สิ่งแปลกใหม่นอกเหนือจากที่เรารู้ก็ได้เรียนรู้จากตรีนี่แหละ"  เจ้าภูวิษะฟังแล้วจึงคลี่ยิ้มให้ตรีภูมิบ้าง "ถ้าเป็นแบบนั้นเราคงต้องเรียนรู้จากคุณตรีบ้าง" "โห...ชมจนจะลอยอยู่แล้ว ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเจ้า ผมแค่มนุษยสัมพันธ์ดีเลยชอบหน้าเสนอหน้าไปคุยกับเขาไปทั่ว  ส่วนไอ้เจ้านี่มันขี้เก๊กใครๆ เลยไม่กล้าชวนคุยเท่านั้นเอง" "ไม่หรอก เราเชื่อว่าหากวิมุตติเอ่ยชม คุณตรีคงเป็นคนดีอย่างแน่นนอน" "โอ้โฮ...เขินวุ้ย   เจ้าครับผมจะอิ่มเพราะเล่นชมกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้นี่แหละ"  ชายหนุ่มทั้งสองมองท่าทางตรีภูมิแล้วคลี่ยิ้มออกมา "คุณตรี...ในกาลหน้าเราอาจมีบางสิ่งต้องรบกวนคุณ" เจ้าภูวิษะเอ่ยขึ้นมา "กาล? อ๋อ...แหมใช้อย่าใช้ศัพท์สูงกับไพร่ๆ อย่างผมเลย   เรียกตรีเฉยๆ ก็พออย่าเรียกคุณเลยเจ้าขนลุก  จะไหว้วานอะไรก็บอกผมเพื่อนไอ้เจ้าก็เหมือนเป็นเพื่อนคุณด้วยนั่นแหละ" "ขอบคุณมาก...ถึงเวลานั้นมาถึงเราอาจต้องขอรบกวน" ตรีภูมิไม่เข้าใจความหมายในคำพูดนั้นนัก  เพียงแต่คิดว่าญาติของเพื่อนนั้นแปลกไม่แพ้เพื่อนตนเองจึงไม่ได้ใส่ใจนัก +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:04:27 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:06:25

ความคิดเห็นที่ 3 หลังอาหารเช้ามื้อนั้นตรีภูมิพาคณะออกไปผจญภัยกับการรับน้องเช่นเดียวกับวันแรก    กลุ่มหญิงสาวพากันแห่มารุมล้อมเขาเอาไว้    แล้วยิงกระหน่ำยิงคำถามใส่จนแทบฟังไม่ทัน  จนตรีภูมิต้องบอกให้พูดทีละคนจึงค่อยสงบลงบ้าง  มิรันตีเป็นคนแรกที่เอ่ยถามขึ้นมา "พี่ตรีคุยอะไรกันกับเจ้า 2 คนนั้น  เห็นหัวเราะกันลั่นเลย" หนุ่มร่างท้วมนึกแปลกใจเมื่อเห็นสายตาใคร่รู้ของสาวๆ "เขาว่าอะไรฟ้าหรือเปล่าคะ?"  รุ่นพี่ของพวกหล่อนยังไม่ตอบคำถามแรก  เคียงฟ้าถามแทรกขึ้นมาด้วยความร้อนใจ "เอ๋า! ยัยนี่...คิดมาจริงแม่คุณใครเขาไปว่าอะไรเธอ" "ก็แค่ถามดูน่ะค่ะ" เห็นรุ่นน้องทำสีหน้าไม่ดีหนุ่มร่างใหญ่ก็เลิกทำหน้าเข้มใส่ "ทำไมล่ะ? อย่าอคติกับเขาสิ  เจ้าเขาไม่มีอะไรหรอก  ติดจะเชยๆ ตามประสาเจ้าไม่ค่อยได้เจอไพร่ ๆ อย่างพวกเราเลยแก่มารยาทไปหน่อย  นี่น้องฟ้าทีหลังก็อย่าปากไวนักถามก่อนค่อยด่าทีหลังก็ได้" “ไม่ใช่ฟ้าไม่ถามนะคะ   เขาไม่ตอบต่างหากแถมเชิดใส่ฟ้าด้วย” “เอาน่าๆ พวกเจ้าก็เป็นงี้แหละขี้เก๊กเป็นกฎประจำตระกูล อย่าไปสนใจเลย” “แต่ว่า...แบบนี้ก็กลายเป็นฟ้าเป็นฝ่ายหาเรื่องเขาสิคะ” หญิงสาวบ่นอุบอิบแต่ไม่ทันได้ถามต่อก็โดนมิรันตีผลักให้ถอยห่างออกไป เพื่อจะคุยกับตรีภูมิบ้าง “อย่าไปสนใจยัยฟ้าเลยค่ะพี่ตรี   ก็ไปหาเรื่องเขาจริงๆ นี่นาสมควรที่เขาจะโกรธอยู่หรอก   ว่าแต่เมื่อกี้พี่ตรีบอกว่าไงนะคะ...เขาเคร่งมารยาทเหรอคะ?” “ก็ประมาณนั้น...เขาเป็นผู้ดีนี่  อย่าไปลามปามเล่นหัวแล้วกัน  ถ้าคุยธรรมดาก็ไม่ถือสาอะไรขนาดนั้นหรอก”  ตรีภูมิตอบด้วยอาการงงๆ เพราะยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ของรุ่นน้อง "งั้นพวกเราก็ต้องทำตัวเป็นผู้ดีกันหน่อยแล้วสิคะ  เดี๋ยวเจ้าหนุ่มๆ เขาจะไม่ชอบใจ" มิรันตีคลี่ยิ้มหวานแล้วหันไปพยักพเยิดกับกลุ่มเพื่อน  ที่ผงกหัวสนับสนุนเป็นทิวแถว "อะไรฟะยัยแอน  ไหนว่าเล็งไอ้เจ้าไงทีแรก  แล้วไหงย้ายไปเจ้าภูวิษะแล้วล่ะ" "แอนยังไม่ได้ปักใจอะไรแน่นอนสักหน่อยนี่คะ  ขอเก็บรายละเอียดก่อนค่อยตัดสินใจ" "ใช่ค่ะพี่ตรี  คนนั้นก็หล่อคนนี้ก็เท่  อย่าว่าแต่แอนเลยค่ะพวกหนูก็ตัดสินใจไม่ถูกเหมือนกัน" แล้วบรรดารุ่นน้องก็หัวเราะเสียงใสกันขึ้นมา "ปัดโธ่...รุ่นน้องฉัน  บอกมาได้ไม่มีอายเลยสักคนนะ  ใช่สิสองคนนั้นมันหล่อนี่..แบบนี้มีหวังหนุ่มๆ ในคณะเราน้อยใจแย่เลย" ตรีภูมิส่ายหน้าคงมีแต่เคียงฟ้าเท่านั้นที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ "อย่านับรวมฟ้าเข้าไปด้วยนะคะ" "ดี...ตัดศัตรูหัวใจออกไปได้อีก 1 คน" มิรันตีหันไปจ้องหน้าแล้วแค่นเสียงใส่หญิงสาว สิ้นประโยคนี้ทั้งกลุ่มก็พากันหัวเราะเสียงดังออกมา "แล้วตกลงเจ้าภูวิษะเขามีแฟนหรือยังคะ?" บรรดาสาวไม่ยอมให้เสียเวลาเปล่า พวกหล่อนพากันรัวถามตรีภูมิอย่างต่อเนื่อง "ไม่รู้เว้ย! ไม่ได้ถามเพิ่งเจอหน้ากันเดี๋ยวเดียวใครจะไปถามกันหา?" พอตอบคำถามนี้เสร็จ   คำถามใหม่ก็พุ่งเข้ามาแทนที่ทันที "แล้วพี่เจ้าล่ะคะ?" "เอ...ไอ้นั่นท่าจะยังมันเพิ่งสึกมาปีที่แล้ว  คงยังไม่อยากเบียด" "งั้นก็มีลุ้นเนอะ...พี่ตรีคะช่วยสืบให้หน่อยสิ  เจ้าๆ เขาชอบผู้หญิงแบบไหน?  สวยใส  หรือเปรี้ยวนิดๆ หรือสาวแจ่มใสมนุษยสัมพันธ์ดี" ตรีภูมิฟังแล้วส่ายหน้าด้วยอาการหมั่นไส้ "โอ้ย...พามารับน้องนะเว้ย! ไม่ได้มาพาชะนีมาคืนป่า!!" หนุ่มร่างท้วมทำหน้าทะเล้นใส่   ได้ผลในทันใดพวกหล่อนพากันส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดใส่เขาทันที "กรี๊ดดดด!! พี่ตรีบ้า!!?" หลังจากนั้นชายหนุ่มก็โดนสาวๆ ทั้งกลุ่มไล่ทุบจนต้องวิ่งหนีกันชุลมุน  เพื่อนร่วมคณะเห็นเข้าก็พากันหัวเราะชอบใจและส่งเสียงเชียร์กันใหญ่ ในขณะที่ทุกคนกำลังเคลิบเคลิ้มถึงรูปโฉมชายหนุ่มที่เป็นหัวข้อสนทนากันนั้น   ไม่มีรู้เลยว่าเคียงฟ้ารู้สึกอึดอัดกับผู้ชายมาดดีทั้งสองคนนั่นอย่างบอกไม่ถูก  หล่อนไม่อาจอธิบายได้ว่าเป็นเพราะเหตุใด   มันคล้ายเมฆหมอกปกคลุมมองไม่ชัดจนขุ่นมัวไปหมด  กับวิมุตตินั้นหล่อนนึกขยาดดวงตาที่คล้ายจะมองทะลุความคิดคนอื่น  และเฝ้าจับตามองหล่อนอยู่ตลอด  แต่ที่คนที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกแย่จนจมดิ่งคงไม่มีใครเกินไปกว่าผู้ชายยโสอย่างเจ้าภูวิษะคนนั้น  กับแววตาวาวโรจน์ยามจ้องมาที่หล่อน   มันเหมือนชายหนุ่มกำลังเอาความโกรธแค้นทุ่มใส่หล่อน  ราวมีเรื่องแค้นเคืองกันมาสักสิบชาติ   แต่พอจะถามเขากลับนิ่งเงียบไป   สิ่งที่แสดงออกมานั้นมีแต่อาการรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด   เคียงฟ้าบอกตนเองว่าแม้หล่อนจะเป็นแค่หญิงสาวธรรมดาสามัญชนไม่ได้เป็นเจ้ามียศมีศักดิ์อย่างเขา   แต่เขาก็ไม่ควรแสดงสีหน้าดูแคลนออกมาขนาดนั้น   ความประทับใจที่มีแต่แรกเริ่มจึงติดลบเป็นศูนย์   หล่อนได้แต่เร่งวันเร่งคืนให้รับน้องครั้งนี้สิ้นสุดลงโดยไว   จะได้ไม่ต้องพบหน้าสองหนุ่มรูปทองนั่นอีก     แต่คำภาวนานี้ไม่เป็นผลเอาเสียเลย  ตลอดทั้งวันนั้นแววตาประกายกล้าของใครบางคนรบกวนจิตใจอยู่ตลอดเวลา   อีกทั้งยังเสียงพร่ำเพรียกในมโนสติอันหาที่มาไม่ได้  ดังก้องอยู่ในจิตดังคอยเตือนเป็นระยะ  เมื่อแรกหล่อนคิดว่าหูแว่วไปเองแต่เมื่อเหลียวหาที่มาก็พบเพียงเสียงเฮฮาของกิจกรรมที่กำลังทำอยู่  และเสียงพูดสนทนาของเพื่อนร่วมคณะเท่านั้น   ทำเอาหล่อนขนลุกเกรียวด้วยความหวาดหวั่นเลยทีเดียว    เมื่อเสียงลึกลับนั่นพร่ำพูดว่า.... 'เจ้ามิอาจหนีพ้นดอก....มหิตา...เทวีแห่งเรา!' +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:05:41 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:02:00 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:07:44

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 14 สัญญา            หญิงสาวนั่งพักสายตาอยู่นานจนเผลอสัปหงกไป  มารู้สึกตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงคุ้นเคยปลุกเรียกอยู่ข้างกาย   เคียงฟ้าปรือตาขึ้นมาพบดวงหน้านวลผ่องดังจันทร์วันเพ็ญนั่งอยู่ข้างกาย  เจ้าของร่างนั้นเป็นหญิงงามที่สะสวยคมคายยิ่งนัก   หล่อนแต่งแต้มเปลือกตาด้วยด้วยผงถ่านสีเข้มแลดูงดงามแปลก   คนตรงหน้าปล่อยผมยาวสลวยเหยียดตรงสีดำสนิทดังขนกาให้ยาวเคลียไหล่เปลือยนั้น   ยิ่งมองยิ่งงามพิศวงดุจดังสาวงามในวรรณคดีมีชีวิตอยู่ตรงหน้า                'นางในวรรณคดี...' หล่อนทวนคำอยู่ในห้วงคำนึง                แล้วจึงเพ่งมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้ง   ก็พบว่าหญิงงามผิวเนียนลออเหลืองนวลราวบ่มด้วยขมิ้นนั้น  แต่งกายด้วยด้วยผ้าแถบชิ้นเล็กมัดพันไขว้ปิดแค่ทรวงอก  กับผ้าซิ่นยาวสีหมากสุกทอลาย   มีผ้าผืนยาวคล้องคอไว้อีกฝืน  คับคล้ายที่เคยเห็นในละครย้อนยุค  แต่ชุดนี้เปิดเผยเรือนกายกว่าที่เคยเห็นในโทรทัศน์นัก  ร่างระหงนั้นขยับเข้ามาใกล้แล้วส่งเสียงเรียกซ้ำ              "พระเทวี...ตื่นเถิดเพคะ   เผลอบรรทมไปท่านี้มหาเทวีเห็นเข้าจะไม่งาม" น่าแปลกหญิงสาวรู้สึกคุ้นเคยกับหญิงในชุดโบราณตรงหน้า    อีกทั้งยังไม่คิดจะคัดค้านคำเรียกหานั้นอีกด้วย              "มีอะไรรึ? พี่กุสุมาลย์" หล่อนย้อนถาม              "มหาเทวีเพคะ  กำลังจะเสด็จมาที่นี่"  คนที่กำลังสะลึมสะลืออยู่นั้นสะดุ้งพรวดขึ้นทันที              "เสด็จแม่มารึ? โอ้ย....ประเดี๋ยวมาถึงก็จะทรงตรัสเรื่องเดิมอีก...น่าเบื่อจริง   บอกว่าเรานี้หาอยู่ไม่จะได้ไหมพี่กุสุมาลย์"              "คงไม่เหมาะกระมังเพคะ  มหาเทวีเสด็จมาถึงด้านนอกแล้วเพคะ" หญิงงามนามกุสุมาลย์ยิ้มเจื่อน              "เฮ้อ..." เคียงฟ้าในร่างมหิตาเทวีทอดถอนหายใจ               "งั้นก็เตรียมตัวต้อนรับเสด็จแม่กันเถอะ"     กุสุมาลย์พยักหน้าแล้วขยับเข่าคลานถอยหลังออกไป   เรียกหานางกำนัลคนอื่นๆ มาช่วยจัดเตรียมสถานที่และกระยาหารว่างรับรองมหาเทวี              ไม่นานนักมหาเทวีกมุทราพระแม่เจ้าแห่งจุมภะปุระ  ก็เสด็จมาถึงตำหนักของพระธิดา   มหิตาเทวีก้มกราบแทบบาท  นางกำนัลบ่าวไพร่นั้นต่างพากันก้มหน้าจรดพื้นมิกล้าเงยหน้าขึ้น   ยังรีรอจวบจนมหาเทวีพยุงพระธิดาให้ลุกขึ้นจึงค่อยเงยหน้าขึ้นได้              "หม่อมฉันมิทราบว่าพระแม่เจ้าจะเสด็จมา  จึงมิได้เตรียมการต้อนรับให้สมประเพณี  โปรดประทานอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะ"              "ไม่เป็นไรดอกมหิตา...ลูกรัก  แม่นี้มิได้ต้องการพิธีรีตอง  เพียงแต่ต้องการพบหน้าเจ้าเท่านั้น" มหิตาเทวีประคองพระแม่เจ้ากมุทราไปประทับบนแท่น              "อันที่จริงพระแม่เจ้ามิต้องลำบากเสด็จมาเลย เพียงให้คนมาบอกกล่าวหม่อมฉันจะรีบไปเข้าเฝ้าตามรับสั่งทันที" ตรัสจบก็ทรงสวมกอดบั้นพระองค์พระมารดา ดังเช่นเคยทำมาแต่ครั้งยังอ่อนชันษา       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:09:22

ความคิดเห็นที่ 5 มหาเทวีทรงแย้มสรวลในความช่างประจบประแจงของพระธิดายิ่งนัก   ยิ่งพิศดูก็ยิ่งทอดพระเนตรเห็นว่า  มหิตาเทวีนั้นงดงามดังดอกไม้แรกแย้มที่กำลังคลี่กลีบบาง  อีกไม่นานคงบานสะพรั่งส่งกลิ่นเย้ายวนจนบุรุษทุกผู้ต้องใจปองเป็นแน่  เมื่อดำริถึงพระชนม์มายุของพระธิดานั้นก็นับได้ 18 ชันษา   จะกล่าวไปก็ล่วงผ่านวัยสยุมพรมาหลายเพลาแล้ว แต่มหิตาเทวียังไม่เคยตรัสถึงเรื่องการมีคู่ครองแต่อย่างใด   เมื่อแรกนั้นพระแม่เจ้าทรงเข้าพระทัยไปว่า  อันกุลสตรีดีงามคงเอียงอายนักหากเอ่ยถึงบุรุษเพศก่อน   จึงคอยเลียบเคียงถามก็ไม่พบว่าพระธิดาหาบุรุษที่พึงใจไม่   แต่กระนั้นก็ทรงผัดผ่อนเรื่องสยุมพรออกไป  ทุกครั้งที่พระมารดาหรือพระบาทเจ้าสิทธเสณผู้เป็นบิดาเอ่ยถึง     ตั้งแต่ยังทรงพระเยาว์มหิตาเทวีนั้น  ทรงฉายแววอัปสราพิลาสลักษณ์มาเนิ่นนาน  ยิ่งทรงเจริญวัยก็ยิ่งสะคราญโฉมเลิศล้ำ   แม้แต่พระภคินีร่วมอุทรทั้งห้าขององค์เองยังมิอาจเปล่งประกายเท่า   ประหนึ่งเป็นเพียงดวงดาราประดับราตรีคอยโน้มส่งพระสิริโฉมขององค์ขนิษฐาแห่งตน  ให้ฉายเด่นดังเดือนหยาดบาดหทัย                  ดวงหน้าเยาวมาลย์นั้นหวานล้ำกระจ่างใส   ผิวพรรณผุดผ่องดังทองทา  สองปรางสีระเรื่อเจือโลหิตวัยดรุณี  พระขนงคมเข้มโก่งงามดังศร  ดวงเนตรดั่งนิลเม็ดโตสุกสกาวพราวแสง  พระนาสิกเล็กพริ้มเพรารับกับดวงพักตร์  พระโอษฐ์อิ่มสีชาดนั้นมีรอยแย้มสรวลอยู่เสมอ  ยิ่งเพิ่งพิศยิ่งผุดผาดจับใจ  ประกอบกับจริยาวัตรอันแช่มช้อย  มหิตาเทวีนั้นสดใสรื่นเริงประหนึ่งนกน้อย  และยังเป็นธิดาองค์สุดท้องที่ทรงโปรดปรานยิ่งนัก  อีกทั้งยังไม่ถือองค์ทรงเมตตาบ่าวไพร่และปกครองตำหนักด้วยความปราณี    จึงเป็นที่รักใคร่ของทุกผู้คนทุกชนชั้น   "เขมมินีพี่สาวเจ้าตั้งครรภ์แล้วรู้ไหม?" ตรัสไปก็ทรงลูบเศียรพระธิดาอย่างอ่อนโยน "เสด็จพี่เขมมินีทรงครรภ์แล้วหรือเพคะ?...งั้นหม่อมฉันจะก็มีคนมาเรียกขานเป็นพระมาตุจฉา *(น้า) เพิ่มอีกคนแล้วสินะเพคะ" เทวีน้อยตรัสด้วยความตื่นเต้น   "มิได้แล้ว   บัดเดี๋ยวจะต้องไปเยี่ยมพระพี่นางบ้างแล้ว   เสด็จแม่ทรงดำริว่าหลานจะเป็นหญิงหรือชายเพคะ?" "เขมมินีครรภ์ยังอ่อนนัก  ยังมองไม่ออกหรอก  ว่าแต่เจ้าเถิด...เมื่อใดแม่จะได้ชื่นใจเช่นนี้บ้าง?  พี่สาวของเจ้าก็ได้สยุมพรครองคู่ไปกันหมดแล้ว   จะให้แม่รออีกสักเท่าใดมหิตา? " พระธิดาผู้เลอโฉมทรงหลุบพระเนตรลงต่ำไม่กล้าสบดวงเนตรที่ประพิมพ์ประพายคล้ายองค์เองของพระแม่เจ้า "ลูก...ยังมิได้คิดเรื่องนี้เลยเพคะ..." "ลูกรัก...ลูกมิใช่เด็กน้อยแล้ว จะครองตัวอยู่เดียวดายอีกนานสักเท่าใด? นี่ก็นับว่าล่วงเลยเกินวัยมานานหลายปีดีดักแล้วหนา...แม่เจ้าเองก็สยุมพรกับพระบาทเจ้าสิทธเสณตั้งแต่อายุได้ 14 ปี  แล้วเจ้าเล่าปาเข้าไปเท่าใดแล้ว แม่เป็นห่วงเจ้านักหนารู้หรือไม่  ใครเขาต่างก็พูดเล่าบอกกล่าวกันไปต่างๆ นานา  เป็นที่น่าสงสัยว่าลูกแม่มีเหตุอันใดจึงไม่มีพิธีสยุมพรเสียที   ทั้งที่เจ้าก็โฉมโสภาหาได้ด้อยกว่าผู้ใดไม่  อีกทั้งเป็นลูกที่แม่เฝ้าถนอมมายิ่งกว่าธิดาคนใด   แม่ย่อมอยากให้เจ้าประสบสุข  เสด็จพ่อเองอยากให้ลูกสยุมพรกับบุรุษอันควรคู่เสมอลูกแม่                มหิตาเอ๋ย..หญิงเราควรมีบุรุษปกป้องดูแล  หรือที่ยังรีรอเพราะต้องใจผู้ใดเข้า? บอกแม่มาเถิดหากผู้นั้นไม่ต่ำต้อยจนเกินไป  เสด็จพ่อก็คงไม่ขัดขวาง" มหิตาเทวีเงยพระพักตร์ขึ้นดวงเนตรเบิกค้าง  ด้วยว่าพระมารดาเข้าพระทัยผิดไปใหญ่โต   จึงรีบตรัสแก้ต่างทันที "มิใช่เสด็จแม่   ลูกมิได้ถูกตาต้องใจอยู่กับบุรุษใดเลย   เพียงแต่ลูก...ยังอยากรับใช้เสด็จพ่อเสด็จแม่ให้นานที่สุด  หากลูกสยุมพรไปแล้วก็ต้องปรนนิบัติสวามี  ไหนเลยจะมีเวลามาช่วยราชกิจ   แล้วผู้ใดจะอารักษ์จารึกอักษรให้เสด็จพ่อกันเล่าเพคะ" "นี่...เจ้ากังวลด้วยเรื่องเล็กน้อยเพียงแค่นี้เองหรือ?  บ้านเมืองเราออกใหญ่โตทั่วหล้าหากขาดเจ้าแล้วจะหาปราชญ์เมธีอื่นใดมิได้เลยหรือ?  ฮะ ฮะ" พระแม่เจ้าทรงสรวลออกมาด้วยความขบขัน "หามิได้เสด็จแม่...เพียงแต่...ลูก..." "เอาเถิดไม่ต้องแก้ตัวแล้ว   แม่เข้าใจว่าเจ้าเกรงกลัวการสยุมพรใช่หรือไม่?" ยิ่งแลเห็นพระธิดาทรงอึดอัดอิดเอื้อนมิอาจตอบพระประสงค์ได้  ก็ยิ่งแน่พระทัยว่ามิได้ผิดไปจากที่ทรงเข้าพระทัยไว้ "ลูกแม่...การครองคู่หาได้เป็นเรื่องน่ากลัวไม่   ชายที่จะมาเป็นสวามีเจ้าจะต้องรักทะนุถนอมเจ้าอย่างแน่นอน   ก็ลูกแม่พริ้มเพราถึงเพียงนี้ผู้ใดเล่าจะหักใจมิให้รักเจ้าได้" ว่าแล้วก็ทรงเชิดหนุพระธิดาขึ้นแล้วพิศเนตรเพ่งมอง "เชื่อแม่เถิด...การณ์นี้แม่กับพระบาทเจ้าทรงตรึกตรองดีแล้ว   พระองค์ทรงให้มหาปุโรหิตทำนายดวงชะตาทายทักว่าอย่างไรปีนี้ลูกของแม่จะมีพิธีสยุมพร" "สยุมพรเหรอเพคะ?"   เสียงอุทานนั่นมิใช่สุรเสียงของมหิตาเทวี  แต่เป็นนางศรีดารานางกำนัลคนสนิท   ซึ่งเป็นบุตรีของขุนพลมหัทธนะถวายตัวข้ามาเป็นข้ารับใช้   แต่ศรีดาราผู้นี้มีนิสัยกระโดกกระเดก  ตรงกันข้ามกับกุสุมาลย์พระพี่เลี้ยงโฉมงาม "ศรีดารา มีอะไรรึ?" "ไม่มีเพคะ..." "ไม่มีแล้วส่งเสียงขึ้นมาทำไม?" พระแม่เจ้าขมวดพระขนงจ้องมองลงมาด้วยสายพระเนตรตำหนิ "ขอประทานอภัยเพคะ   หม่อมฉันมิได้ตั้งใจ" "ศรีดารา ระวังกิริยาบ้างนะ  ข้าจะคุยกับลูกข้าอย่าได้รบกวน" ศรีดารารีบก้มหน้าหมอบกราบลงไปแทบพื้น   มิกล้าเงยหน้าขึ้นสบสายพระเนตรทรงอำนาจของพระแม่เจ้าอีก "มหิตา  อบรมนางกำนัลของเจ้าบ้าง  ให้รู้ว่าเวลาใดควรไม่ควร   เข้ามาอยู่ในวังตั้งสองปีแล้ว  กิริยามารยาทหาได้ดูนุ่มนวลขึ้นเลย   ดูท่าขุนพลมหัทธนะคงมัวแค่คุมเรื่องยุทธพิชัยไม่มีเวลาดูแลบุตรี   มิน่าเล่าจึงมิมีบุรุษใดมาทาบทามจนต้องมาเป็นต้นห้องให้เจ้า"   ศรีดาราได้ยินพระดำรัสแล้วชะงักไป  นางเงยหน้าขึ้นขยับริมฝีปากคล้ายจะทูลคัดค้านไปตามนิสัย   แต่ถูกกุสุมาลย์ลอบหยิกขาเสียก่อนจึงไม่กล้าส่งเสียงอีก "เสด็จแม่เพคะอย่าสนใจพี่ศรีดาราเลย  ตรัสเรื่องเมื่อครู่ต่อดีกว่าเสด็จพ่อทรงมีรับสั่งประการใดกับเรื่องนี้เพคะ" มหิตาเทวีรีบหันเหความสนใจของพระมารดาก่อนจะทรงกริ้วไปมากกว่านี้ "หืม...เจ้าใคร่รู้ด้วยรึ?" พระแม่เจ้ายกหัตถ์ขึ้นลูบนวลปรางพระธิดา "ก็เป็นเรื่องของหม่อมฉันนี่เพคะ" "อืม...แม่ดีใจที่เจ้าสนใจเรื่องนี้   มหาปุโรหิตทำนายทายทักว่าลูกแม่จะได้คู่ครองเป็นผู้มีบารมีสูง ซึ่งบุรุษผู้นี้จะมาปรากฏแก่เจ้า   พระบาทเจ้าทรงดำรัสว่าจะจัดพิธีเลือกคู่สยุมพรเพื่อเปิดทางให้" "อ้า...เอ้อ...เสด็จแม่เพคะ มันกะทันหันเกินไหมหม่อมฉันไม่ทันเตรียมใจ" อย่าว่ามหิตาเทวีเลยแม้แต่นางกำนัลทั้งสองนางยังเผลอตนอุทานออกมา   เมื่อรู้สึกตนจึงรีบก้มหน้าหลบสายพระเนตรมหาเทวีที่จ้องมองมา แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:18:04 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:09:37 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:11:04

ความคิดเห็นที่ 6            "มหาบุรุษผู้นี้นอกจากมากบารมี จะเป็นศรีแก่จุมภะปุระนำพานครเราไปสู่ความรุ่งเรือง แต่...เฮ้อ" สุรเสียงกมุทรามหาเทวีแผ่วลงราวกับหนักพระทัย              "มีสิ่งใดทำให้พระแม่เจ้าไม่สบายพระทัยหรือเพคะ?"              "ก็...มหาปุโรหิตกล่าวว่า  การณ์มงคลนี้เป็นดังทิวาราตรี"              "หม่อมฉันไม่เข้าใจ?" พระธิดาทูลถามด้วยความประหลาดพระทัย              "ก็นี่อย่างไรเล่า   นำจารึกมาซิมาลาวรรณ"     นางกำนัลชื่อมาลาวรรณซึ่งตามเสด็จมาแต่ตำหนักหลวง   ก็ถวายพานที่วางจารึกใบลานนั้นแก่มหิตาเทวี   ภายในมีใจความว่า              ‘เปรียบทิวาอาบอุ่นอรุณฉาน ตราบนี้นานนับไปในภายหน้า ทั้งวังเวียงเรียงตัวทั่วประชา                จะผันพาผาสุกเลิกทุกข์ทวี   ดั่งจันทราอุ่นอ่อนช่วยผ่อนหนัก  ทุกอาณาจะพร้อมภักดิ์เกรงศักดิ์ศรี ทุกแหล่งหล้าจะมานบน้อมไมตรี ทุกเวลาจะไม่มีที่อาลัย   หากการณ์ดีดีจะเสริมช่วยเติมสุข ปราศจากถ้วนทุกข์ทั้งยุคสมัย แม้นการณ์ร้ายจะร้ายแรงด้วยเพทภัย    พิบัติไร้ปรานีจะมีมา...’[1]            "เป็นคำทายทักที่ประหลาดจริงๆ หม่อมฉันไม่ใคร่เข้าใจนักเพคะเสด็จแม่" เมื่อทอดพระเนตรแล้วพระธิดาก็ตรัสถามมหาเทวีด้วยความสงสัย            "คำทำนายนี้ว่าไว้ หากเป็นการณ์ดีจุมภะจะได้กุมชัยเหนือทุกแดนดิน  แต่ถ้าพลิกผันต้องชะตาร้ายความวิบัติจะเกิดแก่เวียงเรา  ทั้งนี้...ขึ้นอยู่กับพิธีเลือกคู่สยุมพรของเจ้าแล้วลูกเอ๋ย"              "ฟังดูน่ากลัวจังเลยเพคะ" มหิตาเทวียกหัตถ์ขึ้นทาบอุระ   ส่วนศรีดารานั้นเหลียวไปสบตากับกุสุมาลย์              "บางทีเหตุร้ายจะไม่บังเกิดหากเจ้าเลือกคนที่ถูกที่ควร   แม่เชื่อว่าเจ้าเป็นมิ่งขวัญแห่งจุมภะ จงเตรียมตัวไว้เถิดลูกเอ๋ย หากกำหนดฤกษ์ได้เมื่อใดเจ้าจะได้เข้าพิธีเลือกคู่สยุมพร"              พระแม่เจ้าคลี่ยิ้มสวยสดแล้วจึงลูบหัตถ์ลูบพักตร์พระธิดาอย่างรักใคร่   หากแต่สีพระพักตร์มหิตาเทวีกลับซีดเผือดลง  มิกล้าตรัสทูลคัดค้านประการใดอีก  ในเมื่อทุกสิ่งถูกกำหนดเตรียมการไว้แน่นอนแล้ว  เหลือเพียงรอฤกษ์งามยามดีเท่านั้น              เมื่อคล้อยหลังกมุทรามหาเทวีเสด็จกลับไปแล้ว   พระธิดาผู้ทรงสิริโฉมก็ผุดลุกขึ้นยืนด้วยความไม่สบายพระทัย  แล้วจึงหันมาตรัสกับพระพี่เลี้ยงทั้งสอง              "พี่กุสุมาลย์  พี่ศรีดารา  เราจะทำยังไงดี ? " ทั้งสองมิอาจตอบคำได้ในทันที  มหิตาเทวีก็ทรงดำเนินไปมาด้วยความหทัยอันร้อนรุ่ม   ก่อนจะตัดสินพระทัยได้              "เราจะไปเทวะสถานพญามหิทธราบดีเดี๋ยวนี้!!"   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   [1] แต่งโดย อรุโณชา     แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 17:18:41 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:12:25

ความคิดเห็นที่ 7 มหิตาเทวีก้าวดำเนินอย่างเร่งรีบจนต้องรั้งชายภูษาขึ้นเพื่อให้เสด็จขึ้นบันไดนาคราช   เมื่อครั้งยังทรงพระเยาว์พระนางมักนับขั้นบันไดด้วยความสนุกสนานจากขั้นแรกจนไปถึงขั้นสุดท้าย   เนื่องด้วยมีตำนานเล่าขานว่าขั้นบันไดเทวะสถานนี้นับได้ด้วยเลขคี่เสมอ  แต่หากเมื่อใดที่ก้าวขึ้นมาแล้วนับได้เลขคู่วันนั้นจะเกิดเหตุอัศจรรย์    ยามนั้นมหิตาเทวีใช้การนับขั้นบันไดเป็นการทำนาย  ว่านาคเจ้ามหิทธราบดีจะทรงประทับอยู่หรือไม่   เป็นหมายลับอันสำคัญระหว่างพระเทวีกับพญานาคราช   มหิทธราบดีมิได้ทรงปรากฏกายให้เห็นทุกคราไป  แต่หากบันไดนับได้เป็นขั้นคู่เมื่อใดพระนางจะรับรู้สารจากนาคเจ้าได้ด้วยดวงจิต   แต่มาบัดนี้ทรงร้อนหทัยจนไม่สนพระทัยจะนับขั้นบันไดอีกต่อไปแล้ว   และรีบเสด็จดำเนินไปให้ถึงจุดมุ่งหมายให้เร็วที่สุด              พราหมณ์ประจำเทวะสถานนั้น  เมื่อเห็นพระเทวีเสด็จมาก็โน้มกายโค้งคาราวะ  แต่นางผู้สูงศักดิ์หาได้สนพระทัยไม่  และไม่มีผู้ใดกล้าขวางทางเสด็จอีกด้วย   เนื่องด้วยเหล่าพราหมณ์จารย์นั้นเชื่อว่ามหิทธราบดีนาคราชทรงโปรดปราน  และประทานพรให้กับพระธิดาน้อย  และทรงเลือกมหิตาเทวีเป็นพระแม่เจ้ารั้งเมืองสืบต่อจากมหาเทวีกมุทราตั้งแต่หลายปีก่อน     โดยปกติแล้วเทวะสถานมิใช่สถานที่ที่สตรีพึงเข้ามา  และหากไม่มีพระบรมราชานุญาตจากพระบาทเจ้าสิทธเสณ   แม้เป็นเชื้อพระวงศ์ทรงศักดิ์ก็มิอาจผ่านเข้าออกได้โดยง่าย   ทว่ามหิตาเทวีนั้นข้ามพ้นกฎเกณฑ์นั้น  หากผู้หาญบังอาจขวางทางจะต้องสาปให้ตัวแข็งทื่อ  มิอาจขยับเขยื้อนไปได้บัดชั่วยามเลยทีเดียว              พระเทวีเสด็จผ่านโคปุระ[1]จำหลักลายหน้าเกียรติมุข[2]เข้าไปภายใน  ผ่านกำแพงรูปสลักนูนสูงรูปนางอัปสราร่ายรำไปจนสุดทางเดิน   จงก้าวลงบันไดที่ลดหลั่นลงสู่โถงกว้างเบื้องล่าง  แล้วจึงเข้าสู่คูหาที่จัดเป็นห้องบูชาพญานาเคนทร์ไป  ในขณะที่ศรีดาราหอบหิ้วตะกร้าใส่ผลลูกไม้สุกไว้ในมือ   ท่าทางเดินไม่ทะมัดทะแมงเหมือนเช่นเคย  คล้ายไม่อยากตามเสด็จเข้าไปในห้องนั้น   ตรงกันข้ามกับกุสุมาลย์ที่เดินนำหน้าแต่ทว่ากลับเลี่ยงไปนั่งเงียบๆ ที่หน้าประตู   ปล่อยให้บุตรีขุนพลตามเสด็จเข้าแต่ผู้เดียว  เป็นเหตุให้นางส่งสายตาเขม่นมองมายังพระพี่เลี้ยงที่สูงวัยกว่า  แต่อีกฝ่ายกลับเมินหน้าหนีมิได้สนใจสายตาตำหนิของศรีดาราเลย              "หม่อมฉันคอยที่นี่นะเพคะ" มหิตาเทวีสดับแล้วมิได้รับสั่งอันใดตอบกุสุมาลย์   แต่หันมาเร่งศรีดาราที่กำลังมีสีหน้าประหวั่นให้ตามมาโดยไว              "พี่ศรีดาราเร่งฝีเท้าหน่อยได้ไหม?" ตรัสได้แค่นั้นก็เสด็จนำลิ่วไป              "เพคะๆ  พี่กุสุมาลย์จำไว้นะ..." นางหันมาแค่นเรียกได้แค่นั้นก็จำต้องตามเสด็จไป               ในคูหากว้างนั้นมีกลิ่นหอม  จากการเผาเครื่องหอมถวายพญานาคราชลอยอบอวลชวนเคลิบเคลิ้ม  หากไม่คำนึงถึงสิ่งหนึ่งที่อยู่กลางสระเบื้องหน้า   สระทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้านั้นมีน้ำอยู่กึ่งหนึ่ง   มหิตาเทวีมิได้ก้าวไปถึงริมขอบสระแต่ทรงหยุดประทับแล้วส่งสุรเสียงกังวาน              "จิตตะ  เรามาแล้ว"              สิ้นสุรเสียงหวานล้ำนั้น   น้ำในสระพลันกระเพื่อมเคลื่อนไหวคล้ายมีมือยักษ์จุ่มลงกวน   ไม่นานนักร่างใหญ่ยาวห่อหุ้มด้วยเกล็ดสีขาวพราวหยาดน้ำราวมณีน้ำบุษย์   ก็แหวกน้ำพุ่งขึ้นมาจากสระนั้นด้วยความเร็ว  แล้วปราดเข้าเลื้อยรัดวรกายพระเทวีด้วยร่างอสรพิษใหญ่ยักษ์ของมัน              "จิตตะเจ้าอย่าทำเยี่ยงนี้สิ  เราเปียกหมดแล้วเห็นไหม? ฮะ ฮะ" เสียงสรวลระคนคู่ไปกับคำตรัสติเตียนอย่างไม่เป็นจริงเป็นจังนัก   เจ้างูเผือกยักษ์นั้นก็หาทำอันตรายมหิตาเทวีไม่              "รู้ไหมจิตตะเรานำสิ่งใดมาฝากเจ้าบ้าง?  พี่ศรีดาราส่งลูกไม้สุกมาสิ" ศรีดารานั้นครั่นคร้านไม่กล้าขยับไปใกล้เพราะหวาดหวั่นงูยักษ์นั่น   นางนึกกล่าวโทษกุสุมาลย์ที่เลี่ยงขอรออยู่ด้านนอก                 "พี่...ส่งลูกไม้ให้เราหน่อยสิ   เจ้าจิตตะรัดเสียขยับไม่ได้แบบนี้คงจะไปหยิบเองไม่ได้"              เมื่อได้ยินพระเสาวนีย์ที่ทรงรับสั่งซ้ำอีกครั้ง    จึงจำต้องบังใจให้หาญกล้ายื่นตะกร้าทูลถวาย   แต่จิตตะงูยักษ์นั้นราวกับดูท่าทีนางกำนัลออก  จึงยืดร่างนำพาหัวอันใหญ่โตของมันไปงับลูกไม้ในมือศรีดาราทันที    เป็นเหตุให้นางตกใจทิ้งตะกร้าวิ่งถอยล่าไปสุดมุมห้อง [1] โคปุระ = ประตู [2] จำหลัก(สลัก)ลาย หน้าเกียรติมุข = รูปแกะสลักเหนือบานประตู       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:22:51

ความคิดเห็นที่ 8 "พี่ศรีดารานี่ล่ะก็....ป่านนี้ยังไม่เลิกกลัวจิตตะอีกหรือ?  จิตตะไม่ทำอันตรายใครดอก   ดูซิมันออกจะน่ารักน่าชังปานนี้   ซ้ำยังเป็นงูเจ้ารับทานแต่ผลลูกไม้ ผิดกับงูสามัญยังต้องกลัวอีกหรือ?"  นางศรีดาราทรุดกายนั่งลงกับพื้นโถง  แล้วยกสองมือขึ้นพนมไหว้จนท่วมศรีษะ "พระเทวี  หม่อมฉันเป็นคนสามัญมิใช่ผู้มีเชื้อสายนาคอย่างพระองค์   อย่างไรก็กลัวพญางูเผือกนั้นอยู่ดีเพคะ   ขออย่าทรงเรียกหม่อมฉันไปป้อนอาหารจิตตะเลยนะเพคะ" "โธ่เอ๋ย...พี่ศรีดารา...เฮ้อ  ไม่ไหวเลยพี่เป็นนางกำนัลแห่งเราก็ควรจะชินได้แล้วนะ" ตรัสไปก็ทรงลูบศีรษะงูเผือกนั้นอย่างรักใคร่   พระเทวีนั้นมิได้สืบสายโลหิตมาจากพญานาคราชจริงๆ อย่างที่ศรีดารากล่าว    แต่พระหน่อวงศ์กษัตริย์ผู้ครองจุมภะปุระนั้น   ถือเป็นตัวแทนนาคาเทพลงมาจุติตามคติความเชื่อแต่ปุราณกาล "ขอประทานอภัยเพคะ   หม่อมฉันไม่ไหวจริงๆ แค่นี้ก็ประหวั่นจวนจะเป็นลมแล้ว   เรียกพี่กุสุมาลย์คนเก่งมาแทนดีกว่าไหมเพคะ"  คำพูดนั้นประหวัดไปถึงอีกนางที่อยู่นอกคูหา "ฮ่า ฮ่า  พี่ศรีดารานี่ล่ะก็...ถ้ากลัวนักก็นั่งอยู่ตรงนั้นเถอะ  เราจะให้อาหารจิตตะเอง" เมื่อตรัสจบก็ทรงย่อพระวรกายนั่งลง   พญางูเผือกจึงค่อยคลายกายพันรัดวรกายออกแล้วเลื้อยลงมาอยู่บนพื้นข้างพระเทวี   "จิตตะ  คิดถึงเราใช่หรือไม่...เราก็คิดถึงเจ้า" พระนางแย้มสรวลพลางฉวยเก็บลูกไม้ที่ร่วงตกพื้นมาปัดแล้วจึงป้อนให้งูยักษ์    ในขณะที่นางศรีดาราข่มตาลงด้วยความกลัว   แต่เมื่อเห็นว่าทรงเพลิดเพลินกับพระสหายเกล็ดขาวนั่น  จึงฉวยโอกาสคลานถอยออกไปรอนอกคูหา   ปล่อยทิ้งพระเทวีโฉมงามอยู่ภายในแต่เพียงผู้เดียว "จิตตะ...เรากลุ้มใจ" พญางูหันหัวอันใหญ่โตของมันมาจ้องมองพระนาง "เสด็จแม่จะให้เราสยุมพร...." พูดได้แค่นั้นน้ำอัสสุชลก็หลั่งริน  จิตตะหยุดขยับเข้ามาใช้ศีรษะวางพาดบนอังสาพระเทวีแทนการปลอบใจ "มหิทธราบดีเล่าท่านอยู่ ณ ที่แห่งใด  เรามิได้พบท่านมานานกว่า 3 ปีแล้ว  ฤาจะลืมคำสัตย์ที่ให้แก่เรา...หรือนั่นเป็นแค่เพียงลมลวงเท่านั้นหรือ? " ยิ่งตรัสความในพระทัยพรั่งพรูออกไปเท่าใด  ก็ทรงกรรแสงมากขึ้นเท่านั้น   พระเทวีทรงโอบกอดพญางูเผือกต่างพระอุระพญามหิทธราบดี "ฤาทรงไม่ต้องการมหิตาผู้นี้แล้ว...."   เสียงสะอื้นไห้ลอยไปตามสายลม  จนภาพพระเทวีผู้ทรงสิริโฉมโสภาที่กำลังกรรแสงจนหยาดอัสสุชลรินอาบแก้มอยู่ข้างงูยักษ์นั้น  ลอยห่างไกลออกไปทุกที  หากแต่ความเศร้าโศกกลับมิได้จางหายตามไปด้วย   แม้แต่หญิงสาวที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงก็พลอยรับเอาอารมณ์อันเศร้าสร้อยในภาพฝันซึมซาบเข้าดวงใจ  จึงเผลอร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้สึกตัว [จบตอนที่ 14] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ คุยกับคนอ่าน jeansbubble : จิ้นไปถึงไหนแล้วคะ? It's gonna make sense : ร่างมนุษย์ของคุณภูเป็นร่างจำแลงค่ะ ไม่ได้เอาร่าง คนอื่นมา ส่วนร่างของวิมุตติจริงๆ ก็ร่างเขาน่ะค่ะ เพียงแต่ว่าตอนเด็กๆ พอหัวฟาดไปเหมือนตาย อีกรอบ เลยระลึกได้ว่าเป็นวิทยาธรและมาทำอะไรที่นี่ จิตของวิทยาธรเคยควบคุมร่างเต็มที่ ส่วนเรื่องปวดหลังแนะนำให้ไปแก้กรรมที่โรงนวดค่ะ เน้นหมอนวดที่เป็นนวดกายภาพบำบัด จะช่วยแก้กรรมได้ค่ะ  ถ้าไม่หายอีกต้องไปหาแพทย์รักษาเฉพาะทางแล้วล่ะค่ะ Milkmoon : ใช่ค่ะ ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วใครเป็นพระเอก แย่งบทเขาไม่สำเร็จหรอกค่ะ goldensun : วาระกรรมของเคียงฟ้ากับพ่อนาคมาบรรจบกันแล้วค่ะ ฤทธิ์ถึงคืนมา ส่วนเรื่องจะเป็นยังไงต่อ ยังเล่าไม่ได้ค่ะเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น ต้องติดตามต่อไปนะคะจะค่อยๆ เฉลยค่ะ พี่อู๊ดกะน้องเหมียว : ขอบคุณค่ะ แวะมาอ่านบ่อยๆ นะคะ เต็มล้าน : ถ้าได้รวมเล่มจะแจ้งให้ทราบค่ะ แต่ยังไม่ได้คิดว่าจะส่งสำนักพิมพ์ไหน เพราะว่ายังเขียนไม่จบน่ะค่ะ ขนมดังโงะ : เลือกไม่ถูกเลยเชียร์ทั้งสองหนุ่มเลยใช่ไหมคะ ว่าวปักเป้า : ขอบคุณที่มาทักทายกันทุกกระทู้นะคะ N_Foxtrot : คุณวิมุตติก็บทกุ๊กกิ๊กเหมือนกันค่ะ แต่ต้องรอไปก่อนนะคะ ดีแอน : พลาดลืมเสกเสื้อหน่อยเดียวโดนล้อกันยาวเลย สายลมที่พริ้วไหว : ส่งทิชชู่ให้ค่ะ เช็ดน้ำลายด้วย FlebilE13 : ถ้าคนอ่านสนุกก็ดีใจค่ะ นิยายแนวนี้ภาษามีส่วนสำคัญที่ในการนำเสนอ ถ้าเป็นแนวโบราณหน่อยภาษาก็จะมีอันดับชั้นของมันยากขึ้น แต่...นั่นแหละค่ะ ถึงอยากให้ภาษาสวย แต่ถ้าคนอ่านบอกว่าอ่านไม่รู้เรื่อง จบกันทันทีเลยนะคะ กลายเป็นใช้ภาษาดัดจริตเกินกว่าเหตุ เพราะฉะนั้นถ้าคำไหนอ่านแล้วงง กรุณาบอกด้วยนะคะ มันเป็นส่วนที่คนเขียนต้องพิจารณาเหมือนกัน ว่าเลือกใช้คำเวอร์ไป ยากไป เหมาะสมกับเนื้อหาหรือยัง  นิยายเรื่องหนึ่งภาษาสวยหรือไม่ ไม่สำคัญเท่ามีคนอ่านไหม และคนอ่านเข้าใจตามที่คนเขียนอยากสื่อสารจริงๆ หรือไม่ เพราะงั้นเรื่องนี้เจ้าแก้วซีเรียสมากเลยค่ะ mimny : เปลี่ยนใจกันง่ายๆ หลังจากดูเค้าเปลือกอกขึ้นจากน้ำ ก๊าก หวานเย็นผสมโซดา : ถ้าไปงานสัปดาห์หนังสือ ลองดูที่จับประตูที่ห้องแพลนนารีสิคะ เป็นรูปคุณนาคเหมือนกัน สายเดี่ยว โจงกระเบน  : แหวนนาคในรูปก็หายไปแล้วเหมือนกันค่ะ ถอดไว้แล้วหาไม่เจอ กลับไปร้านที่ซื้อมาก็โดนน้ำพัดหายไปแล้วคราวน้ำท่วมใหญ่ที่อยุธยา Kim (NYgirl) : ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวจะเล่าเรื่องความเป็นมาไปเรื่อยๆ ค่ะ เพลิดเพลิน : เจอตอนเดียวก็หลงคุณภูเสียแล้วเหรอคะ? MOMIJI_99 : นั่นสิ! คุณภูทวงบทพระเอกคืนได้ในตอนเดียว ลูนาติก : ขอบคุณค่ะ สาวไทยในอะเดเลด : ถ้าเขียนจบแล้วได้รวมเล่มนะคะ การเขียนแล้วเป็นที่นิยม ในเน็ตกับการเขียนแล้วได้รวมเล่ม หลายๆ ครั้งเป็นคนละเรื่องกันน่ะค่ะ แต่ถ้าได้รวมเล่มจริงๆ ล่ะก็ จะไม่ลืมบอกแน่นอนค่ะ oss_9 : ขนาดยุ่งยังแวะมาอ่าน ขอบคุณมากค่ะ ดำ..อย่างมีคุณค่า : เคยเป็นตอนอ่านนิยายแก้วเก้าค่ะ อ่านแล้วติดวางไม่ลงไม่ต้องหลับต้องนอน อ่านรวดเดียวยันเช้าเลยค่ะ บุษยมาศ : ขอบคุณสำหรับภาพสวยๆ ค่ะ เครื่องประดับโบราณนี่ดูมีมนต์ สวยไม่สร่างข้ามกาลเวลาได้นะคะ ขุนเขาแมกไม้ : ตอนคุณภูปรากฏตัวกะทันหันตั้งตัวไม่ทัน พอได้สติก็เสกเสื้อผ้าไว้ที่ต้นไม้ริมตลิ่งค่ะ piccy : กรี๊ดซิคแพคใช่ไหม? ธีตภากร : ธิดาน้อยผูกแกละด้วย คุณนาคก็ตาแป๋ว น่ารักมากค่ะ ส่วนการทรงตัว น้ำคงช่วยพยุงล่ะค่ะ พู่กลิ่น : ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันค่ะ Love U like a Love song : ท็อปเรทนี่กระชากเรติ้งได้จริงๆ ด้วย pedso : ตอนนี้มาช้าไปหน่อยไม่ว่ากันนะคะ ต้มมะระ : ชื่อล็อคอินน่ากินมากค่ะ Thanks for gift :  FlebilE13, จิตตะ, สายลมที่พริ้วไหว, เชษฐา, อสิตา, AutumN555, ปราณธร, jeansbubble, It's gonna make sense, kiwi@eve, Milkmoon, goldensun, nonghippo, mimny, เต็มล้าน, ขนมดังโงะ, dokmainana, Pooklook ~ all my heart, N_Foxtrot, หวานเย็นผสมโซดา, สายเดี่ยว โจงกระเบน, แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว, Mnemosyne, เอริชา, เลิฟ2ซี, oss_9, กินนอนอ้วนกลม, ลูนาติก, สามปอยหลวง, นายฮ้อย แห่ง หงซิ่ง, enrich with magic, piccy, อีกา, ying_ae, กาลครั้งหนึ่งจนนิรันดร, The Sphinx, pedso, ต้มมะระ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 16:27:05 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:26:12

ความคิดเห็นที่ 9 โถ...มหิตาเทวีน่าจ๋งจ๋านนิ จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:33:28

ความคิดเห็นที่ 10 คุยกันนิดหนึ่งเนอะ.. กว่าจะโพสตอนนี้ได้ โดนอุ้มกระทู้ไป 3 รอบแน่ะค่ะ ติดคำต้องห้าม โพสรอบที่ 4 ถึงจะผ่าน...เฮ้อ ความจริงแล้วต้องโพสวันศุกร์ แต่เมื่อศุกร์-อาทิตย์ ที่ผ่านมา เจ้าแก้วปวดท้องมาก ปวดจนน็อคเลยล่ะค่ะ แถมเป็นไข้อีก เลยต้องขอเลื่อนไปก่อน ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ ขอโทษด้วยที่ผิดนัดนะคะ มาถึงตอนนี้อาจจะมีคนสะดุ้ง อิ อิ สังเกตเห็นว่ามีเพื่อนนักอ่านคนหนึ่งชื่อ "จิตตะ" เป็นความบังเอิญค่ะ ชื่อตรงกะน้องงูเผือกที่เขียนไว้นานแล้ว ไม่ได้ลักชื่อมาตั้งนะคะ  ถือเสียว่ารับเชิญมาแสดงแล้วกันนะคะ เอาล่ะ...มาดูของฝากงวดนี้กันดีกว่า  รู้สึกกลายเป็นธรรมเนียมไปเสียแล้ว ที่ต้องมีรูปมีเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ มาเล่าสู่กันฟัง เรื่องคุณนาค เราก็เล่าเรื่องของนาคสิเนอะ  วันนี้ว่าด้วยนาคล้านนาค่ะ สังเกตไหมคะ? คุณนาคศิลปะล้านนาจะมีเอกลักษณ์ที่แตกต่างจากภาคอื่น นั่นคือจะ "อวบๆ" อย่าว่าแต่คุณนาคเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็น สิงห์ หงศ์ ฯลฯ ทุกสิ่งอวบอั๋นกันทั่วหน้า ประมาณว่าอยู่ดีกินดี แต่ทีนี้ถ้าเป็นวัดล้านนา  คุณนาคที่หน้าโบสถ์จะมีท่วงท่าต่างกับคุณนาคทั่วๆ ไปที่จะมีท่าสากลคือ เลื้อยลงแล้วเชิดเศียรขึ้น แต่นาคล้านนาจะมีท่วงท่าแบบในภาพนี้ค่ะ   คือต้องม้วนขนดเสียหนึ่งรอบก่อนจะเชิดเศียรขึ้น แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 16:42:52 แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 16:42:28 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:41:41

ความคิดเห็นที่ 11 แบบนี้ค่ะ  วัดบางแห่งในกรุงเทพฯ ที่เป็นวัดล้านนา เช่น วัดทุ่งฯ ก็มีคุณนาคม้วนๆ แบบนี้เช่นกันค่ะ   เราก็จะดูได้เลยว่าวัดนี้เป็นวัดที่สร้างแบบศิลปะภาคไหน บางทีตุ๊เจ้า(พระ)ท่านก็สวดมนต์ด้วยสำเนียงคำเมืองเลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:44:36

ความคิดเห็นที่ 12 สามรูปนี้ ถ้าจำไม่ผิด น่าจะถ่ายที่ลำพูนกับลำปางค่ะ คุณนาคจะม้วนๆ แล้วเชิด พันโบสถ์สักหน่อย ถือว่าเป็นการปกปักค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 16:59:44 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:46:06

ความคิดเห็นที่ 13 อีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ คุณนาคล้านนาแตกต่างจากคุณนาคภูมิภาคอื่นๆ ก็คือ..."มอม" ค่ะ มอมไม่ใช่มอมแมมนะคะ มอมคือคุณมอม ตัวที่อมคุณนาคอยู่อีกทีค่ะ เขาว่าคุณมอมคือกิเลสพยายามเขมือบคุณนาค ส่วนพญานาคถือเป็นสัญลักษณ์ ของการหลุดพ้นกิเลสอย่างหนึ่งค่ะ เลยลอดจากปากคุณมอมอีกที จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:48:26

ความคิดเห็นที่ 14 คุณนาคเจ็ดเศียร วัดเมืองออน เชียงใหม่ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 55 16:49:47 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:49:18

ความคิดเห็นที่ 15 รูปสุดท้าย คุณนาคแบบหมู่คณะ ที่ทางขึ้นพระธาตุดอยสุเทพ เชียงใหม่ค่ะ แลดูฮุยเลฮุยมาก เหมือนจะพากันไปไหนสักแห่ง   แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ปล.กิฟหมดไปแล้วนะคะ ไม่มีแจกติดไว้เดือนหน้านะคะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 16:52:54

ความคิดเห็นที่ 16 มาติดตามอ่านค่ะ ตั้งแต่อ่านมาชอบนิสัยบุคคลิกตรีภูมิที่สุดแระ 555 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 18:36:00

ความคิดเห็นที่ 17 ตกลงมาทุกวันจันทร์เหรอคะ อิอิแอบมาดูตั้งแต่วันศุกร์ ก็ไม่มา ติดงอมแงม! จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 18:55:30

ความคิดเห็นที่ 18 หรือว่ามหิทธราบดี ไม่ได้มาร่วมในพิธีเลือกคู่สยุมพร เลยทำให้ผิดใจกัน จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 20:03:02

ความคิดเห็นที่ 19 มหิตาเทวีดูก็ไม่ได้เปลี่ยนใจนี่คะ นาคราชเจ้าสิ ไปอยู่ที่ไหนเวลาที่มหิตาต้องการ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 21:48:52

ความคิดเห็นที่ 20 รักษาสุขภาพด้วยนะคะ จากคุณ : oss_9 เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:15:18

ความคิดเห็นที่ 21 แสดงว่าชาติที่แล้วไม่ได้แต่งงานกันสินะ ก็เลยเกิดความแค้นขึ้นมา มหิตาเทวีไม่ยอมรอแต่งงานด้วย แล้วก็เลยเกิดเพทภัยขึ้นเพราะว่า เจ้านาคของเราโมโหพังเมืองเสียหาย ตามคำทำนายกลอนนั่น... เดาเป็นตุเป็นตะเลยแฮะ ฮ่าๆๆ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 22:21:21

ความคิดเห็นที่ 22 เย้ๆ!!  มาแว้ว   ขอบคุณนะค่ะที่เอาสิ่งดีๆมาให้อ่านกัน  ^_^ จากคุณ : nonghippo เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 55 23:14:08

ความคิดเห็นที่ 23 นั่นสิหายไปตั้งสามปีติดต่อก็ไม่ได้ หายไปไหนน่ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 01:03:18

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านเพลินเลยค่ะ หายปวดท้องแล้วใช่ไหมคะ ?? รักษาสุขภาพด้วยนะคะคุณแก้ว จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 07:51:18

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านตอนนี้แล้วทำไมสาวๆ น่ากลัวจังง่ะ ออกตัวกันแร๊วงงงงงงงงงง  มิน่าผช.สมัยนี้ต้องรักนวลสงวนตัวห่อหุ้มมิดชิด สาวๆ ก็น้อยชิ้นลง ชิ้นเล็กลงเรื่อยๆ แล้วก็ตรีภูมิเจ๋งสุด ในเรื่องนี้แน่ๆ ถ้าไม่มีนี่กร่อยเลยนะเนี่ย จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 09:40:33

ความคิดเห็นที่ 26 สนุกที่สุดเลยจริงๆ ค่ะ แทบจะอดใจรอให้ถึงตอนต่อๆ ไป ไม่ไหว (แต่ก็ต้องรอ T^T) เป็นกำลังใจให้มหิตาเทวีกับเจ้าแก้วด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : ying_ae เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 09:54:25

ความคิดเห็นที่ 27 คำทำนายดูเหมือนจะดี แต่มาสะดุดเอา2วรรคสุดท้ายนี่ซิ ชวนใจหาย ต้องรอลุ้นต่อไป งูขาว 'จิตตะ' ถ้าเป็นอย่างในรูปตัวอย่างดูน่ารักดี ตาแป๋วดี แต่ดูเหมือนจะรู้ว่าศรีดารากลัวเลยแกล้งฉกของกินเป็นการแหย่ศรีดาราเล่น ตอนหน้าภูวิษะเจ้ากับมหิตาน่าจะได้เจอกันสักที ไม่รู้ว่าเจอกันแล้วจะวิ๊ดวิ๊วแค่ไหน ยังไงคนเขียนอย่าเพิ่งเป็นไรนะจ๊ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 10:24:26

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาเพิ่มเติมอีกที ชอบตัวละครตรีภูมิอีกคนเป็นตัวชงที่ดี ถ้าขาดเรื่องกร่อยไปเยอะจริงนะแหล่ะ (บุคลิกตรีภูมิชวนนึกถึงมิคแฟนเบนซ์พรชิตา) ฮากับวลีเด็ด'เอาชะนีมาคืนป่า' ได้ใจจริงๆฮามาก จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 10:32:11

ความคิดเห็นที่ 29 ติดตามอ่านทุกตอน  ชอบมากๆ  เลยค่ะ จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 11:11:54

ความคิดเห็นที่ 30 มารออ่านตั้งแต่วันศุกร์ เห็นไม่มา เหงาไปหลายวันเลยค่ะ แต่ยังสนุกเหมือนเดิม มหิตตาท่าทางจะสวยจริงๆนะ พ่อนาคไม่ได้ไปคงคับแค้นใจน่าดู เข้าใจๆค่ะ ^^ จากคุณ : It's gonna make sense เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 11:41:48

ความคิดเห็นที่ 31 เข้ามาอ่าน....     สัปดาห์นี้ มาช้า นะครับ.... จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 13:04:02

ความคิดเห็นที่ 32 มาคอยตั้งแต่เช้าวันจันทร์   สนุกมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : ซาเจิ้น (อีกา) เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 13:34:24

ความคิดเห็นที่ 33 รอตอนต่อไปแทบจะไม่ไหวแล้ว T_T จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 16:57:29

ความคิดเห็นที่ 34 งูเหลือมสีขาวแบบนี้เพิ่งเคยเห็นค่ะ สีขาวสวยทำให้ไม่รู้สึกว่าเค้าน่ากลัวเท่าไรนักเราเคยเห็นแต่สีเหลืองทอง กับสีลายๆธรรมดา  ฝันเห็นงูอยู่บ่อยๆ ก็เจ้างูเหลือมตัวใหญ่นี่แหละ เห็นกันทีไรเป็นต้องได้ไล่ฆ่ากันทุกทีไปไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเพื่อทำร้าย แต่เป็นการฆ่าเพื่อป้องกันตัวเองและคนอื่น บรรยายความถึง มหิตาได้งดงามภาษาสวยค่ะ รักษาสุขภาพนะคะ นี่ก็ป่วยเมื่อวันพฤหัสเป็นใข้หวัดนอนซมไปซะหลายวันเพิ่งจะลุกได้เมื่อวานนี้เองค่ะ จากคุณ : สายเดี่ยว โจงกระเบน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 00:51:51

ความคิดเห็นที่ 35 โอ๊ยๆอยากอ่านต่อไวๆๆจังเลย ปอดฮาไอ้ตรงรูปภาพประกอบงูเผือกกัยแอปเปิ้ลนี่ล่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 06:03:07

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณนะคะสำหรับ นิยาย คุณภาพเรื่องนี้ ที่นำมาลงให้ได้อ่าน เก่งมาก ๆ ค่ะ จากคุณ : ดำ..อย่างมีคุณค่า เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 10:32:47

ความคิดเห็นที่ 37 ชอบอ่านนิยายแนวนี้มากค่ะ กำลังลุ้นเลย ขอบคุณที่ลงให้อ่านนะคะ ชอบภาษาที่ใช้ค่ะ บางครั้งรู้สึกโดดไปบ้างเวลาเล่าเรื่องยุคเก่าด้วยภาษาสมัยใหม่ (ความเห็นส่วนตัวค่ะ แหะ แหะ) แต่โดยเนื้อเรื่องที่ทำให้ต้องลุ้นว่าคู่นี้มีปัญหาอะไรกัน จนลืมเรื่องพวกนี้ไปเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องแบบนี้มาให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : Janet Blue เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 11:37:46

ความคิดเห็นที่ 38 ูู^^  ลุ้นกันต่อไป แหมมม แต่ชอบจริงๆนะ ฉากชวนจิ้น >//<    เ้จ้าแก้วใช้ภาษาสวยจังเลยค่ะ อ่านแล้วรู้สึกอิน และถึงว่าเวลาไปวัดแถวๆภาคกลาง เรารู้สึกว่าพญานาคไม่เหมือนที่เคยเห็นแถวๆบ้าน คือ ดูแปลกตา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ได้แต่รู้สึกค่ะ ไม่เคยสังเกตุดูดีๆสักที ^^" แหะๆ คราวหน้าต้องลองดูดีๆมั่งซะแล้ว จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 18:36:32

ความคิดเห็นที่ 39 ได้เลยค่ะคุณแก้ว ถ้าไม่เข้าใจคำไหนจะขอถามหลังไมค์นะคะ เราไม่เข้าใจศัพท์บางคำค่ะ เวลาอ่านแล้วเลยกังวล แต่อ่านเข้าใจค่า ไม่งงๆ พึ่งรู้ว่า ตัวที่อมคุณนาคที่เจอที่วัดเรียกว่าคุณมอม สงสัยมาแต่เด็กว่าทำไมต้องเป็นนาคซ้อนกันสองตัว -*- อ่านนิยายสนุกๆ แล้วได้ความรู้ใหม่ด้วย เยี่ยมจริงๆค่ะ ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ;) จากคุณ : FlebilE13 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 00:27:34

ความคิดเห็นที่ 40 ชอบมาก ติดงอมแงมเลยค่ะ อ่านไปก็ยิ้มไป กับท่าทางเฉิ่ม เชย ของภูวิษะ ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ จากคุณ : a_jungs เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 11:34:34

ความคิดเห็นที่ 41 ตอนที่ 15-16 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12591081/W12591081.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:52:30