ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อพิธีทางศาสนาเสร็จสิ้นแล้วชาวบ้านก็แยกย้ายกันกลับบ้านเรือนแต่ละคน กุลแก้วนั้นแจ้งมารดาตั้งแต่ก่อนจะมาเพลแล้วว่าบ่ายนี้จะเข้าเมืองไปซื้อเสื้อกับแววดาว โดยก่อนออกจากบ้านก็ไม่ลืมชวนเก้าจันทร์ไปด้วย “เก้าบ่ไปดอกจ้ะ เดี๋ยวบ่มีคนเอาข้าวไปส่งอิพ่ออยู่นา” น้องสุดท้องว่าเสียงอ่อย ก่อนที่พี่สาวทั้งสองจะหันมามองหน้ากัน “จั่งซั้นเอื้อยกะฝากงานทางนี้แหน่ เดี๋ยวเอื้อยสิซื้อขนมมาฝาก” กุลแก้วสั่งลาก่อนที่แววดาวจะรีบเดินหน้านำไป “ฟ้าวๆ แหน่เอื้อยแก้ว เดี๋ยวกะบ่ทันรถดอก รถเที่ยวบ่ายแห่งมีแค่เถี่ยวสองเถี่ยวเอง” พอได้ยินอีกฝ่ายร้องบอกกุลแก้วจึงต้องรีบเดินตามน้องสาวไป งานในบ้านบ่ายนี้จึงตกแก่เก้าจันทร์ เด็กสาวผลัดเปลี่ยนผ้าซิ่นไหมเป็นซิ่นฝ้ายสีหม่นกับเสื้อแขนยาวตัวเก่าและหมวกใบกว้าง คว้าเอาปิ่นโตที่มีสำรับกับข้าวใส่ตะกร้าใบใหญ่และออกเดินมุ่งหน้าสู่ท้องนา ทันทีที่ลงจากรถโดยสารได้ แววดาวก็จูงมือกุลแก้วเดินตรงไปยังตลาดทันที จนผู้พี่แทบจะสะดุดขาตัวเองล้มเพราะก้าวขาตามไม่ทัน “สิฟ้าวไปไสแวว ตลาดกะอยู่แค่นี้ มันบ่หนีไปไสดอก” กุลแก้วปลดมือแววดาวออก ก่อนที่น้องสาวจะหันมาว่าเสียงแจ้ว “สิบ่ฟ้าวได้จั่งได๋ล่ะเอื้อยกุล เจ้ากะเห็นว่ามื้อนี้คนมาเมืองหลายส่ำได๋ มื้อนี้ข่อยต้องได้เสื้อโตใหม่ สิใส่ไปอวดอินังแสงพลอย ลอยกระทงคืนนี้ข่อยต้องงามกั่วมัน” “ไสว่าสิมาเป็นหมู่เอื้อยสื่อๆ ไสว่าสิบ่ซื้อหยัง พวมซื้อไปมื้อสองมื้อก่อนบ่แหม่นบ่” “เอื้อยแก้ว... บ่ต้องสนใจดอกน่า ฟ้าวหย่าง...” แววดาวตัดบท คว้าเอามือพี่สาวอีกครั้งก่อนจูงให้เดินตามไปที่ตลาด จนมาถึงร้านเจ้าประจำหญิงสาวผู้นำหน้าจึงคลายยิ้มโล่งอก เพราะวันนี้ลูกค้าร้านนี้มีน้อย แถมยังเหลือเสื้อผ้าสวยๆ มากมายให้เลือกดู แววดาวจึงปรี่เข้าไปในร้าน หยิบจับดูชุดใหม่ที่คนขายเพิ่งไปรับมาจากกรุงเทพฯ ก่อนที่หญิงสาวจะเหลือบไปเห็นเสื้อแขนกุดสีชมพูตัวงามที่วางไว้บนกองผ้าถุง คล้ายกับว่ามีคนถอดมันออกจากไม้แขวนเสื้อและเชยชยแล้ว แววดาวรีบหยิบมันขึ้นมาทาบกับร่าง ก่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างพอใจ “แม่ค้า...เสื้อโตนี้ถ่อได๋จ้ะ...” หญิงสาวร้องถามเสียงดัง แม่ค้ารุ่นใหญ่ที่กำลังเจรจากับลูกค้าสาวจึงได้หันขวับมามองพร้อมกัน “เสื้อโตนั้นกูจองแล้ว” แสงพลอยร้องบอกเสียงแข็ง ดวงตากลมโตบนใบหน้าเนียนสวยจ้องหน้าแววดาวอย่างไม่กระพริบตา อีกฝ่ายก็เม้มปากแน่นขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ “จองแล้ว...หละคือบ่ถือไว้หละ เสื้อมันวางอยู่หม่องนี้ นั่นกะหมายความว่าไผสิซื้อกะได้” “แกเว้าแบบนี้หมายความว่าจั่งได๋” คู่มิตรที่กลายเป็นศัตรูอันแสนร้ายกาจต่างไม่มีใครยอมใคร แววดาวยิ้มเย่าะใส่เมื่อเห็นแสงพลอยโมโหเป็นฟืนไฟ ขณะที่อีกฝ่ายตรงปรี่เข้ามาแย่งเสื้อไปจากมือของแววดาว หากแต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ “เซาจ้า หยุดเดี๋ยวนี้เลย...” ผู้เป็นแม่ค้ารีบเข้ามาขวาง ก่อนแยกสองสาวให้ออกจากกัน เสื้อผืนนั้นพลันนั้นขาดออกเป็นสองส่วน “อิแสงพลอย...” แววดาวหน้าเจื่อน มองผ้าที่ส่วนที่ฉีกในมือก่อนที่แสงพลอยจะยิ้มเหยียดใส่และโยนผ้าส่วนที่ขาดในมือใส่หน้าแววดาว “ตายแล้ว เสื้อขาดเลยเห็นบ่อ... แล้วไผสิเป็นคนจ่ายเงินล่ะจ้ะเนี่ย...” แม่ค้าเจ้าของร้านโวยวาย หันไปมองลูกค้าสาวทั้งสองอย่างไม่พอใจ ก่อนที่แสงพลอยจะล้วงเงินในกระเป๋าส่งให้ “นี่จ้ะ ค่าเสื้อ...” หญิงสาวหรี่ตามองแววดาว ก่อนเชิดหน้าหนีพร้อมหยิบเสื้ออีกตัวที่ถูกใจส่งให้แม่ค้า “ฉันเอาเสื้อโตนี้จ้ะ เฮ้อ...มีคนเอาเงินมาให้ใซ้นี้มันดีจั่งซี้เอง... อ้ายทองคูณนี้จะแหม่นดี เอาเงินมาให้ไซ้บ่ขาดเลย” รอยยิ้มเหยียดหยันนั้นทำให้แววดาวแทบจะหยุดอารมณ์อันเดือดพล่านไว้ไม่อยู่ สิ่งที่ได้ยินก็ยิ่งทำให้กุลแก้วอดเจ็บใจไม่ได้เช่นกัน “มีผู่บ่าวเอาเงินให้ใซ้ คือดีแท้อินาง... อย่าฟ้าวแต่งกันง่ายๆ ได๋ เฮาต้องเอิ้นเอาหลายๆ ให้คุ้มทุน” ฝ่ายแม่ค้าก็ยกยอเข้าข้างลูกค้าสาวที่ไม่รับเงินทอน “ไปล่ะเดอจ้ะ เดี๋ยวมื้อหลังสิมาซื้อใหม่” แสงพลอยบอกลาแม่ค้าร้านประจำ ไม่วายที่จะหันมาเบ้ปากใส่แววดาว จนกุลแก้วเกือบจะฉุดตัวน้องสาวไว้ไม่อยู่ด้วยที่ว่าดิ้นพรวดพราดหมายจะเข้าไปตบตีแสงพลอยให้หายเจ็บใจ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 10:53:22

ความคิดเห็นที่ 2 นายบุญมาเดินเข้ามาหลบแดดยังเถียงนาขณะที่ลูกสาวคนสุดท้องกำลังจัดเตรียมสำรับให้กับบิดา “มื้อนี้เฮ็ดอิหยังแหน่หละเก้า...แล้วนี่เห็นอ้ายคูณสูบ่อ...” คำถามของผู้เป็นพ่อทำให้เด็กสาวต้องรีบช้อนสายตาขึ้นมองทันที ทองคูณคงยังไม่มาช่วยงานพ่อเหมือนเคยแน่นอน คงจะเคืองที่บิดาเรียกไปตำหนิตั้งแต่เมื่อเช้านี้แน่ “บ่เห็นเลยจ้ะ เอ่อ...มื้อนี้อิแม่ต้มปลาข่อหละเก้ากะเฮ็ดซุปหน่อไม้จ้ะ” เก้าจันทร์รีบเปลี่ยนคุยเป็นเรื่องอาหารในวันนี้ แม้ว่าบนใบหน้าดำคล้ำที่เริ่มมีริ้วรอยจะเรียบนิ่งหากแต่เธอก็รู้ว่าบิดานั้นกังวลและทุกข์ใจกับเรื่องของทองคูณเพียงไร “มื้อเซ้าพ่อจับจิ๊ดโป่มไว้ได้หลายอยู่ ค่ำนี้เก้าเฮ็ดป่นให้พ่อแหน่เดอลูก...” นายบุญมาหยิบเอาเข้าเหนียวมาปั้นพอคำ ก่อนคว้านเอาซุปหน่อไม้และส่งเข้าปาก “จ้ะ... เดี๋ยวกินข้าวแล้วเก้าสิซ่อยพ่อถอนหญ้าในแปลงหอมเดอจ้ะ” “บ่ต้องดอกลูก พ่อถอนเบิดแล้ว ถ้าเก้ายังบ่อยากเมือเฮือนกะไปหาเก็บไม้เก็บฟืนกะได้ อิน้อยหมู่เก้ามันกะเลี้ยงควายอยู่ใกล้ๆ นี่หละ ไปเล่นกับหมู่กะได้...”   พอได้ยินบิดาว่าอย่างนั้นเก้าจันทร์ก็อดละอายแก่ใจไม่ได้ งานในไร่ในส่วนเธอก็ไม่ค่อยได้มาช่วยงานสักเท่าไหร่นัก นอกเสียจากเสาร์อาทิตย์เพราะต้องไปเรียนตั้งแต่เช้า กลับถึงบ้านก็สี่ห้าโมงเย็น งานบ้านพวกพี่ๆ ก็ทำเสร็จกันหมดแล้ว “ถ่าจั่งซั้น เก้าไปหาฟืนแถวนาอิน้อยเดอจ้ะ” เด็กสาวกล่าวถึงเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน พอนายบุญมากินข้าวเสร็จเก้าจันทร์จึงเก็บสำรับ คว้าเอาพร้าด้ามหนึ่งพร้อมกับหมวกใบใหญ่ก่อนเดินไต่คันแทนาตรงไปยังท้องนาทางทิศใต้ที่มีดงไม้ย่อมๆ พอจะได้ให้เธอหาฟืนกลับไป แต่พอมาถึงเถียงนาน้อยๆ ที่สร้างบนโนนดินกว้างไม่เกินห้าเมตร เก้าจันทร์ก็ต้องแปลกใจที่ไม่เห็นน้อยผู้เป็นเพื่อนจึงลองตะโกนเรียกสองสามครั้งก่อนจะมีเสียงตอบกลับมา “เฮาอยู่พี้เก้า...อยู่ทางเทิงพี้” คนบนพื้นหันซ้ายขวา ก่อนจะค่อยๆ แหงนหน้าขึ้นไปมองด้านบน เห็นเด็กสาวรูปร่างปราดเปรียวปืนต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว น้อยเขย่าต้นพุทราจนผลของมันร่วงหล่นลงพื้นราวกับห่าฝน เก้าจันทร์รีบเอามือปิดหัวพลางวิ่งเก็บลูกพุทราอย่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่นานนักเพื่อนรักก็รีบปีนลงมาหา “มื้อนี้บ่ได้เฮียนบ่เก้า คือได้มาหาเฮาอยู่นาแบบนี้” น้อยพูดจบก็ยัดลูกพุทราเข้าปากพลางคิ้วกรุบๆ “บ่อ... เฮาไปบ่ทันรถน่ะ พอดีเอาข้าวมาส่งอิพ่อ เลยแวะมาหาฟืนแถวนี้” “อุ้ย นี่กะยังบ่ค่ำเลย สิหาฟืนอิหยังเร็วแท้ เฮาว่า...ไปหาหย่างเล่นแถวป่าหนองเดิ่นดีกั่ว” “ป่าหนองเดิ่น...” เก้าจันทร์ลากเสียงค้าง นึกไปถึงทุ่งนาที่เต็มไปด้วยต้นสะแบงนาและพงรกพงหญ้ามากมาย ดินบริเวณนั้นไม่รวนซุยเหมือนหนองเหมืองแห่งนี้ ปลูกข้าวแต่ละปีก็ได้ผลผลิตไม่มากเท่าที่ควร น้อยหันไปหยิบเอาตะกร้าใบเล็กพร้อมกับเสียมด้ามหนึ่ง ก่อนนำหน้าเก้าจันทร์ เดินไต่คันแทนาพลางฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี “แลงนี้เฮายังบ่ฮู้เลยว่าสิไปลอยกระทงกับผู้ได๋ดี พวกหมู่รุ่นเดียวกันมันกะไปนำผู่บ่าวเบิด กะสิมีแต่เฮากับเก้านี่หละที่ยังบ่มีไผมาจีบ เอ...หรือว่าเก้ามีผู้บ่าวแล้ว” น้อยหยุดกึกกลางทาง ก่อนหันกลับมาจ้องมองเก้าจันทร์ตาโต อีกฝ่ายผายยิ้มน้อยๆ ก่อนบอกเสียงใส “เฮายังบ่มีไผดอกน้อย ยังบ่เคยคิดเลย เฮาสิตั้งใจเฮียนให้จบก่อน...” พอได้ยินเพื่อนว่าดังนั้น น้อยจึงก้มหน้าเงียบและหันกลับไป ก้าวขาต่อไปพลางก้มมองดูดอกไม้ที่ขึ้นริมคันแทนา ตนนั้นวาสนาน้อย ไม่ได้เรียนหนังสือชั้นสูงๆ ดังเช่นเก้าจันทร์ พอจบ ป.๔ ได้ ก็ออกมาทำไร่ทำนาเหมือนพ่อแม่ ไม่เคยคิดถึงอนาคตข้างหน้าเลย เพราะชีวิตตนนั้น ก็คงจะต้องดำเนินไปตามวิถีทางเหมือนกับพ่อแม่ “แต่เฮาคึดว่า...อ้ายสำเภานั่น เผิ่นแอบฮักเก้าจันทร์อยู่ได๋” น้อยลากเสียงหวาน ก่อนที่คนข้างหน้าจะหัวเราะเสียงใส ราวกับเห็นว่าสิ่งที่ผู้เป็นเพื่อนเอ่ยนั้นน่าขันยิ่งกว่าสิ่งใด “อ้ายเภานั้นเฮาคึดแค่อ้าย... เรื่องความฮักนั้น เฮายังบ่ทันคึดดอกน้อย เฮาสิตั้งใจเฮียนให้จบและกะ...” พลันนั้นคนพูดก็ชะงักงัน ด้วยที่ว่ายังไม่แน่ใจกับอนาคตข้างหน้าของตัวเอง หากแต่สุ้มเสียงที่อยู่ก้นบึ้งของหัวใจกลับผลักดันให้เธอฮึกเหิมและก้าวต่อไปตามความตั้งใจให้จงได้ “เฮาสิต้องได้เฮียนต่อ ได้เฮ็ดงานดีๆ ได้พ้อผู้ชายที่ดีๆ ดีกั่วผู้ชายอยู่หม่องนี้...” เก้าจันทร์คลายยิ้มมาดมั่น ก่อนก้าวขาเดินต่อไป ขณะที่น้อยได้แต่ก้มหน้างุด ด้วยที่ว่าเธอคงไม่มีโอกาสแม้แต่จะคิดดังเช่นเก้าจันทร์ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 10:59:08

ความคิดเห็นที่ 3 ทันทีที่ลงจากรถโดยสารได้ แววดาวก็รีบตรงปรี่ไปยังบ้านทันที กุลแก้วนั้นรู้ดีว่าน้องสาวต้องการนำเรื่องของแสงพลอยไปแจ้งให้กับพ่อและแม่ได้รับรู้ แสงพลอยกับแววดาวนั้นมีเรื่องบาดหมางกันมานานแล้ว พอยิ่งทองคูณไปหลงเสน่ห์แสงพลอยจนโงหัวไม่ขึ้น แววดาวก็ยิ่งทั้งเกลียดทั้งชังแสงพลอยและทองคูณ “ข่อยบ่ยอมให้อ้ายคูณเลาเอาเงินพ่อแม่ไปให้แม่ญิงแบบนั้นดอกเอื้อยกุล อิแสงพลอยมันเป็นจั่งได๋ ไผกะฮู้ มันกะ:-) ล่อเอาเงินผู้ชายมาใช้ อ้ายคูณนี่กะโง่ เห็นกงจักรเป็นดอกบัว” คนที่หิ้วถุงเสื้อผ้าพะรุงพะรังด้านหน้าก่นด่าไม่ยอมหยุด กุลแก้วเองก็ใช่ว่าจะไม่กังวล เธอรู้ดีว่าแต่ละวันนั้นพ่อทำงานหนักเพียงใด เพียงเพื่ออยากให้ลูกทุกคนสุขสบาย “แวว...เอื้อยว่า เฮาไปเตือนอ้ายคูณก่อนดีบ่อ ถ้าหากว่าอ้ายคูณบ่ฟัง จั่งค่อยไปบอกอิแม่แทน” “บ่ได้ จั่งได๋มื้อนี้ข่อยกะสิบอกอิพ่อ ให้อิพ่อจัดการอ้ายคูณให้เด็ดขาด เฮาสองคนอุตส่าห์ปลูกหอมปลูกกระเทียม ปลูกบักพริก เก็บแตงไปขายตลาดซุมื้อ ข้าวที่เอาไปขายเฮากับพ่อแม่กะเป็นคนหว่านคนดำ อ้ายคูณเอาเงินไปให้แม่ญิงคนอื่นแบบนี้มันบ่ถืก” “แต่ว่า...เงินนั้น อาจสิเป็นเงินที่อ้ายคูณหาเองกะได้ได๋แวว เอื้อยว่าอย่าฟ้าวไปบอกอิพ่อเลย” กุลแก้วดึงมือน้องสาวไว้ ร่างที่นำหน้าหยุดกึกก่อนหันมาจ้องหน้าพี่สาวด้วยสายตากราดเกรี้ยว “บ่มีทาง แววสิไปบอกอิพ่อเดี๋ยวนี้” จบคำ แววดาวก็สะบัดมือออก รีบวิ่งดุ่มๆ ตรงไปยังบ้านพัก เมื่อถึงแล้วก็ตะโกนเรียกหาพ่อและแม่ ก่อนที่ทองคูณจะโผล่หน้าเดินลงมาจากบ้าน “เอิ้นหาพ่อเฮ็ดหยังแวว กะฮู้อยู่ว่าอิพ่อไปนา...” พี่ชายมัดผ้าขาวม้าที่ใช้คาดเอวให้แน่น เดินเนิบนาบลงบันไดมาขณะที่แววดาวได้แต่ยืนกอดอกกัดฟันอย่างเหลืออด “อิพ่อไปนา แล้วเป็นหยังอ้ายคือจั่งมาอยู่บ้านแบบนี้ คือบ่ออกไปซ่อยอิพ่อเฮ็ดสวนเฮ็ดนา...” “นี่อิแวว... เป็นหยังจั่งเว้ากับอ้ายแบบนี้ อ้ายกลับเข้ามาเอามีด สิไปตัดไม้ไผ่มาสานสุ่ม บ่ได้ขี้คร้านตามที่คึดดอก” แม้ทองคูณจะแก้ตัวจนรอดพ้น แต่แววดาวก็ยังคงราวี “แววบ่เคยเคียดเลยที่ช่วงนี้อ้ายบ่ค่อยไปซ่อยงานอิพ่อ แต่สิ่งที่เฮ็ดให้ข่อยเคียดแฮงกะคือว่า...เป็นหยังอ้ายคูณต้องเอาเงินไปให้อิแสงพลอยมันใช้นำ” ชื่อที่ได้ยินนั้นทำให้ดวงตาคมคายบนเรือนหน้าสีน้ำตาลเข้มของทองคูณต้องเบิกโพลง ชายหนุ่มรีบวางมีดพร้าลงบนแคร่ เดินตรงมาหาแววดาวด้วยท่าทีกระหืดกระหอบ “มื้อนี้แววไปพ้อน้องแสงมาบ่ น้องแสงเว้าหยังถึงอ้ายบ่อ...” สีหน้าท่าทางของพี่ชายแทบจะทำให้ไฟแค้นในใจของแววดาวปะทุขึ้นมาอีกรอบ กุลแก้วที่วิ่งมาตามถึงคอยยืนดูทั้งสองอยู่ห่างๆ “มันเว้าถึงอ้าย... อิแสงพลอยมันบอกว่า อ้ายเอาเงินให้มันมาใช้เล่นๆ... มันเว้าเยาะเย้ยใส่แววกับเอื้อยกุล เป็นหยังอ้ายคูณต้องไปมักอิแสงพลอยนำ มันชั่วส่ำได๋ไผๆ เขากะฮู้” “หยุดเดี๋ยวนี้นะแววดาว...” พี่ชายตวาดใส่หน้าจนร่างเล็กสะดุ้งโหยง สีหน้าและแววตาอันเดือนดาลของทองคูณทำให้แววดาวน้ำตาคลอเบ้า ทองคูณไม่เคยแสดงอาการเช่นนี้เลย แต่นี่เขากลับยกคนอื่นดีกว่าพี่น้องตัวเอง พอกันที... เธอจะไม่ให้โอกาสเขาอีกแล้ว จะไปบอกพ่อให้รู้แล้วรู้รอด แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 55 07:41:02 จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 11:01:32

ความคิดเห็นที่ 4 เย็นนี้เก้าจันทร์คิดว่าจะได้นั่งทำกระทงอย่างเงียบๆ พร้อมกับน้อยและเพื่อนๆ ตามที่คิดไว้ หากแต่มันก็กลับไม่เป็นดังนั้น พอพ่อกลับมาจากนาได้แววดาวก็ตรงดิ่งเข้าไปฟ้องเรื่องทองคูณเอาเงินไปให้แสงพลอยซื้อเสื้อผ้าข้าวของ แถมยังใส่ร้ายป้ายสีแต่งเรื่องไปต่างๆ นานา ฝ่ายทองคูณก็ไม่ได้อยู่แก้ต่างให้กับตัวเอง กลับไปนั่งดื่มเหล้าร่วมวงกับเพื่อนฝูงที่คุ้มใต้ ตาบุญมาโกรธมาก คว้าได้ไม้ตะพดแล้วจึงตรงดิ่งไปตามหาลูกชายตัวดีทันที กุลแก้วรีบจูงแขนนางทับทิมผู้เป็นแม่ วิ่งตามหลังนายบุญมาไปอย่างใจไม่ดี กลัวว่าผู้เป็นพ่อจะทุบตีทองคูณเกินกว่าเหตุ จะทำให้ลูกชายอับอายขายหน้าชาวบ้านชาวช่องเขาเสียเปล่าๆ เก้าจันทร์ที่หุงข้าวเสร็จ ก็รีบวิ่งลงมาจากเรือนทันที พอแววดาวร้องถามเด็กสาวก็เชิดหน้าหนีไม่ยอมหันไปมอง ก่อนวิ่งดุ่มๆ ตามหลังนางทับทิมและกุลแก้วไป “เออ...แหล่นตามกันไปเลย ห่วงกันดีนักกะตามไปซ่อยเลย คราวนี้หละอ้ายคูณสิได้ฮู้สำนึก” แววดาวกอดอกสูดหายใจอย่างผึ่งผาย แววตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ทอดมองหญิงทั้งสามที่ต่างก็เป็นเดือนเป็นร้อนและกระวนกระวายเพราะทองคูณเพียงคนเดียว “เอ้อ อ้ายคูณ...คืนนี้ หลังจากลอยกระทงแล้ว อ้ายคูณมีแผนอิหยังต่อบ่อ...” ไอ้สมานเอ่ยถามด้วยแววตาแฝงความหมาย หากแต่ว่าทองคูณที่นั่งดื่มอยู่ตรงข้ามกลับรุ่มร้อนคล้ายถูกใครเอาไฟมาเผา เขายังไม่ได้เข้าไปหาแสงพลอยเลย นับตั้งแต่เห็นหล่อนพลอดรักกับสุพรรณคืนนั้น จะว่าเขาโกรธหล่อนก็คงใช่ หากแต่หล่อนคงไม่ใส่ใจ ขืนเขาปล่อยช้าไว้แบบนี้ มีหวังสุพรรณเป็นได้ทำคะแนนแซงหน้าไปแน่ ทองคูณวางแก้วเหล้าลงบนพื้นแคร่ ก่อนกระชับผ้าขาวม้าที่ใช้ผูกเอวให้เข้าที่ หยัดกายลุกขึ้นเตรียมเอี้ยวตัวกลับ ก่อนที่จะผงะด้วยความตกใจเมื่อเห็นนายบุญมาผู้เป็นพ่อยืนประจันหน้ารออยู่ “แกมาเฮ็ดหยังอยู่นี่ งานการกะบ่ยอมไปเฮ็ด แถมยังเอาเงินไปให้ผู้อื่น” ผู้เป็นพ่อชี้หน้าด่าเลือดขึ้นหน้า แววตาขุ่นเคืองคู่นั้นทำให้ทองคูณไม่พอใจเช่นกัน พอกุลแก้วและนางทับทิมมาถึง ก็ไปยืนเกาะหลังนายบุญมาทันที “ข่อยแค่มากินเหล้ากับหมู่ ส่ำนี้พ่อกะถึงขนาดต้องมาด่ามาว่ากันแบบนี้เลยบ่” “ส่ำนี้บ่.. แกคิดว่าเป็นเรื่องส่ำนี้บ่ หละที่อีแววมันบอกว่าแกเอาเงินไปให้อิแสงพลอยนั้น มันจริงบ่อ...” นายบุญมาขึงตาใส่ ทั้งแม่และน้องสาวต่างก็รอฟังคำตอบจากปากผู้เป็นพี่ชาย ทองคูณหลบสายตาไม่กล้ามองพ่อ แสงพลอยก็แค่ขอเงินไปซื้อข้าวของเสื้อผ้าตามประสาผู้หญิง เขาเป็นคนรักหล่อน เขาก็ต้องดูแลหล่อนให้มีความสุขเป็นธรรมดา และเงินนั่นก็เป็นเงินของเขาเองด้วย “แหม่น ข่อยเอาเงินให้น้องแสงเอง” คำตอบนั้นกลับยิ่งเหมือนเอากำปั้นชกหน้านายบุญมาเข้าไปอย่างจัง บ้านเขาไม่ได้ยากจนอะไรมาก หากแต่ก็ต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด เพราะอย่างไรก็ยังต้องทำไร่ทำนา ขายข้าวขายปลากิน แต่ลูกชายกลับมาใช้จ่ายสุลุ่ยสุร่าย ไม่เห็นคุณค่าของเงินทองที่มีอยู่ นายบุญมาเดินเข้ามาใกล้ ก่อนตบหน้าลูกชายเข้าไปเต็มแรง นางทับทิมตกใจจนเอามือมาทาบอก รีบตรงปรี่เข้าไปประคองร่างลูกชายที่เอามือจับหน้าที่แสบชา ทองคูณค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจ้องมองบิดา หยดน้ำตาค่อยๆ พร่างพรูลงมาจากสองตาแดงก่ำของชายหนุ่ม  กุลแก้วที่ยืนใจแป้วอยู่ด้านหลัง อยากให้ทองคูณก้มลงกราบขอขมาบิดาเพื่อเรื่องจะได้จบ หากแต่ว่าพี่ชายกลับไม่ทำเช่นนั้น ทองคูณผลักร่างมารดาออกห่าง เม้มปากแน่นและจ้องหน้าบิดาด้วยสายตาไม่ยอมแพ้ ก่อนสะบัดร่างวิ่งหนีเตลิดไป จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 11:03:22

ความคิดเห็นที่ 5 คืนนี้เป็นอีกคืนที่เก้าจันทร์รู้สึกเบื่อระคนกังวลใจ ก็เพราะพี่ชายไม่ได้มาร่วมวงทานอาหารเย็นด้วยกัน ฝ่ายบิดากินข้าวได้แค่สองสามคำก็ขอตัวเข้าห้องพระไปสวดมนต์ทำวัตร ส่วนแม่ก็ลงไปทอผ้าที่ใต้ถุนบ้าน เหลือเพียงตนและพี่สาวอีกสองคนช่วยกันเก็บสำรับกับข้าวและเตรียมตัวไปวัดเพื่อทำพิธีในวันลอยกระทง “ถ้าเอื้อยแววบ่บอกอิพ่อ อ้ายคูณกะคือสิบ่ถืกพ่อว่าแบบนี้...” เก้าจันทร์อดเหน็บแนมแววดาวไม่ได้ เด็กสาวคว่ำจานชามที่ล้างแล้วบนโต๊ะไม้ ได้ยินเสียงกุลแก้วถอนหายใจเบาๆ “เก้าบ่เข้าใจดอก คนเฮาต่างกะมีเรื่องบ่คือกัน...” ว่าจบกุลแก้วก็ก้าวขาเข้าห้องนอน เก้าจันทร์เดินตามมาติดๆ “เอื้อยแววเป็นคนใจแคบ เก้าบ่เคยมักเลย เรื่องที่เจ้าของมักไปหาอ้ายสุพรรณนั้นเป็นหยังเก้าสิบ่ฮู้” “เก้า... นี่เก้าอย่าบอกอิพ่อเดอ” กุลแก้วตาโต ด้วยที่ไม่คิดว่าเก้าจันทร์จะรู้เรื่องแววดาวด้วย แม้จะเป็นฝ่ายแอบรักเขา หากแต่การแสดงออกของแววดาวที่มีต่อสุพรรณกลับเด่นชัดจนคนรอบข้างรู้ได้ไม่ยาก แต่ก็นั่นแหละเหมือนฟ้าจะจงใจแกล้ง สุพรรณกลับไม่เคยสนใจใยดีแววดาวเลย เขานั้นหมายปองแสงพลอย หญิงสาวที่ทองคูณหลงรักจนหัวปักหัวปำ “บ่แน่...คืนนี้เอื้อยแววอาจสิหาทางไปพ้ออ้ายสุพรรณกะได้...” “น้องกะเว้าไป ฟ้าวแต่งโตเถาะ เดี๋ยวสิไปบ่ทันพระสวด” กุลแก้วบอกปัดคล้ายไม่ใส่ใจ หากแต่เบื้องลึกกลับรู้สึกกังวลไม่น้อย เมื่อทั้งคู่แต่งตัวเสร็จแล้วจึงรีบลงไป เพราะได้ยินเสียงแววดาวตะโกนเรียกอยู่หน้าเรือนด้วยอาการรีบร้อน จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 11:04:15

ความคิดเห็นที่ 6 ขอโทษนะครับที่ทิ้งไปซะนาน ^^ ตอนที่แล้วขอบคุณทุกๆ กิ๊ฟต์และทุกๆ ท่านที่มาอ่านนะครับ ทีแรกมีหลายๆ ประโยคใช้คำ ม + สระอึ + ง  นะครับ...แต่ระบบไม่อนุญาต เลยต้องเปลี่ยนมาใช้คำว่า "แก" แทน จริงๆ แล้วคนอีสานเขาใช้คำนี้เรียกเพื่อนสนิท ญาติสนิท รุ่นเดียวกัน หรือพ่อแม่เรียก ลูก ก็ไม่ถือว่าหยาบคายอะไรนะครับ แต่ก็ถือว่าไม่ไพเราะเท่าไหร่... (อันนี้คือมาจากประสบการณ์จริงๆ ^^) แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 12:17:10 จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 12:16:16

ความคิดเห็นที่ 7 นานๆมาที ฝีมือก็ยังคงเส้นคงวา ตัวละครชื่อเท่มาก ปล. ..คนที่หิ้วถุงเสื้อผ้าพะรุงพะรังด้านหน้ากร่นด่าไม่ยอมหยุด..น่าจะเป็น ก่นด่า นะครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 06:35:54

ความคิดเห็นที่ 8 แฮ่ๆๆๆ...ขอบคุณครับที่ช่วยตรวจตรา K.GTW  ^^ ผมว่ายังไงสำนวนตัวเองก็ยังห่วยอยู่ดีแหละ ฮ่าๆๆๆ ><" แต่จะพยายามทำให้ดีขึ้นคับ.... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 07:40:17