ความคิดเห็นที่ 1 ที่รักคะ                 ใบไม้ที่นี่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว                      หลายวันมานี้รินเพลินอยู่กับการวาดภาพสีน้ำของวิวนอกหน้าต่าง                             รู้สึกสงบเย็นใจอย่างไม่เคยเป็น ขอรินอยู่ที่นี่อีกสักพักนะคะ                                                                                                          รักคุณค่ะ                                                                                                                             ริน ชาญคลิกเม้าท์ปิดหน้าเวปเมล์อย่างทดท้อ ทิ้งกายลงพิงพนักเก้าอี้พลางผินมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงาน สีเขียวของใบไม้ไหวเอนอยู่ในลมหนาว อากาศนอกบ้านคงเย็นลงกว่าทุกวัน ความวุ่นวายใจเรื่องของปรียาก่ออารมณ์เหว่ว้าอ้างว้าง คิดถึงเธอ หลังจากเพียรติดต่อผ่านทางอีเมล์อยู่หลายวัน แต่รินรดาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะยอมกลับ เธอคงรู้สึกสงบสบายใจที่อยู่ห่างไกลจากนิสัยจอมเจ้าชู้ของเขา หนุ่มใหญ่ตระหนักเช่นนั้นดี ไม่น่าจะเป็นเรื่องผิด หากเขาต้องการใช้ชีวิตความเป็นหนุ่มกับผู้หญิงอื่นบ้างนอกเหนือจากภรรยา ในเมื่อเธอออดแอดอ่อนแรงถึงปานนั้น รินรดาให้เกียรติและยอมรับความเป็นตัวเขาเสมอมา เข้าใจและให้อภัย ไม่สอดแทรกตัวเองเข้ามาวุ่นวายราวีกับความเป็นส่วนตัวของเขา กระนั้น ในบางครา หญิงสาวก็ยังอดทำใจไม่ได้ โดยเฉพาะช่วงหลังมาที่เธอปรารถนาจะมีทายาทให้เขา หนุ่มใหญ่รำลึกถึงดวงหน้าเรียบเฉยบนเรือนร่างแบบบางของภรรยา เธอดุจน้ำเย็นชโลมใจ เป็นที่พักพิงยามเหนื่อยล้า และเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาอย่างยากจะแยกจาก ชาญเชื่อมั่นอย่างชัดเจนว่า หญิงสาวรักเขาเกินกว่าจะหนีหายจากไป เขาเปล่งรอยยิ้มออกมาได้เมื่อคิดเช่นนั้น “เฮ้ย!” ผู้แก่วัยกว่าสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหันมาเจอร่างสูงของลูกจ้างหนุ่มหน้าโต๊ะทำงาน “มาไม่ให้สุ้มให้เสียงอีกแล้ว” “ผมเคาะประตู ก่อนจะเปิดเข้ามาแล้วครับ” เขาแย้งเสียงแผ่ว สายตาทิ้งต่ำไม่สบมองคู่สนทนา “คุณชาร์ลโทรเรียกผมมา มีอะไรให้รับใช้ครับ” ชาญทอดมองท่าทางนอบน้อมของลูกจ้างหนุ่ม ดูเหมือนว่ายังมีบางอย่างที่ขวางกั้นความรู้สึกของกันและกันอยู่ “งบประมาณของปีต่อไปที่วิลาวัลย์เร่งให้ฉันดู” เขาชี้ไปที่กระเป๋าเอกสารหลายใบ ซึ่งเลขานุการเตรียมไว้ให้พิจารณา “มันอยู่ในกระเป๋าใบไหน เมื่อกี้เปิดดูเองแล้วเวียนหัว” กันต์ธีร์ตรงไปที่กระเป๋าเอกสารแต่ละใบ ซึ่งมีป้ายเขียนกำกับห้อยอยู่ ก่อนจะหยิบกระเป๋าใบหนึ่งขึ้นมาเปิดออก  ท่าทางสงบเสงี่ยมเรียบร้อยของชายหนุ่ม ช่างแลแตกต่างจากกิริยาและวาจาห้วน ๆ เมื่อวันวาน คนเป็นนายจ้างแอบจับสังเกต “เอ่อ แล้วเรื่องเมื่อวานที่ให้นายไปส่งปิ๋มที่บ้าน” เขาถามขึ้น “เป็นไงบ้าง นายรอจนเค้าฟื้นหรือเปล่า” กันต์ธีร์เหลียวมองกลับมาที่คู่สนทนา ควรจะซาบซึ้งดีไหมที่เขายังมีแก่ใจเป็นห่วงเธอ “ครับ” เขาพยักหน้า พลางหยิบเอกสารแฟ้มหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะทำงาน “ผมชงกาแฟดำให้ดื่ม จนเธอได้สติ” “เค้าว่าอะไรฉันหรือเปล่า” ผู้สูงวัยกว่าถามเสียงเครียด “เปล่าหรอกครับ” ชายหนุ่มตอบพลางยกกระเป๋ากลับไปเก็บไว้ที่เดิม “พอฟื้นขึ้นมา พี่ปิ๋มยังเหมือนจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ผมก็เตือนไปว่า ไม่ควรมาหาคุณชาร์ลอีก” “น๊าน...” ชาญตบมือฉาดใหญ่ที่หน้าตัก สีหน้าเปี่ยมด้วยความปิติ “ฉันว่าแล้ว ว่าต้องเลือกใช้คนไม่ผิด นายทำได้ดีมาก ไม่งั้นป่านนี้ปิ๋มคงโทรมาเล่นงานฉันจนสายไหม้แน่” ชายหนุ่มจับมองวงหน้าอันเบิกบานของผู้อาวุโส ความรู้สึกนานัปการเอ่อล้น ...ไร้ถ้อยคำพรรณนา “ผมไม่ได้พูดไปเพื่อคุณชาร์ลหรอกครับ” เขาบอกสิ่งที่อยู่ในใจออกมา “แต่เพื่อตัวพี่ปิ๋มเองต่างหาก” ชาญอึ้งไปกับคำกล่าวอย่างตรง ๆ ของผู้เยาว์ “เอาเถอะ ถือว่าฉันพลอยได้ประโยชน์ละกัน” หนุ่มใหญ่ตัดบท จับสีหน้าขรึมของอีกฝ่าย ซึ่งดูเหมือนยังเคือง ๆ เขาอยู่ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ตรงไปโอบที่บ่า “เอาเป็นว่า เราอย่ามาผิดใจกัน เพราะเรื่องผู้หญิงคนเดียวเลย โอเคไหม” เขาย้ำคำถามนั้นด้วยสายตา ผู้อ่อนวัยกว่าพยักหน้ารับอย่างขอไปที เพราะอย่างไรแล้ว ปรียาก็เป็นฝ่ายเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง “ท่าทางอย่างนายเนี่ย ถ้าลองรักใครเข้าแล้ว คงเป็นรักเดียวมั้ง” ชาญหยอกกลั่วหัวเราะ ก่อนจะปล่อยมือจากเขาแล้วตรงไปที่ข้างหน้าต่าง ผืนฟ้ายามสายแลซีดจางลงทุกที “ตอนที่เพิ่งรู้จักกับปิ๋ม ฉันก็บอกเค้าไปตามตรงนะว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว แต่เค้ากลับท้าว่า เค้านี่แหละจะทำให้ฉันต้องถอนหมั้น” หนุ่มใหญ่หยุดนิดหนึ่ง เหลียวมองมาทางคู่สนทนา ร่างสูงยังยืนนิ่งอยู่ข้างโต๊ะทำงาน สายตาทิ้งลงต่ำที่ปลายเท้า “นายเชื่อไหม แล้วมันก็เกือบจะเป็นอย่างที่เค้าท้า ฉันยอมรับเลยนะว่า ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ตัดสินใจยากที่สุด เพียงแต่ไม่เคยบอกปิ๋มเท่านั้นเอง” เขากล่าวต่อไป เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังเงียบ “ตอนคบกัน เราเข้ากันได้ดีทุกอย่าง ทั้งดื่ม กิน เที่ยว แล้วก็เซ็กซ์ ปิ๋มทั้งสวยและเก่ง ที่สำคัญ มีเสน่ห์จนผู้ชายแทบทุกคนที่เข้าใกล้เธอต้องยอมสยบให้ ขณะที่รินเป็นแค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ทั้งอ่อนแอเปราะบาง และไม่เก่งอะไรซักอย่าง จนฉันรู้สึกว่าต้องมีฉันคอยดูแลปกป้อง ฉันจึงทิ้งรินไปไม่ได้ เพราะคิดว่ายังไงเสีย ปิ๋มต้องมีโอกาสได้พบกับคนดีที่คู่ควรมากกว่า แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะว่า เค้ายังครองตัวเป็นโสดจนถึงวันนี้” ถูกที่ว่า คนทั้งสวยและเก่งอย่างปรียามีโอกาสอีกมากที่จะมีชีวิตคู่ที่ดี เพียงแต่ว่า เธอมิได้เลือกหนทางนั้น “รถคันนั้น” ชาญชี้ไปที่รถปิกอัพคันที่เขาขับมาเมื่อเช้า “ของปิ๋มหรือเปล่า ฉันว่าเคยนั่งมันตอนมาเที่ยวซื้อของกับเค้าที่เมืองไทย” “ครับ” เขามองตามสายตาผู้อาวุโส “พี่ปิ๋มบอกว่าเคยเป็นของพ่อผม เลยให้ผมขับกลับมา” “หื่ม” รู้สึกแปลกใจจนต้องเหลียวมองกลับมาอีกครั้ง สายตาของชายหนุ่มยังทิ้งต่ำอยู่ที่ข้างโต๊ะทำงาน “แล้วพ่อนายว่าไงบ้าง” “ผมยังไม่มีโอกาสได้คุยเรื่องนี้กับพ่อเลยครับ” แน่นอนว่า กว่าจะกลับจากบ้านของปรียา พ่อของเขาคงออกไปทำงานแล้ว และกลับมาหลับสนิทในช่วงเวลาเช้า หากแต่.. คนนอกอย่างชาญคงไม่เข้าใจ “เอ่อ ครอบครัวนายเนี่ย มีอะไรแปลก ๆ ดีนะ” เขาบอกขำ ๆ แล้วกลับไปที่โต๊ะทำงาน “เอาล่ะ ฉันจะรีบทำงานแล้ว  ถ้าพรุ่งนี้ไม่เสร็จเจอยัยสาวแก่เอาตายแน่” เขาเอ่ยถึงสรรพนามที่ใช้เรียกคนเป็นเลขาฯ ซึ่งไร้จริตและเสน่ห์ความงามในสายตา กันต์ธีร์ค่อมศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนทำท่าจะเดินออกจากห้อง “แม่สาวแฟนนายคนนั้น หน้าตาสวยอย่าบอกใคร” คำกล่าวพาดพิงถึงหญิงคนรัก ทำเอามือที่จับลูกบิดอยู่ของเขาแข็งเกร็ง “พามาเที่ยวที่นี่อยู่กับนายบ้างก็ได้นะ” ชายหนุ่มเหลียวมองกลับไปยังเจ้าของเสียงพูด หากเป็นไปได้ เขาปรารถนาให้นริศราออกห่างจากชายจอมเจ้าชู้อย่างนายจ้างของเขามากที่สุด “ผู้หญิงน่ะ ต้องหาเวลาอยู่กับเค้าให้มาก ๆ จะได้ไม่หลุดมือไป” ชาญบอกย้ำคำนั้น แลเห็นรอยยิ้มอย่างจริงใจในดวงตา “ครับ” เขารับคำ แม้ว่าส่วนลึกของจิตใจจะทั้งรักและหวงแหนเธอ “แล้วผมจะพาเธอมา” ร่างสูงก้าวผ่านประตูห้องทำงานออกมา ความรู้สึกหลายหลากประดังกันอยู่ในหัวเขา ชาญคงไม่รู้หรอกว่า ด้วยเรื่องของปรียา ทำให้เขาต้องผิดนัดกับเธอ แม้จะเพียรติดต่อไปทางมือถืออยู่หลายครั้ง แต่เธอก็ยังไม่ยอมรับสาย “...กันต์ต้องไม่เบี้ยว ไม่ผิดนัดกับนุ่นอีก” ถ้อยคำแน่นหนักในวันนั้นกังวานอยู่ในใจ เพียงการผิดคำพูดแค่ครั้ง เธอจักไม่ยอมให้อภัยเขาเลยหรือ ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่คนเดียวอย่างหนักใจ ....................................................... 31...บาดแผลใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12585987/W12585987.html แก้ไขเมื่อ 30 ส.ค. 55 15:03:30 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 16:08:20

ความคิดเห็นที่ 2 ในเมื่อคุณหนูนุ่นเคยตั้งสัตย์ไว้ว่า จะไม่ยอมร้องไห้เพราะเค้าอีก คราวนี้เลยต้องร้องแบบไร้น้ำตา คุณ มิสพรหล้า โกรธกันคราวก่อน  ถือเป็นบทเรียนสำคัญของกันต์ธีร์ โกรธกันคราวนี้  จะเป็นบทเรียนสำคัญของนริศราบ้าง คุณ GTW พฤติกรรมนริศรา ที่ว่าแปลก สำหรับคนเขียนแล้ว ไม่ได้อยู่ที่ความคลางแคลงใจของเธอหรอกค่ะ ปกติแล้ว ถ้าชายคนรักทำผิดเรื่องทำนองนี้แค่ครั้ง ฝ่ายหญิงก็จะระแวงไปตลอดชั่วชีวิตอยู่แล้ว แต่ที่แปลกก็คือ ฉากตอนที่เธออยู่ในห้องนอนของกันต์ธีร์ แล้วเดินเข้าไปลูบหน้าอกกับหัวไหล่เขา (ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่า "เหมือนให้ท่า" อิ ๆ) เธอคิดอะไรของเธออยู่  ซึ่งจะมีเฉลยไว้ในตอนหน้า คือ ตอน 31 และ ฉากตอนพบหน้าชาญ แล้วเธอก้าวหลบไปยืนข้างกันต์ธีร์ ลักษณะคล้ายเขินอาย ซึ่งจะมีผลกับเรื่องในตอนต่อ ๆ ไปค่ะ ส่วนปรียานั้น  ไม่มีภาคพิเศษหรอกค่ะ สำหรับสาเหตุพฤติกรรม  จะมีรายละเอียดบอกในช่วงท้ายของเรื่องนี้เลยค่ะ ความจริงตอนที่ผ่าน จนถึงตอนปัจจุบัน ก็มีเกริ่นไว้บ้างแล้ว จากการคาดเดาและความคิดของกันต์ธีร์ เช่น สาเหตุที่ปรียาสักกุหลาบไว้ที่หน้าอก  ตอนที่ 27 คำว่า "ทางผ่าน" นี้หมายถึงปรียาโดยตรง แม้แต่ภรรยาที่เหมือนชาญแสนจะรักและเอาใจใส่ เขายังตัดความกังวลและห่วงใยเธอไปได้ภายในพริบตา จะเอาอะไรกับผู้หญิงที่เป็นแค่...ทางผ่าน . ตอนที่พี่ยังเรียนอยู่ที่ออสเตรเลีย ให้เพื่อนพาไปสักเพื่อประชดผู้ชายคนหนึ่ง .....อยากบอกให้เขารู้ว่าเราเจ็บปวด อยากบอกให้เขารู้ว่า เขาทิ้งรอยแผลไว้ในใจของเรา ....แต่หารู้ไม่ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร เขาไม่รู้สึก ไม่สนใจมันเลยด้วยซ้ำ” คงด้วยลักษณะนิสัยเช่นนี้ของเขานี่เองที่กลายเป็นพิษร้ายของกุหลาบสีดำอันฝังลึกอยู่ในหัวใจของปรียา แต่สาเหตุของพฤติกรรมของเธอ มิใช่เกิดจาก "ชาญ" ทั้งหมด ซึ่งคนเขียนเข้าใจว่า   ต้นเหตุของพฤติกรรมคนส่วนมาก น่าจะมาจากภูมิหลังครอบครัวเป็นสำคัญ ปรียาก็เช่นกันค่ะ บางทีมิติซับซ้อนของตัวละครหลายตัว ก็เป็นเหตุให้นิยายยาวกว่าความต้องการ ตามที่เคยบอกว่าตัวละครแทบทุกตัว คนเขียนก็นำมาจากชีวิตจริงของคนรอบข้าง อย่างภูมิหลังของครอบครัว "นริศรา" นำเค้าโครงมาจากน้องที่ทำงานเก่าคนหนึ่ง ซึ่งในเรื่องจริงแล้วมีความซับซ้อนกว่านี้อีกมาก น่าเห็นใจเธอกว่านี้อีกมาก แต่เวลามาแปลงเป็นนิยาย พยายามตัดทอนให้เรื่องเข้าใจง่ายที่สุดแล้ว อีกทั้งตัดตัวละครหลาย ๆ ตัวออกไป เพื่อให้เรื่องกระชับขึ้นค่ะ นิยายของนักเขียนชั้นครูหลายท่าน จึงมีความสมจริงและกระชับไปในตัว ซึ่งวีคงต้องฝึกฝนและเรียนรู้ต่อไป คุณ scottie โชคชะตาอาจจะกำหนดมาแบบนี้ เพื่อเปิดโอกาสให้กันต์ธีร์ได้ลองคบคนอื่นดูบ้างมั้งคะ คุณ de janeiro กลับมาโกรธกันเรื่องเดิม ซึ่งคราวก่อนกันต์ธีร์ยังรู้ว่า นริศราโกรธเค้าด้วยเรื่องอะไร แต่คราวนี้  เขาไม่รู้นะคะ  ทีนี้จะแก้ปัญหาได้อย่างไร ต้องลุ้น คุณ :::อาราเร่::: เพิ่งเริ่มต้นเครียดค่ะ รออีกนิด เครียดขึ้นเรื่อย ๆ คุณ Medal G G ยินดีค่ะ ขอบคุณกำลังใจจาก คุณ  istante และคุณ idakok แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 55 16:29:50 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 16:16:08

ความคิดเห็นที่ 3 มีเรื่องให้เข้าใจผิดอีกแล้ว แต่ก้อชอบคะ เขียนได้สนุกมาก ภาษาก้อไม่ค่อยขัดตา น่าติดตามทุกบรรทัดเลยคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 17:18:16

ความคิดเห็นที่ 4 ตามไปดูไปเห็นเสียอีก แย่เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 18:24:29

ความคิดเห็นที่ 5 อั้ยยะ หนูนุ่นหนอหนูนุ่น  ตอนหน้าจะเป็นยังไงเนี่ย  ลุ้นต่อไปค่าาา ปล.จะว่าไปพ่อของกันต์นี่น่าสงสัยนะคะ ไหนจะเรื่องแม่ของกันต์แล้วก็เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาว(แม่ของปรียา) มันแปลกจริงๆนะบ้านนี้ จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 55 23:27:12

ความคิดเห็นที่ 6 ปรียาดูเปลี่ยนไปจากเดิม (นั่นกลับทำให้น่าสนใจมากขึ้น) รีนเองก็สงบจนดูน่าคร้าม ขาญเองก็คงสะเทือนใจไม่น้อย (ทำให้ต้องคิดว่า เขาจะทำอย่างไรต่อไป) แต่ต้องเลือกทางที่น่าจะดีที่สุด..กระมั้ง.. ส่วนกันต์กับนุ่น.. แปลกนะ ที่ผมกลับรู้สึกสงบๆกับคู่นี้ ไม่ได้เครียดตามทั้งคู่ คงเป็นเพราะ อืมม์....คิดดูก่อน...ดีกว่า^^.... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 05:24:42

ความคิดเห็นที่ 7 ง่ะ มีเครียดขึ้นอีก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 55 21:58:20