๓๔. การรอคอย ที่น่าหวาดหวั่น

๓๔. การรอคอย ที่น่าหวาดหวั่น

การรอคอยสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ดูช่างน่าหวาดหวั่น น่ากลัวเสียนี่กระไร
เหมือนได้เห็นเมฆสีดำทะมึนอยู่ที่ ขอบฟ้าไกลๆ คืบคลานเข้ามา
ยิ่งคิด ยิ่งจินตนาการ ยิ่งหวัง ความหวาดหวั่นนั้น ก็จะยิ่งเท่าทวีคูณ

อยากรู้ว่า จุดจบมันเป็นอย่างไร มันจะกลายเป็นดี หรือแย่แค่ไหน
ผู้ที่สามารถทายอนาคต จึงดูประหนึ่ง เป็นผู้วิเศษ มีตาที่เห็นอนาคต

อยากจะกระซิบบอกว่า ผู้วิเศษเหล่านั้น ก็รู้สึกหวาดหวั่นเหมือนกัน
ยามที่ต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ยังมาถึง เขาอาจเห็น แต่เขาไม่หยั่งรู้

เราทุกคนต่างมีความหวาดหวั่น อยู่ในใจ เพราะมันติดตัวมาแต่เกิด
ผู้ที่ไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งที่ยังมาไม่ถึง คือผู้ที่หยั่งรู้ ในใจของตัวเอง

ผู้ที่สามารถทายอนาคต เขาอาจเห็น แต่ก็ยังรู้สึกหวาดหวั่นในใจ
ผู้ที่สามารถหยั่งรู้ในใจ ไม่อาจเห็น แต่สามารถทำใจไม่หวาดหวั่น
เราก็เป็นผู้หยั่งรู้ในใจได้ เพียงแค่เรา ศึกษาใจ ของตัวเราเองให้ดี

ผีพิลาป ๑๐.๔๓ น. ๒๙/๐๘/๕๕

....น่ากลัวจริงๆ กับสิ่งที่ยังมาไม่ถึง มันไม่ง่ายเลยที่จะทำใจให้สงบ บางครั้ง เราจึงพากันไป
พึ่งพาคนที่บอกอนาคตกับเราได้ แล้วกลับมาด้วยความสบายใจ เราได้รับขนมหวานที่ถูกฉาบ
เคลือบอยู่บนความขมขื่น เราต่างไปหา ลูกอมนั้นมาอมเอาไว้ ยามที่เรา...สิ้นหวัง..หวาดหวั่น..

จากคุณ	: นั่งคุย
เขียนเมื่อ	: 29 ส.ค. 55 11:58:53