ความคิดเห็นที่ 1 นริศราขยับตัวจากท่านั่งคุดคู้บนเตียงนอน เมื่อชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือเปลี่ยนไป เธอตรงไปหยิบมันขึ้นมาอย่างลังเล ก่อนจะตัดสินใจรับสาย “นุ่นเหรอจ้ะ” เขาทักขึ้นทันที โทนเสียงแลขึงขังกว่าธรรมดา “ทำไรอยู่เหรอ” ปลายสายเงียบอยู่หลายวินาที ก่อนจะกลั้นใจคุยตอบ “มีอะไรเหรอณิต โทรมาเสียค่ำเลย” ดูเหมือนว่า.. เธอยังปลอดภัยดีอยู่ “เปล่าหรอกจ้ะ เห็นวันนี้นุ่นไม่มาเรียน เลยโทรมาถามดู” หญิงสาวกำเครื่องโทรศัพท์ไว้แนบแก้ม แล้วกลับไปที่เตียงนอน จะมีใครบ้างไหมที่พอจะช่วยผ่อนคลายความทุกข์ทรมานใจอันอัดสุมแน่นอกอยู่ในขณะนี้ ...ไม่มีเลย “ไม่สบายนิดหน่อยจ้ะณิต แต่พรุ่งนี้คงพอจะไปเรียนไหว ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์โทรมาถาม” ทั้งถ้อยคำและน้ำเสียงของเธอช่างเป็นทางการแตกต่างไปจากเดิม ชายหนุ่มสดับฟังพลางคาดเดาเหตุการณ์ในใจ “แล้วทานข้าวหรือยังล่ะ” อยากจะร้องไห้ดัง ๆ ออกมา ทว่า ไม่ต้องการเป็นผู้หญิงอ่อนแอ สมกับที่เขาเจตนาเหยียบย่ำหัวใจเธอ “ยังเลย ทานไม่ลง” “ณิตมีเมี่ยงปลาเผาร้านอร่อยจะแนะนำ” เขาเสนอ “สนไหม เดี๋ยวจะซื้อไปฝาก” หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาบนตู้ข้างเตียง ซึ่งบอกเวลาเกือบสองทุ่ม “นี่ก็ค่ำแล้วนะ ณิตจะมาอีกเหรอ” “จ้ะ บึ่งรถไปแป๊บเดียวก็ถึง” เขาตอบเสียงใส อาการของเธอแลน่าเป็นห่วง “ก่อนอื่นนุ่นน่าจะลงไปหาอะไรทานรองท้องก่อนนะ ดีไหม” หญิงสาวเริ่มจับน้ำเสียงอันเจือไว้ด้วยความห่วงใยของเขาได้ คณิตรู้ได้อย่างไรว่า เธอกำลังอยู่ในห้วงเวลาแห่งความทุกข์ใจมากที่สุด “ณิตไม่ต้องมาหรอก นุ่นไม่เป็นอะไรแล้ว” เธอบอกเสียงเครือ “ทำธุระส่วนตัวแล้วรีบนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ไปเรียน” ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจ ความห่วงใยแต่แรกเริ่มท้วมท้นเป็นทวี เมื่อได้ยินเสียงคล้ายร้องไห้ของเธอ “นุ่น ถึงนุ่นจะเป็นอะไรหรือไม่เป็นก็แล้วแต่ ก็ต้องดูแลตัวเองนะ นุ่นทรมานตัวเองแบบนี้ แม่ของนุ่นยิ่งทรมานมากกว่า ถ้านุ่นรักแม่ ก็ต้องรักตัวเองรู้ไหม” คำเตือนของเพื่อนหนุ่มทำเอาน้ำตาที่เอ่อคลอล้นเบ้าตาออกมา หญิงสาวหวนนึกถึงความรักจากมารดาซึ่งมิอาจหาสิ่งใดเปรียบ เธอกำลังทำร้ายจิตใจผู้ให้กำเนิด “ลงไปกินข้าวนะคนดี เดี๋ยวณิตไป” เขาวางสายไป ก่อนที่เธอจะทันทักท้วงอะไรอีก หญิงสาวมองไปที่ประตูห้อง คิดถึงความอบอุ่นจากอกแม่ ยุพินผวาเมื่อเห็นร่างอันอ่อนระโหยของบุตรสาวก้าวลงบันไดมา “นุ่น” หล่อนผุดลุกจากเก้าอี้ ถลาเข้าไปกอด “เป็นยังไงบ้างหื่อ แม่เป็นห่วงแทบแย่ ทำไมไม่ยอมลงมาทานข้าว” หญิงสาวสวมกอดตอบ ซึมซับความรักและความอบอุ่นจากผู้ให้กำเนิด “นุ่นหลับไปค่ะแม่ ขอโทษนะคะ” สตรีวัยกลางคนคลายวงแขนจากร่างแบบบางของบุตรสาว จับสังเกตมองสีหน้าเศร้า ขอบตาแลแดงช้ำ ร่างกายอิดโรยไร้เรี่ยวแรง “ทานอะไรก่อนไหม” หล่อนถามเสียงเครือ รู้สึกสงสารลูกจับใจ “ป้าศรีทำข้าวต้มไว้ให้ลูกแหนะ” ผู้เยาว์พยายามฝืนยิ้มให้ สองแขนยังโอบอยู่รอบเอวมารดา “ค่ะแม่ หิวจัง” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 14:57:01

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงบรรยายยาวเหยียดของอาจารย์ประจำภาควิชาก้องกังวาน แล้วผ่านโสตประสาทหูไปอย่างไร้ความหมาย กันต์ธีร์หย่อนโทรศัพท์มือถือกลับใส่ลงในกระเป๋ากางเกง เมื่อเห็นว่าไม่มีสัญญาณตอบรับอีกเลย  เธอคงปิดเครื่องไปแล้ว ชายหนุ่มละสายตาจากสีขาววาวของกระดานไวท์บอร์ดหน้าชั้นเรียนออกไปยังผืนฟ้า ตารางเรียนยาวเหยียดกว่าสามชั่วโมงของวันนี้ ทำให้เขาไม่มีเวลามากพอที่จะติดตามไปง้องอนขอปรับความเข้าใจกับเธอ ไม่น่าเป็นไปได้ว่า เธอจักไม่ยอมให้อภัยกับการผิดนัดอีกแค่ครั้ง ต้องจะมีอะไรซักอย่างที่ทำให้เรื่องราวร้ายแรงยิ่งกว่า ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงกระแสความรู้สึกนั้นอย่างคลางแคลง ก่อนจะยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา หงุดหงิดที่มันเดินช้ากว่าทุกวัน เขาผุดลุกขึ้นทันทีเมื่อสัมผัสถูกคลื่นความสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือ จึงรีบออกไปนอกห้องเรียนเพื่อรับสาย แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เมื่อเห็นชื่อของเกียรติก้องปรากฏอยู่ “กันต์ วันที่นุชหายตัวไป มีใครอยู่ที่บ้านบ้าง” เสียงนั้นดังก้องจนเขาต้องถือโทรศัพท์ออกห่างจากหู รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกรบกวนในช่วงเวลาแห่งความสับสนใจ “อะไรกัน นายยังไม่เลิกคิดเรื่องนี้อีกเหรอ” เขาถามกลับไปตามน้ำ แต่กลับถูกตะคอกใส่ “จะให้เลิกคิดได้ยังไง นุชเป็นเมียฉันนะ หายไปทั้งคน จะให้อยู่เฉย ๆ เหรอไงวะ” ดูเหมือนว่า อารมณ์ของเขาจะร้อนรุ่มดาลเดือดขึ้นกว่าเดิม “นายตอบคำถามฉันมาก่อนดีกว่า ฉันต้องการรู้ว่า วันนั้นนอกจากนายแล้ว ยังมีใครมาที่บ้านอีกบ้าง” ชายหนุ่มขบคิดทบทวน จะมีใครมาบ้างก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับการหายตัวไปของนุชจรี “วันนั้นพ่อกำลังหลับอยู่ ตอนฉันพานุ่นมาถึงบ้าน” เขาลำดับความ “แล้วนุชออกมาทักพวกเรา แล้วก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ เอ่อใช่ พี่ประวิทย์เกิดตามนุ่นมา แล้วเรา เอ่อ ฉันกับนุ่น ก็นั่งรถออกไปด้วยกัน แล้วพี่ประวิทย์ก็คงขับตามออกมา” “ประวิทย์เหรอ” คนเป็นพี่ชายพุ่งความสนใจไปที่ชื่อนั้นทันที “นายมีเบอร์ติดต่อเค้าหรือเปล่า” ผู้อ่อนวัยกว่าขมวดคิ้ว “นายจะเอาไปทำไม ไม่มีหรอก” “งั้นนายถามแฟนนายมาเลย” เขาตะโกนก้อง “นายต้องรับผิดชอบที่ชักนำนายนั่นมา จนนุชหายไป” “เอ๊ย เหลวไหล” เขาค้าน ไม่คิดว่าสองเหตุการณ์จะมีอะไรเกี่ยวข้องกัน  “พี่ประวิทย์เนี่ยนะจะมีส่วนทำให้นุชหายไป เค้ามาตามหานุ่นต่างหาก” คนเป็นพี่ชายถอนใจ พยายามควบคุมตัวเองให้มีสติ “ฉันก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่สังหรณ์ว่าจะไม่ใช่” ชายหนุ่มครุ่นคิดตรึกตรอง “เมื่อเย็นฉันโทรไปมือถือนุชอีกรอบ บังเอิญติดเป็นเสียงผู้ชายรับ พอฉันถามว่ามันเป็นใคร มันก็:-)ถามกลับมาว่า แล้วฉันเป็นใคร ฉันคิดไปคิดมาแล้ว มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นในวันนั้น เอ่อ ฉันถึงบ้านแฟนนายแล้วว่ะ เดี๋ยวลงไปถามเองให้รู้เรื่องดีกว่า” “เอ๊ย อย่านะ” ท่าทางร้อนรนของพี่ชายยากจะยับยั้ง เขาเองก็กำลังเร่งรีบจะไปที่นั่นเพื่อปรับความเข้าใจกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องของเขาจะเป็นประเด็นรองไปแล้ว “นายอย่าพรวดพราดเข้าไปเลยนะ  คุณน้าแม่ของนุ่นเค้ายิ่งไม่ค่อยชอบฉันอยู่” “ช่างหัวนายปะไร เมียฉันหายไปทั้งคน จะให้ทำใจเย็นอยู่ได้ไงวะ” เขาตวาดกลับแล้ววางสายไป กันต์ธีร์เร่งลงบันไดจากตึกเรียน ไม่แน่ใจว่าพี่ชายจะรักษามารยาทกับมารดาของเพื่อนสาวได้ดีพอไหม หวั่นกลัวต่อปัญหาที่จักตามมานั้นอาจร้ายแรงจนยากจะทำใจ ชายหนุ่มส่ายศีรษะอย่างหัวเสีย แล้วสาวเท้าไปที่รถ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 14:57:40

ความคิดเห็นที่ 3 ยุพินจับมองบุตรสาวที่บรรจงตักข้าวต้มคำน้อย ๆ เข้าปาก อะไรหนา... ที่ยังเป็นกำแพงขวางกั้นความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับลูกอยู่ “ทานอีกหน่อยสิจ๊ะ” ผู้เป็นมารดารีบเอ่ย เมื่อหญิงสาววางช้อนลง แล้วเลื่อนชามข้าวต้มออกห่าง “ปวดท้องค่ะแม่” มือของเธอกุมอยู่ที่ช่องท้องอันผอมแห้ง “รออีกแป๊บแล้วค่อยกินต่อได้ไหมคะ” อยากเอื้อนเอ่ยถามถึงความนัย หากยังไม่กล้าพอ สตรีวัยกลางคนทอดมองท่าทางอ่อนแรงของเลือดในอกอย่างทดท้อ สงสารจับใจ “เห็นคณิตบอกว่าจะมาแหนะ” หล่อนบอก หญิงสาวเหลือบมองสีหน้ายุ่งของมารดา คงเป็นแม่ของเธอนี่เองที่เป็นฝ่ายโทรติดต่อไปขอร้องเขา “แม่บอกให้ณิตมาเหรอคะ” “เปล่าหรอกจ้ะ” ยุพินหลบตา อึดอัดใจกับความปรารถนาที่จักให้ลูกมีหนทางเลือกที่ดีกว่า “แม่แค่บอกเค้าว่า นุ่นไม่ยอมออกจากห้องเลยตั้งแต่เช้า” นริศราทอดมองผู้ให้กำเนิดอย่างผิดหวัง ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่มารดาต้องติดตามเขาให้มาพบเธอ “สวัสดีคร๊าบ” เสียงร่าเริงของชายหนุ่มดังมาแต่ไกล ช่วยดึงความสนใจของสองแม่ลูก เขาตรงเข้ามาในครัวโน้มตัวลงไหว้ผู้อาวุโสอย่างมีมารยาท ในมือถือถุงพลาสติกที่บรรจุกล่องโฟมใหญ่ “มาแล้วครับ เมี่ยงปลาเผาเจ้าอร่อยที่สุดในย่านบางนา” ว่าแล้วก็วางมันลงบนโต๊ะอาหาร “ขอบใจนะลูก คณิตที่มา” ผู้แก่วัยทอดมองกิริยาเบิกบานของชายหนุ่มด้วยความยินดี แล้วหันกลับมาทางบุตรสาว “ดูสินุ่น ยังอุตสาห์ซื้อของกินมาฝากอีก” “ไม่เป็นไร มิได้ครับน้ายุพิน” เขาว่าพลางหันไปหยิบจานและถ้วยน้ำจิ้มจากตู้ออกมาอย่างเป็นกันเอง “ผมอยู่ห้องเฉย ๆ ดูทีวีจนเบื่อจะตาย ว่ากำลังจะออกมาหาอะไรทานอยู่พอดี” หญิงสาวทอดมองสีหน้าอิ่มเอิบของเพื่อนหนุ่ม ซึ่งกำลังจัดอาหารที่ซื้อมาใส่ลงในจาน รู้สึกผิดที่มารดาทำให้เขาต้องลำบากออกมาพบเธอ “ทานสินุ่น เคยกินเปล่า มาณิตจะทำให้ดู” เขาส่งยิ้มให้กับสีหน้าเศร้าสร้อยของเพื่อนสาว ชายหนุ่มใช้ช้อนกับส้อมลอกเอาหนังปลาบางส่วนออก จากนั้นจึงตักเนื้อปลาชิ้นหนึ่งออกมาใส่ลงในใบผัก ตามด้วยเครื่องเคียงสารพันชนิด “เอ้า ลองสิ หร่อยนะขอบอก” เขาวางเมี่ยงปลาห่อนั้นลงบนจานตรงหน้าเพื่อนสาว แล้วพยักหน้าอย่างเชิญชวน หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก จึงได้แต่บรรจงหยิบมันใส่ปาก กลิ่นหอมคาว ๆ ของปลากะพงให้ความรู้สึกคลื่นเหียนสำหรับท้องไส้ในขณะนั้น “อ้าว ไม่อร่อยเหรอ” เขาถามเมื่อเห็นเธอทำหน้าแหย่ ขณะอีกฝ่ายกำลังพยายามกลืนอาหารผ่านลำคอไปอย่างยากเย็น “อร่อยจ้ะ” เธอส่งยิ้มตอบฝืน ๆ แล้วเอามือกุมที่ท้องน้อย “แค่ปวดท้อง” คณิตหัวเราะร่ากับท่าทางแปลก ๆ ของเธอ ขณะผู้อาวุโสอมยิ้มด้วยความปิติ ความปรารถนาของหล่อนอาจสัมฤทธิ์ผลในไม่ช้า หากทั้งคู่ยังสนิทสนมกันอย่างที่เป็นอยู่ เสียงกริ่งประตูดังติดต่อกันอยู่นอกรั้วบ้าน สายตาทุกคู่เพ่งมองออกไป เห็นร่างท้วมขาวของศรีนวลกำลังเดินออกไปดู “ใครมากันป่านนี้” สตรีอาวุโสพึมพำ เพียงชั่วครู่ หญิงรับใช้ก็ตรงเข้ามาบอก “มีคนมาหาคุณหนูค่ะ” สายตาคำถามของนายจ้างทำให้หล่อนต้องขยายความ “ไม่ใช่คนเดิมค่ะคุณยุ คนนี้ยังไม่เคยเห็นเลย” นริศราขยับลุกจากเก้าอี้เพ่งสายตามองไป  แลเห็นร่างสูงของชายคนหนึ่งชะง้อชะแง้รอเธออยู่ หญิงสาวย่างเท้าตรงไปที่ประตูรั้วบ้านอย่างลังเล รูปหน้ายาวกับดวงตาคู่เรียวของผู้มาเยือนช่างแลคล้ายคลึงกับเขาคนนั้นของเธอ “สวัสดีค่ะพี่ก้อง” เธอซ่อนความแปลกใจด้วยการโน้มตัวลงไหว้ “มีอะไรคะมาถึงที่นี่” ชายหนุ่มพูดถึงจุดประสงค์ของตนเองอย่างร้อนรน “นุ่น พี่มีเรื่องรบกวนหน่อย พี่อยากได้เบอร์โทรศัพท์ของญาตินุ่นที่ชื่อประวิทย์” หญิงสาวเบิ่งตามองผู้มาเยือนด้วยสายตาคำถาม “พี่จะเอาไปทำไมเหรอคะ”  ด้วยว่าทั้งสองไม่น่าจะมีอะไรข้องเกี่ยวถึงกัน “พี่มีข้อสงสัยบางอย่าง ไม่มีทางอื่นต้องมารบกวนนุ่น ขอพี่เถอะนะ” กิริยาร้อนรุ่มของผู้มาเยือน ก่อความรู้สึกหวาดหวั่นจนไม่กล้าพอจะทำตามคำขอร้องของเขา หญิงสาวหันกลับมาขอความเห็นจากมารดาและเพื่อนชายที่เดินตามมาสมทบ “มีเรื่องอะไรกัน” ยุพินถามพลางเพ่งสายตามองไป ร่างสูงที่ยืนอยู่นอกประตูรั้วช่างแลคล้ายชายหนุ่มอีกคน “พี่ก้องค่ะแม่ อยากได้เบอร์ติดต่อพี่ประวิทย์” ยังไม่ทันที่ผู้อาวุโสจะถามไถ่รายละเอียด ก็ได้ยินอีกเสียงไล่หลังมา “ก้อง ๆ” ร่างสูงอันแสนคุ้นตาก้าวพรวดตามมา สายตาของเขาจับมองผ่านช่องประตูไปที่เพื่อนสาวทันที  หญิงสาวผงะถอยออกห่างเมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่เว้าวอนของเขาอย่างจัง “นุ่น...” เขาก้าวเข้ามาจนชิดลูกกรงรั้วอัลลอยด์ เรียกเสียงพึมพำเหมือนอยากบอกอะไร ความหวาดกลัวต่อแผลใจที่เจ็บช้ำ ทำให้หญิงสาวต้องถอยห่างออกไปอีก “นุ่นขอพี่เถอะนะ” เกียรติก้องชิงพูดตัดหน้า “พี่สงสัยว่าแฟนพี่จะหายไปกับเค้า” “เรื่องนั้นคงไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ประวิทย์หรอก” คนเป็นน้องชายให้ความเห็น แต่กลับถูกตวาดกลับ “นายเงียบเถอะน่ะ” “หยุดนะ”  สตรีวัยกลางคนไม่สามารถอดรนทนต่อไปไหวตะคอกออกมา “นี่มันเรื่องอะไรกัน ถึงมาโวยวายที่หน้าบ้านฉัน” น้ำเสียงเฉียบขาดของผู้อาวุโส ทำให้สายตาทุกคู่เพ่งมองไปพร้อมกัน “ผมขอโทษครับ ไม่ได้มีเจตนามารบกวน แค่อยากได้เบอร์โทรศัพท์หรือที่อยู่เพื่อติดต่อคุณประวิทย์ คือว่าผม...” เกียรติก้องอธิบาย พยายามเฟ้นหาถ้อยคำที่เหมาะสม สตรีอาวุโสจับจ้องกลับไปอย่างเอาเรื่อง ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่หล่อนต้องมาเสียเวลาเสวนากับคนเหล่านี้ “ฉันคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องให้อะไรพวกคุณไปทั้งนั้น” หล่อนบอกเสียงเย็น สายตาเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจ “กลับไปได้แล้ว” “ได้โปรดเถอะครับคุณน้า...” คนเป็นพี่ชายยังร้องขอ “ถ้ายังไม่ไป ฉันจะเรียกตำรวจเดี๋ยวนี้” หล่อนขู่ ทำเอาผู้มาเยือนทำหน้าไม่ถูก นริศราสบมองดวงตาคู่อาวรณ์ของเพื่อนหนุ่มอย่างเย็นชา หากยอมเชื่อฟังคำสอนสั่งของมารดาตั้งแต่ครานั้น คงไม่ต้องเจ็บช้ำถึงปานนี้ หญิงสาวนึกตำหนิตัวเอง “นุ่นเข้าบ้านไปก่อนเถอะลูก ทางนี้แม่จัดการเอง” ผู้เป็นมารดาหันมาออกคำสั่ง “นุ่น เดี๋ยวสิ” กันต์ธีร์รีบออกเสียงเรียกเมื่อเธอทำท่าจะหันหลัง “ขอโทษนะเรื่องวันนั้น กันต์ไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดนุ่นเลยนะจ๊ะ กันต์ติดธุระจริง ๆ” ไม่ต้องมาพูดหรืออธิบายอะไรให้เจ็บร้าวไปมากกว่าเดิม เธอไม่ปรารถนาจะเห็นหน้าเขาอีก “พวกเธอกลับไปได้แล้ว ไม่ต้องมาอธิบายอะไรทั้งนั้น” ยุพินตัดบท แล้วหันกลับมาย้ำคำสั่ง “เข้าบ้านซะนุ่น” กันต์ธีร์หน้าถอดสีเมื่อหญิงสาวละความสนใจจากเขา หมุนตัวกลับเข้าบ้านไป “คณิต น้าฝากตามเข้าไปช่วยดูแลนุ่นที” ชายหนุ่มทำหน้าเหลอ แล้วก็ได้แต่ทำตามคำขอของเธอ “นุ่น ๆ เดี๋ยวสิ พี่ขอร้อง ช่วยพี่ที ขอที่อยู่ไอ้หมอนั่นให้พี่เถอะ” เกียรติก้องตะโกนไล่หลัง ยุพินหันกลับมาทางผู้มาเยือนอีกครั้งด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด “ถ้ายังขืนพูดไม่รู้เรื่อง ฉันจะแจ้งความจริง ๆ” หล่อนตวาดแล้วหันมาทางชายหนุ่มอีกคน “ส่วนเธอก็เลิกมายุ่งกับยัยนุ่นเสียที เห็นหรือเปล่าว่า ยัยนุ่นมีแฟนอยู่ทั้งคนแล้ว” ความรู้สึกของเขาว่างเปล่าไปหลายวินาทีกับคำบอกกล่าวนั้น รู้ตัวอีกครั้งเมื่อถูกตะคอกใส่ “กลับไปซะ” หล่อนสั่งด้วยน้ำเฉียบขาด “ถ้าฉันกลับมาอีกรอบแล้วพวกเธอยังอยู่ จะหาว่าไม่เตือน” เกียรติก้องส่ายหน้าทอดมองแผ่นหลังของผู้เป็นเจ้าของบ้านที่กำลังเดินผ่านประตูเข้าไป ยังไงเสียเขาต้องได้เบาะแสเพื่อติดตามหานุชจรี “ไม่นะ นุ่น นุ่นเห็นใจพี่เถอะ” เสียงของเขาหยุดลงเมื่อถูกมือใหญ่ของน้องชายปิดปาก พร้อมด้วยแรงฉุดรั้ง “หยุดตะโกนได้แล้ว นายจะบ้าเหรอ” “ปล่อย ปล่อยสิโว้ย” ได้ยินเสียงของทั้งสองไกลออกไปทุกที “กูจะไปตามหานุช” “สถุลแท้ ๆ” คนเป็นเจ้าของบ้านพึมพำ ขณะเหลียวมองไปอีกครั้งอย่างชิงชัง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 14:58:42

ความคิดเห็นที่ 4 นริศรานั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟาในห้องโถงเคียงข้างเพื่อนชายของเธอ วงแขนผอมบางโอบหมอนอิงใบใหญ่เอาไว้ “สองคนนั้นกลับไปแล้ว” ผู้เป็นมารดาหยั่งเชิงบอก ดวงตาคู่หมองของหญิงสาวลดต่ำไม่สบมองมา “ถ้ายังย้อนกลับมาอีก ให้คนขึ้นไปเรียกแม่ แม่จะจัดการให้เอง” หญิงสาวพยักหน้าน้อย ๆ เหมือนเพียงแค่กระพริบตา ขณะคนเป็นมารดาเฝ้าสังเกตมองด้วยความเป็นห่วง  ลูกคงกำลังเสียใจกับอะไรซักอย่างที่มีเพื่อนชายผู้นั้นเป็นเหตุ นึกโกรธตัวเองที่ปล่อยให้ลูกต้องเผชิญกับความทุกข์ใจอีกครั้ง “คณิตถ้ายังไม่รีบกลับ ก็อยู่คุยเป็นเพื่อนนุ่นก่อนนะลูก” คนเป็นเจ้าของบ้านบอกด้วยรอยยิ้ม “ครับน้ายุพิน” เขารับคำด้วยถ้อยคำสุภาพเหมือนอย่างเคย สตรีผู้อาวุโสทอดมองภาพนั้นอย่างพึงพอใจ ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดไปชั้นบน คณิตสังเกตสีหน้าหมองเศร้าของเพื่อนสาว ที่เอาแต่เหม่อมองผืนสีดำมืดของท้องฟ้านอกหน้าต่าง เธอซ่อนแววตาคู่เศร้าด้วยการไม่สบมองมาทางเขา “พี่คนนั้นพูดเหมือนว่าพี่ประวิทย์ลักพาแฟนเค้าไป” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พลางสังเกตท่าทีของเธอ จะเป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่ คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ หญิงสาวเบนสายตากลับมาที่เพื่อนหนุ่มแวบหนึ่ง ก่อนจะรีบเสมองไปทางอื่น “ไม่รู้สิ จะไปสนทำไม” คำตอบอย่างขอไปทีของเพื่อนสาว ทำให้อีกฝ่ายต้องให้ความเห็นเพิ่มเติม “ถ้าแฟนเค้าหายไปจริง ๆ ก็น่าเห็นใจนะ” เขายังพยายามชวนคุย “แต่ณิตว่ามันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้ นุ่นไม่ลองติดต่อพี่ประวิทย์ดูก่อนล่ะ” คำนั้นทำให้เธอหวนนึกถึงญาติหนุ่ม น่าแปลกอยู่เหมือนกันที่เขาหายเงียบไป “แม่ลองโทรเข้ามือถือหลายครั้งแล้ว แต่ช่วงนี้พี่ประวิทย์ไม่รู้เป็นไร ปิดเครื่องไว้ตลอดเวลาเลย” “เหรอ...” ชายหนุ่มฟังแล้วขบคิดตาม เหตุการณ์แปลก ๆ ของประวิทย์และนุชจรีน่าจะมีส่วนโยงใยถึงกัน เขาวิเคราะห์ หากนั่นไม่ใช่ประเด็นของความสนใจ “โทรไปถามรายละเอียดกับกันต์อีกรอบไหม เผื่อเราจะมีอะไรช่วยเหลือเค้าได้บ้าง” และแล้วเขาก็โยงเรื่องไปถึงคู่กรณีของเธอ คำกล่าวถึงชายเจ้าของหัวใจ ทำเอาหญิงสาวรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว เธอแหงนหน้าขึ้นมองความสวยงามของโคมไฟบนเพดานห้องรับแขก เก็บซ่อนอารมณ์ “อย่าไปยุ่งเลยณิต พวกเค้าจะเป็นอะไรก็เรื่องของพวกเค้า” นริศราคงแง่งอนหรือไม่ก็หึงหวงเพื่อนชายคนเดิมเหมือนที่เคยเป็นมา ชายหนุ่มคาดเดาเอาอย่างไม่ยาก คิดแล้วรู้สึกหนักใจแทนเขาคนนั้น “ณิตว่าคนเราถ้าคิดจะรักกัน ก็ต้องมั่นใจในตัวคนรัก เชื่อใจกันไว้ก่อน” เขาให้ความเห็นขึ้นมาลอย ๆ “แต่ถ้าถึงยามต้องจาก ก็น่าจะตัดใจเสียให้ขาดนะ ดีกว่ารอต่อไปอย่างไม่มีความหวัง” หญิงสาวเหลือบมองกลับมา “ณิตหมายถึงใคร” ราวกับคำกล่าวนั้นหยั่งรู้ความในใจของเธอ ชายหนุ่มได้สติ รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มดุจเดิม “อ้อ.. ก็หมายถึงพี่คนนั้นกับแฟนเค้าไง ถ้าผู้หญิงคิดจะตีจากก็น่าจะบอกกันตรง ๆ ไม่ใช่ปล่อยให้รอต่อไปอย่างไม่มีความหวัง” หญิงสาวซ่อนสีหน้าเศร้าด้วยการเบนมองออกไปนอกหน้าต่างอีก แสงดาวบนผืนฟ้าทอประกายริบหรี่ท่ามกลางความมืดมิดเหมือนหัวใจของเธอ “นุ่นไม่อยากยุ่งเรื่องของเค้าณิต นุ่นไม่อยากเห็นหน้าเค้าอีก” เธอเผยความในใจบางส่วนออกมา ชายหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ พยายามทำความเข้าใจกับความรู้สึกของเธอ การหลบลี้หนีหน้าเท่ากับสานต่อความทุกข์ใจให้ยาวนานยิ่งขึ้น “ให้ณิตช่วยไหมนุ่น” หญิงสาวรู้สึกประหลาดใจกับข้อเสนอนั้น จนต้องหันมองกลับมาด้วยสายตาคำถาม คู่สนทนารีบเบี่ยงเบนประเด็น “ช่วยหาความจริงให้พี่ชายของกันต์เค้าทำใจได้เร็วขึ้นไง” เขาบอกด้วยรอยยิ้มสดใส พลางหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมา “ขอเบอร์มือถือกันต์หน่อยสิ ณิตจะลองติดต่อเขาเอง” นริศราทอดมองใบหน้าอิ่มเอิบของเพื่อนหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ท่ามกลางความปวดร้าวและสับสน เธอหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองส่งให้เขา แสงดาวบนผืนฟ้านอกระเบียงทอประกายริบหรี่เหมือนจวนเจียนจะดับ สายลมหอบเอาความหนาวเย็นโบยตีลงบนผิวกายและหัวใจอันปวดร้าว  ดวงตาคู่เว้าวอนที่จับมองมาจากนอกประตูรั้วยังติดตรึงฝังลึกอยู่ในใจเธอ ในเมื่อเขามีสาวสวยผู้นั้นอยู่ทั้งคนแล้ว เหตุใดจึงยังมาตอแยขอความเห็นใจจากเธออีก หรือ...เป็นอย่างที่เขาบอกกันว่า ความปรารถนาของมนุษย์เพศผู้นั้นกว้างใหญ่ไพศาลไม่มีที่สิ้นสุด หญิงสาวหวนรำลึกถึงห้วงอารมณ์ขณะอยู่ตามลำพังกับเขาในห้องนอนของอาคารไม้หลังเก่าแห่งนั้น ความคิดอยากทดสอบเสน่ห์ของตนด้วยการย่างกายเข้าไปสัมผัสใกล้ชิด ไออุ่นจากเรือนกายและลมหายใจของเขา  เกือบหลอมละลายทุกอณูความรู้สึกของเธอจนต้องรีบหยุดยั้งตัวเอง ริมฝีปากอุ่นที่ครั้งหนึ่งเคยเกือบสัมผัสแนบชิดกับกลีบปากของเธอ ความรักทำให้เธอเกือบคล้อยตามอารมณ์ปรารถนา ความรักอีกนั่นแหละที่ทำให้เธอมองข้ามความจริงอันโหดร้ายของโลกใบนี้ “พี่ประวิทย์อาจจะไม่ค่อยน่ารักนักหรอกนะนุ่น” เธอหวนนึกถึงคำพูดของเขา และคงเป็นจริงดังนั้น “แต่กันต์ก็เชื่อนะว่า เขาเป็นห่วงนุ่นจริง” หญิงสาวขยับกายลุกจากเตียงผ้าใบกลับเข้าห้องนอน ตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือ สำนึกถึงความปรารถนาดีของญาติหนุ่มซึ่งถูกเธอทำร้ายความรู้สึกเสมอมา น่าแปลกที่ระยะนี้เขาหายเงียบไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 14:59:26

ความคิดเห็นที่ 5 สัญญาณเรียกเข้าของโทรศัพท์สายตรงดังต่อเนื่องอยู่นาน กว่าเจ้าของห้องจะได้ยินพลิกตัวตื่น ประวิทย์ขมวดคิ้วอย่างงัวเงีย ทั้งที่หลายวันมานี้เขาปิดโทรศัพท์มือถือไว้เกือบตลอดเวลา หากก็ยังมีคนโทรเข้ามาในห้องพัก ชายหนุ่มลังเลที่จะรับสาย จะมีซักกี่คนที่รู้เบอร์โทรศัพท์ห้องพักคอนโดมิเนียมซึ่งเขาเพิ่งย้ายเข้ามาอาศัยแห่งนี้ นอกจากผู้ให้กำเนิดทั้งสอง “ฮัลโหล” เสียงของเขายังฟังงัวเงีย นริศราผ่อนลมหายใจ ในที่สุดก็เจอตัวเขา หลังจากเพียรโทรไปสอบถามรายละเอียดจากญาติผู้ใหญ่ทั้งสอง “พี่ประวิทย์เหรอคะ นุ่นนะคะ” คำนั้นทำเอาอีกฝ่ายหายง่วง ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นมาอยู่ในท่านั่ง น่าแปลกที่จู่ ๆ หญิงสาวที่ไม่เคยใส่ใจเขากลับเป็นฝ่ายโทรมา “นุ่นเหรอ รู้ได้ไงว่าพี่อยู่ที่นี่” เขาซักอย่างงุนงง “นุ่นถามมาจากป้าวิค่ะ พี่ประวิทย์ย้ายไปอยู่คอนโดฯ เองนานหรือยังคะ” เธอถามกลับเสียงเย็น “ก็... ซักอาทิตย์หนึ่งได้แล้วล่ะ” เขาตอบอย่างขอไปที “แล้วมีไรอ่ะเนี่ย ถึงโทรมาหาพี่ก่อนได้” “เปล่าคะ เอ่อ...” คนโทรไปยังพูดอะไรไม่ถูก อย่างน้อยเขาก็น่าจะปลอดภัยดี “นุ่น.. นุ่นแค่เห็นว่าพี่ประวิทย์หายเงียบไป เลยโทรมาหา” คำตอบของเธอทำเอาอีกฝ่ายต้องหัวเราะในลำคอ “แปลกดีนะ นุ่นพูดเหมือนเป็นห่วงพี่” ดุจถ้อยคำประชดประชัน รู้สึกสลดใจกับคำกล่าวนั้น “พี่ประวิทย์อย่าพูดแบบนั้นสิคะ” เธอบอกเสียงเย็น “เราสองคนก็เหมือนเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ” ประวิทย์สดับฟังถ้อยคำอันเปี่ยมด้วยความจริงใจของญาติสาว นับเป็นครั้งแรกที่นริศราพูดด้วยสุ้มเสียงเช่นนี้กับเขา ก่อนจะทันตอบอะไรกลับไป หญิงสาวข้างกายก็ขยับตัวตื่น เขาหันไปสบกับดวงตาคู่หวานของหล่อนแล้วอดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปจุมพิตอีกฟอด “พี่ดีใจนะที่นุ่นพูดแบบนี้กับพี่” ชายหนุ่มยังพยายามดำเนินการสนทนาต่อ “เพราะที่ผ่านมาพี่คิดเสมอว่า นุ่นรังเกียจรำคาญพี่” “ไม่นะคะ นุ่นรู้ค่ะว่าพี่เป็นห่วงนุ่น” เธอบอก สัมผัสกับอารมณ์สะท้านสั่นเครือเมื่อหวนนึกได้ว่า นั่นเป็นความเห็นในมุมมองที่ดี ซึ่งเขาคนนั้นเป็นผู้ถ่ายทอดให้เธอ เจ้าของผิวเนื้อนุ่มขยับตัวลุกขึ้นมาอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง แล้วสอดแขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวชายคนรัก ชายหนุ่มรู้สึกสะท้านเมื่อสัมผัสกับผิวกายอันอุ่นจัดของหล่อน จะมัวตอแยอยู่กับญาติสาวคู่สนทนาทำไม ในเมื่อชีวิตยังมีสิ่งที่สวยงามให้ชื่นชมอยู่ เขาเปลี่ยนมาใช้มือข้างขวาถือหูโทรศัพท์ แล้วยกแขนอีกข้างขึ้นโอบหล่อน “เอางี้นะนุ่น” เขาหันไปคุยสายต่อ “นับจากนี้ไป พี่จะไม่เข้าไปวุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวของนุ่นอีก พี่จะขอเป็นพี่ชายที่คอยดูแลนุ่นอยู่ห่าง ๆ ขอเป็นเพื่อน หรือเป็นที่ปรึกษาเฉพาะเวลาที่นุ่นต้องการเป็นพอ” หญิงสาวเงียบอึ้งสดับฟังคำบอกกล่าวนั้นอย่างงุนงง แม้ว่ามันจะเป็นความปรารถนาตลอดมาของเธอ ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอยู่หลายอึดใจ ชายหนุ่มหวนรำลึกถึงดวงหน้าเนียนใสอันสวยหวานของเธออย่างแสนเสีย ดาย “นุ่นรู้ไหม...” เขาเอ่ย สัมผัสได้ถึงสายใยแห่งความรู้สึกที่มีต่อกันและกัน “นุ่นโตเป็นสาวขึ้นทุกวัน พี่ขอเตือนไว้อย่างนะว่า คนที่นุ่นรู้จักแค่ผิว ๆ อาจไม่ได้แสนดีอย่างที่เห็น นุ่นต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ โดยเฉพาะกับเพื่อนผู้ชาย อย่าไปอยู่กับใครสองต่อสองอีก” คำของประวิทย์ตอกย้ำลึกลงไปในหัวใจรักอันเจ็บปวด และนั่นคงเป็นความห่วงใยเดียวกับที่มารดาพร่ำเตือนตลอดมา “ค่ะพี่ประวิทย์ นุ่นจะจำไว้” ภาพภายนอกที่แสนดีของเพื่อนชายผู้นั้น แท้จริงแล้ว กลับซุกซ่อนไว้ด้วยความดำมืดของจิตใจ หญิงสาวน้ำตาซึม “ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง และดูแลนุ่นมาตลอด” เสียงสะอื้นไห้ของเธอทำให้อีกฝ่ายต้องแปลกใจ จนเปล่งหัวเราะดัง ๆ ออกมา “ท่าทางวันนี้นุ่นต้องไม่สบายแน่ ๆ ถึงได้โทรมาบอกว่าเป็นห่วงพี่” เขาว่า ขณะวงแขนข้างหนึ่งยังรัดรึงอยู่ที่ร่างสาว “พอพี่เตือนแค่สองคำ ก็ซึ้งจนร้องไห้แบบนี้ แปลกจริง ๆ เลย” เขาตัดบท ก่อนที่เธอจะทันพูดอะไรอีก “เอาล่ะ รีบเข้านอนซะ พรุ่งนี้จะได้ไปเรียน เรียนจบเร็ว ๆ ล่ะ อย่าเสียเวลานานเหมือนอย่างพี่” ว่าแล้วก็วางสายไป หญิงสาววางโทรศัพท์มือถือลงกับพื้นเตียงอย่างหมดแรง แล้วซบหน้าลงบนหมอน คำพูดของประวิทย์ราวกับจะไม่ใส่ใจเธออีก ท่ามกลางความมืดสลัวที่ปกคลุมไปทั่วห้องนอน เธอรู้สึกเคว้งคว้างเหว่ว้าอย่างไม่เคยเป็น ................................................ 32...ค้นหาหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12594140/W12594140.html แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 11:27:12 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 15:00:19

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ de janeiro งานนี้  นุ่นจะได้เรียนรู้ว่า   บางเรื่องไม่ต้องไปเข้าใจมันเสียดีกว่า จะไปทำความเข้าใจมันให้ปวดหัว คุณ scottie นางเอกของเราคงเชื่อตามสุภาษิต "สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น" มั้งคะ คุณ มิสพรหล้า เฉลยปมชาติกำเนิดของนริศราแล้ว ต่อไปก็ถึงคราวของกันต์ธีร์บ้างค่ะ คุณ Psycho man ลืมบอกอาจารย์ไปว่า   มรสุมลูกที่สองของนริศรามาถึงแล้ว  และยังมีลูกต่อไปอีกนะคะ เรื่องของ "กันต์ธีร์" กับ "นริศรา" อาจารย์อาจไม่เครียดมาก เพราะมองแบบผู้ใหญ่มองเรื่องของเด็ก ๆ (เหมือนคนเขียนแหละค่ะ) คนเขียนเขียนด้วยความรู้สึกที่ว่า ปมความเข้าใจผิดในบางครั้ง  ก็ไม่จำเป็นต้องสะสางให้ถึงดำถึงแดง คืนดีกัน ด้วยการปล่อยวางและให้อภัย "ปรียา" มีแผนการณ์ซับซ้อนบางอย่างอยู่ในใจค่ะ สำหรับการกลับมาหาชาญในคราวนี้ "รินรดา" ความจริงเธอได้ตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่คืนที่หมดสติอยู่ที่รีสอร์ท เพียงแต่ต้องการหลบไปอยู่คนเดียวเงียบ ๆ เพื่อใคร่ครวญอีกซักระยะเท่านั้น ต้องติดตามดูว่า "ชาญ" จะแก้ไขสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับเขาอย่างไร คุณ :::อาราเร่::: ยังเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ค่ะ ปัญหามีไว้แก้ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 15:02:48

ความคิดเห็นที่ 7 มาตอนนี้ ไม่รุ้จะสงสารใคร นุ่น ก้อง กันต์ .. จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 17:42:36

ความคิดเห็นที่ 8 ประวิทย์ มาในมาดใหม่ รูปแบบที่คาดไม่ถึงเชียวล่ะครับ จาก ..จะมัวตอแยอยู่กับญาติสาวคู่สนทนาทำไม ในเมื่อชีวิตยังมีสิ่งที่สวยงามให้ชื่นชมอยู่... แม้ว่าจะเป็นการทำเพื่อ "ตัวเอง" ก็ ถือว่า เขา กล้า "ตัดใจ" เรื่องของนุ่น ลงไปได้ แต่มีผลกระทบกับนุ่นพอควร..ซึ่งมรสุมกำลังถล่มพอดี เกียรติก้อง ผมเข้าใจเขาครับ คนรักหายไปแบบน่าสงสัย อยู่นิ่งๆได้ก็ประหลาดแล้ว ให้อารมณ์คนละแบบ กับคู่ของนุ่น ปรียา ถ้ามีแผนบางอย่าง (ไม่ว่าคืออะไรก็ตาม) ทำให้เธอเป็นตัวละครที่เริ่มออกไปในทางน่ากลัวและในขณะเดียวกันก็น่าติดตามความเคลื่อนไหวมากที่สุดคนหนึ่ง จากคุณ : GTW (Psycho man) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 21:38:55

ความคิดเห็นที่ 9 สงสายก้องเกียรติจังเลยค่ะ  เกือบเคยอยู่ในสถานะการณ์เดียวกัน   ตอนนี้ แอบหมั่นไส้ยุพินจังเลย จากคุณ : มิสพรหล้า เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 55 22:01:23

ความคิดเห็นที่ 10 เกียรติก้องรักจริง น่ารักเชียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 17:09:24

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกมากๆๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่เขียนมาให้อ่าน ถ้อยคำสำนวนไพเราะดีค่ะ :) จากคุณ : Medal G G เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 16:23:17