อาหาร, ความรัก และเซ็กส์

บางที ... บางทีนะ อาหารก็เหมือนความรัก และเซ็กส์  คือ เราไม่รู้จักมันมาก่อน แต่เมื่อได้สัมผัส ก็ติดใจ โหยหามาตลอด

               ตอนเด็กๆ พ่อแม่สอนให้เรารู้จักกินของดี ของอร่อยๆ โตมา ธรรมชาติและโลก ก็สอนให้รู้จักความรัก และเซ็กส์ จนเราติดใจ  การที่เราโหยหาความรัก ไม่ใช่เพราะเรารักใครหรอก แต่เป็นเพราะเราเสพติด โหยหา “รสรัก” และเซ็กส์ ที่เคยได้จากคนรักเก่า และเมื่อเราได้รับจากคนรักใหม่ เราก็เสพติดคนรักใหม่อีก ... จริงๆ แล้วเราไม่ได้รักใครเลย แต่เสพติด “รสรัก” เท่านั้น   เศร้าแต่จริง เราปราถนาความรัก รสรัก แต่เราไม่เคยรักใครจริงๆเลย


               แต่ที่อาหารต่างจากความรักและเซ็กส์ คือ อาหารเรากินเหลือ กินทิ้ง กินขว้างได้ เพราะอาหารไม่มีความรู้สึก แต่คนมี ... เพราะเรามีความรักและเซ็กส์กับคน เราจึงไม่สามารถทิ้งขว้างเหมือนกับอาหารได้


ที่พิสดารกว่านั้นคือ ผู้หญิงบางคน (ผู้ชายด้วย) เห็นผู้ชายเป็นอาหาร กินทิ้งกินขว้างไม่พอ ยังกินพร้อมกันหลายๆจานอีก หรือกินคนนี้เป็นอาหารว่าง เรียกน้ำย่อย กินอีกคนเป็นจานหลักให้อิ่มท้อง เช่นกัน เรากินอาหารไม่ใช่เพรราะคุณค่าแต่เพราะรสชาติฉันใด เราก็เสพความรักฉันนั้น ความสูงส่ง คุณค่าของความรักจึงกลายเป็นแค่ “รสรัก” รสอาหารมื้อหนึ่ง


และ เมื่อผู้ชายรู้ ก็ทำเช่นกัน ก่อเกิดความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง อยู่บนพื้นฐานการแลกเปลี่ยน เหมือนเราคิดถึงแต่ตัวเองมากกว่าคนรัก เราจึงตามหึงหวง ระแวงคนรัก สร้างทุกข์ในใจร่ำไป ความสัมพันธ์แบบนี้ คือความสุขหรือไม่ คือความรักหรือเปล่า หรือแค่ หมาหวงรางข้าว


               และนี่คือเรื่องเศร้า คือมายาของโลก ของธรรมชาติ ที่ทำให้มนุษญ์เกิดขึ้น สืบพันธ์กันไปไม่รู้จบ นอกจากเรื่องเหล่านี้ คน, สัตว์และพืช เกิดมาเพื่อจุดประสงค์ใดกันแน่ ทำยังไงเราถึงจะหลุดจากการเสพติดรสอาหาหร รสรัก


               ตรงกันข้าม ความสุขจากการได้ให้ ได้รัก ได้เมตตา เกื้อหนุนคนอื่น ก็ยังมีอยู่ ถ้าไม่เอาแต่คิดถึงตัวเอง หากแต่คิดถึงคนรักด้วย อะไรที่ตามใจตัวเอง แต่แทงใจคนรัก ทั้งต่อหน้าและลับหลัง (ผิดศีลข้อ 4  พูดโกหก ข้อเดียว ก็ผิดศีลข้ออื่นได้หมด) ... และคนรักรับรู้ ก็คงเป็นความสัมพันธ์ที่อยู่บนความเชี่อใจ บนพื้นฐานการให้ ... ให้ตัวเอง ให้คนรัก “เติมเต็มสิ่งที่ขาด” ซึ่งกันและกัน หรือไม่ก็ตัวเราเองนั่นแหละ ที่เข้าใจตัวเอง เข้าใจแรงผลักในชีวิต และใช้ในทางที่เหมาะสม รู้จักวางใจให้ถูกที่ ไม่ร้อนรน บีบคั้น ก็คงเป็นชีวิตที่มีความสุขนะครับ

จากคุณ	: ต้นเฉยๆ
เขียนเมื่อ	: 30 ส.ค. 55 19:57:54