สัญญารัก...ลวงใจ [ ตอนที่ 5 ]

สัญญารัก...ลวงใจ  [ ตอนที่ 5 ]

Time...เวลาของเรา





                  เวลาของเราต่างกันเท่าไหร่นะ...มินตรา...วสุนอนไม่หลับ...หมู่นี้เขากระวนกระวายไม่ค่อยสบายใจ ไหนจะอยู่ไกลจากคนรักแล้วตอนนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้อีก....ต้องให้เลขาตามหาเบอร์โทรศัพท์ของรสามาให้ จนมารู้ทีหลังจากรสาว่ามินตราล่วงหน้าไปสำรวจเกาะมัตราเพียงลำพัง....วสุหัวเสียเป็นอย่างมาก นึกเป็นห่วงความปลอดภัยของคนรัก ....หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับหล่อน    พรุ่งนี้เขาก็จะกลับเมืองไทยแล้ว....เขาอยากเจอมินตราเป็นที่สุด.....


                 " ฮัลโหล " เสียงปลายสายตอบกลับมา....ตอนนี้ที่อเมริกาคงจะประมาณสี่ทุ่มได้แล้ว  รินลดาคงยังไม่นอน...จะลองถามเอาความจากหล่อนดูเผื่อว่าเพื่อนรักจะรู้อะไรบ้าง


                 " ริน....ฉันเอง " วสุเอ่ยเสียงเบา....เขาหลงลืมเพื่อนรักของตัวเองไปเสียสนิท  เมื่อเขามีมินตรา....คิดๆไปแล้วก็เสียใจอยู่เหมือนกันที่ละเลยเพื่อนรัก


                 " อืม...รู้แล้ว...มีไร " รินลดาคงนอนไปแล้ว แต่ก็ยังรับโทรศัพท์จากเขา


                 " ฉันติดต่อมินไม่ได้.....มินเดินทางไปเกาะมัตราตั้งแต่เมื่อเช้า รินรู้ไหม " วสุเข้าประเด็น ถามรินลดาด้วยน้ำเสียงร้อนรนนิดหน่อย


                 " หา...ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไม่เห็นบอกกันนี่ " รินลดาตอบกลับมาอย่างตื่นๆ แล้วปฏิเสธว่ามินตราไม่ได้ติดต่อมา


                 " งั้นไม่เป็นไร...แค่นี้นะ " จู่ๆวสุก็ตัดสายทิ้ง...รินลดาถึงกับอึ้งไป....ที่นายโทรหาฉันเพราะเรื่องของยัยมินแค่นั้นเหรอ.....


.................................................................................................


                 อธิปไม่อยากเสียมินตรา....ไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบัน....มินตราก็เป็นคนรักคนสำคัญเพียงคนเดียวเท่านั้น คนเดียวที่เขาไม่อยากจะเสียไปให้กับใคร.....ทางเดียวที่จะทำให้ได้มาคือเขาต้องครอบครองหล่อน....


                 " โอม...เราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะนะ....."  มินตราบอกพลางเดินนำให้อธิปเดินตามหล่อนไปที่ประตู น้ำเสียงมินตราหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด.. อธิปคว้ามือหล่อนไว้ก่อนจะออกแรงดึง...มินตราไม่ทันตั้งตัวจึงเสียหลักถอยหลังมาปะทะกับอกเขาอย่างจัง   กลิ่นหอมจากเรือนกายของหล่อนทำให้อธิปคว้าตัวมินตรามากอดไว้แน่น


                 “ ฉันไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้วนะ...มิน...เป็นของฉัน...รักแค่ฉันเถอะนะ “  มินตราเงียบไป ดวงตากลมโตแสนสวยของหล่อนเป็นประกายกร้าว  
                           

                  “ ไม่!!! ....จะบ้าเหรอ!! ปล่อยนะ!! “ มินตราผลักอธิปออกไปโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะหันหลังเตรียมจะวิ่งไปที่ประตู แต่อธิปไวกว่าจึงคว้าตัวหล่อนไว้ได้....มินตราพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากพันธนาการมือแกร่ง....แต่อธิปกลับยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น


                  “ เป็นไปไม่ได้หรอกมิน...เพราะฉันจะไม่ปล่อยเธออีกแล้ว “ อธิปกระซิบเบาๆข้างหู....ก่อนจะจูบเบาๆที่เปลือกตาข้างขวา.....
                   

                  มินตราแพ้สัมผัสของผู้ชายที่ชื่ออธิปอีกแล้ว.....เป็นอย่างนี้มาเนิ่นนานตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้  อธิปค่อยๆบรรจบจูบลงที่ปากของมินตราอย่างแผ่วเบา... มินตราหมดโอกาสที่จะขัดขืนในที่สุด.... รู้สึกตัวเองว่ากำลังอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของอธิป...หล่อนกำลังพ่ายแพ้ต่อสัมผัสของเขาและแพ้ต่ออารมณ์ปรารถนาที่กำลังเกิดขึ้น.. การกระทำที่ตอบรับซึ่งกันและกันได้เป็นอย่างดี....มินตราปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากำลังต้องการเขา....จนลืมหมดสิ้นแม้กระทั่ง...วสุ  คนรักของหล่อน                                          


                 “ อย่ากลัวนะ...มิน...ค่อยเป็นค่อยไปนะ “ มือของอธิปยื่นขึ้นมากอบกุมมือของหล่อนไว้อย่างจะปลอบใจ.....

     
                 ความต้องการที่จะครอบครองความสุขที่ได้รับนั้นรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ...มินตราเองแม้จะเจ็บปวดเพียงใดแต่ก็ยังต้องการ....ทั้งสองถ่ายทอดความรู้สึกที่โหยหาให้แก่กันและกันอย่างที่สุด  ก่อนที่มินตราจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน    อธิปนอนไม่หลับเขานอนมองใบหน้าของมินตรายามหลับอยู่อย่างนั้นราวกับกลัวว่าจะสูญเสียของมีค่าไปก่อนจะก้มลงจูบที่เปลือกตาของหล่อนอย่างรักใคร่...


                 สำนึกผิดชอบชั่วดีกับรู้สึกหวานอมขมกลืนกับความรักของเขาเมื่อความเป็นจริงเริ่มผุดเข้ามาในความคิด....มินตรามีวสุ...และตัวเขาเองก็ยังมีสรินอยู่....


………………………………………………………………………………………
                           

                  แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างประตูเข้ามารำไร....อธิปตื่นยังไม่เต็มตาวาดมือไปยังที่นอนข้างๆกันหมายจะกอดมินตรา...แต่กลับพบเจอเพียงความว่างเปล่า....มินตราไปไหน....เมื่อไหร่...อธิปรู้สึกตกใจอย่างที่สุดจึงรีบลุกมาคว้าเสื้อกางเกงที่กองอยู่บนพื้นไม่เป็นทิศทางมาสวมใส่อย่างลวกๆ...เข้าไปมองหาในห้องน้ำก็ไม่เจอ...หรือหล่อนจะหนีเขากลับไปก่อนแล้ว....ไวเท่าความคิดอธิปวิ่งไม่คิดชีวิต....ตามหามินตราทั่วบริเวณที่พักแต่ก็ไม่เจอ....พลางสายตาเหลือบไปเห็นคนในความคิดของเขาอยู่ลิบๆริมชายหาดอีกด้านหนึ่งของที่พัก....
 

                 " คิดอะไรอยู่....หืม " อธิปวาดสองมือเข้าโอบกอดด้านหลังคนน่ารักของเขา....พร้อมเกยคางแล้วถามน้ำเสียงเจือความเป็นห่วง...


                 "......... " ไม่มีคำตอบจากมินตรา...หล่อนหันมามองเขาเพียงเล็กน้อย...ปล่อยให้อธิปกอดอยู่อย่างนั้น


                  " ฉันจะกลับไปอเมริกา....ไปจัดการเรื่องของฉันให้เรียบร้อย..มินรอฉันหน่อยนะ....พอฉันกลับมาจะพาเธอไปหาพ่อฉัน...แล้วเราก็...จะ " อธิปยังคงพูดเรื่อยๆในขณะที่ยังกอด...พลางโยกตัวน้อยๆคล้ายจะปลอบคนรัก....มินตราหันกลับมาครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขัดขึ้น...คำที่ทำให้อธิปต้องมึน


                  " ไม่จำเป็นต้องรอหรอก....เพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับโอมนี่ "


                   " อะไรนะ....มิน..แล้วเมื่อคืนนี้ที่ฉันกับเธอ..." อธิปตะคอกถามอย่างไม่พอใจเป็นที่สุด



                   " ฉันจะถือว่าให้....ทาน.."  พูดจบมินตราก็หันหลังเดินจากไปทันที  

                         
                   อธิปคิดอย่างนั้นจริงๆ....เขาอยากจะเป็นอิสระจากสริน....ผู้หญิงที่เขาเผลอไผลมีอะไรด้วย...ทั้งๆที่ไม่เคยรัก...อดีตก็ไม่รัก....ปัจจุบันก็ไม่รัก....ไม่ว่าเมื่อไหร่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เคยมีความหมาย...ที่ต้องทนอยู่ไปก็เพราะลูก...ที่บังเอิญเกิดมา....เขาต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่กระทำ.......ซ้ำยังถูกกดดันจากพ่อของเขาที่เป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของสริน....ชีวิตที่ไม่มีมินตรามันทรมานจริงๆ..........


                   เพราะเธอนะ....มินตรา....ตอนนั้นที่ฉันจำเป็นต้องจากไปอย่างจำยอม...ก็เพื่อเธอเท่านั้น.......


.................................................................................................

จากคุณ	: lovereason
เขียนเมื่อ	: 31 ส.ค. 55 08:18:19