ความคิดเห็นที่ 1              "แล้วคิดอะไรจ๊ะ?"              "ฟ้า...แค่คิดว่าเหมือนเคยเห็นฉากแบบนี้ที่ไหนมาก่อนเท่านั้นเอง"              หล่อนไม่กล้าบอกว่าคลับคล้ายว่าเคยเห็นภาพนี้มาก่อน   หรือจะเป็นในความฝันหล่อนก็ไม่มั่นใจนัก    เพียงแต่ภาพติดตาของชายที่นั่งอยู่ข้างวิมุตติเขามักมีรอยยิ้มละมุนให้หล่อน  ไม่ใช่คนแข็งกร้าวเย็นชาเหมือนเจ้าภูวิษะคนนั้น                "ก็ในละครไงล่ะ" มิรันตีตอบขึ้นมาพร้อมเอ่ยชื่อละครพีเรียตที่กำลังฉายอยู่              "เออเนอะ!" ทำเอาหลายเสียงสนับสนุน              "เอ้า!! พอๆ ไปได้แล้ว"              บรรดาสาวจึงส่งเสียงประสานรับคำดัง 'ค่าาา' เป็นเสียงยาวแล้วจึงตั้งท่าจะเดินตามตรีภูมิไปด้วยอาการทอดถอน    ชายหนุ่มมองแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้จึงแกล้งตะโกนเรียกคนบนเรือนกลางน้ำนั่น              "ไอ้เจ้าเว้ยยยยยย!! แกกับเจ้าภูวิษะน่ะ นุ่งผ้านุ่งผ่อนให้มันมิดชิดหน่อยได้ไหม? มาทำนมหกอยู่ได้สาวๆ เขาจะเป็นตากุ้งยิงอยู่แล้ว!!"              "พี่ตรี!!!?" เสียงแหลมเล็กของหญิงสาวทั้งกลุ่มร้องห้ามขึ้นพร้อมเพรียงกัน  ยิ่งทำให้อึกทึกมากขึ้นจนคนที่ถูกกล่าวถึงหันมามอง  รุ่นน้องหญิงจึงพากันดันร่างใหญ่ของตรีภูมิออกจากที่นั่นทันที              "เอะอะอะไรกันน่ะ"  เจ้าภูวิษะถามขึ้นมา  ในขณะที่วิมุตตินึกขำสาวน้อยเหล่านั้น              "เขาทำกิจกรรมต้อนรับรุ่นน้องกันน่ะ   มีการละเล่นกันตามจุดต่างๆ คล้ายๆ การผจญภัย"              "แปลกนะ  กาลสมัยเปลี่ยนพิธีการไปได้ถึงเพียงนี้   ในครั้งพวกเรานั้นมีแต่เข้าพิธีกราบอาจารย์ฝากตัวเป็นศิษย์   รุ่นพี่ก็มีแต่ให้ศีลให้พรแนะนำระเบียบต่างๆ ให้   ไม่มีการละเล่นผจญภัยเช่นนี้"              นาคราชจำแลงระลึกถึงเมื่อครั้งยังเยาว์วัย  พระองค์ถูกพระบิดาผู้ครองยศพญามหิธราบดี   ทรงส่งราชบุตรองค์เดียวของพระองค์   ซึ่งในขณะนั้นภูวิษะเจ้าถูกประชาชนชาวจุมภะปุระทั้งปวง  บวงสรวงพระองค์และเรียกขานรวมเป็นพระนามเดียวกันกับพญานาคราชผู้เป็นพระบิดา  ให้จำแลงตนเป็นมนุษย์ไปฝากฝังให้เรียนวิชาความรู้ที่สำนักตักศิลาของพราหมณ์จารย์ที่มากด้วยคุโณปการผู้หนึ่ง   ก่อนจะกลับมาอภิเษกสมรสกับมหิตาเทวีตามที่ได้ให้สัตย์สาบานไว้              "ใช่" วิทยาธรผู้ร่ำเรียนมาจากสำนักอาจารย์ผู้เดียวกันตอบรับ              "จุดประสงค์เพื่อให้เกิดความสนุกสนาน  ผูกพันสามัคคีกันในระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้อง  พูดให้ง่ายเข้าพิธีนี้คือแนะนำให้รุ่นน้องและรุ่นพี่ได้รู้จักมักจี่ซึ่งกันและกัน   แต่บางครั้งรุ่นพี่ก็คึกคะนองลำพองในอำนาจที่ตนเองสมมุติขึ้นมามากเกินไป   ในตอนที่เราไปเข้าพิธีนี้ก็ถูกกลั่นแกล้งมากนัก"              "อย่างท่านน่ะรึจะยอม?"   คนสนิทสนมแย้มสรวลอย่างรู้ทัน  วิมุตติฟังเข้าก็ทำนิ่งเฉยมีเพียงรอยยิ้มอ่อนบางปรากฏที่ใบหน้า  ภูวิษะเจ้าทอดพระเนตรเห็นเข้าก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมา              "ดูท่าการเป็นมนุษย์ของท่านจะลำบากอยู่ไม่น้อยสินะ"              "ย่อมต้องมีบ้าง  มันเป็นบุพกรรม[2]ที่ตามมามิอาจหลีกเลี่ยงได้"  ทั้งสองสนทนากันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งชื่อของเคียงฟ้าถูกดึงมาเป็นหัวข้อ              "ประเพณีเป็นของคู่กับมนุษย์ที่บางคราก็ปั้นแต่งให้เรื่องมันยุ่งยากเกินจริง   ยิ่งหากมนุษย์ผู้นั้นมียศฐาบรรดาศักดิ์สูงล้ำเพียงใด   ความยุ่งยากนี้จะตามมาเป็นขบวน" นาคราชรูปงามตรัสรำพึงออกมาพลางถอนหทัยเบาๆ              "มนุษย์ใดจะมีศักดิ์สูงกว่านาคเจ้าได้  ท่านกล่าวดังเคยพบเจอความยุ่งยากอันใดมา" ผู้ถูกถามพยักพักตร์รับพลางทอดถอนหทัยออกมา              "ก็ครั้งที่ไปรับมหิตามาเป็นเทวีตามสัญญาอย่างไรเล่า   ติดข้อปัญหาหลายประการนัก"              "หือ? จุมภะปุระเป็นเมืองนาคมิใช่หรือ?  ในเมื่อท่านลั่นวาจาไปแล้ว  ก็เท่ากับมหิทธราบดีนาคราชทรงรับรองถ้อยคำนั้นด้วย   แล้วเหตุไฉนจึงเกิดความยุ่งยากขึ้น"              "วิมุตติ...มนุษย์นั้นสร้างข้อแม้ขึ้นเพื่อยกตนให้ดูสูงกว่าสรรพสิ่งใดบนพื้นพิภพ  คำสัญญาที่เราให้ไว้กับมหิตา  เป็นเพียงสัญญาแต่เยาว์วัยเท่านั้นมิได้มีผู้ใดร่วมเป็นสักขีพยานรับรอง  และในครั้งนั้นมหิตากลายเป็นพระเทวีผู้ทรงโฉมมิใช่เด็กน้อยวัยไม่ถึงสิบชันษาอีกต่อไป   จู่ๆ จะให้เราไปทวงสัญญากับบิดานางคงมิได้  เพราะเป็นการหมิ่นเกียรติแห่งนาง   จึงจำต้องยอมทำตามเงื่อนไขที่กษัตริย์แห่งจุมภะปุระกำหนดมา" [2] บุพกรรม = กรรมแต่ปางก่อน     แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 16:10:56 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:09:26

ความคิดเห็นที่ 2 "ท่านก็เลยเข้าพิธีเลือกคู่สยุมพรของเทวีน้อยงั้นรึ?" นาคเจ้าพยักพักตร์รับอีกครา กาลนั้นปฐพีแห่งจุมภะปุระคลาคล่ำไปด้วยผู้คนต่างพากันมุ่งตรงสู่พระนครเป็นทางเดียว   บุรุษวัยฉกรรจ์อายุอยู่ในเกณฑ์กำหนด  ร่างกายแข็งแรงปราศจากโรคาพยาธิอันใด  ส่วนหนึ่งไปเพื่อสมัครเข้ารับการเป็นทหารรับใช้พระนคร แต่โดยมากมุ่งตรงไปเสี่ยงคู่ตาดีตาร้ายอาจได้เป็นราชบุตรเขย   หากเป็นที่ต้องตาพระธิดาเข้าเกณฑ์ทดสอบอื่นๆ อาจจะลดหย่อนผ่อนลงด้วย   บุรุษจากทุกมุมเมืองทั้งในนครเองหรือต่างนคร  ก็พากันมุ่งเข้าไปในพระราชวังหลวง  ต่างคนต่างพกพาเอาของกำนัลมีค่า ไม่ว่าจะเป็น เครื่องประดับราคาสูงล้ำ  หรือผ้าภูษาจากแดนไกล ไปถวายมหิตาเทวี  ด้วยหวังจะให้พระธิดาผู้ทรงโฉมเลิศล้ำพอพระทัย พ่อค้าแม่ขายในตลาดท่าน้ำที่ตั้งอยู่ตรงกันข้ามกับฝั่งพระบรมมหาราชวัง   จึงมิได้แปลกใจที่เห็นผู้คนมากหน้าเดินกันเกลื่อนตา  บ้างก็ผูกเรือเล็กไว้ฝั่งท่าตลาดแล้วว่าเรือใหญ่ข้ามฟากไปเป็นหมู่คณะ  บ้างก็ขี่ม้านำเกวียนมาแต่แดนไกลแล้วจึงค่อยให้เรือใหญ่นำพาตนเองและทรัพย์สินข้ามไปโน้นด้วยกัน   สุดท้ายผู้ที่ได้กำไรมากที่สุดในงานนี้เห็นจะไม่พ้นพวกเรือจ้าง  เนื่องจากภูมิทัศน์ของจุมภะปุระนั้นถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง   ฝั่งที่แลเห็นไกลออกไปนั้นคือฝั่งพระราชวังซึ่งตั้งอยู่บนเนินสูง   พื้นที่เขียวขจีค่อยลาดลดหลั่นลงมาเบื้องต่ำจึงเป็นเมืองผู้น้อย  หากแต่มีแม่น้ำใหญ่สายหนึ่งขวางกั้น   ราวกับเขียนเส้นแบ่งดินแดนแห่งชนชั้นระหว่างกันเอาไว้ ลำน้ำสีโคลนนี้มิได้เขียวใสเหมือนดั่งลุ่มน้ำทั่วไป   แต่เป็นสีขุ่นเกือบแดงไปด้วยฝุ่นทรายที่พัดมากับสายน้ำ  แม่น้ำแห่งนี้นามว่าสามคดย่อมถูกตั้งชื่อตามลักษณะโค้งน้ำ  ก่อนจะมาถึงจุมภะปุระอันถือเป็นจุดสิ้นสุดของแม่น้ำอีกสองสายที่โอบโค้งผ่านเมืองต่างๆ มาบรรจบกันที่นี่  และเทลาดลงมายังพื้นที่ต่ำ  น้ำนั้นพุ่งมาแรงจนปะทะกัน  จึงเกิดเป็นวังน้ำวน ณ ที่แห่งนั้น  ยิ่งโดยเฉพาะฤดูน้ำหลากน้ำวนพัดหมุนเอาคนสิ่งของหรือเรือลำน้อยไปล่มที่วังน้ำวนเสมอ  และไม่เคยมีสิ่งใดลอยกลับขึ้นมา   พื้นน้ำบริเวณวังน้ำวนจึงถูกขนานนามว่าวังพรายผุด   เพราะทุกสิ่งที่โดนแรงน้ำดูดลงไปนั้นจมดิ่งหายลับราวมีอาถรรพ์เร้นลับ  เชื่อกันว่าวังพรายผุดนี้เป็นจุดเชื่อมต่อระหว่างเมืองมนุษย์กับเมืองบาดาล  อันเป็นที่สถิตแห่งพญานาคราชผู้ปกป้องคุ้มครองจุมภะปุระ จากวังพรายผุดอันอยู่ปลายสุดระหว่างรอยต่อแม่น้ำสามสาย  สายน้ำยังคงไหลแรงแต่มิได้แรงกล้าเท่าน้ำที่พัดเข้ามาพร้อมฝูงปลามิ่น  ปลาลายดำพาดขวางตัวโตที่มีขนาดใหญ่จนต้องลงไปปล้ำจับขึ้นมาจากอวนทีละตัว   ปลามิ่นมักจะว่ายน้ำขึ้นมาวางไข่ต้นน้ำสามคดบริเวณเมืองจุมภะพอดี  เพราะสายน้ำบริเวณนั้นไหลช้ากว่าที่อื่น  แรงน้ำนั้นถูกชะลอตัวด้วยภูมิประเทศเป็นตัวกำหนด   นครจุมภะปุระนั้นมีพื้นที่เมืองโดยรอบเป็นแอ่งกระทะต่ำกว่าทางดินแดนของแม่น้ำอีกสองสาย   เมื่อปลามิ่นว่ายมาวางไข่แล้วจึงไม่สามารถว่ายน้ำกลับไปได้    ทำให้จุมภะปุระนั้นอุดมสมบูรณ์ในน้ำมีปลาตลอดปี บุรุษหนุ่มแปลกหน้าท่วงท่าสง่างามนั้น  ทำให้ผู้คนในตลาดริมน้ำหันมามองได้เป็นทิวแถว   นอกจากใบหน้างามปานสลักเสลาแล้ว  ยังมีบางสิ่งที่ทำให้ผู้พบเห็นไม่อาจลืมเลือนได้แม้พบเจอแค่ครั้งเดียว   ชายหนุ่มนั้นเดินไปหยุดอยู่หน้าแผงขายขนม   แม่ค้าวัยกลางคนเงยหน้ามาพบเข้าก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา "ขนมที่สั่งไว้ได้แล้วเจ้าค่ะ  รอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ" แม้ไม่รู้ว่าบุคคลตรงหน้าเป็นใคร  แต่นางมั่นใจว่าต้องเป็นผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่   ที่มาเข้าร่วมพิธีเลือกคู่ของพระเทวีแน่นอน   แต่แม่ค้าไม่กล้าถามว่าเพราะเหตุจึงมาหาซื้อขนมพื้นๆ ในตลาดเช่นนี้   นางกุลีกุจอยกขนมที่ห่ออย่างบรรจงไว้ในใบตองออกคลี่ให้เขาดู "ใช้ได้ไหมเจ้าคะ? ปกติเทียนปั้นนี่เขาจะทำกันเป็นดอกเล็กๆ หลายๆ ดอกวางเรียงในกระทง  แต่เห็นนายท่านอยากได้แค่ดอกเดียวให้สวยเป็นพิเศษ  ข้าเลยทำเป็นดอกใหญ่เท่ากำปั้น" "งามจริงแม่ค้า" ชายหนุ่มออกปากชมเมื่อแลเห็นดอกไม้สีครามในกระทง  กลีบดอกบางซ้อนเป็นระเบียบสวยงาม  ตรงใจกลางมีเกสรสีเหลืองทำจากถั่วกวน  แลดูคล้ายดอกไม้จริงๆ  ฝ่ายแม่ค้าเมื่อได้รับคำชมจึงยิ้มแก้มปริ "ถูกใจเรานัก  ขอบใจมากนะ" ว่าแล้วจึงหยิบเบี้ยสีทองขึ้นมากำนัลแก่นางแม่ค้าสองเหรียญ ทำเอาหญิงวัยกลางคนตกใจมิกล้ารับ "มันมากไปเจ้าค่ะ  แค่ขนมชิ้นเดียวราคาไม่ถึงอัฐด้วยซ้ำเจ้าค่ะ" "รับไปเถิด...เราพอใจฝีมือแม่ค้านัก" นางจึงยกมือขึ้นไหว้ท่วมศีรษะ   ก่อนจะช่วยจัดแจงนำดอกไม้ขนมหวานนั้น  บรรจุลงในหีบไม้สลักลายและประดับไปด้วยพลอยสีน้ำเงินที่ชายหนุ่มเตรียมมา มาณพหนุ่มแปลกหน้าเดินออกจากแผงขายขนมหวาน  ก็ถูกคนเรือจ้างดักหน้าถามไถ่ว่าต้องการว่าเรือหรือไม่   แต่หนุ่มรูปงามปฏิเสธและปลีกตัวจากไปเงียบๆ   เพียงไม่กี่อึดใจต่อมาที่ด่านประตูหน้ากำแพงวัง  เรือนร่างสง่างามนั้นพลันปรากฏขึ้นอีกครั้ง   ไม่มีผู้ใดทันสังเกตว่าเขาโดยสารมากับเรือลำใด   เพราะผู้คนที่จอดเรือไว้ท่าฝั่งราชวังและเดินขึ้นเนินมามีเป็นจำนวนมาก   นายอากรหน้าด่านจัดให้ลงทะเบียนผู้ผ่านเข้าไปในพระบรมมหาราชวังและเก็บเบี้ยผ่านทาง  ชายหนุ่มลงชื่อไว้เพียงสั้นๆ ไม่ได้ระบุยศฐาบรรดาศักดิ์หรือที่มา   แล้วจึงขออาศัยขึ้นเกวียนของผู้อื่นเข้าไปในวังหลวง ชื่อในสมุดทะเบียนนั้นอ่านได้ว่า 'ภูวิษะ' +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ท่านนำขนมไปให้นางงั้นรึ? คิดอย่างไรกัน?" เสียงคู่สนทนานั้นแม้พยายามกดให้ราบเรียบ  แต่ก็ฟังแล้วเข้าใจได้ว่าทั้งขบขันทั้งพิศวง   ภูวิษะเจ้ามิได้ตอบในทันทีแต่ทรงแย้มสรวลออกมาเมื่อรำลึกถึงความหลังครั้งเก่า "นั่นเป็นขนมที่นางชมชอบรับประทานมาแต่ยังเยาว์" "ในขณะที่ผู้อื่นนำเครื่องประดับอันทรงค่าและงดงามไปบรรณาการ  แต่ท่านกลับเลือกที่จะให้ขนมปั้นรูปดอกไม้งั้นรึ? ใช่มีความหมายใดเป็นพิเศษซ่อนไว้หรือไม่" "ก็เพราะใครๆ ก็ปรารถนาจะให้ของสูงค่าแก่นางน่ะสิ   เราเพียงต้องการบอกเป็นนัยว่าเราได้มาตามคำสัตย์สาบานแล้ว   แต่เล็กมามหิตาซุกซนนัก  นางมีความคิดประหลาดกว่าผู้อื่นเสมอ  นางมิได้ชอบรสชาติของขนมมากไปกว่ารูปลักษณ์ของมันดอก" ดวงเนตรสีทองส่องประกายระยับ  เมื่อหวนคำนึงถึงอดีตเมื่อครั้งวันวาร  มหิตาเทวีน้อยนั้นแย้มโอษฐ์สรวลกว้างจนแก้มป่องกลม  เมื่อหยิบขนมเทียนปั้นขึ้นมาชูให้นาคเจ้าทอดพระเนตร   'เหมือนกับว่าเรากำลังเสวยดอกไม้จริงๆ เลยเพคะ   หม่อมฉันเคยคิดไว้ว่าดอกไม้จะหอมหวานเหมือนกลิ่นของมันหรือไม่  ตอนนี้หม่อมฉันก็เลยคิดไปว่าได้เสวยแล้วจริงๆ ทอดพระเนตรดูสิเพคะ  ขนมเทียนปั้นนี่น่ารักจริงสีก็สวย  หากได้ขนมเทียนปั้นดอกใหญ่เท่ากุหลาบป่าหม่อมฉันคงดีใจมากแน่ๆ ' 'แค่ได้กินขนมก็มีความสุขแล้วรึ ? ' 'เพคะ' เสียงหวานนั้นตอบตรัสมาอย่างไร้จริตจะก้าน  นำความอบอุ่นสู่ดวงฤทัยพญานาคราชยิ่งนัก 'เอาไว้เราจะนำดอกไม้สีสวยที่กินได้มาให้เจ้า อยากรู้นักว่าถึงตอนเจ้าจะดีใจสักเท่าใดมหิตาเอ๋ย' ทรงรำพึงอยู่ในพระทัย เมื่อแลเห็นสหายสูงศักดิ์นิ่งเงียบไป  หากแต่ดวงพักตร์นั้นอิ่มเอิบฉาบไปด้วยความสุข  และแย้มสรวลอยู่ตลอดเวลา  ก็พอทำให้วิมุตติคาดเดาได้ว่านั่นเป็นความทรงจำอันเปี่ยมสุขล้นปรี่   "หมายความว่าพอแลเห็นเทียนปั้นดอกใหญ่นั่น  เทวีน้อยก็รู้ทันทีว่าเป็นท่าน?" เจ้าของดวงเนตรสีทองพยักพักตร์รับอีกครั้ง  แล้วจึงค่อยเล่าความต่อ ใจกลางมหาราชวังในห้องโถงของท้องพระโรงใหญ่นั่น  เสียงหัวเราะประสานกันดังออกมาจนกึกก้องไปทั่วบริเวณ   เมื่อเจ้าหน้าที่เปิดรายการของกำนัลที่เหล่าบุรุษที่นำมาถวายพระธิดา  เมื่อหีบประดับพลอยของภูวิษะเจ้าถูกเปิดออกและพบว่าภายในมีเพียงขนมเทียนปั้นดอกใหญ่อยู่ชิ้นหนึ่งเท่านั้น  ต่างกับบุรุษอื่นที่นำเอาทรัพย์ศฤงคาร  มณีสูงค่า ผ้าไหม แพรพรรณ  ล้วนแล้วแต่เลิศเลอทั้งสิ้น  ต่างฝ่ายต่างประชันขันแข่งอวดมั่งมีตรงกันข้ามกับมาณพหนุ่มผู้นี้   จึงพากันส่งเสียงครางออกมาด้วยความเหลือเชื่อ  และเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะขบขันไปในที่สุด   ในขณะที่มหิตาเทวีที่ประดับอยู่บนบัลลังก์ทองทางด้านซ้าย   ถัดจากบัลลังก์หลวงแห่งพระบาทเจ้า   ทรงฉงนกับเสียงหัวเราะเหล่านั้นนักหนา   ถึงกับต้องเรียกหาเอาขนมนั้นมาทอดพระเนตร   ต่างกับสิ่งอื่นที่ทรงรับฟังไปอย่างแกนๆ มิได้สนใจจะเชยชม   "ขนมเทียนปั้น!" มหิตาเทวี  กุสุมาลย์ และศรีดารา ต่างอุทานออกมาพร้อมกันแต่ต่างไปคนละความรู้สึก  ข้างฝ่ายนางศรีดารานั้นถึงต้องยกมือขึ้นเกาศีรษะด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก "นำขนมมาถวาย  คิดอย่างไรกันนี่? เหมือนดั่งเอาขนมมาล่อเด็กน้อยเลย" คำพูดที่มิได้รู้ความนัยนั้นจุดประกายขึ้นในดวงหทัยของเทวีโฉมงาม  จึงทรงเงยพักตร์ละสายพระเนตรจากขนม  ขึ้นสบดวงเนตรอ่อนโยนอบอวลไปด้วยแววหวานละมุนที่ฉายส่งมาให้   ดวงฤทัยของพระนางเต้นระส่ำขึ้นทันที  ด้วยรู้ว่ามาณพรูปงามที่ยืนอยู่กลางท้องพระโรงนั้นเป็นผู้ใด   เมื่อหายตกตะลึงมหิตาเทวีก็แย้มสรวลตอบกลับ  ดวงเนตรกลมโตนั้นสุกสกาวดั่งดาวพราวแสง  พระนางรู้ว่าคนที่รอคอยนั้นนำดวงใจเปี่ยมด้วยรักมาหยุดอยู่เบื้องหน้าพระพักตร์แล้ว ภูวิษะเจ้าสมฤดียิ่งนัก  มิต้องเอ่ยความนางเดียวในดวงหทัยก็เข้าใจความหมาย  มิเสียแรงที่เฝ้ารอคอยจนถึงวันนี้   วันที่นางเติบใหญ่เปลี่ยนจากเด็กน้อยมาเป็นสาวสะพรั่งเต็มวัย  จากดอกไม้ตูมค่อยๆ แย้มผลิกลีบเบ่งบานช้า เช่นเดียวกับดวงหทัยของพระองค์  ที่ค่อยๆ ถูกเติมเต็มไปด้วยวันเวลาทีละน้อยจวบจนสิ้นเวลาแห่งการรอคอย   นาคเจ้าทรงทราบดีว่าพระทัยของมหิตาเทวีตรงกับพระองค์  ดังท่วงทำนองของเครื่องดนตรีต่างประเภท  แต่สอดประสานเคล้าคลอไปด้วยกันจนเกิดเป็นทำนองไพเราะเสนาะหูยิ่งนัก     แต่มีสิ่งหนึ่งที่ภูวิษะเจ้ามิได้ทรงทราบในเวลานั้น  ยังมีดวงใจของหญิงสาวอีกนางหนึ่งที่เต้นไม่เป็นส่ำ  เมื่อพบพักตร์พระองค์เช่นเดียวกับมหิตาเทวี   ยามนั้นดวงตาหวานซึ้งของกุสุมาลย์ส่องแสงราวมีหมู่ดาวประกายพรึกปรากฏอยู่ภายใน  ใจหนึ่งก็ตื่นเต้นประหลาดล้ำ  ไม่นึกฝันว่าสิ่งที่เคยรับฟังจากเทวีน้อยที่ตนคอยดูแลอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจะเป็นจริงขึ้นมา  อีกใจหนึ่งก็ชื่นชมในท่วงท่าองอาจพิลาสล้ำของพญานาคราชยิ่งนัก... +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 00:04:45 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 16:13:56 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:12:25

ความคิดเห็นที่ 3   ตอนที่ 16 บุรุษผู้โอหัง            เคียงฟ้านั่งตัวเกร็งอยู่ในวงอาหารเย็นจนเพื่อนๆ สังเกตเห็น  ก็จะไม่ให้เกร็งได้อย่างไรเล่าเมื่อหล่อนถูกดวงตาทรงอำนาจคู่นั้นจับจ้องอยู่ตลอดเวลา   เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว  หญิงสาวถามตนเองอย่างไม่เข้าใจ  เจ้าภูวิษะคนนั้นผูกใจเจ็บอะไรหล่อนนักหนา  บางครั้งเขาก็มีสีหน้าเศร้าคล้ายมีเรื่องอยากบอกกล่าว  แต่พอเคียงฟ้าหันไปสบตาเขากลับแสดงท่าทางยโสเย่อหยิ่งใส่หล่อนจนถูกมองหงุดหงิด                เมื่อตอนบ่ายแก่ๆ ก็เช่นกันกิจกรรมรับน้องเสร็จสิ้นเพียงแค่ครึ่งเช้าของวันที่สองเท่านั้น   จากนั้นก็ปล่อยให้น้องๆ ทุกคนพักผ่อนกันตามสบาย  หล่อนเลี่ยงตัวจากกลุ่มพวกผู้หญิง  ที่เอาแต่จับกลุ่มพูดคุยเรื่องเจ้ารูปงามทั้งสองไปเดินเล่น    ร่างบางเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ บนทางเดินเขียวขจี   ไร่เหมวัตนั้นใหญ่โตเกินจำนวนผู้คนที่อาศัยอยู่  แม้จะถูกเพิ่มเติมด้วยนักศึกษาน้องใหม่อีกเกือบสี่สิบชีวิตก็ตามที   แต่ก็ยังเหลือมุมสงบอีกมาก   เคียงฟ้ามาหยุดยืนมองเรือนริมน้ำอันว่างเปล่าไร้ผู้คน   ทั้งที่เมื่อตอนเที่ยงนี้ร่างสันทัดของใครบางคนยังนั่งเอนกายอยู่ตรงนี้                "เมี้ยว...ว" เสียงร้องดังขึ้นข้างตัวเมื่อหันไปมองก็พบว่าเป็นเจ้าตัวขาวขนปุยนั่นเอง  มันกำลังเอาหัวกลมๆ เหมือนซาลาเปานั่นถูขาหล่อนอยู่  ท่าทางเหมือนต้องการผูกมิตรด้วย              "อ้าว?" หล่อนย่อกายลงอุ้มมันขึ้นมา              "วันนี้มาให้อุ้มเองเลยเหรอ? ว่าแต่ตัวนี้ชื่ออะไรน้า...หน้าเหมือนกันไปหมดเลย  อุ๊ย! ตาสองสีด้วย" ไม่นานนักหล่อนก็เห็นแมวสีเดียวกันตัวอื่นๆ อยู่ในบริเวณนั้นอีกสี่ห้าตัว   ทำเอาหญิงสาวนึกขำขึ้นมา              "ได้การล่ะ....เจ้าเหมียวฉันจับแกเป็นตัวประกันล่อพี่เจ้ามาดีไหม?" ว่าแล้วก็ขำจนเผลอหัวเราะออกมา              "รู้ไหมสาวๆ เขากำลังหาทางกันอยู่เลย   เห็นหน้าแกปุ๊บฉันนึกแผนนี้ขึ้นมาได้เลยล่ะ"              ระหว่างที่หล่อนกำลังขบขันกับความคิดของตนเองอยู่นั่น  แมวขาวพวกนั้นก็พากันโก่งตัวจนขนฟูแล้วขู่ฟ่อขึ้นมา  ในขณะที่เจ้าตัวตาสองสีที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นก็ดิ้นรนเป็นการใหญ่  เหมือนตกใจกลัวบางสิ่งจนต้องหนีไปให้พ้นบริเวณนั้น เคียงฟ้าทนแรงดิ้นถีบของมันไม่ไหวจำต้องปล่อย   ข้างเจ้าตัวดีนั้นพอดิ้นหลุดก็วิ่งหนีไปแบบไม่คิดชีวิต   จนหญิงสาวอุทานออกมาด้วยความเจ็บ  เมื่อยกแขนขึ้นมาก็พบรอยถลอกเป็นทางยาวมีเลือดไหลซึมออกมาด้วย  หล่อนความงุนงงกับอากัปกิริยาของแมวแต่ยังไม่ทันได้คลายความสงสงสัย   เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาทางด้านหลัง              "ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เขามีแผนจับผู้ชายกันแบบนี้แล้วรึ?"     น้ำเสียงนั่นราบเรียบแต่คำพูดดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง  เคียงฟ้าหันขวับกลับไปจ้องต้นเสียงทันที  ร่างโปร่งในชุดกางเกงเตี่ยวสามดูก[3]ยาวกรอมขาทอลายประณีต กับเสื้อฝ้ายคอจีนสีหม่น  แค่มองก็รู้ว่าสั่งตัดมาเฉพาะมิใช่หาซื้อได้ทั่ว   ที่สำคัญไปกว่านั้นหล่อนคิดว่าเขาเหมาะเสื้อผ้าแบบนี้   แต่คนสูงสง่านั่นหาได้พูดจาระรื่นหูเหมือนรูปกายชวนมองนั่นเลย              "คุณพูดอะไรน่ะเจ้าภูวิษะ!!?" ผู้ชายอวดดีคนนั้นไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ได้ตอบคำถามแต่ย่อตัวลงมานั่งข้างหล่อน              "ได้แผลเลยรึ? " ชายหนุ่มผู้ทรงศักดิ์จับข้อมือหล่อนขึ้นมาดู  แต่หญิงสาวสะบัดมือหนีทันที              "เจ้าคะ...ในสังคมของเจ้าเขาไม่มีใครบอกเลยเหรอคะ ว่าไม่ควรจับมือถือแขนผู้หญิงง่ายๆ แบบนี้"              หล่อนจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ   คิดว่าจะได้เห็นแววตาเอาเรื่องกลับมา   ทว่าผลออกมาตรงกันข้ามนอกจากเจ้าภูวิษะจะไม่ถือสากับคำพูดนั้นแล้ว   ริมฝีปากบางสีระเรื่อนั่นยังระบายรอยยิ้มอ่อนออกมา  [3] เตี่ยวสามดูก คือ เตี่ยวยาวที่ใช้ผ้าสามชิ้นเย็บเข้าประกอบกันจึงมีแนวตะเข็บสามแนว เรียกว่าเตี่ยวสามดูก  ถ้าหากคนสวมตัวอ้วนใหญ่ก็จะเพิ่มผ้าเข้าไป เป็นเตี่ยวห้าดูก เป็นต้น     แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 00:03:19 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:19:25

ความคิดเห็นที่ 4 "หากนั่นเป็นการเชิงชู้สาวล่ะก็ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง   เราแค่จะพิศดูรอยแผลเท่านั้น" "ไม่ต้องหรอกค่ะ...แค่แผลถลอก" หญิงสาวบอกตนเองว่าอย่าไปสนใจสีหน้ากวนประสาทนั่น   "ไปล้างแผลหน่อยก็ดี....ไม่คิดว่าเจ้าแมวนั่นจะทำให้...คุณได้เลือด" ยามนี้สายตาที่ส่งมานั้น ฉายแววห่วงใยตรงกันข้ามกับคำพูดเชือดเฉือนพวกนั้น "เป็นผู้หญิงได้แผลไปจะไม่งาม..." "...." หญิงสาวขมวดคิ้วถามตนเองว่าเขาจะมาไม้ไหน   เมื่อแรกก็ว่ากล่าวหล่อนด้วยถ้อยคำเผ็ดร้อน  แต่ตอนนี้กลับแสดงความห่วงใยอ่อนโยนจนสัมผัสได้ "แมวพวกนั้นมันกลัวเรา...แต่ไม่คิดว่ามันจะตกใจจนทำให้คุณได้แผล" "หึ...สัตว์มันไวต่อความรู้สึกค่ะ  บางคนไม่น่าคบมันก็ไม่ชอบน่ะสิคะ....ว่าแต่เจ้าเคยแกล้งอะไรพวกมันล่ะสิ  ถึงได้กลัวฝังใจ" หล่อนอดที่จะเหน็บแหนมเขาไม่ได้  แต่คนตรงหน้ากลับทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน "มันกลัวด้วยสัญชาติญาณ ไม่ว่าสัตว์อะไรก็ไม่กล้าเข้าใกล้เราทั้งนั้นเว้นแต่...งู" "ทำไมล่ะคะ? " หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นมาด้วยความฉงน "เพราะสัตว์อื่นได้กลิ่นงูจากร่างเรา" "คุณเลี้ยงงู ? " เขาไม่ได้ตอบคำถามในทันทีแต่จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาหล่อน  จนหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความเขินอาย "จำไม่ได้รึ?  งูสีขาวตัวใหญ่มันชื่อจิตตะ " "....จิตตะ...." เคียงฟ้าทวนคำมันช่างบังเอิญเหลือเกิน  งูเผือกในความฝันของหล่อนก็ชื่อนั้น "ใช่....งูของเราชื่อจิตตะ เราเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวแม่ของมัน" เขาขยายความให้ "ฉันไม่เคยรู้นี่คะว่าเจ้าเลี้ยงงู  จะไปจำได้ยังไงล่ะคะ? เจ้าลืมไปหรือเปล่าเจ้าไม่เคยเล่าให้ฉันฟังสักหน่อย...ไม่สิ...เราไม่เคยคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวด้วยซ้ำ" สิ้นประโยคหญิงสาวอยากจะบอกว่าหล่อนคิดไปเอง  ว่าเห็นความผิดหวังในดวงตาคู่นั้น "นั่นสิเราไม่รู้จักกันนี่นะ" ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง   แล้วเดินจากไปทิ้งให้หล่อนยืนงงอยู่ตรงนั้น ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ หญิงสาวฝืนใจรับประทานอาหารให้เสร็จโดยไว   แล้วขอตัวกลับเข้าบ้านพักโดยอ้างว่าต้องการพักผ่อน  แท้จริงแล้วหล่อนทนสายตาคมกล้าที่จ้องมาไม่ได้ต่างหาก   มันสร้างความรู้สึกอึดอัดกระอักกระอ่วนทั้งที่หล่อนไม่ได้ทำความผิดอันใด   แต่เมื่อเหลียวมองไปทีไรก็พบสายตาตัดพ้อของเจ้าภูวิษะมองตอบมา   เป็นคนอื่นอาจจะบอกว่าหล่อนคิดมากไปเอง   แต่ใครจะรู้ดีกว่าเคียงฟ้ากันเล่า   หญิงสาวมีอาการปั่นป่วนในช่องท้อง  หัวใจก็เต้นไม่เป็นส่ำ  อาการนี้จะเป็นเกิดเพราะอะไรนั้นหล่อนก็ตอบไม่ได้   รู้แต่เพียงว่าต้นเหตุคือผู้ชายคนนั้น "ยัยฟ้านี่พิลึก จะรีบไปไหนของเขาน่ะ" มิรันตีมองตามร่างเพื่อนที่เดินลิ่วออกไปจากวงข้าว "ยังไม่สบายอยู่หรือเปล่า?" เพื่อนอีกคนทักขึ้นมา   "คงงั้นมั้ง ไม่รู้สิ  เมื่อกี้ก็ยังเห็นดีๆ อยู่นี่" หล่อนไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านั้น "เดี๋ยวเอายาไปเผื่อฟ้าหน่อยดีไหมแอน" "โอ้ย ยัยฟ้าน่ะเหรอจะเป็นอะไร   มองผู้ชายจนอิ่มน่ะสิถึงได้กินอะไรไม่ลงแล้ว  เมื่อกี้ไม่เห็นหรือไงกินข้าวไปนั่งมองเจ้าภูวิษะไป  โธ่เอ้ย...เห็นหงิมๆ ที่แท้ก็เล็งไว้เหมือนกัน" เจ้าหล่อนแสดงอาการไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง  จนเพื่อนๆ ต้องเบือนหน้าหนี  ในขณะที่อีกคนแกล้งแหย่มิรันตีขึ้นมา "แอนเจ้ามองมายิ้มเร็ว" เท่านั้นแหละหล่อนเลิกทำหน้าหงิก แล้วเปลี่ยนมาเป็นยิ้มหวานขึ้นมาทันที  จนกระทั่งรู้ตัวว่าถูกหลอกจึงหันมาตีแขนเพื่อน "นี่ยัยนิ่มหลอกฉันเหรอ?" แล้วทั้งกลุ่มก็ส่งเสียงหัวเราะกันยกใหญ่ เคียงฟ้ากลับมาถึงเรือนพักหลังน้อย  หล่อนควานหายาดมมาดมอยู่พักใหญ่  ก่อนจะถอนหายใจออกมาดังๆ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง  พลางถามตัวเองว่าเป็นอะไรไปถึงได้ติดใจสายตาผู้ชายคนนั้นเหลือเกิน   เมื่อตอบตนเองไม่ได้หญิงสาวก็ส่ายหน้าสลัดความคิดนั้นทิ้งไปแล้ว  และพยายามข่มตาลงนอนเป็นนานกว่าที่หล่อนจะหลับได้ เพราะความรู้สึกต่างๆ มันตีซ้อนกันขึ้นมาจนยุ่งเหยิงไปหมด ความรู้สึกสงบยามหลับยังดำเนินไปได้ไม่เท่าใดนัก  พลันได้ยินเสียงอื้ออึงเหมือนผู้คนพากันส่งเสียงด้วยความสับสนและตกตะลึง   เรียกเอาความสนใจของเคียงฟ้าขึ้นมา  เบื้องหน้ามีชายหนุ่มรูปงามหมดจดแต่งกายประหลาดนักแลดูคล้ายคนโบราณ  แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้หล่อนตะลึงพรึงเพริดเกินไปกว่า  ใบหน้าคมเข้มนั้นพิมพ์ประพายเดียวกันกับเจ้าภูวิษะกำลังจ้องมองมาที่หล่อน  หัวใจของหญิงสาวเต้นดังจนได้ยินออกมานอกอก   'นี่เราฝันไปเหรอ?' หล่อนถามตนเองพลางยกมือขึ้นทาบอก   จากนั้นจึงพบว่ามืองามนั้นผิดแผกแตกต่างไปจากมือตนเอง  แหวนทองยอดมณีวงใหญ่เท่าหัวแม่โป้งประดับอยู่บนนิ้ว   อีกทั้งยังกำไลทองสลักลายเถาไม้เลื้อยอีกหลายวง  เมื่อก้มมองดูตนเองก็พบว่าเสื้อผ้าที่นุ่งห่มอยู่นี้   ไม่ใช่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่เคยใส่อยู่เป็นประจำ  แต่เป็นภูษาชิ้นงามสีเขียวอมฟ้าเกาะพันอยู่แค่ทรวงอก  ปล่อยเว้นให้ช่วงเอวคอดกิ่วเปลือยเปล่าเผยผิวนวล  บนร่างยังมีทับทรวงเส้นใหญ่สีทองอร่าม  ประดับไปด้วยแก้วมณีสีเขียวแซมสลับลายทอง  อวดอยู่โฉมอยู่บนลำคอพาดยาวมาถึงอกอูม    ท่อนล่างจึงเป็นผ้าลายทอเล่นสีโทนเขียวแต่คนละเฉดกับท่อนบน   เคียงฟ้าพบว่าตนเองนั่งอยู่บนตั่งสีทองพื้นไม้ด้านบนตั่งทาสีแดงดังชาด  ถัดออกไปข้างกายมีหญิงสาวแปลกหน้าอีกสองคนนั่งอยู่เคียงข้างฝั่งละคน  คนแรกนั้นนั่งอยู่ด้านขวาดวงหน้าหวานผุดผาดดังเดือนแสงฉายส่องหล้า  กิริยานุ่มนวลอ่อนช้อยแม้ยามตกใจ  ตรงกันข้ามกับหญิงที่นั่งอยู่ข้างตั่งฝั่งซ้าย  หญิงนางนี้เกล้าผมขึ้นเป็นมวยแล้วปักปิ่นเรียบๆ ประดับ   ดวงหน้าไม่งดงามเท่านางคนแรกแต่โดดเด่นด้วยคิ้วเข้มหนาดังบุรุษกับดวงตาสุกใส   หญิงสาวจำได้ว่าเคยเห็นพวกหล่อนในความฝันก่อนหน้านี้    แต่ก่อนที่หล่อนจะตกตะลึงอึ้งค้างไปนานกว่านี้   เสียงผู้คนก็ฮือฮาขึ้นมาอีกเมื่อบุรุษผู้นั้นกล่าวขึ้นมาว่า "ข้ายังมิอาจเข้าพิธีสยุมพรกับพระธิดามหิตาเทวีได้" สิ้นคำนั้นดวงใจของเคียงฟ้าปวดแปล่บ จนต้องถลันกายไปด้านหน้า   ท่ามกลางเสียงวิจารณ์มากมายหญิงสาวสั่นไหวจนแทบทรงกายไว้ไม่อยู่   น้ำอุ่นไหลเอ่อคลอขอบตาจนต้องส่งสายตาตัดพ้อไปยังเขาคนนั้น "เพราะเหตุใดเล่า? ในเมื่อเจ้ามาเข้าพิธีคัดเลือกราชบุตรเขยเอง  แล้วไยจึงปฏิเสธลูกข้า   มหิตามีสิ่งใดให้เจ้าติติงได้" สุรเสียงตวาดด้วยโทสะของกมุทรามหาเทวีดังกังวานขึ้นสยบทุกเสียงในท้องพระโรง   "นั่นสิทำไม?" เสียงที่สองเป็นสุรเสียงของพระบาทเจ้าสิทธเสณ  ที่เพิ่งหลุดจากอาการตกพระทัยตรัสถามขึ้นมาบ้าง "หามิได้พระเจ้าข้า" บุรุษรูปงามทรุดกายคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพนมมือขึ้นไหว้เหนือศีรษะ "พระธิดามิมีสิ่งมีสิ่งใดด้อยเลยแม้แต่น้อย  ทรงเลอลักษณ์ทุกประการ  หากแต่กระหม่อม...." "ทำไม?" พระแม่เจ้ากมุทราตรัสขึ้นแทรกด้วยความร้อนพระทัย "เมื่อแรกนั้นกระหม่อมต้องการอาสามาเป็นทหารถวายการรับใช้ใต้เบื้องพระยุคลบาท  จึงต้องการดำเนินเจตนาเดิม  บัดนี้จุมภะปุระมีศึกรบติดพันกับเมืองเวสารัชที่รุกมาเหนือแม่น้ำแล้ว  ข้าพระองค์ขันอาสาไปปราบศึกหากได้ชัยกลับมาจึงขอเข้าพิธีสยุมพรกับพระเทวี   ทั้งที่เพื่อพิสูจน์ตนว่าคู่ควรกับพระธิดาอีกด้วย"  ดวงตาคมกล้าคู่นั้นส่องประกายหมายมาดออกมา  มหิตาเทวีจึงค่อยแย้มสรวลออกมาได้ "แล้วถ้าแพ้เล่า? อย่างนี้น้องข้ามิต้องค้างเติ่งรอเจ้าอยู่บนตั่งไปเรื่อยรึ?" สุรเสียงที่ดังแทรกขึ้นมานั้นเป็นของพินทุมณีเทวีพระภคินีของมหิตาเทวี  ที่เสด็จมานั่งประทับอยู่ที่บัลลังก์ทองอีกด้าน   แต่บุรุษที่ทรงตรัสถามมิได้ตอบคำ  อีกทั้งมิได้เหลือบตามองไปที่พระนางอีกด้วย "พินทุมณี  นี่มิใช่กิจสตรีจงเก็บถ้อยคำของเจ้าไปเสีย"  เมื่อพระบาทเจ้าสิทธเสณตรัสเช่นนี้  พระธิดาพินทุมณีจึงจำต้องเก็บโอษฐ์ไปด้วยพระพักตร์งอง้ำ "เจ้ามีความมั่นใจอันใด  จึงกล้าประกาศเช่นนี้" "กระหม่อมมีความรักในแผ่นดินจุมภะเช่นเลือดในกาย  และจงรักปักใจแน่วแน่กับพระธิดามหิตา  การศึกครั้งนี้กระหม่อมทุ่มเทด้วยชีวิต" ไม่มีผู้ในส่งเสียงวิพากษ์ขึ้นมาอีก  แม้แต่พระบาทเจ้าเองก็ยังนิ่งอึ้งดำริชื่นชมในพระทัย "ดี! ถ้าอย่างนั้นข้าจะแต่งเจ้าเป็นแม่ทัพนำทัพไปพิชิตศึกเวสารัช   จงนำชัยกลับสู่จุมภะปุระเถิดภูวิษะ!!"   ประกาศิตตรัสลงมาพร้อมตำแหน่งจอมทัพ  นำความรู้สึกต่างๆ ผิดแผกแตกต่างกันมาจู่โจมผู้คนในท้องพระโรง   ไม่ว่าจะเป็นพินทุมณีเทวีซึ่งเบิ่งเนตรค้างอยู่ยามนั้น   พระแม่เจ้ากมุทราฉายแววเนตรชื่นชมออกมาไม่ต่างกับพระบาทเจ้าสิทธเสณ  ในขณะที่นางงามบนตั่งทองนั้น  นั่งนิ่งสบประสานสายตากับบุรุษผู้อาจหาญ  ดังดวงฤทัยได้ประสานกันเป็นดวงเดียวกันแล้ว  เจ้าของนามภูวิษะคลี่รอยยิ้มเยื้อนส่งมาตรงมายังโฉมสคราญแทนถ้อยถวิลหา  แววตานั้นก็กล่าวขานจำนรรจาต่อกันโดยมิต้องเอื้อนเอ่ยวจี   พระนางก็เข้าพระทัยในทันที "ข้าจะรอท่าน  ภูวิษะของข้า" เคียงฟ้าในร่างมหิตาเทวีเอ่ยออกมาแผ่วเบา +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 16:21:43 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:21:04

ความคิดเห็นที่ 5 "คิดว่าคนยโสโอหังนั่นจะนำชัยกลับมาสู่จุมภะปุระจริงๆ รึ? มหิตาน้องพี่" ถ้อยคำนั้นทำให้พระขนิษฐาของพินทุมณีเทวีต้องเบิกดวงเนตรกลมโตนั้นค้างไว้   ด้วยไม่เข้าพระทัยถึงพระเสาวนีย์     "เสด็จพี่หมายความว่าอย่างไรเพคะ?" มหิตาเทวีทรงประหลาดพระทัยมิใช่น้อย   เมื่อพินทุมณีเทวีเสด็จมาหาตั้งแต่แสงนภายังฉายอ่อน   ยามปรกติแล้วพระภคินีมิค่อยได้เสด็จมาถึงตำหนักของพระองค์   หากมีพระประสงค์อันใดก็จะส่งนางกำนัลรับใช้ให้ทูลเชิญเสด็จไปพบ "ก็หมายความตามที่ถามอย่างไรเล่า?  เจ้านี่ช่างเข้าใจเชื่องช้าดังเคยต้องให้ข้าพูดซ้ำหรือ?" "หม่อมฉันไม่เข้าพระทัยจริงๆ เพคะ  ว่าตรัสถึงผู้ใด" พระขนิษฐาลุกขึ้นทูลดำเนินไปประทับบนตั่ง   "โธ่เอ๋ย....น้องเรา" พินทุมณีเทวีถอนหทัย  ในขณะที่นางกำนัลของพระองค์ลอบหัวเราะขบขัน  แต่เมื่อศรีดาราเห็นเข้าก็ถลึงตาจ้องมอง  จนอีกฝ่ายชักเกรงเพราะรู้ฤทธิ์เดชนางแก่นกะโหลกผู้นี้ดี  จึงจำต้องนิ่งเงียบไม่กล้าหัวเราะอีก "ข้าหมายความถึงว่าที่สวามีของเจ้าน่ะสิ" "ท่านภูวิษะน่ะหรือเพคะ?"  มหิตาเทวีตรัสถามในขณะที่กุสุมาลย์ประคองจอกเสวยถวายแด่พระพี่นาง "จะมีใครเสียอีกล่ะ" ทรงรับจอกมาจิบเสวยเล็กน้อย ก่อนจะส่งให้นางบัวลออนางกำนัลคนโปรดที่ติดตามมาแต่ตำหนักนั้นรับไป "ไฉนเสด็จพี่ตรัสเช่นนั้นเล่าเพคะ  น้องมิเห็นว่าภูวิษะผู้นั้นจะแสดงตนใหญ่โตโอหังอันใดเลย  เสด็จพี่เข้าพระทัยผิดไปหรือเปล่าเพคะ?" "น้องพี่เจ้านี่ช่างไร้สายตามองคนจริงหนอ   ถึงขนาดปฏิเสธการเข้าสยุมพรกับเจ้าแต่ขอไปรบก่อน นี่มิใช่ประกาศว่าต้องการตำแหน่งจอมทัพ ส่วนเจ้านั้น...เป็นแค่บำเหน็จกระนั้นหรือ?" นางกุสุมาลย์ที่เคยเยือกเย็นนักฟังดำรัสนี้เข้ายังต้องนิ่งอึ้ง  และหันมองดูสหายร่วมตำหนัก ก็พบว่าศรีดารานั้นทำหน้านิ่วคิ้วขมวดดังคนปวดท้อง "ขอบพระทัยเสด็จพี่ทรงกังวลแทนน้อง  แต่น้องกลับคิดว่า...เขาตั้งใจสร้างผลงานให้เป็นที่ประจักษ์ก่อนที่จะเข้าพิธีสยุมพรกับน้อง  จะได้ไม่มีผู้ใดจับจ้องตำหนิว่าไร้ศักดิ์สกุลมากกว่าเพคะ" พระขนิษฐาผู้ทรงสิริโฉมแย้มสรวลพลางตรัสตอบนุ่มนวล แต่กระนั้นก็ทำให้พระพี่นางพินทุมณีพระพักตร์ขึงตึงด้วยความไม่พอพระทัยขึ้นมาได้  ส่วนนางศรีดาราฟังแล้วต้องยิ้มเย้ยออกมาด้วยความชอบใจโดยไม่ปิดบังอารมณ์  จนนางบัวลออที่นั่งอยู่แทบบาทพระเทวีแห่งตนนั้นถลึงตาโตเข่นเขี้ยวตอบโต้กลับไป "เจ้านี่ช่างมองผู้ใดก็ดีงามไปหมด  ถ้าอยากจะเชื่ออย่างนั้นก็ตามใจ  แต่ระวังตัวไว้เถิดชายผู้นั้นไม่มีใครรู้เป็นผู้ใดมาจากไหน  อาจจะมุ่งมาที่จุมภะเราด้วยมีจุดประสงค์อื่นใดแอบแฝง" เมื่อหยอดเชื้อไฟไปในคำดำรัสได้  พินทุมณีเทวีก็แย้มสรวลออกมา ในแววเนตรนั้นหาได้เป็นห่วงพระน้องยาดังคำกล่าวไม่ "เพคะ  น้องจะระวัง" มหิตาเทวีเฉยชากับถ้อยดำรัสร้อนบาดหูของภคินีมาแต่เยาว์วัย  สิ่งใดที่ไม่น่าจดจำก็ทรงปล่อยผ่านแล้วผ่านเลย  หาได้ถือสาเก็บถ้อยคำของพินทุมณีเทวีมาเป็นทุกข์ไม่  ครั้งนี้ก็เช่นกันเมื่อแสดงองค์ไม่รู้ร้อน  และยังคงจำนรรจาไปเรื่อย พระพี่นางเมื่อมิได้ดังพระทัยหมายก็ทรงเบื่อหน่ายไปเอง "ถ้าเจ้าว่าอย่างนั้นพี่ก็เบาใจ งั้นข้าจะกลับล่ะ..ว่าแต่...ศรีดาราเป็นอย่างไรบ้าง? ปฏิบัติตนให้เข้ากับระเบียบในรั้วในวังได้แล้วหรือยัง? เข้ามาอยู่ในตำหนักก็นานนมแล้วนี่" ทรงเอ่ยถึงนางศรีดาราแต่  มิได้ชายพระเนตรมองไปที่เจ้าของชื่อเลย  พินทุมณีเทวีนั้นหาได้โปรดปรานในนิสัยแข็งกร้าวไม่ยอมใครของศรีดาราไม่  เพราะนางมักจะออกหน้ารับแทนมหิตาเทวี  ที่เป็นพระสหายร่วมชั้นเรียนมาแต่เล็กแต่น้อย  และติดที่ว่าศรีดาราเป็นบุตรตรีคนเดียวของขุนพลมหัทธนะ  จึงมิอาจทำอะไรได้ถนัดถนี่นัก "เพคะ พี่ศรีดาราเป็นคนเรียนรู้รวดเร็ว   จดจำกฎระเบียบต่างๆ ได้แม่นยำนัก" "จำได้แต่ปฏิบัติได้ดีหรือไม่....ข้าได้ยินว่าขาดความสำรวมจนเสด็จแม่ตรัสติติงไปเมื่อไม่นานนี้มิใช่หรือ?" ตรัสไปพลางเหลือบปลายพระเนตรมองนางศรีดาราไปพลาง "ขาดๆ เกินๆ อย่างนี้ให้บัวลออมาช่วยสอนให้เอาไหมล่ะ?  นางกำนัลของข้านั้นอบรมมาดีนัก  คงดัดจริตจะก้านนางศรีดาราให้งามได้" "ขอบพระทัยเพคะ  หากบัวลออมาแล้วผู้ใดจะรับใช้เสด็จพี่ได้ถูกพระทัยเท่านางกันเล่าเพคะ  อีกทั้งที่นี่ยังมีพี่กุสุมาลย์ที่คอยดูแลสอนระเบียบให้ได้อยู่ทั้งคน   เสด็จพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเพคะ" เมื่อมหิตาเทวีปฏิเสธดังคาดหมาย  พระภคินีพินทุมณีจึงมิรั้งรออยู่ต่อ "ก็ดี...ถ้าอย่างนั้นข้ากลับก่อนนะน้องพี่" ตรัสแล้วก็ลุกขึ้นเสด็จดำเนินไป  นางบัวลออและนางกำนัลอื่นๆ อีกสองสามคนที่ตามมาเป็นขบวนก็  จึงคลานเข่าตามไปถึงบานทวารแล้วจึงค่อยลุกขึ้นก้าวตามพระธิดาพินทุมณีไป "น้อมส่งเพคะ" พระเทวีเจ้าของตำหนักเสด็จดำเนินส่งจนพระพี่นางลับบานทวารไปแล้ว   จึงค่อยย้อนกลับมาประทับบนตั่งดังเดิม   "พระเทวีเพคะ" นางศรีดารารีบคลานเข่าเข้ามาอยู่เบื้องหน้ามหิตาเทวี  แล้วกุมหัตถ์พระนางเอาไว้ "อย่าไปฟังพระพี่นางนะเพคะ  นี่คงโดนนางบัวลออเท็จทูลอะไรให้พระทัยไม่สงบอีก  จึงเสด็จมาหาเรื่องถึงที่นี่ได้" "ไม่มั้ง...คิดมากไปหรือเปล่าพี่ศรีดารา   เสด็จพี่คงเป็นห่วงเราจริงๆ นั่นแหละ  ก็เรากำลังสยุมพรกับชายแปลกหน้าในสายพระเนตรเสด็จพี่นี่นะ" ตรัสไปก็ทรงแย้มยิ้มสรวลอย่างสบายพระทัย   จนศรีดาราอ่อนใจและคิดไปว่าพระเทวีของนางไม่ทันพระภคินีตามเคย "แต่ว่า..." "เสด็จพี่ภูวิษะ...ต้องนำชัยชนะกลับมาสู่จุมภะปุระได้แน่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่ศรีดารา" ดวงพระเนตรยามตรัสถึงบุรุษที่ทรงถวิลหานั้น  ส่องประกายแวววับฉายแสงแห่งความสุขจนเห็นได้ชัด   "หม่อมฉันก็หวังเช่นนั้น  แต่การศึกการสงครามนั้นเอาแน่เอานอนมิได้   แล้วยิ่งท่านภูวิษะคนนั้นแลดูสะโอดสะอง  ผิวพรรณผุดผ่องดั่งคนไม่เคยกรำแดดเสียด้วยซ้ำ  ท่วงท่าประดาบเป็นอย่างไรเราก็มิเคยได้แลเห็น   พ่อของหม่อมฉันยังมิอาจคะเนผลศึกครั้งนี้ได้เลย" พูดไปก็หวั่นใจเกรงว่าหากพ่ายศึกเวสารัชนี้  พระธิดาของนางคงต้องแบกพระพักตร์กล้ำกลืนฝืนทน  ให้พินทุมณีเทวีและพระภคินีองค์อื่นๆ กล่าวถ้อยคำย้ำซ้ำให้เจ็บหทัยเป็นแน่ "ต้องชนะสิ...เสด็จพี่ของข้าตรัสสิ่งใดแล้ว  ย่อมเป็นไปตามนั้นเสมอมิเคยผิดคำพูด" ศรีดาราฟังพระดำรัสแล้วก็ต้องแปลกใจ   ด้วยว่ามิเคยเห็นภูวิษะผู้นั้นได้ใกล้ชิดตรัสสิ่งใดเป็นการส่วนตัวกับพระเทวีเลยด้วยซ้ำ   "ใช่เพคะ  ท่านภูวิษะต้องชนะแน่นอนเพคะ  บุรุษผู้คุ้มครองจุมภะปุระไม่มีทางพ่ายแพ้ผู้ใดเป็นแน่  ระหว่างนี้ทรงเตรียมวรกายให้งดงามสมกับจะเข้าพิธีสยุมพรกันดีกว่านะเพคะ  พอท่านภูวิษะกลับมาจะได้ตะลึงในความงามของพระเทวีว่าทวีขึ้นเท่าใด"   กุสุมาลย์แทรกสำทับขึ้นมาด้วยใบหน้าเปี่ยมด้วยรอยยิ้ม  แววตาฉายความมั่นใจมิผิดอันใดกับมหิตาเทวีเลยแม้แต่น้อย   ทำให้ศรีดาราประหลาดใจยิ่งนัก   แต่ครั้งจะเอ่ยถามนางกำนัลโฉมงาม  ก็ชักชวนพระเทวีสวนเสไปเรื่องการประทินโฉมไปเสียแล้ว   จึงได้แต่มึนงงสงสัยอยู่ผู้เดียว  แต่ชั่วประเดี๋ยวก็ปรับตัวเข้ากับหัวข้อสนทนาได้และลืมเลือนเรื่องนี้ไปในที่สุด [จบตอนที่16] +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 23:57:31 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 16:24:02 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:23:16

ความคิดเห็นที่ 6 คุยกับคนอ่าน jeansbubble : มหิตาเทวีเลิกร้องไห้แล้วค่ะ คุณนาคกลับมาแล้ว ดีแอน : ตรีภูมิฮาดีค่ะ จุดที่ชอบคือเขาคบหาเพื่อนได้โดยที่เพื่อนไม่ต้องปรับตัวมาก ยอมรับในสิ่งที่เพื่อนเป็น เต็มล้าน : กลับมาวันศุกร์เหมือนเดิมแล้วค่ะ ศุกร์ที่แล้วคนเขียนป่วยค่ะ ลูนาติก : คู่นี้จองกันไว้แล้ว ไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ หรอกค่ะ goldensun : คุณนาคไปเรียนต่อเมืองนอก เอ้ย ไปเรียนที่สำนักท่านพราหมณ์จารย์ท่านหนึ่งเพิ่งกลับมาค่ะ oss_9 : ช่วงนี้กินยาเป็นกำเลยค่ะ แอบเซ็ง เวลาไม่ป่วยก็ไม่ป่วยเลย เวลาป่วยก็ดันป่วยพร้อมกันหลายโรคค่ะ N_Foxtrot : โฮะ โฮะ เดาผิดค่ะ nonghippo : ขอบคุณค่ะ ชมซะตัวลอย mimny : คุณภูฯ ถูกเด็จป๋าส่งไปเรียนต่อ ร.ร.เดียวกับ คุณวิมุตตินั่นแหละค่ะ เลยหายไป 3 ปี เพลิดเพลิน : เป็นๆ หายๆค่ะ  แต่สงสัยต้องไปตรวจภายในบ้างแล้ว MOMIJI_99 : จริงค่ะ! ผู้ชายหุ้มมิดขึ้น ผู้หญิงนุ่งน้อยชิ้นลง ying_ae : ตอนนี้มาลุ้นคู่นี้กันต่อนะคะ สายลมที่พริ้วไหว : ชอบตรีภูมิเหมือนกันค่ะ ตรงที่รับได้ทุกสถานการณ์ โกมาซุม : ขอบคุณค่ะ มาจากห้องแมวใช่ไหมคะ? It's gonna make sense : งวดที่คนเขียนลาป่วยค่ะ ปวดท้องจนน็อคเลยค่ะ ว่าวปักเป้า : ศุกร์ที่แล้วป่วยค่ะ เลยมาโพสวันจันทร์ ซาเจิ้น (อีกา) :  งวดนี้มาวันศุกร์ตามเดิมค่ะ sasatorn : ตอนใหม่มาแล้วค่ะ สายเดี่ยว โจงกระเบน : ช่วงนี้เดี้ยงด๋อยมากเลยค่ะ สุขภาพไม่ค่อยดี ล่าสุดทำท่าจะเป็นหวัดอีก.. Tyra : แหะ แหะ รูปน้องเผือกกะแอปเปิ้ลนั่นตัดต่อเองค่ะ ดำ..อย่างมีคุณค่า : ขอบคุณที่มาอ่านทุกตอนเช่นกันค่ะ อยู่เป็นเพื่อนกันจนจบเรื่องเลยนะคะ Janet Blue : เดี๋ยวจะลองปรับดูนะคะ Love U like a Love song : ตอนนี้ยังไม่มีฉากชวนจิ้นค่ะ แต่ตอนหน้ามีแน่ะค่ะ FlebilE13 : จะพยายามใช้ศัพท์ง่ายๆ ค่ะ ไม่ชวนงงนะคะ a_jungs : ยังไม่คุ้นโลกมนุษย์ยุคใหม่ เจ้าภูวิษะเลยเชยหน่อยค่ะ Thanks for gift : :  นายฮ้อย แห่ง หงซิ่ง, jeansbubble, พี่อู๊ดกะน้องเหมียว, สายลมที่พริ้วไหว, เต็มล้าน, ลูนาติก, เลิฟ2ซี, สามปอยหลวง, TheMinussa, pedso, goldensun, Pooklook ~ all my heart, oss_9, N_Foxtrot, ขนมดังโงะ, Lady_Thee, Friday Story, mimny, nonghippo, enrich with magic, kiwi@eve, แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว, MOMIJI_99, ying_ae, ข้าวผัดปูใส่โกชูจัง, อีกา, It's gonna make sense, dokmainana, กาลครั้งหนึ่งจนนิรันดร, จิตตะ, Tyra, GTW, Janet Blue, เอริชา, Love U like a Love song, FlebilE13, ยาคูลท์, สาวไทยในอะเดเลด ------------------------------------------------------------------------ ขอเม้าท์หน่อย ตอนแรกว่าจะคุยเรื่อง กางเกงที่คุณผู้ชายในเรื่องนุ่งกันน่ะค่ะ สะดอ,เตี่ยวยาว,เตี่ยวโย้ง ฯลฯ ทว่า...ปรึกษาผู้(แสน)รู้แล้ว เครียดตึ๊บเลยค่ะ  เพราะแต่ละพื้นที่ แต่ละจังหวัด เรียกไม่เหมือนกัน เสียแล้ว ทั้งที่เป็นกางเกงตัวเดียวกันนี่แหละค่ะ เช่น  สะดอ/กางเกงเล/เตี่ยวก้อม/กางเกงผูก เวรละ...จะเมาท์ไปเดี๋ยวพอไปอีกที่ก็จะเรียกไม่เหมือนเดิมโฮๆๆๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นทำให้สับสนกว่าเดิม ...=_="  เลยเอาไว้ก่อนแล้วกันค่ะ แนะนำหนังสือดีกว่า ลัลล้า..ง่ายกว่า เล่มนี้เลยค่ะ ของดีเมืองเหนือ มีภาพสีให้ดูด้วย "ครัวย้องของงาม แม่หญิงล้านนา" โดย วิลักษณ์ ศรีป่าซาง ราคา 290 บาท พิมพ์โดย สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เล่มนี้ซื้อมาโดยบังเอิญ จากร้านขายปิ่นนั่นแหละค่ะ บีบคอซื้อ จะเอาๆๆ เขาเลยจำใจขายให้ ถ้าใครสนใจต้องลองไปติดต่อที่ ม.เชียงใหม่ น่าจะมีขายค่ะ พิมพ์สี่สีตลอดเล่ม มีภาพประกอบที่ง่ายต่อการเข้าใจ อ.วิลักษณ์เล่าเรื่องตลกด้วยค่ะ อ่านไปขำไป เข้าใจง่าย ไม่ได้เล่าอย่างวิชาการ แต่เล่าเหมือนคนเขียนมานั่งเมาท์ด้วยน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 00:10:46 แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 55 00:08:11 แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 55 16:32:40 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:26:52

ความคิดเห็นที่ 7 ภาพภายในเล่มค่ะ ว่าแล้วก็มาดูปิ่นที่ช็อปฯ มาบ้างดีกว่า  ซื้อมาต่างวาระกันค่ะ แต่สะสมอยู่และใช้งานจริง ก็มีปิ่นงอกขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ พวกนี้ทำเลียนแบบของโบราณ มีจำหน่ายอยู่ทั่วไป หาได้ตามล้านนา ซึ่งปิ่นบางอันเอาไว้เสียบโชว์เหน็บๆ ไว้เท่านั้น ใช้งานจริงแบบงัดผมไม่ได้จะหักค่ะ เจ้าแก้วเลือกแต่ปิ่นที่ใช้งานจริงได้มาน่ะค่ะ ซื้อมาก็ต้องใช้สิเนอะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:33:32

ความคิดเห็นที่ 8 ปิ่นแม่แจ่มหัวแก้วค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:34:17

ความคิดเห็นที่ 9 ปิ่นหัวหมุดยอดแก้วแดงค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:34:51

ความคิดเห็นที่ 10 ปิ่นหัวแก้วสีกลีบบัว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:35:14

ความคิดเห็นที่ 11 ปิ่นดอกไม้ไหว จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:35:43

ความคิดเห็นที่ 12 ปิ่นจ้อง ไทขึน/ไทลื้อ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:36:10

ความคิดเห็นที่ 13 ปักซะเลย ไม่ได้ใช้ยางมัดผมช่วยค่ะ ปักเฉยๆ ก็อยู่แน่นดีค่ะ นางแบบ : เจ้าแก้วเอง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:41:16

ความคิดเห็นที่ 14 ปิ่น..อ๊ะ..แมว แมวขาวมณีค่ะ ตัวนี้รับจ๊อบไปเข้าฉากด้วย ส่วนปิ่นมีต่อตอนหน้านะคะ ยังมีปิ่นหน้าตาแปลกตามาให้ดูอีกค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 16:43:33

ความคิดเห็นที่ 15 กุสุมาลย์ท่าว่าจะเป็นตัวแปรสำคัญ อร๊ายยยลุ้นจัง มาต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 19:38:06

ความคิดเห็นที่ 16 เข้ามากรี๊ดภูวิษะ ชอบตัวเอกบุคคลิกแบบนี้อ่ะ เหมือนจะหยิ่งแต่จริงๆแล้วรักจริง ฮิ้ววววววว 555 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 19:45:53

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วคิดเหมือนคุณดีแอน เลยค่ะ อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกแล้วติดใจในโครงเรื่องและการใช้ภาษามากค่ะ ^^ ขอเป็นแฟนคลับด้วยคนนะคะ ชอบนิยายแนวนี้มากค่ะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 55 21:45:17

ความคิดเห็นที่ 18 เคียงฟ้ากับภูวิษะเจอกันทีไรเหมือนจะโกรธเปรียะๆใส่กันทุกที ในขณะที่มหิตากับภูวิษะยังไม่ได้คุยกันแค่ส่งสายตาปิ๊งๆๆก็เหมือนคุยกันรู้เรื่องไปถึงไหนๆ เจ้าภูวิษะน่ารักจังให้ขนมเทียนปั้น แต่คิดอีกที..เอาขนมมาล่อเด็กนิหน่า หุหุ แม่พินทุนี่ชักยังไงๆดูออกแนวยุให้รำตำให้รั่วไงไม่รู้ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 00:03:12

ความคิดเห็นที่ 19 เข้ามาตาม.....อ่าน  ครับ จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 00:27:54

ความคิดเห็นที่ 20 อยากเข้าค่ายรับน้อง อยากเห็นโดนพี่ตรีภูมิแซวว่าน้ำลายหก ฮาๆ ติดใจตรงพี่กุสุมาลย์ ต้องมีอะไรแน่ๆเลย รอติดตามตอนต่อไปอยู่เช่นเคยค่าคุณแก้ว ♥ จากคุณ : FlebilE13 เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 02:12:46

ความคิดเห็นที่ 21 ก็ดูภูวิษะเจ้ากับมหิตาเทวีก็เข้าใจกันดีนี่คะ กลับมาทันพิธีเลือกคู่ของมหิตาซะด้วย จะแปลกก็กุสุมาลย์นั้นแหละ ที่ดูแล้ว หลงรักเจ้าภูวิษะแน่ มาเกิดใหม่ มหิตากลายเป็นเคียงฟ้า จะให้จำชาติก่อนๆได้ยังไง ภูวิษะไม่น่าโกรธนะ แต่อยากรู้ อะไรทำให้จากกัน เป็นตามคำทำนายเรื่องคู่ของมหิตาใช่มั้ยคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 02:23:22

ความคิดเห็นที่ 22 กุสุมาลย์แอบพึงใจภูวิษะเจ้าคงไม่ทำเรื่องอะไรให้ยุ่งยากหรอกนะ พี่สาวพินทุมณีเทวีก็ดูจะขี้อิจฉาไม่ค่อยจะรักน้องเลยนะ เหตุเมืองล่มสลายเนี่ยอาจไม่ใช่เพราะมหิตาเทวีหรือเปล่า จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 02:41:20

ความคิดเห็นที่ 23 ตามอ่านทันแล้วค่ะ กำลังเดาอยู่ว่าใครเป็นพระเอกตัวจริงกันแน่ แต่นางร้ายนี่มีผู้ต้องสงสัยเยอะเลย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 06:41:35

ความคิดเห็นที่ 24 โอะโอ เดาผิดแฮะ.. แสดงว่าทั้งสองคนได้แต่งงานกัน แต่ว่าก็ยังมีคนในครอบครัวของมหิตาคัดค้าน หรือไม่ก็ใส่ร้ายป้ายสี หรือเปล่าน้าาา พี่กุสุมาลย์นี่ละ ต้องมีประเด็นในตอนต่อไปแน่ๆๆๆ เดาไปมั่วอีกละ ฮ่าๆๆ รอตอนต่อไปค่ะ ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 08:36:19

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วรู้สึกเหมือนคุณภูกับคุณวิมุตติ เซอร์วิสเยอะจัง แต่อิชั้นปลาบปลื้มมากนะเจ้าค่ะ การแต่งตัวแบบโบราณเป็นแบบที่เข้ากับภูมิอากาศพื้นเมืองที่สุดแล้ว แถบนี้เลยค่อนข้างมีผ้าน้อยชิ้นมากๆ จริงๆ เคยค้นเจอว่าสาวสมัยนั้นท่อนบนไม่มีผ้าปิด ใส่แต่ทับทรวงแบบอลังการณ์ จินตนาการตามแล้ว อื้อหือ อู้หู้ เป็นอันมาก ก็เนอะอากาศเขตเมืองร้อน จะใส่อะไรกันนักหนา แถมฝ่ายในก็มีแต่สาวๆ ไม่มีหนุ่มที่ไหนได้โอกาสมายลโฉมสาวซะหน่อย อ่านถึงตอนเจ้าภูวิษะเอาขนมมาล่อเด็กน้อย แล้วอยากกินขนมขึ้นมาทันทีเลย เดี๋ยวจะไปกินขนมบ้างล่ะ รูปเครดิตจาก เวป"แม่วาดขนมไทย" จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 13:45:13

ความคิดเห็นที่ 26 รอค่ะรอ รอต่อไป~ สนุกมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะคะคุณแก้ว จากคุณ : ying_ae เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 15:14:46

ความคิดเห็นที่ 27 เข้าใจเอาขนมมาล่อเด็ก นะคุณภู ... จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 55 22:56:54

ความคิดเห็นที่ 28 ตามติดทุกตอนเลยค่ะ พอได้อ่านราวกับได้กินขนมอร่อยๆเลยค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ อยากทราบจังว่าเหตุอันใดที่ทำให้โกรธนางเอกของเราขนาดนี้ จากคุณ : ขนมดังโงะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 00:10:48

ความคิดเห็นที่ 29 มาขอแอบกรี๊ดเบาๆกับปิ่นปักผมของเจ้าแก้ว  เราเองก็ผมยาวเหมือนกัน อยากได้ปิ่นปักผมมานานมากก็ยังไม่มีโอกาสได้ซื้อหามาใช้สักที แต่มีที่ใช้แทนปิ่นอยู่หลายอัน ที่ใช้บ่อยที่สุดคือ ตะเกียบกับปากกาหาได้ใกล้มือ อิอิ มีปิิ่นไม้อยู่ สองอันจะเรียกว่าปิ่นก็คงจะพอเรียกได้ แต่เป็นเครื่องประดับผมของชาวพื้นเมืองฮาวายสาวๆที่นี่เค้าชอบไว้ผมยาวเหมือนกัน เค้าก็จะมีเครื่องประดับผม ที่ทำมาจากไม้ ก็คล้ายๆปิ่นปลายยอดก็จะแกะสลักไปตามจินตนาการของช่าง ในเมื่อเจ้าภูฯเป็นพญานาคที่ไม่ใช่ตำแหน่งเล็กๆ ทำไมต้องปลอมตัวไปเป็นคนเพื่อพิสูจน์รักแท้ด้วยละคะ จากคุณ : สายเดี่ยว โจงกระเบน เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 04:12:52

ความคิดเห็นที่ 30 ที่ร้าน สีสันพรรณไม้ นิมมานซอยหนึ่ง มีหนังสือเล่มนี้  ครัวหย้อง ของงาม แม่ญิงลานนา อยู่นะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 12:09:39

ความคิดเห็นที่ 31 ยิ่งอ่านยิ่งชอบเจ้าภูวิษะ (วิมุตติ ขอไปกรี๊ดเรื่องหน้านะ อย่าเพิ่งน้อยใจนะเจ้าคะ>//<) รักจริงหวังแต่ง ปากร้ายใจดี เกิดอะไรขึ้นกับงานแต่งงานน้อออ  กุสุมาลย์ก็มีท่าทีจะปิ๊งเจ้าซะด้วย จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 55 15:39:57

ความคิดเห็นที่ 32 อยากกินขนมบ้างงงงงงงงง >< จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 08:12:56

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านไปก็ลุ้นไป คิดไปว่าเรื่องจะไปทางไหน หลงรัก(พระเอก)เรื่องนี้ขึ้นทุกวัน อยากอ่านเร็วๆจังเลยค่ะ จากคุณ : Janet Blue เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 10:20:00

ความคิดเห็นที่ 34 เพิ่งเป็นแฟนคลับค่ะ ดำเนินเรื่องได้น่าติดตามมากเลย มีปมตั้งหลายจุด ตอนนี้ก็ได้แต่ลุ้นๆๆอย่างเดียวเลย อยากอ่านตอนใหม่แล้วค่ะ จากคุณ : ปลากัดสีทอง เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 55 11:54:03

ความคิดเห็นที่ 35 หุๆ จะเซอร์วิสคนอ่านทุกตอนเลยหรือค้า โชว์จังนะสองหนุ่ม เดี๊ยะจับจิ้นวายซะให้หมด จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 00:01:55

ความคิดเห็นที่ 36 กุสุมาลย์กับพินทุมณีคนพี่ น่าจะเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ทั้งสองเจอกันทีไรก็จะต้องทะเลาะกันทุกที .... จากคุณ : แม่ใบเลี้ยงเดี่ยว เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 03:22:29

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านจบแล้ว  สบายใจ  มีความสุขดีจัง รอตอนต่อไปนะคะ   **** มาจากห้องแมว  - ห้องย่อยแฟลตปลาทูค่ะ จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 11:31:13

ความคิดเห็นที่ 38 ครั้งนี้อ่านช้า เพราะติดภาระกิจ งานยุ่งมาก หงุดหงิดแทบแย่ พอได้อ่านแล้วก็สบายใจ อิอิ จากคุณ : oss_9 เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 13:22:26

ความคิดเห็นที่ 39 เคยทำปิ่นแม่แจ่ม ไม่ใช่หัวแก้วนะคะ อันใหญ่สุดหายไป เซ็งไปเป็นเดือนเลยอ่ะ นอกจากหายากแล้วยังหลายตังค์อีกด้วย แงๆ ปล.เห็นปิ่นสวยๆของคุณแก้วแล้วเลยนึกขึ้นมาได้ค่ะ (ชอบปิ่นมากเหมือนกัน) จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 15:33:58

ความคิดเห็นที่ 40 ตอน 1  อ่านไม่ได้ค่ะ จากคุณ : hellparadise เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 17:13:02

ความคิดเห็นที่ 41 พระพี่นางช่างร้ายเหลือ หวังว่าคงไม่ทำอะไรให้ภูวิษะเจ้ากับมหิตาเทวีต้องหมางใจกันเพราะพระพี่นางยุยงนะคะ หวั่นเหลือเกินค่ะ ปล.คุณนาคโผล่มาแบบปกติจริง ๆ ค่ะครานี้ ปกติจนถูกพระพี่นางมองไม่ดีไปเสียได้ ^^! แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 55 21:46:15 จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 20:31:37

ความคิดเห็นที่ 42 ตอนที่ 1 เข้าไปอยู่ในกระทู้สต๊อกแล้วค่ะ เข้าดูที่นี่นะคะ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/07/W12338129/W12338129.html เอาไว้เดี๋ยวอัพลงบล็อกด้วยดีกว่า จะได้สะดวกขึ้นเนอะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 55 23:23:21